nimet breadcrumb-navigoinnissa
Il-Qabru huwa endemiku għal ċerti postijiet fil-Gżejjer Maltin. Dan il-granċ huwa rari ħafna u l-popolazzjoni tiegħu qiegħda tinżel minħabba fit-tniġġis tal-ilma, nuqqas ta' ilma fin-nixxiegħa u minħabba il-qbid tiegħu mill-bniedem.[1]
Il-qabru huwa krustaċju u għandu kulur griż u aħdar b'xi postijiet bl-isfar u l-oranġjo.
Il-Qabru jinstab fejn l-ilma ħelu imma jgħix ukoll ħdejn l-għadajjar u l-fwawar f'postijiet bħall-Imtaħleb, Baħrija u San Martin f'Malta u l-Lunzjata f'Għawdex.
Meta jiġi mhedded, il-Qabru jistaħba taħt il-ġebel, ġo l-ilma, bejn il-pjanti, jew billi jidħol ġol-ħofor li jħaffer fit-tajn jew fit-tafal. Dawn il-ħofor jistgħu jkunu fondi 50ċm. Parti mill-ħofra normalment ikollha xi ftit ilma.[1]
Il-Qabru huwa karnivoru u jiekol annimali żgħar bħall-marżebba. Il-Qabru normalment jiekol wara l-għabex.[1]
Il-Qabru huwa endemiku għal ċerti postijiet fil-Gżejjer Maltin. Dan il-granċ huwa rari ħafna u l-popolazzjoni tiegħu qiegħda tinżel minħabba fit-tniġġis tal-ilma, nuqqas ta' ilma fin-nixxiegħa u minħabba il-qbid tiegħu mill-bniedem.
Potamon fluviatile is a freshwater crab found in or near wooded streams, rivers and lakes in Southern Europe. It is an omnivore with broad ecological tolerances, and adults typically reach 50 mm (2 in) in size during their 10–12 year lifespan. They inhabit burrows and are aggressive, apparently outcompeting native crayfish.
P. fluviatile has been harvested for food since classical antiquity, and is now threatened by overexploitation. Many of the island populations are particularly vulnerable, and the Maltese subspecies has become a conservation icon. A population in Rome may have been brought there before the founding of the Roman Empire.
Adult Potamon fluviatile may reach a carapace length of 50 millimetres (2.0 in), with females being generally smaller than males.[6] As with other crabs, the body is roughly square, with the reduced abdomen tucked beneath the thorax. The thorax bears five pairs of legs, the first of which is armed with large claws.
The life span of P. fluviatile is typically 10–12 years.[7] Moulting does not occur in winter.[8] Mating lasts between 30 min and 21 hours, with spawning usually taking place in August. Females carry the eggs on their pleopods (appendages on the abdomen) until they hatch directly into juvenile crabs, having passed through the larval stages inside the egg.[6]
Potamon fluviatile is edible,[8] as indicated by its alternative specific epithet edulis,[3] and was known to the ancient Greeks; it is probably this species which they depicted on medals found at Agrigento, Sicily.[9] More recently, the species was depicted on the 5¢ coin in the last series of Maltese coins before the introduction of the Euro there in 2007.[10]
Potamon fluviatile has a generalist diet, feeding on vegetable debris, scraping algae from surfaces, or preying on frogs, tadpoles, and various invertebrates, such as insect larvae,[11] snails or worms.[8] No predator seems to specialise on P. fluviatile, but a number of animals take it opportunistically, including rats, foxes, weasels, birds of prey and jays.[8] The most significant predator may be mankind, with individual prospectors able to catch 3,000 to 10,000 in one season.[8]
Adults occupy burrows, while smaller individuals shelter under stones. The entrances to the burrows may be more than 5 m (16 ft) from the stream's edge and are always above water level. The burrows may be more than 80 cm (31 in) long, and probably serve to protect the crabs from extreme cold.[8]
Potamon fluviatile is an aggressive species, mostly attacking with the larger right claw, since 90% of individuals are right-handed.[8]
In the Tosco-Emilian Apennines, P. fluviatile is only found south of the watershed, in contrast with the crayfish Austropotamobius pallipes, which occurs on both sides on the mountains. Although their ranges overlap, the two species do not inhabit the same water courses, apparently because the crab outcompetes the crayfish, which is therefore forced to live in less favourable locations where the crab cannot survive.[12] Non-indigenous crayfish may pose a greater threat to P. fluviatile than native crayfish, although the greatest threats remain pollution, overfishing and the draining of wetlands.[1]
The natural range of Potamon fluviatile is highly fragmented, and covers parts of many countries with a Mediterranean coastline. It is found in mainland Italy and on the Balkan Peninsula from Dalmatia to the Axios River in Greece.[3] It is also found on a number of islands, including Sicily, Malta and Gozo, the Ionian Islands, Aegean Islands, Sporades and Andros in the Cyclades.[1] Although the species as a whole is widespread, it is declining in numbers, and these insular populations are particularly vulnerable.[1]
Potamon fluviatile is widely distributed in much of mainland Italy, especially in the provinces of Trento, Lombardy, Veneto, Liguria, Tuscany, Umbria, Lazio, Campania, Apulia, and Calabria, as well as on the island of Sicily.[1] Although it used to be found as far north as Lake Garda, P. fluviatile no longer occurs north of the River Po.[3]
In 1997 a population of P. fluviatile was discovered under the ruins of Trajan's Forum in the heart of Rome, living in canals built by the Etruscans which connect to the Cloaca Maxima.[13] Based on a genetic analysis, which demonstrated that these crabs were similar to those in Greece, researchers believe that they had been brought by the Greeks before the founding of the city, some 3000 years ago. The crabs' unusual size, up to 12 cm (4.7 in), and longevity (up to 15 years) are also interpreted as evidence of a long-established population, by analogy with island gigantism.[7]
On the island of Malta, Potamon fluviatile is rare and restricted to a few locations in the west of the island.[14] On Gozo, there is a single population which inhabits part of a valley only 700 metres (770 yd) long.[4]
In the Balkan Peninsula, Potamon fluviatile is known to occur in Croatia, Montenegro, North Macedonia, Albania and Greece.[1] There are four species of Potamon in the Balkans, and P. fluviatile is replaced by Potamon ibericum in northeastern Greece.[15] In mainland Greece, P. fluviatile is found in the drainages of the Axios, Thyamis, Aheron and Arachthos, Pineiós, Piros-Tethreas, Pamisos and Evrotas rivers.[1][16]
In the Ionian Islands, P. fluviatile is known to occur at only one site on Corfu,[15] as well as on Kefalonia, Lefkada and Zakynthos.[1] In the Aegean Islands, it is found on Skiathos and Skopelos (Sporades), on Euboea and Skyros, and at a single site on Andros in the Cyclades.[1]
Potamon fluviatile is at the western distributional limit of the genus Potamon. Other species in the genus occur through Eastern Europe and the Middle East, and across Central Asia as far east as northwestern India.[17] The populations of P. fluviatile on the Peloponnese, Kefalonia, and Zakynthos may represent a separate, cryptic species,[3] and the population from the Peloponnese was described in 2010 as P. pelops.[18]
P. fluviatile was formerly divided into three subspecies: P. f. algeriense, P. f. berghetripsorum and P. f. fluviatile. The first two of these live in North Africa, and were later combined and separated from P. fluviatile as the species Potamon algeriense.[2] By 1983, the nominate subspecies (equivalent to the current circumscription of the species P. fluviatile) had been divided into six nationes, or "tribes".[19] Natio fluviatilis was found in northern Italy, natio tarantium in southern Italy, and nationes thessalonis, kühnelti and laconis were found in parts of Greece. The geographical distribution of natio leucosis was not reported, and it was suggested that a further (undescribed) tribe inhabited the Greek island of Andros.[19] Despite this wealth of infraspecific taxa, they are rarely used by scientists, and some have questioned directly the value of defining infraspecific taxa within P. fluviatile.[3] In 1990, the population on Malta was described as a separate subspecies, Potamon fluviatile lanfrancoi, and that taxon has become a conservation icon in Malta[14] following its legal protection in 1993,[4] although not all scientists recognise the taxon.[1]
Potamon fluviatile is a freshwater crab found in or near wooded streams, rivers and lakes in Southern Europe. It is an omnivore with broad ecological tolerances, and adults typically reach 50 mm (2 in) in size during their 10–12 year lifespan. They inhabit burrows and are aggressive, apparently outcompeting native crayfish.
P. fluviatile has been harvested for food since classical antiquity, and is now threatened by overexploitation. Many of the island populations are particularly vulnerable, and the Maltese subspecies has become a conservation icon. A population in Rome may have been brought there before the founding of the Roman Empire.
Potamon fluviatile est une espèce de crabe d'eau douce appartenant à la famille Potamidae. Il est aussi nommé crabe des fleuves ou crabe d'eau douce d'Europe.
On le trouve fréquemment sur une grande partie du pourtour européen de la Méditerranée et en particulier sur toutes les côtes balkaniques, grecques et îles (Malte, Chypre, Crête, Chios...), mais aussi en Italie jusqu'au fleuve Pô et à Rome.
Sous les vestiges du forum de Trajan existe une colonie d'un millier de crabes Potamon fluviatile qui prospèrent à l'abri des prédateurs dans les canaux du Cloaca maxima construit par les Étrusques au VIe siècle av. J.-C. Découverts en 1997, ils auraient été introduits dans le secteur dès les premières visites de bateaux grecs il y a trois mille ans — soit avant la fondation de Rome (-753) —, ce qu'ont confirmé les analyses génétiques faites par les chercheurs de l'Université de Rome III[1]. Cependant ces crabes ont évolué et sont en général plus gros et vivent plus vieux que leurs congénères de la même espèce[2].
Sa population générale est en net déclin. Certains isolats sont particulièrement menacés comme la population maltaise qui ne survit que dans de rares zones humides.
Ce crabe aime les cours d'eau calmes, en plaine et jusqu'en moyenne altitude. Lors des périodes de sécheresse, il se réfugie dans des galeries qu'il creuse à proximité du cours d'eau.
L'accouplement se fait de mai à octobre. La femelle reçoit du mâle un stock de spermatozoïdes qu'elle va conserver et utiliser jusqu'à la saison suivante. Elle pondra ainsi près de deux cents œufs fécondés qu'elle protège sous sa paroi abdominale durant les quarante jours d'incubation. Après la naissance, les jeunes crabes restent encore une dizaine de jours sous la protection de leur mère avant de se disperser.
Femelle avec ses œufs de Potamon fluviatile
Les œufs de Potamon fluviatile
Jeune crabe
Potamon fluviatile est une espèce de crabe d'eau douce appartenant à la famille Potamidae. Il est aussi nommé crabe des fleuves ou crabe d'eau douce d'Europe.
Il granchio di fiume (Potamon fluviatile Herbst, 1785) è un crostaceo decapode di acqua dolce, appartenente alla famiglia dei Potamidi.
Il corpo, di colore marrone-grigio con striature giallastre, è diviso in tre segmenti: capo, torace e addome. I primi due, che formano il cefalotorace, sono ricoperti da un carapace chitinoso lungo 35–45 mm. Il capo è munito di un apparato boccale masticatore composto da due mandibole e due paia di mascelle. Gli occhi, sostenuti da un peduncolo, possono essere ritratti nelle cavità orbitali. L'addome è incurvato ventralmente; nelle femmine presenta una tasca addominale per l'incubazione delle uova e il trasporto dei piccoli. Il primo paio di arti è munito di robuste chele di color magenta-viola, utilizzate per la difesa e la predazione, mentre le altre quattro paia hanno funzione locomotoria. Nei maschi adulti si registra una spiccata eterochelia, con una chela, solitamente la destra, di dimensioni nettamente superiori.
Vive in tane scavate lungo le sponde di torrenti e di pozze d'acqua dolce. A volte in aree ristrette convivono anche una decina di esemplari. È in grado di tollerare bassi tassi di umidità: ciò gli consente di lasciare il corso d'acqua e di addentrarsi per decine di metri nell'ambiente terrestre. Durante la stagione fredda è raro trovare esemplari al di fuori delle loro tane. La specie è attiva da primavera ad autunno; nei mesi estivi le fasi di attività si concentrano nelle ore dopo il tramonto. I suoi principali predatori sono ratti, volpi, donnole, uccelli e, in passato, anche l'uomo, che era solito cibarsi della sua prelibata carne.
In periodo riproduttivo i maschi ingaggiano tra loro lotte rituali per sancire il diritto all'accoppiamento; tuttavia, ogni femmina può accoppiarsi anche con più partner. L'accoppiamento e la successiva ovodeposizione avvengono tra giugno e settembre. Il maschio rilascia alla femmina un sacchetto di sperma, che viene conservato, per un periodo variabile da qualche settimana fino a un anno, all'interno di un apposito ricettacolo seminale. La fecondazione delle uova, prodotte dalla femmina all'interno di una tasca addominale, avviene successivamente. Lo sviluppo delle uova, in numero di circa 200 per ogni covata, è diretto; la schiusa avviene dopo una quarantina di giorni. I piccoli vengono trasportati e accuditi dalla madre per le prime due settimane, durante le quali vanno incontro a due successive mute; una volta rilasciati si riparano sotto i sassi o tra la vegetazione.
Maschio e femmina in accoppiamento
La tasca ventrale della femmina ripiena di uova
Ingrandimento delle uova
Giovane larva
Esemplare adulto
Cattura di un avannotto
Si tratta di un crostaceo onnivoro. Si ciba di insetti e delle loro larve, di lombrichi, piccoli pesci ed avannotti, nonché di materiale vegetale come alghe e muschi.
Un tempo era presente in gran parte dei paesi del bacino del Mediterraneo, dal Nordafrica alla Penisola balcanica. Attualmente la sua presenza è confermata in Grecia, Albania, Croazia e Malta. In Italia è presente dalla Sicilia fino all'Appennino ligure-tosco-emiliano, nonché in Sardegna, nella Liguria orientale, in Abruzzo e nelle Marche. Una popolazione di Potamon fluviatile è presente nel centro storico di Roma, all'interno dell'area del Foro di Traiano[2]. Tale specie è oggetto di studi di mappaggio genetico da parte della comunità scientifica. Si tratta di una comunità isolata, che manifesta caratteristiche di gigantismo e sembra ambientata da lungo tempo nel sistema fognario del complesso monumentale.
Vive negli ambienti di acqua dolce: torrenti, fossati, canali a moto lento, ambienti lacustri e risaie.
Negli ultimi anni le popolazioni del granchio di fiume stanno subendo una notevole riduzione in tutto l'areale e la specie è totalmente scomparsa da alcuni corsi d'acqua in cui era storicamente presente. Ciò è dovuto in massima parte all'impatto antropico responsabile di un'indiscriminata e illegale raccolta a scopo alimentare nonché dell'inquinamento dei corsi d'acqua, particolarmente in vicinanza dei centri abitati. Anche i cambiamenti climatici stanno contribuendo alla riduzione degli habitat della specie. Dal 2020 sembrerebbe che i granchi di fiume siano tornati a ripopolare alcuni corsi d'acqua nel nord della Toscana.
Il granchio di fiume (Potamon fluviatile Herbst, 1785) è un crostaceo decapode di acqua dolce, appartenente alla famiglia dei Potamidi.
Potamon fluviatile est cancer familiae Potamidarum ab Ioanne Friderico Gulielmo Herbst anno 1785 descriptus.
.png){kind=small}
Haec stipula ad crustaceum spectat. Amplifica, si potes! Potamon fluviatile est cancer familiae Potamidarum ab Ioanne Friderico Gulielmo Herbst anno 1785 descriptus.
Potamon fluviatile is een krabbensoort uit de familie van de Potamidae.[2] De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1785 door Herbst.
Bronnen, noten en/of referenties
O Caranguejo-de-água-doce-de-malta (Potamon fluviatile) é um dos invertebrados mais curiosos dos que se podem encontrar na Europa. Este caranguejo abandonou o mar, e vive e reproduz-se em pequenos ribeiros e lagos no interior das florestas. Os seus ancestrais provêm da Ásia, e foram representados em moedas das antigas Mesopotâmia e Grécia.
A sua carapaça atinge entre 3,5 e 4,5 cm de largura, e prefere águas duras. Ao contrário da maior parte dos caranguejos de água doce, não precisa de voltar ao mar para a reprodução.
O Caranguejo-de-água-doce-de-malta foi classificado por Johann Friedrich Wilhelm Herbst (1743 - 1807) em 1785, no seu Naturgeschichte der Krabben und Krebse (1782-1804, 3 volumes), que foi uma das primeiras tentativas de fazer um levantamento completo da Ordem Decapoda. Criaram-se muitas subespécies relacionadas com o Potamon fluviatile, mas presentemente não são consideradas válidas.
Embora existam evidências de que já estiveram presentes em grande parte dos países mediterrânicos, do Norte de África aos Balcãs, actualmente a sua presença é confirmada apenas na Grécia, Albânia, Croácia e Malta. Em Itália, ocorre na Sicília, a Oeste dos Montes Apeninos, Sardenha e Ligúria, e o seu habitat consiste de rios e ribeiros, lagos, arrozais, e outros.
O corpo, de coloração castanha-acizentada com marcas amareladas, divide-se em três segmentos: cabeça, tórax e abdómen. As primeiras duas (que formam o cefalotórax) são protegidas por uma carapaça quitinosa. A cabeça é munida de um aparelho bucal mastigatório, munido de duas mandíbulas e dois pares de maxilas. Os olhos, suportados por um pedúnculo, podem ser recolhidos nas cavidades orbitais. O abdómen é recurvado e, na fêmea, apresenta uma bolsa abdominal para a incubação dos ovos e transporte das crias.
O primeiro par de membros é sobredimensionado, com pinças robustas de cor avermelhada, utilizadas para defesa, predação, manipulação e escavação. Os outro quatro pares têm função locomotora. Nos machos adultos, é normal que uma das pinças, geralmente a direita, apresente dimensões superiores às da outra.
Vive em tocas cavadas nas margens submersas dos rios e lagos de água doce. Tolera taxas baixas de humidade, o que lhe permite abandonar a água e penetrar em solo seco algumas dezenas de metros.
Quando as temperaturas são baixas, é raro encontrar um exemplar fora da sua toca: esta espécie é mais activa da Primavera ao Outono, e é diurna, embora à medida que os dias aquecem prefira sair da toca só depois do Sol se pôr.
Os machos são mais sedentários e permanecem quase permanentemente no interior da água, enquanto que as fêmeas (mais pequenas que os machos e mais rápidas) aventuram-se mais frequentemente em terra seca, já que precisam de uma dieta mais rica para produzir os ovos.
Existem outras espécies de crustáceos a viver em habitats de água doce na Europa, mesmo que necessitem de condições ligeiramente diferentes: o tímido Lagostim Europeu (Austropotamobius) e o agressivo e maior lagostim-vermelho-da-louisiana (Procambarus clarkii), uma espécie invasora proveniente dos Estados Unidos da América. Recentemente, a Universidade de Florença, para melhor perceber o equilíbrio de forças e a distribuição destes crustáceos nos cursos de água europeus, fez uma série de experiências que envolviam lutas entre as diferentes espécies: surpreendentemente, o caranguejo demonstrou uma evidente superioridade, mesmo em relação ao feroz lagostim americano.
Com um temperamento agressivo, hábitos nocturnos e o tamanho de uma mão, o Potamon não é um alvo fácil para predadores, mas é particularmente vulnerável à poluição e degradação do habitat (embora exista uma curiosa população no centro histórico de Roma, na área do Fórum de Trajano).
A sua população tem diminuído notavelmente, em toda a sua área de distribuição, encontrando-se classificada pelo Red Data Book for the Maltese Islands [1] como espécie em perigo crítico no que diz respeito ao seu estado de conservação, embora ainda não conste na Lista Vermelha da IUCN.
Estes crustáceos são omnívoros e detritívoros, podendo nutrir-se a partir de uma variedade de alimentos, como pequenos insectos, caracóis ou outros invertebrados. Se a oportunidade surgir, podem mesmo atacar um peixe debilitado. Também se alimentam de detritos vegetais, algas e musgos. No aquário aceitam prontamente qualquer tipo de alimento comercial, e vegetais.
No período reprodutivo, os machos procedem a lutas rituais, para sancionar o direito à fêmea, embora uma fêmea possa ter mais do que um parceiro. A cópula e consequente postura ocorrem geralmente no final da Primavera (eclodindo os ovos no Verão), embora possam acontecer mais tarde. O macho deposita na fêmea um saco de esperma, que ela pode conservar entre algumas semanas a um ano num receptáculo específico. A fecundação dos ovos (cerca de 200), depositados pela fêmea na bolsa abdominal, é feita subsequentemente. O desenvolvimento dos ovos prossegue no abdómen da fêmea, eclodindo depois de cerca de 40 dias. Durante cerca de duas semanas, as crias são transportadas e protegidas pela progenitora na região abdominal, até que assumem a sua autonomia.
As crias são exclusivamente aquáticas durante os primeiros meses (sem nenhum estágio em água salgada ou salobra, ao contrário da maior parte dos caranguejos das florestas tropicais), antes de se aventurarem em solo seco.
Os Potamon fluviate foram recolhidos na Grécia em cursos de água com temperaturas entre os 12 e os 27°C, e pH entre 7,1 e 8,6, com profundidades entre os 4 e os 110 cm.
O Caranguejo-de-água-doce-de-malta (Potamon fluviatile) é um dos invertebrados mais curiosos dos que se podem encontrar na Europa. Este caranguejo abandonou o mar, e vive e reproduz-se em pequenos ribeiros e lagos no interior das florestas. Os seus ancestrais provêm da Ásia, e foram representados em moedas das antigas Mesopotâmia e Grécia.
A sua carapaça atinge entre 3,5 e 4,5 cm de largura, e prefere águas duras. Ao contrário da maior parte dos caranguejos de água doce, não precisa de voltar ao mar para a reprodução.
Potamon fluviatile là một loài cua nước ngọt được tìm thấy trong rừng hoặc ven suối, sông, hồ ở Nam Âu. Đây là một động vật ăn tạp với khả năng chịu đựng nhiều hệ sinhrộng, và cua trưởng thành thường đạt chiều dài 50 mm trong suốt cuộc đời dài 10-12 năm của chúng. Chúng sinh sống ở hang hốc và hoạt động tích cực, rõ ràng cạnh tranh vượt trội so với tôm hùm đất bản địa.
P. fluviatile đã được thu gom làm thực phẩm từ thời cổ đại, và hiện đang bị đe dọa bởi nạn khai thác quá mức. Nhiều quần thể đặc biệt tại các đảo dễ bị tổn thương, và các phân loài Maltese đã trở thành một hình tượng bảo tồn. Một quần thể ở Rome có thể đã được mang đến trước khi có sự ra đời của Đế chế La Mã.
Bài viết Giáp xác mười chân này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Potamon fluviatile là một loài cua nước ngọt được tìm thấy trong rừng hoặc ven suối, sông, hồ ở Nam Âu. Đây là một động vật ăn tạp với khả năng chịu đựng nhiều hệ sinhrộng, và cua trưởng thành thường đạt chiều dài 50 mm trong suốt cuộc đời dài 10-12 năm của chúng. Chúng sinh sống ở hang hốc và hoạt động tích cực, rõ ràng cạnh tranh vượt trội so với tôm hùm đất bản địa.
P. fluviatile đã được thu gom làm thực phẩm từ thời cổ đại, và hiện đang bị đe dọa bởi nạn khai thác quá mức. Nhiều quần thể đặc biệt tại các đảo dễ bị tổn thương, và các phân loài Maltese đã trở thành một hình tượng bảo tồn. Một quần thể ở Rome có thể đã được mang đến trước khi có sự ra đời của Đế chế La Mã.
Мальти́йский пресново́дный краб[источник не указан 2460 дней] (лат. Potamon fluviatile) — пресноводный краб из рода Potamon, встречающийся в Южной Европе в лесных ручьях, реках, озёрах или около них. Он всеяден, экологически вынослив, живёт 10—15 лет. Взрослые особи вырастают до 5 см. Обитает в норах, агрессивен. Вероятно, способен выгонять местных речных раков из их нор.
Употреблялся в пищу со времён классической античности, сейчас находится под угрозой из-за чрезмерного вылова. Многие островные популяции этого вида частично уязвимы, а его мальтийский подвид стал одним из символов борьбы за сохранение видов. Популяция этого вида в Риме — единственная популяция пресноводных крабов в центре большого города. В Рим эти крабы могли быть завезены ещё до возникновения имперской власти.
Карапакс взрослой особи может достигать в длину 5 см, самки обычно мельче самцов. Как и у других крабов, форма его тела грубо приближается к квадрату, сильно уменьшенное брюшко спрятано под головогрудью. На головогруди 5 пар ног, первая пара вооружена крупными клешнями.
Эти крабы обычно живут от 10 до 12 лет. Зимой не линяют. Спаривание может длиться от 30 минут до 21 часа, нерест обычно в августе. Самка откладывает яйца на свои брюшные ножки и носит их там вплоть до вылупления крабиков. Крабики вылупляются сразу похожими на взрослых, пройдя личиночную стадию ещё в яйце.
Мальтийский пресноводный краб съедобен, это отражено и в одном из вариантов его латинского видового названия: «edulis». Он был известен ещё древним грекам. Возможно, именно этот вид изображён на медалях, найденных в Агридженто, Сицилия. Позже изображение этого краба появилось на пятицентовой монете в последней серии мальтийских лир, выпущенной непосредственно перед переходом Мальты на евро в 2007.
Мальтийский пресноводный краб всеяден, он питается растениями, соскребает с различных поверхностей водоросли, охотится на лягушек, головастиков, различных беспозвоночных: личинок насекомых, улиток и червей. Ни один хищник не специализируется на добывании этого краба, но время от времени на него охотятся крысы, лисицы, хорьки, хищные птицы и сойки. Из хищников для этого вида наиболее опасен человек, один ловец может собрать от 3000 до 10000 крабов за сезон.
Взрослые крабы живут в норах, молодые прячутся под камнями. Вход в нору всегда находится выше уровня воды, может располагаться на высоте до 5 метров над водной поверхностью. Норы достигают длины до 80 см. Вероятно, они служат крабу для защиты от холода.
Этот вид агрессивен, атакует обычно более крупной правой клешнёй, 90 % особей — правши.
В Апеннинах этот краб встречается только на южных склонах водоразделов, в отличие от речного рака Austropotamobius pallipes, который встречается и на южных, и на северных склонах. Хотя их ареалы частично перекрываются, эти 2 вида никогда не делят одни и те же водоёмы, скорее всего потому, что краб вытесняет рака, вынужденного селиться в менее благоприятных для жизни местах, где крабу просто не выжить. Завезённые виды раков представляют для этого краба большую угрозу, чем виды аборигенные. Однако наиболее угрожают этому виду следующие факторы: загрязнение, чрезмерный вылов, осушение болот.
Естественный ареал мальтийского пресноводного краба крайне фрагментирован, он включает части различных стран на побережье Средиземного моря. Этот вид встречается на Апеннинском полуострове, на Балканах от Далмации до реки Вардар в Греции. Также обитает на таких островах, как: Сицилия, Мальта, Гоцо, Ионические острова, Эгейские острова, Северные Спорады, а также остров Андрос из группы Киклад. Встречается также в Краснодарском крае России. Хотя этот вид в целом широко распространён, его численность снижается, а указанные островные популяции частично уязвимы.
Мальтийский пресноводный краб широко распространён в западной части Апеннинского полуострова, в областях Трентино-Альто-Адидже, Ломбардия, Венеция, Лигурия, Тоскана, Умбрия, Лацио, Кампания, Апулия и Калабрия. Также распространён на острове Сицилия. К северу от реки По сейчас не встречается, хотя ранее северной границей его ареала было озеро Гарда.
В 1997 в центре Рима, под руинами Форума Траяна была обнаружена популяция мальтийского пресноводного краба. Здесь крабы жили в каналах, построенных ещё этрусками и соединявшихся с Большой Клоакой. Скорее всего, это — единственная популяция каких-либо пресноводных крабов, обитающая в большом городе. Генетический анализ показал родство обнаруженных крабов с греческими представителями вида. Считается, что греки завезли их сюда около 3000 лет назад, ещё до основания Рима. Необычно крупные размеры римских крабов (до 12 см), а также их долгожительство (живут до 15 лет) объясняются явлением, аналогичным «островному гигантизму», и также считаются доказательствами того, что эта популяция существует уже давно.
На Мальте этот вид малочисленен, распространён только в некоторых местах на западе острова. С 1993 защищён законодательно.
На острове Гоцо существует отдельная популяция, обитающая на участке реки длиной всего 700 метров.
На Балканском полуострове встречается в Хорватии, Черногории, Республике Македонии, Албании и Греции. На Балканах встречаются 4 вида из рода «Potamon», в северо-восточной Греции вместо мальтийского пресноводного краба обитает его ближайший родственник Potamon ibericum. В континентальной Греции мальтийский пресноводный краб встречается в бассейнах рек Вардар, Тиамис, Ахерон, Арахтос, Пинеиос, Пирос-Тетреас, Памисос и Эврот.
На Ионийских островах известно только одно место обитания на Корфу, такая же картина наблюдается на Кефалонии, Лефкасе и Закинфе. Из островов Эгейского моря встречается на Скиатосе и Скопелосе (Северные Спорады), а также на островах Эвбея и Скирос. Одно место обитания известно на острове Андрос (Киклады).
Также краб был замечен на острове Кипр,в горном ручье, у подножий гор Троодос.
Мальти́йский пресново́дный краб[источник не указан 2460 дней] (лат. Potamon fluviatile) — пресноводный краб из рода Potamon, встречающийся в Южной Европе в лесных ручьях, реках, озёрах или около них. Он всеяден, экологически вынослив, живёт 10—15 лет. Взрослые особи вырастают до 5 см. Обитает в норах, агрессивен. Вероятно, способен выгонять местных речных раков из их нор.
Употреблялся в пищу со времён классической античности, сейчас находится под угрозой из-за чрезмерного вылова. Многие островные популяции этого вида частично уязвимы, а его мальтийский подвид стал одним из символов борьбы за сохранение видов. Популяция этого вида в Риме — единственная популяция пресноводных крабов в центре большого города. В Рим эти крабы могли быть завезены ещё до возникновения имперской власти.
