nimet breadcrumb-navigoinnissa
Conepatus chinga possesses one of the most familiar anti-predator adaptations, using its anal scent glands to spray a foul smelling liquid on potential predators (Walker 1991). Another adaptation is their resistance to pitviper venom. This aids them in protection from the vipers who may be hunting them (Walker 1991).
Known Predators:
Conepatus chinga is medium sized, weighing approximately 2.3 to 4.5 kg, and measuring anywhere from 460 to 900 mm long from nose to tail. It has characteristic skunk coloring with generally black fur and 2 white stripes running from the top of the head down the sides of the body to a mostly white tail. It lacks the white stripe down the middle of its face that is common in Mephitis mephitis. Conepatus chinga also has a distintive nose, which is fairly broad and fleshy much like its common name suggests (Walker 1991).
Conepatus chinga also posseses a powerful anal scent gland common to the skunk family that is used defensively as a spray.
Range mass: 2.3 to 4.5 kg.
Range length: 460 to 900 mm.
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Much is unknown about the lifespan of Conepatus chinga, but recent studies have shed the light on its duration. It is thought to live approximately 4 to 6 years in the wild. A captive Conepatus leuconotus lived 8 years and 8 months in captivitiy. (Walker 1991)
Average lifespan
Status: wild: 6 years.
Range lifespan
Status: captivity: 8.7 (high) years.
Average lifespan
Status: captivity: 6.6 years.
Conepatus chinga prefers the open vegetation areas offered by canyons and steppes while foraging or traveling. During rest periods, it perfers the seclusion offered by shrub forests and rocky slope areas (Donadio et all, 2001).
Range elevation: 400 to 4100 m.
Habitat Regions: terrestrial
Terrestrial Biomes: scrub forest
Conepatus chinga is found in mid to southern South America. Its range includes Chile, Peru, northern Argentina, Bolivia, Paraguay, Uruguay and southern Brazil (Grzimek, 1990). Its range overlaps that of the other closely related Hog-nosed skunk such as Conepatus humboldti and Conepatus semistriatus.
Biogeographic Regions: neotropical (Native )
Conepatus chinga is an omnivore, foraging mainly at night. It uses its fleshy long nose and claws to dig in the soil searching for its favorite food, beetles and spiders. It will also dine on other foods, such as small mammals, eggs, fledgling birds, vegetation or fruit. During the summer, it feeds quite heavily on insects, but in the winter, it will eat a wide variety of other foods because of the lack of insects (Travaini et al., 1998).
Animal Foods: birds; mammals; eggs; insects; terrestrial non-insect arthropods
Plant Foods: leaves; fruit
Primary Diet: omnivore
Conepatus chinga is an uncommon medium sized carnivore in its range. It provides a source of food for animals such as snakes and other larger predators, although due to its defensive spray, predators tend to avoid it. As an omnivore, it eats a wide range of foods (Walker 1991).
Conepatus chinga aids local farmers by eating small mammals and insects that may hurt their crops. Additionally, its fur is used in the fur trade (Walker 1991).
Positive Impacts: controls pest population
The remote location of its range has prevented too much contact with humans in a negative sense, but C. chinga is known to carry diseases such as rabies and Trypanosoma cruzi (Pietrokovsky et al, 1991).
Negative Impacts: causes or carries domestic animal disease
Information concerning the status of C. chinga is lacking, but it is considered uncommon. One subspecies, C. chinga rex, is rare due to hunting for its pelt. More studies are needed to effectively determine the status of this animal (Walker 1991).
US Migratory Bird Act: no special status
US Federal List: no special status
CITES: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Perception Channels: tactile ; chemical
Though solitary during the year, males wander in search of mature females in during the breeding season in late February and early March. Very little is known as to the specifics of the mating rituals (Grzimek 1990).
Mating System: polygynandrous (promiscuous)
The breedings season for C. chinga is generally in late February. Solitary for most of the year, mature males seek females for mating during this time. Females generally are impregnated by March and give birth to litters of 2 to 5 in late April or early May. Gestation period is approximately 2 months. The young are sexually mature at 10 to 12 months of age (Walker 1991).
Breeding season: Spring
Range number of offspring: 2 to 5.
Average gestation period: 2 months.
Range age at sexual or reproductive maturity (female): 10 to 12 years.
Range age at sexual or reproductive maturity (male): 10 to 12 years.
Key Reproductive Features: seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; viviparous
Females are the sole caretakers of the young. The young are weaned generally in 8-10 weeks and are foraging on their own by August. Soon after they will leave the mother in search of their own territories (Walker 1991).
Parental Investment: altricial ; female parental care
Skoñs an Andoù (Conepatus chinga) a zo ur bronneg hag a vev e Suamerika (Chile, Arc'hantina, Uruguay, Brazil, Paraguay, Bolivia ha Perou).
Etre 2.5 ha 5 kg eo e bouez hag etre 45 ha 90 cm e hirder.
Du eo skoñs an Andoù, gant div roudenn wenn a bep tu d'e gein. Gwenn eo an darn vrasañ eus e lost.
Mare ar gouennañ a c'hoarvez e fin miz C'hwevrer ha penn kentañ miz Meurzh.
An dougen a bad war-dro 2 viz ha ganet e vez etre 2 ha 5 kolen e miz Mae. Tizhet e vez e oad gour gant ar skoñs bihan d'an oad a 10 pe 12 miz.
Bevañ a ra en e-unan, nemet da vare ar gouennañ. Oberiant eo diouzh an noz.
Un hollzebrer eo hag en em vagañ a ra diwar amprevaned ha kevnid dreist-holl. Debriñ a ra ivez bronneged bihan, vioù, evned nevez digloret ha frouezh.
Implijout a ra e fri hag e skilfoù evit diskoachañ e voued en douar.
Evel an holl skoñsed e c'hell ezteurel ur c'hwezh kreñv p'en em gav e dañjer.
Skoñs an Andoù (Conepatus chinga) a zo ur bronneg hag a vev e Suamerika (Chile, Arc'hantina, Uruguay, Brazil, Paraguay, Bolivia ha Perou).
La mofeta dels Andes (Conepatus chinga) és una espècie de mofeta de Sud-amèrica. Viu a l'Argentina, Bolívia, el Brasil, Xile, el Perú i l'Uruguai.
La mofeta dels Andes (Conepatus chinga) és una espècie de mofeta de Sud-amèrica. Viu a l'Argentina, Bolívia, el Brasil, Xile, el Perú i l'Uruguai.
Der Anden-Skunk (Conepatus chinga) ist eine von vier Arten der Weißrüsselskunks innerhalb der als „Stinktiere“ bekannten Skunks. Er ist in Teilen Südamerikas von Peru bis Argentinien verbreitet.
Der Anden-Skunk erreicht eine Gesamtlänge von etwa 46 bis 90 Zentimetern, die Weibchen sind dabei in der Regel etwas kleiner als die Männchen. Das Gewicht liegt bei etwa 2,3 bis 4,5 Kilogramm.[1] Sie haben eine nackte hervorstehende Nase.
Das Fell des Anden-Skunks ist schwarz mit zwei weißen Streifen, die sich vom Nacken bis zum weitgehend weißen Schwanz ziehen. Eine weiße Gesichtszeichnung fehlt.[1]
Sie sind Einzelgänger.
Andenskunks jagen Insekten, kleine Wirbeltiere wie Nager, Eidechsen oder Schlangen.
Der Andenskunk besitzt eine Art von Immunität gegen das Gift von Grubenottern.
Der Anden-Skunk ist im mittleren bis südlichen Südamerika verbreitet. Das Verbreitungsgebiet reicht von den Anden im südlichen Peru über Bolivien und das westliche Paraguay bis nach Uruguay, Chile und Argentinien, wo es bis zur Provinz Neuquén anzutreffen ist. Zudem wurde die Art aus der Region um São Paulo, Paraná und Santa Catarina im südlichen Brasilien nachgewiesen.[2]
Dieser Skunk bevorzugt offene Steppengebiete und Geröllflächen in trockenen (ariden) Gebieten und durch Gebüsch geprägte Regionen.[2][1] Er lebt in Felsspalten, hohlen Bäumen oder Bauen die von anderen Tieren verlassen wurden.
Stinkdachse (Mydaus)
Streifenskunks (Mephitis)
Fleckenskunks (Spilogale)
Anden-Skunk (Conepatus chinga)
Ferkelskunk (Conepatus leuconotus)
Patagonischer Skunk (Conepatus humboldtii)
Amazonas-Skunk (Conepatus semistriatus)
Der Anden-Skunk wird als eigenständige Art innerhalb der Gattung der Weißrüsselskunks (Conepatus) eingeordnet, die aus vier Arten besteht.[4] Die wissenschaftliche Erstbeschreibung stammt von Juan Ignacio Molina aus dem Jahr 1782 anhand eines Individuums aus der Umgebung von Valparaíso.[4] Innerhalb der Art werden mit der Nominatform Conepatus chinga chinga sowie Conepatus chinga budini, Conepatus chinga gibsoni, Conepatus chinga inca, Conepatus chinga mendosus, Conepatus chinga rex und Conepatus chinga suffocans sieben Unterarten unterschieden. Conepatus chinga rex wurde dabei zeitweise als synonym zu Conepatus chinga chinga betrachtet.[4]
Innerhalb der Weißrüsselskunks stellt der Anden-Skunk die Schwesterart des Ferkelskunks (Conepatus leuconotus) dar, diesen beiden werden die verbleibenden Arten Patagonischer Skunk (Conepatus humboldtii) und Amazonas-Skunk (Conepatus semistriatus) als gemeinsames Taxon gegenübergestellt. In ihrer Gesamtheit stellen die Weißrüsselskunks die Schwestergruppe der in Nord- und Mittelamerika verbreiteten Gattungen der Streifenskunks (Mephitis) und Fleckenskunks (Spilogale) dar.[3] Die Radiation der Arten innerhalb der Weißrüsselskunks fand vor etwa 11,2 Millionen Jahren statt. Damit erfolgte eine Einwanderung auf den südamerikanischen Kontinent lange vor der Bildung der zentralamerikanischen Landbrücke vor etwa 3 Millionen Jahren.[3]
Der Anden-Skunk wird von der International Union for Conservation of Nature and Natural Resources (IUCN) aufgrund des relativ großen Verbreitungsgebiets sowie der angenommenen stabilen Bestände und der vergleichsweise wenig veränderten Lebensräume als nicht gefährdet („least concern“) eingestuft. Sowohl der Rückgang der Tiere durch Bejagung noch durch Lebensraumverlust stellt aktuell eine so starke Gefährdung dar, dass eine Einstufung in eine Gefährdungskategorie notwendig ist.[2]
Gefährdungen für die Art bestehen vor allem durch die starke Bejagung, speziell zur Gewinnung von Skunksfellen. Diese hatte ihren Höhepunkt in den 1970er und 1980er Jahren in Argentinien. Hinzu kommt eine teilweise starke Degradierung vor allem der extensiv nutzbaren Steppengebiete Patagoniens durch Überweidung und Bodenerosion.[2]
Der Anden-Skunk (Conepatus chinga) ist eine von vier Arten der Weißrüsselskunks innerhalb der als „Stinktiere“ bekannten Skunks. Er ist in Teilen Südamerikas von Peru bis Argentinien verbreitet.
Molina's hog-nosed skunk, also called the Andes skunk (Conepatus chinga), is a skunk species from South America. It is found in Argentina, Bolivia, Brazil, Chile, Peru, Paraguay, and Uruguay, at elevations up to 5000 m.
The Molina's hog-nosed skunk's native range is throughout mid to southern South America, Chile, Peru, northern Argentina, Bolivia, Paraguay, Uruguay, and southern Brazil.[2] The mammal is therefore associated with temperate regions and open areas, mainly described as the Pampas biome[3] and preferring to live in open vegetation, shrub forest and rocky sloped areas.[2]
Typically they will live alone in an average home range size of about 1.66 individuals/km2 with some overlapping and about six skunks per 3.5 km2.[4] Although living in mostly solitary areas, the skunks will come together temporarily for mating purposes.[2]
Foraging mainly at night, the skunk is omnivorous, eating birds, small mammals, eggs, insects, leaves, and fruit. The tooth morphology in the Molina's hog-nosed skunk, is different from most mammals in that their teeth are adapted to their omnivorous diet with grinding being the main function of the carnassial apparatus.[5]
The skunk is listed as "least concern" according to the IUCN Red List. The main threats to the skunk are increased habitat destruction and fragmentation[6] from over exploitation of humans and grazing in agriculture. The skunk is also affected by the planning of new roads and road-kills. Due to improper planning, habitat destruction, and fragmentation, the skunk has started living around man-made structures and along fences and buildings.[6]
Molina's hog-nosed skunk, also called the Andes skunk (Conepatus chinga), is a skunk species from South America. It is found in Argentina, Bolivia, Brazil, Chile, Peru, Paraguay, and Uruguay, at elevations up to 5000 m.
El chingue, chingüe, yaguané,[3] zorrillo o zorrino (Conepatus chinga), es una especie de mofeta suramericana. Habita en Argentina, Bolivia, Brasil, Chile, Paraguay, Perú y Uruguay.[1]
Posee un cuerpo delgado, con una frondosa y larga cola. La cabeza presenta un hocico corto y fino. El pelaje destaca por ser de color negro, con una gran franca dorsal de color blanco. Bajo la cola, a ambos lados del ano, posee las glándulas anales que producen su característico y fétido líquido defensivo.
Se alimenta de invertebrados, pequeños vertebrados, huevos y algunos vegetales.
Las subespecies reconocidas como válidas son 7:[4]
El chingue, chingüe, yaguané, zorrillo o zorrino (Conepatus chinga), es una especie de mofeta suramericana. Habita en Argentina, Bolivia, Brasil, Chile, Paraguay, Perú y Uruguay.
Conepatus chinga Conepatus generoko animalia da. Artiodaktiloen barruko Mephitidae familian sailkatuta dago..
Conepatus chinga Conepatus generoko animalia da. Artiodaktiloen barruko Mephitidae familian sailkatuta dago..
Conepatus chinga est une espèce de mouffettes.
Lo skunk delle Ande (Conepatus chinga Molina, 1782) è un piccolo carnivoro della famiglia Mephitidae, originario del Sudamerica.[2]
Lo skunk delle Ande è un carnivoro di medie dimensioni, di circa 2,3-4,5 kg di peso e 46–90 cm di lunghezza. Sul manto, quasi completamente nero, spiccano due strisce bianche che corrono sui fianchi dalla sommità del capo alla coda, anch'essa di colore bianco. Come tutte le specie del genere Conepatus, ha il muso allungato e privo di peli[3].
Possiede inoltre le ghiandole odorifere anali comuni a tutti i membri della famiglia dei Mefitidi, secernenti un liquido impiegato come arma di difesa[3].
Le abitudini dello skunk delle Ande sono poco conosciute. Solitario e notturno, si aggira nelle distese erbose a caccia di artropodi e, più raramente, di piccoli mammiferi, ma anche di uova e nidiacei. Trascorre il giorno nel fitto dei cespugli o all'interno di tane scavate nel suolo o tra le rocce[1].
Lo skunk delle Ande è diffuso nelle regioni centro-meridionali del Sudamerica. Il suo areale, dalle Ande del Perù meridionale e della Bolivia, si estende verso ovest fino al Paraguay e verso sud fino a Uruguay, Cile e Argentina, dove la specie è presente fino alla Provincia di Neuquén. Inoltre, ne è stata registrata la presenza in alcune zone del Brasile meridionale, negli Stati di San Paolo, Paraná e Santa Catarina[1].
Predilige le steppe aperte, con terreno ghiaioso e con prevalenza di cespugli[1].
Attualmente gli studiosi ne riconoscono sette sottospecie[2]:
Lo skunk delle Ande (Conepatus chinga Molina, 1782) è un piccolo carnivoro della famiglia Mephitidae, originario del Sudamerica.
Molīna cūkšņukura skunkss jeb parastais cūkšņukura skunkss,[1] arī Andu cūkšņukura skunkss[2] (Conepatus chinga) ir vidēja auguma skunksu dzimtas (Mephitidae) plēsējs, kas pieder cūkšņukura skunksu (Conepatus) ģintij.
Molīna cūkšņukura skunkss dzīvo Dienvidamerikā, to var sastapt Čīles, Peru, Bolīvijas, Paragvajas, Urugvajas, Brazīlijas un Argentīnas teritorijās. Tā izplatības areāls pārklājas ar citiem tuvu radniecīgiem cūkšņukura skunksu izplatības areāliem, kā Patagonijas cūkšņukura skunksa (Conepatus humboldtii) un svītrainā cūkšņukura skunksa (Conepatus semistriatus) areāliem.[3]
Barojoties tam patīk atklātas, ar veģetāciju bagātas vietas kā stepe, bet atpūtai tas meklē krūmainus mežus un akmeņainas nogāzes.[3]
Molīna cūkšņukura skunkss ir apmēram Amerikas cūkšņukura skunksa augumā, tā ķermeņa garums, asti ieskaitot, ir 46—90 cm, svars 2,3—4,5 kg.[3] Tam ir skunksam tipiska kažoka krāsa; melns ar 2 baltām, salīdzinoši šaurām svītrām, kas sākas uz galvas un pa sāniem stiepjas astes virzienā, bieži to nesasniedzot. Aste var būt gan balta, gan melna vai divkrāsaina. Ja sānu svītras nesasniedz asti, tā visbiežāk ir melna, un otrādāk. Molīna cūkšņukura skunksa foto var apskatīt šeit[novecojusi saite]. Uz sejas kā visiem cūkšņukura skunksiem tam nav nevienas baltas zīmes, sejas matojums ir melns. Tāpat kā visiem cūkšņukura skunksiem tam ir plats, neapmatots deguns, kas nedaudz atgādina cūkas šņukuru un tiek izmantots zemes rakšanai. Arī priekškāju garie, spēcīgie nagi kalpo zemes rakšanai. Zem astes tam ir anālie smakas sekrēta dziedzeri, un tā smaka kā visiem skunksiem ir jaudīgs pašaizsardzības līdzeklis.
Molīna cūkšņukura skunkss ir nakts dzīvnieks, kas baroties dodas tumsā. Tas ir vientuļnieks un nometnieks, un ar citiem tiekas tikai riesta laikā. Pa dienu tas atpūšas alā zem akmeņiem. Pastāv uzskats, ka ziemas laikā Molīna cūkšņukura skunkss tāpat kā svītrainais skunkss (Mephitis mephitis) dodas ziemas guļā, tomēr siltākās ziemas dienās tas izlien no alas barības meklējumos.[3]
Molīna cūkšņukura skunkss ir visēdājs, bet pamatā tas barojas ar kukaiņiem, īpaši vasarā. Ar savu garo, elastīgo degunu un garajiem priekškāju nagiem tas uzrok zemi, lai atrastu dažādus zirnekļus, vaboles, to kāpurus un kūniņas. Tas barojas arī ar sīkiem zīdītājiem, putniem un to olām, kā arī ar augiem un augļiem.[3]
Februārī un martā Molīna cūkšņukura skunksiem ir riesta laiks. Par to pārošanos tikpat kā nav novērojumu, bet pastāv uzskats, ka tēviņi sapārojas ar vairākām mātītēm. Grūsnības periods ilgst apmēram 2 mēnešus. Aprīlī vai maijā piedzimst 2—5 mazuļi, par kuriem rūpējas tikai māte. Ar pienu māte tos zīda 8—10 nedēļas, un augustā tie jau sāk paši baroties. Drīz pēc tam mazuļi pamet ģimeni un dodas meklēt savu teritoriju. Dzimumbriedumu tie sasniedz 10—12 mēnešu vecumā.[3]
Molīna cūkšņukura skunkss jeb parastais cūkšņukura skunkss, arī Andu cūkšņukura skunkss (Conepatus chinga) ir vidēja auguma skunksu dzimtas (Mephitidae) plēsējs, kas pieder cūkšņukura skunksu (Conepatus) ģintij.
Molīna cūkšņukura skunkss dzīvo Dienvidamerikā, to var sastapt Čīles, Peru, Bolīvijas, Paragvajas, Urugvajas, Brazīlijas un Argentīnas teritorijās. Tā izplatības areāls pārklājas ar citiem tuvu radniecīgiem cūkšņukura skunksu izplatības areāliem, kā Patagonijas cūkšņukura skunksa (Conepatus humboldtii) un svītrainā cūkšņukura skunksa (Conepatus semistriatus) areāliem.
Barojoties tam patīk atklātas, ar veģetāciju bagātas vietas kā stepe, bet atpūtai tas meklē krūmainus mežus un akmeņainas nogāzes.
De Chileense varkenssnuitskunk (Conepatus chinga) is een roofdier uit de familie Mephitidae. Het is een van de vijf soorten van het geslacht Conepatus.
De Chileense varkenssnuitskunk leeft in het midden en zuiden van Zuid-Amerika. Landen waar deze soort aangetroffen kan worden zijn Chili, Peru, Argentinië (noorden), Bolivia, Paraguay, Uruguay en Brazilië (zuidwesten). De Chileense varkenssnuitskunk leeft in open bosgebieden en op de pampa's.
Bronnen, noten en/of referentiesDe Chileense varkenssnuitskunk (Conepatus chinga) is een roofdier uit de familie Mephitidae. Het is een van de vijf soorten van het geslacht Conepatus.
Skunksowiec andyjski[3], surillo andyjski (Conepatus chinga) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny skunksowatych.
Skunksowiec andyjski występuje w środkowo-południowej Ameryce Południowej od południowego Peru, poprzez Boliwię, Urugwaj, Paragwaj, Chile do południowej Argentyny. Obserwowany również w południowej Brazylii[2][4][5]. Zamieszkuje otwarte kaniony i stepy bogate w roślinność[4][6]. Odpoczywa pośród krzewów w lasach i na skalistych zboczach gór[4].
Średniej wielkości ssak o krępym ciele i krótkich, grubych nogach. Ubarwienie ciała charakterystyczne dla skunksowatych. Sieść koloru czarnego. Od głowy, poprzez boki ciała ciągną się dwa białe paski. Gruby, puszysty ogon przeważnie koloru białego. Stożkowata głowa o szerokim nagim nosie i z krótkimi zaokrąglonymi uszami. Łapy wyposażone w potężne pazury służące do kopania w ziemi[4][6]. Posiada gruczoł zapachowy, wydzielający cuchnącą ciecz.
Prowadzi samotniczy i głównie nocny tryb życia. W ciągu dnia można go spotkać na skalistych zboczach gdzie wypoczywa. Swoje terytorium opuszczają tylko podczas pory godowej. Podczas zimy zapada w lekki sen, przerywany jednak w cieplejsze dni[4][6].
Pora godowa przypada na koniec zimy i początek wiosny. Po ciąży trwającej 2 miesiące, samica rodzi 2-5 młodych. Samiec nie uczestniczy w wychowaniu młodych. Okres laktacji trwa około 8-10 tygodni. W sierpniu młode same już zdobywają pożywienie i wkrótce opuszczają matkę. Dojrzałość płciową uzyskują około 10-12 miesiąca życia. Na wolności żyją średnio 4-6 lat[4].
Dieta skunksowca andyjskiego różni się w zależności od pory roku. Na wiosnę i lato poluje głównie na chrząszcze i pająki, które wykopuje z ziemi za pomocą długich pazurów, natomiast zimą z powodów braku owadów zjada również małe ssaki, młode ptaki, jaja, węże oraz owoce[6]. Jest dość odporny na jad grzechotników[7].
Wyróżnia się kilka podgatuków[5][1]:
Ze względu na wydzielanie cuchnących cieczy, ssak ma ten niewielu wrogów. Na skunksowca polują niektóre węże, ptaki drapieżne i lisy z rodzaju Pseudalopex[4]. Jest naturalnym nosicielem tasiemca z gatunku Spirometra erinacei[8]. Jest roznosicielem wścieklizny i świdrowca amerykańskiego[4]. W latach 70 i 80 w Argentynie był silnie poławiany dla futer[2].
W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii LC (niższego ryzyka)[2]. Głównym zagrożeniem dla tego ssaka jest działalność człowieka, niszczenie naturalnych siedlisk przez erozję gleby i wypas zwierząt gospodarskich.
Skunksowiec andyjski, surillo andyjski (Conepatus chinga) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny skunksowatych.
O Zorrilho (Conepatus chinga) é um pequeno mamífero carnívoro da família dos Mephitidae e do mesmo gênero que a Jaritataca (Conepatus semistriatus) que habita a América do Sul, estendendo-se do oeste do Peru ao leste da Argentina, passando pelo sul do Brasil.
É solitário e apresenta hábitos noturnos. Se alimenta principalmente de artrópodes, pequenos vertebrados e frutos. É capaz de produzir, armazenar e expelir de glândulas perianais, uma substância extremamente fétida com efeitos tóxicos quando em alta concentração.
O Zorrilho fazia parte da subfamília Mephitinae, dentro do grupo maior dos Mustelidae. Porém, essa subfamília passou a ser reconhecida como a família Mephitidae no ano de 1997, depois de análises moleculares. Sendo assim, divido da seguinte forma atualmente:
Habita os estados do sul do Brasil (Rio Grande do Sul, Paraná e Santa Catarina), Uruguai, Argentina, Paraguai, Bolívia, Chile e Peru.
O Zorrilho é um pequeno mamífero terrestre, com cerca de 50 a 60 cm de comprimento total e peso entre 1,5 e 2,5 quilogramas. Sua pelagem vai do preto ao marrom escuro com duas listras brancas que vão desde o topo da cabeça à base da cauda, passando pela região superior de seu corpo atarracado e compacto. Essas listras podem ser muito destacadas como também podem se encontrar ausentes.
Sua cauda é larga e espessa, com pelos longos que trazem um aspecto volumoso para a cauda. A coloração da cauda costuma seguir a mesma cor do animal mas também pode apresentar grande quantidade de pelos brancos.
Um dos aspectos mais conhecidos da biologia do zorrilho é seu odor característico, oriundo da secreção de glândulas perianais bem desenvolvidas. Essas glândulas produzem, armazenam e expelem uma substância extremamente fétida, com efeitos tóxicos, em altas concentrações.
É um onívoro com hábitos noturnos, tendo sua maior atividade entre as 20:00 e 03:00h. Ocupam principalmente áreas abertas de campos e pampas, e se abrigam majoritariamente em buracos no solo, mas uma parcela significativa de indivíduos se abriga em meio à vegetação. Quando se sentem ameaçados ou são agredidos, podem esguichar a substância fétida, produzida pelas glândulas perianais, por até 2 metros de distância.
São animais solitários, com área de vida das fêmeas de aproximadamente 1,65 ± 1,17 Km2 e a dos machos é 2,5 vezes maior que a das fêmeas. Sua densidade populacional é de 1,4 a 3,8 indivíduos por Km2, em média.
Se baseia principalmente no consumo de insetos (larvas e adultos) mas também pode se alimentar de pequenos mamíferos e anfíbios. Pode ser considerado um predador oportunista que usufrui de recursos em abundância, embora forrageie boa parte do tempo.
Apesar de estar constado como não ameaçado na Lista Vermelha de Espécies Ameaçadas da IUCN, foi apurado que a população desta espécie está em declínio. Esse fato se deve principalmente à caça para o comércio de peles e à degradação dos campos que a espécie habita, além disso, há o impacto dos atropelamentos que auxiliam nesse declínio da população.
O Zorrilho (Conepatus chinga) é um pequeno mamífero carnívoro da família dos Mephitidae e do mesmo gênero que a Jaritataca (Conepatus semistriatus) que habita a América do Sul, estendendo-se do oeste do Peru ao leste da Argentina, passando pelo sul do Brasil.
É solitário e apresenta hábitos noturnos. Se alimenta principalmente de artrópodes, pequenos vertebrados e frutos. É capaz de produzir, armazenar e expelir de glândulas perianais, uma substância extremamente fétida com efeitos tóxicos quando em alta concentração.
Conepatus chinga är ett rovdjur i familjen skunkar som förekommer i Sydamerika.
Individernas kroppslängd från nosen till svansspetsen ligger mellan 46 och 90 cm. Honor är allmänt lite mindre än hannar. Vikten ligger mellan 2,3 och 4,5 kg.[2]
Denna skunk har en svart päls med undantag av två vita strimmor på ryggen och den nästan helt vita svansen. I ansiktet förekommer inga märken.[2]
Utbredningsområdet sträcker sig över centrala och södra Sydamerika. Arten hittas från Anderna i södra Peru över sydvästra Bolivia och Paraguay till Chile, Uruguay och Argentina. I Argentina sträcker sig området till provinsen Neuquén. Dessutom finns en isolerad population i Brasilien kring São Paulo, Paraná och Santa Catarina.[1]
Denna skunk föredrar stäpper, områden med rullstenar och buskmarker.[1][2]
Födan utgörs av ryggradslösa djur som skalbaggar och spindlar samt av små däggdjur och fåglar. Den äter även ägg.[1]
Parningen sker vanligen i februari eller mars och efter två månaders dräktighet föder honan 2 till 5 ungar. Ungarna är cirka ett år senare könsmogna.[2]
Arten jagades i större utsträckning för pälsens skull. Dessutom har stäppen förandrats av införda boskapsdjur som får. Beståndet minskar men trots detta är populationen ganska stor. IUCN listar Conepatus chinga därför som livskraftig (LC).[1]
Wikimedia Commons har media som rör Conepatus chinga.
Conepatus chinga är ett rovdjur i familjen skunkar som förekommer i Sydamerika.
Conepatus chinga (Свинорилий скунс Моліни) — вид ссавців родини Скунсових.
Країни проживання: Аргентина, Болівія, Бразилія, Чилі, Парагвай, Перу, Уругвай. Здається, харчуються поодинці в нічний час у відкритих саванах і в посушливих та чагарникових зонах. Полюють на членистоногих (в основному жуків і павуків), на яйця та пташенят, а іноді й дрібних ссавців. Ці скунсові морфологічно та поведінково адаптований до харчування наземною та підземною фауною, особливо безхребетними. Під час періодів відпочинку, він воліє бути на самоті, у чагарникових лісах і ділянках скелястих схилів.
Conepatus chinga là một loài động vật có vú trong họ Chồn hôi, bộ Ăn thịt. Loài này được Molina mô tả năm 1782.[2] Loài này được tìm thấy ở Argentina, Bolivia, Brasil, Chile, Peru và Uruguay, tại độ cao lên đến 5000 m.
.jpg)
.png){kind=small}
Bài viết về các loài trong bộ thú ăn thịt này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Conepatus chinga là một loài động vật có vú trong họ Chồn hôi, bộ Ăn thịt. Loài này được Molina mô tả năm 1782. Loài này được tìm thấy ở Argentina, Bolivia, Brasil, Chile, Peru và Uruguay, tại độ cao lên đến 5000 m.
Южноамериканский скунс[1] (лат. Conepatus chinga) — хищное млекопитающее семейства скунсовых, обитающее в Южной Америке.
Южноамериканский скунс достигает длины примерно от 46 до 90 см, при этом самки, как правило, немного меньше, чем самцы. Вес составляет примерно от 2,3 до 4,5 кг[2].
Шерсть чёрного окраса с двумя белыми полосами, которые тянутся от затылка до полностью белого хвоста. Белый рисунок лица отсутствует[2].
Южноамериканский скунс распространён в центральной и южной части Южной Америки. Область распространения охватывает территорию от Анд в южном Перу через Боливию и западный Парагвай до Уругвая, Чили и Аргентины.
Животные предпочитают открытые степные ландшафты и засушливые области, поросшие кустарником[2].
Южноамериканский скунс (лат. Conepatus chinga) — хищное млекопитающее семейства скунсовых, обитающее в Южной Америке.
안데스스컹크 또는 몰리나돼지코스컹크(Conepatus ching)는 스컹크과에 속하는 포유류의 일종이다. 다른 스컹크들처럼, 잠재적 포식자로부터 방어를 위해 항문선을 이용하여, 악취가 나는 액체를 분사하기도 한다. 그러나 그들은 그들이 살아가는 환경 속에서 자신을 방어하기 위해 독에 대한 내성도 갖고 있다. 또한 특별히 얇고 흰 표지와 돼지를 닮은 핑크색 살찐 코도 갖고 있다.
몰리나돼지코스컹크의 분포 지역은 남아메리카 중부 지역부터 남부 지역의 칠레와 페루, 아르헨티나 북부, 볼리비아, 파라과이, 우루과이 그리고 브라질 남부에 걸쳐 있다.[2]
다음은 스컹크과의 계통 분류이다.[3]
스컹크과 스컹크오소리속 돼지코스컹크속 줄무늬스컹크속 얼룩스컹크속
_Inao_V%C3%A1squez_001.jpg)
