بلشون رمادي

A garrapescaire u pescatera (Ardea cinerea (L., 1758)) ye un ave chancluta d'a familia d'as ardeidas que vive más que más en Europa y Asia, estando migradora en as rechions més fredas.

Ye un muixón bien gran, fendo quan ye de piet d'entre 90 e 100 cm d'altaria, y plegando t'es 2 m d'amplaria d'alas quan s'alza en vuelo. O plomache ye griso per alto y blanco (u blanquinoso) per baixo. En es adultos, a més, a capeza se torna blanca deixando una caracteristica francha fosca lonchitudinal, que remata per zaga d'a capeza fendo dos chiquetas crestas no erectils de plomas finas. En o peito y espailas, una mena d'aniello de plomas largas y sedosas penden a l'aire como sueltas, y si s'examinan detalladament, amuestran brilluras metalicas.

Garrapescaire en bolido.

Como totas as ardeidas, as patas las tien largas y grisas, y lo pico de color amariella u mesmo més naranchenca que altras especies, estando-ne la color fosca d'a valva superior una caracteristica clau ta identificar es individuos inmaduros. O cuello ye largo y con forma de S, t el mantién replegato mientres vuela.

Ardea cinerea

Construye es niedos a l'alto d'arbols y cheneralment en colonias de diversas parellas, quasi nunca luent de l'augua. Ye un animal pescador, que captura peixes, ranas y altros chicotz vertebratos, esperando que istes paren quietos con gran paciencia y alavez arrullando rapidament una picotada ta agafar-los.

Ardea cinerea es un specie de Ardea.

Ardea cinerea

Ang kulay abong bakaw (Ardea cinerea) ay isang mahabang paa na mandaragit na ibon ng pamilya ng bakaw ang Ardeidae, katutubong sa buong mapagtimpi na Europa at Asya at mga bahagi rin ng Aprika. Ito ay naninirahan sa karamihan ng hanay nito, ngunit ang ilang mga populasyon mula sa mas hilagang bahagi ay lumipat patimog sa taglagas. Ang isang ibon ng mga lugar ng wetland, makikita ito sa paligid ng mga lawa, ilog, pond, marshes at sa baybayin ng dagat. Ito ay kumakain ng karamihan sa mga nilalang na nabubuhay sa tubig na nakukuha nito matapos ang nakatayo na nakatayo sa tabi o sa tubig o natitigas ang biktima nito sa pamamagitan ng mga shallows.

Ang lathalaing ito ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.

Ardea cinerea

The Ardea cinerea (hern, hern cran, hegrie, craigie, Lang Sandy) is a lang-legged predatory wadin bird o Ardeidae, native ootthrou temperate Europe an Asie an an aa pairts o Africae.

References

Ardea cinerea

Lo bernat pescaire, o simplament bernat (Ardea cinerea), es un ausèl de grandas dimensions de l'òrdre dels ciconiformes e de la familha de las Ardeidae. Pòdon arribar al mètre de nautor e presentan un plomatge grisós que ven mai lusent pendent l'epòca reproductiva.

A l'ora d'ara, es una espècia amb fòrça preséncia, e que se tròba en expansion en fòrça luòcs, ja superada una importanta davalada en fòrça luòcs. Se'n coneisson 4 sospècias:

• Ardea cinerea cinerea Linnaeus, 1758. Euròpa, Africa, oèst d'Asia.
• Ardea cinerea jouyi Clark, 1907. Èst d'Asia.
• Ardea cinerea firasa Hartert, 1917. Madagascar.
• Ardea cinerea monicae Jouanin & Roux, 1963. Islas Banc d'Arguin, Mauritània.

Al zòo de Barcelona, i a una colònia establa, amb mai de 100 nises.

Abitat

Se tròba amplament distribuit en multitud de zònas umidas dels Païses catalans (Albufera d'Es Grau, Albufera de Mallorca, Albufera de Valéncia, delta de l'Ebre, delta del Llobregat, paluns de l'Empordan, la rèsta d'Euròpa, Asia e Africa. Se tròba totjorn present pas gaire luènh de l'aiga, dins de luòcs coma las molheras, maresmas, estanhs, paluns, ribas de ribièras e lacs. Fa 90 cm de nautor e quand estira las alas 150 cm

Comportament

Los bernats pescaires creisson en colònias mixtas en arbres amb autras espècias coma Bubulcus Ibis o Egretta garzetta, près de zònas umidas, o en joncars. Fa un nid compacte amb dee branquetas.

La siá alimentacion es principalament de peisses, granhòtas e insèctes, mas pòdon tanben capturar de pichons mamifèrs e d'ausèls.

Galariá

• Forma juvenila

• Bernat pescaire en vol

• Cran

• uòu de Ardea cinerea - Musèu_d'Istòria_Naturala_de_Tolosa

Referéncias

• Llorente, Gustavo: Els vertebrats de les zones humides dels Països Catalan. Editorial Pòrtic, S.A. Colleccion Conèixer La Natura, num. 6, p. 86. Decembre del 1988, Barcelona. ISBN 84-7306-354-6.

Dutsekop

Ardea cinerea

Blauwe reigers, mêestol geweune reigers enoemd, zyn grôte veugels die vôornkomn in verre hêel Europa, in Afrika en in Azië. Oek in West-Vloandern kuj ze up vele plekkn teegnkomn.

Uutzicht

Reigers zyn grôte veugels die verre e meiter lank komn. De vintjes en de wuvetjes verschilln in uutzicht nie va makoar. Van kleur zyn ze setoe grysde, buutn d'uutendn van nunder vlerken, die mêer blauwachtig en dounkerder zyn. A nundern kop en ze e zworte striepe, die deurelopt in e plume. Nundern bek is gilf en ne kud oraje of rôodachtig uutsloan in poartyd.

Verspreidieng en leefgebied

Blauwe reigers komn vôorn in verre hêel Europa en in grôte stikkn van Azië en Afrika. In Amerika zit er e sôorte die der stief up trekt.

't Zyn veugels die eboendn zyn an woater, woa dan ze 't mêeste van nunder teetn zoekn. Ze stoan mêestol in woater da nie te diepe is en at er e visseltje passirt, schiet nundern kop no beneen en pakkn ze 't me nundern bek.

Oel ier vien je reigers setoe an vyvers, boerepittn en meisn (natte wêen). In (grôot)stedelik gebied vien je z'oek dichte byn uuzn, up de buutn zyn ze mêestol vele schuwer.

Leevnswyze

Teetn

Z'eetn olle visschn die nie te grôot zyn (gelik stekelboarsn, poalink, boars, karpers en ândre), mor oek puudn, muuzn en klêne veugels.

Ze zyn deur vele visliefebbers nie geirn ezien omdan ze wel eki duvn vis uut vyvertjes pakkn (lik goudvisschn of koi's,...). Doarom zyn der vele menschn met e vyver die der visdroad over spann of die e plastiekn reiger zettn (reigers leevn ollêne en goan toene dus nie landn).

Vôortplantienge

Reigers droagn nest in oge boomn of in riet, mêestol in kolonies. De wuvetjes leggn doa toene en ei of 5-6 in, die uutkomn achter 28 doagn. De twêe ouders oaln teetn, danz e êest zevve upeetn en toene were uutspuugn.

Trek

Sommigte reigers bluuvn ier voen te overwientern, mo de mêeste trekkn in de wienter no 't zuudn.

'S e eun a th' anns a' chorra-ghritheach (Laideann & ainm saidheans: ardea cinerea, Beurla: grey heron).

Lorgar iad anns na h-àiteachan le gnàth-shìde mheasarra sa Roinn-Eòrpa, Àisia, agus ceàrnaidhean de dh'Afraga.

Giùlan

Chithear a' chorra-gritheach an cois na mara agus an cois aibhnichean. Coisichidh i air oitir a' lorg bìdh. Nuair a tha i a' sealg, faodaidh i a bhith na seasamh gun ghluasad fad ùine mhòr. Ithidh i èisg, daolagan, radain, luchain agus losgannan.^[1]

Coltas

Tha gob, casan, agus amhaich fada aig a' chorra-ghritheach. Tha a ceann geal le bann dubh a' dol tarsainn a sùilean. Tha a sùilean fhèin agus a gob buidhe. Tha a h-amhaich geal. Tha a druim agus a broilleach liath. Tha a sgiathan liath agus dubh. Tha a casan donn.

Gu tric, bidh inbheach 91cm a dh'fhaide.^[1]

Chan eil e furasta an diofar eadar am fear agus an tè fhaicinn. Tha an ite air cùl a cinn nas giorra aig an tè.

Tha lèirsinn anabarrach math aig a' chorra-ghritheach.

Faodaidh a' chorra-ghritheach a bhith beò fad 25 bliadhna.

Modh-sìolaidh

Beiridh i 3 - 5 uighean gach bliadhna eadar An Gearran is An Cèitean. Tha iad soilleir-ghorm.^[1]

Anns na h-Ealain Gàidhlig

Òrain

• Murchadh MacPhàrlain, Corra-ghritheach Dhonn

• BBC Bliadhna nan Òran air a sheinn le Mairead agus Donaidh MacLeòid; Na h-Òganaich.
• Tobar an Dualchais, Clàr 99208 (1997) air a sheinn le Glasgow Gaelic Musical Association

• Màrtainn MacIlleMhaoil à Breacais, Òran na Corra-ghrithich no A' Chorra-ghritheach a Mharbh Calum

• Tobar an Dualchais, Clàr 70659 (1956) air a leughadh agus mhìneachadh leis an Urr. Tormod Dòmhnallach.

• Cha do Mharbh thu a' Chorra-ghritheach

• Tobar an Dualchais, Clàr 46125 (1953) air a sheinn leis an Caiptean Dùghall MacCormaig

• Aonghas Iain Caimbeul, Òran na Corra-grithich no 'S Mar a Thachair Dhuinn, Nach Annasach

• Tobar an Dualchais, Clàr 80467 (1960) air a sheinn le Tormod MacIlleMhaoil
• Tobar an Dualchais, Clàr 86880 (1964) air a sheinn leis an ùghdar.

Bàrdachd

• Somhairle MacGill-Eain, A' Chorra-ghritheach

• Ri fhaighinn air clàr. Barran agus Asbhuain le Sorley MacLean (1973) Claddagh Records Limited

Sgeulachdan

• Lauchie MacLellan, 'An Sionnach 's a' Chorra-ghritheach', ann an Brìgh an Òrain(2001) deas. le John Shaw (McGill-Queen's Press), d.302-305.

Rosg

• Alasdair Caimbeul, Cuid a' Chorra-Ghrithich (CLÀR, ISBN: 9781900901642)

Beul-aithris

• Sgeulachdan agus fiosrachadh mu bheathaichean. Tobar an Dualchais, Clàr 30468 (1969) air innse le James MacArthur

• Rann mu chorra-ghritheach. Tobar an Dualchais, Clàr 51162 (1970) air innse leis an Urr. Donald MacLeod

Seann-fhaclan

• Cha suaicheantas corra air cladach

- sealladh no suidheachadh nàdarra, chan eil e coltach gun tachair càil às an àbhaist. ^[2]

Eile

• A’ Chorra-Ghritheach. Postair (Meud 504 x 732mm) Acair. ISBN: 9780861523757

Sgrìobhaidhean mu a deidhinn

• Breeze Jones, E.V. (1987) Eoin Uisge. A' Ghàidhlig le Frang U. Rennie (Steòrnabhagh: Acair), d.4 IBSN: 086152 024 6

Ardea cinerea

D Fischraigel (Ardea cinerea; alemanischi Näme) isch e Schriitvogel wo i Mitteleuropa dor s ganze Joor döre vorchunnt. Nume jungi Raigel flüüget im Winter as Mittelmeer.

Uussie

De Raigel isch e groosse Vogel mit lange Bai und eme lange wiisse Hals. Sini Obersiite und Flögel sind grau. Bim Flüüge zücht er de Hals ii. Er werd 84 bis 102 cm grooss.

Lebeswiis

De Raigel lebt i de Nööchi vo flache Gwässer. Er brüetet i Kolonie i de Wipfel vo hööche Bömm. S Wiibli lait im Märze vier oder fööf Aier. Di Junge fönd noch anderthalb Mönet aa flüüge. De Raigel wartet biwegigsloos i flachem Wasser oder uf emene Feld und stecht denn blitzschnell zue. Ase fangte er Fisch, Frösche, Wüürmer, Müüs aber au groossi Insekte.

Mythologii

De Raigel isch de hailigi Vogel vom griechische Meergott Poseidon. I de Woorsegerai het er as e guets Vorzaiche ggolte.

Büecher

• Hans-Günther Bauer, Einhard Bezzel und Wolfgang Fiedler (Hrsg): Das Kompendium der Vögel Mitteleuropas: Alles über Biologie, Gefährdung und Schutz. Band 1: Nonpasseriformes – Nichtsperlingsvögel, Aula-Verlag Wiebelsheim, Wiesbaden 2005, ISBN 3-89104-647-2
• Stefan Ineichen (Hrsg.): Stadtfauna, 600 Tierarten der Stadt Zürich; Bern 2010; ISBN 978-3-258-07561-7
• James A. Kushlan & James A. Hancock: Herons. Oxford University Press, 2005, ISBN 0-19-854981-4
• Heinz Staffelbach: Handbuch Schweizer Alpen; Bern 2008.ISBN 978-3-258-06895-4

De Groräer (Ardea cinerea), och Fëschräer genannt, ass eng Vullenaart aus der Famill vun de Räeren (Ardeidae) bannent der Uerdnung Pelecaniformes. En ass wäit verbreet an Eurasien an an Afrika a kënnt relativ heefeg vir. Et gi véier Ënneraarten op der Welt. A Mëtteleuropa ass dat d' Ardea cinerea cinerea.

Morphologie

De Groräer gëtt tëscht 90 cm bis 1 m laang a weit gewéinlech tëscht 1 an 2 kg. D'Spanwäit tëscht de Flilleksspëtzten geet op 175 bis 195 cm. D'Männercher sinn e bësse méi grouss wéi d'Weibercher, soss gëtt et keen Ënnerscheed tëscht de Geschlechter am Ausgesinn.

Groräer hunn op der Stier an dem ieweschte Kapp wäiss Fiederen, um Hals si se growäiss, an um Réck äschegro (dohier säin NUmm) mat wäissem Bord. Se hunn e schwaarze Bord ronderëm d'Aen an dräi laang Fiederen um Kapp, déi eng Zort Mèche maachen. Ausserdeem hu se dräi schwaarz Flecken um viischten Hals, a schwaarz Flillekefiederen. De Schniewel huet eng gielzeg Faarf.

Fir fortzefléien, muss de Groräer fir d'éischt kleng Spréng maachen. Se fléie mat engem luese Flijelschlag an zéien de Kapp ganz un de Kierper erun, sou dass den Hals en 'S' mécht. Just wa se landen oder fortfléien, ass den Hals riicht ausgestreckt. Wann se op Sich no Fudder ginn, trëppelen se lues doruechter mat engem liicjt no vir gestrecktem Hals.

Verbreedung

hellgréng: Bruttgebitter
donkelgréng: ganzjääregt Virkommen
blo: Iwwerwanterungsgebitter

De Groräer fënnt een an den tempréierten a südlechen Zone vun Europa an och an Asien, ausserdeem bal am ganze südlechen Afrika, wou et genuch Vegetatioun an deemno klengt Gedéiesch gëtt.

Jee nodeem, wou en hier ass, zitt de Groräer a méi waarm Géigenden, oder och net.

Habitat a Kascht

D'Groräere sinn net all ze kriddelech, wat hire Liewensraum ugeet: Et muss Waasser gi mat Zonen, wou et net déif ass, sief et bei Flëss, Weieren, Séien, bannen am Land oder no bei der Küst, oder awer suppeg Wisen.

Si erniere sech vu Fësch a klengem Gedéiesch, déi se fänken, andeems se lues doruechter trëppelen an da blëtzschnell mam Schniewel zouschnapen.

Literatur

• James A. Kushlan & James A. Hancock: Herons. Oxford University Press, 2005, ISBN 0-19-854981-4

Um Spaweck

A grä heeger (^(mo.) schithäägel, schithääger, go. schitendraier) (Ardea cinerea) as en fögel ütj at famile faan a heegern (Ardeidae).

Bilen

• Grä heeger uun a loft.

• Hoodskrook faan en grä heeger.

• Ardea cinerea - MHNT

Ferwisang efter bütjen

Wikimedia Commons hää bilen of filmer tu:

Wikispecies hää en artiikel tu:

Gēžė

Gēžė dā gēšė, gēžie īr nemažos ondens paukštis. Kūns pilks, vėršogalvis balts, snaps muorkaus. Gīven prī vėsuokiu ondens telkiniū, bat gūžta sok aplinkėniūs mediūs. Jied žovis, varlės, varmus. Tīkē braid pu ondeni, ožmatis žovi sostingst a kumet ana priartie - staigē čiomp.

Gēžė Žemaitėjuo sotinkama nu kuova lėgė spalė.

Ardea cinerea

Harmaihaigari (Ardea cinerea) on haigariloin heimoh kuului lindu.

Hegri

Ardea cinerea

Hegri (frøðiheiti - Ardea cinerea)

Sí eisini

• Fuglar í Føroyum

Hái-khiā-á tiāⁿ-tiāⁿ ēng 1 ki kha khiā--leh, lēng-goā 1 ki kiu tī pak-tó͘ ē, chū-án-ne hông hō chò hái-khiā-á. Hái-khiā-á thèng-hāu chia̍h-mi̍h ê sî, bak-chiu lāi-kiàm-kiàm ná sûn, ná kā ām-kún kiu tiàm keng-kah-thâu, chhiūⁿ "Z" ê hêng.

• Ardea cinerea
• 
• 
• 
• Thâu-koà-kut

• 

Sòaⁿ-téng chu-gôan

• Hêng goá Tâi-oân chiáu-á ê pún-miâ

Plasse

Aaien fan de Ielreager

De Ielreager (Ardea cinerea) is de meast foarkommende soart út de famylje fan de Reagerfûgels yn Fryslân.

Foarkommen

De Ielreager is in grutte fûgel fan sa'n 90 sm en kin wol 1600 gram wage. De beide slachten hawwe in gelikens uterlik. De boppekant is griis, fan de kop oan't de sturt, ek de wjukken binne griis mei swarte úteinen. De kop is wyt mei in brede swarte streek troch it each dy't trochrint oant yn de lange swarte toefe. De foar- en ûnderkant is aardich ljocht, wyt mei grize streken.

Fersprieding

De Ielreagers komme foar yn it grutste part fan Jeropa en Aazje, ek binne der ielreagers yn it suden fan Afrika en op Madagaskar. Yn Jeropa binne de noardelike en eastlike fûgels trekfûgels, dy't faak yn it suden fan Jeropa of op de noardkust fan Afrika oerwinterje. Yn in grut part fan west en midden-Jeropa bliuwt de ielreager it jier rûn. De ielreagerspopulaasje wurdt dêr aardich beynfloede troch de winters. By strange winters kin in grut part fan de populaasje it foarjier net helje. Bygelyks by de winter fan 1963 doe't 45% fan de reagers de winter net oerlibbe.

Iten

Fisk is it grutste part fan it iten fan de Ielreager. Fierder yt der ek wol kikkerts, ringslangen, ynsekten, wjirms, slakken en jonge fûgels, somtiden ek wol mollen, rotten en mûzen.

Fuortplanting

De Ielreager briedt eins altiten yn koloanjes werby't de nêsten heech yn de beammen makke wurde. It nêst is meast aardich grut en plat, makke fan tûken en beklaaid mei lytsere tûken, gers en fearren. De beide âlden briede de 3-5 aaien yn 23-28 dagen út. De jongen bliuwe sa'n 50 dagen op it nêst.

Ardea cinerea

Koʻkqoʻton (Ardea cinerea) — laylaksimonlar turkumining qarqaralar oilasiga mansub qush. Ogʻirligi 1,5–2 kg . Modasi variga nisbatan kichikroq. Modasining qanoti yozilganda 45 sm gacha, variniki — 47 sm gacha. Patlari kulrang , qanoti qora, boshida qora kokili bor. Yevropa, Osiyo va Afrikadagi suv havzalarida yashaydi. Hindistonda, Kaspiy dengizining jan. qirgʻoklarida, Oʻrta dengiz va Zakavkazyeda, ayrimlari Ohangaron va Chirchiq vodiylarida qishlaydi. Uyalarini gala boʻlib yoki boshqa turlar bilan aralashib qamishzor va daraxtlarga quradi. 4—6 ta tuxum qoʻyadi. Tuxumini vari va modasi galmagal bosadi. Inkubatsiya davri 26—27 kun. Joʻjalarning boʻyi 2 oyda voyaga yetgan qushlarga tenglashadi. K. baliq, baqa, itbaliq, ilon, kaltakesak, kemiruvchilar bilan oziqlanadi.^[1]

Manbalar

Ránesháigir

Ardea cinerea

Ránesháigir (Ardea cinerea) lea loddi.

Sëwô czapla

Sëwô czapla

Ardea cinerea

Sëwô czapla (Ardea cinerea cinerea) – to je wiôldżi ptôch z rodzënë czaplowatëch. Òne mają m. jin. na Kaszëbach gniôzda.

Éron o Locteux (Ardea cinerea )

• in frinsé: Héron cendré (Ardea cinerea)

Éron

Ardea cinerea

Şaqaviyê gewr, şaq an jî şihaq (bi soranî: şîneşaho yan bizinler,yan Qoxan; bi latînî: Ardea cinerea), cureyekî şaqaviyan e.

Şayes

Stûyê şaqavî ji nîvekî çepeka wekî tîpa Sê lê ye.

Serkilox

Şaqaviyê gewr pêdirêj û stûdirêj û çengpan û kurîqut (kund) in. Hindekan jê bijî hene. Nêr û mê rengek in. Li ber lêvên gol û gerr û şorik û robaran dihên dîtin. Gelek cure jê hene.

Şaqaviyê gewr nêzîkî 90 cm dirêj e, nikul zer û dirêj û ser tîj e; stûyê wî ji nîvekî çepeka wekî tîpa S lê ye. Dema firînê xwe stûnavmil dike, stûyê xwe wekî yê leglegeyan dirêj nake, kurî qut û kund e.

Nêr û mê yek reng in. Rengê wî ji piştê ve xwe lewiyekî ser bi şînî ve ye û ser stû spî ne. Du gîxên reş bi ber stûyê wî de dihê xwar û li ber zikê wî dibe yek. Ser çeng qehwayiyekî tarî ye. Piniyeke reş li enîşka herdu çengan e, tenişt reş e, pê qehwayî ne, biharan sor ve dibin.

Ardea cinerea

Reftar û jîngeh

Li ber lêvên robar û şorik û golên avê dihê dîtin. Xwarina wî masî û kêz û mêz û beq û mişk in.

Pirbûn

Komkome hêlînan li ser daran û di nav qeramî de û li ser lêvên robaran û ji darikan çêdike; ji 4-5 hêkan dike, rengê wan şînekî bi ser keskî ve ye. Balindeyeke mişext e: zivistan dihê, payîzan û biharan mişe ye li nav çiyayan.

Çavkanî

• Îsmaîl Taha Şahîn (2006). Balindeyên Kurdistanê. Spîrêz, Dihok. (Bi tîpên erebî ye, ji bo tîpguhêziya latînî û wîkîpedyandina nivîsê, bikarhêner MikaelF).
• H. Heinzel, R. Fitter û J. Parslow (1995). Türkiye ve Avrupa'nin Kuşlari (Kuzey Afrika ve Orta dogu dahil). Türkiye Dogal Hayati Kuruma Dernegi, Stenbol. ISBN 975 94098 28

Σταχτοτσικνιάς σε πτήση στον κόλπο της Καλλονής - Λέσβος

Ο Σταχτοτσικνιάς είναι παρυδάτιο πτηνό της οικογενείας των Ερωδιιδών, που απαντά και στον ελλαδικό χώρο. Η επιστημονική ονομασία του είδους είναι Ardea cinerea και περιλαμβάνει 4 υποείδη.^[2][3]

Στην Ελλάδα απαντάται το υποείδος Ardea cinerea cinerea (Linnaeus, 1758).^[2]

Ονοματολογία

Η επιστημονική ονομασία του γένους Ardea είναι λατινική,^[4] έχει αποδοθεί στην ελληνική γλώσσα ως ερωδιός και, πιθανότατα, προέρχεται από μετατροπή του α σε ε από την λέξη αρωδιός, δηλαδή [ardea> αρωδιός> ερωδιός]. Η κατάληξη -ιός, συναντάται ως επίθημα και σε άλλες ονομασίες πτηνών π.χ. αιγωλιός, χαραδριός, κ.α. Η γραφή ερῳδιός, με υπογεγραμμένη στον Ηρωδιανό πρέπει να είναι υστερογενής και να οφείλεται σε αναλογία με τα επίθετα σε -ίδιος.^[5]

Η λατινική επιστημονική ονομασία του είδους cinerea «ο έχων το χρώμα της στάχτης»,^[6] προέρχεται από το cĭnis «στάχτη» ^[7] και παραπέμπει στο χρώμα του πτερώματος του πτηνού. Τα ίδια ισχύουν για την αγγλική και την ελληνική λαϊκή ονομασία του πτηνού, μόνο που οι Βρετανοί το αποκαλούν ως «γκρίζο ερωδιό» (Grey heron).

Συστηματική ταξινομική

Το είδος περιγράφηκε για πρώτη φορά, το 1757, από τον Λινναίο με την τωρινή του επιστημονική ονομασία.^[8]

• Ο σταχτοτσικνιάς, όπως και οι άλλοι ερωδιοί (οικογένεια Ερωδιίδες, Ardeidae), ανήκει σε ένα από τα πλέον «προβληματικά» taxa, για τους σύγχρονους ερευνητές, την τάξη Πελεκανόμορφα (Pelecaniformes). Οι διαφωνίες μεταξύ των επιστημόνων είναι έντονες και δεν φαίνεται λύση στο άμεσο μέλλον. Κάποιοι από αυτούς δέχονται την ύπαρξή της και έχουν «μεταφέρει» την οικογένεια των ερωδιών (Ερωδιίδες) σε αυτήν (από την παλαιότερη θέση της στην αυτόνομη τάξη Πελαργόμορφα). Οι υπόλοιποι είναι κατηγορηματικά αντίθετοι με αυτή την θέση και, όχι μόνον δεν δέχονται αυτή την μετακίνηση αλλά, ήδη, άρχισαν την διάσπαση της τάξης των Πελεκανομόρφων σε επί μέρους τάξεις. Μάλιστα, υποστηρίζουν ότι ο πυρήνας των Πελεκανομόρφων πρέπει να ενσωματώσει όλους τους ερωδιούς υπό την παρούσα κατάσταση (τάξη Πελαργόμορφα, Ciconiiformes). Το θέμα έχει περιπλακεί με την εισαγωγή δεδομένων DNA, που αλλού δίνει «απαντήσεις» και αλλού, όχι. Σε Διεθνές Ορνιθολογικό Συνέδριο (IOC) πάρθηκε η απόφαση να γίνει αποδεκτή η τάξη Πελεκανόμορφα και να μεταφερθούν εκεί οι (Ερωδιίδες), ωστόσο η κατάσταση παραμένει εξαιρετικά «μετέωρη».

Γεωγραφική κατανομή

Χάρτης εξάπλωσης του είδους Ardea cinerea Πράσινο σκούρο = όλο το έτος (επιδημητικό), Πράσινο ανοικτό = καλοκαιρινός αναπαραγόμενος επισκέπτης, Μπλε = περιοχές διαχείμασης

Ο σταχτοτσικνιάς είναι ηπειρωτικό είδος του Παλαιού Κόσμου, δηλαδή ζει, αναπαράγεται και μετακινείται σε Ευρώπη, Ασία και Αφρική.

Στην Ευρώπη αποτελεί κοινό είδος, ευρισκόμενο σε όλη την ήπειρο εκτός από τις βόρειες περιοχές της Φιννοσκανδιναβίας, σε διάφορες μορφές μετακίνησης (βλ. Πίνακα υποειδών).

Στην Ασία η εξάπλωσή του περιλαμβάνει όλο το κεντρικό τμήμα της ηπείρου, σε μια συμπαγή ζώνη αναπαραγωγής, από την Τουρκία και την Δ. Ρωσία στα δυτικά, μέχρι την Ιαπωνία, την Α. Κίνα και τις Φιλιππίνες στα ανατολικά και, από τα όρια της Σιβηρίας στα βόρεια, μέχρι την Ινδία και την Ινδονησία στα νότια.

Η Αφρική είναι, επίσης, επικράτεια όπου ζει, αναπαράγεται και διαχειμάζει καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους, με εξαίρεση την Σαχάρα και τις γύρω χώρες.

Τέλος, έχει εισαχθεί στα νησιά Κομόρες, στα βορειοδυτικά της Μαδαγασκάρης.^[9]

^[2][8] (σημ. με έντονα γράμματα το υποείδος που απαντάται στον ελλαδικό χώρο)

Μεταναστευτική συμπεριφορά

Όπως φαίνεται στον πίνακα κατανομής υποειδών, ο σταχτοτσικνιάς είναι μεταναστευτικό είδος, στα περισσότερα τμήματα της επικρατείας του. Στην ευρωπαϊκή ήπειρο είναι μόνιμος κάτοικος στα βορειοδυτικά της ηπείρου και σε περιορισμένους θύλακες στα κεντρικά και νότια (Ισπανία, Ιταλία κ.α.). Έρχεται το καλοκαίρι για να φωλιάσει στις εκτεταμένες υγρές πεδιάδες της ΑΚ. και Α. Ευρώπης και Ρωσίας, ενώ διαχειμάζει στις μεσογειακές χώρες από την Ιβηρική και την ΒΔ Αφρική μέχρι την Μικρά Ασία και την Μέση Ανατολή.

Στην Ασία, οι εκεί πληθυσμοί μεταναστεύουν νότια και, ανάλογα με το γεωγραφικό μήκος, προς Ταϊβάν, Φιλιππίνες και Ινδοκίνα, ενώ στην Κ. και Δ. Αφρική μεταναστεύουν οι βόρειοι και νότιοι πληθυσμοί της ηπείρου, αλλά και πολλοί ευρωπαϊκοί.

Η φθινοπωρινή μετανάστευση πραγματοποιείται, γενικά, σε Ν.-ΝΔ. κατεύθυνση. Η μεγαλύτερη αποδημία καταγράφηκε σε δακτυλιωμένο πουλί, από την Σουηδία στην Σιέρα Λεόνε και αντιστρόφως, μια γραμμή συνολικού μήκους 5.865 χιλιομέτρων.^[10] Το φθινόπωρο, τα πουλιά φεύγουν τον Σεπτέμβριο/Οκτώβριο και αρχίζουν να επιστρέφουν ήδη από τον Φεβρουάριο και τις αρχές Μαρτίου στα εδάφη αναπαραγωγής.^[11]. Τα περισσότερα ταξίδια πραγματοποιούνται κατά τις νυκτερινές ώρες, με τα πουλιά να πετούν σε μικρές ομάδες ή μεγαλύτερα σμήνη των 200-250 ατόμων.^[12]

Τυχαίοι, περιπλανώμενοι επισκέπτες έχουν αναφερθεί μεταξύ άλλων από την Γροιλανδία, την Αγία Ελένη και τα Σβάλμπαρντ, ενώ δεν είναι εξακριβωμένη η παρουσία του είδους στην Αυστραλία.^[13]

Στην Ελλάδα, ο σταχτοτσικνιάς είναι επιδημητικό και μερικώς μεταναστευτικό είδος. Έρχεται από τα μεγαλύτερα γεωγραφικά πλάτη της Ευρώπης για να ξεχειμωνιάσει σε σημαντικούς αριθμούς, ιδιαίτερα στην βόρεια χώρα (Κερκίνη, Καστοριά, κ.α.). Στις ίδιες περιοχές φωλιάζει ως επιδημητικό πτηνό, αλλά σε μικρότερους αριθμούς. Ωστόσο, «χρησιμοποιεί» ολόκληρη την Ελλάδα ως περιοχή ανάπαυλας και ανεφοδιασμού κατά τις μεταναστεύσεις, από και προς τα εδάφη αναπαραγωγής.^{[9][14][15][16][17]}

Αναφέρεται και από την Κρήτη ως διαχειμάζον πτηνό,^[18] ενώ από την Κύπρο ως σπάνιο διαχειμάζον και με ελάχιστα αναπαραγωγικά ζευγάρια, αλλά πολύ κοινό κατά τις μεταναστεύσεις.^[16][19]

Βιότοπος

Το είδος ζει σε όλες τις κατηγορίες εσωτερικών και παράκτιων υγροτόπων, αν και τα ρηχά νερά, τα σχετικά μεγάλα θηράματα και, τέσσερις ή πέντε μήνες χωρίς πάγο κατά την εποχή αναπαραγωγής είναι μεταξύ των βασικών χαρακτηριστικών των ενδιαιτημάτων του. Απαντά σε κάθε είδους ρηχά νερά (γλυκά, υφάλμυρα ή αλμυρά), τόσο στάσιμα όσο και ρέοντα και, δείχνει προτίμηση για περιοχές με δέντρα, μιας και κουρνιάζει ή φωλιάζει πάνω σε αυτά. Ο μερικός βαθμός απομόνωσης και η κάλυψη είναι επίσης στοιχεία χαρακτηριστικά των θέσεων που επιλέγονται για κούρνιασμα και φώλιασμα.^[11]

Στην ενδοχώρα προτιμάει τα μεγάλα ποτάμια, αλλά μπορεί να βρεθεί μέχρι και σε στενά ρέματα, όχθες λιμνών (φυσικές ή διακοσμητικές), έλη, πλημμυρισμένες εκτάσεις, καλαμιώνες, ορυζώνες και άλλες αρδευόμενες περιοχές,^[11][12][20] ταμιευτήρες, αρδευτικά ή αποχετευτικά κανάλια, εσωτερικά δέλτα, νησίδες ή βράχια που προεξέχουν από το νερό.^[20]

Τον χειμώνα βρίσκεται περισσότερο στην ακτή,^[21] συχνάζει όμως και σε δέλτα και εκβολές ποταμών, αλμυρόβαλτους, μανγκρόβια δάση,^[11][12] λασπώδεις ή αμμώδεις ακτές, και γλώσσες άμμου.^[20]

Οι περιοχές αναπαραγωγής μπορεί να βρίσκονται από το επίπεδο της θάλασσας έως τα 500 ή ακόμη και τα 1.000 μ. αλλά, περιστασιακά, σε μεγαλύτερα υψόμετρα (2.000 μ. στην Αρμενία, 3.500-4.000 μ. στο Λαντάκ της ΒΔ. Ινδίας).^[20]

Στο Ηνωμένο Βασίλειο η στατιστική ανάλυση των 5 πρώτων προτιμητέων οικοσυστημάτων, δίνει τα εξής αποτελέσματα: Ποτάμια, Λίμνες, Καλαμιώνες, Έλη και Ταμιευτήρες.^[22]

Στην Ελλάδα ο σταχτοτσικνιάς φωλιάζει σε δένδρα, καλαμιώνες και απότομες πλαγιές,^[15] κοντά σε λίμνες και υφάλμυρα νερά.^[16] Τον χειμώνα και κατά τις μεταναστεύσεις, παρατηρείται σε όχθες λιμνών, αβαθή γλυκά ή παράκτια νερά, έλη και τενάγη.^[15]

Μορφολογία

Ενήλικος σταχτοτσικνιάς

Ο σταχτοτσικνιάς είναι ο μεγαλύτερος και κοινότερος ευρωπαϊκός ερωδιός, που χαρακτηρίζεται από το γκρίζο χρώμα του πτερώματός του –γκριζόλευκο το κάτω μέρος. Το μέτωπο και το στέμμα είναι λευκά, ενώ τα πλαϊνά του κεφαλιού πάνω από τους οφθαλμούς (υπερκόγχια ράχη και οφρυικό τόξο) έχουν μαύρο χρώμα. Στο πίσω μέρος του στέμματος προεξέχουν δύο χαρακτηριστικά, μακριά μαύρα φτερά που σχηματίζουν λοφίο, το οποίο δεν είναι πάντοτε διακριτό, ιδιαίτερα από κάποια απόσταση. ΟΙ παρειές και τα πλαϊνά τμήματα του μακρύ λαιμού έχουν λευκό χρώμα, ενώ ο λάρυγγας και όλη η περιοχή μέχρι το στήθος διακοσμούνται από γκριζόμαυρες ρίγες.

Το ράμφος του σταχτοτσικνιά είναι ιδιαίτερα ισχυρό, μακρόστενο και ίσιο σε σχήμα «στιλέτου». Έχει γκριζοκίτρινο χρώμα που γίνεται πιο ροδαλό-πορτοκαλί κατά την αναπαραγωγική περίοδο. Το πάνω μέρος των πτερύγων είναι γκρίζο, αλλά με μαύρα ερετικά και μεγάλα πρωτεύοντα στέγαστρα. Η περιοχή του ωλέκρανου και το πατάγιο (εμπρόσθια επιφάνεια διατομής της πτέρυγας) είναι λευκά. Η κάτω επιφάνεια των πτερύγων είναι γκρί με κάποια κυανή απόχρωση, ενώ το στήθος είναι γκριζόλευκο με χαρακτηριστικά μακριά φτερά που κρέμονται, στο κάτω μέρος του. Οι πλευρές του σώματος και η περιοχή της κοιλιάς έχουν λευκό χρώμα, με μαύρα «μπαλώματα» στο σημείο που αρχίζουν οι μηροί. Οι ταρσοί και τα πόδια είναι σαρκόχρωμα γκρι, αλλά παίρνουν πιο ροδαλό χρώμα κατά την εποχή φωλιάσματος. Η ίριδα είναι κίτρινη.

• Υπάρχουν και άλμπινο μορφές που συχνά συγχέονται με τον αργυροτσικνιά.^[23]

Τα φύλα είναι παρόμοια σε εμφάνιση, αλλά τα τα νεαρά άτομα έχουν μέτωπο, στέμμα, πλαϊνά του κεφαλιού και λαιμού γκρίζα, ενώ το κεντρικό τμήμα του λαιμού είναι ωχρόλευκο. Στην κοιλιά λείπουν τα χαρακτηριστικά μαύρα «μπαλώματα», όπως και το λοφίο του κεφαλιού, ενώ το ράμφος είναι σκούρο καφέ.

Βιομετρικά στοιχεία

• Μήκος σώματος: (78-) 92 έως 98 (-102) εκατοστά
• Άνοιγμα πτερύγων: (140-) 155 έως 175 εκατοστά
• Βάρος: 1,02 έως 2,08 (-1,6) κιλά ^[24]

(Πηγές:^{[21][23][25][26][27][16][28][29][30][31][32][33][34]})

Τροφή

Η σύλληψη και κατανάλωση ενός αρουραίου από έναν σταχτοτσικνιά

Η διατροφή του σταχτοτσικνιά αποτελείται από ψάρια (κυρίως χέλια) μήκους 10-25 εκ., καθώς και από αμφίβια, καβούρια και άλλα καρκινοειδή, μαλάκια, υδρόβια έντομα, φίδια, μικρά τρωκτικά και μικρά πουλιά.^[11][12][20]. Σπανιότερα συμπεριλαμβάνεται και φυτική ύλη (αν και αυτό μπορεί να είναι τυχαίο, ή μόνο να βοηθά στο σχηματισμό άπεπτων σφαιριδίων) (pellets).^[11][12][20]

Ο τρόπος σύλληψης του θηράματος είναι εκείνος των ερωδιών, δηλαδή το πουλί περιμένει εντελώς ακίνητο (frozen still) πάνω από ένα πιθανό πέρασμα στο νερό και, την κατάλληλη στιγμή, καμακώνει (sic) το θύμα με το οξύτατο ράμφος του. Πολλές φορές, ο σταχτοτσικνιάς περιμένει το θήραμά του, στηριζόμενος μόνο στο ένα (1) πόδι.^[16] Τα μεγαλύτερα θηράματα μεταφέρονται και καταναλώνονται έξω από το νερό, στην όχθη.^[21]

Πτήση

Η χαρακτηριστική φιγούρα του σταχτοτσικνιά όταν πετάει

Ο σταχτοτσικνιάς πετάει με αργά, ακανόνιστα φτεροκοπήματα και εντελώς ανοιγμένες πτέρυγες, που φαίνονται στρογγυλεμένες και, συνήθως τις διατηρεί υψηλότερα από το οριζόντιο επίπεδο, σε σχήμα τόξου, ενώ τα πόδια εξέχουν πολύ από το πίσω μέρος του σώματος.^[35] Επίσης, κρατάει τον μακρύ του λαιμό κυρτωμένο ανάμεσα στους ώμους σε χαρακτηριστικό S. Αυτό το στοιχείο είναι χαρακτηριστικό των ερωδιών και τους διακρίνει από τους πελαργούς, τους γερανούς, και άλλα συγγενικά γένη, κατά την πτήση.

Φωνή

• Δείγματα φωνής (εξωτερικός σύνδεσμος)

Αναπαραγωγή

Φώλιασμα

Ο σταχτοτσικνιάς, στην Ευρώπη αποτελεί σχετικά κοινό είδος που, στις περιοχές όπου αναπαράγεται, μπορεί να φωλιάζει κατά αποικίες δεκάδων ατόμων, οι οποίες αποκαλούνται με την χαρακτηριστική ονομασία ερωδιώνες (heronries).^[36] Πολύ σπάνια παρατηρείται να φωλιάζει μοναχικά.^[37]

Η φωλιά είναι μια πλατφόρμα από χοντρά κλαδιά, που συχνά επαναχρησιμοποιείται κατά τη διάρκεια διαδοχικών ετών.^[11] Συνήθως είναι τοποθετημένη σε ένα δέντρο έως 50 μ. ψηλά, αλλά μπορεί να βρίσκεται και στο έδαφος, στην άκρη μιας ορθοπλαγιάς, σε θάμνους, γλώσσες άμμου ή καλαμιώνες. Ειδικά στους τελευταίους, η φωλιά κατασκευάζεται από καλάμια, ενώ στο έδαφος φωλιές μπορεί να είναι μια απλή κοιλότητα που περιστοιχίζεται από μικρές πέτρες και φερτά υλικά.^[20] Το υλικό επίστρωσης είναι λεπτά κλαδιά, βλαστοί ή ρίζες ανάλογα με την περίσταση. Δομείται από το θηλυκό, ενώ το αρσενικό προμηθεύει τα υλικά.^[38]

Oι φωλιές συνήθως βρίσκoνται σε «βολική απόσταση», 2-38 χλμ. από τις προνομιούχες περιοχές σίτισης.^[11] Όταν οι συνθήκες είναι ευνοϊκές, βρίσκονται κοντά η μία στην άλλη, κάποιες φορές πολλές μαζί σε ένα (1) δένδρο.^[37] Η περίοδος φωλιάσματος αρχίζει τον Φεβρουάριο και διαρκεί μέχρι τα τέλη Μαρτίου. Η ωοτοκία πραγματοποιείται άπαξ, αλλά σε περίπτωση απώλειας μπορεί να επαναληφθεί.^[37]

Ενήλικος και νεαρός σταχτοτσικνιάς (δεξιά) στην φωλιά

Ardea cinerea

Η γέννα αποτελείται από 3-5 (μερικές φορές 6, σπανίως 7) αβγά, διαστάσεων 59,9 Χ 43,2 χιλιοστών και βάρους 61 γραμμαρίων, εκ των οποίων ποσοστό 8% είναι κέλυφος,^[22] που εναποτίθενται ανά διαστήματα δύο ημερών. Η έναρξη της επώασης εξαρτάται από τον αριθμό των αβγών, πραγματοποιείται και από τα δύο φύλα και διαρκεί (23-) 25 έως 26 (-28) ημέρες.^[28][39]

Οι νεοσσοί είναι ημι-φωλεόφιλοι, χρήζουν δηλαδή μερικής προστασίας από τους γονείς, οι οποίοι μεταφέρουν την τροφή στον πρόλοβό τους και την εξεμούν στο ράμφος των νεοσσών. Πτερώνονται στις 50-55 ημέρες, περίπου.^[39]

Απειλές

Στην Ευρώπη, το είδος ήταν υπό δίωξη κατά τον 19ο αιώνα, λόγω της κατανάλωσης ψαριών που το οδήγησε σε ανταγωνισμό με τους αλιείς και τους υδατοκαλλιεργητές.^[11] Αν και οι θανατώσεις δεν είχαν αντίκτυπο στον παγκόσμιο πληθυσμό (ίσως επειδή μικρά πουλιά σκοτώνονταν ως επί το πλείστον),^[11] ck 2005) περίπου 800 ερωδιοί εκτιμάται ότι έχαναν τη ζωή τους κάθε χρόνο στα ιχθυοτροφεία της Σκωτίας, μεταξύ 1984 και 1987.^[40][41]

Το κυνήγι αποτελεί απειλή για τους πληθυσμούς της Βαυαρίας, με μείωση των αριθμών σε επίπεδα που δεν επιτρέπουν την ανάκαμψή τους, ιδιαίτερα μετά από δριμείς χειμώνες, οπότε υπάρχει αύξηση των ποσοστών θνησιμότητας των γόνων ψαριού.^[11] Το είδος είναι ευάλωτο στη Μαδαγασκάρη, λόγω του περιορισμένου εύρους του, τα εξαιρετικά υψηλά επίπεδα αλλοίωσης των ενδιαιτημάτων του (από μόλυνση με φερτά υλικά, την ανάγκη γεωργικής γης για την καλλιέργεια ρυζιού και την βόσκηση),^[11][42] το κυνήγι και την θήρευση σε αποικίες με φωλιές.^[11][42]

Η υλοτομία αποτελεί απειλή σε μεγάλο μέρος της κατανομής του πτηνού, διότι κόβονται δένδρα που χρησιμοποιούνται από τις αποικίες φωλιάσματος.^[11] Το είδος είναι επίσης ευαίσθητο στη γρίπη των πτηνών ^[43] και την αλλαντίαση,^[44] οπότε μπορεί να απειλούνται από μελλοντικά κρούσματα των ασθενειών αυτών. Τέλος, πολλά πτηνά που θηρεύονται, αποτελούν αντικείμενο εμπορίου σε αγορές παραδοσιακής «ιατρικής» στη Νιγηρία.^[45]

Κατάσταση πληθυσμού

Παρά τις προαναφερθείσες απειλές, τo είδος δεν διατρέχει κάποιο σοβαρό κίνδυνο, και αξιολογείται σε παγκόσμιο επίπεδο, ως Ελαχίστης Ανησυχίας (LC).^[9]

Άλλες ονομασίες

Ο Σταχτοτσικνιάς απαντά στον ελλαδικό χώρο και με τις ονομασίες: Σταχτοερωδιός, Τρυγονοκράχτης, Τρυγονοσούρτης, Ψαροφάγος και Ψαροφάς.^[15][16][46]

Κουλτούρα

ΟΙ ονομασίες Τρυγονοκράχτης και Τρυγονοσούρτης για τον σταχτοτσικνιά, προέρχονται από την δοξασία, ότι ηγείται των σμηνών των τρυγονιών κατά τις μεταναστεύσεις τους και τα καλεί να τον ακολουθήσουν.^[46]

Σημειώσεις

i. ^{^} Υπάρχει έντονη διαφωνία μεταξύ των ερευνητών για το, εάν η οικογένεια Ερωδιίδες ανήκει στα Πελαργόμορφα ή στα Πελεκανόμορφα, ενώ αμφισβητείται ακόμη και η ύπαρξη της τάξης Πελεκανόμορφα! ^[47] Ωστόσο, προς το παρόν, και κατόπιν εισήγησης του Διεθνούς Ορνιθολογικού Συνεδρίου (IOC), οι οικογένειες Ερωδιίδες (Ardeidae) και Θρησκειορνιθίδες (Thresciornithidae) ταξινομούνται στην τάξη Πελεκανόμορφα αντί για την «παραδοσιακή» Πελαργόμορφα.^[48] Αυτή η απόφαση πάρθηκε κατόπιν έρευνας μοριακών δεδομένων που πραγματοποιήθηκε το 2008.^[49]

Παραπομπές

Βιβλιογραφία

• Howard and Moore, Checklist of the Birds of the World, 2003.
• Bertel Bruun, Birds of Britain and Europe, Hamlyn 1980.
• Bob Scott and Don Forrest, The Birdwatcher’s Key, Frederick Warne & Co, 1979
• Christopher Perrins, Birds of Britain and Europe, Collins 1987.
• Colin Harrison & Alan Greensmith, Birds of the World, Eyewitness Handbooks, London 1993
• Colin Harrison, Nests, Eggs and Nestlings Of British and European Birds, Collins, 1988.
• Dennis Avon and Tony Tilford, Birds of Britain and Europe, a Guide in Photographs, Blandford 1989
• Detlef Singer, Field Guide to Birds of Britain and Northern Europe, The Crowood Press, Swindon 1988
• Hermann Heinzel, RSR Fitter & John Parslow, Birds of Britain and Europe with North Africa and Middle East, Collins, 1995
• Jim Flegg, Field Guide to the Birds of Britain and Europe, New Holland, London 1990
• Mary Taylor Gray, The Guide to Colorado Birds, Westcliffe Publishers, 1998
• Peter Colston and Philip Burton, Waders of Britain and Europe, Hodder & Stoughton, 1988
• Killian Mullarney, Lars Svensson, Dan Zetterström, Peter J. Grant, Τα Πουλιά της Ελλάδας Της Κύπρου και της Ευρώπης, ΕΟΕ, 2007
• R. Grimmett, C. Inskipp, T. Inskipp, Birds of Nepal, Helm 2000
• Γιώργος Σφήκας, Πουλιά και Θηλαστικά της Κρήτης, Ευσταθιάδης, 1989
• Γιώργος Σφήκας, Πουλιά και Θηλαστικά της Κύπρου, Ευσταθιάδης, 1991
• Πάπυρος Λαρούς, εκδ. 1963 (ΠΛ)
• Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, εκδ. 1996 (ΠΛΜ)
• Ιωάννη Όντρια (I), Πανίδα της Ελλάδας, τόμος Πτηνά.
• Ιωάννη Όντρια (II), Συστηματική Ζωολογία, τεύχος 3.
• Ντίνου Απαλοδήμου, Λεξικό των ονομάτων των πουλιών της Ελλάδας, 1988.
• Σημαντικές Περιοχές για τα Πουλιά της Ελλάδας (ΣΠΕΕ), ΕΟΕ 1994
• «Το Κόκκινο Βιβλίο των Απειλουμένων Σπονδυλοζώων της Ελλάδας», Αθήνα 1992
• Ιωάννου Χατζημηνά, Επίτομος Φυσιολογία, εκδ. Γρ. Παρισιάνου, Αθήνα 1979
• Βασίλη Κλεισούρα, Εργοφυσιολογία, εκδ. Συμμετρία, Αθήνα 1990
• Γεωργίου Δ. Μπαμπινιώτη, Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας, Αθήνα 2002
• Valpy, Francis Edward Jackson, An Etymological Dictionary of the Latin Language
• Linnaeus, Carolus (1758). Systema naturae per regna tria naturae, secundum classes, ordines, genera, species, cum characteribus, differentiis, synonymis, locis. Tomus I. Editio decima, reformata (in Latin). Holmiae (Laurentii Salvii).

Πηγές

• Bauer Hans-Günther, Einhard Bezzel und Wolfgang Fiedler (Hrsg): Das Kompendium der Vögel Mitteleuropas: Alles über
• Brazil, M. 2009. Birds of East Asia: eastern China, Taiwan, Korea, Japan, eastern Russia. Christopher Helm, London.
• Brown, L. H.; Urban, E. K.; Newman, K. 1982. The birds of Africa vol I. Academic Press, London.
• Carss, D. N. 1994. Killing of piscivorous birds at Scottish fin fish farms, 1984-1987. Biological Conservation 68: 181-188.
• del Hoyo, J.; Elliot, A.; Sargatal, J. 1992. Handbook of the Birds of the World, vol. 1: Ostrich to Ducks. Lynx Edicions, Barcelona, Spain.
• Delany, S.; Scott, D. 2006. Waterbird population estimates. Wetlands International, Wageningen, The Netherlands.
• Gill, F. and Donsker, D. (eds). (2010). Family Links. IOC World Bird Names (version 2.4).
• Hackett SJ, Kimball RT, Reddy S, Bowie RC, Braun EL, Braun MJ, Chojnowski JL, Cox WA, Han KL, Harshman J, Huddleston CJ, Marks BD, Miglia KJ, Moore WS, Sheldon FH, Steadman DW, Witt CC, Yuri T (2008). "A Phylogenomic Study of Birds Reveals Their Evolutionary History". Science 320 (5884): 1763–1768. doi:10.1126/science.1157704. PMID 18583609
• Hafner, H.; Kushlan, J. A. 2002. Action plan for conservation of the Herons of the world. Heron Specialist Group, Gland, Cambridge and Arles.
• IUCN. 2012. IUCN Red List of Threatened Species (ver. 2012.1). Available at: http://www.iucnredlist.org. (Accessed: 19 June 2012).
• Kushlan, J. A.; Hancock, J. A. 2005. The herons. Oxford University Press, Oxford, U.K.
• Melville, D. S.; Shortridge, K. F. 2006. Migratory waterbirds and avian influenza in the East Asian-Australasian Flyway with particular reference to the 2003-2004 H5N1 outbreak. In: Boere, G.; Galbraith, C., Stroud, D. (ed.), Waterbirds around the world, pp. 432–438. The Stationary Office, Edinburgh, UK.
• Nikolaus, G. 2001. Bird exploitation for traditional medicine in Nigeria. Malimbus 23: 45-55.
• Snow, D. W.; Perrins, C. M. 1998. The Birds of the Western Palearctic vol. 1: Non-Passerines. Oxford University Press, Oxford.
• van Heerden, J. 1974. Botulism in the Orange Free State goldfields. Ostrich 45(3): 182-184.

Псыхэуэ

Ardea cinerea

Псыхэуэ (лат-бз. Ardea cinerea) — псыхэуэ лъэпкъым щыщ лӀэужьыгъуэщ.

Теплъэр

ТхыцӀэр къащхъуэщ; пщэр, щӀагъыр — хужьщ; пщэбгъухэмрэ хулъащхьэмрэ ӀэпапӀэ фӀыцӀэхэр хэсщ. Къабзий пхъашэхэр фӀыцӀэщ. Пэр гъуабжэ-гъуэжьыфэщ, лъакъуэ кӀыхьхэр щхъуэудзыфэщ.

Здэпсэухэр

Къэрал куэдым щопсэу. Мэлъэтэж. ЩӀымахуэр Африкэм, Индокитайм щрах. Къаукъазым деж щӀымахуэм къанэ къахокӀ. Щогъуалъхьэ псым и гъунэгъуу гъурц, къамыл, арджэн, бгъэн Ӏувхэм. Абгъуэр нэхъ лъагэу зэраӀэтынум пылылъхэщ.

Ӏусыр

Яшх хьэпщхупщ, бдзэжьей, елыркъэш, хьэндыркъуакъуэ, шынакъыкӀ, шындырхъуо, блэ, дзыгъуэ.

Тхылъхэр

• Брат Хьэсин. Адыгэхэм я къуалэбзу щӀэныгъэр. Черкеск къ. 2007 гъ.

Сăрă чарлан

Чарлан - хуртан пысăкрах вăрăм ураллă, вăрăм мăйлă кайăк. Тăтăшрах колонипе пурнаççĕ. Çăмартисем (3-4) симĕс тĕслĕ, йăвара ытларах ами ларать. Чĕпписем йăвара тата ун çумĕнче икĕ уйăх ӳсеççĕ. Чи малтан ака уйăхĕнче аçи вĕçсе килет, йăва йышăнса тӳрлетме пуçлать, ун хыççăн мăшăрĕ килет, иккĕшĕ пĕрле йăва юсаса пĕтерсен пусса лараççĕ. Авăн уйăхĕнче Индине, Африкăна вĕçсе каяççĕ. Чăвашра чарлансен икĕ колонийĕ пур. Кашни çулах 400 ытла кайăк çу каçать.

Галерея

• Çамрăк сарă чарлан

• Чарлан вĕçет

• 
• 
• 
• Museum specimen

Каçăсем

• Сарă чарлан www.oiseaux.net сайтра (англ)
• Сарă чарлан www.ecosystema.ru сайтра

Селән (урыҫ.Серая цапля, лат. Ardea cinerea) - селәндәр ғаиләһендәге эре һаҙ ҡошо. Африкала һәм Евроазияла таралған.

Ҡылыҡһырлама

Ҡаҙҙан ҙурыраҡ. Түбәһе һәм һырты ҡара, ҡанаттары һоро. Яҙғыһын башында ҙур өлпөһө була. Суҡышы ҡара, аяҡтары ҡыҙғылт һары, күҙҙәре ҡыҙыл.Башҡа селәндәрҙән төҫө менән айырыла.Тауышы көслө:"ҡау-ҡау".Бик һирәк осрай.

Йәшәү урыны

Ағаслы һаҙлыҡтарҙа, һай күлдәрҙә йәшәй.Ағас ботаҡтарында оялай.Ояһы башҡа селәндәрҙекенә оҡшаған. Күсмә ҡош.

Туҡланыуы

Башлыса тәлмәрйендәр менән туҡлана, һирәкләп эре бөжәктәрҙе лә аулай.

Үрсеүе

3-5 аҡһыл йомортҡаһы була. 26 көндә себештәре моронлай. Ике ҡош та (аталы- инәле) алмашлап баҫа.

Галерея

• Бала селән

• Осоусы селән

• 
• Чэрап

• Museum specimen

Әҙәбиәт

Э.Ф. Ишбирҙин. Башҡртостан ҡоштары.Өфө-1986. 55-се бит.

Һылтанмалар

• Цапля серая на сайте www.oiseaux.net (англ)
• Цапля серая на сайте www.ecosystema.ru

Череп на сива чапја

Ardea cinerea

Сива чапја (науч. Ardea cinerea) — птица од фамилијата чапји. Во Македонија е редовна гнездилка која ги населува мочуриштата и трските од стоечките води.

Општи карактеристики

Сивата чапја е голема птица долга 90-100 см, со распон на крилјата од 175-195 см и со тежина од 1 до 2 кг. Пердувите на оваа птица се со сива и бела боја. Се храни со риби и жаби, но и со мали цицачи и птици. Зиме, кога стоечките води замрзнуваат, сивите чапји доаѓаат до најблиските реки и тука ја минуваат зимата. Возрасните сиви чапји на главата имаат препознатлив реп во црна боја. Сезоната на парење започнува во февруари, а завршува на крајот од април. Сивата чапја се гнезди во колонии. Мажјакот и женката заедно градат гнездо, женката излежува 1-6 јајца со светлосина боја и со кружен облик. Инкубацијата трае месец дена, а за младенчињата се грижат и двата родители.

Подвидови

Постојат четири подвидови на сивата чапја:

• Ardea cinerea cinerea Linnaeus, 1758 Европа, Африка, западна Азија
• Ardea cinerea jouyi Clark, 1907 источна Азија
• Ardea cinerea firasa Hartert, 1917 Мадагаскар
• Ardea cinerea monicae Jouanin & Roux, 1963

Многу е слична на американската голема сина чапја, а разликата се состои во незначително помалата големина и костенливо-смеѓите бедра и бутови.

Распространетост и биотоп

Сивата чапја е птица со голема приспособливост, единствено од што има потреба е вода богата со риба и минимална изолираност од луѓето. Ја нема единствено во големи шуми. Во одредени случаи при изобилство на ситни глодари во северните региони или големи скакулци во јужните, може да ја сретнеме сивата чапја и без да има вода во близина. Ако не е следена, навикнува на присуството на човекот и се размножува во големи населени центри, како на пример Стокхолм, Амстердам, Најроби и Момбаса.

Сивата чапја е делумно преселничка. Во северните области се појавува уште пред да исчезнат снеговите и штом пилињата станат самостојни, веднаш се сели. Младите птици кога ќе станат способни за лет прават големи преселби и често ги достигнуваат северните брегови на Африка или јужна Азија.

Погледни

• Список на птици во Македонија

Сира чапля

Сира чапля (Ardea cinerea) є великый бродивый птахы з родины чаплёвых. Є богато росшырена, жыє на вшыткых контінентах выходной півкулї з вынятком Австралії і жывить ся переважно рыбами. В Европі іде о найвекшого представителя чапель.^[1]

Попис

Сира чапля

Craniu

Ardea cinerea

Сира чапля є великый, силно ставляный птах. Росте до 84 - 102 цм, роспятя крыл мірять 155 - 175 цм і досягує вагы міджі 1 - 2 кґ. Єй найнападнїшым ознаком є довгый тонкый карк і довгы ногы, котры єй уможнюють рушати ся і у векшых глубках. Є напросто незамінительна, од спіднёй стороны брудно біла і зверьху сива з ружовожовтым дзёбаком, тмавыма смугами на карку, чорныма кінцями крыл і тмаво продовженыма пірками на голові. Хоць є у векшынї рока зафарблена подобно, в часї розмножованя мать обычайно о дашто червенїшый дзёбак і ногы.^[2] Поглавя ся міджі собов не різнять, молоды птахы суть у порівнаню з дорослыма выразно тмавшы і з великой части їм хыбує біле зафарблїня карку і довгы тмавы пірка на голові.^[3]

Лїтать з помалыма ударами крыл, карк мать притім есовито закривеный і натягнуты ногы.

Почути єй найчастїше як лїтать а суровым крее або крейх.

Росшырїня

Сира чапля належыть міджі росшырены і богато заступены чаплї, з ґлобалнов популаціёв 710 000 - 3 600 000 екземпларів. Жыє практічно в цїлій Европі, цїлком хыбує лем на великій теріторії Шкандінавії, дуже росшырена є і в Азії і жыє тыж в Африцї, конкретно в северній Африцї у субсагарьскій части Африкы.

Референції

1. ↑ http://www.arkive.org/grey-heron/ardea-cinerea/
2. ↑ http://www.birdsofbritain.co.uk/bird-guide/grey-heron.asp
3. ↑ http://www.garden-birds.co.uk/birds/greyheron.htm

Сира чкъаьрийдуарг (лат: Ardea cinerea, эрс: Цапли^[1]) — оалхазар да сигалахийкхухьарга куце тоабан чкъаьрийдуарга дезала чура. Из да бIаьха когаши йIаьха фоарти йола оалхазар. Лохе сира беса я лакхе кIай я Iаьржа Iатташ йоахкаш. Чкъаьрийдуарг йIаьха ир зIок йолаш я. Йоккха борша чкъаьрийдуарг 2 кийла йолаш хул. Се чкъаьрийдуарг кIезига зIамагIа хул.

Чэрап

Ardea cinerea

Шэрая чапля (Ardea cinerea) — буйная балотная птушка семейства чаплевых.

Можа дасягаць 0,9-1,0 мэтру ў даўжыню. Пры гэтым размах яе крылаў дасягае 1,75-1,95 мэтру. Галава вузкая зь вялікай дзюбай. На патыліцы маюцца чорныя пер’і, якія зьвісаюць з галавы. Апярэньне галавы, шыі і ніжняй часткі цела брудна-белага колеру, астатняй часткі цела — сінявата-шэрае. Лапы жаўтавата-шэрыя. Крык птушкі рэзкі, хрыплы, каркаючы. Атрымліваецца штосьці накшталт «фраарк».

Шэрая чапля мае досыць шырокае распаўсюджаньне. Яе можна сустрэць ва ўмераным клімаце Эўропы, Азіі. Водзяцца яны і ў асобных рэгіёнах Афрыкі. Жыве ўздоўж балот, рэк, азёраў.

Ardea cinerea

खैरा अंजन भा खैरा बकुला भा खाली खैरा(अंगरेजी: Grey heron) (Ardea cinerea) चिरइन के बकुला परिवार के सदस्य हवे। हिंदी में एकरा के नारी आ सैन भी कहल जाला।^[2] आम बोलचाल के भासा में बकुला कहि के भी काम चल जाला हालाँकि, बकुला कई ठे प्रजाति के चिरई सभ के कहल जाला आ ई असल में कौनों प्रजाति के नाँव ना हवे बलुक चिरइन के परिवार हवे जवना में कुल साठ गो से ढेर प्रजाति बाड़ी।

खैरा एगो लमहर टाँग वाली आ लमछर आकार वाली पनिहा शिकारी चिरई हवे। ई बकुला परिवार, आर्डेडाई, के सदस्य चिरई के प्रजाति लगभग पूरा शीतोष्ण कटिबंधी यूरोप आ एशिया में आ अफिरका के कुछ हिस्सा में पावल जाले। आमतौर पर ई चिरई अपने पूरा इलाका में साल भर निवास करे वाली हवे बाकी ढेर उत्तर के ओर वाला इलाका में से ई जाड़ा के दिन में दक्खिन ओर प्रवास करे चलि आवेलीं। नमभूमि के निवासी ई चिरई अक्सर झील, ताल, तालाब, पोखरा गड़ही आ नद्दी-नाला आ दलदली भूमि के आसपास देखाई पड़े ले। एकर भोजन मुख्य रूप से पनिहा जीव जंतु होलें जिनके शिकार ई पानी में एक जगह स्थिर खड़ा हो के लगे अइला पर चोंच मार के भी करे ले आ किनारे पर खड़ा होके लगे के छिछला पानी में लपक के भी पकड़े ले।

खड़ा होखला पर लगभग एक मीटर के ऊँचाई वाली ई चिरई सभ के सयान सदस्य के वजन लगभग 1 से 2 किग्रा (2.2 से 4.4 पाउंड) होला। इनहन के मूँड़ी आ गर्दन सफेद रंग के होला आ गर्दन पर एगो करिया पट्टी नियर आँख के ऊपर से मूँड़ के पाछे से गर्दन की ओर होला। गर्दन के निचला हिस्सा में एगो पातर पट्टी होले। शरीर आ पाँख के रंग मटियाहूँ (gray) रंग के होला आ शरीर के निचला, पेट के ओर के हिस्सा हल्का मटियाहूँ लिहले उज्जर रंग के होला। पाँख के ऊपर करिया पट्टी भी होला। तेज नोक वाली चोंच गुलाबी आभा लिहले पियर रंग के होला।

ई चिरई अपना कॉलोनी बना के एक साथे बच्चा देली कुल। बच्चा पैदा करे के समय बसन्त के होला जब ई ऊँच फेड़ सभ पर "बकुलाहट" में घोंसला बना के अंडा देवे लीं। एक बेर में तीन से पांच गो अंडा देलिन। अंडा के नर आ मादा दुनो मिल के करीब 25 दिन ले सेवे लीं, बच्चा निकलला पर चारा चुगावे के काम भी दुनो परानी करे लीं।

इहो देखल जाय

• भारत की चिरइन क लिस्ट

संदर्भ

1. ↑ बर्डलाइफ इंटरनेशनल (2012). "Ardea cinerea". IUCN Red List of Threatened Species. Version 2013.2. International Union for Conservation of Nature. पहुँचतिथी 22 जनवरी 2016.CS1 maint: Uses authors parameter (link)
2. ↑ चिरई सभ के नाँव

फुस्रो बकुल्ला बकुल्ला प्रजातिमा पर्ने लामो खुट्टा भएको पानी तथा हिलोमा हिड्न सक्ने एक सिकारी चरा हो। यो पङ्क्षी मुख्यतया युरोप, एसिया र अफ्रिकाको केही मुलुकहरूमा पाइन्छ।^[१] शरद ऋतुमा यो पङ्क्षी उत्तरी क्षेत्रबाट दक्षिण क्षेत्रमा बसाइँसराइ गर्ने गर्छ। यस पङ्क्षीलाई विषेश गरि नदि, ताल, पोखरी र तटीय क्षेत्रहरूमा देख्न सकिन्छ। यस पङ्क्षीको मुख्य आहारा समुन्द्री माछा र पानीमा बस्ने जीव हुन्। यसले आफ्नो आहारालाई सिधै निल्ने गर्छ। यो प्रजातिको पङ्क्षीको एक वयस्कको उचाइ १ मिटर हुन्छ भने यसको तौल १ देखि २ केजी (२.२ देखि ४.४ पाउन्ड) हुन्छ। यस चराको टाउको सेतो हुन्छ भने यसको घाँटीमा कालो घर्सा रहेको हुन्छ जुन यसको आँखा देखि तल्लो भाग सम्म फैलिएको हुन्छ। यस पङ्क्षीको ज्यान र पखेटा खैरो र यसको पखेटा तलको भाग हल्का खैरो हुन्छ। यश चराको चुच्चो लामो र तीखो हुन्छ भने यसको खुट्टा लामो र हल्का पहेँलो खालको हुन्छ।

यस पङ्क्षीले वसन्त ऋतुमा प्रजनन गर्छ भने यसले आफ्नो गुण अग्लो रुखको टुप्पोमा बनाउँछ। यसले एक पटकमा ३ देखि ५ वटा अण्डा पार्छ। अण्डालाई दुवै पङ्क्षीले २५ दिन सम्म अोथारो बसेर चल्ला कोरल्ने गर्छ भने साना चल्लालाई ७ देखि ८ हप्ता सम्म दुवै भाले र पोथीले आहारा ख्वाउने गर्छन्। यस्ता चल्लाहरू विषेश गरि हिउँदमा जाडोका कारणले मर्ने गर्छन् भने बाँचेका चल्लाहरू लगभग ५ वर्ष सम्म बाँच्छन्।^[३]

विवरण

एक वयस्क फुस्रो बकुल्ला

फुस्रो बकुल्ला ठूलो चरा हो जसको उचाइ १ मिटर (३९ इन्च) सम्म हुन्छ भने यस चराको एक पखेटा देखि अर्को पखेटा सम्मको लम्बाइ १५५ देखि १९५ सेमि (६१ देखि ७७ इन्च) हुन्छ। यस पङ्क्षीको तौल १.०२ देखि २.०८ किग्रा (२.२ देखि ४.६ पाउन्ड) हुन्छ। यसको पखेटाको रङ्ग खैरो हुन्छ र पखेटा तलको भाग हल्का खैरो हुन्छ। वयस्क फुस्रो बकुल्लाको टाउको र घाँटी सेतो रङ्गको हुन्छ। यस पङ्क्षीको घाँटी लामो र तन्किने खालको हुन्छ। साना फुस्रो बकुल्लाको टाउकोमा भने कालो धर्साहरू हुदैनन् तर पछि उक्त चरा वयस्क भएपछि कालो धर्साहरू देखिन थाल्छन्।^[४] यस पङ्क्षीको चुच्चो हल्मा पहेँलो, लामो र शक्तिशाली हुन्छ र प्रजनन गर्ने वयस्कहरूको चुच्चो भने अझै गाढा पहेँलो हुन्छ। यस पङ्क्षीको आँखा पहेँलो र खुट्टा खैरो र लामा हुन्छ।^[५]

यस पङ्क्षीले टाढा सम्म सुनिने गरि आवाज निकाल्छ। वयस्क भालेले पोथीलाई आफ्नो गुणमा बोलाउनका लागि आवाज निकाल्छ भने त्यस आवाज सुनेर पोथी भाले भएको स्थानमा आउँछ। यस प्रजातिका भाले र पोथी छुट्टाउनु गाह्रो हुन्छ तर पोथी चाहिँ भाले भन्दा थोरै सानो हुन्छ।^[६]

वितरण र बासस्थान

उडिरहेको एक वयस्क फुस्रो बकुल्ला

यो पङ्क्षी युरोपको सबै भागहरूमा (विषेशगरि आयरल्यान्ड र संयुक्त अधिराज्यमा) पाइन्छन् भने यसको बासस्थान दायरा सुदुर पुर्वमा रुस देखि जापान सम्म, दक्षिणमा चीन देखि भारत सम्म रहेको छ। यस पङ्क्षी अफ्रिकाका केही मुलुक र माडागास्करमा पनि पाइन्छन्। यसका केही प्रजातिहरू उत्तर अमेरिका, ग्रिनल्यान्ड र अस्ट्रेलियामा पनि पाइन्छन्।

यस प्रजातिका पङ्क्षीहरू प्राय बसाइँसराइ गर्दैनन्। यस प्रजातिले हिउँद महिनामा प्रजनन गर्छन् भने प्रजननका लागि यस पङ्क्षी लामो दुरी यात्रा गर्ने गर्छन्। यस पङ्क्षी विशेषगरि नदि, पोखरी र तटीय क्षेत्रमा बसोबास गर्छ।

प्रजनन

स्वीडेनको स्टकहोममा गुण बनाउन सामग्री बोक्दै गरेको एक वयस्क फुस्रो बकुल्ला

गुणमा बसिरहेको एक फुस्रो बकसल्ला, स्वीडेन (स्टकहोम)

स्वीडेनको स्टमहोममा पाइने फुस्रो बकुल्ला

जर्मनीको स्टुटगर्टमा पाइने फुस्रो बकुल्ला

यस प्रजातिले एक छुट्टै क्षेत्रमा प्रजनन गर्ने गर्छ जुन विषेशगरि अग्लो रुखको टुप्पोमा हुन्छ भने कहिलेकाँही यसले मध्यम रुखमा र दलदलको झाडीमा पनि गर्ने गर्छ। यस प्रजातिले एकै गुणमा पनि दुई पटक सम्म प्रजनन गर्ने गर्छ र दोस्रो प्रयोगमा यसले गुणलाई फैलिएको पहिलाको भन्दा अझै फराकिलो बनाउँछ। यसले गुणलाई रुखका पात र मरेको झारहरूले ढाक्ने गर्छ। गुण बनाउने क्रममा भालेले पनि पोथीको जस्तै भूमिका हुन्छ भने भालेले विषेशगरि सामग्रीहरू जुटाउँछ भने पोथीले गुण बनाउँने काम गर्छ। दुवै भाले र पोथी गुणमा आएपछि मिलनको हुन्छ जुन फेब्रुअरी देखि जुन महिना सम्म चल्छ।

सबैभन्दा पहिला भालेले आफ्नो गुणमा पोथीको ध्यानाकर्षण गर्नका लागि आवाज निकाल्छ। पोथी गुणमा आइसकेपछि दुवै भाले र पोथीले गुणलाई अझै फैलाउन काम गर्छन्। त्यसपछि उक्त जोडिले विभिन्न क्रियाकलाप गर्छन् र त्यसो गर्दा दुवै भाले र पोथी मिलनका लागि राजी हुन्छ।

पोथीले अण्डा समयमा एकपटकमा ३ देखि ५ वटा अण्डा पार्ने गर्छ तर कहिलेकाँही यो सङ्ख्या २ देखि ७ वटा सम्म अण्डा पारेको तथ्याङ्क रहेको छ। यस प्रजातिको अण्डाको रङ्ग नीले र हरियो खालको हुन्छ भने यसको आकार ६० × ४३ मिलिमिटर (२.३६ इन्च × १.६९ इन्च) हन्छ। यस बकुल्लाको प्रजातिको पोथीले अण्डा दुई दिनको अन्तरालमा पार्ने गर्छ र दुईवटा अण्डा पारिसकेको यसले अण्डा कोरल्न सुरु गर्छ। अण्डा कोरल्नका लागि दुवै भाले र पोथीको उत्तिकै भूमिका हुन्छ भने अण्डाबाट चल्ला २५ दिनमा निक्लिन्छ। चल्ला निस्किएपछि दुवै भाले र पोथीले बच्चालाई आहारा ख्वाउने गर्छन्। भाले र पोथीले बच्चालाई ७ देखि ८ हप्ता सम्म आहारा ख्वाउने गर्छन्। मुख्यतया एक पटकमा १ वटा बच्चा हुर्किने गर्छन् भने त्यो सङ्ख्या कहिलेकाँही २ सम्म पुगेको तथ्याङ्क छ।

सबैभन्दा लामो समयसम्म बाँचेको चरा २३ वर्ष रेकर्ड गरिएको छ तर औसत जीवनकाल लगभग ५ वर्षको मात्र हुन्छ। फुस्रो बकुल्ला केबल ३ वर्षसम्म मात्र बाच्ने गर्छन् भने अरु थुप्रै पङ्क्षीहरू विभिन्न प्रकोप बाट ग्रसित छन् र अकालमा ज्यान गुमाउने गर्छन्।

आहारा

माछा खाँदै गरेको एक फुस्रो बकुल्ला

यस प्रजातिको पङ्क्षीले माछा, चेपाकाँडा, र साना किराहरू सिधै निल्ने गर्छ। यसले साना पङ्क्षीहरू र हाँसका चल्लाको पनि सिकार गर्छ। यस चराले सिकार गर्ने क्रममा एकदम अडिग हुन्छ र सिकार आउने बित्तिकै यसले आफ्नो सर्पाकार घाँटी एकदम छिटो तन्काउँछ र सिकारलाई आफ्नो चुच्चोले समातेर निल्ने गर्छ। ठूलो सिकारलाई भने यसले आफ्नो चुच्चोक‍ प्रयोग गर्दै उक्त सिकारलाई खाने गर्छ।

साना माछा र चेपाकाँडालाई यसले सुरुमा टाउकोबाट समातेर सिधै निल्ने गर्छ भने ठूला सिकारलाई यसले खुट्टाले समात्दै चुच्चोले सानो टुक्राहरू निकाल्दै खाने गर्छ। हाँसका बच्चाहरूलाई भने यसले चुच्चो अठाएर मार्छ र त्यसलाई सिधै निल्छ। यस पङ्क्षीले मुख्यतया साँझको समयमा सिकार गर्ने गर्छ।

स्थित

फुस्रो बकुल्लालाई अन्तर्राष्ट्रिय प्रकृति संरक्षण सङ्घ द्वरा कम चासोका प्रजातिको रुपमा वर्गीकृत गरिएको छ र यसलाई आइयुसीएनको रातो सूचीमा पनि सूचीकृत गरिएको छ। यसलाई पङ्क्षी संरक्षण सङ्घले पनि हरियो सूचीमा (कम संरक्षण गरिएका प्रजाति) सूचीकृत गरिएको छ।

तस्वीर सङ्ग्रह

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• Museum specimen

सन्दर्भ सामग्रीहरू

बाह्य कडीहरू

• फुस्रो बकुल्लाको दायरा आइयुसीएन रातो सूची नक्सामा
• रेकर्ड गरिएको आवाज फुस्रो बकुल्ला जेनो-कान्टोमा

Grey Heron (Ardea cinerea) catching a frog ... (32546743876)

राखी कोह्काळ इंग्रजी मध्ये या पक्षाला eastern grey heron असे म्हणतात मराठी मध्ये या पक्षाला कोह्काळ (पु),बग लोनचा (पु),राखी कोह्काळ ,राखी बगळा असे म्हणतात .

वितरण

अंदबार आणि निकोबार बेटात स्थानिक स्थलांतर करतात .नेपाळ मधील खोऱ्यातील सपाट भूभाग तसेच दक्षिणेतील नऊशे मीटर उंचीपर्यंत स्थलांतर करतात .उत्तर भारतात जुलै ते ऑगस्ट आणि दक्षिण भारतात नोहेंबर ते फेब्रुवारी या काळात वीण करतात .

निवासस्थाने

दलदली, भातशेती, सरोवरे, चिखलाणी

संदर्भ

पक्षिकोश

लेखकाचे नाव -मारुती चितमपल्ली

કબુત કે કબૂત બગલો (અંગ્રેજી: grey heron), (Ardea cinerea) એ સમગ્ર યુરોપ, એશિયા અને આફ્રિકાના કેટલાંક ભાગમાં વતન ધરાવતું પક્ષી છે. આમાનાં ઘણાં પક્ષીઓ શિયાળામાં ખુબ જ ઠંડા અને બરફીલા વિસ્તારમાંથી સ્થળાંતરણ કરે છે.

વર્ણન

આ મોટું પક્ષી છે, જેની ઊંચાઈ 100 cm (39 in) અને લંબાઈ 84–102 cm (33–40 in) તથા પાંખોનો વ્યાપ 155–195 cm (61–77 in) હોય છે.^[૨] શરીરનું વજન 1.02–2.08 kg (2.2–4.6 lb) વચ્ચે હોય છે.^[૩] તેના પીંછા ઉપરના ભાગે રાખોડી અને નીચેના ભાગે સફેદ હોય છે.

ચિત્ર ગેલેરી

• 
• ઈલ (માછલી)ને ગળતું

• જાપાનમાં

• જાપાનમાં

• ખોપરી

• 
• Museum specimen

સંદર્ભો

• Handbook of the Birds of the World 1: 405. Lynx Edicions.

சாம்பல் நாரை (Grey Heron, Ardea cinerea) நீருக்கு அருகாமையில் வாழும் பறவையினம். இது ஒரு பெரிய பறவையினம். மிகவும் உயரமாகவும் ஒல்லியாகவும் நீண்ட வளைந்த கழுத்துடனும் நீண்ட கால்களுடனும் இருக்கும்.

நதியன், நாராயணப் பட்சி, நரையான், கொய்யடி நாரை, கருநாரை ஆகியவை இதன் வேறு பெயர்கள்.^[2]பெருங்கொக்கு, சாம்பல்கொக்கு^[3]

உருவமைப்பு

இவை 100 செண்டிமீட்டர் உயரம் வரை வளர்ந்து 84-102 செ.மீ. நீளமும், 155-195 செமீ அகல இறக்கைகளையும் கொண்டிருக்கும்.^[4] உடலெடை சராசரியாக 1.02-2.08 கிலோகிராம்கள் இருக்கும்.^[5]

இதன் உடலில் பெரும்பாலும் பழுப்பு (சாம்பல்) நிறமே காணப்பெற்றாலும், சற்றே கருத்த வெள்ளை நிறம் உடலின் அடிப்பகுதியில் தென்படும். வளர்ந்த பறவைகள் வெள்ளைத் தலையையும் மெல்லிய கொண்டையையும் கொண்டிருக்கின்றன. சிறு பறவைகளோ தலையிலும் பழுப்பைக்கொண்டிருக்கும். கழுத்தின் பக்கவாட்டில் கருப்பு புள்ளிகள் தொண்டை முதல் தோள்பட்டை வரை செல்லும். இவைகட்கு மிகவும் வலிமை வாய்ந்த மஞ்சள் நிற அலகிருக்க அதில் சிறிது இளஞ்சிவப்பு கலந்து காணப்படும். இவை செந்நாரைகளைவிட சற்றே பெரிய உருவம் கொண்டவை.

பரம்பல்

The Grey Heron

இவை ஆசியா, ஐரோப்பா மற்றும் ஆப்பிரிக்காவின் சில பகுதிகளில் காணப்படுகின்றன. இந்த நாரை குடும்பத்தின் உறுப்பினர் இதமான வெப்பம் கொண்ட தெற்கு மற்றும் மேற்கிலும் தங்கும், பனிக்காலங்களை முழுமையாக தவிர்க்கின்றன. ஆர்க்டிக் வட்டம் மற்றும் நார்வேவின் கரைகளிலும் வேனிற்காலத்தில் தங்குகின்றன.

குணாதிசயங்கள்

இவை இறக்கைகளை வேகமாக அடித்துக்கொள்ளாமல் மெதுவாக பறக்கும் இயல்புடையவை. பறக்கும் போது ஆங்கில எழுத்தான "S" வடிவில் கழுத்தை மடித்து வைத்துக்கொண்டு பறக்கும். இந்த பழக்கம் இதனை மற்ற கொக்குகள் மற்றும் குருகுளின் பறக்கும் தன்மையிலிருந்து வேறுபடுத்திக்காட்டுகின்றது. மற்றவை கழுத்தை நீட்டிக்கொண்டு பறக்கும் தன்மையுடையன. பொதுவாக மிகவும் அமைதியான இவ்வினம் காக்கை கரைவதைப்போல் "ஃப்ராஆஆங்க்" என்ற ஒலியினை எழுப்பும்.

நகர வாழ்க்கை

நெதர்லாந்து, இந்தியா போன்ற நாடுகளில் இவை பல மாமாங்கங்களாக நகரப்பறவைகளாகவே மாறிவிட்டன எனலாம். ஆம்ஸ்டர்டாம் நகரத்தில் இவற்றை எப்போதும் காண இயலும். இவை நவீன நகர வாழ்விற்கேற்றார்போல் தன் தன்மைகளை மாற்றியமைத்துள்ளன. இவை எப்போதும் போல் வேட்டையாடினாலும், மீன் விற்கும் அங்காடிகள் மற்றும் சிற்றுண்டி விற்கும் அங்காடிகள் அருகே காண முடிகிறது. இவை விலங்கியல் பூங்காக்களிலும் பெங்குயின்கள், கூழைக்கடா, கடல்நாய் போன்ற மீனுண்ணும் இனங்களுக்கு உணவளிக்கும் வேளைகளில் வருவதையும் கண்டுள்ளனர். பல பறவைகள் மீனவர்களிடமிருந்து உண்ணும் பழக்கத்தையும் கொண்டுள்ளன. அயர்லாந்து நாட்டிலும் இவ்வகை குணங்கள் கண்டறியப்பட்டுள்ளன.^[6]

கிளை இனங்கள்

நான்கு துணை இனங்கள் சாம்பல் நாரைக்கு உண்டு:

1. Ardea cinerea cinerea - ஐரோப்பா, ஆப்பிரிக்கா, மேற்கு ஆசியா.
2. Ardea cinerea jouyi கிழக்கு ஆசியா.
3. Ardea cinerea firasa மடகாஸ்கர்.
4. Ardea cinerea monicae மூரித்தானியா

உணவு

பல மணி நேரங்கள் அசைவின்றி ஆழமற்ற நீரில் நின்றுகொண்டு இவை மீன், தவளை, தேரை, விலாங்கு மீன், பாம்புகள், பல்லிகள், சிறு பாலூட்டிகள், மற்றும் சிறு பறவைகளை பிடித்து உட்கொள்ளும். ^[7] இரையை அலகில் பிடித்தவுடன் இவை தலையினை ஆட்டி அவற்றை செயலிழக்கச்செய்தும் அப்படியேவும் விழுங்கும். தேவைபட்டால் இவை மெதுவே இரையை பின்தொடர்ந்து செல்லவும் செய்கின்றன.

இனவிருத்தி

இவை கூட்டம் கூட்டமாக மரக்கிளைகளில் கூடுகட்டுகின்றதை வேடந்தாங்கல் போன்ற பறவை சரணாலயங்களில் காண இயல்கிறது. இவை பெரும்பாலும் நதி, குளம், மற்றும் கடற்கறைகளிலும் கூட்டினை அமைக்கின்றன. எனினும் இவை கோரைப்புற்கள் மீதும் கூட்டினை அமைக்கும் தன்மையுண்டு.

படிமங்கள்

• கழுத்தை சுறுக்கிய நிலையில் சாம்பல் நாரை

• சாம்பல் நாரை விலாங்கு மீனை விழுங்குதல்

• ஆம்ஸ்டர்டாம் நகரத்தில் மீன் விற்கும் அங்காடித்தெருவில் சாம்பல் நாரைகள் காத்திருக்கின்றன.

• ஜப்பானில் சாம்பல் நாரை

• தலையோடு

• Museum specimen

உசாத்துணை

కపాలం

Ardea cinerea

నారాయణ పక్షి (Grey Heron) ఒక అందమైన పక్షి.

మూలాలు

Ardea cinerea

ಬೂದು ಬಕ (Ardea cinerea), ಸಮಶೀತೋಷ್ಣ ಯುರೋಪ್, ಏಷ್ಯಾ ಮತ್ತು ಆಫ್ರಿಕಾದ ಕೆಲವು ಭಾಗಗಳಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬರುವ ಕೊಕ್ಕರೆ ಕುಟುಂಬದ ಒಂದು ಸ್ಥಳೀಯ ಪಕ್ಷಿ.

ಉಲ್ಲೇಖಗಳು