Khiā-gô[1] (mā ū hō chò khì-gô[2]) sī tiàm tī Lâm Poàn-kiû ê 1 chióng toà chúi--ni̍h seng-oa̍h (aquatic) koh bē poe ê chiáu-á (flightless bird). Seng-bu̍t-ha̍k ê hun-lūi kui tī Sphenisciformes ba̍k, Spheniscidae kho.
Khiā-gô lóng-chóng pun kúi ê chéng taⁿ iáu ū cheng-gī, bûn-hiàn lia̍t 16 chì 19 chióng. Sui-bóng só͘-ū ê khiā-gô lóng tiàm tī Lâm Poàn-kiû, in m̄-nā kan-taⁿ khì-hāu koâⁿ ê só͘-chāi chiah ū-tè-chhoē. Khêng-si̍t ke̍k-ke kúi-chióng khiā-gô tiàm Lâm-ke̍k Tāi-lio̍k hiah lâm ê só͘-chāi khiā-khí. Ū 3 ê chéng toà jia̍t-tāi, kî-tiong 1 chióng toà khì kah Galápagos Kûn-tó hiah pak ê ūi.
Taⁿ siōng toā-chiah ê khiā-gô chéng sī Hông-tè Khiā-gô (Aptenodytes forsteri). Sêng-se̍k ê chiáu iok-liōng 110 cm koân, 35 kg khah tāng. Siōng sè--ê sī Sió Khiā-gô (Little Penguin), kan-taⁿ 40 cm koân, 1 kg tāng. It-poaⁿ lâi kóng, khah toā-phiāng ê khiā-gô khah gâu pó-sio, só͘-í toà koâⁿ só͘-chāi; sió-hêng--ê toà un-tāi, sīm-chì jia̍t-tāi (chham-khó Bergmann ê Kui-chek). Kó͘-chá ê chi̍t-koá chéng put-chí-á toā, bē-su lâng hiah toā-sian.
Toā-hūn ê khiā-gô chia̍h krill, hî, só-kńg (squid), kap kî-thaⁿ toà chúi--ni̍h lia̍h--ê hái-seng-bu̍t. Iok-lio̍k pun 1-poàⁿ sî-kan tiàm lio̍k-tē, 1-poàⁿ tiàm chúi--ni̍h.
Ū-koá khiā-gô it-seng ū kò͘-tēng ê kau-phoè phoāⁿ, kî-thaⁿ--ê tō kan-taⁿ saⁿ-kap 1 ê kùi-cheh. Pē-bó ha̍p-chok tàu chhī ka-kī ê chiáu-kiáⁿ tīn. Koâⁿ-léng sî, chiáu-kang hū-chek kā nn̄g ù sio, chiáu-bó chhut-hái chhoē-chia̍h.
Khiā-gô bô siáⁿ kiaⁿ lâng. In chú-iàu ê thian-te̍k sī chhan-chhiūⁿ pà-hái-pà (leopard seal) chit-khoán hái--ni̍h ê bah-si̍t tōng-bu̍t.
Linux ê ang-á sī chi̍t-chiah pûi-thún ê khiā-gô, hō chò Tux.
Teh siû-chúi ê khiā-gô
Khiā-gô (mā ū hō chò khì-gô) sī tiàm tī Lâm Poàn-kiû ê 1 chióng toà chúi--ni̍h seng-oa̍h (aquatic) koh bē poe ê chiáu-á (flightless bird). Seng-bu̍t-ha̍k ê hun-lūi kui tī Sphenisciformes ba̍k, Spheniscidae kho.
Khiā-gô lóng-chóng pun kúi ê chéng taⁿ iáu ū cheng-gī, bûn-hiàn lia̍t 16 chì 19 chióng. Sui-bóng só͘-ū ê khiā-gô lóng tiàm tī Lâm Poàn-kiû, in m̄-nā kan-taⁿ khì-hāu koâⁿ ê só͘-chāi chiah ū-tè-chhoē. Khêng-si̍t ke̍k-ke kúi-chióng khiā-gô tiàm Lâm-ke̍k Tāi-lio̍k hiah lâm ê só͘-chāi khiā-khí. Ū 3 ê chéng toà jia̍t-tāi, kî-tiong 1 chióng toà khì kah Galápagos Kûn-tó hiah pak ê ūi.
Taⁿ siōng toā-chiah ê khiā-gô chéng sī Hông-tè Khiā-gô (Aptenodytes forsteri). Sêng-se̍k ê chiáu iok-liōng 110 cm koân, 35 kg khah tāng. Siōng sè--ê sī Sió Khiā-gô (Little Penguin), kan-taⁿ 40 cm koân, 1 kg tāng. It-poaⁿ lâi kóng, khah toā-phiāng ê khiā-gô khah gâu pó-sio, só͘-í toà koâⁿ só͘-chāi; sió-hêng--ê toà un-tāi, sīm-chì jia̍t-tāi (chham-khó Bergmann ê Kui-chek). Kó͘-chá ê chi̍t-koá chéng put-chí-á toā, bē-su lâng hiah toā-sian.
Toā-hūn ê khiā-gô chia̍h krill, hî, só-kńg (squid), kap kî-thaⁿ toà chúi--ni̍h lia̍h--ê hái-seng-bu̍t. Iok-lio̍k pun 1-poàⁿ sî-kan tiàm lio̍k-tē, 1-poàⁿ tiàm chúi--ni̍h.
Ū-koá khiā-gô it-seng ū kò͘-tēng ê kau-phoè phoāⁿ, kî-thaⁿ--ê tō kan-taⁿ saⁿ-kap 1 ê kùi-cheh. Pē-bó ha̍p-chok tàu chhī ka-kī ê chiáu-kiáⁿ tīn. Koâⁿ-léng sî, chiáu-kang hū-chek kā nn̄g ù sio, chiáu-bó chhut-hái chhoē-chia̍h.
Khiā-gô bô siáⁿ kiaⁿ lâng. In chú-iàu ê thian-te̍k sī chhan-chhiūⁿ pà-hái-pà (leopard seal) chit-khoán hái--ni̍h ê bah-si̍t tōng-bu̍t.
Linux ê ang-á sī chi̍t-chiah pûi-thún ê khiā-gô, hō chò Tux.
Kié-ngò̤ (企鵝) sê siŏh cṳ̄ng mâ̤ buŏi gì cēu, sĕng-uăk diŏh Nàng-buáng-giù bī-gáu chéng gì dê-huŏng.
Ngwini au Pengwini ni ndege wa bahari katika familia Spheniscidae. Ndege hawa hawawezi kuruka angani lakini chini ya maji huenda kama “kuruka”. Kwa kweli, wanaishi baharini nusu ya mwaka na wanarudi nchi kavu ili kuzaa tu. Kwa kawaida ngwini ni weupe kwa kidari na tumbo na weusi kwa mgongo (aina ya kamafleji). Huwakamata nduvi (krill), samaki, ngisi na wanyama wengine wadogo wa bahari. Hata kama kwa kawaida ngwini huhusishwa na barafu ya Antakitiki, spishi nyingi huyataga mayai yao kwa pwani za visiwa zenye miamba au ndani ya mashimo ambayo ngwini wameyachimba. Jike huyataga mayai mawili, lakini yule wa spishi za Aptenodytes hulitaga moja tu. Jike na dume huatamia mayai kwa zamu, lakini kwa kawaida kinda moja hutoka tu au kinda moja analishwa tu. Aptenodytes forsteri (Emperor Penguin) huzaa mbali na bahari juu ya barafu ya Bara la Antakitiki. Dume hutamia yai wakati jike anapotafuta chakula cha kumpa kinda.
Ngwini mfalme
Ngwini mashungi-dhahabu
Ngwini mrukaji
Ngwini wa Afrika
Emperor penguin
Fiordland penguin
Snares penguin
Royal penguin
Erect-crested penguin
Little penguin
Yellow-eyed penguin
Adelie penguin
Chinstrap penguin
Humboldt penguin
Magellan penguins ndani ya shimo lao
Galápagos penguin
Ngwini au Pengwini ni ndege wa bahari katika familia Spheniscidae. Ndege hawa hawawezi kuruka angani lakini chini ya maji huenda kama “kuruka”. Kwa kweli, wanaishi baharini nusu ya mwaka na wanarudi nchi kavu ili kuzaa tu. Kwa kawaida ngwini ni weupe kwa kidari na tumbo na weusi kwa mgongo (aina ya kamafleji). Huwakamata nduvi (krill), samaki, ngisi na wanyama wengine wadogo wa bahari. Hata kama kwa kawaida ngwini huhusishwa na barafu ya Antakitiki, spishi nyingi huyataga mayai yao kwa pwani za visiwa zenye miamba au ndani ya mashimo ambayo ngwini wameyachimba. Jike huyataga mayai mawili, lakini yule wa spishi za Aptenodytes hulitaga moja tu. Jike na dume huatamia mayai kwa zamu, lakini kwa kawaida kinda moja hutoka tu au kinda moja analishwa tu. Aptenodytes forsteri (Emperor Penguin) huzaa mbali na bahari juu ya barafu ya Bara la Antakitiki. Dume hutamia yai wakati jike anapotafuta chakula cha kumpa kinda.
Penguins (order Sphenisciformes, faimily Spheniscidae) are a group o aquatic, flightless birds livin almaist exclusively in the Soothren Hemisphere, especially in Antarctica. Heichly adaptit for life in the watter, penguins hae coontershadit dark an white plumage. Mast penguins feed on krill, fish, squid an ither furms o sealife caught while soummin unnerwatter. Thay spend aboot hauf o thair lives on land an hauf in the oceans.
Ang mga penguino o pinguino, binabaybay ding pengguino o pingguino, ay mga ibong-dagat. Binubuo nila ang pamilyang Spheniscidae, ang nag-iisang pamilya sa ordeng Sphenisciformes. Namumuhay ang mga penguino sa katimugang hati ng mundo na binubuo ng Antartika, Bagong Selanda, katimugan ng Australya, Timog Aprika at Timog Amerika.
Ang lathalaing ito na tungkol sa Ibon ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
Los pingoïns (Sphenisciformes ), son un òrdre d'aucèls de mar que sabon pas volar e que demòran dins l'emisfèri sud. Contràriament a çò que se pòt creire, aquestes animals abitan pas sonque dins de climas freges. Fòrça espècias de pingoïns abitan fins a las illas Galápagos. La part màger d'aquestes aucèls s'alimentan de krill, de peis, de tautenas e d'autras creaturas marinas que capturan pendent sas immersions sosmarinas.
L'espècia mai granda es lo pingoïn emperaire: los adultes an una nautor mejana de 1,1 m e pesan 30 kg o mai. L'espècia mai pichona es lo pingoïn blau nan, que ten en general una nautor compresa entre 35 e 40 cm e pesa a l'entorn d'1 kg. Generalament los pingoïns mai grands sèrvan melhor la calor e abitan doncas de regions mai frejas, mentre que las espècias mai pichonas se tròban dins de climas temperats e a mai tropicals.
Lo sistèma operatiu Linux a pres per mascòta oficiala l'imatge d'un pingoïn (Tux)
Pinguin (ordho Sphenisciformes, famili Spheniscidae) iku kéwan akuatik jinis manuk sing ora bisa mabur lan kanthi urip ing wilahan Bumi kidul.
Ing saindhenging donya ana 17 nganti 19 spésies pinguin, gumantung marang apa rong spésies Eudyptula diétung uga minangka spésies. Sanajan kabèh jinis pinguin awalé asalé saka wilahan bumi kidul, nanging pinguin ora mung tinemu ing tlatah adhem utawa ing Antartika waé. Ana telung spésies pinguin sing urip ing tlatah tropis. Salah siji spésies urip ing Kapuloan Galapagos (Pinguin Galapagos) lan racaké nyebrangi garis katulistiwa kanggo golèk pangan.
Spesies pinguin gedhé dhéwé ya iku Pinguin Emperor (Aptenodytes forsteri) kanthi dhuwur tekan 1,1 mèter lan bobot 35 kilogram utawa luwih.
Spesies pinguin paling cilik ya iku Pinguin Peri (Eudyptula Minor) kanthi dhuwur watara 40 cm lan bobisa tahan ing tlatah adhem, sauntara pinguin sing ukurané luwih cilik racaké tinemu ing tlatah sing luwih anget malah ing tlatah tropis.
Lumrahé pinguin mangan krill (sejinis kécé), iwak, nus lan kéwan banyu liyané sing kacekel nalika mbluru ing laut. Pinguin bisa ngombé banyu laut amarga klanjer supraorbital ing awaké nyaring kaluwihan uyah laut saka ilènan getih. Uyah iki banjur ditokaké sajeroning wangun cuwèran liwat saluran ambegan pinguin.
Pinguin katon ora wedi karo tekané manungsa. Pinguin bakal nyerak ing golongan panliti sing lagi nyinaoni pinguin-pinguin mau.
Nanging sawijining wangun gegelutan gedhé antar pinguin bakal dumadi yèn sawijining ibu pinguin kèlangan anaké (amarga ora bisa tahan sajeroning badai gedhé utawa dipangan déning kéwan pamangsa). Yèn sawijining anak ilang, ibu pinguin bakal "nyolong" sawijining anak pinguin saka ibu pinguin liyané. Solah bawa iki narik kawigatèn èlmuwan. Apiké, pinguin-pinguin wadon liya sajeroning golongan pinguin mau ora seneng "panyolongan" iki lan bakal nulungi lan "mbéla" ibu pinguin sing anaké dicolong.
Awaké pinguin selaras banget kanggo mbluru lan urip ing banyu. Swiwiné wujud pandhayung lan ora bisa kanggo mabur. Ing dharatan pinguin migunakaké buntut lan swiwiné kanggo njaga kaseimbangan nalika mlaku.
Saben pinguin duwé warna putih ing sisih njero awaké lan warna peteng (racaké ireng) ing sisih njaba awak. Iki migunani kanggo kamuflase. Kéwan pamangsa kaya déné singa laut saka njeron banyu bakal angèl ndeleng pinguin amarga wetengé sing sernané putih campur karo pantulan lumahing banyu laut. Éwadéné lumahing peteng ing gegeré uga nyamaraké pinguin saka pandelengan kéwan pamangsa ing dhuwur banyu.
Pinguin bisa mbluru kanthi kacepetan 6 tekan 12 km/jam malah tau kacathet tekan 27 km/jam. Pinguin sing ukurané cilik racaké nyilem suwéné siji tekan rong menit saka lumahing banyu kanggo nyekel panganan. Pinguin sing ukurané luwih gehdé, ya iku pinguin emperor bisa nyilem luwih jero nganti 565 mèter suwéné 20 menit.
Kanggo ngirit ènèrgi, sok-sok pinguin mlaku mawa sikil cendhaké utawa mluncur ing salju mawa wetengé.
Pinguin duwé pangrungu sing becik banget. Yèn ana ing dharatan, pinguin banget ngandhelaké pangrungoné. Mata pinguin adhaptasi kanggo pandelengan ngisor banyu kanggo golèk panganan lan ngèndha saka pamangsa. Kamampuan daya pangambu pinguin tekan saiki isih durung akèh dikawruhi lan mbutuhaké panlitèn luwih lanjut.
Kanggo ndeleng jinis kelamin pinguin iku angèl banget, amarga pinguin ora duwé kelamin eksternal. Mula kanggo mbédakaké jinis kelamin pinguin, manungsa kudu nganggo tèknik pamriksan kromosom/DNA.
Pinguin san a Gruppn (Goddung) vo Wossavegl, de wo ned fliagn ko.
Se lebn netta af da Siidhoibkugl und do voa oim in da Antarktis. Es gibt oba aa sejchane, de wo in da Nachn vom Equator dahoam san. Des san de Galapagos-Pinguin.
De Pinguin san extrem guad an de Kejdn und ans Wossa obassd. Eana hoibads Lebn vabringas im Wossa. Eanane Fliagln schaugn wia Flossn aus.
Pinguin (ordho Sphenisciformes, famili Spheniscidae) iku kéwan akuatik jinis manuk sing ora bisa mabur lan kanthi urip ing wilahan Bumi kidul.
Pinguine(n) oder Fettgöse (Sphenisciformes) sünd en Ornen vun Seevagels, de nich flegen könnt. Pinguine gifft dat bloß man up de Süüdhalfkogel. Se höört all to de Familie Spheniscidae to. Dat gifft avers de wecken utstorvenen Aarden, de dor nich to höört hefft.
Pinguine verscheelt sik duchtig vun annere Vagels. Se sünd heel un deel anpasst an extreme Kulle un an dat Leven in de See. So hefft se en besunners warm Fedderkleed. Se bruukt ehre Flunken, um dör dat Water dör to flegen, just so, as annere Vagels dör de Luft flegen doot. Dor könnt se bit hen to 30 km/h snell weern. De Naam „Pinguin“ is ut dat Engelsche na de annern Spraken overgahn. An un for sik kummt dat wohrschienlich ut de Walis’sche Spraken her. Dor warrt mit Pen gwyn („Witten Kopp“) de „Grote Alk“ mit meent, dat is en Aart vun de Alken, de in dat 19. Johrhunnert utstorven is. He leet as en Pinguin, man weer keen engen Verwandten un leev bloß man up de Noordhalfkogel.
Mit de DNA-Unnersöken vun Hackett et al. (2008) is de Positschoon vun de Pinguine binnen de Neoaves wat düütlicher wurrn. Se sünd wohrschienlich verwandt mit de Seedükers, Albatrossen un Echten Stormvagels un höört to en gröttere Gruppen mit to, de „Watervagels“ nömmt warrt.
Faken warrt annahmen, Pinguine geev dat bloß man in de Antarktis. Dat stimmt avers nich. Richtig is, datt se nich in de Arktis vorkamen doot, man se sünd tohuse in Süüdafrika, Süüdamerika, Australien un Neeseeland. Up de Galapagosinseln sünd se ok to finnen un leevt also ok an’n Äquater. Dor sünd se vortieds wohrschienlich dör den Humboldtstroom hendreven wurrn, de koolt Water ut de Gemarken rund um den Süüdpol dorhen bringt.
Pinguine freet Deerter un fangt ehr Freten unner Water. Sunnerlich up Fisch, Kreefte un Dintenfisch sünd se ut. Dat verscheelt avers vun Aart to Aart bannig.
De meisten Pinguinaarden bott ehre Nester in Göter oder Löcker, um sik enigermaten gegen de Sunne to schulen. Dat Nest warrt mit lüttje Twiege un anner Materiol utstaffeert (Spheniscus un Eudyptula) oder dor weert ok Steene umto leggt, de se nich wietaf finnt (Pygoscelis). Meist leggt Pinguine twee bit hen to hööchstens dree Eier. De Olen lööst sik bi’t Bröden af. Wenn de een up de Eier sitt, geiht de annere na See to’n Freten. Sojust dat (eerste) Junge utkrapen is, lööst sik de Olen up desülvige Aard af un foort dat Junge. Bloß man de gröttsten Aarden boot keen Nest, man bröödt dat eenzigst Ei up ehre Fööt unner en Huutfolen vun’n Buuk ut, wo dat unner schuult is. Bi den Kaiserpinguin brott bloß man de Heken dat Ei ut in den ieskolen süüdlichen Winter vun Juli bit August, wenn dat -70 °C un koller weern kann. In de Tied geiht dat Seken torüch na See to’n Freten.
An Land sünd de wichtigsten Feende vun de Pinguine Roofdeerter, as Katten, Hunnen un Rotten, de all inföhrt wurrn sünd. Ut de Luft weert se jaagt vun Kaventsmann-Stormvagels, Schietjagers, Ieshöhner un Möwen. Düsse Vagels sund sunnerlich achter Küken, Eier un verwundte Pinguine ran. In dat Water weert Pinguine jaagt sunnerlich dör Seeleoparden, Wale (sunnerlich Orkas), Pelzrobben un Haie. Dormit de Jagd wat swaarer is, gaht de Pinguine faken in grote Masse in’t Water. Ok de Minsch bringt dat Leven vun Pinguine in Gefohr, u. a. dör Öölschiet, Overfischen, Jagd up Eier un Guano, Inföhren vun frömme Deerter un Tourismus. Dat gifft ok allerhand Parasiten, de sik an de Pinguine ransetten doot un ehr Bloot suugt. Sunnerlich for kranke un swacke Deerter kann dat gefährlich ween.
In’n Döörsnitt kann en Pinguin bi 20 Johre oold weern, man in Minschenhand kann he ok veel oller weern.
. Mehr Biller, Videos oder Audiodateien to’t Thema gifft dat bi Wikimedia Commons. Pinguine(n) oder Fettgöse (Sphenisciformes) sünd en Ornen vun Seevagels, de nich flegen könnt. Pinguine gifft dat bloß man up de Süüdhalfkogel. Se höört all to de Familie Spheniscidae to. Dat gifft avers de wecken utstorvenen Aarden, de dor nich to höört hefft.
Pinguine verscheelt sik duchtig vun annere Vagels. Se sünd heel un deel anpasst an extreme Kulle un an dat Leven in de See. So hefft se en besunners warm Fedderkleed. Se bruukt ehre Flunken, um dör dat Water dör to flegen, just so, as annere Vagels dör de Luft flegen doot. Dor könnt se bit hen to 30 km/h snell weern. De Naam „Pinguin“ is ut dat Engelsche na de annern Spraken overgahn. An un for sik kummt dat wohrschienlich ut de Walis’sche Spraken her. Dor warrt mit Pen gwyn („Witten Kopp“) de „Grote Alk“ mit meent, dat is en Aart vun de Alken, de in dat 19. Johrhunnert utstorven is. He leet as en Pinguin, man weer keen engen Verwandten un leev bloß man up de Noordhalfkogel.
D'Pinguine sinn eng Famill vun héichspezialiséierte Wasservullen, där hir 17 Aarten ausschliisslech op der südlecher Hallefkugel virkommen.
De Liewensraum vun de Pinguine beschränkt sech awer net nëmmen op d'Südpolargéigend. Do liewen nämlech just zwou Aarten. Fënnef Aarte liewen a Gebidder mat enger variabler Äislag, véier Aarte liewe souguer an tropeschen oder subtropesche Géigenden. Am Gebitt tëscht Kap Horn an der Antarktis liewe siwen Aarten, am südlechen Indeschen Ozean véier an an de Gewässer ronderëm Neiséiland aacht. Heiansdo dauche si souguer op de Südküste vun Australien, Afrika a Südamerika op.
D'Pinguine sinn eng Famill vun héichspezialiséierte Wasservullen, där hir 17 Aarten ausschliisslech op der südlecher Hallefkugel virkommen.
Pinguinët (rendi Sphenisciformes, familja Spheniscidae) janë një grup ujor, zogj jofluturues që jetojnë pothuajse ekskluzivisht në hemisferën jugore, veçanërisht në Antarktidë. Me përshtatshmëri të lartë për jetën në ujë, pinguinët kanë nuance te errët dhe pendë të bardha, dhe krahët e tyre janë bërë pende notimi. Shumica e pinguinëve ushqehen me peshk, kallamar, dhe forma të tjera të jetës në det që kapen ndërsa notojnë nën ujë. Ata shpenzojnë rreth gjysmën e jetës së tyre në tokë e gjysmën në oqeane.
Edhe pse të gjitha llojet e pinguinëve kanë prejardhjen nga hemisfera jugore, ata nuk janë gjetur vetëm në klimat e ftohta, të tilla si Antarktida. Në fakt, vetëm disa lloje të pinguinëve jetojnë deri tani ne jug. Disa specie janë gjetur në zonën e butë, dhe një specie, pinguini Galapagos, jeton pranë ekuatorit.
Lloji më i madh i specieve që jetojnë është pinguini Perandori (Aptenodytes forsteri) : të rriturit janë mesatarisht rreth 1,1 m të gjatë dhe peshojnë 35 kg ose më shumë. Lloji më i vogël i pinguinëve është Little Blue Penguin (Eudyptula minor), i njohur gjithashtu si pinguin zanash, i cili është rreth 40 cm i gjatë dhe peshon 1 kg. Midis pinguinëve ekzistues, më shumë pinguinë banojnë në rajonet e ftohta, ndërsa më pak janë gjetur në përgjithësi në vende me klime të butë madje edhe në klimat tropikale (shihet gjithashtu në Rregulla Bergmann's). Disa lloje prehistorike arrijnë madhësi të mëdha, duke u bërë të gjatë apo të rëndë si një i rritur i njeriut (shih më poshtë për më shumë). Këta nuk ishin të kufizuar në rajonin e Antarktidës, por në të kundërt, rajonet “subantarctic” (pas arktikut) zotërojnë diversitet të lartë, dhe të paktën një pinguin gjigant ndodhet në një rajon jo me larg se 2.000 km në jug të ekuatorit 35 mya, në një klimë më te ngrohtë se ç’është sot.
Pinguin mund të vije nga pinguis latinisht, "yndyra". Kjo mbështetet nga fakti që fjalët përkatëse në shume gjuhë të tjera (p.sh., pingouin frëngjisht, Pinguin gjermanisht) kanë -i në vend të -e si zanore të parë. Lind pyetja çfarë mund të jetë një Pinguin Mbret, por sigurisht është një anëtar i Spheniscidae që paraqitet në një hartë të 1599 në ngushticën e Magelanit me titullin "Pinguyn". Përmbajtjet e hartës janë të etiketuara në latinisht, të tilla si Fretum Magellanicum ("ngushtica e Magelanit"). Përveç kësaj, ka fakte të bollshme se termi latin anser magellanicus ("Goose e Magellan" ose "Magellanic Goose") ishte i zakonshëm për pinguinët në literaturën shkollore të asaj kohë. Si një shënim në anë, fjala franceze pingouin në fakt përkthehet si AUK në anglisht, se pinguinët quheshin manchot në frëngjisht.
Fjala pinguin është menduar nga disa si e nxjerre nga fjala e gjuhës së Uellsit pen (kokë) dhe gwyn (e bardhë), aplikuar në AUK i Madh, i cili kishte njolla të bardha para syve të tij (edhe pse koka e tij ishte e zeze), ose nga ishulli Newfoundland si Pengwyn, për shkak të një pjesë të madhe të bardhë (në rastin e fundit, emri mund të ketë ardhur nga Breton). Kjo teori e çuditshme është shumë e papëlqyer, sepse në fakt pinguinët nuk kanë koka të bardha, dhe nuk ka shembuj të tjerë nga një fjalë e Uellsit që të bëhet bazë e fjalëve në të gjithë gjuhët e Evropës. Gjuha e Uellsit nuk është folur madje edhe në Angli, prandaj është lënë e vetme jashtë Evropës. Për më tepër pinguinët nuk kanë asnjë lidhje të veçantë me gjuhën e Uellsit që mund të çojë në një fjalë të huaj të marrë nga gjuha e Uellsit. Një -i e Uellsit është shpesh tingull i zhvendosur në -e ne gjuhën angleze.
Një tjetër teori thekson se fjala është një ndërthurje e "pen-wing", në lidhje me të dy krahët rudimentare te të dyjave Auks I Madh dhe pinguinët, por nuk ka prova për të mbështetur këtë.
Në një kthesë përfundimtare për ngjarjen, termi "Magellanic Goose" (sot zakonisht "Magellan Goose") në kohën tonë ka ardhur për të treguar një lloj zogu aktual, të emërtuar si Chloephaga sheldgoose.
Historia e evolucionit e pinguinëve është e hulumtuar dhe përfaqëson një vitrinë të biografisë evolucionare ; edhe sikur kockat e pinguinëve të ndonjë specieje të ndryshojnë shumë në madhësi dhe disa mostra të mira janë të njohura, taksonomia alfa e shumë formave prehistorike ende lë shumë për të dëshiruar. Disa artikuj te farës rreth parahistorisë të pinguinëve janë botuar që nga viti 2005, evoluimi i përgjithshëm i jetesës mund të konsiderohet i zgjidhur deri tani.
Pinguinët basal që kanë jetuar në kohën e ngjarjes të zhdukjes Kretak-terciar diku në zonën e përgjithshme tek Zelanda e Re (në jug) dhe ne Byrd Land, në Antarktide. Për shkak të pllakave tektonike, këto zona ishin në atë kohë më pak se 1.500 kilometra në krahasim me vendin e 4.000 kilometrave të sotme. Paraardhësit më të fundit të zakonshëm të pinguinëve dhe motrës së tyre clade mund të jenë diktuar afërsisht në kufijtë e Campanian-Maastrichtian, rreth 70-68 Mya. Ajo që mund të thuhet me siguri që është e mundur në mungesë të dëshmive të drejtpërdrejta (d.m.th., fosileve) është se deri në fund të kretakut, prejardhja e pinguinëve duhet të ketë qenë veçanërisht duke evoluar, ndonëse shumë më pak morfologjikisht, është mjaft e mundshme që ata nuk kanë qenë krejtësisht jofluturues ende në atë kohë, si zogjtë jofluturues që kanë përgjithësisht elasticitet të ulët në ndarjen në trophic webs që pason fazën fillestare të zhdukjes të masës për shkak të aftësive të tyre nën mesatare te shpërndarjes.
Fosili më i vjetër i njohur i llojit te pinguinëve është Waimanu manneringi, i cili ka jetuar në epokën e hershme te Paleocenes ne Zelandën e Re, ose rreth 62 mya. Edhe pse ato nuk ishin përshtatur aq mire për jetën ujore si pinguinët moderne, Waimanu ishin përgjithësisht si zogj te krisur por tashmë jofluturues, me krahë të shkurtër përshtatur për t'u zhytur thellë. Ata notonin në sipërfaqe kryesisht duke përdorur këmbët e tyre, por krahët ishin- në krahasim me shumicën e shpendëve qe zhyten, jetojnë ose vdesin – gati duke u përshtatur tashme për bartje nënujore.
Perudyptes nga Peruja veriore u datuan në 42 Mya. Një fosil i papërmendur nga Argjentina dëshmon se nga Bartonian (Middle Eocene), rreth 39-38 Mya, pinguini primitiv ishte përhapur në Amerikën e Jugut dhe ishin në procesin e zgjerimit në ujërat e Atlantikut.
Pinguinët duket se nuk kanë frikë të veçantë nga njerëzit, dhe iu janë afruar grupeve të eksplorimit pa hezitim. Kjo është ndoshta për shkak se pinguinët nuk kanë grabitqarë toke në Antarktidë ose ishujt e afërt në det të hapur. Në vend të kësaj, pinguinët janë në rrezik në det nga grabitqarët si vulë leopardi. Në mënyrë tipike, pinguinë nuk afrohen më afër se rreth 3 metra dhe qe në ketë pikë ata bëhen nervoze. Kjo është gjithashtu distanca që turistëve ne Antarktide iu është thënë të mbajnë nga pinguinët (turistët nuk duhet t'i afrohen më afër se 3 metra, por nuk pritet të tërhiqen nëse pinguinët afrohen).
Pinguinët (rendi Sphenisciformes, familja Spheniscidae) janë një grup ujor, zogj jofluturues që jetojnë pothuajse ekskluzivisht në hemisferën jugore, veçanërisht në Antarktidë. Me përshtatshmëri të lartë për jetën në ujë, pinguinët kanë nuance te errët dhe pendë të bardha, dhe krahët e tyre janë bërë pende notimi. Shumica e pinguinëve ushqehen me peshk, kallamar, dhe forma të tjera të jetës në det që kapen ndërsa notojnë nën ujë. Ata shpenzojnë rreth gjysmën e jetës së tyre në tokë e gjysmën në oqeane.
Edhe pse të gjitha llojet e pinguinëve kanë prejardhjen nga hemisfera jugore, ata nuk janë gjetur vetëm në klimat e ftohta, të tilla si Antarktida. Në fakt, vetëm disa lloje të pinguinëve jetojnë deri tani ne jug. Disa specie janë gjetur në zonën e butë, dhe një specie, pinguini Galapagos, jeton pranë ekuatorit.
Lloji më i madh i specieve që jetojnë është pinguini Perandori (Aptenodytes forsteri) : të rriturit janë mesatarisht rreth 1,1 m të gjatë dhe peshojnë 35 kg ose më shumë. Lloji më i vogël i pinguinëve është Little Blue Penguin (Eudyptula minor), i njohur gjithashtu si pinguin zanash, i cili është rreth 40 cm i gjatë dhe peshon 1 kg. Midis pinguinëve ekzistues, më shumë pinguinë banojnë në rajonet e ftohta, ndërsa më pak janë gjetur në përgjithësi në vende me klime të butë madje edhe në klimat tropikale (shihet gjithashtu në Rregulla Bergmann's). Disa lloje prehistorike arrijnë madhësi të mëdha, duke u bërë të gjatë apo të rëndë si një i rritur i njeriut (shih më poshtë për më shumë). Këta nuk ishin të kufizuar në rajonin e Antarktidës, por në të kundërt, rajonet “subantarctic” (pas arktikut) zotërojnë diversitet të lartë, dhe të paktën një pinguin gjigant ndodhet në një rajon jo me larg se 2.000 km në jug të ekuatorit 35 mya, në një klimë më te ngrohtë se ç’është sot.
Pinguino esas aptenodytes trupala mar-ucelo di sudala misfero, precipue nigra e blanka, nekapabla flugar pro adapto por aquala peskado. La maxim konocita speco, imperiala pinguino (longa de 1 m, pezante til 35 kg), vivas en Antarktika. Tri speci profitas de la richa fluo alonge sud-Amerika en Galapagos-insuli.
Pinguino esas masiva ucelo kun korta kolo, pinta beko e palmata pedi. La femur-artiko ye nivelo di tayo impozas li vertikala staturo sur la sulo.
Kun masiva corpo, duka graso strato, mikra maxim presa plumi qua dum muo separas su per plaki, pinguino rezistas maxim bona ye kolda.
Lua profila ali servas kom efikanta flosi, e lua palmata pedi kom guvernilo. Sur la sulo il esas nehabila e lenta e lasas su volonte glitar.
Pinguino esas la vildo precipua di la mar-hundo ed orko. Pluse, granda uceli quale petrelo atakas yuno ed ovo.
Pinguino esas aptenodytes trupala mar-ucelo di sudala misfero, precipue nigra e blanka, nekapabla flugar pro adapto por aquala peskado. La maxim konocita speco, imperiala pinguino (longa de 1 m, pezante til 35 kg), vivas en Antarktika. Tri speci profitas de la richa fluo alonge sud-Amerika en Galapagos-insuli.
De pinguins (Spheniscidae) is de ienigste famylje fan fûgels yn it skift fan de pinguineftigen.
De pinguins binne fûgels dy't net fleane kinne. Ynstee binne se oanpast oan it libben yn it wetter, en binne it bêste swimmers en dûkers.
De ferskate soarten fan de famylje komme op ferskillende breedten fan it súdlik healrûn foar, fan it súdpoalgebiet oant en mei de evener. De Galapagospinguin, dy't libbet op de Galapagoseilannen, is de ienige soarte dy't in lyts part fan syn libbensgebiet op it noardlik healrûn hat.
– foto, fideo en harktriemmenPinguins zyn zworte zêeveugels mè ne wittn buuk van de familie Spheniscidae, orde Sphenisciformes. Die bêestn leevn in de koude buutnlucht in Antarctica (hêel beneen up de koarte), moar ook in Nieuw-Zêeland, Australië, Zuud-Afrika en Zuud-Amerika. Z' eetn assan vis en on ze koud en, goan ze aal tope in e bende stoan.
De pinguins (Spheniscidae) is de ienigste famylje fan fûgels yn it skift fan de pinguineftigen.
De pinguins binne fûgels dy't net fleane kinne. Ynstee binne se oanpast oan it libben yn it wetter, en binne it bêste swimmers en dûkers.
De ferskate soarten fan de famylje komme op ferskillende breedten fan it súdlik healrûn foar, fan it súdpoalgebiet oant en mei de evener. De Galapagospinguin, dy't libbet op de Galapagoseilannen, is de ienige soarte dy't in lyts part fan syn libbensgebiet op it noardlik healrûn hat.
Lu pinguinu è nu uceddu ca àbbita ntê riggiuni friddi dû sud dû munnu. Culoni dî pinguini sunnu carattiristichi dâ fauna di l'Antartidi, ma si ni trovanu puru nti certi isuleddi di l'Ocèanu Atlanticu o di l'Oceanu Indianu, comu pi esempiu n Argintina, n Cili o nti l'ìsuli Kerguelen.
La carattiristica dû pinguini è ca nun vola, e camina cu dû piduzzi nti na stazzioni eretta. Si nutri d'armaluzzi ca trova nti l'acqua di mari, comu lu gamberetti, o pisciteddi.
Pinguïns bin een orde van niet-vliegende zeevoegels die allienig veurkommen op et zudelik halfrond. Ze beheuren tot de femilie van de Spheniscidae, orde Sphenisciformes, klasse Aves (voegels). Pinguïns bin makkelik te onderscheiden van aandere voegels en ze bin hielendal anpast an slim koolde gebieden en et leven in de zee. De naeme pinguïn, die lichtkaans van et Keltische pen gwyn (witte kop) komt, wodde oorspronkelik bruukt veur de reuzealke, de inmiddels uutsturven tegenhanger van de pinguïn op et noordelik halfrond. Een aandere meugelike oorsprong van et woord pinguïn is et Latiense pinguis, dat dik betekent.
Mit et DNA-onderzuuk van Hackett et al. (2008) is de pesisie van disse voegels binnen de Neoaves wat dudeliker wodden. Ze bin lichtkaans verwaant an de zeedukers en de albatrossen en stormvoegels en onderdiel van een veul grotere groep diew' ok wel de waetervoegels numen.
Een veulveurkommend misverstaand is dat pinguïns allienig op Antarktika zollen veurkommen. Ze kommen weliswaor niet veur op de Noordpool, mar wel in Zuud-Afrika, Zuud-Amerika, Australië en Ni'j-Zeelaand. Op de Galapagoseilanen viej' ze zels tot an de evener. Lichtkaans bin de veuroolders daor kommen via de Humboldtstroom die koold waeter uut et Zuudpoolgebied anvoert.
Pinguïns bin vleiseters, ze vangen heur voedsel onder waeter. Ze eten veural vis, kreeftachtigen en kleine inktvissies. Wat de soorten onderling vangen is slim verschillend. De grootste soorte, de keizerspinguïn, et iesvissen, krill en inktvissen. De keuningspinguïn et bi'jtieden inktvissen mar hi'j et veurnaemelik van kleine lanteernvissen. De drie kleinere soorten (adelie-, ezels- en stormbaandpinguïn) leven veurnaemelik van krill.
De meerste pinguïnsoorten nusselen in gatten in de grond om heur op disse meniere een betien te bescharmen tegen de zunne en verbeteren dit mit takkies en aander restmateriaol (Spheniscus en Eudyptula) of bouwen een nust van stienen (Pygoscelis) die ze in heur omgeving vienen en ze leggen meerstal twie (hooguut drie) eier. Beide oolders lossen mekeer of bi'j et bruden. Wielst de iene op et ei zit te bruden, trekt de aander naor zee om wat te eten. Zogauw et jong uutkommen is, lossen de oolders mekeer op dezelde meniere of om et jong eten te geven.
Allienig de grootste soorten maeken gien nust mar bruden et ienigste ei uut op heur poten onder een bescharmende huudplooi van de boek. Bi'j de keizerspinguïn brödt allienig et mannegien et ei uut, tiedens de iezige zudelike winter (juli-augustus) bi'j tempereturen van -70 °C en koolder wielst et wiefien naor zee weerommekeert om te eten.
Et waggelende lopien van een pinguïn komt deur et feit dat et dier eins op zien huken lopt. Et heupgewrichte zit kot bi'j de grond en et kniegewrichte hiel wat hoger.
Op et laand hebben pinguïns as belangriekste vi'jaand de invoerde laandroofdieren zoas katten, honnen en rotten. Vanuut de locht bin de veurnaemste vi'janen de reuzestormvoegel, jaegers, ieshoenders en kuunderse doeven. Disse vi'janen uut de locht vormen veural een drieging veur de pieken, de eier, en gewonde pinguïns. In et waeter wodt de pinguïn veural belaogd deur zeeluipeerden, walvissen (veurnaemelik orka's), pelsrobben en haaien. Om de jacht wat muuiliker te maeken gaon de pinguïns vaeke in grote antallen et waeter in. Ok de meenske vormt een grote drieging deur onder aandere eulieversmering, et overbevisken, jacht op eier en guano (voegelmest), invoer van aandere dieren en zels toerisme. Naost de roofdieren en de meenske kunnen ok parresieten as vi'jaand van de pinguïn zien wodden. Ze drinken et bloed van de pinguïn, veural bi'j zieke of zwakke dieren kan dit geveerlik wezen.
De gemiddelde levensverwachting van een pinguïn leit rond de twintig jaor, hoewel ze in gevangenschop veul oolder kunnen wodden.
De pinguïns wodden krek as aandere dieren indield in verschillende groepen en subgroepen, zoas geslaachten. D'r bin now zoe'n 19 soorten pinguïns bekend die onderverdield wodden in zes geslaachten.[1]
Een antal geslaachten bin niet echt bekend, pattie geslaachten bin wel wat bekender zoas Aptenodytes mit daorin de keuningspinguïn en de keizerspinguïn.
Hieronder viej' een overzichte van alle geslaachten en soorten pinguïns. De uutsturven soorten binnen votleuten.
Ezelspinguïn (Pygoscelis papua)
Maegelhaenpinguïn (Spheniscus magellanicus)
Stormbaandpinguïn of keelbaandpinguïn (Pygoscelis antarctica)
Macaroni-pinguïn (Eudyptes chrysolophus)
Pinguïns bin een orde van niet-vliegende zeevoegels die allienig veurkommen op et zudelik halfrond. Ze beheuren tot de femilie van de Spheniscidae, orde Sphenisciformes, klasse Aves (voegels). Pinguïns bin makkelik te onderscheiden van aandere voegels en ze bin hielendal anpast an slim koolde gebieden en et leven in de zee. De naeme pinguïn, die lichtkaans van et Keltische pen gwyn (witte kop) komt, wodde oorspronkelik bruukt veur de reuzealke, de inmiddels uutsturven tegenhanger van de pinguïn op et noordelik halfrond. Een aandere meugelike oorsprong van et woord pinguïn is et Latiense pinguis, dat dik betekent.
Pinguïns zien middelgroete tot groete neet-vleugende veugel oet de orde Sphenisciformes en de femilie Spheniscidae. Ze leve allemaol op 't Zuielek Haafroond en veural in kösgebeje; de mieste soorte bringe e good deil vaan hun leve in 't water door. Mèt hun klein mer krachtege vleugele kinne ze neet vlege, meh dees lidmaote zien speciaal oontwikkeld veur oonder water te zwumme. Hun dieet besteit bekans compleet oet vès en aander ziebieste. Allewel tot ze gemeinelek mèt Antarctica weure geassocieerd, koume sommege soorte zjus in de trope veur.
Pinguïns leve in gróppe vaan tientalle tot hoonderde of zelfs doezende exemplare, aofhenkelek vaan soort. Dèks breujt 't menneke 't ei oet of nump temeenste e deil vaan de verzörging vaan 't kuke op ziech.
Pingvin (frøðiheiti - Pingvinus sp.; da. Pingvin) er ikki so ólík gorfugli í útsjónd. Nógv eru sløgini, størri og smærri, men øll eru tey minni enn gorfuglur. Fjaðrarnar eru avbara stuttar, eisini á veingjunum, so teir eru heilt ónýttir til at flúgva við, meira líkir bøkslum enn veingjum. Tær liva í meingi suðuri í kaldasta Íshavinum. Mest halda tær seg á sjónum, men fara stundum upp á ísin at spáka. Flestu av teimum hava ikki sæð fólk, og koma skipsmenn á land, so fara tær tætt til teirra at forvitnast. Taka teir tá í veingin á teimum, lata tær seg vinaliga leiða. Ungarnir eru lættir at ala, teir gerast sera alsknir, og summir elta eigarmannin sum hundar.
Pingvini su grupa ptica koje ne mogu letjeti a žive na južnoj hemisferi. To je jedina porodica unutar reda Sphenisciformes koji je dio podklase ptica Neognathae.
Smatra se vjerovatnim da su im razvojno gledano sestrinske grupe plijenori (Gaviiformes) i bubnjevke (Procellariiformes).
Vrlo ih je lahko razlikovati od svih ostalih ptica. Izvrsno su se prilagodile životu u moru, a djelimično i ekstremno hladnim područjima zemlje.
Razlike u veličini i težini raznih vrsta pingvina su značajne, no građa tijela i perja je, suprotno tome, unutar porodice vrlo homogeno.
Patuljasti pingvin (Eudyptula minor) naraste samo do 30 cm a težak je najviše 1-1,5 kg, dok su carski pingvini (Aptenodytes forsteri) svojom dužinom tijela do 1,10 m i težinom do čak 40 kilograma među najvećim članovima podklase Neognathea. Ta razlika u veličini objašnjava se Bergmannovim pravilom i upravo se pingvini najčešće navode kao primjer tog pravila. Većina vrsta je samo neznatno teža od težine vode koju istiskuju svojim tijelom, pa im je zbog toga relativno lahko roniti.
Zbijeno tijelo s uskim ali snažnim perajama u koje su im se preoblikovala krila čini ih vrlo dobro prilagođenim životu u vodi.
Za razliku od drugih ptica koje ne lete (nojevke), pingvini imaju na grudnoj kosti izraženo visoko oblikovan greben na koji se veže snažna letna muskulatura. Za razliku od letenja zrakom, zbog većeg otpora vode kod plivanja pod vodom potrebno je jednako toliko energije za spuštanje kao i za podizanje krila. Radi toga imaju pingvini veću površinu lopatica od svih drugih ptica, jer se na nju "prihvaćaju" mišići koji pokreću krila. Kosti nadlaktice i podlaktice su u laktu kruto srašteni u ravnoj crti što perajama daje veću čvrstoću. Kosti, koje su inače kod ptica šuplje, kod pingvina su guste i teške jer im nije potrebno smanjenje težine radi letenja, a cjevaste kosti su im ispunjene gustom, uljevitom koštanom srži.
Bedrene kosti su vrlo kratke, zglobovi koljena kruti a noge jako pomaknute prema natrag što uzrokuje njihov neobičan, uspravan hod na kopnu. Stopala na kojima imaju plivaće kožice su relativno kratka, pa ptice na kopnu stoje na petama pri čemu im kruta repna pera služe kao potporanj. Rep im je vrlo smanjen. Kod drugih ptica koje rone, rep služi kao "kormilo", dok su kod pingvina tu ulogu preuzele noge.
Većina pingvina nema dugačak kljun, ali je zato vrlo snažan. Izuzetak su veliki pingvini (Aptenodytes), čiji je kljun, vjerovatno zbog prilagođavanja na plijen koji su brze ribe, dugačak, vitak i lagano savijen prema dolje.
U svom okolišu su pingvini izloženi dijelom ekstremnim klimatskim uvjetima. Tome su se prilagodili raznim anatomskim osobinama.
Za toplinsku izolaciju imaju prvo i do tri centimetra debeli sloj masnoće iznad koje su složena tri reda vodonepropusnog, gusto međusobno prepletenog i po cijelom tijelu ravnomjerno raspoređenog perja. Dijelova kože na kojem ne raste perje, Apterin, koje imaju gotovo sve druge ptice, pingvini uopće nemaju. Jedini izuzetak su neke tropske vrste koje nemaju perje na licu. Zrak koji se zadržava u slojevima perja također efikasno služi u vodi za sprečavanje gubitka topline.
Pored toga, pingvini imaju vrlo dobro razvijen sistem "prijenosa topline" u perajama i nogama. Arterijska krv koja dolazi u ekstremitete velikim dijelom prenosi toplinu na venoznu krv koja se iz njih ohlađena vraća prema tijelu i grije ju prije nego što uđe, tako da se gubitak topline smanjuje na minimum.
S druge strane, što možda iznenađuje, neke vrste koje su se udomaćile u tropskim vodama, imaju problema s pregrijavanjem. Kako bi to spriječili, razvili su peraje koje u odnosu na tijelo imaju veču površinu nego kod drugih vrsta kako bi se povečala površina preko koje se može rashladiti krv. Osim toga, neke vrste nemaju perje na licu, tako da se brže rashlade u sjeni koju aktivno traže.
Boja perja kod gotovo svih vrsta je na leđnoj strani tamno plavosivo koje se preljeva u crno, dok im je boja s donje, trbušne strane bijela. Smatra se, da im je boja takva, kako bi se pri pogledu odozgo stopili s tamnom bojom dubokog mora, dok su s trbušne strane bijeli, kako bi pri pogledu odozdo prema gore odakle dopire i svjetlost, ponovo bili manje uočljivi u odnosu na osvijetljenu vodu. Gotovo svi pingvini iz potporodice Eudyptes imaju na glavi narandžasto-žuti ukras koji je vrlo upadljiv. Mlade životinje su uglavnom pokrivene jednobojnim paperjem, sivim ili smeđim, a samo neke vrste imaju bijele bokove i trbuh.
Najčešće nakon sezone gniježđenja i podizanja mladunaca, kod pingvina nastupa mitarenje, zamjena perja. U tom periodu, koji, u zavisnosti od vrste može trajati od dvije do šest nedjelja, ptice troše svoje masne rezerve dvostruko brže nego ranije. Kod vrsta Pygoscelis papua i galapagoških (Spheniscus mendiculus) period mitarenja nije određen i može biti u bilo koje vrijeme između dvije sezone gniježđenja. Ptice koje se ne gnijezde, obično se mitare ranije nego oni pripadnici iste vrste koji se gnijezde.
Oči pingvina su građene da omoguće oštar vid pod vodom. Rožnica im je ekstremno ravna, tako da su ptice na kopnu lagano kratkovidne. Kod vrsta koje duboko rone, kao što su carski pingvini, su osim toga pupile krajnje rastezljive tako da se oči mogu vrlo brzo prilagoditi na različitu količinu svjetlosti prisutnu na površini vode, pa zatim na stotinjak metara dubine. Prema sastavu pigmenta se smatra da pingvini bolje vide u plavom nego u crvenom dijelu svjetlosnog spektra, te da vjerovatno vide i ultraljubičasto svjetlo. Kako se crveni dio svjetlosnog spektra filtrira i gubi već u gornjim sloju vode, ovo svojstvo se može razumjeti kao evolucijsko prilagođavanje uvjetima života pingvina.
Kao većina drugih ptica, niti pingvini nemaju vanjskih struktura uha. Kod ronjenja, posebno snažna pera ih vodonepropusno zatvaraju. Kod velikih pingvina je osim toga rub vanjskog uha tako povećan, da se može zatvoriti i tako zaštititi unutrašnje i srednje uho od oštećenja do kojih može dovesti pritisak kod ronjenja na veće dubine.
Pingvini na kopnu međusobno se sporazumijevaju glasanjem zvukovima koji podsjećaju na zvuk trube. Neki puštaju glasove poput magarećeg revenja, pa se jedna vrsta i zove magareći pingvin. Međutim, pod vodom pingvini ne puštaju glasove. Nije jasno, da li se ne glasaju da ne upozore grabežljivce na svoju prisutnost, ili kako ne bi prestrašili potencijalnu lovinu.
Pingvini žive u otvorenim morima južne hemisfere. Naročito su česti u obalnim vodama Antarktika, Novog Zelanda, južne Australije, Južne Afrike, Falklandima smještenim ispred istočnih obala Južne Amerike ali i na zapadnoj obali sve do Perua kao i na Galapagoškim ostrvima u blizini ekvatora. Kako pingvini vole hladnije predjele, u tropskim područjima se pojavljuju samo ako postoje hladne morske struje. To je slučaj s Humboldtovom strujom uz zapadnu obalu Južne Amerike i kao i s Benguelskom strujom duž zapadne obale Afrike koja dopire sve do ekvatora.
Većina vrsta živi između 45. i 60. stepena južne geografske širine. Najveći broj jedinki živi uz Antarktik i na obližnjim ostrvima.
Pravi životni prostor pingvina je otvoreno more, čemu su izvanredno prilagođeni. Na kopno dolaze samo radi gniježdenja. Tu žive na stjenovitim obalama južnih kontinenata, hladnim šumama umjerenih područja, subtropskim pješčanim plažama, područjima ohlađene lave na kojima gotovo uopće nema vegetacije, subantarktičkim travnjacima ali čak i na ledu Antarktika. Dok tropske vrste ostaju na svom području, druge vrste odlaze i više stotina kilometara daleko od okeana kako bi došle u područja gdje legu mladunce.
Pingvin — Antarktidada mavjud qush turi bulib, antika qush hisoblanadi. U umuman ucha olmaydi. Tuxum qoʻyadi. Mashhur turi — imperator pingvinlaridir. Ular chiroyli tashki koʻrinishga ega boʻladilar. Ular eng chuqurga shoʻngʻiy oladigan qushlar sifatida Guinnesning rekordlar kitobiga kiritilgan.
Pingvini su grupa ptica koje ne mogu letjeti a žive na južnoj hemisferi. To je jedina porodica unutar reda Sphenisciformes koji je dio podklase ptica Neognathae.
Smatra se vjerovatnim da su im razvojno gledano sestrinske grupe plijenori (Gaviiformes) i bubnjevke (Procellariiformes).
Vrlo ih je lahko razlikovati od svih ostalih ptica. Izvrsno su se prilagodile životu u moru, a djelimično i ekstremno hladnim područjima zemlje.
Pingvin (frøðiheiti - Pingvinus sp.; da. Pingvin) er ikki so ólík gorfugli í útsjónd. Nógv eru sløgini, størri og smærri, men øll eru tey minni enn gorfuglur. Fjaðrarnar eru avbara stuttar, eisini á veingjunum, so teir eru heilt ónýttir til at flúgva við, meira líkir bøkslum enn veingjum. Tær liva í meingi suðuri í kaldasta Íshavinum. Mest halda tær seg á sjónum, men fara stundum upp á ísin at spáka. Flestu av teimum hava ikki sæð fólk, og koma skipsmenn á land, so fara tær tætt til teirra at forvitnast. Taka teir tá í veingin á teimum, lata tær seg vinaliga leiða. Ungarnir eru lættir at ala, teir gerast sera alsknir, og summir elta eigarmannin sum hundar.
Pingwin dôwnô pòzwa 'bezlotë' (Spheniscidae), blós le jednô familëjô ptôchów z rzãdë pingwinów (Sphenisciformes), òbjimającô 17 zortów.
Familiô pingwinów wëstãpùje blós na półkùli pôłniowi, na wëbrzeżach Antarktidë, Ògnisti Zemi, Nowi Zelandii, pôłniowi Australii i pôłniowi Africzi.
Ptôchë te mają taczi apartné znanczi:
W rzãdze Sphenisciformes wëróżnionô je jednô familiô (Spheniscidae). Wszëtczé terczasné fòrmë klasyfikòwóné są w pòdrodzeznie Spheniscinae:
Zdrzódło http://pl.wikipedia.org/wiki/Pingwiny
_57.jpg)
Pingwin dôwnô pòzwa 'bezlotë' (Spheniscidae), blós le jednô familëjô ptôchów z rzãdë pingwinów (Sphenisciformes), òbjimającô 17 zortów.
Pinwinu (Spheniscidae) nisqakunaqa yana yuraq alqa-alqa, ancha allinta wayt'aq, mana phawayta atiq pisqukunam. Pinwunukunaqa mama qucha patapim, chalapim q'isachan. Challwakunatam, umachakikunatam, yukrakunatapas mikhunku.
Chinaqa iskay icha ch'ulla runtutam wachan. Urqu chinawan kuska kawsan, sapsi runtuta uqllaspa. Iskay runtu kaptin, huklla kawsarin (wakin-wakinllapim iskaynin).
Abya Yalapiqa kay pinwinukunam kawsan:
Wikispecies nisqaqa qillqasqa p'anqayuqmi kay hawa: Pinwinu
Pinwinu (Spheniscidae) nisqakunaqa yana yuraq alqa-alqa, ancha allinta wayt'aq, mana phawayta atiq pisqukunam. Pinwunukunaqa mama qucha patapim, chalapim q'isachan. Challwakunatam, umachakikunatam, yukrakunatapas mikhunku.
Chinaqa iskay icha ch'ulla runtutam wachan. Urqu chinawan kuska kawsan, sapsi runtuta uqllaspa. Iskay runtu kaptin, huklla kawsarin (wakin-wakinllapim iskaynin).
Pénguin atawa pinguin (ordo Sphenisciformes, famili Spheniscidae) nyaéta manuk laut nu teu tiasa hiber jeung hirupna di Bumi palih kidul.
Aya 17 – 20 spésiés pénguin[1]. Sanajan pénguin téh umumna hirup di Antartika, tapi tiasa ogé hirup di tempat nu sanés. Aya tilu spésiés pénguin nu hirup di daérah tropis. Salah sahijina nyaéta Pénguin Galapagos nu hirup di Képulauan Galapagos.
Spésiés pénguin nu pang ageungna nyaéta Pénguin Kaisar (Aptenodytes forsteri) anu tinggina nepi 1,1 m jeung beuratna 35 kg atawa leuwih.
Spésiés pénguin nu pang alitna nyaéta Pénguin Peri (Eudyptula minor) anu tinggina kurang leuwih 40 cm jeung beuratna 1 kg.
Umumna, pénguin nu ageung tiasa ngajaga suhu badanna sangkan tiasa hirup di daérah nu tiis. Upami pénguin nu alit tiasa hirup di daérah nu haneut jeung daérah tropis.
Umumna pénguin daharna krill (udang), lauk[1], cumi-cumi jeung hewan laut nu sanes. Pénguin tiasa nginum cai laut pédah gaduh kélénjar supraorbital dina badanna nu tiasa nyaring garam tina aliran darah. Garam éta dikaluarkeun ngaliwatan saluran pérnapasan.
Pénguin henteu sieun ka jelema. manéhna bakal nyaketan ka jelema anu nuju meneliti éta pénguin.
Badan pénguin sae kanggo ngojay jeung hirup di laut[1]. Sayapna tiasa dipaké ngadayung, tapi teu tiasa dipaké hiber. Di darat, pénguin ngagunakeun ekor jeung sayapna kanggo ngajaga kaseimbangan.
Badan pénguin warnana bodas di palih payunna jeung hideung di pengkerna. Ieu digunakeun kanggo kamuflase. Hewan ti handap sesah ningali pénguin pedah warnana nu bodas kacampur ku pantulan sinar matahari. Hewan ti luhur ogé sesah ningali pénguin pedah warnana nu hideung.
Pénguin tiasa ngojay gancangna 6 nepi 12 km/jam. Tiasa ogé nepi ka 27 km/jam. Pénguin nu alit biasana nyelam lamina 1 nepi 2 menit. Upami pénguin nu ageung tiasa nyelam lamina 20 menit.
Pénguin atawa pinguin (ordo Sphenisciformes, famili Spheniscidae) nyaéta manuk laut nu teu tiasa hiber jeung hirupna di Bumi palih kidul.
Aya 17 – 20 spésiés pénguin. Sanajan pénguin téh umumna hirup di Antartika, tapi tiasa ogé hirup di tempat nu sanés. Aya tilu spésiés pénguin nu hirup di daérah tropis. Salah sahijina nyaéta Pénguin Galapagos nu hirup di Képulauan Galapagos.
Spésiés pénguin nu pang ageungna nyaéta Pénguin Kaisar (Aptenodytes forsteri) anu tinggina nepi 1,1 m jeung beuratna 35 kg atawa leuwih.
Spésiés pénguin nu pang alitna nyaéta Pénguin Peri (Eudyptula minor) anu tinggina kurang leuwih 40 cm jeung beuratna 1 kg.
Umumna, pénguin nu ageung tiasa ngajaga suhu badanna sangkan tiasa hirup di daérah nu tiis. Upami pénguin nu alit tiasa hirup di daérah nu haneut jeung daérah tropis.
Umumna pénguin daharna krill (udang), lauk, cumi-cumi jeung hewan laut nu sanes. Pénguin tiasa nginum cai laut pédah gaduh kélénjar supraorbital dina badanna nu tiasa nyaring garam tina aliran darah. Garam éta dikaluarkeun ngaliwatan saluran pérnapasan.
Pénguin henteu sieun ka jelema. manéhna bakal nyaketan ka jelema anu nuju meneliti éta pénguin.
Badan pénguin sae kanggo ngojay jeung hirup di laut. Sayapna tiasa dipaké ngadayung, tapi teu tiasa dipaké hiber. Di darat, pénguin ngagunakeun ekor jeung sayapna kanggo ngajaga kaseimbangan.
Badan pénguin warnana bodas di palih payunna jeung hideung di pengkerna. Ieu digunakeun kanggo kamuflase. Hewan ti handap sesah ningali pénguin pedah warnana nu bodas kacampur ku pantulan sinar matahari. Hewan ti luhur ogé sesah ningali pénguin pedah warnana nu hideung.
Pénguin tiasa ngojay gancangna 6 nepi 12 km/jam. Tiasa ogé nepi ka 27 km/jam. Pénguin nu alit biasana nyelam lamina 1 nepi 2 menit. Upami pénguin nu ageung tiasa nyelam lamina 20 menit.
La sfenisiformos es la ordina, e sfenisidos la familia, de la pinguines. Los es un grupo de avias acual e nonvolante cual abita sola en la emisfera sude. La plu de pinguines come pex, cril, calamar, e otra animales de la mar. Los catura sua come par nada su la acua, e spende sirca un dui de sua vive en la mar.
Multe spesies ia vive en edas presedente; sola un familia survive - la sfenisidos:
Familia Sfenisido
Spheniscidae es un familia de Sphenisciformes.
Tōtōmichin (Spheniscidae), caxtillāntlahtolcopa Pingüino ītōcā cē tōtōtl. Inin yolcatl ichanti in ompa Antartida, Africa ihuan Ixachitlan Huitztlampa.
Yperana (karaiñe'ẽ: pingüinos) (juehepehẽ Spheniscidae, hekovety Sphenisciformes) ha'e umi guyra aty yguasupegua, guyra juehegua ndoveveiva, oikove mante ñembyete gotyo ñande Yvýre.
Yperana oikove yguasu ro'y ñembyete gotyo ñande Yvýre; yperana juehegua peteĩnte oiko tenda hakúva, ypa'ũ Galápago. Ohaitypo Antártida hembe'ýre, Pyahu Selandape, ñemby Auteraliape, Yvyafrikape, opaite ypa'ũ Antártida pegua, Ekuator, Perũ, Chile ha Patagonia Argentinape. Ikatu jehechapyre kuarahyresẽ ñemby Pindorama, paraguasu Atlántiko ha Colombia ha Panama paraguasu Py'aguapy. [1]
Oĩ 18 yperana juehegua, ñemohendapyre.[2]
Juehepehẽ Spheniscidae (sensus stricto)
Yperana (karaiñe'ẽ: pingüinos) (juehepehẽ Spheniscidae, hekovety Sphenisciformes) ha'e umi guyra aty yguasupegua, guyra juehegua ndoveveiva, oikove mante ñembyete gotyo ñande Yvýre.
Yperana oikove yguasu ro'y ñembyete gotyo ñande Yvýre; yperana juehegua peteĩnte oiko tenda hakúva, ypa'ũ Galápago. Ohaitypo Antártida hembe'ýre, Pyahu Selandape, ñemby Auteraliape, Yvyafrikape, opaite ypa'ũ Antártida pegua, Ekuator, Perũ, Chile ha Patagonia Argentinape. Ikatu jehechapyre kuarahyresẽ ñemby Pindorama, paraguasu Atlántiko ha Colombia ha Panama paraguasu Py'aguapy.
Οι πιγκουίνοι (τάξη Σφηνισκόμορφα, οικογένεια Σφηνισκίδες) είναι ομάδα θαλάσσιων πτηνών που δεν μπορούν να πετάξουν. Ζουν σχεδόν αποκλειστικά στο Νότιο Ημισφαίριο, με μόνο ένα είδος, τον Πιγκουίνο των Γκαλάμπαγκος (Spheniscus mediculus - Σφηνίσκος ο άθλιος), που ζει βόρεια του Ισημερινού.
Ο αριθμός των ειδών των πιγκουίνων έχει αποτελέσει θέμα διαφωνίας. Ο αριθμός των καταγεγραμμένων ειδών κυμαίνεται από 6 έως 19. Αν και όλα τα είδη πιγκουίνων κατάγονται από το Νότιο Ημισφαίριο, δεν ζουν μόνο σε παγωμένες περιοχές όπως η Ανταρκτική, αντίθετα με τη διαδεδομένη πεποίθηση. Στην πραγματικότητα μόνο μερικά είδη πιγκουίνων ζουν σε τόσο νότια γεωγραφικά πλάτη. Τρία είδη ζουν στους τροπικούς, ένα ζει στα Νησιά Γκαλαπάγκος και καμιά φορά θα ανέβει και βόρεια του Ισημερινού προκειμένου να βρει τροφή.
Το μεγαλύτερο είδος είναι ο Αυτοκρατορικός πιγκουίνος (Aptenodytes forsteri - Απτηνοδύτης του Φόρστερ): τα ενήλικα πουλιά έχουν μέσο ύψος 1,1 μέτρα και ζυγίζουν 35 κιλά ή και περισσότερο. Το μικρότερο είδος είναι ο Μικρός Μπλε Πιγκουίνος που έχει ύψος περίπου 40 cm και ζυγίζει 1 κιλό. Οι μεγαλύτεροι πιγκουίνοι διατηρούν τη θερμότητά του σώματός τους πιο αποτελεσματικά, κι έτσι ζουν στα ψυχρότερα κλίματα, ενώ οι μικρότεροι απαντώνται στα εύκρατα ή ακόμα και στα τροπικά κλίματα. Το 2002, μια ομάδα Αργεντίνων επιστημόνων εντόπισε στις ακτές της Ανταρκτικής Χερσονήσου ένα υποείδος του Αυτοκρατορικού Πιγκουίνου που φτάνει σε ύψος τα 1,6 μέτρα.
Οι περισσότεροι πιγκουίνοι τρέφονται με γαρίδες, ψάρια, καλαμάρια και άλλες θαλάσσιες μορφές ζωής που ψαρεύουν βουτώντας και κολυμπώντας κάτω από το νερό. Περνούν τη μισή ζωή τους στη θάλασσα και τη μισή στη στεριά.
Όταν οι μητέρες χάσουν έναν νεοσσό μερικές φορές προσπαθούν να κλέψουν από μια άλλη, συχνά χωρίς επιτυχία αφού τα υπόλοιπα θηλυκά που βρίσκονται εκεί κοντά βοηθούν την αμυνόμενη μητέρα να υπερασπίσει τα μικρά της.
Οι πιγκουίνοι δείχνουν να μη φοβούνται τους ανθρώπους, και πλησιάζουν τις ομάδες των εξερευνητών χωρίς δισταγμό.
Оцон шувуу нь дэлхийн бөмбөрцгийн өмнөд хагаст, тэр дундаа Антарктидаар төвлөрөн амьдардаг усны, нисдэггүй шувуу юм. Усанд өндөр дасан зохицсон энэ шувуу нь энгэр цээж нь цагаан, нуруун хэсэг нь хар өдөөр бүрхэгдсэн байх ба далавч нь сэлүүрний үүрэг гүйцэтгэдэг.
Ихэнх оцон шувуу нь сам хорхой, загас, арваалж зэргээр хооллох бөгөөд амьдралынхаа хагасыг усанд, хагасыг хуурай газарт өнгөрөөнө. Бүх зүйлийн оцон шувуу нь өмнөд хагасаас гаралтай ч, ганц Антарктид гэлтгүй зарим зүйл нь сэрүүн бүсээр, Галапагос оцон шувуу хэмээх нэг зүйл нь экваторын дэргэд амьдардаг. Оцон шувууны хамгийн том зүйл нь Император оцон шувуу бөгөөд нас бие гүйцсэн нь дундажаар 1.1 м өндөр, 35 кг жинтэй байна. Хамгийн жижиг зүйл нь Цэнхэр оцон шувуу ба 40 см өндөр, 1 кг жинтэй. Том биетэй зүйлүүд нь голдуу хүйтэн бүсээр таарах ба жижиг зүйлүүд нь ерөнхийдээ сэрүүн, дулаан бүсээр нутаглана. Балар эртний үеийн зарим зүйл оцон шувуу нь насанд хүрсэн хүнтэй тэнцэхүйц өндөр, жинтэй байжээ.
Оцон шувуу дунджаар цагт 14 км хурдлах чадвартай.
Оцон шувуудын зүйлийн тоо нь маргаантай юм. Ерөнхийд нь 6 төрөл, 17-20 зүйлд хуваан үзэж байна.
Дэд овог Spheniscinae – Өдгөө амьдарч буй оцон шувууд
Оцон шувуу нь дэлхийн бөмбөрцгийн өмнөд хагаст, тэр дундаа Антарктидаар төвлөрөн амьдардаг усны, нисдэггүй шувуу юм. Усанд өндөр дасан зохицсон энэ шувуу нь энгэр цээж нь цагаан, нуруун хэсэг нь хар өдөөр бүрхэгдсэн байх ба далавч нь сэлүүрний үүрэг гүйцэтгэдэг.
Ихэнх оцон шувуу нь сам хорхой, загас, арваалж зэргээр хооллох бөгөөд амьдралынхаа хагасыг усанд, хагасыг хуурай газарт өнгөрөөнө. Бүх зүйлийн оцон шувуу нь өмнөд хагасаас гаралтай ч, ганц Антарктид гэлтгүй зарим зүйл нь сэрүүн бүсээр, Галапагос оцон шувуу хэмээх нэг зүйл нь экваторын дэргэд амьдардаг. Оцон шувууны хамгийн том зүйл нь Император оцон шувуу бөгөөд нас бие гүйцсэн нь дундажаар 1.1 м өндөр, 35 кг жинтэй байна. Хамгийн жижиг зүйл нь Цэнхэр оцон шувуу ба 40 см өндөр, 1 кг жинтэй. Том биетэй зүйлүүд нь голдуу хүйтэн бүсээр таарах ба жижиг зүйлүүд нь ерөнхийдээ сэрүүн, дулаан бүсээр нутаглана. Балар эртний үеийн зарим зүйл оцон шувуу нь насанд хүрсэн хүнтэй тэнцэхүйц өндөр, жинтэй байжээ.
Оцон шувуу дунджаар цагт 14 км хурдлах чадвартай.
Пингвините (науч. Spheniscidae) се група водни нелетачки птици од редот пингвиновидни (Sphenisciformes) кои живеат речиси исклучиво на јужната полутопка. Бројот на видови изнесува помеѓу 17 - 20, зависно од класификацијата. Спротивно на популарното уверување, само мал број видови живеат на Антарктикот. Повеќето видови, барем 10, живеат во потоплите предели, а еден вид е домашен на Галапагос, на Екваторот.
Најголемиот вид е Царскиот пингвин - возрасните се високи околу 1,1 м и тешки и над 35 кг. Најмал е малиот син пингвин кој расте околу 40см и тежи околу 1кг. Некои преисториски видови растеле многу поголеми, приближно со димензии на возрасен човек и нивни фосили се најдени по целата јужна полутопкиа, сè до 2000 км јужно од Екваторот.
Повеќето пингвини се хранат со ракчиња, риби и лигњи, како и со други форми на морски животни кои ги ловат додека нуркаат. Пингвините минуваат приближно половина од времето на суво, а половина во вода.
Пингвините се одлично приспособени на водниот живот. Крилјата им еволуирале во перки, неупотребливи за летање во воздух, но всушност пингвините нуркаат под вода како да летаат. Пловноста им е зголемена бидејќи задржуваат слој од воздух внатре во ситните пердуви кои им го покриваат телото. Овој слој од воздух им обезбедува и изолација во студените води. На суво, пингвините одржуваат исправена положба и рамнотежа со помош на крилјата и опашката.
Сите пингвини се двобојни, одзади црни, а однапред бели, што им обезбедува камуфлажа од водните предатори. Додека пливаат, гледани одоздола, белата боја се претопува со одблесокот од површината, а одозгора црната боја се претопува со темното дно.
Пингвините нуркаат со брзина од 6-12 км/ч, но понекогаш можат да достигнат и до 27 км/ч. Малите пингвини не нуркаат многу длабоко, но големите можат да нурнат и до 500-600 м. Можат да останат под вода повеќе од 20 минути.
При движењето на суво, пингвините или се тетерават на двете нозе, или се лизгаат на стомакот. По потреба можат да скокнат на двете нозе.
Дебелиот слој од ситни пердуви ги изолира во вода и на суво. Можат и да го контролираат дотокот на крв во екстремитетите, со што ја регулираат загубата на топлина. На Антарктикот во суровите зими, забележано е дека пингвините се собираат во групи стиснати еден до друг, со што се штитат од суровиот студен ветер. Покрај тоа, постепено и си ги менуваат местата во групата, така што секој од нив дел од времето е и во средина и на крајот од групата.
Можат да пијат солена вода бидејќи имаат посебна супраорбитална (лат.„над очите“) жлезда која делува слично на бубрезите и ја филтрира солта од крвта.[1][2][3] Солта потоа се излачува како концентрирана течност низ носните канали.
Кога ќе се разделат од партнерот или од младенчето, пингвините се наоѓаат со довикување, дури и во многу големи јата.
Се чини дека пингвините немаат особен страв од луѓето и слободно им приоѓаат на истражувачите. Веројатно ова произлегува од фактот што пингвините немаат сувоземни природни непријатели, особено во пределите на Антарктикот. Најголем природен непријател на пингвините се леопард-фоките и други морски грабливци (ајкули, орка-китови итн.).
Некои видови пингвини живеат во семејство со еден партнер доживотно, други во текот на една сезона. Генерално може да се рече дека пингвините се сериски моногамни, односно исклучиво со еден партнер за определен период. Обично секоја година снесуваат по едно јајце, и двајцата родители се грижат за квачење на јајцето и за одледување на пилето. Родителите наизменично одат по храна во морето.
Кога мајките ќе го загубат пилето, се обидуваат да „украдат“ пиле од друга мајка, но обично не успеваат бидејќи другите мајки помагаат да се отера натрапничката. Кај некои видови, младите пингвини се собираат во големи групи.
Претците на современите пингвини живееле уште во времето на диносаурусите - пред околу 65 милиони години во областите на Нов Зеланд и Антарктикот. Најстариот фосил е ваиману манеринги кој живеел во раниот палеоцен на Нов Зеланд, или пред околу 62 милиони години. Иако не бил прилагоден на водната средина како денешниот пингвин, овој ваиману исто така не можел да лета, и крилата му биле трансформирани во перки[4].
Фосилите најдени во Перу стари 42 милиони години и во Аргентина околу 38-39 милиони години, укажуваат дека пра-пингвините до тогаш веќе биле раширени во Јужна Америка и кон Атлантикот[5]
Пингвините се многу популарни кај луѓето, пред сè поради нивниот исправен тетерав од и карактеристична боја и форма. Нивното бело-црно перје потсетува на свечен машки костум. Кај туристите се многу омилени бидејќи слободно им приоѓаат.
Пингвините се предмет на многу забавни и уметнички дела, како нпр. анимираниот филм Среќни стапала и документарниот филм Марш на пингвините.
Слободниот компјутерски оперативен систем „Линукс“ го има пингвниот Такс за свој заштитен знак.
Царски пингвин
Aptenodytes forsteri
Кралски пингвин
Aptenodytes patagonicus
Брадоцрт пингвин
Pygoscelis antarctica
Генту-пингвин
Pygoscelis papua
Ројал пингвин
Eudyptes schlegeli
Јужен каменоскокач
Eudyptes chrysocome
Фјордовски пингвин
Eudyptes pachyrhynchus
Снерс пингвин
Eudyptes robustus
Жолтоок пингвин
Megadyptes antipodes
Мал син пингвин
Eudyptula minor
Галапагоски пингвинs
Spheniscus mendiculus
Хамболд пингвин
Spheniscus humboldti
Магелански пингвин
Spheniscus magellanicus
Пингвиндер (лат. Sphenisciformes) — куштардын түркүмү. Уз. 40—120 см, салм. 3—42 кгга жетет.
Денеси мамык жүн менен жыш капталган. Боору агыш, жону кара же кара көгүш, айрымдарынын башында сары тагы же үрпөгү болот. Төш сеөгү, андагы булчуңдары жакшы өөрчүгөн. Канаты калакка окшош, сүзгөндө, чумкуганда сууну шилейт, таманы.
Каргакчалуу, куйругу кыска. Кээде Пингвиндер сууда дельфин сыяктуу секирип сүзөт. Кургакта начар басат, кар үстүндө кээде боору менен жылат. Алардын 6 уруусунун 17 түрү белгилүү. Субантарктика, Антарктидада жанa Галапагосс аралында, Австралиянын түш. жээктерннде ж. б. таралган. Топтошуп (миллионго жакын), айрымдары анча чоң эмес топ куруп же жалгыздан океан жанына уялашат. Уясын аскага, музга салат, кээ бирлери ийин казат. Император Пингвиндердин эркеги жалгыз жумурткасын бутунун жаргакчасында кармап, боорундагы тери бүктөөсү менен жашырып 65 күнчө, ал эми Адели Пингвиндеринин эркеги менен ургаачысы 35 күнчө басат. Балапандары калың түк менен капталып, семиз болот. Алар балык, моллюска жана майда рак сымалдар менен азыктанат. Эти желбейт.
Пингвините (науч. Spheniscidae) се група водни нелетачки птици од редот пингвиновидни (Sphenisciformes) кои живеат речиси исклучиво на јужната полутопка. Бројот на видови изнесува помеѓу 17 - 20, зависно од класификацијата. Спротивно на популарното уверување, само мал број видови живеат на Антарктикот. Повеќето видови, барем 10, живеат во потоплите предели, а еден вид е домашен на Галапагос, на Екваторот.
Најголемиот вид е Царскиот пингвин - возрасните се високи околу 1,1 м и тешки и над 35 кг. Најмал е малиот син пингвин кој расте околу 40см и тежи околу 1кг. Некои преисториски видови растеле многу поголеми, приближно со димензии на возрасен човек и нивни фосили се најдени по целата јужна полутопкиа, сè до 2000 км јужно од Екваторот.
Повеќето пингвини се хранат со ракчиња, риби и лигњи, како и со други форми на морски животни кои ги ловат додека нуркаат. Пингвините минуваат приближно половина од времето на суво, а половина во вода.
Пингвиновые[7], яки пингвины (лат. Spheniscidae), — гаиләочмый торган диңгез кошлар, бердәнбер заманча[8] бу отрядында пингвинообразных[7] (Sphenisciformes). Аңа үз эченә 18 хәзерге заман төрләрен[9]. Барлык вәкилләре әлеге гаилә яхшы йозәләр һәм чумалар.
очсыз-сары Гагарин (Pinguinus impennis) белән чистиковлар гаиләсеннән валлий pen (баш) һәм gwyn (Ак) дан. Диңгезчеләр пингвиннарны да аларның охшашлыгы аркасында атадылар. Антарктида ачылганчы pinguinus термины Европада нәкъ менә Гагаринга карата кулланылган.
инглиз теленнән pinwing — крыло-шпилька. Әлеге версия буенча, исем башта ук бессыз Гагарин янына керә. Версия шактый шикле, чөнки иң инглиз телендә "пингвин» языла ничек "penguin".
латин сүзләреннән лат. pinguis — "Толстой»; бу Ауропаның күп кенә телләрендә «пингвин» сүзе "Толстой"сүзе белән ассоциацияләнә.].
.
Вакытында линьки, ә кайбер төрләренең (Адели пингвины, императорские, антарктические һәм хохлатые пингвины), шулай ук чорында высиживания птенцов, хайваннар мәҗбүр тулысынча баш тартырга пищи. Бу чорда төрле төрләре бар разную дәвамлылыгы — бер ай янында пингвинов Адели һәм хохлатых кадәр өч ай ярым у ата дөяне императорских пингвинов. Кош югалта кадәр яртысыннан масса тән, чөнки мәҗбүр алырга энергиясе өчен матдәләр алмашы берсе запаслары май, накопленных алдан. Самцы һәм самки субантарктических, великолепных, кече һәм ослиных пингвинов сменяют бер-берсен каршындагы высиживании птенцов, бу мөмкинлек аларга ач торырга гына чорында линьки.
Пингвиновые, яки пингвины (лат. Spheniscidae), — гаиләочмый торган диңгез кошлар, бердәнбер заманча бу отрядында пингвинообразных (Sphenisciformes). Аңа үз эченә 18 хәзерге заман төрләрен. Барлык вәкилләре әлеге гаилә яхшы йозәләр һәм чумалар.
पेंगुइन (पीढ़ी स्फेनिस्कीफोर्मेस, प्रजाति स्फेनिस्कीडाई) जलीय समूह के [[उड़ने में असमर्थ पक्षी हैं जो केवल दक्षिणी गोलार्द्ध,|उड़ने में असमर्थ पक्षी हैं जो केवल दक्षिणी गोलार्द्ध,]] विशेष रूप से अंटार्कटिक में पाए जाते हैं। पानी में जीवन के लिए अत्याधिक अनुकूलित, पेंगुइन विपरीत रंगों, काले और सफ़ेद रंग के बालों वाला पक्षी है और उनके पंख हाथ (फ्लिपर) बन गये हैं। पानी के नीचे तैराकी करते हुए अधिकांश पेंगुइन पकड़ी गयी छोटी मछलियों, मछलियों, स्क्विड और अन्य जलीय जंतुओं को भोजन बनाते हैं। वे अपना लगभग आधा जीवन धरती पर और आधा जीवन महासागरों में बिताते हैं।
हालांकि सभी पेंगुइन प्रजातियां दक्षिणी गोलार्द्ध की मूल निवासी हैं, लेकिन ये केवल अंटार्कटिक जैसे ठंडे मौसम में ही नहीं पाई जातीं. वास्तव में, पेंगुइन की कुछ प्रजातियों में अब केवल कुछ ही दक्षिण में रहती हैं। कई प्रजातियां शीतोष्ण क्षेत्र में पाई जाती हैं और एक प्रजाति गैलापागोस पेंगुइन भूमध्य रेखा के पास रहती है।
सबसे बड़ी जीवित प्रजाति एम्परर पेंगुइन (एप्टेनोडाईट्स फ़ोर्सटेरी): है - वयस्क की उंचाई औसतन 1.1 मी (3 फुट 7 इंच) लंबा और वजन 35 किलोग्राम (75 पौंड) होता है। सबसे छोटी प्रजाति लिटिल ब्लू पेंगुइन (यूडिपटुला माइनर), फेयरी पेंगुइन के नाम से भी जानी जाती है, की उंचाई लगभग 40 सेमी (16 इंच) और वजन 1 किलोग्राम (2.2 पौंड) होता है। वर्तमान में पाए जाने वाले पेंगुइनों में, बड़े पेंगुइन ठंडे क्षेत्रों में निवास करते हैं, जबकि छोटे पेंगुइन आम तौर पर शीतोष्ण या उष्णकटिबंधीय जलवायु में भी पाए जाते हैं (इसे भी देखें बर्गमैन'ज़ रूल). कुछ प्रागैतिहासिक प्रजातियां आकार में व्यस्क मानव जितनी उंची तथा वजनी थीं (अधिक जानकारी के लिए नीचे देखें). ये प्रजाति अंटार्कटिक क्षेत्रों तक ही सीमित नहीं थी; बल्कि इसके विपरीत, अंटार्कटिक उपमहाद्वीप के क्षेत्रों में ज्यादा विविधता मिलती थी और कम से कम एक विशाल पेंगुइन उस क्षेत्र में मिला है जो भूमध्य रेखा के 35 से 2000 किमी दक्षिण से ज्यादा दूर नहीं था तथा जहां का वातावरण आज के अपेक्षाकृत ज्यादा गरम था।
"पेंगुइन" शब्द की व्युत्पत्ति अत्याधिक विवादित है। अंग्रेजी शब्द जाहिर तौर पर फ्रेंच का नहीं है[1] और न ही ब्रेटन का[2] या स्पेनिश[3] मूल का (दोनों फ्रेंच शब्द pingouin "auk" से लिए गये हैं), लेकिन पहला अंग्रेजी या डच भाषा का प्रतीत होता है।[1]
कुछ शब्दकोश Welsh pen से "सिर" और gwyn से "सफेद" की उत्पत्ति का सुझाव देते हैं, जिसमे ऑक्सफोर्ड इंग्लिश डिक्शनरी[4], अमेरिकन हेरिटेज डिक्शनरी[5], द सेंचुरी डिक्शनरी[6] और मरियम-वेबस्टर शामिल है[7], आधार यह है कि यह नाम मूल रूप से ग्रेट औक के लिए प्रयुक्त किया गया था, जिसकी आँखों के सामने की ओर सफ़ेद धब्बे थे ((यद्यपि इसका सिर काला था).
एक वैकल्पिक व्युत्पत्ति, अंग्रेजी शब्दकोशों में मिली है, जो शब्द को लैटिन भाषा के pinguis "fat", से इसकी कथित आकृति के कारण जोड़ती है। यह व्युत्पत्ति असंभव होगी यदि "पेंगुइन" को "मूलतः" ग्रेट औक के लिए प्रयुक्त किया जाता था, जैसा कि कुछ सूत्रों का कहना है।[2][4][6]
एक तीसरा सिद्धांत बताता है कि शब्द, पेंगुइन और ग्रेट औक दोनों के अल्पविकसित पंखों के सन्दर्भ के साथ, "pen-wing" का बदला हुआ रूप है। इसकी शब्द को रूपांतरित करने की अस्पष्टीकृत प्रकृति के लिए आलोचना की गई है।[6]
पेंगुइन प्रजातियों की वर्तमान संख्या विवादित है। निर्भर करता है कि किस अधिकारी की बात मानी जाती है, जैव विविधता के तौर पर पेंगुइन की 17-20 जीवित प्रजातियां मानी जाती है, जो कि सभी स्फेनिस्कीनाई उपप्रजाति की हैं। कुछ सूत्रों का मानना है कि सफ़ेद हाथों वाले पेंगुइन अलग यूडीप्टुला प्रजाति के हैं, जबकि दूसरे इन्हें लिटिल पेंगुइन की उपप्रजाति मानते हैं, वास्तविक स्थिति और जटिल लगती है। इसी तरह, यह अभी स्पष्ट नहीं है कि क्या रॉयल पेंगुइन मकारोनी पेंगुइन के महज एक रंगीन रूप हैं। रॉकहोप्पर पेंगुइन की स्थिति भी स्पष्ट नहीं है।
मर्प्लेस (1962), अकोस्टा होस्पीटलेशे (2004 और क्सेप्का et al. के बाद अपडेट की गयी सूची (2006).
स्फेनिस्कीनाई उपप्रजाति - आधुनिक पेंगुइन
स्फेनिस्कीफोर्मेस पीढ़ी
हाल के कुछ सूत्रों का कहना है[9] कि फाइलोजेनेटिक टैक्सोन को ही स्फेनिस्कीनाई के रूप में जाना जाता है। इसके अलावा, वे फाइलोजेनेटिक टैक्सोन स्फेनिस्कीफोर्मेस को फ्लाईटलेस टाक्साPansphenisciformes से अलग करते हैं और फाइलोजेनेटिक टैक्सोन को लिनियन टैक्सोन स्फेनिस्कीफोर्मेस के बराबर मानते हैं[10], अर्थात जिसमे खोजा गया कोई भी उड़ने वाला बेसल "प्रोटो-पेंगुइन" शामिल है। यह देखते हुए कि न तो पेंगुइन की उपप्रजातियों के संबंधों और न ही एवियन फाइलोजीनी में पेंगुइन के स्थान को अभी तक समझा जा सका है, यह नकली और किसी भी प्रकार से भ्रमित करने वाला लगता है; इसलिए यहाँ स्थापित किये गये लिनियन सिस्टम की व्याख्या की गयी है।
पेंगुइन के विकास के इतिहास की अच्छी तरह छानबीन की गयी है और यह विकासवादी जैव भूगोल का प्रतिनिधित्व करता है, हालांकि किसी भी एक प्रजाति के रूप में पेंगुइन की हड्डियों के आकार में काफी भिन्नता है और कुछ अच्छे नमूने ज्ञात हैं, कई प्रागैतिहासिक ज्ञात रूपों के अल्फा वर्गीकरण में अभी भी बहुत कुछ ज्ञात होना बाकी है। पेंगुइन के प्रागितिहास के बारे में कुछ लेख 2005 के बाद से प्रकाशित किये गये हैं,[11][12][13][14] माना जाता है कि वर्तमान पीढ़ी के विकास को अब समझ लिया गया है।
बेसल पेंगुइन क्रीटेशस-टियर्टरी विलुप्त होने घटना के आसपास के समय (दक्षिणी) न्यूजीलैंड और ब्यर्ड लैंड, अंटार्कटिक के सामान्य क्षेत्रों में रहते थे।[13] प्लेट टेक्टोनिस के कारण, इन क्षेत्रों की आपस में दूरी आज4,000 किलोमीटर (2,485 मील) की तुलना में कम1,500 किलोमीटर (932 मील) थी। सबसे हाल ही में पेंगुइन के आम पूर्वज और उनके उप वंशजों को कैम्पेनियन-मास्त्रीशीयन, 70-68 mya के आसपास का माना जाता है।[12][14][15] प्रत्यक्ष सबूत (जीवाश्म) के अभाव में कहा जा सकता है कि क्रीटेशस के अंत तक, पेंगुइन वंश अलग ढंग से विकसित हो गये थे, यद्यपि आकृति के रूप में आज जैसे नहीं थे; यह काफी संभावना है कि वे उस समय पूरी तरह उड़ानविहीन नहीं थे, चूंकि उड़ने में असमर्थ पक्षियों की क्षमता आम तौर पर बहुत कम होती है जिससे कम क्षमता के चलते उनके सामूहिक रूप से विलुप्त होने की वजह का प्रारंभिक चरण शुरू होता है। (यह भी देखें फ्लाईटलेस कॉर्मोरांट)[कृपया उद्धरण जोड़ें]
प्राचीनतम ज्ञात जीवाश्म वाईमनु मन्नेरिंगी हैं, जो लगभग 62 mya पहले न्यूजीलैंड, के शुरूआती पेलिओसिन युग में रहते थे।[14] हालांकि वे आधुनिक पेंगुइन की तरह जलीय जीवन के लिए अनुकूलित नहीं थे, वाईमनु आम तौर पर एक प्रकार की पक्षी की तरह थे, गहरे गोते के लिए छोटे पंखों के साथ, वे उड़ने में असमर्थ थे।[कृपया उद्धरण जोड़ें] वे अपने पैरों की सहायता से सतह पर तेरा करते थे, लेकिन पंख - अन्य जीवित और विलुप्त गोताखोरी पक्षियों के विपरीत - उन्हें पहले से ही पानी के नीचे की स्थितियों की आदत थी।[कृपया उद्धरण जोड़ें]
उत्तरी पेरू से पेरूडाईप्ट्स Mya 42 के आस पास पाए गये थे। अर्जेंटीना से मिले एक अनाम जीवाश्म से साबित होता है कि बर्टोनियन युग में (मध्य इओसिन), लगभग 39-38 mya तक, आदिम पेंगुइन दक्षिण अमेरिका तक फ़ैल गये थे और अटलांटिक समुद्र तक विस्तार की प्रक्रिया में थे।[10]
इओसिन के अंत और ओलिगोसीन के प्रारंभ में (40-30 mya), विशाल पेंगुइन की कुछ प्रजातियों का अस्तित्व था। नोर्देन्स्कजोएल्ड के विशालकाय पेंग्विन सबसे ऊंचे थे जो लगभग 1.80 मीटर (6 फुट) तक बढ़ जाते थे। न्यूजीलैंड के विशालकाय पेंग्विन शायद सबसे भारी थे और वजन 80 किलो या अधिक था। दोनों न्यूजीलैंड में पाए गये थे, जो पूर्व में अंटार्कटिक के पूर्व की ओर भी था।
पारंपरिक रूप से, पेंगुइन की सबसे अधिक विलुप्त होने वाली बड़ी या छोटी प्रजातियों को, पाराफाईलेटिक उपश्रेणी में रखा गया था जो पालीयूडिप्टिनाइ कहलाती है। हाल ही में, जब नए वर्गों की खोज के साथ उन्हें, यदि संभव हो तो, फाइलोजेनी में रखा जा रहा है, यह माना जाता है कि पूर्व में कम से कम दो मुख्य श्रेणियां थीं। एक या दो पेटागोनिया से थीं और कम से कम दूसरी - जो है या जो पालीयुडाइप्टीन्स के नाम से पहचानी जाती है - अंटार्कटिक या अंटार्कटिक के उपमहाद्वीपों के आस पास से थी।
लेकिन लगता है साइज़ प्लास्टीसिटी पेंगुइन रेडिएशन की शुरुआत में शानदार थी : उदाहरण के लिए, सेमुर द्वीप, अंटार्कटिक में पेंगुइन की 10 के आसपास की ज्ञात प्रजातियों का आकार मध्यम से विशालकाय पाया गया जो प्रियाबोनियन (इओसिन के अंत में) 35 mya के दौरान एकसाथ रहती थीं।[16] अभी तक यह भी ज्ञात नहीं है कि क्या विशालकाय पालीयूडिप्टिनाइ मोनोफाईलेटिक पीढ़ी को दर्शाते हैं, या विशालता पालीयूडिप्टिनाइ और एन्थ्रोपोरनीथिनाई में अलग अलग उभरी थी - चाहे उन्हें वैध ठहराया जाए, या फिर पालीयूडिप्टिनाइ में बड़ी रेंज उपस्थित थी जो सीमांकित थी जैसा कि आम तौर पर आजकल किया जाता है (अर्थात एन्थ्रोपोर्निस नोर्देंस्कजोएल्डी) सहित.[13] प्राचीन तथा अच्छी तरह से वर्णित विशाल पेंगुइन, 5 फुट ऊंचे इकाडाईप्ट्स सलासी दूर उत्तर के रूप में उत्तरी पेरू में 36 mya पहले पाए गये थे।
किसी भी मामले में, पेलिओजीन के अंत में, 25 mya के आसपास, विशाल पेंगुइन गायब हो गये थे। उनकी गिरावट और विलुप्तता का कारण उन्हें खाने वाली प्रजातियों का फैलाव था, स्कुअलोदोंतोआईडिया और अन्य आदिम, मछली खाने वाली दांतेदार व्हेल, जिसने निश्चित तौर पर उन्हें खाने के लिए संघर्ष किया और और अंततः सफल रहीं.[12] एक नया वंश, पराप्टीनोडाईट्स जिसमे छोटे लेकिन निश्चित तौर पर स्टाउट पैरों वाले शामिल हैं, उस समय तक दक्षिण अमेरिका में पहले ही पैदा हो चुके थे। निओजीन के प्रारम्भ में एक दूसरी मोर्फोटाइप को उसी क्षेत्र में देखा, समान आकार किन्तु ज्यादा ग्रेसाइल पेलियोस्फेनिस्कीनाई, साथ ही विकिरण की शुरुआत ने हमारे समय के पेंगुइन की जैव विविधता की वृद्धि की.
आधुनिक पेंगुइन का निर्माण निर्विवाद रूप से दो क्लेड और दो अन्य बेसल जातियों से हुआ है जिनका संबंध और अधिक अस्पष्ट है।[11] स्फेनिस्कीनाई का मूल शायद वर्तमान पेलियोजीन में है और भौगोलिक दृष्टि से भी ऐसा ही होना चाहिए क्योंकि इन जातियों का विकास इसी क्षेत्र में हुआ है : ऑस्ट्रेलिया - न्यूजीलैंड के क्षेत्रों के बीच के महासागर और अंटार्कटिक[12] 40 mya के आसपास के दूसरे पेंगुइन से अनुमान लगाते हुए[12], ऐसा लगता है कि स्फेनिस्कीनाई अपने पैतृक क्षेत्र में कुछ समय तक सीमित थे, क्योंकि अंटार्कटिक प्रायद्वीप और पेटागोनिया के अच्छी तरह से किये गये शोधों में उपप्रजाति के पेलियोजीन जीवाश्म नहीं मिले. इसके अलावा, पहले की स्फेनिस्किन वंशावली वो है जो सबसे ज्यादा दक्षिण में पाई जाती है।
एप्टेनोडाईट्स जाति जीवित पेंगुइन[17][18] में बैसल के सबसे करीब है, इनकी गर्दन, छाती और चोंच के धब्बे चमकीले पीले-नारंगी होते हैं, अपने पैरों पर रख कर अंडे सेते हैं और जब अंडों से निकलने वाले चूज़े लगभग नंगे होते हैं। यह प्रजाति अंटार्कटिक के तट के पास फैली हुई है और वर्तमान में अंटार्कटिक उपमहाद्वीपों पर मुश्किल से मिलती है।
पाइगोसेलिस प्रजातियों में सर का पैटर्न काफी सरल काला व सफेद होता है; इनका फैलाव मध्यम है, जो मुख्यतः अंटार्कटिक तट के पास केन्द्रित है लेकिन यहाँ से कुछ हद तक उत्तर के तरफ बढ़ता है। बाह्य आकृति विज्ञान में, ये अभी भी अपने सांझे पूर्वज स्फेनिस्कीनाई के समान हैं, क्योंकि निवास की अत्याधिक अनुकूलन स्थितियों के कारण, ज्यादातर मामलों में एप्टीनोडाईट्स ओटापोमोर्फीस} को इस जाति के सुदृश माना जाता है। ''प्रारंभिक जाति के रूप में, लगता है कि पाइगोसेलिस बर्टोनियन युग के दौरान ख़त्म हो गयी, लेकिन आज के दौर में विविधता का मुख्य कारण सीमा विस्तार और विकिरण, उस समय तक शुरुआती मिओसिन, लगभग 20-15 mya पहले, बर्डीगेलियन चरण से पहले नहीं रहा होगा.[12]
पीढ़ी स्फेनिस्कस और यूडीप्टुला की प्रजातियाँ अधिकतर दक्षिण अमेरिका के अंटार्कटिक उपमहाद्वीप में पाई जाती हैं; तथापि, कुछ उत्तर की ओर काफी दूर तक भी हैं। इन सब में कैरोटीनोइड रंग की कमी होती है और पूर्व पीढ़ियों के सर पर विशिष्ट कलगी पाई जाती है; बिलों में घोंसले बनाने के कारण वे जीवित पेंगुइन में अद्वितीय हैं। यह समूह लगभग 28 mya पहले, संभवतः आधुनिक पेंगुइन के वंशजों द्वारा अंटार्कटिक ध्रुव की धाराओं के साथ साथ पूर्व की ओर चैटियन तक फैला था (अंतिम ओलिगोसीन).[12] जबकि दो पीढ़ी इस दौरान अलग हो गईं, वर्तमान विविधता पिलोसिन विकिरण के परिणामस्वरूप है, जो 4-2 Mya पहले फैला.[12]
मेगाडाईप्ट्स यूडाईप्ट्स समूह, समान अक्षांश पर होता है, (हालांकि सुदूर उत्तर के गैलापागोस पेंगुइन जितने दूर नहीं), की न्यूजीलैंड क्षेत्र में सर्वोच्च विविधता पाई जाती है और ये पश्चिम की ओर फैलाव का प्रतिनिधित्व करते हैं। इनका सिर पीले बालों वाले सजावटी पंखों से निर्मित होता हैं, इनकी चोंच कम से कम आंशिक रूप से लाल होती है। ये दोनों पीढियां लगभग मध्य मिओसिन में अलग हुईं (लांघीयन, लगभग 14-15 mya), लेकिन एक बार फिर, यूडाईप्ट्स की जीवित प्रजातियाँ बाद के विकिरण का परिणाम हैं, जो अंतिम टोर्टोनियन (अंतिम मिओसिन, 8 mya) से पिलोसिन के अंत तक फैला.[12]
भौगोलिक और टेम्पोरल पैटर्न या स्फेनिस्सिन विकास पेलियोक्लाईमेटिक रिकॉर्ड के ग्लोबल कूलिंग के दो एपिसोड से सम्बंधित है।[12] बर्टोनियन के अंत में अंटार्कटिक उपमहाद्वीप वंश का उदभव कूलिंग अवधि की धीमी शुरुआत के साथ हुआ जो अंततः बाद में कुछ 35 लाख हिमयुगों तक रहा. अंटार्कटिक पर प्रियाबोनियन द्वारा निवास में गिरावट का मुख्य कारण अंटार्कटिक की अपेक्षा अंटार्कटिक के उपक्षेत्रों में ज्यादा अनुकूल परिस्थितियों का होना है[19]. विशेष रूप से, ठंडे अंटार्कटिक ध्रुव का वर्तमान की तरह सतत प्रवाह केवल लगभग 30 mya के आस पास शुरू हुआ, जिसने एक ओर अंटार्कटिक को ठंडा किया तथा दूसरी ओर स्फेनिस्कस को दक्षिण अमेरिका और अंततः इससे परे के क्षेत्रों में फैलाया।[12] इस के बावजूद, पेलिओजीन के अंटार्कटिक महाद्वीप में क्राउन विकिरण के समर्थन में कोई सबूत जीवाश्म के रूप में नहीं मिला है[19].
बाद में, एक मामूली गर्मी की अवधि मध्य मिओसिन के जलवायु परिवर्तन, द्वारा समाप्त हो गयी, 14-12 mya तक वैश्विक औसत तापमान में तेज़ी से गिरावट आयी और कुछ ऐसे ही आकस्मिक ठंडी घटनाएं 8 mya और 4 mya के बीच हुईं; टोर्टोनियन के अंत तक, अंटार्कटिक बर्फ की चादर कुछ हद तक विस्तार और सीमा में आज जैसी ही थी। निश्चित रूप से निओजीन जलवायु परिवर्तनों के क्रमों के कारण आज के अंटार्कटिक उपमहाद्वीपों के वर्तमान पेंगुइन प्रजातियों में से अधिकांश का उदभव हुआ।
वाईमनु से पहले पेंगुइन के पूर्वज अज्ञात हैं तथा आणविक या मोर्फोलौजिकल विश्लेषणों द्वारा उनका पता नहीं लगाया जा सका है। बाद वाला विश्लेषण स्फेनिस्कीफोर्म्स की मज़बूत अनुकूलन क्षमता के कारण उलझ गया है; कभी कभी यह मानना कि पेंगुइन और ग्रेब, जो होमोप्लासिएस हैं, से काफी नजदीकी संबंध है, जो दोनों समूहों की गोता लगाने की मज़बूत अनुकूलता पर आधारित है, लगभग निश्चित रूप से एक त्रुटि है। दूसरी ओर, अलग डीएनए अनुक्रम का डेटासेट भी विस्तार में जाने पर दोनों को एक नहीं मानता.
साफ लगता है कि पेंगुइन पक्षियों से संबंधित हैं (पेलिओनाथ और मुर्गी को छोड़ कर) जिन्हें कभी कभी अधिक प्राचीन जलमुर्गी से अलग करने के लिए "हायर वाटरबर्ड" कहा जाता है। इस समूह में काराद्रीफोर्मेस के संभावित अपवाद के साथ, सारस, रेल और सीबर्ड शामिल हैं।[20]
इस समूह के साथ, पेंगुइन का संबंध अभी तक अस्पष्ट है। विश्लेषण और डेटासेट के आधार पर, किकोनीफोर्म्स[14] या प्रोसिलैरीफोर्म्स[12] के साथ नजदीकी संबंध बताया गया है। कुछ लोग सोचते हैं कि पेंगुइन जैसे प्लोटोपटेरिड्स (आमतौर पर अन्हिंगास और कोर्मोरेंट्स के संबंधी माने जाते हैं) शायद पेंगुइन के उपसमूह हो सकते हैं और हो सकता है कि पेंगुइन और पेलियोकेनीफोर्म्स का सांझा पूर्वज हो और इसीलिए इस कर्म में शामिल किये गये हों, अथवा हो सकता है कि पेलियोकेनीफोर्म्स प्लोटोपटेरिड्स के इतना नजदीकी न हों जैसा कि माना जाता है, जिसके कारण पारम्परिक पेलियोकेनीफोर्म्स को तीन भागों में बांटने की आवश्यकता होगी.[21]
पेंगुइन खुद को जलीय जीवन के लिए अनुकूल बना लेते हैं। उनके बाक़ी पंख अब फ्लिपर (हाथ) बन गए है, जो हवा में उड़ान के लिए बेकार हैं। पानी में, तथापि, पेंगुइन आश्चर्यजनक ढंग से फुर्तीले हैं। पेंगुइन की तैराकी हवा में उड़ते पक्षियों की उड़ान के बहुत समान है।[22] मुलायम बालों में हवा की एक परत संरक्षित होती है, जो उछाल में सहायता करती है। हवा की परत पक्षियों को ठन्डे पाने से बचाने में भी मददगार होती है। भूमि पर, पेंगुइन अपनी खड़ी मुद्रा के संतुलन को बनाने के लिए अपनी पूंछ तथा पंखों का उपयोग करते हैं।
सभी पेंगुइन का छद्म आवरण दो विपरीत रंगों का होता है - अर्थात उनकी पीठ काली होती है और पंखों के साथ अगला हिस्सा सफ़ेद होता है।[23] एक शिकारी के लिए नीचे से ऊपर देखते हुए (जैसे ओर्का या लेपर्ड सील) पेंगुइन के सफ़ेद पेट और परावर्तित होती पानी की सतह के बीच अंतर करना कठिन होता है। उनकी पीठ पर काले बाल उन्हें ऊपर से आच्छादित करते है।
पेंगुइन गोता लगा कर 6 से 12 किमी/घंटे (3.7-7.5 मील प्रति घंटे) की गति तक पहुँच जाते हैं, हालांकि 27 किमी/प्रति घंटे (17 मील प्रति घंटे) की गति भी सूचित की गयी है (जो कि एक चौंका देने वाली उड़ान के लिए अधिक वास्तविक है). छोटे पेंगुइन आमतौर पर गहरा गोता नहीं लगाते, वे केवल एक या दो मिनट की अवधि वाले गोते के साथ सतह के पास ही अपना शिकार पकड़ते हैं। बड़े पेंगुइन जरूरत पड़ने पर गहरा गोता लगा सकते हैं। बड़े एम्परर पेंगुइन के गोते 22 मिनट में 565 मीटर (1,870 फीट) की गहराई तक पहुँचने के लिए दर्ज किये गये हैं।
पेंगुइन या तो अपने पैरों के सहारे चलते हैं या बर्फ पर अपने पेट से फिसलते हैं, एक चाल जिसे "टोबोगैनिंग" कहा जाता है, जो तेज़ चलने की स्थिति में ऊर्जा बचाती है। अगर वे और अधिक जल्दी चलना चाहते हैं या खड़ी चढ़ाई या चट्टानी इलाके में जाना चाहते हैं, तो वे एक साथ अपने दोनों पैरों से कूदते हैं।
पेंगुइन की अन्य पक्षियों की आवाज़ सुनने की क्षमता औसत होती है,[24] इस का प्रयोग नर व मादा तथा चूजों द्वारा एक दूसरे को भीड़ भरी कालोनियों में खोजने के लिए करते हैं।[25] उनकी आंखें पानी के नीचे देखने के लिए और उनकी शिकार ढूँढने तथा शिकारियों से बचने की प्राथमिक आवश्यकताओं के लिए अनुकूलित हैं, बताया जाता है कि हवा में वे अधिक दूर तक नहीं देख सकते, हालांकि शोध ने इस परिकल्पना का समर्थन नहीं किया है।[26]
पेंगुइन में तापरोधी पंखों की मोटी परत होती है जो उन्हें पानी में गरम रखती है (हवा की तुलना में पानी में गर्मी तेज़ी से कम होती है). एम्परर पेंगुइन (सबसे बड़े पेंगुइन) सभी पेंगुइन में सबसे विशालकाय होते हैं, जो कि सापेक्ष सतह क्षेत्र और गर्मी में कमी को और घटाता है। वे अपने हाथ पैरों का रक्त प्रवाह नियंत्रित करने में भी सक्षम हैं, जिससे ठंडा होने वाले रक्त की मात्रा कम हो जाती है, लेकिन फिर भी हाथ व पैर ठंड में जमने से बच जाते हैं। अंटार्कटिक सर्दियों की अत्याधिक ठंड में, नरों को मौसम का स्वयं मुकाबला करने के लिए छोड़ कर, मादाएं समुद्र में भोजन तलाशती हैं। वे अक्सर गर्म होने के लिए झुण्ड में इकट्ठे होते हैं और यह सुनिश्चित करने के लिए जगह बदलते रहते हैं कि प्रत्येक पेंगुइन को गर्माहट की बीच वाली जगह मिले.
वे नमकीन पानी पी सकते हैं क्योंकि उनकी सुपरओर्बिटल ग्रंथि उनके रक्त से फ़ालतू नमक छांट लेती है।[27][28][29] नमक एक तरल पदार्थ में बदल कर नाक के रास्ते उत्सर्जित होता है।
उत्तरी गोलार्ध केऔक बाहरी तौर पर पेंगुइन के समान हैं: वे पेंगुइन से बिलकुल भी संबंधित नहीं हैं, लेकिन कुछ लोगों के विचार में वे मध्यम बदलाव के विकास के परिणामस्वरूप बने हैं।[30]
50,000 पेंगुइन (ज्यादातर प्रजातियों में) में शायद एक पेंगुइन काले की बजाय भूरे रंग के बालों के साथ जन्म लेते हैं। इन्हें इज़ाबेलिन पेंगुइन कहा जाता है, संभवतः ऑस्ट्रिया की महान आर्चड्यूशेज़ इज़ाबेलाकी याद में, जिसने तब तक अपने अंतरंग वस्त्र नहीं बदलने की कसम खाई, जब तक कि उसके पति ने ऑस्टेन्ड शहर को जीत कर उत्तरी और दक्षिणी छोटे देशों को एकजुट नहीं कर दिया - जिसे पूरा करने में तीन वर्ष लगे.[31] इसाबेलीनिज़्म एल्बीनिज़्म से अलग है। इज़ाबेलिन पेंगुइन सामान्य पेंगुइन की तुलना में कम जीवन जीते हैं, क्योंकि वे कालों के तुलना में कम सुन्दर लगते हैं और इसलिए साथी के रूप में नकार दिए जाते हैं।
हालांकि सभी पेंगुइन प्रजातियां दक्षिणी गोलार्द्ध की मूल निवासी हैं, लेकिन ये केवल अंटार्कटिक जैसे ठंडे मौसम में ही नहीं पाए जाते. वास्तव में, पेंगुइन की केवल कुछ प्रजातियों वास्तव में दक्षिण में इतनी दूर रहती हैं। कम से कम 10 प्रजातियां शीतोष्ण, क्षेत्र में पाई जाती हैं, इनमे से एक गैलापागोस पेंगुइन, उत्तर में गैलापागोस द्वीप समूह जितना दूर रहता है, किन्तु यह केवल अंटार्कटिक धारा के ठंडे, प्रचुर पानी के द्वारा संभव हो सका है जो इन द्वीपों के आसपास बहता है।[32]
कई लेखकों का सुझाव है कि पेंगुइन बर्गमैन के नियम[33][34] का एक सटीक उदाहरण हैं, जिसके अनुसार बड़े शरीर वाली आबादी छोटे शरीर वाली आबादी से उच्च अक्षांश पर रहती है। इस बारे में कुछ असहमति है और कई अन्य लेखकों ने उल्लेख किया है कि कई पेंगुइन जीवाश्म इस परिकल्पना को गलत साबित करते हैं और प्रजातियों की विविधता पर केवल अक्षांश की बजाए समुद्री धाराओं और लहरों का ज्यादा प्रभाव पड़ने की सम्भावना है।[35][36]
पेंगुइन की प्रमुख आबादियाँ यहाँ पाई जाती हैं: अंटार्कटिक, आस्ट्रेलिया, न्यूजीलैंड, दक्षिण अमेरिका और दक्षिण अफ्रीका.[37][38]
ज्यादातर पेंगुइन बड़े समूह (कालोनियों) में प्रजनन करते हैं, पीली आँखों वाले और फियोर्डलैंड प्रजाति अपवाद हैं; इन कालोनियों का आकार जेंटू पेंगुइन के 100 जोड़ों की छोटी कालोनी से लेकर किंग, मकारोनी और चिनस्ट्रैप पेंगुइन की कई सौ हज़ार जोड़ों की कालोनी तक हो सकता है।[39] कालोनियों में रहने की कारन इन पक्षियों में उच्च स्तर का सामजिक संबंध बनता है, जिसके कारण पेंगुइन की सभी प्रजातियों में बड़े पैमाने पर अत्यधिक शोर सुना जा सकता है।[40] सबसे उग्र प्रदर्शन वे होते हैं जिसमे परस्पर युद्ध या दूर भगाने का प्रयास किया जाता है, या फिर दूसरों के साथ तुष्टि और झगड़े से बचने का प्रयास किया जाता है।[40]
पेंगुइन प्रजनन के मौसम में एकल जोड़े का रूप ले लेते हैं, हालांकि एक ही जोड़ी द्वारा पुनः जोड़ा बनाने की दर काफी भिन्न होती है। ज्यादातर पेंगुइन एक क्लच में डो अंडे देते हैं, हालांकि दो सबसे बड़ी प्रजातियों, एम्परर और किंग पेंगुइन, केवल एक ही अंडा देते हैं।[41] एम्परर पेंगुइन के अतिरिक्त, सभी पेंगुइन अंडे सेने का कार्य आपस में बांटते हैं।[42] अंडे सेने का का चक्र दिनों से लेकर हफ़्तों तक हो सकता है क्योंकि जोड़े का एक सदस्य समुद्र में भोजन करता है।
पेंगुइन आमतौर पर केवल एक ही अंडा सेते हैं, इसका अपवाद लिटिल पेंगुइन हैं जो एक मौसम में दो या तीन अंडे से सकते हैं।[43]
अपने मातापिता के वजन के अनुपात में पेंगुइन का अंडा दूसरे पक्षियों की तुलना में छोटा होता है52 ग्राम (2 औंस); लिटिल पेंगुइन के अंडे का वज़न अपनी मां के वज़न का 4.7% और 450 ग्राम (1 पौंड) एम्परर पेंगुइन के अंडे का वज़न अपनी मां के वज़न का 2.3% होता है।[41] अपेक्षाकृत मोटे खोल का वज़न पेंगुइन के अंडे के वज़न के 10 और 16% के बीच होता है, संभवतः घोंसले में प्रतिकूल वातावरण के दौरान टूटने के जोखिम को कम करने के लिए. जर्दी भी बड़ी होती है और अंडे के कुल भाग का 22-31% होती है। चूजे के जन्म के समय अक्सर कुछ ज़र्दी रह जाती है, जो कि माना जाता है कि नर व मादा द्वारा भोजन लाने में देरी के दौरान इसे जिंदा रखने में मदद करती है।[44]
जब मादा चूज़े को खो देती है, तो कभी कभी वे दूसरी मादाओं के चूजों को "चुराने" का प्रयास करती हैं, आमतौर पर असफल रहती हैं चूंकि पड़ोस की अन्य मादाएं अपने चूजे को बचाने वाली मादा की सहायता करती हैं। कुछ प्रजातियों, जैसे एम्परर पेंगुइन में, जवान पेंगुइन बड़े समूहों में इकट्ठे होते हैं जिन्हें क्रेच कहा जाता है।
पेंगुइन को इंसानों से कोई विशेष डर नहीं लगता है और वे बिना हिचकिचाहट के खोजकर्ताओं के समूहों के पास आते हैं। ऐसा शायद इसलिए है क्योंकि जमीन पर पेंगुइन का अंटार्कटिक या पास के अपतटीय टापुओं पर कोई शिकारी नहीं है। इसके बजाय, पेंगुइन को समुद्र में लेपर्ड सील जैसे शिकारियों से खतरा है। आमतौर पर, पेंगुइन 3 मीटर (10 फुट) से ज्यादा पास नहीं आते क्योंकि इसके बाद वे परेशान हो जाते हैं। अंटार्कटिक के पर्यटकों को भी पेंगुइन से यही दूरी बनाने के लिए कहा जाता है (पर्यटक 3 मीटर से अधिक करीब नहीं जा सकते, किन्तु उनसे उम्मीद की जाती है कि पेंगुइन के करीब आने पर वे पीछे न हटें).
पेंगुइन अपनी असामान्य रूप से सीधी, अजीबोगरीब चाल और (दूसरे पक्षियों की तुलना में) मनुष्यों से कम डरने के कारण दुनिया भर में लोकप्रिय हैं। उनके शानदार काले और सफेद बालों की तुलना टुक्सेडो सूट से की जाती है। गलती से, कुछ कलाकारों और लेखकों ने पेंगुइन को उत्तरी ध्रुव पर रहने वाला बताया है। यह गलत है, क्योंकि उत्तर में गैलापागोस के कुछ छोटे समूह के अलावा, पूरे उत्तरी गोलार्द्ध में कोई जंगली पेंगुइन नहीं है। कार्टून श्रृंखला चिली विली ने इस मिथक को स्थापित करने में मदद की क्योंकि इसका पेंगुइन किरदार उत्तरी गोलार्द्ध की प्रजातियों जैसे ध्रुवीय भालुओं तथा वालरस के साथ बातचीत करता है।
पेंगुइन कई किताबों तथा फिल्मों का विषय रहा है जैसे हैप्पी फीट तथा सर्फ'ज़ अप, दोनों CGI की फिल्में हैं; मार्च ऑफ़ द पेंगुइन्स, एक वृतचित्र जो एम्परर पेंगुइन के प्रवास पर आधारित है; तथा एक पैरोडी जिसका शीर्षक है फेस ऑफ़ द पेंगुइन्स . पेंगुइन कई कार्टूनों तथा टेलिविज़न नाटकों में भी दिखाई दिया है; जिनमे से सबसे उल्लेखनीय संभवतःपिंगू है, जिसे सिल्वियो मज्जोला ने 1986 में निर्मित किया और जिसकी 100 से भी ज्यादा लघु कड़ियाँ दिखाई गयी हैं। एंटरटेन्मेंट वीकली ने दशक की समाप्ति पर इसे सूची में सर्वश्रेष्ठ बताते हुए कहा की " चाहे वे चल रहे हों (मार्च ऑफ़ द पेंगुइन्स), नाच रहे हों (हैप्पी फीट), या लहरों पर हों (सर्फ़'ज़ अप), इन शानदार पक्षियों ने पूरे दशक में बॉक्स ऑफिस पर कब्ज़ा किया है।[45]
पेंगुइन की बड़े समूह बनाने की प्रवृत्ति इस स्थिरता को दर्शाती है की वे सभी एक जैसे दिखते हैं, कार्टूनिस्टों जैसे गैरी लार्सन द्वारा कही गई एक लोकप्रिय धारणा.
पेंगुइन द गार्जियन अक्भर में ब्रिटेन के कार्टूनिस्ट स्टीव बेल की स्ट्रिप में नियमित रूप से, विशेषकर फाल्कलैंड युद्ध के दौरान तथा पश्चात्, दिखते रहे हैं।
2000 के दशक के मध्य में, पेंगुइन एक अत्याधिक प्रचारित प्रजाति बन गये जो स्थाई रूप से समलैंगिक जोड़ों के रूप में रहते हैं। बच्चों की एक किताब एंड टैंगो मेक्स थ्री में न्यूयॉर्क चिड़ियाघर में रहने वाले [[एक ऐसे ही|एक ऐसे ही]] पेंगुइन परिवार के बारे में लिखा गया था।
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_large.jpg)
_-Adelaide_Zoo.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_21.jpg)
|accessdate= में तिथि प्राचल का मान जाँचें (मदद); |access-date= दिए जाने पर |url= भी दिया जाना चाहिए (मदद)सीएस1 रखरखाव: स्थान (link) पेंगुइन (पीढ़ी स्फेनिस्कीफोर्मेस, प्रजाति स्फेनिस्कीडाई) जलीय समूह के [[उड़ने में असमर्थ पक्षी हैं जो केवल दक्षिणी गोलार्द्ध,|उड़ने में असमर्थ पक्षी हैं जो केवल दक्षिणी गोलार्द्ध,]] विशेष रूप से अंटार्कटिक में पाए जाते हैं। पानी में जीवन के लिए अत्याधिक अनुकूलित, पेंगुइन विपरीत रंगों, काले और सफ़ेद रंग के बालों वाला पक्षी है और उनके पंख हाथ (फ्लिपर) बन गये हैं। पानी के नीचे तैराकी करते हुए अधिकांश पेंगुइन पकड़ी गयी छोटी मछलियों, मछलियों, स्क्विड और अन्य जलीय जंतुओं को भोजन बनाते हैं। वे अपना लगभग आधा जीवन धरती पर और आधा जीवन महासागरों में बिताते हैं।
हालांकि सभी पेंगुइन प्रजातियां दक्षिणी गोलार्द्ध की मूल निवासी हैं, लेकिन ये केवल अंटार्कटिक जैसे ठंडे मौसम में ही नहीं पाई जातीं. वास्तव में, पेंगुइन की कुछ प्रजातियों में अब केवल कुछ ही दक्षिण में रहती हैं। कई प्रजातियां शीतोष्ण क्षेत्र में पाई जाती हैं और एक प्रजाति गैलापागोस पेंगुइन भूमध्य रेखा के पास रहती है।
सबसे बड़ी जीवित प्रजाति एम्परर पेंगुइन (एप्टेनोडाईट्स फ़ोर्सटेरी): है - वयस्क की उंचाई औसतन 1.1 मी (3 फुट 7 इंच) लंबा और वजन 35 किलोग्राम (75 पौंड) होता है। सबसे छोटी प्रजाति लिटिल ब्लू पेंगुइन (यूडिपटुला माइनर), फेयरी पेंगुइन के नाम से भी जानी जाती है, की उंचाई लगभग 40 सेमी (16 इंच) और वजन 1 किलोग्राम (2.2 पौंड) होता है। वर्तमान में पाए जाने वाले पेंगुइनों में, बड़े पेंगुइन ठंडे क्षेत्रों में निवास करते हैं, जबकि छोटे पेंगुइन आम तौर पर शीतोष्ण या उष्णकटिबंधीय जलवायु में भी पाए जाते हैं (इसे भी देखें बर्गमैन'ज़ रूल). कुछ प्रागैतिहासिक प्रजातियां आकार में व्यस्क मानव जितनी उंची तथा वजनी थीं (अधिक जानकारी के लिए नीचे देखें). ये प्रजाति अंटार्कटिक क्षेत्रों तक ही सीमित नहीं थी; बल्कि इसके विपरीत, अंटार्कटिक उपमहाद्वीप के क्षेत्रों में ज्यादा विविधता मिलती थी और कम से कम एक विशाल पेंगुइन उस क्षेत्र में मिला है जो भूमध्य रेखा के 35 से 2000 किमी दक्षिण से ज्यादा दूर नहीं था तथा जहां का वातावरण आज के अपेक्षाकृत ज्यादा गरम था।
पेन्गुइन मुख्यतया अन्टार्टिकामा पाइने उड्न नसक्ने चरा हो । यो चरा विशेष रुपमा अन्र्टाटिका क्षेत्रमा पाइन्छ । यो चरा जल तथा जमिन दुवै स्थानमा बस्न सक्ने यसको विशेष क्षमता रहेको छ भने यसको रंग सेता र कालो दुइ रंगको मिश्रण रहेको हुन्छ । यसले आफ्नो आहाराको लागि पानी मुनि गएर स–साना माछाहरु तथा अन्य पानीमा पाइने जीवहरुको शिकार गर्छन । यस चराको आधा जीवन समुद्रमा र आधा जमिनमा बसेर बिट्छ ।[१]
_21.jpg)
पेन्गुइन मुख्यतया अन्टार्टिकामा पाइने उड्न नसक्ने चरा हो । यो चरा विशेष रुपमा अन्र्टाटिका क्षेत्रमा पाइन्छ । यो चरा जल तथा जमिन दुवै स्थानमा बस्न सक्ने यसको विशेष क्षमता रहेको छ भने यसको रंग सेता र कालो दुइ रंगको मिश्रण रहेको हुन्छ । यसले आफ्नो आहाराको लागि पानी मुनि गएर स–साना माछाहरु तथा अन्य पानीमा पाइने जीवहरुको शिकार गर्छन । यस चराको आधा जीवन समुद्रमा र आधा जमिनमा बसेर बिट्छ ।
பென்குயின் (வரிசை: Sphenisciformes, குடும்பம்: Spheniscidae) என்பது நீரில் வாழும் பறக்காத பறவை ஆகும். இவை பெரும்பாலும் தெற்கு அரைக்கோளத்தில் மட்டுமே வாழ்கின்றன. எனினும் ஒரே ஒரு பென்குயின் இனம் மட்டும் நடுநிலக்கோட்டின் வடக்குப் பகுதியில் வாழ்கின்றது. இவை தங்களின் துடுப்பு போன்ற இரு இறகுகள் மூலம் கடலில் நீந்தும் திறன் பெற்றுள்ளன. இவை தங்கள் வாழ்வில் பாதியை நிலத்திலும் மீதியைக் கடலிலும் கழிக்கின்றன.
பென்குயின் வகைகளில் மிகப் பெரியது பேரரசப் பென்குயின் (Emperor Penguin) ஆகும். இது சுமார் 1.1 மீட்டர் உயரம் வரை வளருவதுடன், 35 கிலோகிராம் அல்லது அதை விட சற்று கூடிய எடையையும் கொண்டிருக்கும். சிறிய நீலப் பென்குயின் அல்லது தேவதைப் பென்குயின் என்பது மிகச் சிறிய பென்குயின் வகையாகும். இது சாதாரணமாக 35 செ.மீ தொடக்கம் 40 செ.மீ வரையான உயரத்தையும் சுமார் ஒரு கிலோகிராம் எடையையும் கொண்டிருக்கும். பொதுவாகப் பெரிய பென்குயின்கள், சிறப்பாக வெப்பத்தை உள்வைத்துக்கொள்ளக் கூடியவையாக இருப்பதால், அதிக குளிர்ப்பகுதிகளில் வாழக்கூடியவையாக உள்ளன. சிறிய பென்குயின் வகைகள் மிதவெப்பக் காலநிலைப் பகுதிகள் அல்லது வெப்பக் காலநிலைப் பகுதிகள் ஆகியவற்றில் காணப்படுகின்றன.
பென்குயின்கள் நீர்வாழ்வுக்கு தக்கபடி இசைவாக்கம் பெற்றுள்ளன. துடுப்புகளாக மாற்றம் பெற்றுள்ள இவற்றின் இறகுகள், பறப்பதற்குப் பயனற்றவை. எனினும் அவற்றைத் துடுப்புகள் போன்று பயன்படுத்தி நீரில் பென்குயின்கள் வியக்கத்தக்க வகையில் விரைவாகவும், இலகுவாகவும் நீந்தவல்லவை. இவை நீந்தும் போது ஒரு பறவை பறப்பது போல் இருக்கும். எனவே நீரில் பென்குயின் நீந்தும்போது அவற்றின் பின்னால் தொடராக நீர்க்குமிழிகளைக் காணலாம். இறகின் கீழுள்ள காற்றுப் படலம், அட்லாண்டிக் கடல் குளிரில் இருந்து உடல் வெப்பத்தைப் பாதுகாக்க உதவுகிறது. வெப்ப மற்றும் மிதவெப்ப வலயங்களில் வாழும் பென்குயின்களின் இறகுகள் ஒப்பீட்டளவில் தடிப்புக் குறைந்தவை ஆகும்.
அனைத்துப் பென்குயின்களின் உடலும் வெண்ணிறக் கீழ்ப்பகுதியையும், இருண்ட நிறம் (பெரும்பாலும் கறுப்பு) கொண்ட மேற்பகுதியையும் கொண்டவை. இது உருமறைப்புக்கு உதவுகிறது. கொல்லும் திமிங்கிலம் அல்லது சிறுத்தை நீர்நாய் போன்ற, பென்குயின்களைக் கொன்று தின்னக்கூடிய விலங்குகள் நீரிலிருந்து பார்க்கும்போது, வெண்ணிற வயிற்றுப் பகுதியை கொண்ட பென்குயினையும், ஒளி தெறிக்கும் நீர்ப்பரப்பையும் வேறுபடுத்திக் கண்டுகொள்வது சிரமம்.
நீந்தும் போது பென்குயின்களின் வேகம் மணிக்கு ஆறு தொடக்கம் 12 கிலோமீட்டர் வரை இருக்கும். 27 கிமீ.மணி வரை வேகம் அவதானிக்கப்பட்டதாகவும் கூறப்படுகின்றது. சிறிய பென்குயின்கள் அதிக ஆழத்தில் நீந்துவதில்லை. அவை தங்கள் உணவுகளை நீர் மேற்பரப்புக்கு அருகிலேயே பிடித்துக்கொள்வதுடன், ஒவ்வொரு நீச்சலும் ஒன்று அல்லது இரண்டு நிமிடங்கள் வரை மட்டுமே நீடிக்கின்றது. தேவையேற்படின் கூடிய ஆழத்துக்கு நீந்தவும் அவற்றால் முடியும். பெரிய பேரரசப் பென்குயின்கள் 267 மீட்டர் ஆழம் வரை சென்றது பதியப்பட்டுள்ளதுடன் இதன் கால அளவும் 18 நிமிடங்களாக அவதானிக்கப்பட்டுள்ளது.
நிலத்தில் பென்குயின்களின் நடத்தை லாவகமற்றது. அவை காலால், இருபுறமும் அசைந்து அசைந்து நடக்கின்றன அல்லது அவற்றின் வயிற்றினால் பனிக்கட்டியின் மீது வழுக்கிச் செல்கின்றன. ஆனாலும், உண்மையில் பெரும்பாலான மனிதர்களுக்கு ஈடாக அல்லது அவர்களிலும் வேகமாக ஓடுவதற்கும் பென்குயினால் முடியும். சக்தியைச் சேமிப்பதற்காகவும் அதேவேளை வேகமாக நகர்வதற்காகவும் இவை வயிற்றினால் வழுக்கிச் செல்கின்றன. இது ஆங்கிலத்தில் tobogganing என அழைக்கப்படுகின்றது.
இவற்றின் செவிப்புலன் மிகச் சிறப்பானது. கண்கள் நீர்க் கீழ்ப் பார்வைக்கு ஏற்ப இசைவாக்கம் பெற்றுள்ளன. இவையே உணவைப் பிடிப்பதற்கும், பிற விலங்குகளிடமிருந்து தப்புவதற்குமான, பென்குயின்களின் முதன்மையான வழியாகும். காற்றில் இவைகளால் நீண்டதூரம் பார்க்க முடியாது. இவற்றின் மணக்கும் சக்தி பற்றி அதிக தகல்வல்கள் தெரிய வரவில்லை.
குடும்பம் Spheniscinae
பென்குயின் (வரிசை: Sphenisciformes, குடும்பம்: Spheniscidae) என்பது நீரில் வாழும் பறக்காத பறவை ஆகும். இவை பெரும்பாலும் தெற்கு அரைக்கோளத்தில் மட்டுமே வாழ்கின்றன. எனினும் ஒரே ஒரு பென்குயின் இனம் மட்டும் நடுநிலக்கோட்டின் வடக்குப் பகுதியில் வாழ்கின்றது. இவை தங்களின் துடுப்பு போன்ற இரு இறகுகள் மூலம் கடலில் நீந்தும் திறன் பெற்றுள்ளன. இவை தங்கள் வாழ்வில் பாதியை நிலத்திலும் மீதியைக் கடலிலும் கழிக்கின்றன.
பென்குயின் வகைகளில் மிகப் பெரியது பேரரசப் பென்குயின் (Emperor Penguin) ஆகும். இது சுமார் 1.1 மீட்டர் உயரம் வரை வளருவதுடன், 35 கிலோகிராம் அல்லது அதை விட சற்று கூடிய எடையையும் கொண்டிருக்கும். சிறிய நீலப் பென்குயின் அல்லது தேவதைப் பென்குயின் என்பது மிகச் சிறிய பென்குயின் வகையாகும். இது சாதாரணமாக 35 செ.மீ தொடக்கம் 40 செ.மீ வரையான உயரத்தையும் சுமார் ஒரு கிலோகிராம் எடையையும் கொண்டிருக்கும். பொதுவாகப் பெரிய பென்குயின்கள், சிறப்பாக வெப்பத்தை உள்வைத்துக்கொள்ளக் கூடியவையாக இருப்பதால், அதிக குளிர்ப்பகுதிகளில் வாழக்கூடியவையாக உள்ளன. சிறிய பென்குயின் வகைகள் மிதவெப்பக் காலநிலைப் பகுதிகள் அல்லது வெப்பக் காலநிலைப் பகுதிகள் ஆகியவற்றில் காணப்படுகின்றன.
పెంగ్విన్లు (ఆంగ్లం Penguin) దక్షిణ ధృవము లో ఉండే జల జంతువు, ఎగుర లేని పక్షి.
సుమారు 17-20 పెంగ్విన్ జాతులు ఉన్నాయని అంచనా. అన్నిటి కంటే పెద్ద జాతి రారాజు పెంగ్విన్. ఇవి సుమారు 1.1 మీటర్లు పొడుగు, 35 కే.జీ ల బరువు ఉంటాయి.
మంచు గడ్డలు పరుచుకొని ఉండే ప్రదేశంపై మనం నడిస్తే ఒత్తిడి వల్ల, మన దేహ ఉష్ణోగ్రత వల్ల మన కాళ్ల కింద మంచుగడ్డ కరుగుతుంది. ఆ ఒత్తిడిని కొంత సడలించగానే కరిగిన ఆ మంచు మరల గడ్డకట్టడంతో మన పాదాలు మంచు గడ్డకు అంటుకుంటాయి. కానీ పెంగ్విన్ పక్షుల విషయంలో అలా జరగదు. పెంగ్విన్ల దేహ ఉష్ణోగ్రత 39 డిగ్రీల సెల్సియస్ వరకు ఉన్నా, వాటి కాళ్లు ఎప్పుడూ చల్లగానే ఉంటాయి. అవి మంచుగడ్డపై కలిగించే ఒత్తిడి తక్కువే. అందువల్ల అవి మంచు గడ్డలున్న ప్రదేశాలల్లో ఉన్నా వాటి పాదాలకు మంచుగడ్డల మధ్య మంచు కరిగిన నీరు ఏర్పడదు. ఆ పాదాలు మంచుగడ్డలకు అంటుకోవు. పెంగ్విన్ల పాదాలు ఎల్లవేళలా చల్లగా ఉండడానికి కారణం వాటి కాళ్లలో ప్రవహించే రక్తం నియంత్రించబడి ఉండడమే. వాటి కాళ్లలో ఉండే రక్తనాళాలు, ధమనుల చుట్టూ ఉండే కండరాల అమరిక వల్ల వాటి పాదాల ఉష్ణోగ్రత 0 డిగ్రీల సెల్సియస్ కన్నా కొంచెం ఎక్కువగా మాత్రమే ఉండేటట్టు రక్తం అతి తక్కువగా ప్రవహిస్తుంది. ఇలా జరగడం వల్ల చల్లబడిన రక్తం మరలా దేహంలోకి తిరిగి వచ్చి అక్కడ ఉండే అనేక వెచ్చని రక్తనాళాలు, ధమనుల గుండా ప్రవహించి వేడెక్కుతుంది. అంటే తిరిగి తొలి ఉష్ణోగ్రతను చేరుకుంటుంది. ఆ విధంగా పెంగ్విన్ పాదాలు మంచుగడ్డలకు అంటుకోవు.
Subfamily Spheniscinae – Modern penguins
ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳು (ಗಣ ಸ್ಫೆನಿಸಿಫೋರ್ಮ್ಸ್ , ವಂಶ ಸ್ಫೆನಿಸಿಡೇ ) ದಕ್ಷಿಣಾರ್ಧ ಗೋಳದಲ್ಲಿ, ಅದರಲ್ಲೂ ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಅಂಟಾರ್ಟಿಕಾದಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚೂಕಮ್ಮಿ ಪ್ರತ್ಯೇಕವಾಗಿ ಜೀವಿಸುತ್ತಿರುವ ಜಲಜೀವಿ, ಹಾರಲಾರದ ಪಕ್ಷಿಗಳ ಒಂದು ಗುಂಪಾಗಿದೆ. ನೀರಿನಲ್ಲಿನ ಜೀವನಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದಂತೆ ಹೆಚ್ಚಿನ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಹೊಂದಿಕೊಂಡಿರುವ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳು, ವಿರುದ್ಧಛಾಯೆಯ ಕಪ್ಪು ಮತ್ತು ಬಿಳಿ ಪುಕ್ಕಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ, ಮತ್ತು ಅವುಗಳ ರೆಕ್ಕೆಗಳು ಈಜುಗೈಗಳಾಗಿ ಮಾರ್ಪಟ್ಟಿವೆ. ಬಹುಪಾಲು ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳು ಪುಟ್ಟ ಕಡಲಕಳೆ ಚಿಪ್ಪುಜೀವಿಗಳು, ಮೀನು, ಸ್ಕ್ವಿಡ್, ಮತ್ತು ನೀರೊಳಗೆ ಈಜುವಾಗ ಹಿಡಿದ ಕಡಲಜೀವದ ಇತರ ಸ್ವರೂಪಗಳನ್ನು ತಿನ್ನುತ್ತವೆ. ಅವು ತಮ್ಮ ಜೀವಿತಾವಧಿಯ ಸುಮಾರು ಅರ್ಧಭಾಗವನ್ನು ಭೂಮಿಯ ಮೇಲೆ ಕಳೆದರೆ, ಉಳಿದರ್ಧ ಭಾಗವನ್ನು ಮಹಾಸಾಗರಗಳಲ್ಲಿ ಕಳೆಯುತ್ತವೆ.
ಎಲ್ಲಾ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ ಜಾತಿಗಳೂ ಸಹ ದಕ್ಷಿಣಾರ್ಧ ಗೋಳದ ಸ್ಥಳೀಯ ಪ್ರಾಣಿಗಳಾಗಿದ್ದರೂ ಸಹ, ಅಂಟಾರ್ಟಿಕಾದಂಥ ಕೇವಲ ತಂಪಾದ ಹವಾಮಾನಗಳಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರವೇ ಅವು ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದಿಲ್ಲ. ವಾಸ್ತವವಾಗಿ ಹೇಳಬೇಕೆಂದರೆ, ಕೇವಲ ಕೆಲವೇ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ ಜಾತಿಗಳು ತುಂಬಾ ದೂರದ ದಕ್ಷಿಣಭಾಗದಲ್ಲಿ ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ. ಹಲವಾರು ಜಾತಿಗಳು ಸಮಶೀತೋಷ್ಣ ವಲಯದಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬರುತ್ತವೆ, ಮತ್ತು ಗ್ಯಾಲಪಗೋಸ್ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ ಎಂಬ ಒಂದು ಜಾತಿಯು ಸಮಭಾಜಕ ವೃತ್ತದ ಸಮೀಪ ವಾಸಿಸುತ್ತದೆ.
ಸಾಮ್ರಾಟ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳು (ಆಪ್ಟೆನೋಡೈಟ್ಸ್ ಫಾರ್ಸ್ಟೆರಿ ) ಅತ್ಯಂತ ದೊಡ್ಡ ಜೀವಂತ ಜಾತಿಗಳಾಗಿವೆ: ವಯಸ್ಕ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳು ಸರಾಸರಿಯಾಗಿ ಸುಮಾರು 1.1 ಮೀ.ನಷ್ಟು (3 ಅಡಿ 7 ಇಂಚು) ಎತ್ತರವಿರುತ್ತವೆ ಮತ್ತು 35 ಕೆ.ಜಿ. (75 ಪೌಂಡು) ಅಥವಾ ಅದಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಿಗೆ ತೂಗುತ್ತವೆ. ಪುಟ್ಟ ನೀಲಿ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳು (ಯೂಡಿಪ್ಟುಲಾ ಮೈನರ್ ) ಅತ್ಯಂತ ಚಿಕ್ಕದಾದ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ ಜಾತಿಗಳಾಗಿದ್ದು, ಇವು ಪುಟಾಣಿ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ ಎಂದೂ ಕರೆಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ. ಇವು ಸುಮಾರು 40 ಸೆಂ.ಮೀ.ಯಷ್ಟು ಎತ್ತರವಿದ್ದು (16 ಇಂಚು) 1 ಕೆ.ಜಿ.ಯಷ್ಟು (2.2 ಪೌಂಡು) ತೂಗುತ್ತವೆ. ಉಪಲಬ್ಧ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳ ಪೈಕಿ, ದೊಡ್ಡದಾದ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳು ತಂಪಾಗಿರುವ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸಿದರೆ, ಚಿಕ್ಕಗಾತ್ರದ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಸಮಶೀತೋಷ್ಣದ ಅಥವಾ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಉಷ್ಣವಲಯದ ಹವಾಮಾನಗಳಲ್ಲೂ ಕಂಡುಬರುತ್ತವೆ (ಇದನ್ನೂ ನೋಡಿ : ಬರ್ಗ್ಮನ್ನ ನಿಯಮ). ಕೆಲವೊಂದು ಇತಿಹಾಸಪೂರ್ವದ ಜಾತಿಗಳು ಅಗಾಧ ಗಾತ್ರಗಳನ್ನು ತಳೆದು ಓರ್ವ ವಯಸ್ಕ ಮಾನವನಷ್ಟೇ ಎತ್ತರ ಅಥವಾ ತೂಕವನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದವು (ಹೆಚ್ಚಿನ ಮಾಹಿತಿಗೆ ಕೆಳಗೆ ನೋಡಿ). ಇವು ಅಂಟಾರ್ಕ್ಟಿಕ್ ಪ್ರದೇಶಗಳಿಗಷ್ಟೇ ಸೀಮಿತವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ; ಅದಕ್ಕೆ ಪ್ರತಿಯಾಗಿ, ಉಪ-ಅಂಟಾರ್ಕ್ಟಿಕ್ ಪ್ರದೇಶಗಳು ಹೆಚ್ಚಿನ ಪ್ರಮಾಣದ ವೈವಿಧ್ಯತೆಗೆ ಆಶ್ರಯ ನೀಡಿದವು, ಮತ್ತು ಸಮಭಾಜಕ ವೃತ್ತದ ದಕ್ಷಿಣಕ್ಕೆ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ 2,000 ಕಿ.ಮೀ.ಗಳಷ್ಟಿರದ, ಇಂದಿನ ಹವಾಮಾನಕ್ಕಿಂತ ಖಚಿತವಾಗಿ ಬೆಚ್ಚಗಿರುವ ಹವಾಮಾನವೊಂದರಲ್ಲಿನ ಪ್ರದೇಶವೊಂದರಲ್ಲಿ ಕನಿಷ್ಟಪಕ್ಷ ಒಂದು ದೈತ್ಯ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ ಕಂಡುಬಂತು.
"ಪೆಂಗ್ವಿನ್" ಎಂಬ ಪದದ ನಿಷ್ಪತ್ತಿಯು ಅತೀವವಾಗಿ ವಿವಾದಾತ್ಮಕವಾಗಿದೆ. ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಪದವು ಕಣ್ಣಿಗೆ ಕಾಣುವಂತೆ ಫ್ರೆಂಚ್ನದಾಗಲೀ[೧], ಬ್ರೆಟನ್ನದಾಗಲೀ[೨] ಅಥವಾ ಸ್ಪ್ಯಾನಿಷ್ನದಾಗಲೀ[೩] (ಎರಡೂ ಸಹ ಫ್ರೆಂಚ್ ಪದವಾದ ಪಿಂಗೌಯಿನ್ "ಕಡಲಬಾತು" ಎಂಬುದಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ್ದೆನ್ನುತ್ತವೆ) ಮೂಲವನ್ನು ಹೊಂದಿಲ್ಲ; ಆದರೆ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಅಥವಾ ಡಚ್ನಲ್ಲಿ ಮೊದಲು ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ.[೧]
ಆಕ್ಸ್ಫರ್ಡ್ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ನಿಘಂಟು[೪], ಅಮೆರಿಕನ್ ಹೆರಿಟೇಜ್ ನಿಘಂಟು[೫], ಸೆಂಚುರಿ ನಿಘಂಟು[೬] ಮತ್ತು ಮೆರ್ರಿಯಮ್-ವೆಬ್ಸ್ಟರ್[೭] ಸೇರಿದಂತೆ ಕೆಲವೊಂದು ನಿಘಂಟುಗಳು ವೆಲ್ಷ್ ಭಾಷೆಯ ಪೆನ್ "ತಲೆ" ಹಾಗೂ ಗ್ವಿನ್ "ಬಿಳಿ" ಎಂಬುದರಿಂದ ಬಂದ ಒಂದು ನಿಷ್ಪತ್ತಿಯನ್ನು ಸೂಚಿಸುತ್ತವೆ. ಸದರಿ ಹೆಸರನ್ನು ಮೂಲತಃ ದೊಡ್ಡ ಕಡಲಬಾತಿಗೆ ಅನ್ವಯಿಸಲಾಗಿತ್ತು ಹಾಗೂ ಇದು ತನ್ನ ಕಣ್ಣುಗಳ ಮುಂಭಾಗದಲ್ಲಿ ಬಿಳಿ ಚುಕ್ಕೆಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿತ್ತು (ಅದರ ತಲೆಯು ಕಪ್ಪಾಗಿತ್ತಾದರೂ) ಎಂಬುದರ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ ಸದರಿ ನಿಘಂಟುಗಳು ಈ ನಿಷ್ಪತ್ತಿಯನ್ನು ಸೂಚಿಸಿವೆ.
ಕೆಲವೊಂದು ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ನಿಘಂಟುಗಳಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬಂದಿರುವ ಒಂದು ಪರ್ಯಾಯವಾದ ನಿಷ್ಪತ್ತಿಯು ಸದರಿ ಪದವನ್ನು ಅದರ ಗ್ರಹಿಸಲ್ಪಟ್ಟ ಚಹರೆಯಿಂದ ಲ್ಯಾಟಿನ್ ಭಾಷೆಯ ಪಿಂಗ್ವಿಸ್ "ಕೊಬ್ಬು" ಎಂಬುದಕ್ಕೆ ಸಂಪರ್ಕಿಸುತ್ತದೆ. ಕೆಲವೊಂದು ಮೂಲಗಳು ಸೂಚಿಸುವಂತೆ, ಒಂದು ವೇಳೆ ದೊಡ್ಡ ಕಡಲಬಾತಿಗೆ "ಪೆಂಗ್ವಿನ್"ನ್ನೂ ಮೂಲತಃ ಅನ್ವಯಿಸಿದ್ದು ಕಂಡುಬಂದಿದ್ದರೆ, ಈ ನಿಷ್ಪತ್ತಿಯು ಅಸಂಭವವಾಗುತ್ತದೆ.[೨][೪][೬]
ಒಂದು ಮೂರನೆಯ ಸಿದ್ಧಾಂತವು ಹೇಳುವ ಪ್ರಕಾರ, ಸದರಿ ಪದವು ದೊಡ್ಡ ಕಡಲಬಾತುಗಳು ಮತ್ತು ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳೆರಡರ ಅಪೂರ್ಣಾವಸ್ಥೆಯ ರೆಕ್ಕೆಗಳಿಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದಂತೆ “ಪೆನ್-ವಿಂಗ್” ಎಂಬ ಪದದ ಒಂದು ಮಾರ್ಪಾಡಾಗಿದೆ. ಪದದ ಮಾರ್ಪಾಡಿನ ಕುರಿತಾಗಿ ವಿವರಣೆ ನೀಡದ ಸ್ವರೂಪಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದಂತೆ ಇದು ಟೀಕೆಗೊಳಗಾಗಿದೆ.[೬]
ಉಪಲಬ್ಧ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ ಜಾತಿಗಳ ಸಂಖ್ಯೆಯು ಚರ್ಚೆಗೊಳಗಾಗಿದೆ. ಯಾವ ರುಜುವಾತನ್ನು ಅನುಸರಿಸಲಾಗುತ್ತಿದೆ ಎಂಬುದನ್ನು ಅವಲಂಬಿಸಿ, ಪೆಂಗ್ವಿನ್ ಜೀವವೈವಿಧ್ಯತೆಯು 17 ಮತ್ತು 20 ಜೀವಂತ ಜಾತಿಗಳ ನಡುವಣ ಬದಲಾಗುತ್ತದೆ, ಹಾಗೂ ಅವೆಲ್ಲವೂ ಸ್ಫೀನಿಸಿನೇ ಎಂಬ ಉಪಕುಟುಂಬದಲ್ಲಿ ಬರುತ್ತವೆ. ಕೆಲವೊಂದು ಮೂಲಗಳು ಬಿಳಿ-ಈಜುಗೈ ಹೊಂದಿರುವ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ನ್ನು ಒಂದು ಪ್ರತ್ಯೇಕ ಯೂಡಿಪ್ಟುಲಾ ಜಾತಿಯಾಗಿ ಪರಿಗಣಿಸಿದರೆ, ಇತರ ಮೂಲಗಳು ಇದನ್ನು ಪುಟ್ಟ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ನ ಒಂದು ಉಪಜಾತಿಯಾಗಿ ಪರಿಗಣಿಸುತ್ತವೆ;[೮][೯] ಹೀಗಾಗಿ ವಾಸ್ತವಿಕ ಸನ್ನಿವೇಶವು ಹೆಚ್ಚು ಜಟಿಲಗೊಂಡಂತೆ ತೋರುತ್ತದೆ.[೧೦] ಅದೇ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ, ರಾಜವೈಭವದ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ ಜಾತಿಯು ಠೀವಿಗಾರ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ನ ಕೇವಲ ಒಂದು ಬಣ್ಣದ ಭಿನ್ನರೂಪಿಮೆಯಾಗಿದೆಯೇ ಎಂಬುದು ಇನ್ನೂ ಅಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿದೆ. ಬಂಡೆಕುಪ್ಪಳಿಗ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳ ಸ್ಥಾನಮಾನವೂ ಸಹ ಅಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿದೆ.
ಮಾರ್ಪಲ್ಸ್ (1962), ಅಕೋಸ್ಟಾ ಹಾಸ್ಪಿಟೇಲ್ಚೆ (2004), ಮತ್ತು ಕ್ಸೆಪ್ಕಾ ಮತ್ತು ಇತರರ ನಂತರ ಪರಿಷ್ಕರಿಸಲಾಯಿತು. (2006).
ಉಪಕುಟುಂಬ ಸ್ಫೀನಿಸಿನೇ – ಆಧುನಿಕ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳು
ಗಣ ಸ್ಫೆನಿಸಿಫೋರ್ಮ್ಸ್
ಇತ್ತೀಚಿನ ಕೆಲವೊಂದು ಮೂಲಗಳು[೧೨] ಸ್ಫೀನಿಸಿನೇ ಎಂದು ಇಲ್ಲಿ ಉಲ್ಲೇಖಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿರುವುದಕ್ಕೆ ಜಾತಿ ವಿಕಸನೀಯ ವರ್ಗೀಕರಣ ವರ್ಗವನ್ನು Spheniscidae ಅನ್ವಯಿಸುತ್ತವೆ. ಇದರ ಜೊತೆಗೆ, ಜಾತಿವಿಕಸನೀಯ ವರ್ಗೀಕರಣ ವರ್ಗವಾದ ಸ್ಫೆನಿಸಿಫೋರ್ಮ್ಸ್ ನ್ನು ಹಾರಲಾರದ ವರ್ಗಕ್ಕೆ ಅವು ಸೀಮಿತಗೊಳಿಸುತ್ತವೆ, ಮತ್ತು ಜಾತಿವಿಕಸನೀಯ ವರ್ಗೀಕರಣ ವರ್ಗವನ್ನು Pansphenisciformes ಲಿನ್ನಿಯನ್ ವರ್ಗೀಕರಣ ವರ್ಗವಾದ ಸ್ಫೆನಿಸಿಫೋರ್ಮ್ಸ್ಗೆ[೧೧] ಸಮಾನವಾಗಿರುವಂತೆ ಪ್ರಮಾಣೀಕರಿಸುತ್ತವೆ, ಅಂದರೆ, ಅಂತಿಮವಾಗಿ ಪತ್ತೆಯಾಗಬಹುದಾದ ಆಧಾರಭೂತವಾದ ಯಾವುದೇ "ಮೂಲ-ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳನ್ನು" ಸೇರಿಸುತ್ತವೆ. ಪೆಂಗ್ವಿನ್ ಉಪಕುಟುಂಬಗಳ ಪರಸ್ಪರರ ಜೊತೆಗಿನ ಸಂಬಂಧಗಳಾಗಲೀ ಅಥವಾ ಹಕ್ಕಿಯ ಜೀವಿವಿಕಾಸದಲ್ಲಿ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳ ಕ್ರಮಬದ್ಧವಾದ ಹಂಚಿಕೆಯಾಗಲೀ ಸದ್ಯಕ್ಕೆ ನಿರ್ಧರಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿಲ್ಲ ಅಥವಾ ಬಗೆಹರಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿಲ್ಲ ಎಂಬ ವಿಷಯ ತಿಳಿದಿರುವಾಗ, ಇದು ನಿಜವಾದುದಲ್ಲ ಎಂಬಂತೆ ಕಾಣಿಸುತ್ತದೆ ಹಾಗೂ ಯಾವುದೇ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಗೊಂದಲಕ್ಕೀಡುಮಾಡುತ್ತದೆ; ಈ ಕಾರಣದಿಂದಾಗಿ ಪ್ರಮಾಣೀಕರಿಸಲ್ಪಟ್ಟ ಲಿನ್ನಿಯನ್ ಪದ್ಧತಿಯನ್ನು ಇಲ್ಲಿ ಅನುಸರಿಸಲಾಗಿದೆ.
ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳ ವಿಕಾಸಾತ್ಮಕ ಇತಿಹಾಸವು ಉತ್ತಮವಾಗಿ-ಸಂಶೋಧಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿದೆ ಮತ್ತು ವಿಕಾಸಾತ್ಮಕ ಜೈವಿಕ ಭೂಗೋಳದ ಒಂದು ಪ್ರದರ್ಶನ ವೇದಿಕೆಯನ್ನು ಅದು ಪ್ರತಿನಿಧಿಸುತ್ತದೆ; ಆದರೂ, ಯಾವುದೇ ಒಂದು ಜಾತಿಯ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ ಮೂಳೆಗಳು ಗಾತ್ರದಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚು ಬದಲಾಗುತ್ತದೆಯಾದ್ದರಿಂದ ಮತ್ತು ಕೆಲವು ಉತ್ತಮ ಮಾದರಿಗಳು ಪರಿಚಿತವಾಗಿವೆಯಾದ್ದರಿಂದ, ಇತಿಹಾಸಪೂರ್ವದ ಅನೇಕ ನಮೂನೆಗಳ ಆಲ್ಫಾ ವರ್ಗೀಕರಣಶಾಸ್ತ್ರವು ಬಹಳ ಅತೃಪ್ತಿಕರವಾಗಿದೆ. ಪೆಂಗ್ವಿನ್ ಪೂರ್ವೇತಿಹಾಸದ ಕುರಿತಾದ ಕೆಲವೊಂದು ಮೂಲಭೂತ ಲೇಖನಗಳು 2005ರಿಂದಲೂ[೧೩][೧೪][೧೫][೧೬] ಪ್ರಕಟಗೊಳ್ಳುತ್ತಾ ಬಂದಿದ್ದು, ಜೀವಂತ ಕುಲಗಳ ವಿಕಸನವು ಈ ವೇಳೆಗೆ ನಿರ್ಧರಿಸಲ್ಪಡಬಹುದು ಎಂದು ಪರಿಗಣಿಸಬಹುದಾಗಿದೆ.
ಕ್ರಿಟೇಷಿಯಾ ಅವಧಿಯ-ತೃತೀಯಕ ಅಳಿವಿನ ಘಟನೆಯ ಕಾಲದ ಸುಮಾರಿಗೆ, ಅಂಟಾರ್ಟಿಕಾದ (ದಕ್ಷಿಣ ಭಾಗದ) ನ್ಯೂಜಿಲೆಂಡ್ ಮತ್ತು ಬೈರ್ಡ್ ಲ್ಯಾಂಡ್ನ ಸಾರ್ವತ್ರಿಕ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಆಧಾರಭೂತವಾದ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳು ಜೀವಿಸಿದ್ದವು.[೧೫] ಫಲಕ ಸಂಚಲನದ ಕಾರಣದಿಂದಾಗಿ, ಈ ಪ್ರದೇಶಗಳು ಆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಇಂದಿನದರ ...೪,೦೦೦ kilometers (೨,೪೮೫ mi)ಕ್ಕೆ ಬದಲಾಗಿ ...೧,೫೦೦ kilometers (೯೩೨ mi)ನಷ್ಟಕ್ಕಿಂತ ಕಡಿಮೆ ಅಂತರದಲ್ಲಿದ್ದವು. ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳ ತೀರಾ ಇತ್ತೀಚಿನ ಸಾಮಾನ್ಯ ಪೂರ್ವಜ ಮತ್ತು ಅವುಗಳ ಸಹಜನ್ಯ ಏಕಮೂಲ ವರ್ಗವನ್ನು ಸುಮಾರು 70–68 ದಶಲಕ್ಷ ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದಿನ ಸಹವರ್ತಿ–ಮ್ಯಾಸ್ಟ್ರಿಕ್ಟಿಯನ್ ಎಲ್ಲೆರೇಖೆಗೆ ಸ್ಥೂಲವಾಗಿ ಕಾಲನಿರ್ದೇಶನ ಮಾಡಬಹುದಾಗಿದೆ.[೧೪][೧೬][೧೭] ಪ್ರತ್ಯಕ್ಷವಾದ ಪುರಾವೆಯ (ಅಂದರೆ ಪಳೆಯುಳಿಕೆಯ) ಅನುಪಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಎಷ್ಟು ಖಚಿತವಾಗಿ ಸಾಧ್ಯವೋ ಅಷ್ಟು ಏನನ್ನು ಹೇಳಬಹುದೆಂದರೆ, ಕ್ರಿಟೇಷಿಯಾ ಅವಧಿಯ ಅಂತ್ಯದ ವೇಳೆಗೆ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ ವಂಶಾವಳಿಯು ಆಕೃತಿ ವೈಜ್ಞಾನಿಕವಾಗಿ ತೀರಾ ಕಡಿಮೆ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿದ್ದರೂ ವಿಕಸನೀಯವಾಗಿ ಚೆನ್ನಾದ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿದ್ದಿರಬೇಕು; ಸಾಧಾರಣ ಮಟ್ಟಕ್ಕಿಂತ ಕಡಿಮೆಯಿರುವ ತಮ್ಮ ಪ್ರಸರಣ ಸಾಮರ್ಥ್ಯಗಳ ಕಾರಣದಿಂದಾಗಿ ಸಾಮೂಹಿಕ ಅಳಿವುಗಳ ಆರಂಭಿಕ ಹಂತವನ್ನು ಅನುಸರಿಸುವ ಪೌಷ್ಟಿಕ ಜಾಲಗಳ ವಿಘಟನೆಗೆ ಹಾರಲಾರದ ಪಕ್ಷಿಗಳು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಕಡಿಮೆ ಮಟ್ಟದ ಚೇತರಿಸಿಕೊಳ್ಳುವಿಕೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿರುವುದರಿಂದ, ಅವುಗಳಿನ್ನೂ ಆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಹಾರಲಾರದ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿದ್ದವು ಎಂಬುದಕ್ಕೆ ಯುಕ್ತವಾದ ಸಾಧ್ಯತೆ ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ (ಇದನ್ನೂ ನೋಡಿ : ಹಾರಲಾರದ ಹೊಟ್ಟೆಬಾಕ ಕಡಲಹಕ್ಕಿ).
ವೈಮಾನು ಮ್ಯಾನರಿಂಗಿ ಎಂಬುದು ಅತ್ಯಂತ ಹಳೆಯ ಪಳೆಯುಳಿಕೆಯೆಂದು ತಿಳಿದುಬಂದಿರುವ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ ಜಾತಿಯಾಗಿದ್ದು, ನ್ಯೂಜಿಲೆಂಡ್ನ ಮುಂಚಿನ ಪ್ರಾಚೀನ ಈಯಸೀನ್ಕಾಲದ ವಿಶಿಷ್ಟಯುಗದಲ್ಲಿ ಅಥವಾ ಸುಮಾರು 62 ದಶಲಕ್ಷ ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಇದು ಜೀವಿಸಿತ್ತು.[೧೬] ಆಧುನಿಕ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳಂತೆ ಜಲಜೀವಿ ಜೀವನಕ್ಕೆ ಅವು ಚೆನ್ನಾಗಿ-ಹೊಂದಿಕೊಂಡಿರದಿದ್ದ ಸಮಯದಲ್ಲಿಯೇ, ವೈಮಾನು ಗಳು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ನೀರು ಮುಳುಕದ-ರೀತಿಯ ಪಕ್ಷಿಗಳಾಗಿದ್ದವು, ಆದರೆ ಆಳವಾಗಿ ಜಿಗಿಯುವುದಕ್ಕಾಗಿ ಹೊಂದಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿದ್ದ ಗಿಡ್ಡ ರೆಕ್ಕೆಗಳ ಕಾರಣದಿಂದಾಗಿ ಅವು ಆಗಲೇ ಹಾರಲಾರದ ಸ್ವಭಾವವನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದವು. ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ತಮ್ಮ ಪಾದಗಳನ್ನು ಬಳಸಿ ಅವು ಮೇಲ್ಮೈಯಲ್ಲಿ ಈಜುತ್ತಿದ್ದವಾದರೂ, ರೆಕ್ಕೆಗಳು ನೀರೊಳಗಿನ ಚಲಿಸುವಿಕೆಗೆ ಆಗಲೇ ಹೊಂದಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿದ್ದವು. ಇದು ಜೀವಂತವಾಗಿರುವ ಮತ್ತು ನಿರ್ನಾಮವಾದ ಬಹುಪಾಲು ಇತರ ಧುಮುಕುವ ಪಕ್ಷಿಗಳಿಗೆ ವಿರುದ್ಧಾತ್ಮಕವಾಗಿದ್ದಂತಿತ್ತು.
ಉತ್ತರ ಭಾಗದ ಪೆರುವಿಗೆ ಸೇರಿದ ಪೆರುಡೈಪ್ಟೆಸ್ ಜಾತಿಯು 42 ದಶಲಕ್ಷ ವರ್ಷಗಳಷ್ಟು ಹಿಂದಕ್ಕೆ ಕಾಲನಿರ್ದೇಶನ ಮಾಡಲ್ಪಟ್ಟಿತ್ತು. ಅರ್ಜೆಂಟೈನಾಕ್ಕೆ ಸೇರಿರುವ ಒಂದು ಹೆಸರಿಸದ ಪಳೆಯುಳಿಕೆಯು ಸಾಬೀತು ಮಾಡುವ ಪ್ರಕಾರ, ಬಾರ್ಟೋನಿಯಾ ಅವಧಿಯ (ಮಧ್ಯ ಈಯಸೀನ್ ಕಾಲದ) ವೇಳೆಗೆ, ಸುಮಾರು 39–38 ದಶಲಕ್ಷ ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ[೧೮], ಆದಿಮ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳು ದಕ್ಷಿಣ ಅಮೆರಿಕಾಕ್ಕೆ ಹಬ್ಬಿದ್ದವು ಮತ್ತು ಅಟ್ಲಾಂಟಿಕ್ ಸಾಗರದೊಳಗೆ ವಿಸ್ತರಣೆಯಾಗುವ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯಲ್ಲಿ ತಮ್ಮನ್ನು ತೊಡಗಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದವು.[೧೧]
ಈಯಸೀನ್ ಕಾಲದ ಅಂತ್ಯ ಹಾಗೂ ಆಲಿಗಸೀನ್ ಕಾಲದ ಆರಂಭದ (40–30 ದಶಲಕ್ಷ ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ) ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ, ದೈತ್ಯಾಕಾರದ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳ ಕೆಲವು ವಂಶಾವಳಿಗಳು ಅಸ್ತಿತ್ವದಲ್ಲಿದ್ದವು. ನಾರ್ಡೆನ್ಸ್ಕ್ಜೋಯೆಲ್ಡ್ನ ದೈತ್ಯ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ ಅತ್ಯಂತ ಎತ್ತರದ್ದಾಗಿದ್ದು, ಸುಮಾರು 1.80 ಮೀಟರುಗಳಷ್ಟು (6 ಅಡಿ) ಎತ್ತರಕ್ಕೆ ಬೆಳೆಯುತ್ತಿತ್ತು. ನ್ಯೂಜಿಲೆಂಡ್ನ ದೈತ್ಯ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ ಪ್ರಾಯಶಃ ಅತ್ಯಂತ ಭಾರದ್ದಾಗಿದ್ದು, 80 ಕೆ.ಜಿ. ಅಥವಾ ಅದಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ತೂಗುತ್ತಿತ್ತು. ಎರಡೂ ಬಗೆಯ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳು ನ್ಯೂಜಿಲೆಂಡ್ನಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬಂದಿದ್ದವು ಹಾಗೂ ಮೊದಲನೆಯದು ಅಂಟಾರ್ಕ್ಟಿಕ್ನ ಇನ್ನೂದೂರದ ಪೂರ್ವದಿಕ್ಕಿನಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬಂದಿದ್ದವು.
ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕವಾಗಿ ಹೇಳುವುದಾದರೆ, ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳ ಪೈಕಿಯ ಅತ್ಯಂತ ನಿರ್ನಾಮವಾದ ಜಾತಿಯು, ಅದು ದೈತ್ಯ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ನೇ ಇರಲಿ ಅಥವಾ ಚಿಕ್ಕದೇ ಇರಲಿ, ಪ್ಯಾಲೀಯೂಡಿಪ್ಟಿನೇ ಎಂದು ಕರೆಯಲ್ಪಡುವ ದ್ವಿತೀಯಕ ಜೈವಿಕ ಕುಲದ ಉಪಕುಟುಂಬದಲ್ಲಿ ಇರಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿದೆ. ತೀರಾ ಇತ್ತೀಚೆಗೆ, ಹೊಸ ವರ್ಗವು ಪತ್ತೆಯಾಗುತ್ತಿರುವುದರಿಂದ ಮತ್ತು ಒಂದು ವೇಳೆ ಸಾಧ್ಯವಾದಲ್ಲಿ ಜೀವಿವಿಕಾಸದಲ್ಲಿ ಇರಿಸಲ್ಪಡುತ್ತಿರುವುದರಿಂದ, ಅಲ್ಲಿ ಕನಿಷ್ಟಪಕ್ಷ ನಿರ್ನಾಮವಾದ ಜಾತಿಯ ಎರಡು ಪ್ರಮುಖ ವಂಶಾವಳಿಗಳು ಅಸ್ತಿತ್ವದಲ್ಲಿದ್ದವು ಎಂಬುದು ಸಮ್ಮತಿಸಲ್ಪಡುತ್ತಿದೆ. ಅತಿನಿಕಟವಾದ ಸಂಬಂಧವನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದ ಒಂದು ಅಥವಾ ಎರಡು ನಿದರ್ಶನಗಳು ಪ್ಯಾಟಗೋನಿಯಾದಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬಂದವು, ಮತ್ತು ಕಡೇಪಕ್ಷ ಮತ್ತೊಂದು ಬಹುಪಾಲು ಅಂಟಾರ್ಕ್ಟಿಕ್ ಹಾಗೂ ಉಪ-ಅಂಟಾರ್ಕ್ಟಿಕ್ ಕಡಲತೀರಗಳಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬಂತು. ಇದು ಪ್ಯಾಲಿಯುಡೆಪ್ಟೈನ್ಗಳು ಎಂಬುದಾಗಿ ಇಂದು ಗುರುತಿಸಲ್ಪಡುವುದನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿದೆ ಅಥವಾ ಅದೇ ಆಗಿದೆ.
ಆದರೆ ಗಾತ್ರದ ಹೊಂದಿಕೊಳ್ಳಬಲ್ಲಿಕೆಯು ಪೆಂಗ್ವಿನ್ ಹರಡುವಿಕೆಯ ಈ ಆರಂಭಿಕ ಹಂತದಲ್ಲಿ ಮಹತ್ತರವಾಗಿರುವಂತೆ ತೋರುತ್ತದೆ: ಉದಾಹರಣೆಗೆ ಅಂಟಾರ್ಟಿಕಾದ ಸೆಮೌರ್ ದ್ವೀಪದಲ್ಲಿ, ಮಧ್ಯಮ ಗಾತ್ರದಿಂದ ದೈತ್ಯ ಗಾತ್ರದವರೆಗಿನ ಶ್ರೇಣಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳ ಸುಮಾರು 10 ಪರಿಚಿತ ಜಾತಿಗಳು ಪ್ರಯಾಬೋನಿಯಾ ಕಾಲದ (ಅಂತ್ಯ ಈಯಸೀನ್ ಕಾಲದ) ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ಸುಮಾರು 35 ದಶಲಕ್ಷ ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಕಾಣುವಂತೆ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿದ್ದವು.[೧೯] ದೈತ್ಯಾಕಾರದ ಪ್ಯಾಲೇಯುಡೈಪ್ಟೈನ್ಗಳು ಒಂದು ಏಕ ಜೈವಿಕ ಕುಲದ ವಂಶಾವಳಿಯನ್ನು ರೂಪಿಸುತ್ತವೆಯೇ, ಅಥವಾ ಅತ್ಯಂತ ನಿರ್ಬಂಧಕ್ಕೊಳಗಾಗಿದ್ದ ಪ್ಯಾಲೀಯೂಡಿಪ್ಟಿನೇ ಮತ್ತು ಆಂಥ್ರೋಪೋರ್ನಿಥಿನೇಯಲ್ಲಿ ದೈತ್ಯತೆಯು ಸ್ವತಂತ್ರವಾಗಿ ವಿಕಸನಗೊಂಡಿತೇ ಎಂಬುದು ಇನ್ನೂ ಗೊತ್ತಾಗಿಲ್ಲ. ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ, ಅವು ಕ್ರಮಬದ್ಧವೆಂದು ಪರಿಗಣಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿದ್ದವೇ, ಅಥವಾ ಈಚಿನ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಮಾಡುವಂತೆ (ಅಂದರೆ, ಆಂಥ್ರೋಪೋರ್ನಿಸ್ ನಾರ್ಡೆನ್ಸ್ಕ್ಜೋಯೆಲ್ಡಿ ಯನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಂತೆ) ಎಲ್ಲೆ ಗುರುತಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿರುವ ಪ್ಯಾಲೀಯೂಡಿಪ್ಟಿನೇಯಲ್ಲಿ ಒಂದು ವ್ಯಾಪಕವಾದ ಗಾತ್ರದ ಶ್ರೇಣಿಯಿತ್ತೇ ಎಂಬುದೂ ಸಹ ಇನ್ನೂ ಗೊತ್ತಾಗಿಲ್ಲ.[೧೫] ಅತ್ಯಂತ ಹಳೆಯದಾಗಿರುವ, ಚೆನ್ನಾಗಿ-ವಿವರಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿರುವ ದೈತ್ಯ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ ಆದ, 5-ಅಡಿ-ಎತ್ತರದ ಇಕಾಡಿಪ್ಟೆಸ್ ಸಲಾಸಿ ಯು, ಸುಮಾರು 36 ದಶಲಕ್ಷ ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಪೆರುವಿನ ಉತ್ತರ ಭಾಗದ ದೂರದ ಉತ್ತರ ವಲಯದಲ್ಲಿ ವಾಸ್ತವವಾಗಿ ಕಂಡುಬಂತು.
ಅದೇನೇ ಆಗಿರಲಿ, ಪ್ಯಾಲಿಯೋಜೀನ್ ಕಾಲದ ಅಂತ್ಯದ ವೇಳೆಗೆ, ಸುಮಾರು 25 ದಶಲಕ್ಷ ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ದೈತ್ಯಾಕಾರದ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳು ಕಣ್ಮರೆಯಾಗಿದ್ದವು. ಅವುಗಳ ಸಂಖ್ಯೆಯಲ್ಲಿನ ಕುಸಿತ ಮತ್ತು ಕಣ್ಮರೆಯಾಗುವಿಕೆಯು, ಸ್ಕ್ವಾಲೋಡಾಂಟಾಯ್ಡಿಯಾ ಮತ್ತು ಇತರ ಆದಿಮ, ಮೀನು-ತಿನ್ನುವ ಹಲ್ಲಿರುವ ತಿಮಿಂಗಿಲಗಳ ಹರಡಿಕೆಯೊಂದಿಗೆ ಏಕಕಾಲಿಕವಾಗಿ ಸಂಭವಿಸಿತು. ಈ ತಿಮಿಂಗಿಲಗಳು ಆಹಾರಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದಂತೆ ನಿಸ್ಸಂಶಯವಾಗಿ ಅವುಗಳೊಂದಿಗೆ ಸ್ಪರ್ಧಿಸಿದವು, ಮತ್ತು ಅಂತಿಮವಾಗಿ ಆ ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚು ಯಶಸ್ವಿಯಾದವು.[೧೪] ಸಣ್ಣಗಾತ್ರದ ಆದರೆ ಖಚಿತವಾಗಿ ದಪ್ಪನಾದ-ಕಾಲುಗಳನ್ನುಳ್ಳ ನಮೂನೆಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿರುವ ಪ್ಯಾರಾಪ್ಟೆನೋಡೈಟ್ಸ್ ಎಂಬ ಒಂದು ಹೊಸ ವಂಶಾವಳಿಯು ಆದೇ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ದಕ್ಷಿಣ ಅಮೆರಿಕಾದ ಅತ್ಯಂತ ದಕ್ಷಿಣ ಭಾಗದಲ್ಲಿ ಅಷ್ಟುಹೊತ್ತಿಗಾಗಲೇ ಹುಟ್ಟಿಕೊಂಡಿತ್ತು. ಮುಂಚಿನ ನಿಯೋಜೀನ್ ಅವಧಿಯು ಅದೇ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಮತ್ತೊಂದು ರೂಪಬದಲಾವಣೆಯ ಮಾದರಿಯ ಹೊರಹೊಮ್ಮುವಿಕೆಯನ್ನು ಕಂಡಿತು. ಇದು ಅದೇ-ಗಾತ್ರದ ಆದರೆ ಹೆಚ್ಚು ತೆಳುವಾದ ಪ್ಯಾಲಿಯೋಸ್ಫೀನಿಸಿನೇ ಆಗಿತ್ತು. ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ, ನಮ್ಮ ಕಾಲದ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ ಜೀವವೈವಿಧ್ಯತೆಯನ್ನು ನೀಡಿದ ಹರಡುವಿಕೆಯನ್ನೂ ಅದು ಕಂಡಿತು.
ಆಧುನಿಕ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳು ನಿರ್ವಿವಾದವಾದ ಎರಡು ಏಕಮೂಲ ವರ್ಗಗಳಿಗೆ ಹಾಗೂ ಹೆಚ್ಚು ಸಂದಿಗ್ಧ ಸಂಬಂಧಗಳೊಂದಿಗಿನ ಮತ್ತೆರಡು ಆಧಾರಭೂತವಾದ ಕುಲಗಳಿಗೆ ಅಂಗಭೂತಗಳಾಗಿವೆ.[೧೩] ಸ್ಫೀನಿಸಿನೇಯ ಮೂಲವು ಪ್ರಾಯಶಃ ಇತ್ತೀಚಿನ ಪ್ಯಾಲಿಯೋಜೀನ್ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ನೆಲೆಗೊಳ್ಳುತ್ತದೆ, ಮತ್ತು ಭೌಗೋಳಿಕವಾಗಿ ಹೇಳುವುದಾದರೆ ಗಣವು ವಿಕಸನಗೊಂಡ ಅದೇ ಸಾರ್ವತ್ರಿಕ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿಯೇ, ಅಂದರೆ, ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾ-ನ್ಯೂಜಿಲೆಂಡ್ ಪ್ರದೇಶ ಹಾಗೂ ಅಂಟಾರ್ಕ್ಟಿಕ್ ನಡುವಿನ ಮಹಾಸಾಗರಗಳಲ್ಲಿ ಅದು ಕಂಡುಬಂದಿರಬಹುದಾಗಿದೆ.[೧೪] ಸುಮಾರು 40 ದಶಲಕ್ಷ ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ[೧೪] ಇತರ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳಿಂದ ಚೆದುರಿಕೊಂಡಿತು ಎಂದು ಭಾವಿಸಲಾದಂತೆ, ಸ್ಫೀನಿಸಿನೇಗಳು ತಮ್ಮ ಪೂರ್ವಜರ ಪ್ರದೇಶಕ್ಕೆ ಒಂದಷ್ಟು ಕಾಲ ಸೀಮಿತಗೊಂಡಿದ್ದವು ಎಂದು ತೋರುತ್ತದೆ. ಅಂಟಾರ್ಕ್ಟಿಕ್ ಪೆನಿನ್ಸುಲಾ ಹಾಗೂ ಪ್ಯಾಟಗೋನಿಯಾದ ಚೆನ್ನಾಗಿ-ಸಂಶೋಧಿಸಲ್ಪಟ್ಟ ಸಂಚಯನಗಳು ಸದರಿ ಉಪಕುಟುಂಬದ ಪ್ಯಾಲಿಯೋಜೀನ್ ಕಾಲದ ಪಳೆಯುಳಿಕೆಗಳನ್ನು ನೀಡದಿರುವುದರಿಂದ ಈ ನಿರ್ಧಾರಕ್ಕೆ ಬರಬಹುದಾಗಿದೆ. ಇದರ ಜೊತೆಗೆ, ಅತ್ಯಂತ ಮುಂಚಿನ ಸ್ಫೆನಿಸೈನ್ ವಂಶಾವಳಿಗಳು ಅತ್ಯಂತ ದಕ್ಷಿಣ ಭಾಗದ ಹರಡಿಕೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದಂಥವಾಗಿವೆ.
ಆಪ್ಟೆನೋಡೈಟ್ಸ್ ಕುಲವು ಜೀವಂತ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳ ಪೈಕಿಯ[೨೦][೨೧] ಅತ್ಯಂತ ಆಧಾರಭೂತವಾದ ಚೆದುರಿಕೆಯಂತೆ ತೋರುತ್ತವೆ. ಈ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳು ಆಕರ್ಷಕವಾದ ಹಳದಿ-ಕಿತ್ತಳೆ ಕುತ್ತಿಗೆ, ಎದೆ, ಮತ್ತು ಕೊಕ್ಕು ಪಟ್ಟೆಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದವು; ತಮ್ಮ ಪಾದಗಳ ಮೇಲೆ ತಮ್ಮ ಮೊಟ್ಟೆಗಳನ್ನು ಇಟ್ಟುಕೊಂಡು ಕಾವುಕೊಡುತ್ತಿದ್ದವು, ಮತ್ತು ಅವು ಮರಿಮಾಡಿದಾಗ ಮರಿಗಳು ಹೆಚ್ಚೂಕಮ್ಮಿ ಬತ್ತಲೆಯಾಗಿರುತ್ತಿದ್ದವು. ಈ ಕುಲವು ಅಂಟಾರ್ಕ್ಟಿಕ್ ಕಡಲತೀರಗಳ ಮೇಲೆ ಕೇಂದ್ರೀಕೃತಗೊಂಡಿರುವ ಒಂದು ಹರಡಿಕೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದು, ಇಂದಿನ ಕೆಲವೊಂದು ಉಪ-ಅಂಟಾರ್ಕ್ಟಿಕ್ ದ್ವೀಪಗಳಿಗೆ ಅವು ಎಷ್ಟುಬೇಕೋ ಅಷ್ಟು ವಿಸ್ತರಣೆಗೊಂಡಿವೆ.
ತಕ್ಕಮಟ್ಟಿಗೆ ಸರಳವಾಗಿರುವ ಕಪ್ಪು-ಮತ್ತು-ಬಿಳಿ ತಲೆಯ ಮಾದರಿಯೊಂದಿಗಿನ ಜಾತಿಗಳನ್ನು ಪೈಗೋಸೆಲಿಸ್ ಒಳಗೊಂಡಿದೆ; ಅವುಗಳ ಹರಡಿಕೆಯು ಮಧ್ಯಸ್ಥ ದರ್ಜೆಯದಾಗಿದ್ದು, ಅಂಟಾರ್ಕ್ಟಿಕ್ ಕಡಲತೀರಗಳ ಮೇಲೆ ಅದು ಕೇಂದ್ರೀಕೃತಗೊಂಡಿವೆ. ಆದರೆ ಅಲ್ಲಿಂದ ಕೊಂಚ ಉತ್ತರದ ದಿಕ್ಕಿಗೆ ಅದು ವಿಸ್ತರಣೆಗೊಂಡಿಲ್ಲ. ಬಾಹ್ಯ ಸ್ವರೂಪದಲ್ಲಿ ಇವು ಕಣ್ಣಿಗೆ ಕಾಣುವಂತೆ ಸ್ಫೀನಿಸಿನೇಯ ಸಾಮಾನ್ಯ ಪೂರ್ವಜನನ್ನು ಇನ್ನೂ ಹೋಲುತ್ತವೆ. ಏಕೆಂದರೆ, ಆಪ್ಟೆನೋಡೈಟ್ಸ್ನ ವಿಶಿಷ್ಟ ಲಕ್ಷಣದ ಜನ್ಯ ಗುಂಪುಗಳು ಬಹುತೇಕ ಸಂದರ್ಭಗಳಲ್ಲಿ ಆ ಕುಲದ ಪರಮಾವಧಿಯ ಆವಾಸಸ್ಥಾನದ ಸ್ಥಿತಿಗತಿಗಳಿಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ ರೂಪಾಂತರಗಳನ್ನು ಯುಕ್ತವಾದ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟಿಸಿವೆ. ಮುಂಚಿನ ಕುಲದಂತೆ, ಪೈಗೋಸೆಲಿಸ್ ಬಾರ್ಟೋನಿಯಾ ಅವಧಿಯ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಚೆದುರಿಹೋಗಿರುವಂತೆ ತೋರುತ್ತದೆ,[೨೨] ಆದರೆ ವರ್ತಮಾನ ಕಾಲದ ವೈವಿಧ್ಯತೆಗೆ ಕಾರಣವಾಗಿರುವ ಶ್ರೇಣಿಯ ವಿಸ್ತರಣೆ ಮತ್ತು ಹರಡುವಿಕೆಯು ಪ್ರಾಯಶಃ ಬಹಳ ನಂತರದವರೆಗೆ ಸಂಭವಿಸಲಿಲ್ಲ ಎನಿಸುತ್ತದೆ; ಮುಂಚಿನ ಮಯೋಸೀನ್ ಕಾಲದ ಸುಮಾರು ಬರ್ಡಿಗೇಲಿಯಾ ಅವಧಿಯ ಹಂತದಲ್ಲಿ, ಸ್ಥೂಲವಾಗಿ 20–15 ದಶಲಕ್ಷ ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಇದು ಸಂಭವಿಸಿತು.[೧೪]
ಸ್ಫೀನಿಸ್ಕಸ್ ಮತ್ತು ಯೂಡಿಪ್ಟುಲಾ ಕುಲಗಳು, ದಕ್ಷಿಣ ಅಮೆರಿಕಾದ ಮೇಲೆ ಕೇಂದ್ರೀಕರಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿರುವ ಒಂದು ಬಹುಪಾಲು ಉಪ-ಅಂಟಾರ್ಕ್ಟಿಕ್ ಹರಡಿಕೆಯೊಂದಿಗಿನ ಜಾತಿಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿವೆ; ಆದಾಗ್ಯೂ ಕೆಲವೊಂದು ದೂರದ ಉತ್ತರ ದಿಕ್ಕಿನ ಕಡೆಗೆ ಸಂಚರಿಸುತ್ತವೆ. ಅವೆಲ್ಲವೂ ಕರಾಟಿನಾಯ್ಡ್ ವರ್ಣದ್ರವ್ಯದ ಬಣ್ಣಗಾರಿಕೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿರುವುದಿಲ್ಲ, ಮತ್ತು ಮುಂಚಿನ ಕುಲವು ಒಂದು ಎದ್ದು ಕಾಣುವ ಪಟ್ಟಿಯೊಂದಿಗಿನ ತಲೆ ಮಾದರಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ; ನೆಲಗೂಡುಗಳಲ್ಲಿ ಗೂಡುಕಟ್ಟುವ ಮೂಲಕ ಅವು ಜೀವಂತ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳ ನಡುವೆ ವಿಶಿಷ್ಟವಾಗಿ ಕಂಡುಬರುತ್ತವೆ. ಸರಿಸುಮಾರು 28 ದಶಲಕ್ಷ ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಶುರುವಾಗುವ, ಚಾಟ್ಟಿಯನ್ ಅವಧಿಯಾದ್ಯಂತ (ಅಂತ್ಯ ಆಲಿಗಸೀನ್ ಕಾಲದ) ಆಧುನಿಕ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳ ಪೂರ್ವಜರ ಹಬ್ಬುವಿಕೆಯ ಪೈಕಿಯ ಅಂಟಾರ್ಕ್ಟಿಕ್ ಧ್ರುವಸಮೀಪದ ಹರಿವಿನ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ಈ ಗುಂಪು ಪ್ರಾಯಶಃ ಪೂರ್ವದಿಕ್ಕುಗಳಿಗೆ ಚೆದುರಿಕೊಂಡು ಹೋಗಿರಬಹುದು.[೧೪] ಈ ಕಾಲದ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ಎರಡೂ ಕುಲಗಳು ಪ್ರತ್ಯೇಕಗೊಳ್ಳುವ ಸಮಯಕ್ಕೆ ಸರಿಯಾಗಿ, ಸುಮಾರು 4–2 ದಶಲಕ್ಷ ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಸಂಭವಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಒಂದು ಪ್ಲಯೋಸೀನ್ ಕಾಲದ ಹರಡುವಿಕೆಯ ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ ವರ್ತಮಾನ-ಕಾಲದ ವೈವಿಧ್ಯತೆಯು ಕಂಡುಬಂದಿದೆ.[೧೪]
ಮೆಗಾಡೈಪ್ಟೆಸ್ –ಯೂಡೈಪ್ಟೆಸ್ ಏಕಮೂಲ ವರ್ಗವು ಇದನ್ನೇ ಹೋಲುವ ಅಕ್ಷಾಂಶಗಳ (ಗ್ಯಾಲಪಗೋಸ್ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ನಷ್ಟು ದೂರದ ಉತ್ತರಕ್ಕೆ ಅಲ್ಲದಿದ್ದರೂ) ವಲಯದಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ನ್ಯೂಜಿಲೆಂಡ್ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಇದು ತನ್ನ ಅತಿ ಹೆಚ್ಚಿನ ಮಟ್ಟದ ವೈವಿಧ್ಯತೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ, ಮತ್ತು ಪಶ್ಚಿಮದೆಡೆಗಿನ ಪ್ರಸರಣವನ್ನು ಇದು ಪ್ರತಿನಿಧಿಸುತ್ತದೆ. ಅವು ಕೂದಲಿನಂಥ ಹಳದಿ ಅಲಂಕಾರಿಕ ತಲೆಗರಿಗಳ ವಿಶಿಷ್ಟ ಲಕ್ಷಣಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿವೆ; ಅವುಗಳ ಕೊಕ್ಕುಗಳು ಕಡೇಪಕ್ಷ ಭಾಗಶಃ ಕೆಂಪುಬಣ್ಣದಲ್ಲಿವೆ. ಈ ಎರಡು ಕುಲಗಳು ಮಧ್ಯ ಮಯೋಸೀನ್ ಕಾಲದಲ್ಲಿ (ಲ್ಯಾಂಘಿಯನ್ ಅವಧಿಯ, ಸ್ಥೂಲವಾಗಿ 15–14 ದಶಲಕ್ಷ ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ) ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಚೆದುರಿಹೋದವು. ಆದರೆ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ, ಯೂಡೈಪ್ಟೆಸ್ ನ ಜೀವಂತ ಜಾತಿಗಳು ನಂತರದ ಹರಡುವಿಕೆಯ ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ ಕಂಡುಬಂದಿವೆ. ಈ ಹರಡುವಿಕೆಯು ಸುಮಾರು ಟಾರ್ಟೋನಿಯನ್ ಅವಧಿಯ (ಅಂತ್ಯ ಮಯೋಸೀನ್ ಕಾಲದ, 8 ದಶಲಕ್ಷ ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ) ಅಂತ್ಯದಿಂದ ಪ್ಲಯೋಸೀನ್ ಕಾಲದ ಅಂತ್ಯದವರೆಗೆ ವ್ಯಾಪಿಸಿದೆ.[೧೪]
ಭೌಗೋಳಿಕ ಮತ್ತು ಕಾಲಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ ಮಾದರಿ ಅಥವಾ ಸ್ಫೆನಿಸೈನ್ ವಿಕಸನವು, ಪ್ರಾಚೀನ ಹವಾಮಾನದ ದಾಖಲೆಯಲ್ಲಿ ದಾಖಲಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿರುವ ಜಾಗತಿಕ ತಂಪಾಗುವಿಕೆಯ ಎರಡು ಪ್ರಸಂಗಗಳಿಗೆ ನಿಕಟವಾದ ಸಂಬಂಧವನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ.[೧೪] ಬಾರ್ಟೋನಿಯಾ ಅವಧಿಯ ಅಂತ್ಯದಲ್ಲಿನ ಉಪ-ಅಂಟಾರ್ಕ್ಟಿಕ್ ವಂಶಾವಳಿಯ ಹೊರಹೊಮ್ಮುವಿಕೆಯು, ಸುಮಾರು 35 ದಶಲಕ್ಷ ವರ್ಷಗಳ ನಂತರ ಅಂತಿಮವಾಗಿ ಹಿಮಯುಗಗಳಿಗೆ ಕಾರಣವಾದ ತಂಪಾಗುವಿಕೆಯ ನಿಧಾನಗತಿಯ ಅವಧಿಯ ದೃಢವಾದ ಪ್ರಾರಂಭದೊಂದಿಗೆ ಸಂಬಂಧಹೊಂದಿದೆ. ಪ್ರಯಾಬೋನಿಯಾ ಕಾಲದಿಂದ ಅಂಟಾರ್ಕ್ಟಿಕ್ ಕಡಲತೀರಗಳಲ್ಲಿನ ಆವಾಸಸ್ಥಾನವು ಕುಸಿಯುವುದರೊಂದಿಗೆ, ಬಹುತೇಕ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳಿಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ ಹೆಚ್ಚು ಉಪಚರಿಸಬಲ್ಲ ಸ್ಥಿತಿಗತಿಗಳು ಸ್ವತಃ ಅಂಟಾರ್ಟಿಕಾದಲ್ಲಿದ್ದುದಕ್ಕಿಂತ[೨೩] ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಉಪ-ಅಂಟಾರ್ಕ್ಟಿಕ್ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬಂದವು. ಗಮನಾರ್ಹವಾಗಿ, ಕೇವಲ ಸುಮಾರು 30 ದಶಲಕ್ಷ ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ತಂಪಾದ ಅಂಟಾರ್ಕ್ಟಿಕ್ ಧ್ರುವಸಮೀಪದ ಹರಿವು ಒಂದು ನಿರಂತರವಾದ ಧ್ರುವದ ಸಮೀಪದ ಹರಿವಾಗಿಯೂ ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿತು. ಇದರಿಂದಾಗಿ ಒಂದೆಡೆಯಲ್ಲಿ ಅಂಟಾರ್ಕ್ಟಿಕ್ನ ತಂಪಾಗುವಿಕೆಯು ಬಲವಂತಪಡಿಸಲ್ಪಟ್ಟರೆ, ಮತ್ತೊಂದೆಡೆ ಸ್ಫೀನಿಸ್ಕಸ್ ನ ಪೂರ್ವದಿಕ್ಕಿನೆಡೆಗಿನ ವಿಸ್ತರಣೆಯು ದಕ್ಷಿಣ ಅಮೆರಿಕಾ ಹಾಗೂ ಅಂತಿಮವಾಗಿ ಅದರಿಂದಾಚೆಗೆ ಕೈಗೂಡಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿತು.[೧೪] ಇದರ ಹೊರತಾಗಿಯೂ, ಪ್ಯಾಲಿಯೋಜೀನ್ ಕಾಲದಲ್ಲಿ[೨೩] ಅಂಟಾರ್ಕ್ಟಿಕ್ ಖಂಡದಿಂದ ಒಂದು ಪರಿಪೂರ್ಣತೆಯ ಹರಡುವಿಕೆ ನಡೆಯಿತು ಎಂಬ ಪರಿಕಲ್ಪನೆಯನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸುವ ಯಾವುದೇ ಪಳೆಯುಳಿಕೆಯ ಪುರಾವೆಯೂ ಲಭ್ಯವಿಲ್ಲ.
ನಂತರದಲ್ಲಿ ಕೊಂಚಮಟ್ಟಿಗಿನ ಬಿಸಿಯಾಗುವಿಕೆಯ ಒಂದು ಎರಚಲ್ಪಟ್ಟ ಅವಧಿಯು ಮಧ್ಯ ಮಯೋಸೀನ್ ಕಾಲದ ಹವಾಮಾನ ಪರಿವರ್ತನೆಯಿಂದ ಅಂತ್ಯಗೊಂಡಿತು. ಇದು 14–12 ದಶಲಕ್ಷ ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದಿನಿಂದ ಬಂದಿದ್ದ ಸರಾಸರಿ ಜಾಗತಿಕ ತಾಪಮಾನದಲ್ಲಿನ ಒಂದು ತೀವ್ರವಾದ ಕುಸಿತವಾಗಿತ್ತು. ಇದನ್ನೇ ಹೋಲುವ ಹಠಾತ್ ತಂಪಾಗುವಿಕೆಯ ಘಟನೆಗಳು 8 ದಶಲಕ್ಷ ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಮತ್ತು 4 ದಶಲಕ್ಷ ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಅನುಸರಿಸಿಕೊಂಡು ಬಂದವು; ಟಾರ್ಟೋನಿಯನ್ ಅವಧಿಯ ಅಂತ್ಯದ ವೇಳೆಗೆ ಅಂಟಾರ್ಕ್ಟಿಕ್ ಮಂಜಿನ ಹೊದಿಕೆಯು ಹೆಚ್ಚೂಕಮ್ಮಿ ಇಂದು ನಾವು ನೋಡುವ ಪ್ರಮಾಣ ಹಾಗೂ ವ್ಯಾಪ್ತಿಯನ್ನು ಹೋಲುವಂತಿತ್ತು. ಇಂದಿನ ಬಹುಪಾಲು ಉಪ-ಅಂಟಾರ್ಕ್ಟಿಕ್ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ ಜಾತಿಗಳ ಹೊರಹೊಮ್ಮುವಿಕೆಯು, ಸರಿಸುಮಾರಾಗಿ ನಿಯೋಜೀನ್ ಅವಧಿಯ ಹವಾಮಾನ ವರ್ಗಾವಣೆಗಳ ಈ ಶ್ರೇಣಿಯಿಂದ ಖಚಿತವಾಗಿ ಉಂಟಾಯಿತು.
ವೈಮಾನು ವಿನಿಂದ ಆಚೆಗಿನ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ ಪೀಳಿಗೆಯು ಅಜ್ಞಾತವಾಗಿಯೇ ಉಳಿದುಕೊಂಡಿದೆ ಮತ್ತು ಆಣ್ವಿಕ ಅಥವಾ ರೂಪರಚನೆಯ ವಿಶ್ಲೇಷಣೆಗಳಿಂದ ಇದು ಉತ್ತಮವಾಗಿ-ನಿರ್ಧರಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿಲ್ಲ. ರೂಪರಚನೆಯ ವಿಶ್ಲೇಷಣೆಯು ಸ್ಫೆನಿಸಿಫೋರ್ಮ್ಸ್ನ ದೃಢವಾಗಿ ಹೊಂದಿಕೊಳ್ಳಬಲ್ಲ ವಿಶಿಷ್ಟ ಲಕ್ಷಣದ ಜನ್ಯ ಗುಂಪುಗಳಿಂದ ಹಾಳಾಗಿರುವಂತೆ ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ; ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳು ಹಾಗೂ ಗ್ರೀಬ್ ಮುಳುಗುಹಕ್ಕಿಗಳ ನಡುವೆ ಇದೆ ಎಂದು ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಗ್ರಹಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿರುವ, ಯಥೋಚಿತವಾದ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ನಿಕಟವಾಗಿರುವ ಸಂಬಂಧವು ಬಹುಮಟ್ಟಿಗೆ ನಿಸ್ಸಂಶಯವಾಗಿ ಒಂದು ತಪ್ಪಾಗಿದೆ. ಎರಡೂ ಗುಂಪುಗಳ ಸಮಾನ ಸ್ವರೂಪತೆಗಳಾದ ಬಲವಾದ ಧುಮುಕುವ ರೂಪಾಂತರಗಳನ್ನು ಆಧರಿಸಿ ಈ ತೀರ್ಮಾನಕ್ಕೆ ಬರಲಾಗಿದೆ. ಮತ್ತೊಂದೆಡೆ, ಭಿನ್ನವಾದ DNA ಸರಣಿಯ ದತ್ತಾಂಶದ ಜೋಡಿಗಳು ಪರಸ್ಪರರ ಜೊತೆಗೆ ವಿವರವಾಗಿ ಸರಿಹೊಂದುವುದಿಲ್ಲ.
ನಿಚ್ಚಳವಾಗಿ ಕಾಣಿಸುವುದೇನೆಂದರೆ, ನಿಯೋಏವ್ಸ್ನ (ಪ್ಯಾಲಿಯೋಗ್ನಾತ್ಗಳು ಮತ್ತು ಭಾರೀಪಕ್ಷಿಯನ್ನು ಹೊರತುಪಡಿಸಿದ ಜೀವಂತ ಪಕ್ಷಿಗಳು) ಒಂದು ಏಕಮೂಲ ವರ್ಗಕ್ಕೆ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳು ಸೇರುತ್ತವೆ. "ಉನ್ನತವಾದ ನೀರು ಪಕ್ಷಿಗಳು" ಎಂದು ಕರೆಯಲ್ಪಡುವ ಜಾತಿಗಳನ್ನು ಸದರಿ ನಿಯೋಏವ್ಸ್ ಒಳಗೊಂಡಿದ್ದು, ಅತ್ಯಂತ ಪ್ರಾಚೀನವಾದ ನೀರಿನ ಭಾರೀಪಕ್ಷಿಗಳಿಂದ ಅವುಗಳನ್ನು ಅದು ಪ್ರತ್ಯೇಕಿಸುತ್ತದೆ. ಚರಾಡ್ರೈಫೋರ್ಮ್ಸ್ನ ಸಂಭಾವ್ಯ ಹೊರತುಪಡಿಸುವಿಕೆಯೊಂದಿಗೆ ಈ ಗುಂಪು ಬಕಪಕ್ಷಿಗಳು, ರೇಲ್ ಹಕ್ಕಿಗಳು, ಮತ್ತು ಕಡಲಹಕ್ಕಿಗಳಂಥ ಪಕ್ಷಿಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಳ್ಳುತ್ತದೆ.[೨೪]
ಈ ಗೊಂಪಿನೊಳಗಡೆ, ಪೆಂಗ್ವಿನ್ ಸಂಬಂಧಗಳು ತುಂಬಾ ಕಡಿಮೆ ನಿಚ್ಚಳವಾಗಿವೆ. ವಿಶ್ಲೇಷಣೆ ಮತ್ತು ದತ್ತಾಂಶ ಸಂಚಯವನ್ನು ಅವಲಂಬಿಸಿ, ಸಿಕೋನೈಫೋರ್ಮ್ಸ್[೧೬] ಜೊತೆಗಿನ ಅಥವಾ ಪ್ರೋಸೆಲ್ಲಾರೈಫೋರ್ಮ್ಸ್[೧೪] ಜೊತೆಗಿನ ಒಂದು ನಿಕಟ ಸಂಬಂಧವನ್ನು ಸೂಚಿಸಲಾಗಿದೆ. ಪೆಂಗ್ವಿನ್-ರೀತಿಯ ಪ್ಲಾಟೊಪ್ಟೆರಿಡ್ಗಳು (ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಹಾವು ಹಕ್ಕಿಗಳು ಮತ್ತು ಹೊಟ್ಟೆಬಾಕ ಕಡಲಹಕ್ಕಿಗಳ ಸಂಬಂಧಿಗಳೆಂದು ಪರಿಗಣಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿವೆ) ವಾಸ್ತವವಾಗಿ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳ ಒಂದು ಜೊತೆಯ ಗುಂಪಾಗಿರಬಹುದು ಎಂದು ಕೆಲವರು ಭಾವಿಸುತ್ತಾರೆ. ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳು ಅಂತಿಮವಾಗಿ ಪೆಲೆಕ್ಯಾನಿಫೋರ್ಮ್ಗಳೊಂದಿಗೆ ಒಂದು ಸಮಾನ ಪೂರ್ವಜನನ್ನು ಹಂಚಿಕೊಂಡಿವೆ ಮತ್ತು ಇದರ ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ ಆ ಗಣದಲ್ಲೇ ಸೇರ್ಪಡೆಗೊಳ್ಳಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ, ಅಥವಾ ಪ್ಲಾಟೊಪ್ಟೆರಿಡ್ಗಳು ಇತರ ಪೆಲೆಕ್ಯಾನಿಫೋರ್ಮ್ಗಳಿಗೆ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಭಾವಿಸಲಾಗಿರುವಷ್ಟರ ಮಟ್ಟಿಗೆ ನಿಕಟವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ, ಇದು ಮೂರರಲ್ಲಿ ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ಪೆಲೆಕ್ಯಾನಿಫೋರ್ಮ್ಗಳ ವಿಭಜಿಸುವಿಕೆಯನ್ನು ಅನಿವಾರ್ಯವಾಗಿಸುತ್ತದೆ ಎಂದು ಕೆಲವರು ಭಾವಿಸುತ್ತಾರೆ.[೨೫]
ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳು ಜಲಜೀವಿ ಜೀವನಕ್ಕೆ ಅದ್ಭುತವಾಗಿ ಹೊಂದಿಕೊಂಡಿವೆ. ಅವಶೇಷವಾಗಿರುವ ಅವುಗಳ ರೆಕ್ಕೆಗಳು ಈಜುಗೈಗಳಾಗಿ ಮಾರ್ಪಟ್ಟಿದ್ದು, ಗಾಳಿಯಲ್ಲಿ ಹಾರಾಟ ನಡೆಸಲು ಇವು ನಿಷ್ಪ್ರಯೋಜಕವಾಗಿವೆ. ಆದಾಗ್ಯೂ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳು ನೀರಿನಲ್ಲಿ ವಿಸ್ಮಯಗೊಳಿಸುವಂತೆ ಚುರುಕುಗತಿಯನ್ನು ಪ್ರದರ್ಶಿಸುತ್ತವೆ. ಪೆಂಗ್ವಿನ್ನ ಈಜುವಿಕೆಯ ನೋಟಗಳು ಗಾಳಿಯಲ್ಲಿನ ಪಕ್ಷಿಯ ಹಾರಾಟವನ್ನು ಅತೀವವಾಗಿ ಹೋಲುವಂತಿರುತ್ತವೆ.[೨೬] ನವಿರಾದ ಪುಕ್ಕಗಳ ಒಳಗಡೆ ಗಾಳಿಯ ಒಂದು ಪದರವು ಸಂರಕ್ಷಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿದ್ದು, ಇದು ತೇಲುವ ಸಾಮರ್ಥ್ಯವನ್ನು ಖಾತ್ರಿಪಡಿಸುತ್ತದೆ. ತಂಪಾದ ಜಲರಾಶಿಯಲ್ಲಿರುವಾಗ ಪಕ್ಷಿಗಳನ್ನು ನಿರೋಧಿಸಲೂ ಸಹ ಗಾಳಿಯ ಪದರವು ನೆರವಾಗುತ್ತದೆ. ನೆಲದ ಮೇಲಿರುವಾಗ, ತಮ್ಮ ನೆಟ್ಟಗಿನ ನಿಲುವಿಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದಂತೆ ಸಮತೋಲನವನ್ನು ಕಾಯ್ದುಕೊಳ್ಳಲು ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳು ತಮ್ಮ ಬಾಲಗಳನ್ನು ಮತ್ತು ರೆಕ್ಕೆಗಳನ್ನು ಬಳಸುತ್ತವೆ.
ಎಲ್ಲಾ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳು ಮರೆಮಾಡುವಿಕೆಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದಂತೆ ವಿರುದ್ಧಛಾಯೆಯ ಲಕ್ಷಣವನ್ನು ಹೊಂದಿವೆ. ಅಂದರೆ, ಕಪ್ಪು ಹಿಂಭಾಗಗಳನ್ನು ಮತ್ತು ಬಿಳಿ ಮುಂಭಾಗಗಳೊಂದಿಗಿನ ರೆಕ್ಕೆಗಳನ್ನು ಅವು ಹೊಂದಿವೆ.[೨೭] ಕೆಳಗಿನಿಂದ ನೋಡಿದಾಗ ಪರಭಕ್ಷಕದಂತೆ ಕಾಣಿಸುವ (ಒಂದು ಕಡಲಿನ ದೈತ್ಯಪ್ರಾಣಿ ಅಥವಾ ಒಂದು ಚಿರತೆ ನೀರುನಾಯಿಯಂಥ) ಲಕ್ಷಣವು, ಒಂದು ಬಿಳಿ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ ಹೊಟ್ಟೆ ಹಾಗೂ ಪ್ರತಿಫಲಿತ ನೀರಿನ ಮೇಲ್ಮೈ ನಡುವೆ ವ್ಯತ್ಯಾಸ ಕಲ್ಪಿಸುವುದನ್ನು ಕಷ್ಟಕರವಾಗಿಸುತ್ತದೆ. ಹಿಂಭಾಗದಲ್ಲಿರುವ ಗಾಢವರ್ಣದ ಪುಕ್ಕಗಳು ಮೇಲಿನಿಂದ ಅವನ್ನು ಮರೆಮಾಡುತ್ತವೆ.
ಧುಮುಕುವ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳು ಪ್ರತಿಗಂಟೆಗೆ 6ರಿಂದ 12 ಕಿ.ಮೀ.ಗಳಷ್ಟು (ಪ್ರತಿ ಗಂಟೆಗೆ 3.7ರಿಂದ 7.5 ಮೈಲುಗಳು) ದೂರವನ್ನು ಕ್ರಮಿಸುತ್ತವೆಯಾದರೂ, ಗಂಟೆಗೆ 27 ಕಿ.ಮೀ.ಗಳಷ್ಟು (ಗಂಟೆಗೆ 17 ಮೈಲುಗಳು) ವೇಗದಲ್ಲಿ ಓಡಿರುವುದರ (ಚಕಿತಗೊಳಿಸಲ್ಪಟ್ಟ ಹಾರಾಟದ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಇವು ಹೆಚ್ಚು ವಾಸ್ತವಿಕವಾಗಿವೆ) ಕುರಿತಾದ ಮಾಹಿತಿಗಳೂ ಲಭ್ಯವಿವೆ. ಪುಟ್ಟ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಆಳವಾಗಿ ಧುಮುಕುವುದಿಲ್ಲ; ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಕೇವಲ ಒಂದು ಅಥವಾ ಎರಡು ನಿಮಿಷಗಳಷ್ಟು ಅವಧಿಯ, ಮೇಲ್ಮೈ ಸಮೀಪದ ಧುಮುಕುವಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಅವು ತಮ್ಮ ಬೇಟೆಯನ್ನು ಹಿಡಿಯುತ್ತವೆ. ದೊಡ್ಡದಾದ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳು ಅಗತ್ಯ ಬಂದಾಗ ಆಳವಾಗಿ ಧುಮುಕಬಲ್ಲವಾಗಿರುತ್ತವೆ. ದೊಡ್ಡ ಸಾಮ್ರಾಟ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ನ ಧುಮುಕುವಿಕೆಗಳು 22 ನಿಮಿಷಗಳಷ್ಟು ಅವಧಿಯವರೆಗೆ, 565 ಮೀ.ನಷ್ಟು (1,870 ಅಡಿ) ಆಳದವರೆಗೆ ತಲುಪಿರುವುದು ದಾಖಲಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿವೆ.
ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳು ತಮ್ಮ ಪಾದಗಳ ಮೇಲೆ ಅಡ್ಡ-ತೂಗಾಡಿಕೊಂಡು ಸಾಗುತ್ತವೆ ಇಲ್ಲವೇ ಹಿಮಕ್ಕೆ ಅಡ್ಡಲಾಗಿ ತಮ್ಮ ಹೊಟ್ಟೆಗಳನ್ನಿರಿಸಿ ಜಾರಿಕೊಂಡು ಹೋಗುತ್ತವೆ. ಈ ಪರಿಯ ಚಲನೆಯನ್ನು "ಹಿಮ ಜಾರುಬಂಡಿಯಲ್ಲಿ ಜಾರುವಿಕೆ" ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಹೀಗೆ ಕ್ಷಿಪ್ರವಾಗಿ ಚಲಿಸುವಾಗ ಶಕ್ತಿಯ ಸಂರಕ್ಷಣೆಯಾಗುತ್ತದೆ. ಒಂದು ವೇಳೆ ಹೆಚ್ಚು ಕ್ಷಿಪ್ರವಾಗಿ ಚಲಿಸಬೇಕೆಂದು ಅವು ಬಯಸಿದಲ್ಲಿ ಅಥವಾ ಕಡಿದಾದ ಅಥವಾ ಬಂಡೆಯಂಥ ಭೂಪ್ರದೇಶವನ್ನು ದಾಟಬೇಕೆಂದು ಅವು ಬಯಸಿದಲ್ಲಿ, ಎರಡೂ ಪಾದಗಳನ್ನು ಒಟ್ಟಾಗಿ ಜೋಡಿಸಿಕೊಂಡು ಅವು ನೆಗೆಯುತ್ತವೆ.
ಪಕ್ಷಿಗಳಿಗಾಗಿರುವ ಕೇಳುವಿಕೆಯ ಒಂದು ಸರಾಸರಿ ಪ್ರಜ್ಞೆಯನ್ನು ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳು ಹೊಂದಿದ್ದು,[೨೮] ದಟ್ಟಣೆಯಿಂದ ಕೂಡಿರುವ ಸಮುದಾಯಗಳಲ್ಲಿ ಪರಸ್ಪರರನ್ನು ಪತ್ತೆಹಚ್ಚಲು ಹೆತ್ತಜೀವಿಗಳು ಹಾಗೂ ಮರಿಗಳಿಂದ ಈ ಲಕ್ಷಣವು ಬಳಸಲ್ಪಡುತ್ತದೆ.[೨೯] ನೀರೊಳಗಿನ ದೃಷ್ಟಿಗೆ ನೆರವಾಗುವಂತೆ ಅವುಗಳ ಕಣ್ಣುಗಳು ಹೊಂದಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿವೆ, ಮತ್ತು ಬೇಟೆಗಳನ್ನು ಪತ್ತೆಹಚ್ಚುವಲ್ಲಿ ಹಾಗೂ ಪರಭಕ್ಷಕಗಳಿಂದ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುವಲ್ಲಿ ಈ ಕಣ್ಣುಗಳು ಪ್ರಮುಖ ಸಾಧನಗಳಾಗಿ ಕೆಲಸಮಾಡುತ್ತವೆ; ಗಾಳಿಯಲ್ಲಿರುವಾಗ ಅವು ಸಮೀಪ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ಕೂಡಿರುತ್ತವೆ ಎಂದು ಸೂಚಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿದೆಯಾದರೂ, ಸಂಶೋಧನೆಯು ಈ ಊಹಾಸಿದ್ಧಾಂತವನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸಿಲ್ಲ.[೩೦]
ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳು ನಿರೋಧಿಸುವ ಗರಿಗಳ ಒಂದು ದಪ್ಪನಾದ ಪದರವನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದು, ಅವು ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳು ನೀರಿನಲ್ಲಿರುವಾಗ ಅವನ್ನು ಬೆಚ್ಚಗಿರಿಸುತ್ತವೆ (ಶಾಖದ ನಷ್ಟದ ಪ್ರಮಾಣವು ಗಾಳಿಯಲ್ಲಿ ಇದ್ದುದಕ್ಕಿಂತ ನೀರಿನಲ್ಲಿರುವಾಗ ಸಾಕಷ್ಟು ಹೆಚ್ಚಿರುತ್ತದೆ). ಎಲ್ಲಾ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳ ಸಮೂಹದ ಪೈಕಿ ಸಾಮ್ರಾಟ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ (ಅತ್ಯಂತ ದೊಡ್ಡ ಪೆಂಗ್ವಿನ್) ಅತ್ಯಂತ ದೊಡ್ಡ ದೇಹದ ದ್ರವ್ಯರಾಶಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದು, ಇದು ಅನುಗುಣವಾಗಿರುವ ಮೇಲ್ಮೈ ವಿಸ್ತೀರ್ಣ ಹಾಗೂ ಶಾಖದ ನಷ್ಟವನ್ನು ಮತ್ತಷ್ಟು ತಗ್ಗಿಸುತ್ತದೆ. ಅವು ರಕ್ತದ ಹರಿವನ್ನು ಅವುಗಳ ಪರಮಾವಧಿಯ ಸ್ಥಿತಿಗಳಿಗೆ ನಿಯಂತ್ರಿಸಬಲ್ಲವಾಗಿವೆ. ಇದರಿಂದಾಗಿ ರಕ್ತದ ತಂಪಾಗುವಿಕೆಯ ಪ್ರಮಾಣವು ತಗ್ಗಿದಂತಾಗುತ್ತದೆಯಾದರೂ, ಪರಮಾವಧಿಯ ಸ್ಥಿತಿಗಳನ್ನು ಹೆಪ್ಪುಗಟ್ಟಿಸುವಿಕೆಯಿಂದ ಅವು ತಡೆಯುತ್ತವೆ. ಅಂಟಾರ್ಕ್ಟಿಕ್ ಚಳಿಗಾಲದ ಪರಮಾವಧಿಯ ಶೀತದ ವಾತಾವರಣದಲ್ಲಿ ಆಹಾರಕ್ಕಾಗಿ ಮೀನುಹಿಡಿಯಲು ಹೆಣ್ಣು ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳು ಸಮುದ್ರದ ಬಳಿಯಿದ್ದುಕೊಂಡು, ಗಂಡು ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳು ಈ ವಾತಾವರಣವನ್ನು ಸ್ವತಃ ಎದುರಿಸಲು ಬಿಡುತ್ತವೆ. ತಮ್ಮ ದೇಹವನ್ನು ಬೆಚ್ಚಗಿರಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಅವು ಹಲವುವೇಳೆ ಒಟ್ಟಾಗಿ ಮುದುರಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ ಹಾಗೂ ಬಿಸಿಯ ಪಟ್ಟಿಸುತ್ತುವಿಕೆಯ ಕೇಂದ್ರಭಾಗದಲ್ಲಿ ಪ್ರತೀ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ನೂ ತನ್ನ ಸರದಿಯನ್ನು ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳಬೇಕು ಎಂಬುದನ್ನು ಖಾತ್ರಿಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಅವು ತಮ್ಮ ಸ್ಥಾನಗಳನ್ನು ಬದಲಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ.
ಅವುಗಳ ಕಣ್ಣಗುಳಿಯ ಮೇಲಿನ ಗ್ರಂಥಿಯು ರಕ್ತದ ಹರಿವಿನಿಂದ ಹೆಚ್ಚುವರಿ ಲವಣವನ್ನು ಸೋಸುತ್ತದೆಯಾದ್ದರಿಂದ, ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳು ಲವಣಜಲವನ್ನು ಕುಡಿಯಬಲ್ಲವು.[೩೧][೩೨][೩೩] ಮೂಗಿನ ಸಾಗುನಾಳದಿಂದ ಸಾಂದ್ರೀಕೃತ ದ್ರವವೊಂದರಲ್ಲಿ ಈ ಲವಣವು ವಿಸರ್ಜಿಸಲ್ಪಡುತ್ತದೆ.
ಉತ್ತರಾರ್ಧಗೋಳದ ಕಡಲಬಾತು ಪ್ರಾಣಿಗಳು ಕೇವಲ ಬಾಹ್ಯವಾಗಿ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳನ್ನು ಹೋಲುವಂತಿರುತ್ತವೆ: ಅವು ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳೊಂದಿಗೆ ಸಂಬಂಧವನ್ನೇ ಹೊಂದಿಲ್ಲವಾದರೂ, ಹದವರಿತ ಒಂದೇ ಬಗೆಯ ಲಕ್ಷಣ ಬೆಳೆಸಿಕೊಳ್ಳುವ ವಿಕಸನದ ಒಂದು ಫಲಶ್ರುತಿ ಅಥವಾ ಉತ್ಪನ್ನ ಇವಾಗಿವೆ ಎಂದು ಕೆಲವರಿಂದ ಪರಿಗಣಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿವೆ.[೩೪]
ಬಹುಪಾಲು ಜಾತಿಗಳ ಪೈಕಿಯ 50,000 ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳಲ್ಲಿ ಪ್ರಾಯಶಃ ಒಂದು ಪೆಂಗ್ವಿನ್ ಕಪ್ಪು ಪುಕ್ಕಗಳ ಬದಲಿಗೆ ಕಂದುಬಣ್ಣದ ಪುಕ್ಕಗಳೊಂದಿಗೆ ಹುಟ್ಟುತ್ತದೆ. ಇವುಗಳನ್ನು ಇಸಬೆಲ್ಲೈನ್ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳೆಂದು (ಬೂದು ಹಳದಿ ಬಣ್ಣದ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳು) ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ. ಆರ್ಚ್ಡ್ಯೂಕನ ಹೆಂಡತಿ ಆಸ್ಟ್ರಿಯಾದ ಇಸಬೆಲ್ಲಾಳ ಕುರಿತಾದ ದಂತಕಥೆಯೊಂದಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದಂತೆ ಪ್ರಾಯಶಃ ಇವುಗಳಿಗೆ ಇಸಬೆಲ್ಲೈನ್ ಎಂಬ ಹೆಸರು ಬಂದಿದೆ ಎನಿಸುತ್ತದೆ. ಇಸಬೆಲ್ಲಾಳು ತನ್ನ ಗಂಡನು ಓಸ್ಟೆಂಡ್ ನಗರವನ್ನು ವಶಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಮೂಲಕ ಉತ್ತರ ಭಾಗದ ಹಾಗೂ ದಕ್ಷಿಣ ಭಾಗದ ಕೆಳಭಾಗದಲ್ಲಿರುವ ದೇಶಗಳನ್ನು ಒಗ್ಗೂಡಿಸುವ ತನಕ ತನ್ನ ಒಳ ಉಡುಪುಗಳನ್ನು ಬದಲಾಯಿಸದಿರಲು ಶಪಥ ಮಾಡಿದ್ದಳು ಮತ್ತು ಇದು ಕೈಗೂಡಲು ಮೂರು ವರ್ಷಗಳನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡಿತು ಎಂಬುದೇ ಆ ದಂತಕಥೆ.[೩೫] ಬೂದುಹಳದಿ ಬಣ್ಣವಾಗುವಿಕೆಯು ಬಿಳಿಚಿಕೆಗಿಂತ ಭಿನ್ನವಾಗಿದೆ. ಇಸಬೆಲ್ಲೈನ್ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳು ಮಾಮೂಲಿ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳಿಗಿಂತ ಕಡಿಮೆ ಅವಧಿಯವರೆಗೆ ಬದುಕುವ ಪ್ರವೃತ್ತಿಯನ್ನು ತೋರಿಸುತ್ತವೆ. ಏಕೆಂದರೆ ಆಳಕ್ಕೆ ಪ್ರತಿಯಾಗಿ ಅವು ಚೆನ್ನಾಗಿ-ಮರೆಮಾಡಲ್ಪಟ್ಟಿಲ್ಲ, ಮತ್ತು ಅವು ಸಂಗಾತಿಗಳಾಗಿಯೇ ಅನೇಕ ಬಾರಿ ಸಾಯುತ್ತವೆ.
ಎಲ್ಲಾ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ ಜಾತಿಗಳೂ ಸಹ ದಕ್ಷಿಣಾರ್ಧ ಗೋಳಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ಸ್ಥಳೀಯ ಪ್ರಾಣಿಗಳಾಗಿದ್ದರೂ ಸಹ, ಅಂಟಾರ್ಟಿಕಾದಂಥ ತಂಪಾದ ಹವಾಮಾನಗಳಲ್ಲಷ್ಟೇ ಅವು ಕಾಣಬರುವುದಿಲ್ಲ. ವಾಸ್ತವವಾಗಿ, ಪೆಂಗ್ವಿನ್ನ ಕೇವಲ ಕೆಲವೇ ಜಾತಿಗಳು ದಕ್ಷಿಣದಿಂದ ತುಂಬಾ ದೂರಕ್ಕೆ ವಾಸಿಸುತ್ತವೆ. ಕನಿಷ್ಟ ಪಕ್ಷ 10 ಜಾತಿಗಳು ಸಮಶೀತೋಷ್ಣದ ವಲಯದಲ್ಲಿ ಜೀವಿಸುತ್ತವೆ; ಗ್ಯಾಲಪಗೋಸ್ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ ಎಂಬ ಒಂದು ಜಾತಿಯು ಗ್ಯಾಲಪಗೋಸ್ ಐಲೆಂಡ್ಸ್ನಂಥ ದೂರದ ಉತ್ತರದ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುತ್ತವೆ. ಆದರೆ ಈ ದ್ವೀಪಗಳ ಸುತ್ತ ಹರಿಯುವ ಅಂಟಾರ್ಕ್ಟಿಕ್ ಹಮ್ಬೋಲ್ಡ್ಟ್ ಪ್ರವಾಹದ ತಂಪಾದ, ಸಮೃದ್ಧವಾದ ಜಲರಾಶಿಯಿಂದ ಮಾತ್ರವೇ ಇದು ಕೈಗೂಡಲು ಸಾಧ್ಯವಿದೆ.[೩೬]
ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳು ಬರ್ಗ್ಮನ್ನ ನಿಯಮದ [೩೭][೩೮] ಒಂದು ಉತ್ತಮ ಉದಾಹರಣೆಯಾಗಿವೆ ಎಂದು ಹಲವಾರು ಲೇಖಕರು ಸೂಚಿಸಿದ್ದು, ಸಣ್ಣಗಾತ್ರದ ದೇಹದ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳಿಗಿಂತ ದೊಡ್ಡಗಾತ್ರದ ದೇಹದ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳು ಉನ್ನತ ಅಕ್ಷಾಂಶಗಳಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುವುದು ಇದರಲ್ಲಿನ ವೈಶಿಷ್ಟ್ಯವಾಗಿದೆ. ಇದಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದಂತೆ ಕೆಲವೊಂದು ಅಸಮ್ಮತಿಗಳೂ ವ್ಯಕ್ತವಾಗಿವೆ, ಮತ್ತು ಇತರ ಹಲವಾರು ಲೇಖಕರು ಉಲ್ಲೇಖಿಸಿರುವ ಪ್ರಕಾರ, ಈ ಊಹಾಸಿದ್ಧಾಂತವನ್ನು ಅಲ್ಲಗಳೆಯುವ ಪಳೆಯುಳಿಕೆ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ ಜಾತಿಗಳು ಅಸ್ತಿತ್ವದಲ್ಲಿವೆ. ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ, ಕೇವಲ ಅಕ್ಷಾಂಶವೊಂದೇ ಅಲ್ಲದೇ ಮಹಾಸಾಗರ ಪ್ರವಾಹಗಳು ಹಾಗೂ ಅವುಗಳ ಮೇಲೆ ಚಿಮ್ಮುವಿಕೆಗಳು ಕೂಡಾ ಜಾತಿಗಳ ವೈವಿಧ್ಯತೆಯ ಮೇಲೆ ಒಂದು ಮಹಾನ್ ಪರಿಣಾಮವನ್ನು ಹೊಂದಿರಲು ಸಾಧ್ಯವಿದೆ.[೩೯][೪೦]
ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳು ಈ ಕೆಳಕಂಡ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಿನ ಸಂಖ್ಯೆಯಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬರುತ್ತವೆ: ಅಂಟಾರ್ಟಿಕಾ, ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾ, ನ್ಯೂಜಿಲೆಂಡ್, ದಕ್ಷಿಣ ಅಮೆರಿಕಾ, ಮತ್ತು ದಕ್ಷಿಣ ಆಫ್ರಿಕಾ.[೪೧][೪೨]
ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳು ಬಹುಮಟ್ಟಿಗೆ ದೊಡ್ಡ ಸಮುದಾಯಗಳಲ್ಲಿ ಸಂತಾನಾಭಿವೃದ್ಧಿ ಮಾಡುತ್ತವೆಯಾದರೂ, ಹಳದಿ-ಕಣ್ಣಿನ ಮತ್ತು ಫಿಯೋರ್ಡ್ಲ್ಯಾಂಡ್ ಜಾತಿಗಳು ಇದಕ್ಕೆ ಅಪವಾದವಾಗಿವೆ; ಜೆಂಟೂ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳಿಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದಂತೆ ಹೇಳುವುದಾದರೆ ಈ ಸಮುದಾಯಗಳು ಗಾತ್ರದಲ್ಲಿ 100 ಜೋಡಿಗಳಷ್ಟು ಅಲ್ಪಮಟ್ಟದಲ್ಲಿದ್ದರೆ, ರಾಜ, ಠೀವಿಗಾರ ಹಾಗೂ ಗಲ್ಲಪಟ್ಟಿಯ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳಿಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದಂತೆ ಸಮುದಾಯಗಳ ಗಾತ್ರವು ಹಲವಾರು ನೂರಾರು ಸಾವಿರಾರು ಸಂಖ್ಯೆಯಲ್ಲಿರುತ್ತದೆ.[೪೩] ಸಮುದಾಯಗಳಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುವುದರಿಂದ ಪಕ್ಷಿಗಳ ನಡುವೆ ಒಂದು ಉನ್ನತ ಮಟ್ಟದ ಸಾಮಾಜಿಕ ಪ್ರಭಾವಕ್ಕೆ ಅವಕಾಶವಿರುತ್ತದೆ. ಇದರಿಂದಾಗಿ, ಎಲ್ಲಾ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ ಜಾತಿಗಳಲ್ಲಿನ ದೃಷ್ಟಿಗೋಚರ ಮತ್ತು ಧ್ವನಿಯ ಪ್ರದರ್ಶನದ ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ಸಂಚಯವೇ ರೂಪುಗೊಳ್ಳುತ್ತದೆ.[೪೪] ಪ್ರಯಾಸಕರ ಪ್ರದರ್ಶನಗಳು ಇತರ ಜೀವಿಗಳನ್ನು ಎದುರಿಸಲು ಅಥವಾ ಓಡಿಸಲು, ಅಥವಾ ಪರ್ಯಾಯವಾಗಿ ಶಮನಗೊಳಿಸಲು ಮತ್ತು ಅವುಗಳೊಂದಿಗಿನ ತಿಕ್ಕಾಟವನ್ನು ತಪ್ಪಿಸಲು ಮಾಡುವ ಉದ್ದೇಶವನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ.[೪೪]
ಒಂದು ಸಂತಾನೋತ್ಪತ್ತಿಯ ಋತುವಿಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದಂತೆ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳು ಏಕ ಸಂಗಾತಿಯ ಜೋಡಿಗಳನ್ನು ರೂಪಿಸುತ್ತವೆಯಾದರೂ, ಒಂದೇ ಜೋಡಿಯು ಮತ್ತೆ ಸೇರುವ ಪ್ರಮಾಣವು ತೀವ್ರವಾಗಿ ಬದಲಾಗುತ್ತದೆ. ಬಹುತೇಕ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳು ಏಕಕಾವಿನ ಮೊಟ್ಟೆಯ ಒಂದು ಬಾರಿಯಲ್ಲಿ ಎರಡು ಮೊಟ್ಟೆಗಳನ್ನು ಇಡುತ್ತವೆ. ಆದರೆ ಎರಡು ಅತ್ಯಂತ ದೊಡ್ಡ ಜಾತಿಗಳಾದ ಸಾಮ್ರಾಟ ಮತ್ತು ರಾಜ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳು ಕೇವಲ ಒಂದೇ ಒಂದು ಮೊಟ್ಟೆಯನ್ನಿಡುತ್ತವೆ.[೪೫] ಸಾಮ್ರಾಟ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ನ್ನು ಹೊರತುಪಡಿಸಿ, ಎಲ್ಲಾ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳೂ ಕಾವು ಕೂರುವಿಕೆಯ ಕರ್ತವ್ಯಗಳನ್ನು ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ.[೪೬] ಈ ಕಾವು ಕೂರುವಿಕೆಯ ಪಾಳಿಗಳು ಹಲವು ದಿನಗಳವರೆಗೆ ನಡೆಯಬಹುದು ಮತ್ತು ಜೋಡಿಯ ಒಂದು ಸದಸ್ಯನು ಸಮುದ್ರದಲ್ಲಿ ಆಹಾರ ಹುಡುಕುತ್ತಿರುತ್ತದೆಯಾದ್ದರಿಂದ, ಈ ಪಾಳಿಯು ವಾರಗಳವರೆಗೂ ನಡೆಯಬಹುದು.
ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಕೇವಲ ಒಂದು ಸಲದ ಮರಿಗಳನ್ನಷ್ಟೇ ಇಡುತ್ತವೆ; ಇದಕ್ಕೆ ಹೊರತಾಗಿರುವ ಪುಟ್ಟ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ ಒಂದು ಋತುವಿನಲ್ಲಿ ಎರಡು ಅಥವಾ ಮೂರುಬಾರಿ ಒಂದು ಸಲದ ಮರಿಗಳನ್ನು ಇಡಬಲ್ಲುದಾಗಿರುತ್ತದೆ.[೪೭]
ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳನ್ನು ಇತರ ಪಕ್ಷಿ ಜಾತಿಗಳ ಜನ್ಮದಾತ ಪಕ್ಷಿಗಳ ತೂಕದೊಂದಿಗೆ ಪ್ರಮಾಣಾನುಗುಣವಾಗಿ ಹೋಲಿಸಿದಾಗ ಅವುಗಳ ಮೊಟ್ಟೆಗಳಿಗಿಂತ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳ ಮೊಟ್ಟೆಗಳು ಚಿಕ್ಕದಾಗಿರುವುದು ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ; ...52 g (2 oz)ನಲ್ಲಿ ಪುಟ್ಟ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ ಮೊಟ್ಟೆಯು ತನ್ನ ತಾಯಿಯರ ತೂಕದ 4.7%ನಷ್ಟಿರುತ್ತದೆ, ಮತ್ತು 450 g (1 lb) ಸಾಮ್ರಾಟ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ ಮೊಟ್ಟೆಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದಂತೆ ಇದು 2.3%ನಷ್ಟಿರುತ್ತದೆ.[೪೫] ಅನುಗುಣವಾಗಿ ದಪ್ಪಗಿರುವ ಕವಚವು ಒಂದು ಪೆಂಗ್ವಿನ್ ಮೊಟ್ಟೆಯ ತೂಕದ 10 ಮತ್ತು 16 %ನಷ್ಟರ ನಡುವಣ ಇರುತ್ತದೆ. ಗೂಡುಕಟ್ಟುವಿಕೆಯ ಒಂದು ಪ್ರತಿಕೂಲವಾದ ಪರಿಸರದಲ್ಲಿನ ಸಂಭಾವ್ಯ ಒಡೆಯುವಿಕೆಯ ಅಪಾಯವನ್ನು ತಗ್ಗಿಸಲು ಈ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಿರುತ್ತದೆ. ಮೊಟ್ಟೆಯ ಹಳದಿ ಲೋಳೆಯೂ ಸಹ ದೊಡ್ಡ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿದ್ದು, ಮೊಟ್ಟೆಯ 22–31%ನಷ್ಟು ಭಾಗವನ್ನು ಆವರಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಕೆಲವೊಂದು ಮೊಟ್ಟೆಯ ಹಳದಿ ಲೋಳೆಯು, ಮರಿಯು ಹುಟ್ಟಿದ ನಂತರೂ ಅನೇಕ ವೇಳೆ ಉಳಿದಿರುತ್ತದೆ, ಮತ್ತು ಜನ್ಮದಾತ ಪಕ್ಷಿಗಳು ಆಹಾರದೊಂದಿಗೆ ಮರಳುವುದು ಒಂದು ವೇಳೆ ತಡವಾದಲ್ಲಿ ಈ ಲೋಳೆಯು ಜೀವವನ್ನು ಹಿಡಿದಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುವಲ್ಲಿ ಪುಟ್ಟಮರಿಗೆ ನೆರವಾಗುತ್ತದೆ ಎಂದು ಭಾವಿಸಲಾಗಿದೆ.[೪೮]
ತಾಯಿ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳು ಒಂದು ಮರಿಯನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡಾಗ, ಮತ್ತೊಂದು ತಾಯಿಯ ಮರಿಯನ್ನು "ಕದಿಯಲು" ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತವೆ. ಆದರೆ ಆ ಮತ್ತೊಂದು ತಾಯಿಯು ತನ್ನ ಮರಿಯನ್ನು ರಕ್ಷಿಸಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುವಲ್ಲಿ ಸನಿಹದಲ್ಲಿರುವ ಇತರ ಹೆಣ್ಣು ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳು ನೆರವಾಗುವುದರಿಂದ ಈ ಕದಿಯುವ ಪ್ರಯತ್ನವು ವಿಫಲಗೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಸಾಮ್ರಾಟ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳಂಥ ಕೆಲವೊಂದು ಜಾತಿಗಳಲ್ಲಿ, ಕೂಸುಮನೆಗಳು ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುವ ದೊಡ್ಡ ಗುಂಪುಗಳಲ್ಲಿ ಕಿರಿಯ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳು ಜಮಾವಣೆಗೊಳ್ಳುತ್ತವೆ.
ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳಿಗೆ ಮಾನವರ ಕುರಿತಾಗಿ ಯಾವುದೇ ವಿಶೇಷ ಭಯವಿದ್ದಂತೆ ತೋರುವುದಿಲ್ಲ, ಮತ್ತು ತಾವಿರುವ ತಾಣಕ್ಕೆ ಭೇಟಿನೀಡುವ ಪರಿಶೋಧಕರ ಗುಂಪುಗಳನ್ನು ಯಾವುದೇ ಸಂದಿಗ್ಧ ಮನಸ್ಕತೆಯಿಲ್ಲದೇ ಅವು ಸಮೀಪಿಸುತ್ತವೆ. ಅಂಟಾರ್ಟಿಕಾದಲ್ಲಾಗಲೀ ಅಥವಾ ಸನಿಹದ ಕಡಲಾಚೆಯ ದ್ವೀಪಗಳಲ್ಲಾಗಲೀ ಯಾವುದೇ ನೆಲದ ಪರಭಕ್ಷಕಗಳನ್ನೂ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳು ಹೊಂದದೇ ಇರುವುದು ಪ್ರಾಯಶಃ ಇದಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಾಗಿರಬೇಕು. ಅದರ ಬದಲಿಗೆ, ಚಿರತೆ ನೀರುನಾಯಿಯಂಥ ಪರಭಕ್ಷಕಗಳಿಂದ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳು ಸಮುದ್ರದಲ್ಲಿ ಅಪಾಯವನ್ನೆದುರಿಸುತ್ತವೆ. ವಿಶಿಷ್ಟವಾಗಿ, ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳು ಸುಮಾರು 3 ಮೀಟರುಗಳಿಗಿಂತ (10 ಅಡಿ) ಹೆಚ್ಚು ಹತ್ತಿರಕ್ಕೆ ಬರುವುದಿಲ್ಲ. ಈ ಅಂತರವನ್ನು ದಾಟಿ ಬಂದರೆ ಅವು ಅಸ್ಥಿರಗೊಂಡು ಧೈರ್ಯಗೆಡುತ್ತವೆ. ಅಂಟಾರ್ಕ್ಟಿಕ್ ಪ್ರದೇಶಕ್ಕೆ ಪ್ರವಾಸ ಬರುವ ಪ್ರವಾಸಿಗಳಿಗೂ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳಿಂದ ಇದೇ ಪ್ರಮಾಣದ ಅಂತರವನ್ನು ಕಾಯ್ದುಕೊಳ್ಳಲು ಸೂಚಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ (ಪ್ರವಾಸಿಗಳು 3 ಮೀಟರುಗಳಿಗಿಂತ ಕಡಿಮೆ ಇರುವ ಅಂತರದವರೆಗೆ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳ ಬಳಿಗೆ ಸಾಗುವಂತಿಲ್ಲ, ಆದರೆ ಒಂದು ವೇಳೆ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳೇ ಅವರ ಸನಿಹಕ್ಕೆ ಬಂದರೆ ಪ್ರವಾಸಿಗರು ಹಿಂದೆಗೆಯುವ ಅಗತ್ಯವಿರುವುದಿಲ್ಲ).
ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳು ವಿಶೇಷ ರೀತಿಯಲ್ಲಿರುವ ತಮ್ಮ ನೆಟ್ಟಗಿನ ನಿಲುವು, ಅಡ್ಡಡ್ಡಲಾಗಿ ತೂಗಾಡುತ್ತಿರುವ ನಡಿಗೆ ಮತ್ತು (ಇತರ ಪಕ್ಷಿಗಳಿಗೆ ಹೋಲಿಸಿದಾಗ) ಮಾನವರ ಭಯವನ್ನು ಹೊಂದದಿರುವುದು ಈ ಎಲ್ಲಾ ಕಾರಣಗಳಿಂದ ಪ್ರಧಾನವಾಗಿ ವಿಶ್ವಾದ್ಯಂತ ಜನಪ್ರಿಯವಾಗಿವೆ. ಕಣ್ಸೆಳೆಯುವ ಅವುಗಳ ಕಪ್ಪು-ಮತ್ತು-ಬಿಳಿ ಪುಕ್ಕಗಳು ಅನೇಕ ಬಾರಿ ಒಂದು ಗಿಡ್ಡ ಅಂಗಿಯ ದಿರಿಸಿನೊಂದಿಗೆ ಹೋಲಿಸಲ್ಪಡುತ್ತವೆ. ಕೆಲವೊಂದು ಕಲಾವಿದರು ಹಾಗೂ ಬರಹಗಾರರು ತಪ್ಪುಗ್ರಹಿಕೆಯಿಂದ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳನ್ನು ಉತ್ತರ ಧ್ರುವದಲ್ಲಿರುವ ಜೀವಿಗಳಂತೆ ಚಿತ್ರಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಅತ್ಯಂತ ಉತ್ತರದ ದಿಕ್ಕಿನಲ್ಲಿರುವ ಗ್ಯಾಲಪಗೋಸ್ನ ಸಣ್ಣ ಗುಂಪನ್ನು ಹೊರತುಪಡಿಸಿದರೆ, ಉತ್ತರಾರ್ಧಗೋಳದಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚೂಕಮ್ಮಿ ಯಾವುದೇ ಕಾಡು ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳು ಇಲ್ಲವಾಗಿರುವುದರಿಂದ ಇದು ತಪ್ಪುಗ್ರಹಿಕೆ ಎಂದು ಕರೆಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಚಿಲ್ಲಿ ವಿಲ್ಲಿ ಎಂಬ ವ್ಯಂಗ್ಯಚಿತ್ರ ಮಾಲಿಕೆಯ ಸರಣಿಯು ಈ ತಪ್ಪುಗ್ರಹಿಕೆಯನ್ನು ಶಾಶ್ವತಗೊಳಿಸುವಲ್ಲಿ ನೆರವಾಗಿದೆ. ಏಕೆಂದರೆ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ ಎಂಬ ಶೀರ್ಷಿಕೆಯು ಧ್ರುವಪ್ರದೇಶದ ಬಿಳಿಕರಡಿಗಳು ಮತ್ತು ಕಡಲಸಿಂಹಗಳಂಥ ಉತ್ತರಾರ್ಧಗೋಳದ ಜಾತಿಗಳೊಂದಿಗೆ ಪರಸ್ಪರ ಪ್ರಭಾವ ಬೀರುತ್ತದೆ.
ಅನೇಕ ಪುಸ್ತಕಗಳಿಗೆ ಮತ್ತು ಹ್ಯಾಪಿ ಫೀಟ್ ಮತ್ತು ಸರ್ಫ್'ಸ್ ಅಪ್ ನಂಥ ಅನೇಕ ಚಲನಚಿತ್ರಗಳಿಗೆ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳು ಆಧಾರವಸ್ತುಗಳಾಗಿವೆ. ಈ ಎರಡೂ ಚಿತ್ರಗಳೂ CGI ಚಲನಚಿತ್ರಗಳಾಗಿವೆ; ಮಾರ್ಚ್ ಆಫ್ ದಿ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಸ್ ಎಂಬುದು ಸಾಮ್ರಾಟ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ನ ವಲಸೆಗಾರಿಕೆ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯನ್ನು ಆಧರಿಸಿದ ಒಂದು ಸಾಕ್ಷ್ಯಚಿತ್ರವಾಗಿದೆ; ಮತ್ತು ಫೇಸ್ ಆಫ್ ದಿ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಸ್ ಎಂಬ ಶೀರ್ಷಿಕೆಯನ್ನುಳ್ಳ ಚಿತ್ರವು ಒಂದು ವಿಕಟಾನುಕರಣವಾಗಿದೆ. ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳು ಹಲವಾರು ವ್ಯಂಗ್ಯಚಿತ್ರ ಮಾಲಿಕೆಗಳು ಹಾಗೂ ದೂರದರ್ಶನದ ರೂಪಕಗಳಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಅಸ್ತಿತ್ವವನ್ನು ತೋರಿಸಿಕೊಟ್ಟಿವೆ; ಅವುಗಳ ಪೈಕಿ ಪ್ರಾಯಶಃ ಅತ್ಯಂತ ಗಮನಾರ್ಹವಾದುದೆಂದರೆ ಪಿಂಗು ಮಾಲಿಕೆ ಎನ್ನಬಹುದು. 1986ರಲ್ಲಿ ಸಿಲ್ವಿಯೋ ಮಝೋಲಾನಿಂದ ಸೃಷ್ಟಿಸಲ್ಪಟ್ಟ ಈ ಮಾಲಿಕೆಯು 100ಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಕಿರುಸಂಚಿಕೆಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿದೆ. ಎಂಟರ್ಟೈನ್ಮೆಂಟ್ ವೀಕ್ಲಿ ಪತ್ರಿಕೆಯು ತನ್ನ ದಶಕದ-ಅಂತ್ಯದ "ಅತ್ಯುತ್ತಮವಾದ ಸಂಗತಿಗಳ" ಪಟ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳಿಗೆ ಸ್ಥಾನಕಲ್ಪಿಸಿದೆ. "ಅವು ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದ ಜೀವಿಗಳೇ ಆಗಿರಲಿ (ಮಾರ್ಚ್ ಆಫ್ ದಿ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಸ್), ನರ್ತಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಜೀವಿಗಳಾಗಿರಲಿ (ಹ್ಯಾಪಿ ಫೀಟ್), ಅಥವಾ ನೇತಾಡುತ್ತಿರುವ ಹತ್ತರಂತೆಯೇ ಇದ್ದಿರಲಿ (ಸರ್ಫ್'ಸ್ ಅಪ್), ವಿಲಕ್ಷಣವಾದ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಆರಾಧನೀಯವಾಗಿರುವ ಈ ಪಕ್ಷಿಗಳು ಗಲ್ಲಾಪೆಟ್ಟಿಗೆಯಲ್ಲಿನ ತಮ್ಮ ಹಾರಾಟವನ್ನು ದಶಕದಾದ್ಯಂತ ಮುಂದುವರಿಸಿಕೊಂಡು ಹೋದವು."[೪೯]
ದೊಡ್ಡ ಗುಂಪುಗಳನ್ನು ರೂಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳ ಪ್ರವೃತ್ತಿಯು, ಅವೆಲ್ಲವೂ ಕರಾರುವಾಕ್ಕಾಗಿ ಒಂದೇ ರೀತಿ ಕಾಣುತ್ತವೆ ಎಂಬ ರೂಢಮಾದರಿಗೆ ಪುಷ್ಟಿ ನೀಡುತ್ತದೆ. ಗ್ಯಾರಿ ಲಾರ್ಸನ್ನಂಥ ವ್ಯಂಗ್ಯಚಿತ್ರಕಾರರು ಈ ಜನಪ್ರಿಯ ಗ್ರಹಿಕೆಯನ್ನು ತಮ್ಮ ಕೃತಿಗಳಲ್ಲಿ ಬಳಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಇದು ಎಡೆಮಾಡಿಕೊಟ್ಟಿದೆ.
ದಿ ಗಾರ್ಡಿಯನ್ ವೃತ್ತಪತ್ರಿಕೆಯಲ್ಲಿನ ತನ್ನ ವ್ಯಂಗ್ಯಚಿತ್ರ ಸರಣಿಯಲ್ಲಿ, ಅದರಲ್ಲೂ ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಫಾಕ್ಲೆಂಡ್ಸ್ ಯುದ್ಧದ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿನ ಹಾಗೂ ಅದರ ನಂತರದಲ್ಲಿನ ವ್ಯಂಗ್ಯಚಿತ್ರ ಮಾಲಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ ಸ್ಟೀವ್ ಬೆಲ್ ಎಂಬ UK ವ್ಯಂಗ್ಯಚಿತ್ರಕಾರನು ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳನ್ನು ನಿಯತವಾಗಿ ಬಳಸಿಕೊಂಡು ಬಂದಿದ್ದಾನೆ.
2000ರ ದಶಕದ ಮಧ್ಯಭಾಗದಲ್ಲಿ, ಬಹುಕಾಲದವರೆಗೆ ಸಾಗುವ ಸಲಿಂಗದ ಜೋಡಿಗಳನ್ನು ರೂಪಿಸುವ ಪ್ರಾಣಿಗಳ ಅತ್ಯಂತ ಜನಪ್ರಿಯ ಜಾತಿಗಳ ಪೈಕಿ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳು ಒಂದೆನಿಸಿಕೊಂಡವು. ನ್ಯೂಯಾರ್ಕ್ ಮೃಗಾಲಯದಲ್ಲಿನ ಇಂಥದೊಂದು ಪೆಂಗ್ವಿನ್ ಕುಟುಂಬದ ಕುರಿತಾಗಿ ಅಂಡ್ ಟ್ಯಾಂಗೋ ಮೇಕ್ಸ್ ಥ್ರೀ ಎಂಬ ಮಕ್ಕಳ ಪುಸ್ತಕವೊಂದು ಬರೆಯಲ್ಪಟ್ಟಿತು.
_21.jpg)
|accessdate= (help); |access-date= requires |url= (help)CS1 maint: unrecognized language (link) ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳು (ಗಣ ಸ್ಫೆನಿಸಿಫೋರ್ಮ್ಸ್ , ವಂಶ ಸ್ಫೆನಿಸಿಡೇ ) ದಕ್ಷಿಣಾರ್ಧ ಗೋಳದಲ್ಲಿ, ಅದರಲ್ಲೂ ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಅಂಟಾರ್ಟಿಕಾದಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚೂಕಮ್ಮಿ ಪ್ರತ್ಯೇಕವಾಗಿ ಜೀವಿಸುತ್ತಿರುವ ಜಲಜೀವಿ, ಹಾರಲಾರದ ಪಕ್ಷಿಗಳ ಒಂದು ಗುಂಪಾಗಿದೆ. ನೀರಿನಲ್ಲಿನ ಜೀವನಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದಂತೆ ಹೆಚ್ಚಿನ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಹೊಂದಿಕೊಂಡಿರುವ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳು, ವಿರುದ್ಧಛಾಯೆಯ ಕಪ್ಪು ಮತ್ತು ಬಿಳಿ ಪುಕ್ಕಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ, ಮತ್ತು ಅವುಗಳ ರೆಕ್ಕೆಗಳು ಈಜುಗೈಗಳಾಗಿ ಮಾರ್ಪಟ್ಟಿವೆ. ಬಹುಪಾಲು ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳು ಪುಟ್ಟ ಕಡಲಕಳೆ ಚಿಪ್ಪುಜೀವಿಗಳು, ಮೀನು, ಸ್ಕ್ವಿಡ್, ಮತ್ತು ನೀರೊಳಗೆ ಈಜುವಾಗ ಹಿಡಿದ ಕಡಲಜೀವದ ಇತರ ಸ್ವರೂಪಗಳನ್ನು ತಿನ್ನುತ್ತವೆ. ಅವು ತಮ್ಮ ಜೀವಿತಾವಧಿಯ ಸುಮಾರು ಅರ್ಧಭಾಗವನ್ನು ಭೂಮಿಯ ಮೇಲೆ ಕಳೆದರೆ, ಉಳಿದರ್ಧ ಭಾಗವನ್ನು ಮಹಾಸಾಗರಗಳಲ್ಲಿ ಕಳೆಯುತ್ತವೆ.
ಎಲ್ಲಾ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ ಜಾತಿಗಳೂ ಸಹ ದಕ್ಷಿಣಾರ್ಧ ಗೋಳದ ಸ್ಥಳೀಯ ಪ್ರಾಣಿಗಳಾಗಿದ್ದರೂ ಸಹ, ಅಂಟಾರ್ಟಿಕಾದಂಥ ಕೇವಲ ತಂಪಾದ ಹವಾಮಾನಗಳಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರವೇ ಅವು ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದಿಲ್ಲ. ವಾಸ್ತವವಾಗಿ ಹೇಳಬೇಕೆಂದರೆ, ಕೇವಲ ಕೆಲವೇ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ ಜಾತಿಗಳು ತುಂಬಾ ದೂರದ ದಕ್ಷಿಣಭಾಗದಲ್ಲಿ ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ. ಹಲವಾರು ಜಾತಿಗಳು ಸಮಶೀತೋಷ್ಣ ವಲಯದಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬರುತ್ತವೆ, ಮತ್ತು ಗ್ಯಾಲಪಗೋಸ್ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ ಎಂಬ ಒಂದು ಜಾತಿಯು ಸಮಭಾಜಕ ವೃತ್ತದ ಸಮೀಪ ವಾಸಿಸುತ್ತದೆ.
ಸಾಮ್ರಾಟ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳು (ಆಪ್ಟೆನೋಡೈಟ್ಸ್ ಫಾರ್ಸ್ಟೆರಿ ) ಅತ್ಯಂತ ದೊಡ್ಡ ಜೀವಂತ ಜಾತಿಗಳಾಗಿವೆ: ವಯಸ್ಕ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳು ಸರಾಸರಿಯಾಗಿ ಸುಮಾರು 1.1 ಮೀ.ನಷ್ಟು (3 ಅಡಿ 7 ಇಂಚು) ಎತ್ತರವಿರುತ್ತವೆ ಮತ್ತು 35 ಕೆ.ಜಿ. (75 ಪೌಂಡು) ಅಥವಾ ಅದಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಿಗೆ ತೂಗುತ್ತವೆ. ಪುಟ್ಟ ನೀಲಿ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳು (ಯೂಡಿಪ್ಟುಲಾ ಮೈನರ್ ) ಅತ್ಯಂತ ಚಿಕ್ಕದಾದ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ ಜಾತಿಗಳಾಗಿದ್ದು, ಇವು ಪುಟಾಣಿ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ ಎಂದೂ ಕರೆಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ. ಇವು ಸುಮಾರು 40 ಸೆಂ.ಮೀ.ಯಷ್ಟು ಎತ್ತರವಿದ್ದು (16 ಇಂಚು) 1 ಕೆ.ಜಿ.ಯಷ್ಟು (2.2 ಪೌಂಡು) ತೂಗುತ್ತವೆ. ಉಪಲಬ್ಧ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳ ಪೈಕಿ, ದೊಡ್ಡದಾದ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳು ತಂಪಾಗಿರುವ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸಿದರೆ, ಚಿಕ್ಕಗಾತ್ರದ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ಗಳು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಸಮಶೀತೋಷ್ಣದ ಅಥವಾ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಉಷ್ಣವಲಯದ ಹವಾಮಾನಗಳಲ್ಲೂ ಕಂಡುಬರುತ್ತವೆ (ಇದನ್ನೂ ನೋಡಿ : ಬರ್ಗ್ಮನ್ನ ನಿಯಮ). ಕೆಲವೊಂದು ಇತಿಹಾಸಪೂರ್ವದ ಜಾತಿಗಳು ಅಗಾಧ ಗಾತ್ರಗಳನ್ನು ತಳೆದು ಓರ್ವ ವಯಸ್ಕ ಮಾನವನಷ್ಟೇ ಎತ್ತರ ಅಥವಾ ತೂಕವನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದವು (ಹೆಚ್ಚಿನ ಮಾಹಿತಿಗೆ ಕೆಳಗೆ ನೋಡಿ). ಇವು ಅಂಟಾರ್ಕ್ಟಿಕ್ ಪ್ರದೇಶಗಳಿಗಷ್ಟೇ ಸೀಮಿತವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ; ಅದಕ್ಕೆ ಪ್ರತಿಯಾಗಿ, ಉಪ-ಅಂಟಾರ್ಕ್ಟಿಕ್ ಪ್ರದೇಶಗಳು ಹೆಚ್ಚಿನ ಪ್ರಮಾಣದ ವೈವಿಧ್ಯತೆಗೆ ಆಶ್ರಯ ನೀಡಿದವು, ಮತ್ತು ಸಮಭಾಜಕ ವೃತ್ತದ ದಕ್ಷಿಣಕ್ಕೆ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ 2,000 ಕಿ.ಮೀ.ಗಳಷ್ಟಿರದ, ಇಂದಿನ ಹವಾಮಾನಕ್ಕಿಂತ ಖಚಿತವಾಗಿ ಬೆಚ್ಚಗಿರುವ ಹವಾಮಾನವೊಂದರಲ್ಲಿನ ಪ್ರದೇಶವೊಂದರಲ್ಲಿ ಕನಿಷ್ಟಪಕ್ಷ ಒಂದು ದೈತ್ಯ ಪೆಂಗ್ವಿನ್ ಕಂಡುಬಂತು.
የዋልታ ወፍ (ፔንጒን) Sphenisciformes በአንታርክቲካ አካባቢ የሚገኝ የአዕዋፍ አስትኔ ነው። የማይበርሩ ጥቁርና ነጭ ወፎች ናቸው፤ ክንፎቻቸው በውቅያኖስ ውስጥ ለመዋኘት ተዘጋጅተዋል።
በውነት ሁላቸው በውርጭ አገር የሚገኙ አይደለም፣ በሞቀውም አገር ደግሞ የሚኖሩ አሉ። ባብዛኛው በደቡባዊው ንፍቀ ክበብ ውስጥ ብቻ የሚታዩ ሲሆን፣ አንዱ ዝርያ የጋላፓጎስ ዋልታ ወፍ ብቻ ከምድር ወገብ በስተሰሜን ይገኛል።
አብዛኛዎቹ ዝርያዎች በአሳ ወይም በሌሎች የባሕር ሕይወቶች የሚመገቡት በውሃ ውስጥ በሚዋኙበት ጊዜ ነው። ከሕይወታቸው ግማሹን በውቅያኖስ፣ ግማሹንም በየብስ ላይ ያሳልፋሉ።
ከሁሉ ታላቅ የሆነው ዝርያ ንጉሥ ዋልታ ወፍ (Aptenodytes forsteri) በአንታርክቲካ የሚኖር ሲሆን በአማካይ ቁመቱ ከ1.1 ሜትር እና ክብደቱ 35 ኪሎግራም ይሆናል። በጣም ትንሽ የሆነው ዋልታ ወፍ ዝርያ ትንሽ ሰማያዊ ዋልታ ወፍ Eudyptula minor በአውስትራሊያ ኗሪ ሲሆን፣ ይህም ቁመቱ 40 ሴንቲ ሜትር የሚያክል፣ ክብደቱ ከ1 ኪ.ግ. ይመዘናል። በጥንት በቅድመ ታሪክ እስከ ሰው ልጅ ቁመት ድረስ (1.8 ሜትር) የቆመ ታላላቅ ዝርያ («Anthropornis») በኒው ዚላንድ አካባቢ እንደ ኖረ ከቅሪተ አካሎች ታውቋል። በዘመናዊ ሳይንሳዊ ግመት ይህ ታላላቅ ዋልታ ወፍ ዝርያ ከ33 እስከ 45 ሚሊዮን ዓመታት ከአሁን በፊት ይመላለስ ነበር።
በእንግሊዝኛ፣ «ፔንጒን» የሚለው ስም መጀመርያው በ16ኛው ክፍለዘመን ሲታይ፣ ይህ የሌላ ወፍ አይነት ስም ነበረ። በስሜን ክፍለ-አለም ለታወቀ፣ ዋልታ-ወፍን ለመሰለ እንጂ በቅርብ ላልተዛመደው፣ አሁንም ለጠፋው ዝርያ ታላቅ አውክ (Pinguinus impennis) ይሰይም ነበር። ታላቅ አውክም በራሱ ላይ ነጭ ስለነበረው፣ ስሙ ከዌልስኛ /ፐን ጒን/ «ነጭ ራስ» እንደ ተሰጠ ይታስባል። በኋላ መርከበኞች ወደ ደቡብ ክፍለ አለም ሲጓዙ የዋልታ ወፉን ተመሳሳይነት አይተው እሱንም «ፔንጒን» ይሉት ጀመር። ይሁን ኢንጂ በሆላንድኛ ዋልታ ወፍ ደግሞ /ፈትጋንዝ/ «የስብ ዚዪ» ሊባል ይችላል፤ ስለዚህ «ፔንጒን» ከሮማይስጥ /ፒንጒስ/ «ስብ» እንደ ደረሰ የሚያስቡ አሉ።
አሁን የሚገኙ የፔንጒን ዝርያዎች ሁሉ በስድስት ወገኖች ይከፈላሉ፤ በነዚህም ውስጥ እንደ ምንጮቹ ልዩነት ከ17-20 ልዩ ልዩ ዝርዮች አሉ።
