De feereager (bubulcus ibis) is in lytse wite reager-soarte.
Oarspronklik komt de soart út Afrika. De ûfrûne 50 jier hat de soarte him lykwols ferspraat oer oare kontininten, Aazje, Amerika, Austraalje en Súd-Europa (it suden fan Spanje en Portugal). Ut Nederlân (meast út Seelân, Súd-Hollân) en Belgje (West- en East-Flaanderen) binne fan de lêste jierren hûnderten waarnimmingen bekend.
De feereager is sa'n 50 cm en bewennet swietwettersompen, kultuerlân en greide.
De fûgel hat syn namme te tankjen oan it feit dat er faak yn lytse kloften by weidzjend fee tahâldt. It fee jaget faak ynsekten, kikkerts, mûzen en oare bistkes dy't de reager graach mei, út harren skûlplak.
Feereagers nestelje faak yn it selsip fan oare reagersoart. Yn it briedseizoen kriget de feereager in skaaimerken dy't er oars net hat; oan de toef, op de rêch en op it boarst binne dan in tal lange isabelkleurige sierfearren te sjen binne. Ek de poaten en de snaffel krije dan in wat djipper readige kleur.
De feereager komt algemien foar yn de kuststreek fan Suriname, hjit yn it Sranan sabaku en hat fanwegen syn populariteit model stien foar it logo fan de Surinaamske Loftfeart Maatskippij.
Garanîk an jî garranîk (bi soranî: Şawerrixne; bi latînî: Bubulcus ibis) cureyekî famîleya şaqaviyan e.
Garanîk nêzî 50 cm dirêj e. Ji dûr ve spî diyar dike (zivistanan bi xwe spî spî dibe). Pê sor in. Çend perekên bavzer ên dirêj li singê wî ne. Çav zer in bi ser sorî ve. Nikul zer e û pê qehwayiyekî bi ser reşî ve ne.
Hindek caran li ser pişta çêl û gamêşan dadide, wan mêş û mûran dixwe yên taloqî wan dibin. Wekî şaqaviyên din hind naçe di avê de xwarina wî xişoke û beqên biçûk in.
Komkome di nav qeramî û levenan û darûbarên berlêvên robaran hêlînan çêdikin; 4-5 hêkên rengesmanî dike.
Li Kurdistanê behra pitir payîzan û biharan dihê dîtin. Li bakurê û nîveka Afrîkayê û li Portûgalê û başûrê Spanyayê û li Sûriyê û başûrê Îraqê û li Erebistanê û devera Deryaya Qezwîn û bakurê Îranê û Deryaya Reş têjikan tîne derê.
Garanîk li pişta gamêşan.
Garanîk
-Îsmaîl Taha Şahîn]] (2006). Balindeyên Kurdistanê. Spîrêz, Dihok. (Bi tîpên erebî ye, ji bo tîpguhêziya latînî û wîkîpedyandina nivîsê, bikarhêner MikaelF).
Garanîk an jî garranîk (bi soranî: Şawerrixne; bi latînî: Bubulcus ibis) cureyekî famîleya şaqaviyan e.
Lehmyhaigari (Bubulcus ibis) on haigariloin heimoh kuului lindu.
Ο γελαδάρης (Bubulcus ibis - Βοσκός η ίβις) είναι ένα κοσμοπολίτικο ημιυδρόβιο πτηνό της οικογένειας των Ερωδιίδων. Η επιστημονική του ονομασία προέρχεται από τη λατινική λέξη Bubulcus που σημαίνει βοσκός και από την λέξη ίβις (Ibis) που στα Ελληνικά και Λατινικά χρησιμοποιούνταν για να ονομάσουν ένα άλλο πτηνό που ήταν ιερό για τους αρχαίους Αιγυπτίους.
Ο Γελαδάρης περιγράφηκε για πρώτη φορά από τον Λινναίο το 1758 που τον κατέταξε στο γένος Ερωδιός (Ardea), στο οποίο ανήκουν οι μεγαλύτεροι σε μέγεθος Ευρωπαϊκοί ερωδιοί, με το όνομα Ardea ibis (Ερωδιός η ίβης). Το 1855 ο Charles Lucien Bonaparte θα τον κατατάξει στο γένος Βοσκός (Bubulcus). Και τα δύο αυτά γένη ανήκουν στην ίδια οικογένεια των Ερωδιίδων. Μέχρι σήμερα ήταν ο μόνος αντιπρόσωπος του γένους του αλλά πρόσφατα ένα υποείδος του ανάχθηκε σε είδος αν και αυτή η αλλαγή δεν έχει γίνει ακόμα αποδεκτή από όλη την επιστημονική κοινότητα. Στο είδος ανήκουν τα υποείδη:
Είναι ένας ερωδιός μεσαίου μεγέθους με σώμα πιο στιβαρό σε σχέση με τους άλλους ερωδιούς. Ο λαιμός του είναι πιο χοντρός και έχει μικρότερο μήκος από το σώμα του, σε αντίθεση με τους περισσότερους ερωδιούς που ο λαιμός τους είναι, σε μήκος, τουλάχιστον όσο το σώμα τους. Το συνολικό τους μήκος κυμαίνεται μεταξύ 46 και 56 εκατοστά και το βάρος του 300 με 400 γραμμάρια. Το άνοιγμα των φτερούγων του είναι 88 με 96 εκατοστά. Σε αυτό το είδος δεν παρατηρείται σεξουαλικός διμορφισμός, δηλαδή τα αρσενικά και τα θηλυκά είναι εμφανισιακά ίδια. Το φτέρωμά του είναι κατά τη μεγαλύτερη διάρκεια του χρόνου λευκό, με το ράμφος κίτρινο, τα πόδια, που είναι σχετικά κοντά, κίτρινα–πρασινωπά και τα μάτια κιτρινωπά. Κατά τη διάρκεια της αναπαραγωγικής περιόδου στο κεφάλι εμφανίζεται ένα λοφίο κόκκινου–καφέ χρώματος. Του ίδιου χρώματος φτερά εμφανίζονται και στην πλάτη και το στήθος. Η περιοχή γύρω από τα μάτια παίρνει ένα βαθύ κόκκινο χρώμα. Τα νεαρά άτομα έχουν μαύρο ράμφος. Όταν στέκεται όρθιος παίρνει μια κυρτή στάση.
Ο Γελαδάρης είναι ένα μερικώς μεταναστευτικό πτηνό. Οι συνήθειες μετακίνησης εξαρτώνται από την περιοχή διαβίωσης, τις κλιματολογικές συνθήκες και τη διαθεσιμότητα τροφής. Στις τροπικές και υποτροπικές περιοχές εξάπλωσής του δεν θεωρείται μεταναστευτικό παρόλο που μπορεί να κάνει κάποιες μετακινήσεις, ακόμα και σε σχετικά μεγάλες αποστάσεις, που επηρεάζονται από τις περιόδους των βροχοπτώσεων και από τη διαθεσιμότητα των θηραμάτων του. Όσον αφορά τις βορειότερες περιοχές εξάπλωσής του είναι καθαρά μεταναστευτικό.
Πρόκειται για ένα κοινωνικό πτηνό κατά την διάρκεια όλου του χρόνου. Οι ομάδες που σχηματίζει δεν έχουν πραγματική κοινωνική συνοχή, τα άτομα που τις αποτελούν δεν συνεργάζονται μεταξύ τους σε καμία από τις όψεις της ζωής τους. Πιθανότατα αυτός είναι και ένας από τους λόγους που ο Γελαδάρης χρησιμοποιεί σπάνια τη φωνή του εκτός της αναπαραγωγικής περιόδου, αφού δεν έχει την ανάγκη επικοινωνίας με τα άλλα μέλη της ομάδας. Συνήθως τον βρίσκουμε σε μικρές ομάδες των 10 με 20 ατόμων αλλά μπορούν να σχηματίσουν και μεγαλύτερες που, σε σπάνιες περιπτώσεις, μπορούν να φτάσουν μερικές χιλιάδες (αυτό συμβαίνει κυρίως στην Αφρική και εξαρτάται από τη διαθεσιμότητα της τροφής). Ένα άλλο χαρακτηριστικό αυτού του είδους είναι ότι δεν υπερασπίζονται μία περιοχή και δεν αναπτύσσονται διαμάχες μεταξύ των μελών της ομάδας, εκτός από την περίοδο της αναπαραγωγής. Πρόκειται για ημερόβια πτηνά τα οποία όταν νυχτώνει μετακινούνται σε σμήνη στις περιοχές κουρνιάσματος, που μπορεί να βρίσκονται και σε μεγάλη απόσταση, και όπου περνάνε την νύχτα σε ομάδες που συνήθως αριθμούν μερικές εκατοντάδες άτομα.
Η διάρκεια ζωής του μπορεί να φτάσει τα 23 χρόνια.
Η διατροφή του βασίζεται κυρίως στα έντομα. Συλλαμβάνει και τρώει ακρίδες, σκαθάρια, γρύλους, μύγες, λιβελλούλες και άλλα έντομα, αράχνες, σαρανταποδαρούσες και σκουλήκια. Λιγότερο συχνά στα θηράματά του συγκαταλέγονται βατράχια, ερπετά, αβγά, μικρά πουλιά και ψάρια. Οι περιοχές κυνηγιού, σε αντίθεση με τους άλλους ερωδιούς, αποτελούνται από ανοιχτές χορτολιβαδικές εκτάσεις και σπάνια κυνηγάει σε υγροβιότοπους. Κατά τη διάρκεια της ημέρας μετακινείται στις περιοχές διατροφής του σε μικρές ή μεγάλες ομάδες όπου και αναμιγνύεται με τις αγέλες μεγάλων χορτοφάγων. Στην Αφρική τον βρίσκουμε ανάμεσα σε ελέφαντες, βούβαλους, ζέβρες, αντιλόπες και άλλα άγρια χορτοφάγα ζώα. Για να πιάσει τα θηράματά του περπατάει ανάμεσα στα άλλα ζώα, ακολουθώντας με έναν ταλαντευόμενο βηματισμό εκείνα που μετακινούνται και με μία γρήγορη κίνηση του λαιμού του συλλαμβάνει τα έντομα που ενοχλημένα προσπαθούν να απομακρυνθούν. Κάποιοι από τους Γελαδάρηδες κάθονται πάνω στην πλάτη των μεγάλων χορτοφάγων και τρέφονται με τα παρασιτικά έντομα που βρίσκονται σε αυτά ή πετάνε γύρω τους. Στις περιοχές με ανεπτυγμένη κτηνοτροφία αντικαθιστούν τα άγρια ζώα με οικόσιτα, όπως πρόβατα και αγελάδες, από τις οποίες πήρε και το όνομα του, διατηρώντας την ίδια τεχνική. Κατά την περίοδο του οργώματος των χωραφιών δεν είναι σπάνιο να τους συναντήσουμε να ακολουθούν τα γεωργικά μηχανήματα και να πιάνουν τα ενοχλημένα έντομα και σκουλήκια που προσπαθούν να διαφύγουν. Εάν το θήραμα είναι μικρό σε μέγεθος το καταπίνουν άμεσα, εάν όμως είναι μεγαλύτερο ή θα το χτυπήσουν πρώτα στο έδαφος ή θα το βουτήξουν στο νερό, όμως και σε αυτή την περίπτωση θα το καταπιούν ολόκληρο. Οι διατροφικές του συνήθειες και ο τρόπος κυνηγιού του το καθιστούν ένα χρήσιμο είδος γιατί μειώνει τον αριθμό των παρασιτικών και βλαβερών για την γεωργία και κτηνοτροφία ζωυφίων.
Ο Γελαδάρης είναι ένα εποχιακά μονογαμικό πτηνό, δηλαδή σε μία αναπαραγωγική περίοδο δημιουργεί σταθερά ζεύγη. Η περίοδος ζευγαρώματος διαφέρει ανάλογα με την περιοχή διαμονής. Οι πληθυσμοί που ζουν σε τροπικές περιοχές αναπαράγονται όλο τον χρόνο με μεγαλύτερη συχνότητα την εποχή των βροχών οπότε υπάρχει μεγαλύτερη διαθεσιμότητα τροφής. Στις εύκρατες περιοχές η αναπαραγωγική περίοδος πάει από την άνοιξη μέχρι τις αρχές του καλοκαιριού. Αρχικά το αρσενικό επιλέγει μία με δύο περιοχές, που υπερασπίζεται από τα άλλα άτομα του είδους και εκεί προσπαθεί να προσελκύσει τα θηλυκά. Όταν δημιουργηθεί το ζευγάρι, θα επιλέξουν την τοποθεσία που θα χτίσουν την φωλιά τους και εκεί θα ζευγαρώσουν. Στο χτίσιμο της φωλιάς συμμετέχουν και τα δύο φύλα και για τον σκοπό χρησιμοποιούν χλωρά και ξερά φυτικά υλικά. Οι φωλιές χτίζονται σε αποικίες, συνήθως μαζί με άλλα είδη ερωδιών, σε καλαμιώνες, πάνω σε θάμνους ή δέντρα, σχεδόν πάντα κοντά στο νερό. Μετά το πέρας της κατασκευής το θηλυκό γεννάει 1 με 9 αβγά, συχνότερα 3 με 4, γαλάζιου χρώματος. Η εναπόθεση γίνεται με διαφορά μίας με δύο ημέρες το ένα αβγό από το άλλο αλλά η επώαση δεν ξεκινάει πριν εναποτεθεί και το τελευταίο. Στην επώαση συμμετέχουν και οι δύο γονείς και διαρκεί περίπου 24 ημέρες. Για όλη τη διάρκεια του μεγαλώματος των νεοσσών και οι δύο γονείς τους προμηθεύουν με τροφή. Σε ηλικία 14 με 21 ημερών οι νεοσσοί μπορούν να βγουν από τη φωλιά και να αναρριχηθούν στην γύρω βλάστηση και στις 45 περίπου μέρες κάνουν τις πρώτες τους μικρές πτήσεις, εξαρτώνται όμως ακόμα από τους γονείς τους για την τροφή. Σε ηλικία 60 περίπου ημερών ακολουθούν τα ενήλικα στους τόπους κυνηγιού και γίνονται ανεξάρτητοι. Η αναπαραγωγική ζωή τους ξεκινάει σε ηλικία δύο ετών.
Πρόκειται για τον πιο κοσμοπολίτικο ερωδιό και τον βρίσκουμε σε όλες τις ηπείρους εκτός της Ανταρκτικής. Είναι το λιγότερο συνδεδεμένο με τους υγροβιότοπους είδος της οικογένειας. Προτιμάει τις ανοιχτές περιοχές όπως λιβάδια, σαβάνες, βοσκοτόπια, ημιερήμους. Συχνά τον βρίσκουμε και σε υγροβιότοπους όπως βάλτους, πλημμυρισμένα λιβάδια, λίμνες, ποτάμια και ορυζώνες. Συνήθως αποφεύγει τα δάση και τις περιοχές κοντά στο αλμυρό νερό. Η κατανομή του πάει από το επίπεδο της θάλασσας μέχρι τα 1500 μέτρα.
Ο Γελαδάρης είναι ένα είδος που κατάγεται από την Αφρική και τη νότια Ισπανία. Κατά τον 20ο αιώνα παρατηρήθηκε μια έκρηξη του πληθυσμού του και μια επέκταση της εξάπλωσής του που είχε σαν αποτέλεσμα σήμερα να έχει εξαπλωθεί σε όλες τις ηπείρους. Οι πληθυσμοί που ζουν στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης, της βορείου Αμερικής και της κεντρικής Ασίας είναι μεταναστευτικοί. Στην Ελλάδα το είδος πρωτοεμφανίστηκε τον 20ο αιώνα και μέχρι σήμερα αποτελεί έναν σχετικά σπάνιο και μη σταθερό επισκέπτη. Μέχρι σήμερα έχει παρατηρηθεί σε διάφορες περιοχές της χώρας όπως τη λίμνη Κερκίνη, την Κρήτη, το Θερμαϊκό κόλπο, τα νησιά του Ιονίου και αλλού. Η πρώτη επιβεβαιωμένη περίπτωση αναπαραγωγής του είδους στη χώρα παρατηρήθηκε το 1991 στο Δέλτα Αξιού.
Τον τελευταίο αιώνα το είδος εξαπλώθηκε σε όλο τον κόσμο και ο αριθμός των ατόμων έχει πολλαπλασιαστεί. Αυτά τα δεδομένα οδήγησαν το IUCN να κατατάξει το είδος ανάμεσα στα είδη ελάχιστης ανησυχίας (LC). Αυτή η μεγάλη επιτυχία του είδους εν μέρει οφείλεται στον καιροσκοπισμό του Γελαδάρη και στην ικανότητά του να επωφελείται από τις ανθρώπινες δραστηριότητες, όπως γεωργία και κτηνοτροφία. Οι απειλές για το είδος είναι συνδεδεμένες με τις αλλαγές του περιβάλλοντος με κυριότερες τις αλλαγές που προκαλούν οι ανθρώπινες ενέργειες στους βιοτόπους που συνδέονται με το νερό, περιοχές με μεγάλη σημασία για την αναπαραγωγή του είδους.
Ο γελαδάρης (Bubulcus ibis - Βοσκός η ίβις) είναι ένα κοσμοπολίτικο ημιυδρόβιο πτηνό της οικογένειας των Ερωδιίδων. Η επιστημονική του ονομασία προέρχεται από τη λατινική λέξη Bubulcus που σημαίνει βοσκός και από την λέξη ίβις (Ibis) που στα Ελληνικά και Λατινικά χρησιμοποιούνταν για να ονομάσουν ένα άλλο πτηνό που ήταν ιερό για τους αρχαίους Αιγυπτίους.
Мысырпсыхэуэ (лат-бз. Bubulcus ibis) — псыхэуэ лъэпкъым щыщ лӀэужьыгъуэщ.
Теплъэ нэхъыщхьэр хужьыфэщ, бгъэмрэ пщэмрэ гъуэжь-плъыжьыфэщ, тхыцӀэр ягъэдахэ плъыжь-улъиягъафэ цы кӀыхьхэм. Пэ гъуэжьщ, пщагуэщ.
Мысырпсыхэуэхэр щопсэу Азиэ Ипщэм, Африкэм, Америкэм. Ди къэралым щымащӀэщ. Мэпсэу Къаукъазым и ипщэ-къуэкӀыпӀэм, Индыл и хэлъэдапӀэм, Ищхъэрэ Къаукъазым деж зэзэмызэ уащыхуозэ чыцэ, къамыл здыӀут Ӏуфэхэм, хъупӀэхэм, ауэ щыгъуалъхьэкъым.
Мысырпсыхэуэм нэхъыбэу ишхыр гъудэбадзэ пӀащэхэращ, къапщтэмэ, пкӀауэхэр. Ӏумпэм ищӀкъым псым хэс псэущхьэ цӀыкӀухэри. Былымхэм (псалъэм папщӀэ, хьэрэхэм, пылхэм) я тхыцӀэм тетӀысхьэурэ щӀыфэм къыхех хьэпӀацӀэ зэмылӀэужьыгъуэ куэд.
Чапјата говедарка (Bubulcus ibis) е космополитска птица од фамилијата чапји. Живее во тропски, суптропски и умерени подрачја. Таа е единствен припадник на монотипичниот род Bubulcus. Порано населувала само некои делови на Азија, Африка и Европа, но денес е проширена низ целиот свет. Ја има и во Македонија.
Чапјата говедарка е набиена бела птица, со кремкасто перје во сезоната на парење. Се гнездат во колонии, близу вода и често заедно со други мочварни птици. Гнездото претставува платформа од гранки на дрво или на грмушки. За разлика од другите чапји, се храни на релативно суви тревнати пространства и често ги прати говедата или други големи цицачи, јадејќи ги инсектите што говедата ќе ги исплашат. Овие чапји се корисни, бидејќи се хранат со крлежите од говедата, но може да биде и пренесувач на некои болести поврзани со крлежите. Зависно од местото на живеење, чапјата говедарка е птица преселница, или, пак, е постојан жител.
Чапјата говедарка прв ја опишал Карл Лине 1758 година[2], но Чарлс Бонапарт ѝ го дал денешното име 1855.[3] Латинскиот збор bubulcus значи стока и се однесува на нејзината поврзаност со стоката, говедата.[4]
Чапјата говедарка е куса, набиена птица, долга 46-56 см, тешка 270-512 грама и има распон на крилјата 88-96 см. Има релативно дебел врат, крупен клун и личи како да е згрбавена. Возрасните, вон сезона на парење имаат претежно бели перја, жолт клун и жолтеникаво-сиви пердуви. Во сезоната на парење добиваат портокалови пердуви на грбот, градите и главата, а клунот, нозете и кожичката околу очите им стануваат жарко црвени.[5] Половите се слични, само мажјакот е незначително поголем и има подолги пердуви во сезоната на парење, а младенчињата имаат црн клун.[6][7] Позицијата на очите ѝ овозможуваат бинокуларен вид додека се храни,[8] а многу физиолошки истражувања докажуваат дека може да гледа и ноќе.[9] Овие птици се многу тивки и се огласуваат само во сезоната за парење, и тоа со тивко, грлено „рик-рак“.[10]
Чапјата говедарка е една од птиците кои најбрзо и најдалекусежно ја прошириле својата распространетост.[10] Порано ја имало само во делови на јужна Шпанија и Португалија, тропска и суптропска Африка и суптропска Азија. Кон крајот на 19 век почнала да се шири и во јужна Африка.[11] Во Америка за првпат се видени 1877 година на границата меѓу Гвајана и Суринам, а веројатно го прелетале целиот Атлантски Океан.[6] Во Северна Америка за првпат е забележана 1941, се размножувала на Флорида 1953 и брзо се проширила. Во Канада 1962, на Куба 1957, во Костарика 1958, во Мексико 1963. Во Европа популацијата ѝ се намалувала, но во втората половина на 20 век се проширила на страите подрачја, а потоа почнала да населува и нови. На југот од Франција се појавила 1958, на северот 1981, во Италија 1985,[11] а во Велика Британија и Ирска 2008 година.[12] Во Австралија колонизацијата започнала 1940, се појавила на север и исток на континентот.[13] На Нов Зеланд почнала да се појавува од 1960 година. U Australiji je kolonizacija počela 1940-ih. Pojavila se na sjeveru i istoku kontinenta. Масовната и брза експанзија на чапјата говедарка е во врска со луѓето и нивните домашни животни. Порано птицата се хранила во близина на биволи, но се прилагодила кон исхрана во близина на домашната стока и коњи. Како што се ширело сточарството и птицата можела да ја проширува својата распространетост. Многу од нив се и птици преселници, па и тоа придонело за полесно проширување. Иако чапјата говедарка понекогаш се храни во плитки води, сепак таа, за разлика од другите чапји, обично ги населува ливадите и тревниците.[14]
Чапјата говедарка гнезди во колонии, кои се често, но не и секогаш, во близина на вода.[10] Обично се наоѓаат во шума, близу езеро или река, во мочвари или понекогаш на мали островчиња. Може да живеат и со други видови чапји, ибиси и корморани. Мажјакот се покажува на дрво, во колонијата и изведува разни ритуали, како: мафтање со гранче, насочување на клунот кон небото и сл.[15] Паровите се оформуваат во рок од 3 до 4 дена. Секоја година избираат нов партнер, а и ако првото легло не им успее.[16] Гнездото претставува мала неуредна платформа од гранчиња, сместена на дрво или во грмушки, кое го градат обата родитела. Мажјакот ги собира гранчињата, а женката го гради гнездото. Несат од 1 до 5 јајца, но најчесто 3 или 4. Тие се синкаво-бели, со големина 45 mm x 53 mm.[17] Инкубацијата трае околу 23 дена, а ги лежат и двата родитела. Пилињата се делумно покриени со перје, но не можат да се грижат за себе. Почнуваат да го напуштаат гнездото по 2 недели, а стануваат самостојни по 45 дена. Понекогаш чапјата говедарка несе јајца во туѓи гнезда, но од нив ретко излегнуваат пилиња.
Главен фактор на смртност кај овие птици е изгладнувањето. Ривалитетот меѓу браќата и сестрите е голем, па третото и четвртото пиле најчесто умираат. Во сушни предели, каде има помалку водоземци, пилињата може да страдаат од преголем раст на коските поради недостаток на калциум.[18] Во разни делови на светот, пилињата се храна на разни грабливци, како мајмуни, корморани и орли. Крлежите, исто така, може да предизвикаат смрт.[7]
Чапјата говедарка се храни со разни животни, најмногу со инсекти, особено со скакулци, штурчиња, муви,[19]) ноќни пеперутки, пајаци, жаби и црви.[20][21] Понекогаш, многу ретко може да јадат смокви од дрво.[22] Тие се обично во близина на стоката и ги ловат малите животни кои тие ќе ги вознемират. Истражувањата покажуваат дека се многу поуспешни во исхраната кога се во близина на стока, дури за 3,6 пати. [23] Таа не го брани просторот околу животното кое пасе, ако се соберат повеќе птици, таа ќе го предаде и ќе побара друго животно. Освен тоа, овие чапји се хранат и со јајца и пилиња од други птици, со уловот на други птици, а забележано е дури и да јадат една изморена птица.[24]
Чапјата говедарка (Bubulcus ibis) е космополитска птица од фамилијата чапји. Живее во тропски, суптропски и умерени подрачја. Таа е единствен припадник на монотипичниот род Bubulcus. Порано населувала само некои делови на Азија, Африка и Европа, но денес е проширена низ целиот свет. Ја има и во Македонија.
Чапјата говедарка е набиена бела птица, со кремкасто перје во сезоната на парење. Се гнездат во колонии, близу вода и често заедно со други мочварни птици. Гнездото претставува платформа од гранки на дрво или на грмушки. За разлика од другите чапји, се храни на релативно суви тревнати пространства и често ги прати говедата или други големи цицачи, јадејќи ги инсектите што говедата ќе ги исплашат. Овие чапји се корисни, бидејќи се хранат со крлежите од говедата, но може да биде и пренесувач на некои болести поврзани со крлежите. Зависно од местото на живеење, чапјата говедарка е птица преселница, или, пак, е постојан жител.
गाय बकुला या सुर्खिया बकुला (अंग्रेजी:Cattle egret) (Bubulcus ibis) चिरइन की इग्रेट (Egret) परिवार क सदस्य हवे।[2]
अकसर ई गाय-गोरून की पीछे-पीछे उन्हान कि खुर से उपाटल माटी में से किरवना खाए खातिर लागल रहेला आ कबो कबो गाय-गोरुन की पीठ पर एकरी खातिर सवारी भी करेला, एही से एकर नाँव गाय बकुला हो गइल बाटे।
गाय बकुला या सुर्खिया बकुला (अंग्रेजी:Cattle egret) (Bubulcus ibis) चिरइन की इग्रेट (Egret) परिवार क सदस्य हवे।
गाय बगळा,ढोर बगळा किव्हा गोचीडखाऊ(शास्त्रीय नाव: Bubulcus ibis , ब्युबल्कस आयबिस ; इंग्लिश: Cattle Egret, कॅटल इग्रेट) हा मध्यम आकाराचा बगळा असून मुख्यत्वे गायी-म्हशीचे कळप जिथे असतात तिथे वावरत असतो. या कळपांच्या सानिध्यात राहून तो गायी, म्हशींकडे आकर्षित होणारे किडे खातो. अशा प्रकारे एक प्रकारचा सह-अधिवास जपला जातो. म्हणूनच या बगळ्याला गाय बगळा असे म्हणतात. दिसायला लहान बगळ्यासारखा जरी पुर्णपणे पांढरा असला तरी या बगळ्याला गळ्यापाशी थोडासा पिवळा रंग असतो व विणीच्या हंगामात हा पिवळा रंग अधिक गडद होतो. इतर वेळेस साध्या लहान बगळ्यात व गाय बगळ्यात फरक शोधणे अवघड जाते. लहान बगळ्याची चोच काळी असते तर गाय बगळ्याची चोच पिवळी असते.
वस्तु बकुल्ला बकुल्लो प्रजातिको एक चरा हो। यसले यो नाम आफ्नो व्यबहारबाट प्राप्त गरेको हो। यो हेर्दा खेरी होचो, यो हलुका कुप्रो मुद्रामा बस्दछ र यसको प्वाँख सेतो र खैरो खालको हुन्छ। प्रजननको समयतिर यसको टाउकाको र ढाडको प्वाँख सुन्तला देखि रातो रङ्गमा परिवर्तन हुन्छ। यसको आँखाको गोलो भाग र चुच्चो पनि सुन्तला र रातोमा परिवर्तन हुन्छ। भाले र पोथीको आकार हेर्दा खेरी हलुका फरक फरक हुन्छ। भाले पोथी भन्दा केही ठूलो देखिन्छ। भालेको प्रजनन ऋतुमा प्वाँख केही लामो हुन् गरेको छ। यो चरा प्रायः शान्त बन्न मन पराउँछ, तथापि, यसले कहिलेकाहीँ प्रजनन ऋतुमा भद्दा वा धोद्रो स्वर पनि निकाल्ने गर्दछ। केही निकायले भने यसलाई दुईवटा उप-प्रजातिलाई प्रजातिकै रूपमा विभाजन गरेका छन् जसमा पूर्वी वस्तु बकुल्ला र पश्चिमी वस्तु बकुल्ला पर्दछन्। यो मुख्यतया एसिया, युरोप र अफ्रिकामा पाइन्छ।
यसले प्रायः समूहमै गुँड वनाउने गर्दछ। यसले पानी भएको वा सिमसार क्षेत्रमा गुँड वनाउने गर्दछ। यसले गुँड मसिना दाउरा, घाँस आदिको प्रयोग गरि रूख वा साना बोटहरूमा बनाउने गर्दछ। अरू बकुल्लोको तुलनामा अलिकति सुख्खा र खुला ठाउँमा बस्न रूचाउँछ। यो प्रायः घाँसेमैदान, खर्क, बारी, हिलो ठाउँमा, अोसिलो ठाउँ र धानको बारीमा आहारा खाने गर्दछ। यसले अन्य ठूला जनावरहरूले पुच्छरले वा शरिरले धपाएका किरा वा झिँगाहरू समात्ने गर्दछ। यसका केही जनसङ्ख्याहरू बसाइँसराइ गर्छन् भने केहीले प्रजनन पछि मात्र त्यसो गर्ने गर्दछन्।
वयस्क वस्तु बकुल्लाको केही सिकारीहरू हुन्छन् तर केही शक्तिशाली चरहरू र स्तनधारीहरूले यसको गुँडमा आक्रमण गर्नेहुँदा यसको अण्ड अवथा चल्लाहरू हराउँछन् वा तिनिहरूकै फन्दामा पर्दछन् जसले गर्दा उनीहरूको मृत्यु हुने गर्दछ। यस प्रजातिका चरहरूको अनुसन्धान अन्य जङ्गली जनावरहरू वा अन्य ठूला चर्ने प्रजातिहरूसँग एक विशेष सम्बन्ध हुन्छ। मानिसहरूले लगाएका बालीहरूले गर्दा यिनिहरूको सङ्ख्या वा दायरामा उल्लेखनीय बृद्धि भएको मानिएको छ। वस्तु बकुल्लाले अन्य घाँस खाने जनावरहरूको शरिरबाट झिँगाहरू खाने गर्दछन् जसले गर्दा दुबैलाई फाइदा हुने गरेको छ तर घाउमा बसेका झिँगहरू खाने हुँदा उक्त प्राणीहरूलाई रोगको पनि सिकार बन्नु परेको छ।
यस चराको लम्बाइ ४६–५६ सेमी (१८–२२ इन्च) हुन्छ र यसको एउटा पखेटा देखि अर्को पखेटासम्मको लम्बाई ८८–९६ सेमी (३५–३८ इन्च) हुन्छ। यसको तौल २७०–५१० ग्राम हुन्छ। तुलनात्मक रूपमा घाँटी छोटो र मोटो हुन्छ। यसको मजबुत चुच्चो हुन्छ र यसको मुद्रा कुप्रो हुन्छ। प्रजनन गर्न नसक्ने वयस्कको भने मुख्यतया सेतो प्वाँख, पहेँलो चुच्चो र खैरो-पहेँलो खुट्टा हुन्छ। प्रजनन ऋतुमा, केही पश्चिमी उपप्रजातिको भने ढाड, स्तन, खुट्टा र आँखा रङ्ग रातो हुन्छ र प्वाँख भने सुन्तला रङ्ग हुन्छ। भाले र पोथी हेर्दा खेरी उस्तै देखिन्छ, तर भालेको भने केही लामो हुन्छ र अलिकति लामो प्वाँख हुन्छ। किशोर चराहरूमा भने रङ्गीबिरङ्गी प्वाँखको अभाव हुन्छ र चुच्चो कालो हुन्छ।
वस्तु बकुल्ला कुनै पनि पंक्षी प्रजातिहरूको सबैभन्दा छिटो र व्यापक पुग्ने प्राकृतिक विस्तारबाट आएको छ।[२]
यसका केही जनसङ्ख्याहरू बसाइँसराइ गर्दछन् र केहीले सो गर्दैनन्। यिनिहरू बिचको भिन्नता पत्ता लगाउन गार्हो पर्दछ। धेरै क्षेत्रहरूमा, केही बसाइँसराइ गर्ने र केही बसाइँसराइ नगर्ने प्रजातिहरू पाइन्छन्। उत्तरी गोलार्धमा यस प्रजातिका चराहरू जाडो छल्नका लागि न्यानो वातावरण तर्फ बसाइँसराइ गर्छन। तर अस्ट्रेलियामा गुँड बनाउने वस्तु बकुल्लाहरू गर्मी छल्न तासमानिया र न्युजिल्यान्डमा बसाइँसराइ गर्दछन् जसमा चराहरू जाडो मौसममा गई वसन्त ऋतुमा फर्कने गर्दछन्। पश्चिमी अफ्रिकाबाट बसाइँसराइ गर्ने चराहरू वर्षा ऋतु छल्नको लागि यसो गर्दछन्। दक्षिण अमेरिकाबाट बसाइँसराइ गर्दै उनीहरूको गैर प्रजनन समयमा, प्रजनन दायरासम्म चराहरू दक्षिण तर्फ बसाइँसराइ गर्दछन्। दक्षिण भारतमा रहेका जनसङ्ख्याहरू वर्षा ऋतुको प्रतिक्रिया गर्दै स्थानीय बसाइँसराइ गर्दछन्। सेप्टेम्बर पछि, चराहरू केरला तर्फ प्रस्थान गर्दछन्। हिउँदमा, धेरै चराहरू भारतको दक्षिण-पूर्वी तटिय क्षेत्रमा आसकोटे बकुल्लासँग समूह बाँधेर उडिरहेको देखिन्छ। हिउँदमा श्रीलङ्कामा पनि यिनिहरू देखिन्छन्। साना चराहरू ५,००० किमी (३,१०० माइल) प्रजनन क्षेत्रहरूबाट टाढा गर्दछन्। यिनिहरू धेरै टाढासम्म उड्ने गर्दछन्। यिनिहरू एटलान्टिक महासागरको बिचबाट उडेको देखिन्छन्।
यस प्रजातिको ठूलो दायरा रहेको छ जसमा यसको विश्वव्यापी अवस्थिति दायरा अनुमानित १,००,००,००० वर्ग किमी वा (३९,००,०००) बर्ग माइल रहेको छ। यसको विश्वव्यापी जनसङ्ख्या ३.८ देखि ६.७ मिलियन रहेको अनुमान गरिएको छ। सोही कारणले गर्दा यो चरा कम चासोका प्रजातिको रूपमा रहेको छ।[१] यस प्रजातिहरूको विस्तार र स्थापना ठूलो श्रृङ्खला सम्म फैलिएको छ। यद्यपि, यसलाई आक्रामक प्रजातिको रूपमा वर्गीकृत गरिएको छ।
यसको खानामा विस्तारित आहाराहरूको दायरा समावेश छ। यसको प्रमुख खाना माछा, भ्यागुतम, चेपाकाँडा, साना किरा, माखा (वयस्क र साना पनि), [३]फटयाङ्ग्रा, गाँइनेकिरो आदि पर्दछन् र यसले मैनपुतलि, गड्यौला र माकुरा पनि यसले खाने गर्दछ।[४][५] यसले कहिलेकाहीँ, रूखको हाँगामा गई पाकेको एक विशेष प्रकारको फल पनि खाने गर्दछ।[६] यो प्रजातिको चरा ठूला घाँस खाने जनावरहरू जस्तै अर्ना, जिराफ आदिको शरिरमा चढेर उनिहरूले पुछ्छर वा केही हलचल गरेर धपाएका झिँगा र अन्य किराहरू पनि खाने गर्दछन्। यो सहरी क्षेत्रहरूमा पनि पाइन्छ र यसले रेलवे स्टेसन र विभिन्न ठाउँमा पनि आहारा खाने गर्दछ। [७]
वयस्क
वयस्क
भारतमा पाइएको वस्तु बकुल्ला
गुँड बनाउन सिन्का बोक्दै
अण्डा
वयस्क
भ्यागुता खाँदै
.jpg)
_-on_animal2.jpg)
.jpg)
.jpg)
|deadurl= प्यारामिटर ग्रहण गरेन (सहायता) |dead-url= प्यारामिटर ग्रहण गरेन (सहायता)
वस्तु बकुल्ला बकुल्लो प्रजातिको एक चरा हो। यसले यो नाम आफ्नो व्यबहारबाट प्राप्त गरेको हो। यो हेर्दा खेरी होचो, यो हलुका कुप्रो मुद्रामा बस्दछ र यसको प्वाँख सेतो र खैरो खालको हुन्छ। प्रजननको समयतिर यसको टाउकाको र ढाडको प्वाँख सुन्तला देखि रातो रङ्गमा परिवर्तन हुन्छ। यसको आँखाको गोलो भाग र चुच्चो पनि सुन्तला र रातोमा परिवर्तन हुन्छ। भाले र पोथीको आकार हेर्दा खेरी हलुका फरक फरक हुन्छ। भाले पोथी भन्दा केही ठूलो देखिन्छ। भालेको प्रजनन ऋतुमा प्वाँख केही लामो हुन् गरेको छ। यो चरा प्रायः शान्त बन्न मन पराउँछ, तथापि, यसले कहिलेकाहीँ प्रजनन ऋतुमा भद्दा वा धोद्रो स्वर पनि निकाल्ने गर्दछ। केही निकायले भने यसलाई दुईवटा उप-प्रजातिलाई प्रजातिकै रूपमा विभाजन गरेका छन् जसमा पूर्वी वस्तु बकुल्ला र पश्चिमी वस्तु बकुल्ला पर्दछन्। यो मुख्यतया एसिया, युरोप र अफ्रिकामा पाइन्छ।
यसले प्रायः समूहमै गुँड वनाउने गर्दछ। यसले पानी भएको वा सिमसार क्षेत्रमा गुँड वनाउने गर्दछ। यसले गुँड मसिना दाउरा, घाँस आदिको प्रयोग गरि रूख वा साना बोटहरूमा बनाउने गर्दछ। अरू बकुल्लोको तुलनामा अलिकति सुख्खा र खुला ठाउँमा बस्न रूचाउँछ। यो प्रायः घाँसेमैदान, खर्क, बारी, हिलो ठाउँमा, अोसिलो ठाउँ र धानको बारीमा आहारा खाने गर्दछ। यसले अन्य ठूला जनावरहरूले पुच्छरले वा शरिरले धपाएका किरा वा झिँगाहरू समात्ने गर्दछ। यसका केही जनसङ्ख्याहरू बसाइँसराइ गर्छन् भने केहीले प्रजनन पछि मात्र त्यसो गर्ने गर्दछन्।
वयस्क वस्तु बकुल्लाको केही सिकारीहरू हुन्छन् तर केही शक्तिशाली चरहरू र स्तनधारीहरूले यसको गुँडमा आक्रमण गर्नेहुँदा यसको अण्ड अवथा चल्लाहरू हराउँछन् वा तिनिहरूकै फन्दामा पर्दछन् जसले गर्दा उनीहरूको मृत्यु हुने गर्दछ। यस प्रजातिका चरहरूको अनुसन्धान अन्य जङ्गली जनावरहरू वा अन्य ठूला चर्ने प्रजातिहरूसँग एक विशेष सम्बन्ध हुन्छ। मानिसहरूले लगाएका बालीहरूले गर्दा यिनिहरूको सङ्ख्या वा दायरामा उल्लेखनीय बृद्धि भएको मानिएको छ। वस्तु बकुल्लाले अन्य घाँस खाने जनावरहरूको शरिरबाट झिँगाहरू खाने गर्दछन् जसले गर्दा दुबैलाई फाइदा हुने गरेको छ तर घाउमा बसेका झिँगहरू खाने हुँदा उक्त प्राणीहरूलाई रोगको पनि सिकार बन्नु परेको छ।
গো-বগ[2] বা গৰু বগলী (ইংৰাজী: Cattle Egret, বৈজ্ঞানিক নাম-Bubulcus ibis) এটা বহুলভাৱে বিস্তৃত হৈ থকা বগলীৰ প্ৰজাতি৷ ই Ardeidae পৰিয়াল তথা Bubulcus গোত্ৰৰ অন্তৰ্ভুক্ত৷ পূৰ্বতে ই কেৱল এছিয়া, আফ্ৰিকা তথা ইউৰোপত বিস্তৃত হৈ আছিল যদিও শেহতীয়াকৈ ইয়াৰ জনসংখ্যাই পৃথিৱীৰ অন্য অঞ্চলসমূহলৈ দ্ৰুত বিস্তৃতি লাভ কৰিছে৷
গো-বগ পোন-প্ৰথমে ১৭৫৮ চন কেৰ'লাছ লিনিয়াছে তেওঁৰ 'চিষ্টেমা নেচুৰী' নামৰ গ্ৰন্থখনত Ardea ibis নামেৰে উল্লেখ কৰিছিল৷[3]৷ পৰৱৰ্ত্তী সময়ত অৰ্থাৎ ১৮৫৫ চনত চাৰ্লছ লুচিয়েন বোনাপাৰ্ট (Charles Lucien Bonaparte) এ ইয়াক বৰ্তমানৰ গোত্ৰত অন্তৰ্ভুক্ত কৰে৷[4]
গো-বগক ভৌগোলিক ভাৱে দুটা উপ-প্ৰজাতিত বিভক্ত কৰিছিল মেক এলেন আৰু ব্ৰুচ (McAllan and Bruce)-এ৷[5] -
গো-বগৰ দেহটো শকত, দৈৰ্ঘ্য প্ৰায় ৪৬-৫৬ ছে:মি: আৰু ওজন প্ৰায় ২৭০-৫১২ গ্ৰাম৷ ইয়াৰ ডিঙি তুলনামূলকভাৱে চুটি আৰু শকত৷ প্ৰজনন নোহোৱা কালত পূৰ্ণবয়স্ক গো-বগৰ ঠোঁট হালধীয়া আৰু ঠেং সেউজ-হালধীয়া বৰণৰ হয়৷ প্ৰজনন কালত পশ্চিমৰ গো-বগৰ ঠোঁট, বুকু, আৰু ঠেং কমলা বৰণীয়া হৈ উঠে৷ যোৰ পতাৰ আগে আগে এই অংশবোৰ উজ্জল ৰঙা হৈ উঠাও দেখা যায়৷ [7]
গো-বগৰ মতা আৰু মাইকী উভয়ে দেখাত একে ধৰণৰ, কিন্তু মতা গো-বগৰ আকাৰ মাইকীজনীতকৈ ডাঙৰ৷ পোৱালী গো-বগৰ ঠোঁট সাধাৰনতে ক'লা হোৱা দেখা যায়৷
গো-বগ সাধাৰণতে নীৰৱে থাকে যদিও প্ৰজনন কালত ই ৰিক-ৰেক ধৰণে মতা শুনা যায়৷[8]
চৰাইৰ সকলো প্ৰজাতিৰ ভিতৰত গো-বগৰ আটাইতকৈ অধিক আৰু দ্ৰুত গতিত নতুন নতুন অঞ্চললৈ প্ৰাকৃতিকভাৱে বিস্তৃতি ঘটিছে৷ [8] পূৰ্বতে ই কেৱল দক্ষিণ স্পেইন, পৰ্টুগাল, বিষুৱীয় আফ্ৰিকা আৰু এছিয়াত বিস্তৃত আছিল৷ কিন্তু উনৈশ শতিকাৰ শেষৰ ফালে ইয়াৰ প্ৰাকৃতিক ভাৱে বিস্তৃতি ঘটিবলৈ লয় আৰু ই আফ্ৰিকা, আমেৰিকা, অষ্ট্ৰেলিয়া আদি দেশলৈ বিয়পি পৰে৷ [9]
গো-বগ সাধাৰণতে যিকোনো জলাশয়ৰ আশে পাশে চৰে যদিও ই শুকান খেতি-পথাৰ বা ঘাঁহনি অঞ্চলতো খাদ্যৰ সন্ধান কৰা দেখা পোৱা যায়৷ গতিকে অন্যান্য জলচৰ চৰাইবোৰৰ দৰে ই কেৱল পানীপূৰ্ণ অঞ্চলতে সীমাবদ্ধ হৈ নাথাকে৷ [10]
গো-বগে সাধাৰণতে বিভিন্ন ধৰণৰ খাদ্য খাই জীয়াই থাকে৷ এইবোৰৰ ভিতৰত পোক-পতংগ যেনে-ফৰিং, মাখি আদি,[11]),পখিলা, মকৰা, ভেকুলী, কেঁচু,[12][13] আদি ইয়াৰ প্ৰধান খাদ্য৷ তাৰোপৰি কিছুমান দ্বীপত বাস কৰা গো-বগে সাগৰীয় চৰাইৰ কণী আৰু পোৱালিও খোৱাৰ তথ্য পোৱা যায়৷ [14] প্ৰব্ৰজনৰ সময়ত ভাগৰি পৰা পৰিভ্ৰমণকাৰী চৰাই চিকাৰ কৰিও ই খাব পাৰে৷[15]
গো-বগে সাধাৰণতে বৃহৎ গোটত ক'লনী সৃষ্টি কৰি একেলগে বাহ সাজে৷ এনে ক'লনী সমূহ সাধাৰণতে জলাশয়ৰ পাৰৰ বনাঞ্চলত দেখা পোৱা যায়৷ দক্ষিণ এছিয়াৰ বিভিন্ন অঞ্চলত ইয়াৰ প্ৰজনন কাল বেলেগ বেলেগ সময়ত হোৱা দেখঅ যায়৷ [16] উত্তৰ ভাৰতত মে মাহত মৌচুমীৰ আগমণৰ লগে লগে বাহ সজা আৰম্ভ হয়৷ [17] অষ্ট্ৰেলিয়াত নৱেম্বৰৰ পৰা জানুৱাৰী পৰ্যন্ত ই প্ৰজনন কৰিব পাৰে৷ [18] [8]
প্ৰজনন কালত মতা গো-বগে গছত মাইকী জনীখ আকৰ্ষিত কৰিবলৈ বিভিন্ন ধৰণৰ প্ৰদৰ্শনযেনে গছৰ ডালি কঁপাই আৰু আকাশলৈ টোঁৱাই ঠৌঁট নচুৱায়৷ [19] এনে প্ৰদৰ্শনৰ চাৰি বা পাঁচদিনৰ ভিতৰত ই যোৰ পাতে৷ প্ৰতোটো ঋতুতে ই লগৰীয়া সলায়৷ [20]
গো-বগৰ বাহটো গছ বা জোপোহাত ডাল-পাতেৰে সাজে৷ মতা-মাইকী উভয়ে বাহ সজাত অংশ লয়৷ [21] এবাৰত এটাৰ পৰা পাঁচটা পৰ্যন্ত কণী পাৰে৷ কণীৰ বৰণ শেঁতা নীলা-বগা বৰণৰ হয়৷ [18] ২৩ দিন পৰ্যন্ত মতা-মাইকী দুয়ো মিলি উমনি দিয়ে৷[8]
গো-বগ সততে চকুত পৰা বাবে মানুহৰ বাবে ই পৰিচিত চৰাইৰ প্ৰজাতি৷ ইয়াক প্ৰধানকৈ গৰুৰ পিঠিত উঠি থাকি ইয়াৰ দেহৰ পৰা পৰজীৱী আঁতৰ কৰাৰ বাবে জনা যায়৷ এই কাৰণতে ইয়াৰ নামো গো-বগ ৰূপে জনাজাত হৈ পৰিল৷ মানুহৰ সৈতে বসবাস কৰিবলৈ নিজকে অভিযোজিত কৰাৰ বাবে ইয়াৰ বিস্তৃতি অধিক দ্ৰুত হৈছে৷
গো-বগ বহুলভাৱে বিস্তৃত আৰু বিশ্ব জুৰি ইয়াৰ জনসংখ্যা প্ৰায় ৩.৮-৬.৭ মিলিয়ন বুলি ধাৰণা কৰা হৈছে৷ এনেবোৰ কাৰণতে আই. ইউ চি এনে ইয়াক সংকটৰ পৰা মুক্ত বুলি স্বীকৃতি দিছে৷ [1] [22]
গো-বগ বা গৰু বগলী (ইংৰাজী: Cattle Egret, বৈজ্ঞানিক নাম-Bubulcus ibis) এটা বহুলভাৱে বিস্তৃত হৈ থকা বগলীৰ প্ৰজাতি৷ ই Ardeidae পৰিয়াল তথা Bubulcus গোত্ৰৰ অন্তৰ্ভুক্ত৷ পূৰ্বতে ই কেৱল এছিয়া, আফ্ৰিকা তথা ইউৰোপত বিস্তৃত হৈ আছিল যদিও শেহতীয়াকৈ ইয়াৰ জনসংখ্যাই পৃথিৱীৰ অন্য অঞ্চলসমূহলৈ দ্ৰুত বিস্তৃতি লাভ কৰিছে৷
உண்ணிக்கொக்கு மேய்ச்சல் புல்வெளிகளிலும் நெல்வயல்களிலும் உள்நாட்டு நீர்நிலைகளிலும் அதிகளவில் காணப்படும் ஒரு கொக்கு ஆகும். சிறு வெண் கொக்கை ஒத்த உடலமைப்பு கொண்டது இது; தடித்த, அளவில் சற்று சிறிய, மஞ்சள் நிற அலகும் இனப்பெருக்க காலங்களில் சிறகுத்தொகுதிகளில் ஏற்படும் நிற மாற்றங்களும் இதனை சிறு வெண்கொக்கிடமிருந்து வேறுபடுத்திக் காட்டுகின்றன.[2]
மாட்டுக்கொக்கு, மாடு மேய்ச்சான்,மஞ்சள் கொக்கு ஆகியவை இதன் வேறு பெயர்கள்.[3]
இது பெரும்பாலும் பூச்சிகளையே உண்ணும்; மாடுகளை அண்டிச்செல்லும் இவை மாடுகள் நடக்கும் போது கிளறிவிடப்படும் வெட்டுக்கிளிகள், தத்துக்கிளிகள் போன்றவை பறக்கும் போது கொத்தித் தின்னும்.
உண்ணிக்கொக்கு மேய்ச்சல் புல்வெளிகளிலும் நெல்வயல்களிலும் உள்நாட்டு நீர்நிலைகளிலும் அதிகளவில் காணப்படும் ஒரு கொக்கு ஆகும். சிறு வெண் கொக்கை ஒத்த உடலமைப்பு கொண்டது இது; தடித்த, அளவில் சற்று சிறிய, மஞ்சள் நிற அலகும் இனப்பெருக்க காலங்களில் சிறகுத்தொகுதிகளில் ஏற்படும் நிற மாற்றங்களும் இதனை சிறு வெண்கொக்கிடமிருந்து வேறுபடுத்திக் காட்டுகின்றன.
மாட்டுக்கொக்கு, மாடு மேய்ச்சான்,மஞ்சள் கொக்கு ஆகியவை இதன் வேறு பெயர்கள்.
မြန်မာနိုင်ငံတွင် ကျွဲကျောင်းဗျိုင်းကို ကွင်းပြင်၊ လယ်ပြင်နှင့် ကမ်းခြေများ၌ အများအပြားတွေ့နိုင်သည်။ ကျွဲနွားများအနီးတွင် အမြဲတွေ့ရသောကြောင့် ကျွဲကျောင်းဗျိုင်းဟု ခေါ်ခြင်းဖြစ်သည်။
အလျားလက်မ ၂၀ ရှိသည်။ ဝါသော နှုတ်သီးနှင့် ညိုမည်းသော ခြေထောက်များရှိသော ကြောင့် အခြားဗျိုင်းနှင့် ခွဲခြား၍ ရသည်။
ကျွဲကျောင်းဗျိုင်းသည် ကျွဲနွားများကိုယ်ပေါ်တွင် နားလျက်ကျွဲနွားများ၌ ကပ်တွယ်နေသော ပိုးမွှားများကိုလည်းကောင်း၊ ကျွဲနွားများလှုပ်ရှားသွားလာရခြင်းကြောင့် မြက်သီးထပျံသော ပိုးမွားများကိုလည်းကောင်း စားသည်။ ငါးကလေးများ၊ ဖားလောင်းခေါ်ဖားတပိုင်းငါးတပိုင်းနှင့် ရေပိုးမွှားများကိုလည်း စားတတ်လေသည်။ အသိုက်ကို ကုက္ကိုပင်များ၌ ဧပြီလကုန် သို့မဟုတ် မေလ အစလောက်တွင် ပြုလုပ်သည်။
သရက်ပင်၊ ဝါးပင်တို့၌လည်း အသိုက်လုပ်တတ်သေးသည်။ ဥများသည် ဖြူ၍ အပြာပြောက်၊ အစိမ်းပြောက်များရှိသည်။[၁]
မြန်မာနိုင်ငံတွင် ကျွဲကျောင်းဗျိုင်းကို ကွင်းပြင်၊ လယ်ပြင်နှင့် ကမ်းခြေများ၌ အများအပြားတွေ့နိုင်သည်။ ကျွဲနွားများအနီးတွင် အမြဲတွေ့ရသောကြောင့် ကျွဲကျောင်းဗျိုင်းဟု ခေါ်ခြင်းဖြစ်သည်။
,_Padiyathalawa,_Sri_Lanka.jpg)
