El hámster rusu (Phodopus sungorus) ye una especie de rucador miomorfu de la familia Cricetidae.[2] Ye propiu de Kazakstán y el suroeste de Siberia, y nun se reconocen subespecies.[2]
El hámster rusu ye de pequeñu tamañu, con 7-11 cm de llargor y unos 35 a 50 gramos de pesu, de cola bien curtia y cuerpu gordosu. Ye común como mascota, yá que los sos cuidos llindar práuticamente a l'alimentación ya hixene de la vivienda. El pocu espaciu necesariu tamién ye consideráu un factor aparente pa la so estancia en cases de poco tamañu. Ye un hámster prestosu al que puede acostumase a una rutina de comida ya interacción coles persones encargaes d'él.
Trátase d'un animal xeneralmente dondu y el so esperanza de vida va de promediu de los 2 a los 2,5 años, anque puede llegar a vivir esceicionalmente 3 años o pocu más.
Na naturaleza, el color común pa los hámsters rusos ye davezu d'un tonu café, buxu y blancu, con una llinia dorsal de color negra o gris escura na gran mayoría de los casos, según dalgún llurdiu del mesmu color na zona del costazu. Dientro de les mutaciones o amiestos que se producen ente elles (por razones científiques) tamién hai combinaciones como:
Con éses preséntense distintos colores, siendo los más habituales los tonos abuxaos o ablancazaos, con una banda gris escura a lo llargo del llombu y ye común el banduyu blancu, anque esisten tamién variedaes con distintes tonalidaes entemedies llograes a partir de cruces. La fema estremar del machu pola distancia ente los furos del cursu y la vulva. Nésta puédense estremar hasta 3 furos.
El periodu de reproducción natural, nel cual produzse'l apareamiento, abarca d'abril a setiembre, anque n'estáu de cautividá trescurre mientres tol añu. La fema, qu'algama'l so maduror sexual en redol a los dos meses d'edá, suel entrar en celu cada 4 díes, magar ésti dura namái unes hores y produzse un cambéu nel so comportamientu, soliendo quedase quieta y cola zona xenital n'espera.
El periodu de xestación abarca de 18 a 21 díes y el númberu de críes por partu sueli ser de 4 a 8, y hasta 12.
Al nacer, les críes, que tán dafechu indefenses, pesen en redol a los 2 gramos, escarecen de pelo y tienen los güeyos y oreyes zarraos. Al empiezu, mamen hasta los 5 ó 6 díes, momentu nel cual el proxenitores empiecen a apurri-yos alimentu sólido, magar qu'entá nun abrieron los güeyos. A los 12-14 díes empiecen a ver y anden esquizando'l nial y les proximidaes, mientres suelen buscar granes o inseutos. Suelen tomar lleche materno hasta los 12 díes, teniendo yá un comportamientu dafechu independiente a les 4 selmanes, cuando pueden yá dixebrase de los padres, lo que si non s'efectúa puede coincidir cola nacencia de les nueves críes que van llevar al entamu el so procesu una vegada más ente los 13 y 15 díes.
Cuando les críes nacen, tien de retirase al padre de la cortil nel que tán les críes y la madre, cuidao que esiste la probabilidá de que'l padre taramiar. Polo xeneral, siquier hasta que les críes nun tresllechen, nun se-yos puede averar al padre. En casu de pretender que la fema quede preñada de nuevu, hai que poner nuna xaula al machu y a la fema solos fuera del horariu nel que les críes mamen de la madre. Ye menester nun amansuñar por demás les crias nos primeres 12 díes, cuidao que, en casu contrariu, la madre suel mancalos y hasta da-yos muerte. Tien de mentase que n'ocasiones, si'l machu ye mansu, puede dexase na cortil, pero siempres hai un pequeñu riesgu qu'hai qu'asumir.
A partir del añu y mediu d'edá aprosimao, les femes polo xeneral pasen a ser maneros.
Xeneralmente son más activos n'hores nocherniegues, permaneciendo dormíos mientres bona parte del día. Son animales solitarios, nun siendo aconseyable que vivan en pareyes del mesmu sexu, yá que son bien territoriales y podríen llegar a afrellase y, inclusive, a provocase la muerte. En dellos otros momentos tamién esiste la posibilidá de qu'afrellen a los hámsters del sexu opuesto, sobremanera nel casu de les femes que s'atopen en dómina de celu o partu, pos anque sía la so pareya de cortexu, va buscar protexer a les sos futures críes del ataque d'otros. Esto postreru depende del calter de la fema, el cuál va ser, como na mayoría de los casos, bien agresivu.
Tienen por costume envernar, anque ye raru que lo faigan n'estáu de cautividá. La envernía dura, aprosimao, una selmana. Mientres esti procesu paez como si l'animal tuviera muertu, pero en realidá duerme plácidamente. Mientres esti periodu suelen camudar impresionantemente el color del so pelo, faciéndose abondo más claru. El procesu de cambéu de color de la pelame puede algamar en pocu más de 16 hores. N'ocasiones, si tán en cautividá, ye posible que la so pelame nun camude de color.
El hámster rusu provién de les estepes de Kazakstán, Siberia y Mongolia, nel continente asiáticu, onde constrúi galeríes sol sosuelu, anque na actualidá críase fácilmente en cautividá en tol mundu. Los sos enemigos naturales son depredadores como águiles, foinos, culiebres y otros animales rapazos. Al ser adomáu ye recomendable qu'el hámster rusu non viva nuna xaula de barrotes nin de tela o plásticu yá que les ruquen y, finalmente, romper. Son enforma ameyores les peceres de terrario ampliu, siendo esti postreru lo más recomendable pa esti tipu de royedores yá que son bien flexibles y travesaríen con suma facilidá les rexes. La desventaxa puede ser la falta d'osíxenu. Polo común, úsense davezu xaules metáliques de barrotes estrechos que nun acusen falta d'osíxenu por cuenta de la so gran ventilación.
Una caña o xuguete masticable pa hámsters ye necesariu por que controlen el tamañu de los sos dientes que nunca paran de crecer. Si nun s'apurre un xuguete masticable o una caña, el hámster va tratar de morder tou lo que tea al so algame como barrotes, deos, xuguetes dientro de la xaula y tou tipu de coses. A estos animales el fríu nun los afecta por demás, por cuenta de que criáronse na fría estepa rusa y aguanten perbién les baxes temperatures. Tamién pueden pasar llargos periodos ensin apenes beber. Debaxo de la so pelame claro alcuéntrase una capa que-yos aislla totalmente, bien útil mientres la envernía. Pa comodidá de la criatura ye prácticu utilizar como material absorbente de golores y refugayes una cama de cubos biodegradables o serrín compuestu por pequeñu cachos de madera, según forgaxes de panoya de maíz y sustrato de cáñamu.
Siendo omnívoros, nel so hábitat natural, suelen alimentase principalmente de granes y, dacuando, de dellos inseutos. Adomáu pol home, toma granes variaes como pipes de xirasol, maíz, cebada, sorgo, cártamo, etc.
Aparte, pueden comer frutes como mazana, pera, plátanu, fresa en pequeñes cantidaes, piescu, anque nun tienen d'inxerir frutes acedes como'l quivi o la naranxa. Tamién pueden tomar verdures, como cenahoria en pequeñes cantidaes, espinaca, brócoli, pimientos verdes y calabacín nunca da-yos pataques, ayos, cítricos, tomates nin cebolles como asina tampoco aquellos alimentos que xeneren polvillo, como les ceberes bien molíes.
Yá na vivienda doméstica pueden acostumase al amiestu de granes pa páxaru, cebera inflada como un complementu alimenticiu y otra cebera duce por que caltenga con él un bon estáu activu, pos la falta d'actividaes podría causa-y la so muerte rápida. En dellos casos, l'animal críáu en cautividá va adoptar costumes omnívores y va tomar carne crudo, chocolate o otros alimentos, pero nun son aconseyables, pos pueden causa-yos trestornos importantes. L'animal puede inxerir frutos secos, siempres crudos y ensin salar, como ablanes, almendres o nueces, pero siempres en pequeñes cantidaes cuidao que son bien calóricos.
Ye recomendable da-yos frutes y verdures namái 2 ó 3 vegaes a la selmana, y siempres en pequeñes cantidaes. Tamién ye aconseyable retira-yos de la xaula los restos que nun se comieron pos suelen guardales en rincones de la xaula y podríen podrecese y comelo dempués en mala traza. Amás, como apurra proteínico, quesu frescu, yema de güevu cocida, carne cocío (xamón de York, salchiches), o inseutos, como'l vierme de la farina (Tenebrio molitor) y, en dómines de cría, a la fema embarazada ye aconseyable apurri-y con una contribución más grande d'apurra proteínicu.
Ye recomendable da-y la opción d'inxerir agua per mediu d'una bebezón, pos nun va causar tantos inconvenientes col derrame d'ésta. Sería aconseyable nun ufierta-y agua direutamente del grifu, yá que contién sustances bien tóxiques que nun acabaría d'inxerir adecuamente. Ye importante nun dexar qu'el hámster namái estrayiga'l zusmiu de les verdures fresques, que tamién seríen necesaries en manera razonable.
Ente les más frecuentes ta la cayida total del pelo, presentáu pola falta de vitamines y demás sustances enerxétiques. Nesti casu ye recomendable apurri-y vitamines en gotes a l'agua, anque esti xestu podría ser conveniente ya inclusive pal cuidu cotidianu.
Una foria causada pola ingesta de munchos dulces o demasiada cantidá de verdures ye otra enfermedá común. El royedor presentaría nesti casu una enfermedá popularmente descrita como "cola moyada", na cual l'animal va amosar cola abertura del cursu aparentemente tapada con un pequeñu cachu de escrementu que lu llevaría direutamente a la muerte. Esti casu tamién ye común mientres la nacencia de les críes, quien se veríen afeutaes nel so desenvolvimientu, pos nun algamar el so tamañu normal y los sos güeyos tardaríen n'abrir.
Por cuenta de que l'animal raspia frecuentemente les sos pates polos güeyos en visu a asearse, si la xaula o'l serrín tán puercos dempués de dellos díes ensin llimpieza, son frecuentes les conxuntivitis bacterianes nos güeyos. Esti tipu de infeición, si nun ye grave, suel unviar a los pocos díes, pero en casu de conxuntivitis más persistentes o bien con axentes patóxenos más resistentes, tienen de ser trataes con antibióticos y antiinflamatorios específicos por aciu colirios fayadizos.
Son frecuentes los paralises neurolóxicos, causaes por cayíes y, posiblemente, tamién por virus, caracterizaes por falta de movilidá nes estremidaes posteriores. L'animal afeutáu, si nun se recupera llueu, muerre davezu en poques hores.
Ye un fenómenu dafechu natural el que los padres taramien a les críes indefenses por causa de la seleición natural cuando los sos proxenitores envaloren que nun van poder sobrevivir fácilmente.
Les causes de les sos enfermedaes suelen ser debíes a una mala alimentación, al mala traza de la vivienda, problemes respiratorios o dixestivos por maltratu y a la sensibilidá al estrés, anque, obviamente, tamién sufren enfermedaes infeicioses víriques y bacterianes de mala solución si nun son trataes a tiempu.
El hámster rusu (Phodopus sungorus) ye una especie de rucador miomorfu de la familia Cricetidae. Ye propiu de Kazakstán y el suroeste de Siberia, y nun se reconocen subespecies.
