'cantar, en portugués, Brasil) [3] ye una especie d'ave paseriforme perteneciente al xéneru Cyanocorax qu'integra la familia Corvidae. Ye endémica de Brasil.
El so hábitat natural son los montes secos subtropicales o tropicales y los montes de les húmedes tierres baxes subtropicales o tropicales.
Alcuéntrase en carbes, sabanes y los montes de ribera más abiertos. Ye un ave típica de la rexón semiárida del nordés de Brasil, sicasí, por cuenta de la deforestación, espandióse nel sureste, yá ta instaláu nel estáu d'espirito Santu y foi columbráu nel estáu de Rio de Janeiro .
La especie ye omnívora, comiendo de too, dende los inseutos a l'alimentación de les pites, si ta disponible, y la fruta xugosa del Cereus jamacaru.
Cyanocorax cyanopogon constrúi los sos niales n'árboles altos, en forma d'un tazón grande, alfombrado con fueyes seques. Asitia cerca de 3 güevos, que eclosionen en 2 selmanes y media. Al igual que tolos córvidos, ye un ave intelixente, con estratexes d'alimentación diverso. Ye espertu nel vuelu acrobáticu. El so cantar ye bien interesáu y ruidosu. Cuando atopa daqué estrañu nel monte comunicar a toos. Ye consideráu la voz de la sabana .
'cantar, en portugués, Brasil) ye una especie d'ave paseriforme perteneciente al xéneru Cyanocorax qu'integra la familia Corvidae. Ye endémica de Brasil.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Sgrech warwen (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: sgrechod gwarwyn) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Cyanocorax cyanopogon; yr enw Saesneg arno yw White-naped jay. Mae'n perthyn i deulu'r Brain (Lladin: Corvidae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. cyanopogon, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America.
Mae'r sgrech warwen yn perthyn i deulu'r Brain (Lladin: Corvidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Brân America Corvus brachyrhynchos Brân bigfain Corvus enca Brân Caledonia Newydd Corvus moneduloides Brân Dyddyn Corvus corone Brân Hawaii Corvus hawaiiensis Brân jyngl Corvus macrorhynchos Brân Lwyd Corvus cornix Brân Molwcaidd Corvus validus Brân Sinaloa Corvus sinaloae Brân tai Corvus splendens Brân Tamaulipas Corvus imparatus Cigfran Corvus corax Cigfran bigbraff Corvus crassirostris Cigfran yddfwinau Corvus ruficollis Ydfran Corvus frugilegusAderyn a rhywogaeth o adar yw Sgrech warwen (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: sgrechod gwarwyn) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Cyanocorax cyanopogon; yr enw Saesneg arno yw White-naped jay. Mae'n perthyn i deulu'r Brain (Lladin: Corvidae) sydd yn urdd y Passeriformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. cyanopogon, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America.
The white-naped jay (Cyanocorax cyanopogon) is a species of bird in the family Corvidae. It is endemic to Brazil - where it is known as the Gralha Cancã or the Cancão. Its natural habitats are subtropical or tropical dry forest and subtropical or tropical moist lowland forest.
The white-naped jay (Cyanocorax cyanopogon) is a species of bird in the family Corvidae. It is endemic to Brazil - where it is known as the Gralha Cancã or the Cancão. Its natural habitats are subtropical or tropical dry forest and subtropical or tropical moist lowland forest.
La chara nuquiblanca o urraca de cuello blanco (Cyanocorax cyanopogon)[3][4] es una especie de ave paseriforme de familia Corvidae endémica del este de Brasil.
Ocupa una amplia región del este de Brasil. Su hábitat natural son los bosques tropicales abiertos, zonas de matorral, sabanas y los bosques de ribera abiertos. Es un ave típica de la región semiárida del noreste de Brasil, sin embargo, debido a la deforestación, se ha expandido en el sureste, ya está instalado en el estado de espirito Santo y ha sido avistado en el estado de Río de Janeiro .
La especie es omnívora, comiendo de todo, desde los insectos a la alimentación de las gallinas, si está disponible, y la fruta jugosa del Cereus jamacaru.
La chara nuquiblanca construye sus nidos en árboles altos, en forma de cuenco grande, tapizado con hojas secas. Coloca alrededor de 3 huevos, que eclosionan en 2 semanas y media.
Al igual que los demás córvidos, es un ave inteligente, con estrategias de alimentación diversa. Es experto en el vuelo acrobático. Su canto es muy peculiar y ruidoso. Cuando encuentra algo extraño en el bosque se lo comunica a todos. Es considerado la voz de la sabana .
La chara nuquiblanca o urraca de cuello blanco (Cyanocorax cyanopogon) es una especie de ave paseriforme de familia Corvidae endémica del este de Brasil.
Cyanocorax cyanopogon Cyanocorax generoko animalia da. Hegaztien barruko Corvidae familian sailkatua dago.
Cyanocorax cyanopogon Cyanocorax generoko animalia da. Hegaztien barruko Corvidae familian sailkatua dago.
Brasiliannärhi (Cyanocorax cyanopogon)[2] on varisten heimoon kuuluva varpuslintu.
Brasiliannärheä tavataan Brasilian itä-, keski- ja koillisosissa. Lajin populaatiota ei ole arvioitu, mutta lajia on kuvailtu melko tavalliseksi. Brasiliannärhi on luokiteltu elinvoimaiseksi lajiksi.[1]
Brasiliannärhi (Cyanocorax cyanopogon) on varisten heimoon kuuluva varpuslintu.
La ghiandaia nucabianca (Cyanocorax chrysops (Wied-Neuwied, 1821)) è un uccello passeriforme della famiglia dei corvidi[2].
Il nome scientifico della specie, cyanopogon, deriva dal'unione delle parole greche κυανος (kyanos/kuanos, "ciano") e πωγων (pōgōn, "barba"), col significato di "dalla barba blu", in riferimento alla colorazione di questi uccelli.
Misura 35 cm di lunghezza, per 110-160 g di peso[3].
Si tratta di uccelli dall'aspetto tozzo e robusto, con grossa testa ovale e allungata munita di cresta frontale erettile piuttosto lunga, particolarmente evidente sul vertice, nonché di becco forte e conico dall'estremità lievemente adunca, grandi occhi, lunghe ali digitate, coda piuttosto allungata e forti zampe artigliate.
Il piumaggio si presenta di colore nero su testa, gola e parte superiore del petto: nuca (come del resto intuibile dal nome comune), spalle, ed area scapolare sono di colore bianco latte, che sfuma nel crema su petto, ventre, fianchi e punta delle penne della coda. Il dorso è grigiastro, mentre le ali ed il codione sono di un caldo colore bruno-nocciola: remiganti, copritrici e coda sono più scure e tendenti al color caffè. Il sopracciglio e le guance (a queste ultime la specie deve il proprio nome scientifico) sono di colore azzurro-bluastro, il primo più chiaro rispetto alle seconde.
Il becco e le zampe sono di colore nerastro, mentre gli occhi sono di colore giallo.
La ghiandaia nucabianca è un uccello dalle abitudini di vita essenzialmente diurne, che passa la maggior parte della giornata fra i rami di alberi o cespugli o al suolo dedicandosi perlopiù alla ricerca di cibo, muovendosi da sola, in coppie o in piccoli gruppetti che in genere hanno composizione familiare, essendo composti da una coppia riproduttrice e dai figli della covata dell'anno precedente.
Il repertorio vocale di questi uccelli è piuttosto vario e melodico, e presenta molte analogie con quello dell'affine ghiandaia felpata[3].
Questi uccelli presentano dieta onnivora, composta in proporzioni grossomodo uguali da alimenti di origine animale (circa il 59%[3], rappresentati perlopiù da insetti quali formiche ed altri invertebrati come i ragni, nonché da piccoli vertebrati e uova) e vegetlae (bacche, frutta, nettare, granaglie).
Si tratta di uccelli monogami, la cui riproduzione è ancora poco conosciuta, in quanto le uniche informazioni si riferiscono ad osservazioni di nidi (trutture a coppa piuttosto grossolane edificate con rametti intrecciati fra i rami di un albero a circa 3 m dal suolo[3]): si ha tuttavia motivo di ritenere che le modalità riproduttive di questi uccelli non differiscano in maniera significativa, sia per quanto riguarda le modalità che la tempistica, da quanto osservabile negli altri corvidi.
La ghiandaia nucabianca è endemica del Brasile, del quale occupa un'ampia fascia costiera atlantica che comprende buona parte della regione nordorientale e sudorientale del Paese, estendendosi dal Maranhão al Ceará e al Paraíba, andando a sud fino al Bahia sud-orientale e al nord del San Paolo (dove però la specie è rara[3]), e verso l'interno attraverso il Pará sud-orientale (alto Rio Xingu, zona dei Gorotire) a sud fino al Mato Grosso e al Goiás orientale e al Minas Gerais.
L'habitat di questi uccelli è rappresentato dalla foresta secca (compresi gli ambienti della caatinga e del cerrado) sopra i 400 m di quota[3], sia primaria che secondaria, anche piuttosto degradata.
La ghiandaia nucabianca (Cyanocorax chrysops (Wied-Neuwied, 1821)) è un uccello passeriforme della famiglia dei corvidi.
De witnekgaai (Cyanocorax cyanopogon) is een vogel uit de familie der kraaien (Corvidae).
Deze vogel heeft een blauw en zwart verenkleed, een witte nek en onderzijde. Boven op de kruin bevindt zich een kapvormige bos zwarte veren.
Deze soort komt in troepen voor in Brazilië op maisvelden, waar hij grote schade aanricht.
Bronnen, noten en/of referentiesA gralha-cancã, cancã, cancão ou quem-quem (Cyanocorax cyanopogon) é uma espécie de ave da família Corvidae, endémica do Brasil.[2]
A gralha-cancã vive na caatinga, cerrado denso e em matas de galeria mais abertas. É uma ave típica das zonas semiáridas do Nordeste do Brasil, porém, por conta do desmatamento, tem-se expandido no Sudeste do país: já encontra-se instalada no Espírito Santo e tem sido avistada no estado do Rio de Janeiro e em São Paulo também, com alguns poucos avistamentos nesses dois estados.
A gralha-cancã é onívora, comendo tudo desde insetos a ração de galinha, se acessível, aos frutos suculentos do cacto mandacaru.
A gralha-cancã constrói seus ninhos em árvores altas, com o formato de uma tigela larga, atapetada com folhas secas. Põe cerca de 3 ovos, que choca durante 2 semanas e meia. Como todos os corvídeos, é uma ave inteligente, com estratégias de alimentação diversificadas. É hábil no voo acrobático. O cancão é muito curioso e barulhento. Descobre qualquer coisa estranha na mata e avisa a todos. É considerado a voz da caatinga.
A gralha-cancã, cancã, cancão ou quem-quem (Cyanocorax cyanopogon) é uma espécie de ave da família Corvidae, endémica do Brasil.
A gralha-cancã vive na caatinga, cerrado denso e em matas de galeria mais abertas. É uma ave típica das zonas semiáridas do Nordeste do Brasil, porém, por conta do desmatamento, tem-se expandido no Sudeste do país: já encontra-se instalada no Espírito Santo e tem sido avistada no estado do Rio de Janeiro e em São Paulo também, com alguns poucos avistamentos nesses dois estados.
A gralha-cancã é onívora, comendo tudo desde insetos a ração de galinha, se acessível, aos frutos suculentos do cacto mandacaru.
A gralha-cancã constrói seus ninhos em árvores altas, com o formato de uma tigela larga, atapetada com folhas secas. Põe cerca de 3 ovos, que choca durante 2 semanas e meia. Como todos os corvídeos, é uma ave inteligente, com estratégias de alimentação diversificadas. É hábil no voo acrobático. O cancão é muito curioso e barulhento. Descobre qualquer coisa estranha na mata e avisa a todos. É considerado a voz da caatinga.
Brasiliansk skrika[2] (Cyanocorax cyanopogon) är en fågel i familjen kråkfåglar inom ordningen tättingar.[3] Den förekommer på högplatån i östra Brasilien (Pará till Minas Gerais och östra Mato Grosso).[3] IUCN kategoriserar arten som livskraftig.[1]
Brasiliansk skrika (Cyanocorax cyanopogon) är en fågel i familjen kråkfåglar inom ordningen tättingar. Den förekommer på högplatån i östra Brasilien (Pará till Minas Gerais och östra Mato Grosso). IUCN kategoriserar arten som livskraftig.
Cyanocorax cyanopogon là một loài chim trong họ Corvidae.[2]
白枕蓝鸦(学名:Cyanocorax cyanopogon)是一種鸦科蓝鸦属鳥類,亦为巴西的特有种。全球活动范围约为3,070,000平方千米。该物种的保护状况被评为无危。
白枕蓝鸦的平均体重约为146.0克。栖息地包括亚热带或热带的湿润低地林和亚热带或热带的旱林。