El rascló de l'illa de Lord Howe (Hypotaenidia sylvestris) és un ocell de la família dels ràl·lids (Rallidae) que habita els boscos de l'Illa de Lord Howe.
El rascló de l'illa de Lord Howe (Hypotaenidia sylvestris) és un ocell de la família dels ràl·lids (Rallidae) que habita els boscos de l'Illa de Lord Howe.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Rhegen Ynys Lord Howe (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: rhegennod Ynys Lord Howe) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Rallus sylvestris; yr enw Saesneg arno yw Lord Howe wood rail. Mae'n perthyn i deulu'r Rhegennod (Lladin: Rallidae) sydd yn urdd y Gruiformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn R. sylvestris, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r rhegen Ynys Lord Howe yn perthyn i deulu'r Rhegennod (Lladin: Rallidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Corsiar Porphyrio porphyrio Iâr ddŵr Allen Porphyrio alleni
.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Rhegen Ynys Lord Howe (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: rhegennod Ynys Lord Howe) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Rallus sylvestris; yr enw Saesneg arno yw Lord Howe wood rail. Mae'n perthyn i deulu'r Rhegennod (Lladin: Rallidae) sydd yn urdd y Gruiformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn R. sylvestris, sef enw'r rhywogaeth.
Die Waldralle (Gallirallus sylvestris, englisch: Lord Howe Woodhen oder Lord Howe Island Rail) ist ein flugunfähiger Vogel aus der Familie der Rallen (Rallidae). Sie ist ein endemischer Bewohner der Lord-Howe-Insel vor der australischen Küste.
Die Waldralle ist 35–40 cm groß, wobei die Männchen geringfügig größer als die Weibchen sind. Die Flügelspannweite beträgt etwa 49 cm. Die Tiere sind auf der Oberseite einfarbig olivbraun und auf der Unterseite etwas grauer, mit weißlichem Kinn. Die Flügel sind schwarz und rot gebändert. Der kurze Schwanz ist besser ausgebildet als derjenige der Pelzralle (Gallirallus lafresnayanus), die Flügel sind dagegen weiter zurückgebildet als bei dieser. Sie hat einen abwärts gekrümmtem Schnabel.
Sie bewohnt verschiedene geschlossene Wälder der Lord-Howe-Insel. In den Höhenlagen lebt sie in den dortigen moosigen Feuchtwäldern. In den tieferen Lagen bewohnt sie Wälder aus Hartlaubvegetation, vor allem bestehend aus Wäldern aus Palmen der Art Howea forsteriana. In den Regenwäldern der Insel ist sie kaum zu finden.
Sie ernährt sich von Weichtieren, Insektenlarven, Regenwürmern, Krebstieren, Früchten sowie von Eiern und Jungvögeln der Sturmtaucher und Sturmvögel.
Als die Lord-Howe-Insel im Jahre 1788 entdeckt wurde, war die Waldralle dort ein häufiger Vogel. Auch um 1800 war sie noch von Meereshöhe bis zu den Berggipfeln verbreitet, doch seit der Mitte des 19. Jahrhunderts ist sie auf die Hochlagen beschränkt. 1969 zeigten Untersuchungen, dass nur noch 20 bis 25 Exemplare überlebten, ausschließlich am Hang des Mount Gower. 1978 existierte noch eine Population, die nur 10–13 Brutpaare umfasste, die auf dem höchsten Berg der Inseln in einer abgelegenen Gegend ihre Reviere hatten. In größeren Höhen war die Sterblichkeit der erwachsenen Tiere und Küken am höchsten, während verwilderte Schweine verhinderten, dass die Tiere umliegende Gebiete besiedeln. 1978 bis 1980 wurde festgestellt, dass eine hohe Sterblichkeit der erwachsenen Waldrallen die Zahl der weiblichen Tiere so weit drückte, dass nicht alle Reviere besetzt werden konnten, obwohl halbwüchsige Tiere am Brutgeschäft teilnahmen. 1980 gab es nur noch 3 gesunde erwachsene Tiere, die eingefangen und in eine Zuchtanstalt gebracht wurden. 1981 bis 1985 wurden 85 der Nachkommen wieder in Freiheit entlassen. Auch verwilderte Schweine und Hauskatzen wurden ausgerottet. 2002 lag die Population zwischen 250 und 300 Stück.
Die Analyse der Bedrohungen der Waldralle und die gefundene Lösung gelten als Musterbeispiel für den Artenschutz. Auf der Insel gab es eine Reihe möglicher Gründe für den Rückgang, von eingeführten Ratten bis hin zur Tasmanien-Schleiereule. Dabei konnte nur die Eliminierung der Schweine die Ralle vor dem Aussterben bewahren, und das rechtzeitige Erkennen des Grundes und Finden einer Lösung war entscheidend für den Erfolg des Programms.
Heute können Hunde, die von ihren Besitzern nicht ausreichend überwacht werden, zum Problem werden. Die eingeführte Tasmanien-Schleiereule (Tyto castanops) ist die größte Gefahr, die es für diese Art noch auf der Insel gibt. Es wird angenommen, dass sie dafür verantwortlich ist, dass die Population in Little Slope deutlich zurückging.
Die Waldralle (Gallirallus sylvestris, englisch: Lord Howe Woodhen oder Lord Howe Island Rail) ist ein flugunfähiger Vogel aus der Familie der Rallen (Rallidae). Sie ist ein endemischer Bewohner der Lord-Howe-Insel vor der australischen Küste.
El rascón de la Lord Howe (Gallirallus sylvestris)[2] es una especie de ave gruiforme de la familia Rallidae endémica de la isla Lord Howe, al este del continente australiano.
Es un ave no voladora pequeña, con plumaje principalmente de color pardo oliváceo, grisáceo en el rostro. Tiene la cola corta y el pico ligeramente curvado hacia abajo. Vive en bosques subtropicales y se alimenta de lombrices, crustáceos, frutos y de los huevos de las pardela y petreles.
Estos rascones se emparejan de por vida y generalmente se encuentran en parejas. Son territoriales y surgen del sotobosque para investigar la causa de cualquier ruido inusual. Una pareja defiende un territorio de aproximadamente 3 hectáreas, y expulsan a su descendencia de él una vez han crecido. Por ello la población de esta ave está restringida por la disponibilidad de territorio.
Cuando los primeros exploradores descubrieron la isla de Lord Howe en 1788, identificaron 15 especies de aves entre ellas esta. Al ser aves no voladoras, curiosas y que no tenían las precauciones de las aves que han sido cazadas con anterioridad se convirtieron en un fácil recurso alimenticio de los marineros que visitaban la isla y su primeros pobladores. Desde su descubrimiento hasta la llegada de los primeros colonos a la isla en 1834 nueve de estas quince especies de aves se habían extinguido. La población del rascón de la Lord Howe disminuyó notablemente, y los censos mostraron que había caído a menos de 30 individuos, confinados en las regiones de peor acceso en los dos montes de la isla, monte Gower y monte Lidgbird.[3] El rascón de la Lord Howe estuvo al borde de la extinción en 1980, cuando solo se encontraron 15 individuos.[4]
Se realizó un amplio estudio para determinar las causas del declive de su población que lo atribuyó a la introducción de cerdos asilvestrados. Se eliminaron los cerdos y otros animales invasores como las cabras, y se inició un programa de cría en cautividad en mayo de 1980 que permitió aumentar la población. Se consiguió el primer huevo puesto en cautividad en junio de 1980. El programa se estableció con 150.000 $ de la Foundation for National Parks & Wildlife (Fundación para los parques nacionales y la vida salvaje), que se gastaron la construcción de un complejo y la contratación de científicos para el proyecto.[5]
Los censos actuales muestran una población estable de unos 200 individuos,[3] y se estima que la población óptima estaría en unos 250 aves.
El análisis de las amenazas del rascón de la Lord Howe y su solución se consideran un modelo para la biología de la conservación. Había varias posibles causas del declive de la población en la isla, desde la introducción de las ratas a la de la lechuzas de Tasmania. Pero solo con eliminación de los cerdos se consiguió salvar a la especie la extinción, por lo que la identificación de la causa a tiempo fue crucial para el éxito del programa.
Había la piel de un ejemplar de rascón conservada en alcohol en Harvard que se creía se había recolectado en las islas Gilbert y se había descrito como rascón de Gilbert (Gallirallus conditicius) (Peters & Griscom, 1928). Sin embargo la geografía de la isla es poco propicia para que viviera un rascón. Actualmente se cree que es fruto de un error de los conservadores y que en realidad se trata de un ejemplar inmaduro de rascón de la Lord Howe. Se diferencia solo en que su píleo, garganta y partes inferiores son más claros y su cabeza es más parduzca, pero la larga inmersión en alcohol podría ser la causa de estos cambios de color.[6] La isla a la que se atribuía este espécimen estaba a 4.500 km de la isla Lord Howe, y resulta imposible que dos rascones no voladores evolucionaran separadamente sin ninguna diferencia morfológica.
El rascón de la Lord Howe (Gallirallus sylvestris) es una especie de ave gruiforme de la familia Rallidae endémica de la isla Lord Howe, al este del continente australiano.
Gallirallus sylvestris Gallirallus generoko animalia da. Hegaztien barruko Rallidae familian sailkatua dago.
Gallirallus sylvestris Gallirallus generoko animalia da. Hegaztien barruko Rallidae familian sailkatua dago.
Ruskoluhtakana (Hypotaenidia sylvestris) on Australiaan kuuluvan Lord Howen kotoperäinen rantakana. Sen populaation koko on noin 200 yksilöä. Philip Lutley Sclater kuvaili lajin holotyypin Lord Howelta vuonna 1869[3].
Ruskoluhtakanakoiraan pituus on 34-42 senttimetriä ja naaraan 32-37 senttimetriä.[4] Lajin höyhenpuku on melko yksivärisen oliivinruskea.[5] Vatsapuoli on vaaleampi ja myös päässä on vaaleampaa väriä.[4] Siipien peitinhöyhenet ja kyynär- ja käsisulat ovat vaalean kastanjanruskeat ja niitä kirjovat tummanruskeat raidat. Myös vartalossa on samanlaista kuviointia.[5] Ruskoluhtakanan vaalean pinkinruskeat jalat ja varpaat ovat vahvat. Vaaleanpunainen, kärkeä kohti ruskeaksi muuttuva nokka on pitkä, vankka ja käyrähkö.[4][6] Nuoret linnut ovat muutoin samannäköisiä kuin aikuiset, mutta niiden iiris on alun perin tumma.[4] Sukupuolet ovat samannäköiset.[7] Ruskoluhtakana muistuttaa monin tavoin ilmeisesti hiljattain hävinnyttä kanakkiluhtakanaa. Erään teorian mukaan lajeilla on ollut yhteinen, nyttemmin hävinnyt kantamuoto, jolla oli aikoinaan laaja levinneisyys.[6] Lajin sekoittaminen muihin lintuihin on epätodennäköistä. Paikallisella itkuluhtakanalla on mustan ja valkoisen kirjava rinta, ja sen päässä on selvä valkoinen juova. Itkuluhtakana on myös kooltaan pienempi kuin ruskoluhtakana.[4]
Ruskoluhtakana on Lord Howen saaren endeeminen laji.[1] Kun saari löydettiin vuonna 1788, ruskoluhtakana eli kaikkialla saarella merenpinnan tasolta vuorten huipuille.[1] Se oli yleinen etenkin tasangoilla. Vuonna 1908 laji eli enää kukkuloilla ja Lidgbird-Gomervuorten seisovavetisten lampien rantamilla. Väheneminen jatkui edelleen, kunnes vuonna 1963 laskettiin enää 150-200 paria. Myöhemmissä tutkimuksissa tämä arvio todettiin kuitenkin liian suureksi. Vuonna 1969 lajin kanta oli kutistunut 16 yksilöön, alle 50 hehtaarin suuruisella alueella. Vuoden 1974 helmikuussa Govervuorella nähtiin 19 yksilöä ja Fidgbirdillä yksi.[6] Sittemmin kanta on toipunut ja nykyään kannan kooksi arvioidaan 200 yksilöä, joista 130 on lisääntyviä lintuja.[1]
Ylänkömäisten alueiden lintujen elinympäristöä ovat pahkaiset sammalten peittämät metsät. Alangoilla laji suosii erityisesti kentiapalmua (Howea forsteriana) kasvavia metsiä. Suurinta osaa saarta peittävissä sademetsissä sitä tapaa harvoin.[1]
Ruskoluhtakana on hyvin arka lintu. Sen ravinto koostuu etupäässä hyönteisistä ja madoista, joita se löytää tonkimalla maata nokallaan. Lajin pesintäkausi on loka-tammikuussa.[6] Ruskoluhtakanat pariutuvat eliniäkseen. Niiden pesä on matala kuoppa tiheän kasvillisuuden joukossa. Naaras munii kullakin pesimäkaudella 1-4[8] hennon ruusunpunaista munaa, joissa on purppuranpunaisia laikkuja.[6] Poikaset kuoriutuvat noin kuukauden kuluttua muninnasta. Ne ovat kuoriutuessaan mustia ja untuvapeitteisiä. Molemmat vanhemmat ruokkivat poikasiaan. Emot voivat saada hoitoapua edellisvuoden poikueen poikasilta, jotka auttavat myös reviirin puolustamisessa.[8]
Ruskoluhtakanan vähenemisen syitä ovat olleet saarelle vieraslajeina tuodut kissat, koirat ja rotat, jotka syövät lintujen munia,[6] poikasia ja aikuisia yksilöitä. Myös ihmiset ovat aiemmin metsästäneet lajia.[7] Lisäksi siat ja vuohet ovat köyhdyttäneet kasvillisuutta. Tulokaslajien torjumisen ansiosta vieraspedot eivät ole enää yhtä suuri uhka kuin aiemmin, ja esimerkiksi siat ja vuohet on jo saatu kokonaan hävitettyä. Ainoa merkittävä jäljellä oleva vieraspeto on saarelle 1920-luvulla tuotu naamiotornipöllö. Sen uskotaan aiheuttaneen Little Slopen kannan taantumisen vuonna 1989. Myös lemmikkikoirat voivat aiheuttaa satunnaisesti ongelmia. Lajin koko kannan keskittyminen yhdelle saarelle tekee sen erityisen haavoittuvaksi luonnonkatastrofeille ja uusien vieraslajien saapumiselle. Vieraslajien torjunta yhdessä tarhakasvatuksen ohella on kuitenkin auttanut lajia hitaasti elpymään. Myös paikallinen väestö on sitoutunut suojeluun. Ruskoluhtakana kuuluu CITES-sopimuksen liitteeseen I, ja sen kantojen kehitystä seurataan yhä.[4][6][8]
Ruskoluhtakana (Hypotaenidia sylvestris) on Australiaan kuuluvan Lord Howen kotoperäinen rantakana. Sen populaation koko on noin 200 yksilöä. Philip Lutley Sclater kuvaili lajin holotyypin Lord Howelta vuonna 1869.
Gallirallus sylvestris
Le Râle sylvestre (Gallirallus sylvestris) est une espèce d'oiseaux inaptes au vol, de la famille des Rallidae.
C'est un oiseau de 40 cm de long pour le mâle, 35 cm pour la femelle. Il a un plumage brun avec une queue courte et un bec incurvé vers le bas.
Cette espèce est endémique des forêts subtropicales de l'île Lord Howe. Sa population qui était tombée à une vingtaine d'individus en 1970, est remontée, grâce à la réintroduction d'une centaine d'oiseaux captifs dans les années 1980, à 170-200 individus, dont 40 à 50 couples reproducteurs. dans les années 2010[1],[2].
Il se nourrit de vers de terre, de petits crustacés, de fruits et d'œufs de puffins ou de pétrels.
Il vit en couple sur un territoire de 3 hectares qu'il défend contre les envahisseurs. Il suffit de faire un bruit bizarre pour le voir apparaitre à la recherche de l'intrus à expulser. De même, dès que les petits sont capables de se débrouiller seuls, ils sont chassés. Tout ceci explique la faible population sur l'île.
Gallirallus sylvestris
Le Râle sylvestre (Gallirallus sylvestris) est une espèce d'oiseaux inaptes au vol, de la famille des Rallidae.
Il rallo di Lord Howe (Hypotaenidia sylvestris (P. L. Sclater, 1870)) è un uccello della famiglia dei Rallidi originario dell'isola omonima[2].
Il rallo di Lord Howe è un grosso (34–42 cm) Rallide incapace di volare. Il piumaggio è quasi ovunque di colore marrone-oliva, più pallido sulle regioni inferiori. La regione sopracciliare è un po' più chiara. Le ali sono di colore castano brillante e presentano delle sottili barre marroni sulle copritrici primarie. Il lungo becco ricurvo è rosa, ma si fa marrone all'estremità. L'iride è rossa e le zampe marrone-rosa chiaro. Gli esemplari giovani sono pressoché identici agli adulti, ma hanno l'iride scura.
Ad Harvard sono conservate nell'alcool le spoglie di un rallo, ritenuto originariamente proveniente da una delle isole Gilbert, e considerato per lungo tempo una specie a parte, il rallo delle Gilbert (Gallirallus conditicius Peters e Griscom, 1928).
Tuttavia, l'isola ritenuta luogo di provenienza di questo olotipo è bassa, rocciosa e sabbiosa, e non sembra fornire alcun habitat favorevole alla sopravvivenza di un rallo.
Negli ultimi anni gli studiosi hanno ipotizzato che il curatore del museo si sia confuso nello specificare il luogo di provenienza dell'olotipo, e sostengono fermamente che esso si tratti semplicemente di una femmina immatura di rallo di Lord Howe. Infatti esso differisce da quest'ultimo unicamente per la colorazione più chiara della sommità del capo, della gola e delle regioni inferiori, e per la colorazione più scura della testa, ma è probabile che la lunga immersione nell'alcool possa aver leggermente variato la colorazione originaria[3].
L'isola erroneamente attribuita come luogo di provenienza del «rallo delle Gilbert» è situata a 4500 km di distanza da Lord Howe, e sembra molto improbabile che due specie di ralli incapaci di volare si siano potuti evolvere separatamente senza mostrare la minima differenza morfologica.
Lord Howe è una piccola isola (14,6 km²) posta 600 km a est dell'Australia. Nel 1788, il rallo si incontrava dal livello del mare alle cime dei due monti dell'isola, ma a partire dalla metà del XIX secolo il suo areale si restrinse alle sole zone elevate. Negli anni '70 la popolazione era costituita da meno di 10 coppie riproduttive. Negli anni '80, in seguito all'eliminazione dei maiali introdotti dall'uomo, vari esemplari vennero introdotti anche in località di pianura, comprese le isolate e impervie foreste costiere di palme di Little Slope, e nelle foreste circostanti l'unico insediamento dell'isola. Attualmente, il maggior numero di esemplari si incontra proprio in quest'ultima zona e sul monte Gower, dove è presente metà della popolazione totale. La popolazione ha ormai raggiunto la capacità portante dell'ambiente (di circa 220 esemplari), e viene stimata in 220-230 esemplari e 71-74 coppie riproduttive[1].
Il rallo di Lord Howe vive nelle foreste sub-tropicali, ove si nutre di lombrichi, crostacei, frutta e di uova di berte e petrelli.
Si incontra generalmente in coppie, che restano unite per la vita. È territoriale e si sposta sul suolo della foresta, indagando la provenienza di qualsiasi rumore insolito. Ciascuna coppia difende un'area di circa 3 ettari, dalla quale vengono allontanati i giovani appena raggiunta la maturità. La popolazione della specie è quindi ristretta dall'estensione di territorio disponibile[4].
Quando i primi esploratori scoprirono l'isola di Lord Howe, nel 1788, identificarono ben 15 specie endemiche di uccelli, tra le quali l'allora comune rallo. Incapaci di volare, di indole curiosa ed evolutesi nella totale assenza di predatori, esse divennero una facile fonte di cibo per i marinai di passaggio e i primi colonizzatori dell'isola. Dal momento della scoperta all'arrivo dei primi coloni (nel 1834), tuttavia, già nove delle 15 specie si erano estinte. La popolazione del rallo continuò a declinare fino alla fine degli anni '70, quando le ricerche sul campo indicarono che essa era scesa a meno di 30 esemplari, confinati sulle cime dei due impervi monti dell'isola, il Gower e il Lidgbird[4].
Gli studiosi intrapresero allora un accurato studio per determinare le cause del declino, giungendo alla conclusione che esso era da attribuire essenzialmente ai maiali introdotti rinselvatichiti. L'eliminazione di questi ultimi e di altri animali nocivi (come le capre), nonché un programma di conservazione ex-situ (riproduzione in cattività), iniziato nel maggio del 1980 (il primo uovo venne deposto nel giugno dello stesso anno), hanno consentito al rallo di Lord Howe di aumentare nuovamente di numero. Il programma di riproduzione in cattività è stato finanziato dalla Foundation for National Parks & Wildlife, ed è costato 150.000 dollari tra strutture e stipendi per gli scienziati coinvolti[4].
La competenza nell'analizzare le principali minacce per questa specie e le misure prese per la sua conservazione sono considerate un modello per la biologia della conservazione. Sull'isola vennero individuati numerosi predatori, possibili responsabili del declino del rallo, dai ratti al barbagianni della Tasmania (Tyto novaehollandiae castanops), tutti introdotti dall'uomo. Tuttavia, è stata la sola eliminazione dei maiali ad aver salvato la specie dall'estinzione, e l'identificazione della causa e la sua eradicazione in tempi così rapidi hanno avuto un'importanza cruciale per il successo del programma.
Attualmente su Lord Howe vi sono circa 250 ralli[4], cifra che forse equivale al numero massimo di esemplari che può sostenere l'ambiente. Le principali minacce attuali sono costituite da un predatore, il barbagianni australiano (Tyto novaehollandiae) e, durante dalla stagione degli accoppiamenti, dai conflitti con il rallo delle Filippine (Hypotaenidia philippensis)[5].
In seguito al successo ottenuto con il rallo, sono stati portati avanti progetti di recupero per altre specie endemiche dell'isola, come la chiocciola di Lord Howe (Placostylus bivaricosus) e il currawong di Lord Howe (Strepera graculina crissalis).
Il rallo di Lord Howe (Hypotaenidia sylvestris (P. L. Sclater, 1870)) è un uccello della famiglia dei Rallidi originario dell'isola omonima.
Miškinė veka arba miškinė vištelė (lot. Gallirallus sylvestris, angl. Lord Howe woodhen) – neskraidantis vandeninių vištų (Rallidae) šeimos paukštis. Endeminis Lordo Hau salos paukštis.
Laukio dydžio. Patino kūno ilgis 34–42 cm, o svoris 410–780 (536) g, atstumas tarp sparnugalių yra 49–52 cm. Patelė yra smulkesnė: kūno ilgis 32–37 cm, svoris – 330–615 (456) g, o atstumas tarp sparnugalių – 47–49 cm [2]. Plunksnų danga alyvuogių rudos spalvos, tik sparnai yra kaštoninės spalvos. Ilgas, lenktas snapas yra rausvai pilkas. Kojos tamsiai pilkos. Rainelė raudona.
Aptinkamas 600 km į rytus nuo Australijos nutolusioje Lordo Hau saloje.
Sėslus paukštis. Biotopas – subtropiniai miškai. Nuo ХИХ amžiaus vidurio miškinės vekos aptinkamos kalnuose, kur auga šakoti, samanoti medžiai. Kalnų papėdėse pastebimas Howea fosterana palmių miškuose [3].
Maisto ieško tarp lapų nuokritų. Minta kirmėlėmis, moliuskais ir kitais bestuburiais.
Monogamai, sudaro pastovias poras. Lizdus krauna sekliose daubose, tarp tankios žolės. Dėtyje 1 – 4 kiaušiniai. Po mėnesio išsirita juodais pūkais apaugę jaunikliai. Abu tėvai maitina jauniklius.
Gamtiniai priešai – pelėdos ir laukinės kiaulės.
Pasaulinės gamtos apsaugos organizacijos duomenimis miškinė veka yra nykstanti rūšis. Populiacijoje yra 232 suaugę individai.
Pagrindinė populiacijos mažėjimo priežastis yra žiurkėms naikinti introdukuota Australinė liepsnotoji pelėda. 1970-ųjų viduryje buvo likę tik 30 individų. Pradėjus paukščius veisti nelaisvėje 2002 metais populiaciją sudarė jau 130 individų.
Miškinė veka arba miškinė vištelė (lot. Gallirallus sylvestris, angl. Lord Howe woodhen) – neskraidantis vandeninių vištų (Rallidae) šeimos paukštis. Endeminis Lordo Hau salos paukštis.
Sintar Lord Howe (Gallirallus sylvestris) juga dikenali sebagai Sintar Pulau Lord Howe adalah satu spesies burung tidak dapat terbang dalam keluarga rail, (Rallidae). Ia berasal daripada Pulau Lord Howe di Australia. Burung ini kini dikelaskan sebagai Terancam oleh IUCN.
Sintar Lord Howe (Gallirallus sylvestris) juga dikenali sebagai Sintar Pulau Lord Howe adalah satu spesies burung tidak dapat terbang dalam keluarga rail, (Rallidae). Ia berasal daripada Pulau Lord Howe di Australia. Burung ini kini dikelaskan sebagai Terancam oleh IUCN.
De Lord-Howeral (Gallirallus sylvestris synoniem: Hypotaenidia sylvestris) is een vogel uit de familie Rallidae (Rallen). Het is een bedreigde, endemische vogelsoort op het Lord Howe-eiland, een eiland in Australië dat tot de deelstaat Nieuw-Zuid-Wales behoort.
De vogel is 32 tot 42 cm lang, de mannetjes zijn 2 tot 5 cm langer dan de vrouwtjes. Het is een vrij grote, olijfbruin gekleurde ral die niet kan vliegen. De kleine vleugels zijn kastanjebruin, de vogel is van onder iets lichter, doffer van kleur en heeft een onduidelijke, lichte wenkbrauwstreep. De gebogen snavel is roze, naar de punt toe meer bruin, het oog is rood en de poten zijn bruinachtig roze van kleur.[2]
Deze soort is endemisch op het Lord Howe-eiland. Het leefgebied bestaat uit bossen op hellingen met een bepaald soort vegetatie en veel ondergroei. De vogel mijdt het tropisch regenbos dat een groot deel van het eiland bedekt. De vogel nestelt op de grond onder een dicht plantendek en soms ook in de holen van stormvogels. De vogel foerageert op ongewervelde dieren, maar vreet soms ook de kuikens van de stormvogels op.[2]
De Lord-Howeral heeft een zeer beperkt verspreidingsgebied en daardoor is de kans op uitsterven aanwezig. De grootte van de populatie werd in 2002 door BirdLife International geschat op 220 tot 230 individuen en het populatie-aantal is sindsdien stabiel.
In 1788 kwam deze ral overal op het eiland voor, maar in de 19de eeuw alleen nog in bossen op de berghellingen. Het leefgebied werd aangetast door het wroeten van verwilderde varkens en door predatie door verwilderde honden en katten. Gedurende de jaren 1970 was het aantal vogels minder dan tien broedparen. In de jaren 1980 werden de verwilderde varkens uitgeroeid en werden op geschikte plaatsen rallen opnieuw uitgezet. Dankzij deze maatregelen kon de populatie weer toenemen. Omdat de vogel afhankelijk blijft van zorgvuldig natuurbeheer, staat deze soort als bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesDe Lord-Howeral (Gallirallus sylvestris synoniem: Hypotaenidia sylvestris) is een vogel uit de familie Rallidae (Rallen). Het is een bedreigde, endemische vogelsoort op het Lord Howe-eiland, een eiland in Australië dat tot de deelstaat Nieuw-Zuid-Wales behoort.
Gallirallus sylvestris é uma espécie de ave da família dos ralídeos, endêmica da Ilha de Lord Howe.[1]
Lordhowerall (Gallirallus sylvestris)[2] är en fågel i familjen rallar inom ordningen tran- och rallfåglar.[3]
Den förekommer enbart i höglänta områden på Lord Howeön utanför Australien.[3] Vissa placerar den i släktet Hypotaenidia.
IUCN kategoriserar arten som starkt hotad.[1]
Wikimedia Commons har media som rör lordhowerall.
Wikispecies har information om Gallirallus sylvestris.
Lordhowerall (Gallirallus sylvestris) är en fågel i familjen rallar inom ordningen tran- och rallfåglar.
Gallirallus sylvestris là một loài chim trong họ Rallidae.[2]
Gallirallus sylvestris (Sclater, 1869)
Охранный статус
Лесной пастушок[1] (Gallirallus sylvestris) — нелетающая птица семейства пастушковых. Эндемик острова Лорд-Хау.
Лесной пастушок длиной от 35 до 40 см, причём самцы незначительно крупнее самок. Размах крыльев составляет примерно 49 см. Оперение верхней части тела одноцветное, оливково-коричневого цвета, нижняя часть тела немного более серая. Подбородок белёсый. Крылья с чёрными и красными полосами. Хвост короткий. Клюв изогнут в сторону.
Лесной пастушок населяет различные закрытые леса острова Лорд-Хау. На возвышенности он живёт в мшистых влажных лесах. На низменности он населяет жестколистные леса, состоящие, прежде всего, из пальм вида Ховея Форстера (Howea forsteriana). Дождевые леса острова птица избегает.
Лесной пастушок питается моллюсками, личинками насекомых, дождевыми червями, ракообразными, плодами, а также яйцами и птенцами буревестников.
Когда остров Лорд-Хау был открыт в 1788 году, лесной пастушок был на нём частой птицей. Но уже с середины 19-го столетия его ареал был ограничен высокогорьем. В 1969 году исследователи обнаружили всего от 20 до 25 особей, обитавших исключительно на склонах горы Говер (англ.)русск.. В 1978 году ещё существовала популяция, насчитывавшая всего 10—13 гнездящихся пар, обитавшая на наивысшей точке острова в труднодоступном месте. В высокогорье смертность взрослых птиц и птенцов была высокой, в то время как одичавшие свиньи препятствовали заселению птицами близлежащих областей. С 1978 по 1980 годы было установлено, что из-за высокой смертности взрослых лесных пастушков уменьшилось число женских особей. В 1980 году были пойманы и помещены в питомник три здоровых взрослых птицы. В период с 1981 по 1985 годы на свободу были выпущены 85 птиц. Одичавшие свиньи и домашние кошки были истреблены. В 2002 году популяция птиц насчитывала от 250 до 300 особей.
Анализ угроз и найденное решение являются показательным примером для охраны видов. На острове имелся целый ряд возможных причин для сокращения, начиная от ввезённых крыс до подвида австралийской сипухи (T. n. castanops). При этом только истребление свиней помогло сохранить лесного пастушка от вымирания, а своевременное установление причины и найденное решение определили успех программы.
Сегодня собаки, за которыми недостаточно следят их владельцы, могут стать проблемой. Завезённая австралийская сипуха представляет самую большую опасность на острове для этого вида. Полагают, что она отвечает за сокращение популяции в Little Slope.
Лесной пастушок (Gallirallus sylvestris) — нелетающая птица семейства пастушковых. Эндемик острова Лорд-Хау.
森秧雞（Gallirallus sylvestris），又名豪島秧雞或羅德哈威秧雞，是澳洲豪勳爵島特有的一種不能飛的鳥。牠們細小及呈橄欖褐色，尾巴短小，喙向下彎。牠們棲息在亞熱帶森林，主要吃蚯蚓、甲殼類、果實、海鷗及海燕的蛋。
森秧雞是一夫一妻制的，很多時也是成雙成對的出沒。牠們是地盤性的，約佔地3公頃，且會在森林的下木中調查一些不尋常的聲響。當雛鳥長大後就會被趕出地盤，故此牠們的數量因分佈地的限制而受到影響。[2]
自1788年發現森秧雞後，一共再發現了15種鳥類。由於不能飛、好奇及從未被獵殺，牠們很快就成為當地人口或來訪水手的食物。後來這15種鳥類中有9種滅絕。森秧雞的數量一直下降到1970年代，當時發現只餘下30隻森秧雞在豪勳爵島上兩座山上。[2]
森秧雞的衰落主因是與野生豬的入侵有關。於1980年展開了保育計劃，消除了野生豬及如山羊等其他破壞性的動物，加上飼養來增加牠們的數量。其數量已回升至250隻[2]，是島內最理想的數量。[3]
森秧雞（Gallirallus sylvestris），又名豪島秧雞或羅德哈威秧雞，是澳洲豪勳爵島特有的一種不能飛的鳥。牠們細小及呈橄欖褐色，尾巴短小，喙向下彎。牠們棲息在亞熱帶森林，主要吃蚯蚓、甲殼類、果實、海鷗及海燕的蛋。
森秧雞是一夫一妻制的，很多時也是成雙成對的出沒。牠們是地盤性的，約佔地3公頃，且會在森林的下木中調查一些不尋常的聲響。當雛鳥長大後就會被趕出地盤，故此牠們的數量因分佈地的限制而受到影響。
ワシントン条約附属書I 分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : ツル目 Gruiformes 科 : クイナ科 Rallidae 属 : ヤンバルクイナ属 Gallirallus 種 : ロードハウクイナ G. sylvestris 学名 Gallirallus sylvestris (Sclater, 1869) シノニム Rallus sylvestris
Tricholimnas sylvestris
ロードハウクイナ（Gallirallus sylvestris）は、ツル目クイナ科ヤンバルクイナ属に分類される鳥類。
全長32 - 42センチメートル[4]。オスの方がやや大型になる[4]。全身の羽色は緑褐色[4]。顔や喉は灰白色の羽毛で被われる[3]。尾羽基部の下面（下尾筒）は黄褐色の羽毛で被われ、白と赤褐色の横縞が入る[3]。雨覆や初列風切は赤褐色で、黄褐色の横縞が入る[3]。
BirdLife Internationalでは2013年現在、本種をHypotaenidia属に分類している[2]。
標高825メートルの山地の頂上周辺の森林に生息する[4]。以前はロード・ハウ島全域に生息していたと推定されている[4]。飛翔する事はできない[4]。危険を感じると走行して逃げる[3]。
甲殻類、陸棲の貝類、ミミズ、ウミツバメ科・ミズナギドリ科などの鳥類の卵、花、果実、地衣類、キノコなどを食べる[4]。
繁殖様式は卵生。10 - 翌1月[3]。地表の物陰に草やコケを組み合わせた巣を作り、1 - 4個の卵を産む[4]。雌雄交代で抱卵し、抱卵期間は20 - 23日[4]。
人為的に移入されたブタ・ヤギによる生息地の破壊、人為的に移入されたイヌ・ノネコ・ブタによる捕食などにより生息数は減少した[4]。後述する保護対策により2013年現在は生息数は安定傾向にあると考えられている[2]。近年ではネズミ駆除用に人為的に移入されたオオメンフクロウによる卵や雛の捕食、交通事故死、水槽での溺死、感染症、自然災害による影響が懸念されている[2][4]。1980年からブタの駆除、飼育下繁殖させた個体を低地へ再導入する保護対策が進められている[2][4]。1980年における生息数は約30羽と推定されている[4]。2002年における生息数は220 - 230羽と推定されている[2]。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 
.png){kind=small}
