Krokodýl filipínský (Crocodylus mindorensis) je druh krokodýla obývající pouze malá jezera a rybníky, malé říční přítoky a močály na Filipínách. Je znám i pod názvy mindorský krokodýl nebo filipínský sladkovodní krokodýl.
Krokodýl filipínský nedorůstá takových rozměrů jako krokodýlové obývající slané vody a pocházející ze stejné oblasti, zato společným znakem je relativně široký čenich a vysoce obrněné tělo. Je to poměrně malý krokodýl, jelikož délka těla samců většinou nepřesáhne 3 m, samice jsou mírně menší. Mláďata jsou tmavě zbarvena, dospělci jsou obvykle zlatohnědí. Až do nedávna byl krokodýl filipínský také považován za poddruh krokodýla novoguinejského (Crocodylus novaeguinae) [2].
O způsobu života krokodýla filipínského toho příliš mnoho nevíme. Živí se hlavně bezobratlými, občas i malými obratlovci. Samice staví relativně malé (1,5 na šířku × 0,5 m na výšku) kopcovité hnízdo, do kterého snese 7 až 20 vejcí. Inkubační doba trvá zhruba 85 dní a samice mláďatům poskytuje rodičovskou péči.
V současné době je na Filipínách lov krokodýlů filipínských přísně zakázán, ale i přesto je stále ohrožován ničením svého přirozeného biotopu, vybíráním hnízd, ale také lovením ryb pomocí dynamitu [3], díky čemuž je v Červeném seznamu IUCN zařazen do kategorie kriticky ohrožených druhů. Patří vůbec mezi nejvíce ohrožované druhy na Filipínách. Odhaduje se, že ve volné přírodě žije již pouze 200 dospělých jedinců schopných rozmnožování [4]. Ochranu v současné době provozuje filipínská Mabuwajská nadace [5] a Společnost pro ochranu krokodýlů a zoologický institut HerpaWorld v Mindoru [6].
Obrázky, zvuky či videa k tématu krokodýl filipínský ve Wikimedia Commons
Krokodýl filipínský (Crocodylus mindorensis) je druh krokodýla obývající pouze malá jezera a rybníky, malé říční přítoky a močály na Filipínách. Je znám i pod názvy mindorský krokodýl nebo filipínský sladkovodní krokodýl.
Das Philippinen-Krokodil (Crocodylus mindorensis) ist eine Art der Echten Krokodile (Crocodylidae). Die Art ist vom Aussterben bedroht.
Im Vergleich zu allen anderen Krokodilen im pazifischen Raum zeichnet sich das Philippinen-Krokodil durch eine sehr breite Schnauze, die mit bis zu 68 Zähnen bewehrt ist, und große Panzerschuppen im Nacken- und Rückenbereich aus.
Mit maximal drei Metern Körperlänge bei männlichen Exemplaren gehört es zu den kleineren Krokodilarten. Die Weibchen dieser Spezies sind kleiner, bis zu 1,5 Metern und bis zu 15 kg Körpergewicht. Das Verhalten des Philippinen-Krokodils wird als scheu und harmlos gegenüber dem Menschen beschrieben, nur bei Provokationen reagiert es aggressiv.
Das Philippinen-Krokodil lebt in Süßgewässern wie Flüssen, kleineren Seen und Sumpfbereichen. Dabei ist es in seiner Verbreitung beschränkt auf einzelne Inseln der Philippinen. In historischen Zeiten kamen die Tiere auf den Inseln Luzon, Mindoro, Masbate, Samar, Negros, Busuanga und Mindanao vor.
Seine heutige Verbreitungsgebiete beschränken sich auf das Agusan Marschland, die Ligawasan Marschlandschaft und den Oberlauf des Pulangi in der Provinz Bukidnon auf der Insel Mindanao. Auf der Insel Luzon gehören der Northern Sierra Madre Natural Park und Gebiete in der Provinz Abra entlang des Flusses Binungan zu seinem heutigen Lebensraum. Auf Dalupiri Island wurde 2005 die nördlichste bislang gefundene Population des Krokodils gefunden.[1] Alle anderen Sichtungen konnten nicht bestätigt werden.
Wie die meisten anderen Krokodile ernährt sich das Philippinen-Krokodil von sehr unterschiedlichen Organismen des Wassers. Sein Spektrum umfasst dabei wahrscheinlich Schlangen, Frösche, Wasserschildkröten, Insekten sowie kleine Säugetiere, genaues ist allerdings nicht bekannt. Das Verhältnis zwischen Männchen zu Weibchen in den Populationen beträgt in der Regel 1:1.
Die Paarungsperiode ist je nach Verbreitungsgebiet unterschiedlich, liegt aber generell in den Monaten Januar bis Mai. Speziell in der Morgendämmerung zwischen 4 und 7 Uhr, kann die bis 30 Minuten dauernde Prozedur beobachtet werden, welche im Wasser stattfindet.
Eine Woche vor der Eiablage bauen die Weibchen ein Hügelnest aus Sand und verrottenden Pflanzenmaterialien, in dem sie 7 bis 25 Eier abgelegen. Die Brutdauer beträgt ca. 12 Wochen. Eine Bewachung des Nestes und Brutpflege wurden beobachtet.
Das Philippinen-Krokodil wird auf der Roten Liste des IUCN als vom Aussterben bedroht geführt. Die Gesamtpopulation wird auf 92–137 erwachsene Tiere geschätzt, die auf mehrere Unterpopulationen verteilt sind. Der Bestandstrend ist weiter abnehmend. Der starke Rückgang ist auf den Handel mit den Häuten zurückzuführen, während aktuell Habitatverlust die größte Bedrohung darstellt.[2][3]
Das Philippinen-Krokodil (Crocodylus mindorensis) ist eine Art der Echten Krokodile (Crocodylidae). Die Art ist vom Aussterben bedroht.
Ang Crocodylus mindorensis ay isang buwaya na matatagpuan lamang sa Pilipinas.[1] Sa Ingles, tinatawag din itong Philippine crocodile (buwaya ng Pilipinas), Mindoro crocodile (buwaya ng Mindoro) at Philippine freshwater crocodile (buwayang tubig-tabang ng Pilipinas). Sa Pilipinas, mahigpit na ipinagbabawal ang pagpatay ng buwaya, ngunit ang malubhang nakababahala ang kalagayan nito dahil sa pagsasamantala at mapanganib na pangingisda[2] gaya ng dynamite fishing.[3]
Ang lathalaing ito na tungkol sa Agham ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
Ang Crocodylus mindorensis ay isang buwaya na matatagpuan lamang sa Pilipinas. Sa Ingles, tinatawag din itong Philippine crocodile (buwaya ng Pilipinas), Mindoro crocodile (buwaya ng Mindoro) at Philippine freshwater crocodile (buwayang tubig-tabang ng Pilipinas). Sa Pilipinas, mahigpit na ipinagbabawal ang pagpatay ng buwaya, ngunit ang malubhang nakababahala ang kalagayan nito dahil sa pagsasamantala at mapanganib na pangingisda gaya ng dynamite fishing.
Филипинскиот крокодил (Crocodylus mindorensis) е крокодил кој живее само на Филипините.[1] Познат е и под името Миндорски крокодил (по островот Миндоро) или Филипински слатководен крокодил. На Филипините е строго забрането да се убиваат крокодилите, но сепак овој вид е со статус на критично загрозен вид, најмногу поради невообичаените методи на риболов[2], како риболов со употреба на динамит[3].
Филипинскиот крокодил е релативно мал слаководен крокодил кој е ендемичен вид на Филипините. Овие крокодили не растат повеќе од 3 метри. Женките се помали од мажјаците (види полов диморфизам). Бојата на кожата е златно-кафеава, и станува се потемна со стареење на индивидуата.
До пред некое време Филипинскиот крокодил се сметал за подвид на новогвинејскиот крокодил (Crocodylus novaeguinae) [4]. Во минатото се среќавале и во Лузон и делови од Висајас и Минданао, но бројноста на популациите била драстично намалена најмногу поради загубата на живеалиштето.
Еден друг вид Crocodylus raninus, кој живее во една мала зона на Борнео, долго време се сметал за близок роднина на филипинскиот крокодил. Според последните генетски анализи овој вид всушност припаѓа во видот Crocodylus porosus.
Иако во минатот овој крокодил се среќавал насекаде низ Филипините, денес тој е критично загрозен. Многу малку се знае за неговата точна распространетост и за релациите со морскиот крокодил со кој делат исто живеалиште. Се смета дека најдобро решение за зголемување на бројот на овие животни е преку програмите за одгледување млади крокодили и нивно враќање во дивината. Овие програми се покажале доста успешни за зачувување на други животни. Во 1992 година популацијата во дивината се проценува на 1000 индивидуи, а во 1995 се смета дека нема повеќе од 100тина возрасни единки.
Crocodylus mindorensis се сметало дека е изумрен во регионот на северен Лузон, сè додека во 1999 во Сан Марино, Изабела, не бил уловен жив примерок на овој вид. Уловениот крокодил го добил името Изабела и бил однесен во центар за рехабилитација и истражување на крокодилите од каде повторно бил вратен во дивината во август 2007 година. Овој примерок бил долг 1,6 метри во времето кога бил пуштен во дивината[5],
Филипинскиот крокодил (Crocodylus mindorensis) е крокодил кој живее само на Филипините. Познат е и под името Миндорски крокодил (по островот Миндоро) или Филипински слатководен крокодил. На Филипините е строго забрането да се убиваат крокодилите, но сепак овој вид е со статус на критично загрозен вид, најмногу поради невообичаените методи на риболов, како риболов со употреба на динамит.
பிலிப்பீன் முதலை (Crocodylus mindorensis) என்பது பிலிப்பீன்சு நாட்டில் காணப்படும் முதலை இனமொன்றாகும்.[1] இவ்வினம் மிண்டோரோ முதலை என்றும் பிலிப்பீனிய நன்னீர் முதலை என்றும் அழைக்கப்படுவதுண்டு. பிலிப்பீன்சு நாட்டில் முதலையொன்றைக் கொல்வது வன்மையாகத் தடுக்கப்பட்டுள்ளபோதிலும் வேட்டையாடுதல் மற்றும் வெடிமருந்து மீன்பிடிமுறை[2] போன்ற பொருத்தமற்ற மீன்பிடி முறைகள்[3] என்பன காரணமாக இவற்றின் இருப்பு கேள்விக்குள்ளாகியுள்ளது. இவற்றைப் பாதுகாப்பதற்கான செயன்முறைகளை ஒல்லாந்து/பிலிப்பீனிய நிறுவனமான மபுவாயா அமையம்[4] எனும் முதலைப் பாதுகாப்புச் சங்கமும் மிண்டோரோத் தீவிலுள்ள ஹெர்ப்பாவேர்ல்ட் விலங்கியல் நிறுவனமும் மேற்கொள்கின்றன.
பிலிப்பீன் முதலையானது நன்னீர் முதலையினங்களில் ஓரளவு சிறியதும் பிலிப்பீன்சு நாட்டுக்குத் தனிச் சிறப்பானதுமான விலங்கினமாகும். மூன்று மீட்டர் நீளத்துக்கு மேல் வளராத இவ்வினத்தின் மூஞ்சுப் பகுதி ஏனைய முதலையினங்களுடன் ஒப்பிடும்போது அகலம் கூடியதாக இருப்பதுடன், இதன் முதுகில் தடித்த முள் போன்ற செதில்கள் காணப்படும். இவ்வினத்தின் பெண் விலங்குகள் இவற்றின் ஆண் விலங்குகளை விட ஓரளவு சிறியவையாகும். பொன்னிறம் கலந்த கபில (பழுப்பு) நிறத்தில் காணப்படும் இந்த பிலிப்பீன் முதலையினம் வளர்ச்சியடையும்போது இவற்றின் நிறம் மேலும் கடுமை கூடிவிடும் (அடர்நிறமாகிவிடும்).
இந்த பிலிப்பீன் முதலையினம் பிலிப்பீன்சு நாட்டின் தீவுகளில் மாத்திரமே காணப்படுகின்றன. உலகில் மிகக் கூடுதலாக அச்சுறுத்தலுக்கு உள்ளாகியிருக்கும் உயிரினங்களில் இவ்வினமும் ஒன்றாகும். இயலிடத்தில் தப்பி வாழும் பிலிப்பீன் முதலைகளின் எண்ணிக்கை ஒரு நூற்றுக்கும் குறைவாகவே உள்ளது.
இந்த முதலையினம் பிலிப்பீன்சு நாட்டின் சமார், ஜோலோ, நெக்ரோசு, மஸ்பாதே, புசுவாங்கா ஆகிய தீவுகளிலிருந்து முற்றாக அழிந்துவிட்டது. எனினும், இவற்றில் சில பபுயான் தீவுகளைச் சேர்ந்த வடக்கு சியெரா மாட்ரே தேசிய கானகம், சான் மரினோ, இசபெல்லா, தலுபிரி தீவு ஆகிய இடங்களிலும், லூசொன் பகுதியின் அப்ரா மாகாணத்திலும், மிண்டனாவோத் தீவின் லிகாவாசான் சதுப்பு நிலத்திலும் இன்னமும் தப்பி வாழ்கின்றன.[5].
ஏனைய நன்னீர் முதலையினங்களுடன் ஒப்பிடுகையில் பிலிப்பீன் முதலைகள் ஓரளவு சிறியவையாகும். மிக அண்மைய காலம் வரை இவ்வினம் நியூகினி முதலையின் (Crocodylus novaeguinae) துணையினத்தில் ஒன்றாகக் கருதப்பட்டது.[6] முக்கியமாக, இவற்றின் வாழிடம் வெகுவாக அழிக்கப்படுவதன் காரணமாக வாழிட இழப்பு ஏற்படுவதனால் இவற்றின் தொகை பெரிதும் குறைவடையும் வரையில், லூசொன் பகுதியிலும் மிண்டனாவோத் தீவினதும் விசாயாசு தீவினதும் சில பகுதிகளிலும் வராலாற்றுக் காலம் முழுவதும் இவை வாழ்ந்துள்ளன.
இந்த முதலையினம் ஒரு காலத்தில் பிலிப்பீன்சு நாடு முழுவதும் காணப்பட்ட போதிலும் தற்காலத்தில் இவ்வினம் மிக அருகிவிட்டது. இவ்வினத்தின் இயற்கை வரலாறு, இனச் சூழல், இதனால் பரம்பலில் இடம் பிடிக்கப்படும் உவர்நீர் முதலையுடனான தொடர்பு என்பன பற்றி மிகக் குறைவாகவே அறியப்பட்டுள்ளது. இவை எந்த அளவில் காணப்படுகின்றன என்பது பற்றி அறிவதற்காக, கூடுதலான ஆய்வுகள் மேற்கொள்ளப்பட வேண்டிய தேவையுள்ளது. வேகமாகப் பெருகி வரும் மக்கள்தொகையின் பயிர்த்தொழில் தேவையை நிவர்த்தி செய்வதற்காக இவற்றின் வாழிடங்களை அழிப்பதனால் இவற்றின் இருப்பு கேள்விக்குள்ளான போதிலும், இவற்றின் எண்ணிக்கை வெகுவாகக் குறைவடைவதற்கு இவை வணிகத்திற்காக வேட்டையாடப்படுவது முக்கிய காரணமாகும். இவற்றைப் பாதுகாப்பதற்காக பிலிப்பீன்சு அரசின் நடவடிக்கைகள் மிகக் குறைந்த மட்டத்திலேயே இடம்பெறும் அதேவேளை உள்ளூர்வாசிகளால் இவை அடிக்கடி கொல்லப்படுவதுண்டு. இந்நிலையை மாற்றுவதற்கு இது பற்றிய விழிப்புணர்வுச் செயற்றிட்டங்கள் தேவைப்படுகின்றன. பெரும்பாலும் பாதுகாக்கப்பட்ட பகுதியொன்றிலேயே வாழும் இவ்வினத்தின் இருப்பை இயலிடத்தில் முகாமை செய்வதற்கான திட்டமொன்று வகுக்கப்பட்டுள்ள போதிலும், இவற்றைப் பிடித்து, காப்பகத்தில் நீண்ட காலம் வளர்த்த பின்னர் விடுவிப்பது இப்போதைக்கு இவ்வினத்தைப் பாதுகாப்பதற்கான மிகச் சிறந்த வழியாகாக் காணப்படுகிறது. 1992 இல் ஓராயிரம் விலங்குகளே எஞ்சியிருப்பதாகக் கணக்கிடப்பட்ட இவ்வினத்தில், அதன் பின்னர் 1995 இல் வெறுமனே நூற்றுக்கும் குறைவான வளர்ந்த விலங்குகளே காணப்பட்டதாக மதிப்பிடப்பட்டுள்ளது. (குறிப்பு: இவற்றின் குஞ்சுகள் பிழைத்து வாழும் விகிதம் மிகக் குறைவு என்பதால், குஞ்சுகளின் எண்ணிக்கை கணக்கெடுக்கப்படவில்லை).
2007 இல், முதலைப் பாதுகாப்புத் தொடர்பில் பிலிப்பீன்சு நாட்டில் சிறப்பாகப் பணியாற்றும் குழுவொன்று அமைக்கப்பட்டது. பிலிப்பீன்சு முதலைப் பாதுகாப்புச் சங்கம் எனப்படும் அவ்வமைப்பும் ஹேர்ப்பாவேர்ல்ட் விலங்கியல் நிறுவனமும் இவற்றைப் பிடித்து, காப்பகத்தில் வளர்த்துப் பின்னர் விடுவிக்கும் திட்டமொன்றை நடைமுறைப்படுத்துகின்றன.
வடக்கு லூசொன் பகுதியில் முன்னர் பரவிக் காணப்பட்ட பிலிப்பீன் முதலையின் (Crocodylus mindorensis) உயிருள்ள விலங்கொன்று 1999 ஆம் ஆண்டு சான் மரினோ, இசபெல்லா பகுதியில் காணப்படும் வரை, அவ்வினம் முற்றாக அழிந்துவிட்டதாகவே கருதப்பட்டது. அதனைப் பிடித்தவர்களால் 'இசபெல்லா' எனப் பெயரிடப்பட்ட அந்த முதலையானது முதலை மறுவாழ்வுக் கண்காணிப்பு மற்றும் பாதுகாப்பு நிறுவனம் என்னும் அமையத்திடம் கையளிக்கப்பட்டிருந்தது. அங்கு பாதுகாப்பாக வளர்க்கப்பட்ட அவ்விலங்கு 2007 ஆகத்து மாதம் விடுவிக்கப்பட்டது. அப்போது அதன் நீளம் 1.6 மீட்டராகக் காணப்பட்டது.[7] மேற்படி விலங்கு நேஷனல் ஜியோக்ரஃபிக் அலைவரிசையில் Dangerous Encounters என்று தலைப்பிட்டுக் காட்டப்பட்டது.[8]
பிலிப்பீன் முதலை (Crocodylus mindorensis) என்பது பிலிப்பீன்சு நாட்டில் காணப்படும் முதலை இனமொன்றாகும். இவ்வினம் மிண்டோரோ முதலை என்றும் பிலிப்பீனிய நன்னீர் முதலை என்றும் அழைக்கப்படுவதுண்டு. பிலிப்பீன்சு நாட்டில் முதலையொன்றைக் கொல்வது வன்மையாகத் தடுக்கப்பட்டுள்ளபோதிலும் வேட்டையாடுதல் மற்றும் வெடிமருந்து மீன்பிடிமுறை போன்ற பொருத்தமற்ற மீன்பிடி முறைகள் என்பன காரணமாக இவற்றின் இருப்பு கேள்விக்குள்ளாகியுள்ளது. இவற்றைப் பாதுகாப்பதற்கான செயன்முறைகளை ஒல்லாந்து/பிலிப்பீனிய நிறுவனமான மபுவாயா அமையம் எனும் முதலைப் பாதுகாப்புச் சங்கமும் மிண்டோரோத் தீவிலுள்ள ஹெர்ப்பாவேர்ல்ட் விலங்கியல் நிறுவனமும் மேற்கொள்கின்றன.
The Philippine crocodile (Crocodylus mindorensis), also known as the Mindoro crocodile, the Philippine freshwater crocodile, the bukarot[4] in Ilocano, and more generally as a buwaya in most Filipino lowland cultures,[4] is one of two species of crocodiles found in the Philippines; the other is the larger saltwater crocodile (Crocodylus porosus).[5][6] The Philippine crocodile, the species endemic only to the country, went from data deficient to critically endangered in 2008 from exploitation and unsustainable fishing methods,[7] such as dynamite fishing.[8] Conservation methods are being taken by the Dutch/Filipino Mabuwaya foundation,[9] the Crocodile Conservation Society and the Zoological Institute of HerpaWorld in Mindoro island. It is strictly prohibited to kill a crocodile in the country, and it is punishable by law.
Until 1989, it was considered a subspecies of the New Guinea crocodile (Crocodylus novaeguineae).[10] They are now recognized as closely related but separate species.[11]
The genus Crocodylus likely originated in Africa and radiated outwards towards Southeast Asia and the Americas,[12] although an Australia/Asia origin has also been considered.[13] Phylogenetic evidence supports Crocodylus diverging from its closest recent relative, the extinct Voay of Madagascar, around 25 million years ago, near the Oligocene/Miocene boundary.[12]
Below is a cladogram based on a 2018 tip dating study by Lee & Yates simultaneously using morphological, molecular (DNA sequencing), and stratigraphic (fossil age) data,[14] as revised by the 2021 Hekkala et al. paleogenomics study using DNA extracted from the extinct Voay.[12]
CrocodylinaeVoay†
CrocodylusCrocodylus Tirari Desert†
Asia+AustraliaCrocodylus johnstoni Freshwater crocodile 
Crocodylus novaeguineae New Guinea crocodile
Crocodylus mindorensis Philippine crocodile
Crocodylus porosus Saltwater crocodile 
Crocodylus siamensis Siamese crocodile 
Crocodylus palustris Mugger crocodile 
Crocodylus suchus West African crocodile
Crocodylus niloticus Nile crocodile 
Crocodylus moreletii Morelet's crocodile
Crocodylus rhombifer Cuban crocodile 
Crocodylus intermedius Orinoco crocodile
Crocodylus acutus American crocodile 
The Philippine crocodile is a crocodilian endemic to the Philippines. It is a relatively small, freshwater crocodile. It has a relatively broad snout and thick bony plates on its back (heavy dorsal armor). This is a fairly small species, reaching breeding maturity at 1.5 m (4 ft 11 in) and 15 kg (33 lb) in both sexes. A 69-kilogram (152 lb) individual was found to have a bite force of 2,736 N (615 lbf).[15] Adults rarely exceed 2.7 m (8 ft 10 in) and 90 kg (200 lb), and only the largest males attain record maximum size of up to 3.5 m (11 ft), perhaps reaching the maximum weight of 210 kg (460 lb) in exceptional individuals.[16] Females are slightly smaller than males. Philippine crocodiles are golden-brown in color, which darkens as they mature.
The Philippine crocodile has been extirpated in Samar, Jolo, Negros, Masbate, and Busuanga. Populations still survive in the Northern Sierra Madre Natural Park within the Luzon rainforest, San Mariano, Isabela, Dalupiri island in the Babuyan Islands, Abra (province) in Luzon and the Ligawasan Marsh, Lake Sebu in South Cotabato, Pulangi River in Bukidnon, Paghungawan Marsh in Siargao Island, and possibly in the Agusan Marsh Wildlife Sanctuary in Mindanao.[10][17][18] The Philippine crocodile wildlife populations that reside in these locations live geographically isolated from each other, which ultimately impacts their population level differentiation and decreases genetic diversity.[19] It was historically found in parts of Visayas and until the numbers were drastically cut by, mainly, habitat destruction. These Crocodiles eat ailing fish in a significantly higher proportion than healthy fish, thus improving the common health of the fish stock. By preying on the most common fish, they balance the fish population; any species which suddenly becomes dominant is put back in its proper proportion. Crocodile droppings are nutritious for the fish and contain critically important chemicals.
Crocodylus mindorensis is considered to be the most severely threatened crocodile species in the world, listed as critically endangered by the IUCN.[2] A population estimate of 100 non-hatchling individuals underlines the critical status of the species.[20] Although this species was once found over the whole of the Philippines, it is now critically endangered. In addition, very little is known about the natural history or ecology of the species, or its relationship with Crocodylus porosus, whose range it overlaps. More surveys are required to determine the present range. Initial population reduction was through commercial exploitation, although the current threat is mainly from removal of suitable habitat for agricultural purposes to satisfy a rapidly expanding human population. Governmental support for any conservation measures is limited, and the crocodiles are often killed by the local populace. Long-term captive breeding and release (through PWRCC, Silliman University, and international breeding centres) is judged to be the best course to take at present, although a management program is imperative for the remainder of the wild population (most of which reside in only one protected area). In 1992, fewer than 1000 animals were estimated to remain in the wild. In 1995, that estimate was revised to be no more than 100 nonhatchlings (hatchlings are rarely counted in surveys because their survival rate is so low). One of the threats to the diminishing population of Philippine crocodile is because it is misunderstood. In mainstream Filipino society, crocodiles are considered dangerous man-eaters and compared to corrupt government officials and law enforcers. They are respected by the indigenous community: in research conducted among permanent residents of Lake Panlabuhan, a tributary of the famous Agusan Marsh, the acceptance of the crocodiles among these residents is very high and their risk perception is very low. However, the crocodile have an image problem with outsiders. To many, they are viewed as man-eaters. In reality, the crocodile is small and will not attack people unless provoked.
Since October 2021, C. mindorensis has been classified as Critically Depleted by the IUCN.[21]
The killing of crocodiles seems to be the major cause of the decreasing number of this species. In northeast Luzon, a community-based conservation approach developed under the Crocodile Rehabilitation Observance and Conservation (CROC) project was adopted with the aim of reaching sustainable co-habitation of crocodiles and local people.[20]
In 2007, a specialist group was founded by several people within the Philippines, involved in crocodilian conservation. The Crocodile Conservation Society Philippines and the Zoological Institute of HerpaWorld are working on conservation breeding and release programs. C. mindorensis was considered locally extinct in part of its former range in northern Luzon until a live specimen was caught in San Mariano, Isabela, in 1999. That individual, nicknamed 'Isabela' by its captors, was given to the care of the Crocodile Rehabilitation Observance and Conservation until it was released in August 2007. The specimen was 1.6 m long at the time of its release.[22]
The Philippine crocodile became nationally protected by law in 2001 with the enactment of Republic Act 9147 known as the Wildlife Act. It is punishable to kill a crocodile, with a maximum penalty of ₱100,000 (equivalent to about $2,500).[10] The Philippine Senate introduced resolution no. 790 on May 31, 2012, to further strengthen and augment existing laws for the protection of the Philippine crocodile and the saltwater crocodile.[23]
This crocodile was featured in National Geographic's Dangerous Encounters hosted by crocodile specialist Dr. Brady Barr. In one of the episodes, Barr sought to be the first person to see all species of crocodiles in the world. Fortunately, he was able to see a Philippine crocodile that was about two weeks old.[24]
The hatching of a Philippine crocodile was recorded in GMA News Born to Be Wild. They also recorded that tropical fire ants, an invasive species, eat unhatched endangered bukarot eggs. The media team saved a nest from a fire ant attack. Also recorded were adult Philippine crocodiles.[25]
The ancient Tagalog people believed that the soul of a deceased person is carried from the middle world into either Maca (place where good spirits go) or Kasanaan (place were evil spirits go) through the aid of a buwaya, a crocodile monster with lethargic skin and a tomb attached to its back, covered with its skin.[26] Although considered sacred, the buwayas are also feared as they may also attack living people, encasing them inside its tomb, and descend to the afterlife to bring the person to either Maca or Kasanaan, effectively bringing only the soul to the lands of the dead as the body has already died. Despite the extremes of the buwaya, it is so sacred to the ancient Tagalogs to the point that killing one (with a tomb or none) is punishable by death.[26]
In Philippine Media, the Philippine Crocodile often associated with corruption in the government, specifically the Senate and the House of Representatives. [27]
The Philippine crocodile (Crocodylus mindorensis), also known as the Mindoro crocodile, the Philippine freshwater crocodile, the bukarot in Ilocano, and more generally as a buwaya in most Filipino lowland cultures, is one of two species of crocodiles found in the Philippines; the other is the larger saltwater crocodile (Crocodylus porosus). The Philippine crocodile, the species endemic only to the country, went from data deficient to critically endangered in 2008 from exploitation and unsustainable fishing methods, such as dynamite fishing. Conservation methods are being taken by the Dutch/Filipino Mabuwaya foundation, the Crocodile Conservation Society and the Zoological Institute of HerpaWorld in Mindoro island. It is strictly prohibited to kill a crocodile in the country, and it is punishable by law.
La Filipina krokodilo (Crocodylus mindorensis) estas krokodilo kiu troviĝas nur en Filipinoj.[1] Tiu reptilio estas konata ankaŭ kiel la Mindora krokodilo kvankam ne nur en la insularo de Mindoro vivas ĝi, sed en granda parto de la tuta insularo el la norda Luzono ĝis eble al la suda insularo de Mindanao. En Filipinoj estas strikte malpermesita mortigi krokodilon, sed ties statuso estas tre endanĝerita pro troa espluatado kaj neeltenebla fiŝkaptado,[2] kiel ekzemple per dinamita fiŝkaptado.[3] Oni iniciatis konservadajn metodojn fare de nederlanda-filipina Fondaĵo Mabuŭaja,[4] de Crocodile Conservation Society kaj de Zoological Institute of HerpaWorld en Mindoro.
La Filipina krokodilo estas relative malgranda krokodilo de fluanta akvo endemia de Filipinoj. Ĝi longas ne pli da 3 metroj, kaj havas relative larĝan muzelon kaj dikajn ostoplatoj en sia dorso. Inoj estas iom pli malgrandaj ol maskloj. Filipinaj krokodiloj estas flavbrunaj, kaj malheliĝas laŭ aĝo.
Tiu orientalisa specio troviĝas nur en la insuloj de Filipinoj. Ĝi estas unu el la plej akre minacataj specioj de sia rango. Estas probable malpli da 100 plenkreskaj filipinaj krokodiloj survivantaj en naturo.
La Filipina krokodilo estas relative malgranda krokodilo de fluanta akvo. Ĝis ĵuse ĝi estis konsiderata subspecio de la Novgvinea krokodilo (Crocodylus novaeguinae).[5] Ĝi troviĝis historie en Luzono kaj partoj de la Bisajoj kaj Mindanao ĝis kiam ties nombroj falis draste pro ĉefe habitatodetruo.
Kvankam tiu specio troviĝis iam ĉe la tutaj Filipinoj, ĝi estas nuntempe akre endanĝerita. Krome oni scias tre malmulte pri la natura historio aŭ ekologio de tiu specio, aŭ de ties rilato kun la Mara krokodilo, Crocodylus porosus, kun kies teritorio koincidas. Pli da enketoj estas postulitaj por determini la nunan teritorion. Komenca malpliiĝo de loĝantaroj estis kialita de komerca ekspluato, kvankam la nuna minaco estas plejparte forigo de taŭga vivejo por agrikulturaj celoj por kontentigi rapide vastiganta homan loĝantaron. Estas ankaŭ tre malmulta registara subteno por ajnaj konservadaj mezuroj kaj la krokodiloj estas ofte mortigitaj de la loka popolamaso. Ĉi tiuj situaciaj bezonoj estu ŝanĝita tra konsciaj programoj. En 1992 oni ĉirkaŭkalkulis malpli de mil ekzempleroj en naturo. En 1995 tiu takso estis reviziita kaj oni trovis ne pli da 100 nematuruloj (noto: junuloj estas malofte kalkulitaj en enketoj ĉar ilia surviveblo estas tiel malalta).
La Filipina krokodilo (Crocodylus mindorensis) estas krokodilo kiu troviĝas nur en Filipinoj. Tiu reptilio estas konata ankaŭ kiel la Mindora krokodilo kvankam ne nur en la insularo de Mindoro vivas ĝi, sed en granda parto de la tuta insularo el la norda Luzono ĝis eble al la suda insularo de Mindanao. En Filipinoj estas strikte malpermesita mortigi krokodilon, sed ties statuso estas tre endanĝerita pro troa espluatado kaj neeltenebla fiŝkaptado, kiel ekzemple per dinamita fiŝkaptado. Oni iniciatis konservadajn metodojn fare de nederlanda-filipina Fondaĵo Mabuŭaja, de Crocodile Conservation Society kaj de Zoological Institute of HerpaWorld en Mindoro.
El cocodrilo filipino o de Mindoro (Crocodylus mindorensis) es una especie de cocodrilo en peligro de extinción, tiene una altura de 18 y una longitud de cuerpo de hasta 100 pulgadas para los machos, las hembras son ligeramente más pequeñas, además posee un hocico relativamente ancho para un cocodrilo, endémica de Filipinas. Sólo se encuentra en ríos y zonas pantanosas de Mindanao y algunas de las Bisayas. Su aspecto es tan similar al cocodrilo de Nueva Guinea que durante años se le consideró a ambos como una única especie.
El cocodrilo de Filipinas no consigue ser tan grande como algunos de los cocodrilos de agua salada que son nativos de la misma zona. Esta especie de cocodrilo es una de las especies más gravemente amenazadas alrededor. El declive de esta especie se debió en general a la explotación. No hay más de 500-1000 que viven fuera de cautiverio. Los próximos 10 años más o menos será muy importante para la supervivencia de este animal. [2]
Datos: Q272402
Multimedia:
Especies: Crocodylus mindorensis
El cocodrilo filipino o de Mindoro (Crocodylus mindorensis) es una especie de cocodrilo en peligro de extinción, tiene una altura de 18 y una longitud de cuerpo de hasta 100 pulgadas para los machos, las hembras son ligeramente más pequeñas, además posee un hocico relativamente ancho para un cocodrilo, endémica de Filipinas. Sólo se encuentra en ríos y zonas pantanosas de Mindanao y algunas de las Bisayas. Su aspecto es tan similar al cocodrilo de Nueva Guinea que durante años se le consideró a ambos como una única especie.
El cocodrilo de Filipinas no consigue ser tan grande como algunos de los cocodrilos de agua salada que son nativos de la misma zona. Esta especie de cocodrilo es una de las especies más gravemente amenazadas alrededor. El declive de esta especie se debió en general a la explotación. No hay más de 500-1000 que viven fuera de cautiverio. Los próximos 10 años más o menos será muy importante para la supervivencia de este animal.
Crocodylus mindorensis Crocodylus generoko animalia da. Narrastien barruko Crocodylidae familian sailkatuta dago.
Crocodylus mindorensis Crocodylus generoko animalia da. Narrastien barruko Crocodylidae familian sailkatuta dago.
Filippiinienkrokotiili (Crocodylus mindorensis) on Filippiinien endeeminen krokotiililaji. Se lienee luonnonvaraisista krokotiileista harvinaisin.
Filippiinienkrokotiili kasvaa yleensä vain 1,6–2,0-metriseksi ja parhaimmillaankin vain kolme metriä pitkäksi. Filippiinienkrokotiili muistuttaa erittäin paljon uudenguineankrokotiilia ja osa tutkijoista pitää sitä uudenguineankrokotiilin alalajina. Lajit muun muassa voivat vankeudessa risteytyä keskenään ja saada lisääntymiskykyisiä jälkeläisiä. Niitä onkin lähes mahdotonta erottaa varmuudella toisistaan muuten kuin levinneisyytensä perusteella, mikä on aiheuttanut päänvaivaa vankeudessa elävien yksilöiden alkuperää arvioitaessa.
Fossiililöytöjen perusteella filippiinien- ja uudenguineankrokotiilin kantamuoto on elänyt Tyynenmeren saarilla. Jossakin vaiheessa levinneisyys kuitenkin pirstaloitui ja krokotiilit jäivät eristyksiin omille saarilleen ja kehittyivät siellä omiksi lajeikseen. Se selittäisi myös sen, miksi niiden levinneisyysalueet ovat 2 500 kilometrin päässä toisistaan. Toinen selitys lajien samankaltaisuudelle on, että ne vain ovat kehittyneet samaan suuntaan, koska niiden elinympäristö on hyvin samanlainen.
Filippiinienkrokotiilin pää on hieman leveämpi ja vankkarakenteisempi ja silmäkuoppien etuosassa olevat kyhmyt ovat matalampia kuin uudenguineankrokotiililla. Pää on melko tylppä ja kidassa on 66–68 hammasta. Silmien takana on neljä pienten kilpien muodostamaa poikittaisriviä. Niskassa on neljä kilpeä, joiden molemmilla puolilla on kaksi pientä kilpeä. Lajin väritys on vihertävän ruskea. Aikuisina filippiinienkrokotiileilla on myös mustia täpliä. Nuoret ovat vaaleampia ja pyrstössä näkyy vielä poikittaisjuovia. Filippiinienkrokotiilin tieteellinen lajinimi tulee Mindoron saaresta, josta laji löydettiin 1800-luvun lopulla.
Filippiinienkrokotiilin levinneisyys on aina rajoittunut Filippiineille. Historiallinen levinneisyys ulottuu Luzoniin, Mindoroon, Masbateen, Samariin, Joloon, Negrosiin, Busuangaan ja Mindanaohon. Nykyään se lienee hävinnyt monilta näistä saarista, muun muassa Busuangalta. Tiedon Palaulle istutetusta pienestä populaatiosta tiedetään nykyään olevan erehdys.
Filippiinienkrokotiili elää makeanveden vesistöissä eli pienissä järvissä, joissa, lammissa ja jokisuistoissa. Sen elinalueet saattavat olla myös vuoristoista. Elinalueille tyypillistä on rehevä kasvillisuus.
Filippiinienkrokotiilin elintavoista tiedetään hyvin vähän. Se syö etenkin kalaa, selkärangattomia, matelijoita, sammakkoeläimiä ja nisäkkäitä. Se on Filippiinien suurin petoeläin heti suistokrokotiilin jälkeen. Lajien välisistä suhteista ei juurikaan tiedetä. Aikuisilla ei ole suistokrokotiilia lukuun ottamatta yhtään luonnollista vihollista, vaikka poikasilla niitä on paljon. Vankeudessa tehtyjen havaintojen perusteella naaras rakentaa pienen pesäkeon, joka on 1,5 metriä leveä ja puoli metriä korkea. naaras munii pesään vain 7–20 munaa. Munat hautuvat noin 85 päivää. Naaras hoitaa poikasiaan muiden krokotiilien tavoin myös vankeudessa.
Filippiinienkrokotiileja arvioidaan elävän luonnossa vain noin 100 yksilöä ja laji on äärimmäisen uhanalainen. Kanta on vähentynyt rajusti erityisesti hallitsemattoman metsästyksen, mutta myös ympäristönmuutosten takia. Ainoa suojelualue, jolla laji elää, on Naujan Laken kansallispuisto, mutta sielläkin valvonta on puutteellista. Filippiinienkrokotiili lisääntyy vankeudessa, josta niitä voitaisiin vapautta luontoon, mutta ongelmana on se, että kaikki filippiinienkrokotiilit eivät välttämättä ole geneettisesti puhtaita. Lajin pelastamiseksi on kuitenkin aloitettu maailmanlaajuinen kasvatusohjelma, jossa pidetään huolta filippiinienkrokotiilien geeniperimästä myös niin, ettei laji kärsisi sisäsiittoisuudesta.
Filippiinienkrokotiili (Crocodylus mindorensis) on Filippiinien endeeminen krokotiililaji. Se lienee luonnonvaraisista krokotiileista harvinaisin.
Crocodylus mindorensis
Crocodylus mindorensis, le Crocodile des Philippines, est une espèce de crocodiliens de la famille des Crocodylidae[1].
Cette espèce est endémique des Philippines. Elle se rencontre à Busuanga, à Luçon, à Masbate, à Mindanao, à Mindoro, à Negros, à Samar et dans l'archipel des Sulu[1].
Il ne dépasse pas les trois mètres.
L'espèce se nourrit principalement d'invertébrés et de petits vertébrés.
Bien que l'on ignore encore beaucoup de choses de son écologie et de sa répartition exacte, cette espèce est clairement en grand danger. La surexploitation commerciale dont elle a été victime ainsi que la dégradation de son habitat sont les principales causes de son déclin.
En 1992, on estimait les effectifs de l'espèce à moins de 1 000 individus dans la nature, chiffre revu à la baisse trois ans plus tard à moins de 200 individus. Des programmes d'élevage et de réintroduction sont actuellement entrepris.
Cette espèce a été parfois considérée comme une sous-espèce de Crocodylus porosus ou C. novaeguineae.
Le nom de l'espèce vient de Mindoro (une île des Philippines) et du suffixe ensis (venant de).
Crocodylus mindorensis
Crocodylus mindorensis, le Crocodile des Philippines, est une espèce de crocodiliens de la famille des Crocodylidae.
O Crocodylus mindorensis, xeralmente chamado crocodilo de Filipinas,[2] é unha especie de crocodilo que vive en Filipinas (onde se pode atopar tamén o máis grande crocodilo de auga salgada, Crocodylus porosus).[3][4] O crocodilo de Filipinas é endémico só deste país, e pasou a considerarse en perigo crítico en 2008 pola explotación e os métodos de pesca insostibles,[5] como a pesca con dinamita.[6] A fundación holandesa-filipina Mabuwaya, a Sociedade de Conservación do Crocodilo e o Instituto Zoolóxico de HerpaWorld na illa de Mindoro están a aplicar medidas de conservación,[7] Está prohibido pola lei matar este crocodilo no país.
Ata 1989 este crocodilo foi considerado unha subespecie do crocodilo de Nova Guinea (Crocodylus novaeguineae).[8]
Ten un morro relativamente ancho e placas óseas grosas na súa pesada armadura dorsal. É un crocodilo de auga doce relativamente pequeno, que alcanza normalmente na madurez os 1,5 m e os 15 kg en ambos os sexos, e a lonxitude máxima rexistrada foi de 3,1 m.[8] As femias son lixeiramente menores que os machos. O crocodilo de Filipinas é de cor marrón dourado, e escurécese conforme madura.
O crocodilo de Filipinas é endémico das Filipinas. Está extinguido nas illas de Samar, Jolo, Negros, Masbate e Busuanga. Aínda sobreviven poboacións no Parque Natural de Sierra Madre do Norte nas selvas de Luzón, San Mariano, Isabela, illa Dalupiri nas illas Babuyan, na provincia de Abra en Luzón e na Ligawasan Marsh, lago Sebu en Cotabato sur, no río Pulangi en Bukidnon, e posiblemente no Santuario de Vida Salvaxe de Agusan Marsh en Mindanao.[8][9][10] Historicamente podía encontrarse tamén en partes das Visayas ata que as súas poboacións foron drasticamente reducidas, principalmente pola destrución do seu hábitat.
Este crocodilo é unha das especies máis gravemente ameazadas de crocodilos. Aínda que esta especie se encontraba antes por todas as Filipinas, en setembro de 2011 había só uns 250 exemplares silvestres segundo un artigo de National Geographic.[11] Ademais, sábese moi pouco sobre a historia natural e ecoloxía da especie, ou das súas relacións con Crocodylus porosus, con cuxa área de distribución se solapa. Cómpre realizar máis exames para determinar a súa presente distribución. A redución da poboación inicialmente debeuse á súa explotación comercial, aínda que a ameaza actual é principalmente a alteración dos hábitats axeitados para el por causa da expansión agrícola para satisfacer as demandas da crecente poboación humana. O apoio gobernamental ás medidas de conservación é limitado, e os crocodilos son a miúdo matados pola poboación local, polo que serán necesarios programas de concienciación. A crianza en catividade a longo prazo e a liberación de exemplares (no PWRCC, Universidade Silliman e centros decrianza internacionais) considérase a mellor medida actualemnte, aínda que é imprescindible un programa de xestión para o resto da poboación silvestre (a maioría da cal reside só en áreas protexidas). En 1992, estimábase que só había 1 000 exemplares silvestres. En 1995, estimábase en non máis de 100 excluídas as crías recentemente eclosionadas (estas non se contan nas estimacións porque a súa taxa de supervivencia é moi baixa), e xa se mencionou o dato de 250 exemplares en 2011 publicado en National Geografic.
En 2007, creouse un grupo especialista en Filipinas dedicado á conservación dos crocodilos. A Sociedade de Conservación do Crocodilo de Filipinas e o Instituo Zoolóxico de HerpaWorld están traballando en programas de crianza e liberación para a conservación. C. mindorensis fora considerado formalmente extinto en parte da súa anterior área do norte de Luzón ata que se capturou un espécime vivo en San Mariano, Isabela, en 1999. Ese individuo, ao que se lle chamou 'Isabela', quedou baixo os coidados da Conservación e Observancia da Rehabilitación dos Crocodilos ata que foi liberado en agosto de 2007. O espécime medía 1,6 m de longo cando foi liberado.[12]
A especie está protexida pola lei nacional desde 2001. Matar un destes crocodilos é castigado cunha pena máxima de 100 000 ₱ (equivalente a uns 2 500 V).[8] Posteriormente o Senado de Filipinas presentou unha resolución en 2012 que reforzaba e aumentaba as medidas legais para a protección do crocodilo de Filipinas e o crocodilo de auga salgada.[13]
O Crocodylus mindorensis, xeralmente chamado crocodilo de Filipinas, é unha especie de crocodilo que vive en Filipinas (onde se pode atopar tamén o máis grande crocodilo de auga salgada, Crocodylus porosus). O crocodilo de Filipinas é endémico só deste país, e pasou a considerarse en perigo crítico en 2008 pola explotación e os métodos de pesca insostibles, como a pesca con dinamita. A fundación holandesa-filipina Mabuwaya, a Sociedade de Conservación do Crocodilo e o Instituto Zoolóxico de HerpaWorld na illa de Mindoro están a aplicar medidas de conservación, Está prohibido pola lei matar este crocodilo no país.
Filipinski krokodil (lat. Crocodylus mindorensis) je vrsta gmaza iz reda krokodila. Endem je Filipina, a stanište su mu slatkovodna područja. Kritično je ugrožen, prema podacima istraživanja koje je provedeno 1995., u divljini je ostalo tek oko 100 jedinki ove vrste, što je čini među najugroženijim vrstama životinja na svijetu. Prijeti mu izumiranje je uzrokovano ljudskim nemarom (poput gubitka staništa i slučajne smrti uzrokovanje lovljenja ribe dinamitom). Donedavno je smatran podvrstom novogvinejskog krokodila.
Relativno je mala vrsta s obzirom na veličinu drugih krokodila. Mužjaci u duljini tijela ne premaše tri metra, a ženke su još manje. Filipinski krokodil ima između 66 i 68 zubi, koji mu tijekom cijelog života rastu. To znači da mu zubi stalno opadaju, te mu izrastaju novi. Leđa su mu zaštićena oklopnim pločicama od kožne kosti. Ima relativno dugu njušku za krokodila. Boja mu je zlatno-smeđa, te potamnjuje što je krokodil stariji.
Hrani se raznolikim organizmima koji žive u vodi. Na njegovu jelovniku nalaze se zmije, žabe, kornjače, kukci i manji sisavci.
Gradi relativno malo gnijezdo, oko 1,5 metara široko i pola metra visoko. U njega ženka postavlja 7-20 jaja. Inkubacija najčešće traje 85 dana. Brigu o mladuncima vodi njihova majka.
Tijelo zagrijava ležanjem na suncu, ako mu postane previše toplo, otvori usta. Može plutati na površini vode, samo su mu uši, oči i nosnice izložene, prilagođavajući plovnost gutanjem kamenja.
Filipinski krokodil (lat. Crocodylus mindorensis) je vrsta gmaza iz reda krokodila. Endem je Filipina, a stanište su mu slatkovodna područja. Kritično je ugrožen, prema podacima istraživanja koje je provedeno 1995., u divljini je ostalo tek oko 100 jedinki ove vrste, što je čini među najugroženijim vrstama životinja na svijetu. Prijeti mu izumiranje je uzrokovano ljudskim nemarom (poput gubitka staništa i slučajne smrti uzrokovanje lovljenja ribe dinamitom). Donedavno je smatran podvrstom novogvinejskog krokodila.
Il coccodrillo delle Filippine (Crocodylus mindorensis Schmidt, 1935), noto anche come coccodrillo di Mindoro o localmente come bukarot,[2] è un coccodrillo endemico delle omonime isole, considerato a rischio critico di estinzione[1][3]. L'epiteto specifico "mindorensis" del nome scientifico della specie, deriva dal nome dell'isola filippina di Mindoro.
La specie venne descritta nel 1935 dall'erpetologo statunitense Karl Schmidt sulla base di un esemplare tipo e di tre paratipi rinvenuti sull'isola di Mindoro.[4] Lo stesso Schmidt aveva già descritto nel 1928 esemplari di coccodrillo della Nuova Guinea (Crocodylus novaeguineae) e fatto studi comparativi fra Crocodylus mindorensis, Crocodylus novaeguineae e Crocodylus porosus definendo nel 1956 il coccodrillo delle Filpiine come specie a sé; tuttavia la specie venne per lungo tempo catalogata come Crocodylus novaeguineae mindorensis, sottospecie del coccodrillo della Nuova Guinea. Nel 1989 l'erpetologo P.M. Hall portò nuove prove della distinzione fra le due specie e oggi Crocodylus mindorensis è considerato come specie a sé ed endemica delle Filippine.[5]
All'epoca della prima descrizione di Schmidt il rettile, rinvenuto successivamente anche nelle isole di Luzon, Busuanga, Masbate, Negros, Samar, Mindanao e Jolo, doveva essere molto comune e diffuso tanto che alla fine degli anni trenta un cacciatore di pelli statunitense residente a Mindanao riuscì a catturare, in soli sei mesi, ben 12.000 esemplari di coccodrillo delle Filippine. Simili razzie, alimentate dai lauti compensi che le industrie di pellami pagavano ai cacciatori di coccodrilli, continuarono in maniera indiscriminata, determinando la progressiva ed inesorabile rarefazione di questo rettile in tutte le isole dell'arcipelago. Oggi, a distanza di soli 70 anni dalla descrizione della specie non esisterebbero, secondo i dati più attendibili, più di 500-1000 esemplari di coccodrillo delle Filippine. Inoltre le residue colonie della specie sono minacciate in maniera seria dalle gravi alterazioni cui sono sottoposti gli habitat da esse occupati. Per cercare di impedire la scomparsa di questo rettile è stata istituita recentemente - grazie allo Smithsonian Institution / WWF Philippine Crocodile Conservation Project - una stazione di allevamento di coccodrilli presso l'Università di Silliman a Dumaguete (Isola di Negros).
Il coccodrillo delle Filippine mostra una certa somiglianza con Crocodylus novaeguineae di cui era considerato una sottospecie fino a tempi relativamente recenti; dotato di un muso piuttosto ampio e una pesante corazza dorsale costituita da ossa dermali, non raggiunge grandi dimensioni: i maschi, più grandi delle femmine, non superano i 3 metri; è dotato di 66 o 68 denti e, salvo variazioni, di 4 scaglie post occipitali e una serie di 4 scaglie nucali più ampie.
La femmina costruisce piccoli nidi a tumulo nei quali deposita da 7 a 25 uova che vengono incubate per 12 settimane. La specie Crocodylus mindorensis ha comportamenti schivi e, se non provocata, è solitamente inoffensiva per l'Uomo.[6]
Il coccodrillo filippino si trova esclusivamente in alcune aree dell'arcipelago dell Filippine: in particolare sulla grande isola di Mindanao, nelle marcite di Agusan e Ligusan, e nella zona fluviale del fiume Pulangi nella Provincia di Bukidnon; nella parte nord-orientale dell'isola di Luzon in fiumi, laghi e marcite della Sierra Madre settentrionale; nella parte centro-settentrionale e nord-occidentale popola i fiumi della catena montuosa della Central Cordillera e della Provincia di Abra.[6]
Il 22 maggio 2004 il DENR - Department of Environment and Natural Resources filippino ha inserito Crocodylus mindorensis nella lista delle specie terrestri gravemente minacciate di estinzione.[7]
Il coccodrillo delle Filippine (Crocodylus mindorensis Schmidt, 1935), noto anche come coccodrillo di Mindoro o localmente come bukarot, è un coccodrillo endemico delle omonime isole, considerato a rischio critico di estinzione. L'epiteto specifico "mindorensis" del nome scientifico della specie, deriva dal nome dell'isola filippina di Mindoro.
Multimedia w Wikimedia Commons Krokodyl filipiński (Crocodylus mindorensis) – gatunek gada z rodziny krokodylowatych (Crocoylidae).
_2006-09-19.JPG)
ProtosuchiaKrokodyl filipiński (Crocodylus mindorensis) – gatunek gada z rodziny krokodylowatych (Crocoylidae).
Opis Pysk w stosunku do reszty ciała stosunkowo szeroki. Na grzbiecie występują grube tarcze z kostnymi płytami. Rozmiary Długość do 3 m Biotop Preferują słodkowodne bagniska, duże rzeki, małe jeziora i stawy. Pokarm Głównie ryby, bezkręgowce, małe płazy i gady. Rozmnażanie Pod koniec pory suchej samica składa do kopca zbudowanego z liści i błota od 7 do 14 jaj[potrzebny przypis]. Oboje rodzice opiekują się jajami i wylęgniętymi młodymi. Występowanie Dawniej zamieszkiwał całe Filipiny, a obecnie żyje niewielka ich liczba na kilku mniejszych wyspach.O crocodilo-filipino (Crocodylus mindorensis) é uma espécie de crocodilo comum nas Filipinas. Ele está criticamente ameaçado de extinção. Seu território que ocupava os rios filipinos, vem sendo destruído o que acabou por acarretar sua imensa perda populacional. Há registros de crocodilos habitando ilhas a leste das filipinas, porém nada foi confirmado.[1]
O crocodilo-filipino (Crocodylus mindorensis) é uma espécie de crocodilo comum nas Filipinas. Ele está criticamente ameaçado de extinção. Seu território que ocupava os rios filipinos, vem sendo destruído o que acabou por acarretar sua imensa perda populacional. Há registros de crocodilos habitando ilhas a leste das filipinas, porém nada foi confirmado.
Krokodíl filipínsky (lat. Crocodylus mindorensis) je druh krokodíla z čeľade krokodílovité.
Krokodíl filipínsky obýva len malé jazerá a rybníky, malé riečne prítoky a močiare na Filipínach.
Krokodíl filipínsky nedorastá do takých rozmerov ako krokodíly obývajúce slané vody a pochádzajúce z rovnakej oblasti, zato spoločným znakom je relatívne široký nos a vysoko obrnené telo. Je to pomerne malý krokodíl, pretože dĺžka tela samcov väčšinou nepresiahne 3 m, samice sú mierne menšie. Mláďatá sú tmavo sfarbené, dospelí jedinci sú obvykle zlatohnedí. Až donedávna bol krokodíl filipínsky tiež považovaný za poddruh krokodíla novoguinejského (Crocodylus novaeguinae) [1].
O spôsobe života krokodíla filipínskeho nie je príliš veľa informácií. Živí sa hlavne bezstavovcami, občas aj malými stavovcami. Samica stavia relatívne malé (1,5 na šírku × 0,5 m na výšku) kopcovité hniezdo, do ktorého znesie 7 až 20 vajec. Inkubačná doba trvá zhruba 85 dní a samica mláďatám poskytuje rodičovskú starostlivosť.
V súčasnej dobe je na Filipínach lov krokodílov filipínskych prísne zakázaný, ale aj napriek tomu je tento druh krokodíla stále ohrozovaný ničením jeho prirodzeného biotopu, vyberaním hniezd, ale tiež lovením rýb pomocou dynamitu [2], vďaka čomu je na Červenom zozname IUCN zaradený do kategórie kriticky ohrozených druhov. Patrí vôbec medzi najviac ohrozované druhy na Filipínach. Odhaduje sa, že vo voľnej prírode žije už len 200 dospelých jedincov schopných rozmnožovania [3].
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Krokodíl filipínsky
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Krokodíl filipínsky
Krokodíl filipínsky (lat. Crocodylus mindorensis) je druh krokodíla z čeľade krokodílovité.
Filipin timsahı, timsahlar ailesinin Crocodylus cinsine ait sürüngen. Yağmur ormanlarınında su birikintilirenin derin olmayan yerlerinde yaşarlar. 120 cm olurlar ama 300 cm nadir de olsa olabilirler. 80 cm olanlara da çok sık rastlanır. Günümüzde nesli çok büyük tehlike altındadır hatta tükenmiştir. Genelde kurbağa, balık ve boyları yetiyorsa yabani tavuklarla beslenirler. İnsanlar için tehlike teşkil etmezler.
.png){kind=small}
Sürüngenler ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Cá sấu Philippines[1] (danh pháp khoa học: Crocodylus mindorensis) là một loài cá sấu trong họ Crocodylidae. Loài này được Schmidt mô tả khoa học đầu tiên năm 1935.[2]
Phương tiện liên quan tới Crocodylus mindorensis tại Wikimedia Commons
Bài viết liên quan đến lớp Mặt thằn lằn này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Cá sấu Philippines (danh pháp khoa học: Crocodylus mindorensis) là một loài cá sấu trong họ Crocodylidae. Loài này được Schmidt mô tả khoa học đầu tiên năm 1935.
菲律賓鱷（學名：Crocodylus mindorensis），又名緬多羅鱷魚、菲律賓淡水鱷，是一種只分佈於菲律賓的鱷魚品種。在菲律賓，雖然嚴禁捕殺這種鱷魚，但牠們的分佈地正受到不斷開發及非持續性捕魚方法，例如魚炮影響，現時有關牠們的保育工作係由荷蘭一個基金會負責。
菲律賓鱷昔日曾被認為是新畿內亞鱷（Crocodylus novaeguineae）的亞種，雖然牠們和灣鱷有著相同的分佈，但體型就比7元上灣鱷。牠們的野生數目不多於500至1,000隻。與其他鱷魚相比，菲律賓鱷的口鼻部比較闊，身型也較細小，通常不超過3米，而雄性一般比雌性大。這種鱷魚的攻擊性不算太強，但如果受到騷擾，便會咬人。
與其他鱷魚一樣，菲律賓鱷都是一種驚人的捕獵者，捕捉例如羚羊這樣大型的獵物，但又會讓鱷魚鳥清理牠們的牙，幼年時則進食魚、蝦、老鼠及水蝸牛。
2008年美國網站《生活科學》評出菲律賓鱷為全球十大最瀕危的稀有動物物種之一。
_juvenile_Philippine_crocodile.jpg)
_juvenile_Philippine_crocodile.jpg)
|access-date=中的日期值 (帮助) 菲律賓鱷（學名：Crocodylus mindorensis），又名緬多羅鱷魚、菲律賓淡水鱷，是一種只分佈於菲律賓的鱷魚品種。在菲律賓，雖然嚴禁捕殺這種鱷魚，但牠們的分佈地正受到不斷開發及非持續性捕魚方法，例如魚炮影響，現時有關牠們的保育工作係由荷蘭一個基金會負責。
菲律賓鱷昔日曾被認為是新畿內亞鱷（Crocodylus novaeguineae）的亞種，雖然牠們和灣鱷有著相同的分佈，但體型就比7元上灣鱷。牠們的野生數目不多於500至1,000隻。與其他鱷魚相比，菲律賓鱷的口鼻部比較闊，身型也較細小，通常不超過3米，而雄性一般比雌性大。這種鱷魚的攻擊性不算太強，但如果受到騷擾，便會咬人。
與其他鱷魚一樣，菲律賓鱷都是一種驚人的捕獵者，捕捉例如羚羊這樣大型的獵物，但又會讓鱷魚鳥清理牠們的牙，幼年時則進食魚、蝦、老鼠及水蝸牛。
필리핀악어(Crocodylus mindorensis)는 크로커다일의 일종으로 필리핀에서만 서식한다[1] 현재 필리핀에서 이들을 잡는 것은 금지되어 있지만, 여전히 남획과 부적절한 어업법에 의해 심각한 멸종위기에 놓여있다.[2] 지금 네덜란드/필리핀의 공동노력에 의해 보전계획이 세워지고 있는 중이다.[3]
