dcsimg

Associations ( İngilizce )

BioImages, the virtual fieldguide, UK tarafından sağlandı
Animal / parasite / ectoparasite / blood sucker
adult of Ctenocephalides canis sucks the blood of skin (esp face, ears) of Canis familiaris
Other: major host/prey

Animal / parasite / ectoparasite / blood sucker
adult of Ctenocephalides canis sucks the blood of skin (esp face, ears) of Felis domesticus

Animal / parasite / ectoparasite / blood sucker
adult of Ctenocephalides canis sucks the blood of skin (esp face, ears) of Homo sapiens

Animal / parasite / endoparasite
larva of Dipylidium caninum endoparasitises larva of Ctenocephalides canis

Animal / parasite / endoparasite
Malpighian tubule of Leptomonas ctenocephali endoparasitises Ctenocephalides canis

lisans
cc-by-nc-sa-3.0
telif hakkı
BioImages
proje
BioImages

Blecha psí ( Çekçe )

wikipedia CZ tarafından sağlandı
ikona
Tento článek potřebuje úpravy.
Můžete Wikipedii pomoci tím, že ho vylepšíte. Jak by měly články vypadat, popisují stránky Vzhled a styl, Encyklopedický styl a Odkazy.

 src=
Konkrétní problémy: pozůstatky překladu, návodovitost

Blecha psí (Ctenocephalides canis) je druh blechy, který se vyskytuje u psů a koček, ale i dalších savců. Dospělci žijí v srsti a živí se krví hostitele. Je blízce příbuzná bleše kočičí (Ctenophalides felis).[1]

Blecha psí je rovněž mezihostitelem tasemnici psí (Dipylidium caninum).

Ačkoliv blecha psí parazituje zejména psů a koček, může pokousat i člověka. Blecha psí může žít bez potravy mnoho měsíců, ale samičky potřebují konzumovat krev, aby mohly vytvářet vajíčka. Každá samice může umístit do srsti svého hostitele až 4000 vajíček.[2] Vývojový cyklus blechy prochází čtyřmi stádii: vajíčko, larva, kukla, a dospělý jedinec. Celý životní cyklus od vajíčka po dospělého jedince trvá od dvou do tří týdnů v závislosti na okolní teplotě.[3]

Anatomie

Ústní ústrojí blechy psí je přizpůsobeno pro prokousnutí kůže a sání krve. Blecha psí je vnější parazit živící se sáním krve psů. Psi postižení blechou psí trpí často silným svěděním ve všech částech těla, kde se blecha vyskytuje.

Blechy nemají křídla, přičemž jejich těla jsou tvrdá s chloupky a ostny, které jim usnadňují cestování srstí. Blechy rovněž disponují poměrně dlouhými dolními končetinami uzpůsobenými ke skákání.[3]

Blechy psí a blechy kočičí jsou si velmi podobné, můžou být však odlišeny tvarem jejich hlavy. Blecha psí má spíše zaoblenou hlavu než protáhlou. Dalším znakem je osm štětin na zadních nohou (blecha kočičí jich má pouze šest).[4]

Příznaky a symptomy

Zablešení může být pro psy, kočky i lidi nejenom velmi nepříjemné, ale i velmi nebezpečné. Problémy způsobené blechami se mohou pohybovat v rozsahu od mírného svědění až po závažné infekce kůže. V důsledku extrémního množství blech může vzniknout i chudokrevnost (anémie). Blechy rovněž mohou přenášet mnoho nemocí (ve středověku např. mor) a parazitů – např. tasemnice psí.

Při pokousání člověka blechami vzniká svědivá vyrážka s malými hrbolky, které mohou krvácet. Tato vyrážka vzniká nejčastěji v podpaží nebo v záhybech, jakými jsou loketní, kolenní nebo kotníková jamka. Při stisku kousance se mění tento na bílý.

Pokud trápí pejska blechy, škrabe se a kouše se nejvíce v oblasti hlavy, krku a kolem ocasu, kde se blechy nejvíce soustřeďují. Blechy se pak v těchto oblastech ještě více koncentrují. Neustávající škrábání a kousání způsobí zarudnutí kůže a může vést až k zánětu.

Kožní alergická reakce – dermatitida se objevuje u psů alergických na bleší sliny. V takovém případě budou příznaky výraznější. V důsledku chorobného škrábání a kousání může pes přijít i o srst.

Prevence

Prevence a zvládnutí zablešení je vícekrokový proces. Prevence při zablešením může být občas obtížná, ale je dost efektivních cest k dosažení toho, že nedojde k znovuzablešení psa. Zvládnutí zablešení neznamená jenom zničení blech ve všech vývojových stádiích na psovi, ale i jejich odstranění z prostředí (pelíšek) kde pes žije. Blechy jdou nejlépe odstranit speciálními produkty určenými k odblešení, které se dají koupit.

Každá samička blechy s oblibou klade vajíčka v prostředí,, ve kterém žijí domácí mazlíčci. Potom efektivní odblešení spočívá v odblešení vnitřního i vnějšího prostředí a všech mazlíčků zabránění ve vývoji dosud nedospělých blech (předchozích vývojových stádií).

Odblešení vnitřního vybavení se většinou provádí mechanickým zničením. Toto může být uskutečněno prostřednictvím vysání, obzvláště na místech kde se blechy obvykle nacházejí (například závěsy, psí pelíšky a prostory pod nábytkem). Vysavačem lze odstranit přibližně 50% bleších vajíček.[5] Po vysávání je doporučeno použít speciální přípravek proti blechám k usmrcení zbylých blech a k zabránění vývoji vajíček a larev. Dostupné produkty, např. prášek do koberců, spreje a rozprašovače, obsahují insekticidy a růstové regulátory.

Speciální péči je potřeba věnovat psímu pelíšku, který by měl být prán každý týden. Odblešení by potom mělo být provedenou souběžně ve vozidlech, garážích a všech dalších místech, kde je známo, že pes trávil svůj čas.

Prevence zablešení musí zahrnovat odstranění blech ze dvora nebo chovatelské stanice. Dvě místa, kde s největší pravděpodobností budou blechy jsou psí boudy a terasy či verandy, kde mohou psi odpočívat. Blechy se také mohou na psy přenést od divokých zvířat jakými jsou například veverky. Je doporučováno odpudit tato zvířata od sídla lidí (hlavně je nekrmit).

Odblešení je díky produktům jako jsou antiparazitické obojky, spreje, dipy, prášky, šampony a dokonce i injekce snazší. Lze blechy snadno zabít nebo paralyzovat v závislosti na účinné látce. V této souvislosti jsme v mnohem lepším postavení, než naši předci, jejichž hlavní zbraní byl hřeben "vešáček" a nůžky na ostříhání srsti.

Je velmi důležité vydržet s opatřeními proti blechám tak dlouho, jak je to jen možné, neboť životní cyklus blech se může prodloužit až na šest měsíců a ačkoliv bylo odblešení úspěšné, tak se blechy v různých vývojových stádiích stále vyskytují kolem domu.

Léčba

K efektivnímu zbavení se blech a jejich vajíček neošetřujte pouze psy, ale i prostředí (vnitřní i vnější), ve kterém se pohybují. Odblešujte ihned a pravidelně odblešování opakujte. Pozdní odblešení zvyšuje riziko vzniku blechou přenosných infekcí. Jednou měsíčně používejte produkty proti blechám, které brání zablešení. Tyto se nejčastěji nanášejí na zadní část zvířete ve formě spreje. Existuje i nálev pro oplachování, ale není užíván tak často neboť představuje riziko pro zdraví zvířete.

V roce 2009 agentura pro ochranu životního prostředí provedla výzkum, a vydala předběžnou zprávu.[6]

Pro psy je k dispozici i celá řada přírodních přípravků založených např na levanduli nebo muškátovém květu. To, že je prostředek přírodní však nemusí automaticky znamenat, že není toxický.

Výsledky vyhodnocení toxicity jsou k dispozici on-line[7]

Blecha psí v kultuře

Blecha psí je poměrně hodně zakořeněna do národní kultury ČR

Film: Na samotě u lesa -Hláška: "To jsou blechy psí, ty na člověka nejdou!"

Přání dětí před spaním: -"Dobrou noc a ať Vás blechy štípou celou noc!"

Přirovnání: -Je jako pytel blech -Šije sebou jako pytel blech -Šťastný jako blecha

Aforismy: -Žádná blecha neskáče podle toho, jak její hostitel píská.(Nakladatelství Cesta)

Reference

V tomto článku byl použit překlad textu z článku Dog flea na anglické Wikipedii.

  1. Pedro Marcos Linardi and Juliana Lúcia Costa Santos. Ctenocephalides felis felis vs. Ctenocephalides canis (Siphonaptera: Pulicidae): some issues in correctly identifying these species. Revista Brasileira de Parasitologia Veterinária. October–December 2012, s. 345. Dostupné online. DOI:10.1590/S1984-29612012000400002. (anglicky) Je zde použita šablona {{Cite journal}} označená jako k „pouze dočasnému použití“.
  2. Dog flea (Ctenocephalides canis) [online]. [cit. 2010-04-30]. Dostupné v archivu pořízeném dne 2010-05-03. (anglicky) Je zde použita šablona {{Cite web}} označená jako k „pouze dočasnému použití“.
  3. a b Order Siphonaptera - Fleas [online]. [cit. 2010-04-30]. Dostupné v archivu pořízeném dne 2010-01-06. (anglicky) Je zde použita šablona {{Cite web}} označená jako k „pouze dočasnému použití“.
  4. Fleas [online]. Centers for Disease Control and Prevention [cit. 2013-05-23]. Dostupné online. (anglicky) Je zde použita šablona {{Cite web}} označená jako k „pouze dočasnému použití“.
  5. Flea Control in the Indoor Environment [online]. [cit. 2010-05-26]. Dostupné online. (anglicky) Je zde použita šablona {{Cite web}} označená jako k „pouze dočasnému použití“.
  6. EPA Fleas [online]. [cit. 2010-07-18]. Dostupné online. (anglicky) Je zde použita šablona {{Cite web}} označená jako k „pouze dočasnému použití“.
  7. Green Guide [online]. [cit. 2010-07-18]. Dostupné online. (anglicky) Je zde použita šablona {{Cite web}} označená jako k „pouze dočasnému použití“.
lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedia autoři a editory
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia CZ

Blecha psí: Brief Summary ( Çekçe )

wikipedia CZ tarafından sağlandı
ikonaTento článek potřebuje úpravy. Můžete Wikipedii pomoci tím, že ho vylepšíte. Jak by měly články vypadat, popisují stránky Vzhled a styl, Encyklopedický styl a Odkazy.  src= Konkrétní problémy: pozůstatky překladu, návodovitost

Blecha psí (Ctenocephalides canis) je druh blechy, který se vyskytuje u psů a koček, ale i dalších savců. Dospělci žijí v srsti a živí se krví hostitele. Je blízce příbuzná bleše kočičí (Ctenophalides felis).

Blecha psí je rovněž mezihostitelem tasemnici psí (Dipylidium caninum).

Ačkoliv blecha psí parazituje zejména psů a koček, může pokousat i člověka. Blecha psí může žít bez potravy mnoho měsíců, ale samičky potřebují konzumovat krev, aby mohly vytvářet vajíčka. Každá samice může umístit do srsti svého hostitele až 4000 vajíček. Vývojový cyklus blechy prochází čtyřmi stádii: vajíčko, larva, kukla, a dospělý jedinec. Celý životní cyklus od vajíčka po dospělého jedince trvá od dvou do tří týdnů v závislosti na okolní teplotě.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedia autoři a editory
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia CZ

Hundefloh ( Almanca )

wikipedia DE tarafından sağlandı

Der Hundefloh (Ctenocephalides canis) ist ein parasitierendes Insekt der Ordnung der Flöhe (Siphonaptera), dessen Hauptwirt Hundeartige sind. Menschen werden vom Hundefloh eher selten befallen, für die Übertragung von Krankheiten spielt er ebenfalls kaum eine Rolle.[1]

Trotz dieser Wirtspräferenz ist der Hundefloh bei Haushunden allenfalls in ländlichen Gebieten anzutreffen, bei Stadthunden ist der Katzenfloh deutlich häufiger. Weitere bei Hunden vorkommende Floharten sind der Menschenfloh, der Fuchsfloh, der Hühnerfloh, der Kaninchenfloh, der Rattenfloh und der Sandfloh.[2][3]

Merkmale

Adulte weibliche Hundeflöhe sind zwischen zwei und vier Millimeter lang, männliche zwischen zwei und drei Millimeter. Ihre Farbe ist bräunlich, sie sind wie alle Flöhe flügellos und haben einen seitlich abgeplatteten Körper mit einem druckfesten Chitinpanzer, der es ihnen erlaubt, sich zwischen Haaren – wie z. B. im Fell eines Hundes als Wirt – fortzubewegen. Beide Geschlechter der adulten Individuen saugen Blut von ihrem Wirt.

Die Eier des Hundeflohs sind um 0,6 Millimeter lang, haben eine ovale Form und glänzen milchig-weiß. Die Larven sind je nach Stadium zwischen einem und sechs Millimeter lang, haben eine schlanke Form, sind milchig-gelb und besitzen Borsten, aber keine Beine. An ihnen lässt sich eine braune Kopfkapsel mit Mundwerkzeugen erkennen.

Hundeflöhe sind in der Lage bis zu 50 cm weit (Durchschnitt 30,4 cm) und 25 cm hoch zu springen (Durchschnitt: 15,5 cm).[4]

Lebensweise

Der Entwicklungszyklus läuft in allen Stadien bei 25 °C, also nahe der Raumtemperatur, und bei einer relativen Luftfeuchtigkeit um 80 % optimal ab. Dementsprechend wird die Vermehrung durch Trockenheit bzw. Kälte gehemmt. In nahezu optimalen Fällen beträgt die Entwicklungszeit durchschnittlich drei bis fünf Wochen, die maximale Zeitspanne beträgt etwa 30 Wochen.

Literatur

  • Christian Epe, Monika Linek: Flohbefall und FAD bei Hund und Katze. In: Der praktische Tierarzt. Nr. 88, Supplement 1, 2007, S. 8–14.
  • Ch. Noli, F. Scarampella: Praktische Dermatologie bei Hund und Katze. 2., unveränderte Auflage. Schlütersche Verlagsanstalt, Hannover 2005, ISBN 3-87706-713-1.
  • Thomas Schnieder (Hrsg.): Veterinärmedizinische Parasitologie. 6., vollständig überarbeitete und erweiterte Auflage. Parey, Stuttgart 2006, ISBN 3-8304-4135-5.

Einzelnachweise

  1. G. Vater, A. Vater: Fleas (Siphonaptera) in the human environment. Analytic findings between 1961–1983 in the district of Leipzig (East Germany). II. Spacial and temporal distribution. In: Angewandte Parasitologie. Band 26, Nr. 1, März 1985, S. 27–38, PMID 4003847.
  2. G. Dobler, M. Pfeffer: Fleas as parasites of the family Canidae. In: Parasites & vectors. Band 18, Nr. 4, Juli 2011, S. 139, PMID 21767354, PMC 3160944 (freier Volltext).
  3. Norbert Mencke: Ektoparasiten bei Hund und Katze: Parasitologie und Ätiopathogenese der wichtigsten Vektorerkrankungen mit Zoonosecharakter. In: Kleintierpraxis. Nr. 57, 2012, S. 252–276.
  4. Marie-Christine Cadiergues, Christel Joubert, Michel Franc: A Comparison of Jump Performances of the Dog Flea, Ctenocephalides canis (Curtis, 1826) and the Cat Flea, Ctenocephalides felis felis (Bouche, 1835). In: Veterinary Parasitology. Band 92, Nr. 3,1, Oktober 2000, S. 239–241. doi:10.1016/S0304-4017(00)00274-0.
 title=
lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia DE

Hundefloh: Brief Summary ( Almanca )

wikipedia DE tarafından sağlandı

Der Hundefloh (Ctenocephalides canis) ist ein parasitierendes Insekt der Ordnung der Flöhe (Siphonaptera), dessen Hauptwirt Hundeartige sind. Menschen werden vom Hundefloh eher selten befallen, für die Übertragung von Krankheiten spielt er ebenfalls kaum eine Rolle.

Trotz dieser Wirtspräferenz ist der Hundefloh bei Haushunden allenfalls in ländlichen Gebieten anzutreffen, bei Stadthunden ist der Katzenfloh deutlich häufiger. Weitere bei Hunden vorkommende Floharten sind der Menschenfloh, der Fuchsfloh, der Hühnerfloh, der Kaninchenfloh, der Rattenfloh und der Sandfloh.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia DE

Pseća buha ( Boşnakça )

wikipedia emerging languages tarafından sağlandı

Pseća buha (latinski: Ctenocephalides canis) je vrsta buhe, eksterni parazit pasa, ali može se naći i na mačkama, pacovima, zečevima, lisicama i ljudima.[1] Bliska je sa mačijom buhom i morfološki je vrlo slična.

Osim parazitizma na domaćinu, pseća buha služi i kao prelazni domaćin pseće pantljičare Dipylidium caninum.

Reference

  1. ^ Veterinary Ectoparasites: Biology, Pathology and Control - Richard Wall, David Shearer


P biology.svg Nedovršeni članak Pseća buha koji govori o biologiji treba dopuniti. prema pravilima Wikipedije.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Autori i urednici Wikipedije

Pseća buha: Brief Summary ( Boşnakça )

wikipedia emerging languages tarafından sağlandı

Pseća buha (latinski: Ctenocephalides canis) je vrsta buhe, eksterni parazit pasa, ali može se naći i na mačkama, pacovima, zečevima, lisicama i ljudima. Bliska je sa mačijom buhom i morfološki je vrlo slična.

Osim parazitizma na domaćinu, pseća buha služi i kao prelazni domaćin pseće pantljičare Dipylidium caninum.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Autori i urednici Wikipedije

Dog flea ( İngilizce )

wikipedia EN tarafından sağlandı

The dog flea (Ctenocephalides canis) is a species of flea that lives as an ectoparasite on a wide variety of mammals, particularly the domestic dog and cat. It closely resembles the cat flea, Ctenocephalides felis, which can live on a wider range of animals and is generally more prevalent worldwide.[1]

The dog flea is troublesome because it can spread Dipylidium caninum.

Although they feed on the blood of dogs and cats, they sometimes bite humans. They can live without food for several months, but females must have a blood meal before they can produce eggs. They can deliver about 4000 eggs on the host's fur.[2] The eggs go through four lifecycle stages: embryo, larva, pupa, and imago (adult). This whole life cycle from egg to adult takes from two to three weeks, although this depends on the temperature. It may take longer in cool conditions.[3]

Anatomy

The dog flea's mouthparts are adapted for piercing skin and sucking blood. Dog fleas are external parasites, living by hematophagy off the blood of dogs. The dog often experiences severe itching in all areas where the fleas may reside.

Fleas do not have wings and their hard bodies are compressed laterally and have hairs and spines, which makes it easy for them to travel through hair. They have relatively long hind legs for jumping.[3]

The dog flea can be distinguished from the very similar cat flea by its head, which is anteriorly rounded rather than elongate, and the tibiae of its hind legs, which exhibit eight setae-bearing notches rather than six.[4]

Signs and symptoms

Flea infestations can be not only annoying for both dogs and cats and humans, but also very dangerous. Problems caused by fleas may range from mild to severe itching and discomfort to skin problems and infections. Anemia may also result from flea bites in extreme circumstances. Furthermore, fleas can transmit tapeworms and diseases to pets.

When fleas bite humans, they may develop an itching rash with small bumps that may bleed. This rash is usually located on the armpit or fold of a joint such as the elbow, knee, or ankle. When the area is pressed, it turns white.

When dogs are troubled by fleas, they scratch and bite themselves, especially in areas such as the head, neck, and around the tail. Fleas normally concentrate in such areas. This incessant scratching and biting may cause the dog's skin to become red and inflamed. This is easily noticeable when the fur has been parted and the dog's skin is exposed.[5]

Flea allergy dermatitis is developed by those dogs allergic to flea saliva. In this case, the symptom previously mentioned are more pronounced. Because of compulsive scratching and biting, the dog may lose hair, get bald spots, exhibit hot spots due to extreme irritation, and develop infections that result in smelly skin.

Treatment and prevention

Preventing and controlling flea infestations is a multi-step process. Prevention in the case of flea infestations can sometimes be difficult, but is the most effective way to ensure the dog will not get reinfected. Controlling flea infestations implies not only the pet has been cured and the fleas living on it are killed, but environment in which the pet lives is free of these parasites. Of all these, removing the fleas from the pet may be the easiest and simplest step given the many products especially designed to kill fleas available on the market.

Every female flea on the pet is likely to have laid eggs in the environment in which the pet lives. Therefore, effective prevention and control of flea infestations involves the removal of the fleas from both indoor and outdoor environments, from all pets, and not allowing immature forms of fleas to develop.

Removing the fleas in indoor environments consists of removing them mechanically. This can be done by a thorough vacuuming, especially in places where fleas are more likely to be found, such as below drapes, the place where the pet sleeps, and under furniture edges. Vacuuming can remove an estimated 50% of flea eggs.[6] After vacuuming, using a specially designed product is recommended to kill the remaining fleas and to stop the development of eggs and larvae. The products available on the market may include carpet powders, sprays or foggers, which contain adult insecticides and insect growth regulators.

Special attention should be paid to the dog's bedding. This should be washed every week; also the bed and surrounding areas should be treated with adult insecticides and insect growth regulators. Cleaning should be done at the same time in the cars, garage, pet carrier, basement, or any other place where the dog is known to spend time.

Preventing flea infestations must include eliminating the parasites from the yard or kennel areas, the two places where fleas are most likely to live. Dog houses, patios or porches are some of the outdoor areas in which it is more likely to find fleas and those should be thoroughly cleaned. Fleas can also be carried by wild animals, such as opossums, chipmunks and raccoons. One is recommended to discourage these wild animals from their property and pets by never feeding them.

Flea-control products are available in once-a-month topicals, dog collars, sprays, dips, powders, shampoos, and injectable and oral products.[7](link not found in September 2022) Many of these products contain an insecticide as an active ingredient which kills the adult fleas when coming into contact with them. Fleas absorb the insecticide which either paralyzes them or kills them. Other products do not target adult fleas at all, but instead prevent the flea eggs from hatching, thus breaking the life cycle.[8]

A very important part of flea prevention is to persist with the same control measures for as long as possible. Though the initial cleaning process may be thorough, fleas in incipient stages likely still exist around the house or on the pet. The life cycle of fleas can take up to one year, so maintaining the prevention measures for as long as half a year is recommended.[8]

References

  1. ^ Pedro Marcos Linardi and Juliana Lúcia Costa Santos (October–December 2012). "Ctenocephalides felis felis vs. Ctenocephalides canis (Siphonaptera: Pulicidae): some issues in correctly identifying these species". Revista Brasileira de Parasitologia Veterinária. 21 (4): 345–354. doi:10.1590/S1984-29612012000400002. PMID 23295817.
  2. ^ "Dog flea (Ctenocephalides canis)". Archived from the original on 2013-01-21. Retrieved 2010-04-30.
  3. ^ a b "Order Siphonaptera - Fleas". Archived from the original on January 6, 2010. Retrieved 2010-04-30.
  4. ^ "Fleas". DPDx: Laboratory Identification of Parasites of Public Health Concern. Centers for Disease Control and Prevention. Retrieved 2013-05-23.
  5. ^ "6 Signs That Your Dog Has Fleas | Daydreamdog 2022". 31 October 2018.
  6. ^ "Flea Control in the Indoor Environment". Archived from the original on 2010-06-05. Retrieved 2010-05-26.
  7. ^ "Treating Fleas on Dogs". humanfleabites. Retrieved 16 July 2016.
  8. ^ a b "How to Handle Fleas on Dogs". m.petmd.com. Retrieved 2019-10-13.
lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedia authors and editors
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia EN

Dog flea: Brief Summary ( İngilizce )

wikipedia EN tarafından sağlandı

The dog flea (Ctenocephalides canis) is a species of flea that lives as an ectoparasite on a wide variety of mammals, particularly the domestic dog and cat. It closely resembles the cat flea, Ctenocephalides felis, which can live on a wider range of animals and is generally more prevalent worldwide.

The dog flea is troublesome because it can spread Dipylidium caninum.

Although they feed on the blood of dogs and cats, they sometimes bite humans. They can live without food for several months, but females must have a blood meal before they can produce eggs. They can deliver about 4000 eggs on the host's fur. The eggs go through four lifecycle stages: embryo, larva, pupa, and imago (adult). This whole life cycle from egg to adult takes from two to three weeks, although this depends on the temperature. It may take longer in cool conditions.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedia authors and editors
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia EN

Ctenocephalides canis ( İspanyolca; Kastilyaca )

wikipedia ES tarafından sağlandı

La pulga de perro (Ctenocephalides canis)[1]​ es una especie de insecto sifonáptero de la familia Pulicidae ectoparásito de los perros alimentándose de su sangre.

La pulga del perro es un parásito problemático, ya que esta especie es un huésped intermedio de la tenia del perro (Dipylidium caninum), dicha parasitosis es común en Europa y Asia (menos frecuente).

Aunque se alimentan de la sangre de los perros y gatos, ocasionalmente pican a los humanos. Pueden sobrevivir sin alimento varios meses, pero es necesario que las hembras se alimenten antes de reproducirse, dado que la maduración de los huevos requiere los nutrientes disponibles en la sangre.

Anatomía

Las pulgas hembra adultas tiene una longitud de entre 2 y 4 milímetros de longitud, mientras que los machos adultos se encuentran entre los 2 y los 3 milímetros. Su color es marrón. Las partes del aparato bucal de la pulga del perro están adaptados para desgarrar la piel y succionar sangre, son parásitos externos que sobreviven por hematofagia de varios hospedadores, especialmente cánidos.

 src=
Antiguo grabado en el que se describe el dimorfismo sexual en la pulga de perro: el macho a la izquierda y la hembra a la derecha, Ctenecephalus canis es sinónimo más moderno de Ctenocephalides canis).
 src=
Pulga de perro

Las pulgas no tienen alas y su cuerpo está aplanado de lado a lado, con un duro exoesqueleto resistente a la presión, lo que les permite estar entre los cabellos (y moverse alrededor) utilizando el pelambre del perro huésped como un escudo para la presión. En ambos sexos los individuos adultos succionan la sangre de su hospedador. Su cuerpo se encuentra recubierto de pequeños pelos de distinto tamaño y longitud, que son en realidad sensilias pilosas y cerdas que actúan como receptores táctiles unidos a una célula nerviosa. Poseen tres pares de patas, el último par trasero es considerablemente más largo, ya que está modificado para saltar. Al final de su extremidades poseen unas pequeñas garras, que les facilitan asirse de los cabellos.

 src=
Un ejemplar de pulga adulto.

Los huevos de la pulga del perro tienen un largo de 0,6 milímetros, son de forma ovalada y son de color blanco lechoso. Las larvas, dependiendo de la etapa de desarrollo en que se encuentren, miden de uno a seis milímetros de largo, son delgadas y traslúcidas, con una leve coloración amarillolechosa, y tienen el cuerpo recubierto de cerdas, su cabeza es un seudosegmento de color marrón con mandíbulas. Las pulgas del perro son capaces de saltar hasta 50 cm de distancia (promedio de 30,4 cm) y 25 cm (promedio de 15,5 cm) de alto.[2]

Ciclo de vida

Una sola hembra durante su vida puede ovipositar alrededor de 4.000 huevos en la piel o el pelaje del huésped.[3]​ Estos insectos pasan por cuatro etapas del ciclo de vida: embrión, larva, pupa e imago (adulto).[4]

El ciclo de desarrollo se ejecuta de manera óptima a 25 °C en todas sus etapas, es decir, cerca de la temperatura ambiente y a una humedad relativa del 80 %. Por ello, el crecimiento se inhibe con la sequía o el frío. En la mayoría de los casos, el desarrollo óptimo tarda aproximadamente de dos a cinco semanas, aunque depende en gran medida de factores físicos y biológicos, como la temperatura y la disponibilidad de alimento. Puede llevar más tiempo en condiciones de frío,[5]​ el tiempo máximo es de aproximadamente 30 semanas.

La hembra oviposita sus huevos en el huésped. Éstos, una vez secos, caen de la piel al suelo. Los huevos eclosionan y las larvas, que tienen fototactismo negativo, es decir, se ocultan de la luz en el sustrato. La larva se alimenta de una variedad de materiales orgánicos, pero especialmente de sangre seca que queda en la piel del huésped al ser depositada por las pulgas adultas junto con materia fecal. Así la población adulta alimenta a la población larvaria en el ambiente del hospedante.

La larva se metamorfosea pasando por cuatro estadios antes de tejer un capullo y de entrar en el estadio de pupa. La duración del estadio de pupa es variable. El adulto joven sólo emerge de la pupa cuando detecta la presencia de un hospedante potencial, al percibir las vibraciones (producidas por el movimiento de personas o mascotas), el dióxido de carbono (emitido por la respiración de un posible huésped), presión (el animal huésped apoyado sobre ellas), calor o humedad. Las jóvenes pulgas tienen el estímulo de saltar hacia el huésped, apenas segundos después de su emergencia del capullo. Comienzan a alimentarse en unos pocos minutos. De no encontrar huésped adecuado pueden vivir mucho tiempo en el hogar, sea en tierra, o plantas como en muebles de fibras naturales o ropa de cama.[6][7][8]

Sintomatología

A menudo la primera señal de contagio es observar a las pulgas moviéndose entre el pelambre del perro infectado, otras evidencias no tan obvias son las marcas e irritaciones que producen su mordida ya sea en perros, gatos o personas, el perro suele experimentar una picazón severa en las áreas donde las pulgas pueden residir, generalmente los pliegues de piel o zonas cercanas al área urogenital, por lo que es común observar un comportamiento errático de constantes y frenéticos rasquidos.

Las infestaciones por pulgas pueden ser no sólo molestas para los perros y los seres humanos, sino también muy peligrosas. Los problemas causados por las pulgas varían de una picazón de leve a severa, a incluso reacciones alérgicas e infecciones. En circunstancias extremas (infestación) puede presentarse un cuadro de anemia. Por otra parte, las pulgas pueden transmitir tenias y enfermedades a los animales domésticos.

Cuando una pulga pica a un humano este puede desarrollar una erupción cutánea con picor, con pequeñas protuberancias que pueden sangrar. Este sarpullido normalmente se encuentra en la axila o pliegue de una articulación tal como el codo, la rodilla o el tobillo. Cuando se presiona la zona, se vuelve blanca.[9]​ Cuando los perros están afectados por pulgas, se rascan y muerden a sí mismos, especialmente en áreas tales como; la cabeza, el cuello y alrededor de la cola, las pulgas normalmente se concentran en estas zonas. Este incesante arañar y morder puede causar que la piel del perro se ponga roja y se inflame.

 src=
Irritación, excoriaciones, costras y algunas pulgas se pueden observar en el área por encima del ojo de un perro con DAPP alérgico a la saliva de pulga.

La “alergia a las pulgas” o “dermatitis” es desarrollada por aquellos los perros alérgicos a la saliva de la pulga. En este caso, los síntomas anteriormente mencionados son más pronunciados, desarrollándose un cuadro de dermatitis alérgica a la picadura de pulgas en perros y gatos (DAPP). Debido al compulsivo rascado y mordido, el perro puede perder el pelo, desarrollando puntos calvos, además presentan puntos rojizos debido a una extrema irritación sanguínea y en algunos casos pueden desarrollar infecciones que resulten en muerte del tejido (necrosis) y piel maloliente.

Tratamiento

Para efectivamente deshacerse de las pulgas se debe tratar no sólo al perro, sino también las áreas por donde este transita, pernocta y en el exterior del hogar, para así eliminar los huevos de ropa de cama, hierba del jardín, suelo, muebles y otras áreas.[10]

El tratamiento debe administrarse tan pronto como aparezcan señales de pulgas y debe repetirse regularmente. Los retrasos en el tratamiento de la infestación puede conducir al contagio de enfermedades transmitidas por pulgas.[11]​ Productos tópicos de una sola aplicación mensual son los más comúnmente utilizados para matar infestaciones de parásitos. Se aplican normalmente en la parte posterior de la mascota y su ventaja es que también proporcionan protección contra infestaciones adicionales. Los tratamientos pueden estar en presentación de aerosol, ampolletas de plástico y que están destinados a aplicarse en todas las partes de la mascota. Pomadas y enjuagues también están disponibles, pero no son tan comunes como los otros productos, ya que son las más peligrosas para la salud de la mascota. En 2009, la Agencia para la Protección Ambiental de EUA (EPA) llevó a cabo una investigación sobre las reacciones de muchos animales domésticos a los productos tópicos y publicaron sus informes preliminares en la primavera de 2010.[12]

Existen también tratamientos naturistas disponibles para los dueños más ecológicos de perros, realizados a partir de alternativas naturales a los químicos, que incluyen medicaciones tópicas y medicamentos orales. Aunque los remedios comunes proporcionan opciones más ambientalmente amigables con ingredientes naturales como la lavanda (Lavandula spp.), poleo (Mentha pulegium), nim (Azadirachta indica) y pericón (Tagetes lucida) que se sabe tienen propiedades repelentes de insectos, el uso de estos productos debe de estar respaldado por la consulta con un veterinario, además es siempre prudente considerar que el término de "origen natural" no siempre significa no tóxico, aun así, se requieren más investigaciones para conocer la efectividad real de estos productos, siendo más recomendado su uso como preventivo que como correctivo.

 src=
Reacción adversa a una prueba para la aplicación tópica de un medicamento para el control de pulgas en un perro, es importarte cerciorarse antes y después de aplicar tratamientos, que el perro no sea sensible a la fórmula.

Evaluaciones sobre la toxicidad de los productos para el tratamiento de pulgas han sido científicamente estudiadas y están disponibles en línea por el Consejo para la Defensa de Recursos Naturales (NRDC),[13]​ junto a una lista de tratamientos menos tóxicos y alternativas.[14]

Productos

Productos de control incluyen medicamentos, gotas y aerosoles que ofrecen resultados diferentes. Existen detalladas tablas comparativa creadas por veterinarios y expertos[15]​de estos productos, sus ingredientes, riesgos y beneficios. Algunos de los más comunes marcas y sus características básicas son:

  • NexGard un masticable a base de soya con la dosis justa de afoxolaner para la eliminación eficaz de pulgas. Es un producto seguro para el perro y de fácil administración
  • Frontline se presenta en aerosoles, gotas y en general en toda presentación común a la medicación para el control de pulgas, se considera altamente eficaz.
  • Advantage es un producto de acción rápida de aplicación tópica que detiene los piquetes de las pulgas en pocos minutos.[16]
  • K9 Advantix no sólo mata a las pulgas y garrapatas, también ofrece un control contra mosquitos, dípteros hematófagos y piojos, su fórmula resistente al agua.[17]
  • Capstar es un producto accesible, cuyo principio activo es el nitenpiram, viene en presentación de una píldora, que al ser ingerida libera el insecticida al sistema sanguíneo, matando el 98% de las pulgas adultas que piquen al perro durante las primeras cinco horas. Sin embargo, al no estar en contacto directo con la sangre del perro, los huevos y las larvas no mueren así que puede ser necesario combinarlo con otro producto.[18]
  • Program viene en pastillas o como líquido, es un tratamiento mensual. Básicamente inhibe la capacidad de la pulga para reproducirse, lo que poco a poco acaba con todas las pulgas.[19]
  • Revolution Una aplicación protege a los perros de parásitos del corazón (Dirofilaria immitis), pulgas y otros ectoparásitos.[20]
  • Biospot es una opción asequible hecho para matar las pulgas, garrapatas y mosquitos. Una aplicación dura alrededor de tres meses para las pulgas, pero un mes para garrapatas y mosquitos. No es a prueba de agua.[21]
  • Sentinel es una aplicación mensual, su principio activo es un compuesto bencilfenol denominado lufenurón, su presentación es en forma de tableta, es eficaz para las pulgas jóvenes, evita que muden sus exoesqueletos, lo que las termina matando y hace que las hembras pongan huevos que no pueden eclosionar interrumpiendo su ciclo de vida[22]
  • Vectra es una vez al mes, mata pulgas y garrapatas, es impermeable (no soluble en agua). La fórmula para perros no debe ser usada en gatos, ya que tiene un ingrediente que podría afectar a los gatos de manera negativa.

Antes de elegir un tratamiento, es importante conocer el peso del perro y la edad. También es importante consultar a un veterinario para obtener más información sobre los productos y elegir el que es mejor para el perro.

Tratamientos alternativos

Los tratamientos alternativos incluyen remedios caseros de dudosa eficacia y bajo costo, es necesario que antes de intentar cualquier remedio casero, se recurra primero a la opinión responsable e informada de un médico veterinario, entre los “remedios caseros” más comunes se mencionan: repelentes, ajo, levadura de cerveza y el vinagre de sidra de manzana, estos remedios se consideran útiles para repeler las pulgas en perros sanos. Los perros con deficiencia inmune o enfermos tienden a atraer más pulgas y puede requerir tanto el tratamiento comercial y alternativo.

Prevención

La prevención y el control de las infestaciones por pulgas es un proceso de múltiples pasos. La prevención a veces puede ser difícil, pero es la forma más eficaz de garantizar que el perro no va a ser re-infectado. El control implica no sólo que la mascota este curada y las pulgas que vivían en ella estén muertas, sino también que el ambiente en el que vive la mascota está libre de estos parásitos. Y de todo esto, la eliminación de las pulgas de la mascota, es tal vez, el paso más fácil y más simple dado los muchos productos especialmente diseñados para matar las pulgas que están disponibles en el mercado.

 src=
Micrografía de una pulga con colores falsos, esta imagen fue generada con un microscopio electrónico de barrido. Las pulgas son conocidas por transmitir numerosas enfermedades a los seres humanos por sus picaduras, incluida la peste negra, causada por la bacteria Yersinia pestis.

Cada hembra de pulga encontrada muy probablemente dejó huevos dispersos en el ambiente en el que la mascota vive. Por lo tanto, la prevención y el control de las infestaciones por pulgas implica necesariamente el haber eliminado las pulgas adultas de ambientes de interior y al aire libre, de todos los animales domésticos, teniendo aun así, la posibilidad de conservar formas inmaduras de las pulgas de desarrollo en sitios que hayan sido pasados por alto durante el tratamiento.

El proceso de extracción de pulgas en ambientes de interior consiste mayoritariamente en la eliminación mecánica de las pulgas. Esto se puede realizar mediante la utilización de una aspiradora, especialmente en lugares donde las pulgas más probablemente se encuentren, por ejemplo debajo de las cortinas, el lugar donde la mascota duerme, en la cama de sus amos y debajo de los bordes de muebles. Se estima que la aspiradora se puede eliminar hasta el 50% de los huevos de pulgas.[23]​ Después de pasar la aspiradora, se recomienda el uso de un producto especialmente diseñado para matar las pulgas que quedan y para detener el desarrollo de los huevos y las larvas. Estos productos están disponibles en el mercado y pueden incluir polvos de alfombras, aerosoles o atomizadores que contienen pesticidas y reguladores del crecimiento de insectos.

Se debe prestar especial atención a la cama del perro, las cobijas o frazadas que use para dormir. Esto se debe lavar cada semana, además de la cama y sus alrededores deben ser tratados con insecticidas y reguladores del crecimiento de insectos. La limpieza debe hacerse al mismo tiempo en el auto, garaje, sótano, jaula de viaje o cualquier otro lugar donde se sabe que el perro pasa el tiempo.

La prevención de las infestaciones por pulgas debe incluir la eliminación de los parásitos de las áreas de patio o de la perrera, los dos lugares en los que las pulgas son más probables de encontrar, dichas áreas deben ser limpiadas a fondo. Las pulgas también se pueden ser llevadas al hogar por animales salvajes comunes a las ciudades tales como zarigüeyas, ardillas, la rata doméstica y el mapache. Se recomienda desalentar los acercamientos de estos animales silvestres al hogar tapando botes de basura y evitando alimentar a los animales para que dichas áreas no pasen a formar parte de su territorito habitual.

Eliminación de las pulgas de las mascotas no es una tarea difícil teniendo en cuenta la llegada de los productos que están disponibles en el mercado y que están diseñados no sólo para matar las pulgas, sino también para ofrecer protección contra las infestaciones posteriores. Los productos para el control de pulgas vienen en una amplia variedad presentaciones: ampliaciones de una sola vez, mensuales, collares de perro, tópicos, pulverizaciones, inmersiones, polvos, champús o productos inyectables y orales. Todos estos productos contienen un insecticida como ingrediente activo que mata, paraliza o inhibe la reproducción de las pulgas cuando entran en contacto con él, por ello se recomienda encarecidamente el leer con cuidado las instrucciones y advertencias de los productos utilizados.

Parte importante de la prevención de pulgas es persistir con las mismas medidas de control durante el mayor tiempo que sea posible. A pesar de que el proceso de limpieza se ha realizado correctamente, es muy probable que las pulgas en las etapas incipientes todavía existan alrededor de la casa o de la mascota. El ciclo de vida de las pulgas puede tomar hasta seis meses, es por eso que se recomienda continuar con las medidas de prevención durante un año.

Referencias

  1. «Ctenocephalides Canis». Consultado el 30 de abril de 2010.
  2. Marie-Christine Cadiergues, Christel Joubert und Michel Franc: A Comparison of Jump Performances of the Dog Flea, Ctenocephalides canis (Curtis, 1826) and the Cat Flea, Ctenocephalides felis felis (Bouche, 1835). In: Veterinary Parasitology. Band 92, Nr. 3, 1. Oktober 2000, S. 239–241.
  3. «Dog flea (Ctenocephalides canis)». Archivado desde el original el 3 de mayo de 2010. Consultado el 30 de abril de 2010.
  4. «Dog Fleas». Archivado desde el original el 14 de abril de 2010. Consultado el 30 de abril de 2010.
  5. «Order Siphonaptera - Fleas». Archivado desde el original el 6 de enero de 2010. Consultado el 30 de abril de 2010.
  6. «Fleas». University of Florida. Consultado el 13 de marzo de 2009.
  7. «Insects and Ticks: Fleas». Entomology Department at Purdue University. Consultado el 8 de septiembre de 2008.
  8. «The Biology, Ecology and Management of the Cat Flea». University of California, Riverside. Archivado desde el original el 5 de enero de 2007. Consultado el 8 de septiembre de 2008.
  9. «Symptoms». Consultado el 30 de abril de 2010.
  10. «Treatment». Consultado el 30 de abril de 2010.
  11. «Advantix Flea Control Products». Archivado desde el original el 1 de junio de 2010. Consultado el 26 de mayo de 2010.
  12. «EPA Pulgas». Consultado el 18 de julio de 2010.
  13. «Green Guía». Archivado desde el original el 17 de julio de 2010. Consultado el 18 de julio de 2010.
  14. «GreenPaws Flea and Tick Products Directory». Archivado desde el original el 7 de diciembre de 2012. Consultado el 22 de diciembre de 2012.
  15. Wendy C. Brooks, DVM, DipABVP (12 de enero de 2011). «Flea Product Comparison». The Pet Pharmacy Library of Medications. Consultado el 24 de junio de 2012.
  16. «About Advantage Topical Solution». Consultado el 30 de abril de 2010.
  17. «K9 Advantix Flea Control and Protection». Archivado desde el original el 3 de mayo de 2010. Consultado el 30 de abril de 2010.
  18. «Capstar». Archivado desde el original el 26 de marzo de 2010. Consultado el 30 de abril de 2010.
  19. «Program Flea Control». Archivado desde el original el 19 de abril de 2010. Consultado el 30 de abril de 2010.
  20. «Revolution». Archivado desde el original el 1 de mayo de 2010. Consultado el 30 de abril de 2010.
  21. «Biospot». Archivado desde el original el 26 de febrero de 2010. Consultado el 30 de abril de 2010.
  22. «Sentinel». Archivado desde el original el 8 de mayo de 2012. Consultado el 2010 de abril de 30.
  23. «Flea Control». Archivado desde el original el 5 de junio de 2010. Consultado el 26 de mayo de 2010.

 title=
lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Autores y editores de Wikipedia
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia ES

Ctenocephalides canis: Brief Summary ( İspanyolca; Kastilyaca )

wikipedia ES tarafından sağlandı

La pulga de perro (Ctenocephalides canis)​ es una especie de insecto sifonáptero de la familia Pulicidae ectoparásito de los perros alimentándose de su sangre.

La pulga del perro es un parásito problemático, ya que esta especie es un huésped intermedio de la tenia del perro (Dipylidium caninum), dicha parasitosis es común en Europa y Asia (menos frecuente).

Aunque se alimentan de la sangre de los perros y gatos, ocasionalmente pican a los humanos. Pueden sobrevivir sin alimento varios meses, pero es necesario que las hembras se alimenten antes de reproducirse, dado que la maduración de los huevos requiere los nutrientes disponibles en la sangre.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Autores y editores de Wikipedia
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia ES

Koerakirp ( Estonyaca )

wikipedia ET tarafından sağlandı

Koerakirp (Ctenocephalides canis) on kirbuliste seltsi kuuluv putukaliik.

Putukat on ka Eestis.[1]

Viited

  1. Michael Chinery, 2005. Euroopa putukad. Eesti Entsüklopeediakirjastus. Lk 101

Välislingid

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Vikipeedia autorid ja toimetajad
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia ET

Koerakirp: Brief Summary ( Estonyaca )

wikipedia ET tarafından sağlandı

Koerakirp (Ctenocephalides canis) on kirbuliste seltsi kuuluv putukaliik.

Putukat on ka Eestis.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Vikipeedia autorid ja toimetajad
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia ET

Ctenocephalides canis ( Fransızca )

wikipedia FR tarafından sağlandı

Puce du chien

La puce du chien (Ctenocephalides canis) est une espèce d'insectes siphonaptères de la famille des Pulicidae, se nourrissant principalement du sang des canidés. Cette puce commune en Europe est notamment considérée comme nuisible car elle peut être porteuse du ténia Dipylidium caninum, susceptible d'être transmis aux enfants ou aux adultes (tæniasis bénin).

Annexes

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia FR

Ctenocephalides canis: Brief Summary ( Fransızca )

wikipedia FR tarafından sağlandı

Puce du chien

La puce du chien (Ctenocephalides canis) est une espèce d'insectes siphonaptères de la famille des Pulicidae, se nourrissant principalement du sang des canidés. Cette puce commune en Europe est notamment considérée comme nuisible car elle peut être porteuse du ténia Dipylidium caninum, susceptible d'être transmis aux enfants ou aux adultes (tæniasis bénin).

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia FR

Pinjal anjing ( Endonezce )

wikipedia ID tarafından sağlandı

Pinjal anjing (Ctenocephalides canis) adalah contoh jenis pinjal yang cukup jarang ditemukan di Amerika Serikat.[1] Sesuai namanya, pinjal anjing merupakan parasit pada anjing yang hidup dari menghisap darah.[2] Meskipun demikian, pinjal anjing relatif tidak berbahaya jika dibandingkan dengan pinjal tikus karena jarang membawa agen penyakit.[2]

Ciri-ciri umum

 src=
Gambar pinjal karya Robert Hooke di dalam Micrographia

Seperti jenis pinjal secara umum, pinjal anjing memiliki bentuk tubuh pipih vertikal dan berwarna cokelat kemerahan atau cokelat kehitaman.[3][1] Pinjal anjing juga tidak memiliki sayap, tetapi memiliki kaki belakang yang kuat sehingga mampu melompat dan berlari pada permukaan tubuh anjing.[1]

Pinjal anjing sering hidup pada bagian punggung anjing, yaitu daerah pangkal ekor sampai leher.[3] Selain bagian tersebut, pinjal anjing juga terkadang ditemukan pada paha bagian dalam.[3] Bagian-bagian tubuh yang sering ditempati oleh pinjal anjing tergolong sulit dijangkau oleh anjing, sehingga anjing cenderung menggosok-gosokkan punggungnya pada lantai atau tanah dan menyebabkan penularan pinjal anjing lebih meluas.[3]

Dampak terhadap anjing

Gigitan pinjal anjing dapat menyebabkan alergi pada kulit anjing yang ditandai dengan rasa gatal, perubahan warna kulit menjadi kemerahan, dan penipisan rambut anjing pada daerah gigitan.[1] Selain itu, pinjal anjing sering menjadi perantara cacing pita (Dipylidium canium), sehingga anjing yang menjadi inangnya akan ikut terinfeksi oleh cacing pita saat pinjal menggigit dan menghisap darah anjing.[1][3][4]

Referensi

  1. ^ a b c d e "Fleas: What They Are, What To Do" (PDF). University of Florida IFAS Extension. 2009. Diakses tanggal 2014-05-17. Parameter |coauthors= yang tidak diketahui mengabaikan (|author= yang disarankan) (bantuan)
  2. ^ a b Weller, Barbara F. . I. Hartono, Andry, II. Yudha, Egi Komara . 2005 . Kamus Saku Perawat, Edisi 22 . Penerbit Buku Kedokteran EGC . ISBN 979-448-660-4
  3. ^ a b c d e Soeharsono . 2007 . Penyakit Zoonotik pada Anjing dan Kucing . Penerbit Kanisius . ISBN 978-979-21-1721-9
  4. ^ Djaenudin Natadisastra, dr., Sp. ParK.; Prof. Dr. Ridad Agoes, MPH . 2005 . Parasitologi Kedokteran: Ditinjau dari Organ Tubuh yang Diserang . Penerbit Buku Kedokteran EGC . ISBN 978-979-448-790-7
lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Penulis dan editor Wikipedia
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia ID

Pinjal anjing: Brief Summary ( Endonezce )

wikipedia ID tarafından sağlandı

Pinjal anjing (Ctenocephalides canis) adalah contoh jenis pinjal yang cukup jarang ditemukan di Amerika Serikat. Sesuai namanya, pinjal anjing merupakan parasit pada anjing yang hidup dari menghisap darah. Meskipun demikian, pinjal anjing relatif tidak berbahaya jika dibandingkan dengan pinjal tikus karena jarang membawa agen penyakit.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Penulis dan editor Wikipedia
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia ID

Ctenocephalides canis ( İtalyanca )

wikipedia IT tarafından sağlandı

La Ctenocephalides canis o pulce del cane è un parassita cosmopolita, ovvero diffuso in tutto il globo terrestre, e sceglie come ospite in prevalenza cani e gatti, ma può scegliere per necessità anche l'uomo. Essa è vettore del parassita Dipylidium caninum, appartenente alla classe dei cestoda, che può comportare per l'uomo la patologia detta infezione da Dipylidium caninum o tenia canina, e di un altro parassita, il Dipetalonema reconditum, un verme appartenente ai nematodi, un parassita dei tessuti sottocutanei che colpisce soprattutto i canidi.

Descrizione

La Ctenocephalides canis si presenta di colore rossastro scuro, ma si differenzia dagli altri generi della sua famiglia per la presenza di un pettine genale, ovvero di una serie di aculei sulla cuticola intorno alla bocca e di uno pronotale, ovvero lungo il primo segmento del torace. La sua testa è rotondeggiante anteriormente ed ha delle setole sulla parte posteriore della tibia[1].

Distribuzione

La Ctenocephalides canis presenta gli stessi habitat e le stesse abitudini della Ctenocephalides felis; tuttavia, essa è meno diffusa e comune della seconda: anche se non sono state fornite spiegazioni oggettive al riguardo, è probabile che la pulce del gatto sia più resistente ai disinfettanti ed ai prodotti antiparassitari[2]. Normalmente viene usato il piriprolo come principio attivo.

Note

  1. ^ National Public Health of Wales, Ricerca di ectoparassiti nei tessuti, pag. 10, 2006.
  2. ^ Brian Morris, Insects and human life, Berg Publishers, 2004, pag. 257, ISBN 1-84520-075-6,

Bibliografia

  • Askew R.R., Parasitic insects. Heinemann, London, 1973.
  • Dryden M.W. Biology of fleas of cats and dogs. in Comp. Cont. Educ. Pract. Vet. 15, 569-579., 1993

 title=
lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Autori e redattori di Wikipedia
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia IT

Ctenocephalides canis: Brief Summary ( İtalyanca )

wikipedia IT tarafından sağlandı

La Ctenocephalides canis o pulce del cane è un parassita cosmopolita, ovvero diffuso in tutto il globo terrestre, e sceglie come ospite in prevalenza cani e gatti, ma può scegliere per necessità anche l'uomo. Essa è vettore del parassita Dipylidium caninum, appartenente alla classe dei cestoda, che può comportare per l'uomo la patologia detta infezione da Dipylidium caninum o tenia canina, e di un altro parassita, il Dipetalonema reconditum, un verme appartenente ai nematodi, un parassita dei tessuti sottocutanei che colpisce soprattutto i canidi.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Autori e redattori di Wikipedia
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia IT

Pinjal anjing ( Malayca )

wikipedia MS tarafından sağlandı

Pinjal anjing (Ctenocephalides canis) ialah satu spesies pinjal yang hidup sebagai ektoparasit pada pelbagai mamalia, terutamanya anjing dan kucing bela jinak. Ia hampir-hampir menyerupai pinjal kucing, Ctenophalides felis, yang boleh hidup pada lebih pelbagai haiwan dan pada amnya lebih prevalen di seluruh dunia.[1]

Pinjal anjing menyusahkan kerana ia boleh merebakkan Dipylidium caninum.

Sungguhpun ia memakan darah anjing dan kucing, ia kadang-kadang menggigit manusia. Ia boleh hidup tanpa makanan selama beberapa bulan, tetapi betina mesti memakan darah sebelum ia boleh menghasilkan telur. Ia boleh melahirkan kira-kira 4000 biji telur pada bulu perumah.[2] Telur-telurnya melalui empat kitaran kehidupan: embrio, larva, pupa, dan imago (dewasa).[3] Keseluruhan kitaran kehidupan ini daripada telur sehingga dewasa memakan masa dari dua hingga tiga minggu, tetapi ini bergantung pada suhu. Masanya mungkin lebih panjang dalam keadaan sejuk.[4]

Rujukan

  1. ^ Pedro Marcos Linardi and Juliana Lúcia Costa Santos (Oktober–Disember 2012). "Ctenocephalides felis felis vs. Ctenocephalides canis (Siphonaptera: Pulicidae): some issues in correctly identifying these species". Revista Brasileira de Parasitologia Veterinária. 21 (4): 345. doi:10.1590/S1984-29612012000400002.
  2. ^ "Dog flea (Ctenocephalides canis)". Dicapai 30 April 2010.
  3. ^ "Dog Fleas". Dicapai 30 April 2010.
  4. ^ "Order Siphonaptera - Fleas". Dicapai 30 April 2010.
lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Pengarang dan editor Wikipedia
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia MS

Pinjal anjing: Brief Summary ( Malayca )

wikipedia MS tarafından sağlandı

Pinjal anjing (Ctenocephalides canis) ialah satu spesies pinjal yang hidup sebagai ektoparasit pada pelbagai mamalia, terutamanya anjing dan kucing bela jinak. Ia hampir-hampir menyerupai pinjal kucing, Ctenophalides felis, yang boleh hidup pada lebih pelbagai haiwan dan pada amnya lebih prevalen di seluruh dunia.

Pinjal anjing menyusahkan kerana ia boleh merebakkan Dipylidium caninum.

Sungguhpun ia memakan darah anjing dan kucing, ia kadang-kadang menggigit manusia. Ia boleh hidup tanpa makanan selama beberapa bulan, tetapi betina mesti memakan darah sebelum ia boleh menghasilkan telur. Ia boleh melahirkan kira-kira 4000 biji telur pada bulu perumah. Telur-telurnya melalui empat kitaran kehidupan: embrio, larva, pupa, dan imago (dewasa). Keseluruhan kitaran kehidupan ini daripada telur sehingga dewasa memakan masa dari dua hingga tiga minggu, tetapi ini bergantung pada suhu. Masanya mungkin lebih panjang dalam keadaan sejuk.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Pengarang dan editor Wikipedia
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia MS

Hondenvlo ( Felemenkçe; Flemish )

wikipedia NL tarafından sağlandı

Insecten

De hondenvlo (Ctenocephalides canis) is een insect uit de orde vlooien. Omdat honden wereldwijd als huisdier worden gehouden is de hondenvlo, naast de kattenvlo, één van de bekendste soorten vlooien in de westerse wereld.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedia-auteurs en -editors
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia NL

Hondenvlo: Brief Summary ( Felemenkçe; Flemish )

wikipedia NL tarafından sağlandı

De hondenvlo (Ctenocephalides canis) is een insect uit de orde vlooien. Omdat honden wereldwijd als huisdier worden gehouden is de hondenvlo, naast de kattenvlo, één van de bekendste soorten vlooien in de westerse wereld.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedia-auteurs en -editors
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia NL

Pchła psia ( Lehçe )

wikipedia POL tarafından sağlandı

Pchła psia (Ctenocephalides canis) – owad z rodziny Pulicidae. Pasożyt zewnętrzny psa (Canis familiaris). Oprócz psa głównymi żywicielami są: lis (Vulpes vulpes), wilk szary (Canis lupus)[1]. Dodatkowo pchła ta może pasożytować na człowieku[2], kocie, tchórzu, szczurze wędrownym (Rattus norvegicus) oraz na innych ssakach[3]. Jest pasożytem kosmopolitycznym.

Samiec C. canis osiaga wielkość 1,5 – 2,2 mm długości[4], samica jest większa i mierzy 2,8 – 3 mm długości[4]. Na głowie i przedtułowiu występują regularnie rozmieszczone szczecinki w postaci tak zwanych grzebieni lub grzebyków (ctenidium)[5]. Dorosłe osobniki są barwy jasno czerwono-brunatnej[6].

Rozwój

Jest podobny do pchły ludzkiej. Zapłodnione samice po napiciu się krwi składają jaja. Jednorazowo 3 – 5 jaj, w ciągu życia około 400 sztuk[5] najczęściej w legowisko zwierzęcia. U zwierząt chorych, mocno opadniętych, gdy występuje łuszczenie się naskórka jaja mogą być składane bezpośrednio na skórze, gdzie również mogą się rozwijać larwy[4]. Jaja mają kształt elipsoidalny, są barwy białawej o długości 0,5 mm[5]. Po kilku dniach wykluwają się larwy, które są beznogie, posiadają aparat gębowy typu gryzącego i poruszają się ruchem robakowatym[5]. Odżywiają się ekskrementami i resztkami organicznymi. Po dwukrotnym linieniu następuje przepoczwarczenie w imago w luźnym oprzędzie zmieszanym z ziarnami kurzu. Dorosła pchła jest w stanie przeżyć do 18 miesięcy bez pobierania pokarmu[5].

Chorobotwórczość

Pchła psia może przenosić zarazki dżumy[4][5], duru endemicznego[4]. Jest również żywicielem pośrednim tasiemca psiego (Dipylidium caninum)[4][5] oraz Hymenolepis diminuta[5]. Dodatkowo jest wektorem larw nicieni Dirofilaria immitis[1].

Inwazja pcheł (aphanipterosis)[7], zwana też czasami ktenocefalidozą psów[8], powoduje u opadniętych zwierząt niepokój oraz świąd, który jest spowodowany drażniącą wydzieliną wsączaną do ranki wraz ze śliną[4]. Zwierzęta ocierają się o różne przedmioty oraz drapią. Na skórze mogą się pojawiać zmiany wtórne.

Zobacz też

Przypisy

  1. a b c d e Atlas pasożytów człowieka. Lublin: Koliber, 2005, s. 164. ISBN 83-921869-6-6.
  2. Nasze zwierzęta, s.264
  3. Owady, s.414
  4. a b c d e f g Parazytologia weterynaryjna tom II, s.86
  5. a b c d e f g h Emilia Andrzejewska-Golec: Materiały do ćwiczeń z parazytologii dla studentów farmacji. Łódź: Uniwersytet Medyczny : na zlec. Senackiej Komisji ds. Wydawnictw Uniwersytetu Medycznego, 2004, s. 103. ISBN 83-88940-22-8.
  6. Stanisław Patyk: Choroby inwazyjne zwierząt domowych. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1978, s. 148.
  7. Stefan Furmaga: Choroby pasożytnicze zwierząt domowych. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1985, s. 392. ISBN 83-09-00671-3.
  8. Stanisław Patyk: Choroby inwazyjne zwierząt domowych. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1978, s. 147.

Bibliografia

  • Władysław Strojny, 1981, Nasze zwierzęta, Państwowe Wydawnictwa Rolnicze i Leśne, ​ISBN 83-09-00045-6
  • Stefański W., Parazytologia weterynaryjna tom II, Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, Warszawa, 1970
  • Sandner Henryk, Owady, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa, 1976
lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia POL

Pchła psia: Brief Summary ( Lehçe )

wikipedia POL tarafından sağlandı

Pchła psia (Ctenocephalides canis) – owad z rodziny Pulicidae. Pasożyt zewnętrzny psa (Canis familiaris). Oprócz psa głównymi żywicielami są: lis (Vulpes vulpes), wilk szary (Canis lupus). Dodatkowo pchła ta może pasożytować na człowieku, kocie, tchórzu, szczurze wędrownym (Rattus norvegicus) oraz na innych ssakach. Jest pasożytem kosmopolitycznym.

Samiec C. canis osiaga wielkość 1,5 – 2,2 mm długości, samica jest większa i mierzy 2,8 – 3 mm długości. Na głowie i przedtułowiu występują regularnie rozmieszczone szczecinki w postaci tak zwanych grzebieni lub grzebyków (ctenidium). Dorosłe osobniki są barwy jasno czerwono-brunatnej.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia POL

Bọ chét chó ( Vietnamca )

wikipedia VI tarafından sağlandı

Bọ chét chó (danh pháp khoa học: Ctenocephalides canis) là một loài bọ chét sống ký sinh trên một loạt loài động vật có vú, đặc biệt là chómèo. Nó giống với bọ chét mèo (Ctenophalides felis), có thể sống trên một phạm vi rộng lớn các loài động vật hơn và nói chung là phổ biến hơn trên toàn thế giới.[1]

Bọ chét chó gây rắc rối bởi vì nó có thể lây lan Dipylidium caninum.

Mặc dù chúng hút máu của chómèo nhưng đôi khi chúng đốt cả con người. Chúng có thể sống mà không cần ăn trong vòng vài tháng; tuy nhiên, con cái cần phải ăn trước khi đẻ trứng. Chúng có thể đẻ khoảng 4.000 trứng trên lông các vật chủ.[2] Từ những quả trứng, chúng nở ra và đi qua vòng đời gồm 4 giai đoạn: phôi, ấu trùng, nhộng và trưởng thành.[3] Toàn bộ vòng đời từ trứng đến trưởng thành phải mất từ hai đến ba tuần, mặc dù điều này còn tùy thuộc vào nhiệt độ. Thời gian này có thể dài hơn trong điều kiện mát mẻ.[4]

Chú thích

  1. ^ Pedro Marcos Linardi and Juliana Lúcia Costa Santos (October/December 2012). “Ctenocephalides felis felis vs. Ctenocephalides canis (Siphonaptera: Pulicidae): some issues in correctly identifying these species”. Revista Brasileira de Parasitologia Veterinária 21 (4): 345. doi:10.1590/S1984-29612012000400002. Chú thích sử dụng tham số |month= bị phản đối (trợ giúp); Kiểm tra giá trị ngày tháng trong: |date= (trợ giúp)
  2. ^ “Dog flea (Ctenocephalides canis)”. Truy cập ngày 30 tháng 4 năm 2010.
  3. ^ “Dog Fleas”. Truy cập ngày 30 tháng 4 năm 2010.
  4. ^ “Order Siphonaptera - Fleas”. Truy cập ngày 30 tháng 4 năm 2010.[liên kết hỏng]

Tham khảo


Hình tượng sơ khai Bài viết liên quan đến côn trùng này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedia tác giả và biên tập viên
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia VI

Bọ chét chó: Brief Summary ( Vietnamca )

wikipedia VI tarafından sağlandı

Bọ chét chó (danh pháp khoa học: Ctenocephalides canis) là một loài bọ chét sống ký sinh trên một loạt loài động vật có vú, đặc biệt là chómèo. Nó giống với bọ chét mèo (Ctenophalides felis), có thể sống trên một phạm vi rộng lớn các loài động vật hơn và nói chung là phổ biến hơn trên toàn thế giới.

Bọ chét chó gây rắc rối bởi vì nó có thể lây lan Dipylidium caninum.

Mặc dù chúng hút máu của chómèo nhưng đôi khi chúng đốt cả con người. Chúng có thể sống mà không cần ăn trong vòng vài tháng; tuy nhiên, con cái cần phải ăn trước khi đẻ trứng. Chúng có thể đẻ khoảng 4.000 trứng trên lông các vật chủ. Từ những quả trứng, chúng nở ra và đi qua vòng đời gồm 4 giai đoạn: phôi, ấu trùng, nhộng và trưởng thành. Toàn bộ vòng đời từ trứng đến trưởng thành phải mất từ hai đến ba tuần, mặc dù điều này còn tùy thuộc vào nhiệt độ. Thời gian này có thể dài hơn trong điều kiện mát mẻ.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedia tác giả và biên tập viên
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia VI

Блоха собачья ( Rusça )

wikipedia русскую Википедию tarafından sağlandı
 src=
Половой диморфизм собачьей блохи: самец (слева) и самка

Блоха собачья (лат. Ctenocephalides canis) — вид блох из семейства Pulicidae (Archaeopsyllinae). Встречается повсеместно[2]. Опасный паразит собак, кошек, грызунов, человека и других животных, укусами могут вызывать ктеноцефалёз. Переносчик плоских червей Dipylidium caninum (Linnaeus, 1758) (дипилидиоз), трипаносом Leptomonas ctenocephali (Fantham) Woodcock, 1914 и других паразитических организмов[3][4]. Также могут хранить возбудителей чумы, палочки проказы, крысиного риккетсиоза и марсельской лихорадки[5].

Описание

Длина тела — от 0,75 до 5 мм, у самок с яйцами длина может достигать 16 мм. Взрослые блохи питаются кровью (ротовой аппарат колюще-сосущего типа), развиваются в шерсти животных или в подстилке, личинки питаются растительными остатками, испражнениями. Развитие происходит круглогодично, одно поколение развивается в нормальных условиях за 25 дней, суммарная продолжительность жизни до 1,5 лет[6][3][4].

Тело с боков сплюснуто и покрыто многочисленными направленными назад волосками, щетинками и гребнями из плоских зубчиков. Лоб крутой и у самок и у самцов. Задние ноги прыгательные. Между средней и апикальной группой шпор на заднем крае задней голени расположено не менее двух толстых щетинок. Хоботок короткий. Не менее трех щетинок находится на метэпистерне. Яйца мелкие (до 0,5 мм) белого цвета. Личинки червеобразные (до 5 мм), безглазые, состоят из 13 сегментов (десяти брюшных и трёх грудных), трижды линяют. Куколки коричневые, неподвижные. Близкий вид кошачья блоха (Ctenocephalides felis; имаго) отличается следующими признакам: коротким хоботком, пологим лбом (особенно у самок), у самца рукоятка половой клешни слабо расширяется к переднему концу, сравнительно небольшими стигмами брюшных тергитов[5]. Сроки развития различных стадий собачьей блохи зависят от внешних условий. При оптимальных условиях (температура от +18 до +24°С и влажность более 60 %) могут жить от 3 месяцев до 1,5 лет: яйцо (развивается от 3 до 14 дней), личинка (от 12 до 142 дней), куколки могут переживать неблагоприятные условия до года (от 10 до 354 дней), имаго (до 1,5 лет)[6][7]. Вид был впервые описан в 1826 году британским энтомологом Джоном Кёртисом (1791—1862)[1][8].

Примечания

  1. 1 2 Curtis, J. 1826. Pulex talpae—mole’s flea. Folio 114. In, British Entomology; being illustrations and descriptions of the genera of insects found in Great Britain and Ireland. London : J. Curtis Vol. III folios 99-146. [pl. 114 figs A-E, 8].
  2. Faunaeur.org — Ctenocephalides canis
  3. 1 2 Собачья блоха Ctenocephalides canis.
  4. 1 2 Dog flea (Ctenocephalides canis).
  5. 1 2 Беклемишев В. Н. Определитель членистоногих, вредящих здоровью человека.- М.: МЕДГИЗ, 1958. — 420 с.
  6. 1 2 Тарасов В. В. Медицинская энтомология. М.: Изд-во МГУ, 1996. — 353 с.
  7. Сидоренко В. С. Отряд Siphonaptera — Блохи. Определитель насекомых Дальнего Востока России. Т. IV. Двукрылые и блохи. Ч. 4 / под общ. ред. П. А. Лера. — Владивосток: Дальнаука, 2006. — С. 892-914. — 936 с. — 500 экз.ISBN 5-8044-0686-8.
  8. Hopkins, G. H. E. & Rothschild, M. 1953. Catalogue of the Rothschild Collection of Fleas (Siphonaptera) in the British Museum (Natural History). London : British Museum Vol. 1 xv 359 pp. 45 pls. [145]
lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Авторы и редакторы Википедии

Блоха собачья: Brief Summary ( Rusça )

wikipedia русскую Википедию tarafından sağlandı
 src= Половой диморфизм собачьей блохи: самец (слева) и самка

Блоха собачья (лат. Ctenocephalides canis) — вид блох из семейства Pulicidae (Archaeopsyllinae). Встречается повсеместно. Опасный паразит собак, кошек, грызунов, человека и других животных, укусами могут вызывать ктеноцефалёз. Переносчик плоских червей Dipylidium caninum (Linnaeus, 1758) (дипилидиоз), трипаносом Leptomonas ctenocephali (Fantham) Woodcock, 1914 и других паразитических организмов. Также могут хранить возбудителей чумы, палочки проказы, крысиного риккетсиоза и марсельской лихорадки.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Авторы и редакторы Википедии

狗蚤 ( Çince )

wikipedia 中文维基百科 tarafından sağlandı
二名法 Ctenocephalides canis
(Curtis, 1826)

狗蚤學名Ctenocephalides canis)是分佈最廣泛、數量最多的一種跳蚤。以主要宿主為而出名,但實際在包括家貓在內的許多哺乳動物身上也可以寄生。它與貓蚤Ctenophalides felis)同屬,形態也很相似。[1]

除去叮咬貓狗以外,有時也會叮咬人類。即使不進食,狗蚤也可以存活數月之久,但是雌性若要產卵就必須吸食鮮血。[2][3] 根據環境溫度的不同,從產卵到孵化需要二至三週的時間。

與貓蚤的區分辦法之一是看其頭部,狗蚤的頭部前端更圓,後肢胫节有八根而不是六根小剛毛[4]

参考文献

  1. ^ Pedro Marcos Linardi and Juliana Lúcia Costa Santos. Ctenocephalides felis felis vs. Ctenocephalides canis (Siphonaptera: Pulicidae): some issues in correctly identifying these species. Revista Brasileira de Parasitologia Veterinária. October–December 2012, 21 (4): 345. doi:10.1590/S1984-29612012000400002.
  2. ^ Dog flea (Ctenocephalides canis). [2010-04-30]. (原始内容存档于2010-05-03).
  3. ^ Dog Fleas. [2010-04-30]. (原始内容存档于2010-04-14).
  4. ^ Fleas. DPDx: Laboratory Identification of Parasites of Public Health Concern. Centers for Disease Control and Prevention. [2013-05-23].
 title=
lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
维基百科作者和编辑

狗蚤: Brief Summary ( Çince )

wikipedia 中文维基百科 tarafından sağlandı

狗蚤(學名:Ctenocephalides canis)是分佈最廣泛、數量最多的一種跳蚤。以主要宿主為而出名,但實際在包括家貓在內的許多哺乳動物身上也可以寄生。它與貓蚤(Ctenophalides felis)同屬,形態也很相似。

除去叮咬貓狗以外,有時也會叮咬人類。即使不進食,狗蚤也可以存活數月之久,但是雌性若要產卵就必須吸食鮮血。 根據環境溫度的不同,從產卵到孵化需要二至三週的時間。

與貓蚤的區分辦法之一是看其頭部,狗蚤的頭部前端更圓,後肢胫节有八根而不是六根小剛毛

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
维基百科作者和编辑