Die boonkruid (Satureja) is 'n genus van aromatiese plante van die familie Lamiaceae, wat verwant is aan roosmaryn en tiemie. Dit is inheems aan Noord-Afrika, suidelike en suidoostelike Europa, die Midde-Ooste, en Sentraal-Asië. 'n Paar nuwewêreldspesies is vroeër ingesluit in Satureja, maar hulle is almal verskuif na ander genera. Verskeie spesies word gekweek as kulinêre kruie (savory), en hulle het ook wortel geskiet op 'n paar plekke in die natuur.[1][2]
Satureja-spesies kan eenjarig of meerjarige plante wees. Hulle is laaggroeiende kruie en struikies, en bereik hoogtes van slegs 15-50 cm.
Die blare is 1-3 cm lank, met blomme in kranse gevorm op die stam, wit tot bleek pienk-pers.
Satureja-spesies is voedselplante vir die larwe van 'n paar Lepidoptera (skoenlappers en motte). Ruspes van die mot Coleophora bifrondella voed uitsluitlik op die wintersout (S. Montana).
Die boonkruid kan ook vir ornamentele doeleindes gekweek word; lede van die genus benodig son en goed gedreineerde grond.
Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Boonkruid.Die boonkruid (Satureja) is 'n genus van aromatiese plante van die familie Lamiaceae, wat verwant is aan roosmaryn en tiemie. Dit is inheems aan Noord-Afrika, suidelike en suidoostelike Europa, die Midde-Ooste, en Sentraal-Asië. 'n Paar nuwewêreldspesies is vroeër ingesluit in Satureja, maar hulle is almal verskuif na ander genera. Verskeie spesies word gekweek as kulinêre kruie (savory), en hulle het ook wortel geskiet op 'n paar plekke in die natuur.
Kəkotu, Çöl nanəsi (lat. Satureja)[1] – dalamazkimilər fəsiləsinə aid bitki cinsi.[2]
Kəkotu, Çöl nanəsi (lat. Satureja) – dalamazkimilər fəsiləsinə aid bitki cinsi.
La sajolida, Satureja, és un gènere de plantes amb flor de la família de les labiades. Consta d'unes 30 espècies i són plantes natives de regions de clima temperat càlid, incloent-hi els Països Catalans, i poden ser o bé plantes anuals o bé plantes perennes. Són plantes herbàcies o arbustives que arriben a fer 50 cm d'alt.
Són plantes aromàtiques abundoses a la regió mediterrània. La sajolida de jardí (Satureja hortensis) és una planta anual i conreada.
La sajolida silvestre o de bosc o herba de les olives, o senyorida[1] (Satureja montana) és una planta de la família de les labiades. És una petita mata de 20 a 40 cm que només és llenyosa a la base. Les flors són blanques o violàcies i floreix d'agost a setembre. En les seves petites fulles hi ha glàndules amb essència. El seu sabor és una mica picant.
La Satureja montana es distribueix en diverses subespècies (ssp montana, ssp innota), aquestes dues principalment a l'interior de Catalunya i nord del País Valencià, i la subespècie obovata. Aquesta darrera és pròpiament "l'herba de les olives", i només es troba al centre i sud del País Valencià en contrades poc plujoses. Viu des del nivell de la mar fins als 1.000 metres, aproximadament. De distribució mundial exclusiva del nord del Mediterrani (no es troba a l'Àfrica.)
Algunes espècies de sajolida s'han utilitzat tradicionalment per adobar olives.
Per adobar olives, primer es posen les olives en aigua una desena de dies, canviant l'aigua sovint, i després es posen amb aigua i sal i la sajolida.
N'hi ha unes 30 espècies:
La sajolida, Satureja, és un gènere de plantes amb flor de la família de les labiades. Consta d'unes 30 espècies i són plantes natives de regions de clima temperat càlid, incloent-hi els Països Catalans, i poden ser o bé plantes anuals o bé plantes perennes. Són plantes herbàcies o arbustives que arriben a fer 50 cm d'alt.
Saturejka je rod rostlin, bylin, který je zařazován do čeledě hluchavkovité (Lamiaceae).
Jednoleté nebo vytrvalé byliny a malé keře dosahující výšky 15 až 50 centimetrů. Listy jsou 1-3 cm dlouhé, květy tvoří v přeslenech na stonku, bílé až světle růžové-fialové.
Rod zahrnuje více druhů. Například:
Saturejka (lidově též satorka, číbr, šubra)[zdroj?] je používána jako druh koření. Používá se nať. Je součástí směsi koření s názvem čubrica, která je oblíbená v balkánské kuchyni pro přípravu mletých i jiných mas, zapékané zeleniny, do slaných pomazánek, polévek a luštěninových pokrmů. V gastronomii se přidává do luštěnin, k bramborům, slaným pomazánkám. Dále do uzenin, k zelenině, zejména k zelí a kapustě. Tímto způsobem je používán především druh saturejka horská a saturejka zahradní.
Obrázky, zvuky či videa k tématu saturejka ve Wikimedia Commons
Saturejka je rod rostlin, bylin, který je zařazován do čeledě hluchavkovité (Lamiaceae).
For alternative betydninger, se SAR.
Sar (Satureja) er en lille planteslægt med nogle få arter.
ArterArten Voldtimian (Acinos arvensis) regnes af nogle systematikere for at høre til blandt Sar-arterne.
Die Bohnenkräuter (Satureja) sind eine Pflanzengattung innerhalb der Familie der Lippenblütler (Lamiaceae).
Die Bohnenkraut-Arten sind zweijährige oder ausdauernde krautige Pflanzen oder Zwergsträucher. Die Stängel sind meist aufrecht. Die Blätter sind lineal bis schmal-lanzettlich, der Blattrand ist ganzrandig oder trägt seichte Zähne. Meist sind die Blätter nicht in Stängel- und Hochblätter differenziert.
Die Blüten stehen in lockeren bis dichten, dann jedoch armblütigen Teilblütenständen. Die zwittrigen Blüten sind zygomorph und fünfzählig mit doppelter Blütenhülle. Der Kelch ist röhren- bis glockenförmig, etwas undeutlich 10- (selten bis 13-)nervig und hat fünf fast gleiche Zähne, selten ungleiche. Der Kelchschlund ist meist behaart. Die Krone ist zweilippig mit gerader Kronröhre. Die Farbe reicht von violett über rötlich bis weißlich. Die Oberlippe ist flach und ganzrandig oder ausgerandet. Die Unterlippe besteht aus drei Lappen, die meist abgerundet sind. Von den vier fruchtbaren Staubblättern sind zwei länger, zwei kürzer. Sie liegen der Oberlippe mehr oder weniger an und sind gebogen. Sie sind – wie auch der Griffel – kürzer oder nur ein wenig länger als die Oberlippe. Die Griffeläste sind annähernd gleich lang.
Die Teilfrüchte sind eiförmig und leicht behaart.
Die Gattung Satureja wurde 1753 durch Carl von Linné aufgestellt. Als Lectotypusart wurde durch Nathaniel Lord Britton und A. Brown Satureja hortensis L. festgelegt. Die Gattung Satureja gehört zur Subtribus Menthinae der Tribus Mentheae in der Unterfamilie Nepetoideae innerhalb der Familie der Lamiaceae.
Seit es molekulargenetische Untersuchungsmethoden gibt, wurden viele Arten der Gattung Satureja in andere Gattungen, beispielsweise Micromeria[1] und Clinopodium, gestellt. Auch die Arten der tropischen Gebirge gehören nicht mehr zur Gattung Satureja.
Die Gattung Satureja gedeiht vorwiegend vom Mittelmeer- bis zum Kaukasus-Raum und in den gemäßigten Gebieten Eurasiens. Etwa zwölf Arten kommen in Europa vor. In Mitteleuropa ist keine Art heimisch.[2]
Es gibt etwa 38 Satureja-Arten:[3]
Das Sommer-Bohnenkraut (Satureja hortensis), auch Gartenbohnenkraut genannt, und das Winter-Bohnenkraut (Satureja montana), auch Berg-Bohnenkraut genannt, werden als Gewürz bzw. Küchenkraut besonders für Bohnengerichte verwendet. Die feingehackten Blätter sind sehr aromatisch und finden in Füllungen, Suppen, Omelettes und Salaten Verwendung. In alten Rezepten wird Bohnenkraut auch „Saturei“ genannt.[10]
Die Bohnenkräuter (Satureja) sind eine Pflanzengattung innerhalb der Familie der Lippenblütler (Lamiaceae).
Lo Pebre d'ase o la sadrèia (Satureja), es un genre de plantas vivaças aromaticas de la familha de las Lamiacèas, que se trapa per las talvèras mediterranèas.
Existisson doas espècias principalas de pebre d'ase: ambedoas apartenon al genre Satureja e a la familha de las Lamiacèas (labiadas).
Son de plantas de climat mediterranèa, originàrias d'una zona inclusissent l'Euròpa mediterranèa (Occitània, Espanha, Itàlia, Balcans), Magrèb, una partida de l'Euròpa centrala (Ucraïna), l'Asia Menora e l'Orient Mejan (Turquia, Siria, Liban, Palestina).
Ambedoas espècias sont utilizadas coma plantas aromaticas, condimentàrias e medicinalas.
Las espècias de Satureja an coma abitat preferencial de luòcs solelhats de sòls calcaris, leugièrs e plan desaigats.
Los pebre d'ase son las plantas ostessa de las larvas d'espècias de lepidoptèrs (parpalhons de jorn e de nuèch). La tòra de Coleophora bifrondella se noirrís pas que de fuèlhas de Satureja montana.
Lo pebre d'ase se multiplica per semenason a la prima vèrs la fin d'abril. La butada de las granas pren de sièis a uèit jorns e la reculhida se pòt far dos meses mai tard. S'utiliza tanben lo brocatge miègerbacèu per la reproduire.
Las fuèlhas son utilizadas coma condiment dempuèi l'Antiquitat, a l'encòp per las grasilhadas, las salças e los legums e coma ajuda a la digestion per contrar los conflaments e gases.
Las fuèlhas e las cimas floridas son digestivas, estimulantas, antisepticas e antiputrids. Serián tanben vermifugs. Fòrça estudis scientifics foguèron menats dins los ans 1970 e 1980 per una equipa dirigida pel professor Pellecuer, de l'universitat de Montpelhièr, per mostrar l'activitat bactericida e antiparasitària de l'òli essenciala del pebre d'asa (Satureja montana L.). Los resultats d'aqueles estudis permetèron de classificat l'esséncia d'aquela planta aromatica d'entre las òlis essencialas majoras (index aromatic superior a 0,45).
Existisson mai de 150 espècias del genre Satureja espandidas dins de regions temperadas del mond, coma dins lo bacin mediterranèu e dins las Andes.
Lo Pebre d'ase o la sadrèia (Satureja), es un genre de plantas vivaças aromaticas de la familha de las Lamiacèas, que se trapa per las talvèras mediterranèas.
Existisson doas espècias principalas de pebre d'ase: ambedoas apartenon al genre Satureja e a la familha de las Lamiacèas (labiadas).
la Satureja hortensis L., qu'es una planta annadièra; la Satureja montana L., qu'es un sosarbrilhon.Son de plantas de climat mediterranèa, originàrias d'una zona inclusissent l'Euròpa mediterranèa (Occitània, Espanha, Itàlia, Balcans), Magrèb, una partida de l'Euròpa centrala (Ucraïna), l'Asia Menora e l'Orient Mejan (Turquia, Siria, Liban, Palestina).
Ambedoas espècias sont utilizadas coma plantas aromaticas, condimentàrias e medicinalas.
Savorio esas planto aromatoza, uzata kom kondimento.
Li såriete, c' est on djinre di plantes k' on s' è sieve coranmint come yerbêyes.
No do djinre e sincieus latén: Satureja
Li såriete, c' est on djinre di plantes k' on s' è sieve coranmint come yerbêyes.
No do djinre e sincieus latén: Satureja
Чубриката или чубрица[1] (науч. Satureja) е род на ароматични растенија од семејството на [усноцветни]]те (Lamiaceae), сродни на рузмаринот и мајчината душичка. Постојат околу 30 видови, од кои најважни се градинарската и планинската чубрика.
Овие растенија потекнуваат од топлите умерени подрачја и може да бидат едногодишни или повеќегодишни. Се јавуваат во облик на ниски билки и полугрмушки, со висина од 15–50 см.
Листовите се долги 1-3 см. Цветови се распоредени кружно околу стебленцето, а по боја се бели до розово-виолетови.
Чубриката е храна за ларвите на некои видови пеперутки и молци. Гасениците на молецот Coleophora bifrondella се хранат исклучиво со планинската чубрика (S. montana).
Покрај ова, растенијата се одгледуваат и за украс, при што бараат сончевина и добро исцедена почва.
Како ендемска во Македонија се јавува Адамовиќевата чубрика (Satureja adamovicii), и тоа само во клисурата на реката Раец.[2]
Градинарската и планинската чубрика се користат како додаток во кулинарството. Позастапена во кујните е градинарската, но ја има само на лето. Планинската чубрика е зимзелена и расте повеќе години.
Градинарската чубрика се користи како зачин во традиционалната македонска кујна, за добивање на додатоци како „к’цана сол“ и како додаток во грав. Во Италија е присутна исто така како додаток за гравот, во романската кујна е застапена како зачин за сарми, во манџите во француската кујна.
Од S. douglasii или јерба буена (шпан. yerba buena = „добра билка“) на западот на САД се прави билен чај.
Чубриката или чубрица (науч. Satureja) е род на ароматични растенија од семејството на [усноцветни]]те (Lamiaceae), сродни на рузмаринот и мајчината душичка. Постојат околу 30 видови, од кои најважни се градинарската и планинската чубрика.
Satureja is a genus of aromatic plants of the family Lamiaceae, related to rosemary and thyme. It is native to North Africa, southern and southeastern Europe, the Middle East, and Central Asia. A few New World species were formerly included in Satureja, but they have all been moved to other genera. Several species are cultivated as culinary herbs called savory, and they have become established in the wild in a few places.[1][2]
Satureja species may be annual or perennial. They are low-growing herbs and subshrubs, reaching heights of 15–50 cm (5.9–19.7 in).
The leaves are 1–3 cm (0.39–1.18 in) long, with flowers forming in whorls on the stem, white to pale pink-violet.
Satureja species are food plants for the larva of some Lepidoptera (butterflies and moths). Caterpillars of the moth Coleophora bifrondella feed exclusively on winter savory (S. montana).
Savory may be grown purely for ornamental purposes; members of the genus need sun and well-drained soil.
Both summer savory (Satureja hortensis) and winter savory (Satureja montana) are used to flavor food. The former is preferred by cooks but as an annual is only available in summer; winter savory is an evergreen perennial.
Savory plays an important part in Armenian, Georgian, Bulgarian and Italian cuisine, particularly when cooking beans. It is also used to season the traditional Acadian stew known as fricot. The modern spice mixture Herbes de Provence has savory as one of the principal ingredients.
In Azerbaijan, savory is often incorporated as a flavoring in black tea.
The etymology of the Latin word "satureia" is unclear. Speculation that it is related to saturare,[6] to satyr,[6] or to za'atar[7] is not well supported. The ancient Hebrew name is Tzatrah צתרה.
Satureja is a genus of aromatic plants of the family Lamiaceae, related to rosemary and thyme. It is native to North Africa, southern and southeastern Europe, the Middle East, and Central Asia. A few New World species were formerly included in Satureja, but they have all been moved to other genera. Several species are cultivated as culinary herbs called savory, and they have become established in the wild in a few places.
La satureo aŭ saturejo (Satureja el lamiacoj) estas genro de tre aromaj plantoj - unujaraj herboj kaj precipe arbustetoj - kun kontraŭe duopaj, mallarĝe lancetformaj folioj kaj kun malgrandaj floroj blankaj, rozaj aŭ purpuraj, ne okulfrape dulipaj (PIV).
Estas ĉirkaŭ 30 specioj el la mezvarmaj kaj varmaj regionoj, du el ili kultivataj por medicino kaj spicaĵo:
En la kuirarto uzatas la folioj de la planto. Satureo fajnigas ĉefe fazeolojn, kolbasojn, salatojn kaj legomsupojn.
sekigita ĝardena satureo
Floroj de monta satureo
Las saturejas, ajedreas, saborijas o hisopillos (Satureja spp.) son un género de unas 50 especies aceptadas, de las casi 170 descritas,[2] de hierbas y arbustos de la familia de las lamiáceas, nativos de las regiones templadas del hemisferio norte. Varias especies se utilizan como hierbas aromáticas en gastronomía; en España se usan con frecuencia para aliñar aceitunas.
Las ajedreas son anuales o perennes, de poca altura, con hojas opuestas, ovales a lanceoladas, de 1 a 3 cm de largo. Producen racimos de florecillas axilares, blancas a violáceas, no sin atractivo, por lo cual ocasionalmente se las emplea como ornamentales.
Prefieren suelos secos, arenosos, bien drenados, y requieren mucho sol. Florecen entre agosto y septiembre en el hemisferio norte.
El género fue descrito por Carlos Linneo y publicado en Species Plantarum, vol. 2, p. 567, 1753.[3]
Satureja: nombre genérico que deriva del nombre en latín de la sabrosa hierba que era bien conocido por los antiguos, y que fue recomendado por Virgilio como un árbol mielífero excelente para plantar alrededor de las colmenas.[4]
Las saturejas, ajedreas, saborijas o hisopillos (Satureja spp.) son un género de unas 50 especies aceptadas, de las casi 170 descritas, de hierbas y arbustos de la familia de las lamiáceas, nativos de las regiones templadas del hemisferio norte. Varias especies se utilizan como hierbas aromáticas en gastronomía; en España se usan con frecuencia para aliñar aceitunas.
Azarria Lamiaceae familiako landare genero bat da.
Kyntelit, myös käenmintut[1], (Satureja) on suku huulikukkaiskasvien (Lamiaceae) heimossa. Sukuun kuuluvista lajeista tärkeimpiä viljelyskasveja ovat yrtteinä käytettävät samanmakuiset yksivuotinen kesäkynteli (Satureja hortensis) ja monivuotinen talvikynteli (Satureja montana). Talvikyntelikään ei selviä Suomessa avomaalla talven yli.
Rooman valtakunnassa kynteliä käytettiin etenkin liha- ja papuruokien maustamiseen. Sen maku muistuttaa pippuria. Sitä käytetään myös makkara- ja kaaliruoissa.[2]. Tuoreilla lehdillä maustetaan salaatteja, sekä kala- ja munaruokia. Suomessa kynteli ei ole talvenkestävä. Se istutetaan usein syksyllä ruukkuun, jotta sitä voitaisiin käyttää myös talvella. Sitä lisätään jakamalla talvehtineet taimet pistokkaiksi keväällä. Kasvupaikallaan se suosii aurinkoa ja hiekkapitoista maata, jonka tulee olla hyvin ojitettu. Lehtien maku on parhaimmillaan juuri ennen kukintaa.
Kyntelit, myös käenmintut, (Satureja) on suku huulikukkaiskasvien (Lamiaceae) heimossa. Sukuun kuuluvista lajeista tärkeimpiä viljelyskasveja ovat yrtteinä käytettävät samanmakuiset yksivuotinen kesäkynteli (Satureja hortensis) ja monivuotinen talvikynteli (Satureja montana). Talvikyntelikään ei selviä Suomessa avomaalla talven yli.
Rooman valtakunnassa kynteliä käytettiin etenkin liha- ja papuruokien maustamiseen. Sen maku muistuttaa pippuria. Sitä käytetään myös makkara- ja kaaliruoissa.. Tuoreilla lehdillä maustetaan salaatteja, sekä kala- ja munaruokia. Suomessa kynteli ei ole talvenkestävä. Se istutetaan usein syksyllä ruukkuun, jotta sitä voitaisiin käyttää myös talvella. Sitä lisätään jakamalla talvehtineet taimet pistokkaiksi keväällä. Kasvupaikallaan se suosii aurinkoa ja hiekkapitoista maata, jonka tulee olla hyvin ojitettu. Lehtien maku on parhaimmillaan juuri ennen kukintaa.
Satureja
Les Sarriettes ou Sariettes[1] (Satureja) forment un genre de plantes à fleurs aromatiques de la famille des Lamiacées, que l'on trouve notamment sur les bords des chemins méditerranéens. Les sarriettes sont parfois appelées Pèbre d'ai ou Pèbre d'ase (qui signifie en provençal « poivre d'âne »[2] à cause de ses vertus[pourquoi ?] ou poivrette (en Valais, en Suisse romande). Elles sont aussi connues sous les noms de savourée, de sadrée et d'herbe de Saint Julien.
Il existe deux espèces principales de sarriettes :
Ce sont des plantes de climat méditerranéen, originaires d'une zone incluant l'Europe méditerranéenne (France, Espagne, Italie, Balkans), le Maghreb, une partie de l'Europe centrale (Ukraine), l'Asie Mineure et le Proche-Orient (Turquie, Syrie, Liban, Israël).
Ces deux espèces sont utilisées comme plantes aromatiques (notamment pour les grillades), condimentaires et médicinales.
Jadis la Satureia hortensis était considérée comme une plante magique aphrodisiaque. Selon Dioscoride, « la sarriette émeut la luxure ». Son nom, par association d'idées avec Satyre, le dieu aux pieds de bouc, toujours prêt à une galanterie, a renforcé cette idée[3].
Elle fait partie des plantes dont la culture est recommandée dans les domaines royaux par Charlemagne dans le capitulaire De Villis (fin du VIIIe ou début du IXe siècle).
Les espèces de Satureja ont comme habitat préférentiel des lieux ensoleillés aux sols calcaires, légers et bien drainés.
Les sarriettes sont les plantes-hôtes des larves de plusieurs espèces de lépidoptères (papillons et papillons de nuit). La chenille de Coleophora bifrondella ne se nourrit que des feuilles de Satureja montana.
La sarriette se multiplie par semis au printemps vers la fin avril. La levée des graines prend de six à huit jours et la récolte peut se faire deux mois plus tard. On peut utiliser également le bouturage semi-herbacé pour la reproduire.
Les feuilles sont utilisées comme condiment depuis l'Antiquité, à la fois pour relever les grillades, les sauces et les légumes et comme aide à la digestion pour éviter les ballonnements et les flatulences, d'où son nom allemand de Bohnenkraut ou herbe aux haricots.
Elle fait partie des herbes et aromates entrant dans la composition des herbes de Provence.
La sarriette ancienne d'Acadie est régulièrement utilisée dans la cuisine acadienne[4].
Les feuilles et les sommités fleuries sont digestives, stimulantes, antiseptiques et antiputrides. Elles seraient aussi vermifuges. D'importantes études scientifiques ont été menées dans les années 1970 et 1980 par une équipe dirigée par le professeur Pellecuer, de l'université de Montpellier, pour démontrer l'activité bactéricide et antiparasitaire de l'huile essentielle de sarriette (Satureja montana L.)[5]. Les résultats de ces études ont permis de classer l'essence de cette plante aromatique parmi les huiles essentielles majeures (indice aromatique supérieur à 0,45)[6].
Il existe plus de 150 espèces du genre Satureja réparties dans plusieurs régions tempérées du monde, notamment dans le bassin méditerranéen et dans les Andes.
Note : la liste suivante est incomplète et pourrait inclure des synonymes. Certaines espèces primitivement classées dans le genre ont été réunies dans le genre Micromeria.
Satureja
Les Sarriettes ou Sariettes (Satureja) forment un genre de plantes à fleurs aromatiques de la famille des Lamiacées, que l'on trouve notamment sur les bords des chemins méditerranéens. Les sarriettes sont parfois appelées Pèbre d'ai ou Pèbre d'ase (qui signifie en provençal « poivre d'âne » à cause de ses vertus[pourquoi ?] ou poivrette (en Valais, en Suisse romande). Elles sont aussi connues sous les noms de savourée, de sadrée et d'herbe de Saint Julien.
Il existe deux espèces principales de sarriettes :
la sarriette des jardins ou sarriette commune : Satureja hortensis L., qui est une plante annuelle ; la sarriette des montagnes ou sarriette vivace : Satureja montana L., qui est un sous-arbrisseau.Ce sont des plantes de climat méditerranéen, originaires d'une zone incluant l'Europe méditerranéenne (France, Espagne, Italie, Balkans), le Maghreb, une partie de l'Europe centrale (Ukraine), l'Asie Mineure et le Proche-Orient (Turquie, Syrie, Liban, Israël).
Ces deux espèces sont utilisées comme plantes aromatiques (notamment pour les grillades), condimentaires et médicinales.
Is é atá i gceist le sáibhre ná dhá speiceas ghaolmhara le gais chearnacha, duilleoga urchomhaireacha ina bpéirí, agus bláthanna déliopacha, scothchorcra nó bán, i rinsí a dhéanann spící scaoilte. Tá an sáibhre samhraidh (Satureja hortensis) dúchasach do réigiún na Meánmhara. Is planda adhmadach ilbhliantiúil, dúchasach do dheisceart na hEorpa, an sáibhre geimhridh (Satureja montana). Fástar an dá cheann mar luibheanna cócaireachta.
Vrisak (Čubar, lat. Satureja), biljni rod jednogodišnjeg raslinja, poluzimzelenih trajnica i polugrmova. Ime roda dolazi možda od latinske riječi satyr (= afrodizijak), a pripada mu oko pedesetak vrsta.[1] [2]
U Hrvatskoj raste nekoliko vrsta, to su osogriz ili lopatasti vrisak (S. cuneifolia), vrtni čubar (S. hortensis), primorski čubar (S. montana), planinski vrisak ili klasoliki vrisak (S. subspicata), S. visianii
Vrisak (Čubar, lat. Satureja), biljni rod jednogodišnjeg raslinja, poluzimzelenih trajnica i polugrmova. Ime roda dolazi možda od latinske riječi satyr (= afrodizijak), a pripada mu oko pedesetak vrsta.
U Hrvatskoj raste nekoliko vrsta, to su osogriz ili lopatasti vrisak (S. cuneifolia), vrtni čubar (S. hortensis), primorski čubar (S. montana), planinski vrisak ili klasoliki vrisak (S. subspicata), S. visianii
Poprica[1][2] (Satureja) je ród ze swójby cycawkowych rostlinow (Lamiaceae).
Ród je předewšěm w temperatnych kónčinach ale tež w tropiskich horinach domjacy.[3]
Ród Satureja so znutřka swójby cycawkowych rostlinow do podswójby Nepetoideae, tribus Mentheae a subtribus Menthinae staja. Ród wobsteji z něhdźe 38 družinow, z kotrychž 12 w Europje wustupuja. W Srjedźnej Europje njeje žana domjaca.[4]
Njekotre europske a aziske družiny:
Sewjeroameriske družiny (wuběrk):
W Ekwadorje wustupowace družiny su:[3]
Jeli sy jedyn z mjenowanych njedostatkow skorigował(a), wotstroń prošu potrjecheny parameter předłohi {{Předźěłuj}}. Podrobnosće namakaš w dokumentaciji.
Poprica (Satureja) je ród ze swójby cycawkowych rostlinow (Lamiaceae).
Satureja L., 1753 (santoreggia) è un genere di piante spermatofite dicotiledoni della famiglia delle Lamiaceae.[1]
L'etimologia del nome del genere (Satureja) è incerta. Linneo ricavò il nome da un'antica parola romana la cui radice latina "satura" significa "sazio" in riferimento alle supposte proprietà digestive dei succhi delle piante di questo genere. Un'altra etimologia farebbe derivare il nome da "salsa", "intingolo" per indicare le proprietà aromatizzanti di questa pianta in cucina.[2] Altri fanno riferimento ad un nome latino per il "salato delle erbe", noto agli antichi e raccomandato da Virgilio come un albero eccellente da piantare vicino agli alveari.[3] Altri ancora fanno derivare da "satureia, satureiorumin", parola usata da Plinio (Como, 23 – Stabiae, 25 agosto 79]), scrittore, ammiraglio e naturalista romano, per un'erba culinare (probabilmente derivata dall'arabo "sattur").[4]
Il nome scientifico del genere è stato definito da Linneo (1707 – 1778), nome col quale è conosciuto Carl von Linné, biologo e scrittore svedese considerato il padre della moderna classificazione scientifica degli organismi viventi, nella pubblicazione "Species Plantarum - 2: 567. 1753"[5] del 1753.[6]
Queste piante normalmente arrivano a un'altezza di 30 – 50 cm. La forma biologica prevalente è camefita suffruticosa (Ch suffr), ossia sono piante perenni e legnose alla base, con gemme svernanti poste ad un'altezza dal suolo tra i 2 ed i 30 cm (le porzioni erbacee seccano annualmente e rimangono in vita soltanto le parti legnose). Sono presenti anche altre forme biologiche come camefita fruticosa (Ch frut) oppure terofita scaposa (T scap) (piante annuali). Le piante in genere si presentano con un odore aromatico.[2][7][8][9][10][11][12]
Le radici sono secondarie da rizoma.
La parte aerea del fusto è eretta e legnosa alla base (nelle specie perenni). Si presenta inoltre sub-tetragona, con una sezione quadrangolare a causa della presenza di fasci di collenchima posti nei quattro vertici. La pubescente è su tutte le parti del fusto (a volte per peli biancastri e solamente sulle facce opposte).
Le foglie, sessili, lungo il fusto sono disposte in modo opposto (in genere a 2 a 2) e ogni coppia successiva è disposta ad angolo retto rispetto alla sottostante. Alle ascelle delle foglie a volte è presente un fascetto di foglie più piccole (foglie a disposizione fascicolata). La forma delle foglie è lineare-lanceolata, conduplicata in alcune specie. I margini sono interi (o scarsamente dentati) e setolosi (specialmente alla base), mentre la superficie è ricoperta da ghiandole. La consistenza delle foglie è normale (non sono né lucide né coriacee). Le stipole sono assenti.
Le infiorescenze, simili come aspetto a racemi composti e terminali, sono formate da falsi verticillastri ravvicinati di pochi a tanti fiori all'ascelle delle foglie più o meno normali. Le foglie della parte inferiore dell'infiorescenza in genere sono un po' più lunghe. I fiori sono brevemente peduncolati o anche subsessili. Alla base del calice può essere presente da una a molte bratteoline (simili alle foglie) anche lunghe come il calice.
I fiori sono ermafroditi, zigomorfi, tetrameri (4-ciclici), ossia con quattro verticilli (calice – corolla – androceo – gineceo) e pentameri (5-meri: la corolla e il calice - il perianzio - sono a 5 parti).
Il frutto è uno schizocarpo composto da 4 nucule. La forma è ovoidale, trigona (con apice arrotondato) con superficie liscia. Il colore è bruno.
Le specie di questo genere (circa 40 - 50) sono originarie soprattutto del bacino del Mediterraneo (Penisola Iberica, Italia, Penisola Balcanica, Anatolia, Transcaucasia, Asia mediterranea e Magreb)[16]; alcune specie sono presenti anche in Asia. L'habitat preferito è quello temperato-caldo.
Delle sei specie presenti sul territorio italiano, due si trovano nell'arco alpino. La tabella seguente mette in evidenza alcuni dati relativi all'habitat, al substrato e alla distribuzione delle specie alpine[17].
La famiglia di appartenenza del genere (Lamiaceae), molto numerosa con circa 250 generi e quasi 7000 specie[10], ha il principale centro di differenziazione nel bacino del Mediterraneo e sono piante per lo più xerofile (in Brasile sono presenti anche specie arboree). Per la presenza di sostanze aromatiche, molte specie di questa famiglia sono usate in cucina come condimento, in profumeria, liquoreria e farmacia. La famiglia è suddivisa in 7 sottofamiglie: il genere Satureja è descritto nella tribù Mentheae (sottotribù Menthinae) appartenente alla sottofamiglia Nepetoideae.[7][18]
L'inquadratura tassonomica di questo genere ha subito più di qualche revisione. Spesso le specie di questo genere sono state associate a quelle dei generi Calamintha e Micromeria, ma anche Clinopodium e Acinos (alcuni di questi nomi non sono più in uso). Inoltre in passato erano descritte nella tribù Saturejeae.[2][9] Normalmente il genere viene suddiviso in due sezioni: (1) Satureja e (2) Salzmannia G. Lopez.[7]
Il numero cromosomico delle specie di questo genere è: 2n = 30.[7]
Per meglio comprendere ed individuare le varie specie del genere (solamente per le specie spontanee della flora italiana) l’elenco seguente utilizza in parte il sistema delle chiavi analitiche (vengono cioè indicate solamente quelle caratteristiche utili a distingue una specie dall'altra).[9]
All'elenco va aggiunta la specie Satureja pilosa Velen..[19]
Elenco completo delle specie di Satureja compresi gli ibridi riconosciuti:[1]
Ibridi
La santoreggia (Satureja) è un'erba che appartiene alla stessa famiglia della menta, molto usata in cucina. Tra le specie più utilizzate si ricordano le specie Satureja spicigera, detta invernale, Satureja hortensis, detta estiva e Satureja montana. La pianta si utilizza per condire legumi e nella preparazione dei liquori.
La santoreggia è un'ottima pianta mellifera: ma raramente il suo miele è uniflorale perché quest'erba è poco diffusa sul territorio e le piante rimangono molto piccole.
La santoreggia si usa anche come erba medicinale ed erba officinale.
Satureja L., 1753 (santoreggia) è un genere di piante spermatofite dicotiledoni della famiglia delle Lamiaceae.
Satureja est genus aromaticarum plantarum florentium familiae Lamiacearum. Quae plantae in temperatis tepidisque hemisphaerii borealis regionibus crescunt.
Plantae plerumque sunt herbae humiles, quae in locis aridis, apricis, 15–50 cm altae crescere solent.
Folia sunt parva, ab 1 ad 3 cm longa. Flores circa stirpem volvuntur, candidi, rubicundi, violacei coloris.
Plantae huius generis, praesertim species Satureja thymbra, apud antiquos bene notae sunt. Haec species saepe in litteris commemoratur, necnon in praeceptis (e.g. Epaeneti de mymate[1]), et in locis archaeologicis invenitur (e.g., in latrina Coloniensi).
Hodie multi his plantis utuntur condimento, praesertim in faba coquenda. Saepe etiam pro ornamento colitur. Adhibetur in minutali Acadiano nomine fricot.
Vide "Satureja" apud Vicispecies. 
Situs scientifici: Tropicos • Tela Botanica • GRIN • ITIS • NCBI • Biodiversity • Encyclopedia of Life • Plant Name Index • Plantes d'Afrique • USDA Plants Database Satureja est genus aromaticarum plantarum florentium familiae Lamiacearum. Quae plantae in temperatis tepidisque hemisphaerii borealis regionibus crescunt.
Dašis (lot. Satureja, angl. Savory, vok. Bohnenkraut) – notrelinių (Lamiaceae) šeimos augalų gentis, kuriai priklauso vienmetės žolės arba puskrūmiai su stačiu stiebu ir trumpakočiais lapais. Žiedai išauga lapų pažastyse, jie sukrauti po 3-7 į netikrus menturius. Genties pavadinimas iš lot. saturare – pasadonti; vartojamas kaip prieskoninis augalas.
Gentyje apie 30 rūšių. Lietuvoje auga:
Naudojama: visos antžeminės augalo dalys. Geriausiai skinti prieš pat pražystant.
Pasižymi stipriu aromatingu kvapu, kuris giminingiausias čiobreliui. Dašio skonis – aštrus, beveik deginantis. Dėl to aštrumo dašiu kartais pakeičiami juodieji pipirai. Daugiametis žieminis dašis aštresnis, nei vienmetis. Aštrumu pasižymi tik termiškai neapdorotas dašis (šviežias ar džiovintas) – kaitinant aštrumas dingsta. Skonio atžvilgiu vasarinis ir daugiametis žieminis dašiai – lygiaverčiai.
Nors ir giminingas čiobreliui, dašis labiau tinka ne mėsos, o daržovių patiekalams. Tradiciškai gardinami ankštinių patiekalai (pupelės ir lęšiai), nes dašis palengvina jų virškinimą. Tinka grybų patiekalams. Derinamas su juozažole tiks kitų daržovių ar bulvių patiekalams.
Dašio neretai dedama į pramoniniu būdu gaminamus prieskonių mišinius paštetams, marinuotoms daržovėms, dešroms. Jo yra ir daugumoje gruziniško kmeli suneli mišinio variantų.
Pietų Europoje – nuo Balkanų iki Juodosios jūros – dašis yra svarbus ankštinių, daržovių patiekalų ir troškinių prieskonis. Bulgarijoje tai beveik universalus prieskonis.
Naudojant džiovintą dašį jo reikėtų dėti į patiekalą anksčiau, smulkinto šviežio geriau dėti baigiant virti – liks daugiau aštrumo.
Dašis (lot. Satureja, angl. Savory, vok. Bohnenkraut) – notrelinių (Lamiaceae) šeimos augalų gentis, kuriai priklauso vienmetės žolės arba puskrūmiai su stačiu stiebu ir trumpakočiais lapais. Žiedai išauga lapų pažastyse, jie sukrauti po 3-7 į netikrus menturius. Genties pavadinimas iš lot. saturare – pasadonti; vartojamas kaip prieskoninis augalas.
Gentyje apie 30 rūšių. Lietuvoje auga:
Kalninis dašis (Satureja montana). Retai auginamas sodybose gėlynuose. Daržinis dašis (Satureja hortensis)Bonenkruid (Satureja) is een geslacht uit de lipbloemenfamilie (Lamiaceae of Labiatae).
Twee soorten bonenkruid, het eenjarig bonenkruid (Satureja hortensis L.) en het bergbonenkruid (Satureja montana L) lijken veel op elkaar. Ze groeien beide ruig en ongelijkmatig en hebben zwakke, houtige, zich vertakkende stengels. Ze worden 30 tot 50 cm hoog.
Het eenjarig bonenkruid bezit een sterk ontwikkelde hoofdwortel net als het overblijvend bonenkruid dat ook sterk vertakte zijwortels heeft. Het meerjarige bonenkruid kan vijf jaar groeien en bereikt een hoogte van 50 cm.
De stengel van het overblijvend bonenkruid is vrijwel gelijk aan die van eenjarig bonenkruid, maar verhout sneller en is niet violet getint. De stengels zijn kort behaard en vertonen talrijke grote klierschubben.
De plant bezit talrijke, groene, glanzende, lijn-lancetvormige blaadjes, beiderzijds spits toelopend, die aan de gave randen met fijne haartjes zijn bezet. Ze staan tegenover elkaar en zijn aan beide zijden eveneens met grote klierschubben bedekt. In de nazomer verkleurt het blad tot dieppaars.
De kleine, duidelijk gesteelde bloemen staan van juli tot oktober met drie tot zeven in schijnkransen in de bladoksels. De bloemkleur gaat van paarsrood, lichtrood tot witachtig met donkerrode stippen. De bloem-kelk is grijs.
Bonenkruid is een eenjarige plant. Het heeft een overblijvend neefje dat her en der in het wild voorkomt. De eenjarige soort is echter beter bestand tegen kou en vocht.
De smaak is verwant aan die van tijm - beide kruiden bevatten thymol en carvacrol. De hele plant is aromatisch en de geur doet denken aan een mengeling van lavendel en appels, met een lichte muntsmaak.
Bonenkruid bevat etherische olie (0,16-2%), waarin carvacrol (30%), p-cymol (20%), en andere terpeenderivaten en een weinig bekend fenol, hars, kleurstoffen, tirperteenzuren, thymol, en looistof (4-8%)
Bonenkruid heeft een adstringerende werking door de aanwezigheid van looistoffen. Het cymol- en carvacrolgehalte verklaren de antiseptische eigenschappen van de etherische olie. De etherische olie oefent eerst een stimulerende, daarna een dempende invloed uit op het centraal zenuwstelsel.
Plinius noemde het bonenkruid satureia, wat sindsdien vrijwel de botanische naam van deze plant bleef.
De wetenschappelijke naam van bonenkruid is afgeleid van sater. Bonenkruid werd ten tijde van de Romeinen vooral door de volgelingen van Bacchus gebruikt. Ze droegen het in de vorm van kransen in hun haar en snoepten er geregeld van om hun potentie te verhogen. Want bonenkruid is een van de oudste potentie-verhogende middelen, al vermelden veel kruidenboeken dat niet.
Virgilius noemde het een van de geurigste kruiden onder de planten en gaf de raad het in de buurt van de bijenkorven aan te planten om de honing een uitgesproken en bijzondere ambrozijnsmaak te geven.
Bonenkruid was al vroeg in West-Europa bekend en tegen de 16e eeuw moet het een populaire plant geweest zijn. Shakespeare vermeldt in zijn “The Winters Tale” voor Perdita’s boeketje “vurige lavendel, munt, bonenkruid en marjolein”.
Het verse, bloeiende kruid alsook de drogerij worden in de keuken gebruikt en als thee. De tinctuur als zenuwversterkend middel. De etherische olie als antisepticum en stimulans.
In de oudheid hadden de Romeinen een voorliefde voor bonenkruidsaus, die met azijn aangemaakt bij vis- en vleesschotels op dezelfde manier als muntsaus op tafel kwam. De meeste koks hadden hun eigen recepten voor het gebruik van bonenkruid. Ze verwerkten het in vulsels voor bijvoorbeeld kalfsvlees, in sausen voor vis en andere gerechten, in worst en varkensvleespasteien. Tegenwoordig wordt het vrijwel alleen gebruikt in combinatie met tuinbonen en andere bonen en erwten. Het bestrijdt een beruchte bijwerking van deze peulvruchten, nl. de vorming van darmgas. Het bonenkruid bewijst ook uitstekende diensten door zetmeelspijzen en zware wildschotels lichter verteerbaar te maken. Het wordt als toekruid gebruikt om rauwkostschotels, azijn, peulvruchten en soepen op smaak te brengen. Men kookt de blaadjes mee met alle soorten peulvruchten. Men gebruikt bonenkruid of keule ook in soep en saus, bijvoorbeeld in combinatie met tijm bij witte bonen, en bij het inmaken van augurken. Bij ingemaakte snij- en sperziebonen heeft het 't nut dat het de inmaaksmaak wegneemt. Dosering: een paar takjes door de rauwkost of soep.
Bloeiende takjes bonenkruid kunnen in de kleren- en linnenkast worden gelegd om motten en zilvervisjes te weren. Gekneusd blad is volgens oude boerenopvattingen een remedie tegen bijen- en wespensteken.
Bonenkruid is een goede vriend van de ui. Eenjarig bonenkruid wordt als voorgekweekt plantje mee uitgeplant met stambonen als bescherming tegen zwarte bonenluizen.
De etherische olie ("essentiële olie" naar "essence" = extract, een anglicisme) van zowel het eenjarig bonenkruid[1] als het bergbonenkruidextract[2] heeft een duidelijk antimicrobiële eigenschap. Van deze eigenschap wordt vooral gebruikgemaakt in het kader van de huidverzorging. Het extract wordt onder andere toegepast als topnoot in parfumcomposities en in producten voor heren zoals aftershave.
In de natuurgeneeswijze en in de homeopathie wordt het bonenkruid gebruikt als anti-diarreemiddel (omwille van de etherische olie en van de looistoffen), als carminativum en stomachicum. De drogerij wordt nuttig aangewend bij gastro-enteritis, gastralgiën en slecht ruikende stoelgang. Bonenkruid wordt gunstig gecombineerd met gastrosedativa zoals valeriaan, munt of melisse. Het bonenkruid wordt zoals de meeste aromatische kruiden en in het bijzonder die van de familie der Labiatae, gebruikt als antiseptisch middel en algeheel tonicum. Wordt ook veel gebruikt als tonicum voor mensen die frigide of impotent zijn, en ter behandeling van alle koortsen. Om de adem te verbeteren, maag en ingewanden te ventileren. Als zenuwsterkend middel, ook als tonicum voor de voortplantingsorganen; om onregelmatige menstruatie te corrigeren. Als zweetafdrijvend middel en om wormen af te drijven, bij allerlei catarre, bij jicht, bij neusbloeding. Het bonenkruid heeft, als één van de weinige kruiden, een gunstige uitwerking bij te lage bloeddruk. Bonenkruidaftreksel wordt aanbevolen als dorstlessende drank voor diabetici (4,3-gr kruid per 2 koppen). Bonenkruidthee bevordert ook de spijsvertering. Een sterk aftreksel van bonenkruid, op de nuchtere maag gedronken, blijkt ook een probaat middel te zijn tegen ingewandswormen en blijft er een restje thee achter, geen nood - dat is dan een prima huidlotion zoals ook de blaadjes waarvan men thee getrokken heeft, nog dienst kunnen doen als kompres op plaatsen waar de huid minder fraai is. Het wordt ook gebruikt ter behandeling van wind bij kinderen, diarree, verkoudheid.
Bonenkruid kan bij inwendig gebruik aanleiding geven tot huiduitslag.
Als drogerij: bonenkruid / Herba saturejae. Als etherische olie.
Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Satureja op Wikimedia Commons. Bonenkruid (Satureja) is een geslacht uit de lipbloemenfamilie (Lamiaceae of Labiatae).
Twee soorten bonenkruid, het eenjarig bonenkruid (Satureja hortensis L.) en het bergbonenkruid (Satureja montana L) lijken veel op elkaar. Ze groeien beide ruig en ongelijkmatig en hebben zwakke, houtige, zich vertakkende stengels. Ze worden 30 tot 50 cm hoog.
Het eenjarig bonenkruid bezit een sterk ontwikkelde hoofdwortel net als het overblijvend bonenkruid dat ook sterk vertakte zijwortels heeft. Het meerjarige bonenkruid kan vijf jaar groeien en bereikt een hoogte van 50 cm.
De stengel van het overblijvend bonenkruid is vrijwel gelijk aan die van eenjarig bonenkruid, maar verhout sneller en is niet violet getint. De stengels zijn kort behaard en vertonen talrijke grote klierschubben.
De plant bezit talrijke, groene, glanzende, lijn-lancetvormige blaadjes, beiderzijds spits toelopend, die aan de gave randen met fijne haartjes zijn bezet. Ze staan tegenover elkaar en zijn aan beide zijden eveneens met grote klierschubben bedekt. In de nazomer verkleurt het blad tot dieppaars.
De kleine, duidelijk gesteelde bloemen staan van juli tot oktober met drie tot zeven in schijnkransen in de bladoksels. De bloemkleur gaat van paarsrood, lichtrood tot witachtig met donkerrode stippen. De bloem-kelk is grijs.
Bonenkruid is een eenjarige plant. Het heeft een overblijvend neefje dat her en der in het wild voorkomt. De eenjarige soort is echter beter bestand tegen kou en vocht.
De smaak is verwant aan die van tijm - beide kruiden bevatten thymol en carvacrol. De hele plant is aromatisch en de geur doet denken aan een mengeling van lavendel en appels, met een lichte muntsmaak.
Bonenkruid bevat etherische olie (0,16-2%), waarin carvacrol (30%), p-cymol (20%), en andere terpeenderivaten en een weinig bekend fenol, hars, kleurstoffen, tirperteenzuren, thymol, en looistof (4-8%)
Bonenkruid heeft een adstringerende werking door de aanwezigheid van looistoffen. Het cymol- en carvacrolgehalte verklaren de antiseptische eigenschappen van de etherische olie. De etherische olie oefent eerst een stimulerende, daarna een dempende invloed uit op het centraal zenuwstelsel.
Hasło w Wikisłowniku Cząber (Satureja L.) – rodzaj roślin z rodziny jasnotowatych (Lamiaceae). Obejmuje ok. 38[3]–50[4] gatunków. Występują one w basenie Morza Śródziemnego (w tym 12 gatunków w Europie[5]) oraz w południowo-zachodniej Azji, sięgając na wschodzie po Iran[3]. Rośliny te zasiedlają miejsca suche i słoneczne, w tym także klify nadmorskie[5]. Aromatyczne liście używane są jako przyprawy, w szczególności wykorzystuje się w tym zakresie cząber ogrodowy, w mniejszym stopniu cząber górski o słabszym aromacie[3].
Argantoniella G. López & R. Morales, Ceratominthe Briq., Euhesperida Brullo & Furnari, Oreospacus Phil.
Należy do rodziny jasnotowatych (Lamiaceae Lindl.), która jest jednym z kladów w obrębie rzędu jasnotowców (Lamiales) Bromhead z grupy astrowych spośród roślin okrytonasiennych[1].
Gromada okrytonasienne (Magnoliophyta Cronquist), podgromada Magnoliophytina Frohne & U. Jensen ex Reveal, klasa Rosopsida Batsch, podklasa jasnotowe (Lamiidae Takht. ex Reveal), nadrząd Lamianae Takhtajan, rząd jasnotowce (Lamiales Bromhead), podrząd Lamiineae Bessey in C.K. Adams, rodzina jasnotowate (Lamiaceae Lindl.), podrodzina Saturejoideae Kostel., plemię Saturejeae Benth., rodzaj cząber (Satureja L.)[7]:
Należy tu kilka ważnych gatunków przyprawowych, z których najczęściej uprawiane i stosowane są cząber ogrodowy i górski. Uzyskuje się z nich przyprawę o nazwie czubrica.
Cząber (Satureja L.) – rodzaj roślin z rodziny jasnotowatych (Lamiaceae). Obejmuje ok. 38–50 gatunków. Występują one w basenie Morza Śródziemnego (w tym 12 gatunków w Europie) oraz w południowo-zachodniej Azji, sięgając na wschodzie po Iran. Rośliny te zasiedlają miejsca suche i słoneczne, w tym także klify nadmorskie. Aromatyczne liście używane są jako przyprawy, w szczególności wykorzystuje się w tym zakresie cząber ogrodowy, w mniejszym stopniu cząber górski o słabszym aromacie.
Satureja L. é um gênero botânico da família Lamiaceae, nativo das regiões temperadas do hemisfério norte (França, Espanha, Itália, Balcãs, Turquia, Ucrânia, Síria, Líbano, Israel etc.). As espécies deste género são vulgarmente chamadas segurelhas ou saturejas.[1] As espécies de Satureja tem como habitat preferencial os lugares ensolarados, de solos calcários, leves e bem drenados.
Como planta medicinal, a Segurelha funciona como agente antisséptico, digestivo e expectorante. Pode ser utilizada nos casos de cólica, bronquite, diarreia e amigdalite. Um dos usos mais comuns da segurelha é no tratamento de problemas de gases (flatulência). Também é utilizada para aliviar picadas de vespas e abelhas, triturando-se um ramo e esfregando-o no local afetado. As folhas são utilizadas como condimento desde a Antiguidade, para grelhados, molhos e legumes.
Satureja L. é um gênero botânico da família Lamiaceae, nativo das regiões temperadas do hemisfério norte (França, Espanha, Itália, Balcãs, Turquia, Ucrânia, Síria, Líbano, Israel etc.). As espécies deste género são vulgarmente chamadas segurelhas ou saturejas. As espécies de Satureja tem como habitat preferencial os lugares ensolarados, de solos calcários, leves e bem drenados.
Satureja L., (include Cimbru de grădină, cimbru bun) este un gen de plante din familia Labiatae (Lamiaceae), originar din regiunile mediteraneene, câteva tropicale, circa 128 specii, erbacee rar subfrutesecute, anuale, bienale sau vivace, deseori aromatice[1]. A nu se confunda cu Thymus vulgaris L. (Cimbru de câmp).
Cuprinde circa 128 specii
Satureja alpina
Satureja mexicana
Satureja montana
Se înmulțește prin semințe, divizare și butași.
Se folosește în parcuri și grădini, pentru stâncării și alpinarii, sol calcaros, drenat, uscat și sărăcăcios.
Satureja L., (include Cimbru de grădină, cimbru bun) este un gen de plante din familia Labiatae (Lamiaceae), originar din regiunile mediteraneene, câteva tropicale, circa 128 specii, erbacee rar subfrutesecute, anuale, bienale sau vivace, deseori aromatice. A nu se confunda cu Thymus vulgaris L. (Cimbru de câmp).
Kyndlar (Satureja)[1] är ett släkte i familjen Kransblommiga växter.[1]
Kladogram enligt Catalogue of Life[1]:
Kyndlar
Satureja là một chi thực vật có hoa trong họ Hoa môi (Lamiaceae).[2]
Chi Satureja gồm các loài:
Satureja là một chi thực vật có hoa trong họ Hoa môi (Lamiaceae).
Род насчитывает от 30 до 52 видов:[6]
参见正文
香薄荷属又名风轮草属或豆草属，大约有30种，都是芳香植物，和迷迭香及白里香亲缘关系较近，其中最重要的是冬香薄荷和夏香薄荷。
香薄荷属植物主要生长在温带地区，有一年生草本或多年生品种，也有一些品种为灌木，高可达15-50厘米，单叶1-3厘米长；花为白色、粉红色或淡紫色；栽培需要充足的阳光和排水良好的土壤。
夏香薄荷和冬香薄荷都是食品的添加剂，其中夏香薄荷是一年生的，冬香薄荷是多年生常绿品种，在美国，常用道格拉斯风轮菜当做茶喝，据说香薄荷可以治疗肠胃气胀。
香薄荷属又名风轮草属或豆草属，大约有30种，都是芳香植物，和迷迭香及白里香亲缘关系较近，其中最重要的是冬香薄荷和夏香薄荷。
香薄荷属植物主要生长在温带地区，有一年生草本或多年生品种，也有一些品种为灌木，高可达15-50厘米，单叶1-3厘米长；花为白色、粉红色或淡紫色；栽培需要充足的阳光和排水良好的土壤。
セイボリー（セボリーとも、英英：savoury、米英：savory）とは、シソ科キダチハッカ属 の一年生草本または多年生草本の総称で、およそ30種を含む。ハッカに似た風味と、葉が木立のように密集して生える様子から、日本では木立薄荷（きだちはっか）と呼ばれる。
地中海沿岸が原産地のシソ科の植物で、代表的なサマーセイボリーは一年生草本であり、草丈は10 - 60センチメートルで茎は淡紫色。夏に紫色の花を咲かせる。ウィンターセイボリーは多年生草本であり、成長すると1.5メートルほどの低木となる。
サマーセイボリーの方がウィンターセイボリーよりも香味が柔らかく豊かであり、ハーブとしての評価は高いが、ウィンターセイボリーは通年収穫できるという利点がある。
古来より葉の部分をハーブとして利用している。薬用としては16世紀の本草書『バンクスの本草書』で催淫剤や胃腸薬としての効果があるとされ、17世紀の本草書家ニコラス・カルペパーによれば、目のかすみや耳鳴りに効果があるとされた[1]。その他、駆風薬や去痰剤などの用法でも使われてきたが、今日では薬草として使われることはほとんどない[2]。
食用としては、ハーブティーや肉料理、豆料理のスパイスに利用される。ドイツでは「豆のハーブ」と呼ばれ、豆料理には欠かせない調味料とされている。コショウが貴重品だった時代は、その代用にもなった。乾燥もしくは生の葉を刻んでかけたり、煮込み料理に入れるほか、酢に香りを移してドレッシングにしたり、エルブ・ド・プロヴァンスの材料にもなる。
アサ · アンゼリカ · イノンド · イングリッシュラベンダー（英語版） · エパソーテ · オレガノ · カレーリーフ · クルマバソウ（英語版） · コショウソウ · コリアンダー (シアントロ) · シシリー · シソ · シソクサ（英語版） · ジンブー（英語版） · スイバ · セージ · セイボリー · タイバジリコ（英語版） · タイホーリーバジル · タイム · タラゴン · チャービル · チャイブ · ドクダミ · ナギナタコウジュ · バジル · パセリ · ヒソップ · ピペルアウリツム（英語版） · ベトナムコリアンダー（英語版） · ヘンルーダ · ボリビアンコリアンダー（英語版） · ボルド（英語版） · マジョラム · ミツバ · ミント · メキシカンコリアンダー (ロングコリアンダー)（英語版） · ルリジサ · レモンバーム · レモンバーベナ · レモンマートル · ローリエ · レモングラス · ローズマリー · ラベージ
アサフェティダ · アジョワン · アナルダナ · アニス · アムチュール (マンゴーパウダー) · アリゲーターペッパー · アレッポペッパー · イノンド · ウコン · オールスパイス · カイエンペッパー · カシア · ガジュツ · カラシナ · カホクザンショウ · カルダモン · キャラウェイ · クスノキ · クミン · クラチャイ · クローブ · クロガラシ · 黒カルダモン · ケシノミ · コクム · コショウ · ゴマ · コリアンダー · サッサフラス · サフラン · サルサパリラ · 塩 · シトラスピール シナモン · シヌスモーレ · ジュニパーベリー · ショウガ · 小ガランガル · シロガラシ · スペインカンゾウ · セリムグレイン · セロリ · タスマニアペッパー · タマリンド · チャロリー · 陳皮 · 唐辛子 · トウシキミ · トンカ豆 · ナツメグ · ナンキョウソウ · ニオイクロタネソウ · ニンニク · バーベリー · ゴルパー · バニラ · パプリカ · パラダイスグレイン · バンウコン · ヒッチョウカ · ヒハツ · ヒハツモドキ · フェヌグリーク · フェンネル · ブラジリアンペッパー · ブラッククミン · ブラックライム · ホースラディッシュ · マウラブチェリー · マラバスラム · メース · ラドゥニ · リツェアクベバ · ローズ · ワサビ
アドジカ · アドヴィエ · エルブ・ド・プロヴァンス · オールドベイシーズニング · カーメリスネリ · ガーリックソルト · ガラムマサラ · カレー粉 · キャトルエピス · クラブボイル · 五香粉 · ザーター · シーズンドソルト · 七味唐辛子 · ジャークスパイス · セイボリー · タビル · タンドリーマサラ · チャートマサラ · チャウンク · チュニジアンファイブスパイス · チリパウダー · バハラット · ハリッサ · バルバレ · ハワイジ · パンチフォロン · ファインハーブ · ブーケガルニ · ブクヌ · ペルシャード · マサラ · ミックススパイス · ミトミタ · レモンペッパー · パンプキンパイスパイス · レカードロジョ
この項目は、植物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（プロジェクト:植物／Portal:植物）。 セイボリー（セボリーとも、英英：savoury、米英：savory）とは、シソ科キダチハッカ属 の一年生草本または多年生草本の総称で、およそ30種を含む。ハッカに似た風味と、葉が木立のように密集して生える様子から、日本では木立薄荷（きだちはっか）と呼ばれる。
地中海沿岸が原産地のシソ科の植物で、代表的なサマーセイボリーは一年生草本であり、草丈は10 - 60センチメートルで茎は淡紫色。夏に紫色の花を咲かせる。ウィンターセイボリーは多年生草本であり、成長すると1.5メートルほどの低木となる。
サマーセイボリーの方がウィンターセイボリーよりも香味が柔らかく豊かであり、ハーブとしての評価は高いが、ウィンターセイボリーは通年収穫できるという利点がある。
세이보리속(영어: savoury 세이버리[*], 학명: Satureja 사투레야[*])은 꿀풀과의 한해살이풀과 여러해살이풀, 아관목 등으로 이루어진 속이다. 세이보리와 겨울세이보리를 비롯해 "세이보리"로 불리는 몇몇 종은 다양한 음식에서 허브로 쓰인다.
Karte mit allen verlinkten Seiten: .JPG)
Wikimedia Commons har media som rör 
Wikispecies har information om 
