dcsimg

Mírids ( Katalanca; Valensiyaca )

wikipedia CA tarafından sağlandı

Els mírids (Miridae) són una gran i diversa família d'insectes hemípters que conté més de 10.000 espècies descrites. Són petits insectes terrestres normalment amb forma oval o allargada i mesuren menys de 12 mm de llargada. Alguns gèneres es mimetitzen com formigues. Alguns són plagues agrícoles. Pincen els teixits de les plantes i s'alimenten dels seus sucs.

Sistemàtica

La família dels mírids inclou les següents subfamílies i tribus:

Enllaços externs

En altres projectes de Wikimedia:
Commons
Commons (Galeria)
Commons
Commons (Categoria) Modifica l'enllaç a Wikidata
Viquiespècies
Viquiespècies


lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Autors i editors de Wikipedia
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia CA

Mírids: Brief Summary ( Katalanca; Valensiyaca )

wikipedia CA tarafından sağlandı

Els mírids (Miridae) són una gran i diversa família d'insectes hemípters que conté més de 10.000 espècies descrites. Són petits insectes terrestres normalment amb forma oval o allargada i mesuren menys de 12 mm de llargada. Alguns gèneres es mimetitzen com formigues. Alguns són plagues agrícoles. Pincen els teixits de les plantes i s'alimenten dels seus sucs.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Autors i editors de Wikipedia
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia CA

Weichwanzen ( Almanca )

wikipedia DE tarafından sağlandı
 src=
Eichen-Schmuckwanze (Calocoris striatellus)
Capsus ater legt ihre Eier in einen Grashalm
 src=
Grüne Futterwanze (Lygocoris pabulinus)
 src=
Deraeocoris ruber saugt an einer Blattlaus.

Weichwanzen (Miridae), auch als Blindwanzen bezeichnet, sind eine sehr artenreiche Familie innerhalb der Teilordnung Cimicomorpha der Wanzen (Heteroptera). Mit weltweit bisher mehr als 11.000 bekannten Arten zählen sie neben den Zwergzikaden (Cicadellidae) zur einzigen Familie der Hemimetabolen Insekten mit mehr als 10.000 Arten und zählen zu den 20 größten Insektenfamilien überhaupt.[1] Es wird vermutet, dass die Familie insgesamt sogar fast 20.000 Arten umfassen könnte, zumal vor allem in der Neotropis, Orientalis und in Australasien noch viele unentdeckte Arten vermutet werden.[2] In Europa sind sie mit etwa 1.200 Arten und Unterarten vertreten,[3] in Mitteleuropa sind es etwa 400 Arten,[4] womit die Familie auch hier die mit Abstand artenreichste der Wanzen ist.[5]

Namen

Der deutsche Name „Weichwanzen“ bezieht sich auf die im Vergleich mit anderen Wanzenarten schwach verhärteten (sklerotisierten) Körperdecken. Der Begriff „Blindwanzen“ nimmt dagegen Bezug auf das überwiegende Fehlen der Punkt- oder Stirnaugen (Ocelli).

Merkmale

Die Weichwanzen sind mit zwei bis 15 Millimetern Körperlänge kleine bis mittelgroße Arten. Sie variieren sehr stark in ihrem äußeren Erscheinungsbild und in ihrer Färbung. Viele Vertreter dieser Familie haben einen ovalen, länglich gestreckten Körperumriss. Es gibt aber auch sehr schmale, lange oder kurze und plumpe Formen. Wieder andere Arten, wie beispielsweise Myrmecoris gracilis sehen Ameisen sehr ähnlich. In der Körperfärbung überwiegen grünliche und bräunlich-gelbe Tarnfärbungen. Auch schwarze Tiere sind sehr häufig (z. B. Gattung Capsus). Seltener sind auffällige gelb-schwarze oder rot-schwarze Musterungen vertreten.

Weichwanzen haben viergliedrige Fühler. Den meisten Arten fehlen Punktaugen. Ihre Tarsen haben drei Segmente. Die Vorderflügel (Hemielytren), die bei den Wanzen charakteristisch aufgebaut sind, sind vergleichsweise schwach ledrig verhärtet. Vor der Membran (in manchen Fällen reduziert) befindet sich ein kleines dreieckiges Feld (Cuneus). Dieses Merkmal unterscheidet die Weichwanzen von den meisten anderen Familien der Wanzen. Die Membran hat meist zwei seltener eine Zelle an der Basis. Innerhalb mancher Arten liegt ein Flügeldimorphismus vor.

Lebensweise

Fast alle Weichwanzen sind phytophag, das heißt, sie ernähren sich von Pflanzensäften, die sie durch Anstechen der Pflanzen mit ihren stechend-saugenden Mundwerkzeugen saugen. Dabei sind die meisten monophag auf eine bestimmte Pflanzenart oder oligophag auf einen engeren Kreis von Pflanzen angewiesen. Es gibt aber auch ausgeprägt polyphage Arten, die wenig wählerisch hinsichtlich ihrer Wirtspflanzen sind. Einige andere wiederum ernähren sich ausschließlich räuberisch, etliche sind Gemischtköstler, sogenannte Zoophytophage.

Die Weibchen besitzen eine Legescheide, mit welcher sie ihre Eier mehr oder weniger tief in weiches oder verholztes Wirtspflanzengewebe einbohren. Die Larven durchlaufen fünf durch Häutungen getrennte Larvenstadien. Die meisten mitteleuropäischen Arten überwintern im Eistadium.

Systematik

Nach der heute verwendeten Systematik werden den Weichwanzen acht Unterfamilien zugerechnet. Im Folgenden die Unterfamilien mit einer Auswahl von Arten:

Bedeutung

Manche Arten können einerseits in der Landwirtschaft durch das Saugen an Pflanzen und das damit verbundene Absterben von Pflanzenteilen oder der gesamten Pflanze sowie Fehlbildungen als Kulturpflanzenschädlinge auftreten. Für etliche Arten wird andererseits ihre Eignung als Räuber (Prädatoren) von anderen Pflanzenschädlingen im biologischen Pflanzenschutz untersucht.

Besonderheiten

An das Leben auf fleischfressenden Pflanzen sind die nicht in Europa beheimateten Arten der Gattungen Pameridea und Setocoris auf besondere Weise angepasst.[6]

Belege

Einzelnachweise

  1. G. Cassis & R. T. Schuh: Systematics, Biodiversity, Biogeography, and Host Associations of the Miridae (Insecta: Hemiptera: Heteroptera: Cimicomorpha). Annual Reviews of Entomology 2012 57, S. 377–404. doi:10.1146/annurev-ento-121510-133533
  2. Family Miridae. (Nicht mehr online verfügbar.) Australian Biological Resources Study. Australian Faunal Directory, archiviert vom Original am 8. Februar 2015; abgerufen am 8. Februar 2015.  src= Info: Der Archivlink wurde automatisch eingesetzt und noch nicht geprüft. Bitte prüfe Original- und Archivlink gemäß Anleitung und entferne dann diesen Hinweis.@1@2Vorlage:Webachiv/IABot/www.environment.gov.au
  3. Miridae. Fauna Europaea, abgerufen am 8. Februar 2015.
  4. Ekkehard Wachmann, Albert Melber, Jürgen Deckert: Wanzen. Band 2: Cimicomorpha: Microphysidae (Flechtenwanzen), Miridae (Weichwanzen) (= Die Tierwelt Deutschlands und der angrenzenden Meeresteile nach ihren Merkmalen und nach ihrer Lebensweise. 75. Teil). Goecke & Evers, Keltern 2006, ISBN 3-931374-57-2, S. 15.
  5. Frieder Sauer: Sauers Naturführer Wanzen und Zikaden nach Farbfotos erkannt. Fauna, Keltern 1996, ISBN 3-923010-12-5, S. 23.
  6. R. T. Schuh, J. A. Slater: True Bugs of the World (Hemiptera: Heteroptera). Classification and Natural History. Cornell University Press, Ithaca, New York, 1995, S. 169ff.

Literatur

  • R. T. Schuh, J. A. Slater: True Bugs of the World (Hemiptera: Heteroptera). Classification and Natural History. Cornell University Press, Ithaca, New York, 1995.
  • Ekkehard Wachmann, Albert Melber, Jürgen Deckert: Wanzen. Band 2: Cimicomorpha: Microphysidae (Flechtenwanzen), Miridae (Weichwanzen) (= Die Tierwelt Deutschlands und der angrenzenden Meeresteile nach ihren Merkmalen und nach ihrer Lebensweise. 75. Teil). Goecke & Evers, Keltern 2006, ISBN 3-931374-57-2.

Weblinks

 src=
– Sammlung von Bildern, Videos und Audiodateien
 title=
lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia DE

Weichwanzen: Brief Summary ( Almanca )

wikipedia DE tarafından sağlandı
 src= Eichen-Schmuckwanze (Calocoris striatellus) Capsus ater legt ihre Eier in einen Grashalm  src= Grüne Futterwanze (Lygocoris pabulinus)  src= Deraeocoris ruber  src= Deraeocoris ruber saugt an einer Blattlaus.

Weichwanzen (Miridae), auch als Blindwanzen bezeichnet, sind eine sehr artenreiche Familie innerhalb der Teilordnung Cimicomorpha der Wanzen (Heteroptera). Mit weltweit bisher mehr als 11.000 bekannten Arten zählen sie neben den Zwergzikaden (Cicadellidae) zur einzigen Familie der Hemimetabolen Insekten mit mehr als 10.000 Arten und zählen zu den 20 größten Insektenfamilien überhaupt. Es wird vermutet, dass die Familie insgesamt sogar fast 20.000 Arten umfassen könnte, zumal vor allem in der Neotropis, Orientalis und in Australasien noch viele unentdeckte Arten vermutet werden. In Europa sind sie mit etwa 1.200 Arten und Unterarten vertreten, in Mitteleuropa sind es etwa 400 Arten, womit die Familie auch hier die mit Abstand artenreichste der Wanzen ist.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia DE

Miridae ( İngilizce )

wikipedia EN tarafından sağlandı

The Miridae are a large and diverse insect family at one time known by the taxonomic synonym Capsidae.[1] Species in the family may be referred to as capsid bugs or "mirid bugs". Common names include plant bugs, leaf bugs, and grass bugs. It is the largest family of true bugs belonging to the suborder Heteroptera; it includes over 10,000 known species, and new ones are being described constantly. Most widely known mirids are species that are notorious agricultural pests that pierce plant tissues, feed on the sap, and sometimes transmit viral plant diseases. Some species however, are predatory.

Description

A typical mirid species, showing cuneus at the tip of the corium
Wing of a species of Miridae, showing cuneus

Miridae are small, terrestrial insects, usually oval-shaped or elongate and measuring less than 12 millimetres (0.5 in) in length. Many of them have a hunched look, because of the shape of the prothorax, which carries the head bent down. Some are brightly coloured and attractively patterned, others drab or dark, most being inconspicuous. Some genera are ant mimics at certain stages of life. Miridae do not have any ocelli. Their rostrum has four segments. One useful feature in identifying members of the family is the presence of a cuneus; it is the triangular tip of the corium, the firm, sclerotized part of the forewing, the hemelytron. The cuneus is visible in nearly all Miridae, and only in a few other Hemiptera, notably the family Anthocoridae, which are not much like the Miridae in other ways. The tarsi almost always have three segments.[2]

Some mirid species

Systematics

This family includes a large number of species, many of which are still unknown, distributed in more than 1300 genera. The taxonomic tree includes the following subfamilies and numerous tribes:

Globiceps sp. - oviposition (Orthotylini)

Psallopinae

Auth.: Schuh, 1976

  1. Isometopsallops Herczek & Popov, 1992
  2. Psallops Usinger, 1946
  3. Cylapopsallops Popov & Herczek, 2006
  4. Epigonopsallops Herczek & Popov, 2009

Genera Incertae sedis

BioLib includes:

  1. Amulacoris Carvalho & China, 1959
  2. Anniessa Kirkaldy, 1903
  3. Auchus Distant, 1893
  4. Bahiarmiris Carvalho, 1977
  5. Brasiliocarnus Kerzhner & Schuh, 1995
  6. Carmelinus Carvalho & Gomes, 1972
  7. Carmelus Drake & Harris, 1932
  8. Chaetophylidea Knight, 1968
  9. Charitides Kerzhner, 1962
  10. Colimacoris Schaffner & Carvalho, 1985
  11. Cylapocerus Carvalho & Fontes, 1968
  12. Duckecylapus Carvalho, 1982
  13. Englemania Carvalho, 1985
  14. Eurycipitia Reuter, 1905
  15. Faliscomiris Kerzhner & Schuh, 1998
  16. Fuscus Distant, 1884
  17. Guerrerocoris Carvalho & China, 1959
  18. Gunhadya - monotypic Gunhadya rubrofasciata Distant, 1920
  19. Heterocoris Guérin-Ménéville in Sagra, 1857
  20. Knightocoris Carvalho & China, 1951
  21. Leonomiris Kerzhner & Schuh, 1998
  22. Macrotyloides Van Duzee, 1916
  23. Merinocapsus Knight, 1968
  24. Mircarvalhoia Kerzhner & Schuh, 1998
  25. Montagneria Akingbohungbe, 1978
  26. Muirmiris Carvalho, 1983
  27. Myochroocoris Reuter, 1909
  28. Nesosylphas Kirkaldy, 1908
  29. Notolobus Reuter, 1908
  30. Nymannus Distant, 1904
  31. Paracoriscus Kerzhner & Schuh, 1998
  32. Paraguayna Carvalho, 1986
  33. Prodomopsis TBD
  34. Prodomus TBD
  35. Pseudobryocoris Distant, 1884
  36. Pygophorisca Carvalho & Wallerstein, 1978
  37. Rayeria TBD
  38. Rewafulvia Carvalho, 1972
  39. Rhynacloa Reuter
  40. Rondonisca Carvalho & Costa, 1994
  41. Rondonoides Carvalho & Costa, 1994
  42. Rondonotylus Carvalho & Costa, 1994
  43. Spanogonicus Berg
  44. Sthenaridia TBD
  45. Zoilus Distant, 1884

References

  1. ^ Henry, T. J. and A. G. Wheeler, Jr., 1988A. Family Miridae Hahn, 1833 (= Capsidae Burmeister, 1835). The plant bugs, pp. 251--507. In: Henry, T. J. and R. C. Froeschner (eds.), Catalog of the Heteroptera, or True Bugs of Canada and the Continental United States. E. J. Brill, Leiden.
  2. ^ Richards, O. W.; Davies, R.G. (1977). Imms' General Textbook of Entomology: Volume 1: Structure, Physiology and Development Volume 2: Classification and Biology. Berlin: Springer. ISBN 0-412-61390-5.
  3. ^ McGregor, Robert R.; Gillespie, David R.; Quiring, Donald M.J.; Foisy, Mitch R.J. (1999). "Potential Use of Dicyphus hesperus Knight (Heteroptera: Miridae) for Biological Control of Pests of Greenhouse Tomatoes". Biological Control. 16 (1): 104–110. doi:10.1006/bcon.1999.0743.
  4. ^ Junggon, Kim; Hong, Ki Min; Woon, Kee Paek; Sunghoon, Jung (2017). "Two new records of the subfamily Deraeocorinae (Hemiptera: Heteroptera: Miridae) from the Korean Peninsula". Journal of Asia-Pacific Biodiversity. 10 (3). doi:10.1016/j.japb.2017.05.001.
lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedia authors and editors
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia EN

Miridae: Brief Summary ( İngilizce )

wikipedia EN tarafından sağlandı

The Miridae are a large and diverse insect family at one time known by the taxonomic synonym Capsidae. Species in the family may be referred to as capsid bugs or "mirid bugs". Common names include plant bugs, leaf bugs, and grass bugs. It is the largest family of true bugs belonging to the suborder Heteroptera; it includes over 10,000 known species, and new ones are being described constantly. Most widely known mirids are species that are notorious agricultural pests that pierce plant tissues, feed on the sap, and sometimes transmit viral plant diseases. Some species however, are predatory.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedia authors and editors
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia EN

Miridae ( İspanyolca; Kastilyaca )

wikipedia ES tarafından sağlandı

Miridae es una familia de insectos hemípteros que contiene las chinches de las plantas, bichos de las hojas, y bichos del césped y también puede ser conocida como insectos cápsidos. Es la familia más grande de chinches de las plantas del suborden Heteroptera, con más de 10.000 especies conocidas y otras nuevas que constantemente se están describiendo.

Son pequeños insectos terrestres, generalmente de forma ovalada o alargada y que miden de 1.5 a 15 milímetros de longitud. Algunos son de colores brillantes, otros grises u oscuros. Carecen de ocelos u ojos simples. Las antenas son generalmente largas y finas.[1]​ Algunos géneros son imitaciones de hormigas en ciertas etapas de su vida. La mayoría de los míridos más conocidos han recibido atención debido a que son plagas agrícolas. Perforan los tejidos vegetales y se alimentan de la savia.

Sistemática

Esta familia incluye un gran número de especies muchas de ellas aún desconocidas, distribuidas en más de 1300 géneros. El árbol taxonómico emerge con la división en las siguientes siete subfamilias:

  • Subfamilias y tribus:

Géneros Incertae sedis: Adenostomocoris, Arctostaphylocoris, Aurantiocoris, Calidroides, Chlamyopsallus, Guentherocoris, Neopsallus, Pruneocoris, Vanduzeephylus

Lecturas

  • Cassis, G.; Schuh, R. T. (2012). "Systematics, Biodiversity, Biogeography, and Host Associations of the Miridae (Insecta: Hemiptera: Heteroptera: Cimicomorpha)". Annual Review of Entomology 57: 377–404. doi:10.1146/annurev-ento-121510-133533. PMID 22149267.

Referencias

  • Drapolyuk, I.S., 1999: A new species of Globiceps from Armenia (Heteroptera: Miridae). Zoosystematica Rossica, 8(1): 85–86.
  • Konstantinov, F.V. 1997: A revision of the genus Psallopsis (Heteroptera: Miridae). Zoosystematica Rossica, 6(1/2): 171–190
  • Konstantinov, F.V. 1999: Revision of the genus Camptotylidea (Heteroptera: Miridae). Zoosystematica Rossica, 8(1): 89–119. Full article: [1].
  • Konstantinov, F.V. 2007: Male genitalia in Miridae: structure, terminology and application to phylogenetic inference. Critical comments on Cheng-Shing Lin & Chung-Tu Yang’s ideas (Heteroptera). Zoosystematica Rossica, 16(2): 235-238.
  • Konstantinov, F.V.; Vinokurov, N.N. 2011: New species and new records of plant bugs (Hemiptera: Heteroptera: Miridae) from northwestern China. Zootaxa, 2836: 27–43. Preview
  • Lin, C.-S., 2005: New or little know Isometominae from Taiwan (Hemiptera: Miridae). Formosan Entomol. 25: 195-201. Full article: [2].
  • Linnavuori, R.E. 2009: Studies on the Nepomorpha, Gerromorpha, Leptopodomorpha, and Miridae excluding Phylini (Hemiptera: Heteroptera) of Khuzestan and the adjacent provinces of Iran. Acta Entomologica Musei Nationalis Pragae, 49: 1–32. Abstract.
  • Yasunaga, T., 1997: Revision of the Mirine Genus Creontiades Distant and Allies from Japan (Heteroptera, Miridae) : Part II : Species of Orientomiris, n. gen. Japanese journal of entomology 65(4): 728-744. Abstract and full article: [3]

 title=
lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Autores y editores de Wikipedia
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia ES

Miridae: Brief Summary ( İspanyolca; Kastilyaca )

wikipedia ES tarafından sağlandı
 src= Rhinocapsus vanduzeei, subfamilia Phylinae.  src= Neolygus laureae, subfamilia Mirinae

Miridae es una familia de insectos hemípteros que contiene las chinches de las plantas, bichos de las hojas, y bichos del césped y también puede ser conocida como insectos cápsidos. Es la familia más grande de chinches de las plantas del suborden Heteroptera, con más de 10.000 especies conocidas y otras nuevas que constantemente se están describiendo.

Son pequeños insectos terrestres, generalmente de forma ovalada o alargada y que miden de 1.5 a 15 milímetros de longitud. Algunos son de colores brillantes, otros grises u oscuros. Carecen de ocelos u ojos simples. Las antenas son generalmente largas y finas.​ Algunos géneros son imitaciones de hormigas en ciertas etapas de su vida. La mayoría de los míridos más conocidos han recibido atención debido a que son plagas agrícolas. Perforan los tejidos vegetales y se alimentan de la savia.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Autores y editores de Wikipedia
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia ES

Kuneluteet ( Fince )

wikipedia FI tarafından sağlandı

Kuneluteet (Miridae) on suurin luteiden heimo.

Ulkonäkö

Kuneluteiden ulkonäkö vaihtelee suuresti. Heimolle tyypillinen piirre on peitinsiiven erillinen kärkiosa, kuneus.

Elinympäristö

Kuneluteet elävät hyvin monenlaisissa ympäristöissä. Useat lajit elävät vain yhdellä kasvilajilla ja toiset ovat polyfageja, eli voivat käyttää hyväkseen useita kasvilajeja.

Elintavat

Suurin osa kuneluteista talvehtii munana ja niiden aikuisjakso ajoittuu kesä-syyskuulle. Vaihtelu aikuisten lentoajan ajoittumisessa on hyvin suurta. Osa lajeista talvehtii aikuisina.

Suomessa havaitut lajit

Katso myös

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedian tekijät ja toimittajat
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia FI

Kuneluteet: Brief Summary ( Fince )

wikipedia FI tarafından sağlandı

Kuneluteet (Miridae) on suurin luteiden heimo.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedian tekijät ja toimittajat
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia FI

Miridae ( Fransızca )

wikipedia FR tarafından sağlandı

Les Miridés (Miridae) forment une vaste famille d'insectes hétéroptères (punaises).

Cette famille est très diversifiée, avec plus de 11 100 espèces connues et 1 300 genres, et de nouvelles espèces régulièrement décrites, ce qui en fait la plus riche en espèce au sein des Hétéroptères.

Caractéristiques

Ce sont des insectes terrestres mesurant entre 3 et 15 millimètres de longueur, généralement de forme ovale à allongée. Certains sont de couleurs vives, d'autres sont ternes ou sombres. Ils ont des antennes à 4 articles et n'ont pas d'ocelles entre les yeux (à l'exception des Isometopinae). Les hémélytres comprennent un cunéus, pointe terminale séparée par une fracture de la partie coriacée de l'aile (corie). Les membranes comprennent 1 à 2 cellules fermées (non pertinent pour les espèces brachyptères, qui n'ont ni cunéus ni membrane)[2].

Certains genres - à certains stades de leur développement - imitent les fourmis.

Miridae et agriculture

La plupart des Miridés les plus connus le sont parce qu'ils sont nuisibles pour l'agriculture (ce sont alors des suceurs de sève, et éventuels vecteurs de phytopathologies), ou au contraire, pour d'autres espèces prédatrices, parce qu'ils constituent des auxiliaires des cultures en lutte biologique, en mangeant des espèces nuisibles. Quelques espèces sont considérées comme nuisibles :

Inversement,

Systématique

La famille des Miridae a été décrite par le naturaliste allemand Carl Wilhelm Hahn en 1833. Elle fait partie de l'infra-ordre des Cimicomorpha, et de la super-famille des Miroidea, avec les Thaumastocoridae et les Tingidae, auxquels on a parfois ajouté les Microphysidae.

Les Miridae comprennent 8 sous-familles. De très nombreux fossiles ont été retrouvés, dont les plus anciens remontent aux Callovien ou Oxfordien, à la charnière entre le Jurassique moyen et supérieur, entre −166 et −157 millions d'années[3].

Synonymie

  • Capsidae Burmeister, 1835

Liste des sous-familles

Selon BioLib (21 mai 2022)[4] :

  • Bryocorinae Baerensprung, 1860, 5 tribus, env. 200 genres et 1 000 espèces.
  • Cylapinae Kirkaldy, 1903, env. 100 genres et 500 espèces.
  • Deraeocorinae Douglas & Scott, 1865, 6 tribus, env. 120 genres et 800 espèces.
  • Isometopinae Fieber, 1860, 6 tribus, 45 genres et env. 250 espèces[5].
  • Mirinae Hahn, 1833, 7 tribus
  • Orthotylinae Van Duzee, 1916, 6 tribus
  • Phylinae Douglas & Scott, 1865, 10 tribus
  • Psallopinae Schuh, 1976, 1 genre et 13 espèces

Genres non associées à des sous-familles

Selon BioLib (21 mai 2022)[4] :

Quelques genres

Annexes

Références taxonomiques

Notes et références

  1. Integrated Taxonomic Information System (ITIS), www.itis.gov, CC0 https://doi.org/10.5066/F7KH0KBK, consulté le 21 mai 2022
  2. Henri-Pierre Aberlenc (coordination), Les insectes du monde : biodiversité, classification, clés de détermination des familles, Plaissan & Versailles, Museo Éditions & Éditions Quae, 2020 (ISBN 978-2-37375-101-7 et 2-37375-101-1, OCLC , lire en ligne), tome 1, p. 517, tome 2 pp. 210 et 253
  3. « Miridae (plant bug) », sur paleobiodb.org (consulté le 21 mai 2022)
  4. a et b BioLib, consulté le 21 mai 2022
  5. Artur Taszakowski, Junggon Kim, Claas Damken et Rodzay A. Wahab, « Two new genera and species of the Gigantometopini (Hemiptera, Heteroptera, Miridae, Isometopinae) from Borneo with remarks on the distribution of the tribe », ZooKeys, vol. 941,‎ 16 juin 2020, p. 71–89 (ISSN et , PMID , PMCID , DOI , lire en ligne, consulté le 21 mai 2022)
lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia FR

Miridae: Brief Summary ( Fransızca )

wikipedia FR tarafından sağlandı

Les Miridés (Miridae) forment une vaste famille d'insectes hétéroptères (punaises).

Cette famille est très diversifiée, avec plus de 11 100 espèces connues et 1 300 genres, et de nouvelles espèces régulièrement décrites, ce qui en fait la plus riche en espèce au sein des Hétéroptères.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia FR

Miridae ( İrlandaca )

wikipedia GA tarafından sağlandı

Fine mhór ilghnéitheach d'fheithidí is ea na Miridae (tráth, mar Capsidae).[1] Is féidir tagairt a dhéanamh don speiceas mar fhríd chaipsideach. I measc na n-ainmneacha coitianta a tugtar orthu bíonn frídí (nó feithidí) plandaí, duilleacha, agus féir. Is í an fhine is mó d'fhíor-fheithidí bainteach leis an fho-ord Heteroptera; a chuimsíonn os cionn 10,000 speiceas ar eolas, agus bíonn cinn nua eile á cur leo i gcónaí. Bíonn an chuid is mó de na miridigh aitheanta go forleathan mar lotnaidí talmhaíochta Speicis iad a phollann fíocháin na bplandaí, a bheathaíonn ar shú glasraí, agus uaireanta a tharchurann galair víreasacha plandaí. Mar sin féin, bionn roinnt speiceas creachóireach.

Cur síos

 src=
Speiceas tipiciúil de na Miridae, ag taispeáint an cuneus ag barr an chóiriam
 src=
Sciathán de speiceas de Miridae, ag taispeáint an cuneus

Is feithidi beaga talún iad na Miridae, de ghnáth ubhchruthach nó fadaithe le tomhas níos lú ná 12 milliméadar ar fhad. Bíonn cruit ar go leor acu, mar gheall ar chruth an phrótóracs, a iompraíonn an ceann cromtha síos. Tá cuid acu gheal dháite agus patrúnaithe go tarraingteach, cinn eile liathdhonn nó dorcha, an chuid is mó neamhfheiceálach. Déanann roinnt géineas aithris ar na seangáin, ag céimeanna áirithe den saol. Ní bhíonn aon súileog nó ocelli acu. Tá ceithre dheighleoga ag a rostrm. Is gné úsáideach d'fhonn baill den fhine a aithint ná láithreacht an cuneus, se sin rinn triantánach an chóiriam, cuid cheiritineach daingean den an sciathán tosaigh, an hemelytron. Bíonn an cuneus le feiceáil sna Miridae go léir beagnach, agus ní bhíonn sé ach ag chúpla Hemiptera eile , go háirithe i bhfine na nAnthocoridae, nach bhfuil mórán mar mar an gcéanna leis na Miridae ar bhealaí eile. Bíonn,i gcónaí, trí dheighleoga sna tarsais. [2]

Tuilleadh léitheoireachta

  • "Systematics, Biodiversity, Biogeography, and Host Associations of the Miridae (Insecta: Hemiptera: Heteroptera: Cimicomorpha)" (2012). Annual Review of Entomology 57: 377–404. doi:10.1146/annurev-ento-121510-133533. PMID 22149267.
  • Wheeler, Alfred George, Jr. (2001). "Biology of the plant bugs (Hemiptera: Miridae), pests, predators, opportunists". Ithaca, New York: Cornell University Press. Google books preview

Naisc sheachtracha

Tagairtí

  1. Henry, T. J. and A. G. Wheeler, Jr., 1988A. Family Miridae Hahn, 1833 (= Capsidae Burmeister, 1835). The plant bugs, pp. 251--507. In: Henry, T. J. and R. C. Froeschner (eds.), Catalog of the Heteroptera, or True Bugs of Canada and the Continental United States. E. J. Brill, Leiden.
  2. Richards, O. W.; Davies, R.G. (1977). "Imms' General Textbook of Entomology: Volume 1: Structure, Physiology and Development Volume 2: Classification and Biology". Berlin: Springer.
lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Údair agus eagarthóirí Vicipéid
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia GA

Miridae: Brief Summary ( İrlandaca )

wikipedia GA tarafından sağlandı

Fine mhór ilghnéitheach d'fheithidí is ea na Miridae (tráth, mar Capsidae). Is féidir tagairt a dhéanamh don speiceas mar fhríd chaipsideach. I measc na n-ainmneacha coitianta a tugtar orthu bíonn frídí (nó feithidí) plandaí, duilleacha, agus féir. Is í an fhine is mó d'fhíor-fheithidí bainteach leis an fho-ord Heteroptera; a chuimsíonn os cionn 10,000 speiceas ar eolas, agus bíonn cinn nua eile á cur leo i gcónaí. Bíonn an chuid is mó de na miridigh aitheanta go forleathan mar lotnaidí talmhaíochta Speicis iad a phollann fíocháin na bplandaí, a bheathaíonn ar shú glasraí, agus uaireanta a tharchurann galair víreasacha plandaí. Mar sin féin, bionn roinnt speiceas creachóireach.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Údair agus eagarthóirí Vicipéid
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia GA

Miridae ( İtalyanca )

wikipedia IT tarafından sağlandı

I Miridi (Miridae Hahn, 1831) sono una vasta famiglia di piccoli insetti Cimicomorfi appartenenti all'ordine dei Rincoti, sottordine Eterotteri.

Generalità

I Miridi costituiscono il più grande raggruppamento sistematico nell'ambito degli Eterotteri, con oltre 1300 generi e 9.800 specie (SCHUH, 1995[1]), ma, a causa delle ancora limitate conoscenze relative all'entomofauna asiatica e australiana, si stima che il numero di specie complessivo sarebbe dell'ordine di 20.000 (HENRY & WHEELER, 1988[1]). La famiglia è rappresentata in tutti i continenti della Terra e diverse specie sono cosmopolite.

Malgrado siano poco appariscenti rispetto ad altri Eterotteri, di cui sono più familiari le livree (ad esempio i Pentatomidi e diversi Rincoti acquatici), i Miridi sono in realtà gli insetti più rappresentativi del sottordine. Per la maggior parte si tratta di specie a regime dietetico fitofago, ma non mancano comunque specie zoofaghe, alcune impiegate anche in lotta biologica per l'attività predatoria, e specie a regime dietetico misto.

Morfologia

I Miridi presentano una sostanziale uniformità morfologica, con alcuni caratteri che si ripetono in modo costante in tutta la famiglia. Il corpo ha un esoscheletro delicato, la forma è oblunga o ellittica, di dimensioni da medio piccole a medie, con una lunghezza che va da minimi di 2-4 mm a massimi di 10–11 mm. La pigmentazione è spesso uniforme, con tonalità fra il verde ed il giallastro, ma non mancano specie con livree più vivaci.

Il capo è privo di ocelli, ad eccezione degli Isometopini, e porta due occhi composti relativamente grandi e vistosamente sporgenti. Le antenne sono molto più lunghe del capo, composte da 5 articoli[2][3], di cui i due prossimali molto brevi e poco mobili, gli altri piuttosto lunghi e mobili. L'apparato boccale ha un rostro composto da 4 segmenti. L'inserzione delle appendici boccali è nettamente separata dal torace da una subregione ventrale del capo, sclerificata, detta gola.

Il torace mostra un pronoto pronunciato, di forma trapezia, e uno scutello in genere non troppo sviluppato. Come nella generalità dei Cimicomorfi, i Miridi sono provvisti della ghiandola odorifera metatoracica, il cui dotto efferente è variamente posizionato.

 src=
Morfologia dell'emielitra dei Miridi.

Le ali sono in genere ben sviluppate, ma sono frequenti anche le forme meiottere, dall'atterismo al brachitterismo. La morfologia alare è piuttosto uniforme: le emielitre hanno la parte sclerificata suddivisa in due aree: quella adiacente al margine posteriore è detta clavo, quella adiacente al margine costale, più larga, è detta corio. Una sutura trasversale distingue, nella porzione sclerificata, una terza area distale di forma triangolare, detta cuneo. La presenza del clavo e del corio è una caratteristica comune a tutti gli Eterotteri, mentre l'evidenziazione del cuneo è un carattere tipico dei Miroidei (famiglie dei Miridi e dei Microfisidi) presente solo in poche altre famiglie di Cimicomorfi (es. Antocoridi e Nabidi). La parte distale membranosa mostra una nervatura che con il suo decorso semicircolare e l'eventuale ramificazione, circoscrive una o, più frequentemente, due cellule.

Le zampe sono esili e più o meno allungate, quelle posteriori talvolta di tipo saltatorio, con i femori ingrossati. I trocanteri sono apparentemente divisi in due segmenti. I tarsi sono composti da tre articoli; pretarso terminante con due unghie simmetriche e in genere privo di pulvilli. Una peculiarità morfologica dei Miridi, unica nell'ambito degli Eterotteri, è la presenza, sui femori delle zampe mesotoraciche e metatoraciche, di particolari setole, dette tricobotri. La struttura e la distribuzione dei tricobotri sono elementi morfologici importanti per la determinazione sistematica all'ambito della famiglia. Altro elemento utile per la determinazione è la morfologia del pretarso.

 src=
Capo di un Miride ingrandito al microscopio elettronico.

Nell'addome gli elementi morfologici di maggiore interesse sono le armature genitali, utili per la determinazione sistematica. In generale, i maschi hanno gonapofisi asimmetriche, carattere ricorrente anche in altri Cimicomorfi. Le femmine hanno un ovopositore le cui valve permettono la deposizione delle uova all'interno dei tessuti vegetali. Alla base del primo paio di valve il tegumento può formare particolari ornamenti sclerotizzati che prendono il nome di strutture K.

Biologia

La biologia dei Miridi è determinata in particolare dalla loro alimentazione. La maggior parte delle specie, come si è detto in precedenza, ha un regime dietetico fitofago; le altre sono zoofaghe, predatrici di Artropodi o di uova, oppure hanno un regime dietetico misto, passando dalla zoofagia alla fitofagia e viceversa, secondo le disponibilità; infine si riscontrano anche specie mirmecofile[2] ed altre micetofaghe[1], di cui si hanno poche conoscenze in merito alla biologia.

Nella maggior parte delle specie fitomize, in particolare nelle zone temperate, il ciclo biologico si svolge con una sola generazione l'anno[4] oppure con 1-2 generazioni[2][5], con svernamento allo stadio di uovo. Queste specie sono in genere polifaghe e associate a piante erbacee, prevalentemente alla fase fenologica di accrescimento o di fioritura[4], tuttavia si riscontrano anche forme che hanno una maggiore specificità e sono infeudate a piante legnose[4].

Le specie predatrici si nutrono di uova e piccoli Artropodi fitofagi o fitomizi provvisti di un esoscheletro non robusto. I Miridi predatori sono perciò associati prevalentemente ad Acari e Rincoti Omotteri, generalmente appartenenti ai raggruppamenti delle Psille, degli Aleurodidi e degli Afidi. In generale, fra i predatori si rileva una sostanziale oligofagia[4], perciò il loro ciclo biologico è in relazione con quello delle proprie vittime[4]. In queste specie possono riscontrarsi anche due o più generazioni l'anno[2][4], soprattutto nel caso di Miridi che possono passare da un regime zoofago ad uno fitofago o viceversa[4].

La specificità dell'associazione dei Miridi a determinati vegetali segue modelli differenti. Fra i predatori si può riscontrare quando sia il predatore sia la vittima sono monofaghe o oligofaghe. Ad esempio, lo Stethoconus cyrtopeltis è un predatore specifico del Tingide Stephanitis pyri e, data la sostanziale monofagia della preda, il Miride si ritrova inevitabilmente associato al melo e al pero. Gli studi delle relazioni dei Miridi con i vegetali hanno comunque messo in evidenza che differenti linee evolutive della famiglia si sono in generale sviluppate preferibilmente su determinati gruppi sistematici di vegetali escludendone altri[4].

Le uova sono deposte entro incisioni superficiali praticate con l'ovopositore nei tessuti dei vegetali e, spesso, nei tutori di sostegno. Questo aspetto è di un certo interesse nella lotta contro i Miridi dannosi alle piante, in quanto la letteratura consiglia fra i metodi il trattamento invernale contro le uova mediante disinfestazione dei pali di sostegno[6][7].

Danni

 src=
Lygus pratensis, fitomizo polifago, può attaccare diverse ortive, fruttiferi e la vite. È un possibile vettore del virus del Mosaico della patata.

I danni provocati dai Miridi vanno messi in relazione con gli organi attaccati. Molti Miridi attaccano infatti organi in attiva crescita, come tessuti meristematici, giovani foglie, fiori, frutticini e semi. A seguito degli attacchi più o meno intensi, si verificano danni piuttosto gravi e con una sintomatologia generica, come l'intristimento o il disseccamento delle parti attaccate, l'aborto dei fiori, la comparsa di decolorazioni e necrosi più o meno diffuse sulle foglie e sui frutti.

La natura dei danni risiede in due differenti meccanismi: da un lato la sottrazione diretta della linfa e dei succhi cellulari, da un altro l'alterazione dei tessuti in corrispondenza delle punture, causata dall'immissione della saliva. Quest'ultimo aspetto si manifesta in particolare sui frutti in accrescimento, in quanto in corrispondenza delle punture si formano delle depressioni, a causa dell'arresto della crescita, e delle suberificazioni a causa della lignificazione. Un danno particolare è causato dalla specie Calocoris biclavatus sulle pere, in quanto le punture aumentano l'incidenza della cosiddetta pietrosità o litiasi[8].

Fra i fattori di danno va citata anche la possibile trasmissione di virosi da parte di alcuni Miridi. Questo comportamento, più frequente fra i Rincoti Omotteri (es. Afidi e Cicaline), è stato riscontrato ad esempio in specie di Lygus, che si sono rivelati possibili vettori, ad esempio, del virus del Mosaico della Patata[9].

Utilità

 src=
Deraeocoris flavilinea, presente su piante spontanee e coltivate, preda Afidi, Psille, uova di Pentatomidi, ma anche insetti utili, come le larve dei Sirfidi[10].

L'utilità dei Miridi va naturalmente attribuita alle specie occasionalmente o sistematicamente zoofaghe che attaccano gli Artropodi dannosi. Come si è detto in precedenza, l'azione si rivolge in particolare su fitofagi e fitomizi generalmente poco mobili e dal tegumento poco consistente. Organismi con queste caratteristiche si annoverano in genere fra gli Acari e fra diversi Omotteri, tuttavia possono essere interessati secondariamente anche altri Artropodi, come ad esempio le uova e gli stadi preimmaginali dei Tripidi e dei Microlepidotteri.

In generale, tutti i Miridi predatori si possono considerare utili come organismi ausiliari nella lotta integrata in quanto fanno parte dei fattori naturali di controllo di diversi Acari e insetti fitofagi. Le specie predatrici si annoverano principalmente nella sottofamiglia Deraeocorinae[1][11], ma diverse specie sono comprese anche nelle sottofamiglie Mirinae, Orthotylinae e Phylinae[1][12].

Negli agrosistemi condotti con la lotta integrata oppure con la lotta biologica basata sul metodo protettivo, la possibilità che i Miridi predatori a regime dietetico misto si rivelino dannosi alle colture agrarie è un evento virtualmente impossibile[13]: l'azione di danno da parte di questi insetti si riscontra in generale con la concomitanza dei seguenti contesti:

  • elevata densità di popolazione del Miride a fronte di una rarefazione delle prede;
  • semplificazione della cenosi vegetale.

In condizioni naturali la popolazione dei Miridi predatori non raggiunge livelli di concentrazione tali da rivelarsi preoccupanti, ma è sostanzialmente legata alle dinamiche dei rapporti preda-predatore. Inoltre, l'occasionale fitofagia di questi insetti si riversa in parte anche sulla vegetazione spontanea che inevitabilmente è associata ad un agrosistema. Contesti più favorevoli ad un incremento della fitofagia si possono invece verificare in agrosistemi particolari come le coltivazioni in serra e con il ricorso alla lotta biologica con il metodo inondativo, perciò questo aspetto è stato oggetto di studio nel corso degli anni ottanta e, più intensamente, degli anni novanta.

Diverse sono le specie studiate per una possibile applicazione nel campo della lotta biologica. In Europa le specie europee che si sono rivelate di maggiore interesse, fra gli anni ottanta e novanta, sono Macrolophus caliginosus, Dicyphus errans e Cyrtopeltis tenuis[13]. In Spagna, inoltre, molte ricerche si sono concentrate sulla specie Dicyphus tamaninii, rivelatasi molto attiva, in condizioni naturali, contro gli Aleurodidi e la Frankliniella occidentalis (Thysanoptera: Thripidae) sulle ortive[14]. Gli anglosassoni si sono invece orientati, oltre che su Macrolophus caliginosus, in particolare su Dicyphus hesperus[15].

Le varie specie hanno comportamenti differenti e impatti diversi sulle colture, in relazione a quanto detto in precedenza e ad una certa preferenza mostrata dalle singole specie verso i vegetali[13]. In generale, l'impiego dei Miridi in coltura protetta può causare i seguenti danni:

  • depigmentazioni sui frutti in corrispondenza delle punture;
  • necrosi localizzate per reazione alla saliva fitotossica;
  • disseccamenti dei fiori e danni estetici ai frutti;
  • ferite provocate dalle ovideposizioni.

Le ricerche condotte in Europa e in Nordafrica hanno portato alla conclusione che i danni provocati dalla fitofagia secondaria dei Miridi predatori sono in termini statistico-probabilistici poco significativi, a fronte dei benefici che invece possono derivare dalla predazione[13]. Solo per il Cyrtopeltis tenuis è stata riscontrata una maggiore incidenza della fitofagia secondaria a causa del maggiore impatto degli attacchi di questo Miride sul pomodoro, anche se tali danni si riscontrano sempre a seguito del passaggio alla fitofagia in assenza della preda[16].

Attualmente, le specie che trovano impiego nelle biofabbriche e messe in commercio sono riassunte nella seguente tabella (Diverse fonti citate fanno riferimento a contenuti pubblicati nei siti commerciali delle Case produttrici).

Specie Campo d'impiego Case produttrici Fonti Macrolophus caliginosus Aleurodidi[17] Biopest, Novartis, Koppert, Bioplanet, Biowise, Halifax Seed Company, Natural Insect Control [18][19][20][21][22] Macrolophus pygmaeus Aleurodidi[17] Biopest [19] Macrolophus nubilis Aleurodidi[17] Flora Nutzlinge, Katz [21] Dicyphus hesperus Aleurodidi[17] Applied Bio-nomics [21] Deraeocoris brevis Tripidi e Cimici Applied Bio-Nomics, Halifax Seed Company, Natural Insect Control, Westgro Sales, Arizona Biological Control, Evergreen Growers Supply, Integrated Fertility Mgmt, Rincon-Vitova Insectaries, The Green Spot Department of Bio-Ingenuity, Tip Top Bio-Control [21][22]

L'impiego dei Miridi in coltura protetta trova giustificazione nella maggiore efficacia quando le condizioni ambientali sono sfavorevoli ai lanci dell'Encarsia formosa[23][24]. Il controllo biologico degli Aleurodidi con l'impiego del parassitoide si rivela efficace se la temperatura nella serra si mantiene su valori dell'ordine di 18-24 °C. Tali condizioni si realizzano facilmente nel Nord Italia e nel Centro Europa, dove il riscaldamento si pratica sistematicamente a causa dei rigori del clima invernale. Nell'Italia meridionale, la serricoltura si pratica con regimi termici più instabili, spesso in serra fredda e con marcate escursioni termiche giornaliere anche in pieno inverno. Ne consegue che, in autunno e in primavera precoce, le condizioni ambientali dentro la serra possono favorire gli Aleurodidi e, per contro, sfavorire l'Encarsia. In queste condizioni, l'esperienza maturata in oltre un decennio, ha messo in evidenza una maggiore efficacia dei Miridi predatori nel controllo biologico del pomodoro durante i mesi freddi. Un altro motivo a favore dell'impiego dei Miridi è la versatilità di questi predatori rispetto ai parassitoidi: la monofagia offre vantaggi sotto certi aspetti ma rende inefficaci gli interventi precoci e la persistenza del parassitoide con bassi livelli d'infestazione; i Miridi, invece, sono in grado di riversarsi su prede alternative o, al limite, di ricorrere alla fitofagia in caso di bassa densità dell'Aleurodide[24][25].

Sistematica

 src=
Il genere Calocoris comprende alcune fra le specie fitofaghe europee più dannose.

Come si è detto in precedenza, la famiglia annovera un elevato numero di specie molte delle quali ancora sconosciute, distribuite in oltre 1300 generi. L'albero tassonomico si delinea con la suddivisione nelle seguenti sette sottofamiglie:

Note

  1. ^ a b c d e Australian Faunal Directory. Op. cit..
  2. ^ a b c d Servadei et al. Op. cit., p. 306.
  3. ^ Tremblay. Op. cit., p. 70.
  4. ^ a b c d e f g h Planetary Biodiversity Inventory. Op. cit..
  5. ^ Viggiani. Op. cit., p. 42.
  6. ^ Servadei et. al. Op. cit., pp. 307-310.
  7. ^ Tremblay. Op. cit., pp. 71-72.
  8. ^ Fenomeno che consiste in un indurimento di punti della polpa per accumulo localizzato di cellule con pareti ispessite (sclereidi). Una moderata litiasi è un fenomeno fisiologico nel Pero, ma diventa patologica quando la pietrosità è eccessivamente diffusa.
  9. ^ Servadei et al. Op. cit., p. 309.
  10. ^ Viggiani. Op. cit., p. 43.
  11. ^ Viggiani. Op. cit., pp. 42-43.
  12. ^ Viggiani. Op. cit., pp. 43-45.
  13. ^ a b c d Benuzzi et al. Op. cit., pp. 75-79.
  14. ^ Benuzzi et al. Op. cit., pp. 75-76.
  15. ^ (EN) Sheet 223: Dicyphus (Dicyphus hesperus) - Whitefly Predatory Bug (PDF), su Technical manual, Applied Bio-nomics. URL consultato il 22 marzo 2008 (archiviato dall'url originale il 9 maggio 2008).
  16. ^ Benuzzi et al. Op. cit., p. 78.
  17. ^ a b c d Azione secondaria sui Tripidi
  18. ^ (FR) Christine Silvy, Guy Riba, Biopesticides contre maladies, insectes, mauvaises herbes, in La lutte biologique (II). Dossiers de l'Environnement de l'INRA, vol. 19, Paris, 1999. URL consultato il 22 marzo 2008.
  19. ^ a b (DE) "Biologische Pflanzenschutzmittel" - Organismenliste, su reith-pfister.de, Reith + Pfister. URL consultato il 22 marzo 2008 (archiviato dall'url originale il 16 settembre 2007).
  20. ^ MiriPAK - macrolophus caliginosus - predatore di aleurodidi, su Agenti di controllo biologico, Bioplanet. URL consultato il 22 marzo 2008 (archiviato dall'url originale il 21 giugno 2008).
  21. ^ a b c d Insect Management (PDF), in The IPM Practitioner. Monitoring the Field of Pest Management, XXIII, n. 11-12, 2001, pp. 3-22. URL consultato il 22 marzo 2008.
  22. ^ a b (EN) Charles D. Hunter, Suppliers of beneficial organisms in North America (PDF), su cdpr.ca.gov, California Department of Pesticide Regulation, 1997. URL consultato il 22 marzo 2008 (archiviato dall'url originale il 27 ottobre 2008).
  23. ^ Benuzzi et al. Op. cit., pp. 73-83
  24. ^ a b Gilles Ridray, CPA, Comité des Plastiques en Agriculture, Paris, Situation de la protection intégrée des cultures légumières sous serres et abris dans l'arc méditerranéen français (PDF), Recueil des exposés du Congrès Plastique et horticulture, Perpignan (France), 2002 avril 10-11, Avignon (France), Centre de recherche d'Avignon, 2002, pp. 13-16. URL consultato il 22 marzo 2008.
  25. ^ Benuzzi et al. Op. cit., pp. 80-81.

Bibliografia

  • Antonio Servadei; Sergio Zangheri; Luigi Masutti. Entomologia generale ed applicata. Padova, CEDAM, 1972.
  • Ermenegildo Tremblay. Entomologia applicata. Volume II Parte I. 1ª ed. Napoli, Liguori Editore, 1981. ISBN 978-88-207-1025-5.
  • Gennaro Viggiani. Lotta biologica e integrata. Napoli, Liguori Editore, 1977. ISBN 88-207-0706-3.
  • Massimo Benuzzi; Marco Mosti; Giorgio Nicoli. I Miridi predatori di Aleurodidi in Giorgio Nicoli; Paolo Radeghieri (a cura di). Gli ausiliari nell'agricoltura sostenibile. Bologna, Calderini Edagricole, 2000, 73-83. ISBN 88-206-4504-1.
  • (EN) Family Miridae, in Australian Faunal Directory, Australian Government, Department of the Environment, Water, Heritage and the Arts. URL consultato il 1º marzo 2009.
  • (EN) Plant Bugs (Miridae), su PBI, Planetary Biodiversity Inventory for Plant Bugs. URL consultato il 22 marzo 2008.
  • (EN) L. Watson, M. J. Dallwitz, Miridae, su British Insects: the Families of Hemiptera, 2007. URL consultato il 21 marzo 2008.

 title=
lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Autori e redattori di Wikipedia
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia IT

Miridae: Brief Summary ( İtalyanca )

wikipedia IT tarafından sağlandı

I Miridi (Miridae Hahn, 1831) sono una vasta famiglia di piccoli insetti Cimicomorfi appartenenti all'ordine dei Rincoti, sottordine Eterotteri.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Autori e redattori di Wikipedia
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia IT

Žolblakės ( Litvanca )

wikipedia LT tarafından sağlandı
Binomas Miridae

Žolblakės (sin. žolinės blakės) (lot. Miridae, angl. Leaf bugs, Plant bugs, Grass bugs; vok. Weichwanzen; rus. Слепняки) – blakių pobūrio šeima.

Tai didžiausia blakių pobūrio (Heteroptera) šeima. Pasaulyje žinoma daugiau nei 10 000 rūšių, randamos ir aprašomos naujos rūšys. Lietuvoje šiuo metu rasta 125 žolinių blakių rūšių.

Tai maži, sausumos vabzdžiai, dažniausiai ovalūs, ištęsti, iki 12 mm ilgio. Kai kurie ryškiaspalviai, kiti margi, treti - tamsūs. Kai kurios rūšys tam tikrais gyvenimo etapais imituoja skruzdes. Dauguma yra žemės ūkio kenkėjai, nors kai kurios rūšys (pvz.: Deraeocoris nebulosus) naudojamos kaip biokontrolės agentas prieš erkes ir skydamarius. Dauguma rūšių maitinasi augalų sultimis.

Paplitusios visame pasaulyje.

Lietuvoje gyvenančios rūšys:


Vikiteka

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Vikipedijos autoriai ir redaktoriai
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia LT

Žolblakės: Brief Summary ( Litvanca )

wikipedia LT tarafından sağlandı

Žolblakės (sin. žolinės blakės) (lot. Miridae, angl. Leaf bugs, Plant bugs, Grass bugs; vok. Weichwanzen; rus. Слепняки) – blakių pobūrio šeima.

Tai didžiausia blakių pobūrio (Heteroptera) šeima. Pasaulyje žinoma daugiau nei 10 000 rūšių, randamos ir aprašomos naujos rūšys. Lietuvoje šiuo metu rasta 125 žolinių blakių rūšių.

Tai maži, sausumos vabzdžiai, dažniausiai ovalūs, ištęsti, iki 12 mm ilgio. Kai kurie ryškiaspalviai, kiti margi, treti - tamsūs. Kai kurios rūšys tam tikrais gyvenimo etapais imituoja skruzdes. Dauguma yra žemės ūkio kenkėjai, nors kai kurios rūšys (pvz.: Deraeocoris nebulosus) naudojamos kaip biokontrolės agentas prieš erkes ir skydamarius. Dauguma rūšių maitinasi augalų sultimis.

Paplitusios visame pasaulyje.

Lietuvoje gyvenančios rūšys: Liucerninė žolblakė (Adelphocoris lineolatus) Keturtaškė žolblakė (Adelphocoris quadripunctatus) Ankštinė žolblakė (Adelphocoris seticornis) Baltadėmė žolblakė (Adelphocoris vandalicus) Blyškiajuostė žolblakė (Acetropis gimmerthalii) Rausvoji žolblakė (Agnocoris rubicundus) Germaninė žolblakė (Alloeotomus germanicus) Balsvoji žolblakė (Amblytylus albidus) Plaukuotoji žolblakė (Amblytylus nasutus) Šviesiakraštė žolblakė (Apolygus limbatus) Plačioji žolblakė (Apolygus lucorum) Rusvoji žolblakė (Apolygus rhamnicola) Atractotomus parvulus Žymėtoji žolblakė (Blepharidopterus angulatus) Blausioji žolblakė (Blepharidopterus diaphanus) Rausvadėmė žolblakė Calocoris roseomaculatus Blyškiasparnė žolblakė (Campylomma annulicorne) Gotiškoji žolblakė (Capsodes gothicus) Miglinė žolblakė (Capsus ater) Dulkėtoji žolblakė (Charagochilus gyllenhalii) Blizgiasparnė žolblakė (Chlamydatus saltitans) Dobilinė žolblakė (Chlamydatus pullus) Dvidėmė žolblakė (Closterotomus biclavatus) Apyninė žolblakė (Closterotomus fulvomaculatus) Bulvinė žolblakė (Closterotomus norwegicus) Storastraublė žolblakė (Criocoris crassicornis) Keturdėmė žolblakė (Criocoris quadrimaculatus) Kanapėtoji žolblakė (Compsidolon salicellum) Ąžuolinė žolblakė (Cyllecoris histrionius) Deraeocoris falvilinea Gaisrinė žolblakė (Deraeocoris olivaceus) Taškuotoji žolblakė (Deraeocoris punctulatus) Raudonoji žolblakė (Deraeocoris ruber) Pelkinė žolblakė (Deraeocoris scutellaris) Trumpoji žolblakė (Deraeocoris lutescens) Trijuostė žolblakė (Deraeocoris trifasciatus) Rudasparnė žolblakė (Dichrooscytus rufipennis) Siauroji žolblakė (Dicyphus constrictus) Dicyphus epilobii Ryškioji žolblakė (Dryophilocoris flavoquadrimaculatus) Apgaulingoji žolblakė (Europiella albipennis) Kietinė žolblakė (Europiella artemisiae) Geltonženklė žolblakė (Globiceps flavomaculatus) Globiceps fulvicollis Gluosninė žolblakė (Globiceps salicicola) Šešiadėmė žolblakė (Grypocoris sexguttatus) Baltaakė žolblakė (Hallodapus rufescens) Kiaulpieninė žolblakė (Halticus apterus) Gelsvadryžė žolblakė (Hoplomachus thunbergii) Painioji žolblakė (Leptopterna dolabrata) Stepinė žolblakė (Leptopterna ferrugata) Geltonmargė žolblakė (Liocoris tripustulatus) Bespalvė žolblakė (Lopus decolor) Pievinė žolblakė (Lygocoris pabulinus) Gelsvakraštė žolblakė (Lygocoris rugicollis) Žaliašonė žolblakė (Lygocoris viridis) Raibakojė žolblakė (Lygus adspersus) Marganugarė žolblakė (Lygus pratensis) Kruvinoji žolblakė (Lygus punctatus) Įvairiaspalvė žolblakė (Lygus rugulipennis) Žaliataškė žolblakė (Malacocoris chlorizans) Raudondėmė žolblakė (Megacoelum beckeri) Pailgoji žolblakė (Megaloceroea recticornis) Kraujažolinė žolblakė (Megalocoleus molliculus) Megalocoleus tanaceti Nuostabioji žolblakė (Miris striatus) Skruzdėliškoji žolblakė (Myrmecoris gracilis) Papartinė žolblakė (Monalocoris filicis) Beržinė žolblakė (Neolygus contaminatus) Skeltagalvė žolblakė (Notostira elongata) Keliaujančioji žolblakė (Notostira erratica) Oncotylus punctipes Melsvažalė žolblakė (Oncotylus viridiflavus) Glotnioji žolblakė (Orthocephalus brevis) Juodablauzdė žolblakė (Orthocephalus coriaceus) Rudablauzdė žolblakė (Orthocephalus saltator) Rusvaplaukė žolblakė (Orthocephalus vittipennis) Skėtinė žolblakė (Orthops basalis) Žalsvoji žolblakė (Orthops campestris) Geltonskydė žolblakė (Orthops kalmii) Viržinė žolblakė (Orthotylus ericetorum) Geltonmargė žolblakė (Orthotylus flavosparsus) Gluosninė žolblakė (Orthotylus marginalis) Guobinė žolblakė (Orthotylus nassatus) Salotinė žolblakė (Orthotylus prasinus) Grūdėtoji žolblakė (Pantilius tunicatus) Tarakoniškoji žolblakė (Phoenicocoris modestus) Juodagalvė žolblakė (Phylus melanocephalus) Žiedamėgė žolblakė (Phytocoris insignis) Įvairiaėdė žolblakė (Phytocoris ulmi) Pilkamargė žolblakė (Phytocoris dimidiatus) Rudmargė žolblakė (Phytocoris intricatus) Ilgablauzdė žolblakė (Phytocoris longipennis) Pušinė žolblakė (Phytocoris pini) Lapinė žolblakė (Pinalitus cervinus) Raudonšlaunė žolblakė (Pinalitus rubricatus) Aštuondryžė žolblakė (Pilophorus clavatus) Brūkšniuotoji žolblakė (Pilophorus confusus) Skersajuostė žolblakė (Pilophorus perplexus) Trumpasparnė žolblakė (Pithanus maerkelii) Pieninė žolblakė (Placochilus seladonicus) Dilgėlinė žolblakė (Plagiognathus arbustorum) Žilinė žolblakė (Plagiognathus chrysanthemi) Runkelinė žolblakė (Polymerus cognatus) Šiaurinė žolblakė (Polymerus lammesi) Akiuotoji žolblakė (Polymerus palustris) Polymerus tepastus Baltaraištė žolblakė (Polymerus unifasciatus) Geltonoji žolblakė (Polymerus vulneratus) Šilkaplaukė žolblakė (Polymerus holosericeus) Geltonšerė žolblakė (Polymerus nigrita) Šeriuotoji žolblakė (Psallus variabilis) Baltaplaukė žolblakė (Psallus ambiguus) Ornamentinė žolblakė (Rhabdomiris striatellus) Oranžinė žolblakė (Salicarus roseri) Dvispyglė žolblakė (Stenodema calcarata) Žalsvakraštė žolblakė (Stenodema holsata) Ilganugarė žolblakė (Stenodema laevigata) Lygioji žolblakė (Stenodema virens) Juostanugarė žolblakė (Stenotus binotatus) Tuopinė žolblakė (Sthenarus rotermundi) Šviesiagalvė žolblakė (Strongylocoris leucocephalus) Bespalvė žolblakė (Strongylocoris luridus) Juodnugarė žolblakė (Strongylocoris niger) Ryškiadėmė žolblakė (Systellonotus triguttatus) Dryžuotaūsė žolblakė (Trigonotylus caelestialium) Raudonūsė žolblakė (Trigonotylus ruficornis) Cikadėlinė žolblakė (Tytthus pygmaeus)


Vikiteka

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Vikipedijos autoriai ir redaktoriai
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia LT

Blindwantsen ( Felemenkçe; Flemish )

wikipedia NL tarafından sağlandı

Insecten

De blindwantsen of plantenwantsen (Miridae) vormen een familie van de wantsen die behoren tot de insectenorde halfvleugeligen (Hemiptera).

Kenmerken

Het broze lichaam van deze insecten is langwerpig of ovaal van vorm met sterk uiteenlopende kleuren en tekeningen. De lichaamslengte varieert van 2 tot 16 millimeter. De naam blindwantsen hebben ze gekregen, omdat ze geen ocelli of puntogen hebben. Veel insecten, waaronder de andere wantsen, hebben drie ocelli aan de bovenzijde van de kop. Hiermee kunnen ze grove lichtverschuivingen waarnemen.

Leefwijze

De meeste blindwantsen zijn herbivoor en leven van plantensappen, terwijl enkele aaseters of rovers zijn. Ze beschermen zichzelf door middel van camouflage en onwelriekende afscheidingen.

Voortplanting

Tijdens haar leven zet het vrouwtje zo'n 30 tot 100 eieren af in een voedselplant.

Verspreiding en leefgebied

Deze familie komt wereldwijd voor op bovengrondse delen van allerlei planten.

In Nederland voorkomende soorten

Externe links

Bronnen, noten en/of referenties
  • David Burnie (2001) - Animals, Dorling Kindersley Limited, London. ISBN 90-18-01564-4 (naar het Nederlands vertaald door Jaap Bouwman en Henk J. Nieuwenkamp).
lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedia-auteurs en -editors
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia NL

Blindwantsen: Brief Summary ( Felemenkçe; Flemish )

wikipedia NL tarafından sağlandı

De blindwantsen of plantenwantsen (Miridae) vormen een familie van de wantsen die behoren tot de insectenorde halfvleugeligen (Hemiptera).

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedia-auteurs en -editors
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia NL

Bladteger ( Norveççe )

wikipedia NO tarafından sağlandı

Bladteger (Miridae) tilhører tegene, en gruppe av nebbmunner. Det er i Norge funnet omtrent 150 arter av bladteger.

Utseende

 src=
Typisk fremvinge fra en bladtege, med den lukkede åren, som danner to vingeceller, på den membrane vingespissen.

Bladteger er en gruppe med ganske forskjellig utseende teger. Men de har noe felles, det er den membrane vingespissen på dekkvingene, der en åre tydelig kan ses. Denne åren danner to vingeceller. Men det er noen arter som bare har en slik lukket celle, og noen mangler tilsynelatende også vingeåren. Et annet viktig kjennetegn er at de mangler punktøyne (ocelli).

Generelt er bladtegene under ca. 12 mm. lange, de er ofte ovale, sett fra oversiden, eller mer lange og slanke. De er nesten alltid spinkelt bygd og temmelig skjøre. Hodet er gjerne noe spist framoverrettet (nese), fordi sugesnabelen starter helt fremme på hodet. Men det finnes unntak, noen arter ligner mer på maur enn på teger.

Noen arter er farget i kraftige farger. Gjerne rødt, grønn, svart og gulorange. Mens noen arter er beskjedent farget i mørk brun eller svart.

Levevis

Teger er nebbmunner, det vil si at de har sugende munndeler. Mange arter er skadedyr i jord- og landbruket, ved at de suger plantesaft fra nyttevekster. De fleste artene finnes i varmere strøk. Bare et fåtall finnes i Norge.

Bladteger lever på jordoverflaten. De deles ofte inn i tre mindre grupper, etter levestedet. Det er de som lever på blomster og urter, trær og busker, og i gress.

Teger har ufullstendig forvandling, overgang fra nyklekt larve til det voksne kjønnsmodne insektet går gradvis gjennom flere nymfestadier.

Bildegalleri

Systematisk inndeling / slekter

Bladteger tilhører nebbmunnene som har det til felles at munndelene er sugende og at de suger opp næringen. Nebbmunner lever av plantesaft fra planter og trær, men noen er også som rovdyr (ikke bladteger) som suger ut kroppsveske fra andre dyr. Foruten tegene består nebbmunnene av plantesugere (Homoptera).

Familien bladteger er systematisk plassert i gruppen Cimicomorpha, sammen med:

Bladteger er den mest artsrike familien av teger (Heteroptera), med over 10 000 kjente arter. Nye arter oppdages stadig, men det er mest i de varme områdene av verden. Særlig regnskogene har et rikt artsmangfold.

Et latinsk familienavn ender med ...idae, og et navn på en overfamilie på ...oidea.

Treliste

Kilder

  • Coulianos, C.-C. 1998. Annotated Catalogue of the Hemiptera-Heteroptera of Norway. Fauna Norv. Ser.B 45 (1-2), side 11-39
  • Gaun, Sven 1974. Blomsterteger (Miridae). Danmarks Fauna 81, 279 sider
  • Ottesen, P.S. (red.) 1993 Norske Insektfamilier og deres artsantall. NINA utredning 055, 40 sider.
  • Fauna Europaea Web Service (2004) Fauna Europaea version 1.1, www.faunaeur.org

Eksterne lenker

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedia forfattere og redaktører
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia NO

Bladteger: Brief Summary ( Norveççe )

wikipedia NO tarafından sağlandı

Bladteger (Miridae) tilhører tegene, en gruppe av nebbmunner. Det er i Norge funnet omtrent 150 arter av bladteger.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedia forfattere og redaktører
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia NO

Tasznikowate ( Lehçe )

wikipedia POL tarafından sağlandı
Commons Multimedia w Wikimedia Commons
 src=
Tasznik Miris striatus
 src=
Heterotoma planicoris
 src=
Lygocoris pabulinus
 src=
Błyszczyk elegancik

Tasznikowate (Miridae syn. Capsidae) – największa rodzina pluskwiaków różnoskrzydłych licząca ponad 11 tys. gatunków zgrupowanych w około 1400 rodzajach. Każdego roku opisywane są nowe taksony głównie z terenów tropikalnych i subtropikalnych. Owady tej rodziny występują na większości kontynentów. W Polsce rodzina ta jest najliczniejsza w swoim podrzędzie, a liczbę wykazanych do tej pory gatunków szacuje się na ponad 260[2][3].

Budowa ciała

Większość tasznikowatych odznacza się delikatną budową ciała. Przedstawiciele tej rodziny mają kształt owalny lub wydłużony, o długości 1–15 mm, rozmiar większości gatunków mieści się w przedziale 3-6mm[4]. Głowa pozbawiona jest przyoczek (poza niektórymi Isometopinae) i wyposażona w czteroczłonowe czułki. Aparat gębowy jest typu kłująco-ssącego, 4-członowy. Przedplecze mają szerokie, a tarczkę zwykle dużą i wyraźną. Skrzydła pierwszej pary od twardych pokryw przez półpokrywy do delikatnych i błoniastych. Druga para skrzydeł błoniasta. Odnóża są najczęściej bieżne, zdarzają się jednak gatunki o odnóżach tylnych skocznych, lub przednich chwytnych. Stopy najczęściej 3-członowe. Ważną cechą taksonomiczną tych owadów jest budowa przedstopia, tj. końcowego odcinka stopy opatrzonego pazurkami oraz znajdującymi się na nich i między nimi tworami umożliwiającymi przytrzymywanie się. Budowa przedstopia jest też podstawą podziału tej rodziny na podrodziny. Charakterystyczną cechą tasznikowatych jest podzielony krętarz, którego budowa, dzięki pracy odpowiednich mięśni, umożliwia odrzucenie odnóża[2][3].

Biologia

Najlepiej poznana jest w przypadku gatunków palearktycznych i nearktycznych. O pozostałych wiedza jest wciąż niewystarczająca[2].

Pokarm

Tasznikowate są rodziną pluskwiaków pierwotnie drapieżną, jednak znaczna część gatunków jest obecnie wtórnie roślinożerna lub wszystkożerna. Gatunki roślinożerne związane są z reguły z roślinami okrytozalążkowymi. Istnieją jednak także gatunki powiązane z roślinami paprociowymi lub iglastymi. Większość z nich to monofagi lub oligofagi[2].

Cykl życiowy

Owady te w klimacie umiarkowanym mają najczęściej 1, czasem 2–3 pokolenia rocznie. Większość z nich zimuje właśnie w tym stadium. Nieliczne zimują jako imagines. Zapłodniona samica tasznikowatych składa jaja do tkanek roślinnych (także gatunki drapieżne) za pomocą pokładełka. Podobnie jak inne pluskwiaki różnoskrzydłe, przedstawiciele tej rodziny przechodzą przeobrażenie niezupełne typu remetabolicznego[5]. Larwy są zbliżone wyglądem do form dorosłych. U larw żerujących na liściach drzew występuje pokryty lepką wydzieliną narząd rektalny, który w razie utraty kontaktu z podłożem jest wyrzucany, umożliwiając przylgnięcie do liścia poniżej[2]. Owady dorosłe żyją od dwóch tygodni do kilku miesięcy[5].

Klasyfikacja i systematyka

Rodzina ta należy do infrarzędu Cimicomorpha i wraz z rodziną Tingidae tworzy nadrodzinę Miroidea. Tasznikowate dzieli się na 8 podrodzin[6]:

Występowanie

Przedstawiciele tej rodziny występują we wszystkich krainach zoogeograficznych świata[2]. W Europie wykazano ponad 1200 gatunków[7], z czego w Polsce występuje ponad 260[3]. Fauna krajowa należy do 6 podrodzin[2] (zobacz: tasznikowate Polski).

Znaczenie gospodarcze

W związku z dużą różnorodnością w sposobie odżywiania się, wśród tej rodziny znajdują się owady zarówno szkodliwe jak i pożyteczne. Wśród fitofagów można tu znaleźć szkodniki upraw zbożowych (np. Trigonotylus sp.), pomidorów i ziemniaków (np. zmienik ziemniaczak), buraka, lnu, konopi i bawełny (Polymerus vulneratus), roślin motylkowatych (ozdobnik lucernowiec) i wielu innych. Z kolei gatunki drapieżne są uważane za pożyteczne i wiele z nich jest używanych do biologicznego zwalczania szkodników. W Polsce brano pod uwagę m.in. Psallus ambiguus[2].

Przypisy

  1. Miridae, w: Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. a b c d e f g h Jacek Gorczyca, Aleksander Herczek: Klucze do oznaczania owadów Polski cz. XVIII, zeszyt 6a: Tasznikowate. Toruń: Polskie Towarzystwo Entomologiczne, 2002, s. 3–11. ISBN 83-88518-43-7.
  3. a b c Fauna Polski – charakterystyka i wykaz gatunków. Bogdanowicz W., Chudzicka E., Pilipiuk I. i Skibińska E. (red.). T. I. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2004, s. 199–200. ISBN 83-88147-04-8.
  4. G.G. Cassis G.G., R.T.R.T. Schuh R.T.R.T., Systematics, Biodiversity, Biogeography, and Host Associations of the Miridae (Insecta: Hemiptera: Heteroptera: Cimicomorpha), „Annual Review of Entomology”, 57 (1), 2011, s. 377–404, DOI: 10.1146/annurev-ento-121510-133533 [dostęp 2017-02-07] (ang.).
  5. a b Jiří Zahradník: Przewodnik: Owady. Warszawa: Multico, 2000, s. 120. ISBN 83-7073-132-5.
  6. G.G. Cassis G.G., R.T.R.T. Schuh R.T.R.T., Systematics, Biodiversity, Biogeography, and Host Associations of the Miridae (Insecta: Hemiptera: Heteroptera: Cimicomorpha), „Annual Review of Entomology”, 2012 .
  7. Myridae w Fauna Europaea. [dostęp 2012-06-24].
lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia POL

Tasznikowate: Brief Summary ( Lehçe )

wikipedia POL tarafından sağlandı
 src= Tasznik Miris striatus  src= Heterotoma planicoris  src= Lygocoris pabulinus  src= Błyszczyk elegancik

Tasznikowate (Miridae syn. Capsidae) – największa rodzina pluskwiaków różnoskrzydłych licząca ponad 11 tys. gatunków zgrupowanych w około 1400 rodzajach. Każdego roku opisywane są nowe taksony głównie z terenów tropikalnych i subtropikalnych. Owady tej rodziny występują na większości kontynentów. W Polsce rodzina ta jest najliczniejsza w swoim podrzędzie, a liczbę wykazanych do tej pory gatunków szacuje się na ponad 260.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia POL

Miridae ( Portekizce )

wikipedia PT tarafından sağlandı

Miridae é um táxon que corresponde a maior família de Heteroptera, com aproximadamente 10000 espécies dentro de 1383 gêneros ao redor do mundo (Schuh, 1995). A Região Neotropical, representada por aproximadamente 3000 espécies, possui o dobro do número registrado para a Região Neártica (Henry & Froeschner, 1988; Schuh, 1995). No Brasil são conhecidas cerca de 1000 espécies, número baixo considerando-se o tamanho territorial e a diversidade florística que o colocam em primeiro lugar na biodiversidade mundial. Para muitos estados brasileiros, principalmente aqueles da região Nordeste, a diversidade de mirídeos é praticamente desconhecida. Minas Gerais é o estado que apresenta a maior riqueza documentada, com 155 espécies.

 src=
Miridae - Lygus pratensis

Os mirídeos têm sido alvo de estudos pelos danos que causam às plantas cultivadas (Wheeler, 2000a), pela presença de espécies predadoras com potencial para agentes de controle biológico (Wheeler, 2000b), e pelo fato biológico de que grande número de espécies fitosuccívoras, conhecidas como "facultativas" ou omnívoras, apresentar, ocasionalmente, hábitos predatórios (Henry, 2000). A demanda por identificação de mirídeos para pesquisas relacionadas às plantas cultivadas tem se intensificado. Muitas espécies têm sido identificadas como novas, como novos registros para plantas hospedeiras e como ocorrência inédita em regiões brasileiras. Isto sugere mudanças comportamentais de espécies fitosuccívoras. Trata-se de uma dinâmica crescente, possivelmente acompanhando as mudanças tecnológicas nos tratamentos agrícolas. ( Texto retirado da Iheringia, Sér. Zool. no.91 Porto Alegre Nov. 2001 publicado pelo professor da Universidade Federal de Viçosa, Paulo Sérgio Fiuza Ferreira, especialista em taxonomia de insetos.)

 title=
lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Autores e editores de Wikipedia
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia PT

Miride ( Romence; Moldovaca )

wikipedia RO tarafından sağlandı

Miridele (Miridae), numite și capside (Capsidae), este o familie foarte mare de insecte (cu peste 10.000 de specii) din ordinul hemipterelor. Este considerată cea mai importantă familie de heteroptere, ea singură cuprinzând o pătrime din numărul total al specii lor de heteroptere.[1][2]

Sunt insecte mici, de câțiva milimetri, rareori peste 1 cm. Au aspecte foarte variate, adesea fiind viu colorate. Deseori se observă și dimorfism sexual. Ocelii sunt absenți. Rostrul cu 4 segmente. Tarsele obișnuit cu 3 segmente. La hemielitră prezintă clavus și cuneus, dar nu au embolium. Membrana hemielitrei are la bază două celule, rareori numai una, de la care pleacă o nervură scurtă. Corseletul are la unele forme ridicături și șanțuri transversale. Există și forme brahiptere, adesea fără cuneus și fără membrană la hemielitre.[1][2]

Trăiesc pe flori și frunze. Majoritatea speciilor sunt fitofage (monofage sau oligofage) și se hrănesc cu seva plantelor, însă unele sunt prădătoare ale artropodelor mici (afide și alte insecte mici), de ex. blefaridopterul (Blepharidopterus angulatus) este un prădător important al acarianului roșu al pomilor (Panonychus ulmi).[1][2]

Mai multe miride provoacă pagube considerabile plantelor cultivate. Astfel, ploșnița coacăzului și agrișului (Lygocoris rugicollis, sin. Plesiocoris rugicollis), al cărei gazdă inițială a fost salcia (Salix), atacă acum mărul, coacăzul negru și coacăzul roșu, în timp ce ploșnița de fânețe (Lygocoris pabulinus, sin. Lygus pabulinus) este un dăunător aproape cosmopolit cu numeroase varietăți. Ploșnița ceaiului (Helopeltis theivora) atacă arborele de cacao și ceai în sud-estul Asiei. Ploșnițele cacaotierului (Sahlbergella singularis și Distantiella theobroma) sunt dăunători ai arborelui de cacao în vestul Africii. Culturile de lucerna și alte leguminoase furajere sunt atacate de mai multe specii de miride, ca: ploșnița lucernei (Adelphocoris lineolatus), ploșnița de câmp (Lygus pratensis), ploșnița neagră a sfeclei (Polymerus cognatus) și ploșnița verde de câmp (Lygus rugulipennis). Ploșnița cartofului (Closterotomus norwegicus, sin. Calocoris norvegicus) se dezvoltă pe cartofi.[1][2]

În România au fost înregistrate 271 specii de miride.[3][4][5]

Referințe

  1. ^ a b c d Mihail A. Ionescu, Matilda Lăcătușu. Entomologie. Editura Didactică și Pedagogică, București, 1971
  2. ^ a b c d O. W. Richards, R. G. Davies. Imms' General Textbook Of Entomology. 10th Edition. Volume 2: Classification and Biology. Chapman and Hall, London, 1977
  3. ^ Aurora Stănescu. Catalogue of Mirids (Heteroptera: Miridae) from Romania. Travaux du Muséum National d’Histoire Naturelle “Grigore Antipa”, Volume 43, 2001.
  4. ^ Aurora Stănescu. The Miridae (Heteroptera) Species List of Maramureș (Romania). Transylvanian Review of Systematical and Ecological Research 5, "The Maramureș Mountains Nature Park". Sibiu 2008
  5. ^ Florentina Togănel. Heteroptere din colecția „Bela Kis” conservate la Muzeul de Științele Naturii din Tg. Mureș (Heteroptera: Miridae). Muzeul Olteniei Craiova. Oltenia. Studii și comunicări. Științele Naturii. Vol. XXII/2006


lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedia autori și editori
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia RO

Miride: Brief Summary ( Romence; Moldovaca )

wikipedia RO tarafından sağlandı

Miridele (Miridae), numite și capside (Capsidae), este o familie foarte mare de insecte (cu peste 10.000 de specii) din ordinul hemipterelor. Este considerată cea mai importantă familie de heteroptere, ea singură cuprinzând o pătrime din numărul total al specii lor de heteroptere.

Sunt insecte mici, de câțiva milimetri, rareori peste 1 cm. Au aspecte foarte variate, adesea fiind viu colorate. Deseori se observă și dimorfism sexual. Ocelii sunt absenți. Rostrul cu 4 segmente. Tarsele obișnuit cu 3 segmente. La hemielitră prezintă clavus și cuneus, dar nu au embolium. Membrana hemielitrei are la bază două celule, rareori numai una, de la care pleacă o nervură scurtă. Corseletul are la unele forme ridicături și șanțuri transversale. Există și forme brahiptere, adesea fără cuneus și fără membrană la hemielitre.

Trăiesc pe flori și frunze. Majoritatea speciilor sunt fitofage (monofage sau oligofage) și se hrănesc cu seva plantelor, însă unele sunt prădătoare ale artropodelor mici (afide și alte insecte mici), de ex. blefaridopterul (Blepharidopterus angulatus) este un prădător important al acarianului roșu al pomilor (Panonychus ulmi).

Mai multe miride provoacă pagube considerabile plantelor cultivate. Astfel, ploșnița coacăzului și agrișului (Lygocoris rugicollis, sin. Plesiocoris rugicollis), al cărei gazdă inițială a fost salcia (Salix), atacă acum mărul, coacăzul negru și coacăzul roșu, în timp ce ploșnița de fânețe (Lygocoris pabulinus, sin. Lygus pabulinus) este un dăunător aproape cosmopolit cu numeroase varietăți. Ploșnița ceaiului (Helopeltis theivora) atacă arborele de cacao și ceai în sud-estul Asiei. Ploșnițele cacaotierului (Sahlbergella singularis și Distantiella theobroma) sunt dăunători ai arborelui de cacao în vestul Africii. Culturile de lucerna și alte leguminoase furajere sunt atacate de mai multe specii de miride, ca: ploșnița lucernei (Adelphocoris lineolatus), ploșnița de câmp (Lygus pratensis), ploșnița neagră a sfeclei (Polymerus cognatus) și ploșnița verde de câmp (Lygus rugulipennis). Ploșnița cartofului (Closterotomus norwegicus, sin. Calocoris norvegicus) se dezvoltă pe cartofi.

În România au fost înregistrate 271 specii de miride.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedia autori și editori
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia RO

Ängsskinnbaggar ( İsveççe )

wikipedia SV tarafından sağlandı

Ängsskinnbaggar eller ängsstinkflyn (Miridae) är en familj i insektsordningen halvvingar. Familjen innehåller över 10 000 kända arter som förekommer över hela världen, utom i de allra kyligaste trakterna. I Sverige finns över 230 arter.

 src=
Miris striatus.
 src=
Myrmecoris gracilis.

De flesta ängsskinnbaggar är ganska små insekter som lever på växtsafter, men det finns också några arter som har ett mer blandat födoval och kan angripa andra små insekter, till exempel bladlöss. Flera av de mer kända arterna räknas in bland skadeinsekterna, då de kan orsaka skada på växter som odlas inom jordbruket.

Som andra halvvingar har ängsskinnbaggarna ofullständig förvandling och genomgår utvecklingsstadierna ägg, nymf och imago. Honorna lägger vanligen äggen i växter.

I Sverige finns omkring 218 arter, exempelvis den klart färgade Miris striatus och den mer diskreta Stenodema laevigatum. Det finns även arter som liknar myror, som Myrmecoris gracilis.

Källor

Den här artikeln är helt eller delvis baserad på material från engelskspråkiga Wikipedia
  • Åke Sandhall; Frej Ossiannilsson (1985). Skinnbaggar, bladlöss och andra småinsekter: Naturguide i färg om dessa insekters utveckling, levnadssätt och beteenden. teckningar: Steffi Douwes; fackgranskning: Per Douwes. Stockholm: Interpublishing cop. ISBN 91-86448-09-9

Externa länkar

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedia författare och redaktörer
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia SV

Ängsskinnbaggar: Brief Summary ( İsveççe )

wikipedia SV tarafından sağlandı

Ängsskinnbaggar eller ängsstinkflyn (Miridae) är en familj i insektsordningen halvvingar. Familjen innehåller över 10 000 kända arter som förekommer över hela världen, utom i de allra kyligaste trakterna. I Sverige finns över 230 arter.

 src= Miris striatus.  src= Myrmecoris gracilis.

De flesta ängsskinnbaggar är ganska små insekter som lever på växtsafter, men det finns också några arter som har ett mer blandat födoval och kan angripa andra små insekter, till exempel bladlöss. Flera av de mer kända arterna räknas in bland skadeinsekterna, då de kan orsaka skada på växter som odlas inom jordbruket.

Som andra halvvingar har ängsskinnbaggarna ofullständig förvandling och genomgår utvecklingsstadierna ägg, nymf och imago. Honorna lägger vanligen äggen i växter.

I Sverige finns omkring 218 arter, exempelvis den klart färgade Miris striatus och den mer diskreta Stenodema laevigatum. Det finns även arter som liknar myror, som Myrmecoris gracilis.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedia författare och redaktörer
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia SV

Слепняки ( Rusça )

wikipedia русскую Википедию tarafından sağlandı
Царство: Животные
Подцарство: Эуметазои
Без ранга: Первичноротые
Без ранга: Линяющие
Без ранга: Panarthropoda
Надкласс: Шестиногие
Класс: Насекомые
Клада: Paraneoptera
Надотряд: Condylognatha
Подотряд: Клопы
Инфраотряд: Cimicomorpha
Надсемейство: Miroidea
Семейство: Слепняки
Международное научное название

Miridae Hahn, 1833

Синонимы
  • Capsidae Burmeister, 1835
Подсемейства Wikispecies-logo.svg
Систематика
на Викивидах
Commons-logo.svg
Изображения
на Викискладе
ITIS 104419NCBI 30083EOL 611FW 210279

Слепняки́ (лат. Miridae) — семейство полужесткокрылых из подотряда клопов.

Описание

Клопы средних или мелких размеров; в длину достигают от 2 до 11 мм. Тело со сравнительно мягкими покровами, имеет почти круглую или почти удлинённую форму, чаще умеренно удлинённую[1].

Развитие

Самка откладывает яйца в ткани растений. Зимуют яйца, реже взрослые. У подавляющего количества видов одно поколение в году[1].

Экология

Живут на растениях, большинство представителей растительноядные, некоторые зоофитофаги (питаются растительной и животной пищей) или хищники. Большинство растительноядных видов и зоофитофагов питаются на покрытосеменных растениях (травянистых, кустарниковых и древесных), однако, есть и такие, которые питаются на голосемянных растениях, папоротниках и древесных грибах[1].

В сельском хозяйстве

Многие виды вредят сельскому хозяйству[1].

См. также

Примечания

  1. 1 2 3 4 Определитель насекомых Дальнего Востока СССР. Т. II. Равнокрылые и полужесткокрылые / под общ. ред. П. А. Лера. — Л.: Наука, 1988. — С. 732. — 972 с. — 1950 экз.ISBN 5-7442-0921-2.
lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Авторы и редакторы Википедии

Слепняки: Brief Summary ( Rusça )

wikipedia русскую Википедию tarafından sağlandı

Слепняки́ (лат. Miridae) — семейство полужесткокрылых из подотряда клопов.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Авторы и редакторы Википедии

盲蝽科 ( Çince )

wikipedia 中文维基百科 tarafından sağlandı

盲蝽科(學名:Miridae),或作盲椿象科,是一個數量龐大而且高度多樣性的半翅目異翅亞目昆蟲,皆為小型到中型的物種,體形多樣[2]:67

本科現時包括有超過1300個屬、合共超過一萬個已知物種;而新的物種每年均有發現。本科最廣為人知的物種均為農業上的害蟲,會刺穿植物的組織,以吸取其汁液進食。這種進食的行為更不時將植物性病毒在農作物間傳染,造成經濟損失。有小量物種卻是捕食性昆蟲。

型態描述

 src=
A typical species of Miridae, showing cuneus at the tip of the corion
 src=
Wing of a species of Miridae, showing cuneus

盲蝽科物種皆為中[3]到小型[2]:67的陸生昆蟲,一般其外形呈長圓形或卵形,體長不超過12毫米(0.5英寸)。 除树盲蝽亚科物種外,其餘各亞科物種均無單眼(ocelli[2]:67[3]。 受到其前胸的形狀影響,本科物種的頭部就好像向下彎的樣子[2]:67。 部分物種有鮮艷的色彩和令人吸引的花紋,其餘的只有暗黑、甚或不顯眼的外表。 又有些物種會在其不同的生長階段拟态。 如同其他半翅目昆蟲,本科物種的成蟲若蟲都有吸管狀的(口器英语rostrum (anatomy)#insects),可分成四節,用以吸取植物繁殖器官[2]:67的汁液。 本科物種有一個用以辨識的重要特徵,就是其前翅革片端部會延伸出一個三角形、名為「楔片」的骨片狀結構(cuneus,見鱗翅目術語表[2]:67。這種楔片除本科物種以外,在其他半翅目物種中就只有Anthocoridae英语Anthocoridae的幾個物種有見。 各足跗节tarsi)幾乎都分為三節,否則就只有兩節[3][4]

分類

本科在各主要昆蟲出版物均屬於異翅亞目之下的臭蟲下目;但WoRMS將本科直接置於異翅亞目之下[5]

亞科與族

本科包括大量物種,除卻至今仍未被記錄的物種以外,Cassis & Schuh (2012)根據Schwartz (1987)的分類下,餘下各現生種分佈於超過1300個屬[6]。這千多個屬在分類樹被劃分為七個亞科、約30個族,分別如下[6]

  • 葉盲蝽亞科 Phylinae
  • 超過1300個屬,包括有[3][10]

    參考文獻

    1. ^ Henry, T. J. and A. G. Wheeler, Jr., 1988A. Family Miridae Hahn, 1833 (= Capsidae Burmeister, 1835). The plant bugs, pp. 251--507. In: Henry, T. J. and R. C. Froeschner (eds.), Catalog of the Heteroptera, or True Bugs of Canada and the Continental United States. E. J. Brill, Leiden.
    2. ^ 2.0 2.1 2.2 2.3 2.4 2.5 饒戈; 葉朝霞. 香港蝽類昆蟲圖鑑 第一版. 香港昆蟲學會. 2012. ISBN 978-988-17797-7-9 (中文(繁體)‎).
    3. ^ 3.0 3.1 3.2 3.3 3.4 3.5 3.6 郑乐怡 (编). 盲蝽科 Miridae. 中国动物志. 昆虫纲 第33卷 半翅目 盲蝽科(一)‧盲蝽亚科. 科学出版社. [2018-10-15] (中文(简体)‎).
    4. ^ Richards, O. W.; Davies, R. G. Imms' General Textbook of Entomology: Volume 1: Structure, Physiology and Development Volume 2: Classification and Biology. Berlin: Springer. 1977. ISBN 0-412-61390-5 (英语).
    5. ^ Cuvelier, Daphne. Heteroptera. World Register of Marine Species. [2018-10-14].
    6. ^ 6.0 6.1 Cassis, G.; Schuh, R. T. Systematics, Biodiversity, Biogeography, and Host Associations of the Miridae (Insecta: Hemiptera: Heteroptera: Cimicomorpha). Annual Review of Entomology. 2012, 57: 377–404. PMID 22149267. doi:10.1146/annurev-ento-121510-133533 (英语).
    7. ^ 學名:Dimia formosana Lin, 2006 臺灣狄盲椿(6000594). 臺灣數位典藏與數位學習聯合目錄. [2018-10-17] (中文(繁體)‎).
    8. ^ Die Miridae Hahn, 1831, des Mittelmeerraumes und der Makaronesischen Inseln (Hemiptera, Heteroptera). E Wagner and HH Weber, 1970
    9. ^ 9.0 9.1 9.2 9.3 9.4 9.5 Mirinae. Integrated Taxonomic Information System. 2006 [2018-10-14] (英语).
    10. ^ 10.0 10.1 劉國卿 (编). 盲蝽科 Miridae. 中国动物志. 昆虫纲 第62卷 半翅目 盲蝽科(二)‧合墊盲蝽亞科. 科学出版社. [2018-12-04]. ISBN 9787030408648 (中文(简体)‎).
    11. ^ McGregor, Robert R.; Gillespie, David R.; Quiring, Donald M.J.; Foisy, Mitch R.J. Potential Use of Dicyphus hesperus Knight (Heteroptera: Miridae) for Biological Control of Pests of Greenhouse Tomatoes. Biological Control. 1999, 16 (1): 104–110. doi:10.1006/bcon.1999.0743.
    lisans
    cc-by-sa-3.0
    telif hakkı
    维基百科作者和编辑

    盲蝽科: Brief Summary ( Çince )

    wikipedia 中文维基百科 tarafından sağlandı

    盲蝽科(學名:Miridae),或作盲椿象科,是一個數量龐大而且高度多樣性的半翅目異翅亞目昆蟲,皆為小型到中型的物種,體形多樣:67。

    本科現時包括有超過1300個屬、合共超過一萬個已知物種;而新的物種每年均有發現。本科最廣為人知的物種均為農業上的害蟲,會刺穿植物的組織,以吸取其汁液進食。這種進食的行為更不時將植物性病毒在農作物間傳染,造成經濟損失。有小量物種卻是捕食性昆蟲。

    lisans
    cc-by-sa-3.0
    telif hakkı
    维基百科作者和编辑