El acónito variegado (Aconitum variegatum) ye una planta yerbácea viviega del xéneru Aconitum de la familia de les Ranunculacees.
Aconitum variegatum, describióse por Carlos Linneo y espublizóse en Species Plantarum 1: 532, nel añu 1753.[1]
Aconitum: nome xenéricu que remanez del griegu antiguu akòniton (= "planta venenosa"). Ello ye que la planta ye conocida pola so alta tosicidá dende l'antigüedá homérica. Esti nome probablemente indicaba una planta venenosa endémica que'l so hábitat yera común ente les roques serrapatoses en delles zones de Grecia. Hai dos raíz que s'atribúin al so nome: akone (= "piedra"), en referencia al so hábitat; y koné (= "matar"), obviamente faciendo referencia a la so tosicidá. Tamién foi utilizáu como un símbolu negativu (maldición o vengación) na mitoloxía de los pueblos mediterráneos. Según otres fontes ( Pliniu'l Vieyu[2]) el nome Aconitum derivar d'un antiguu puertu nel Mar Negru, llamáu "Aconis". El nome científicu anguaño aceptáu ( Aconitum ) foi propuestu por Carl von Linneo (1707-1778), biólogu y escritor suecu, consideráu'l padre de la moderna clasificación científica de los organismos vivos, na publicación de Species Plantarum de 1753.
variegatum: epítetu llatín que significa "abigarrado"[3]
Númberu de cromosomes de Aconitum variegatum (Fam. Ranunculaceae) y táxones infraespecíficos: n=8; 2n=16, 24[4]
.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. El acónito variegado (Aconitum variegatum) ye una planta yerbácea viviega del xéneru Aconitum de la familia de les Ranunculacees.
Oměj pestrý (Aconitum variegatum) je druh rostliny z čeledi pryskyřníkovité (Ranunculaceae).
Jedná se asi o 30–200cm vysokou vytrvalou rostlinu s podzemním oddenkem a nepravidelně kulovitými bulvami.[1][2] Lodyha je lysá, obvykle přímá.[1] Listy jsou střídavé, dolní dlouze řapíkaté, horní až přisedlé. Čepele jsou v obrysu mnohoúhelníkovité, dlanitě členěné, pětisečné (řidčeji až sedmi),[3] oboustranně lysé, nelesklé.[1] Květy jsou nejčastěji modré barvy a jsou uspořádány do květenství, hroznu někdy s postranními hrozeny, květenství je lysé, na bázi květních stopek s listeny, na květních stopkách jsou pod květem listénce, květní stopky jsou lysé.[1] Okvětních lístků je 5, nejčastěji sytě až světleji modrofialové, vzácně bílé nebo pestré, horní tvoří přilbu, která je kuželovitá až vakovitá, vysoce vyklenutá, asi 2x vyšší než široká.[1][3] Kvete v červnu až v srpnu.[3] Uvnitř jsou dva kornoutovité nektáriové lístky s nektárii, jsou rovné nebo jen zahnuté, lysé, ostruha je na konci hákovitě zahnutá. Tyčinek je mnoho. Semeníky jsou většinou 3, řidčeji 5.[2] Plodem je měchýřek, měchýřky jsou uspořádány do souplodí. Počet chromozómů je 2n=16.[1] Oměj pestrý je náš nejproměnlivější oměj, kdy variabilitu podmiňuje jak prostředí, tak i genetika.[1]
Velmi variabilní druh a také taxonomický komplex, mimo ČR je rozlišováno více poddruhů a variet i další příbuzné druhy, jako Aconitum degenii a Aconitum pilipes.[2]
Jedná se o evropský druh, roste ve střední Evropě na jih po Slovinsko a severní Itálii, na východ po východní Karpaty.[1] V ČR se vyskytuje roztroušeně od nížin do subalpinského stupně, v nižších polohách často ve stinných roklích, v horských oblastech často roste v luzích podél vodních toků a ve vysokostébelných nivách.[3]
Obrázky, zvuky či videa k tématu oměj pestrý ve Wikimedia Commons
Oměj pestrý (Aconitum variegatum) je druh rostliny z čeledi pryskyřníkovité (Ranunculaceae).
Der Bunte Eisenhut (Aconitum variegatum),[1] auch Gescheckter Eisenhut genannt, ist eine Pflanzenart aus der Gattung Eisenhut (Aconitum) innerhalb der Familie der Hahnenfußgewächse (Ranunculaceae). Sie ist in den Gebirgsgegenden Europas verbreitet.
Der Bunte Eisenhut wächst als sommergrüne, ausdauernde krautige Pflanze und erreicht Wuchshöhen meist 60 bis 200 (25 bis 250) Zentimetern.[1] Die aufrechten oder überhängenden, hin- und hergebogenen Stängel sind kahl.[1]
Die wechselständig angeordneten Laubblätter sind meist gestielt und im oberen Stängelbereich sitzend. Die Blattspreiten sind drei- bis siebenteilig und, besonders im oberen Stängelbereich, meist nicht bis zum Grund geteilt. Es ist Netznervatur vorhanden.[1]
Die Blütezeit liegt am Ende des Frühsommers[1] und reicht von Juli bis September. Es wird ein traubiger Blütenstand gebildet. Der Blütenstiel ist kahl und drüsenlos. Die relativ großen, zwittrigen Blüten sind zygomorph und fünfzählig. Die Blütenhüllblätter sind außen kahl. Die violetten, selten blauen Blütenhelme sind nur am Rücken behaart und deutlich höher als breit, im Verhältnis 1 : 2,5. Die geraden Nektarien erreichen den Helmgipfel nicht. Die drei bis meist fünf freien Fruchtblätter sind an den Bauchnähten behaart.[1] Die Samen sind braun.[1]
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 16.[2]
Der Bunte Eisenhut enthält in allen Pflanzenteilen Talatisamin, ein Alkaloid, das dem Aconitin ähnelt. Dadurch dürfte die Pflanze ähnlich giftig wie der Blaue Eisenhut sein.[1]
Vom ähnlichen Rispigen Eisenhut (Aconitum paniculatum Lam.), mit dem der Bunte Eisenhut zur Sammelart Aconitum variegatum agg. zusammengefasst wird, unterscheidet er sich durch kahle oder zumindest nicht drüsig behaarte Blütenstiele und den höheren Helm. Der für die Gattung charakteristische Helm des Bunten Eisenhutes ist etwa doppelt so hoch wie breit und weißbunt gescheckt, wodurch er sich vom Blauen Eisenhut unterscheidet.
Beim Bunten Eisenhut handelt es sich um einen Hemikryptophyten.
Eine Besonderheit bei Aconitum variegatum ist die Blütenknospe, die während ihrer Entwicklung mit einer wässrigen Flüssigkeit gefüllt ist. In diesem Miniaturgewässer (Phytotelm) leben für einige Tage Hefen.[3]
Der Bunte Eisenhut ist in den Gebirgsgegenden Europas verbreitet. Der Bunte Eisenhut (Aconitum variegatum subsp. variegatum) kommt in Mitteleuropa im Harz, in der Rhön, im Schwäbisch-Fränkischen Jura, im Bayerischen Wald, im Alpenvorland und in den Ostketten der Alpen (östlich einer Linie von Lindau zum Lago Maggiore) selten, aber meist in kleineren Beständen vor.[4]
Der Bunte Eisenhut besiedelt Auenwälder, bachbegleitendes Gestrüpp und Hochstaudenfluren, er geht aber häufiger in wechseltrockene, sommerwarme Gebüsche.[4] Man findet ihn besonders an Bächen in Auwäldern, aber auch in Buchenwäldern und subalpinen Hochstaudenfluren. Er gedeiht in Gesellschaft des Alnetum incanae aus der Verband Alno-Ulmion, aber auch in Gesellschaften der Verbände Tilio-Acerion, Berberidion und seltener auch des Adenstylion.[2] In den Allgäuer Alpen steigt er in Bayern am Falken oberhalb des Engeratsgundsees bis zu 2080 Metern Meereshöhe auf.[5]
Der Bunte Eisenhut gedeiht am besten auf sickerfeuchten, auch nassen, nährstoffreichen, mild humosen Lehm- und Tonböden.[4]
Der Gescheckte Eisenhut wurde 1996 in der Roten Liste in Deutschland als ungefährdet bewertet, ist aber in Deutschland seit 1980 nach BNatSchG (Gesetz über Naturschutz und Landschaftspflege, kurz Bundesnaturschutzgesetz) besonders geschützt.[1][6]
Die Erstveröffentlichung von Aconitum variegatum erfolgte 1753 durch Carl von Linné.
Man unterscheidet 1989 in Europa mehrere Unterarten bei Aconitum variegatum:[7]
Nach InfoFlora kann man in der Schweiz noch weitere Unterarten unterscheiden:[8]
Nur regionale Trivialnamen sind: Eliaswagen (Weser), Gickel und Tise (Schlesien), Narrenkap (Preußen), Peer un Wagen (Bremen) und Rüter to Peer (Bremen).[9]
Der Bunte Eisenhut (Aconitum variegatum), auch Gescheckter Eisenhut genannt, ist eine Pflanzenart aus der Gattung Eisenhut (Aconitum) innerhalb der Familie der Hahnenfußgewächse (Ranunculaceae). Sie ist in den Gebirgsgegenden Europas verbreitet.
De bóntje paterskap of de narrekap (Aconitum variegatum) is 'n plantj vanne ranonkelfemielje (Ranunculaceae). De plantj kump veur innen Europese bergregio, worónger inne Alpe. Wiejer wuuertj de plantj in Nederlandj väöl gebroek inne sierhäöf.
De bóntje paterskap greutj es 'n zomergreun, kroedechtige plantj en greutj toet 'n huuegdje van 60 toet 200 cm. De rechstäöndje of euverhangendje stengele zeen kaal (ónbehaordj). De blajer zeen drie- toet zevedeilig. De bleujtied ligk anen ènj vanne veurzomer: van julie toet september. De zäöj zeen broen enne plantj is aeve giftig wie de blawwe paterskap.
De naam narrekap wuuertj veur dees plantj gebroek inne Duutsje dialekten en is kómmen euverwejje vanoet 't Ripuarisch.
De bóntje paterskap of de narrekap (Aconitum variegatum) is 'n plantj vanne ranonkelfemielje (Ranunculaceae). De plantj kump veur innen Europese bergregio, worónger inne Alpe. Wiejer wuuertj de plantj in Nederlandj väöl gebroek inne sierhäöf.
De bóntje paterskap greutj es 'n zomergreun, kroedechtige plantj en greutj toet 'n huuegdje van 60 toet 200 cm. De rechstäöndje of euverhangendje stengele zeen kaal (ónbehaordj). De blajer zeen drie- toet zevedeilig. De bleujtied ligk anen ènj vanne veurzomer: van julie toet september. De zäöj zeen broen enne plantj is aeve giftig wie de blawwe paterskap.
De naam narrekap wuuertj veur dees plantj gebroek inne Duutsje dialekten en is kómmen euverwejje vanoet 't Ripuarisch.
Aconitum variegatum is a species of flowering plant belonging to the family Ranunculaceae.[1]
Its native range is Central and Southeastern Europe to Central Ukraine.[1]
Aconitum variegatum is a species of flowering plant belonging to the family Ranunculaceae.
Its native range is Central and Southeastern Europe to Central Ukraine.
El acónito variegado (Aconitum variegatum) es una planta herbácea vivaz del género Aconitum de la familia de las Ranunculáceas.
Aconitum variegatum, fue descrita por Carlos Linneo y publicado en Species Plantarum 1: 532, en el año 1753.[1]
Ver:Aconitum
variegatum: epíteto latíno que significa "abigarrado"[2]
Número de cromosomas de Aconitum variegatum (Fam. Ranunculaceae) y táxones infraespecíficos: n=8; 2n=16, 24[3]
El acónito variegado (Aconitum variegatum) es una planta herbácea vivaz del género Aconitum de la familia de las Ranunculáceas.
Aconitum variegatum, l'aconit panaché, ou aconit paniculé, est une espèce de plantes herbacées vivaces du genre Aconitum, famille des Ranunculaceae.
La fleur est très proche de l'aconit tue-loup, mais la plante s'en différencie par la disposition des fleurs, en panicule
données d'après : Julve, Ph., 1998 ff. - Baseflor. Index botanique, écologique et chorologique de la flore de France. Version : 23 avril 2004.
C'est une plante très vénéneuse contenant des alcaloïdes et glucosides dont principalement l'aconitine. Ses fleurs sont parmi les plus toxiques de la flore naturelle italienne. Les symptômes d'empoisonnement par cette plantes sont les nausées, vomissements, diarrhées, bradycardie, arythmie et finalement l'arrêt cardiaque et la mort.
Aconitum variegatum, l'aconit panaché, ou aconit paniculé, est une espèce de plantes herbacées vivaces du genre Aconitum, famille des Ranunculaceae.
Pisane črijki (Aconitum variegatum) su rostlina ze swójby maslenkowych rostlinow (Ranunculaceae). Dalše serbske mjeno je pisane stupnički[2].
Pisane črijki su trajne zelo, kotrež docpěje wysokosć wot 75 hač 150 cm.
Stołpik je často tam a wróćo zhibnjeny a čerwjenojće šakaty.
Łopjena su hač spódka třidźělne hač pjećdźělne.
Kćěje wot julija hač do septembra. Módre, wioletne, zelenje a běle šakate kćenja steja w čumpatych, dołhich kićach. Jich helm je wyši hač šěroki. Kćenjowe stołpiki su nahe abo wotstejo kosmate.
Hižo 1-2 g jěda tuteje rostliny skutkujetej smjerćonošnje. Alkaloid akonitin najprjedy nerwy rozbudźi a potom lemi. Jěd samo intaktnu kožu předrěwa.
Rosće we wudolinowych lěsach, łučinowych lěsach. Ma radšo čerstwe hač włóžne, wutkate a zwjetša wapnite pódy.
Rostlina je w srjedźnych horinach a alpskim předkraju rozšěrjena.
« Pisane črijki » w druhich wikimediskich projektach :
Jeli eksistuje w druhej rěči hižo bóle wuwity nastawk ze samsnej temu, potom přełožuj a dodawaj z njeho.
Jeli nastawk ma wjace hač jedyn njedostatk, wužiwaj prošu předłohu {{Předźěłuj}}. Nimo toho so awtomatisce kategorija Kategorija:Zarodk wo biologiji doda.
Pisane črijki (Aconitum variegatum) su rostlina ze swójby maslenkowych rostlinow (Ranunculaceae). Dalše serbske mjeno je pisane stupnički.
Aconitum variegatum (L., 1753), comunemente noto come aconito screziato, è una pianta erbacea e velenosa appartenente alla famiglia delle Ranunculaceae, diffusa in buona parte dell'Europa centrale e meridionale[1].
Il nome del genere (“Aconitum”) deriva dal greco akòniton (= “pianta velenosa”). La pianta infatti risulta conosciuta per l'alta sua tossicità fin dai tempi dell'antichità omerica. Con questo nome probabilmente veniva indicata una pianta velenosa endemica il cui habitat frequente era tra le rocce ripide di alcune zone della Grecia. Due sono le radici che vengono attribuite al nome: (1) akòne (= “pietra”) facendo riferimento al suo habitat; (2) koné (= “uccidere”), facendo ovviamente riferimento alla sua tossicità. Veniva anche usata come simbolo negativo (maleficio o vendetta) nella mitologia dei popoli mediterranei. L'epiteto specifico (variegatum) si riferisce alle sfumature presenti sui fiori.
Il binomio scientifico attualmente accettato (Aconitum napellus) è stato proposto da Carl von Linné (1707 – 1778) biologo e scrittore svedese, considerato il padre della moderna classificazione scientifica degli organismi viventi, nella pubblicazione ”Species Plantarum” del 1753.
La seguente descrizione va riferita alla specie Aconitum variegatum L. s.l. (per i caratteri specifici delle sottospecie vedi il paragrafo “Sistematica”).
Sono piante erbacee, perenni la cui altezza può essere da 4 a 15 dm. La forma biologica è definita come geofita rizomatosa (G rhiz), ossia sono piante che portano le gemme in posizione sotterranea. Durante la stagione avversa non presentano organi aerei e le gemme si trovano in organi sotterranei come rizomi, un fusto sotterraneo dal quale, ogni anno, si dipartono radici e fusti aerei.
Le radici sono secondarie da rizoma a forma rotonda. Si rigenerano durante la fioritura.
L'infiorescenza è una pannocchia ramosa terminale con l'asse principale a zigzag. Alla base l'infiorescenza è fogliosa; i rami (perlopiù glabri o con brevi peli non ghiandolosi) sono divaricati mentre i fiori sono disposti in modo distanziato ma raccolti a gruppi. Alla diramazione dei rami sono presenti delle foglie di tipo bratteale. Lunghezza dell'infiorescenza: 15 – 30 cm.
Questi fiori sono considerati fiori arcaici, o perlomeno derivati da fiori più arcaici dalla struttura aciclica. Il perianzio è formato da due verticilli: gli elementi esterni hanno una funzione di protezione e sono chiamati tepali o sepali (la distinzione dei due termini in questo caso è ambigua e quindi soggettiva); quelli interni sono dei nettari[2] (in questo fiore la corolla è praticamente assente). I fiori sono pentameri (a cinque elementi) a simmetria zigomorfa (o bilaterale) ed ermafroditi. Il colore del perianzio è blu, violetto o anche biancastro con sfumature (in genere le sfumature sono più chiare e poste nella parte apicale dei sepali). Dimensione dei fiori: 25 – 35 mm.
Il frutto è costituito da un aggregato di 3 - 5 capsule o follicoli sessili e polispermi (frutto secco sviluppato longitudinalmente con delle fessure per la fuoriuscita dei semi). Ogni follicolo termina con un becco diritto.
Il genere Aconitum comprende 250 specie[4] (una dozzina delle quali sono spontanee dei territori italiani) distribuite soprattutto nelle regioni temperate. La famiglia delle Ranunculaceae invece comprende oltre 2000 specie distribuite su circa 47 generi[4] (2500 specie e 58 generi secondo altre fonti[5]).
Da un punto di vista sistematico (e pratico) le specie di questo genere vengono classificate in base al colore e alla forma del fiore. In questo caso il fiore di “Aconito screziato” appartiene al gruppo delle piante con fiori blu o violetti e con cappuccio più alto che largo[6].
La composizione delle sottospecie di questo aconito ha subito più di una revisione tassonomica in questi ultimi decenni. Sandro Pignatti nella “Flora d'Italia”[7] comprende due sottospecie: variegatum e valesiacum (Gàyer) Gàyer (quest'ultima ora inclusa nella specie Aconitum degeni Gàyer); mentre la sottospecie nasutum (Fisch.) Götz (sempre secondo Pignatti) è inclusa nella specie Aconitum paniculatum Lam. (ora Aconitum degeni). In altre flore[8] oltre alle sottospecie variegatum e nasutum sono incluse anche le sottospecie paniculatum (Arcang.) Negodi e valesiacum (Gàyer) Greuter & Buedet (ora entrambe incluse in Aconitum degeni).
Attualmente i testi più aggiornati[9] considerano questa pianta con la seguente denominazione: Aconitum variegatum L. s.l. e con due sottospecie presenti in Italia: variegatum e nasutum (Fisch. ex Rchb.) Götz (denominazioni convalidate anche dalla Checklist dei Royal Botanic Garden Edinburgh[10]).
Il numero cromosomico di A. variegatum è: 2n = 16[11][12].
Nell'elenco seguente sono indicate alcune sottospecie, varietà e forme (non presenti sul territorio italiano – a parte i sinonimi). L'elenco può non essere completo e alcuni nominativi sono considerati da altri autori dei sinonimi della specie principale o anche di altre specie:
Sottospecie:
Varietà:
Forme:
In Italia sono indicate due sottospecie:
Nell'elenco seguente sono indicati alcuni ibridi interspecifici[12][15]:
Questa entità ha avuto nel tempo diverse nomenclature. L'elenco seguente indica alcuni tra i sinonimi più frequenti:
Gli aconiti sono fiori di facile identificazione rispetto ad altri generi; più difficile è distinguere tra di loro le varie specie di aconito specialmente quelle di colore blu-violetto. Il casco (o elmo) insieme all'infiorescenza sono le parti più utili per distinguere le varie specie.
È una pianta velenosa (contiene alcaloidi e glucosidi – soprattutto l'aconitina). I suoi fiori sono tra i più tossici della flora spontanea italiana. I sintomi per avvelenamento di questa pianta sono nausea, vomito, diarrea, bradicardia, aritmia e infine arresto cardiaco e morte. Nella medicina popolare, anticamente, venivano usate le radici opportunamente essiccate per le seguenti proprietà medicamentose: antinfiammatorie (attenua uno stato infiammatorio), antireumatiche (attenua i dolori dovuti all'infiammazione delle articolazioni), vermifughe (elimina i vermi intestinali) e analgesiche (attenua in generale il dolore)
Queste piante vengono soprattutto coltivate come fiori ornamentali grazie all'elegante contrasto tra i fiori e i ricco e decorativo fogliame. Sono piante rustiche (di facile impianto e mantenimento) e si adattano a qualsiasi tipo di terreno. Superano facilmente i rigori dell'inverno.
Aconitum variegatum (L., 1753), comunemente noto come aconito screziato, è una pianta erbacea e velenosa appartenente alla famiglia delle Ranunculaceae, diffusa in buona parte dell'Europa centrale e meridionale.
Multimedia w Wikimedia Commons Tojad dzióbaty, tojad pstry[2] (Aconitum variegatum L.) – gatunek rośliny z rodziny jaskrowatych. Występuje w środkowej, południowej i wschodniej Europie oraz w Turcji[3]. W Polsce występuje głównie w Karpatach i Sudetach, poza nimi jeszcze na przedgórzu Sudetów, na Wyżynie Małopolskiej i Lubelskiej, na Pojezierzu Kaszubskim i Pobrzeżu Gdańskim[4].
Bylina, hemikryptofit. Gatunek charakterystyczny dla zespołu Arunco-Doronicetum austriaci[5]. Występuje w zespołach ziołorośli i w lasach, szczególnie nad potokami, na obrzeżach lasów, na polanach, upłazach i ustalonych piargach. Kwitnie od czerwca do września, zapylany jest przez trzmiele[4]. Owoce dojrzewają od września i stopniowo rozsiewają się. Wszystkie części rośliny są silnie trujące.
W Polsce gatunek ten objęty jest prawną ochroną gatunkową. W latach 1957–2014 znajdował się pod ochroną ścisłą, od 2014 roku podlega ochronie częściowej[6][7]. Znaczna część jego stanowisk jest chroniona w parkach narodowych i rezerwatach, zagrożone są tylko niektóre stanowiska nadrzeczne wskutek regulacji rzek i potoków. Sporadycznie bywa też niszczony przez zrywanie lub przesadzanie do ogródków[4].
Gatunek o dużej zmienności. W Polsce występuje tylko podgatunek typowy Aconitum variegatum subsp. variegatum[4]. Tworzy mieszańce z tojadem mocnym (tojad Berdaua A. ×berdaui), t. wiechowatym (tojad kosmatoowockowy A. ×hebegynum DC.) oraz t. wschodniokarpackim (tojad Pawłowskiego A. ×pawlowskii Mitka & Starm.)[4][8].
Rośnie na żyznych i wilgotnych glebach w lekkim półcieniu. Roślina nie wymaga zabezpieczenia na zimę – w warunkach środkowoweuropejskich jest w pełni mrozoodporna[9].
Tojad dzióbaty, tojad pstry (Aconitum variegatum L.) – gatunek rośliny z rodziny jaskrowatych. Występuje w środkowej, południowej i wschodniej Europie oraz w Turcji. W Polsce występuje głównie w Karpatach i Sudetach, poza nimi jeszcze na przedgórzu Sudetów, na Wyżynie Małopolskiej i Lubelskiej, na Pojezierzu Kaszubskim i Pobrzeżu Gdańskim.
Стебло висотою, до 100 см, пряме. Листки черешкові пальчастороздільні.
Квітки блакитні, синюваті або жовті, в розлогій китиці, неправильної форми. Цвіте у липні — серпні.
Плід — збірний, з голих або слабоопушених листянок.
Росте в Карпатах на луках, серед чагарників, на лісових галявинах, в долинах гірських річок.
Внесена до «Переліку рідкісних і таких, що перебувають під загрозою зникнення, видів рослинного світу на території Тернопільської області» (рішення Тернопільської обласної ради від 11 листопада 2002 № 64).
Росте в лісах, на узліссях, серед чагарників.
Для виготовлення галенових препаратів викопують восени коренебульби. У народній медицині використовують також траву, заготовлену під час цвітіння.
Коренебульби аконіту строкатого містять алкалоїди (аконітин, аконіфін, ацетилзонгорин, зонгорамін та інші).
Галенові препарати аконіту мають болетамувальну, протимікробну, протипухлинну активність.
Використовують при ревматизмі, невралгії, мігрені, ішіасі, злоякісних пухлинах, простудних захворюваннях дихальних шляхів.
Це незавершена стаття про Жовтецеві.Aconitum variegatum là một loài thực vật có hoa trong họ Mao lương. Loài này được L. mô tả khoa học đầu tiên năm 1753.[1]
Aconitum variegatum là một loài thực vật có hoa trong họ Mao lương. Loài này được L. mô tả khoa học đầu tiên năm 1753.
Aconitum variegatum L., 1753
Боре́ц пёстрый (лат. Acónitum variegátum) — многолетнее травянистое растение, вид рода Борец (Aconitum) семейства Лютиковые (Ranunculaceae).
Декоративное, поздно цветущее садовое растение, изредка с белыми цветками.
Листья и клубни ядовиты, содержат алкалоид аконитин.
Клубни круглые, нередки маленькие клубеньки в пазухах листьев. Стебли высотой около 1,5 м, простые или с отстоящими ветвями, голые.
Листья плотные, без опушения, глубоко пяти—семи-рассечённые, с ромбическими сегментами; стеблевые менее, прикорневые более глубоко надрезанные с короткими зубцами.
Соцветие — рыхлая кисть, цветки сидят по 1—2 на длинных, голых или опушённых цветоножках. Околоцветник голубой или тёмно-синий с белым. Шлем высоко-колоколообразный, далеко отстоящий от боковых долей околоцветника, с небольшим отогнутым носиком, нижние доли ланцетные, отогнутые вниз. Тычинки голые; завязи в числе пяти.
Ареал вида охватывает материковую часть Европы (Австрия, Чехословакия, Германия, Венгрия, Польша, Швейцария, Болгария, Югославия, северо-восток Греции, север Италии, юго-восток Франции, северо-восток Испании, юго-запад Белоруссии, запад Украины) и Турцию[2].
Произрастает в лесах и перелесках.
Вид Борец пёстрый входит в род Борец (Aconitum) трибы Живокостные (Delphinieae) подсемейства Лютиковые (Ranunculoideae) семейства Лютиковые (Ranunculaceae) порядка Лютикоцветные (Ranunculales).
По данным The Plant List на 2010 год, в синонимику вида входят[3]:
Боре́ц пёстрый (лат. Acónitum variegátum) — многолетнее травянистое растение, вид рода Борец (Aconitum) семейства Лютиковые (Ranunculaceae).
Декоративное, поздно цветущее садовое растение, изредка с белыми цветками.
.PNG)
.PNG)
