Nile region, Oases, Mediterranean region, Eastern desert and Sinai.
Native to Argentina, naturalized in warm regions.
Nicotiana glauca,commonly referred to as wild tobacco or tree tabacco, can be described as a small shrub that stands about 5 m tall (Furer, Hersch, Silvetzki, Breuer, Zevin, 2011; 47). The leaves ofN. glaucaare large, alternate, ovate, and colored blue-green (Furer, Hersch, Silvetzki, Breuer & Zevin, 2011; 47). The shrub gets its name from the color of its leaves, stemming from the Greek wordglaucameaning bluish-gray (Furer, Hersch, Silvetzki, Breuer & Zevin, 2011; 47). Nicotiana glauca, tree tobacco, is a flowering plant belonging to the potato family (Natureserve 2014). The flowers are tubular and yellow with lengths ranging from 32 to 42 mm (Ollerton, Watts, Connerty, Lock, Wilson, Schueller, Nattero, Cocucci, Izhaki, Geerts, Pauw & Stout, 2012: 88).
Nicotinana glauca is native to South America in Bolivia and Argentina (Tadmor-Melamed, Markman, Arieli, Distl, Wink & Izhaki 2004: 845). It is not native to the United States but has found to be an invasive species in Alabama, Arizona, California, Florida, Hawaii, Maryland, New Jersey, New Mexico, and Nevada (NatureServe, 2014). Nicotiana glauca has also been found in Peru, Israel, Tenerife, Greece, South Africa, and Australia (Ollerton, Watts, Connerty, Lock, Wilson, Schueller, Nattero, Cocucci, Izhaki, Geerts, Pauw & Stout, 2012: 87).
It mainly thrives in dry semi-arid locations such as quarries, dry riverbanks and along roadsides (Ollerton, Watts, Connerty, Lock, Wilson, Schueller, Nattero, Cocucci, Izhaki, Geerts, Pauw & Stout, 2012: 86-87). In South Africa and South America, the plant is seen growing alongside roads, in cattle fields, and is a common weed along rivers (Botha, Steenkamp, Oliver & Bekker, 2011: 2). N. glaucais a wide spread plant that can be found growing in warm dry climates with low elevation (Plumlee, Holstege, Blanchard, Fiser & Galey, 1993: 498).
The high amount of nectar found in Nicotiana glauca attracts pollinators and nectar robbers. Mean nectar concentration can be from 20-44% (Ollerton, Watts, Connerty, Lock, Wilson, Schueller, Nattero, Cocucci, Izhaki, Geerts, Pauw & Stout, 2012: 92). In South America the hummingbird Chlorostilbom aureoventri is can be both a pollinator and nectar robber (Ollerton, Watts, Connerty, Lock, Wilson, Schueller, Nattero, Cocucci, Izhaki, Geerts, Pauw & Stout, 2012: 89). In South Africa three species of sunbirds act as pollinators the Makachite Sunbird (Nectarina famosa), the Dusky Sunbird (Cinnyrus fuscus), and the Southern Double Colored Sunbird (Cinnyrus Chalybea) (Ollerton, Watts, Connerty, Lock, Wilson, Schueller, Nattero, Cocucci, Izhaki, Geerts, Pauw & Stout, 2012: 89). In introduced areas where no birds are present, self pollinations have occurred prior to larger populations of Nicotiana glauca that attract birds to the area (Ollerton, Watts, Connerty, Lock, Wilson, Schueller, Nattero, Cocucci, Izhaki, Geerts, Pauw & Stout, 2012: 92).
Mean population fruit set per plant of Nicotiana glauca ranges from about 28% to 75% (Ollerton,J., Watts, S., Connerty, S., Lock, J., Wilson, I., Schueller, S., Nattero, J., Cocucci, A. A., Izhaki, I., Geerts, S., Pauw, A., Stout, J.C. 2012: 86). The seed viability of 86-93% may be correlated with plant density (Ollerton, Watts, Connerty, Lock, Wilson, Schueller, Nattero, Cocucci, Izhaki, Geerts, Pauw & Stout, 2012: 87 and 89).
Nicotiana glaucais characterized by the presence of pyridine alkaloids in the leaves and root tissues of the plant.N. glaucacontains anabasine and nicotine, which can be deadly if ingested in large amounts (Botha, Steenkamp, Oliver, Bekker, 2011; 116). In a study of Palastine sunbirds (Nectarinia osea) it was found that the birds were deterred by nicotine concentrations of (0-5ppm) and anabasine (5 ppm) found in the plant (Tadmor-Melamed, Markman, Arieli, Distl, Wink & Izhaki 2004: 848). Birds did not consume high alkaloid concentrations if present in concentrations of 77-88% but tolerated low concentrations (Tadmor-Melamed, Markman, Arieli, Distl, Wink & Izhaki 2004: 847).
Although both anabasine and nicotine are dangerous, the main cause of death due to the ingestion ofN. glaucais caused by the alkaloid anabasine (Furer, Hersch, Silvetzki, Breuer, & Zevin, 2011; 48). Anabasine causes a greater depression of respiration and blood pressure than that of the ingestion of nicotine (Plumlee, Holstege, Blanchard, Fiser & Galey, 1993: 499).In roughly 15 minutes after the ingestion of Anabasine, signs of the toxin begin to appear and the animal infected starts to experience weakness, ataxia, tremors, and collapse (Plumlee, Holstege, Blanchard, Fiser & Galey, 1993: 499).Anabasine binds to nicotonic binding sites and inhibits acetylcholinesterase (Plumlee, Holstege, Blanchard, Fiser & Galey, 1993: 499).This happens at the neuromuscular junction and autonomic ganglia within the brain causing a blockade (Furer, Hersch, Silvetzki, Breuer, & Zevin, 48). This neuromuscular blockade prohibits respiratory signals to be sent to the brain, thus causing a prolonged blocking (Furer, Hersch, Silvetzki, Breuer, & Zevin, 2011: 48). This prolonged blocking causes a strong stimulation of the Central Nervous System and thisstimulationcauses total paralysis of skeletal muscles and directly contributes to the tremors and convulsions seen in most cases of anabasine poisoning (Furer, Hersch, Silvetzki, Breuer, & Zevin; 49). The cause of death is respiratory paralysis (Botha, Steenkamp, Oliver & Bekker, 2011: 116).
Anabasine toxicosis has been reported in humans, pigs, cattle, sheep, and goats (Plumlee, Holstege, Blanchard, Fiser & Galey, 1993: 499). Anabasine can not only be fatal but can effect development of animals within the womb (Plumlee, Holstege, Blanchard, Fiser & Galey, 1993: 499).One case of anabasine poisoning was seen in a flock of Ostriches in South Africa (Botha, Steenkamp, Oliver & Bekker, 2011: 1). The Ostriches started experiencing muscle weakness to a point where they couldn’t stand up nor hold their head up right (Botha, Steenkamp, Oliver & Bekker, 2011: 116). They began to have body tremors and involuntary muscle spasms followed by respiratory failure (Botha, Steenkamp, Oliver & Bekker, 2011: 116).
Some people use this plant as ornamental purposes in their gardens (Botha, Steenkamp, Oliver & Bekker, 2011: 116). Navajo Indians smoked this plant for ritual purposes and in places like Arizona, California, Texas, Mexico, Hawaiian Islands, Australia, and in the Mediterranean,N. glaucais also smoked (Furer, Hersch, Silvetzki, Breuer & Zevin, 2011: 47).
Die Wildetabak (Nicotiana glauca) is 'n genaturaliseerde, klein boom wat oorspronklik vanaf Suid-Amerika kom en het 'n onkruid in groot dele van Suid-Afrika geword; behalwe die Kalahari. Dit is 'n slanke boom wat opvallend is langs waterlope, paaie en op ander versteurde plekke. Kenmerkend is die blougroen blare en trosse klein, buisvormige blomme.
Dit is 'n kategorie 1b indringerplant dwarsoor Suid-Afrika, en is veral 'n probleem in bewaringsgebiede soos die Krugerwildtuin. Die plant is onsmaaklik en giftig vir huishoudelike en wilde diere.[1]
Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Wildetabak.
Wikispecies het meer inligting verwant aan: Wildetabak
Die Wildetabak (Nicotiana glauca) is 'n genaturaliseerde, klein boom wat oorspronklik vanaf Suid-Amerika kom en het 'n onkruid in groot dele van Suid-Afrika geword; behalwe die Kalahari. Dit is 'n slanke boom wat opvallend is langs waterlope, paaie en op ander versteurde plekke. Kenmerkend is die blougroen blare en trosse klein, buisvormige blomme.
Nicotiana glauca, denomada popularmente palán palán nos sos países d'orixe y de delles maneres onde s'amontesó, ye una especie del xéneru Nicotiana —el mesmu xéneru que'l clásicu tabacu— de la familia de les Solanacees.
Arbustu o árbol pequeñu, glabro con tarmos ramificaos d'hasta 6 m. Les fueyes son ovaes, elíptiques o oblongues, agudes o obtuses, sele decurrentes, enteres, glabres, glauques con peciolu de 3-90 mm, dacuando estrechamente aláu y llimbu de 10-200 por 5-140 mm, polo xeneral atenuáu, dacuando asimétricu —al igual que munchos representantes de la familia Solanaceae. La inflorescencia presentar en visus helicoides arrexuntaes en disposición paniculiforme, terminal, de flores actinomorfes, hermafrodites, bracteadas y pediceladas: bráctees pequeñes, linear-llanceolaes, ciliaes, pubescentes, caedizas; pedicelos de 4-10 mm, erectos o patentes nel floriamientu y polo xeneral deflexos, enanchaos nel ápiz y llixeramente acrescentes na fructificación, glabros. El mota tien unos 8-14 mm, ye campanuláu, con siquier 5 nervios, pubescente interiormente siquier na metá cimera, llixeramente acrescente na fructificación con tubu de 6-9 mm, muncho más llargu que los lóbulos que miden 1,5-5,5 por 1,5-3 mm, son triangulares, xeneralmente subobtusos, llixeramente desiguales, ciliaos. La corola mide 20-45 mm, ye tubular-infundibuliforme, mariella, densamente glandulosu- pubescente na so parte esterna y con un tubu de 20-40 mm, enancháu nel ápiz y un llimbu de 2-4 mm, actinomorfo, infundibuliforme, con 5 lóbulos bien pequeños, ovaos o triangulares, con nerviu central y dacuando sele mucronaos. Los estames tán insertos toos al mesmu altor, nel terciu inferior de la corola, 2 llixeramente más curtios que los otros 3, con filamentos de 15-30 mm, llibres, más llargos que les anteres, enanchaos y dacuando doblaos na base formando un ángulu, glabros; anteres de 1-2 por 1-2 mm, discoides o ovoides, pardes. L'estilu, de 20-30 mm, ye llixeramente más llargu que los estames ya inclusive, con estigma de 0,9-1,7 mm d'anchor. Frutu de 8,5-15 por 6-10 mm, casi del llargor de la mota, ovoide o elipsoide, coriáceo, pendilexu. Les numberoses granes tienen de 0,6-0,8 por 0,35-0,6 mm, con un apículo nel filo, y son de color gris-parduzu.[2]
Nitrófila, llargamente naturalizada en turries, terremplénes, marxes de camín, terraces de ríos, preferentemente n'arenales o sobre suelos predresos o cascayosos y removíos.[2]
Nativa del noroeste arxentín en llugares con agua a poca fondura y el sur de Bolivia, onde crez hasta altitúes de 3700 msnm. Tamién suel repará-yla en munchos pueblos y ciudaes del norte y centru de dichu país, onde crez sobre murios de construcciones y en terrenes baldíos.
Naturalizóse en toa América, convirtiéndose nuna especie invasora, cuantimás en resquiebros de murios antiguos nes ciudaes y poblaos.
Tamién naturalizada na rexón mediterránea,[2] especialmente n'España, onde causó yá graves problemes en Toledo, Alicante, Murcia y nel Parque Nacional de Timanfaya.
El palán-palán usar en medicina y en rituales. Les fueyes fresques aplíquense externamente en tratamientu de dolores de cabeza, cataplasmes en dolores reumáticos, mancaes y úlceras, baños d'asientu en hemorroides, etc.
Tien poder antifúnguico.[3]
La especie nun contién cantidaes significatives de nicotina, pero sí anabasina, un alcaloide rellacionáu. Ta investigar como posible cura pa l'adicción a la nicotina. Al igual que Nicotiana tabacum, les fueyes d'esta especie son usaes pa ser fumadas, xeneralmente con calter ritual nel casu de dellos grupos aboríxenes,[4] pero tamién les emplega como rellenu en pitos comerciales de menor calidá.[ensin referencies]
Ye desaxeradamente tóxica y describiéronse decenes de casos de fallecimientos pol so ingesta accidental n'Israel,[5] Brasil, Uruguái,[6][7] Estaos Xuníos[8][9] y Arxentina. Ye altamente tóxica p'animales domésticos. En Sudáfrica causó la muerte a un numberosu grupu d'avestruces.[10]
Fueyes de Nicotiana glauca topar en sitios arqueolóxicos de la cultura Naza..
Tamién s'utiliza como cultivu enerxéticu pa la producción de biocombustible.[11]
La grana grana en 15 díes. Cuando la planta ye abondo grande, tresplántase albentestate dempués de les últimes xelaes. Gusta del sol direutu, y crez bien con tierra rica en nutrientes.
Nes rexones con iviernos fríos puede cultivá-yla como planta añal o ser guardada n'interiores mientres l'iviernu.
Ye una planta maderiza, crez como un árbol pequeñu y arrobínase tamién por gayos. Si cultivar nel interior, precisa más de 14 hores diaries de lluz pa poder floriar.
La especie describióse por Robert Graham nel añu 1826 y espublizóse en Edinburgh New Philosophical Journal 5: 175. 1828.[12] Esti postreru na so diagnosis orixinal señala: «The plant was raised in 1827 from seeds communicated without specific name, to the Royal Botanic Garden, Edinburgh, by Mr Smith at Monkwood, whose son sent them from Bonos Ayres.» «La planta broto en 1827 a partir de granes unviaes, ensin indicación específica, al Real Xardín Botánicu de Edinburgu pol Sr Smith de Monkwood, que'l so fíu mandar dende Buenos Aires.»[13]
Nicotiana: nome xenéricu que foi dedicáu a Jean Nicot, (científicu francés del sieglu XVI) por Linneo nel so Species Plantarum de 1753.
glauca: epítetu llatín que significa "de color verde azuláu", pol color de les sos fueyes.
Amás esisten numberosos localismos en América Central, por casu en Méxicu: yerba del zopilote, tabaquillo, xigantón, tabacu montés, bona moza (Querétaro), cornetón, maraquiana, álamu llocu (Sonora), xigante (Aguascalientes, Sinaloa, San Luis Potosí), mostaza montés (Oaxaca), fueya de cera (Campeche), Llevántate Don Juan (Baxa California), tacote (Durango), tabacu mariellu (Jalisco), tronadora d'España (Guanajuato), virginio (Chihuahua y Durango), tabacu cimarrón, gretaño, yerba del xigante, tabacu, tabaquillo, palu virxe (Martínez, 1979).
.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Nicotiana glauca, denomada popularmente palán palán nos sos países d'orixe y de delles maneres onde s'amontesó, ye una especie del xéneru Nicotiana —el mesmu xéneru que'l clásicu tabacu— de la familia de les Solanacees.
El tabac de jardí (Nicotiana glauca) és una planta amb flor del gènere Nicotiana.
És una planta ruderal originària de l'Amèrica del Sud. Les fulles es troben fixades a la tija mitjançant pecíols. Pot arribar a una alçada de 2 m. Creix en qualsevol lloc, àdhuc als murs de les cases i entre les teules de les teulades.
S'utilitza en la medicina tradicional casolana i els pobles indígenes d'Amèrica fan servir la fulla per fumar.[1] Actualment s'explora la possibilitat d'utilitzar aquesta planta com a biofuel.[2]
El tabac de jardí (Nicotiana glauca) és una planta amb flor del gènere Nicotiana.
Der Blaugrüne Tabak (Nicotiana glauca), oder auch Strauchtabak oder Baumtabak genannt, ist eine Art der Gattung Tabak (Nicotiana).
Im Gegensatz zu den meisten anderen Tabak-Arten handelt es sich beim Blaugrünen Tabak um einen kleinen Baum oder Strauch, der Wuchshöhen von bis zu 6 m erreichen kann. Im Alter verkahlen die Pflanzen sehr stark.
Die blaugrünen, lederig-gummigen, eiförmigen und ganzrandigen, kahlen Laubblätter, die an 3 bis 12 cm langen Blattstielen stehen, sind 5 bis 25 cm lang, die Blattbasis ist stumpf bis gestutzt und teils leicht herzförmig, die Spitze ist rundspitzig oder spitz.
Die Blütenstände sind vielblütige, lockere Rispen, in denen die Blüten an 3 bis 12 mm langen Blütenstielen stehen. Der fast kahle Kelch mit ungleichen, kurzen dreieckigen Zipfeln ist röhrenförmig und hat eine Länge von 1 bis 1,5 cm. Die gelbe bis rote, außen feinhaarige Krone ist ebenfalls röhrenförmig, hat eine Länge von 2,5 bis 4,5 cm und besitzt nur kurze, fünfeckig verwachsene Kronlappen. In der Röhre befinden sich die knapp eingeschlossenen Staubblätter, die nahezu gleich lang sind. Der Fruchtknoten ist oberständig mit einem langen, knapp vorstehenden Griffel mit kopfiger Narbe. Die Blüten sind leicht protogyn, also vorweiblich; das heißt die Narbe ist kurze Zeit vor dem Aufspringen der Antheren befruchtungsfähig. Je Blüte werden etwa 20 µL Nektar produziert, der Kolibris als potentielle Befruchter anlockt.
Die kleinen Früchte sind eiförmige, 0,7 bis 1,5 cm große Kapseln im beständigen und papierigen Kelch (Scheinfrucht), in denen sich einige hundert sehr kleine, braune und skulptierte Samen mit einer Größe von etwa 0,5 mm befinden.[1][2]
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 24.[3]
Der Blaugrüne Tabak stammt ursprünglich aus Bolivien und Argentinien, ist aber inzwischen in fast allen tropischen und subtropischen Gebieten der Welt eingebürgert.[4]
Im Mittelmeergebiet ist er eine Charakterart offener Ruderalstellen wie Straßenrändern, Schuttplätzen etc. Gerne wächst er auch in Küstennähe. Im Gegensatz zu den meisten anderen Tabakarten hält er auch leichten Frost aus.
Der Blaugrüne Tabak enthält nur kleine Mengen Nikotin, dafür aber die Alkaloide Anabasin und Nornicotin. Er wurde weniger als Genussmittel, sondern eher als Heilpflanze benutzt. Die Blätter sind giftig und können in größeren Mengen tödlich wirken[5].
Er wird manchmal als Zierpflanze angeboten. Obwohl es sich um eine mehrjährige Pflanze handelt, wird sie meist wie eine einjährige Pflanze kultiviert, da sie danach unansehnlich wird.
Aufgrund seiner Anspruchslosigkeit wird der Baumtabak als möglicherweise geeignete Pflanze zur Gewinnung von Biotreibstoffen untersucht. Baumtabak lässt sich in Trockengebieten auf Flächen anbauen, die als Ackerstandorte nicht geeignet sind. Eine Konkurrenz zur Nahrungsmittelproduktion wäre dadurch nicht gegeben[6].
Der Blaugrüne Tabak (Nicotiana glauca), oder auch Strauchtabak oder Baumtabak genannt, ist eine Art der Gattung Tabak (Nicotiana).
Li blåw toubak, c' est ene plante ki crexhe come on ptit åbe, disk' a sacwants metes hôt, mins so on seu stok, nén a môde di bouxhon.
No d' l' indje e sincieus latén : Nicotiana glauca
Famile : Crompiracêyes
Ele dene des belès djaenes fleurs, come on longou doet d' want.
Les foyes sont blåwes so li dzo (did la, si no).
C' est ene plante foirt voltrûle. Elle est ene des prumirès plantes ki djete cwand on-z a rtourné des teres (po ene novele voye, on bastimint, evnd.). Ele vént inte les pires, so les hourleas, evnd. Eto, elle a stî eployeye come hayon po-z espaitchî l' evayixhmint på såvlon.
Ele vént di tos costés, la k' i fwait ene miete tchôd : Amerike nonnrece, Awayî, payis del Mîtrinne Mer.
Les biesses ki waidièt dins les campagnes avou l' plante dispu todi ni l' aduzèt nén.
Si ene åmaye u ene vatche k' a todi dmoré e ståve si dislaxhe, et arive dilé l' plante, elle endè pout magnî. Ele va crever assez raddimint après (kékès eures a sacwants djoûs).
Fleurs
Djonne plante, so on terén ki va esse basti
A Awayî, plantisse disconte do såvlon
Plante crexhowe agritcheye so les pires
Souwêyès grinnes
Li blåw toubak, c' est ene plante ki crexhe come on ptit åbe, disk' a sacwants metes hôt, mins so on seu stok, nén a môde di bouxhon.
No d' l' indje e sincieus latén : Nicotiana glauca
Famile : Crompiracêyes
Hatun sayri, supay qarqu icha q'aralawa [1] (Nicotiana glauca) nisqaqa Buliwyapi wiñaq hampi yuram.
Commons nisqaqa multimidya kapuyninkunayuqmi kay hawa: Hatun sayri.
Wikispecies nisqaqa qillqasqa p'anqayuqmi kay hawa: Hatun sayri
Hatun sayri, supay qarqu icha q'aralawa (Nicotiana glauca) nisqaqa Buliwyapi wiñaq hampi yuram.
Дрвенест тутун (лат. Nicotiana glauca), се нарекува и синапово дрво или бразилски дрвест тутун. Листовите стојат на стебленцето со петиоли (многу други видови тутун имаат сесилни листови), и листовите и стеблата не се нити влакнести, нити лепливи како кај Nicotiana tabacum. Расте повисоко од 2 м.
Растението е со потекло од Боливија и Аргентина, но се има натурализирано на југозападот на САД, и таму е обичен коров. Се користи како лековита билка.
Дрвенест тутун (лат. Nicotiana glauca), се нарекува и синапово дрво или бразилски дрвест тутун. Листовите стојат на стебленцето со петиоли (многу други видови тутун имаат сесилни листови), и листовите и стеблата не се нити влакнести, нити лепливи како кај Nicotiana tabacum. Расте повисоко од 2 м.
Растението е со потекло од Боливија и Аргентина, но се има натурализирано на југозападот на САД, и таму е обичен коров. Се користи како лековита билка.
Табаконь шуфта, илякс Пижезе табак (латинокс Nicotiana glauca) — Лямбеширень Америконь пурьгоксонь тъналста касыкссь.
Сонь лемоц коре шарьхкодеви: марнек касыкссь сия вайса валф. Сонь сиянь тюсса ал лаца лопанзон оржа пенза. Тарадонзон песонза панжихть 20-40 тюжя кярьгоня лаца панчф пусмот. Синь кувалмосна 3-3,5 см, келесна 0,5 см. Васень панжема пингста синь валда-тюжя, валда-пиже кайма мархта, панжемада меле синь арайхть шобда-тюжякс. Тя сортть асувоц пачфсна, конатне ванфтовихть мазыкс панжемада меле. Кепотьксонди: петуниять ваксс путомда табакть панчфонза ванфтсазь сяка формаснон панжемада меле ди кирдевихть касыксса пяк ламос.
Табаконь шуфта, илякс Пижезе табак (латинокс Nicotiana glauca) — Лямбеширень Америконь пурьгоксонь тъналста касыкссь.
Сонь лемоц коре шарьхкодеви: марнек касыкссь сия вайса валф. Сонь сиянь тюсса ал лаца лопанзон оржа пенза. Тарадонзон песонза панжихть 20-40 тюжя кярьгоня лаца панчф пусмот. Синь кувалмосна 3-3,5 см, келесна 0,5 см. Васень панжема пингста синь валда-тюжя, валда-пиже кайма мархта, панжемада меле синь арайхть шобда-тюжякс. Тя сортть асувоц пачфсна, конатне ванфтовихть мазыкс панжемада меле. Кепотьксонди: петуниять ваксс путомда табакть панчфонза ванфтсазь сяка формаснон панжемада меле ди кирдевихть касыксса пяк ламос.
Nicotiana glauca is a species of flowering plant in the tobacco genus Nicotiana of the nightshade family Solanaceae. It is known by the common name tree tobacco. Its leaves are attached to the stalk by petioles (many other Nicotiana species have sessile leaves), and its leaves and stems are neither pubescent nor sticky like Nicotiana tabacum. It resembles Cestrum parqui but differs in the form of leaves and fusion of the outer floral parts. It grows to heights of more than two meters.
Tree tobacco is native to South America but it is now widespread as an introduced species on other continents. It is a common roadside weed in the southwestern United States, and an invasive plant species in California native plant habitats.
Nicotiana glauca is a small tree or shrub with many branches that normally grows to over 2 m, but can reach as high as 7 m. Its leaves are thick and rubbery and can be up to 20 cm long. It has yellow tubular flowers about 5 cm long and 1 cm wide. The plant primarily reproduces by seed.[2]
Nicotiana glauca can pose a threat to native species by outcompeting them for resources and is classified as an invasive species in many parts of the world. In some management programmes, the beetle Malabris aculeata has been successfully deployed as a biological control agent. Every part of the plant is potentially poisonous to humans and livestock.[2]
It is originally native to South America (including Colombia, Argentina, Chile, Paraguay, Uruguay, Brazil, Venezuela, Bolivia, Peru, and Ecuador),[1] but has been naturalized globally. It is found in Australia, warmer parts of Europe, temperate Asia, Canarian Archipelago, New Zealand, the United States, Mexico, Hawaii, and Sub-Saharan Africa (including Kenya and Tanzania, where it is invasive, as well as Uganda).[2]
It grows in a wide variety of open and disturbed habitats including lakeshores and roadsides, but is mainly a problem in relatively dry areas.[2]
The plant is commonly known in English as tree tobacco, Brazilian tree tobacco, shrub tobacco, wild tobacco, tobacco tree, tobacco bush, tobacco plant, and mustard tree.[2]
In Spanish and throughout Latin America, it is known by many names including: tabaco moro ("Moorish tobacco"),[1] palancho, and palán palán.[3]
Its botanical name, Nicotiana glauca, was given to it in 1828 by Robert Graham.[1][4] The genus is named after Jean Nicot (c.1530-1600), a French ambassador to Portugal, who sent tobacco seeds and powdered leaves from Lisbon to France.[5]
There are around 76 species in the Nicotiana genus,[1] the sole member of the Nicotianeae tribe. Phylogenetic research suggests the following species are closely related:[6]
N. acaulis Speg.
N. glauca Graham
N. noctiflora Hook.
N. petunioides (Griseb.) Millán
The plant is used for a variety of medicinal purposes and smoked by Native American groups.[7] The Cahuilla people used leaves interchangeably with other tobacco species in hunting rituals and as a poultice to treat swellings, bruises, cuts, wounds, boils, sores, inflamed throat, and swollen glands. It contains the toxic alkaloid anabasine and ingestion of the leaves can be fatal.[8] It is being investigated for use as a biofuel.[9]
Nicotiana glauca is a species of flowering plant in the tobacco genus Nicotiana of the nightshade family Solanaceae. It is known by the common name tree tobacco. Its leaves are attached to the stalk by petioles (many other Nicotiana species have sessile leaves), and its leaves and stems are neither pubescent nor sticky like Nicotiana tabacum. It resembles Cestrum parqui but differs in the form of leaves and fusion of the outer floral parts. It grows to heights of more than two meters.
Tree tobacco is native to South America but it is now widespread as an introduced species on other continents. It is a common roadside weed in the southwestern United States, and an invasive plant species in California native plant habitats.
Nicotiana glauca, denominada popularmente palán palán en sus países de origen (Argentina y Bolivia) y de muchas otras maneras donde se ha introducido, es una especie del género Nicotiana —el mismo género que el tabaco corriente— de la familia de las Solanáceas.
Arbusto o árbol pequeño, glabro con tallos ramificados de hasta 6 m. Las hojas son ovadas, elípticas u oblongas, agudas u obtusas, débilmente decurrentes, enteras, glabras, glaucas con pecíolo de 3-90 mm, a veces estrechamente alado y limbo de 10-200 por 5-140 mm, en general atenuado, a veces asimétrico —al igual que muchos representantes de la familia Solanaceae. La inflorescencia se presenta en cimas helicoides agrupadas en disposición paniculiforme, terminal, de flores actinomorfas, hermafroditas, bracteadas y pediceladas: brácteas pequeñas, linear-lanceoladas, ciliadas, pubescentes, caedizas; pedicelos de 4-10 mm, erectos o patentes en la floración y en general deflexos, ensanchados en el ápice y ligeramente acrescentes en la fructificación, glabros. El cáliz tiene unos 8-14 mm, es campanulado, con al menos 5 nervios, pubescente interiormente al menos en la mitad superior, ligeramente acrescente en la fructificación con tubo de 6-9 mm, mucho más largo que los lóbulos que miden 1,5-5,5 por 1,5-3 mm, son triangulares, generalmente subobtusos, ligeramente desiguales, ciliados. La corola mide 20-45 mm, es tubular-infundibuliforme, amarilla, densamente glanduloso- pubescente en su parte externa y con un tubo de 20-40 mm, ensanchado en el ápice y un limbo de 2-4 mm, actinomorfo, infundibuliforme, con 5 lóbulos muy pequeños, ovados o triangulares, con nervio central y a veces débilmente mucronados. Los estambres están insertos todos a la misma altura, en el tercio inferior de la corola, 2 ligeramente más cortos que los otros 3, con filamentos de 15-30 mm, libres, más largos que las anteras, ensanchados y a veces doblados en la base formando un ángulo, glabros; anteras de 1-2 por 1-2 mm, discoides u ovoides, pardas. El estilo, de 20-30 mm, es ligeramente más largo que los estambres e incluso, con estigma de 0,9-1,7 mm de anchura. Fruto de 8,5-15 por 6-10 mm, casi de la longitud del cáliz, ovoide o elipsoide, coriáceo, péndulo. Las numerosas semillas tienen de 0,6-0,8 por 0,35-0,6 mm, con un apículo en el hilo, y son de color gris-parduzco.[1]
Nitrófila, ampliamente naturalizada en taludes, terraplenes, márgenes de camino, terrazas de ríos, preferentemente en arenales o sobre suelos rocosos o pedregosos y removidos.[1]
Nativa del noroeste argentino en lugares con agua a poca profundidad y el sur de Bolivia, donde crece hasta altitudes de 3700 msnm. También suele observársela en muchos pueblos y ciudades del norte y centro de dicho país, donde crece sobre muros de construcciones y en terrenos baldíos.
Se ha naturalizado en toda América, convirtiéndose en una especie invasora, en especial en grietas de muros antiguos en las ciudades y poblados.
También naturalizada en la región mediterránea,[1] especialmente en España, donde ha ocasionado ya graves problemas en Toledo, Alicante, Murcia y en el Parque nacional de Timanfaya.
Debido a su potencial colonizador y constituir una amenaza grave para las especies autóctonas, los hábitats o los ecosistemas, esta especie ha sido incluida en el Catálogo Español de Especies Exóticas Invasoras, regulado por el Real Decreto 630/2013, de 2 de agosto, estando prohibida en Canarias su introducción en el medio natural, posesión, transporte, tráfico y comercio.[2][3] En enero de 2015, la Sala Tercera del Tribunal Supremo anuló su inclusión en el catálogo,[4] pero en 2019 fue reintegrada, quedando de nuevo prohibida en Canarias.[3] El Comité científico de flora y fauna silvestres del Ministerio de Agricultura, Alimentación y Medio Ambiente recomendó en 2016 su prohibición en todo el territorio por la gran adaptabilidad de la planta y los diversos problemas que ocasiona.[5]
El palán-palán se usa en medicina y en rituales. Las hojas frescas se aplican externamente en tratamiento de dolores de cabeza, cataplasmas en dolores reumáticos, heridas y úlceras, baños de asiento en hemorroides, etc.
Posee poder antifúngico.[6]
La especie no contiene cantidades significativas de nicotina, pero sí anabasina, un alcaloide relacionado. Se la está investigando como posible cura para la adicción a la nicotina. Al igual que Nicotiana tabacum, las hojas de esta especie son usadas para ser fumadas, generalmente con carácter ritual en el caso de algunos grupos aborígenes,[7] pero también se las emplea como relleno en cigarrillos comerciales de menor calidad.[cita requerida]
Es extremadamente tóxica y se han descrito decenas de casos de fallecimientos por su ingesta accidental en Israel,[8] Brasil, Uruguay,[9][10] Estados Unidos[11][12] y Argentina. Es altamente tóxica para animales domésticos. En Sudáfrica causó la muerte a un numeroso grupo de avestruces.[13]
Se han hallado hojas de Nicotiana glauca en yacimientos arqueológicos de la cultura Nazca.
También se utiliza como cultivo energético para la producción de biocombustible.[14]
La semilla germina en 15 días. Cuando la planta es bastante grande, se trasplanta a la intemperie después de las últimas heladas. Gusta del sol directo, y crece bien con tierra rica en nutrientes.
En las regiones con inviernos fríos puede cultivársela como planta anual o ser guardada en interiores durante el invierno.
Es una planta leñosa, crece como un árbol pequeño y se propaga también por esquejes. Si se cultiva en el interior, necesita más de 14 horas diarias de luz para poder florecer.
La especie fue descrita por Robert Graham y publicado en Curtis's Botanical Magazine, vol. 55, pl. 2837, 1828[1].[15] Este último en su diagnosis original señala: «The plant was raised in 1827 from seeds communicated without specific name, to the Royal Botanic Garden, Edinburgh, by Mr Smith at Monkwood, whose son sent them from Buenos Ayres.» «La planta broto en 1827 a partir de semillas enviadas, sin indicación específica, al Real Jardín Botánico de Edimburgo por el Sr Smith de Monkwood, cuyo hijo se las mando desde Buenos Aires.»[16]
Nicotiana glauca, denominada popularmente palán palán en sus países de origen (Argentina y Bolivia) y de muchas otras maneras donde se ha introducido, es una especie del género Nicotiana —el mismo género que el tabaco corriente— de la familia de las Solanáceas.
Le Tabac glauque ou Tabac arborescent (Nicotiana glauca) est une plante de la famille des Solanaceae, originaire du Mexique et du sud-ouest des États-Unis.
Tabac canaque; tabac en arbre; tabac glauque[1]
Cette plante se présente sous la forme d'un buisson peu dense ou d'un arbre peu branchu, et peut atteindre 8 m de hauteur. Les feuilles longues de 5 à 17,5 cm, sont lisses, ovales, de couleur vert-gris[2].
La floraison a lieu entre avril et novembre.
La fleur est grande (de 3 à 15 cm de longueur) et de couleur jaune. Les pétales sont soudés en un tube s'achevant sur une sorte de collerette à 5 pointes, au centre de laquelle sont visibles 5 étamines et le style. Les sépales, verts, sont eux aussi partiellement soudés en une coupe bordée de 5 pointes[2].
Comme toutes les plantes du genre Nicotiana, le tabac glauque contient de la nicotine, alcaloïde toxique pouvant être utilisé comme insecticide. Mais il contient de plus de l'anabasine, autre alcaloïde proche de la nicotine (alcaloïde pyridinique), particulièrement efficace contre les pucerons. Pour ce faire, on réalise une décoction de feuilles de tabac glauque, qu'on vaporise sur la plante à traiter[2].
Appareil végétatif
Fleur
Détail de la fleur
.jpg)
Le Tabac glauque ou Tabac arborescent (Nicotiana glauca) est une plante de la famille des Solanaceae, originaire du Mexique et du sud-ouest des États-Unis.
Autres noms vernaculairesTabac canaque; tabac en arbre; tabac glauque
Il tabacco glauco (Nicotiana glauca Graham) è una specie del genere Nicotiana originaria del Sud America, ma ormai divenuta una specie naturalizzata in tutto il mondo. È una pianta legnosa, a forma di arbusto ascendente, spesso a più steli, alto più di 2 m presentante un fusto glabro a corteccia scura. I rami giovani e le foglie, alterne, coriacee, sono di colore verde-azzurino, il nome "glauco" (azzurrino) deriva da ciò. I fiori tubulosi, gialli, sono disposti in pannocchie apicali. Il frutto è una capsula contenente numerosissimi semi marroni.
La pianta è naturalizzata anche in Italia, in zone calde, nei greti dei torrenti, e nelle scarpate ferroviarie.
Le foglie di questa pianta vengono fumate dai nativi americani. I Cahuilla ne usano le foglie insieme a quelle delle altre specie del genere Nicotiana per curare gonfiori, ematomi, ferite e infiammazioni. L'ingestione delle foglie di nicotiana glauca può essere fatale poiché contenenti anabasina, un alcaloide tossico.
.jpg)
Il tabacco glauco (Nicotiana glauca Graham) è una specie del genere Nicotiana originaria del Sud America, ma ormai divenuta una specie naturalizzata in tutto il mondo. È una pianta legnosa, a forma di arbusto ascendente, spesso a più steli, alto più di 2 m presentante un fusto glabro a corteccia scura. I rami giovani e le foglie, alterne, coriacee, sono di colore verde-azzurino, il nome "glauco" (azzurrino) deriva da ciò. I fiori tubulosi, gialli, sono disposti in pannocchie apicali. Il frutto è una capsula contenente numerosissimi semi marroni.
La pianta è naturalizzata anche in Italia, in zone calde, nei greti dei torrenti, e nelle scarpate ferroviarie.
Pelēkā tabaka jeb tabakkoks (latīņu: Nicotiana glauca) ir viena no savvaļas tabakas sugām, kas pieder nakteņu dzimtai (Solanaceae).
Pelēkā tabaka savvaļā aug Dienvidamerikā, bet mūsdienās tas ir plaši izplatīts visā pasaulē kā krāšņumaugs. Tas ir parasts augs ASV dienvidrietumu ceļmalās. Augs tiek izmantots tautas medicīnā, kā arī to smēķē vietējie indiāņi.
Eiropā tas ir netradicionāls krāšņumaugs, bet pēdējā laikā tas piesaista daudzu uzņēmēju uzmanību, jo no tabakkoka sēklām var ražot biodegvielu.
Pelēkā tabaka savvaļā aug augstāk par 2 metriem. Atšķirībā no daudziem citiem tabakas ģints augiem tabakkoka lapas pie stumbra piestiprinās ar kātiņu. Auga lapas un kāts ir segts ar sudrabainu sarmu, kas piešķir augam dekoratīvu sudrabaini zaļu krāsu. No pieskārieniem tas viegli zaudē sarmojumu un krāsa kļūst gaiši zaļa.
Pelēkā tabaka jeb tabakkoks (latīņu: Nicotiana glauca) ir viena no savvaļas tabakas sugām, kas pieder nakteņu dzimtai (Solanaceae).
Pelēkā tabaka savvaļā aug Dienvidamerikā, bet mūsdienās tas ir plaši izplatīts visā pasaulē kā krāšņumaugs. Tas ir parasts augs ASV dienvidrietumu ceļmalās. Augs tiek izmantots tautas medicīnā, kā arī to smēķē vietējie indiāņi.
Eiropā tas ir netradicionāls krāšņumaugs, bet pēdējā laikā tas piesaista daudzu uzņēmēju uzmanību, jo no tabakkoka sēklām var ražot biodegvielu.
Tytoń siny (Nicotiana glauca Graham) – gatunek rośliny jednorocznej z rodziny psiankowatych.
Pochodzi z Ameryki Południowej. Jako roślina ruderalna obecny m.in. w krajach basenu Morza Środziemnego (m.in. Włochy, Izrael). W Polsce jako jednoroczna roślina ozdobna, także jako pokojowa roślina doniczkowa[2].
Tytoń siny (Nicotiana glauca Graham) – gatunek rośliny jednorocznej z rodziny psiankowatych.
Pochodzi z Ameryki Południowej. Jako roślina ruderalna obecny m.in. w krajach basenu Morza Środziemnego (m.in. Włochy, Izrael). W Polsce jako jednoroczna roślina ozdobna, także jako pokojowa roślina doniczkowa.
Nicotiana glauca Graham é uma espécie de plantas da família Solanaceae, conhecida pelos nomes comuns de charuteira, charuto-do-rei e tabaco-arbóreo, utilizada como planta ornamental e para a produção de anabasina, embora seja considerada em diversas regiões como planta invasora. A espécie é originária da América do Sul (da Argentina à Bolívia), mas está naturalizada em todas as regiões temperadas e subtropicais das Américas e em algumas regiões da Europa, onde foi introduzida para fins ornamentais.
É uma planta arbustiva (ms esofanerófito) de rápido crescimento, com caules lenhosos que chegam a atingir 3-6 metros de altura, com tendência ruderal, aparecendo com frequência em terrenos incultos ou abandonados, zonas de remoção de terras, entulheiras e à beira de caminhos.
As folhas são obovadas a pontiagudas, coreáceas, de cor verde-acinzentado a verde-azulado, de aspecto glauco, com 5–25 cm de comprimento, ligadas aos caules por um pecíolo com 3–12 cm de comprimento (ao contrário da maioria das espécies do género Nicotiana que tem folhas sésseis). A base da folha é truncada, em forma de coração, o ápice é em geral pontiagudo. Também ao contrário da maioria das espécies do género, as folhas e caules não são pubescentes, não apresentando os tricomas glandulosos que dão um aspecto pegajoso a espécies como a Nicotiana tabacum. À medida que a plantas envelhecem os ramos aparecem progressivamente desnudados de folhas.
As flores ocorrem em inflorescências paniculadas pouco densas, mas com múltiplas flores. As flores ligam-se a hastes florais longas por pedicelos de 3 a 12 mm de comprimento. O cálice é tubular, com 1 a 1,5 cm de comprimento, terminando em lábios, formados pelo ápice da sépala, em forma de lobos uniformes, triangulares e aguçados. A corola é constituída por 5 pétalas soldadas, de cor amarelo a amarelo-avermelhado, formado uma estrutura tubular com 2,5 a 4,5 cm de comprimento. O lábio da corola é curto e regular. Os estames são quase iguais em comprimento ao tubo da corola. As flores são um pouco protogínicas, pois o estigma permanece capaz de ser fertilizado apenas durante um curto período após o desabrochar das anteras. Cada flor produz cerca de 20 μL de néctar, atraindo, entre outras espécies polinizadoras, os colibris.
Os frutos são cápsulas elípticas, com 0,7 a 1,5 cm de comprimento, contendo cerca de uma centena de pequenas sementes castanhas, arredondadas, com cerca 0,5 mm de diâmetro[1][2].
A presença de compostos tóxicos para a maioria dos herbívoros, incluindo moléculas com efeito insecticida torna a planta resistente à herbivoria. Essas características, associadas ao seu rápido crescimento, faz com que seja considerada como planta invasora com risco ecológico conhecido.
A planta é utilizada como fonte de anabasina, um alcaloide do grupo das piridinas usado na confecção de insecticidas naturais. Embora pobre em nicotina, é rica em nornicotina, pelo que também tem diversos usos em ervanária, sendo usada nas misturas de tabaco tradicionalmente fumadas pelos povos ameríndios[3].
O seu rápido crescimento e poucos requisitos em termos de qualidade dos solos levou a que esteja a ser considerada como uma potencial fonte de biocombustível (biofuel)[4].
A espécie é originária da América do Sul (Argentina, Bolívia, Paraguai e Uruguai), mas é na actualidade considerada uma espécie introduzida já naturalizada na maioria das regiões subtropicais das Américas, no norte de África, na Macaronésia e nalgumas regiões da Europa.
Porte geral
Flores
Frutos (cápsulas) maduros
Sementes
Folhas
Larva de Agrius cingulata alimentando-se de folhas de N. glauca
Larva de Manduca blackburni alimentando-se de folhas de N. glauca
Nicotiana glauca Graham é uma espécie de plantas da família Solanaceae, conhecida pelos nomes comuns de charuteira, charuto-do-rei e tabaco-arbóreo, utilizada como planta ornamental e para a produção de anabasina, embora seja considerada em diversas regiões como planta invasora. A espécie é originária da América do Sul (da Argentina à Bolívia), mas está naturalizada em todas as regiões temperadas e subtropicais das Américas e em algumas regiões da Europa, onde foi introduzida para fins ornamentais.
Blåtobak (Nicotiana glauca) är en art inom familjen potatisväxter och förekommer naturligt i nordvästra och centrala Argentina, samt i Bolivia. Numera finns den vida spridd i varma områden världen över.
Blåtobak blir en buske eller ett litet träd.
Wikimedia Commons har media som rör Blåtobak.
Blåtobak (Nicotiana glauca) är en art inom familjen potatisväxter och förekommer naturligt i nordvästra och centrala Argentina, samt i Bolivia. Numera finns den vida spridd i varma områden världen över.
На відміну від більшості інших видів тютюну, N. glauca росте у вигляді невеликого дерева або чагарнику, які можуть досягати висоти до 6 м. Синьо-зелені, шкірясті, овальні листки на довгих черешках 3–12 см, від 5 до 25 см завдовжки; основа листка усікається у формі серця, верхівка тупа або загострена. Суцвіття — багатоквіткові пухкі волоті. Трубчасті квітки жовті. Плоди — еліптичні, від 0.7 до 1.5 см капсули, в яких знаходиться кілька сотень коричневого насіння розміром приблизно 0.5 мм.
Рідні країни зростання: Аргентина, Болівія. Натуралізований: Південна Америка (Бразилія, Чилі; Парагвай; Уругвай; Еквадор; Перу), Північна Америка (Мексика; Сполучені Штати), Австралазія (Австралія; Нова Зеландія), Західна Азія (Єгипет — Синай; Ізраїль; Ліван; Туреччина), Африка (Кабо-Верде; Еритрея; Ефіопія; Алжир; Єгипет; Марокко; Туніс; Мозамбік; Замбія; Зімбабве; Ботсвана; Лесото; Намібія; Південна Африка), Європа (Греція; Італія; Франція; Португалія [вкл. Мадейра]; Гібралтар; Іспанія [вкл. Канарські острови]). Вид широко натуралізований на схилах, залізничних насипах, набережних, річкових терасах, переважно на піщаних або кам'янистих ґрунтах. У рідному діапазоні поширення росте до висот 3700 метрів. У багатьох містах і містечках північної і центральної частини Аргентини, росте на стінах будівель та пустищах.
Використовується в медицині й ритуалах. Свіже листя прикладають зовнішньо при лікуванні головного болю, для припарок при ревматичних болях, ранах і виразках, геморої тощо. Вид не містять значних кількостей нікотину, але містить анабазин, пов'язаний алкалоїд, тому вивчається як потенційні ліки від нікотинової залежності. N. glauca також використовується як енергетична культура для виробництва біопалива. Вид є надзвичайно токсичним і описано десятки випадків смерті від випадкового проковтування. Вид дуже токсичний для домашніх тварин.
Nicotiana glauca là loài thực vật có hoa trong họ Cà (Solanaceae). Loài này được Robert Graham mô tả khoa học đầu tiên năm 1828.[1]
Là một loài Nicotiana hoang dại, nó được biết đến dưới tên gọi thuốc lá cây, do nó là loại cây bụi hay cây gỗ nhỏ sống lâu năm với thân gỗ mềm. Các lá hình trứng dài 5–21 cm của nó gắn với thân cây bằng các cuống lá, trong khi nhiều loài Nicotiana khác có lá không cuống. Lá và thân loài này không lông và cũng không dính như như Nicotiana tabacum. Nó trông khá giống như Cestrum parqui, nhưng khác ở hình dạng lá và sự hợp lại của các bộ phận hoa vòng ngoài. Nó có thể cao tới trên 2 mét. Ra hoa tháng 4-8. Cụm hoa thẳng, có lá bắc < 5 mm. Đài hoa khoảng 10 mm, thùy nhỏ hơn ống, hơi không đều, hình tam giác; tràng hoa 30–35 mm, hình trụ, màu vàng; nhị hơi không đều, gắn vào phía dưới đoạn giữa ống tràng. Quả 7–15 mm.
Là loài bản địa Nam Mỹ, nhưng hiện nay nó đã phổ biến rộng và là một loài du nhập ở nhiều châu lục khác như miền nam Hoa Kỳ, Mexico, Úc, New Zealand, châu Phi và khu vực ven Địa Trung Hải. Mọc tại những nơi thoáng đãng, phẳng hay dốc, ở độ cao dưới 1.100 m.
Phương tiện liên quan tới Nicotiana glauca tại Wikimedia Commons
Dữ liệu liên quan tới Nicotiana glauca tại Wikispecies
Bài viết liên quan đến họ Cà (Solanaceae) này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Nicotiana glauca là loài thực vật có hoa trong họ Cà (Solanaceae). Loài này được Robert Graham mô tả khoa học đầu tiên năm 1828.
Là một loài Nicotiana hoang dại, nó được biết đến dưới tên gọi thuốc lá cây, do nó là loại cây bụi hay cây gỗ nhỏ sống lâu năm với thân gỗ mềm. Các lá hình trứng dài 5–21 cm của nó gắn với thân cây bằng các cuống lá, trong khi nhiều loài Nicotiana khác có lá không cuống. Lá và thân loài này không lông và cũng không dính như như Nicotiana tabacum. Nó trông khá giống như Cestrum parqui, nhưng khác ở hình dạng lá và sự hợp lại của các bộ phận hoa vòng ngoài. Nó có thể cao tới trên 2 mét. Ra hoa tháng 4-8. Cụm hoa thẳng, có lá bắc < 5 mm. Đài hoa khoảng 10 mm, thùy nhỏ hơn ống, hơi không đều, hình tam giác; tràng hoa 30–35 mm, hình trụ, màu vàng; nhị hơi không đều, gắn vào phía dưới đoạn giữa ống tràng. Quả 7–15 mm.
Là loài bản địa Nam Mỹ, nhưng hiện nay nó đã phổ biến rộng và là một loài du nhập ở nhiều châu lục khác như miền nam Hoa Kỳ, Mexico, Úc, New Zealand, châu Phi và khu vực ven Địa Trung Hải. Mọc tại những nơi thoáng đãng, phẳng hay dốc, ở độ cao dưới 1.100 m.
Таба́чное де́рево, или Таба́к си́зый (лат. Nicotiana glauca) — вид растений семейства Паслёновые.
Родина вида — центральная Бразилия, Боливия и север Аргентины. Позже он распространился на большей части Южной Америки, был интродуцирован в юго-западные штаты США и на Гавайи, на юг Франции, а также в Африку, где вид считается сорняком[1]. В Аргентине встречается до высоты 3000 м над уровнем моря.
Табачное дерево — многолетнее растение, высотой до 2 м, иногда выше. Цветки жёлтые, обоеполые, чашечка сростнолистная, венчик пятилопастный. Листья покрыты волосками, синеватого пепельно-зелёного цвета, за что вид и получил другое название «табак сизый». Никотина в листьях меньше чем в других видах табака, но больше содержание алкалоида анабазина[2]. Употребление листьев в сыром виде может даже повлечь смерть[3]. Тем не менее, индейцы с давних времён используют его в ритуальных действиях. Также листья используются и в медицине.
Таба́чное де́рево, или Таба́к си́зый (лат. Nicotiana glauca) — вид растений семейства Паслёновые.
Родина вида — центральная Бразилия, Боливия и север Аргентины. Позже он распространился на большей части Южной Америки, был интродуцирован в юго-западные штаты США и на Гавайи, на юг Франции, а также в Африку, где вид считается сорняком. В Аргентине встречается до высоты 3000 м над уровнем моря.
Табачное дерево — многолетнее растение, высотой до 2 м, иногда выше. Цветки жёлтые, обоеполые, чашечка сростнолистная, венчик пятилопастный. Листья покрыты волосками, синеватого пепельно-зелёного цвета, за что вид и получил другое название «табак сизый». Никотина в листьях меньше чем в других видах табака, но больше содержание алкалоида анабазина. Употребление листьев в сыром виде может даже повлечь смерть. Тем не менее, индейцы с давних времён используют его в ритуальных действиях. Также листья используются и в медицине.
光烟草（学名：Nicotiana glauca），为茄科烟草属下的一个植物种。[1]
这是一篇與植物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 
分類 界 : 植物界 Plantae 門 : 被子植物門 Magnoliophyta 階級なし : 真正双子葉類 eudicots 階級なし : コア真正双子葉類 core eudicots 階級なし : キク類 asterids 階級なし : シソ類 lamiids 目 : ナス目 Solanales 科 : ナス科 Solanaceae 属 : タバコ属 Nicotiana 種 : キダチタバコ N. glauca 学名 Nicotiana glauca Graham 和名 キダチタバコ 英名 Tree tobacco キダチタバコ（木立煙草、Nicotiana glauca）は、タバコ属の1種。カラシダネの名でも知られる。
タバコ Nicotiana tabacum の種類ではなく、別種である。タバコとは異なり、葉や茎に柔毛が無い。成長すると高さ2メートルほどにもなる。
英語で mustard tree と呼ぶことがあるが、この名は普通はサルバドル・ペルシカ Salvadora persica を意味する。
キダチタバコの原産地は南アメリカだが、今ではアメリカ合衆国南西部の道路脇でもよく見られる。インディオは薬草や喫煙用に使っている[1]。バイオ燃料としての利用も検討されている[2]。
花が実に変わるところ
全体の様子
葉の付き方
この項目は、植物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（プロジェクト:植物／Portal:植物）。 キダチタバコ（木立煙草、Nicotiana glauca）は、タバコ属の1種。カラシダネの名でも知られる。
タバコ Nicotiana tabacum の種類ではなく、別種である。タバコとは異なり、葉や茎に柔毛が無い。成長すると高さ2メートルほどにもなる。
英語で mustard tree と呼ぶことがあるが、この名は普通はサルバドル・ペルシカ Salvadora persica を意味する。
_(11925365414).jpg)
_(11925833956).jpg)
_(11925856856).jpg)
.jpg)
