Aquilegia nuragica (lat. Aquilegia nuragica) — qaymaqçiçəyikimilər fəsiləsinin akvilegiya cinsinə aid bitki növü.
Aquilegia nuragica (lat. Aquilegia nuragica) — qaymaqçiçəyikimilər fəsiləsinin akvilegiya cinsinə aid bitki növü.
Aquilegia nuragica, commonly called Nuragica columbine, is a perennial species of plant in the family Ranunculaceae. It is endemic to Italy, on the island of Sardinia.[2]
They have a single vertical stem. Each division creates a set of three stalks. The flowers of this species are pale blue or white, consisting of five fused petals with its end having a hooked spur. [3]
Aquilegia nuragica is only found in one area of about 50 square metres (540 sq ft) at Gorropu, near Urzulei. It grows on the nearly vertical limestone cliffs, in a gorge along the Flumineddu River. It can occasionally be found on the sandy pebble substrate of the riverbed due to seeds being dispersed from the cliff.
Its natural habitat is in Mediterranean shrubby vegetation.
It is an IUCN Red List Critically Endangered plant species and IUCN Top 50 Campaign Mediterranean Island Plants, threatened by habitat loss. The Aquilegia nuragica population is very small, with only 10-15 individuals that are believed to exist.[2]
The decline in the plant's population seems to be due to natural factors, although due to the inaccessibility of the site, it is difficult to research the decline. It is not affected by grazing due to the plant's toxicity.[2]
This species is currently not under any legal protection.
Aquilegia nuragica, commonly called Nuragica columbine, is a perennial species of plant in the family Ranunculaceae. It is endemic to Italy, on the island of Sardinia.
Aquilegia nuragica es una especie de planta herbácea de la familia Ranunculaceae. Es endémica de Italia en la isla de Cerdeña su natural hábitat es el matorral Mediterráneo donde crece en un área de 50 m² cerca de Dorgali en el río Flumineddu.
Es una planta herbácea perenne erecta que alcanza los 25–45 cm de altura, glauca en la base y con finos pelillos en la parte alta. Las hojas basales tienen 15–20 cm de longitud. En los tallos hay pequeñas hojas divididas en tres segmentos, no siempre claramente separados. Tienen de 3 a 5 flores solitarias de color azul o blancas de 25–35 mm de ancho y alto. El fruto es una cápsula.
Aquilegia nuragica, fue descrita por Arrigoni & E.Nardi y publicado en Bollettino della Società Sarda di Scienze Naturali 17: 215, en el año 1978.[1][2]
Ver: Aquilegia
nuragica: epíteto geográfico que alude a su localización en Nuragus.
Aquilegia nuragica es una especie de planta herbácea de la familia Ranunculaceae. Es endémica de Italia en la isla de Cerdeña su natural hábitat es el matorral Mediterráneo donde crece en un área de 50 m² cerca de Dorgali en el río Flumineddu.
Aquilegia nuragica (Arrigoni & E.Nardi, 1978), comunemente nota come aquilegia dei nuraghi, è una pianta erbacea perenne appartenente alla famiglia delle Ranunculaceae, endemica della Sardegna[2].
È geneticamente distinta dalle altre specie del genere Aquilegia presenti in Sardegna e dall'Aquilegia vulgaris, che in Sardegna non è presente.
L'origine del nome del genere (aquilegia) non è chiaro. Potrebbe derivare da Aquilegium (cisterna) o Acquam legere (raccoglitore d'acqua) per la forma particolare che ha la foglia nel raccogliere l'acqua piovana; come anche da aquilina (piccola aquila) a somiglianza dei rostri dell'aquila. Resta comunque il fatto che il primo ad usare tale nome sia stato il Tragus (altro botanico del 1600), e quindi il Tournefort (Joseph Pitton de Tournefort 1656 - 1708, botanico francese) e definitivamente Linneo che nel 1735 sistemò il genere nella sua Polyandria pentagyna.
L'epiteto specifico nuragica si rifà chiaramente ai nuraghi, tipiche costruzioni in pietra dell'isola sarda.
Il fusto ed i rametti sui quali si sviluppano le inflorescenze sono eretti e possono raggiungere una lunghezza variabile tra i 20 ed i 45 centimetri. La parte bassa si presenta glabra mentre la parte alta è ricoperta da una fine peluria ghiandolare.
Le foglie sono organizzate in rosette basali lunghe tra i 15 ed i 25 centimetri, bipartite o tripartite, dalla forma cuoriforme o rombiforme e con i margini variamente lobati e dentellati, a differenza di Aquilegia barbaricina i cui margini fogliari non presentano dentellature.
Sviluppa da tre a cinque fiori solitari costituiti da due ordini, interno ed esterno, di 5 tepali tra i quali quelli interni assumono la forma di un cappuccio rovesciato entro il quale si trova il nettare. La parte terminale dei tepali interni assume la forma di sperone fuso alla base con gli altri. Il colore dei petali esterni varia dal blu al bianco. Il frutto è costituito da una capsula deiscente dalla forma appuntita.
L'apparato radicale è costituito da un rizoma piuttosto grosso dal diametro variabile tra gli 8 ed i 15 millimetri sul quale si innestano le foglie basali.
È una pianta endemica della Sardegna[3]. Il suo attuale areale è rappresentato da una superficie di 50 mq tra gli strapiombi del canyon di Gorroppu, nel Supramonte. La sua popolazione è ridotta a poco più di dieci individui, anche se si tratta di una stima difficilmente verificabile a causa dell'inaccessibilità del sito.
A causa della perdita dell'habitat naturale e dell'impatto esercitato dall'uomo Aquilegia nuragica è classificata nella IUCN Red List come specie in pericolo critico di estinzione[1]. Essendo tossica non è soggetta al pascolo da parte degli erbivori.
La specie è stata inserita dalla IUCN nella lista delle 50 specie botaniche più minacciate dell'area mediterranea[4]. Allo stato attuale non esistono misure di tutela a favore di questa specie, nonostante un progetto di legge in tal senso del consiglio regionale della Sardegna presentato nel 2006[5].
Aquilegia nuragica (Arrigoni & E.Nardi, 1978), comunemente nota come aquilegia dei nuraghi, è una pianta erbacea perenne appartenente alla famiglia delle Ranunculaceae, endemica della Sardegna.
È geneticamente distinta dalle altre specie del genere Aquilegia presenti in Sardegna e dall'Aquilegia vulgaris, che in Sardegna non è presente.
Multimedia w Wikimedia Commons Aquilegia nuragica Arrigoni & E.Nardi – gatunek rośliny z rodziny jaskrowatych (Ranunculaceae Juss.). Występuje endemicznie na włoskiej wyspie Sardynii[3].
Rośnie endemicznie na włoskiej wyspie Sardynii. Jego zasięg występowania zajmuje jedynie 50 m² we wschodniej części wyspy, w Gorropu, niedaleko Dorgali, około 20 km na południowy wschód od Nuoro[3][4].
Rośnie w wąwozie wzdłuż sezonowej rzeki Flumineddu, na niemal pionowych wapiennych skałach. Od czasu do czasu pojawia się w suchym, piaszczystym lub żwirowym podłożu dna koryta rzeki w wyniku rozproszenia nasion z urwiska skalnego. Jednak rośnie tutaj tylko kilka osobników, ponieważ są one regularnie zmywane w czasie powodzi[3]. Występuje na około 700 m n.p.m. Rośnie w 7. strefie mrozoodporności[6].
Rodzaj orlik (Aquilegia) ma około 70 gatunków na całym świecie. Trzy z nich (A. barbaricina, A. nuragica i A. nugorensis) są endemiczne dla Sardynii. Te i jeszcze dwa inne gatunki (A. champagnatii oraz A. magellensis) znajdują się na Włoskiej Czerwonej Liście Gatunków Zagrożonych. A. nuragica, który został opisany po raz pierwszy w 1978 roku, jest wyraźnie genetycznie odizolowany od innych sardyńskich gatunków orlika. Genetycznie najbardziej jest powiązany z orlikiem pospolitym (A. vulgaris), który występuje w całej Europie, ale nie na Sardynii[3].
W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych został zaliczony do kategorii CR – gatunków krytycznie zagrożonych. Został sklasyfikowany w tej kategorii, ponieważ jedyne znane stanowisko, gdzie rośnie, zajmuje bardzo małą powierzchnię – zaledwie kilkadziesiąt metrów kwadratowych. Ponadto liczba osobników jest bardzo mała i prawdopodobnie ma tendencję spadkową. Uważa się, że liczebność tej unikalnej populacji wynosi tylko 10–15 okazów, choć trudno ocenić rzeczywiste numery ze względu na niedostępność terenu, na którym występuje. Nie zarejestrowanie innych stanowisk sprawia, że trudno jest ocenić w jakim tempie maleje populacja, ale z pewnością jej kurczenie się jest wynikiem wysokiego ryzyka ekstynkcji ze względu na czynniki fizyczne, zamiast wpływu człowieka. Wypas zwierząt nie wydaje się być problemem, ponieważ roślina jest trująca[3].
Obecnie nie ma żadnej ochrony prawnej dla tego gatunku, mimo że znalazł się on w proponowanym projekcie ustawy sejmiku Sardynii w 2001 roku w sprawie ochrony gatunków roślin na wyspie. Roślina A. nuragica jest wymieniona w załączniku jako gatunek endemiczny. Jednak prawo to jest kontrowersyjne, ponieważ może zwiększyć zainteresowanie zbierania tego gatunku. Obszar występowania tego gatunku w całości znajduje się na terenie Parku Narodowego Gennargentu, ale ze względu na brak komitetu zarządzającego, na miejscu nie są podejmowane żadne środki na rzecz jego ochrony. Nie odnotowano żadnych działań ochrony ex situ[3].
Gatunek jest wymieniony na kilku turystycznych stronach internetowych, które mogą przyciągnąć kolekcjonerów. Szczegółowe informacje dotyczące dokładnej lokalizacji tej rośliny powinny zostać usunięte, aby utrzymać ludzi z dala od miejsca jej występowania. Ponadto IUCN sugeruje pilne opracowanie i wdrożenie planów działania ochrony tego gatunku. Zaleca się również jego uprawę w ogrodach botanicznych[3].
Aquilegia nuragica Arrigoni & E.Nardi – gatunek rośliny z rodziny jaskrowatych (Ranunculaceae Juss.). Występuje endemicznie na włoskiej wyspie Sardynii.
Aquilegia nuragica (tiếng Anh thường gọi là Nuragica Columbine) là một loài thực vật]] thuộc họ Ranunculaceae. Đây là loài đặc hữu của Ý. Môi trường sống tự nhiên của chúng là thảm cây bụi kiểu Địa Trung Hải.
Bài viết về chủ đề Họ Mao lương này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Aquilegia nuragica (tiếng Anh thường gọi là Nuragica Columbine) là một loài thực vật]] thuộc họ Ranunculaceae. Đây là loài đặc hữu của Ý. Môi trường sống tự nhiên của chúng là thảm cây bụi kiểu Địa Trung Hải.
