Picea martinezii, the Martinez spruce, is a medium-sized evergreen tree growing to 25–35 m tall, and with a trunk diameter of up to 1 m. It is native to northeast Mexico, where it occurs at two localities in the Sierra Madre Oriental mountains in Nuevo León. It grows at moderate altitudes from 2150–2600 m, growing along streamsides in mountain valleys, where moisture levels in the soil are greater than the otherwise low rainfall in the area would suggest.
The bark is thin and scaly, flaking off in small circular plates 5–10 cm across. The crown is conic, with widely spaced branches with drooping branchlets. The shoots are stout, pale buff-brown, glabrous, and with prominent pulvini. The leaves are needle-like, 23–35 mm long, stout, moderately flattened in cross-section, bright glossy green with inconspicuous lines of stomata; the tip is viciously sharp.
The cones are pendulous, broad cylindrical, 8–16 cm long and 3 cm broad when closed, opening to 6 cm broad. They have stiff, smoothly rounded scales 2-2.5 cm broad, and are green, maturing pale brown 6–8 months after pollination. The seeds are black, 4 mm long, with a 12–16 mm long pale brown wing.
Martinez spruce was only discovered in 1981, and is critically endangered with just two small populations, comprising a few hundred trees and a dozen trees respectively. Fossil evidence shows it had a wider distribution in the past, south to central Mexico. It is related to Chihuahua spruce from northwest Mexico, but differs in the longer, green leaves, and the larger, broader cones with larger scales. No other related spruces are found in North America, with its next-closest relatives in eastern Asia.
It is a very attractive tree and is starting to be planted as an ornamental tree in botanical gardens, particularly valued in warm areas as it is one of the most heat-tolerant of all spruces. It is named after the Mexican botanist Maximino Martínez.
Picea martinezii, the Martinez spruce, is a medium-sized evergreen tree growing to 25–35 m tall, and with a trunk diameter of up to 1 m. It is native to northeast Mexico, where it occurs at two localities in the Sierra Madre Oriental mountains in Nuevo León. It grows at moderate altitudes from 2150–2600 m, growing along streamsides in mountain valleys, where moisture levels in the soil are greater than the otherwise low rainfall in the area would suggest.
The bark is thin and scaly, flaking off in small circular plates 5–10 cm across. The crown is conic, with widely spaced branches with drooping branchlets. The shoots are stout, pale buff-brown, glabrous, and with prominent pulvini. The leaves are needle-like, 23–35 mm long, stout, moderately flattened in cross-section, bright glossy green with inconspicuous lines of stomata; the tip is viciously sharp.
The cones are pendulous, broad cylindrical, 8–16 cm long and 3 cm broad when closed, opening to 6 cm broad. They have stiff, smoothly rounded scales 2-2.5 cm broad, and are green, maturing pale brown 6–8 months after pollination. The seeds are black, 4 mm long, with a 12–16 mm long pale brown wing.
Martinez spruce was only discovered in 1981, and is critically endangered with just two small populations, comprising a few hundred trees and a dozen trees respectively. Fossil evidence shows it had a wider distribution in the past, south to central Mexico. It is related to Chihuahua spruce from northwest Mexico, but differs in the longer, green leaves, and the larger, broader cones with larger scales. No other related spruces are found in North America, with its next-closest relatives in eastern Asia.
It is a very attractive tree and is starting to be planted as an ornamental tree in botanical gardens, particularly valued in warm areas as it is one of the most heat-tolerant of all spruces. It is named after the Mexican botanist Maximino Martínez.
Picea martinezii on igihaljas okaspuu kuuse perekonnast. Liigi avastasid botaanikud alles 1983. aastal ning ekslikult peeti seda liiki mõned aastad põhjamehhiko kuuse esindajaks[2].
Puu kasvab tavaliselt 25–30, harva kuni 40 m kõrguseks. Tüve läbimõõt küündib soodsates oludes kuni ühe meetrini. Tüve koor on õhuke ja plaatjalt lõhenenud. Võra on laikoonusjas. Pungad on jämedad, helepruunid. Võrsed on püstised, helepruunid kuni oranžikaspruunid. Okkad on äärmiselt teravad, läikivad, rohelised, 1,6–2,7 cm pikkused, lamedad. Käbid on 8,5–16 cm pikkused, silinderjad, noorelt rohelised, valmivad 6–8 kuud peale tolmlemist, valminult oranžikaspruunid, tipp ümarjas. Seemned on mustad, kest 4–5 mm pikkune, helepruuni tiivakesega (16–23 mm).[3]
Picea martinezii hajutatud populatsioonid asuvad Mehhikos, Ida-Sierra Madre mägedes 2150–2600 m kõrgusel üle merepinna. Põhja- ja lõunapoolsemaid populatsioone lahutab umbes 150 km. Piirkonnas valitseb mõõduka niiskusega lähistroopiline kliima, sademeid esineb aastas keskmiselt 600–1000 mm. Kuna talved on seal küllalt pehmed, siis talub Picea martinezii talviseid külmakraade kuni –7...–12 °C[4].
Picea martinezii kasvab peamiselt segametsades. Põhjapoolsema populatsiooni isendid esinevad koos järgmiste puuliikidega: õis-kontpuu (Cornus florida), Quercus greggii, Abies durangensis var. coahuilensis, ümaraviljaline hikkoripuu (Carya ovata) ja Taxus globosa. Lõunapoolsemate populatsioonide puud kasvavad koos järgmiste puuliikidega: Pinus pseudostrobus, harilik ebatsuuga (Pseudotsuga menziesi), mehhiko nulg (Abies vejarii) ja Juglans major.[3]
Hinnanguliselt kasvab kõigis Picea martinezii populatsioonides kokku alla 800 puu. Peamisteks ohtudeks allesjäänud puudele on metsapõlengud ja inbriiddepressioon.[2] Kuna ligi pooled populatsioonid asuvad eramaadel, siis lisandub neile ka metsade maharaiumise oht.
Picea martinezii on igihaljas okaspuu kuuse perekonnast. Liigi avastasid botaanikud alles 1983. aastal ning ekslikult peeti seda liiki mõned aastad põhjamehhiko kuuse esindajaks.
Picea martinezii[2][3], er meðalstórt sígrænt tré, að 25 til 35 metra hátt, með stofnþvermál að einum meter. Það er ættað frá norðaustur Mexíkó, þar sem það finnst á tvemur stöðum í Sierra Madre Oriental fjöllum í Nuevo León. Þar er það í 2150 til 2600 metra hæð, við ár og læki í fjalladölum, þar sem raki í jarðvegi er meiri en takmörkuð úrkoma gefur annars til kynna.
Börkurinn er þunnur og hreistróttur, flagnar af í smáum hringlalega plötum 5 til 10 sm í þvermáli. Krónan er keilulaga, með mjög gisinni greinabyggingu og drúpandi smágreinum. Sprotarnir eru gildir, föl gulbrúnir, hárlausir, og með áberandi nöbbum. Barrið er nálarlaga, 23 til 35 mm langt, þykkt, lítillega flatt í þversniði, skær glansandi grænt með óáberandi loftaugarákum; oddurinn er mjög beittur.
Könglarnir eru hangandi, breiðsívalir, 8 til 16 sm langir og 2 sm breiðir þegar eru lokaðir, verða 6 sm breiðir við opnun. Þeir eru með stífar, mjúkávalar köngulskeljar, 2 til 2.5 sm breiðar, grænar óþroskaðar og verða brúnar við þroska 6 til 8 mánuðum eftir frjóvgun. Fræin eru svört, með 12 til 16 mm löngum fölbrúnum væng.[4]
Picea martinezii fannst fyrst 1981, og er í útrýmingarhættu, með aðeins tvo smáa stofna, sem samanstanda af nokkur hundruð eintökum annarsvegar og rúmlega tugur hinsvegar. Steingerfingar sýna að það var útbreiddara áður, suður til mið Mexíkó. Það er náskylt Picea chihuahuana frá norðvestur Mexíkó, en er frábrugðið í lengra, grænu barri, og stærri og breiðari könglum með stærri hreisturblöðkum. Engar aðrar skyldar grenitegundir eru Norður Ameríku, Næstskyldustu tegundirnar eru í austur Asíu.[5]
Þetta er laglegt tré og er byrjað að rækta það sem prýðistré í grasagörðum, og sérstaklega á hlýjum svæðum þar sem það er hitaþolnast allra grenitrjáa. Það heitir eftir mexíkanska grasafræðingnum Maximino Martínez.
Picea martinezii, er meðalstórt sígrænt tré, að 25 til 35 metra hátt, með stofnþvermál að einum meter. Það er ættað frá norðaustur Mexíkó, þar sem það finnst á tvemur stöðum í Sierra Madre Oriental fjöllum í Nuevo León. Þar er það í 2150 til 2600 metra hæð, við ár og læki í fjalladölum, þar sem raki í jarðvegi er meiri en takmörkuð úrkoma gefur annars til kynna.
Börkurinn er þunnur og hreistróttur, flagnar af í smáum hringlalega plötum 5 til 10 sm í þvermáli. Krónan er keilulaga, með mjög gisinni greinabyggingu og drúpandi smágreinum. Sprotarnir eru gildir, föl gulbrúnir, hárlausir, og með áberandi nöbbum. Barrið er nálarlaga, 23 til 35 mm langt, þykkt, lítillega flatt í þversniði, skær glansandi grænt með óáberandi loftaugarákum; oddurinn er mjög beittur.
Könglarnir eru hangandi, breiðsívalir, 8 til 16 sm langir og 2 sm breiðir þegar eru lokaðir, verða 6 sm breiðir við opnun. Þeir eru með stífar, mjúkávalar köngulskeljar, 2 til 2.5 sm breiðar, grænar óþroskaðar og verða brúnar við þroska 6 til 8 mánuðum eftir frjóvgun. Fræin eru svört, með 12 til 16 mm löngum fölbrúnum væng.
Picea martinezii fannst fyrst 1981, og er í útrýmingarhættu, með aðeins tvo smáa stofna, sem samanstanda af nokkur hundruð eintökum annarsvegar og rúmlega tugur hinsvegar. Steingerfingar sýna að það var útbreiddara áður, suður til mið Mexíkó. Það er náskylt Picea chihuahuana frá norðvestur Mexíkó, en er frábrugðið í lengra, grænu barri, og stærri og breiðari könglum með stærri hreisturblöðkum. Engar aðrar skyldar grenitegundir eru Norður Ameríku, Næstskyldustu tegundirnar eru í austur Asíu.
Þetta er laglegt tré og er byrjað að rækta það sem prýðistré í grasagörðum, og sérstaklega á hlýjum svæðum þar sem það er hitaþolnast allra grenitrjáa. Það heitir eftir mexíkanska grasafræðingnum Maximino Martínez.
Picea martinezii T.F.Patt., 1988 è una rara specie di peccio, appartenente alla famiglia delle Pinaceae, originaria della Sierra Madre Orientale (Montemorelos, Aramberri), in Messico.[1]
Il nome generico Picea, utilizzato già dai latini, potrebbe, secondo un'interpretazione etimologica, derivare da Pix picis = pece, in riferimento all'abbondante produzione di resina.[2] Il nome specifico martinezii fu assegnato in onore del botanico messicano Maximino Martínez.[3]
Albero che può raggiungere i 35-40 m di altezza; i rami del primo ordine si sviluppano orizzontalmente, quelli del secondo ordine, negli esemplari maturi, possono essere pendenti. I germogli sono robusti, di colore marrone pallido o arancione-marrone.[4]
Le foglie sono aghiformi, di colore verde lucido, lunghe 2,3-2,8 cm, con stomi non appariscenti e particolarmente appuntite con una piccola spina all'apice.[4]
I coni femminili sono cilindrici, lunghi 11-16 cm e larghi fino a 6 cm, inizialmente verdi, poi marroni-arancioni. I macrosporofilli sono distanziati, circa 12-16 in 10 cm di lunghezza di cono a maturazione; sono lunghi 26-32 mm e larghi 21-25 mm, con apici arrotondati. I semi sono neri, lunghi 4-5 mm con parte alata lunga 15 mm.[4]
Una delle due località dove vegeta P. martinezii è costituita da un canyon riparato, con sedimenti grossolani calcarei provocati da frane dei versanti, a circa 2100-2200 metri di quota. Questo habitat è privo di acque superficiali, ma le frequenti precipitazioni e le nebbie forniscono l'umidità necessaria a permettere la sopravvivenza di una foresta mista di montagna. Tra le conifere si ritrovano Abies vejarii, Taxus globosa e specie di Pinus; tra le caducifoglie sono presenti specie dei generi Quercus, Tilia, Ostrya, Cornus, Ilex, Juglans e Crataegus.[1]
Considerata per parecchio tempo un sinonimo di P. chihuahuana da taluni autori tassonomici, questo taxon è stato incontrovertibilmente riconosciuto autonomo anche attraverso studi genomici più recenti (Ledig et al. 2004); essendo comunque imparentato con P. chihuahuana, è aperta la discussione se il rango di specie possa essere adeguato, o se piuttosto possa essere meglio classificato come sottospecie o varietà.[4]
Tradizionalmente sfruttato da segherie locali per il suo legno utilizzato in edilizia e carpenteria, attualmente è protetto da leggi conservative. Sono stati effettuati tentativi di introduzione in arboreti ubicati in Europa, Australia e Nuova Zelanda, ma pochi sono gli esemplari sopravvissuti.[1]
Con un areale primario stimato in 16 km² e un areale secondario stimato in 565 km², P. martinezii ha una popolazione di individui maturi di meno di 800 esemplari. Le due uniche località in cui vegeta sono sottoposte a deforestazione illegale e al rischio elevato di incendi boschivi per cui è possibile un ulteriore declino del 20 % di popolazione nelle due prossime generazioni. Un'ulteriore considerazione è legata ai cambiamenti climatici, in quanto le specie di pecci messicane sono relitti dell'era glaciale e pertanto molto sensibili agli stessi; per questi motivi è classificata come specie in pericolo nella Lista rossa IUCN.[1]
Picea martinezii T.F.Patt., 1988 è una rara specie di peccio, appartenente alla famiglia delle Pinaceae, originaria della Sierra Madre Orientale (Montemorelos, Aramberri), in Messico.
Picea martinezii – pušinių (Pinaceae) šeimos, eglių (Picea) genties visažalis spygliuotis medis. Remiantis The Plant List augalų moksliniais sąrašais, Picea martinezii yra Picea chihuahuana rūšies vienas iš trijų sinonimų.
Picea martinezii labai reta, randama tik dviejose augimvietėse šiaurės rytų Meksikoje, Rytų Siera Madrės kalnuose. Pradedama auginti kaip dekoratyvinis augalas.
Spygliai 23-35 mm ilgio, šviesiai žali. Kankorėžiai cilindriški, 8-16 cm ilgio, 3 cm pločio.
Iliustruotas Lietuvos augalų genčių vardynas · Lietuvos vietinės medžių ir krūmų rūšys · Lietuvos išskirtiniai medžiai · Lietuvos svetimžemė dendroflora · Pasaulio išskirtiniai medžiai
Miškas · Miško skliautas · Lietuvos miškai · Pasaulio miškai (šalys pagal miškų plotą) · Miškų nykimas (neteisėtas miško kirtimas)
Miškininkystė (ekologinė miškininkystė) · Miško atkūrimas · Įveisimas · Miškų ūkis · Miškų urėdija · Girininkija · Eiguva · Lietuvos miškų institutas
Picea martinezii – pušinių (Pinaceae) šeimos, eglių (Picea) genties visažalis spygliuotis medis. Remiantis The Plant List augalų moksliniais sąrašais, Picea martinezii yra Picea chihuahuana rūšies vienas iš trijų sinonimų.
