Brief Summary
(
İngilizce
)
Catalog of Hymenoptera in America North of Mexico tarafından sağlandı
Members of this subfamily are especially numerous in the Old World tropics including those of the Australian Region. They are relatively poorly represented in the Holarctic Region. Only the widespread genus Nomia is present in the Nearctic Region and apparently all of the species are polyleges, obtaining their pollen and nectar from the flowers of a wide variety of both native and introduced plants. However, some of the species (e.g., Nomia nevadensis Cresson and N. triangulifera Vachal) appear to collect pollen only from the flowers of the Compositae. At least one of the species, the alkali bee (N. melanderi Cockerell), is an exceptionally valuable pollinator of alfalfa (Medicago sativa) and has been managed successfully in artificial nesting sites so as to enhance the pollination of this important agricultural crop. ~According to Cockerell (1910. U. S. Natl. Mus., Proc. 38: 292), Nomia is doubtless of Old World origin, probably reaching America in later Miocene times. Earlier, Cockerell (1908. Canad. Ent. 40: 144) remarked that the genus may have reached the Western Hemisphere about the same time and doubtless by the same route as the Elephantidae. Later, Cockerell (1935. In Blair, N.Y. Ent. Soc., Jour. 43: 201) commented that the Nomia fauna of the New World includes at least three different groups, the ancestors of which must have come over from Asia at different times. He believed that the oldest of these is Dieunomia and that the invasion of North America by Nomia from Asia is analogous to that of the pipits (genus Anthus) among the birds. ~The subfamily Nomiinae is not known to occur south of Mexico and Cuba. Years ago, Cockerell (1918. Ann. and Mag. Nat. Hist. (9) 1: 161) described Nomia expulsa as a new species from French Guiana (Guyane, Maroni) and wondered it it might be incorrectly labeled. Subsequently, Cockerell (1930. Amer. Mus. Novitates 433: 11) stated that he suspected the label data are erroneous, and that the specimens really came from somewhere in tropical Asia. Since N. expulsa has two long spines on the metanotum, Cockerell (ibid.) assigned the species to the subgenus Hoplonomia Ashmead.
- bibliyografik atıf
- Catalog of Hymenoptera in America North of Mexico. 1979. Prepared cooperatively by specialists on the various groups of Hymenoptera under the direction of Karl V. Krombein and Paul D. Hurd, Jr., Smithsonian Institution, and David R. Smith and B. D. Burks, Systematic Entomology Laboratory, Insect Identification and Beneficial Insect Introduction Institute. Science and Education Administration, United States Department of Agriculture.
Nomiinae
(
İngilizce
)
wikipedia EN tarafından sağlandı
Nomiinae is a subfamily of sweat bees in the family Halictidae. There are about 11 genera and at least 550 described species in Nomiinae.[1][2]
Genera
These 11 genera belong to the subfamily Nomiinae:
-
Dieunomia Cockerell, 1899 i c g b
-
Halictonomia Pauly, 1980 i c g
-
Lipotriches Gerstäcker, 1858 i c g
-
Mellitidia Guérin-Méneville, 1838 i c g
-
Nomia Latreille, 1804 i c g b
-
Pseudapis W. F. Kirby, 1900 i c g
-
Ptilonomia Michener, 1965 i c g
-
Reepenia Friese, 1909 i c g
-
Spatunomia Pauly, 1980 i c g
-
Sphegocephala Saussure, 1890 i c g
-
Steganomus Ritsema, 1873 i c g
Data sources: i = ITIS,[1] c = Catalogue of Life,[3] g = GBIF,[4] b = Bugguide.net[2]
References
- lisans
- cc-by-sa-3.0
- telif hakkı
- Wikipedia authors and editors
Nomiinae: Brief Summary
(
İngilizce
)
wikipedia EN tarafından sağlandı
Nomiinae is a subfamily of sweat bees in the family Halictidae. There are about 11 genera and at least 550 described species in Nomiinae.
Nomia universitatis
- lisans
- cc-by-sa-3.0
- telif hakkı
- Wikipedia authors and editors
Łuskarkowate
(
Lehçe
)
wikipedia POL tarafından sağlandı
Multimedia w Wikimedia Commons Łuskarkowate[2] (Nomiinae) – podrodzina owadów z rzędu błonkoskrzydłych, nadrodziny pszczół i rodziny smuklikowatych.
Opis
Głowa samic charakteryzuje się wargą górną o wierzchołku wydłużonym w silny wyrostek otoczony grubymi szczecinkami i zaopatrzony w silny kil po stronie grzbietowej[3].
Tułów cechuje się rowkami episternalnymi sięgającymi tylko trochę poniżej rowków skrobalnych i tam mającymi postać słabego wgłębienia. Niekiedy rowki episternalne są skierowane silnie do przodu, zaś u Halictonomia zarówno rowki episternalne jak i skrobalne są w większości lub całkowicie zanikłe. Użyłkowanie skrzydła odznacza się wszystkimi żyłkami silnie zaznaczonymi. Komórka marginalna zazwyczaj jest niezbyt silnie zwężona ku zaokrąglonemu wierzchołkowi, ale u bardzo małych gatunków może być spiczasto zakończona. U większości gatunków komórki submarginalne pierwsza i trzecia są mniej więcej tak samo długie i wyraźnie dłuższe od drugiej, ale u mniejszych gatunków trzecia może być znacznie krótsza od pierwszej, choć wciąż wyraźnie dłuższa od drugiej. Wyjątkiem jest rodzaj Steganomus mający tylko dwie komórki submarginalne. Samice mają dobrze rozwinięte skopy na udach i krętarzach oraz penicilusy na tylnych nadstopiach[3].
Metasoma u samic ma fimbrię przedpygidialną niepodzieloną pośrodku podłużnym obszarem nagiego lub delikatnie i krótko owłosionego oskórka. Narządy rozrodcze samców cechuje poprzeczny siódmy sternit z dwoma lub czterema wyrostkami wierzchołkowymi, zwarty ósmy sternit o kształcie trójkątnym lub pięciokątnym, szeroki, pozbawiony płytki pygidialnej i często wcięty siódmy tergit oraz dolna para gonostyli mniejsza od górnej, a niekiedy całkiem zanikła[3].
Biologia
Łuskarkowate gniazdują w glebie. W gniazdach większości gatunków od korytarza głównego odchodzą mniej lub bardziej poziome korytarze boczne, a od nich pionowe komórki lęgowe, niekiedy zebrane w luźne lub ciasne klastry, czasem wsparte przez filary lub korzonki w jamkach gleby. U części gatunków z rodzaju Lipotriches gniazdo składa się z poziomego korytarza i szypułkowatych, ustawionych poziomo lub nieco po skosie komórek lęgowych. Umieszczane w komórkach masy pyłku mogą przybierać rozmaite kształty, np. półkuliste, soczewkowate czy prostokątne w zarysie[3].
Obok samotnic należą tu także gatunki gniazdujące w koloniach, a nawet kwazisocjalne – z pewnym stopniem podziału obowiązków między członkami kolonii[3].
Rozprzestrzenienie
Podrodzina ta licznie reprezentowana jest w faunie krainy etiopskiej, orientalnej i australijskiej, natomiast gatunki występujące w Ameryce Północnej i krainie palearktycznej są nieliczne, a w Ameryce Południowej brak łuskarkowatych zupełnie[3]. W Polsce występują tylko dwa gatunki: Pseudapis diversipes i P. femoralis[4].
Systematyka i filogeneza
Wyniki opublikowanej w 2013 przez Hedtke, Patiny i Danfortha filogenetycznej analizy molekularnej wskazują, że łuskarkowate stanowią grupę siostrzaną dla kladu obejmującego Nomioidinae i smuklikowate właściwe[5].
Podrodzina ta obejmuje 11 rodzajów[1][3]:
-
Dieunomia Cockerell, 1899
-
Halictonomia Pauly, 1980
-
Lipotriches Gerstäcker, 1858
-
Mellitidia Guérin-Méneville, 1838
-
Nomia Latreille, 1804
-
Pseudapis W. F. Kirby, 1900
-
Ptilonomia Michener, 1965
-
Reepenia Friese, 1909
-
Spatunomia Pauly, 1980
-
Sphegocephala Saussure, 1890
-
Steganomus Ritsema, 1873
Przypisy
-
↑ a b Nomiinae, w: Integrated Taxonomic Information System (ang.).
-
↑ Andrzej Ruszkowski. Nazewnictwo polskie pszczół (Apoidea, Hymenoptera). „Pszczelnicze Zeszyty Naukowe”, s. 217-223, 1993.
-
↑ a b c d e f g Charles Duncan Michener: The Bees of the World. Baltimore, London: Johns Hopkins University Press, 2000, s. 90.
-
↑ Yury A. Pesenko, Józef Banaszak, Tomasz Cierzniak: Klucze do oznaczania owadów Polski. Część XXVI Błonkówki — Hymenoptera. Zeszyt 68b. Pszczołowate — Apidae. Podrodzina: smuklikowate — Halictinae. Toruń: Polskie Towarzystwo Entomologiczne, 2002.
-
↑ a b Shannon M. Hedtke, Sébastien Patiny, Bryan N. Danforth. The bee tree of life: a supermatrix approach to apoid phylogeny and biogeography. „BMC Evolutionary Biology”. 13 (138), s. 1–13, 2013. DOI: 10.1186/1471-2148-13-138.
- lisans
- cc-by-sa-3.0
- telif hakkı
- Autorzy i redaktorzy Wikipedii
Łuskarkowate: Brief Summary
(
Lehçe
)
wikipedia POL tarafından sağlandı
- lisans
- cc-by-sa-3.0
- telif hakkı
- Autorzy i redaktorzy Wikipedii