Eruca vesicaria, guxanu, ruca, rúcula o roqueta ye una planta añal, montesa o cultivada, de la familia de les crucíferas.
Ye orixinaria de la rexón del Mediterraneu. Alcuéntrase nel centru y este d'España, el restu del sur d'Europa, norte d'África y oeste d'Asia.
Ye una planta arguta, ramosa, de 20 a 100 cm d'altor; flores en recímanos, con cuatro pétalos en forma de cruz, de color blancu a amarellentáu, con venación violácea y frutos en silicues cilíndriques. Floria en primavera.
Eruca sativa (Mill. 1768) clasificada por dalgunos como especie distinta, ye considerada por otros como subespecie Y. vesicaria sativa Thell. Ye cultivada pa usar la fueya (rúcula) na alimentación, especialmente n'ensalaes. De les granes llógrase aceite comestible.
Ye una verdura de fueya verde, picante que s'asemeya a una llechuga llarga de fueya ancha y abierta, la rúcula ye rica en vitamina C y potasiu.[1] Amás de les fueyes, les flores, vaines de granes nueves y granes madures son comestibles.
Crez como una yerba comestible na área mediterránea dende los tiempos del Imperiu romanu, foi mentáu por dellos autores clásicos como un afrodisiacu,[2][3] lo más famoso ye posiblemente un llargu poema atribuyíu a Virxiliu, Moretum, que contién la llinia: " et veneris revocans eruca morantuem "(" la rúcula escita'l deséu sexual de la xente consoñento ").[4] Dellos autores afirmen que por esta razón, mientres la Edá Media taba prohibíu cultivar rúcula nos monesterios.[5] Foi incluyíu, sicasí, en Capitulare de villis vel curtis imperii un decretu emitíu por Carlomagno nel añu 802 como una de les yerbes arumoses aptes pal cultivu nos xardinos.[6] Gillian Reilly, autor del Oxford Companion to Italian Food, afirma que por cuenta de la so reputación como estimulante sexual, que yera "prudentemente mista cola llechuga, que yera tou lo contrario" (esto ye, que sele o inclusive soporífera). Reilly sigue que "anguaño la rúcula esfrútase inocentemente n'ensalaes mistes, a la qu'añede un sabor picante prestosu".[7]
La rúcula foi recoyida tradicionalmente nel mediu montés o cultivada en güertos familiares xuntu con yerbes como'l perexil y l'albahaca. Agora cultívase comercialmente nel Vénetu y dende Iowa a Brasil, y ta disponible pa la compra en supermercaos y mercaos de llabradores en tol mundu. Tamién se naturalizó como planta montesa fora de la so área de distribución natural nes rexones templaes de tol mundu, incluyendo'l norte d'Europa y América del Norte.[8][9]
Cultivu de rúculass en condiciones de xelada nidia atrabanca la crecedera de la planta, según torna les fueyes de verdes a coloraes.[10][11]
Eruca vesicaria describióse por (L.) Cav. y espublizóse en Descripción de les Plantes 426–427. 1802.[12]
Eruca: nome xenéricu del llatín clásicu utilizáu por Columela, Pliniu'l Vieyu, Horacio y Marcial. El The Jepson Manual diz "seique queme, de sabor picante," pero nun conozo nenguna pallabra similar a esta que podría ser una fonte de la derivación. Eruca ye una pallabra llatina que significa 'guxanu' tamién "guxanu peluda 'una y bones la planta puede tener nidiu tarmos.[13]
vesicaria: epítetu llatín que significa "como una vexiga"[14]
.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Eruca vesicaria, guxanu, ruca, rúcula o roqueta ye una planta añal, montesa o cultivada, de la familia de les crucíferas.
Eruca vesicaria, o ruca és una espècie de planta brassicàcia. La seva distribució és latemediterrània-iraniana, és l'única espècie del gènere Eruca que es troba als Països Catalans.[1]
És una planta anual erecta embrancada de 10 a 80 cm d'alt, flors típica de les brassicàcies amb 4 pètals en creu de color blanc a groguenc, amb venes violàcies i fruits en siliqua cilíndrica. Floreix entre març i juliol. És comestible però es considera una mala herba.
És una espècie polimorfa, als Països Catalans presenta la subespècie vesicaria i la subespècie sativa.
Eruca sativa (Mill. 1768) classificada per alguns botànics com espècie diferent, d'altres la consideren una subespècie dins E. vesicaria sativa Thell. Aquesta es cultiva per les seves fulles en amanida. De les seves llavors se n'obté un oli comestible.
Poblaments de plantes anuals nitròfils dels sòls àrids de la plana mediterrània a l'estatge montà superior des del nivell del mar als 1000 m i excepcionalment fins als 1900 m d'altitud.
Eruca vesicaria, o ruca és una espècie de planta brassicàcia. La seva distribució és latemediterrània-iraniana, és l'única espècie del gènere Eruca que es troba als Països Catalans.
Planhigyn blodeuol bychan yw Roced yr ardd sy'n enw benywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Brassicaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Eruca vesicaria a'r enw Saesneg yw Garden rocket.[1] Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Roced yr Ardd.
Mae'r dail ar ffurf 'roset' a chaiff y planhigyn ei flodeuo gan wenyn.
Planhigyn blodeuol bychan yw Roced yr ardd sy'n enw benywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Brassicaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Eruca vesicaria a'r enw Saesneg yw Garden rocket. Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Roced yr Ardd.
Mae'r dail ar ffurf 'roset' a chaiff y planhigyn ei flodeuo gan wenyn.
Die Senfrauke oder Senf-Rauke (Eruca vesicaria), sie wird auch wie einige andere Arten Rauke genannt, ist die einzige Pflanzenart der monotypischen Gattung Eruca innerhalb der Familie der Kreuzblütengewächse (Brassicaceae). Sie wird seit Langem als Kulturpflanze genutzt.
Die Senfrauke wächst als einjährige krautige Pflanze. Pflanzenteile können glatt oder rau bis steif behaart sein. Der aufrechte Stängel ist meist verzweigt. Die grundständigen oder am Stängel verteilt angeordneten Laubblätter können gestielt sein. Die grundständigen Laubblätter sind gestielt und die Blattspreite ist meist leierförmig-fiederteilig, selten sind sie doppelt geteilt oder einfach. Die Stängelblätter sind sitzend bis höchstens kurzgestielt und die Blattspreite ist einfach und gezähnt oder fiederteilig.
Der anfangs schirmtraubige Blütenstand verlängert sich später bis zu einem traubigen Fruchtstand. Die zwittrigen Blüten sind vierzählig mit doppelter Blütenhülle (Perianth). Die vier aufrechten Kelchblätter sind meist länglich. Die vier breit verkehrt-eiförmigen, genagelten Kronblätter sind cremefarben bis gelb mit dunkelbraunen bis purpurfarbenen Adern. Die Staubbeutel sind länglich bis lineal. Es sind vier Nektardrüsen vorhanden. Der Fruchtknoten enthält 10 bis 50 Samenanlagen. Der Griffel ist nur rudimentär vorhanden und die konische Narbe ist zweilappig.
Die gedrungenen Fruchtstiele sind aufrecht bis aufsteigend. Die meist linealen bis länglichen Schoten besitzen einen runden bis vierkantigen Querschnitt. Das letzte Segment enthält keinen Samen. Die kahlen oder rau bis steif behaarten Klappen besitzen hervorstehende Adern. Das Replum ist gerundet und das häutige Septum ist vollständig ausgebildet. Die in zwei Reihen angeordneten Samen sind mehr oder weniger kugelig bis eiförmig. Die Samenoberfläche ist schwach netzartig und verschleimt in nassem Zustand.
Die Chromosomengrundzahl beträgt x = 11, die Chromosomenzahl 2n = 22.[1]
Die Senfrauke ist ursprünglich von den makaronesischen Inseln über das südliche bis in das südöstliche Europa sowie im nördlichen, östlichen und südlichen Afrika beheimatet. Weiters erstreckt sich das Verbreitungsgebiet über Vorderasien bis Zentralasien. In Südeuropa kommt sie in Gesellschaften des Verbands Hordeion aus der Klasse der Chenopodietea vor.[1]
Diese Art wurde 1753 unter dem Namen Brassica vesicaria durch Carl von Linné in Species Plantarum, Band 2, Seite 668, erstveröffentlicht. Sie wurde 1802 durch Antonio José Cavanilles in Descripción de las Plantas, Seite 426 in die Gattung Eruca gestellt. Der Gattungsname Eruca wurde 1754 durch Philip Miller in The Gardeners Dictionary ..., 4. Auflage, Band 1, erstveröffentlicht. Ein Synonym für Eruca ist Velleruca Pomel.[2] Der botanische Gattungsname Eruca (ursprünglich auch für Kohlraupe, wilde Rauke und Senfkohl) ist unsicherer Herkunft, aber möglicherweise verwandt mit lateinisch ēr („Stacheltier, Igel“).[3][4] Nach älterer (auch bei Isidor von Sevilla genannter) Volksetymologie[5] abgeleitet vom lateinischen Wort uro für „ich brenne“ und bezogen auf den brennenden Geschmack der Samen.
Die Gattung Eruca Mill. gehört zur Tribus Brassiceae in der Familie der Brassicaceae.[6] Es wurden viele Eruca-Arten veröffentlicht, doch ist nur noch ein Artname gültig.
Es gibt in der Gattung Eruca („Rauke“, genannt auch „Weißer Senf“[7]) nur die Art Eruca vesicaria (L.) Cav., früher als Eruca sativa Lamm. und Brassica eruca L.[8] bezeichnet, mit zwei Unterarten:
Die Senfrauke oder Senf-Rauke (Eruca vesicaria), sie wird auch wie einige andere Arten Rauke genannt, ist die einzige Pflanzenart der monotypischen Gattung Eruca innerhalb der Familie der Kreuzblütengewächse (Brassicaceae). Sie wird seit Langem als Kulturpflanze genutzt.
கார முட்டைக் கோசுக் கீரை (Arugula) (அமெரிக்க ஆங்கிலம்) /əˈruːɡulə/ அல்லது rocket (பிரித்தானிய ஆங்கிலம்) (Eruca vesicaria; syns. Eruca sativa Mill., E. vesicaria subsp. sativa (Miller) Thell., Brassica eruca L.) என்பது பிராசிகேசியே குடும்பத்தின் கீரையாக உண்ணும் ஆண்டுத் தாவரமாகும். இது புத்திளம் கடுப்பான கார்ப்பு மிளகு மணமுடையது. மற்ற வழக்கில் உள்ள பெயர்களாக தோட்ட rocket,[2] (பிரித்தானிய, ஆத்திரேலியn, தென் ஆப்பிரிக்க, அயர்லாந்து, நியூசிலாந்து ஆங்கிலம்),[3] எரூக்கா.[3] "ruchtetta" "rocket salad",[4] "rucola", "rucoli", "rugula", "colewort", "roquette". எரூக்கா சட்டைவா பரவலாக கீரைக் குவையாக உண்ணும் எரூக்கா தாவர இனத்தில் ஒன்றாகும். இது நடுத்தரைக்கடல் பகுதியையும் மொராக்கோ போர்த்துகல்l, சிரியா, இலெபனான், துருக்கி ஆகிய ஆகிய பகுதிகளையும் தாயகமாகக் கொண்டுள்ளது.[5][3]
இது 20 முதல் 100 செமீ உயரம் வரை வளரும் ஆண்டுத் தாவரமாகும். இதன் இலைகள் செறிவான இருபக்க இலை மடல்களுடன் அமைந்திருக்கும். இதில் பக்கவாட்டில் நான்கு முதல் பத்து சிறுமடல்களும் நடுவில் பெரிய முனைமடலும் இருக்கும். பூக்கள் 2 முதல் 4 செமீ விட்டமுள்ள மஞ்சரியாக பிராசிகாவகை மலர் கட்டமைப்புடன் அமைந்திருக்கும்; ஈதழ்கள் ஊத்தா நிற நரம்புடன் வெண்குழைவு நிறத்தில் அமையும். பூந்துப் பைகள் அல்லது சூலகங்கள் மஞ்சளாக இருக்கும்; பூ மலர்ந்ததும் சூற்காம்புகள் நீட்டிக்கொண்டு இருக்கும்மிதன் பழம் (காய்) கூரலகு நுனியுடன் 12 முதல் 25 மிமீ நீளத்தில் பல விதைகளுடன் அமையும்.[2][6]
கார முட்டைக்கோசுக் கீரை 20 முதல் 100 செமீ உயரம் வரையில் வளர்கிறது. இதன் இலைகள் செறிவான இருபக்க இலை மடல்களுடன் அமைந்திருக்கும். இதில் பக்கவாட்டில் நான்கு முதல் பத்து சிறுமடல்களும் நடுவில் பெரிய முனைமடலும் இருக்கும். பூக்கள் 2 முதல் 4 செமீ விட்டமுள்ள மஞ்சரியாக பிராசிகாவகை மலர் கட்டமைப்புடன் அமைந்திருக்கும்; பூந்துப் பைகள் அல்லது சூலகங்கள் மஞ்சளாக இருக்கும்; பூ மலர்ந்ததும் இதழ்கள் உதிர்ந்து விடும். இதன் பழம் (காய்) கூரலகு நுனியுடன் 12 முதல் 25 மிமீ நீளத்தில் பல விதைகளுடன் அமையும். இந்தத் தாவரக் குறுமகவெண்கள் 22 ஆகும்.[3][2][6]
கார முட்டைக்கோசுக் கீரை (Eruca vesicaria) வறண்ட, சிதறலான தரையில் வளரக் கூடியது. இது தோட்டத்தரை அந்துகள் உட்பட, சில அந்துப் பூச்சிகளின் கூட்டுப்புழுக்களுக்கு உணவாகிறது;[3][2] இதன் வேர்கள் புழுக்களாலும் தாக்கப்படுகின்றன.[7]
காரச் சுவையும் விரிந்த நீள இலைகளும் வாய்ந்த, கார முட்டைக்கோசுக் கீரையில் சி உயிர்ச்சத்தும் பொட்டாசியமும் செறிவாக உள்ளன.[8] கீரை மட்டுமன்றி, பூக்களும் இளங்காய்களும் முதிர்விதைகளும் உண்ணக்கூ> டியவையே .
கார முட்டைக்கோசுக் கீரை தோட்டத்தில் வோக்கோசு, துளசியுடன் வர்க்கப்படுகிறது. இது இப்போது வணிகமுறையில் பல இடங்களில் வளர்க்கப்படுகிறது. இது உலகமெங்கும் எளிதாக பேரங்காடிகளிலும் உழவர் சந்தைகளிலும் கிடைக்கிறது. இது தாயகப் பகுதிகளில் மட்டுமன்றி, வடக்கு ஐரோப்பா, வட அமெரிக்கா உட்பட, மிதவெப்ப மண்டலப் பகுதிகளிலும் தகவமைந்து வளர்கிறது.[4][3] இது இந்தியாவில் முதிர்விதைகள் கார்கீர் (காரக்கீரையின் மருவு) என்ற பெயருடன் அழைக்கப்படுகின்றன. ஆனால், அரேபியாவில் இளங்கீரைக்குக் கார்க்கிர். جرجير (gargīr வழங்குகிறது).
கார முட்டைக் கோசுக் கீரையின் மஞ்சரியும் இளம்காய்களும்
விதைக் காய்கள்
கெய்ரோவில் சிற்றுண்டி வண்டி, எகுபதியில் சமைத்த தட்டை மொச்சை (ful medames),ஊறுகாய், புது மெதுவப்பம் (உரொட்டி), புத்திளம் கார முட்டைக்கோசுக் கீரை
Tortellini கார முட்டைக்கோசுக் கீரை, எலுமிச்சையுடன்
கோர்கொஞ்சோலா வெண்ணெய், கார முட்டைக்கோசுக் கீரை, இன்குழைவு, தக்காளி அடுக்கு
கார முட்டைக் கோசுக் கீரை (Arugula) (அமெரிக்க ஆங்கிலம்) /əˈruːɡulə/ அல்லது rocket (பிரித்தானிய ஆங்கிலம்) (Eruca vesicaria; syns. Eruca sativa Mill., E. vesicaria subsp. sativa (Miller) Thell., Brassica eruca L.) என்பது பிராசிகேசியே குடும்பத்தின் கீரையாக உண்ணும் ஆண்டுத் தாவரமாகும். இது புத்திளம் கடுப்பான கார்ப்பு மிளகு மணமுடையது. மற்ற வழக்கில் உள்ள பெயர்களாக தோட்ட rocket, (பிரித்தானிய, ஆத்திரேலியn, தென் ஆப்பிரிக்க, அயர்லாந்து, நியூசிலாந்து ஆங்கிலம்), எரூக்கா. "ruchtetta" "rocket salad", "rucola", "rucoli", "rugula", "colewort", "roquette". எரூக்கா சட்டைவா பரவலாக கீரைக் குவையாக உண்ணும் எரூக்கா தாவர இனத்தில் ஒன்றாகும். இது நடுத்தரைக்கடல் பகுதியையும் மொராக்கோ போர்த்துகல்l, சிரியா, இலெபனான், துருக்கி ஆகிய ஆகிய பகுதிகளையும் தாயகமாகக் கொண்டுள்ளது.
இது 20 முதல் 100 செமீ உயரம் வரை வளரும் ஆண்டுத் தாவரமாகும். இதன் இலைகள் செறிவான இருபக்க இலை மடல்களுடன் அமைந்திருக்கும். இதில் பக்கவாட்டில் நான்கு முதல் பத்து சிறுமடல்களும் நடுவில் பெரிய முனைமடலும் இருக்கும். பூக்கள் 2 முதல் 4 செமீ விட்டமுள்ள மஞ்சரியாக பிராசிகாவகை மலர் கட்டமைப்புடன் அமைந்திருக்கும்; ஈதழ்கள் ஊத்தா நிற நரம்புடன் வெண்குழைவு நிறத்தில் அமையும். பூந்துப் பைகள் அல்லது சூலகங்கள் மஞ்சளாக இருக்கும்; பூ மலர்ந்ததும் சூற்காம்புகள் நீட்டிக்கொண்டு இருக்கும்மிதன் பழம் (காய்) கூரலகு நுனியுடன் 12 முதல் 25 மிமீ நீளத்தில் பல விதைகளுடன் அமையும்.
Arugula (American English) or rocket (Commonwealth English) (Eruca vesicaria; syns. Eruca sativa Mill., E. vesicaria subsp. sativa (Miller) Thell., Brassica eruca L.) is an edible annual plant in the family Brassicaceae used as a leaf vegetable for its fresh, tart, bitter, and peppery flavor. Its other common names include garden rocket[1] (in Britain, Australia, South Africa, Ireland, and New Zealand),[2] and eruca.[2] It also is called "ruchetta", "rucola", "rucoli", "rugula", "colewort", and "roquette". E. vesicaria is widely popular as a salad vegetable and it is a species of Eruca native to the Mediterranean region.[3][2][4]
Arugula is sometimes conflated with Diplotaxis tenuifolia, known as "perennial wall rocket", another plant of the family Brassicaceae that is used in the same manner.
Eruca vesicaria is an annual plant growing to 20 to 100 cm (8 to 40 in) in height. The pinnate leaves are deeply lobed with four to ten, small, lateral lobes and a large terminal lobe. The flowers are 2 to 4 cm (3⁄4 to 1+1⁄2 in) in diameter, arranged in a corymb, with the typical Brassicaceae flower structure. The petals are creamy white with purple veins, and the stamens are yellow. The fruit is a siliqua (pod) 12 to 25 mm (1⁄2 to 1 in) long with an apical beak, containing several seeds (that are edible). The species has a chromosome number of 2n = 22.[2][1][5]
Sativa, from one of the plant's synonyms, is from satum, meaning "to sow", indicating that the seeds of the plant were sown in gardens. Eruca sativa differs from E. vesicaria in having early deciduous sepals.[1] Some botanists consider it a subspecies of E. vesicaria as E. v. subsp. sativa.[1] Still others do not differentiate between the two.[6]
The English common name, "rocket", derives from the Italian word "ruchetta" or "rucola", a diminutive of the Latin word "eruca", which once designated a particular plant in the family Brassicaceae (probably a type of cabbage).[7]
"Arugula" (/əˈruːɡələ/), the common name now widespread in the United States and Canada, entered American English from a nonstandard dialect of Italian. The standard Italian word is "rucola". The Oxford English Dictionary dates the first appearance of "arugula" in American English to a 1960 article in The New York Times by food editor and prolific cookbook writer, Craig Claiborne.[8]
E. vesicaria typically grows on dry, disturbed ground. It is a source of food for the larvae of some moth species,[2][1] including the garden carpet. Its roots are susceptible to nematode infestation.[10]
A pungent, leafy green vegetable resembling a longer-leaved and open lettuce, E. vesicaria is rich in vitamin C and potassium.[11] In addition to the leaves, the flowers, young seed pods, and mature seeds are all edible.
Grown as an edible and popular herb in Italy since Roman times, arugula was mentioned by various ancient Roman classical authors as an aphrodisiac,[12][13] most famously in a poem long ascribed to the famous first century Roman poet Virgil, Moretum, which contains the line: "et Venerem revocans eruca morantem" ("and the rocket, which revives drowsy Venus [sexual desire]"),[14] and in the Ars Amatoria of Ovid.[15] Some writers assert that for this reason, during the Middle Ages, growing arugula was forbidden in monasteries.[16] Nonetheless, the plant was listed in a decree by Charlemagne as among the 802 pot herbs suitable for growing in gardens.[17] Gillian Riley, author of the Oxford Companion to Italian Food, states that because of its reputation as a sexual stimulant, it was "prudently mixed with lettuce, which was the opposite" (i.e., calming or even soporific). Riley continues, "nowadays rocket is enjoyed innocently in mixed salads, to which it adds a pleasing pungency", [18] although Norman Douglas insisted, "Salad rocket is certainly a stimulant".[19]
The plant was traditionally collected in the wild or grown in home gardens along with herbs, such as parsley and basil. Arugula now is grown commercially in many places and is available in supermarkets and farmers markets worldwide. It now is naturalized as a wild plant away from its native range in temperate regions around the world, including northern Europe and North America.[20][2] In India, the mature seeds are known as "Gargeer". This is the same name used in Arabic, جِرْجِير (jirjīr), but used in Arab countries this name is used for the fresh leaves of the plant.
Mild frost conditions hinder the plant's growth and turn the green leaves to red.[21][22]
Since Roman times in Italy, raw arugula has been added to salads. It often is added as a garnish to a pizza at the end of or just after baking. In Apulia, in southern Italy, arugula is cooked to make the pasta dish "cavatiéddi", "in which large amounts of coarsely chopped rocket are added to pasta seasoned with a homemade reduced tomato sauce and pecorino", [23] as well as in "many unpretentious recipes" in which it is chopped and added to sauces and cooked dishes or in a sauce (made by frying it in olive oil and garlic). It also is used as a condiment for cold meats and fish.[23] Throughout Italy, it is used as a salad with tomatoes and with either burrata, bocconcini, buffalo, and mozzarella cheese. In Rome, "rucola" is used in "straccetti", a dish of thin slices of beef with raw arugula and Parmesan cheese.[24]
In Turkey, similarly, the plant is eaten raw as a side dish or salad with fish, but additionally, is served with a sauce of extra virgin olive oil and lemon juice.[25]
In Slovenia, arugula often is combined with boiled potatoes [26] or used in a soup.[27]
In West Asia, Pakistan, and northern India, "Eruca" seeds are pressed to make taramira oil, used in pickling and (after aging to remove acridity) as a salad or cooking oil.[28] The seed cake is also used as animal feed.[29]
Raw arugula is 92% water, 4% carbohydrates, 2.5% protein, and contains a negligible amount of fat. Although a 100 g (3+1⁄2 oz) reference serving provides only 105 kJ (25 kcal) of food energy, arugula has a high nutritional value, especially when fresh, frozen, steamed, or quickly boiled. It is a rich source (20% or more of the Daily Value, DV) of folate and vitamin K. Arugula is also a good source (10–19% of DV) of vitamin A, vitamin C, and the dietary minerals calcium, magnesium, and manganese.
Arugula (American English) or rocket (Commonwealth English) (Eruca vesicaria; syns. Eruca sativa Mill., E. vesicaria subsp. sativa (Miller) Thell., Brassica eruca L.) is an edible annual plant in the family Brassicaceae used as a leaf vegetable for its fresh, tart, bitter, and peppery flavor. Its other common names include garden rocket (in Britain, Australia, South Africa, Ireland, and New Zealand), and eruca. It also is called "ruchetta", "rucola", "rucoli", "rugula", "colewort", and "roquette". E. vesicaria is widely popular as a salad vegetable and it is a species of Eruca native to the Mediterranean region.
Arugula is sometimes conflated with Diplotaxis tenuifolia, known as "perennial wall rocket", another plant of the family Brassicaceae that is used in the same manner.
Eruca vesicaria, llamada comúnmente arúgula, oruga, ruca, rúcula o roqueta, es una planta anual, silvestre o cultivada, comestible, de la familia Brassicaceae (brasicáceas). Es originaria de la región del Mediterráneo. Se encuentra en el centro y este de España, el resto del sur de Europa, norte de África y oeste de Asia.
Es una planta erguida, ramosa, de 20 a 100 cm de altura; flores en racimos, con cuatro pétalos en forma de cruz, de color blanco a amarillento, con venación violácea y frutos en silicuas cilíndricas. Florece en primavera.
Crece como una hierba comestible en el área mediterránea desde los tiempos del Imperio romano. Varios autores clásicos la consideran un afrodisíaco.[1][2] Es mencionada en un largo poema atribuido a Virgilio, Moretum, que contiene la línea: et veneris revocans eruca morantuem (la rúcula excita el deseo sexual de la gente soñolienta).[3] Algunos autores afirman que por esta razón, durante la Edad Media estaba prohibido cultivar rúcula en los monasterios.[4] Fue incluida, sin embargo, en Capitulare de villis vel curtis imperii un decreto emitido por Carlomagno en el año 802 como una de las hierbas aromáticas aptas para el cultivo en los jardines.[5] Gillian Reilly, autor del Oxford Companion to Italian Food, afirma que debido a su reputación como estimulante sexual era "prudentemente mixta con la lechuga, que era todo lo contrario" (es decir, que calma o incluso es soporífera). Reilly continúa "hoy en día la rúcula se disfruta inocentemente en ensaladas mixtas, a la que añade un sabor picante agradable".[6]
La rúcula se recogía tradicionalmente en la naturaleza o cultivada en huertos familiares junto con hierbas como el perejil y la albahaca. Ahora se cultiva comercialmente en el Véneto y desde Iowa a Brasil y Argentina, y está disponible para la compra en supermercados y mercados de agricultores en todo el mundo. También se naturalizó como planta silvestre fuera de su área de distribución natural en las regiones templadas de todo el mundo, incluyendo el norte de Europa y América del Norte.[7][8]
El cultivo de rúculas en condiciones de helada suave obstaculiza el crecimiento de la planta, así como torna las hojas de verdes a rojas.[9][10]
Eruca vesicaria fue descrita por (L.) Cav. y publicado en Descripción de las Plantas 426–427. 1802.[11]
Eruca: nombre genérico del latín clásico utilizado por Columela, Plinio el Viejo, Horacio y Marcial. El The Jepson Manual dice "tal vez queme, de sabor picante," pero no conozco ninguna palabra similar a esta que podría ser una fuente de la derivación. Eruca es una palabra latina que significa 'oruga' también "oruga peluda 'ya que la planta puede tener suave tallos.[12]
vesicaria: epíteto latíno que significa "como una vejiga"[13]
La rúcula es una verdura de hoja verde y picante, rica en vitamina C y potasio, que se asemeja a una lechuga larga de hoja ancha y abierta.[16] Se consume cruda en ensaladas. Además de las hojas, las flores, vainas de semillas jóvenes y semillas maduras son comestibles. De las semillas se obtiene aceite comestible.
En Italia, desde la época romana, la arúgula cruda se agrega a las ensaladas. A menudo se agrega a una pizza al final o justo después de hornear. También se usa en la cocina en Apulia, en el sur de Italia, para preparar el plato de pasta cavatiéddi, "en el que se agregan grandes cantidades de rúcula picada gruesa a la pasta sazonada con una salsa de tomate casera reducida y queso de oveja". También se usa en "muchas recetas sin pretensiones en las que se agrega, picado, a salsas y platos cocinados" o en una salsa (frita en aceite de oliva y ajo) como condimento para carnes frías y pescado. También se combina a menudo con patatas hervidas, se usa en una sopa. En toda Italia se usa como ensalada con tomates y con burrata, bocconcini, búfalo y queso mozzarella. En Roma, la arúgula se usa en straccetti, un plato de finas rebanadas de carne con rúcula cruda y queso parmesano.
En Ischia, una isla del Golfo de Nápoles, se hace con ella un licor digestivo dulce y picante llamado rucolino. Este licor se consume como digestivo, en pequeñas cantidades después de una comida como el limoncello o la grappa.
En Brasil y Argentina, donde su uso está muy extendido, la arúgula se come cruda en ensaladas. Una combinación popular es la rúcula mezclada con queso mozzarella (normalmente hecho de leche de búfala) y tomates secados al sol.
En Chipre, la planta se usa en ensaladas y tortillas. Una tortilla con rúcula (griego rokka) es común en los restaurantes chipriotas.
En los países del Golfo Pérsico, la planta se usa cruda en las ensaladas mezcladas con otras verduras o sola. En el este de Arabia Saudita se cree ampliamente que la planta tiene muchos beneficios para la salud y se recomienda para parejas de recién casados.
En Egipto, la planta se come comúnmente cruda como guarnición con muchas comidas, con medames completos para el desayuno, y acompaña regularmente platos de mariscos locales.
En Turquía, se come cruda como guarnición o ensalada con pescado, pero también se sirve con una salsa de aceite de oliva virgen extra y jugo de limón.
En el oeste de Asia, Pakistán y el norte de la India, las semillas de Eruca se prensan para hacer aceite de taramira, que se usan para encurtir y (después del envejecimiento para eliminar la acidez) como ensalada o aceite de cocina. La torta de semillas también se usa como alimento para animales.
Eruca vesicaria, llamada comúnmente arúgula, oruga, ruca, rúcula o roqueta, es una planta anual, silvestre o cultivada, comestible, de la familia Brassicaceae (brasicáceas). Es originaria de la región del Mediterráneo. Se encuentra en el centro y este de España, el resto del sur de Europa, norte de África y oeste de Asia.
Eruca vesicaria on sinappikaaleihin kuuluva ristikukkaislaji, jota esiintyy Etelä-Euroopassa. Laji on salaattikasvina viljelty.
Eruca vesicaria on yksivuotinen tavallisesti kalju ruoho. Sen lehdet ovat pariosaisia – parilehdykkäisiä, päätöliuska on suuri. Terälehdet ovat ensin vaaleankeltaisia, sitten haalistuvia, niiden suonet ovat tummanvioletteja. Pystyhköt lidut ovat lyhyiden perien päissä, litujen tyvi on pullea ja kärki litteän nokkamainen.
Eruca vesicaria on sinappikaaleihin kuuluva ristikukkaislaji, jota esiintyy Etelä-Euroopassa. Laji on salaattikasvina viljelty.
Eruca vesicaria on yksivuotinen tavallisesti kalju ruoho. Sen lehdet ovat pariosaisia – parilehdykkäisiä, päätöliuska on suuri. Terälehdet ovat ensin vaaleankeltaisia, sitten haalistuvia, niiden suonet ovat tummanvioletteja. Pystyhköt lidut ovat lyhyiden perien päissä, litujen tyvi on pullea ja kärki litteän nokkamainen.
Eruca vesicaria est une plante annuelle de la famille des Brassicacées (ou crucifères), originaire du bassin méditerranéen.
La roquette, variété cultivée, Eruca sativa est considérée comme une sous-espèce Eruca vesicaria subsp sativa
Eruca vesicaria est une plante annuelle de la famille des Brassicacées (ou crucifères), originaire du bassin méditerranéen.
La roquette, variété cultivée, Eruca sativa est considérée comme une sous-espèce Eruca vesicaria subsp sativa
Povrtna riga (sjetvena riga, rigula, rikula, rokula, lat. Eruca vesicaria), jednogodišnja biljka, jedna je od četiri priznate vrste u rodu riga (Eruca), porodica kupusovke (Brassicaceae).
Rigula naraste do 100cm visine. Uzgaja se na Mediteranu još od Rimskog doba. Listovi se koriste u salatama, a i sjewme se može koristiti kao začin, i za izradu senfa.[1]
Eruca sativa Mill., sinonim je za podvrstu Eruca vesicaria subsp. sativa (Mill.) Thell., kojas se također uzgaja u Hrvatskoj[2]
Povrtna riga (sjetvena riga, rigula, rikula, rokula, lat. Eruca vesicaria), jednogodišnja biljka, jedna je od četiri priznate vrste u rodu riga (Eruca), porodica kupusovke (Brassicaceae).
Rigula naraste do 100cm visine. Uzgaja se na Mediteranu još od Rimskog doba. Listovi se koriste u salatama, a i sjewme se može koristiti kao začin, i za izradu senfa.
Eruca sativa Mill., sinonim je za podvrstu Eruca vesicaria subsp. sativa (Mill.) Thell., kojas se također uzgaja u Hrvatskoj
Eruca vesicaria; syns. Eruca sativa Mill., E. vesicaria sub sp. sativa (Miller) Thell., Brassica eruca L.) é uma espécie de planta com flor pertencente à família Brassicaceae.
A autoridade científica da espécie é (L.) Cav., tendo sido publicada em Descripción de las Plantas 426–427. 1802.
Trata-se de uma espécie presente no território português, nomeadamente em Portugal Continental e no Arquipélago da Madeira.
Em termos de naturalidade é nativa das duas regiões atrás indicadas.
Não se encontra protegida por legislação portuguesa ou da Comunidade Europeia.
Eruca vesicaria; syns. Eruca sativa Mill., E. vesicaria sub sp. sativa (Miller) Thell., Brassica eruca L.) é uma espécie de planta com flor pertencente à família Brassicaceae.
A autoridade científica da espécie é (L.) Cav., tendo sido publicada em Descripción de las Plantas 426–427. 1802.
Senapskål (Eruca vesicaria (L.) Cav.) är en småbladig ätbar växt.[1] [2] [3] [4]
Bladen kallas ofta rucola eller ruccola när de säljs i handeln,[5] namn som kommer från italienskans rucola.[6] [2]
Bladen är mörkgröna och växer i en öppen tuva. De är långsmala, ganska tunna och djupt flikiga.[7] Blomman är vit, ibland med en dragning mot gult.[8] Nerverna i kronbladen skymtar i violett.
Senapskål blir 20 … 100 cm hög.
Rik på C-vitamin (askorbinsyra) och kalium.
Senapskål förekommer tillfälligt i Sverige, men reproducerar sig inte.[9] [10] Ursprungligen kommer den från Italien, Frankrike och Spanien, där den även är viltväxande.
Underarten sativa odlades tidigare i Sverige under sitt svenska namn, föll i glömska, men återvände via nya mattrender från Italien. Numera odlas den återigen i Sverige. Smaken är kraftig och påminner om rädisa.
Senapskål används ofta i blandade sallader. Den används också rå med pasta eller kött i norra Italien och i västra Slovenien (särskilt i slovenska Istrien). I Italien används ofta rå senapskål på pizza.[källa behövs]
Arten delas in i följande underarter:[1]
Så ser senapskål ut I ett snabbköp.
Vildväxande senapskål i Spanien.
Marken är den för arten typiska ruderatmarken.
Omogna frukter
De långa spetsarna är typiskt för alla Brassicaceae-arter.
Upptill, till höger syns unga stjälkar, där bladen är ljusgröna och runda, och där flikigheten ännu inte utbildats.
Det bruna uppe till vänster är en mogen frukt, på väg att spricka upp för att släppa ut frökapslarna.
Lägg märke till den håriga stjälken.
Underarten Erica vesicaria ssp. sativa, där bladen inte är direkt flikade, utan bara med lite ojämna kanter.
Wikimedia Commons har media som rör Eruca vesicaria.
Wikispecies har information om Eruca vesicaria.
Senapskål (Eruca vesicaria (L.) Cav.) är en småbladig ätbar växt.
Bladen kallas ofta rucola eller ruccola när de säljs i handeln, namn som kommer från italienskans rucola.
Eruca vesicaria là một loài thực vật có hoa trong họ Cải. Loài này được (L.) Cav. mô tả khoa học đầu tiên năm 1802.[1]
Eruca vesicaria là một loài thực vật có hoa trong họ Cải. Loài này được (L.) Cav. mô tả khoa học đầu tiên năm 1802.
,inflorescence,young_fruits_NL_jun2012.jpg)
.jpg)
,inflorescence,young_fruits_NL_jun2012.jpg)
.jpg)
