dcsimg
Çayır tilkikuyruğu resmi
Life » » Archaeplastida » » Angiosperms » » Buğdaygiller »

Çayır Tilkikuyruğu

Alopecurus pratensis L.

Associations ( İngilizce )

BioImages, the virtual fieldguide, UK tarafından sağlandı
In Great Britain and/or Ireland:
Foodplant / parasite
Blumeria graminis parasitises live Alopecurus pratensis

Plant / resting place / within
puparium of Cerodontha denticornis may be found in leaf sheath of Alopecurus pratensis
Other: major host/prey

Plant / resting place / on
female of Chirothrips hamatus may be found on live Alopecurus pratensis
Remarks: season: 5-7

Foodplant / pathogen
Cladochytrium caespitis infects and damages rotten root of Alopecurus pratensis

Foodplant / gall
stroma of Epichlo causes gall of stem of Alopecurus pratensis
Remarks: Other: uncertain

Foodplant / spot causer
colony of Mastigosporium anamorph of Mastigosporium album causes spots on leaf of Alopecurus pratensis
Other: major host/prey

Foodplant / parasite
hypophyllous telium of Puccinia coronata parasitises live leaf of Alopecurus pratensis
Remarks: season: mid 8-

Foodplant / parasite
linear telium of Puccinia graminis f.sp. avenae parasitises live stem of Alopecurus pratensis

Foodplant / parasite
hypophyllous, subepidermal telium of Puccinia recondita parasitises live leaf of Alopecurus pratensis

Foodplant / spot causer
long, linear, erumpent sorus of Urocystis agropyri causes spots on live, blistered leaf of Alopecurus pratensis

Foodplant / parasite
embedded sorus of Urocystis alopecuri parasitises live leaf of Alopecurus pratensis

lisans
cc-by-nc-sa-3.0
telif hakkı
BioImages
proje
BioImages

Comments ( İngilizce )

eFloras tarafından sağlandı
This species has been introduced to Japan, North America, and some other temperate countries as a pasture and forage grass.
lisans
cc-by-nc-sa-3.0
telif hakkı
Missouri Botanical Garden, 4344 Shaw Boulevard, St. Louis, MO, 63110 USA
bibliyografik atıf
Flora of China Vol. 22: 365 in eFloras.org, Missouri Botanical Garden. Accessed Nov 12, 2008.
kaynak
Flora of China @ eFloras.org
düzenleyici
Wu Zhengyi, Peter H. Raven & Hong Deyuan
proje
eFloras.org
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
eFloras

Description ( İngilizce )

eFloras tarafından sağlandı
Perennial, loosely tufted, shortly rhizomatous. Culms erect, slightly geniculate at base, up to 100 cm tall, 3–5-noded. Leaf sheaths loose, smooth, slightly inflated; leaf blades 5–25 cm, 3–10 mm wide, abaxial surface smooth, adaxial surface scaberulous; ligule 2–4 mm. Panicle cylindrical, 3–8 cm, gray-green. Spikelets elliptic, 4–6 mm; glumes herbaceous, smooth, keels stiffly ciliate, lateral veins shortly pilose, margins connate in lower 1/3, apices acute, slightly convergent; lemma equaling or slightly shorter than glumes, margins connate below middle, awned from lower 1/4, apex puberulous, subacute; awn exserted 3–6 mm from spikelet, weakly geniculate, column not twisted. Anthers yellow, 2–3.5 mm. Fl. and fr. Apr–Aug. 2n = 28.
lisans
cc-by-nc-sa-3.0
telif hakkı
Missouri Botanical Garden, 4344 Shaw Boulevard, St. Louis, MO, 63110 USA
bibliyografik atıf
Flora of China Vol. 22: 365 in eFloras.org, Missouri Botanical Garden. Accessed Nov 12, 2008.
kaynak
Flora of China @ eFloras.org
düzenleyici
Wu Zhengyi, Peter H. Raven & Hong Deyuan
proje
eFloras.org
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
eFloras

Distribution ( İngilizce )

eFloras tarafından sağlandı
Heilongjiang, Nei Mongol, Xinjiang [Kazakhstan, Kyrgyzstan, Mongolia, Russia, Tajikistan, Uzbekistan; SW Asia, Europe; introduced elsewhere].
lisans
cc-by-nc-sa-3.0
telif hakkı
Missouri Botanical Garden, 4344 Shaw Boulevard, St. Louis, MO, 63110 USA
bibliyografik atıf
Flora of China Vol. 22: 365 in eFloras.org, Missouri Botanical Garden. Accessed Nov 12, 2008.
kaynak
Flora of China @ eFloras.org
düzenleyici
Wu Zhengyi, Peter H. Raven & Hong Deyuan
proje
eFloras.org
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
eFloras

Habitat ( İngilizce )

eFloras tarafından sağlandı
Montane meadows, forest margins, river valleys; 1500–2500 m.
lisans
cc-by-nc-sa-3.0
telif hakkı
Missouri Botanical Garden, 4344 Shaw Boulevard, St. Louis, MO, 63110 USA
bibliyografik atıf
Flora of China Vol. 22: 365 in eFloras.org, Missouri Botanical Garden. Accessed Nov 12, 2008.
kaynak
Flora of China @ eFloras.org
düzenleyici
Wu Zhengyi, Peter H. Raven & Hong Deyuan
proje
eFloras.org
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
eFloras

Synonym ( İngilizce )

eFloras tarafından sağlandı
Alopecurus alpinus Smith var. songaricus Schrenk ex Fischer & Meyen; A. songaricus (Schrenk ex Fischer & Meyen) V. Petrov.
lisans
cc-by-nc-sa-3.0
telif hakkı
Missouri Botanical Garden, 4344 Shaw Boulevard, St. Louis, MO, 63110 USA
bibliyografik atıf
Flora of China Vol. 22: 365 in eFloras.org, Missouri Botanical Garden. Accessed Nov 12, 2008.
kaynak
Flora of China @ eFloras.org
düzenleyici
Wu Zhengyi, Peter H. Raven & Hong Deyuan
proje
eFloras.org
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
eFloras

Distribution ( İspanyolca; Kastilyaca )

IABIN tarafından sağlandı
Chile Central
lisans
cc-by-nc-sa-3.0
telif hakkı
Universidad de Santiago de Chile
yazar
Pablo Gutierrez
ortak site
IABIN

Comprehensive Description ( İngilizce )

North American Flora tarafından sağlandı
Alopecurus pratensis L. Sp. PI. 60. 1753
Perennial; culms erect, glabrous, about 2-noded, 30-80 cm. tall; sheaths glabrous, shorter than the internodes, the upper somewhat inflated; ligule truncate, 1-2 mm. long; blades flat, scabrous, 5-15 cm. long, 2-6 mm. wide, the uppermost reduced; panicles long-exserted, oblong, usually scarcely narrowed at summit, 3-7 cm. long, 7-10 mm. thick; glumes 5 mm. long, villous on the keel and pubescent on the sides; lemma glabrous, about as long as the glumes, the awn attached near the base, geniculate, exserted 2-5 mm.
Type locality: Europe.
Distribution: Fields and waste places, Newfoundland and Labrador to Alaska, and southward to Delaware, Iowa, Idaho, and Oregon; introduced; native of Eurasia.
bibliyografik atıf
Albert Spear Hitchcock. 1937. (POALES); POACEAE (pars). North American flora. vol 17(7). New York Botanical Garden, New York, NY

Physical Description ( İngilizce )

USDA PLANTS text tarafından sağlandı
Perennials, Terrestria l, not aquatic, Stems nodes swollen or brittle, Stems erect or ascending, Stems geniculate, decumbent, or lax, sometimes rooting at nodes, Stems caespitose, tufted, or clustered, Stems terete, round in cross section, or polygonal, Stem internodes hollow, Stems with inflorescence less than 1 m tall, Stems, culms, or scapes exceeding basal leaves, Leaves mostly cauline, Leaves conspicuously 2-ranked, distichous, Leaves sheathing at base, Leaf sheath mostly open, or loose, Leaf sheath smooth, glabrous, Leaf sheath and blade differentiated, Leaf blades linear, Leaf blades 2-10 mm wide, Leaf blades 1-2 cm wide, Leaf blades mostly flat, Leaf blades mostly glabrous, Ligule present, Ligule an unfringed eciliate membrane, Inflorescence terminal, Inflorescence a dense slender spike-like panicle or raceme, branches contracted, Inflorescence solitary, with 1 spike, fascicle, glomerule, head, or cluster per stem or culm, Inflorescence spike linear or cylindric, several times longer th an wide, Inflorescence single raceme, fascicle or spike, Flowers bisexual, Spikelets pedicellate, Spikelets laterally compressed, Spikelet less than 3 mm wide, Spikelets with 1 fertile floret, Spikelets solitary at rachis nodes, Spikelets all alike and fertille, Spikelets bisexual, Spikelets disarticulating below the glumes, Rachilla or pedicel glabrous, Glumes present, empty bracts, Glumes 2 clearly present, Glumes equal or subequal, Glumes equal to or longer than adjacent lemma, Glume margins connate at base, Glumes keeled or winged, Glume surface hairy, villous or pilose, Glumes 3 nerved, Lemmas thin, chartaceous, hyaline, cartilaginous, or membranous, Lemma margins connate below, Lemma 5-7 nerved, Lemma glabrous, Lemma body or surface hairy, Lemma apex truncate, rounded, or obtuse, Lemma distinctly awned, more than 2-3 mm, Lemma with 1 awn, Lemma awn less than 1 cm long, Lemma awn subapical or dorsal, Lemma awn once geniculate, bent once, Lemma margins thin, lying flat, Lemma straight, Stamens 3, Styles 1, Styles 2-fid, deeply 2-branched, Stigmas 2, Fruit - caryopsis, Caryopsis ellipsoid, longitudinally grooved, hilum long-linear.
derleyici
Dr. David Bogler
kaynak
Missouri Botanical Garden
kaynak
USDA NRCS NPDC

Alopecurus pratensis ( Asturyasça )

wikipedia AST tarafından sağlandı
 src=
Inflorescencia.
 src=
Ilustración
 src=
Vista de la planta nel so hábitat
 src=
Plantes descrites por SobolewskyDetalle de la planta

Alopecurus pratensis ye una planta perenne de la familia de les poacees. Ye orixinaria d'Eurasia.

Descripción

Forma praos especialmente en suelos neutros. Algama un altor en redol a 110 cm. El tarmu ye erecto y dobláu na base. Les fueyes tienen en redol a 5 mm d'anchu. La inflorescencia ye cilíndrica.

Fisioloxía

Planta perenne de vida llarga, con rizoma cundidor y estolones más o menos llargos. Tarmos argutos o daqué acoldaos na base, dacuando con raigaños nos nuedos, llisos. Vainas más curties que los entrenudos, la cimera más o menos inflada, llises. Lígula membranosa, hasta 5 mm de llargu, obtusa, dalguna vegada anchamente truncada, daqué laciniada nel cantu y llixeramente aspra na cara esterna. Llimbos planos, verdes o más o menos glaucos, de 2-8 mm d'anchu, agudos, aspros nos cantos y con frecuencia tamién na cara cimera; en seición tresversal presenten valles que la so fondura algama aproximao la metá de la espesura del llimbu, sacante los dos más próximos al nerviu central que suelen ser muncho menos fondos, costielles arrondaes, célules buliformes pequeñes 3-5, cara inferior recta, los refuerzos de esclerénquima asitiaos en dambes cares frente a los fexes vasculares lleguen a ponese en contautu con éstos, na cara inferior esisten amás otros más pequeños frente al fondu de los valles. Panoja espiciforme, cilíndrica, oblongo-cilíndrica o oval, de 2-7 (10) cm de llargu y 0,5-1,5 cm de gruesu, verde o amarellentada. Raquis llisos o más frecuentemente daqué aspru como los ramos, éstos gemminaos senciellos, o más frecuentemente ramificaos, llevando hasta 10 ramitos más o menos llargos y gruesos, discoidales nel ápiz. Glumas subiguales, llanceolaes, agudes (3-5) 4-6 mm de llargor, trinervaes, cola quilla largamente ciliada, vellosas sobre los nervios y con gran frecuencia más o menos densamente sobre tou la superficie, especialmente na cara esterna, l'aplicada sobre ramos o raquis ye, frecuentemente, dafechu lampiña, escontra'l ápiz rectes y estrechándose pasu ente pasu o encorvaes dixebrándose una d'otra y entós cuasi siempres estrechándose sópito, cantos espinosos na porción cimera, dende la base soldaos nun llargor bien variable, d'ordinariu quilla y nervios verdes, escasamente violaos. Lemma 5-nervada, pocu más curtia o más llarga que les glumas, llanceolada, aguda o truncada, los cantos na porción basal más o menos soldaos, na cimera de volao espinosos, na metá cimera a lo llargo de la llinia media presenten escayos o cilios dispuestos polo xeneral en dos series llonxitudinales que formen a manera de dos quillas que llinden una estrecha franxa central lampiña y con célules de parés más fines, tola metá cimera, especialmente los marxes, ye, d'ordinariu, espinosita; escasamente mocha, polo xeneral con un mucrón o una aresta recta o llixeramente acoldada, de llargor variable, hasta doble de la de la lemma, enserta na metá inferior. Palea nula o cuando esiste de desarrollu bien variable, llanceolada, bien aguda, con dellos pelos nel ápiz, de 2-3,5 mm de llargor, ensin nervios o con unu central formando quilla y enllordiáu de verde na porción cimera. Lodículas nules. Anteres marielles de 2-3,5 mm. Ovariu oval pocu más de 0,5 mm, estilos soldaos a lo menos na metá del so llargor. Cariópside estruyíu lateralmente, cuasi siempres pardu-coritu, 3 x 1-1,5 mm[1] Les granes (Pesu de 1000 granes = 0,60-0,99g) son vellosas y de color claru, habiendo namái dacuando dalguna grana parda o negra.[2] A pesar de los renuevos estoloníferos, pola so talla elevada y porte tien d'estudiase ente les gramínees amacollaes. Instalar con gran lentitú, pero les plantes adultes broten bien llueu en primavera; ye la más precoz ente toles pratenses, con munches fueyes n'abril y floriamientu mediáu mayu; apurre enforma forraxe, tantu nel primeru como segundu cortes.[3]

Citoloxía

El so númberu de cromosomes ye de: 2n = 28

Distribución y hábitat

Ye nativa d'Europa y Asia. La especie ye cultivada pa camperes y naturalizóse en munches zones fuera de la so área nativa, incluyendo Australia y Norte América. Les gates de delles Lepidoptera usenla como comida, como por casu Thymelicus lineola. Les escases variedaes vienen de Polonia y Gran Bretaña.[4] Usóse enforma como collecha pa segáu en tierres húmedes n'Europa, dende 1750. Comprobóse que s'afai escepcionalmente bien al noroeste del Pacíficu y Alaska.[2]Los climes húmedos n'España apenes representen el 20% de la superficie nacional, polo que la distribución xeográfica de la especie Alopecurus pratensis na Península ye en Galicia, Cordal Cantábricu y nes zones de monte, especialmente de la metá septentrional del país. Coles mesmes inclúyense dientro del grupu de la España húmeda ciertes árees de transición del Pandu Norte y valle del Ebro escontra los sistemes montascosos, que magar se clasifiquen como árees seques-subhúmedas, pol so menor evapotranspiración y carauterístiques físiques pertenecen con derechu propiu a la España húmeda.[4]

Requerimientos ambientales

Llogra'l so mayor desarrollu baxu climes fríos y húmedos. Nun aguanta a la seca nin a temperatures elevaes continues.[2] Establecida nos praos bien húmedos, yá nun sume enxamás. Namái ye apoderada pa prau de siega, tolerando abondo la solombra de los árboles. Ye la más fayadiza pa suelos con mal drenaxe, de mal saneamientu; nestes condiciones y si puede regase con agua tibio, apurre una siega temprana de gran valor pa la finca. Esixe suelos frescu-húmedos a anubiertos, con estructura edáfica ente normal y compacta. El so óptimo alcuéntrase en suelos magrizos y húmedos, pero tamién tolera los arenosos bien humíferos y los suelos pantanosos. Los praos de ribera, con esta gramínea dominante y entarquinaos mientres les aveníes, pueden dar trés cortes. Sume llueu nos suelos secu y arenosu, pero per otra parte aguanta'l fríu y toa clase d'adversidaes meteorolóxiques.[3]

Interés y aprovechamientu forraxeru

De desarrollu abiertu, con fueyes estreches y rizomas curtios, produz un verde trupu nes poblaciones vieyes. La cola de foín ye fundamentalmente una gramínea pa campera. Onde s'afai, apurre un llargu periodu de llendo. Tantu pa campera, como pa segáu, ye bien pruyida polos animales a pesar del so baxu conteníu proteico y el so altu valor de fibra indigestible.[5] Los sos praos tienen de segase enantes del floriamientu, porque les cañes llueu pierden valor nutritivu.[3] Llógrense rendimientos d'ente 4000-10000 kg MS/hai. Pa campera suelse semar asociada con cuernucu o con trébole Ladín. El so usu nos EEXX, foi faciéndose más importante a partir de 1940. Por cuenta de lo pequeña y velluda que ye la grana, resulta difícil la llantadera a máquina. Práuticamente tola grana que se produz nos EEXX, llograr en Oregón. Gran parte d'ella recuéyese nes vexetaciones bonales naturalizaes, nes praderíes de monte.[2]

Taxonomía

Alopecurus pratensis describióse por Carlos Linneo y espublizóse en Species Plantarum 1: 60. 1753.[6]

Etimoloxía

Alopecurus nome xenéricu que provién del griegu alopes -ekos, (foín), y oura (cola), pola forma de la panícula.[7]

pratensis: epítetu llatín que significa "de los praos".[8]

Sinonimia

Nome común

  • Castellán: cola de foín

Ver tamién

Referencies

  1. Paunero Y. 1952 Les especies españoles del xéneru Alopecurus Añales Jard. Bot. Madrid 10(2): 301-345
  2. 2,0 2,1 2,2 2,3 Hughes H. D., Heath M. Y. y Metcalfe D.S. 1981 Forraxes Ed. Continental, S.A.
  3. 3,0 3,1 3,2 Klitsch C. 1965 Producción de forraxes Ed. Acribia
  4. 4,0 4,1 Muslera Pardo Y., Ratera García C. 1991 Praderíes y forraxes. Producción y aprovechamientu Ed. MundiPrensa
  5. Núñez P. 1993 Comparanza de subproductos de soya como suplementación de pastura de baxa calidá J. Anim. Sci 71:26-32
  6. 6,0 6,1 «Alopecurus pratensis». Tropicos.org. Missouri Botanical Garden. Consultáu'l 15 de xineru de 2010.
  7. (n'inglés) Watson L, Dallwitz MJ. (2008). «The grass xenera of the world: descriptions, illustrations, identification, and information retrieval; including synonyms, morphology, anatomy, physiology, phytochemistry, cytology, classification, pathogens, world and local distribution, and references». The Grass Xenera of the World. Consultáu'l 19 d'agostu de 2009.
  8. N'Epítetos Botánicos

Enllaces esternos

Cymbidium Clarisse Austin 'Best Pink' Flowers 2000px.JPG Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies.
lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedia authors and editors
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia AST

Alopecurus pratensis: Brief Summary ( Asturyasça )

wikipedia AST tarafından sağlandı
 src= Inflorescencia.  src= Ilustración  src= Vista de la planta nel so hábitat  src= Plantes descrites por SobolewskyDetalle de la planta

Alopecurus pratensis ye una planta perenne de la familia de les poacees. Ye orixinaria d'Eurasia.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedia authors and editors
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia AST

Çəmən tülküquyruğu ( Azerice )

wikipedia AZ tarafından sağlandı

Çəmən tülküquyruğu (lat. Alopecurus pratensis) — qırtıckimilər fəsiləsinin tülküquyruq cinsinə aid bitki növü.

Təbii yayılması

Botaniki təsviri

Ekologiyası

Azərbaycanda yayılması

İstifadəsi

Ədəbiyyat

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Vikipediya müəllifləri və redaktorları
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia AZ

Çəmən tülküquyruğu: Brief Summary ( Azerice )

wikipedia AZ tarafından sağlandı

Çəmən tülküquyruğu (lat. Alopecurus pratensis) — qırtıckimilər fəsiləsinin tülküquyruq cinsinə aid bitki növü.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Vikipediya müəllifləri və redaktorları
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia AZ

Cua de rabosa ( Katalanca; Valensiyaca )

wikipedia CA tarafından sağlandı

Cua de rabosa o cua de guilla (Alopecurus pratensis) és una gramínia herbàcia vivaç de la familia poàcia, molt comuna. És originària d'Europa i Àsia i s'ha naturalitzat a altres llocs com Austràlia i Amèrica. Es troba en els llocs més humits, floreix de maig a juliol.

El nom genèric Alopecurus significa «cua de guineu, rabosa o guilla». El nom específic pratensis significa «dels prats».

Descripció

Herba erecta, de 40 à 80 cm d'alt feblement estolonífera. Les fulles fan 5 mm d'ample.Té inflorescència en panícula en forma d'espiga de 10 a 12 cm de llarg de forma cilíndricae. La llavor és una cariòpside.

Ús

Es cultiva com a planta farratgera en prats naturals o artificails. El seu valor farratger és alt i la productivitat elevada però floreix aviat i en aquesta forma el bestiar la rebutja.

Referències

 src= A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Cua de rabosa Modifica l'enllaç a Wikidata
  • Flore complète illustrée en couleurs de France de Suisse et de Belgique per Gaston Bonnier edició 1934.
  • Flore descriptive et illustrée de la France de la Corse et Contrées limitrophes per Hippolyte Coste edició de 1937.


lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Autors i editors de Wikipedia
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia CA

Cua de rabosa: Brief Summary ( Katalanca; Valensiyaca )

wikipedia CA tarafından sağlandı
 src= Inflorescència

Cua de rabosa o cua de guilla (Alopecurus pratensis) és una gramínia herbàcia vivaç de la familia poàcia, molt comuna. És originària d'Europa i Àsia i s'ha naturalitzat a altres llocs com Austràlia i Amèrica. Es troba en els llocs més humits, floreix de maig a juliol.

El nom genèric Alopecurus significa «cua de guineu, rabosa o guilla». El nom específic pratensis significa «dels prats».

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Autors i editors de Wikipedia
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia CA

Cynffonwellt y maes ( Galce )

wikipedia CY tarafından sağlandı

Planhigyn blodeuol Monocotaidd a math o wair yw Cynffonwellt y maes sy'n enw gwrywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Poaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Alopecurus pratensis a'r enw Saesneg yw Meadow foxtail.[1] Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Cynffonwellt y Maes, Cynffon y Cadno, Rhonwellt, Cadno'r Weirglodd.

Gall dyfu bron mewn unrhyw fan gan gynnwys gwlyptiroedd, coedwigoedd a thwndra. Dofwyd ac addaswyd y planhigyn gan ffermwyr dros y milenia; chwiorydd i'r planhigyn hwn yw: india corn, gwenith, barlys, reis ac ŷd.

Gweler hefyd

Cyfeiriadau

  1. Gerddi Kew; adalwyd 21 Ionawr 2015
Comin Wikimedia
Mae gan Gomin Wikimedia
gyfryngau sy'n berthnasol i:
lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Awduron a golygyddion Wikipedia
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia CY

Cynffonwellt y maes: Brief Summary ( Galce )

wikipedia CY tarafından sağlandı

Planhigyn blodeuol Monocotaidd a math o wair yw Cynffonwellt y maes sy'n enw gwrywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Poaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Alopecurus pratensis a'r enw Saesneg yw Meadow foxtail. Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Cynffonwellt y Maes, Cynffon y Cadno, Rhonwellt, Cadno'r Weirglodd.

Gall dyfu bron mewn unrhyw fan gan gynnwys gwlyptiroedd, coedwigoedd a thwndra. Dofwyd ac addaswyd y planhigyn gan ffermwyr dros y milenia; chwiorydd i'r planhigyn hwn yw: india corn, gwenith, barlys, reis ac ŷd.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Awduron a golygyddion Wikipedia
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia CY

Psárka luční ( Çekçe )

wikipedia CZ tarafından sağlandı

Psárka luční (Alopecurus pratensis) je vysoká, slabě trsnatá luční tráva která je ceněna jako pícnina. Je jedním ze čtyř druhů rodu psárka rostoucích v České republice.

Rozšíření

Původní areál výskytu je v Eurasii, téměř nepřerušovaně od Atlantiku přes celou Evropu, Malou a Střední Asii, oblast okolo Kavkazu, Sibiř až po Mongolsko, Čínu, Dálný východ a Japonsko. Druhotně byla rozšířena, převážně záměrně, do Severní i Jižní Ameriky, Austrálie i na Nový Zéland.

Nejčastěji vyrůstá na vlhkých loukách a pastvinách rozprostřených na hlubokých, převážně jílovitých úživných půdách, od nížin až po horské oblasti. Je dominantním druhem zaplavovaných aluviálních luk. Snáší bez problémů dlouho ležící sníh i velké mrazy, stejně jako vysoké letní teploty. Na našem území je zcela běžným druhem, nejčastěji se vyskytuje např. ve společenstvech svazů Deschampsion cespitosae.[1][2]

Taxonomie

Psárka luční je v České republice uváděna ve dvou poddruzích:

Psárka luční tmavá, vyskytující se vzácně, se od nominátního poddruhu psárka luční pravá odlišuje načernalým květenstvím které bývá dlouhé pouze 2 až 5 cm, delšími výběžky dosahujícími až 10 cm a růstem na suchých místech s plným sluncem.[1][3][4]

Popis

Vytrvalá, sytě zelená nebo našedlá tráva s trsnatým nebo plazivým oddenkem s výběžky 2 až 4 cm dlouhými. Vyrůstají z něj 30 až 100, maximálně 120 cm vysoká stébla se 3 až 5 kolénky, jsou hladká, přímá a jen někdy v kolénkách prohnutá, bývají snadno poléhavá. Porostlá jsou oddálenými čárkovitými, plochými, lysými, na líci mírně drsnými listy dlouhými do 25 cm a širokými 0,5 až 1 cm. Pochvy mají otevřené, mírně nadmuté; jazýček může být až 0,5 cm dlouhý s rovným nebo zubatým okrajem, bez oušek. Vyrůstající listy jsou svinuté.

Květenství je hustý, válcovitý, na omak hebký, 3 až 10 cm dlouhý lichoklas (lata s podobou hustého klasu). Je tvořen jednokvětými, z boku smáčknutými, 4 až 6 mm dlouhými klásky vyrůstající po 3 až 6 na krátkých stopkách přiléhajících těsně ke středové ose. Plevy jsou kopinaté, špičaté, ve spodní třetině spolu srůstají a na hřbetním kýlu jsou huňaté. Plucha je vyvinutá jen spodní a objímá kvítek dokola, vespod je svými okraji srostlá, má tři zelené žilky a na hřbetní straně v dolní čtvrtině má vláskovitě měkkou zahnutou osinu 0,9 cm dlouhou která z klásku ční ven. Plušky u tohoto druhu chybí. V kvítku se nacházejí tři tyčinky s prašníky velkými 2 až 3,5 mm které mění postupně barvu od bělavé až fialové do barvy rezavě žluté. Kulový lysý semeník má na vrcholu tenkou čnělku rozvětvující se ve dvě nitkovité blizny vyčnívající z vrcholu klásku. Ploidie 2n = 28. Kvete v květnu až červnu, semena dozrávají v červnu až červenci.

Plodem je plochá, podlouhle vejčitá, osinatou pluchou i plevami obalená žlutavá obilka dlouhá 5 až 6 mm a široká 2 až 2,5 mm. V jednom gramu bývá 1300 obilek.[1][2][5][6][7]

Význam

Je to velmi výnosná tráva která má vysokou výživnou hodnotu. Přidává se v malém množství do směsí pro obnovu vlhčích luk, při dostatku vláhy a živin v půdě vytlačuje ostatní druhy z porostu. Je velmi raná, přesto si udržuje poměrně dobrou kvalitu píce i v době kvetení.

V okrasném zahradnictví občas nacházejí uplatnění kultivary žlutozeleně zbarvené které ve volné přírodě nerostou; množí se výhradně dělením oddenků. Pyl psárky luční je také významným alergenem.[5]

Odkazy

Reference

  1. a b c DVORSKÝ, Miroslav. BOTANY.cz: Psárka luční [online]. O. s. Přírodovědná společnost, BOTANY.cz, rev. 15.05.2009 [cit. 2012-12-16]. Dostupné online. (česky)
  2. a b CLAYTON, W. D.; VORONTSOVA, M. S.; HARMAN, K. T. et all. Plants & Fungi: Alopecurus pratensis [online]. Kew, Royal Botanic Gardens, Richmond, UK [cit. 2012-12-16]. Dostupné online. (anglicky)
  3. ZICHA, Ondřej. BioLib.cz: Psárka luční [online]. BioLib, o. s., rev. 18.10.2004 [cit. 2012-12-16]. Dostupné online. (česky)
  4. DANIHELKA, Jiří; CHRTEK, Jindřich; KAPLAN, Jan et all. Seznam druhů rostlin v ČR [online]. Botanický ústav AV ČR, Praha – Průhonice, rev. 23.01.2011 [cit. 2012-12-16]. Dostupné online. (česky)
  5. a b Kapesní atlas trav: Chundelka metlice [online]. Agrostis Trávníky, s. r. o., Rousínov u Vyškova [cit. 2012-12-16]. Dostupné online. (česky)
  6. Flora of China: Alopecurus pratensis [online]. Missouri Botanical Garden, St. Louis, MO & Harvard University Herbaria, Cambridge, MA, USA [cit. 2012-12-16]. Dostupné online. (anglicky)
  7. POLÍVKA, František. Názorná květena zemí koruny české: Psárka luční [online]. Wendys, Zdeněk Pazdera, 1901 [cit. 2012-12-16]. S. 440. Dostupné online. (česky)

Externí odkazy

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedia autoři a editory
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia CZ

Psárka luční: Brief Summary ( Çekçe )

wikipedia CZ tarafından sağlandı

Psárka luční (Alopecurus pratensis) je vysoká, slabě trsnatá luční tráva která je ceněna jako pícnina. Je jedním ze čtyř druhů rodu psárka rostoucích v České republice.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedia autoři a editory
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia CZ

Wiesen-Fuchsschwanz ( Almanca )

wikipedia DE tarafından sağlandı

Der Wiesen-Fuchsschwanz (Alopecurus pratensis) ist eine Pflanzenart aus der Gattung der Fuchsschwanzgräser (Alopecurus) in der Familie der Süßgräser. Er ist ein ausdauerndes Obergras mit hohem Futterwert. Der Wiesen-Fuchsschwanz wird regional auch Eselsgras, Hundegras, Rattenschwanz, Fuchswedel, Haarzieher oder Roggengras genannt.

Beschreibung

Der Wiesen-Fuchsschwanz ist ein ausdauerndes, in lockeren oder dichten Horsten wachsendes Gras. Er erreicht Wuchshöhen zwischen 30 und 120, zuweilen bis 150 Zentimeter. Die Halme wachsen aufrecht oder vom Grund an gekniet aufsteigend. Die Halme sind dünn bis mäßig kräftig. Sie haben auffallend wenige Knoten, sind glatt, grün oder weißlich grün. Die Blattscheiden sind glatt, zylindrisch, aufgespalten. Die unteren werden dunkelbraun, die oberen grün oder weißlich-grün und sind etwas aufgeblasen. Die unbehaarten Blattspreiten sind dünn zugespitzt, später flach, grün, rau oder fast glatt. Die unteren erreichen 6 bis 40 Zentimeter Länge und 3 bis 10 Millimeter Breite. Die oberen Blätter sind meist kürzer. Die ganzrandigen, häutigen Blatthäutchen (Ligulae) sind etwas gestutzt und bis 2,5 Millimeter lang.

 src=
Wiesen-Fuchsschwanz (Alopecurus pratensis), Illustration links

Die Ährenrispen sind sehr dicht und zylindrisch im Umriss, etwa 3 bis 12 Zentimeter lang und bis zu 10 Millimeter breit. Sie sind meist trübgrün oder zuweilen purpurn überlaufen. Die Ährchenstiele sind sehr kurz und aufrecht. Die 5 Millimeter langen, abgeflachten Ährchen sind länglich-elliptisch und einblütig. Sie fallen bei der Reife geschlossen ab. Die Hüllspelzen sind schmal lanzettlich und zugespitzt, dreinervig und auf den Kielen mit dünnen Haaren besetzt. Die Deckspelzen haben die gleiche Länge wie die Hüllspelzen und sind dabei eiförmig bis elliptisch, stumpf, gekielt und viernervig. Ferner sind sie ab der Mitte an den Rändern verwachsen und auf dem Rücken vom unteren Drittel her begrannt. Die Granne ragt aus den Hüllspelzen etwa 3 bis 5 Millimeter heraus. Eine Vorspelze fehlt. Die Staubbeutel (Antheren) sind gelb oder purpurn. Die Frucht (Karyopse) wird von der Deckspelze umschlossen.

Der Wiesen-Fuchsschwanz blüht zwischen April und Juni oder Juli. Die Fruchtreife liegt zwischen Juli und Oktober.

Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 28.[1]

Vorkommen

Der Wiesen-Fuchsschwanz ist in ganz Europa und Nordasien bis zur Mongolei von der Ebene bis ins Gebirge weit verbreitet. Auch auf den Azoren kommt er vor. Darüber hinaus ist er in zahlreichen Ländern ein Neophyt.[2] Die innerhalb des europäischen Verbreitungsgebietes nicht überall ursprüngliche Grasart wurde durch die Wiesenkultur stark gefördert.

Der Wiesen-Fuchsschwanz wächst bevorzugt auf sickerfeuchten, kühlen und nährstoffreichen, mäßig sauren, humosen und tiefgründigen Böden. Er ist ein Nässe- und Nährstoffzeiger und verträgt auch Halbschatten. Er wird durch Düngung des Standortes und Bewässerung begünstigt. Das Gras wächst vor allem in frischen bis feuchten Grünlandgesellschaften. Es ist die Kennart der Pflanzengesellschaften der europäischen Wirtschaftswiesen (Molinio-Arrhenatheretea). Ferner wächst es in Feuchtwiesen (Calthion) und Hochstaudenfluren (Filipendulion).

 src=
Wiesen-Fuchsschwanz (Alopecurus pratensis)
 src=
Ährenrispe mit gelben Staubbeuteln
 src=
Ährenrispe mit purpurnen Staubbeuteln
 src=
Blatthäutchen

Ökologie

Der Wiesen-Fuchsschwanz ist eine ausdauernde Horstpflanze mit unterirdischen Ausläufern.[3]

Bei den Blüten liegt Windbestäubung vor. Die vorweiblichen und selbststerilen Blüten gehören dem „Langstaubfädigen Typ“ an und haben bemerkenswerterweise keinen Schwellkörper. Der Blühbeginn des Wiesen-Fuchsschwanzes gilt beim Deutschen Wetterdienst als der Beginn des Heuschnupfens bei Grasallergikern.[3]

Ausbreitungseinheit sind die als Spelzfrüchte bezeichneten einblütigen Ährchen. Die Hüllspelzen dienen dabei als Flugapparat und sie breiten sich als Ballonflieger aus. Als Anhafter dienen sie auch der Zufalls- und Tierausbreitung; daneben trägt auch der Mensch zur Ausbreitung bei. Die Pflanze ist ein Lichtkeimer.[3] Vegetative Vermehrung erfolgt durch die bis zu 10 cm langen Ausläufer.[3]

Der Wiesen-Fuchsschwanz wird von den Rostpilzen Puccinia perplexans mit Uredien und Telien[4] und Puccinia coronata var. coronata befallen. Das Auftreten von Puccinia perplexans scheint klimatisch bedingt zu sein, kann aber auf durch die Bewirtschaftung besonders Mulchen beeinflusst werden.[5]

Systematik und Taxonomie

Der wissenschaftliche Name Alopecurus pratensis wurde 1753 von Carl von Linné in Species Plantarum erstveröffentlicht.[6]

Man kann folgende Unterarten unterscheiden[2]:

  • Alopecurus pratensis subsp. alpestris (Wahlenb.) Selander: Sie kommt in Nordeuropa und Nordosteuropa vor.[2]
  • Alopecurus pratensis subsp. laguriformis (Schur) Tzvelev: Sie kommt in den südlichen und östlichen Karpaten vor.[2]
  • Alopecurus pratensis subsp. pratensis: Sie kommt auf den Azoren und von Europa bis zur Mongolei vor.[2]

Verwendung

Landwirtschaft

Der Wiesen-Fuchsschwanz ist ein bei frühem Schnitt ertragreiches Obergras mit hohem Futterwert (Weidefutter und Heu). Er ist nährstoffreich und für das Vieh schmackhaft. Obergräser sind hochwüchsige, an blühenden und auch nichtblühenden Halmtrieben reiche Gräser, die teilweise unter für sie günstigen Verhältnissen die übrigen Wiesenpflanzen unterdrücken sollen. Sie sollen die Masse des Wiesenheus bringen. Diese Gräser eignen sich meist nicht zur dauerhaften Beweidung.

Medizin

Laut einer Studie der Universität Bochum hat der Wiesen-Fuchsschwanz einen protektiven Effekt auf die Ausbildung von Allergien – zumindest bei jungen Mäusen. Die Forscher fanden heraus, dass der Wiesen-Fuchsschwanz das Polysaccharid Arabinogalactan (siehe auch Pektine) enthält, das dendritische Zellen des Immunsystems dazu anregt, Interleukin-10 zu produzieren. Regelmäßig intranasal appliziert, dämpft IL-10 das Immunsystem und verhindert eine überschießende Reaktion, allerdings ohne die Abwehr von Bakterien und Viren zu beeinträchtigen.[7]

Zierpflanze

Eine Cultivar mit gelb/grün-gestreifen Blättern, Aureovariegatus, wird als Zierpflanze in Gärten verwendet.[8]

Trivialnamen

Weitere zum Teil auch nur regional gebräuchliche Bezeichnungen für den Wiesen-Fuchsschwanz sind oder waren: Fosswans (Göttingen), Fuchsschwanz (Schlesien), Fuchswedel (Memmingen), Röttesteert (Ostfriesland), Tamgras (Norddithmarschen), Taubgerste (Schlesien) und Vossensteert (niederdeutsch).[9]

Literatur

  • Erich Oberdorfer: Pflanzensoziologische Exkursionsflora. Unter Mitarbeit von Theo Müller. 7., überarbeitete und ergänzte Auflage. Eugen Ulmer, Stuttgart (Hohenheim) 1994, ISBN 3-8252-1828-7.
  • Henning Haeupler, Thomas Muer: Bildatlas der Farn- und Blütenpflanzen Deutschlands. Hrsg.: Bundesamt für Naturschutz (= Die Farn- und Blütenpflanzen Deutschlands. Band 2). Eugen Ulmer, Stuttgart (Hohenheim) 2000, ISBN 3-8001-3364-4.
  • Charles Edward Hubbard: Gräser. Beschreibung, Verbreitung, Verwendung (= UTB. Band 233). 2., überarbeitete und ergänzte Auflage. Eugen Ulmer, Stuttgart (Hohenheim) 1985, ISBN 3-8001-2537-4 (englisch: Grasses. Übersetzt von Peter Boeker).
  • E. Klapp, W. O. v. Boberfeld: Taschenbuch der Gräser. Erkennung, Bestimmung, Standort und Vergesellschaftung, Bewertung und Verwendung. Paul Parey, Berlin/Hamburg 1990, ISBN 3-489-72710-X.

Einzelnachweise

  1. Erich Oberdorfer: Pflanzensoziologische Exkursionsflora für Deutschland und angrenzende Gebiete. 8. Auflage. Verlag Eugen Ulmer, Stuttgart 2001, ISBN 3-8001-3131-5. Seite 258.
  2. a b c d e Rafaël Govaerts (Hrsg.): Alopecurus pratensis. In: World Checklist of Selected Plant Families (WCSP) – The Board of Trustees of the Royal Botanic Gardens, Kew, abgerufen am 8. November 2016.
  3. a b c d Ruprecht Düll, Herfried Kutzelnigg: Taschenlexikon der Pflanzen Deutschlands und angrenzender Länder. Die häufigsten mitteleuropäischen Arten im Porträt. 7., korrigierte und erweiterte Auflage. Quelle & Meyer, Wiebelsheim 2011, ISBN 978-3-494-01424-1, S. 76.
  4. Peter Zwetko: Die Rostpilze Österreichs. Supplement und Wirt-Parasit-Verzeichnis zur 2. Auflage des Catalogus Florae Austriae, III. Teil, Heft 1, Uredinales. (PDF-Datei; 1,8 MB).
  5. B. Voženílková,J. Marková, F. Klimeš, J. Květ, Z. Mašková: The influence of mountain meadow management on the occurrence of Puccinia perplexans Plow. – Der Einfluss der Bergwiesenbewirtschaftung auf das Auftreten von Puccinia perplexans Plow. In: Journal of Plant Diseases and Protection. Band 115, 2008, S. 167–171 (PDF-Datei). (Memento des Originals vom 5. Mai 2014 im Internet Archive)  src= Info: Der Archivlink wurde automatisch eingesetzt und noch nicht geprüft. Bitte prüfe Original- und Archivlink gemäß Anleitung und entferne dann diesen Hinweis.@1@2Vorlage:Webachiv/IABot/www.jpdp-online.com
  6. Carl von Linné: Species Plantarum. Band 1, Lars Salvius, Stockholm 1753, S. 60 (http://vorlage_digitalisat.test/1%3Dhttp%3A%2F%2Fwww.biodiversitylibrary.org%2Fopenurl%3Fpid%3Dtitle%3A669%26volume%3D1%26issue%3D%26spage%3D60%26date%3D1753~GB%3D~IA%3D~MDZ%3D%0A~SZ%3D~doppelseitig%3D~LT%3D~PUR%3D).
  7. Marcus Peters, Marion Kauth, Olaf Scherner, Kirsten Gehlhar, Imke Steffen, Pia Wentker, Erika von Mutius, Otto Holst, Albrecht Bufe: Arabinogalactan isolated from cowshed dust extract protects mice from allergic airway inflammation and sensitization. In: Journal of Allergy and Clinical Immunology. Band 126, Nr. 3, 2010, S. 648–656, doi:10.1016/j.jaci.2010.05.011, PMID 20621350.
  8. Alopecurus pratensis 'Aureovariegatus' auf der Internetseite des Denver Botanic Gardens
  9. Georg August Pritzel, Carl Jessen: Die deutschen Volksnamen der Pflanzen. Neuer Beitrag zum deutschen Sprachschatze. Philipp Cohen, Hannover 1882, S. 22, online.
lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia DE

Wiesen-Fuchsschwanz: Brief Summary ( Almanca )

wikipedia DE tarafından sağlandı

Der Wiesen-Fuchsschwanz (Alopecurus pratensis) ist eine Pflanzenart aus der Gattung der Fuchsschwanzgräser (Alopecurus) in der Familie der Süßgräser. Er ist ein ausdauerndes Obergras mit hohem Futterwert. Der Wiesen-Fuchsschwanz wird regional auch Eselsgras, Hundegras, Rattenschwanz, Fuchswedel, Haarzieher oder Roggengras genannt.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia DE

Tidqacest ( Berberice )

wikipedia emerging languages tarafından sağlandı

Tidqacest (Isem usnan: Alopecurus pratensis) d talmest n yemɣi seg twacult n poaceae Suqel. Carl Von Linné d amdan amezwaru i yuran fell-as deg useggas n 1753.

Tilmas

Ismawen

  • Isem-is s latinit: Acanthus mollis
  • Isem-is s tefransist: L'acanthe à feuilles molles
  • Ismawen-is nniḍen s teqbaylit:
  • Ismawen-is nniḍen s tmaziɣt:

Isseqdac

Tiwelhiwin

Isem s teqbaylit yekka-d si [1]

  1. 'Amawal n Yemɣan - Lexique de plantes ' - Chabane Mohand u Remdane - Mémoire d'études en Agronomie - Université de Tizi ouzou (non daté ~années 80)
lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedia authors and editors

Tidqacest: Brief Summary ( Berberice )

wikipedia emerging languages tarafından sağlandı

Tidqacest (Isem usnan: Alopecurus pratensis) d talmest n yemɣi seg twacult n poaceae Suqel. Carl Von Linné d amdan amezwaru i yuran fell-as deg useggas n 1753.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedia authors and editors

Alopecurus pratensis ( İngilizce )

wikipedia EN tarafından sağlandı

Alopecurus pratensis, known as the meadow foxtail[1] or the field meadow foxtail, is a perennial grass belonging to the grass family (Poaceae). It is native to Europe and Asia.

This common plant is found on grasslands, especially on neutral soils. It is found on moist, fertile soils, but avoids waterlogged, light or dry soils. The species forms dense swards leading to low botanical diversity.

This species is widely cultivated for pasture and hay, and has become naturalised in many areas outside its native range, including Australia and North America.

Description

It flowers from April until June – one of the earliest grasses to do so. Any survey work carried out in mid-summer may miss the grass as a result of this.

It can grow to a height of about 110 centimetres (43 in). The stem is erect and hard at the shaft, the sheathes being smooth and cylindrical. The leaves are about 5 millimetres (0.20 in) wide and hairless. Meadow foxtail has a cylindrical inflorescence with glumes about 5–10 millimetres (0.20–0.39 in) wide and spikelets about 4–6 millimetres (0.16–0.24 in) long.

The ligule is 1–2.5 millimetres (0.039–0.098 in) long, with a slightly tattered top.[2]

ligule has a slightly tattered top

Similarity to other grassland species

Alopecurus pratensis has two common relatives, marsh foxtail (Alopecurus geniculatus) and black grass (A. myosuroides). It is often confused with timothy (Phleum pratense). Timothy flowers later, from June until August. Its spikelets have twin hornlike projections arranged in cylindrical panicles, while meadow foxtail has a single soft awn.

Ecology

The caterpillars of some lepidopterans use it as a foodplant, e.g. the Essex skipper (Thymelicus lineola). Additionally, male mosquitoes can often be found on this flower drinking the nectar out of it.

It is a known host to fungi. These include:[3]

References

  1. ^ BSBI List 2007 (xls). Botanical Society of Britain and Ireland. Archived from the original (xls) on 26 June 2015. Retrieved 17 October 2014.
  2. ^ BSBI Description Archived 17 July 2011 at the Wayback Machine retrieved 1 December 2010.
  3. ^ Helgi Hallgrímsson & Guðríður Gyða Eyjólfsdóttir (2004). Íslenskt sveppatal I - smásveppir [Checklist of Icelandic Fungi I - Microfungi. Fjölrit Náttúrufræðistofnunar. Náttúrufræðistofnun Íslands [Icelandic Institute of Natural History]. ISSN 1027-832X

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedia authors and editors
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia EN

Alopecurus pratensis: Brief Summary ( İngilizce )

wikipedia EN tarafından sağlandı

Alopecurus pratensis, known as the meadow foxtail or the field meadow foxtail, is a perennial grass belonging to the grass family (Poaceae). It is native to Europe and Asia.

This common plant is found on grasslands, especially on neutral soils. It is found on moist, fertile soils, but avoids waterlogged, light or dry soils. The species forms dense swards leading to low botanical diversity.

This species is widely cultivated for pasture and hay, and has become naturalised in many areas outside its native range, including Australia and North America.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedia authors and editors
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia EN

Pratalopekuro ( Esperanto )

wikipedia EO tarafından sağlandı

Alopecurus pratensis, komune konata kiel pratalopekurovulpovosto herbeja estas vegetala specio de la subfamilio de Pooideae. Ĝi estas plurjara planto konsiderata herbaĉo. Pratensis signifas latine "de pratoj" (el herbejetoj). Origine ĝi estis palearktisa herbo sed nun ĝi estas disvastiĝinta ankaŭ en Nordameriko.

Priskribo

Ĝi altas 30-120 cm[1]. Spiketo havas unu floron. La du glumoj kunfandiĝas. La floraro estas spikoforma paniklo. La ekstera glumo altas kiel la spiketo kaj kiel la ekstera paleo. La ekstera paleo havas fleksan ariston. Ne estas interna paleo. La haroj de la la spinoj de la glumoj estas blankaj kaj longaj.

Parazitoj

Puccinia graminis, Epichloë typhina kaj Claviceps purpurea estas parazitoj de alopekuro.

 src=
Pratalopekuro parazita per ergota fungo

Notoj

  1. C.E. Hubbard: Grasses. A Guide to their Structure, Identification, Uses and Distribution in the British Isles, 1992 (Gresoj, gvidlibro por identigi ilin) (angle)

Referencoj

  • Flore complète illustrée en couleurs de France de Suisse et de Belgique, Gaston Bonnier, 1934.
  • Flore descriptive et illustré de la France de la Corse et Contrées limitrophes, de Hippolyte Coste, 1937.

Vidu ankaŭ

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia EO

Pratalopekuro: Brief Summary ( Esperanto )

wikipedia EO tarafından sağlandı

Alopecurus pratensis, komune konata kiel pratalopekuro aŭ vulpovosto herbeja estas vegetala specio de la subfamilio de Pooideae. Ĝi estas plurjara planto konsiderata herbaĉo. Pratensis signifas latine "de pratoj" (el herbejetoj). Origine ĝi estis palearktisa herbo sed nun ĝi estas disvastiĝinta ankaŭ en Nordameriko.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia EO

Alopecurus pratensis ( İspanyolca; Kastilyaca )

wikipedia ES tarafından sağlandı
 src=
Inflorescencia.
 src=
Ilustración
 src=
Vista de la planta en su hábitat
 src=
Plantas descritas por SobolewskyDetalle de la planta

Alopecurus pratensis es una planta perenne de la familia de las poáceas. Es originaria de Eurasia.

Descripción

Forma prados especialmente en suelos neutros. Alcanza una altura en torno a 110 cm. El tallo es erecto y doblado en la base. Las hojas tienen en torno a 5 mm de ancho. La inflorescencia es cilíndrica.

Fisiología

Planta perenne de vida larga, con rizoma cundidor y estolones más o menos largos. Tallos erguidos o algo acodados en la base, a veces con raíces en los nudos, lisos. Vainas más cortas que los entrenudos, la superior más o menos inflada, lisas. Lígula membranosa, hasta 5 mm de largo, obtusa, alguna vez anchamente truncada, algo laciniada en el borde y ligeramente áspera en la cara externa. Limbos planos, verdes o más o menos glaucos, de 2-8 mm de ancho, agudos, ásperos en los bordes y con frecuencia también en la cara superior; en sección transversal presentan valles cuya profundidad alcanza aproximadamente la mitad del espesor del limbo, excepto los dos más próximos al nervio central que suelen ser mucho menos profundos, costillas redondeadas, células buliformes pequeñas 3-5, cara inferior recta, los refuerzos de esclerénquima situados en ambas caras frente a los haces vasculares llegan a ponerse en contacto con estos, en la cara inferior existen además otros más pequeños frente al fondo de los valles. Panoja espiciforme, cilíndrica, oblongo-cilíndrica u oval, de 2-7 (10) cm de largo y 0,5-1,5 cm de grueso, verde o amarillenta. Raquis lisos o más frecuentemente algo áspero como los ramos, estos gemminados sencillos, o más frecuentemente ramificados, llevando hasta 10 ramitos más o menos largos y gruesos, discoidales en el ápice. Glumas subiguales, lanceoladas, agudas (3-5) 4-6 mm de longitud, trinervadas, con la quilla largamente ciliada, vellosas sobre los nervios y con gran frecuencia más o menos densamente sobre toda la superficie, especialmente en la cara externa, la aplicada sobre ramos o raquis es, frecuentemente, completamente lampiña, hacia el ápice rectas y estrechándose paulatinamente o encorvadas separándose una de otra y entonces casi siempre estrechándose bruscamente, bordes espinosos en la porción superior, desde la base soldados en una longitud muy variable, de ordinario quilla y nervios verdes, rara vez violados. Lemma 5-nervada, poco más corta o más larga que las glumas, lanceolada, aguda o truncada, los bordes en la porción basal más o menos soldados, en la superior brevemente espinosos, en la mitad superior a lo largo de la línea media presentan espinas o cilios dispuestos en general en dos series longitudinales que forman a modo de dos quillas que limitan una estrecha franja central lampiña y con células de paredes más finas, toda la mitad superior, especialmente los márgenes, es, de ordinario, espinosita; rara vez mocha, en general con un mucrón o una arista recta o ligeramente acodada, de longitud variable, hasta doble de la de la lemma, inserta en la mitad inferior. Palea nula o cuando existe de desarrollo muy variable, lanceolada, muy aguda, con algunos pelos en el ápice, de 2-3,5 mm de longitud, sin nervios o con uno central formando quilla y manchado de verde en la porción superior. Lodículas nulas. Anteras amarillas de 2-3,5 mm. Ovario oval poco más de 0,5 mm, estilos soldados por lo menos en la mitad de su longitud. Cariópside comprimido lateralmente, casi siempre pardo-negruzco, 3 x 1-1,5 mm[1]​ Las semillas (Peso de 1000 semillas = 0,60-0,99g) son vellosas y de color claro, habiendo sólo ocasionalmente alguna semilla parda o negra.[2]​ A pesar de los renuevos estoloníferos, por su talla elevada y porte debe estudiarse entre las gramíneas amacolladas. Se instala con gran lentitud, pero las plantas adultas brotan muy pronto en primavera; es la más precoz entre todas las pratenses, con muchas hojas en abril y floración mediado mayo; proporciona mucho forraje, tanto en el primero como segundo cortes.[3]

Citología

Su número de cromosomas es de: 2n = 28

Distribución y hábitat

Es nativa de Europa y Asia. La especie es cultivada para pastos y se ha naturalizado en muchas zonas fuera de su área nativa, incluyendo Australia y Norte América. Las orugas de algunas Lepidoptera la usan como comida, como por ejemplo Thymelicus lineola. Las escasas variedades proceden de Polonia y Gran Bretaña.[4]​ Se ha usado mucho como cosecha para heno en tierras húmedas en Europa, desde 1750. Se ha comprobado que se adapta excepcionalmente bien al noroeste del Pacífico y Alaska.[2]​Los climas húmedos en España apenas representan el 20% de la superficie nacional, por lo que la distribución geográfica de la especie Alopecurus pratensis en la Península es en Galicia, Cornisa Cantábrica y en las zonas de montaña, especialmente de la mitad septentrional del país. Asimismo se incluyen dentro del grupo de la España húmeda ciertas áreas de transición de la Meseta Norte y valle del Ebro hacia los sistemas montañosos, que si bien se clasifican como áreas secas-subhúmedas, por su menor evapotranspiración y características físicas pertenecen con derecho propio a la España húmeda.[4]

Requerimientos ambientales

Logra su mayor desarrollo bajo climas fríos y húmedos. No resiste a la sequía ni a temperaturas elevadas continuas.[2]​ Establecida en los prados muy húmedos, ya no desaparece jamás. Sólo es apropiada para prado de siega, tolerando bastante la sombra de los árboles. Es la más adecuada para suelos con mal drenaje, de difícil saneamiento; en estas condiciones y si puede regarse con agua tibia, proporciona una siega temprana de gran valor para la finca. Exige suelos fresco-húmedos a inundados, con estructura edáfica entre normal y compacta. Su óptimo se encuentra en suelos arcillosos y húmedos, pero también tolera los arenosos muy humíferos y los suelos pantanosos. Los prados de ribera, con esta gramínea dominante y entarquinados durante las avenidas, pueden dar tres cortes. Desaparece pronto en los suelos secos y arenosos, pero por otra parte resiste el frío y toda clase de adversidades meteorológicas.[3]

Interés y aprovechamiento forrajero

De desarrollo abierto, con hojas estrechas y rizomas cortos, produce un césped denso en las poblaciones viejas. La cola de zorro es fundamentalmente una gramínea para pasto. Donde se adapta, proporciona un largo período de pastoreo. Tanto para pasto, como para heno, es muy apetecida por los animales a pesar de su bajo contenido proteico y su alto valor de fibra indigestible.[5]​ Sus prados deben segarse antes de la floración, porque las cañas pronto pierden valor nutritivo.[3]​ Se obtienen rendimientos de entre 4000-10000 kg MS/ha. Para pasto se suele sembrar asociada con cuernecillo o con trébol Ladino. Su uso en los EUA, ha ido haciéndose más importante a partir de 1940. Debido a lo pequeña y velluda que es la semilla, resulta difícil la siembra a máquina. Prácticamente toda la semilla que se produce en los EUA, se obtiene en Oregón. Gran parte de ella se recoge en las vegetaciones espontáneas naturalizadas, en las praderas de montaña.[2]

Taxonomía

Alopecurus pratensis fue descrita por Carlos Linneo y publicado en Species Plantarum 1: 60. 1753.[6]

Etimología

Alopecurus nombre genérico que proviene del griego alopes -ekos, (zorro), y oura (cola), por la forma de la panícula.[7]

pratensis: epíteto latino que significa "de los prados".[8]

Sinonimia

Nombre común

  • Castellano: cola de zorro

Véase también

Referencias

  1. Paunero E. 1952 Las especies españolas del género Alopecurus Anales Jard. Bot. Madrid 10(2): 301-345
  2. a b c d Hughes H. D., Heath M. E. y Metcalfe D.S. 1981 Forrajes Ed. Continental, S.A.
  3. a b c Klitsch C. 1965 Producción de forrajes Ed. Acribia
  4. a b Muslera Pardo E., Ratera García C. 1991 Praderas y forrajes. Producción y aprovechamiento Ed. MundiPrensa
  5. Núñez P. 1993 Comparación de subproductos de soja como suplementación de pastura de baja calidad J. Anim. Sci 71:26-32
  6. a b «{{subst:PAGENAME}}». Tropicos.org. Missouri Botanical Garden. Consultado el 15 de xineru de 2010.
  7. (en inglés) Watson L, Dallwitz MJ. (2008). «The grass genera of the world: descriptions, illustrations, identification, and information retrieval; including synonyms, morphology, anatomy, physiology, phytochemistry, cytology, classification, pathogens, world and local distribution, and references». The Grass Genera of the World. Archivado desde el original el 4 de julio de 2008. Consultado el 19 de agosto de 2009.
  8. En Epítetos Botánicos

 title=
lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Autores y editores de Wikipedia
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia ES

Alopecurus pratensis: Brief Summary ( İspanyolca; Kastilyaca )

wikipedia ES tarafından sağlandı
 src= Inflorescencia.  src= Ilustración  src= Vista de la planta en su hábitat  src= Plantas descritas por SobolewskyDetalle de la planta

Alopecurus pratensis es una planta perenne de la familia de las poáceas. Es originaria de Eurasia.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Autores y editores de Wikipedia
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia ES

Aas-rebasesaba ( Estonyaca )

wikipedia ET tarafından sağlandı

Aas-rebasesaba (Alopecurus pratensis) on kõrreliste sugukonda rebasesaba perekonda kuuluv mitmeaastane rohttaim.

Kirjeldus

Väikeste mätastena või lühikese risoomiga rohiroheline taim. Pööristähk on tihe, 6–10 mm läbimõõduga, 3–10 cm pikk, kahvaturoheline. Lehed on 3–10 mm laiad. Lehetuped ja kõrs siledad. Keeleke umbes sama lai kui pikk, kaarjas, kraekujuline. Pähikud on lapikud ja piklikovaalsed. Libled on teritunud, väljapoole kaardus tipuga, lühikarvased ja pikaripsmelise andruga. Ohe nõrgalt põlvjas, 2 korda pikem kui sõkal. Taim kasvab 50 kuni 100 cm kõrguseks.[1]

Kasvukoht

Taim kasvab toitainerohkel niisketel niitudel, puisniitudel, teeservadel, ka kultuuris.[1]

Levik

Aas-rebasesaba kasvab pärismaisena Euroopas ja Aasias.

Eestis on tavaline.[1]

Kasutamine

Aas-rebasesaba on hea söödataim.

Galerii

Viited

  1. 1,0 1,1 1,2 Leht, M. (toim.). 2010. Eesti taimede määraja. EMÜ, Eesti Loodusfoto, Tartu

Välislingid

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Vikipeedia autorid ja toimetajad
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia ET

Aas-rebasesaba: Brief Summary ( Estonyaca )

wikipedia ET tarafından sağlandı

Aas-rebasesaba (Alopecurus pratensis) on kõrreliste sugukonda rebasesaba perekonda kuuluv mitmeaastane rohttaim.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Vikipeedia autorid ja toimetajad
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia ET

Nurmipuntarpää ( Fince )

wikipedia FI tarafından sağlandı

Nurmipuntarpää, joka tunnetaan myös nimellä alopekuuri, (Alopecurus pratensis) on tiivistähkäinen rehuna suosittu tuulipölytteinen heinäkasvi.

Ulkonäkö ja koko

Nurmipuntarpää voi kasvaa metrin korkuiseksi. Sen kukinto on tiivis tähkä, joka on hyvin samantapainen kuin timoteilla. Nurmipuntarpään tähkä on kuitenkin kärjestä suippeneva, sileäntuntuinen ja helposti hajoava, kun timoteilla se on tasapaksu, karkea ja tiivis. Lehdet ovat noin 5 mm leveät.

Levinneisyys

Nurmipuntarpää on kotoisin Euroopasta ja Aasiasta. Sitä on alettu viljellä rehuksi ja laidunheinänä myös Australiassa ja Pohjois-Amerikassa. Suomessa nurmipuntarpää on yleinen muinaistulokaskasvi.

Käyttö

Nurmipuntarpäätä on käytetty viljelykasvina kauan. Koska sen siemen ei sovellu koneelliseen korjuuseen, muut heinät ovat syrjäyttäneet sen [1]. Myös nurmipuntarpään voimakas allergisoivuus rajoittaa sen käyttökelpoisuutta [2].

Lähteet

Aiheesta muualla

 src=
Nurmipuntarpään kukkiva tähkä.
Tämä kasveihin liittyvä artikkeli on tynkä. Voit auttaa Wikipediaa laajentamalla artikkelia.
lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedian tekijät ja toimittajat
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia FI

Nurmipuntarpää: Brief Summary ( Fince )

wikipedia FI tarafından sağlandı

Nurmipuntarpää, joka tunnetaan myös nimellä alopekuuri, (Alopecurus pratensis) on tiivistähkäinen rehuna suosittu tuulipölytteinen heinäkasvi.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedian tekijät ja toimittajat
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia FI

Vulpin des prés ( Fransızca )

wikipedia FR tarafından sağlandı

Alopecurus pratensis

Le Vulpin des prés (Alopecurus pratensis) est une espèce de plantes monocotylédones vivaces de la famille des Poaceae, sous-famille des Pooideae, originaire d'Eurasie.

C'est une espèce très commune. En France, on la rencontre dans les prés humides, elle fleurit de mai à juillet.

Étymologie

Le nom générique « Alopecurus » signifie « queue de renard ». L'épithète spécifique « pratensis » signifie « des prés ».

Description

C'est une herbe à tiges dressées, de 40 à 80 cm de haut à souche épaisse, oblique, courtement stolonifère. Les feuilles sont longues, larges de 3 à 7 mm et la gaine des feuilles supérieures est souvent un peu renflée. Elle présente des inflorescences en panicules spiciformes, allongées, de 10 à 12 cm de long, de forme cylindrique obtuse épaisse. Les axes secondaires de l'inflorescence regroupent quatre à six épillets uniflores. La semence est constituée d'un caryopse entouré de deux glumes fusionnées dans leur tiers inférieur et muni de carènes longuement ciliées. La lemme (glumelle inférieure) est munie d'une arête insérée sur le tiers inférieur de son dos et dépassant les glumes de 3 à 5 mm.

Liste des sous-espèces et variétés

Selon World Checklist of Selected Plant Families (WCSP) (2 juillet 2018)[2] :

  • Alopecurus pratensis subsp. alpestris (Wahlenb.) Selander (1950)
  • Alopecurus pratensis subsp. laguriformis (Schur) Tzvelev (1971)
  • Alopecurus pratensis subsp. pratensis

Selon The Plant List (2 juillet 2018)[3] :

  • Alopecurus pratensis var. aquaticus (Dumort.) Mathieu

Habitats

Prairies humides atlantiques et subatlantiques.

Ecologie

Prairies méso-hygrophiles et bords de fossés.

En France elle est spontanée dans les prairies permanentes de fauche, humides et acides.

Utilisation

Le vulpin des prés est une plante fourragère des prairies naturelles et artificielles, mais rarement cultivée[4].

Sa valeur fourragère est assez bonne, sa productivité est élevée ; par contre sa grande précocité de floraison entraine des refus du bétail.

Allergies au pollen

Son pollen peut provoquer des allergies de type rhume des foins chez les personnes sensibles. Pour un risque allergique de 1 à 5, le Vulpin des prés est de niveau 5.

 src=
Vulpin des prés, planche botanique.

Notes et références

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia FR

Vulpin des prés: Brief Summary ( Fransızca )

wikipedia FR tarafından sağlandı

Alopecurus pratensis

 src= Inflorescence.

Le Vulpin des prés (Alopecurus pratensis) est une espèce de plantes monocotylédones vivaces de la famille des Poaceae, sous-famille des Pooideae, originaire d'Eurasie.

C'est une espèce très commune. En France, on la rencontre dans les prés humides, elle fleurit de mai à juillet.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia FR

Łučny liščak ( Yukarı Sorbca )

wikipedia HSB tarafından sağlandı

Łučny liščak (Alopecurus pratensis) je rostlina ze swójby słódkich trawow (Poaceae).

Wopis

Łučny liščak je trawozelena rostlina, kotraž docpěwa wysokosć wot 30 hač 100 cm.

Łopjena

Łopjena su na hornim boku šěre a docpěwaja šěrokosć wot 6 hač 10 mm.

Kćenja

Kćěje wot meje hač junija. Ma 3-8 cm dołhe a 6-10 mm tołste, tupe kwětnistwo. Kłosowa pakić je husta, walcojta a docpěwa dołhosć wot 10 cm a šěrokosć wot 1 cm. Kłóski su jejkojte hač eliptiske, krótko stołpikate a steja po štyrjoch hač po šesćoch na pakićowej hałuzy. Přikrywne pluwizny su na třećinje zrosćene a docpěwaja dołhosć wot 5 mm. Kochty kryjacych pluwiznow su zwjetša husto nad spódkom zasunjene a docpěwaja dołhosć wot maksimalnje 9 mm.

Stejnišćo

Rosće na čerstwych a włóžnych łukach a na brjohach.

Rozšěrjenje

Rostlina je w nimale cyłej Europje rozšěrjena.

Nóžki

  1. Pawoł Völkel: Prawopisny słownik hornjoserbskeje rěče. Hornjoserbsko-němski słownik. Ludowe nakładnistwo Domowina, Budyšin 2005, ISBN 3-7420-1920-1, str. 239.
  2. W internetowym słowniku: Fuchsschwanz

Žórła

  • Schauer - Caspari: Pflanzenführer für unterwegs, ISBN 978-3-8354-0354-3, 2. nakład, 2008, strona 400 (němsce)
  • Spohn, Aichele, Golte-Bechtle, Spohn: Was blüht denn da? Kosmos Naturführer (2008), ISBN 978-3-440-11379-0, strona 446 (němsce), jako podobna družina Wiesen-Fuchschwanz (Alopecurus pratensis) pod hesłom Acker-Fuchschwanz (Alopecurus pratensis)
  • Brankačk, Jurij: Wobrazowy słownik hornjoserbskich rostlinskich mjenow na CD ROM. Rěčny centrum WITAJ, wudaće za serbske šule. Budyšin 2005.
  • Kubát, K. (Hlavní editor): Klíč ke květeně České republiky. Academia, Praha (2002)
  • Lajnert, Jan: Rostlinske mjena. Serbske. Němske. Łaćanske. Rjadowane po přirodnym systemje. Volk und Wissen Volkseigener Verlag Berlin (1954)
  • Rězak, Filip: Němsko-serbski wšowědny słownik hornjołužiskeje rěče. Donnerhak, Budyšin (1920)
lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedia authors and editors
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia HSB

Łučny liščak: Brief Summary ( Yukarı Sorbca )

wikipedia HSB tarafından sağlandı

Łučny liščak (Alopecurus pratensis) je rostlina ze swójby słódkich trawow (Poaceae).

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedia authors and editors
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia HSB

Háliðagras ( İzlandaca )

wikipedia IS tarafından sağlandı

Háliðagras (fræðiheiti: Alopecurus pratensis) er grastegund af ættkvíslinni Alopecurus. Háliðagras vex jafnan í Evrópu og Asíu. Á Íslandi vex tegundin villt og er lítillega notuð til túnræktar. Háliðagras líkist nokkuð Vallarfoxgrasi í útliti.

Háliðagras getur orðið allt að 110 cm hátt og hefur frekar breið, slétt blöð. Slíðurhimnan er 1-2 mm á lengd. Tegundin er viðkvæm fyrir ryðsveppi og má því oft greina ryðrauða bletti á blöðum. Axpunturinn, er einnig nefnist kólfur, er sívalur, allangur og mjúkur viðkomu.

Háliðagras þrífst best í rökum, frjósömum jarðvegi og er viðkvæmt fyrir þurrki. Það er snemmþroska og er gott fóður ef það er slegið nokkuð snemma því orkugildi þess fellur hratt eftir því sem það sprettur úr sér. Tegundin gefur góða uppskeru og þolir vel beit og traðk. Hinsvegar hentar það illa í blöndu með öðrum tegundum túngrasa, þar sem það er oftast úr sér sprottið á meðan aðrar tegundir eru enn lítið þroskaðar.

Heimild

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Höfundar og ritstjórar Wikipedia
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia IS

Háliðagras: Brief Summary ( İzlandaca )

wikipedia IS tarafından sağlandı

Háliðagras (fræðiheiti: Alopecurus pratensis) er grastegund af ættkvíslinni Alopecurus. Háliðagras vex jafnan í Evrópu og Asíu. Á Íslandi vex tegundin villt og er lítillega notuð til túnræktar. Háliðagras líkist nokkuð Vallarfoxgrasi í útliti.

Háliðagras getur orðið allt að 110 cm hátt og hefur frekar breið, slétt blöð. Slíðurhimnan er 1-2 mm á lengd. Tegundin er viðkvæm fyrir ryðsveppi og má því oft greina ryðrauða bletti á blöðum. Axpunturinn, er einnig nefnist kólfur, er sívalur, allangur og mjúkur viðkomu.

Háliðagras þrífst best í rökum, frjósömum jarðvegi og er viðkvæmt fyrir þurrki. Það er snemmþroska og er gott fóður ef það er slegið nokkuð snemma því orkugildi þess fellur hratt eftir því sem það sprettur úr sér. Tegundin gefur góða uppskeru og þolir vel beit og traðk. Hinsvegar hentar það illa í blöndu með öðrum tegundum túngrasa, þar sem það er oftast úr sér sprottið á meðan aðrar tegundir eru enn lítið þroskaðar.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Höfundar og ritstjórar Wikipedia
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia IS

Pievinis pašiaušėlis ( Litvanca )

wikipedia LT tarafından sağlandı

Pievinis pašiaušėlis (Alopecurus pratensis) – miglinių (Poaceae) šeimos žolinių augalų rūšis. Kilusi iš Eurazijos, introdukuota Šiaurės Amerikoje.

Augalas vienmetis, užaugantis iki 110 cm aukščio. Stiebas status. Lapai linijiški, beplaukiai, 0,5 cm pločio. Žiedynas – 3-12 cm ilgio varpa su 4-6 mm ilgio baltais žiedeliais. Žydi pavasarį, vasaros pradžioje ir yra viena anksčiausiai pražystančių žolių.

Auga pievose, mėgsta neutralią, drėgną, derlingą dirvą. Vengia pažliugusių ar sausų vietų.

 src=
Žiedynas
lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Vikipedijos autoriai ir redaktoriai
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia LT

Pļavas lapsaste ( Letonca )

wikipedia LV tarafından sağlandı

Pļavas lapsaste (Alopecurus pratensis) ir daudzgadīgs 30 - 100 cm augsts lakstaugs. Bieži sastopams pārmitrās pļavās, tiek arī kultivēts. Saknenis īss, ložņājošs. Stumbrs stāvs, gluds, sīki vagots, ar neauglīgiem dzinumiem pie pamata. Lapas pamīšus, vienkāršas, veselas, lineāras, nosmailotas, kailas, ļoti skarbas, ar stipri izteiktām dzīsliņām, gaiši zaļas. Lapu makstis garas, gludas, dažreiz nedaudz paplašinātas, mēlīte strupa, dažreiz atskabargaina vai saplosīta. Zied maijā un jūnijā. Ziedkopa - blīva, mīksta, zīdaina, diezgan liela cilindriska vārpskara, abos galos nedaudz sašaurināta, zariņi ar vairākām saspiestām vārpiņām, kas cieši piespiežas ziedkopas asij. Vārpiņas ar 1 ziedu, eliptiskas, abos galos sašaurinātas. Vārpiņas plēksnes 2, vienādas, pie pamata saaugušas, smailas, tikai šķautne ar gariem matiņiem. Zieda plēksne 1, ārējā, nedaudz īsāka par vārpiņas plēksnēm, ar garu akotu, kas sākas pie plēksnes pamata un vienmēr redzams ārpus vārpiņas. Putekšnīcas violetas, vēlāk rūsgans. Auglis - līdz 0,3 cm garš grauds. Ļoti vērtīga lopbarības zāle. Pavasarī sāk augt agri. Labi aug mitrā augsnē, visvairāk to sastop palieņu pļavās. Uz saknēm ir gumiņbaktērijas, kas spēj saistīt gaisa slāpekli.

 src=
Pļavas lapsaste ziedēšanas laikā
lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedia autori un redaktori
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia LV

Grote vossenstaart ( Felemenkçe; Flemish )

wikipedia NL tarafından sağlandı

De grote vossenstaart (oude namen: beemdvossestaart, weide (beemd) vossestaart) (Alopecurus pratensis) is een wilde, zodevormende vaste plant uit de grassenfamilie (Poaceae) met rechtopgaande, soms aan de voet geknikte bloeistengels en met korte uitlopers. De soort komt algemeen voor op rijke, vochtige, iets kalkrijke grond in graslanden, uiterwaarden, dijken, bermen en lichte loofbossen. De plant verdraagt tijdelijke overstromingen goed. De hoogte is circa 1,2 m. Het is in het vegetatieve stadium een erg voedzame (hoge voederwaarde) plant en één van de vroegst bloeiende grassoorten. Is door het vroege doorschieten echter niet geschikt als weidegras. De plant bloeit van april tot juni en vaak voor een tweede keer in augustus tot oktober.

In het verleden werd zaad geoogst van de grote vossenstaart voor de inzaai van weiland vanwege de in het voorjaar vroege ontwikkeling. Vooral in Duitsland.

Eigenschappen

Het gladde blad is groen (enigszins naar blauw neigend), onbehaard en tot 10 mm breed. Wel is het blad soms aan de achterzijde iets ruw. De ribben op de bladbovenzijde zijn vrij ver van elkaar geplaatst. Het tongetje (ligula) is min of meer vierkant en 1-2,5 mm lang.

De aartjes zijn afgeplat en ovaal. Ze zijn 4–6 mm lang, eenbloemig en behaard met lange wimperharen. Op het onderste kroonkafje zit een kafnaald. Aan ieder takje zitten vier tot tien aartjes, die samen een dichte, smalle aarpluim vormen en die tot 13 cm lang kan worden. De aarpluim is grijsachtig groen tot purperkleurig en voelt zacht aan. De helmhokjes met tot 4 mm lange helmknoppen zijn bleeklila, soms crème-geel, gekleurd. De aarpluim bloeit van boven naar beneden, waarbij als eerste de stempels tevoorschijn komen. De vrucht is een graanvrucht.

Fotogalerij

Externe links

Wikimedia Commons Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Alopecurus pratensis op Wikimedia Commons.
lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedia-auteurs en -editors
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia NL

Grote vossenstaart: Brief Summary ( Felemenkçe; Flemish )

wikipedia NL tarafından sağlandı

De grote vossenstaart (oude namen: beemdvossestaart, weide (beemd) vossestaart) (Alopecurus pratensis) is een wilde, zodevormende vaste plant uit de grassenfamilie (Poaceae) met rechtopgaande, soms aan de voet geknikte bloeistengels en met korte uitlopers. De soort komt algemeen voor op rijke, vochtige, iets kalkrijke grond in graslanden, uiterwaarden, dijken, bermen en lichte loofbossen. De plant verdraagt tijdelijke overstromingen goed. De hoogte is circa 1,2 m. Het is in het vegetatieve stadium een erg voedzame (hoge voederwaarde) plant en één van de vroegst bloeiende grassoorten. Is door het vroege doorschieten echter niet geschikt als weidegras. De plant bloeit van april tot juni en vaak voor een tweede keer in augustus tot oktober.

In het verleden werd zaad geoogst van de grote vossenstaart voor de inzaai van weiland vanwege de in het voorjaar vroege ontwikkeling. Vooral in Duitsland.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedia-auteurs en -editors
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia NL

Wyczyniec łąkowy ( Lehçe )

wikipedia POL tarafından sağlandı
Commons Multimedia w Wikimedia Commons
 src=
Pokrój

Wyczyniec łąkowy (Alopecurus pratensis L.) - gatunek wieloletniej rośliny, należącej do rodziny wiechlinowatych. Występujący pospolicie na obszarze Azji i Europy w tym na całym niżu Polskim.

 src=
Kłos
 src=
Języczek liściowy

Morfologia

Pokrój
Roślina o wysokości dochadzącej do ponad 100 cm, rozłogowo-luźnokępowa, wykształca silnie ulistnione pędy wegetatywne i kwiatowe. Trawa wieloletnia, rozwija się wczesną wiosną.
Łodyga
Silnie ulistniona, źdźbła proste.
Liście
Równowąsko-lancetowate, o szerokości 6-10 mm szorstkie z wierzchu, wyraźnie unerwione, ciemnozielone. Pochwa liściowa otwarta, wewnątrz niej krótki języczek.
Kwiatostan
Wiecha kłosokształtna (kłos pozorny wiechowaty) o długości do 10 cm, miękka, gęsta, wielostronna. Kłoski owalne, na krótkich szypułkach z wyrastającą długą ostką, jednokwiatowe, podczas kwitnienia widoczne fioletowe pylniki.
Nasiona
Oplewiony ziarniak o długości do 6 mm i szerokości do 2 mm. Plewy pokryte włoskami, zrośnięte do połowy długości kłoska, pod nimi znajduje się plewka dolna z której wyrasta długa ostka.

Biologia i ekologia

Występuje na różnych glebach, tak mineralnych jak i organicznych, w warunkach wilgotnych i umiarkowanie wilgotnych. W górach występuje po regiel dolny. Hemikryptofit. Kwitnie od maja do lipca. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla Cl. Molinio-Arrhenatheretea, All. Alopecurion pratensis, Ass. Alopecturetum pratensis[2]. Liczba chromosomów 2n = 28[3].

Zmienność

Tworzy mieszańce z w. kolankowatym, w. czerwonożółtym, w. pęcherzykowatym i w. polnym[4]. Gatunek zróżnicowany na trzy podgatunki[5]:

  • Alopecurus pratensis subsp. alpestris (Wahlenb.) Selander - występuje w Szwecji i północnej części europejskiej części Rosji
  • Alopecurus pratensis subsp. laguriformis (Schur) Tzvelev - rośnie w Karpatach ukraińskich i rumuńskich
  • Alopecurus pratensis subsp. pratensis - występuje w całym zasięgu gatunku

Zastosowanie

  • Trawa o dobrej wartości pastewnej, stosowana głównie na umiarkowanie wilgotne łąki okresowo zalewne. Jest wytrzymały na surowe warunki klimatyczne, ale ma duże wymagania glebowe. Znajduje się w rejestrze roślin rolniczych Unii Europejskiej.

Przypisy

  1. Stevens P.F.: Angiosperm Phylogeny Website (ang.). 2001–. [dostęp 2010-12-21].
  2. Matuszkiewicz Władysław. Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Wyd. Naukowe PWN, Warszawa, 2006. ​ISBN 83-01-14439-4​.
  3. Alopecurus pratensis na Flora of China [dostęp 2014-01-15].
  4. Rutkowski Lucjan. Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Wyd. Naukowe PWN, 2006. ​ISBN 83-01-14342-8​.
  5. Alopecurus pratensis na eMonocot [dostęp 2014-01-15].

Linki zewnętrzne

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia POL

Wyczyniec łąkowy: Brief Summary ( Lehçe )

wikipedia POL tarafından sağlandı
 src= Pokrój

Wyczyniec łąkowy (Alopecurus pratensis L.) - gatunek wieloletniej rośliny, należącej do rodziny wiechlinowatych. Występujący pospolicie na obszarze Azji i Europy w tym na całym niżu Polskim.

 src= Kłos  src= Języczek liściowy
lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia POL

Alopecurus pratensis ( Portekizce )

wikipedia PT tarafından sağlandı

Alopecurus pratensis é uma espécie de planta com flor pertencente à família Poaceae.

A autoridade científica da espécie é L., tendo sido publicada em Species Plantarum 1: 60. 1753.[1]

Portugal

Trata-se de uma espécie presente no território português, nomeadamente no Arquipélago dos Açores.

Em termos de naturalidade é introduzida na região atrás indicada.

Protecção

Não se encontra protegida por legislação portuguesa ou da Comunidade Europeia.

Referências

  1. Tropicos.org. Missouri Botanical Garden. 7 de Outubro de 2014 http://www.tropicos.org/Name/25504391>

Bibliografia

 title=
lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Autores e editores de Wikipedia
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia PT

Alopecurus pratensis: Brief Summary ( Portekizce )

wikipedia PT tarafından sağlandı

Alopecurus pratensis é uma espécie de planta com flor pertencente à família Poaceae.

A autoridade científica da espécie é L., tendo sido publicada em Species Plantarum 1: 60. 1753.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Autores e editores de Wikipedia
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia PT

Ängskavle ( İsveççe )

wikipedia SV tarafından sağlandı

Ängskavle (Alopecurus pratensis), även kallad tåtel, är en växtart i familjen gräs. Kallades tidigare även Råggräs[1].

Källor

  1. ^ J.W.Palmstruch, Svensk Botanik, första bandet, andra upplagan, Stockholm 1815. Tillgänglig på Archive.org

Externa länkar

Rödklöver.png Denna växtartikel saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att tillföra sådan.
lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedia författare och redaktörer
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia SV

Ängskavle: Brief Summary ( İsveççe )

wikipedia SV tarafından sağlandı

Ängskavle (Alopecurus pratensis), även kallad tåtel, är en växtart i familjen gräs. Kallades tidigare även Råggräs.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedia författare och redaktörer
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia SV

Китник лучний ( Ukraynaca )

wikipedia UK tarafından sağlandı

Українські синоніми та народні назви[2]

Китник луговий; батланчик, батлач(н)ик, батлачок, бор дивій, глашник, житниця водяна, жито дике, китник, китник левадний, лисохвост, мичка, мушка, мушка пшенична, перей, пирій, пирій луговий, сіянка, смішне зіллє, хвіст лисій, хвіст лисій луговий, хвіст мачкин, червонуха.

Опис

 src=
Ілюстрація китника лучного у книзі Яна Копса «Flora Batava», Volume 6 (1832)
 src=
Волоть китника лучного
 src=
Колоски китника лучного
 src=
Пиляки китника лучного

Рихлокустовий, верховий багаторічний злак з коротким, повзучим кореневищем. Кущ прямий, середньорослий (80-120 см), з великою кількістю неплідних пагонів, рясно вкритих м'яким листям. Стебла прямі або знизу колінчасто-вигнуті, у вузлах дещо роздуті і округлі, порівняно тонкі, темно-пофарбовані. Листя подовжені (до 25 см), вузькі, рідко широколанцетні, мало опушені, темно-зелені, іноді сизі. Суцвіття — подовжено-веретеновидний або майже циліндричний щільний султан, біло-сірий або брудно-сірий, завдовжки 5-9 см, іноді 11-12 см. Колоски еліптичні, великі, 5-6 мм завдовжки. Колоскові луски з прямими, загостреними верхівками, що сходяться, з 3 зеленими жилками, опушені лише по кілю, рідше по жилах. Квіткові луски загострені, майже однакової довжини з колосковими, білуваті, з міцною, колінчасто зігнутою, що значно перевищує колосок остю. Пиляки 3 — 4 мм завдовжки. Насіння (несправжній плід) плівчасті, плоскі, легкі, вкриті жорсткими шипиками, несипучі. Маса 1000 насінин 0,5-0,7 г. Рослин озимо-ярового типу розвитку. Плодоносить з 2-го року. Цвітіння відбувається у травні-червні, дозрівання — у червні-липні. Вітро- і перехреснозапилювана рослина.

В арктичній Європі поряд з типовою зустрічається низькоросла форма з сизим, сильно потовщеним суцвіттям — Alopecurus pratensis subsp. alpestris (Wahlenb.).

Китник лучний можна сплутати з тимофіївкою лучною, але гілочки суцвіття у лисохвоста на відміну від тимофіївки не зростаються з головною віссю; і коли суцвіття згинати, воно розділяється в місцях згину.

Число хромосом — 2n = 4x = 24.

Поширення

Природний ареал

Ареал натуралізації

Культивування

Екологія

Мезофіт. Росте по берегах водойм, серед чагарників. Часто утворює великі лугові цілинні масиви по заплавах річок. Навесні добре витримує перезволоження і затоплення талими водами до 1,0-1,5 місяця. Зимо- і морозостійкий. Стійкий до весняних (-4 .. −6 °С) і осінніх (-5 ..- 6 °С) заморозків. Не стійкий до посухи. Найкращі для посіву ґрунти: забезпечені вологою, пухкі, досить родючі, суглинні, супіщані, торф'яно-глейові, наносні лугові, середньо- і слабокислі, осушені низинні торфовища. В Україні росте на луках (переважно заплавних) майже по всій території країни, крім степових районів.

Господарське значення

Одна з найкращих багаторічних скоростиглих злакових трав. Серед інших видів роду, що є добрими кормовими травами, має найголовніше значення. Відростає в другій половині квітня, придатний для пасіння на початку травня, для укосу — наприкінці. По живильній цінності стоїть вище тимофіївки, костриці і грястиці збірної.

Вирощування

Формує врожай зеленої маси — 150–350 ц/га, сіна — 45-75 ц/га, насіння — 1,5-4,0 ц/га. Протягом вегетаційного періоду дає 2—3 укоси. Врожайність збільшується при посівах в суміші з конюшиною червоною, грястицею збірною на сухіших ґрунтах і з конюшиною рожевою, стоколосом безостим або очеретянкою — на вологіших. Добре росте в співтоваристві з лядвенцем рогатого і мишачим горошком.

Найкращі сорти районовані (1980) в Україні: 'Хальяс', 'Дністровський' та місцеві[4].

Широкого поширення у виробництві не має, що пов'язано з труднощами ведення насінництва.

Примітки

  1. Довідник назв рослин України від Наукового товариства імені Шевченка, Лісівничої академії наук України, за участю працівників Державного природознавчого музею НАН України та студентів і викладачів Прикарпатського лісогосподарського коледжу; розробка веб-ресурсу: Третяк Платон Романович
  2. а б Alopecurus pratensis // Ю. Кобів. Словник українських наукових і народних назв судинних рослин (Серія «Словники України»). — Київ : Наукова думка, 2004. — 800 с. — ISBN 966-00-0355-2.
  3. Морозюк С. С., Протопопова В. В. Трав'янисті рослини. — К.: Вид-во. «Радянська школа», 1986. — 160 с.
  4. Українська радянська енциклопедія : у 12 т. / гол. ред. М. П. Бажан ; редкол.: О. К. Антонов та ін. — 2-ге вид. — К. : Головна редакція УРЕ, 1974–1985.

Література

  • Флора СССР. В 30 т. / Гл. ред. акад. В. Л. Комарова; Ред. тома Р. Ю. Рожевиц и Б. К. Шишкин — М.—Л.: Изд-во АН СССР, 1934. — Т. II. — С. 150–151. (рос.)
  • Цвелев Н. Н. Злаки СССР / Отв. ред. А. А. Федоров. — Л.: Наука, 1976. — 788 с.
  • Головкин Б. Н. Культигенный ареал растений. — М.: Наука, 1988. — 184 с. (рос.)
  • Государственный реестр сортов растений Украины. — Киев: Урожай, 1992. — 199 с.
  • Земельные ресурсы СССР. (Природно-сельскохозяйственное районирование территории областей, краев, АССР и республик). — М.:, 1990. — Ч. 1. — 260 с. (рос.)
  • Медведев П. Ф., Сметанникова А. И. Кормовые растения европейской части СССР. — Л.: Колос, 1981. — 336 с. (рос.)
  • Природно-сельскохозяйственное районирование и использование земельного фонда СССР. / Под ред. акад. ВАСХНИЛ А. Н. Каштанова. — М.: Колос, 1983. — 336 с. (рос.)
  • Шашко Д. И. Агроклиматическое районирование СССР. — М.: Колос, 1967. — 335 с. (рос.)
  • Шашко Д. И. Агроклиматические ресурсы СССР. — Л.: Гидрометеоиздат, 1985. — 248 с. (рос.)
  • Aldén, B., S. Ryman & M. Hjertson. 2009. Våra kulturväxters namn — ursprung och användning. Formas, Stockholm (Handbook on Swedish cultivated and utility plants, their names and origin). (швед.)
  • Chinese Academy of Sciences. 1959-. Flora reipublicae popularis sinicae. (англ.)
  • Davis, P. H., ed. 1965–1988. Flora of Turkey and the east Aegean islands. (англ.)
  • Hanelt, P., ed. 2001. Mansfeld's encyclopedia of agricultural and horticultural crops. Volumes 1-6. (англ.)
  • Instituto de Botánica Darwinion. 2008. Flora del Conosur. Catálogo de las plantas vasculares. (ісп.)
  • International Seed Testing Association. 1982. A Multilingual Glossary of Common Plant-Names 1. Field crops, grasses and vegetables, ed. 2. (англ.)
  • Lazarides, M. & B. Hince. 1993. CSIRO Handbook of Economic Plants of Australia. (англ.)
  • Markle, G. M. et al., eds. 1998. Food and feed crops of the United States, ed. 2. (англ.)
  • Office of the Union. 2009. UPOV: International Union for the Protection of New Varieties of Plants. List of the taxa protected by the members of the Union. (англ.)
  • Ohwi, J. 1965. Flora of Japan (Engl. ed.). (англ.)
  • Rechinger, K. H., ed. 1963-. Flora iranica. (англ.)
  • Rehm, S. 1994. Multilingual dictionary of agronomic plants. (англ.)
  • Soreng, R. J. et al. 2003. Catalogue of New World grasses (Poaceae): IV. Subfamily Pooideae. Contr. U.S. Natl. Herb. 48:105. (англ.)
  • Still, S. M. 1994. Manual of herbaceous ornamental plants, ed. 4. (англ.)
  • Tutin, T. G. et al., eds. 1980. Flora europaea. 5:241. [with two subspecies]. (англ.)
  • Ugarte, E. et al. 2011. Vascular alien flora, Chile. Check List 7:365-382. (англ.)
  • Welsh, S. L. et al. 1993. A Utah flora. (англ.)

Джерела

Посилання

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Автори та редактори Вікіпедії
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia UK

Alopecurus pratensis ( Vietnamca )

wikipedia VI tarafından sağlandı

Alopecurus pratensis là một loài thực vật có hoa trong họ Hòa thảo. Loài này được L. mô tả khoa học đầu tiên năm 1753.[1]

Hình ảnh

Chú thích

  1. ^ The Plant List (2010). Alopecurus pratensis. Truy cập ngày 6 tháng 6 năm 2013.

Liên kết ngoài


Bài viết chủ đề tông thực vật Poeae này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedia tác giả và biên tập viên
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia VI

Alopecurus pratensis: Brief Summary ( Vietnamca )

wikipedia VI tarafından sağlandı

Alopecurus pratensis là một loài thực vật có hoa trong họ Hòa thảo. Loài này được L. mô tả khoa học đầu tiên năm 1753.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedia tác giả và biên tập viên
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia VI

Лисохвост луговой ( Rusça )

wikipedia русскую Википедию tarafından sağlandı
Царство: Растения
Подцарство: Зелёные растения
Отдел: Цветковые
Надпорядок: Lilianae
Порядок: Злакоцветные
Семейство: Злаки
Подсемейство: Мятликовые
Триба: Мятликовые
Подтриба: Лисохвостовые
Вид: Лисохвост луговой
Международное научное название

Alopecurus pratensis L. (1753)

Wikispecies-logo.svg
Систематика
на Викивидах
Commons-logo.svg
Изображения
на Викискладе
ITIS 40438NCBI 15304EOL 1114189GRIN t:2651IPNI 387176-1TPL kew-391506

Лисохво́ст лугово́й (лат. Alopecúrus praténsis) — вид травянистых растений рода Лисохвост (Alopecurus) семейства Злаки, или Мятликовые (Poaceae).

Ботаническое описание

 src=
Ботаническая иллюстрация из книги А. Маскле Atlas des plantes de France, 1891

Многолетние травянистые рыхлодерновинные растения, (30) 50—120 см высотой. Корневище короткое. Листья линейные, плоские, зелёные, остро-шершавые, 4—10 мм шириной. Влагалища гладкие, прижатые. Язычки перепончатые, тупо обрубленные, 1—2,5 мм длиной.

Общее соцветие — цилиндрическая метёлка, 3—10 см длиной и 6—9 мм шириной. Колоски эллиптические, одноцветковые, 4,5—5,5 (6) мм длиной, собраны по 3—4 на прижатых веточках. Колосковые чешуи опушенные. Нижняя цветковая чешуя с остью. Тычинок три; пыльники жёлтые, 2,5—3,2 мм длиной.

Цветение в июне, плодоношение в июле.

Распространение и среда обитания

Южный Урал

Хозяйственное значение и применение

Ботаническая классификация

Синонимы

По данным The Plant List на 2010 год[2], в синонимику вида входят:

Примечания

  1. Об условности указания класса однодольных в качестве вышестоящего таксона для описываемой в данной статье группы растений см. раздел «Системы APG» статьи «Однодольные».
  2. Alopecurus pratensis L. is an accepted name (англ.). The Plant List (2010). Version 1. Published on the Internet; http://www.theplantlist.org/. Royal Botanic Gardens, Kew and Missouri Botanical Garden (2010). Проверено 18 декабря 2013.
lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Авторы и редакторы Википедии

Лисохвост луговой: Brief Summary ( Rusça )

wikipedia русскую Википедию tarafından sağlandı

Лисохво́ст лугово́й (лат. Alopecúrus praténsis) — вид травянистых растений рода Лисохвост (Alopecurus) семейства Злаки, или Мятликовые (Poaceae).

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Авторы и редакторы Википедии

狐尾草 ( Çince )

wikipedia 中文维基百科 tarafından sağlandı
二名法 Alopecurus pratensis
L.

狐尾草学名Alopecurus pratensis)又叫大看麦娘,是一种多年生禾本科植物,原产于欧洲亚洲。常见于草地上,特别是在中性土壤的草地上,也见于潮湿、肥沃的土壤上,但不会出现在积水、轻质或干旱的土壤上。

 src=
Inflorescence (seed pod)

特征

狐尾草的开花时间是从四月到六月,是最早开花的草之一,在夏至开展的调查工作都会因此错过调查这种草。

狐尾草生长高度能达110厘米,茎可直立或弯曲在地上。

相似物种

狐尾草有两种近亲植物——曲膝看麦娘大穗看麦娘。狐尾草常与猫尾草Phleum pratense)相混淆。猫尾草开花时间从六月到八月,而狐尾草则是从四月到六月。对比它们的圆锥花序,猫尾草的小穗像成对突出的触角,而狐尾草的则是单一的、软的

生态

一些鳞翅目昆虫的幼虫以狐尾草为食草,如欧洲弄蝶Thymelicus lineola)。此外,雄性蚊子也经常在狐尾草的花上吃花蜜。

 src=
从狐尾草上摘下的花药
 src= 维基共享资源中相关的多媒体资源:狐尾草

参考资料

外部链接

 title=
lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
维基百科作者和编辑

狐尾草: Brief Summary ( Çince )

wikipedia 中文维基百科 tarafından sağlandı

狐尾草(学名:Alopecurus pratensis)又叫大看麦娘,是一种多年生禾本科植物,原产于欧洲亚洲。常见于草地上,特别是在中性土壤的草地上,也见于潮湿、肥沃的土壤上,但不会出现在积水、轻质或干旱的土壤上。

 src= Inflorescence (seed pod)
lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
维基百科作者和编辑