As a result of illegal harvesting, sea turtle meat may be eaten, and shells be made into combs or eyeglass frames. The eggs of L. kempii are believed to have an aphrodisiac effect.
Positive Impacts: food ; body parts are source of valuable material; source of medicine or drug
Lepidochelys kempii is most vulnerable as a hatchling crawling from the nest to the shore. The slow-moving hatchlings make easy targets for herons, dogs, raccoons, and a variety of seabirds. The primary predatory threat to adults comes from sharks, especially the tiger sharks. Killer whales have also been known to consume sea turtles.
Human interference with nesting behavior may facilitate predation, and act as a barrier to this species. Lights around nesting areas confuses hatchlings about which way to crawl, sometimes causing them to crawl away from the water. Trash and noise can cause females to turn around from the nesting beach and back into the water, preventing deposition of eggs. The turtles are also hunted illegally to harvest meat. The shells can be made into combs and eyeglass frames. Eggs are also illegally collected because it is believed they have an aphrodisiac effect.
Known Predators:
Lepidochelys kempii is the smallest species of sea turtle, measuring from 55 to 75 cm in length. Average length is 65 cm. Individuals weigh between 30 and 50 kg. The head and limbs (flippers) are non-retractile. The shell is streamlined, making this turtle extremely hyrdrodynamic. The carapace is a gray-olive color, whereas the plastron is an off-white to light yellow color.
Lepidochelys kempii has four limbs; two foreflippers and two hindflippers. The foreflippers power the turtle through the water while the hindflippers are used to steer and stabilize the turtle in the water. One to two claws are present on each foreflipper.
Ridleys have an upper eyelid for eye protection. As turtles, they lack teeth, and the jaw has a broad-beak shape. The external features of males and females do not differ until they reach maturity. Males are characterized by longer, thicker tails, and may have larger curved foreflippers.
Range mass: 30 to 50 kg.
Range length: 55 to 75 cm.
Other Physical Features: ectothermic ; heterothermic ; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: sexes shaped differently
Mortality for L. kempii is very high around the time of hatching. For individuals reaching adulthood, lifespan generally ranges from 30 to 50 years.
Typical lifespan
Status: wild: 30 to 50 years.
Lepidochelys kempii mainly stays near shallow coastal regions characterized by bays and lagoons. These turtles prefer waters that have sandy or muddy bottoms, but also may take to the open seas. At sea, this species has the ability to dive to great depths.
This species is rarely seen on shore, but it is not uncommon to see L. kempii floating in the water just offshore. Females come on shore to nest.
Habitat Regions: tropical ; saltwater or marine
Aquatic Biomes: coastal
Kemp’s Ridleys (Lepidochelys kempii) can be found from Nova Scotia and Newfoundland to Bermuda. Nesting Ridleys are found mainly in the Gulf of Mexico. In migration, they follow two major routes: one heads north to the Mississippi coastline and the second extends southward to the shores of the Yucatan Peninsula at the Campeche Bank.
Biogeographic Regions: nearctic (Native ); neotropical (Native ); atlantic ocean (Native )
Lepidochelys kempii feeds on floating crabs, mollusks, shrimp, jellyfish and some vegetation. The jaws of these turtles are shaped for crushing and grinding.
Animal Foods: mollusks; aquatic crustaceans; cnidarians
Plant Foods: algae; macroalgae
Primary Diet: omnivore
Sea turtles have no significant economic role. Eggs and turtles were harvested in the past for reasons outlined under "Predation", but the harvesting of turtles or their eggs is now illegal.
There is no known direct economic importance for humans.
Eggs are deposited on shore and incubate for an average of 55 days. Embryo development is temperature dependent. Lower nest temperatures tend to produce more males, whereas higher temperatures tend to produce more females.
Hatchlings uses a caruncle (temporary tooth) to break open the egg. After a hatchling escapes from the egg, it may take 3 to 7 days to crawl to the surface of the beach. Hatchlings emerge from the sand at night and immediately crawl towards the water. To locate the sea, hatchlings apparently orient themselves toward the greater light intensity reflected off the water. There may also be an internal magnetic compass that directs them to the water. After an individual hatchling enters the water, it goes into a “swim frenzy” for 24 to 48 hours. The hatchling swims into deeper water that protects it from predators.
The first year of life is spent away from shore. This year is dubbed the “lost year” because individuals in this age class are rarely seen near costal regions.
Lepidochelys kempii takes 11 to 35 years to reach maturity.
Development - Life Cycle: temperature sex determination
Lepidochelys kempii is currently listed as endangered by the United States Fish and Wildlife Service and IUCN.
US Federal List: endangered
CITES: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: critically endangered
It is not known to what extent sea turtles communicate with one another. They make grunting noises which can be heard by other turtles, and apparently use these vocalizations to locate each other. Visual cues are probably important in identifying other members of their species, and some tactile communication undoubtedly occurs during mating. However, the bulk of communication in this species remains undescribed.
Communication Channels: visual ; tactile ; acoustic
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; magnetic
Individuals of this species spend most of their lives in isolation, generally coming into contact with conspecifics only to mate and to nest.
Mating takes place in the water. Males use their long curved flippers and claws to grip a female during mating.
Females swim to shore in a congregation called a “arribada,” then nest on beaches near the Texas-Mexico border (Tamaulipas Mexico, Padre Island National Seashore). A female uses her foreflippers to dig a body pit which is deep enough for her carapace to be level with the surrounding sand. She then uses her hindflippers to dig the cavity into which the eggs will be deposited. After the eggs are deposited, the female fills in the egg cavity and body pit with her hindflippers and uses her plastron to erase markings of the nest.
The eggs are leathery and covered in mucus which protects them from breaking as they are laid. Females may spend two or more hours nesting.
Mating System: polygynandrous (promiscuous)
Females nest every two to three years, and may lay between one and nine clutches per nesting season. Females lay between 50 and 200 eggs per clutch. The nesting season extends from April to July.
Both males and females are reported to reach sexual maturity between the ages of 11 and 35 years.
Breeding interval: Females breed every two or three years, but can lay multiple clutches within a single breeding season.
Breeding season: The breeding season is from April to July.
Range number of offspring: 50 to 200.
Average gestation period: 55 days.
Range age at sexual or reproductive maturity (female): 11 to 35 years.
Range age at sexual or reproductive maturity (male): 11 to 35 years.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; fertilization ; oviparous
Average gestation period: 60 days.
Average number of offspring: 110.
Females invest energy in the production of eggs and the digging of the nest. However, after providing their eggs with some protection by burying them, females expend no further energy or effort in caring for their young. Young are independent from the time of hatching.
Parental Investment: pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Female)
Kemp's Ridley Turtle is found mainly in the Gulf of Mexico. This species breeds in large nesting aggregations. At Rancho Nuevo, the primary nesting beach for this species in Tamaulipas, Mexico, 42,000 females came ashore to nest on a single day in 1947. By 1989, the number of females nesting on this beach had dropped to 545. Intensive conservation efforts in subsequent decades have been at least somewhat successful: the number of nesting females at Rancho Nuevo was well in excess of 2000 by 2003, with the population apparently continuing on a positive trajectory, and the total number of adult females present in the Gulf of Mexico was estimated to be around 5,000 in 2004. Adults are most often seen off southwestern Florida, much less commonly in the western Gulf. Juveniles range much more widely, to the eastern, western, and north Atlantic Ocean. Nearly all Kemp's Ridley nesting for the world population occurs at Rancho Nuevo, Tamaulipas, Mexico, but nesting has also been reported from beaches in Vera Cruz, Tabasco, and Campeche (Mexico); Colombia; Brevard, Lee, Palm Beach, Pinellas, Sarasota, and Volusia Counties in Florida (U.S.A.); Georgia (U.S.A.); and South Carolina (U.S.A.). Active efforts to establish nesting at several sites in south Texas (U.S.A.) have been successful. Hatchlings apparently spend the first two years of life drifting around the Gulf of Mexico in floating patches of Sargassum Weed (Ernst and Lovich 2009 and references therein).
La tortuga bastarda[2] (Lepidochelys kempii) és una espècie de tortuga marina americana de la família Cheloniidae en perill d'extinció.[3] És present a l'Oceà Atlàntic des de Terranova fins a Veneçuela, havent-se trobat per tot el Carib i el Golf de Mèxic.
La tortuga bastarda és una petita tortuga marina, arriba a la maduresa sexual als 61-91 cm de llarg i a una mitjana de pes de només 45 quilograms. Com és típic de les tortugues marines, té un cos deprimit dorsoventralment especialment adaptades com aletes enfront de les extremitats. Igual que altres tortugues marines posseeix un bec corni.
Aquestes tortugues canvien de color a mesura que maduren. Les cries són gairebé íntegrament de color gris fosc o negre, però els adults madurs tenen un plastró groc-verd o blanc i una closca de color gris verdós. Arriben a la maduresa sexual a l'edat de 7-15 anys.
La tortuga bastarda s'alimenta de mol·luscs, crustacis, meduses, algues i eriçons de mar. Les tortugues joves tendeixen a viure en llits flotants d'algues els seus primers anys. A continuació, s'estenen entre el nord-oest de les aigües de l'Atlàntic i el Golf de Mèxic durant el seu creixement cap a la maduresa sexual.
La tortuga bastarda (Lepidochelys kempii) és una espècie de tortuga marina americana de la família Cheloniidae en perill d'extinció. És present a l'Oceà Atlàntic des de Terranova fins a Veneçuela, havent-se trobat per tot el Carib i el Golf de Mèxic.
Kemps Ridleyskildpadde (Lepidochelys kempii) [2][3]er verdens mindste havskildpadde. Den er en af to levende arter i slægten Lepidochelys (den anden er Lepidochelys olivacea, Olivenfarvet Ridleyskildpadde). Den er omkring 50-70 cm lang og vejer højst op til 45 kg
Taksonomi fra Wikispecies Kemps Ridleyskildpadde (Lepidochelys kempii) er verdens mindste havskildpadde. Den er en af to levende arter i slægten Lepidochelys (den anden er Lepidochelys olivacea, Olivenfarvet Ridleyskildpadde). Den er omkring 50-70 cm lang og vejer højst op til 45 kg
Die Atlantik-Bastardschildkröte oder Karibische Bastardschildkröte (Lepidochelys kempii) gehört zur Familie der Meeresschildkröten. Ihre Gattung ist die kleinste und seltenste und sie ist stärker bedroht als die anderen Meeresschildkröten. Die Karibische Bastardschildkröte lebt ausschließlich im Golf von Mexiko sowie im Osten der Vereinigten Staaten in flachen Küstengewässern. Nur die Weibchen kommen an Land, um ihre Eier abzulegen.
Selten ist bei der Atlantik-Bastardschildkröte der Carapax länger als 76 cm. Ihr Durchschnittsgewicht liegt bei 30 bis 45 kg. Haut sowie Rücken- und Bauchpanzer sind grau gefärbt, doch kann sich mit zunehmendem Alter die Farbe verändern. Bauchpanzer, Hals und die Unterseite der Schultern können dann gelblich werden, während sich der Rückenpanzer olivgrün verfärben kann. Wie bei den anderen Meeresschildkröten ist der Panzer oval, abgeflacht und von Hornschuppen bedeckt. Die Meeresschildkröten besitzen nicht mehr die Fähigkeit, den Kopf im Panzer zu verbergen, sodass sie sich aktiv verteidigen müssen. Dabei schnappt die Atlantik-Bastardschildkröte bis zur völligen Erschöpfung wild um sich.
Das Wanderverhalten der Atlantik-Bastardschildkröte weicht von dem der anderen Meeresschildkröten ab, da sie sich fast ausschließlich in der Karibik aufhält. Zudem nistet sie fast nur an einem abgelegenen Strand, der sich in der Nähe von Rancho Nuevo im mexikanischen Staat Tamaulipas befindet. In der Zeit von April bis Juni legen die Weibchen insgesamt dreimal Eier ab. Dennoch ist die Atlantik-Bastardschildkröte stark bedroht. Mexikanische Kojoten und andere wilde Tiere fressen die Eier. Des Weiteren gefährden die Jagd sowie die Fischerei die Tiere, während auch Plastikmüll in den Meeren, den die Schildkröten nicht von tatsächlicher Nahrung unterscheiden können, tödlich ist.
Die Nahrung der Atlantik-Bastardschildkröte besteht hauptsächlich aus Krebsen, Krabben, Muscheln, Hummern, Quallen und Schnecken.
Die Atlantik-Bastardschildkröte oder Karibische Bastardschildkröte (Lepidochelys kempii) gehört zur Familie der Meeresschildkröten. Ihre Gattung ist die kleinste und seltenste und sie ist stärker bedroht als die anderen Meeresschildkröten. Die Karibische Bastardschildkröte lebt ausschließlich im Golf von Mexiko sowie im Osten der Vereinigten Staaten in flachen Küstengewässern. Nur die Weibchen kommen an Land, um ihre Eier abzulegen.
Kemp's ridley sea turtle[4] (Lepidochelys kempii), also called the Atlantic ridley sea turtle, is the rarest species of sea turtle and is the world's most endangered species of sea turtle. It is one of two living species in the genus Lepidochelys (the other one being L. olivacea, the olive ridley sea turtle). The species primarily occupies habitat around the Gulf of Mexico though their migrations into the Atlantic are being affected by rising temperatures.[5][6] Kemp's ridley sea turtles are currently listed as endangered under the Endangered Species Act (ESA), and current conservation efforts attempt to rebuild population numbers.[7] Human activity, including but not limited to habitat destruction, climate change, and oil spills, threaten populations.[8][9]
This species of turtle is called Kemp's ridley because Richard Moore Kemp (1825–1908) of Key West was the first to send a specimen to Samuel Garman at Harvard,[10] but the origin of the name "ridley" itself is unknown. Prior to the term being popularly used (for both species in the genus), L. kempii at least was known as the "bastard turtle".[11]
At least one source also refers to Kemp's ridley as a "heartbreak turtle". In her book The Great Ridley Rescue, Pamela Philips claimed the name was coined by fishermen who witnessed the turtles dying after being "turned turtle" (on their backs). The fishermen said the turtles "died of a broken heart".[12][13]
Kemp's ridley is the smallest of all sea turtle species, reaching maturity at 58–70 cm (23–28 in) carapace length and weighing only 36–45 kg (79–99 lb).[14] Typical of sea turtles, it has a dorsoventrally depressed body with specially adapted flipper-like front limbs and a beak. Kemp's ridley turtle adults reach a maximum of 75 cm (30 in) in carapace length and weighing a maximum of 50 kg (110 lb).[14] The adult's oval carapace is almost as wide as it is long and is usually olive-gray in color. The carapace has five pairs of costal scutes. In each bridge adjoining the plastron to the carapace are four inframarginal scutes, each of which is perforated by a pore. The head has two pairs of prefrontal scales.
These turtles change color as they mature. As hatchlings, they are almost entirely a dark purple on both sides, but mature adults have a yellow-green or white plastron and a grey-green carapace.[15]
Kemp's ridley has a triangular-shaped head with a somewhat hooked beak with large crushing surfaces. The skull is similar to that of the olive ridley.[16] Unlike other sea turtles, the surface on the squamosal bone where the jaw opening muscles originate, faces to the side rather than to the back.[17]
They are the only sea turtles that nest during the day.[18]
The distribution of L. kempii is somewhat unusual compared to most reptiles, varying significantly among adults and juveniles, as well as males and females. Adults primarily live in the Gulf of Mexico, where they forage in the relatively shallow waters of the continental shelf (up to 409 m deep, but typically 50 m or less),[5] with females ranging from the southern coast of the Florida Peninsula to the northern coast of the Yucatán Peninsula, while males have a tendency to remain closer to the nesting beaches in the Western Gulf waters of Texas (USA), Tamaulipas, and Veracruz (Mexico).[19] Adults of L. kempii are rarely found outside of the Gulf of Mexico and only 2-4%[22]: 101 p. from the Atlantic are adults.[19][22][20][21]
Juveniles and subadults, in contrast, regularly migrate into the Atlantic Ocean and occupy the coastal waters of the continental shelf of North America from southern Florida to Cape Cod, Massachusetts, and occasionally northward. The time periods of these migrations appear to be growing longer due to rising sea temperatures.[6] Accidental and vagrant records are known with some regularity from throughout the northern Atlantic Ocean and Mediterranean Sea, where the Gulf Stream is believed to play a significant role in their dispersal. Confirmed records from Newfoundland to Venezuela in the west; to Ireland, the Netherlands, Malta in the Mediterranean, and numerous localities in between are known in the east, although more than 95% of these involve juveniles or subadults.[22]: 101 p. Several reports from the African coast from Morocco to Cameroon involve unverified specimens and may include misidentified L. olivacea.[19][22][20][21]
In November 2021 a male was found alive on Talacre beach in North Wales. The turtle was taken to the Anglesey Sea Zoo for treatment, with the intent of eventual transportation back to the Gulf of Mexico.[23]
Kemp's ridley turtle feeds on mollusks, crustaceans, jellyfish, fish, algae or seaweed, and sea urchins.[24] Juveniles primarily are pelagic surface-feeders, while adults are opportunistic bottom-feeders that feed primarily on crabs.[25] Research has shown that dives made by these turtles, including those made to forage, may be longer at night.[26] Comparing dietary habits of head-started turtles (turtles raised in captivity before release) and wild turtles found little difference in variance in feeding habits, but there is variability in feeding habits due to habitat differences and maturation of the turtles.[25] Variation in habitat region as well as prey availability were found to alter diet composition.[27] Regional diet compositions aid in conservation efforts through enabling predicting food sources becoming affected by major events.[27]
Most females return each year to a single beach—Rancho Nuevo in the Mexican state of Tamaulipas—to lay eggs. The females arrive in large groups of hundreds or thousands in nesting aggregations called arribadas, which is a Spanish word for "arrivals".[28][29] Males will typically stay closer to breeding grounds.[30]
Juvenile turtles tend to live in floating sargassum seaweed beds for their first years.[18] Then, they range between northwest Atlantic waters and the Gulf of Mexico while growing into maturity.
They reach sexual maturity at the age of 10–12.[15]
This is the only species that nests primarily during the day.[31] The nesting season for these turtles is April to August. They nest mostly (95%) on a 16-mile beach in the Mexican state of Tamaulipas and on Padre Island in the US state of Texas, and elsewhere on the Gulf Coast. They mate offshore. Gravid females land in groups on beaches in arribadas[18] or mass nesting. They prefer areas with dunes, or secondarily, swamps. The estimated number of nesting females in 1947 was 89,000, but shrank to an estimated 7,702 by 1985.[32] Females nest one to four times during a season, keeping 10 to 20 days between nestings.[33] Incubation takes 6–8 weeks.[33] Around 100 eggs are in a clutch.[33] The hatchlings' sex is decided by the temperature in the area during incubation. If the temperature is below 29.5 °C, the offspring will be mainly male.[33]
.jpg)
Hatchling
Hatchling
.jpg)
Juvenile turtle
Adult turtle nesting
Nesting female returning to sea
Deceased adult
Kemp's ridley sea turtle is currently listed as endangered under the Endangered Species Act (ESA).[7] Egg harvesting and poaching first depleted the numbers of Kemp's ridley sea turtles,[22] but today, major threats include habitat loss, pollution, and entanglement in shrimping nets. Some major current conservation efforts are aimed towards habitat protection, reduction of bycatch, rescue and rehabilitation, and reduction of killing.[7]
Efforts to protect L. kempii began in 1966, when Mexico's Instituto Nacional de Investigaciones Biologico-Pesqueras (National Institute of Biological-Fisheries Research) sent biologists Hunberto Chávez, Martin Contreras, and Eduardo Hernondez to the coast of southern Tamaulipas, to survey and instigate conservation plans.[34] Kemp's ridley turtle was first listed under the Endangered Species Conservation Act of 1970[35] on December 2, 1970, and subsequently under the Endangered Species Act of 1973. In 1977, an informal, binational, multiagency, the Kemp's Ridley Working Group, first met to develop a recovery plan.[34] A binational recovery plan was developed in 1984, and revised in 1992. A draft public review draft of the second revision was published by National Marine Fisheries Service in March 2010.[36] This revision includes an updated threat assessment.[37]
From 1947 to 1985, L. kempii nests experienced a sharp decline from an estimated 121,517 nests in 1947 to 702 nests in 1985 (decline of 99.4%), and have since been exponentially recovering until approximately 2011–2016, where another decline in nests occurred.[38] Nesting as of 2016 is estimated to be 9.9% of the nest estimate of 1947 .[38]
One mechanism used to protect turtles from fishing nets is the turtle excluder device (TED).[39] It is a grid of bars with an opening at the top or bottom, fitted into the neck of the shrimp trawl. It works by allowing small animals to slip through bars and get caught, while sea turtles strike the bars and are ejected through an escape hole on either the top or bottom of the device.[39] These mechanisms designs are controlled through federal regulations to ensure proper use.[39] There are multiple types of TED construction: oval grid, hooped, fixed angle, Super Shooter, Anthony Weedless, and flounder types.[39] Each design is adapted to be best suited for certain conditions/uses or vary by complexity of the design.[39]
In September 2007, Corpus Christi, Texas, wildlife officials found a record of 128 Kemp's ridley sea turtle nests on Texas beaches, including 81 on North Padre Island (Padre Island National Seashore) and four on Mustang Island. The figure was exceeded in each of the following 7 years (see graph to 2013, provisional figures for 2014 as at July, 118.[40]). Wildlife officials released 10,594 Kemp's ridley hatchlings along the Texas coast in 2007.[41] The turtles are popular in Mexico as raw material for boots and as food.[41]
In July 2020, five rehabilitated turtles were released back in to Cape Cod with satellite tracking devices to monitor their wellbeing.[42] A 2020 rescue mission to save 30 turtles from the freezing seas of Cape Cod was delayed by weather and technical issues, spurring a temporary rescue mission en route between Massachusetts and New Mexico. The Tennessee Aquarium offered overnight shelter and care, and the turtles were eventually released to the sea.[43] These cold-stunning events may become more common with rising sea temperatures, as juveniles linger in near-shore waters in the American Northeast and are subjected to late-season storms.[9]
Some Kemp's ridleys were airlifted from Mexico after the 1979 blowout of the Ixtoc 1 rig, which spilled millions of gallons of oil into the Gulf of Mexico.
Since April 30, 2010, 10 days after the accident on the Deepwater Horizon, 156 sea turtle deaths were recorded; most were Kemp's ridleys. Louisiana Department of Wildlife and Fisheries biologists and enforcement agents rescued Kemp's ridleys in Grand Isle.[44] Most of the 456 oiled turtles that were rescued, cleaned, and released by the US Fish and Wildlife Service were Kemp's ridleys.[8]
Of the endangered marine species frequenting Gulf waters, only Kemp's ridley relies on the region as its sole breeding ground.[45]
As part of the effort to save the species from some of the effects of the Deepwater Horizon oil spill, scientists took nests and incubated them elsewhere; 67 eggs were collected from a nest along the Florida Panhandle on June 26, 2010, and brought to a temperature-controlled warehouse at NASA's Kennedy Space Center, where 56 hatched, and 22 were released on 11 July 2010.[46]
The overall plan was to collect eggs from about 700 sea turtle nests, incubate them, and release the young on beaches across Alabama and Florida over a period of months.[46][47] Eventually, 278 nests were collected, including only a few Kemp's ridley nests.[48]
{{cite web}}: Missing or empty |title= (help) {{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (help) Kemp's ridley sea turtle (Lepidochelys kempii), also called the Atlantic ridley sea turtle, is the rarest species of sea turtle and is the world's most endangered species of sea turtle. It is one of two living species in the genus Lepidochelys (the other one being L. olivacea, the olive ridley sea turtle). The species primarily occupies habitat around the Gulf of Mexico though their migrations into the Atlantic are being affected by rising temperatures. Kemp's ridley sea turtles are currently listed as endangered under the Endangered Species Act (ESA), and current conservation efforts attempt to rebuild population numbers. Human activity, including but not limited to habitat destruction, climate change, and oil spills, threaten populations.
La tortuga lora,[2] tortuga cotorra, o tortuga bastarda (Lepidochelys kempii) es una especie de tortuga marina americana de la familia Cheloniidae. Mide hasta 90 cm y pesa hasta 45 kg. Se alimenta de moluscos, crustáceos, medusas, algas y erizos de mar. Vive en el Océano Atlántico desde Terranova hasta Venezuela, encontrándose por todo el Caribe y el Golfo de México. Es la tortuga marina con distribución más restringida. Gran parte de su zona de anidación se encuentra en las costas de Tamaulipas en México. Se considera en Peligro Crítico de Extinción por la IUCN.
La tortuga lora es una pequeña tortuga marina, llega a la madurez sexual a los 61-91 cm de largo y a una media de peso de sólo 45 kg. Como es típico de las tortugas marinas, tiene un cuerpo dorsoventralmente con depresión especialmente adaptadas como aletas enfrente de las extremidades. Igual que otras tortugas marinas posee un pico córneo.
Estas tortugas cambian de color a medida que maduran. Las crías son casi en su totalidad de color gris oscuro o negro, pero los adultos maduros tienen un peto amarillo-verde o blanco y un caparazón de color gris verdoso. Llegan a la madurez sexual a la edad de 14-15 años.
La tortuga lora se alimenta de moluscos, crustáceos, medusas, algas y erizos de mar. Las tortugas jóvenes tienden a vivir en zonas flotantes de algas sus primeros años. A continuación, se extienden entre el noroeste de las aguas del Atlántico y el Golfo de México durante su crecimiento hacia la madurez sexual.
La temporada de reproducción de estas tortugas va de abril a agosto. Hacen sus nidos principalmente en el estado mexicano de Tamaulipas, pero a veces en el estado de Texas. Se aparean en alta mar, y las hembras llegan masivamente a la playa para desovar en grupos numerosos.Ellas prefieren hacer sus nidos a media playa para hacer la puesta. El número estimado de hembras anidando en 1947 era de 89 000, pero se redujo a un estimado de 7 702 en 1985.
Las hembras desovan tres veces durante una temporada, manteniendo 10-28 días entre las puestas. La incubación dura de 45 a 70 días. Hay, de promedio, alrededor de 110 huevos por puesta. El sexo de las crías se decide por la temperatura durante el incubación. Si la temperatura está por debajo de 29,5 grados centígrados la descendencia será mayoritariamente masculina, y si está por encima predominarán las hembras.
La tortuga lora, tortuga cotorra, o tortuga bastarda (Lepidochelys kempii) es una especie de tortuga marina americana de la familia Cheloniidae. Mide hasta 90 cm y pesa hasta 45 kg. Se alimenta de moluscos, crustáceos, medusas, algas y erizos de mar. Vive en el Océano Atlántico desde Terranova hasta Venezuela, encontrándose por todo el Caribe y el Golfo de México. Es la tortuga marina con distribución más restringida. Gran parte de su zona de anidación se encuentra en las costas de Tamaulipas en México. Se considera en Peligro Crítico de Extinción por la IUCN.
Kemp dortoka (Lepidochelys kempii) Lepidochelys generoko animalia da. Narrastien barruko Cheloniidae familian sailkatuta dago.
Kemp dortoka (Lepidochelys kempii) Lepidochelys generoko animalia da. Narrastien barruko Cheloniidae familian sailkatuta dago.
Bastardikilpikonna eli atlantinbastardikilpikonna (Lepidochelys kempii) on pienin ja harvinaisin merikilpikonnista.
Bastardikilpikonnan selkäkilpi kasvaa yleensä enintään 60 sentin levyiseksi ja korkeintaan 80 sentin pituiseksi. Painoa on 30–50 kilogrammaa. Selkäkilpi on suhteellisesti leveämpi kuin muilla merikilpikonnilla, ja on sen takia ulkonäöltään hyvin pyöreä. Selkäkilven molemmilla puolilla on viisi kylkilevyä joista sen voi erottaa toisesta bastardikilpikonnalajista. Eturaajoissa on yksi tai kaksi kynttä. Leuat soveltuvat hyvin murskaamiseen ja murentamiseen. Sukupuolet eroavat toisistaan melko vähän. Naaras on hieman pidempi ja sen eturaajat ovat kaarevammat. Väritys vaihtelee paljon sen mukaan kuinka paljon kilpikonnaan on kiinnittynyt leviä ja loisäyriäisiä. Selkäkilpi on mustanruskea ja siinä on harmaita ja oliivinvihreitä läikkiä ja juovia.
Bastardikilpikonna elää vain Atlantissa. Sen levinneisyys keskittyy Meksikonlahdelle, jossa myös niiden kaikki lisääntymisrannat sijaitsevat. Pohjoisessa sitä voi tavata Nova Scotiaan asti. Euroopan vesissä aikuisia kilpikonnia ei juuri tavata.
Bastardikilpikonna elää mieluiten matalissa merialueilla kuten lahdissa ja laguuneissa merivirtoja seuraten. Elinalueiden merenpohja on mieluiten hiekka- tai mutapohjainen. Välillä ne oleskelevat myös avomerellä. Vuorovesialueita laji karttaa, mutta oleskelee usein aivan rannan tuntumassa. Laji pystyy sukeltamaan varsin syvälle.
Bastardikilpikonna viihtyy parhaiten yksikseen, joskus ryhminä. Se on kuitenkin tekemisissä lajitoveriensa kanssa vain lisääntymisaikana. Bastardikilpikonnaurokset eivät nouse kuoriutumisensa jälkeen enää koskaan maalle. Sen sijaan naaraat käyvät vuosittain munimassa rannalla. Laji vaeltaa mielellään eivätkä kilpikonnat pidä reviiriä. Ääntely on köhinämäistä ja sen kuuleva lajitoveri voi mahdollisesti paikantaa sen aiheuttajan, mikä on hyödyllistä etenkin lisääntymisaikana. Bastardikilpikonna syö mieluiten rapuja, katkarapuja, nilviäisiä, meduusoja ja joitain kasveja.
Bastardikilpikonnanaaras lisääntyy yleensä joka toinen vuosi, huhti-heinäkuussa. Parittelu tapahtuu vedessä ja uros pitää naaraasta kiinni eturaajojensa avulla. Naaraiden nousua rannalle kutsutaan “arribadaksi”. Naaraat kaivat kuoppia takaraajoilaan ja munivat 50–200 munaa. Munimistapahtuma kestää naaraalta useita tunteja. Naaraat tulevat rannalle yleensä useita kertoja saman lisääntymiskauden aikana. Munat hautuvat hiekassa keskimäärin noin 55 päivää. Alhaisessa lämpötilassa syntyy eniten uroksia, kun taas korkeassa lämpötilassa enemmän naaraita. Poikaset käyttävät munankuoren avaamisessa avuksi niin kutsuttua munahammasta. Poikaset kuoriutuvat yöllä ja suuntaavat heti veteen turvaan maapedoilta, kuten kojooteilta, pesukarhuilta ja merilinnuilta. Poikaset suuntavat veteen ilmeisesti valon avulla. Poikaset uivat tunteja syville vesille turvaan pedoilta. Poikasten nuoruusvaihe on huonosti tunnettu, koska ne välttävät silloin rannikkoalueita. Lajin luontaisia vihollisia ovat mm. hait ja miekkavalaat. Kilpikonnat tulevat sukukypsiksi noin 11–35-vuotiaina. Ne voivat elää 50-vuotiaiksi.
Bastardikilpikonna on uhanalaisin kaikista merikilpikonnista. Pesiviä naaraita on nykyisin vain noin 1000 yksilöä. Vielä 1940-luvulla naaraita pesi 100 000, mutta määrä romahti muutamaan sataan 1980-lukuun mennessä kalastuksen ja munienkeruun takia. Bastardikilpikonna ei ole niin arvostettu ruokana kuin muut merikilpikonnat, mutta sitä jää usein sivusaaliiksi verkkoihin ja ilman valvontaa munienkeruu on laajamittaista. Tehokkaan suojelutyön ansiosta kanta on elpynyt. Kilpikonnia on auttanut etenkin pesimärantojen suojelu Meksikossa ja Yhdysvalloissa. Munia myös haudotaan keinotekoisesti ja kuoriutuneet poikaset päästetään luontoon siten etteivät ne jää maapetojen saaliiksi.
Bastardikilpikonna eli atlantinbastardikilpikonna (Lepidochelys kempii) on pienin ja harvinaisin merikilpikonnista.
Lepidochelys kempii est une espèce de tortue de la famille des Cheloniidae[1]. En français elle est appelée Tortue de Kemp, Ridley de Kemp ou Tortue bâtarde.
L'espèce est fortement menacée de disparition.
On rencontre cette tortue dans l'Océan Atlantique de la Nouvelle-Écosse au Mexique et jusqu'en Europe, et bien sûr, sur le site principal de nidification à Rancho Nuevo dans la municipalité d'Aldama au Tamaulipas mais parfois aussi sur Padre Island au Texas[2],[3]. L'autre espèce du genre Lepidochelys : Lepidochelys olivacea vit dans les régions tropicales et subtropicales de tous les océans du globe[4].
On estimait en 1947 à 47 000 le nombre de femelles reproductrices qui venaient pondre. Ce chiffre a plongé à quelques centaines dans les années 1970 puis, grâce aux efforts de protection, a remonté aux alentours de 1 000 femelles[5].
La tortue de Kemp et la tortue olivâtre sont les plus petites espèces de tortue marine, et mesurent entre 58 et 70 cm. Les Lepidochelys pèsent de 36 à 45 kg. La tortue de Kemp est reconnaissable à sa dossière vert-grise. elle se différencie de la tortue olivâtre par une carapace moins bombée. Son bec corné qui peut être finement denticulé.
Adulte, elle consomme des crustacés, dont elle brise la carapace avec son bec puissant mais aussi des poissons, des céphalopodes, des coquillages. Aucune étude ne montre qu'elles mangent des végétaux marins.
L'âge de maturation sexuelle est discuté, certains annoncent une dizaine d'années, d'autres 35 ans. Fait unique parmi les tortues marines, il semblerait que les mâles ne migrent pas[5].
La saison de reproduction a lieu entre avril à juin, mais peut se continuer jusqu'en août. Elle niche presque exclusivement dans le golfe du Mexique, principalement dans l'État du Tamaulipas[2]. Elle attend pour pondre qu'un vent fort souffle du nord et accoste préférentiellement les plages surplombées de dunes et bordées en aval d'un marais. Les Lepidochelys sont les seules espèces de tortue marine à préférer pondre de jour.
Les femelles nichent environ trois fois par saison tous les 10 à 28 jours. L'incubation, en fonction de la température, peut prendre 45 à 70 jours. Elle pond en moyenne 110 œufs par accostage.
Comme pour les autres tortues, le sexe des embryons est déterminé par la température à une certaine période de maturation : les petits seront mâles pour une température inférieure à 29,5 °C.
Cette espèce est nommée en l'honneur de Richard Moore Kemp (1825-1908)[6].
Cette tortue s'appelle tortue de Kemp en l'honneur de Richard M. Kemp, le citoyen de Key West en Floride qui a fait parvenir un spécimen à Samuel Garman de Harvard pour qu'il l'identifie.
Les deux espèces de Lepidochelys partagent le nom vernaculaire de « tortue bâtarde ».
Les principaux groupes évolutifs relatifs sont décrits ci-dessous par philogénie[7] selon Hirayama, 1997, 1998, Lapparent de Broin, 2000, and Parham, 2005 :
--o Chelonioidea Bauer, 1893 |--o | |--o †Toxochelyidae | `--o Cheloniidae | |--o Carettini | | `-- Caretta Rafinesque, 1814 | |--o Natator McCulloch, 1908 | `--o Chelonini | |--o Eretmochelys Fitzinger, 1843 | `--o | |--o Lepidochelys Fitzinger, 1843 | | |--o Lepidochelys kempii (Garman, 1880) | | `--o Lepidochelys olivacea (Eschscholtz, 1829) | `--o Chelonia Brongniart, 1800 `--o Dermochelyidae
Comme toutes les tortues marines, elle est principalement menacée par les activités humaines et la chasse qu'elle subit. La pêche au chalut étant particulièrement mortelle. Malgré la protection aussi bien sur les plages que la limitation des captures accidentelles par les chalutiers grâce au dispositif d’exclusion des tortues, la population n'augmente que très lentement. On pense que cela est également dû à la pollution du Golfe du Mexique autour de l'embouchure du Mississippi et de l'Alabama qui limite le développement des juvéniles.
Elle est protégée au Mexique depuis les années 1960 et signalée par l'UICN comme en danger depuis décembre 1970. Elle est inscrite sur la liste rouge comme espèce en danger critique d'extinction.
Au Guatemala où il n’est pas interdit d’en récolter les œufs durant la période de ponte, l’association Arcas mène aussi sur le terrain un projet de protection de l’espèce grâce à l’action d’écovolontaires.
Au Costa Rica, le refuge national de Playa Hermosa, à 5 km de Jacó vise à protéger la nidification de la tortue de Kemp.
Lepidochelys kempii est une espèce de tortue de la famille des Cheloniidae. En français elle est appelée Tortue de Kemp, Ridley de Kemp ou Tortue bâtarde.
L'espèce est fortement menacée de disparition.
A tartaruga mariña pequena[1] (Lepidochelys kempii)[2] é unha especie de tartaruga mariña escasa e en perigo crítico de extinción. É unha das dúas especies vivas do xénero Lepidochelys (a outra é L. olivacea). A súa área de distribución e cría é principalmente o leste de Norteamérica e o Caribe, pero poden desprazarse ata Europa e está incluída na lista de réptiles de Galicia como visitante moi raro.
É unha tartaruga pequena, que na madurez chega a ter unha lonxitude entre 60 e 90 cm e un peso medio duns 45 kg. Como é típico nas tartarugas mariñas ten un corpo deprimido dorsoventralmente con extremidades anteriores convertidas en aletas e un peteiro. É a máis pequena de todas as tartarugas mariñas. O adulto ten unha coiraza ou cuncha oval que é case tan longa coma larga e xeralmente de cor oliva-gris. A coiraza ten cinco pares de escudos dorsais. En cada ponte que une o espaldar (parte dorsal) co plastrón (parte inferior), hai catro escudos inframarxinais, cada un dos cales está perforado por un poro. A cabeza ten dous pares de escamas prefrontais. As crías ao eclosionaren son negras por ambos os lados. A cabeza da tartaruga mariña pequena ten forma triangular cun peteiro algo ganchudo con grandes superficies para triturar. Esta tartaruga vive en augas de pouca profuncidade e aliméntase no bentos dunha dieta consistente principalmente en cangrexos.
O seu rango de distribución inclúe o océano Atlántico e o Golfo de México. A tartaruga mariña pequena xeralmente prefire augas cálidas pero viven tamén en augas tan ao norte como Nova Jersey. Comprobouse, por exemplo, que case todas as femias volven cada ano á mesma praia de Rancho Nuevo no estado mexicano de Tamaulipas para poñer ovos. Algunhas viaxan tan lonxe que chegan a Europa, como por exemplo á costa de Irlanda, e está incluída na Lista de réptiles de Galicia como visitante das nosas costas.
Aliméntanse de moluscos, crustáceos, medusas, peixe, algas, e ourizos de mar.
As tartarugas xuvenís viven en bancos de sargasos flotantes durante os seus primeiros anos.[3] Despois móvense desde as augas do noroeste do Atlántico ao Golfo de México mentres crecen ata a madurez.
Estas tartarugas cambian de cor conforme maduran. Cando eclosionan son case enteiramente dun gris anegrado escuro, pero os adultos maduros teñen un plastrón (parte inferior) amarelo verdoso ou branco e un espaldar (parte superior) gris verdoso. Alcanzan a madurez sexual á idade de 10 ou 12 anos.[4]
A temporada de aniñar é de abril a agosto. Aniñan principalmente nunha praia duns 25 km situada no estado de Tamaulipas, México e en Padre Island en Texas, EUA, e noutras zonas do Golfo e México. Aparéanse lonxe da costa. As femias grávidas diríxensen ás praias en grupos, o que se chama en México arribada,[3] ou aniñación en masa. Prefiren áreas de dunas ou, secundariamente, marismas. O número estimado de femias nunha medición de 1947 foi de 89.000, pero noutra de 1985 descendera drasticamente a só 7.702.[5]
As femias aniñan 2 ou 3 veces durante a tempada, deixando un espazo de entre 10 e 28 días entre os desoves. A incubación tarda de 45 a 70 días. Unha posta contén como media uns 110 ovos. O sexo das crías depende da temperatura de incubación. Se a temperatura na área de incubación está por debaixo de 29,5 °C, as crías serán principalmente machos.
Cría que acaba de eclosionar.
Cría que acaba de eclosionar.
Individuo xuvenil.
Adulto aniñando.
Adulto morto.
A caza foi o primeiro factror que fixo diminuír as poboacións desta especie, pero hoxe en día as principais ameazas ás que se enfrontan son a perda do seu hábitat, polución, e quedaren atrapadas en redes para camaróns.
México empezou a protexer a estas tartarugas na década de 1960. Nos Estados Unidos foi incluída na lista da Lei de Conservación de Especies en Perigo de 1970[6] e despois na Lei de Especies en Perigo de 1973. En 1984 desenvolveuse un plan de recuperación binacional (en México e EUA), revisado en 1992, e despois en 2010.[7][8]
Un dos mecanismos utilizado para protexer as tartarugas das redes de pesca é utilizar un dispositivo de exclusión de tartarugas. Como o maior perigo para estas tartarugas son os arrastreiros que pescan camarón colócase o dispositivo na rede de arrastre. É unha especie de enreixado cunha abertura na parte superior ou inferior, situado na rede. Permite que pequenos animais (como os camaróns) pasen entre as reixas e sexan capturados, pero non permite que pasen ao interior da rede animais grandes como as tartarugas, o que evita que queden atrapadas e afoguen.
En 2007, en Corpus Christi, Texas localizáronse nas praias de Texas 128 niños destas tartarugas, 81 deles ao norte de Padre Island e 4 en Mustang Island, o que é unha cifra récord superior á doutros anos.[9]). Os empregados da conservación da vida salvaxe liberaron nas praias de Texas 10.594 destas tartarugas acabadas de eclosionar en 2007. As tartarugas utilízanse en México como material para facer botas e como alimento.[10]
A polución e as verteduras de petróleo afectan moi negativamente a estas tartarugas. Despois da vertedura do pozo Ixtoc 1 en 1979 foron transportadas por vía aérea moitas tartarugas para afastalas do lugar. Durante os primeiros días do desastre da plataforma Deepwater Horizon de 2010, atopáronse centos de tartarugas mortas ou petroleadas en Luisiana, a maioría delas tartarugas mariñas pequenas.[11]
Das especies mariñas en perigo que frecuentan as augas do Golfo de México, só esta tartaruga depende da rexión como o seu único lugar de cría.[12]
A tartaruga mariña pequena (Lepidochelys kempii) é unha especie de tartaruga mariña escasa e en perigo crítico de extinción. É unha das dúas especies vivas do xénero Lepidochelys (a outra é L. olivacea). A súa área de distribución e cría é principalmente o leste de Norteamérica e o Caribe, pero poden desprazarse ata Europa e está incluída na lista de réptiles de Galicia como visitante moi raro.
La tartaruga di Kemp[2] (Lepidochelys kempii Garman, 1880), gravemente minacciata, è la più rara tartaruga marina. È una delle due specie viventi del genere Lepidochelys (l'altra è L. olivacea, la tartaruga olivacea).
Questa specie deve il suo nome a Richard Kemp (uno studioso di Key West), che ne inviò per la prima volta un esemplare a Samuel Garman ad Harvard. L'etimologia del termine ridley, invece, impiegato in lingua inglese per indicare le due specie del genere Lepidochelys, è sconosciuta. Prima che tale termine divenisse di uso comune, L. kempii era nota semplicemente come turtle («tartaruga»)[3].
Almeno una fonte indica che in passato questa specie era nota anche come heartbreak turtle, «tartaruga crepacuore». Nel suo libro The Great Ridley Rescue, Pamela Philips sostiene che questo nome fu coniato dai pescatori, i quali, accorgendosi che le tartarughe morivano dopo essere state ribaltate sul dorso, pensavano erroneamente che le tartarughe «morissero di crepacuore»[4].
La tartaruga di Kemp è la più piccola tartaruga marina vivente: infatti misura al massimo 61–91 cm di lunghezza e pesa in media 45 kg. Come le altre tartarughe marine, presenta un corpo appiattito in senso dorso-ventrale, zampe anteriori adattatesi a mo' di pinne natatoie e un becco corneo.
Generalmente le tartarughe di Kemp prediligono le acque calde, ma talvolta si spingono a nord fino al New Jersey. Migrano attraverso il Golfo del Messico e le acque della Florida e spesso si incontrano nelle acque al largo della Louisiana. Il loro areale comprende l'Oceano Atlantico e il Golfo del Messico. Quasi tutte le femmine ritornano ogni anno su una singola spiaggia - Rancho Nuevo, nello stato messicano del Tamaulipas - per deporre le uova. Nelle loro peregrinazioni, alcuni esemplari raggiungono perfino le coste dell'Irlanda.
La tartaruga di Kemp si nutre di molluschi, crostacei, meduse, alghe e ricci di mare.
Durante i primi anni di vita le giovani tartarughe tendono a vivere tra i ciuffi di sargasso galleggiante[5]. In seguito, in attesa di raggiungere l'età adulta, si spostano in lungo e in largo attraverso le acque dell'Atlantico nord-occidentale e del Golfo del Messico.
Con la maturità queste tartarughe cambiano colore. I piccoli, infatti, sono quasi completamente di colore grigio scuro o nero, ma gli adulti hanno il piastrone giallo-verde o bianco e il carapace grigio-verde. Alcuni studiosi ritengono che raggiungano la maturità sessuale all'età di 7-15 anni, mentre altri sostengono che l'età adulta non venga raggiunta prima dei 35 anni.
In questa specie la stagione della nidificazione va da aprile ad agosto. Quasi tutte le femmine nidificano nello stato messicano del Tamaulipas, ma alcune depongono le loro uova anche su Padre Island, in Texas (USA). L'accoppiamento avviene in mare aperto. L'arrivo sulla spiaggia dei gruppi di femmine gravide è noto comunemente come arribada[5] o nidificazione di massa. Esse prediligono le regioni con dune o, secondariamente, con paludi. Nel 1947 venne stimato che giungevano sulla spiaggia ben 89.000 femmine, scese a solo 7702 nel 1985[6].
Nel corso della stessa stagione le femmine depongono tre covate, a intervalli di 10-28 giorni. L'incubazione dura da 45 a 70 giorni. Ogni covata, in media, è composta da 110 uova. Il sesso dei piccoli è deciso dalla temperatura della zona durante l'incubazione. Se essa è inferiore ai 29,5 °C, i piccoli saranno quasi tutti maschi.
La popolazione è gravemente minacciata a causa dell'intensa raccolta delle uova, soprattutto da parte della popolazione indigena[7]. Ci si è resi conto del drammatico declino quando, nel 1978, si constatò che erano solo 500 le femmine nidificanti in un anno intero sulla spiaggia di Rancho Nuevo, rispetto alle 42.000 di un solo giorno documentate da un filmato del 1947[8]. I provvedimenti presi per proteggere la spiaggia e i nidi non sono però bastati a risollevare le sorti demografiche di questa popolazione[9]. L'interazione con la pesca, specialmente quella ai gamberi, l'industria dell'estrazione petrolifera (con piattaforme installate nel Golfo del Messico), lo sviluppo costiero e l'inquinamento luminoso compromettono gravemente la spiaggia di nidificazione. Come nelle altre specie di tartarughe marine, anche l'ingestione di spazzatura, i cambiamenti climatici e gli accumuli di metalli pesanti danneggiano tutti gli stadi vitali.
Nel settembre del 2007, a Corpus Christi (Texas), gli operatori naturalistici registrarono un record di 128 tartarughe di Kemp nidificanti sulle spiagge del Texas, tra cui 81 su North Padre Island (Parco Marino di Padre Island) e 4 su Mustang Island. Nello stesso anno i conservazionisti rilasciarono lungo la costa texana 10.594 piccoli di tartaruga di Kemp. Malgrado sia protetta, questa tartaruga è molto popolare in Messico, dove è sfruttata per la pelle, impiegata nella fabbricazione di stivali, e a scopo alimentare[10].
Nel 1979, dopo l'incidente della piattaforma petrolifera Ixtoc 1, nel corso del quale furono rilasciati milioni di galloni di greggio nel Golfo del Messico, alcune tartarughe di Kemp vennero trasportate dal Messico verso zone più sicure.
In questi ultimi anni anche il disastro ambientale della piattaforma petrolifera Deepwater Horizon sta minacciando una grande varietà di creature marine, dai delfini ai granchi blu. A partire dal 30 aprile 2010, dieci giorni dopo l'incidente, venne registrata la morte di 156 tartarughe marine, la maggior parte delle quali tartarughe di Kemp. A causa della perdita di petrolio la National Oceanic and Atmospheric Administration vietò la pesca nel Golfo del Messico. Per soccorrere le tartarughe di Kemp presenti a Grand Isle i biologi del Dipartimento della Natura e delle Pesca della Louisiana e gli agenti governativi lavorarono duramente[11].
Tra tutte le specie in pericolo che frequentano le acque del Golfo, la tartaruga di Kemp è l'unica a nidificare solamente in questa regione[12].
Nel tentativo di salvare la specie dagli effetti devastanti dell'incidente della Deepwater Horizon, gli scienziati iniziarono a raccogliere le uova dai nidi per incubarle artificialmente. In un nido situato lungo le coste della Florida peninsulare, il 26 giugno 2010 vennero raccolte 67 uova, subito trasportate in un magazzino a temperatura controllata del Kennedy Space Center della NASA; malgrado tutte le cure, solo 56 riuscirono a schiudersi. Gli ufficiali statali e federali progettarono allora di raccogliere migliaia di uova nel tentativo di salvarle.
Il piano era quello di raccogliere circa 70.000 uova dai nidi di tartaruga situati lungo le spiagge di Alabama e Florida prima che si schiudessero, in modo da impedire ai piccoli di dirigersi verso le zone devastate dal greggio. Il 15 luglio 2010, nel sito di incubazione del centro spaziale della NASA erano presenti circa 1100 uova[13].
La tartaruga di Kemp (Lepidochelys kempii Garman, 1880), gravemente minacciata, è la più rara tartaruga marina. È una delle due specie viventi del genere Lepidochelys (l'altra è L. olivacea, la tartaruga olivacea).
Questa specie deve il suo nome a Richard Kemp (uno studioso di Key West), che ne inviò per la prima volta un esemplare a Samuel Garman ad Harvard. L'etimologia del termine ridley, invece, impiegato in lingua inglese per indicare le due specie del genere Lepidochelys, è sconosciuta. Prima che tale termine divenisse di uso comune, L. kempii era nota semplicemente come turtle («tartaruga»).
Almeno una fonte indica che in passato questa specie era nota anche come heartbreak turtle, «tartaruga crepacuore». Nel suo libro The Great Ridley Rescue, Pamela Philips sostiene che questo nome fu coniato dai pescatori, i quali, accorgendosi che le tartarughe morivano dopo essere state ribaltate sul dorso, pensavano erroneamente che le tartarughe «morissero di crepacuore».
Kemps zeeschildpad[2] (Lepidochelys kempii) is een schildpad die behoort tot de familie zeeschildpadden (Cheloniidae).[3]
Kemps zeeschildpad is de kleinste zeeschildpad ter wereld en is daarnaast de sterkst bedreigde soort. De gemiddelde schildlengte is ongeveer 60 tot 70 centimeter. De schildkleur is altijd groengrijs en nooit roodbruin zoals bij andere zeeschildpadden voorkomt, de buikzijde is lichter tot wit. De schildpad leeft voornamelijk van krabben en andere kreeftachtigen en eet soms plantendelen. Vijanden zijn grotere vissen zoals haaien.
Het verspreidingsgebied is relatief klein in vergelijking met andere zeeschildpadden, die soms wereldwijd voorkomen. Kemps zeeschildpad leeft alleen in en rond de Golf van Mexico. De schildpad leeft langs de kust tot enkele tientallen kilometers langs de kust in ondiepe wateren. De populaties van de Kemps zeeschildpad zijn een halve eeuw geleden gedecimeerd. Van de meer dan 45.000 nestende vrouwtjes per jaar op een enkel strand waren er in de jaren tachtig slechts tweehonderd over.[4] Door maatregelen van de Mexicaanse en Amerikaanse regering is de soort in de laatste decennia in aantal toegenomen.
Kemps zeeschildpad werd voor het eerst beschreven door Samuel Garman in 1880. Later werd de wetenschappelijke naam Chelonia dussumierii gebruikt en de schildpad is in het verleden ook onder de naam Thalassochelys kempii beschreven.
De huidige wetenschappelijke soortnaam kempii is een eerbetoon aan de Amerikaanse visser en natuurliefhebber Richard Moore Kemp die leefde van 1825 tot 1908.[5] De wetenschappelijke geslachtsnaam Lepidochelys betekent vrij vertaald geschubde schildpad en is een samenstelling van Oudgrieks λεπίς (lepis), 'schub' en χέλυς (chelus), 'schildpad'.
De soort wordt in de Nederlandse taal ook wel Kemps schildpad genoemd.[6] In andere talen wordt de schildpad ook vaak Kemps schildpad genoemd, zoals het Franse 'Tortue de Kemp'. In de Engelse taal wordt de schildpad 'Kemp's ridley sea turtle' genoemd, de naam 'ridley' wordt gebruikt voor beide soorten uit het geslacht Lepidochelys. In het Spaans staat de soort bekend onder de naam papegaai-schildpad (turtuga lora) of bastaardschildpad (tortuga bastarda). Ook in het Duits wordt de naam bastaardschildpad gebruikt (Atlantik-bastardschildkröte).
Vroeger dacht men wel dat de Kemps schildpad, alsmede de warana, kruisingen zouden zijn van een soepschildpad en een onechte karetschildpad. Dergelijke kruisingen tussen twee soorten worden een bastaardsoort genoemd. Tegenwoordig is dit idee achterhaald.
Lange tijd werd Kemps schildpad als een Atlantische variatie gezien van de warana, pas vrij recentelijk bleek dat het twee aparte soorten betreft. De Nederlandse bioloog Leo Brongersma was al begin jaren zeventig overtuigd van het feit dat Kemps zeeschildpad een aparte soort zou moeten worden gezien.[7] Kemps zeeschildpad is ook weleens beschreven als een ondersoort door Karl Patterson Schmidt (Lepidochelys olivacea kempi), die de soortnaam hierbij abusievelijk met een enkele 'i' spelde.
Kemps zeeschildpad heeft in vergelijking met andere zeeschildpadden een klein verspreidingsgebied dat zich beperkt tot het noordwestelijke deel van de Atlantische Oceaan, meer specifiek de Golf van Mexico. De schildpad komt voornamelijk voor langs het kustgebied tussen noordelijk Mexico en zuidelijk Texas in de VS. De noordelijkste waarnemingen stammen van zuidelijk Canada. In de Verenigde Staten komt Kemps zeeschildpad voor langs de kust van de staten Alabama, Connecticut, Delaware, Florida, Georgia, Louisiana, Maine, Maryland, Massachusetts, Mississippi, New England, New Hampshire, New Jersey, New York, North Carolina, South Carolina, Texas en Virginia.
Kemps zeeschildpad is daarnaast bekend van de oostkust van de Atlantische Oceaan zoals in de landen Groot-Brittannië (Scilly-eilanden, Kanaaleilanden), Frankrijk, Spanje en de Azoren die tot Portugal behoren. Kemps zeeschildpad wordt af en toe waargenomen in de Middellandse Zee.[8]
In Afrika is de schildpad aangetroffen in Mauritanië. Ook in andere delen van Afrika zou de soort zijn gevonden maar deze waarnemingen zijn twijfelachtig.
De volwassen schildpad heeft een voorkeur voor krabben als voedsel en blijft dicht bij de kust waar de krabben leven. De habitat bestaat uit ondiepe, rotsachtige delen langs de waterlijn. De schildpad brengt bijna negentig procent van zijn tijd onder water door. De juvenielen kunnen niet meer dan een paar meter duiken, volwassen exemplaren duiken vaak niet meer dan ongeveer 50 meter. De juvenielen verblijven vaak in ondiepe delen van de zee met een zanderige tot modderige ondergrond. Ze verschuilen zich meestal in zeewierkolonies zoals matten zeegras (Zostera).
Soms wordt deze soort gezien in de Atlantische Oceaan en heel zelden spoelt er een aan in Nederland. Dit zijn voor zover gedocumenteerd altijd jonge en levende exemplaren. Zo werd er een waarneming gedaan van een levende jonge Kemps zeeschildpad op 4 december 1954 in Scharendijke. Dit exemplaar had een schildlengte van 26,6 centimeter. Op 21 december 1970 werd eveneens een jong levend exemplaar aangetroffen op Terschelling nabij Midsland. Dit exemplaar had een schildlengte van 23,2 cm. Op 13 januari 2007 werd een levend juveniel met een schildlengte van 23,6 cm gevonden ongeveer een kilometer ten zuiden van de pier van IJmuiden.[2] Alle drie de genoemde exemplaren zijn geprepareerd en opgenomen in de collectie van het Naturalis Biodiversity Center onder respectievelijk de nummers RMNH 10676, RMNH 16700 EN RMNH 40146.
Op 21 november 2008 werd in Westenschouwen een jong en levend exemplaar gevonden met een schildlengte van ongeveer 20 cm. Dit exemplaar werd overgebracht naar Diergaarde Blijdorp. Het dier werd eerst naar Portugal gebracht om te worden uitgezet omdat men dacht dat het een onechte karetschildpad betrof. Later werd het uitgezet in de Golf van Mexico.[2] Op 10 december 2011 werd bij de Zuid-Hollandse plaats Monster, het dier werd door medewerkers van een dierenambulance naar Sea Life in Scheveningen gebracht en 'Flip' genoemd. Flip woog 1,85 kilo en had schildlengte van 35 cm.[9][10] Op 20 december 2014 werd een exemplaar van ongeveer 30 cm en een gewicht van 2,9 kilo gevonden op het strand nabij Den Helder. Het dier was ernstig ziek en overleed korte tijd later.[11]
Op 6 januari 2012 spoelde op de Belgische kust een dood exemplaar aan bij Oostduinkerke. Het dier had een schildlengte van onder de 25 centimeter wat suggereert dat het tussen de twee en vier jaar oud was. Dit is de enige bekende vondst in België.[12]
Kemp's zeeschildpad is de kleinste zeeschildpad ter wereld en bereikt een maximale schildlengte tot 75 centimeter en een lichaamsgewicht tot 48 kilo.[2] Gemiddeld wordt de schildpad ongeveer 66 tot 70 centimeter lang en het gemiddelde lichaamsgewicht is ongeveer 27 tot 40 kilo.[4]
De huid van de kop, poten en staart is geel- tot witgrijs van kleur. Bij de jongere exemplaren zijn de kleuren donker, later kleurt de huid lichter.
De botten van de kop van de twee Lepidochelys-soorten verschillen van andere zeeschildpadden doordat de frontaalplaten ongeveer in het midden van de oogkas gepositioneerd zijn. De middennaad van de prefrontaalplaten is veel korter dan de naad tussen de frontaalplaten. Vanaf de buitenzijde zijn deze botstructuren niet te zien, alleen bij het skelet van de schildpad zijn de naden zichtbaar.[13]
Kemps zeeschildpad heeft een stompe en brede kop, de snuitpunt is wat spitser. De schildpad heeft een snavelachtige, op een papegaaiensnavel lijkende bek zoals de karetschildpad (Eretmochelys imbricata) maar mist de zwarte vlekken van deze laatste soort. Aan de bovenkaak is langs de rand van de bek een opstaande richel aanwezig. De kaken zijn geschikt om prooien te kraken en te vermalen. Dit is een aanpassing op het dieet van relatief harde prooien zoals krabben.[14] Op de kop zijn verschillende schubben aanwezig die verschillen in configuratie met die van andere soorten zeeschildpadden. Boven op de kop is de frontale schub gelegen, en aan de voorzijde hiervan zijn twee paar prefrontale schubben aanwezig. Deze zijn kleiner dan de frontale schub en zijn vier- tot vijfkantig van vorm.[2]
De poten zijn sterk peddelachtig afgeplat en hebben met name aan de voorzijde grote schubben. Op de voorpoten is steeds één klauwrestant zichtbaar, bij de mannetjes is deze wat gekromd wat dient om een vrouwtje vast te houden tijden de paring. Aan de achterpoot kunnen zowel één of twee klauwrestanten aanwezig zijn. De voorpoten worden gebruikt om het lichaam vooruit te stuwen bij het zwemmen, met de achterpoten wordt alleen gestuurd.
De staart vervult geen functie bij de voortbeweging. De staart is bij de mannetjes groter en dikker in vergelijking met de vrouwtjes.[14]
Het rugschild heeft een ronde vorm, en is sterker afgeplat dan dat van de gelijkende warana, die een boller schild heeft dat tevens meer hartvormig is vanaf de bovenzijde bezien. Kemps zeeschildpad is de enige zeeschildpad met een nagenoeg rond schild.
Het rugschild is voorzien van vijf ventraalschilden op het midden van het schild en vijf paar costaalschilden aan weerszijden hiervan. Het voorste costaalschild raakt het nekschild of nuchaalschild aan de voorzijde van het schild. Hieraan is de schildpad te onderscheiden van veel andere zeeschildpadden.
De schildkleur is meestal groen tot groengrijs, het schild is breder dan lang, althans bij de volwassen exemplaren. De schilden aan de achterzijde van het schild hebben een naar achteren wijzende punt. Er zijn altijd vijf wervelschilden, waarvan de voorste en de achterste altijd breder dan lang, terwijl de wervelschilden 2, 3 en 4 meestal juist langer dan breed zijn. Tussen het vierde en vijfde wervelschild is soms een kleiner extra wervelschild aanwezig. Op het midden van de wervelschilden is een opstaande kiel aanwezig. Het voorste paar ribschilden raakt het nekschild aan de voorzijde. Aan de schildrand zijn twaalf tot veertien marginalen aanwezig aan elke zijde, dus 24 tot 28 in totaal.[8]
De buikzijde en de benen brug die het rugschild met het buikschild verbindt zijn altijd wit van kleur en niet gevlekt. De vier schilden aan de brug worden wel de inframarginale schilden genoemd. Ieder schild heeft een porie die aan de achterrand is gepositioneerd. Deze poriën zijn klieruitgangen, de functie van de klieren is niet bekend maar vermoed wordt dat de schildpadden geurstoffen laten vrijkomen om soortgenoten te lokken.
De buikschilden hebben de volgende plastronformule; gul> an>< fem> abd> pect> hum. Soms is tussen de anaalschilden aan de achterzijde een klein interanaalschild aanwezig. Ook komen soms één of twee intergulairschilden voor.[8]
Bij de sterk gelijkende warana (Lepidochelys olivaceus) zijn steeds zes tot negen costale schilden aanwezig. De warana is de enige zeeschildpad die een ongelijk aantal ribschilden kan hebben aan de beide zijden van het rugschild. De warana wordt daarnaast groter en heeft een meer ronde vorm van het rugschild. De bek van Kemp's zeeschildpad is daarnaast meer papegaai-achtig.[4]
Van de onechte karetschildpad en de karetschildpad is de soort te onderscheiden aan de kleur van het schild; deze is bij eerstgenoemde twee soorten namelijk altijd bruin en nooit grijs. De soepschildpad en de platrugzeeschildpad zijn te herkennen aan het enkele paar preoculaire schubben in plaats van twee paar.
De juvenielen leven deels van zeewier, zwemmende kleine krabben die zich aan de oppervlakte bevinden en mossels die tussen het zeewier leven. Naarmate de dieren ouder worden gaan ze steeds meer vlees eten en daarnaast zoeken ze hun prooien meer op de bodem van de zee.[15]
De volwassen Kemps zeeschildpad is een carnivoor die voornamelijk leeft van krabben. Daarnaast worden tweekleppigen, garnalen, slakken, kwallen, zeesterren en vissen gegeten. Een klein deel van het menu bestaat uit plantaardig materiaal. In vergelijking met andere in zee levende schildpadden eet Kemps zeeschildpad voornamelijk harde prooien. De lederschildpad bijvoorbeeld eet kwallen en de karetschildpad leeft voornamelijk van sponsdieren.
Volwassen exemplaren hebben vrijwel geen vijanden meer. Alleen van grotere haaien is bekend dat ze de schildpad aanvallen. Zelfs de vrouwtjes die overdag aan land komen hebben weinig te vrezen van andere dieren omdat ze te groot en te zwaar zijn.
De kleine schildpadjes komen 's nachts uit het ei om aan de vele overdag actieve vijanden zoals zeevogels te ontsnappen. Ze zijn volkomen weerloos en hierdoor worden vele exemplaren opgegeten door allerlei dieren die in de zee of op het strand leven.[15]
Kemps zeechildpad is net als andere schildpadden eierleggend, de vrouwtjes zetten niet elk jaar eieren af maar meestal om het jaar. Zo kunnen ze op krachten komen na een succesvol voortplantingsseizoen.[4]
De vrouwtjes verzamelen zich in grote groepen voor de kust.[16] Ze zetten hun eieren gesynchroniseerd af op stranden in de Mexicaanse staat Tamaulipas. Ze komen vrijwel allemaal tegelijkertijd aan land wat een indrukwekkend gezicht is. Deze jaarlijkse toestroom van vrouwtjes worden wel arribada genoemd, wat Spaans is voor 'aankomst'. Vroeger kwamen ze in enorme aantallen naar de legstranden om de eieren af te zetten. Dergelijke massale landingen worden wel arribadas genoemd en waren een indrukwekkend gezicht. Een video uit de jaren zestig toont hoe bij een dergelijke massale stranding van de vrouwtjes een groot deel van het strand is bedekt met schildpadden. In 1945 werden tot 40.000 exemplaren op één dag waargenomen. Vandaag de dag komen dergelijke massale invasies niet meer voor omdat de soort sterk in aantal is achteruitgegaan.[2]
De drie belangrijkste legstranden zijn te vinden in de buurt van de steden Rancho Nuevo, Tepehuajes en Barra del Tordo.[17] Soms worden nesten op andere stranden aangetroffen zoals rond de stad Veracruz ten noorden van Tamaulipas op stranden in de Amerikaanse staat Texas. In Texas worden meestal nesten gevonden in het zuiden, maar soms ook wel in het noorden.[4] Zelden worden nesten aangetroffen in de staten North Carolina, South Carolina en Florida.[17]
Het hoogtepunt van het voortplantingsseizoen, waarin de meeste nesten worden gegraven, bevindt zich in de maanden mei en juni. De vrouwtjes zetten overdag hun eieren af, in tegenstelling tot de meeste andere zeeschildpadden die 's nachts aan land komen. Alleen de verwante warana komt eveneens overdag aan land om de eieren af te zetten.[16]
Per seizoen legt een vrouwtje twee tot drie legsels af in een zelfgegraven nest, het nest wordt gegraven in het losse zand op het strand. Een legsel bevat gemiddeld 90 eieren. De eieren zijn wit van kleur en rond van vorm, ze zijn bedekt met slijm zodat ze niet beschadigd raken als ze op elkaar vallen bij de eiafzet. Als er al te veel vrouwtjes op dezelfde plek hun eieren begraven hebben is er een kans dat oudere nesten weer worden opgegraven waarbij de eieren worden geëxposeerd.
De juvenielen zijn geheel grijszwart van kleur, de lichtere kleur aan de buikzijde ontstaat pas later.[16] Als ze uit het ei kruipen rennen ze zo snel mogelijk naar de zee. De eerste 24 tot 48 uur zijn ze continu aan het zwemmen naar de open zee. Na ongeveer 10 tot 35 jaar is de schildpad volwassen.[14] De volwassen schildpad is ongeveer tweeduizend keer zo zwaar als een recentelijk uit het ei geslopen schildpadje. In de natuur bereikt de schildpad waarschijnlijk een leeftijd van ongeveer 50 jaar.[18]
De beschermingsstatus van de schildpad werd lange tijd omschreven als 'bedreigd' (endangered of EN) maar de soort wordt tegenwoordig beschouwd als ernstig bedreigd (Critically endangered of CR).[19]
Doordat de vrouwtjes gesynchroniseerd in groten getale naar de legstranden komen zijn ze kwetsbaar voor stropers. Op drie stranden in de Mexicaanse staat Tamaulipas worden jaarlijks enorme hoeveelheden eieren afgezet. Dit was bij de plaatselijke bevolking al lang bekend en zij groeven een deel van de eieren op en ook een aantal volwassen vrouwtjes werden jaarlijks gevangen en geslacht voor eigen consumptie. In de jaren zestig werden de stranden echter ontdekt door commerciële bedrijven en stropers slachtten jarenlang de schildpadden af en ook zijn vele nesten geplunderd. Het oorspronkelijke aantal van 40.000 vrouwtjes was in de jaren zeventig gedaald naar ongeveer 4000.[16]
Eind jaren zestig greep de Mexicaanse regering in en stuurde bewakers naar de stranden om te patrouilleren. De regering nam geen halve maatregelen en stuurde soldaten met machinepistolen die alle neststranden bewaakten. Hierdoor werd de stroperij effectief gestopt.[16]
Tussen 1978 en 1991 werden door ongeveer 200 vrouwtjes nesten afgezet.[17] Tegenwoordig gaat het beter met de soort en vertoont het aantal exemplaren een voorzichtig begin van herstel. In 2005 werd het aantal nestelende vrouwtjes geschat op 10.000 en ook zijn er meer legstranden ontdekt.[2] In 2004 werd een recordaantal van 42 nesten aangetroffen langs de kust van Texas.[4]
Naast het vangen van de schildpadden zelf of de eieren wordt de soort bedreigd doordat vele exemplaren in visnetten terechtkomen, vooral in die van garnalentrawlers. In een schatting uit 2002 werd vermoed dat jaarlijks 500 tot 5000 exemplaren worden gedood door alleen al de netten van garnalentrawlers.[4] Om de schildpadden te beschermen zijn grote visserijschepen zoals garnalentrawlers verplicht om bepaalde aanpassingen aan hun netten te doen. Deze bestaan uit zogenaamde turtle excluder divices (TED's), dit zijn kleppen waardoor de schildpad uit het visnet kan ontsnappen.
De schildpadden worden daarnaast regelmatig overvaren door grote zeeschepen. Ook vervuiling heeft een negatieve invloed; soms worden plastics aangezien voor een prooi, waarna ze worden ingeslikt. Dit kan tot verstoppingen van het maag-darmstelsel leiden. Ook door de mens geïnduceerde vervuilingen zoals olielozingen en algenbloei hebben een negatieve invloed. Algenbloei wordt veroorzaakt door het lozen van stikstofverbindingen in de zee door landbouwactiviteiten. Ten slotte is de verstedelijking van de kust van de streken waar de schildpad voorkomt een steeds groter wordend probleem. Omdat de stranden langs de stedelijke gebieden steeds drukker worden, is de kans dat de nesten worden aangetast vergroot, bijvoorbeeld door de voertuigen van schoonmaakploegen.
Projecten om de schildpad op te kweken om ze voor uitsterven te behoeden, zoals bij de soepschildpad, zijn er nog niet.
Een belangrijke bedreiging voor Kemps zeeschildpad is de activiteit van verschillende oliemaatschappijen die olieboringen doen in de Golf van Mexico. In 1979 veroorzaakte de blowout van de Ixtoc I een enorme olieramp. De olieramp veroorzaakt door de Deepwater Horizon in 2010 vond eveneens in het natuurlijke leefgebied van de schildpad plaats, en vele exemplaren werden hier het slachtoffer van.
Kemps zeeschildpad (Lepidochelys kempii) is een schildpad die behoort tot de familie zeeschildpadden (Cheloniidae).
Kemps zeeschildpad is de kleinste zeeschildpad ter wereld en is daarnaast de sterkst bedreigde soort. De gemiddelde schildlengte is ongeveer 60 tot 70 centimeter. De schildkleur is altijd groengrijs en nooit roodbruin zoals bij andere zeeschildpadden voorkomt, de buikzijde is lichter tot wit. De schildpad leeft voornamelijk van krabben en andere kreeftachtigen en eet soms plantendelen. Vijanden zijn grotere vissen zoals haaien.
Het verspreidingsgebied is relatief klein in vergelijking met andere zeeschildpadden, die soms wereldwijd voorkomen. Kemps zeeschildpad leeft alleen in en rond de Golf van Mexico. De schildpad leeft langs de kust tot enkele tientallen kilometers langs de kust in ondiepe wateren. De populaties van de Kemps zeeschildpad zijn een halve eeuw geleden gedecimeerd. Van de meer dan 45.000 nestende vrouwtjes per jaar op een enkel strand waren er in de jaren tachtig slechts tweehonderd over. Door maatregelen van de Mexicaanse en Amerikaanse regering is de soort in de laatste decennia in aantal toegenomen.
Multimedia w Wikimedia Commons Żółw zatokowy (Lepidochelys kempii) – zagrożony wyginięciem gatunek gada z rodziny żółwi morskich (Cheloniidae). Często jego kolisty karapaks jest szerszy niż dłuższy. Tak jak wszystkie żółwie z nadrodziny Chelonioidea, również składa jaja na suchym lądzie, a ich liczba dochodzi do 300 sztuk. Występuje głównie na zachodzie Atlantyku, choć spotykany jest również u wybrzeży Afryki i Morza Śródziemnego. Rzadko kiedy schodzi głębiej niż na 50 metrów. Głównymi przyczynami spadku wielkości populacji są zbieranie jaj oraz kłusownictwo. Jednak wiele organizacji pracuje nad jego ochroną i zniwelowaniem niebezpieczeństw na niego czyhających.
Łaciński epitet gatunkowy odnosi się do Richarda Kempa, który dostarczył pierwszy okaz Samuelowi Garmanowi z Uniwersytetu Harvarda[3], zaś polska nazwa gatunkowa pochodzi od miejsca występowania tych żółwi – Zatoki Meksykańskiej. Żółw zatokowy jest jednym z dwóch gatunków rodzaju Lepidochelys, którego nazwa oznacza „mieszanego żółwia” oraz jednym z sześciu obecnie żyjących przedstawicieli rodziny Cheloniidae[potrzebny przypis].
Żółw zatokowy to najmniejszy z sześciu gatunków, obecnie żyjących, żółwi morskich. Jego karapaks mierzy zazwyczaj 58–70 cm długości, choć czasami zdarzają się osobniki o karapaksie dochodzącym nawet do 75 cm. Żółw ten waży zazwyczaj 36–45 kg, rzadko 50 kg[4]. Pancerz dorosłych osobników ma taką samą szerokość, co długość. Jego kolor zmienia się znacznie w trakcie rozwoju, od szaroczarnego na obu częściach u młodych, do jasnoszarooliwkowego karapaksu i kremowobiałego lub żółtawego plastronu u osobników dorosłych. Gatunek ten ma dwie pary łusek przedczołowych na głowie, pięć tarczek kręgowych oraz pięć par tarczek żebrowych. Na jego karapaksie znajduje się 12 par tarczek krawędziowych. Każde połączenie karapaksu z plastronem pokrywa 5 łusek, na każdej z nich znajduje się ujście przewodu wyprowadzającego gruczołu Rathkego, produkującego prawdopodobnie feromony. Pod względem wielkości i ubarwienia obie płcie wyglądają podobnie. U samców występują jednak typowe dla żółwi morskich drugorzędowe cechy płciowe, m.in. dłuższy ogon, czy mocno wykrzywione pazury[5].
Żółwie zatokowe występują jedynie w wodach przybrzeżnych zachodniego Meksyku i Stanów Zjednoczonych, od Tamaulipas do Nowej Anglii. Jednak pojedyncze osobniki zauważono również w Maroku, nieopodal Azorów i w Morzu Śródziemnym. Głównym miejscem składania jaj są plaże Rancho Nuevo, Tepehuajes i Tordo del Barra w meksykańskim stanie Tamaulipas, gdzie 95% światowej populacji żółwi zjawia się co rok, aby zapoczątkować następne pokolenia. Czasem także żółwie wybierają plaże stanu Veracruz i Teksasu[6], jednak ich liczba jest znacznie mniejsza. Sporadycznie także, odnotowuje się gniazdowanie w Północnej i Południowej Karolinie oraz na Florydzie.
Nie wiadomo dokładnie w jakim wieku żółwie zatokowe dojrzewają płciowo, zazwyczaj przyjmuje się od 7 do 15 roku życia. Liczba samic wychodzących na plaże w sezonie godowym jest różna i często bardzo zmienna – w zależności od lat i warunków. Przykładowo w 1947 roku aż 89 tysięcy samic składało jaja, a w latach 80 XX wieku liczba ta zmalała do około tysiąca[7]. Sezon godowy i czas składania jaj trwają od kwietnia do września, choć niekiedy okres ten jest znacznie krótszy i zaczyna się w lipcu. Dorosłe żółwie parzą się z dala od brzegu, ponieważ przeszkadzają im duże fale przybrzeżne. Po udanej kopulacji samica wychodzi na brzeg by złożyć jaja. W przeciwieństwie do pozostałych żółwi morskich odbywa się to również podczas dnia, a nie tylko w nocy. Samica jest w stanie założyć od 2 do 3 gniazd, składając w każdym do 100 jaj. Zazwyczaj po około 50–60 dniach, młode wychodzą masowo ze swoich gniazd by udać się w stronę morza. Młode żółwie mają około 3,5–4 cm i ważą 14–16 g[7].
Żółwie zatokowe znane są z fenomenu zwanego z hiszpańskiego przybyciem (arribadas). Zachowanie to polega na jednoczesnym, zsynchronizowanym przybyciu wielu setek (a nawet tysięcy) ciężarnych samic na kilka konkretnych plaż położonych w regionie Indo-Pacyfiku i zachodniego Atlantyku w krótkim odstępie czasu w celu złożenia jaj. Naukowcy nie są do końca pewni co nakłania żółwice do masowych wędrówek. Być może ma na nie wpływ odpowiedni cykl księżyca, różnica pomiędzy przypływami i odpływami lub obecność żółwich feromonów. Arribadas zostało zaobserwowane tylko u żółwi z rodzaju Lepidochelys[8].
Dorosłe żółwie zatokowe przez większość czasu przebywają w stosunkowo płytkich wodach o błotnistym lub piaszczystym dnie, gdzie polują na swoją ulubioną zdobycz, kraby i inne skorupiaki. Czasem także żywią się rybami, mięczakami, a nawet meduzami. W przeciwieństwie do żółwia oliwkowego nie lubią schodzić głębiej niż na 50 m[9]. Żółwice pomiędzy kolejnymi gniazdowaniami odbywają migracje, choć dużo krótsze niż inne żółwie morskie, które przemierzają nawet ponad 20 tysięcy kilometrów. Dzięki założeniu odpowiednich nadajników, naukowcy dowiedzieli się, że samice w poszukiwaniu pożywienia odbywają wędrówki od Półwyspu Jukatan do Florydy, lub nawet dużo dalej na północ. Nie wypuszczają się jednak często na zbyt głębokie wody, z braku odpowiedniego z dla nich pokarmu.
Młode żółwie, żyją w innym środowisku niż dorosłe. Od razu po wykluciu małe żółwie kierują się w kierunku morza, by dopłynąć do głębokich otwartych wód. Młode muszą płynąć szybko, aby uniknąć pożarcia przez wodnych drapieżników, takich jak rekiny i inne duże ryby. Dowodem na prawdziwość tej tezy jest między innymi mała liczba niedojrzałych żółwi w płytkich, przybrzeżnych wodach. Większość z nich pozostaje prawdopodobnie w obrębie Zatoki Meksykańskiej, choć niektóre osobniki prąd zanosi aż do wód zachodniego Atlantyku. Młode osobniki są często widziane w pobliżu skupisk wodorostów i gronorostów, które mogą im służyć za schronienie lub nawet pokarm. Według Collarda i Ogrena (1990), młode osobniki pozostają tam do czasu osiągnięcia około 20 cm długości, czyli około 2 lat, by potem udać się podobnie jak dorosłe osobniki w obszary płytszych wód stref Zatoki Meksykańskiej[10].
Żółwie zatokowe doświadczyły dużego spadku wielkości „arrabidas”. Amatorskie wideo z 1947 roku, ukazuje ogromne skupisko żółwi na plaży nieopodal Rancho Nuevo, obliczane na około 42 tysiące samic gniazdujących tam w ciągu jednego dnia. Film ten dostarcza dowodów na wczesne istnienie handlu jajami żółwia zatokowego. Przedstawia on duże grupy ludzi, chodzących po plaży i odkopujących żółwie gniazda, by dobrać się do jaj. Dzięki przeprowadzonym później dochodzeniom wiadomo, że kłusownicy opróżnili ponad 80% gniazd, co daje około 33 tysiące jajek, które przetransportowano do miejscowych wsi[11].
Dzięki temu filmowi można było również zmierzyć spadek populacji żółwi zatokowych. Dwadzieścia lat po jego nakręceniu, ich populacja spadała poniżej 5 tysięcy sztuk. W latach 1978–1991 tylko 200 żółwic wychodziło na brzeg by złożyć jaja na plaży Rancho Nuevo. Obecnie ich liczba zwiększa się, jednak w wolnym tempie. W 2000 roku zanotowano ponad 2 tysiące żółwic na plaży Rancho Nevro i około 1000 pojedynczych sztuk poza „arribadas”. Liczba ta wciąż rosła, w 2001 roku obliczono ich liczba na 3600 sztuk, a w 2003 było już prawie 8 tysięcy gniazdujących żółwic. W 2006 roku zanotowano rekordową liczbę gniazd od 1978 roku. Zliczono wtedy aż 12 143 gniazda, z czego 7866 na plaży Rancho Nevro. W Teksasie w latach 2002–2006 odkryto jedynie 251 gniazd, w tym 102 z 2006 roku. Rok później było ich jednak już 127, między innymi w Padre Island National Seashore, a w 2008 roku naliczono aż 204.
Największym zagrożeniem dla żółwi zatokowych było zbieranie jaj przez handlarzy, jednak w 1966 roku większość plaży lęgowych objęto ochroną. Innymi dużymi zagrożeniami są między innymi kłusownicy zabijający żółwie dla skorup oraz kutry rybackie wyposażone w nieodpowiednie sieci, w które żółwie się zaplątują i toną. Kolejnym, choć już mniejszym niebezpieczeństwem, jest zaśmiecanie wód odwiedzanych przez te żółwie. Bardzo często żółwie omyłkowo traktują plastikową torbę jako meduzę, co zazwyczaj powoduje ich śmierć poprzez uduszenie. Wciąż także ubożsi mieszkańcy zachodniej części meksykańskiego wybrzeża uznają żółwie za pokarm i polują na nie.
Żółwie zatokowe są chronione przez różne międzynarodowe organizacje, traktaty i porozumienia. Są to między innymi:
W Stanach Zjednoczonych gatunek ten chronią ustawy Międzyamerykańskiej Konwencji do spraw Ochrony i Zachowania Żółwi Morskich (IAC)[12] – jest to jedyny międzynarodowy traktat dotyczący jedynie żółwi. Wszystkie te organizacje i ustawy mają na celu zredukowania lub wyeliminowania gróźb czyhających na żółwie morskie. W 1989 roku ustanowiono zakaz wyłapywania żółwi ze środowiska naturalnego. Nakazano także używanie bezpieczniejszych dla żółwi sieci ze specjalnymi otworami. Także rządy Ameryki i Meksyku uznały żółwia zatokowego za krytycznie zagrożonego i objęły go ochroną, by pomóc we wzroście jego populacji.
Po raz pierwszy gatunek Lepidochelys kempii został uznany za zagrożony wyginięciem w 1982 roku[13]. Decyzja ta była popierana przez kolejne uaktualnienia w 1986[14], 1988[15], 1990[16] i 1994 roku[17]. W 1996 status ten został podniesiony do krytycznie zagrożonego[18].
Po katastrofie ekologicznej platformy Deepwater Horizon w 2010 roku prowadzonych jest wiele badań na żółwiu zatokowym, między innymi na obecność w jego organizmie różnych izotopów węgla i azotu[19]. Bada się również potencjalny wpływ neurotoksyn na różne parametry jego zdrowia, m.in. zawartość cholesterolu, wolnych rodników tlenowych oraz różnych typów białek we krwi, a także rozmiary karapaksu[20].
Żółw zatokowy (Lepidochelys kempii) – zagrożony wyginięciem gatunek gada z rodziny żółwi morskich (Cheloniidae). Często jego kolisty karapaks jest szerszy niż dłuższy. Tak jak wszystkie żółwie z nadrodziny Chelonioidea, również składa jaja na suchym lądzie, a ich liczba dochodzi do 300 sztuk. Występuje głównie na zachodzie Atlantyku, choć spotykany jest również u wybrzeży Afryki i Morza Śródziemnego. Rzadko kiedy schodzi głębiej niż na 50 metrów. Głównymi przyczynami spadku wielkości populacji są zbieranie jaj oraz kłusownictwo. Jednak wiele organizacji pracuje nad jego ochroną i zniwelowaniem niebezpieczeństw na niego czyhających.
A tartaruga-de-kemp ou Tartaruga-marinha-pequena (Lepidochelys kempii) é uma pequena tartaruga marinha de cor verde-acinzentada, que pode ser encontrada no Oceano Atlântico.
A maioria dos adultos vive no Golfo do México; os jovens variam entre áreas dos litorais tropicais do noroeste ao sudoeste do oceano Atlântico. Seu habitat preferível são áreas rasas com fundos arenosos e enlameados.
As tartarugas-de-kemp medem entre 60 e 70 cm de comprimento, contando as curvas da carapaça. E seu peso varia entre 35 e 50 quilogramas.
Esta tartaruga é uma espécie sob sério risco de extinção tendo sido considerada a tartaruga marinha mais rara do planeta. O número estimado de ninhos desceu de 60.000 em 1947 para apenas 702 em 1985. Actualmente, graças ao esforço de protecção por parte dos governos do México e dos Estados Unidos da América, o seu número começa novamente a aumentar tendo sido estimados 6.000 ninhos no ano 2000.
A tartaruga-de-kemp é considerada uma das espécies de tartaruga marinha com território mais restrito sendo os adultos avistados quase exclusivamente no Golfo do México. Juvenis e sub-adultos são mais frequentemente avistados por toda a orla costeira tropical do Atlântico Ocidental, deixando-se ocasionalmente levar pela corrente do golfo até a Terra-Nova no Canadá ou para as costas da Europa e norte de África. A nidificação dá-se quase exclusivamente no estado de Tamaulipas no México.
A tartaruga-de-kemp ou Tartaruga-marinha-pequena (Lepidochelys kempii) é uma pequena tartaruga marinha de cor verde-acinzentada, que pode ser encontrada no Oceano Atlântico.
A maioria dos adultos vive no Golfo do México; os jovens variam entre áreas dos litorais tropicais do noroeste ao sudoeste do oceano Atlântico. Seu habitat preferível são áreas rasas com fundos arenosos e enlameados.
As tartarugas-de-kemp medem entre 60 e 70 cm de comprimento, contando as curvas da carapaça. E seu peso varia entre 35 e 50 quilogramas.
Esta tartaruga é uma espécie sob sério risco de extinção tendo sido considerada a tartaruga marinha mais rara do planeta. O número estimado de ninhos desceu de 60.000 em 1947 para apenas 702 em 1985. Actualmente, graças ao esforço de protecção por parte dos governos do México e dos Estados Unidos da América, o seu número começa novamente a aumentar tendo sido estimados 6.000 ninhos no ano 2000.
Atlantisk bastardsköldpadda (Lepidochelys kempii) är en sköldpadda tillhörande familjen havssköldpaddor som förekommer i de västra delarna av norra Atlanten, utanför USA:s och Mexikos kuster. I IUCN:s rödlistning är arten upptagen som akut hotad.
Den är en av världens minsta havssköldpaddor, då dess ryggsköld vanligen inte mäter mer än upp till omkring 75 centimeter. Skölden liknar på grund av en klaff nära djurets huvud i viss mån ett hjärta (symbol) i formen. Den har en grå till olivbrun färg. Sköldpaddans armar och ben liknar fenor.[2]
Som andra havssköldpaddor tillbringar denna sköldpadda nästan hela sitt liv i havet. Den påträffas ofta i grundare kustnära vatten, men den kan även ge sig ut i det öppna havet. Dess fortplantningsområde är Mexikanska golfen. Den viktigaste stranden för honornas äggläggning finns i Tamaulipas, Mexiko, men även på Padre Island kan äggläggning ske.
Arten äter främst kräftdjur, havslevande snäckor och andra ryggradslösa djur. Kanske fångar den ibland en mindre fisk.[2]
Honan gräver en liten grop och lägger där sina ägg. Ett exemplar som dokumenterades utanför det egentliga fortplantningsområdet vid North Carolinas kust hade 97 ägg vid tillfället. Senare kläcktes 48 ungar. Mellan äggläggning och kläckning ligger i Mexiko 50 till 70 dagar. Äggen har i genomsnitt en diameter av 39 mm och antalet ägg varierar mellan 54 och 185. Nyckläckta ungar har en 30 till 46 mm bred sköld och väger 13,5 till 21 g.[2]
Tidigare har jakt varit en bidragande orsak till att denna havssköldpadda minskat i antal, idag är de främsta hoten mot arten habitatförlust, föroreningar och att den fastnar i fiskenät.
1979 drabbade ett större oljeutsläpp från Ixtoc I Mexikanska golfen och sköldpaddornas fortplantningsområden. 2010 drabbade oljeutsläppen från Deepwater Horizon åter havssköldpaddorna i området.[3]
Wikimedia Commons har media som rör Atlantisk bastardsköldpadda.
Atlantisk bastardsköldpadda (Lepidochelys kempii) är en sköldpadda tillhörande familjen havssköldpaddor som förekommer i de västra delarna av norra Atlanten, utanför USA:s och Mexikos kuster. I IUCN:s rödlistning är arten upptagen som akut hotad.
Загальна довжина карапакса досягає 72 см, вага — 35—45 кг. Має середнього розміру трикутну голову. Має потужні щелепи. Карапакс круглий кістяний без гребеня й з великими 5 щитками. Передні плавники мають 1 кіготь, задні — 1-2 кігтя. Дорослі особини темного сіро—зеленого кольору з жовтуватим пластроном, тоді як молоді черепахи — чорні та блискучі.
Практично усе життя проводить у морі, полюбляє перебувати на прибережній мілині. З'являється на березі лише для відкладання яєць. Харчується крабами, кальмарами, мідіями, креветками, рибою, морськими їжаками, медузами.
Деякий час не було відомо, як паруються та розмножуються ці черепахи. Існувала так звана «зáгадка Рідлеї». Ввважалося, що у черепахи Кемпа інший спосіб парування (на відміну від оливкової морської черепахи). Було теорія, що вона є гибридом логгерхеда та зеленої черепахи. Втім, згодом виявилося, що черепаха Кемпа парується на кшталт оливкової морської черепахи.
Щорічно, 2 рази на сезон самиця відкладає 110 яєць, з яких через 55—70 днів вилуплюються черепашата. Черепахи виходять відкладати яйця синхронно в один і той же час усією групою. Відкладає яйця майже завжди біля південного узбережжя Тамауліпас (Мексика), поблизу Ранчо Нуево.
Мешкає у західній Атлантиці від Нової Шотландії та Ньюфаундленда на південь до Бермудських островів і на захід через Мексиканську затоку до Мексики. Далі через Гольфстрім до Англії, Ірландії, о. Сіллі, Франції, Азорських островів. Заходить також у Середземне море. Зустрічається біля узбережжя Мавританії.
З огляду на необхідність збереження цієї черепахи здійснювалися спроби розширити місця гніздування. У 1966 році була проведена «Операція Падре». 200 тисяч яєць черепахи були переправлені на о.Падре у Мексиканській затоці, неподалік штату Техас (США). Також було закладено 200 гнізд цієї черепахи. Завдяки цьому вдалося стабілізувати чисельність черепахи Кемпа.
Lepidochelys kempii (tên tiếng Anh: Kemp's ridley sea turtle)[1] là loài rùa biển hiếm nhất và đang cực kỳ nguy cấp. Đây là một trong hai loài sống trong chi Lepidochelys (một trong những khác là L. olivacea, Vích).
Lepidochelys kempii (tên tiếng Anh: Kemp's ridley sea turtle) là loài rùa biển hiếm nhất và đang cực kỳ nguy cấp. Đây là một trong hai loài sống trong chi Lepidochelys (một trong những khác là L. olivacea, Vích).
Взрослая черепаха достигает средней длины в 77 см и массы в 45 кг. Голова треугольной формы. У взрослых особей карапакс серо-зелёной окраски, по ширине больше чем по длине и напоминает по форме сердце. Пластрон и костный мостик взрослых особей бело-кремовый, а голова и конечности серого цвета. Детёныши полностью окрашены в чёрно-серый цвет. Самки этого вида в среднем больше чем самцы и имеют более короткий хвост. У самцов на передних лапах есть толстый коготь, у самок же его нет. Пластрон самцов немного вогнут (для более удобного спаривания), в то время как у самок он полностью плоский[4].
Хотя кариотип вида не изучен, предположительно он состоит из 56 хромосом, как и у других морских черепах[4].
Согласно генетическим исследованиям митохондриальной ДНК, атлантическая ридлея — вид, отделившийся от оливковой черепахи около 3—6 млн лет назад во время образования панамского перешейка[5]. Фоссилии вида были обнаружены штате Флорида в долине костей (англ.)русск. и в округе Палм-Бич. Ископаемые остатки относятся к плиоцену и более поздним периодам[4].
Взрослые особи в основном обитают в Мексиканском заливе и юго-западной части Флориды. Молодые ридлеи были замечены на Бермудах и на Мальте, в Великобритании, Ирландии, Бельгии, Франции, Испании, Нидерландах, вблизи Камеруна, Марокко и Венесуэлы. Хотя были сообщения о взрослых особях откладывающих яйца на берегах Колумбии, исследователи полагают что эти сообщения ошибочны и скорее всего наблюдатели видели оливковых черепах[4].
Обитает на мелководье до глубины 409 метров, обычно не более 50 метров. Предпочитает илистое или песчаное дно. С апреля по сентябрь черепахи обитают на водах глубиной до 20 метров, а с октября по март перебираются на воды глубиной 50 метров. Встречается вплоть до 77 км от берега. Взрослая особь может нырять в воду на глубину до 400 метров и на длительность до 4-х часов. Однако, обычно среднее время пребывания под водой составляет 12—18 минут. Это также зависит от сезона: зимой ридлеи проводят под водой больше времени (более 30 минут), в более тёплые сезоны время ныряния существенно сокращается (менее 15 минут)[6].
Хотя атлантические ридлеи в основном плотоядные и питаются мелкими морскими животными, они также могут питаться растениями и водорослями. В рацион взрослых ридлей входят крабы, губки, медузы, кораллы, морские звёзды, морские ежи, морские огурцы, моллюски, улитки и так далее. Детёныши предположительно питаются растительностью, которая плавает на поверхности[7].
Между периодами размножения взрослые черепахи уплывают в мексиканский залив в районы Луизианы и Кампече для кормежки. Во Флориде появляются с апреля по ноябрь. Так же известны случаи когда редлеи доплывали до берегов Европы и кормились там до следующего сезона размножения. Взрослые черепахи могут уплывать до 3600 км в поисках пищи, а молодые до 1700 км.
Днем атлантические ридлеи занимаются поиском пищи, ночью же спят на дне или перебираются на пляж и закапываются в песок. Черепахи обитают в воде с температурой поверхности от 5 до 34 градусов[8].
В 1947 году на побережье Мексики было зарегистрировано около 42 тысяч самок, приплывших для откладывания яиц. А в 1989 году было зарегистрировано менее 545 самок. Однако, благодаря специальным программам по сохранению вида к 2004 году количество яйцекладущих самок на побережье снова выросло до 5 тысяч[9].
В дикой популяции атлантических ридлей среди взрослых особей преобладают самки с соотношением 1,3—1,5 самки на одного самца, а с учётом молодых особей соотношение 3,2 самки на 1 самца[9].
Этот вид является самым быстрорастущим из всех морских черепах, при этом рост значительно замедляется после 11 года жизни[10]. Ниже приведена таблица средних размеров диких особей в зависимости от возраста.
Возраст (лет) 2 5 10 15 20 25 Средний размер (см) 30,7 50,1 59,8 61,8 62,2 62,3Предположительная продолжительность жизни черепах в диких условиях — 35 лет[11].
Репродуктивный возраст для самок 10—16 лет, для самцов, предположительно, 13—19 лет. Продолжительность акта спаривания 129—139 минут. Обычно самец преследует самку, а после встаёт перед ней головой к голове и начинает кусать её шею и плечи. После чего самец взбирается на самку, продолжая покусывать её шею и плечи, и начинает спаривание.
Самки спариваются более чем с 1 партнером за период спаривания, а самки, которые спарились с бо́льшим количеством самцов, откладывают больше яиц.
Почти 100 % найденных кладок яиц приходятся на Мексику, но незначительное количество яиц было обнаружено и в других регионах обитания. Сезон размножения приходится на период с середины апреля до середины июля, пик — на май-июнь. Обычно самки откладывают яйца в промежуток с 8-25 до 18-25, но бывают и исключения в виде самок, откладывающих яйца ночью.
Средний размер кладки 94,3 яйца, большинство кладок содержат 90-110 яиц. Большинство яиц вылупляются через 53-56 дней после кладки. В зависимости от температуры окружающей среды вылупляются самки (при температуре 31 градус и выше) или самцы (меньше 29 градусов)[12].
Детёныш атлантической ридлеи
Детёныш атлантической ридлеи
Молодая особь
Взрослая особь делает кладку
Кладки яиц редлеи — пища для многих хищников. На детёнышей ридлей охотятся призрачные крабы (англ.)русск., койоты, скунсы, лодкохвостые граклы, падальщики и люди. Кладки на побережье подвергаются разграблению призрачными крабами и падальщиками, а кладки в воде рыбами и кожистыми черепахами. На молодых и взрослых черепах охотятся койоты, акулы и, наиболее часто, люди[13]. Как и других морских черепах, атлантических ридлей местное население Мексики использует для изготовления обуви и приготовления пищи[14].
Воспроизвести медиафайл Компьютерная томография черепа атлантической ридлеи Взрослая черепаха достигает средней длины в 77 см и массы в 45 кг. Голова треугольной формы. У взрослых особей карапакс серо-зелёной окраски, по ширине больше чем по длине и напоминает по форме сердце. Пластрон и костный мостик взрослых особей бело-кремовый, а голова и конечности серого цвета. Детёныши полностью окрашены в чёрно-серый цвет. Самки этого вида в среднем больше чем самцы и имеют более короткий хвост. У самцов на передних лапах есть толстый коготь, у самок же его нет. Пластрон самцов немного вогнут (для более удобного спаривания), в то время как у самок он полностью плоский.
肯氏龜（學名：Lepidochelys kempii，英語：Kemp's ridley sea turtle[1]，或Atlantic ridley sea turtle）是一種極度瀕危的海龜。又可稱肯普氏麗龜，它是麗龜屬中現在依然存活著的兩種海龜之一，另一種是欖蠵龜。
肯氏龜是一種小型海龜，成年體也只有60～90厘米（24～35英寸）長，平均重45公斤（99英磅）。其他方面都與典型的海龜相同，例如喙狀嘴、體側的鰭狀肢。[2]
肯氏龜的食物包括一些軟體動物、甲殼亞門動物、水母、藻類或者海膽。
肯氏龜偏好溫暖水域，但是也居住在更北部的新澤西州。從大西洋到墨西哥灣都有分佈。
幼年肯氏龜通產會在漂浮的馬尾藻類海藻床上度過它們的第一年。[3]此時它們整體是黑灰色的，隨著身體的逐漸成熟，肯氏龜的身體顏色也會發生變化，成年個體的胸甲一般是黃綠色或白色的、而背殼則是灰綠色。
肯氏龜的繁殖季節是四月到八月，產卵點則多數位於墨西哥塔毛利帕斯州，但是有時也會前往美國德克薩斯州的帕德雷島。它們離岸交配，懷孕的雌性聚集起來將卵產在沙灘上[3]。1947年約有89,000只雌海龜產卵，而1985年就急劇下降到了7,702只。[4]
最先描述肯氏龜的是薩繆爾·加曼，並起名為Thalassochelys kempii（或Colpochelys kempii）。而叫做“肯氏”則是爲了紀念從佛羅里達州基韋斯特寄出了這種海龜標本的漁夫理查德·M·肯普（Richard M. Kemp）。1890年鮑爾意識到它和欖蠵龜是同屬的，便它們劃歸麗龜屬。肯氏龜一度被劃為欖蠵龜的亞種，但是Bowen等人於1991年將它們重新分開了。普理查德於1969年對麗龜屬的這兩種海龜作了詳細描述，1989年確定了二者的詳細形態差異。[2]
人為捕殺是肯氏龜數量迅速減少的最初原因，而今天其主要威脅則是棲息地喪失、海洋污染以及漁網。
1960年代，墨西哥率先開始保護肯氏龜，在美國，肯氏龜在1970年被列入了瀕危物種保護法案的名單。[5]，後來又列入1973年的瀕危物種法案。2010年4月美國國家海洋漁業局也提出了相關草案[6]，其中包括一個威脅測評[7]。
2007年，美國德克薩斯州釋放了10,594只肯氏龜幼龜。在一些地區他們可能會被屠殺以製作靴子和食物。[8]
1979年埃克斯托1號油井洩漏事件導致一些肯氏龜不得不被空運出墨西哥灣。
2010年墨西哥灣漏油事件發生后，有156隻海龜因此死亡，其中很多都是肯氏龜。但是路易斯安那州野生動物和漁業管理局也從格蘭德艾爾救出一些肯氏龜。[9]因為墨西哥灣是肯氏龜的主要棲息地之一，科學家們開始從附近的海灘等地區收集肯氏龜的卵，整個計劃從阿拉巴馬州到佛羅里達州沿岸得到了大約7萬枚卵，其中一些被送往NASA肯尼迪航天中心進行孵化。
肯氏龜（學名：Lepidochelys kempii，英語：Kemp's ridley sea turtle，或Atlantic ridley sea turtle）是一種極度瀕危的海龜。又可稱肯普氏麗龜，它是麗龜屬中現在依然存活著的兩種海龜之一，另一種是欖蠵龜。
ワシントン条約附属書I 分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 爬虫綱 Reptilia 目 : カメ目 Testudines 亜目 : 潜頸亜目 Cryptodira 上科 : ウミガメ上科 Chelonioidea 科 : ウミガメ科 Cheloniidae 属 : ヒメウミガメ属 Lepidochelys 種 : ケンプヒメウミガメ L. kempii 学名 Lepidochelys kempii (Garman, 1880) 和名 ケンプヒメウミガメ 英名 Kemp's ridley turtle ケンプヒメウミガメ（Lepidochelys kempii）は、爬虫綱カメ目ウミガメ科ヒメウミガメ属に分類されるカメ。
幼体はアメリカ合衆国東岸で見られることもある[1]。本種最大の繁殖地としてはメキシコのランチョヌエボがあるが、一方でランチョヌエボを除いた大規模な繁殖地は確認されていない[1]。
甲長メス55-75センチメートル[1]。体重30-50キログラム[1]。背甲は扁平で、丸みを帯びる[1]。肋甲板は左右に5枚ずつある[1]。背甲の色彩は明黄褐色[1]。
海洋に生息する。
繁殖形態は卵生。4-6月の風が強い昼間に集団で産卵（アリバダ）する[1]。1回に80-140個の卵を産む[2]。卵は約60日で孵化する[1]。
漁業による混獲（特にエビ漁用の底引き網）、卵の乱獲などにより生息数は激減している[1]。1947年におけるランチョヌエボの産卵巣の数は約50,000個と推測されているが、1968年における産卵巣は約5,000個、1980年代における産卵巣の数は約200個と減少している[1]。ランチョヌエボは1966年に本種の卵の採集が禁止され、1977年には自然保護区に指定されている[1]。アメリカ合衆国やメキシコでは漁業用の網に規制を設けたり、本種が網に入らない装置を開発する試みが進められている[1]。テキサス州パドレ島に卵を移動し回帰性を利用して繁殖地を復活させる試みが行われたことがあるが、成果を上げていない[1]。
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.JPG)
.JPG)
.jpg)
.jpg)
