In the adult stage, the Mexican Beaded Lizard is carnivorous. Its diet consists of small mammals, birds, lizards, frogs, insects, and eggs of birds and reptiles. All their prey is swallowed whole, except for eggs, which are broken first.
When food is scarce, the Mexican Beaded Lizard lives off fat reserves in the tail. Fat is stored in the tail of the lizard making it appear swollen. After the fat reserves are used up the tail appears thin again.
Animal Foods: birds; mammals; amphibians; reptiles; eggs; insects; terrestrial non-insect arthropods
Primary Diet: carnivore (Eats terrestrial vertebrates, Eats eggs)
Beyond its role in its ecosystems, this species has little positive effect on humans. Some animals are sold in the pet trade.
Even though a bite from Heloderma horridum is not usually life threatening to humans, the wound must still be medically treated. This can be considered a negative impact upon health care costs for treatment. Unprovoked attacks by this species on humans are extremely rare, and may never occur. Nearly all documented bites occured when the victim tried to handle or disturb an animal.
Humans are not only a threat to the Mexican Beaded Lizard because they kill them for fear of their venom, but are also destroying the habitat upon which these lizards depend.
Therefore Heloderma horridum is protected under the Convention on International Trade in Endangered Species of Wild Flora and Fauna (Appendix II) and are classified as "Vulnerable" by the International Union for the Conservation of Nature and Natural Resources (IUCN).
CITES: appendix ii
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
When the Mexican Beaded Lizard inflicts a vigorous bite, the victim goes through many stages. The first stage is the inability to sit or stand. The animal becomes drowsy and then experiences paralysis. Respiration becomes slow and labored until the heart exerts an increase of activity. The arterial pressure begins to take a great fall due to vascular dilation and the prey dies. Although the venom may have these effects on its small prey, bites are rarely fatal to humans in good health.
Heloderma horridum is found throughout central and western Mexico from latitude 25, southward to northern Central America.
Biogeographic Regions: nearctic (Native )
Heloderma horridum is found in semi-arid rocky regions. The areas are sparsely vegetated canyon bottoms, open forest, and washes. These lizards are often found on rock ledges.
Habitat Regions: temperate ; tropical ; terrestrial
Terrestrial Biomes: desert or dune ; chaparral ; scrub forest ; mountains
Average lifespan
Sex: female
Status: captivity: 22.8 years.
Adult female Mexican beaded lizards grow to about 76 cm in length and weigh 1.4 to 2 kilograms. Males are slightly larger, growing to 90 cm and weighing up to 4 kilograms The tail is the longest portion of the lizard, nearly 50% of the total length.
Beaded lizards have a cylindrical body with a long, thick tail. The head is wide and flat, and the legs are short and strong. Large, hard scales cover the top of the lizards' body, while the belly side is coated with soft scales.
The scales are bead-like and are predominately dark black or brown on the top and bottom of the lizard. Yellow spots are scattered along the tail and the neck. Younger individuals have thicker bands and larger blotches of yellow on their bodies when compared with the adults.
This species and the other species of Heloderma, H. suspectum (the Gila monster) are the only lizards known to be venomous. They have a few special grooved teeth to deliver their venom when they bite.
The grooved teeth are on the lower jaw bones, along with the venom glands, which are arranged at the rear edge. The venom passes from these glands through a channel to the roots of the grooved teeth. The venom is drawn into the wound by capillary action as the lizard chews its prey.
Range mass: 1.4 to 4 kg.
Range length: 75 to 90 cm.
Other Physical Features: heterothermic ; venomous
Sexual Dimorphism: male larger
The breeding season is in February and March and copulation lasts 30-60 minutes. About 2 months later, females lay 3-13 elongated eggs and bury them at a depth of about 12.5cm. The female then abandons the eggs. Incubation takes about 6 months. Each hatchling may be up to 20 cm long.
The Mexican Beaded Lizard has very few enemies besides humans, coyotes, and some raptorial birds. Having few natural enemies gives the hatchlings a greater chance for survival.
Korovec mexický (Heloderma horridum) je jedním ze tří známých jedovatých ještěrů.
Délka těla je 60-90 cm, váha 1,4-4 kg.[zdroj?] Při kousnutí jed do těla nevstřikuje, ale nechá volně téct do hlubokých ran. Kousnutí korovcem nebývá ve většině případů pro zdravého člověka smrtelné.
Západní Mexiko a Guatemala.[2]
Žije převážně nočním životem, živí se malými savci, ptáky, hmyzem a vejci jiných plazů a ptáků.
Páření probíhá v září a říjnu. O dva měsíce později samička klade 3-13 vajec, které zahrabe do země (cca 12 cm hluboko). Inkubace trvá přibližně 165-215 dnů.
Korovce mexického chová Zoo Ústí nad Labem[3] a Zoo Brno.
Obrázky, zvuky či videa k tématu korovec mexický ve Wikimedia Commons
Korovec mexický (Heloderma horridum) je jedním ze tří známých jedovatých ještěrů.
Die Skorpion-Krustenechse (Heloderma horridum) ist ein Vertreter der Krustenechsen (Helodermatidae). Sie gehört zu den wenigen Echsen, die Gift produzieren.
Die Skorpion-Krustenechse erreicht eine Körperlänge von 70 bis 87 Zentimetern. Die Echse hat einen großen Kopf, einen massiv aussehenden Körper und kurze Beine mit scharfen Krallen. Die Rückenseite der Echse ist neben den gewöhnlichen Schuppen mit großen punktartigen Hornschuppen bedeckt. Die Bauchseite kennzeichnen flache, kaum verknöcherte und regelmäßig in Querreihen angeordnete kleine Schilder. Auffallend ist die helle oder gelbblasse Fleckung oder Sprenkelung, welche zusammen mit der restlichen schwarzen bis dunkelbraunen Haut eine kontrastreiche, auffällige Warnfärbung ergibt.
Die in Mexiko vorkommende, dämmerungs- und nachtaktive Krustenechse lebt in Trockenwäldern und trockenen Regionen mit flachem Gestrüpp. Die Unterart Heloderma horridum charlsbogerti kommt in Guatemala vor.
Die Skorpion-Krustenechse ernährt sich von jungen Vögeln und Nagetieren, Eiern und kleineren Wirbeltieren. Die Beute wird mit dem Jacobson-Organ aufgespürt.
Die Weibchen legen in eine feuchte Erdgrube 4 bis 12 Eier. Nach 130 bis 188 Tagen schlüpfen die Jungtiere. Die Skorpion-Krustenechse erreicht nach etwa zwei Jahren ihre Geschlechtsreife.[1]
Die Skorpion-Krustenechse erzeugt in Unterlippendrüsen ein Toxin, das aus verschiedenen Komponenten besteht und zu den Zähnen des Unterkiefers weitergeleitet wird. Das darin enthaltene Gilatoxin, eine dem körpereigenen Enzym Kallikrein ähnliche Serinprotease, ist strukturell, biochemisch und funktional nahezu identisch mit dem Blarina-Toxin der Amerikanischen Kurzschwanzspitzmäuse.[2] Das Gift wird in die Bisswunde durch Kaubewegungen einmassiert.
Es gibt vier Unterarten, die Mitte 2013 den Status eigenständiger Arten erhielten[3]:
Die Skorpion-Krustenechse wird in der Roten Liste der IUCN als „nicht gefährdet“ (least concern) geführt.[4]
Die Skorpion-Krustenechse (Heloderma horridum) ist ein Vertreter der Krustenechsen (Helodermatidae). Sie gehört zu den wenigen Echsen, die Gift produzieren.
Qirtîşê mirarî (Heloderma horridum), cureyek e qirtîşên jehrî j famîleya qirtîşên pelikhistrî an Helodermatidae ku cinawira Gîla jê ye.Qirtîşê mrarî ku bi taybetî li Meksîk û başûra Guatemala têne dîtin.
Çar binecureyên qirtîşê mirarî an morikî hene:
Qirtîşê mirarî (Heloderma horridum), cureyek e qirtîşên jehrî j famîleya qirtîşên pelikhistrî an Helodermatidae ku cinawira Gîla jê ye.Qirtîşê mrarî ku bi taybetî li Meksîk û başûra Guatemala têne dîtin.
The Mexican beaded lizard (Heloderma horridum) is a species of lizard in the family Helodermatidae, one of the two species of venomous beaded lizards found principally in Mexico and southern Guatemala. It and the other members of the same genus, including the Gila monster (Heloderma suspectum), are the only lizards known to have evolved an overt venom delivery system. The Mexican beaded lizard is larger than the Gila monster, with duller coloration, black with yellowish bands. As it is a specialized predator that feeds primarily upon eggs, the primary use of its venom is still a source of debate among scientists. This venom has been found to contain several enzymes useful for manufacturing drugs in the treatment of diabetes, and research on the pharmacological use of its venom is ongoing.
Threatened throughout its range by overcollection and habitat loss, it is a CITES protected species. The Guatemalan beaded lizard (H. charlesbogerti) is one of the rarest lizards in the world, with a wild population of fewer than 200.
The beaded lizards have one close living relative, the Gila monster (H. suspectum), as well as many extinct relatives in the Helodermatidae, whose genetic history may be traced back to the Cretaceous period. The genus Heloderma has existed since the Miocene Epoch, when H. texana ranged over most of North America.[5] Because the helodermatids have remained relatively unchanged morphologically, they are occasionally regarded as living fossils.[6] Although the beaded lizards appear closely related to the monitor lizards (varanids) of Africa, Asia, and Australia, the wide geographical separation and unique features not found in the varanids indicate the beaded lizards are better placed in a separate family.[7]
The species was first described in 1829 by Arend Wiegmann as Trachyderma horridum, but he renamed it Heloderma horridum six months later.[8] Its generic name Heloderma means "studded skin", from the Ancient Greek words hêlos (ἧλος)—the head of a nail or stud—and dérma (δέρμα), meaning skin. Its specific name, horrĭdum, is the Latin word meaning rough or rude.
The four subspecies of beaded lizards, elevated to full species in 2013, are:[9]
Species Taxon author Subsp.* Common name Geographic range H. alvarezi Bogert and Martin del Campo, 1956 0 Chiapan beaded lizard Mexico: northern Chiapas to extreme northwestern Guatemala H. charlesbogertiT Campbell and Vannini, 1988 0 Guatemalan beaded lizard Guatemala: the Motagua Valley H. exasperatum Bogert and Martin del Campo, 1956 0 Rio Fuerte beaded lizard Mexico: Rio Fuerte, Rio Mayo, southern Sonora, northern Sinaloa, western Chihuahua and the Sierra Madre Occidental H. horridumT (Wiegmann, 1829) 0 Mexican beaded lizard Mexico: southern Sinaloa to OaxacaAdult beaded lizards range from 57 to 91 cm (22 to 36 in) in length. They are substantially larger than the Gila monster, which only reaches lengths of 30 to 56 cm (12 to 22 in). The snout-to-vent length of a beaded lizard averages 33 to 48 cm (13 to 19 in). The average body mass of an adult beaded lizard is 800 g (1.8 lb), about 45% heavier than the average mass of a Gila monster, with large specimens exceeding 2,000 g (4.4 lb). Maximum weight known is 4,000 g (8.8 lb)[10][11] Although males are slightly larger than females, the beaded lizards are not sexually dimorphic. Both males and females are stocky with broad heads, although the males' heads tend to be broader.[12] The beaded lizards' scales are small, beadlike, and not overlapping. Except for the underside, the majority of its scales are underlaid with bony osteoderms.[12]
Their base color is black and marked with varying amounts of yellow spots or bands, with the exception of H. alvarezi, which tends to be all black in color. The beaded lizards have short tails, which are used to store fat so they can survive during months of estivation. Unlike many other lizards, this tail does not regenerate if broken. Beaded lizards have forked, pink tongues that they use to smell, with the help of a Jacobson's organ; they stick their tongues out to gather scents and touch them to the opening of the organ when the tongue is retracted.[5]
Beaded lizards are found in the Pacific drainages from southern Sonora to southwestern Guatemala and two Atlantic drainages, from central Chiapas to southeastern Guatemala.[12] Their habitats are primarily in the desert, tropical deciduous forests, and thorn scrub forests, but are found in pine-oak forests, with elevations from sea level to 1500 m. In the wild, the lizards are only active from April to mid-November, spending about an hour per day above the ground.[13]
The Mexican beaded lizard H. horridum is found in Mexico, from Sonora to Oaxaca. The Rio Fuerte beaded lizard (H. exasperatum) is found from southern Sonora to northern Sinaloa. The Chiapan beaded lizard (H. alvarezi) is found in northern Chiapas and the depression of the Río Lagartero in Huehuetenango to northwestern Guatemala.[13] The ranges of these three species overlap, making them sympatric.[14] The Guatemalan beaded lizard (H. charlesbogerti) is the only allopatric one, separated from the nearest population (H. alvarezi) by 250 km of unsuitable habitat.[14] The Guatemalan beaded lizard is the most endangered of the species, if not of all lizards; it is found only in the dry valley of the Río Motagua in northeastern Guatemala; fewer than 200 are believed to exist in the wild.[13]
.jpg)
The beaded lizard is a specialized vertebrate nest predator, feeding primarily on bird and reptile eggs. A semiarboreal species, it is found climbing deciduous trees in search of prey when encountered above ground.[15] It occasionally preys upon small birds, mammals, frogs, lizards, and insects. Steve Angeli and Robert Applegate, noted captive breeders of the beaded lizard, have remarked that captive specimens do best on a diet of small vertebrates such as mice and rats. Confiscated wild-caught specimens can be made to feed by using egg on the prey item.[12][16]
The venom glands of the beaded lizard are modified salivary glands located in the reptile's lower jaw. Each gland has a separate duct leading to the base of its grooved teeth. When biting, the beaded lizard hangs on its victim and chews to get its venomous saliva into the wound. Although its jaw grip is strong, its unsocketed teeth are easily broken off at their bases. The beaded lizard's venom is a weak hemotoxin, and although human deaths are rare, it can cause respiratory failure. It consists of a number of components, including L-amino acid oxidase, hyaluronidase, phospholipase A, serotonin, and highly active kallikreins that release vasoactive kinins. The venom contains no enzymes that significantly affect coagulation. Almost all documented human bites (eight in the past century) have resulted from prodding captive lizards with a finger or bare foot.[17]
While invertebrates are essentially immune to the effects of this venom, effects on vertebrates are more severe and varied. In mammals such as rats, major effects include a rapid reduction in carotid blood flow followed by a marked fall in blood pressure, respiratory irregularities, tachycardia, and other cardiac anomalies, as well as hypothermia, edema, and internal hemorrhage in the gastrointestinal tract, lungs, eyes, liver, and kidneys. In humans, the effects of bites are associated with excruciating pain that may extend well beyond the area bitten and persist up to 24 hours. Other common effects of bites on humans include local edema (swelling), weakness, sweating, and a rapid fall in blood pressure. Beaded lizards are immune to the effects of their own venom.[18]
Some compounds in its venom have been shown to have pharmacological properties relating to the possible treatment of diabetes, Alzheimer's disease, and even HIV.[19] One compound, a hormone named exendin-3, is marketed by Amylin Pharmaceuticals as the drug exenatide.[20] A study in 1996 revealed that it binds to cell receptors in breast cancer cells and may stop the growth of lung cancer cells.[21]
The beaded lizard becomes sexually mature at 6–8 years, and mates between September and October. Males engage in ritual combat that often lasts several hours; the victor mates with the female.[5] The female lays her clutch of two to 30 eggs between October and December, the clutch hatching the following June or July.[12]
Young lizards are seldom seen. They are believed to spend much of their early lives underground, emerging at 2–3 years of age after gaining considerable size.[22]
The beaded lizard is surrounded by myth and superstition in much of its native range. It is incorrectly believed, for example, to be more venomous than a rattlesnake, can cause lightning strikes with its tail, or make a pregnant woman miscarry by merely looking at her. As a result of this superstition, locals often kill the lizard on sight.[22]
The seldom-seen lizard is poached and sold into the illegal exotic animal trade. It does not reproduce well in captivity, and its scarcity means a high price for collectors. As a direct result, the beaded lizard is protected by Mexican law under the category A (Threatened), and it dwells within the range of several protected areas.[23] In Guatemala, it is protected by national legislation, and part of its range is within protected areas. It is listed on Appendix II of CITES.[22]
Fewer than 200 lizards remain in the dry forest habitat of the Motagua Valley, and this species of beaded lizard (H. charlesbogerti) was facing extinction due to local extermination and loss of habitat for agricultural purposes.[22] A conservation effort has been launched known as Project Heloderma to preserve the semiarid habitat of the Motagua Valley by the Nature Conservancy and partners such as ZOOTROPIC, CONAP, the International Reptile Conservation Foundation, Lincoln Park Zoo, Zoo Atlanta, and the San Diego Zoo. This effort has been successful in getting the Guatemalan government to list the beaded lizard under the Convention on International Trade in Endangered Species as an Appendix I animal, making it illegal to export the species.[23]
The Mexican beaded lizard (Heloderma horridum) is a species of lizard in the family Helodermatidae, one of the two species of venomous beaded lizards found principally in Mexico and southern Guatemala. It and the other members of the same genus, including the Gila monster (Heloderma suspectum), are the only lizards known to have evolved an overt venom delivery system. The Mexican beaded lizard is larger than the Gila monster, with duller coloration, black with yellowish bands. As it is a specialized predator that feeds primarily upon eggs, the primary use of its venom is still a source of debate among scientists. This venom has been found to contain several enzymes useful for manufacturing drugs in the treatment of diabetes, and research on the pharmacological use of its venom is ongoing.
Threatened throughout its range by overcollection and habitat loss, it is a CITES protected species. The Guatemalan beaded lizard (H. charlesbogerti) is one of the rarest lizards in the world, with a wild population of fewer than 200.
El lagarto de chaquira, escorpión grande, lagarto de cuentas, lagarto escorpión, escorpión negro, o lagarto enchaquirado, [2] también conocido como lagarto moteado mexicano o acaltetepón (Heloderma horridum) es un lagarto venenoso de la familia Helodermatydae.
Mide aproximadamente 40 cm, con cabeza, cuerpo grande y cola corta. La punta de su cabeza es de color castaño obscuro a negro. Parte superior, lados y porción ventral son oscuros. Dorso con manchas grandes redondeadas color amarillo claro, hacia los lados del cuerpo, extremidades posteriores y cola forman bandas amarillas transversales. Parte dorsal de la cabeza, cuerpo, cola, bajo la cabeza y extremidades poseen escamas granulares redondeadas. Extremidades con dedos y garras largas. Lengua extensible y bifurcada en la punta muy notoria. Presenta glándulas de veneno.
La especie habita el sudoeste de Estados Unidos, México y Guatemala. Posiblemente su distribución actual es mucho menor que la histórica y en áreas no perturbadas. En México se distribuye a lo largo de la vertiente del Pacífico. Este lagarto se observa en selva mediana o baja caducifolia, selva baja espinosa, selva mediana subperennifolia, sabana o bosque de pino encino; generalmente se encuentra en el suelo, pero también trepa. En la costa del Pacífico vive principalmente en clima cálido subhúmedo, pero también en cálido húmedo.
La NOM-059-SEMARNAT-2010 considera a la especie como amenazada; la UICN2019-1 como de preocupación menor. Entre los principales riesgos que la amenazan se encuentra la actividad humana debido al aspecto místico y atractivo del lagarto como mascota. El desconocimiento de su biología impide criar a la especie en cautiverio manteniendo éxito reproductivo. El lagarto también es colectado para fines medicinales y afrodisíacos siendo una especie muy atractiva para el comercio y el tráfico ilegal.[2]
Este lagarto pertenece al clado de reptiles con glándulas venenosas. Es de gran tamaño alcanzando, hasta 90 centímetros de longitud y pudiendo pesar hasta cuatro kilogramos. Su piel es negra con pequeñas manchas en color amarillo o naranja y recubierta de escamas.
Son ovíparos y las hembras depositan entre cuatro y doce huevos. El periodo de incubación aproximado es de entre cuatro y cinco meses. Este lagarto es capaz de producir veneno desde su nacimiento. Su veneno tiene potencial terapéutico debido a distintos compuestos presentes en el mismo, como el exendin-3 y la helodermina entre otros. Se ha estudiado como posible tratamiento para diabetes tipo 2, alzheimer y mal de Parkinson.[cita requerida]
El lagarto enchaquirado es emparentado con el monstruo de Gila (H. suspectum) y tiene muchos parientes Helodermatidae extintos cuya historia evolutiva se remonta al periodo Cretácico. El género Heloderma ha existido desde el Mioceno, cuando H. texana se extendía sobre la mayor parte de América del Norte.[3] Debido a que los Helodermatidae no experimentaron cambios morfológicos importantes, son en ocasiones considerados como fósiles vivientes.[4]
Aunque el lagarto enchaquirado parece ser relacionado con los varánidos de África, Asia y Australia, la separación geográfica y las características únicas que no se encuentran en los varánidos, indica que el lagarto enchaquirado está mejor ubicado en una familia separada.[5]
La especie fue inicialmente descrita como horridum trachyderma por Arend Wiegmann en 1829, quien la renombró como Heloderma horridum seis meses después.[6] Su nombre de género, Heloderma, viene del griego antiguo Helos (ηλος) ('cabeza de clavo' o 'perno') y dermis (δερμα) ('piel'), y significa 'tachonado de la piel'. Su nombre de especie, horridum, es del latín y significa 'áspero' o 'rudo'.
Existen cuatro subespecies de lagarto enchaquirado:
Los lagartos enchaquirado adultos tienen un tamaño que varía entre 61 y 91 cm de largo. Es sustancialmente más grande que el monstruo de Gila, que sólo alcanza un tamaño de 30 a 41 cm. Aunque los machos son ligeramente más grandes que las hembras, los animales no presentan dimorfismo sexual. Tanto machos como hembras tienen una cabeza ancha, aunque la de los machos tiende a ser algo más ancha.[11] Las escamas del lagarto enchaquirado son pequeñas, granulares y no se superponen. A excepción de la parte inferior del animal, la mayoría de sus escamas son subyacidas de osteodermos óseos.[11]
El lagarto de chaquira, escorpión grande, lagarto de cuentas, lagarto escorpión, escorpión negro, o lagarto enchaquirado, también conocido como lagarto moteado mexicano o acaltetepón (Heloderma horridum) es un lagarto venenoso de la familia Helodermatydae.
Mide aproximadamente 40 cm, con cabeza, cuerpo grande y cola corta. La punta de su cabeza es de color castaño obscuro a negro. Parte superior, lados y porción ventral son oscuros. Dorso con manchas grandes redondeadas color amarillo claro, hacia los lados del cuerpo, extremidades posteriores y cola forman bandas amarillas transversales. Parte dorsal de la cabeza, cuerpo, cola, bajo la cabeza y extremidades poseen escamas granulares redondeadas. Extremidades con dedos y garras largas. Lengua extensible y bifurcada en la punta muy notoria. Presenta glándulas de veneno.
La especie habita el sudoeste de Estados Unidos, México y Guatemala. Posiblemente su distribución actual es mucho menor que la histórica y en áreas no perturbadas. En México se distribuye a lo largo de la vertiente del Pacífico. Este lagarto se observa en selva mediana o baja caducifolia, selva baja espinosa, selva mediana subperennifolia, sabana o bosque de pino encino; generalmente se encuentra en el suelo, pero también trepa. En la costa del Pacífico vive principalmente en clima cálido subhúmedo, pero también en cálido húmedo.
La NOM-059-SEMARNAT-2010 considera a la especie como amenazada; la UICN2019-1 como de preocupación menor. Entre los principales riesgos que la amenazan se encuentra la actividad humana debido al aspecto místico y atractivo del lagarto como mascota. El desconocimiento de su biología impide criar a la especie en cautiverio manteniendo éxito reproductivo. El lagarto también es colectado para fines medicinales y afrodisíacos siendo una especie muy atractiva para el comercio y el tráfico ilegal.
Heloderma horridum gila munstroen generoko animalia da.[3]
Ezkatadunen ordenako helodermatidoen familiako narrastia hau, muskerraren antzekoa, 60 cm inguru luzea da. Gorputz sendoa eta isats lodi biribila izaten ditu. Larrua gaztaina kolorekoa, orban horiak dituena eta garatxo itxurako ezkataz estalia du. Oso pozoi bizia du, gizakiarentzat ere arrisku handikoa. Narrastiak, txoriak eta ugaztun txikiak janez elikatzen da.[4] Mexikoko eta hegoaldeko Guatemalako eskualde lehorretan bizi da.
Heloderma horridum gila munstroen generoko animalia da.
Ezkatadunen ordenako helodermatidoen familiako narrastia hau, muskerraren antzekoa, 60 cm inguru luzea da. Gorputz sendoa eta isats lodi biribila izaten ditu. Larrua gaztaina kolorekoa, orban horiak dituena eta garatxo itxurako ezkataz estalia du. Oso pozoi bizia du, gizakiarentzat ere arrisku handikoa. Narrastiak, txoriak eta ugaztun txikiak janez elikatzen da. Mexikoko eta hegoaldeko Guatemalako eskualde lehorretan bizi da.
Skorpionilisko (Heloderma horridum) on yksi maailman kuudesta myrkyllisestä liskosta. Se elää Pohjois-Amerikan kuivilla alueilla.
Skorpionilisko voi kasvaa jopa metrin pituiseksi ja neljän kilon painoiseksi. Se on vantterajalkainen ja pyöreäpäinen. Myös sen suomut ovat pyöreitä. Skorpionilisko muistuttaa paljon sukulaistaan gilaliskoa, mutta on sitä hoikempi, pitkähäntäisempi ja ketterämpi. Liskolla on myrkkyliskoille tyypilliset vahvat leuat, joissa on myrkkyä erittävät hampaat. Häntäänsä skorpionilisko varastoi rasvaa niukkoja aikoja varten. Skorpioniliskon väri vaihtelee alalajeittain, mutta liskon väri on yleensä musta. Ruumis on usein myös keltaisten täplien kirjoma. Skorpioniliskon hännässä on neljä rengasta. Yksi alalaji on sen sijaan lähes musta.
Skorpionilisko elää vain Meksikossa ja Guatemalassa neljällä eri alueella. Alueista yksi on Tyynen valtameren rannikon läheisyydessä, toinen Sonoran osavaltiossa Meksikossa, kolmas Meksikonlahden eteläpuolella ja neljäs Guatemalassa, Motaguan laaksossa. Laji elää aavikoilla ja kuivahkoissa metsissä.
Skorpionilisko viettää suuren osan ajastaan piilotellen kolossaan. Illan tullen se vilkastuu ja lähtee etsimään saalista, jonka se haistaa kaksihaaraisella kielellään. Kieli kerää hajumolekyylejä vomeronasaalielimeen tunnistettavaksi. Keväällä ja kesällä ravintoa on paljon tarjolla, mutta talvella liskon täytyy usein paastota kuukausia. Tämän vuoksi skorpionilisko kerää paljon rasvaa häntäänsä ja pysyttelee kolossaan talvehtien kun lämpötila alkaa laskea. Keväällä se on laiha, mutta toipuu pian ja alkaa kerätä uutta rasvavarastoa. Skorpionilisko syö etenkin linnutjen ja matelijoiden munia, joita on kesällä paljon tarjolla. Pienet munat skorpionilisko nielee kokonaisina, isot se rikkoo ja latkii niiden sisällön. Skorpionilisko syö myös muita matelijoita ja pieniä nisäkkäitä, etenkin niiden poikasia. Ruokavalioon kuuluu myös hyönteisiä, sammakoita ja raatoja. Saaliinsa skorpionilisko tappaa myrkyllä. Kesäaikaan koiraat taistelevat naaraista ja purevat paljon toisiaan. Laji on immuuni omalle myrkylleen. Skorpioniliskot ovat lisääntymisikäisiä 2–3-vuotiaina ja voivat elää yli 20 vuotta.
Skorpioniliskon neljä alalajia luokiteltiin vuonna 2013 omiksi lajeikseen.:[2] Alalajit olivat:
Skorpionilisko (Heloderma horridum) on yksi maailman kuudesta myrkyllisestä liskosta. Se elää Pohjois-Amerikan kuivilla alueilla.
Heloderma horridum • Héloderme horrible
Heloderma horridum est une espèce de sauriens de la famille des Helodermatidae[1]. En français, elle est appelée Lézard perlé, Héloderme mexicain, Héloderme granuleux ou Héloderme horrible. Ce lézard ovipare se rencontre au Mexique et au Guatemala du niveau de la mer jusqu'à près de 1 500 m d'altitude dans de nombreux habitats tels des déserts, forêts de feuillus, forêts tropicales et zones broussailleuses, mais également dans les forêts de pins. Il peut mesurer de 50 à 90 cm de long − queue comprise − et peser de 800 g à 2 kg (avec un record à 4 kg) les mâles étant en général plus grands et plus trapus. Ses écailles, petites et rondes, sont très bosselées, d'où son nom de « perlé ». De couleur noire avec plus ou moins de points ou taches jaunes, il existe cependant des individus quasiment intégralement noirs. Il se nourrit principalement d'œufs d'oiseaux et de lézards mais peut aussi consommer de petits oiseaux, mammifères, insectes…
Il présente la particularité très rare chez les lézards de produire du venin par le biais de sa glande salivaire, qu'il injecte avec sa salive lorsqu'il mord. Rarement mortel pour l'Homme, son venin contient divers composés présentant un intérêt pharmacologique.
Bien que non menacé en tant qu'espèce, l'une de ses sous-espèces, Heloderma horridum charlesbogerti, constitue une population séparée des autres et quasiment décimée par l'Homme ainsi que par la destruction de son habitat : il ne resterait plus qu'environ 200 individus.
Le Lézard perlé est un reptile venimeux qui mesure entre 57 et 91 cm, dont entre 33 et 48 cm pour le corps. Il pèse en général 800 g mais peut atteindre 2 kg avec un maximum connu de 4 kg[2],[3]. Sans qu'il y ait réellement de dimorphisme sexuel les mâles sont plus gros que les femelles, avec une tête un peu plus large.
Les écailles sont petites, plutôt rondes, fortement bosselées et ne se recouvrant pas, sauf sur la face ventrale[4].
Cette espèce a une coloration noire avec des marques jaunes très irrégulières dont la quantité varie suivant les spécimens, mais les individus de la sous-espèce H. h. alvarezi tendent à être uniformément noirs. La queue est assez courte et épaisse et est utilisée pour stocker les réserves de graisse que ce lézard utilise pour survivre durant l'estivation. Il a une langue fourchue et noire qu'il utilise pour sentir[5].
Contrairement à la plupart des lézards, le Lézard perlé n'est pas capable d'autotomie et sa queue ne repousse pas si elle est endommagée.
Le Lézard perlé se rencontre au Guatemala et au Mexique dans les États du Sonora, du Sinaloa, du Nayarit, du Jalisco, du Michoacán, de Morelos, du Guerrero, d'Oaxaca et du Chiapas[1]. Il se rencontre du niveau de la mer jusqu'à près de 1 500 m d'altitude, principalement dans les déserts, les forêts de feuillus, les forêts tropicales et les zones broussailleuses, mais également dans les forêts de pins.
La sous-espèce Heloderma horridum alvarezi est la seule dont la répartition est complètement séparée des autres, formant une population allopatrique éloignée de plus de 250 km des plus proches sous-espèces[6].
Les autres sous-espèces occupent une large bande côtière le long du Pacifique, remontant presque à la limite nord du Mexique, en incluant quelques îles.
Heloderma horridum est un lézard ovipare et semi-arboricole qui est actif d'avril à mi-décembre et qui estive le reste de l'année. Sa queue, épaisse, contient des réserves de graisse utilisées pour survivre à l'estivation.
C'est un carnivore spécialisé qui se nourrit presque exclusivement d'œufs d'oiseaux et de reptiles, et il peut grimper aux arbres à la recherche de ses proies[7]. Il peut également occasionnellement se nourrir de petits oiseaux, de mammifères, de grenouilles, de lézards et d'insectes.
Le Lézard perlé est sexuellement mature à l'âge de 6 à 8 ans. C'est un ovipare qui se reproduit entre septembre et octobre. Les mâles s'affrontent dans des combats rituels durant souvent plusieurs heures et le vainqueur gagne la femelle[5]. Les femelles pondent de 2 à 30 œufs entre octobre et décembre, qui éclosent en juin ou juillet[4].
Les petits sont peu observés, et il est supposé qu'ils passent la plupart de leurs deux ou trois premières années de vie sous terre, ne sortant qu'après avoir atteint une taille suffisante[8].
C'est l'un des rares lézards venimeux. À une époque on pensait que c'était l'un des deux seuls, avec le Monstre de Gila, mais des recherches ont montré que des iguanes et des varans l'étaient aussi. Son venin est similaire à celui de certains serpents, tels que le crotale.
Les glandes à venin de ce lézard sont des glandes salivaires modifiées situées dans la mâchoire inférieure. Chaque glande a un canal menant à la base des dents rainurées. Pour injecter son venin le Lézard perlé mord et reste accroché à sa victime afin que sa salive venimeuse pénètre dans la plaie. Bien qu'il ait une mâchoire puissante, ses dents, sans racines, se rompent facilement.
Son venin est faiblement hémotoxique, et même si les décès humains sont rares il peut provoquer des insuffisantes respiratoires. Il contient de nombreux composants, comme de la sérotonine et des kallicréines qui ont des effets sur les vaisseaux sanguins, mais aucune enzyme affectant la coagulation sanguine. Quasiment toutes les morsures récentes sur des humains documentées étaient liées à des individus captifs[9].
Les invertébrés sont globalement insensibles à ce venin. Ce n'est pas le cas des vertébrés. Chez le rat on constate une chute de la pression artérielle, des problèmes respiratoires, de la tachycardie, de l'hypothermie, des œdèmes et des hémorragies. Chez l'Homme on constate de très fortes douleurs pouvant durer 24 heures, un œdème local, une chute de la pression artérielle, des suées et une faiblesse généralisée.
Le Lézard perlé est immunisé contre son propre venin[10].
Plusieurs composés de sa salive possèdent des propriétés pharmacologiques liés au diabète, à la maladie d'Alzheimer et même au SIDA[10]. L'un de ces composés est commercialisé pour son action bloquante de la croissance de cellules cancereuses[11].
Cette espèce comprend quatre sous-espèces selon Reptarium Reptile Database (17 octobre 2015)[12] :
Certains auteurs considèrent que ces sous-espèces devraient être des espèces[13], sous les noms de Heloderma horridum, Heloderma exasperatum, Heloderma charlesbogerti, Heloderma alvarezi.
L'espèce Heloderma horridum a été décrite en 1829 par le zoologiste allemand Arend Friedrich August Wiegmann sous le nom de Trachyderma horridum, mais il l'a renommée Heloderma horridum six mois plus tard[14].
Ce lézard et son proche cousin le Monstre de Gila (Heloderma suspectum), ainsi que de nombreuses autres espèces éteintes de la famille des Helodermatidae, remontent au Crétacé. Le genre Heloderma remonte lui au Miocène[5]. Les membres de cette famille ayant peu changé de morphologie depuis leur apparition, ils sont parfois considérés comme des fossiles vivants[15].
Bien que ce lézard soit assez proche des varans d'Afrique, Asie et Australie, leur séparation géographique et leurs caractéristiques uniques, qui ne se retrouvent pas chez les varans, justifient leur placement dans une famille distincte[16].
Cette espèce est classée « préoccupation mineure » (LC) sur la liste rouge de l'UICN[17].
Toutefois le lézard a mauvaise réputation sur une grande partie de son aire de répartition. Entre autres superstitions il était considéré comme plus venimeux qu'un serpent à sonnette, comme pouvant électrocuter ou comme étant capable de faire avorter une femme enceinte en la regardant. C'est pourquoi il a souvent été tué à vue[8].
Il fait également l'objet d'un commerce illégal, sa rareté signifiant des prix élevés. Il est toutefois protégé au Mexique et au Guatemala en tant qu'espèce menacée, et sa répartition comprend plusieurs aires protégées. Il est par ailleurs classé en annexe II par la CITES, sauf la sous-espèce Heloderma horridum charlesbogerti qui est classée en annexe I[18].
Cette sous-espèce, H. h. charlesbogerti, a quasiment disparu de son habitat dans la vallée de Motagua, où il reste moins de 200 spécimens en raison de l'extermination par l'Homme et de la destruction de son habitat à cause de l'agriculture[8]. Un programme de conservation de son habitat a été lancé par plusieurs organismes.
Le nom de ce genre, Heloderma vient du grec hêlos, la tête d'un clou, et du latin derma, la peau, et signifie « à la peau cloutée » en référence aux écailles particulières de cet animal. L'épithète spécifique, horridum, signifie « rugueux » en latin.
Heloderma horridum • Héloderme horrible
Heloderma horridum est une espèce de sauriens de la famille des Helodermatidae. En français, elle est appelée Lézard perlé, Héloderme mexicain, Héloderme granuleux ou Héloderme horrible. Ce lézard ovipare se rencontre au Mexique et au Guatemala du niveau de la mer jusqu'à près de 1 500 m d'altitude dans de nombreux habitats tels des déserts, forêts de feuillus, forêts tropicales et zones broussailleuses, mais également dans les forêts de pins. Il peut mesurer de 50 à 90 cm de long − queue comprise − et peser de 800 g à 2 kg (avec un record à 4 kg) les mâles étant en général plus grands et plus trapus. Ses écailles, petites et rondes, sont très bosselées, d'où son nom de « perlé ». De couleur noire avec plus ou moins de points ou taches jaunes, il existe cependant des individus quasiment intégralement noirs. Il se nourrit principalement d'œufs d'oiseaux et de lézards mais peut aussi consommer de petits oiseaux, mammifères, insectes…
Il présente la particularité très rare chez les lézards de produire du venin par le biais de sa glande salivaire, qu'il injecte avec sa salive lorsqu'il mord. Rarement mortel pour l'Homme, son venin contient divers composés présentant un intérêt pharmacologique.
Bien que non menacé en tant qu'espèce, l'une de ses sous-espèces, Heloderma horridum charlesbogerti, constitue une population séparée des autres et quasiment décimée par l'Homme ainsi que par la destruction de son habitat : il ne resterait plus qu'environ 200 individus.
La lucertola perlinata messicana (Heloderma horridum Wiegmann) è una grossa lucertola velenosa che si trova principalmente in Messico e in Guatemala. Insieme al suo congenere, il mostro di Gila (Heloderma suspectum), è l'unica lucertola ad aver sviluppato un sistema per inoculare veleno, ed è per lungo tempo stata considerata l'unica lucertola velenosa al mondo.
Vive in ambienti aridi ed è lunga circa 60 cm di cui la metà spetta alla sola coda. La lucertola perlinata messicana è un animale notturno e crepuscolare, e trascorre le ore diurne più calde rifugiato in una tana posta fra rocce e picchi. Esce dalla tana solo per dare la caccia alle piccole prede di cui si nutre, soprattutto uova di uccelli o di piccoli rettili.[2]
Possiede un veleno neurotossico simile a quello dei crotali, il cui siero agisce sul sistema nervoso, tuttavia il suo effetto non è generalmente letale per l'uomo.[2]
La narrativa sulla lucertola perlinata messicana è costellata di miti e superstizioni in gran parte della sua area nativa. Si ritiene erroneamente che il suo morso sia più velenoso di quello di un serpente a sonagli, che possa produrre fulmini con la coda, o ancora che possa far abortire una donna incinta semplicemente guardandola. Come risultato, spesso i locali uccidono la lucertola a vista.[3]
La lucertola perlinata messicana (Heloderma horridum Wiegmann) è una grossa lucertola velenosa che si trova principalmente in Messico e in Guatemala. Insieme al suo congenere, il mostro di Gila (Heloderma suspectum), è l'unica lucertola ad aver sviluppato un sistema per inoculare veleno, ed è per lungo tempo stata considerata l'unica lucertola velenosa al mondo.
Vorteøgle er en øgle som lever i vestlige deler av Mexico og Guatemala. Den er den eneste nære slektningen til den mer kjente gilaøglen.
Den er en stor øgle med kraftig kropp, stort hode, og korte, men kraftige lemmer. Halen er kort og tjukk, og kan ikke kastes av om en fiende angriper. Totallengden varierer fra 70–87 cm, så den er betraktelig større enn gilaøglen. Tunga er svart og dypt kløftet, og Jacobsons organ er sannsynligvis viktig for å finne bytte. Den har i likhet med gilaøgle et giftig bitt, men det er svært sjelden at mennesker blir bitt.
Vorteøgle er en spesialisert predator på fugle- og reptillegg, og klatrer av og til opp i trær for å sikre seg et bytte. Ellers kan den også ete små fugler og pattedyr, frosker, øgler og insekter. Hunnene legger 2–30 egg mellom oktober og desember, men de klekkes ikke før i juni–juli neste år.
Utbredelsen omfatter lave fjell med avrenning til Stillehavet i vestlige Mexico fra sørlige Sonora til Chiapas, og i tillegg er det en isolert bestand i det sørøstlige Guatemala. Innenfor dette området forekommer den i en høyde fra 400 til 1000 m over havet. Det er vanligst å finne den i tropisk lauvfellende skog, men den er også funnet i buskmark, og i eikeskoger i lav høyde. Den deles i fire underarter.
Vorteøgle er en øgle som lever i vestlige deler av Mexico og Guatemala. Den er den eneste nære slektningen til den mer kjente gilaøglen.
Den er en stor øgle med kraftig kropp, stort hode, og korte, men kraftige lemmer. Halen er kort og tjukk, og kan ikke kastes av om en fiende angriper. Totallengden varierer fra 70–87 cm, så den er betraktelig større enn gilaøglen. Tunga er svart og dypt kløftet, og Jacobsons organ er sannsynligvis viktig for å finne bytte. Den har i likhet med gilaøgle et giftig bitt, men det er svært sjelden at mennesker blir bitt.
Vorteøgle er en spesialisert predator på fugle- og reptillegg, og klatrer av og til opp i trær for å sikre seg et bytte. Ellers kan den også ete små fugler og pattedyr, frosker, øgler og insekter. Hunnene legger 2–30 egg mellom oktober og desember, men de klekkes ikke før i juni–juli neste år.
Utbredelsen omfatter lave fjell med avrenning til Stillehavet i vestlige Mexico fra sørlige Sonora til Chiapas, og i tillegg er det en isolert bestand i det sørøstlige Guatemala. Innenfor dette området forekommer den i en høyde fra 400 til 1000 m over havet. Det er vanligst å finne den i tropisk lauvfellende skog, men den er også funnet i buskmark, og i eikeskoger i lav høyde. Den deles i fire underarter.
Multimedia w Wikimedia Commons Heloderma meksykańska (Heloderma horridum) – gatunek dużej jaszczurki z rodziny helodermowatych (Helodermatidae) występującej na terenie Ameryki Północnej, głównie w Meksyku i Gwatemali. Oprócz helodermy arizońskiej jest jedynym żyjącym obecnie przedstawicielem rodziny Helodermatidae, obejmującej jaszczurki blisko spokrewnione z waranami.
Helodermy meksykańskie zasiedlają przede wszystkim suche lasy kserofityczne, cierniste lasy i zarośla, a na terenach niżej położonych – lasy dębowe. Żywią się głównie jajami i niewielkimi kręgowcami. Helodermy są jadowite, jednak ich ukąszenie rzadko jest groźne dla życia człowieka, a ofiara przeważnie opuszcza szpital po upływie doby. Niektóre składniki jadu są wykorzystywane w przemyśle farmaceutycznym.
Helodermy meksykańskie nie są bezpośrednio narażone na wyginięcie, jednak zagrożony jest podgatunek H. h. charlesbogerti, którego całkowita populacja liczy około 200 zwierząt.
Heloderma meksykańska to dość duża jaszczurka – długość od pyska do kloaki u samców wynosi średnio 38,3 cm, a łącznie z ogonem – około 67 cm. Ważą przeciętnie 833 g. Samice osiągają mniejsze rozmiary – mierzą średnio 60,9 cm (34,6 cm od pyska do kloaki), a ich masa wynosi około 2/3 kg[3]. Niektóre osobniki mogą jednak przekraczać 1 m długości i ważyć ponad 2 kg[4].
Charakterystycznymi cechami heloderm są duże, okrągłe osteodermy znajdujące się na grzbietowej stronie głowy, tułowia, kończyn i ogona[5]. Łuski są ubarwione ciemnogranatowo z wieloma nieregularnymi pomarańczowożółtymi plamami[6]. Czaszka jest masywnie zbudowana, z dużymi miejscami przyczepu mięśni i gruczołami jadowymi w żuchwie, pysk zaokrąglony i czarno ubarwiony. Oczy niewielkie i wyłupiaste. Język heloderm meksykańskich jest gruby, na końcu rozwidlony i ubarwiony różowo. Kończyny są stosunkowo krótkie, wszystkie palce zakończone mocnymi, zakrzywionymi pazurami. Ogon służy jako magazyn tłuszczu i nie odłamuje się równie łatwo jak u większości innych jaszczurek, a złamany nie regeneruje się[5]. Samce mają dłuższe ogony niż samice[7]. Hemipenis jest mały i niepodzielony[5].
Heloderma meksykańska została opisana w 1829 roku przez Arenda Wiegmanna pod nazwą binominalną Trachyderma horridum[8]. Dokładne miejsce zebrania okazu typowego jest niepewne, wiadomo jednak, że znajduje się w meksykańskim stanie Morelos, w okolicach miasta Huajintlán[4]. Wiegmann spostrzegł, że nazwa Trachyderma jest już zajęta, i jeszcze w tym samym roku przeniósł T. horridum do nowo nazwanego rodzaju Heloderma[9]. Nazwa ta pochodzi od greckich słów helos („ćwiekowana”) oraz derma („skóra”) i odnosi się do osadzonych w skórze osteoderm. Nazwa gatunkowa horridum oznacza „straszliwy”[10].
H. h. alvarezi
H. h. charlesbogerti
H. h. exasperatum
H. h. horridum
Pokrewieństwo podgatunków helodermy meksykańskiej, z zaznaczonym przewidywanym czasem rozejścia się linii ewolucyjnych (w mln lat); według Douglasa i in.[11]
Helodermy należą do nielicznej obecnie rodziny jadowitych jaszczurek Helodermatidae, która jeszcze w trzeciorzędzie była szeroko rozprzestrzeniona w Ameryce Północnej i co najmniej do późnego eocenu miała swoich przedstawicieli w Europie[12]. Helodermowate są powszechnie zaliczane do grupy Varanoidea, obejmującej również m.in. rodzinę waranowatych. Dokładne pokrewieństwo wewnątrz Varanoidea pozostaje niejasne, jednak większość naukowców zgadza się, że takson ten składa się z dwóch głównych grup: Monstersauria, której jedynymi współczesnymi przedstawicielami są helodermy, oraz kladu obejmującego rodzaje Varanus i Lanthanotus[13] (przez niektórych naukowców zaliczane do rodziny Varanidae[14], a przez innych do odrębnych Varanidae i Lanthanotidae[11]). Analizy filogenetyczne wykorzystujące cechy molekularne sugerują jednak, że Helodermatidae są bliżej spokrewnione z padalcowatymi i Shinisauridae, niż z waranami[11][14]. Niektórzy naukowcy w ogóle wyłączali Monstersauria z Varanoidea[15].
Heloderma meksykańska obejmuje cztery podgatunki różniące się budową czaszki, łusek i ubarwieniem: typowy H. h. horridum, H. h. alvarezi i H. h. exasperatum, opisane przez Bogerta i Martína del Campo w 1956[16], oraz H. h. charlesbogerti, nazwany w 1988 roku przez Campbella i Vanniniego[17]. Analizy DNA mitochondrialnego potwierdziły odrębność tych podgatunków, sugerując, że należą one do dwóch linii ewolucyjnych – H. h. alvarezi–H. h. charlesbogerti i H. h. exasperatum–H. h. horridum. Różnice w sekwencjach genomu mitochondrialnego pomiędzy nimi wynosiły od 1% pomiędzy H. h. alvarezi a H. h. charlesbogerti do 9,8% pomiędzy H. h. exasperatum a H. h. charlesbogerti. Ostatni wspólny przodek podgatunków alvarezi i charlesbogerti żył prawdopodobnie około 3,02 mln lat temu, exasperatum i horridum – 4,42 mln lat temu, a ostatni wspólny przodek wszystkich czterech podgatunków – około 9,71 mln lat temu[11]. Reiserer, Schuett i Beck (2013) w swojej rewizji gatunku H. horridum podnieśli jego cztery podgatunki do rangi odrębnych gatunków[18].
Helodermy meksykańskie zasiedlają przede wszystkim suche lasy kserofityczne, cierniste lasy i zarośla, a na terenach niżej położonych – lasy dębowe[2]. Są jaszczurkami aktywnymi w dzień – największa aktywność przypada na godziny 16–20, a mniejsza – na 7–10. Średnia miesięczna temperatura ciała helodermy podczas odpoczynku w norze waha się od 19,9 °C w grudniu do 28,5 °C w lipcu. Najniższą temperaturę ciała H. horridum zanotowano w styczniu (17,7 °C), a najwyższą – w lipcu (37,2 °C). Zwierzę jest aktywne, gdy temperatura jego ciała wynosi 22,5–36 °C. Helodermy meksykańskie są aktywniejsze od arizońskich – na powierzchni ziemi spędzają przeciętnie 121 godzin rocznie, podczas gdy arizońskie – 75 godzin[3]. Maksymalna prędkość osiągana przez przedstawicieli obu tych gatunków jest zbliżona i wynosi około 1,7 km/h. Większość jaszczurek rozwija co najmniej dziesięciokrotnie większą szybkość. Prawdopodobnie helodermy utraciły zdolność do szybkiego biegu ze względu na swoje przystosowania obronne, obejmujące skryty tryb życia i jad. Są jednak stosunkowo wytrzymałe – przy temperaturze ciała około 31 °C potrafią biegać z prędkością 1 km/h przez około 16 minut[19].
Po nadejściu lata helodermy estywują, a budzą się podczas lipcowych lub sierpniowych obfitych opadów deszczu i rozkwitu roślinności[20]. Większość dnia spędzają przeważnie w norach bądź jamach, które wykopują same lub zajmują już gotowe[6]. Helodermy polują na owady i plądrują gniazda gadów, ptaków i ssaków[3], gdzie zjadają młode zwierzęta i jaja. Przeważnie heloderma chwyta jajo i miażdży je w szczękach, po czym połyka wraz ze skorupką. Niekiedy w momencie połykania jajo nie jest jeszcze w pełni zmiażdżone. Obserwowano również przypadki, w których jaszczurki rozbijały jaja poza jamą gębową i wypijały jego zawartość[21]. Pokarm zdobywają nieregularnie i często poszczą przez długi czas, korzystając z zapasów tłuszczu zgromadzonych w ogonie. Głównym zmysłem, którym helodermy posługują się podczas polowania, jest węch. Wrażenia węchowe odbierają za pomocą rozdwojonego języka, skąd docierają one do niezwykle czułego narządu Jacobsona, mieszczącego się w głębi podniebienia[6].
Gody i kopulacja najwcześniej odbywają się u H. h. horridum, od maja do lipca, a najpóźniej – we wrześniu–listopadzie – u H. h. exasperatum[22]. Przed ich rozpoczęciem samce toczą walki o samice, w trakcie których stojąc na bocznych kończynach i podpierając się ogonem tworzą ze swych ciał łuk, i splatają się z przeciwnikiem, którego próbują przewrócić na grzbiet[23]. Samce mające dłuższy i silniejszy ogon są w stanie utworzyć wyższy łuk i mają większe szanse na zwycięstwo[7]. Po zakończeniu okresu godowego samica składa do uprzednio wykopanej jamy od dwóch do trzydziestu jaj, przeważnie około 10[22]. H. h. alvarezi jest mniejsza od pozostałych podgatunków, dlatego prawdopodobnie składa mniej jaj[16]. Na całym zasięgu występowania helodermy meksykańskie wykluwają się i opuszczają gniazda wraz z nadejściem letniego monsunu, co oznacza, że niektóre jaja mogą inkubować przez około pół roku[24]. Po wykluciu jaszczurki mierzą około 20 cm i od razu są jadowite[20]. Dorastają po około 6–8 latach, a przeważnie żyją 20–30 lat. Przynajmniej niektóre osobniki mogą jednak żyć ponad 40 lat[22].
W drugiej połowie XIX wieku pierwsi autorzy zasugerowali, że helodermy mogą być jadowite, jednak dopiero w latach 80. tego stulecia zbadano anatomię gruczołów jadowych i przeprowadzono eksperymenty dowodzące toksyczności wydzielin śliny dla innych zwierząt. Niektórzy autorzy podważali jednak teorię o jadowitości heloderm, a inni wprost stwierdzali, że nie wytwarzają one jadu. Dopiero w latach 20. XX wieku powszechnie zaakceptowano fakt, że helodermy są jadowite[25].
Przez długi czas helodermy uznawano za jedyne jadowite jaszczurki[6], jednak późniejsze analizy dowiodły, że system jadowy występuje powszechnie u łuskonośnych, a u współczesnych jaszczurek jest obecny również u waranów i przedstawicieli Iguania[26].
Aparat jadowy helodermy, podobnie jak u węży, składa się z parzystych gruczołów jadowych, będących przekształconymi śliniankami, oraz zębów. W odróżnieniu jednak od węży gruczoły jadowe tych jaszczurek zlokalizowane są na żuchwie. Mają one wiele rowkowanych zębów jadowych – 6–11 w żuchwie i 8–10 w szczęce[6]. Największe i mające najgłębsze kanaliki zęby jadowe znajdują się w kości zębowej – mierzą do 6 mm długości. Zęby kości szczękowej są mniejsze i mają płytsze rowki[25]. Ujścia gruczołów jadowych są oddalone od zębów, więc by jad wpłynął do ran ofiary, heloderma musi długo trzymać ją w szczękach. Często też przekrzywia głowę na boki lub przewraca się na plecy, co ułatwia spłynięcie jadu[6].
Spośród jadów wytwarzanych przez gady jad heloderm wyróżnia się największą liczbą bioaktywnych peptydów[27]. Wyizolowano ich dotąd cztery: helospektynę I i II, heloderminę oraz eksendynę-3 (u H. suspectum – eksendynę-4). Jedyną toksyną krwotoczną wyizolowaną z jadu heloderm jest glikoproteina horridum toxin, występująca tylko u heloderm meksykańskich – nieco przypominająca strukturą gilatoksynę obecną w jadzie heloderm arizońskich, lecz odrębna[25]. Jad H. h. charlesbogerti jest silniejszy niż jad pozostałych podgatunków[28].
Helodermy żywią się niemal wyłącznie jajami i małymi, powolnymi zwierzętami, do zabicia których jad nie jest potrzebny. Nie ma on również właściwości umożliwiających rozkład tkanek, a tym samym nie może służyć do wstępnej obróbki pokarmu. Jad wyewoluował u heloderm prawdopodobnie jako ochrona przed drapieżnikami, gdyż jaszczurki te poruszają się wolno i przeważnie nie są w stanie uciec przed zagrożeniem[25].
Bezkręgowce są praktycznie niewrażliwe na jad heloderm, a reakcje na niego u kręgowców różnią się: zwierzęta zmiennocieplne są na niego znacznie odporniejsze, niż stałocieplne. Dla ssaków jest w przybliżeniu równie toksyczny, co jad grzechotnika teksaskiego, a do efektów jego działania należą m.in.: gwałtowny spadek przepływu krwi w tętnicach szyjnych i ciśnienia krwi, nieregularny oddech, tachykardia, hipotermia, obrzęk, krwawienia wewnętrzne przewodu pokarmowego, płuc, oczu, wątroby i nerek. U psów i kotów jad może doprowadzić do wypróżnień, wymiotów, ślinotoku i obfitego łzawienia. Objawy u ludzi obejmują m.in. miejscowy obrzęk, osłabienie, zwiększoną potliwość, spadek ciśnienia krwi. Większość ofiar ukąszeń heloderm opuszcza szpital po 24 godzinach, a całkowicie powraca do zdrowia po około dwóch tygodniach[25], jednak w 1922 roku Marie Phisalix opisała ukąszenie helodermy arizońskiej, po którym niektóre dolegliwości utrzymywały się przez blisko 5 miesięcy[29]. Poważniejsze przypadki wymagają 48-godzinnej hospitalizacji[25].
Niektóre składniki jadu heloderm, jak np. helotermina i w szczególności eksendyna-3, są wykorzystywane w przemyśle farmaceutycznym[25].
Helodermy są bardzo spokojnymi jaszczurkami, a do przypadków ugryzień dochodzi najczęściej przy próbach łapania lub drażnieniu – w przeważającej większości zwierząt trzymanych w niewoli[6]. Najczęściej kąsanym miejscem ciała są ręce, zwłaszcza dłonie[25].
Zasięg występowania helodermy meksykańskiej obejmuje tereny od południowej Sonory do południowo-zachodniej Gwatemali i od środkowego Chiapas do południowo-wschodniej Gwatemali[22]. H. h. charlesbogerti występuje endemicznie w dolinie Motagua we wschodniej Gwatemali, a od pozostałych populacji heloderm meksykańskich oddziela ją około 230 km[17]. Helodermy meksykańskie spotykane są do wysokości około 1000 m n.p.m.[2]
Całkowita liczebność H. horridum jest prawdopodobnie wysoka, jednak zwierzę to jest rzadko spotykane. Ze względu na szeroki zasięg występowania, zasiedlanie dużej liczby obszarów chronionych i niewielkie prawdopodobieństwo szybkiego spadku liczebności w sporządzanej przez Międzynarodową Unię Ochrony Przyrody i Jej Zasobów Czerwonej księdze gatunków zagrożonych heloderma meksykańska jest klasyfikowana jako gatunek najmniejszej troski[2]. Najbardziej zagrożonym podgatunkiem jest H. h. charlesbogerti, którego całkowita populacja obejmuje mniej niż 200 jaszczurek[30]. Podgatunek ten znajduje się w I aneksie konwencji o międzynarodowym handlu dzikimi zwierzętami i roślinami gatunków zagrożonych wyginięciem, a pozostałe podgatunki – w aneksie II[31].
Głównym zagrożeniem dla heloderm meksykańskich są różnego rodzaju wylesiania, zabijanie jaszczurek przez ludzi[2] oraz nielegalne chwytanie ich dla prywatnych hodowców[30].
Ze względu na wygląd i jadowitość helodermy meksykańskie były przez długi czas popularnymi zwierzętami w ogrodach zoologicznych, mimo iż rozmnażają się w nich stosunkowo rzadko[32]. W niewoli rozmnażają się jednak przedstawiciele najbardziej zagrożonego wyginięciem podgatunku – H. h. charlesbogerti[33]. Jego populacje są monitorowane za pomocą przekaźników radiowych zakładanych niektórym jaszczurkom[30].
Ludzie interesowali się helodermami jeszcze na długo przed przybyciem europejskich kolonizatorów do Ameryki. Wielu rdzennych mieszkańców tych terenów, w tym członkowie kultur zachodniego Meksyku, uważało, że helodermy mają moce duchowe, dzięki którym potrafią wywoływać choroby. Również dzisiaj drewniane figurki (alebrijes) z Oaxaca przedstawiające helodermy ukazują je jako zwierzęta demoniczne. Dawniej uważano, że helodermy są w stanie przewidywać deszcze, co prawdopodobnie wiąże się z faktem, że na niektórych terenach jaszczurki te stają się bardziej aktywne na kilka tygodni przed deszczami i często spotyka się je na powierzchni po ich rozpoczęciu[10].
W 1959 roku wydany został niskobudżetowy hollywoodzki horror The Giant Gila Monster w reżyserii Raya Kellogga, opowiadający o olbrzymiej helodermie zabijającej ludzi – w roli tytułowego potwora wystąpiła jednak heloderma meksykańska (ang. beaded lizard), a nie arizońska (ang. Gila monster)[10].
Heloderma meksykańska (Heloderma horridum) – gatunek dużej jaszczurki z rodziny helodermowatych (Helodermatidae) występującej na terenie Ameryki Północnej, głównie w Meksyku i Gwatemali. Oprócz helodermy arizońskiej jest jedynym żyjącym obecnie przedstawicielem rodziny Helodermatidae, obejmującej jaszczurki blisko spokrewnione z waranami.
Helodermy meksykańskie zasiedlają przede wszystkim suche lasy kserofityczne, cierniste lasy i zarośla, a na terenach niżej położonych – lasy dębowe. Żywią się głównie jajami i niewielkimi kręgowcami. Helodermy są jadowite, jednak ich ukąszenie rzadko jest groźne dla życia człowieka, a ofiara przeważnie opuszcza szpital po upływie doby. Niektóre składniki jadu są wykorzystywane w przemyśle farmaceutycznym.
Helodermy meksykańskie nie są bezpośrednio narażone na wyginięcie, jednak zagrożony jest podgatunek H. h. charlesbogerti, którego całkowita populacja liczy około 200 zwierząt.
O lagarto-de-contas (Heloderma horridum) é uma espécie de lagarto peçonhento encontrado principalmente no México e no sul da Guatemala. Ao lado de seu congênere, o Monstro-de-gila (Heloderma suspectum), é o único lagarto a ter desenvolvido um sistema produtor de veneno, e tem sido considerado o único lagarto venenoso existente. O lagarto-de-contas é maior que o monstro-de-gila, possui coloração mais opaca, preta com faixas amareladas e com largura que varia de acordo com a subespécie. Predador especializado, alimenta-se primariamente de ovos, o que torna seu veneno um constante tema de debate entre os especialistas. Porém, foram encontradas em sua peçonha diversas enzimas com potencial farmacêutico, pesquisas estão em curso com foco na produção de drogas contra o diabetes.
Ameaçado por toda a sua extensão territorial por caça indiscriminada e perda de habitat, é um animal protegido pelo CITES. A subespécie H. h. charlesborgeti é um dos lagartos mais raros do mundo, com população estimada em menos de 200 indivíduos.
O lagarto-de-contas tem parentesco com o monstro-de-gila (Heloderma suspectum), assim como muitos outro parentes extintos de sua família, cuja evolução pode ser traçada até o período Cretáceo. O gênero Heloderma existe desde o Mioceno, quando H. texana vivia na maior parte da América do Norte.[1] Uma vez que não mudaram muito morfologicamente, os membros da família são ocasionalmente considerados fósseis vivos.[2] Embora o lagarto-de-contas pareça intimamente ligado aos lagartos-monitores da África, Ásia e Austrália, a gigantesca separação territorial e características únicas não encontradas nos monitores indicam que o H. horridum fica melhor colocado em uma família separada.[3]
A espécie foi primeiramente descrita em 1829 por Arend Friedrich August Wiegmann como Trachyderma horridum, porém, ele renomeou-o Heloderma horridum seis meses depois.[4] O nome de seu gênero Heloderma significa "pele cravejada", do grego antigo hêlos (ἧλος) —prego —[5] e dérma (δέρμα) — pele.[6] Seu nome específico, Horrĭdum, é a palavra latina para grosseiro ou rude.
Existem quatro subespécies catalogadas:
O comprimento dos indivíduos adultos varia de 24 centímetros (24 polegadas) a 91 centímetros (36 polegadas). São consideravelmente maiores que os monstros-de-gila, cujo comprimento varia de 30 centímetros (12 polegadas) a 41 centímetros (16 polegadas). Embora os machos sejam um pouco maiores que as fêmeas, não se considera que esses lagartos possuem dimorfismo sexual. Tanto machos quanto fêmeas são grossos e com cabeças largas, contudo os machos tendem a ser mais encorpados.[11] As escamas do lagarto-de-contas são pequenas, em formato de contas e sem sobreposição. Com exceção da parte inferior do animal, a maioria de suas escamas são fortalecidas por osteodermas ósseas.[11]
Sua cor básica é o preto e marcado com quantidades variadas de manchas ou faixas amarelas, com exceção do H. h. alvarezi, que geralmente é todo negro. O lagarto-de-contas possui uma pequena cauda que é usada para armazenar gordura que permite ao animal sobreviver a meses de estivação. Diferente de outros lagartos, esses não fazem autotomia e não conseguem recuperar partes perdidas de seu corpo. O lagarto-de-contas possui uma língua bifurcada, que usa para sentir o cheiro das coisas, com a ajuda do órgão de Jacobson; ele coloca a língua para fora para reunir aromas e depois toca o órgão quando retrai a língua.[1]
O lagarto-de-contas é encontrado nas drenagens do Pacífico do sul de Sonora ao sudoeste da Guatemala e em duas drenagens do Atlântico, da região central de Chiapas ao sudeste da Guatemala.[11] Seu habitat é primariamente as florestas caducifólias tropicais e locais com vegetação espinhenta, mas é encontrado em florestas de pinheiros e carvalhos, com até 1500 metros acima do nível do mar. Na natureza, os animais são ativos apenas entre os meses de abril até o meio de novembro, permanecendo cerca de uma hora por dia acima do solo.[12]
A subespécie H. h. horridum é encontrada no México, de Sonora a Oaxaca. O lagarto-de-contas-de-rio-fuerte (H. h. exasperatum) é encontrado do sul de Sonora ao norte de Sinaloa. O alcance da variante negra ( H. h. alvarezi) vai do norte de Chiapas e a depressão do Río Lagartero em Huehuetenango ao noroeste guatemalteco.[12] Os alcances dessas três subespécies se coincidem, tornando-as simpátricas.[13] A subespécie de Motagua Valley (H. h. charlesbogerti) é a única alopátrica, está distante 250 km de habitat inadequado da população mais próxima (H. h. alvarezi).[13] A última também é a mais ameaçada das quatro variedades, se não de todos os lagartos do planeta, sendo somente encontrada no vale seco do Rio Motagua, no nordeste da Guatemala. Acredita-se que haja menos de 200 indivíduos na natureza.[12]
.jpg)
.jpg)
.jpg)
SA
|coautores= (ajuda) O lagarto-de-contas (Heloderma horridum) é uma espécie de lagarto peçonhento encontrado principalmente no México e no sul da Guatemala. Ao lado de seu congênere, o Monstro-de-gila (Heloderma suspectum), é o único lagarto a ter desenvolvido um sistema produtor de veneno, e tem sido considerado o único lagarto venenoso existente. O lagarto-de-contas é maior que o monstro-de-gila, possui coloração mais opaca, preta com faixas amareladas e com largura que varia de acordo com a subespécie. Predador especializado, alimenta-se primariamente de ovos, o que torna seu veneno um constante tema de debate entre os especialistas. Porém, foram encontradas em sua peçonha diversas enzimas com potencial farmacêutico, pesquisas estão em curso com foco na produção de drogas contra o diabetes.
Ameaçado por toda a sua extensão territorial por caça indiscriminada e perda de habitat, é um animal protegido pelo CITES. A subespécie H. h. charlesborgeti é um dos lagartos mais raros do mundo, com população estimada em menos de 200 indivíduos.
Heloderma horridum là một loài thằn lằn trong họ Helodermatidae. Loài này được Wiegmann mô tả khoa học đầu tiên năm 1829.[2] Loài thằn lằn này được tìm thấy chủ yếu ở Mexico và miền nam Guatemala. Nó và đồng loại của con quái vật Gila (Heloderma suspectum) là những loài thằn lằn đã tiến hóa một hệ thống phân phối nọc công khai.
.jpg)
Bài viết liên quan đến bộ bò sát có vảy này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Heloderma horridum là một loài thằn lằn trong họ Helodermatidae. Loài này được Wiegmann mô tả khoa học đầu tiên năm 1829. Loài thằn lằn này được tìm thấy chủ yếu ở Mexico và miền nam Guatemala. Nó và đồng loại của con quái vật Gila (Heloderma suspectum) là những loài thằn lằn đã tiến hóa một hệ thống phân phối nọc công khai.
墨西哥精蜥（学名：Heloderma horridum）又称珠毒蜥，是毒蜥屬下的一种蜥蜴，主要分布在墨西哥和危地马拉南部，能分泌毒液。該物種所屬的毒蜥屬，為目前已知唯一會分泌毒液的蜥蜴屬別。墨西哥毒蜥体型較同屬的美国毒蜥大，体色更为黯淡，且身体上有淡黄色的斑点与条带。它是肉食动物，主要以爬行动物與鳥類的蛋为食。墨西哥毒蜥分泌的毒液对人类的用处尚有争议，不过，科学家已经发现了其中的几种酶可能可以用来生产抗糖尿病药，相关的药物学研究仍在进行中。
墨西哥毒蜥目前正面临着过度捕杀和棲息地破壞的问题，并受到瀕危野生動植物種國際貿易公約的保护。
珠毒蜥屬於毒蜥科，該科的谱系历史可追溯到白垩纪。毒蜥属早在中新世就已出現，其中德克萨斯毒蜥（H. texana ）在当时广泛分布于北美的大部分地区。毒蜥在形态学上相对保留較多祖徵，所以它们有时也被视作活化石[3]。尽管毒蜥与非洲、亚洲和澳大利亚的巨蜥亲缘关系密切，但其拥有（巨蜥所没有的）广泛的地理隔离和独特的生物学特征；这表明，毒蜥属更适合于一个独立的分支[4]。
1829年，阿伦德·威格曼（英语：Arend Friedrich August Wiegmann）首次将该物种的学名定名为：Trachyderma horridum ，但他6个月后又将其更名为 Heloderma horridum [5]。 它的属名「Heloderma」，意为“布满颗粒的的皮肤”，源自古希腊语单词「ἧλος」——意为「螺柱或钉子的头部」和「δέρμα」（dérma），——意为「皮肤」。它的种名「horrĭdum」，是拉丁语中的单词，意为「粗糙的」。
墨西哥毒蜥曾被分為四個亞種。2013年，四個亞種皆被提升為物種[6]。
二名法学名 常用名 命名者 地理分布 Heloderma alvarezi 恰帕斯珠毒蜥 查尔斯 · 博格特（英语：Charles Mitchill Bogert） 和 马丁 · 坎普（Martin Del Campo）；于1956年命名 墨西哥恰帕斯州到危地马拉的西北边境 Heloderma charlesbogertiT 危地马拉珠毒蜥 乔纳森 · 坎贝尔（英语：Jonathan Atwood Campbell） 和 万尼尼（Vannini）；于1988年命名 危地马拉东北部莫塔瓜河谷 Heloderma exasperatum 富埃尔特珠毒蜥 查尔斯 · 博格特 和 马丁 · 坎普；于1956年命名 墨西哥索诺拉州南部到锡那罗亚州北部的加利福尼亚湾沿岸 Heloderma horridumT 墨西哥毒蜥 维格曼；于1829年命名 墨西哥索诺拉州南部和瓦哈卡州成年墨西哥毒蜥体长约57至91 cm（22至36英寸）。它们比美国毒蜥大得多，后者的体长仅有30至56 cm（12至22英寸）。墨西哥毒蜥从吻部至泄殖腔的长度约33至48 cm（13至19英寸）。成年墨西哥毒蜥的平均体重约为800 g（1.8磅），约为美国毒蜥平均体重的1.45倍，其中大型个体的重量可超过2,000 g（4.4磅）。已知最大的个体重量为4,000 g（8.8磅）[7][8] 虽然雄性比雌性体型稍大，但其并非两性异形。该种蜥蜴雌雄两性都有粗壮的头部，但雄性的往往更加宽广。[9]墨西哥毒蜥的鳞片很小，呈串珠状，而且不重叠。除腹部外，其大部分鳞片都由骨内膜（英语：Osteoderm）（骨状真皮）覆盖。[10]
珠毒蜥的体色大都接近黑色，但其身上有数目不一的黄色斑点或条带；而恰帕斯珠毒蜥的体色则接近全黑。墨西哥毒蜥的尾巴很短，主要用于储存脂肪，可支撑其在长达数月的夏眠（英语：Aestivation）中存活。不像许多其他蜥蜴会在遇到危险时断尾求生，它们不会自断其尾，且尾巴一旦断裂便不能再生。墨西哥毒蜥有一个分岔的粉色舌头，可以与犁鼻器协作以产生嗅觉。它们会伸出舌头收集气味，并在舌头缩回时将其接触到犁鼻器的开口处以产生嗅觉。[11]
珠毒蜥主要栖息于从索诺拉州南部到危地马拉西南部的太平洋沿岸，以及恰帕斯州中部和危地马拉东南部的两处大西洋沿岸。[12]它们的栖息地主要分布在沙漠、热带落叶林和旱地灌木林（英语：Deserts and xeric shrublands），但也曾见于海拔1500米的松树橡树林。在野外环境中，珠毒蜥的活跃期为每年四月到十一月中旬，它们每天在地表活动的时间约为一个小时。[13]
毒蜥属中有很多物种，其中墨西哥毒蜥被发现于索诺拉州和瓦哈卡州。富埃尔特珠毒蜥被发现于从索诺拉州南部到錫那羅亞州北部的加利福尼亚湾沿岸。恰帕斯珠毒蜥被发现于恰帕斯州北部和危地马拉西北部韦韦特南戈市的Río Lagartero洼地。恰帕斯珠毒蜥往往是全黑色、棕色或灰色。[13]这三个亚种活动范围相互重叠，属于同域物种（英语：sympatric）。危地马拉珠毒蜥是唯一的异域物种（英语：allopatric），分布在危地马拉东北部莫塔瓜河谷的干谷（干旱森林）中。[14]与最近的恰帕斯珠毒蜥种群相距约250公里。[15]据称目前该物种野外只有不到200只，属濒危物种。[16]
墨西哥毒蜥喜欢掏脊椎动物的巢穴，主要以鸟类和爬行动物的蛋为食。它是一种半树栖物种，有时也会爬到树上寻找猎物。[17]墨西哥毒蜥偶尔也会捕食小鸟、哺乳动物、青蛙、其它蜥蜴和昆虫。著名的毒蜥饲养员史蒂夫 · 安吉利和罗伯特 · 阿普尔盖特指出：圈养的墨西哥毒蜥最适合使用小型脊椎动物（如小鼠和大鼠）喂养。而从野外捕获的野生蜥蜴可以使用鸡蛋喂养。[18][19]
墨西哥毒蜥的毒腺位于其下颌，由爬行动物的唾液腺进化而来；每个腺体都有一根单独的导管，通向其槽牙的基部。当其进行攻击时，它会黏附在被攻击者的身上，并通过撕咬使其混有毒液的唾液进入受害者的伤口。虽然其下颚撕咬能力很强，但是其没有牙根的牙齿很容易从基部折断脱落。墨西哥毒蜥的毒液是一种微弱的血毒素（英语：hemotoxin）；虽然目前罕有引起人类死亡的案例，但可以确定的是，它会引起呼吸衰竭。其毒液由很多成分组成：包括L-氨基酸氧化酶、透明质酸酶、磷脂酶A、血清素和用于释放血管活性激肽的高活性激肽释放酶（英语：kallikrein）。但是，其毒液中不含对凝血有显著影响的酶。迄今为止，几乎所有记录在案的咬伤人类的事件（在过去的一个世纪中共有八次）都是由于用手或赤脚玩弄被俘获的蜥蜴而导致的。[20]
相较于无脊椎动物，墨西哥毒蜥的毒液对脊椎动物的危害更为严重。其毒液会导致如大鼠等哺乳动物出现颈动脉血流量迅速减少，随后血压显著下降，继而呼吸变得不规则，并出现心动过速和其他心脏异常；也可能会出现体温过低，水肿，以及眼睛、消化道、肺、肝脏和肾脏等器官的内出血等症状。人类被墨西哥毒蜥咬伤后会极度痛苦，且疼痛的部位可能远远超出被咬伤的部位，并持续长达24个小时。 人类中毒后的其他常见症状包括局部水肿、虚汗以及血压迅速下降。但是，墨西哥毒蜥的毒液对自身及同类无效，对无脊椎动物也基本无效。[21]
但是最近的研究表明，其毒液中的一些化合物可能对糖尿病、阿尔茨海默病甚至艾滋病等疾病的治疗起到一定的药理学作用。[22] 1996年的一项研究显示，一种名为exendin-3的激素可以与乳腺癌细胞细胞膜表面的受体结合以抑制其增殖，其对肺癌细胞的增殖或也能起到抑制作用。[23] 目前，这种激素已经由阿莫林制药（英语：Amylin Pharmaceuticals）公司以艾塞那肽（英语：exenatide）为名作为药品销售。[24]
墨西哥毒蜥在6~8岁时性成熟；它们通常在9月至10月交配，在交配之前，雄性之间会进行一次持续数小时的仪式性战斗（英语：Agonistic behaviour），战胜者与雌性交配。[11] 交配后，雌性蜥蜴会在10~12月之间产下2~30枚卵，这些卵会于次年6~7月完成孵化。[18]
目前很少见到幼年的墨西哥毒蜥。一般认为，它们幼年的大部分时间在地下度过，等发育到一定程度后（约2~3岁时）才会出现于地表。[25]
墨西哥毒蜥在其栖息地附近（英语：Range (biology)）的当地文化中有很多神话与迷信。例如：人们误认为它比响尾蛇更有毒；其尾巴可能会导致雷击；或者是注视它的孕妇会流产。由于这种迷信思想的存在，当地人经常在看到墨西哥毒蜥时杀死它们。[26]
比较罕见的蜥蜴会被偷猎并在动物黑市中非法买卖。这些蜥蜴的一些特征是圈养蜥蜴所没有的；所以，其稀缺性与独特性使得收藏家们开出了很高的价格。偷猎所导致的直接后果是，墨西哥毒蜥的种群数量大幅锐减，并被墨西哥法律纳入濒危保护动物名单，属于A类（濒危）保护级别；并且只在若干自然保护区内仍有分布。[27]在危地马拉，墨西哥毒蜥也受国家法律保护，其部分栖息地被划为了自然保护区；这些保护区在CITES（濒危野生动植物物种国际贸易公约）的附录Ⅱ中列出。[26]
目前，有不到200只危地马拉珠毒蜥栖息在莫塔瓜河谷的干旱森林（英语：Tropical and subtropical dry broadleaf forests）（热带和亚热带干阔叶林）中，由于当地人的捕杀以及开垦农田导致它们的栖息地被破坏，这种蜥蜴濒临灭绝。[26] 目前，美国大自然保护协会及其合作伙伴 ZOOTROPIC、CONAP、国际爬行动物保护基金会、林肯公园动物园（英语：Lincoln Park Zoo）、亚特兰大动物园（英语：Zoo Atlanta）以及圣迭戈动物园已经联合启动了一项名为“毒蜥属保护工程”的项目以保护莫塔瓜河河谷的半干旱毒蜥栖息地。这项工程已经成功地使危地马拉政府将毒蜥列入濒危物种国际贸易公约的附录Ⅰ中，因此出口这些物种是非法的。[27]
.jpg)
|date=中的日期值 (帮助)
墨西哥精蜥（学名：Heloderma horridum）又称珠毒蜥，是毒蜥屬下的一种蜥蜴，主要分布在墨西哥和危地马拉南部，能分泌毒液。該物種所屬的毒蜥屬，為目前已知唯一會分泌毒液的蜥蜴屬別。墨西哥毒蜥体型較同屬的美国毒蜥大，体色更为黯淡，且身体上有淡黄色的斑点与条带。它是肉食动物，主要以爬行动物與鳥類的蛋为食。墨西哥毒蜥分泌的毒液对人类的用处尚有争议，不过，科学家已经发现了其中的几种酶可能可以用来生产抗糖尿病药，相关的药物学研究仍在进行中。
墨西哥毒蜥目前正面临着过度捕杀和棲息地破壞的问题，并受到瀕危野生動植物種國際貿易公約的保护。
ワシントン条約附属書II 分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 爬虫綱 Reptilia 目 : 有鱗目 Squamata 亜目 : トカゲ亜目 Sauria 下目 : オオトカゲ下目 Platynota 科 : ドクトカゲ科 Helodermatidae 属 : ドクトカゲ属 Heloderma 種 : メキシコドクトカゲ H. horridum 学名 Heloderma horridumメキシコドクトカゲ（Heloderma horridum）は、爬虫綱有鱗目ドクトカゲ科ドクトカゲ属に分類されるトカゲ。
全長50-70センチメートル、最大で100センチメートル以上に達する[3]。頭胴長42-60センチメートル[1]。同科のアメリカドクトカゲと比べるとより大型で細長い[1]。尾は長く頭胴長の65%以上に達し、先端に向かうにつれ細くなる[3]。英名は鱗の隆起（キール）が、ビーズ状であることに由来する[2]。体色は黄褐色や淡赤褐色で、頭部や四肢の先端はより暗色[1]。全身が暗褐色の個体もいる[1]。胴体や尾に網目状に暗褐色の斑紋が入る[1]。
乾燥した熱帯落葉樹林やアカシアからなる藪地などに生息する[1][2]。地表棲だが、樹上に上ることもある[1]。薄明薄暮性で、昼間は地面に空いた穴（乾季）や木の根元、樹洞、樹上（雨期）などで休む[2]。夏季および雨期には夜間に[2]、冬季には昼間に活動することもある[1]。危険を感じると口を開けて威嚇する[2]。
食性は動物食で、爬虫類やその卵、鳥類の卵や雛、小型哺乳類、昆虫などを食べる[1][2][3]。
繁殖形態は卵生。1回に約10個の卵を産む[1]。卵は翌春に孵化する[3]。
宅地や農地開発による生息地の破壊、道路建設による生息地の分断などにより生息数は減少している[1]。
ペットとして飼育されることもあり、日本にも輸入されている。2006年に動物愛護法により特定動物に指定されたため、2013年現在日本で本種を飼育するにあたり獣医師によるマイクロチップの埋め込みおよび個体登録、地方自治体の許可が必要になる[2]。取扱いには細心の注意を払い、革手袋を着用して絶対に素手で扱わないなどの安全対策を怠らないようにする[2]。
メキシコドクトカゲ（Heloderma horridum）は、爬虫綱有鱗目ドクトカゲ科ドクトカゲ属に分類されるトカゲ。
멕시코독도마뱀(Heloderma horridum)은 독도마뱀과 독도마뱀속에 속하는 도마뱀의 일종이다.
몸길이는 50-100cm으로 독도마뱀과 최대종이다. 아메리카독도마뱀과 비슷하지만 몸이 가늘고 길다. 체색은 황갈색이나 적갈색이고, 검은색 또는 흑갈색의 그물모양의 무늬가 있다. 머리와 다리 끝은 검다. 전신이 검은 경우도 있다. 영명의 Beaded은 "구슬같은"의 의미로, 비늘이 구슬모양처럼 솟아오른 것에서 유래했다.
물리면 환부의 붓기, 부종, 현기증, 구역질, 오한, 아나필락스 허탈 등의 증상이 나타난다. 대량의 독액이 체내에 들어간 경우는 인간에게도 매우 위험하지만, 건강한 성인이 물려도 사망하는 경우는 극히 드물게 여겨진다.
