Kruhoočko velké (Zosterops strenuus) je vyhynulý druh pěvce žijící na ostrově lorda Howa (byl to tamní endemit) z čeledi kruhoočkovití (Zosteropidae) a rodu Zosterops. Někdy je zařazeno jako poddruh jiného kruhoočka − kruhoočka tenkozobého (Zosterops tenuirostris). Druh popsal John Gould v roce 1855. Exemplář kruhoočka mu zaslal skotský přírodovědec John MacGillivray, pobývající na ostrově roku 1853, společně ještě s kruhoočkem zahradním (Zosterops tephropleurus).
Jednalo se o velký druh kruhoočka, rozpětí jeho křídel mohlo dosáhnout až sedmi centimetrů. Sám Gould jej okomentoval jako „největší ze všech kruhooček” a zvolil pro něj vědecké jméno Zosterops strenuus, přičemž strenus pochází z latiny a znamená mocný. U druhu nebyl vyvinut výrazný pohlavní dimorfismus. Hřbet kruhoočka byl šedý a na hlavě přecházel do olivové barvy. Šedohnědý byl potom spodek těla vyjma oblasti kolem konce ocasu a krku (ty byly žluté) a světlého břicha. Končetiny měly barvu s modrou s odstíny šedé, modrý zobák byl potom doplněn černou barvou. Duhovky byly zabarveny hnědě a kolem očí se potom vyvinul typický znak pro tento druh − bělavé kroužkování.
Kruhoočko velké žilo na ostrově lorda Howa. Jednalo se o tamní endemit. Osídlilo různá prostředí, která obývala kruhoočka stále, nemigrovala. Vyskytovala se například v lesích, avšak mohla žít i v otevřených oblastech. Nevyhýbala se ani lokalitám, které obsadili lidé. Ptáci tvořili menší hejna, jež se mohla spojovat s kruhoočky australopacifickými (Zosterops lateralis). Stravu těmto ptákům poskytoval hmyz a ovoce. Výjimkou nebylo ani krmení se na ovoci pěstovaném lidmi. Mimoto jídelníček mohla tvořit i jiná potrava včetně vajec ostatních druhů ptáků. Kruhoočko hnízdilo například na palmách náležících k druhu Howea forsteriana. Samice kladla do šálkovitého hnízda z rostlinného materiálu (vlákna palem a jiné) dvě až tři vejce modrého zbarvení.
Tento druh byl na ostrově lorda Howa běžným ptákem, existují prý záznamy o tisících jedinců. Roku 1918 zde však došlo ke ztroskotání lodi SS Makambo, ze které během následujících devíti dnů osídlily ostrov nepůvodní krysy (Rattus rattus); právě jejich introdukci se před havárií snažilo zabránit. Krysy se staly predátory kruhooček velkých, některé ptáky navíc stříleli i farmáři, protože se podle nich jednalo o škůdce. Od roku 1918 populace nabrala klesající tendenci a za deset let druh vymizel zcela. Mezinárodní svaz ochrany přírody jej za vyhynulý uznal o šedesát let později, roku 1988.
Obrázky, zvuky či videa k tématu kruhoočko velké ve Wikimedia Commons
Kruhoočko velké (Zosterops strenuus) je vyhynulý druh pěvce žijící na ostrově lorda Howa (byl to tamní endemit) z čeledi kruhoočkovití (Zosteropidae) a rodu Zosterops. Někdy je zařazeno jako poddruh jiného kruhoočka − kruhoočka tenkozobého (Zosterops tenuirostris). Druh popsal John Gould v roce 1855. Exemplář kruhoočka mu zaslal skotský přírodovědec John MacGillivray, pobývající na ostrově roku 1853, společně ještě s kruhoočkem zahradním (Zosterops tephropleurus).
Zosterops strenuus Zosterops generoko animalia zen, jada iraungia. Hegaztien barruko Zosteropidae familian sailkatzen zen.
Zosterops strenuus Zosterops generoko animalia zen, jada iraungia. Hegaztien barruko Zosteropidae familian sailkatzen zen.
De Lord-Howebrilvogel (Zosterops strenuus) is een uitgestorven zangvogel uit de familie Zosteropidae (brilvogels).
Deze soort was endemisch op Lord Howe-eiland.
De Lord-Howebrilvogel (Zosterops strenuus) is een uitgestorven zangvogel uit de familie Zosteropidae (brilvogels).
Multimedia w Wikimedia Commons Szlarnik wyspowy (Zosterops strenuus) – gatunek małego ptaka z rodziny szlarników. Występował endemicznie na australijskiej wyspie Lord Howe. Wymarł po 1918.
Po raz pierwszy gatunek opisał John Gould na łamach Proceedings of the Zoological Society of London w 1855[3]. Holotypem był okaz, który pozyskał dla niego John MacGillivray w 1853[4] podczas podróży HMS Herald[a]. Była to samica; trafiła do Muzeum Historii Naturalnej w Londynie, wówczas znanego jeszcze jako British Museum[5]. Nowemu gatunkowi autor nadał nazwę Zosterops strenuus[3], która jest obecnie (2017) akceptowana przez Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny (IOC). Wcześniejsi autorzy uznawali czasem szlarnika wyspowego za podgatunek szlarnika cienkodziobego (Z. tenuirostris)[6]. Epitet gatunkowy strenuus oznacza z łaciny „ruchliwy”[7].
Długość ciała wynosiła według Goulda około 14,5 cm; wspomniał, że był to największy znany w tamtych czasach gatunek szlarnika[4][b]. Szlarniki wyspowe były większe od innych endemicznych dla Lord Howe szlarników – szlarników południowych (Z. [lateralis] tephropleurus, podgatunek szlarnika rdzawobocznego, Z. lateralis). Odróżniały się jaskrawożółtym, a nie zielonawym, gardłem. Od szlarników białopierśnych (Z. albogularis) z Norfolk odróżniał je biały (nie żółty) brzuch. Głowa i wierzch ciała były jaskrawe, zielonooliwkowe. Między nasadami skrzydeł i przez barkówki przebiegał szary pas. Skrzydła i ogon były łupkowobrązowe, pióra miały oliwkowozielone krawędzie. Broda i gardło żółte. Boki jasne, winnobrązowe. Pokrywy podskrzydłowe i lotki III rzędu białe. Pokrywy podogonowe jasnożółte. Dziób i nogi niebieskoszare, tęczówka jasnobrązowa[4].
Szlarnik wyspowy był endemitem australijskiej wyspy Lord Howe[8][4]. Zachowało się niewiele informacji o zwyczajach tych ptaków. Bell w 1913 odnotował, że ptaki te pojawiają się tysiącami i niszczą uprawy, zjadają owoce i jaja innych ptaków. Lęgi wyprowadzały w listopadzie i grudniu. Hull (1909) zaobserwował, że gniazdo ma kształt kubeczka i umieszczone jest w rozwidleniu gałęzi. Budulec stanowiły korzonki i trawy, a wyściółkę delikatniejszy materiał. Jaja, podobnie jak u innych szlarników, miały jasnoniebieską skorupkę. Hull także obserwował te szlarniki w dużych liczbach. Zanotował, że w porośniętych palmami obszarach i na zadrzewionych stokach całymi dniami słychać było ich energiczną pieśń[4].
IUCN uznaje szlarnika wyspowego za gatunek wymarły (EX, Extinct). Choć ptak ten był powszechny przed 1918 rokiem, ostatnie stwierdzenie pochodzi z 1908[8]. Gatunek najprawdopodobniej zaczął wymierać po 1918, kiedy to z wraku SS Makambo pouciekały szczury śniade (Rattus rattus). Poszukiwania w 1928 i 1936 nie przyniosły rezultatu[4].
Lista wymarłych gatunków za: Maas, P.H.J: Globally Extinct Birds. The Sixth Extinction, 2 stycznia 2017. [dostęp 24 maja 2017].
Szlarnik wyspowy (Zosterops strenuus) – gatunek małego ptaka z rodziny szlarników. Występował endemicznie na australijskiej wyspie Lord Howe. Wymarł po 1918.
Lordhoweglasögonfågel[2] (Zosterops strenuus) är en utdöd fågel i familjen glasögonfåglar inom ordningen tättingar.[3] Den förekommer tidigare på Lord Howeön.[3] IUCN kategoriserar arten som utdöd.[1]
Wikimedia Commons har media som rör lordhoweglasögonfågel.
Wikispecies har information om Zosterops strenuus.
Lordhoweglasögonfågel (Zosterops strenuus) är en utdöd fågel i familjen glasögonfåglar inom ordningen tättingar. Den förekommer tidigare på Lord Howeön. IUCN kategoriserar arten som utdöd.
Zosterops strenuus là một loài chim trong họ Zosteropidae.[1]
Zosterops strenuus là một loài chim trong họ Zosteropidae.
碩繡眼鳥（Zosterops strenuus）是澳洲東部豪勳爵島特有的一種繡眼鳥。
碩繡眼鳥主要呈綠色，約長7.6厘米，腹部呈白色，喉嚨呈黃色。
碩繡眼鳥的巢很鬆散，呈杯狀，以乾草做成，很多時在葡萄樹叢林可以見到。牠們曾經很普遍，但因受到1918年入侵的黑鼠所掠食，最終於1923年滅絕。
碩繡眼鳥雖然細小，但在島內相對的較大。
