El nínox de Christmas (Ninox natalis) és un ocell de la família dels estrígids (Strigidae) que habita els boscos de l'illa Christmas, a l'Oceà Índic.
El nínox de Christmas (Ninox natalis) és un ocell de la família dels estrígids (Strigidae) que habita els boscos de l'illa Christmas, a l'Oceà Índic.
Juleø-høgeuglen (Ninox natalis) er 26-29cm lang og vejer 160-200g. Dens føde består hovedsageligt af insekter, men det er også observeret at den har spist unge sorte rotter, små firben og fugle. Uglen findes kun på Juleøen i det indiske ocean. Der findes under 1000 individer af juleø-høgeuglen, den er derfor på listen over truede dyr.
Juleø-høgeuglen (Ninox natalis) er 26-29cm lang og vejer 160-200g. Dens føde består hovedsageligt af insekter, men det er også observeret at den har spist unge sorte rotter, små firben og fugle. Uglen findes kun på Juleøen i det indiske ocean. Der findes under 1000 individer af juleø-høgeuglen, den er derfor på listen over truede dyr.
Der Weihnachtsinsel-Buschkauz (Ninox natalis) ist eine Art der Gattung der Buschkäuze. Er kommt ausschließlich auf der abgelegenen australischen Weihnachtsinsel vor. Er ist die einzige Eulenart, die auf dieser Insel vorkommt.[1]
Der Weihnachtsinsel-Buschkauz ist eng verwandt mit den Buschkäuzen Südostasiens und Australiens. Er wurde zwar schon 1888 von Joseph Jackson Lister als eigenständige Art beschrieben. Erst 1998 haben jedoch DNA-Untersuchungen bestätigt, dass diese Art sich soweit von den anderen Arten unterscheidet, dass der Artstatus gerechtfertigt ist.[2] Zuvor war vermutet worden, dass es sich bei dieser Art um eine Unterart des Molukkenkauzes (Ninox squamipila) handeln könne.[1]
Die IUCN stuft den Weihnachtsinsel-Buschkauz wegen seines kleinen Verbreitungsgebietes als gefährdet (vulnerabel) ein.[3]
Die Weibchen des Weihnachtsinsel-Buschkauzes erreichen eine Körperlänge zwischen 27 und 29 Zentimeter. Die Männchen bleiben etwas kleiner und erreichen eine Körperlänge zwischen 26 und 28 Zentimeter. Der Schwanz ist bei den Weibchen 12,7 und bei den Männchen 11,9 Zentimeter lang. Das Gewicht dieser Eulenart beträgt zwischen 140 und 150 Gramm.[4]
Die Körperoberseite ist kräftig rostbraun mit dunklen Flecken auf den Flügeldecken und Schultern. Die Körperunterseite ist rotbraun mit einer weißen Querbänderung. Die Läufe sind gefiedert. Das Gesicht ist bräunlich weiß mit einem undeutlich grauen Gesichtsschleier. Die Wachshaut des Schnabels ist hellgrau bis zitronengelb. Der Schnabel ist grau.[4]
Der Weihnachtsinsel-Buschkauz ist in seiner Verbreitung auf die Weihnachtsinsel beschränkt. Diese ist eine 135 km² große, politisch zu Australien gehörende Insel im Indischen Ozean. Sie liegt 350 km südlich von Java und 2616 km nordwestlich von Perth entfernt. Die Insel ist für ihre endemischen Arten bekannt: Von den 23 Vogelarten, die auf dieser Insel vorkommen, brüten 9 Arten nur auf dieser Insel.[5][6] Neben dem Weihnachtsinsel-Buschkauz handelt es sich dabei um den Weißbauch-Fregattvogel (Fregata andrewsi), den Graufußtölpel (Papasula abbotti), die Dunkle Fruchttaube (Ducula whartoni) und eine Unterart des Bänderhabichts, dem Weihnachtsinsel-Bänderhabicht (Accipiter fasciatus natalis), sowie eine Unterart der Südseedrossel, die Weihnachtsinsel-Südseedrossel (Turdus poliocephalus erythropleurus). Auch der Weißschwanz-Tropikvogel (Phaethon lepturus fulvus), der als Wappentier die Flagge des Territoriums ziert, ist auf dieser Insel endemisch.
Die Weihnachtsinsel ist sehr phosphatreich und wurde durch den Phosphatabbau stark verändert: Auf einem Viertel der Insel ist der tropische Regenwald verschwunden und eine Karstlandschaft verblieben, die erst allmählich wieder einen Baumbestand aufweist. 1987 wurde der Phosphatabbau auf der Insel eingestellt und 1990 wurden 62 Prozent der Insel mit dem Weihnachtsinsel-Nationalpark unter Schutz gestellt. Unverändert ist jedoch die Fauna der Insel bedroht: Heute stellt die aus Afrika eingeschleppte Gelbe Spinnerameise (Anoplolepis gracilipes) die größte Gefährdung für die autochthone Tierwelt dar. Es wird nach Mitteln zur Eindämmung dieser Ameisenart gesucht, die bereits auf einem Viertel der Insel verbreitet ist.[7]
Der Lebensraum des Weihnachtsinsel-Buschkauzes ist der Regenwald. Er jagt jedoch auch in Gebieten, in denen es keinen Baumbestand mehr gibt.[4] Die größte Populationsdichte befindet sich in den noch unzerstörten Waldgebieten. Die geringste Populationsdichte findet sich in dem Sekundärwald, der allmählich die vom Phosphatabbau stark veränderten Regionen der Insel bedeckt.[3]
Er ernährt sich überwiegend von Insekten, darunter Gottesanbeterinnen, Käfer und in der Nähe von menschlichen Siedlungen auch eingeschleppte Kakerlaken. Die meisten Insekten, die er fängt, haben eine Größe von zwei Zentimeter. Eine geringere Rolle spielen in seiner Ernährung Skinks, Geckos, kleine Singvogelarten, kleine Fledermäuse sowie die auf der Insel vorkommenden Weihnachtsinsel-Krabben.[4] Auf Nahrungssuche begibt er sich ab Einbruch der Dämmerung. In der Nähe menschlicher Siedlungen jagt er auch im Licht der Straßenlaternen.
Über das Brutverhalten ist nur sehr wenig bekannt, es wird aber angenommen, dass der Weihnachtsinsel-Buschkauz in allen Teilen der Insel in hohlen Bäumen brütet. Die Fortpflanzungszeit fällt in den Zeitraum Juli bis August. Die Jungtiere werden etwa 68 bis 77 Tage nach dem Brüten flügge und sind danach für weitere zweieinhalb Monate von den Eltern abhängig. Der Weihnachtsinsel-Buschkauz besitzt einen ausgeprägten Territorialinstinkt und verteidigt sein Revier zusammen mit seinem Partner. Dies geschieht durch lautes Geschrei.
Der Weihnachtsinsel-Buschkauz gilt als gefährdet (weniger als 1000 Individuen leben auf der Insel), und es wird angenommen, dass sein Bestand seit der Besiedlung der Weihnachtsinseln um ein Viertel abgenommen hat. Jedoch lebt er jetzt im geschützten Weihnachtsinsel-Nationalpark. Um aber einen umfassenden Schutz für diese Art zu gewährleisten, muss erst mehr über das Leben und die unmittelbare Gefahr des Aussterbens dieser Käuze erforscht werden.
Der Weihnachtsinsel-Buschkauz (Ninox natalis) ist eine Art der Gattung der Buschkäuze. Er kommt ausschließlich auf der abgelegenen australischen Weihnachtsinsel vor. Er ist die einzige Eulenart, die auf dieser Insel vorkommt.
Der Weihnachtsinsel-Buschkauz ist eng verwandt mit den Buschkäuzen Südostasiens und Australiens. Er wurde zwar schon 1888 von Joseph Jackson Lister als eigenständige Art beschrieben. Erst 1998 haben jedoch DNA-Untersuchungen bestätigt, dass diese Art sich soweit von den anderen Arten unterscheidet, dass der Artstatus gerechtfertigt ist. Zuvor war vermutet worden, dass es sich bei dieser Art um eine Unterart des Molukkenkauzes (Ninox squamipila) handeln könne.
Die IUCN stuft den Weihnachtsinsel-Buschkauz wegen seines kleinen Verbreitungsgebietes als gefährdet (vulnerabel) ein.
The Christmas boobook (Ninox natalis), also known more specifically as the Christmas Island hawk-owl,[3] is a species of owl in the family Strigidae.
Closely related to the hawk-owls of genus Ninox, which occur in Southeast Asia and Australia, N. natalis was first classified at species level by J.J.Lister in 1888.[4] It was not until 1998, however, that DNA testing confirmed its status as a separate species from other owls.[5]
Ninox natalis is endemic to Christmas Island, a small Australian territory of about 135 square km situated in the Indian Ocean approximately 360 km (220 mi) south of Java.
The flora and fauna of the island face on-going threats from both human activity and introduced species of plants and animals. In addition to these threats, N. natalis is restricted to a small range on this small island and is consequently listed as vulnerable by the IUCN.[6]
Phosphate mining has continued for over a century and more recently Australian Immigration Detention Facilities have been established increasing the impact from human habitation. However, the Australian National Parks and Wildlife Service manage 64% of the island as a national park.
The Christmas Island hawk-owl is a small, rufous-brown hawk-owl with a barred breast, dark chestnut facial mask, whitish brow, lores and throat, yellow eyes, legs and feet. It is approximately 26–29 cm in length and 130-190 grams in weight with the female slightly larger than the male.
Its double-noted hoot, boo-book, has a clucking quality with the second note usually lower in pitch. The begging call of juveniles is a high-pitched trill.[6]
Vocalisations are similar to those described for the Australian boobook (Ninox boobook) and include individual variation in advertisement calls. This may be useful in estimating owl densities as radio-tracking can be impractical in some terrains.[7]
Its natural habitats are subtropical or tropical moist lowland forest and subtropical or tropical moist shrubland.
Ninox natalis occupies essentially exclusive territories and is widespread on the island utilizing both primary and disturbed habitats. However, in areas of regrowth significantly fewer birds have been detected.[8] In 1995 there were approximately 560 breeding pairs, but by 2004 the population was estimated to be down to 1000 birds.[6] A more recent estimate in 2011 suggests that the population may, however, be significantly lower than that.[9]
Preferred roost sites are sheltered and concealed positions from which they can easily escape such as in the bottom third of the canopy of trees with deep crowns and mid-level understory but with fewer low understory trees.[10]
Nests have been found in tree hollows predominantly in the canopies of Planchonella nitida, Hernandia ovigera and Syzygium nervosum.[6]
Primarily insectivorous they consume medium to large insects, particularly beetles (Coleoptera), tree crickets (Gryllacris rufovaria), moths (Lepidoptera) and introduced cockroaches (Periplaneta americana). They also supplement this with vertebrates such as the Christmas Island white-eye (Zosterops natalis), geckos including the introduced house gecko (Hemidactylus frenatus), and the introduced black rat (Rattus rattus).[10][11]
Man-made habitat destruction together with the introduction of species such as the yellow crazy ant (Anoplolepis gracillipes), cats (Felis catus) and black rats are among the major threats to both the habitat and native wildlife, including the Christmas Island hawk-owl.
The yellow crazy ant Anoplolepis gracilipes, an invasive introduction, disrupts the habitat in a number of ways, but most notably through their elimination of populations of the island's keystone species the red crab (Gecarcoidea natalis) resulting in significant changes to forest composition. In addition, the ants mutually-beneficial relationship with scale insects has contributed to degradation of the canopy. It is thought that yellow crazy ants may also prey on nestlings.[6]
While mining has largely ended, various programmes to monitor and control introduced species are on-going.[12][13]
The Christmas boobook (Ninox natalis), also known more specifically as the Christmas Island hawk-owl, is a species of owl in the family Strigidae.
Closely related to the hawk-owls of genus Ninox, which occur in Southeast Asia and Australia, N. natalis was first classified at species level by J.J.Lister in 1888. It was not until 1998, however, that DNA testing confirmed its status as a separate species from other owls.
El nínox de la isla de Navidad[2] (Ninox natalis) es una especie de ave estrigiforme de la familia Strigidae.[3] Es endémica de la isla de Navidad (océano Índico), siendo su población total estimada en cerca de 1000 individuos.[1] No se reconocen subespecies.[3]
Datos: Q1256551
Multimedia:
Especies: Ninox natalis
El nínox de la isla de Navidad (Ninox natalis) es una especie de ave estrigiforme de la familia Strigidae. Es endémica de la isla de Navidad (océano Índico), siendo su población total estimada en cerca de 1000 individuos. No se reconocen subespecies.
Ninox natalis Ninox generoko animalia da. Hegaztien barruko Strigidae familian sailkatua dago.
Joulusaarenpöllö (Ninox natalis) on pöllöihin kuuluva lintu.
Se on kotoperäinen Joulusaarella[3]. Sen luontaista elinpiiriä ovat subtrooppinen ja trooppinen alava metsä ja subtrooppinen ja trooppinen kostea pensasaro. Sen uhka on elinalueiden häviäminen.[1]
Joulusaarenpöllö on kooltaan 26–29 cm[3]. Se on punaruskea pöllö, ja se on läheistä sukua Kaakkois-Aasian ja Australian haukkapöllöille.
Lajia esiintyy vain Joulusaarella, populaation suuruudeksi on arvioitu noin tuhat lintua, ja pesiviä pareja on noin 560 (Richard Hillin mukaan). Joulusaarenpöllöä on pidetty muista pöllöistä erillisenä lajina vasta vuodesta 1998.
Joulusaarenpöllö (Ninox natalis) on pöllöihin kuuluva lintu.
Se on kotoperäinen Joulusaarella. Sen luontaista elinpiiriä ovat subtrooppinen ja trooppinen alava metsä ja subtrooppinen ja trooppinen kostea pensasaro. Sen uhka on elinalueiden häviäminen.
Joulusaarenpöllö on kooltaan 26–29 cm. Se on punaruskea pöllö, ja se on läheistä sukua Kaakkois-Aasian ja Australian haukkapöllöille.
Lajia esiintyy vain Joulusaarella, populaation suuruudeksi on arvioitu noin tuhat lintua, ja pesiviä pareja on noin 560 (Richard Hillin mukaan). Joulusaarenpöllöä on pidetty muista pöllöistä erillisenä lajina vasta vuodesta 1998.
Ninox natalis
La Ninoxe de Christmas (Ninox natalis) est une espèce de rapace nocturne de la famille des Strigidae.
Cette espèce est endémique de l'île Christmas dans l'océan Indien.
Ninox natalis
La Ninoxe de Christmas (Ninox natalis) est une espèce de rapace nocturne de la famille des Strigidae.
Il gufastore di Christmas (Ninox natalis Lister, 1889) è un uccello rapace della famiglia Strigidae, endemico dell'Isola del Natale, al largo dell'Australia.[2]
Per le dimensioni (26-29 centimetri[1]) è pressappoco della taglia dell'allocco. Pesa sui 200 g. Il piumaggio è rosso-bruno.
Il gufastore divora soprattutto insetti e altri invertebrati, raramente rettili e uccelli. Talvolta deruba le uova degli uccelli marini.
Questo raro strigide ha, alla pari di moltri altri uccelli, come nemico il ratto nero (Rattus rattus), che uccide pulcini e divora le uova.
La IUCN Red List classifica Ninox natalis come specie vulnerabile; si stima che la popolazione esistente sia di circa 1000 esemplari.[1]
Il gufastore di Christmas (Ninox natalis Lister, 1889) è un uccello rapace della famiglia Strigidae, endemico dell'Isola del Natale, al largo dell'Australia.
De Christmas-Islandvalkuil (Ninox natalis) is een vogel uit de familie Strigidae (Echte uilen). De vogel werd in 1889 door Joseph Jackson Lister beschreven.Het is een kwetsbare, endemische vogelsoort op Christmaseiland, een eiland in de Indische Oceaan ten zuiden van Java.
De vogel is 26 tot 29 cm lang. Het is een kleine, roodbruin gekleurde valkuil. Van boven hebben de vleugeldekveren rijtjes witte stippen. De slagpennen en de staart zijn donkerder roodbruin. Van onder is de vogel afwisselend roestroodbruin en wit, horizontaal gestreept. Het oog is geel en de gezichtschijf zijn vrij donker. De poten zijn geel.[1]
De soort komt voor op Christmaseiland. Het leefgebied bestaat uit verschillende landschapstypen met bos en struikgewas in laagland onder de 360 meter boven zeeniveau. De belangrijkste voorwaarde is de aanwezigheid van bomen met holen. De vogel mijdt het zwaar door mijnbouw aangetaste gebied. Deze valkuil leeft hoofdzakelijk van grote ongewervelde dieren.[1]
De christmaseilandvalkuil heeft een beperkt verspreidingsgebied en daardoor is de kans op uitsterven aanwezig. De grootte van de populatie werd in 2016 door BirdLife International geschat op ongeveer 1000 volwassen individuen en de populatie-aantallen nemen af door habitatverlies. Het leefgebied wordt aangetast door mijnbouw (fosfaat) die gepaard gaat met ontbossing. Verder is er de hazewindmier (Anoplolepis gracilipes) op het eiland actief waardoor de vegetaties veranderen en het voor de uil lastig is om op ongewervelde grote dieren te jagen. Om deze redenen staat deze soort als kwetsbaar op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesDe Christmas-Islandvalkuil (Ninox natalis) is een vogel uit de familie Strigidae (Echte uilen). De vogel werd in 1889 door Joseph Jackson Lister beschreven.Het is een kwetsbare, endemische vogelsoort op Christmaseiland, een eiland in de Indische Oceaan ten zuiden van Java.
Multimedia w Wikimedia Commons Sowica prążkowana (Ninox natalis) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny puszczykowatych, podrodziny sowic. Występuje endemicznie na Wyspie Bożego Narodzenia. Narażony na wyginięcie.
Po raz pierwszy gatunek opisał Joseph Jackson Lister na łamach Proceedings of the Zoological Society of London w 1888. Holotypem był dorosły samiec, nie podano, gdzie dokładnie na Wyspie Bożego Narodzenia został odłowiony. Autor nadał nowemu gatunkowi nazwę Ninox natalis[3]. Nazwa jest obecnie (2016) akceptowana przez Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny[4]. Pierwszy opis zawierał wymiary i opis upierzenia holotypu oraz informację o zasłyszanym głosie, który według autora mógł pochodzić od ptaka tego gatunku[3]. Niektórzy autorzy uznawali sowicę prążkowaną za jeden gatunek z sowicą molucką (N. squamipila), jednak można je odróżnić na podstawie badań molekularnych, morfologii i prawdopodobnie również po głosie[5]. Gatunek monotypowy[6][4].
Długość ciała wynosi 26–29 cm, masa ciała 130–190 g[6]. Skrzydło mierzy 178–183 mm, ogon około 127 mm[7]. Sowice prążkowane są stosunkowo małymi ptakami. Ich upierzenie jest głównie rdzawobrązowe. W upierzeniu nie występuje dymorfizm płciowy, samice są jednak nieco większe. Na pokrywach drugorzędowych występują rządki małych, białych plam, podobnie jak i na barkówkach i lotki III rzędu. Na pozostałych lotkach oraz sterówkach. Nogi żółte. Kantarek biały, podobnie jak krótka brew oraz broda. Tęczówka jaskrawożółta[8].
Zasięg występowania obejmuje całą Wyspę Bożego Narodzenia[8][6].
Największe zagęszczenie sowice prążkowane osiągają w dziewiczych lasach, najmniejsze w roślinności wtórnej w okolicy dawnych terenów kopalnianych. Zamieszkują każdy typ lasów na wyspie. Na płaskowyżu w środkowej części wyspy występują w wysokich, zamkniętych wiecznie zielonych lasach z pojedynczymi wystającymi drzewami z rodzajów czapetka (Syzygium), Planchonella i Hernandia oraz podszytem z pandanów (Pandanus). Przy wybrzeżu zamieszkują lasy z drzewami zrzucającymi liście sięgającymi do 30 m wysokości. Spotykane są również w lasach wtórnych z roślinnością zarówno naturalną, jak i obcą dla wyspy, jak Macaranga, Claoxylon, Leucaena i rozcięg (Muntingia calabura)[9].
Sowice prążkowane żywią się głównie dużymi owadami, niekiedy i małymi kręgowcami. Na podstawie badań wypluwek ustalono, że z owadów preferują prostoskrzydłe (w tym Gryllacris rufovaria, jedyny przedstawiciel rodziny Gryllacrididae na wyspie), motyle i chrząszcze. Dodatek do diety stanowią małe kręgowce takie jak szczury śniade (Rattus rattus), naturalne i obce dla wyspy gekony i szlarniki białoczelne (Zosterops natalis). Swoich zdobyczy wypatrują siedząc od 2 do 7 m nad ziemią[9].
Główny głos podobny jest do głosu sowicy australijskiej (Ninox boobook), składają się na niego dwa huknięcia, przy czym drugie jest nieco niższe. Doniesiono również między innymi o podobnym do dalekiego psiego szczekania oł-oł-oł[7].
Lęgi odnotowano o wszystkich porach roku. Młode przeważnie opierzają się od czerwca do grudnia, ale opierzone i nadal zależne od rodziców młode obserwowano w lipcu, maju i od sierpnia do grudnia. 3 ze zbadanych gniazd znajdowały się w dziupli w Syzygium nervosum, nie stwierdzono wyściółki. Prawdopodobnie w zniesieniu są maksymalnie 2 jaja. Długość inkubacji nie jest znana. Wysiaduje prawdopodobnie tylko samica, młode karmią jednak oba ptaki z pary. Pisklęta są w pełni opierzone po 68–77 dniach[9].
IUCN uznaje sowicę prążkowaną za gatunek narażony wyginięciem (VU, Vulnerable) nieprzerwanie od 2004. Wcześniej, w 2000 IUCN nadało gatunkowi rangę krytycznie zagrożonego (CR, Critically Endangered). Około ¼ stosownego środowiska zniszczono przez wydobycie fosforanów. W 2007 roku sporą część wyrosłych lasów wtórnych ponownie wycięto pod miejsca wydobycia. Możliwe, że szczury śniade zmniejszają sukces lęgowy, jak wykazano dla innych gatunków z Wyspy Bożego Narodzenia. Potencjalnym zagrożeniem są również obce dla wyspy gatunki wróbli, które mogą być łącznikiem między drobiem a dzikimi ptakami i przenosić choroby[8].
Sowica prążkowana (Ninox natalis) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny puszczykowatych, podrodziny sowic. Występuje endemicznie na Wyspie Bożego Narodzenia. Narażony na wyginięcie.
Ninox natalis é uma espécie de ave estrigiforme pertencente à família Strigidae.[2]
Ninox natalis é uma espécie de ave estrigiforme pertencente à família Strigidae.
Julöspökuggla[2] (Ninox natalis) är en fågel i familjen ugglor inom ordningen ugglefåglar.[3] Fågeln är endemisk för Julön.[3] IUCN kategoriserar arten som sårbar.[1]
Wikimedia Commons har media som rör julöspökuggla.
Wikispecies har information om Ninox natalis.
Julöspökuggla (Ninox natalis) är en fågel i familjen ugglor inom ordningen ugglefåglar. Fågeln är endemisk för Julön. IUCN kategoriserar arten som sårbar.
Ninox natalis là một loài chim trong họ Strigidae.[1]
Ninox natalis Lister[en], 1889
Охранный статус
Кукушечья иглоногая сова (лат. Ninox natalis) — птица из рода иглоногих сов. Обитает только на острове Рождества (Австралия), в частности, в его единственном национальном парке, занимающем 64 % площади острова. Очень близкий родственник иглоногой совы: признана самостоятельным видом только в 1998 году после исследования ДНК[1]. Впервые описана натуралистом Джозефом Джексоном Листером[en] в 1889 году. По терминологии Международного союза охраны природы относится к «уязвимым видам»[2].
Птица размером 26—29 см, окрас рыже-коричневый, цвет лица тёмно-каштановый, брови, уздечки и горло беловатые, глаза и лапы жёлтые. Вес 130—190 грамм, причём самка немного крупнее самца.
Птица издаёт сдвоенный крик бу-бук[3], из-за чего в англоязычной орнитологии имеет общепринятое название Christmas boobook[4].
Наблюдения 1995 года выявили около 560 пар Ninox natalis, 2004 года — около 500, 2011 года — ещё меньше[5].
Основной рацион Ninox natalis составляют средние и крупные насекомые: жуки, сверчки, чешуекрылые, а также американские тараканы, интродуцированные когда-то на остров. Кроме того эти совы охотятся и на позвоночных: птиц Zosterops natalis[en], гекконов Hemidactylus frenatus[en], чёрных крыс[6].
Хозяйственная деятельность людей представляет для Ninox natalis большие неудобства[7], кроме того у этих сов есть естественные враги: жёлтые сумасшедшие муравьи, кошки[8][9] и те же чёрные крысы.
Кукушечья иглоногая сова (лат. Ninox natalis) — птица из рода иглоногих сов. Обитает только на острове Рождества (Австралия), в частности, в его единственном национальном парке, занимающем 64 % площади острова. Очень близкий родственник иглоногой совы: признана самостоятельным видом только в 1998 году после исследования ДНК. Впервые описана натуралистом Джозефом Джексоном Листером[en] в 1889 году. По терминологии Международного союза охраны природы относится к «уязвимым видам».
Птица размером 26—29 см, окрас рыже-коричневый, цвет лица тёмно-каштановый, брови, уздечки и горло беловатые, глаза и лапы жёлтые. Вес 130—190 грамм, причём самка немного крупнее самца.
Птица издаёт сдвоенный крик бу-бук, из-за чего в англоязычной орнитологии имеет общепринятое название Christmas boobook.
Наблюдения 1995 года выявили около 560 пар Ninox natalis, 2004 года — около 500, 2011 года — ещё меньше.
Основной рацион Ninox natalis составляют средние и крупные насекомые: жуки, сверчки, чешуекрылые, а также американские тараканы, интродуцированные когда-то на остров. Кроме того эти совы охотятся и на позвоночных: птиц Zosterops natalis[en], гекконов Hemidactylus frenatus[en], чёрных крыс.
Хозяйственная деятельность людей представляет для Ninox natalis большие неудобства, кроме того у этих сов есть естественные враги: жёлтые сумасшедшие муравьи, кошки и те же чёрные крысы.
聖誕島栗鷹鴞（Ninox natalis）是一種貓頭鷹，聖誕島上的特有種。牠們棲息在亞熱帶或熱帶的低地潮濕森林及叢林。牠們受到失去棲息地的威脅。
.png){kind=small}
