Haematopus moquini Bonaparte 1856

Die Swarttobie (Haematopus moquini) (Engels: African Oystercatcher) is die tweede skaarste voël in Suid-Afrika. Die voël was ernstig bedreig, maar bevolkings herstel noudat voertuie nie meer toegelaat word om op Suid-Afrikaanse strande te ry nie. Die bedreiging was as gevolg van die feit dat die Swarttobie haar eiers lê op die strand en voertuie die eiers beskadig het. Die Mediterreense mossel is die hoofvoedsel van dié voël.

Trivia

Phil Hockey, 'n welbekende Suid-Afrikaanse ornitoloog het sy doktorale verhandeling gedoen oor die Swarttobie.

Fotogalery

• 'n Swarttobie in Plettenbergbaai.

• Swarttobie in die De Hoop-Natuurreservaat.

• Geneem in Suid-Afrika.

• Drie Swarttobies in vlug.

Sien ook

• Alfabetiese lys van Suid-Afrikaanse voëls
• Lys van Suid-Afrikaanse voëls (Groepeer)
• Lys van Suider-Afrikaanse voëls volgens wetenskaplike name

Hierdie artikel is ’n saadjie. Voel vry om Wikipedia te help deur dit uit te brei.

Morbig zu Afrika (Haematopus moquini) a zo un evn.

Annez

Bevañ a ra al labous-se war aodoù Afrika ar Su (Namibia, Suafrika, Angola ha Mozambik)^[1].

Notennoù ha daveennoù

Muioc'h a restroù diwar-benn

Morbig zu Afrika

a vo kavet e Wikimedia Commons.

La garsa de mar negra africana (Haematopus moquini) és un ocell de la família dels hematopòdids (Haematopodidae) que habita costes de l'Àfrica Meridional, a Namíbia i Sud-àfrica.

Referències

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Pioden fôr ddu Affrica (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: piod môr duon Affrica) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Haematopus moquini; yr enw Saesneg arno yw African black oystercatcher. Mae'n perthyn i deulu'r Piod môr (Lladin: Haematopodidae) sydd yn urdd y Charadriiformes.^[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn H. moquini, sef enw'r rhywogaeth.^[2]

Teulu

Mae'r pioden fôr ddu Affrica yn perthyn i deulu'r Piod môr (Lladin: Haematopodidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Der Schwarze Austernfischer (Haematopus moquini), auch Afrikanischer Schwarzer Austernfischer genannt, gehört zur Ordnung der Wat-, Möwen- und Alkenvögel (Charadriiformes). Die Art kommt nur in den Küstengebieten des südlichen Afrikas und auf Neuseeland vor.

Erscheinungsbild

Es handelt sich im Gegensatz zu dem im europäischen Wattenmeer beobachtbaren Austernfischer um einen nahezu völlig schwarzen bis braunschwarzen Vogel. Lediglich auf den inneren Handschwingen finden sich gelegentlich einige weiße Federn. Der Schnabel ist rot und hat eine orangegelbe Spitze. Die Beine sind fleischfarben. Bei Jungvögeln sind die Federsäume hell und der Schnabel sowie die Iris matter gefärbt.

Verbreitungsgebiet und Lebensraum

Der Schwarze Austernfischer brütet an den Küsten von Angola bis nach Südafrika. Er ist an einer Reihe unterschiedlicher Küstengebiete zu beobachten, die von flachen Sandstränden bis zu felsigen Ufergebieten reicht. Die Gesamtpopulation wird auf 5000 bis 6000 Exemplare geschätzt. Die Art wird von der IUCN als gering gefährdet (near threatened) eingeordnet. Obwohl sich die Population in den letzten Jahren erholt hat, ist sie insgesamt noch sehr klein. Problematisch ist, dass die Fortpflanzungszeit mit der Zeit zusammenfällt, in der es an den Küstengebieten erhöhte Freizeitaktivitäten gibt. Besonders problematisch sind Gebiete, in denen ein Befahren der Strandzone mit Automobilen zulässig ist. Hier werden regelmäßig durch die Fahrzeuge Nester zerstört und Jungvögel überfahren. Ein Verbot von Fahrzeugen im unmittelbaren Strandbereich hat in Südafrika zu einer Erhöhung der Population geführt.^[1]

Schwarze Austernfischer sind überwiegend Standvögel, allerdings lässt sich eine regional begrenzte Wanderung feststellen. Während der Fortpflanzungszeit ziehen sie von den überwiegend felsigen Küstengebieten auf solche mit einem eher sandigen Uferstreifen. In idealen Habitaten liegen solche Gebiete nahe beieinander. Sie sind gelegentlich auch weiter im Inland zu beobachten, wenn an den Küstengebieten ungünstige Wetterbedingungen vorherrschen.

Fortpflanzung

Die Fortpflanzungszeit fällt in die Monate Oktober bis April, die Hauptfortpflanzungszeit sind Dezember und Januar. Gelege bestehen gewöhnlich aus zwei und seltener aus einem oder drei Eier. Die Brutdauer beträgt 32 Tage und die Jungvögel sind nach vierzig Tagen flügge. Beide Elternvögel sind an der Bebrütung der Eier und der Führung der Jungvögel beteiligt. Auf Inseln, die vor der Küste liegen, werden pro Paar etwa 0,3 bis 0,6 Jungvögel großgezogen. Der Bruterfolg ist am Festland, wo die Gefahr des Verlustes durch menschliche Freizeitaktivitäten und das Prädationsrisiko höher ist, deutlich geringer.^[1]

Systematik

Der früher auf den Kanareninseln Graciosa, Lanzarote und Fuerteventura zu beobachtende endemische und mittlerweile ausgestorbene Kanaren-Austernfischer wird gelegentlich als Unterart des Schwarzen Austernfischers eingeordnet. Überwiegend wird der Schwarze Austernfischer jedoch als eine monotypische Art behandelt.^[2]

Belege

Literatur

• Simon Delany, Derek Scott, Tim Dodman, David Stroud (Hrsg.): An Atlas of Wader Populations in Africa and Western Eurasia. Wetlands International, Wageningen 2009, ISBN 978-90-5882-047-1.

Einzelbelege

1. ↑ ^{a b} Simon Delany, Derek Scott, Tim Dodman, David Stroud (Hrsg.): An Atlas of Wader Populations in Africa and Western Eurasia. Wetlands International, Wageningen 2009, ISBN 978-90-5882-047-1, S. 43.
2. ↑ Delany et al., S. 41.

De Afrikaanske swarte strânljip (Haematopus moquini) is in yn fûgel út de famylje fan de strânljippen.

Foarkommen

Yn tsjinstelling ta de yn Jeropa te finen bonte Strânljip sit de Afrikaanske swarte strânljip hielendal swart yn de fearren. De snaffel is read en hat in oranjegiele punt. De poaten binne fleiskleurich.

Fersprieding

De Afrikaanske swarte strânljip briedet op de kusten fan Angoala oant Súd-Afrika. De eartiids op de Kanaryske Eilannen foarkommende ûndersoarte meadewaldoi is sûnt 1986 útstoarn. De gewoane foarm moquini komt noch yn ferskate kustgebieten foar, fan flakke sânstrannen oant stieneftige wâlen. De totale populaasje wurdt rûsd op in 5.000 oant 6.000 fûgels.

The African oystercatcher or African black oystercatcher (Haematopus moquini), is a large charismatic wader resident to the mainland coasts and offshore islands of southern Africa. This near-threatened oystercatcher has a population of over 6,000 adults, which breed between November and April.^[9] The scientific name moquini commemorates the French naturalist Alfred Moquin-Tandon who discovered and named this species before Bonaparte.^[10]

Description

The African oystercatcher is a large, noisy wader, with completely black plumage, red legs and a strong broad red bill. The sexes are similar in appearance, however, females are larger and have a slightly longer beak than males. Juveniles have soft grey plumage and do not express the characteristic red legs and beak until after they fledged. The call is a distinctive loud piping, very similar to Eurasian oystercatchers. As the Eurasian oystercatcher is a migratory species they only occur as a vagrant in southern Africa, and its black-and-white plumage makes confusion impossible.^[9]

Average measurements

Body Length: 42–45 cm (17–18 in)
Wingspan: 80 and 88 cm (31 and 35 in)
Mass: ♂ 665 g (1.466 lb) ♀ 730 g (1.61 lb)
Tarsus: 50.6 to 60.8 mm (1.99 to 2.39 in)
Culmen: 57.7 to 79.1 cm (22.7 to 31.1 in)^[9]

Distribution and habitat

The African oystercatcher is native to the mainland coasts and offshore islands of Southern Africa sometimes occurring as a vagrant in Angola and Mozambique. Its breeding range extends from Lüderitz, Namibia to Mazeppa Bay, Eastern Cape, South Africa. There are estimated to be over 6,000 adult birds in total.^[1][9]

Typically sedentary African oystercatchers rarely leave their territories, which include a nesting site and feeding grounds. These will usually be located on or near rocky shores where they can feed.

Ecology

Feeding

African oystercatchers predominantly feed on molluscs such as mussels and limpets, although are known to also feed on polychaetes, insects^[11] and potentially even fish.^[12] They are adapted to pry open mussels and loosen limpets off the rocks but have been recorded picking through sand to locate other food items.

Breeding

The nest is a bare scrape on pebbles, sand or shingle within about 30 metres (98 ft) of the high-water mark. On rock ledges there may be a rim of shells to keep the eggs in place. The female generally lays two eggs, but there may be one or three, which are incubated by both adults. The incubation period varies between 27 and 39 days and the young take a further 38 or so days to fledge. Breeding success is greater on offshore islands where there are few predators and less disturbance than mainland sites.^[13]

The eggs average about 65 mm (2.6 in) long, ranging from 45 to 73 mm (1.8 to 2.9 in), and have a breadth of 41 mm (1.6 in), ranging from 34 to 45 cm (13 to 18 in).

Longevity and mortality

The lifespan of an African oystercatcher is about 35 years, of which they are known to pair up for 25 years. Although adults are rarely predated most mainland egg and chick fatalities are due to disturbance by people, off-road vehicles, dog attacks and predation by the kelp gull (Larus dominicanus) and other avian predators.^[1] Offshore pairs experience similar avian predation although most chicks perish due to starvation.

Status

As of December 2017 the global IUCN assessment of the African oystercatcher's status is "Least Concern". The population trend seems to be upward as the local community becomes more involved in adopting conservation measures.^[1] In South Africa, the species has also been downlisted to Least Concern.^[14] A long-term program by the South African Ringing Scheme is tracking the dispersal of ringed birds to keep conservation assessments in South Africa and Namibia up to date.^[15]

Gallery

• 

  Plettenberg Bay, South Africa

• 

  Feeding on the rocky shore

• 

  Taken in South Africa

• 

  Three in flight

• 

  at De Hoop, South Africa

• 

  Three egg clutch

• 

  African oystercatcher chick

• 

  African oystercatcher shading eggs

• 

  A pair in flight

• 

  African oystercatcher 01

• 

  African oystercatcher

• 

  Haematopus moquini

• 

  Haematopus moquini

• 

  Haematopus moquini portrait

• 

  Haematopus moquini young

• 

  Haematopus moquini

References

Afrika nigra hematopo, Haematopus moquini, estas granda vadbirdo de familio de Hematopedoj, kiu estas loĝanta reproduktanto en ŝtonaj marbordoj kaj insuloj de suda Afriko. Kvankam la specio estas loĝanta, ĉirkaŭ la duono de la junuloj de la okcidenta loĝantaro povas unufoje migri al malproksimaj junularejoj, dum la alia duono restas tute proksime de la bredejoj. En la orienta loĝantaro junuloj ne tiom malproksimiĝas kaj ne estas tie junularejoj. Tiu membro de familio de hematopedoj havas loĝantaron de iom malpli ol 5,000 plenkreskuloj.

Afrika nigra hematopo estas granda kaj bruema birdo de ordo de Ĥaradrioformaj, kun tute nigra plumaro, ruĝaj -iom rozkoloraj- kruroj kaj fortika ruĝa beko uzata por premi aŭ malfermi moluskojn kiel mitulojn, aŭ por serĉi tervermojn. La ruĝaj okuloj havas flavoranĝajn ringojn. Ambaŭ seksoj estas similaj laŭ aspekto, sed junuloj estas iom pli brunaj ol plenkreskuloj kaj inoj povas havi bekojn iomete pli longajn kaj pintajn.

Afrika nigra hematopo estas nekonfuzebla dumfluge pro sia malhela plumaro. La voĉo estas diferenciga laŭta pepado simila al tiu de Eŭrazia hematopo, kiu povus aperi kiel vaganta migranto en suda Afriko, sed ties nigroblanka plumaro malebligas konfuzon.

Okazas ceremonioj antaŭ pariĝado per kiuj la ino kliniĝas por helpi la masklon veni sur ŝi; en tiu kliniĝo la vosto ne supreniras kaj tio estas diferencigo de aliaj specioj de Hematopedoj. La nesto estas nuda truo inter ŝtonetoj. La ino demetas el 2 ĝis 4 ovojn, kiuj estos kovataj de ambaŭ gepatroj. Ili povas ceremonii per falsa kovado for de la nesto kiam proksimiĝas danĝero al vera nesto kaj per atentigo per pli rapida pepado por malproksimigi fremdulojn for de junuloj kiel faras aliaj Hematopedoj.

La scienca nomo Haematopus moquini rememorigas la francan naturaliston Alfred Moquin-Tandon.

Referencoj

• BirdLife International (2006). Haematopus moquini. Internacia Ruĝa Listo de Endanĝeritaj Specioj, eldono de 2006. IUCN 2006. Elŝutita 11 May 2006.
• Shorebirds de Hayman, Marchant and Prater ISBN 0-7099-2034-2

El ostrero negro africano (Haematopus moquini)^[8]​ es una especie de ave caradriforme de la familia Haematopodidae que habita en las costas namibias y sudafricanas.

Referencias

Haematopus moquini Haematopus generoko animalia da. Hegaztien barruko Haematopodidae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Haematopus
• Haematopodidae

Afrikanmeriharakka (Haematopus moquini) on musta kahlaajalintu. Lajin nimesi ja kuvaili Charles Lucien Bonaparte 1856, ranskalaisen luonnontieteilijän Alfred Moquin-Tandonin kunniaksi.

Koko ja ulkonäkö

Meriharakan kokoinen, höyhenpuvultaan kokonaan musta kahlaaja, jonka koivet ja nokka ovat kirkkaanpunaiset. Sukupuolet ovat samanvärisiä. Nuoren linnun puku on ruskehtavampi kuin aikuisen. Ääni muistuttaa meriharakan ääntä.

Esiintyminen

Laji elää eteläisen Afrikan rannikolla Natalista Angolaan. Se pesii kuitenkin vain Namibian Lüderitzin ja Etelä-Afrikan Mazeppa Bayn välisellä alueella.^[1] meadewaldoi-alalaji on aiemmin esiintynyt Kanariansaarilla, mutta pesintää ei ole koskaan varmistettu.

Lajin kanta on vuonna 2015 tehtyjen arvioiden mukaan kasvussa, mihin on vaikuttanut erityisesti rannan läheisyydessä olevien saarien parempi hoito. Yksilömääräksi arvioitiin vuonna 2014 noin 6 670 yksilöä. Lajin parantuneen tilanteen ansiosta Kansainvälinen luonnonsuojeluliitto nosti vuonna 2017 sen luokituksen elinvoimaiseksi. Afrikanmeriharakka kuitenkin pesii ihmisten suosimilla rannoilla, ja pesimäaikana tapahtuva rantalomailu ja maastoajoneuvoilla kruisailu tuhoavat sekä pesiä että kasvillisuuteen piiloutuneita poikasia. Myös mangustit ja etelänselkälokit (Larus dominicanus) ryöstävät pesiä, varsinkin silloin, kun emot eivät uskalla tulla pesälle lähellä oleskelevien ihmisten takia.^[1]

Elinympäristö

Kivikkoiset ja kallioiset rannat sekä rannikolla että saarilla.

Lisääntyminen

Pesä on kuoppa hiekassa. Munia on 2-4, molemmat emot hautovat.

Ravinto

Nilviäiset, äyriäiset, lierot.

Lähteet

• Cramp, Stanley (päätoim.) 1985: Handbook of the Birds of Europe, the Middle East and North Africa. Vol. III. – Oxford University Press. Hong Kong. ISBN 0-19-857506-8
• Kuvia

Haematopus moquini

L'Huîtrier de Moquin (Haematopus moquini) est une espèce de limicoles appartenant à la famille des Haematopodidae.

Son nom commémore le naturaliste français Alfred Moquin-Tandon (1804-1863)^[1].

La beccaccia di mare africana (Haematopus moquini Bonaparte, 1856) è un uccello della famiglia Haematopodidae.^[2]

Distribuzione e habitat

Questo uccello nidifica in Namibia e Sudafrica; accidentale in Angola e in Mozambico.^[1]

Note

De Afrikaanse zwarte scholekster (Haematopus moquini) is een vogel uit de familie van scholeksters (Haematopodidae).

Uiterlijk

Het verenkleed van de Afrikaanse zwarte scholekster is in tegenstelling tot dat van de scholekster, die in Europa voorkomt geheel zwartkleurig. De snavel van de vogel is rood en heeft een oranjegele punt. De poten van de vogel zijn vleeskleurig.

Verpreiding

De Afrikaans zwarte scholekster broedt aan de kust van Angola tot en met Zuid-Afrika. De Afrikaanse zwarte scholekster komt voor in verschillende soorten kustgebieden, zowel op plaatsen waar zandstranden zijn als op plaatsen waar de kust rotsachtig is.

Status

De grootte van de wereldpopulatie werd in 2012 geschat op 3.300 tot 4.000 individuen. Men veronderstelt dat de soort in aantal vooruit gaat. De broedgebieden (stranden) worden echter steeds intensiever gebruikt voor onder andere recreatie waardoor het broedsucces afneemt. Om deze redenen staat de Afrikaanse zwarte scholekster als gevoelig op de Rode Lijst van de IUCN.^[1]

Vroeger kwam er ook een soort zwarte scholekster op de Canarische Eilanden voor (H. meadewaldoi) maar deze is sinds de jaren 1940 uitgestorven.^[2]

Zie de categorie Haematopus moquini van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.

Kappsvarttjeld (Haematopus moquini) er ein stor karismatisk vadefugl i tjeldfamilien med leveområde på fastlandkysten og på øyane i Sør-Afrika. Arten har ein populasjon på over 6000 vaksne individ, og hekkar mellom september og april. Det vitskaplege namnet moquini er etter den franske naturforskaren Alfred Moquin-Tandon som oppdaga og gav namn på denne arten.

Skildring

Kappsvarttjeld er ein stor, støyande vadar, med heilt svart fjørdrakt, raude bein, raude auge og eit kraftig raudt nebb. Han er 42 til 45 centimeter i kroppslengd, og veg 580 til 800 gram.^[1] Kjønna har lik utsjånad, men hoene er større og har eit litt lengre nebb enn hannar. Juvenilar har mjukgrå fjørdrakt og syner ikkje dei karakteristiske raude beina og nebba før fjørdrakta er utvikla. I andre leveåret er ungfuglar omtrent som vaksne i utsjånad. Lætet er ei karakteristisk høg piping, veldig lik lætet av arten tjeld.

Kappsvarttjeld har naturleg utbreiing langs fastlandkysten av Sør-Afrika og på øyane utanfor, nokon gonger som ein streiffugl nord til Angola og Mosambik. Hekkeområdet strekkjer seg frå Lüderitz i Namibia til Mazeppa Bay, Eastern Cape, Sør-Afrika.

Som typisk standfuglar vil kapptjelden sjeldan forlate territoria sine, som inkluderer ein reirplass og eit beiteområde. Dette er vanlegvis på eller i nærleiken av steina kystar der dei kan beite.

Kappsvarttjeld beitar hovudsakleg på blautdyr som blåskjel og albogeskjel, sjølv om det er kjent å òg beite på havbørsteormar og insekt. Dei er tilpassa å trenge inn i eller opne blåskjel og losne albogeskjel frå berg, men har vore registrerte å stikke nebbet gjennom sand for å finne anna føde.

Reiret er ei lita grop på småstein, sand eller singel innanfor ca. 30 meter av høgvassmerket. På klippehyller kan det vere bygd ein kant av skjel for å halde egga på plass. Hoa legg vanlegvis to egg, men det kan vere eitt eller tre i kullet, som rugast av begge vaksne. Hekkesperioden varierer mellom 27 og 39 dagar, og ungane treng ytterlegare 38 dagar før dei er flygedyktige og sjølvstendige. Hekkesuksess er betre på øyar der det er få rovdyr og mindre uro enn på fastlandsområde.

Levetida til kappsvarttjeldar kan bli meir enn 18 år. Sjølv om vaksne fuglar sjeldan er utsette for predasjon, er dei fleste hekkestadene på fastlandet offer for uro frå menneske, terrengkøyretøy, hundeåtak og predasjon av taremåse (Larus dominicanus) og andre fuglar. På øyane skjer liknande predasjon av fuglar, sjølv om fleste tap av ungar skuldast matmangel.

Populasjonen er estimert til over 6600 vaksne fuglar totalt (2014). Arten vart vurdert som nær truga av IUCN fram til 2016, men etter det er han rekna som livskraftig, LC, med aukande populasjon.^[2]

Kjelder

Referansar

Bakgrunnsstoff

Commons har multimedia som gjeld: Kappsvarttjeld

Ostrygojad afrykański (Haematopus moquini) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny ostrygojadów. Występuje u wybrzeży Namibii i Południowej Afryki. Nie jest zagrożony wyginięciem.

Taksonomia

Po raz pierwszy gatunek opisał Karol Lucjan Bonaparte w 1856 na podstawie holotypu z Przylądka Dobrej Nadziei^[3][4]. Nadał mu nazwę Haematopus moquini^[3], akceptowaną obecnie przez Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny (IOC)^[5]. Dawniej ostrygojad afrykański bywał uznawany za jeden gatunek z ostrygojadami: kanaryjskim (H. meadewaldoi) i zwyczajnym (H. ostralegus)^[4], na przykład w Check-list of birds of the world (1934)^[6]. IOC uznaje ostrygojada afrykańskiego za gatunek monotypowy^[5], podobnie jak autorzy Handbook of the Birds of the World^[4].

Morfologia

Długość ciała wynosi 42–45 cm; masa ciała samców 582–757 g, samic: 646–800 g^[4]. Osobniki dorosłe mają całkowicie czarne upierzenie. Na wierzchu ciała widoczny połysk, szczególnie w porze lęgowej. Tęczówka czerwona, nogi o intensywnej różowej barwie^[7]. Obrączka oczna i dziób są pomarańczowoczerwone^[4]. Osobniki młodociane wyróżniają się bardziej brązowym upierzeniem z szerokimi płowymi krawędziami piór wierzchu ciała i pokryw skrzydłowych. U dorosłych jedynym kontrastem z czarnym upierzeniem jest biała stosina zewnętrznej lotki I rzędu. Wymiary szczegółowe: długość skrzydła 269-301 mm; długość dzioba 58-89 mm; długość skoku 53-56 mm; długość ogona 102-110 mm^[7].

Zasięg występowania

Zasięg występowania ostrygojadów afrykańskich rozciąga się od północnej Namibii na południe po Przylądek Dobrej Nadziei i dalej na wschód po KwaZulu-Natal. W południowej Angoli pojawiają się niemal wyłącznie poza sezonem lęgowym^[4]. BirdLife International szacuje zasięg występowania na 1,69 mln km²^[8].

Ekologia i zachowanie

Ostrygojady afrykańskie występują zwykle na skalistych wybrzeżach, często licznie pojawiając się na przybrzeżnych wysepkach^[7]. Pojawiają się także na wybrzeżach piaszczystych, w estuariach^[9] i w lagunach^[4]. Najchętniej wybierają wybrzeża poprzeplatane skalistymi i piaszczystymi obszarami^[9]. Żywią się między innymi czareczkami, omułkami (w tym omułkami śródziemnomorskimi, Mytilus galloprovincialis^[10]) i innymi małżami, wieloszczetami, zwójkami i skorupiakami^[4]. Są mniej płochliwe od zalatujących ostrygojadów zwyczajnych. Dorosłe osobniki są osiadłe, przemieszczają się w obrębie wybrzeża i pobliskich wysepek. U osobników młodych występuje dyspersja polęgowa, rzadko jednak udają się dalej niż 160 km od miejsca narodzin^[7]. Mogą przebyć do 250 km. Większość stwierdzeń z krańców zasięgu występowania dotyczy właśnie ptaków młodocianych^[9].

Lęgi

Gniazdo ostrygojada afrykańskiego

Okres składania jaj trwa od sierpnia do kwietnia, głównie od grudnia do lutego. W Namibii lęgi ostrygojadów afrykańskich odbywają się nieco później niż w południowej Afryce^[4]. Gniazdo ma formę zagłębienia w piasku. Na kamienistym podłożu ostrygojady wyznaczają brzeg gniazda zebranymi muszlami lub składają jaja wprost na ziemi^[8]. Miejscami ostrygojady afrykańskie tworzą gęsto zasiedlone kolonie. Szczególnie na wyspach są narażone na drapieżnictwo ze strony wprowadzonych ssaków oraz ludzi^[7]. Zniesienie liczy 1–2 jaja. Inkubacja trwa 27–39 dni, wysiadują oboje rodzice. Młode przez całą dobę przebywają pod opieką rodziców w strefie pływów lub jej pobliżu. Opierzają się w pełni po 35–40 dniach życia, po kolejnych 2–6 miesiącach stają się w pełni samodzielne^[11]. Sukces lęgowy wynosi 0,3–0,6 młodego na parę na wolnych od drapieżników wyspach. W interiorze zwykle jest niższy, choć w Rezerwacie przyrody De Hoop (Prowincja Przylądkowa Zachodnia) odnotowano sukces lęgowy rzędu 0,7–0,9 młodego/parę. Prawdopodobnie dojrzałość rozrodczą samice osiągają w wieku 3 lat, samce – 4. Długość życia wynosi do 18 lat^[8].

Status

IUCN uznaje ostrygojada afrykańskiego za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) od 2017. Wcześniej w latach 1988–2016 nadawano mu rangę gatunku bliskiego zagrożenia (NT, Near Threatened). Istnieją przesłanki by stwierdzić, że w latach 80. XX wieku wydajność rozrodcza polepszyła się po inwazji omułków śródziemnomorskich^[8]. Na początku pierwszej dekady XXI wieku oceniano liczebność populacji na 6670 osobników^[4]. Szczyt sezonu lęgowego ostrygojadów afrykańskich zbiega się ze szczytem aktywności rekreacyjnej ludności, co skutkuje niepokojeniem ptaków i zmniejszeniem sukcesu lęgowego. Problem stanowią również pojazdy poruszające się poza drogami, które wzburzają podłoże, niszczą jaja i zabijają młode. Niepokojenie ptaków w sezonie lęgowym powoduje również, że dorosłe osobniki zbyt długo przebywają poza gniazdem. W konsekwencji jaja i młode ulegają przegrzaniu lub padają ofiarą mew południowych (Larus dominicanus)^[8].

Przypisy

Kapstrandskata^[2] (Haematopus moquini) är en fågel i familjen strandskator inom ordningen vadarfåglar.^[3]

Utseende

Kapstrandskatan är en helsvart 42–45 centimeter lång strandskata med rödrosa ben, rött öga och en kraftig orange röd näbb.^[1] Den är mycket lik svarta strandskator i Sydamerika och Australasien, men har mörkare ovansida än de förra och mycket kortare näbb än de senare.^[1] Könen är i princip lika, honan något större än hanen och med något längre näbb.^[4]

Utbredning och systematik

Kapstrandskatan är en stannfågel som ses utmed kusten i södra Afrika, från Lüderitz i Namibia till Mazeppa Bay i sydafrikanska Östra Kapprovinsen.^[1] Tillfälligtvis har den påträffats i Angola och Moçambique.^[1] Den behandlas som monotypisk, det vill säga att den inte delas in i några underarter, men den idag utdöda arten kanariestrandskata kategoriserades tidigare som underart till kapstrandskata.^[5]

Levnadssätt

Kapstrandskatan lever huvudsakligen på mollusker som musslor och skålsnäckor, men har också setts ta havsborstmaskar, insekter,^[6] och möjligen även fisk .^[7] Fågeln häckar i en uppskrapad grop i sand eller klappersten 30 meter ovan vattenlinjen. Honan lägger två, ibland ett eller tre, ägg som ruvas av båda könen i 27–39 dagar. Liksom andra vadare kan ungarna lämna boet direkt efter kläckning, men är flygga först 38 dagar senare. Häckningsframgången är större på utliggande öar där predatorerna är färre och störningarna mindre.^[1]

Status

Från att tidigare ha kategoriserats som nära hotad bedömer internationella naturvårdsunionen IUCN sedan 2017 populationen som livskraftig.^[1] Världspopulationen är relativt liten och uppskattas till 6.670 individer.^[8][9] Tack vare naturvårdsinsatser verkar populationen dock öka.^[8][9] Största hoten mot arten är hundattacker, störningar från terrängfordon och predation av ungar och ägg från kelptrut (Larus dominicanus).^[1]

Namn

Fågelns vetenskapliga artnamn hedrar Christian Horace Bénédict Alfred Moquin-Tandon (1804-1863), fransk ornitolog, malakolog och samlare.^[10]

Noter

1. ^ [a b c d e f g h] Birdlife International 2017 Haematopus moquini . Från: IUCN 2017. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2017.2. Läst 2017-12-11.
2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2018) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter, läst 2018-02-14
3. ^ Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2017) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2017 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2017-08-11
4. ^ Hockey, P.A.R., Dean, W.R.J. and Ryan, P.G. 2005. Roberts birds of southern Africa. Trustees of the John Voelcker Bird Book Fund, Cape Town, South Africa.
5. ^ Lars Larsson (2001) Birds of the World, CD-rom
6. ^ Ryan, P. G.; Visagie, J. (2008). ”African Black Oystercatchers feeding in a terrestrial habitat”. Ostrich 79: sid. 243. doi:10.2989/ostrich.2008.79.2.18.592.
7. ^ Paijmans, D. M. (2013). ”Piscivory in the African Black Oystercatcher”. Promerops 294: sid. 15.
8. ^ [a b] Underhill, L. 2014. Assessment of the conservation status of African Black Oystercatcher Haematopus moquini. International Wader Studies 20: 97-108.
9. ^ [a b] Loewenthal, D.; Paijmans, D. M.; Haupt, P. W.; Hockey, P. A. R. 2015. Trends in African Black Oystercatcher Haematopus moquini populations between the early 1980s and early 2000s, with consideration of the influence of protected habitats and food availability. Ostrich 86(1&2): 9-21.
10. ^ Jobling, J. A. (2016). Key to Scientific Names in Ornithology. Ur del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (eds.) (2016). Handbook of the Birds of the World Alive. Lynx Edicions, Barcelona. Hämtad från www.hbw.com.

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör afrikansk strandskata.
  Bilder & media
• Wikispecies har information om Haematopus moquini.
  Artförteckning
• Bilder och filmer på Internet Bird Collection
• Läten på xeno-canto.org

Haematopus moquini là một loài chim trong họ Haematopodidae.^[2]

Hình ảnh

Chú thích

Bài viết Bộ Choi choi này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.

• x
• t
• s

アフリカクロミヤコドリ （学名：Haematopus moquini）は、チドリ目ミヤコドリ科に分類される鳥類の一種。

分布[編集]

アフリカ

形態[編集]

特徴は写真参照。

生態[編集]

水際にて、主に二枚貝など軟体動物等の無脊椎動物を捕食する。

Sibley分類体系上の位置[編集]

Clements分類上の位置[編集]

絶滅危惧評価[編集]

• NEAR THREATENED (IUCN Red List Ver. 3.1 (2001))
  
  ^[1]

参照・注釈[編集]

外部リンク[編集]

• Haematopus moquini African Oystercatcher(bird videos by the Internet Bird Collection)

関連項目[編集]