Die Donkergrysvalk (Falco ardosiaceus) is 'n skaars standvoël wat voorkom om die Kunenerivier in Namibië en Angola. Hulle leef gewoonlik in oop boomveld, dikwels naby palms. Die voël is 30 – 35 cm groot, weeg 190 - 300 gram. In Engels staan die voël bekend as Grey Kestrel.
Die Donkergrysvalk (Falco ardosiaceus) is 'n skaars standvoël wat voorkom om die Kunenerivier in Namibië en Angola. Hulle leef gewoonlik in oop boomveld, dikwels naby palms. Die voël is 30 – 35 cm groot, weeg 190 - 300 gram. In Engels staan die voël bekend as Grey Kestrel.
El xoriguer gris[1] (Falco ardosiaceus) és una espècie d'ocell rapinyaire de la família dels falcònids (Falconidae) que habita sabanes i boscos poc densos de l'Àfrica subsahariana, des de Senegal, Gàmbia, sud de Mauritània, cap a l'est fins a Etiòpia i Eritrea i cap al sud fins a Tanzània, Namíbia i Angola, faltant de les zones de selva humida de l'Àfrica Central i Occidental.
El xoriguer gris (Falco ardosiaceus) és una espècie d'ocell rapinyaire de la família dels falcònids (Falconidae) que habita sabanes i boscos poc densos de l'Àfrica subsahariana, des de Senegal, Gàmbia, sud de Mauritània, cap a l'est fins a Etiòpia i Eritrea i cap al sud fins a Tanzània, Namíbia i Angola, faltant de les zones de selva humida de l'Àfrica Central i Occidental.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Cudyll llwyd (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: cudyllod llwydion) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Falco ardosiaceus; yr enw Saesneg arno yw Grey kestrel. Mae'n perthyn i deulu'r Hebogiaid (Lladin: Falconidae) sydd yn urdd y Falconiformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn F. ardosiaceus, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Affrica.
Mae'r cudyll llwyd yn perthyn i deulu'r Hebogiaid (Lladin: Falconidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Caracara cyffredin Caracara plancus Caracara gyddf-felyn Daptrius ater.jpg)
_from_pakke_tiger_reserve_JEG3641_(cropped).jpg)
_(cropped).jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Cudyll llwyd (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: cudyllod llwydion) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Falco ardosiaceus; yr enw Saesneg arno yw Grey kestrel. Mae'n perthyn i deulu'r Hebogiaid (Lladin: Falconidae) sydd yn urdd y Falconiformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn F. ardosiaceus, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Affrica.
Der Graufalke (Falco ardosiaceus) ist ein afrikanischer Raubvogel und gehört zur Familie der Falkenartigen (Falconidae). Seine nächsten Verwandten sind der Bindenfalke und der Schwarzrückenfalke, diese drei werden zum Teil in den Subgenus Dissodectes platziert.
Der Graufalke ist ein relativ kleiner, stämmiger Falke mit einem großen, abgeflachten Kopf, schwerem Schnabel und ziemlich kurzen Flügeln, welche in Ruhe die Spitze des Schwanzes nicht erreichen. Die Länge des Vogels beträgt 28–33 cm mit einer Flügelspannweite von 58–72 cm, er hat ein Gewicht bis zu 300 Gramm. Das Weibchen ist 4–11 % größer und 5–11 % schwerer als das Männchen. Das Gefieder von adulten Graufalken ist durchgehend dunkelgrau mit Ausnahme von dunkleren Flügelspitzen, schwach dunklen Streifen auf dem Körper und den leicht verzweigten Handschwingen. Die Füße und Nasenwachshaut sowie die kahle Haut um die Augen sind gelb. Die ähnlichste Art zum Graufalken ist der Schieferfalke; dieser hat einen rundlicheren Kopf, die Haut um das Auge ist weniger gelb und er besitzt längere Flügel, die bis zur Schwanzspitze hinreichen.
Juvenile Graufalken sind brauner als die Adulten, und die Nasenwachshaut sowie die Haut um die Augen sind grünlicher. Juvenile Schwarzrückenfalken sind ihnen sehr ähnlich, haben aber einen stärker verzweigten Schwanz und Unterschwingen.
Generell ist der Graufalke scheu und außerhalb der Brutzeit lautlos, hat aber einen schrillen, klappernden Ruf und einen rasselnden Pfiff.
Der Graufalke bewohnt die Savanne, offene Wälder sowie Waldlichtungen. Er bevorzugt Gebiete mit Palmen und Ufern, dabei sitzt er oft auf freiliegenden Ästen, Telefonleitungsmasten und -drähten. Der Graufalke ist weit verbreitet in West- und Zentralafrika, fehlt aber in dicht bewaldeten Regionen einschließlich den Arealen des Kongobeckens. Seine Reichweite dehnt sich vom Osten Äthiopiens über den Westen von Kenia und Tansania aus. Im Süden erreicht der Graufalke nördliche Teile von Namibia und Sambia, nicht sesshafte Falken wurden sogar in Malawi gesichtet. Die gesamte Reichweite des Einzugsgebietes erstreckt sich über 12 Millionen km2. Während der Regenzeit gibt es in Westafrika Züge in Richtung Norden und während der Trockenzeit südliche Züge.
Der Graufalke ist ein temporaler Spezialist und am aktivsten während der Morgen- und Abenddämmerung. Generell jagt er von einem hohen Ast aber gelegentlich auch in der Schwebe. Er ernährt sich hauptsächlich von Heuschrecken und kleinen Reptilien wie Eidechsen, Schlangen und Chamäleons, sowie von Amphibien und Würmern. Zu seinen weiteren Nahrungsquellen gehören auch kleine Säugetiere wie Fledermäuse oder Vögel. Die Beute wird dabei meist am Boden gefangen. Der Graufalke ernährt sich gelegentlich auch von Ölpalmnüssen und ist somit einer der wenigen Raubvögel, für den pflanzliche Kost eine Rolle spielt.
Bei der Balz vollbringt das turtelnde Paar einen gemeinsamen aufsteigenden Flug. Normalerweise werden die Eier dann in ein Hammerkopf-Nest gelegt, welches oft unbewohnt ist. Vereinzelt werden aber auch Hammerköpfe verdrängt. Teilweise benutzen die Graufalken auch Nester von anderen Vögeln oder Baumhöhlen. In einem Gelege befinden sich zwei bis fünf Eier, diese sind weißlich mit rötlichen oder bräunlichen Mustern und werden 26 bis 31 Tage bebrütet. Das Brüten des Geleges findet im Norden seines Verbreitungsgebietes vom März bis Juni statt und vom August bis Dezember im Süden. Die Jungvögel werden nach ungefähr 30 Tagen flügge.
Der Graufalke befindet sich nicht auf der Roten Liste der IUCN und ist bis heute eine ungefährdete Art.[1]
Louis Pierre Vieillot beschrieb den Graufalken unter dem heutigen Namen Falco ardosiaceus. Das Typusexemplar stammte aus dem Senegal.[2] Carl von Linné hatte bereits 1758 den Gattungsnamen Falco für zahlreiche Arten eingeführt.[3] Der Name leitet sich von den griechischen Wörtern »arkhos, arkhō αρχος, αρχω« für »Anführer, beherrschen« bzw. später vom lateinischen »falco, falconis, flectere« für »Falken, krümmen« ab.[4] Der Artnamen »ardosiaceus« ist das lateinische Wort für »schieferfarben«.[5]
Der Graufalke (Falco ardosiaceus) ist ein afrikanischer Raubvogel und gehört zur Familie der Falkenartigen (Falconidae). Seine nächsten Verwandten sind der Bindenfalke und der Schwarzrückenfalke, diese drei werden zum Teil in den Subgenus Dissodectes platziert.
The grey kestrel (Falco ardosiaceus) is an African bird of prey belonging to the falcon family Falconidae. Its closest relatives are the banded kestrel and Dickinson's kestrel and the three are sometimes placed in the subgenus Dissodectes.
It is a fairly small, stocky kestrel with a large, flat-topped head and fairly short wings that don't reach past the tip of the tail when at rest. It is 28–33 cm long with a wingspan of 58–72 cm and a weight of up to 300 grams. The female is 4-11% larger and 5-11% heavier than the male. The plumage of the adult is uniformly dark grey apart from darker wingtips, faint dark streaking on the body and slightly barred flight feathers. The feet and cere are yellow and there is bare yellow skin around the eye. The most similar species is the sooty falcon which has a more rounded head, long wings extending past the tail and less yellow around the eye.
Juvenile grey kestrels are browner than the adults with a greenish cere and greenish around the eye. Juvenile Dickinson's kestrels are similar but have a barred tail and a more strongly barred underwing.
The grey kestrel is generally silent outside the breeding season but has a shrill, chattering call and a rattling whistle.
It inhabits savannas, open woodland and forest clearings. It favours areas with palm trees, especially near water. It often perches on exposed branches, telegraph poles and wires.
It is widespread in West and Central Africa but is absent from densely forested regions including parts of the Congo Basin. Its range extends east to Ethiopia and western parts of Kenya and Tanzania. In the south it reaches northern parts of Namibia and Zambia and vagrants have appeared in Malawi. The total range covers about 12 million km2. In West Africa there is some movement northward in the wet season and southward in the dry season.
It is a crepuscular bird, most active at dawn and dusk. It generally hunts from a high perch but occasionally hovers. It feeds mainly on insects, lizards and small mammals such as bats[2] but will also take birds, amphibians and worms. Prey is usually caught on the ground. It will sometimes feed on oil palm nuts, one of the few birds of prey to eat vegetable matter.
Breeding occurs from March to June in the north of its range and from August to December in the south. Courting pairs perform mutual soaring displays. The eggs are usually laid in the nest of a hamerkop; most often an unoccupied nest but occasionally hamerkops will be forced out. Sometimes the kestrels will use the nest of another bird or a hole in a tree. There are two to five eggs in a clutch. They are whitish with reddish or brown markings and are incubated for 26–31 days. The young birds fledge after about 30 days.
The grey kestrel (Falco ardosiaceus) is an African bird of prey belonging to the falcon family Falconidae. Its closest relatives are the banded kestrel and Dickinson's kestrel and the three are sometimes placed in the subgenus Dissodectes.
La Ardezgriza turfalko (Falco ardosiaceus) estas malgranda afrika rabobirdo apartenanta al la genro Falco de la falka familio de Falkedoj. Ties plej proksimaj parencoj estas la Striventra falko kaj la Dikinsona falko kaj la tri estas foje lokigitaj en la subgenro Dissodectes. Ĝi estas monotipa.
Ĝi estas malgranda, fortika turfalko kun granda, ebenpinta kapo kaj mallongaj flugiloj kiuj ne preterpasas la vostopinton ripoze. Ĝi estas 28–33 cm longa kun enverguro de 58–72 cm kaj pezo de ĝis 300 g. La ino estas 4-11% pli granda kaj 5-11% pli fortika ol la masklo. La plumaro de plenkreskulo estas uniforme malhelgriza (ardezgriza, de kio devenas kaj komuna nomo kaj latina scienca nomo) escepte pri pli malhelaj flugilpintoj, svaga malhela strieco en korpo kaj iome striecaj flugilplumoj. En kapo videblas ioma malhela strieco de pli malhelaj plumobordoj. La piedoj kaj vaksaĵo estas flavaj (sed malhelgrizaj ungoj) kaj estas etenda nuda flava haŭtaĵo ĉirkaŭokula. La beko estas dika kaj hokoforma kiel ĉe aliaj turfalkoj kaj malhelgriza. La irisoj estas malhelbrunaj. Bekobaze estas flava brido kie videblas klare vaksaĵo. Inter flavaj brido kaj ĉirkaŭokulo estas nigreca striaĵo.
La plej simila specio estas la Malhela falko kiu havas pli rondoformajn kapon, longajn flugilojn preterpasantajn la vostopinton ripoze kaj malpli flava okulringe.
Junuloj de Ardezgriza turfalko estas pli brunaj ol plenkreskuloj kun verdeca vaksaĵo kaj verdeca okulringo. Junuloj de Dikinsona turfalko estas similaj sed havas striecan voston kaj pli markatajn striecajn subflugilojn.
La Ardezgriza turfalko estas ĝenerale silentema for de la reprodukta sezono sed havas stridan, babilecan alvokon kaj sonorilecan fajfadon.
Ili loĝas en savano, malferma arbaro kaj arbarklarejoj. Ili preferas areojn kun palmoj, ĉefe ĉe akvo. Ili ofte ripozas sur elstaraj branĉoj, telefonfostoj kaj kabloj.
Ĝi estas disvastigata en Okcidenta kaj Centra Afriko nome en Senegalio kaj suda Malio, Niĝero kaj Ĉado (sed ĝi forestas el dense arbaraj regionoj inklude partojn de la Konga Baseno), orienten al okcidenta Etiopio kaj al okcidentaj partoj de Kenjo kaj Tanzanio. Sude ĝi atingas iom Angolon, kaj nordajn partojn de Namibio kaj de Zambio kaj vagantoj aperis en Malavio. La totala teritoriaro kovras ĉirkaŭ 12 milionoj de km². En Okcidenta Afriko estas iome da movoj norden en la humida sezono kaj suden en la seka sezono. Ĝi estas virtuale alopatria kun la simila Dikinsona turfalko (Falco dickinsoni).
Ĝi estas krepuskulo, plej aktiva mateniĝe kaj krepuske. Ĝi ĝenerale ĉasas el alta ripozejo kaj rare ŝvebas. Ĝi manĝas ĉefe insektojn, lacertojn kaj malgrandajn birdojn kaj mamulojn kiaj roduloj, vespertoj sed ili predas ankaŭ birdojn, amfibiojn kaj vermojn. Predoj estas farataj plej ofte surgrunde, per falo el gvatejo kaj pli rare post mallonga persekutado. Ili foje manĝas nuksojn de oleopalmo, kaj tiele estas unu el malmultaj rabobirdoj kiuj manĝas ankaŭ vegetalan materialon.
Ĝi estas komuna en humidaj palmosavano kaj malfermaj arbaroj (ĉu duarangaj ĉu praarbaraj). Manĝas ĉe kultivataj areoj kaj malfermaj kaj incendiataj herbejoj. Kutime ripoze sur fostoj, kabloj aŭ interbranĉo ĉe arbopinto, gvatante la grundon por predoj. Kutime soleca aŭ en paroj, kvankam foje grupiĝas kunmanĝantaroj (ĝis de 30) ĉe termitejoj, ekzemple en Eritreo.
Reproduktado okazas el marto al junio norde de ties teritoriaro kaj el aŭgusto al decembro sude. Pariĝantaj paroj plenumas duopajn ŝvebajn memmontrajn ceremoniojn. La ovoj estas kutime demetataj en la nesto de Martelbirdo; plej ofte neokupata nesto sed foje martelbirdoj estas perforte forpelitaj, sed tiu dependo povas esti malfavora al la disvastigo de la turfalko; pli malofte nestumas en arbokavaĵo. Foje la turfalkoj uzas la neston de alia birdo aŭ arbotruo. La ino demetas 2 al 5 ovojn kuj estas ovalformaj kaj blankecaj kun ruĝecaj, brunaj aŭ similkoloraj markoj kaj estos kovataj dum 26–31 tagoj. La elnestiĝo okazas post ĉirkaŭ 30 tagoj.
La Ardezgriza turfalko (Falco ardosiaceus) estas malgranda afrika rabobirdo apartenanta al la genro Falco de la falka familio de Falkedoj. Ties plej proksimaj parencoj estas la Striventra falko kaj la Dikinsona falko kaj la tri estas foje lokigitaj en la subgenro Dissodectes. Ĝi estas monotipa.
El cernícalo pizarroso o cernícalo gris (Falco ardosiaceus),[2] es una especie de ave falconiforme de la familia Falconidae nativa de África.
Es un ave bastante pequeña y fornida, tiene entre 28 y 33 cm de largo, una envergadura de 58 a 72 cm y un peso de hasta 300 gramos. Tiene la parte superior de la cabeza plana y las alas muy cortas, que no llegan más allá de la punta de la cola cuando está en reposo. La hembra es más grande y más pesada que el macho. El plumaje del adulto es de color gris oscuro uniforme, con la punta de las alas más oscuras, con rayas débiles oscuras en el cuerpo y barradas en las plumas de vuelo. Las patas, el pico y la piel desnuda alrededor de los ojos son de color amarillo. La especie más similar es el Falco concolor que tiene una cabeza más redondeada, las alas que se extienden más allá de la cola y menos color amarillo alrededor de los ojos. Las aves jóvenes son más oscuras que los adultos. Las aves jóvenes del Falco dickinsoni son similares, pero tienen la cola y la parte inferior de las alas más barradas.
Habita en las sabanas y bosques abiertos. Le favorecen las zonas con palmeras, sobre todo en áreas cerca al agua. A menudo se posa en las ramas expuestas, postes y cables. Está muy extendido en África Occidental y Central, pero está ausente de las regiones densamente boscosas, incluidas las partes de la cuenca del Congo. Su gama se extiende al este de Etiopía y partes del oeste de Kenia y Tanzania. En el sur llega hasta el norte de Namibia y Zambia y algunas aves vagabundas han llegado hasta Malaui. En el oeste de África emigra hacia el norte en la temporada de lluvias y hacia el sur en la estación seca. El rango total abarca alrededor de 12 millones de km² por lo que está considerado preocupación menor por la UICN.[1] No se conocen subespecies de esta ave.[3]
Es un ave crepuscular más activa al amanecer y al atardecer. Por lo general caza desde un lugar alto, pero se vuela de vez en cuando. Se alimenta principalmente de insectos, lagartijas y pequeños mamíferos como murciélagos, también se alimenta de aves pequeñas, anfibios y gusanos. La presa es generalmente atrapada en el suelo. A veces se alimentan de nueces de la palma aceitera, es una de las pocas aves de presa que come vegetales. La reproducción tiene lugar entre marzo y junio en el norte de su rango y de agosto a diciembre en el sur. Los huevos los ponen habitualmente en el nido de un ave martillo (Scopus umbretta). A veces los cernícalos utilizarán el nido de otro pájaro o un agujero en un árbol. La hembra pone de dos a cinco huevos de color blanco con manchas rojizas o marrón y se incuban durante 26 a 31 días. Los polluelos abandonan el nido después de 30 días de nacidos.
El cernícalo pizarroso o cernícalo gris (Falco ardosiaceus), es una especie de ave falconiforme de la familia Falconidae nativa de África.
Falco ardosiaceus Falco generoko animalia da. Hegaztien barruko Falconidae familian sailkatua dago.
Falco ardosiaceus Falco generoko animalia da. Hegaztien barruko Falconidae familian sailkatua dago.
Harmaatuulihaukka (Falco ardosiaceus) on afrikkalainen jalohaukka.
Linnun pituus on 30–33 cm ja paino 205–255 g (koiras) ja 240–300 g (naaras). Harmaatuulihaukan höyhenpuku on kokonaan liuskeenharmaa ja sen silmät, nokka, vahanahka ja koivet ovat keltaiset. Sukupuolet ovat samanvärisiä. Nuoren linnun puvussa on ruskehtava sävy.
Harmaatuulihaukka elää Afrikassa Sahelin alueella, Senegalista lännessä Etiopiaan ja Eritreaan idässä, ja aina Namibian ja Zambian pohjoisosiin asti. Lajin elinympäristön ala on noin 12 miljoonaa neliökilometriä ja maailman populaatio on kooltaan 100 000–1 000 000 yksilöä. Se on enimmäkseen paikkalintu, mutta osa Länsi-Afrikan kannasta suorittaa ajoittain vaelluksia.
Harmaatuulihaukka asuu metsissä, puustoisilla ruohomailla ja savanneilla, usein aukeiden tai kulottuneiden alueiden reunoilla.
Pesä on puunkolossa tai jonkun muun linnun vanhassa risupesässä, usein vasarapäähaikaran (Scopus umbretta) pesässä, josta se voi häätää haikaran pois kesken sen pesinnän. Naaras munii 2–5 munaa, joita haudotaan 26–31 päivää. Poikaset lähtevät pesästä lentokykyisinä kuukauden ikäisinä.
Lajin pääravintoa ovat isokokoiset hyönteiset sekä pienet liskot, pikkujyrsijät, linnut, lepakot ja madot. Se on petolinnuksi siitä erikoinen, että sille kelpaavat myös öljypalmun (Elaeis) siemenet.
Harmaatuulihaukka (Falco ardosiaceus) on afrikkalainen jalohaukka.
Falco ardosiaceus
Le Faucon ardoisé (Falco ardosiaceus) est une espèce de rapaces diurnes africains appartenant à la famille des Falconidae. C'est une espèce monotypique, cela signifie qu'il n'existe pas de sous-espèces. Il habite dans des zones sèches comme des prairies ou dans la savane. Son aire de répartition se situe en Afrique subsaharienne et centrale. Le descripteur de l'espèce est Vieillot en 1823.
Son plumage est gris ardoisé, ce qui lui a valu son nom. Sa tête, sa nuque et son poitrail sont d'un gris plus bleuté. Les primaires et les plumes de la queue sont plus foncées, presque noires. La cire de son bec, le cercle de ses yeux et ses serres sont jaune vif. Ses yeux sont noirs, et ses serres sont gris foncé. En vol, ses ailes sont finement rayées de blanc et de noir, le bout de ses ailes est sombre. Ses pattes ne sont pas plumées. C'est un faucon de relative petite taille. Sa taille est de 33 cm, son envergure de 58 à 72 cm et son poids de 195 à 300 grammes.
Faucon ardoisé (Falco ardosiaceus) (Parc national Murchison Falls, Ouganda)
Faucon ardoisé (Falco ardosiaceus) (Parc national Murchison Falls, Ouganda)
Faucon ardoisé (Falco ardosiaceus) (Queen Elizabeth National Park, Ouganda)
Falco ardosiaceus
Le Faucon ardoisé (Falco ardosiaceus) est une espèce de rapaces diurnes africains appartenant à la famille des Falconidae. C'est une espèce monotypique, cela signifie qu'il n'existe pas de sous-espèces. Il habite dans des zones sèches comme des prairies ou dans la savane. Son aire de répartition se situe en Afrique subsaharienne et centrale. Le descripteur de l'espèce est Vieillot en 1823.
Il gheppio grigio (Falco ardosiaceus Vieillot, 1823) è un uccello falconiforme della famiglia dei Falconidi. I suoi più stretti parenti sono il gheppio fasciato e il gheppio di Dickinson e le tre specie vengono talvolta classificate nel sottogenere Dissodectes.
È un gheppio abbastanza piccolo e tozzo, con una grossa testa dalla sommità appiattita e ali piuttosto corte che, distese, non raggiungono l'estremità della coda. È lungo 28–33 cm, ha un'apertura alare di 58–72 cm e pesa fino a 300 g. La femmina è più grande del maschio del 4-11% e più pesante del 5-11%. Il piumaggio dell'adulto è grigio scuro uniforme, al di fuori delle estremità delle ali, più scure, di una serie di strisce scure sul corpo e di alcune barre sulle remiganti. I piedi e la cera sono gialli e attorno all'occhio è presente una zona di pelle nuda dello stesso colore. La specie cui più somiglia nell'aspetto è il falco fuligginoso, il quale ha però testa più arrotondata, lunghe ali che si estendono oltre la coda e una zona di pelle nuda gialla più piccola intorno agli occhi.
Gli esemplari giovani hanno piumaggio più brunastro degli adulti e la cera e la zona di pelle nuda intorno agli occhi di colore verdastro. I giovani di gheppio di Dickinson sono molto simili, ma hanno la coda barrata e il sottoala più marcatamente fasciato.
Generalmente il gheppio grigio è silenzioso, tranne che durante la stagione della nidificazione, ma talvolta emette un grido stridulo e una sorta di fischio.
Il gheppio grigio vive nelle savane, nelle aree boschive aperte e nelle radure. Predilige le aree dove crescono alberi di palma, specialmente nei pressi dell'acqua. Spesso si appollaia su rami esposti e pali o cavi del telegrafo.
È diffuso in Africa occidentale e centrale, ma è assente nelle regioni con copertura arborea più fitta, compresa gran parte del bacino del Congo. Il suo areale si estende a est fino all'Etiopia e alle regioni occidentali di Kenya e Tanzania. A sud raggiunge le regioni settentrionali di Namibia e Zambia, ma talvolta alcuni esemplari vaganti sono stati avvistati in Malawi. L'areale di questa specie è esteso per circa 12 milioni di km². Gli esemplari diffusi in Africa occidentale si spostano verso nord durante la stagione delle piogge e verso sud durante quella secca.
È un uccello crepuscolare, attivo soprattutto all'alba e all'imbrunire. Generalmente tende agguati alle prede lanciandosi da un posatoio elevato, ma talvolta le cattura in volo. Si nutre soprattutto di insetti, lucertole e piccoli mammiferi, come i pipistrelli, ma cattura anche uccelli, anfibi e vermi. Le prede vengono generalmente catturate al suolo. Dal momento che talvolta mangia anche noci di palma da olio, è uno dei pochi rapaci che consuma sostanze vegetali.
La nidificazione avviene da marzo a giugno a nord e da agosto a dicembre a sud. Durante il corteggiamento le coppie eseguono una sorta di parata aerea. Le uova vengono solitamente deposte nel nido di un'umbretta; la maggior parte delle volte si tratta di nidi abbandonati, ma in qualche caso di nidi il cui occupante è stato mandato via a forza. Talvolta i gheppi utilizzano il nido di altre specie di uccelli o la cavità di un albero. Ogni covata è composta da due a cinque uova. Queste, biancastre e picchiettate di rosso o marrone, vengono incubate per 26–31 giorni. I giovani si involano dopo circa 30 giorni.
Il gheppio grigio (Falco ardosiaceus Vieillot, 1823) è un uccello falconiforme della famiglia dei Falconidi. I suoi più stretti parenti sono il gheppio fasciato e il gheppio di Dickinson e le tre specie vengono talvolta classificate nel sottogenere Dissodectes.
De grijze torenvalk (Falco ardosiaceus) is een kleine valk die leeft in Afrika ten zuiden van de Sahara. Hij is nauw verwant aan Dickinsons torenvalk en de gebandeerde torenvalk.
Zoals de naam al doet vermoeden, heeft de grijze torenvalk een geheel donkergrijs verenkleed. Slechts de punten van de vleugels zijn donkerder. De poten en de aanzet van de snavel zijn geel, evenals een ring rond de ogen. De soort heeft een lengte van 28 tot 33 cm en een spanwijdte van 58 tot 72 cm. Zoals gebruikelijke bij valken is het vrouwtje iets groter dan het mannetje (seksueel dimorfisme). Wat uiterlijk betreft lijkt de soort op de woestijnvalk, maar deze laatste soort heeft langere, spitsere vleugels en minder geel rond de ogen.
De soort is vaak te vinden op een uitkijkpost, zoals elektriciteitsdraden of uitstekende takken. Van daaruit jaag hij op knaagdieren, kleine vogels, kleine reptielen en insecten. In tegenstelling tot andere torenvalksoorten bidt de grijze torenvalk zelden tijdens de jacht.
De soort legt zijn eieren in nesten van de hamerkop of in holtes in bomen. Het legsel bestaat uit twee tot vijf eieren. Net zoals bij de meeste valkensoorten broedt het vrouwtje de eieren uit, terwijl het mannetje voor voedsel zorgt. Na ongeveer 30 dagen komen de eieren uit, waarna de jongen nog een maand in het nest blijven.
De grijze torenvalk komt voor in grote delen van West- en Centraal-Afrika, van Senegal in het westen tot Ethiopië in het oosten en Angola in het zuiden. In het regenwoud van de Kongobekken is de soort niet te vinden.
Het leefgebied bestaat uit half open bosgebieden, boomaanplantingen, vochtige savanne, dicht opeen staande grote bomen zoals palmen mits grenzend aan open terrein. Meestal in laagland, in Ethiopië tot op 1830 m boven de zeespiegel.[2]
De grijze torenvalk heeft een groot verspreidingsgebied en daardoor is de kans op de status kwetsbaar (voor uitsterven) zeer gering. De grootte van de populatie is niet gekwantificeerd en de aantallen zijn mogelijk stabiel. Om deze redenen staat deze valk als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesDe grijze torenvalk (Falco ardosiaceus) is een kleine valk die leeft in Afrika ten zuiden van de Sahara. Hij is nauw verwant aan Dickinsons torenvalk en de gebandeerde torenvalk.
Multimedia w Wikimedia Commons Sokół ciemny[3], pustułka ciemna (Falco ardosiaceus) – gatunek małego, afrykańskiego ptaka drapieżnego z rodziny sokołowatych (Falconidae). Najbliższymi krewnymi tego sokoła są pustułka prążkowana i pustułka białorzytna. Te trzy gatunki umieszcza się czasem w podrodzaju Dissodectes.
To dość mała, krępa pustułka z dużą, płaską głową i dość krótkimi skrzydłami, które w spoczynku nie wystają poza koniec ogona. Ma 28–33 cm długości oraz 58–72 cm rozpiętości skrzydeł. Waży do 300 gram. Samica jest o 4-11% większa i o 5-11% cięższa od samca. Ubarwienie dorosłego osobnika jest jednolicie ciemnoszare oprócz jeszcze ciemniejszych koniuszków skrzydeł, lekkiego ciemnego prążkowania na ciele i słabo widocznych pasków na lotkach. Nogi i woskówka są żółte, a wokół oka widać nagą żółtą skórę. Najbardziej podobny gatunek, sokół śniady, ma bardziej zaokrągloną głowę, długie skrzydła, które wychodzą poza ogon i mniej żółtą obwódkę wokół oczu.
Osobniki młodociane są bardziej brązowe niż ptaki dorosłe. Mają zielonawą woskówkę i otoczkę wokół oczu. Młode pustułki białorzytnej są podobne, ale mają paskowanie na ogonie i bardziej zaznaczone prążkowanie na spodniej stronie pokryw skrzydłowych.
Pustułka ciemna to generalnie ptak cichy poza okresem lęgowym, ale potrafi wydawać przenikliwy szczebiotliwy odgłos i terkotliwy gwizd.
Zamieszkuje sawanny, otwarte obszary leśne i polany. Preferuje tereny porośnięte roślinami arekowatymi (palami), zwłaszcza w pobliżu wód. Często przesiaduje na wyeksponowanych dobrze obiektach, takich jak gałęzie, słupy telegraficzne i przewody elektryczne.
To szeroko rozprzestrzeniony gatunek w Zachodniej i Środkowej Afryce, ale nie ma go w regionach gęsto porośniętych lasem, w tym częściowo w Kotlinie Konga. Jego zasięg przebiega na południu przez Etiopię, zachodnią Kenię i Tanzanię. Na południu gniazduje w północnych regionach Namibii i Zambii, a niektóre osobniki koczujące zalatują nawet do Malawi. Ogólna powierzchnia areału pustułki ciemnej obejmuje 12 milionów km². Ptaki na zachodzie Afryki wykazują ruchy migracyjne na północ w porze wilgotnej, a na południe w porze suchej.
Ptak aktywny jest o zmierzchu, a więc największa jego aktywność przypada na zmierzch lub świt. Najczęściej poluje poprzez czatowanie na wysokim obiekcie, a tylko wyjątkowo zdarza mu się zawisać w powietrzu i wypatrywać zdobyczy. Żywi się głównie owadami, jaszczurkami i małymi ssakami, takimi jak nietoperze. Chwytają również ptaki, płazy i robaki. Ofiara jest zwykle łapana na ziemi. Żeruje niekiedy na orzechach palmy olejowca gwinejskiego. Jedzenie pokarmu pochodzenia roślinnego jest rzadkim zwyczajem u ptasich drapieżców.
Okres lęgowy trwa od marca do czerwca na północy areału występowania, a od sierpnia do grudnia na południu. Kojarzeniu się w pary towarzyszą wzajemne pokazy godowych lotów ślizgowych. Samica składa jaja przeważnie w gniazdach warug. W większości przypadków pustułki zajmują opuszczone gniazda, ale niekiedy wyrzucają warugi z ich miejsc lęgowych siłą. Drapieżniki mogą też zajmować gniazda innych ptaków lub szczeliny kory w drzewach.
Lęg liczy sobie od 2 do 5 jaj. Są białawe z czerwonymi lub brązowymi plamkami, a wysiadywanie trwa przez 26-31 dni. Młode są w pełni opierzone po około 30 dniach.
Sokół ciemny, pustułka ciemna (Falco ardosiaceus) – gatunek małego, afrykańskiego ptaka drapieżnego z rodziny sokołowatych (Falconidae). Najbliższymi krewnymi tego sokoła są pustułka prążkowana i pustułka białorzytna. Te trzy gatunki umieszcza się czasem w podrodzaju Dissodectes.
Skifferfalk[2] (Falco ardosiaceus) är en fågel i familjen falkar inom ordningen falkfåglar.[3] Fågeln förekommer på savanner och i skogsmarker i Afrika södra om Sahara.[3] IUCN kategoriserar arten som livskraftig.[1]
Wikimedia Commons har media som rör skifferfalk.
Wikispecies har information om Falco ardosiaceus.
Skifferfalk (Falco ardosiaceus) är en fågel i familjen falkar inom ordningen falkfåglar. Fågeln förekommer på savanner och i skogsmarker i Afrika södra om Sahara. IUCN kategoriserar arten som livskraftig.
Boz kerkenez (Falco ardosiaceus) gündüz yırtıcı kuşları (falconiformes) takımının doğangiler (falconidae) familyasından, Güney ve Orta Afrika'da yaşayan gizemli bir doğandır. Tıpkı kaya kerkenezi ve şeritli kestrel gibi çok nadir görülmüştür.
Boz kerkenez (Falco ardosiaceus) gündüz yırtıcı kuşları (falconiformes) takımının doğangiler (falconidae) familyasından, Güney ve Orta Afrika'da yaşayan gizemli bir doğandır. Tıpkı kaya kerkenezi ve şeritli kestrel gibi çok nadir görülmüştür.
{{{assessors}}} (2012). 'Falco ardosiaceus'. IUCN 2008. IUCN Nesli Tükenme Tehlikesi Altında Olan Türlerin Kırmızı Listesi. Erişim tarihi: {{{downloaded}}}.Cắt xám châu Phi (danh pháp hai phần: Falco ardosiaceus) là một loài chim thuộc chi Cắt trong họ Cắt (Falconidae).[1] Loài này phân bố ở châu Phi.
Nó là loài chim khá nhỏ, chắc nịch với cái đầu lớn và phẳng phía đỉnh đầu, cánh khá ngắn và không dài đến chóp đuôi khi nó đứng nghỉ. Nó có thân dài 28–33 cm với sải cánh dài 58–72 cm và trọng lượng 300 gam. Con mái lớn hơn 4-11% và nặng hơn 5-11% so với con trống. Bộ lông của con trưởng thành là xám sẫm khá đồng nhất ngoại trừ phần rìa đầu cánh sẫm hơn.
Nó là loài phổ biến rộng rãi ở phía Tây và Trung Phi, nhưng không hiện diện ở các vùng có rừng rậm như các bộ phận của lưu vực sông Congo. Phạm vi phân bố của nó kéo dài về phía đông tới Ethiopia và các khu vực phía tây Kenya và Tanzania. Ở phía nam đến khu vực phía bắc Namibia và Zambia và các cá thể lang thang từng xuất hiện ở Malawi. Tổng phạm vi che phủ khoảng 12 triệu km². Ở Tây Phi, có một số sự di chuyển về phía bắc trong mùa mưa và phía nam vào mùa khô.
Cắt xám châu Phi (danh pháp hai phần: Falco ardosiaceus) là một loài chim thuộc chi Cắt trong họ Cắt (Falconidae). Loài này phân bố ở châu Phi.
_(6861327565).jpg)
_(6861322791).jpg)
_(cropped).jpg)
