Die olyfbyvreter (Merops superciliosus) is 'n gelokaliseerde algemene intra-Afrika broeiende somertrekvoël. Dit leef in breëblaarboomveld naby mere, riviere en moerasse. Hulle word die maklikste gesien in noordwes-Namibië. Dit is 'n skaars standvoël in Mosambiek. In Engels staan die voël bekend as die Madagascar (Olive) Bee-eater.
Die voël is 24 cm groot en saam met die stert is dit 30 cm lank en die voël weeg 38 tot 48 gram; dit is kleiner as die blouwangbyvreter. Die kroon is bruin, die wenkbrou en wangstrepe is wit. Die keel is rooibruin en die bors is groen.
Die olyfbyvreter (Merops superciliosus) is 'n gelokaliseerde algemene intra-Afrika broeiende somertrekvoël. Dit leef in breëblaarboomveld naby mere, riviere en moerasse. Hulle word die maklikste gesien in noordwes-Namibië. Dit is 'n skaars standvoël in Mosambiek. In Engels staan die voël bekend as die Madagascar (Olive) Bee-eater.
Merops superciliosus[2] ye una especie d'ave na familia de Meropidae nel xéneru Merops.
L'abeyerucu malgax habita nes praderíes y montes montanos costeros d'África Oriental y Madagascar, y esiste una población aisllada na mariña d'Angola.[3] Ye una especie parcialmente migratoria, y polo xeneral reprodúcense solo nel sector sur de la zona onde habiten, moviéndose al norte mientres la temporada seca nel sur d'África. Pon cuatro güevos nun nial nun buecu a empiezos de la temporada húmeda nel sur d'África, y los pichones polo xeneral nacen a empiezos d'avientu.[4] A diferencia de la mayoría de los abeyerucos, la especie nun practica crianza cooperativa y la dependencia depués de dexar el nial ye de solo unos 19 díes,[5] que ye lo típico pa paserinas de zones templaes y aprosimao la metá de la mayoría de les especies de Meropidae.
Atrapando una abeya nel monte Anjajavy
Pareya nel monte Anjajavy
En vuelu na zona de Anjajavy
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Merops superciliosus ye una especie d'ave na familia de Meropidae nel xéneru Merops.
L'abeyerucu malgax habita nes praderíes y montes montanos costeros d'África Oriental y Madagascar, y esiste una población aisllada na mariña d'Angola. Ye una especie parcialmente migratoria, y polo xeneral reprodúcense solo nel sector sur de la zona onde habiten, moviéndose al norte mientres la temporada seca nel sur d'África. Pon cuatro güevos nun nial nun buecu a empiezos de la temporada húmeda nel sur d'África, y los pichones polo xeneral nacen a empiezos d'avientu. A diferencia de la mayoría de los abeyerucos, la especie nun practica crianza cooperativa y la dependencia depués de dexar el nial ye de solo unos 19 díes, que ye lo típico pa paserinas de zones templaes y aprosimao la metá de la mayoría de les especies de Meropidae.
Ar gwespetaer Madagaskar(Daveoù a vank) a zo un evn amprevanetaer, Merops superciliosus an anv skiantel anezhañ.
Al labous a vev an daou isspesad anezhañ e Madagaskar, hag Afrika ivez[1] :
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Ar gwespetaer Madagaskar(Daveoù a vank) a zo un evn amprevanetaer, Merops superciliosus an anv skiantel anezhañ.
L'abellerol de Madagascar[1] (Merops superciliosus) és una de les 28 espècies d'aus del gènere Merops, dins la família dels meròpids (Meropidae). Antany, es va considerar conespecífic amb l'espècie Merops persicus. A finals del segle XX, es van separar en dues espècies diferents, però es va produir una certa confusió amb el nom comú, de manera que, de vegades, en alguns texts, són anomenats indistintament les dues espècies com a abellerol gola-roig.[2][3]
Camp obert, pantans, canyars i terres de conreu d'Àfrica, al Sudan del Sud, Etiòpia, Somàlia, República Democràtica del Congo, Ruanda, Burundi, Uganda, Kenya, Tanzània, Zàmbia, Malawi, sud-oest d'Angola i nord-oest de Namíbia, nord-est de Botswana, nord de Zimbabwe, sud-est de Moçambic, extrem nord-est de Sud-àfrica, Madagascar i les Illes Comores.
L'abellerol de Madagascar (Merops superciliosus) és una de les 28 espècies d'aus del gènere Merops, dins la família dels meròpids (Meropidae). Antany, es va considerar conespecífic amb l'espècie Merops persicus. A finals del segle XX, es van separar en dues espècies diferents, però es va produir una certa confusió amb el nom comú, de manera que, de vegades, en alguns texts, són anomenats indistintament les dues espècies com a abellerol gola-roig.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Gwenynysor aeliog (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: gwenynysorion aeliog) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Merops superciliosus; yr enw Saesneg arno yw Madagascar bee eater. Mae'n perthyn i deulu'r Gwenynysorion (Lladin: Meropidae) sydd yn urdd y Coraciiformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn M. superciliosus, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r gwenynysor aeliog yn perthyn i deulu'r Gwenynysorion (Lladin: Meropidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Gwenynysor aeliog Merops superciliosus Gwenynysor amryliw Merops ornatus
.jpg)
_in_Tirunelveli.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Gwenynysor aeliog (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: gwenynysorion aeliog) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Merops superciliosus; yr enw Saesneg arno yw Madagascar bee eater. Mae'n perthyn i deulu'r Gwenynysorion (Lladin: Meropidae) sydd yn urdd y Coraciiformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn M. superciliosus, sef enw'r rhywogaeth.
The olive bee-eater or Madagascar bee-eater (Merops superciliosus) is a near passerine bee-eater species in the genus Merops. It is native to the southern half of Africa where it is present in Angola; Botswana; Burundi; Comoros; Democratic Republic of the Congo; Djibouti; Eritrea; Ethiopia; Kenya; Madagascar; Malawi; Mayotte; Mozambique; Namibia; Rwanda; Somalia; South Sudan; Sudan; Tanzania; Uganda; Zambia; Zimbabwe. It is a common species with a wide range so the International Union for Conservation of Nature has rated their conservation status as "least concern".[1]
In 1760 the French zoologist Mathurin Jacques Brisson included a description of the olive bee-eater in his Ornithologie based on a specimen collected on the island of Madagascar. He used the French name Le guespier de Madagascar and the Latin Apiaster Madagascariensis.[2] Although Brisson coined Latin names, these do not conform to the binomial system and are not recognised by the International Commission on Zoological Nomenclature.[3] When in 1766 the Swedish naturalist Carl Linnaeus updated his Systema Naturae for the twelfth edition, he added 240 species that had been previously described by Brisson.[3] One of these was the olive bee-eater. Linnaeus included a brief description, coined the current binomial name Merops superciliosus and cited Brisson's work.[4] The specific name superciliosus is Latin for "supercilious", "haughty" or "eye-browed".[5]
Two subspecies are recognised:[6]
The olive bee-eater grows to a length of 23 to 26 cm (9.1 to 10.2 in) with its tail streamers adding up to 7 cm (2.8 in). The sexes are similar, and adults have bronzy-green plumage with an olive cap and white forehead, eyebrows, chin and cheeks. The rump and tail are blue, apart from the streamers, which are black.[7]
The olive bee-eater is found in the grassland and coastal mountain forests of East Africa and Madagascar, and an isolated population can be found in coastal Angola.[8] There are two subspecies; M. s. superciliosus occurs in eastern Ethiopia, Somalia and Kenya, and southwards through East Africa to southern Mozambique and the Zambezi Valley, as well as the Comoro Islands and Madagascar; M. s. alternans occurs in western Angola and northwestern Namibia.[9]
They are partially migratory, and usually breed only in the southern portion of their range, moving north for the dry season in southern Africa. It lays four eggs in a burrow nest at the beginning of the southern African wet season, and the chicks usually hatch at the beginning of December.[10] Unlike most bee-eaters, the species does not practice cooperative breeding and post-fledging dependence is only around 19 days, which is typical of temperate zone passerines and about half that of most Meropidae species.[11]
A bee caught in the Anjajavy Forest
Pair in the Anjajavy Forest
_in_flight.jpg)
In flight over a swimming pool at Anjajavy
The olive bee-eater or Madagascar bee-eater (Merops superciliosus) is a near passerine bee-eater species in the genus Merops. It is native to the southern half of Africa where it is present in Angola; Botswana; Burundi; Comoros; Democratic Republic of the Congo; Djibouti; Eritrea; Ethiopia; Kenya; Madagascar; Malawi; Mayotte; Mozambique; Namibia; Rwanda; Somalia; South Sudan; Sudan; Tanzania; Uganda; Zambia; Zimbabwe. It is a common species with a wide range so the International Union for Conservation of Nature has rated their conservation status as "least concern".
La Madagaskara abelmanĝulo (Merops superciliosus) estas preskaŭpaserina birdo de la familio Meropedoj aŭ abelmanĝuloj. Ĝi reproduktiĝas en Afriko kaj Azio, sed foje aperas en Eŭropo, kie ne konfuzeblas kun la Eŭropa abelmanĝulo, kiu estas bruneca supre, dum tiu ĉi specio estas verda supre kaj sube.
Ĝi estas simila al la Filipina abelmanĝulo (kelkaj konsideras ununuran specion), sed ne havas bluajn pugon aŭ voston. Sed, kiel tiu, montras, krom la nigra traokula strio kiu konektas kun la nigra beko, kiel ĉe multaj abelmanĝuloj, blankecajn (en Afriko) aŭ bluecajn (en Azio) supran kaj suban mallarĝajn striojn kaj ruĝecan gorĝon. En la nigra traokula strio kontrastas la ruĝa okulo. La brusto kaj ventro estas verdaj, kiel la dorso.
Tiu ĉi specio preferas en Madagaskaro kaj Komoroj malferman kamparon, kiel ekzemple terkulturejojn, sed en kontinenta Afriko (el Etiopio al Sudafriko) ĝi estas pli diversa specio, ĉar troviĝas en savanoj, ebenaĵoj, ĉe akvo kaj en manglejoj. En Azio preferas humidejojn. Laŭ tiu ampleksa disvastiĝo la nomo de Madagaskara abelmanĝulo estus neĝusta, sed tradicie oni uzas tiun; krome kelkaj fakuloj konsideris, ke la aziaj birdoj apartenus al distinga specio kaj tiu ĉi nomo restus pli ĝusta.
La kutimaro estas simila al tiu de aliaj abelmanĝuloj. Ĝi ĉasas el gvatejoj, ĉu kablo ĉu arbo, de kie atakas la pretereflugantajn insektojn kaj revenas al gvatejo por frapi la predon ĝis forigi la pikilon, se ĝi estas venena. Nokte ili ripozas en koloniaj ripozejoj.
En Afriko la specio estas sufiĉe nemigranta; nur ĉe Zambio kaj Malavio estas kelkaj movoj. En Azio estas pli migranta, ĉefe el Barato al Indonezio.
Kiel ĉe aliaj abelmanĝuloj, ankaŭ tiuj ĉi elfosas tunelon por reproduktiĝi ĉu kiel izolita paro ĉu en kolonio ĝis de cento da paroj. En la tunelo la ino demetas 5 al 7 ovojn, sed en Madagaskaro nur 2 aŭ 3.
Kiel ĉe aliaj abelmanĝuloj, ankaŭ tiuj ĉi manĝas ĉefe insektojn, sed diverse laŭ la regionoj. En Madagakaro ĉefe grilojn, vespojn, muŝojn, papiliojn, ktp. En Barato ĉfe libelojn, abelojn kaj vespojn.
La Madagaskara abelmanĝulo (Merops superciliosus) estas preskaŭpaserina birdo de la familio Meropedoj aŭ abelmanĝuloj. Ĝi reproduktiĝas en Afriko kaj Azio, sed foje aperas en Eŭropo, kie ne konfuzeblas kun la Eŭropa abelmanĝulo, kiu estas bruneca supre, dum tiu ĉi specio estas verda supre kaj sube.
Ĝi estas simila al la Filipina abelmanĝulo (kelkaj konsideras ununuran specion), sed ne havas bluajn pugon aŭ voston. Sed, kiel tiu, montras, krom la nigra traokula strio kiu konektas kun la nigra beko, kiel ĉe multaj abelmanĝuloj, blankecajn (en Afriko) aŭ bluecajn (en Azio) supran kaj suban mallarĝajn striojn kaj ruĝecan gorĝon. En la nigra traokula strio kontrastas la ruĝa okulo. La brusto kaj ventro estas verdaj, kiel la dorso.
Tiu ĉi specio preferas en Madagaskaro kaj Komoroj malferman kamparon, kiel ekzemple terkulturejojn, sed en kontinenta Afriko (el Etiopio al Sudafriko) ĝi estas pli diversa specio, ĉar troviĝas en savanoj, ebenaĵoj, ĉe akvo kaj en manglejoj. En Azio preferas humidejojn. Laŭ tiu ampleksa disvastiĝo la nomo de Madagaskara abelmanĝulo estus neĝusta, sed tradicie oni uzas tiun; krome kelkaj fakuloj konsideris, ke la aziaj birdoj apartenus al distinga specio kaj tiu ĉi nomo restus pli ĝusta.
La kutimaro estas simila al tiu de aliaj abelmanĝuloj. Ĝi ĉasas el gvatejoj, ĉu kablo ĉu arbo, de kie atakas la pretereflugantajn insektojn kaj revenas al gvatejo por frapi la predon ĝis forigi la pikilon, se ĝi estas venena. Nokte ili ripozas en koloniaj ripozejoj.
En Afriko la specio estas sufiĉe nemigranta; nur ĉe Zambio kaj Malavio estas kelkaj movoj. En Azio estas pli migranta, ĉefe el Barato al Indonezio.
Kiel ĉe aliaj abelmanĝuloj, ankaŭ tiuj ĉi elfosas tunelon por reproduktiĝi ĉu kiel izolita paro ĉu en kolonio ĝis de cento da paroj. En la tunelo la ino demetas 5 al 7 ovojn, sed en Madagaskaro nur 2 aŭ 3.
Kiel ĉe aliaj abelmanĝuloj, ankaŭ tiuj ĉi manĝas ĉefe insektojn, sed diverse laŭ la regionoj. En Madagakaro ĉefe grilojn, vespojn, muŝojn, papiliojn, ktp. En Barato ĉfe libelojn, abelojn kaj vespojn.
El abejaruco malgache (Merops superciliosus)[2] es una especie de ave paseriforme de la familia de Meropidae propia de África.
El abejaruco malgache habita en las praderas y bosques montanos costeros de África Oriental y Madagascar, y existe una población aislada en la costa de Angola.[3] Es una especie parcialmente migratoria, y por lo general se reproducen solo en el sector sur de la zona donde habitan, desplazándose al norte durante la temporada seca en el sur de África. Pone cuatro huevos en un nido en un hueco a comienzos de la temporada húmeda en el sur de África, y los pichones por lo general nacen a comienzos de diciembre.[4] A diferencia de la mayoría de los abejarucos, la especie no practica la crianza cooperativa y la dependencia tras dejar el nido es de solo unos 19 días,[5] que es lo típico de pájaros de zonas templadas y aproximadamente la mitad que la mayoría de las especies de Meropidae.
Atrapando una abeja en el bosque Anjajavy
Pareja en el bosque Anjajavy
En vuelo en la zona de Anjajavy
El abejaruco malgache (Merops superciliosus) es una especie de ave paseriforme de la familia de Meropidae propia de África.
El abejaruco malgache habita en las praderas y bosques montanos costeros de África Oriental y Madagascar, y existe una población aislada en la costa de Angola. Es una especie parcialmente migratoria, y por lo general se reproducen solo en el sector sur de la zona donde habitan, desplazándose al norte durante la temporada seca en el sur de África. Pone cuatro huevos en un nido en un hueco a comienzos de la temporada húmeda en el sur de África, y los pichones por lo general nacen a comienzos de diciembre. A diferencia de la mayoría de los abejarucos, la especie no practica la crianza cooperativa y la dependencia tras dejar el nido es de solo unos 19 días, que es lo típico de pájaros de zonas templadas y aproximadamente la mitad que la mayoría de las especies de Meropidae.
Merops superciliosus Merops generoko animalia da. Hegaztien barruko Meropidae familian sailkatua dago.
Merops superciliosus Merops generoko animalia da. Hegaztien barruko Meropidae familian sailkatua dago.
Il gruccione del Madagascar (Merops superciliosus Linnaeus, 1766), noto anche come gruccione di Persia o gruccione egiziano, è un uccello della famiglia Meropidae, diffuso nell'Africa subsahariana.[2]
È molto simile al gruccione comune (Merops apiaster), da cui differisce per le dimensioni leggermente maggiori (24-26 cm di lunghezza) e la colorazione verde oliva sulla maggior parte del corpo.[3]
È una specie insettivora che si nutre di api, vespe, calabroni e, soprattutto, libellule, che cattura in volo lanciandosi da un posatoio.[3]
È una specie monogama. Costruisce il nido in cavità scavate negli argini sabbiosi; la femmina depone da 4 a 8 uova, della cui cova si occupano entrambi i genitori.[3]
La specie ha un ampio areale che comprende Angola, Botswana, Burundi, Comore, Eritrea, Etiopia, Gibuti, Kenya, Madagascar, Malawi, Mayotte, Mozambico, Namibia, Repubblica Democratica del Congo, Ruanda, Somalia, Sudan del Sud, Sudan, Tanzania, Uganda, Zambia e Zimbabwe[1]
Dati molecolari collocano Merops superciliosus in un clade di cui fanno parte Merops philippinus, Merops persicus, Merops apiaster e Merops ornatus.[4]
Sono riconosciute le seguenti sottospecie:[2]
Il gruccione del Madagascar (Merops superciliosus Linnaeus, 1766), noto anche come gruccione di Persia o gruccione egiziano, è un uccello della famiglia Meropidae, diffuso nell'Africa subsahariana.
Burung Berek-berek Dada Coklat atau juga Berek-berek Sawah ialah salah satu daripada haiwan yang boleh didapati di Malaysia. Nama sainsnya ialah Merops superciliosus.
Burung Berek-berek Dada Coklat ialah haiwan yang tergolong dalam golongan benda hidup, alam : haiwan, filum : kordata, sub-filum : bertulang belakang (vertebrata), kelas : burung. Burung Berek-berek Dada Coklat ialah haiwan berdarah panas, mempunyai sayap dan badan yang dilitupi bulu pelepah. Paruh Burung Berek-berek Dada Coklat tidak bergigi.
Burung Berek-berek Dada Coklat membiak dengan bertelur. Telur Burung Berek-berek Dada Coklat bercangkerang keras.
A - B - C - D - E - F - G - H - I - J - K - L - M - N - O - P - Q - R - S - T - U - V - W - X - Y - Z Burung Berek-berek Dada Coklat atau juga Berek-berek Sawah ialah salah satu daripada haiwan yang boleh didapati di Malaysia. Nama sainsnya ialah Merops superciliosus.
De madagaskarbijeneter (Merops superciliosus) is een bijeneter uit het geslacht Merops.
Deze bijeneter komt algemeen voor in gebieden met grasland en kustgebergten in Oost-Afrika en Madagaskar en daarnaast een geïsoleerde populatie in het westen van Angola. Voor een deel zijn deze bijeneters trekvogels, die in het droge seizoen naar het noorden trekken.
De soort telt 2 ondersoorten:
De madagaskarbijeneter heeft een groot verspreidingsgebied en daardoor alleen al is de kans op de status kwetsbaar (voor uitsterven) gering. De grootte van de populatie is niet gekwantificeerd, maar waarschijnlijk stabiel. Om deze redenen staat de madagaskarbijeneter als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesDe madagaskarbijeneter (Merops superciliosus) is een bijeneter uit het geslacht Merops.
Multimedia w Wikimedia Commons Żołna zielona (Merops superciliosus) – gatunek średniego ptaka z rodziny żołn (Meropidae). Zachowuje się podobnie jak żołna zwyczajna. W Polsce się nie pojawia.
Mierzy 28-30 cm, rozpiętość skrzydeł wynosi 46-48 cm. W ubarwieniu nie występuje dymorfizm płciowy, ale samiec ma dłuższe środkowe sterówki. Ogólnie cała zielona. Żółte gardło, odcięte od piersi pomarańczową kreseczką, czarna maska, białe czoło. Niebieskie policzki i obrzeżenie maski. Dziób jak u żołny.
Głos analogiczny jak u żołny, lecz twardszy. Zasiedla otwarte i suche tereny, zazwyczaj niedaleko zbiorników wodnych.
Żołna zielona (Merops superciliosus) – gatunek średniego ptaka z rodziny żołn (Meropidae). Zachowuje się podobnie jak żołna zwyczajna. W Polsce się nie pojawia.
Mierzy 28-30 cm, rozpiętość skrzydeł wynosi 46-48 cm. W ubarwieniu nie występuje dymorfizm płciowy, ale samiec ma dłuższe środkowe sterówki. Ogólnie cała zielona. Żółte gardło, odcięte od piersi pomarańczową kreseczką, czarna maska, białe czoło. Niebieskie policzki i obrzeżenie maski. Dziób jak u żołny.
Głos analogiczny jak u żołny, lecz twardszy. Zasiedla otwarte i suche tereny, zazwyczaj niedaleko zbiorników wodnych.
Olivgrön biätare[2] (Merops superciliosus) är en fågel i familjen biätare inom ordningen praktfåglar.[3]
Olivgrön biätare delas upp i två underarter:[3]
Länge behandlades taxonen Merops persicus, M. superciliosus och M. philippinus som en art, men idag behandlas de som tre arter.
IUCN kategoriserar arten som livskraftig.[1]
Wikimedia Commons har media som rör olivgrön biätare.
Wikispecies har information om Merops superciliosus.
Olivgrön biätare (Merops superciliosus) är en fågel i familjen biätare inom ordningen praktfåglar.
Довгий час цей африканський вид щурок розглядали у широкому розумінні, включаючи до його складу два палеарктичні види:
Вид Merops superciliosus Linnaeus, 1766 неодноразово наводили для фауни України. Зокрема, він згаданий у таких виданнях як:
Очевидно, це пов'язано з неправильним застосуванням назви Merops superciliosus для виду «щурка зелена» — рідкісного птаха, відомого для степової зони України, який має бути віднесений до виду Merops persicus[2].
Merops superciliosus là một loài chim trong họ Meropidae.[1] Trảu màu ô liu được tìm thấy ở đồng cỏ và rừng trên núi ven biển Đông Phi và Madagascar, và một dân số bị cô lập có thể được tìm thấy ở vùng ven biển Angola. Chúng di cư một phần, và thường chỉ sinh sản ở phần phía nam của phạm vi phân bố, di chuyển về phía bắc trong mùa khô ở miền nam châu Phi. Loài trảu này xây tổ bằng cách đào hang vào lúc bắt đầu của mùa ẩm ướt châu Phi phía Nam và mỗi tổ có khoảng 4 quả trứng, và chim non con thường nở vào đầu tháng 12. Không giống như hầu hết các loài trảu khác, loài này không sinh sản thành đàn.
Merops superciliosus là một loài chim trong họ Meropidae. Trảu màu ô liu được tìm thấy ở đồng cỏ và rừng trên núi ven biển Đông Phi và Madagascar, và một dân số bị cô lập có thể được tìm thấy ở vùng ven biển Angola. Chúng di cư một phần, và thường chỉ sinh sản ở phần phía nam của phạm vi phân bố, di chuyển về phía bắc trong mùa khô ở miền nam châu Phi. Loài trảu này xây tổ bằng cách đào hang vào lúc bắt đầu của mùa ẩm ướt châu Phi phía Nam và mỗi tổ có khoảng 4 quả trứng, và chim non con thường nở vào đầu tháng 12. Không giống như hầu hết các loài trảu khác, loài này không sinh sản thành đàn.
Merops superciliosus Linnaeus, 1766
Охранный статус
Оливковая щурка[1] (лат. Merops superciliosus) — птица семейства щурковых (Meropidae).
Оседлая птица, обитающая в Африке южнее Сахары и на Мадагаскаре.
Одно время вид Merops superciliosus включал также современный вид зелёная щурка (Merops pesicus) — перелётных птиц, гнездящихся в том числе на территории стран бывшего СССР. Соотвенно, в литературе этого периода на русском языке вид Merops superciliosus назывался зелёная щурка[2].
Это заготовка статьи по орнитологии. Вы можете помочь проекту, дополнив её. Оливковая щурка (лат. Merops superciliosus) — птица семейства щурковых (Meropidae).
Оседлая птица, обитающая в Африке южнее Сахары и на Мадагаскаре.
Одно время вид Merops superciliosus включал также современный вид зелёная щурка (Merops pesicus) — перелётных птиц, гнездящихся в том числе на территории стран бывшего СССР. Соотвенно, в литературе этого периода на русском языке вид Merops superciliosus назывался зелёная щурка.
_in_flight.jpg)
_in_flight.jpg)
