Die Bruinalbatros (Phoebetria fusca) is 'n voël wat selde aan die Suid-Afrikaanse kus gesien word. Die voël is 'n swerwer, is roetbruin en het 'n wit oogkring. Die stert is lank en wigvormig en die vlerke is lank en smal. In Engels staan die voël bekend as Sooty Albatross.
Die Bruinalbatros (Phoebetria fusca) is 'n voël wat selde aan die Suid-Afrikaanse kus gesien word. Die voël is 'n swerwer, is roetbruin en het 'n wit oogkring. Die stert is lank en wigvormig en die vlerke is lank en smal. In Engels staan die voël bekend as Sooty Albatross.
Phoebetria fusca[1] a zo ur spesad evned-mor eus kerentiad an Diomedeidae.
Anvet e voe Diomedea fusca da gentañ-penn (e 1822) gant an naturour alaman Carl Hilsenberg (1802-1824).
Bevañ a ra diwar c'hagnoù, kefalopoded, kresteneged, pesked ha stivell.
Bevañ a ra ar spesad e kreisteiz ar Meurvor Atlantel hag e Meurvor Indez[2].
Phoebetria fusca a zo ur spesad evned-mor eus kerentiad an Diomedeidae.
Anvet e voe Diomedea fusca da gentañ-penn (e 1822) gant an naturour alaman Carl Hilsenberg (1802-1824).
L'albatros fumat (Phoebetria fusca) és un gran ocell marí de la família dels diomedeids (Diomedeidae) que habita l'Atlàntic i l'Índic.
D'hàbits pelàgics, cria a les illes Tristan da Cunha, Gough, Sant Pau i Amsterdam, dispersant-se després per l'Atlàntic sud i per l'Índic sud.[1]
L'albatros fumat (Phoebetria fusca) és un gran ocell marí de la família dels diomedeids (Diomedeidae) que habita l'Atlàntic i l'Índic.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Albatros du (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: albatrosiaid duon) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Phoebetria fusca; yr enw Saesneg arno yw Sooty albatross. Mae'n perthyn i deulu'r Albatrosiaid (Lladin: Diomedeidae) sydd yn urdd y Procellariformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. fusca, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Fe'i ceir yn aml ar lan y môr.
Mae'r albatros du yn perthyn i deulu'r Albatrosiaid (Lladin: Diomedeidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Albatros aelddu Thalassarche melanophris Albatros brenhinol y De Diomedea epomophora
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Albatros du (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: albatrosiaid duon) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Phoebetria fusca; yr enw Saesneg arno yw Sooty albatross. Mae'n perthyn i deulu'r Albatrosiaid (Lladin: Diomedeidae) sydd yn urdd y Procellariformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. fusca, sef enw'r rhywogaeth.
Fe'i ceir yn aml ar lan y môr.
Mørk sodalbatros (latin: Phoebetria fusca) er en stormfugl, der lever på den sydlige halvkugle.
Taksonomi fra Wikispecies Mørk sodalbatros (latin: Phoebetria fusca) er en stormfugl, der lever på den sydlige halvkugle.
Der Dunkelalbatros (Phoebetria fusca) ist eine Vogelart aus der Familie der Albatrosse. Es handelt sich um einen mittelgroßen, rußschwarzen Albatros mit charakteristisch langen, schmalen Flügeln und einem schmal auslaufenden Schwanz.
Die IUCN stuft den Dunkelalbatros als stark gefährdet (endangered) ein. Der Bestand wird auf 42.000 geschlechtsreife Individuen geschätzt, aber er geht seit mindestens drei Generationen (90 Jahren) stark zurück. Zu den bestandsgefährdenden Faktoren gehört vor allem die Langleinenfischerei. Während auf den Kerguelen die dort eingeführten Katzen und Ratten den Bestand offensichtlich nicht beeinflussen, ist der Bestand auf der Amsterdam-Insel auf Grund der Prädation durch diese Arten zurückgegangen.[1] Insgesamt gibt es ca. 58.000 Exemplare.[2]
Der Dunkelalbatros erreicht eine Körperlänge von 84 bis 89 Zentimetern. Die Flügellänge beträgt zwischen 49 und 54 Zentimeter. Die Flügelspannweite beträgt 203 Zentimeter. Die Vögel wiegen zwischen 1,8 und 3,03 Kilogramm. Weibchen sind gewöhnlich etwas leichter als Männchen und haben einen kleineren Schnabel, schlankere Beine, einen kürzeren Schwanz und etwas kürzere Flügel. Die Maße der beiden Geschlechter überlappen sich jedoch deutlich.[3]
Adulte Dunkelalbatrosse haben ein fast einheitlich dunkel schokoladenfarbenes bis gräuliches Gefieder. Der Kopf ist bei vielen Individuen deutlich dunkler als Nacken, Bauch und Flügel. Die Vögel haben einen auffälligen weißen Augenring, der zum vorderen Augenring schmäler wird. Die Füße und Beine sind hell rosafarben bis bläulich-grau. Der Oberschnabel ist am Schnabelrand hell, so dass der Schnabel einen weißlichen Streifen aufweist.
Bei noch nicht geschlechtsreifen Jungvögeln ist der Augenring und die Schnabelzeichnung dunkler.
Der Dunkelalbatros ist außerhalb der Fortpflanzungszeit überwiegend schweigsam. In den Brutkolonien lässt er einen zweisilbigen Ruf vernehmen. Die erste Silbe ist schrill, die zweite Silbe ist ein in der Tonhöhe fallender, trompetenähnlicher Laut.
Dunkelalbatrosse leben im Süden des Atlantiks und des Indischen Ozeans. Die meisten Vögeln brüten auf Tristan da Cunha und Gough sowie den Prinz-Edward-Inseln. In geringer Zahl brüten sie auch auf den Crozetinseln, den Kerguelen und der Amsterdam-Insel sowie St. Paul.
Außerhalb der Fortpflanzungszeit hält sich der Dunkelalbatros südlich des 30. südlichen Breitengrades auf. Irrgäste erreichen gelegentlich Neuseeland östlich des normalen Verbreitungsgebietes, im Südwesten des Indischen Ozeans kommen sie nach Süden bis zum 64. südlichen Breitengrad vor.[4]
Dunkelalbatrosse brüten nur jedes zweite Jahr. Die Brutzeit beginnt im Oktober. Sie brüten in kleinen, lockeren Kolonien auf bewachsenen und geschützten Klippen. Das Nest besteht aus Erde und Pflanzenmaterial, die Nistmulde ist mit Gras ausgelegt. Das Gelege besteht aus nur einem Ei. Dieses ist weißschalig und weist rotbraune Flecken auf. Die Brutzeit beträgt 65 bis 75 Tage. Die Jungvögel werden nach 145 bis 178 Tage flügge. Beide Elternvögel sind sowohl am Nestbau, als auch am Brüten und der Versorgung der Jungvögel beteiligt.[5]
Der Dunkelalbatros (Phoebetria fusca) ist eine Vogelart aus der Familie der Albatrosse. Es handelt sich um einen mittelgroßen, rußschwarzen Albatros mit charakteristisch langen, schmalen Flügeln und einem schmal auslaufenden Schwanz.
Die IUCN stuft den Dunkelalbatros als stark gefährdet (endangered) ein. Der Bestand wird auf 42.000 geschlechtsreife Individuen geschätzt, aber er geht seit mindestens drei Generationen (90 Jahren) stark zurück. Zu den bestandsgefährdenden Faktoren gehört vor allem die Langleinenfischerei. Während auf den Kerguelen die dort eingeführten Katzen und Ratten den Bestand offensichtlich nicht beeinflussen, ist der Bestand auf der Amsterdam-Insel auf Grund der Prädation durch diese Arten zurückgegangen. Insgesamt gibt es ca. 58.000 Exemplare.
The sooty albatross (Phoebetria fusca) is a species of marine bird belonging to the albatross family Diomedeidae. It is a medium-sized albatross that sports a sooty-brown or sooty-black color. It can be found in the southern Atlantic Ocean, the southern Indian Ocean, and the Southern Ocean. This bird scavenges for squid, fish, and carrion. Like other albatrosses, these birds mate for life and return to the same breeding spots every season. A single pair will mate every other year on a variety of islands in the southern Atlantic Ocean and the southern Indian Ocean islands. This bird is an endangered species and conservation efforts are taking place.
The sooty albatross belongs to the genus Phoebetria of which there are two species: P. palpebrata (Foster, 1785) and P. fusca (Hilsenberg, 1822).[3] The two species were discovered separately but were not placed in the same genus until 1913, which was later confirmed by cytochrome-b gene sequencing.[4]
Sooty albatrosses belong to the Diomedeidae family, which comprises albatrosses and mollymawks. Of the Diomedeidae, the sooty albatross belongs to the genus Phoebetria, one of the four genera in the family. [5]Diomedeidae is a part of the order Procellariiformes which are tube-nosed seabirds including shearwaters, fulmars, petrels, and of course albatrosses. [6]
The sooty albatross is a medium-sized albatross, measuring about 85 cm (33 in) from head to tail, with a 2 m (6.6 ft)wingspan. Average adult body mass is about 2.5 kg (5.5 lbs), with males weighing more than females. Plumage ranges from a sooty-brown to a sooty-black color depending on the individual, but the head and sometimes tail are typically darker than the rest of the body. Around almost the entire eye, excluding the inner corner, a white ring is present. On the lower jaw, a yellow to orange line is present on the beak, which is otherwise a uniform glossy black. Juvenile or immature sooty albatrosses look nearly identical after losing their down feathers.[7]
The sooty albatross can be found in the South Atlantic Ocean, the southern Indian Ocean, and the Southern Oceanbetween Australia and South America, although they have not been recorded in the South Pacific Ocean between Australia and South America. Its northern and southern limits are approximately 20°S and 65°S, respectively, and an eastern and western limit of approximately 160°E and 75°W. [8]
This albatross nests on islands in the southern Atlantic Ocean (Gough Island and the Tristan da Cunha group) and the southern Indian Ocean (Prince Edward Island, Marion Island, the Crozet Islands, Amsterdam Island, and the Kerguelen Islands).[8]
In general, the sooty albatross can be found foraging over deep ocean. Non-breeding adults do not often venture out of their native oceans but have a broader foraging range, while breeding adults forage closer to their breeding sites (within 600km) and juvenile birds tend to be confined to subtropical waters.[9]
The sooty albatross is a marine birds that spends more of its non-breeding life over the ocean. When breeding, it will return to land and continue to breed there for life. Below is a closer look into the feeding and reproductive habits of the sooty albatross.
The sooty albatross feeds almost exclusively by surface-seizing, a method that requires little to no submersion.[10] Their diet consists of cephalopods (mainly squid), fish, other seabirds, crustaceans, and carrion. They are not known to deep dive, but instead scavenge at the surface of the ocean for already-deceased and floating prey, especially squid. Although cephalopods consistently make up the bulk of their diet, the proportion of each constituent varies with location of feeding, relative abundance of prey, and time of year. [11]
The sooty albatross is a biennial breeder, meaning they breed every other year, with the exception of a mating pair unsuccessfully rearing a chick, in which case they will try again the following year.[12] This is because the mating season spans from June of one year to May of the next and, unlike other albatrosses, they do not participate in replacement laying.[10]
During mating season, sooty albatrosses are usually found in colonies of up to 50 mating pairs, though are occasionally found nesting as a single pair.[12] These birds, like many other albatross species, build life-long partnerships [13] and often return to the exact same location each mating season. [10] A mating pair will use materials found around their nesting site (including grass, mud, and moss) to build a short nest with a central indent. [12] The nest is typically built on cliffs or on steep sloped for easy arrival and departure. [14] The pair is very protective of their nest, and will defend it with threat displays to assert their territory. [13]
Pairs typically arrive at their mating colony or location in mid July, where they will lay their egg between mid September to the end of October. From then until mid January of the next year, they will incubate their egg for approximately 70 days until hatching. Parents will brood their chicks for roughly three months, taking turns incubating and hunting, before departing. The chicks remain at the breeding site until the end of May when they are ready to fledge. [10]
The IUCN ranks the sooty albatross as an endangered species, with the most recent count of mature species being between 22,724 and 27,968 individuals and declining.[15] Over the past three generations (about 90 years), there has been an overall decrease in population size of 60%, although the rate has been slowing down recently.[16] Threats to this population and conservation efforts are discussed below.
Threats to this species are driven by both natural and anthropogenic effects. Natural forces include the predation of chicks by giant petrels and mice on islands, infectious diseases such as avian cholera, and the disturbance of breeding grounds by introduced animals and fires.[17][16][18]
Anthropogenic forces threatening the sooty albatross includes pollution and long-line fisheries. Similar to almost all (if not all) seabirds and marine species, the sooty albatross is affected by pollution of plastics, oils, and chemicals. [17] Long-line fishing is one of the biggest threats to albatrosses across the world, and the sooty albatross is not an exception. These fishing vessels include commercial and illegal initiatives, like the tuna and Patagonian tooth fish industries.[19]
Efforts are being made to reduce the decline of this species. One notable example is the use of fishing techniques that are specifically designed to decrease the amount of seabird-bycatch of long-line fishing vessels. Australia is also working to preserve breeding areas of this bird.[17] Moreover, the sooty albatross is protected on Tristan da Cunha, Gough Island in a nature preserve and a World Heritage Site, and Price Edward Island is also a nature reserve.
Scientists propose that frequent population surveys are conducted at breeding sites, and that the correlation between foraging areas and long-line fisheries is further examined.[16]
{{cite web}}: CS1 maint: url-status (link)
Immature 
Stuffed specimen at the Natural History Museum, Vienna 
Sooty albatross on Crozet Island 
Sooty albatross on Amsterdam Island The sooty albatross (Phoebetria fusca) is a species of marine bird belonging to the albatross family Diomedeidae. It is a medium-sized albatross that sports a sooty-brown or sooty-black color. It can be found in the southern Atlantic Ocean, the southern Indian Ocean, and the Southern Ocean. This bird scavenges for squid, fish, and carrion. Like other albatrosses, these birds mate for life and return to the same breeding spots every season. A single pair will mate every other year on a variety of islands in the southern Atlantic Ocean and the southern Indian Ocean islands. This bird is an endangered species and conservation efforts are taking place.
La Malhelbruna albatroso, Fulga albatroso aŭ Malheldorsa albatroso,[1] Phoebetria fusca, estas specio de marbirdo de la familio de albatrosoj. Ili reproduktas sur ĉeantarktaj insuloj kaj havas teritoriojn mare tra la Suda Oceano el Sudameriko al Aŭstralio.[2]
La Malhelbruna albatroso estas tipo de albatroso kiu apartenas al la familio de Diomedeedoj kaj al la ordo de Procelarioformaj, kun pufinoj, fulmaroj, ŝtormopetreloj, kaj merĝopetreloj. Ili kunhavas iajn identigajn karakterojn. Unue, ili havas nazajn trapasejojn kiuj ligiĝas al la supra beko nome narikornoj[3], kvankam la naztruoj ĉe albatrosoj estas en la flankoj de la beko. La bekoj de Procelarioformaj estas unikaj ankaŭ en tio ke ili disiĝas en inter 7 kaj 9 kornecaj platoj. Fine, ili produktas stomakoleon faritan el vaksoesteroj kaj trigliceridoj kiu estas stokita en la proventrikulo. Tio estas uzata kontraŭ predantoj sane kiel energiriĉa manĝofonto kaj por idoj kaj por plenkreskuloj dum ties longaj flugoj.[4]
Ili havas ankaŭ salglandon situanta super la naza trapasejo kiu helpas sensaligi ties korpojn, pro la alta kvanto de oceana akvo kiun ili englutas. Ĝi elpelas altan salan solvaĵon el sia nazo.[5]
La Malhelbruna albatroso estas mezgranda albatrosoj kiu estas ĉirkaŭ 85 cm longa,[6] kun enverguro de 2 m.[7] Pezo de plenkreskulo gamas el 2.1 al 3.4 kg.[8] Ĝi estas fulgobruna[7] kun pli malhela nuanco ĉe la flankoj de la kapo. Ĝi havas po unu duonlunforman makulon super kaj malantaŭ siaj okuloj. Ties beko estas nigra kun oranĝeca aŭ flava sulko. La vosto de tiu albatroso estas larĝa kaj diamantoforma. Junuloj estas similaj al plenkreskuloj, kvankam ili povas havi pli palajn plumojn sur la nuko kaj supra dorso, eble kreante konfuzon kun la Heldorsa albatroso.[6]
Ties dieto konsistas el kalmaroj,[7] krustuloj, cefalopodoj, fiŝoj, kaj kadavraĵoj.[6]
La Malhelbruna albatroso estas kolonia birdo; tamen ne tiom kiom aliaj albatrosoj, ĉar ties kolonioj kutime konsistas el 50 al 60 paroj. Ili konstruas siajn nestojn sur klifojn kaj krutaj deklivoj. Kvankam ili povas pariĝi ĉiujare, ili faras ĝin nur ĉiun duan jaron.[6]
Tiu albatroso nestumas sur insuloj en suda Atlantika Oceano (Insulo Gough kaj insularo Tristan da Cunha) kaj en Hinda Oceano (Princeduarda Insulo, Marioninsulo, Krozetoj, Amsterdam-Insulo, kaj Kergelenoj).[6] Ili manĝas en ambaŭ oceanoj norde ĝis ĉirkaŭ 30°S.[9]
La IUCN rangas la specion de la Malhelbruna albatroso kiel Endanĝerita[10] kun loĝa teritorio de 40,800,000 km² kaj reprodukta teritorio de 1,900 km². Ĉirkaŭkalkulo de 1998 situas la populacion je 42,000 plenkreskuloj.
Populacioj malpliiĝis je 75% dum la lastaj 90 jaroj; kvankam la indico de malpliiĝo ĵus malrapidiĝis. La 21a jarcento konstatis stabilajn populaciojn ĉe Insulo Gough.[6]
Tiu specio ne tro multe suferis pro multhokadaj fiŝkaptejoj, sed anstataŭe pro tio ke hejmaj katoj manĝis ovojn kaj idojn en Amsterdaminsulo kaj la Kergelenoj. Birdoĥolero, pasteŭrelozoj kaj erizipeloj estas ĉefaj minacoj. Kontraŭleĝa kolektado preskaŭ finiĝis.[6]
Oni entreprenis studojn kaj kalkulojn por helpi la tendencon al malpliiĝo. Ĝi estas protektita specio en la insularo Tristan da Cunha, Insulo Gough estas Mondhereda Loko, kaj Princeduarda Insulo, Insulo Gough, kaj Insulo Inaccessible en la insularo Tristan da Cunha estas protektitaj naturrezervejoj. Ankaŭ, en 2007, la Krozetoj, la Amsterdaminsulo, kaj la Kergelenoj estis deklaritaj naturrezervejoj.[6]
Reprodukta Populacio kaj Tendencoj[6] Reprodukta Loko Reproduktaj Paroj Tendenco Insulo Gough 5,000 – 50% dum 28 jaroj Tristan da Cunha 4,125 al 5,250 Nekonata Krozetoj 2,620 −58% inter 1980 kaj 1995 (nur Posedinsulo) Princeduarda Insulo kaj Marioninsulo 1,720 −25% inter 1990 kaj 1998 (nur Marioninsulo) Kergelenoj <5 Nekonata Amsterdaminsulo 300 al 400 Nekonata Totalo 12,500 al 19,000 -75% dum 90 jarojLa Malhelbruna albatroso, Fulga albatroso aŭ Malheldorsa albatroso, Phoebetria fusca, estas specio de marbirdo de la familio de albatrosoj. Ili reproduktas sur ĉeantarktaj insuloj kaj havas teritoriojn mare tra la Suda Oceano el Sudameriko al Aŭstralio.
El albatros ahumado[1] (Phoebetria fusca) es una especie de ave procelariforme de la familia Diomedeidae. Habita en el hemisferio Sur, en todos los océanos.[2]
Alcanza aproximadamente 85 cm de largo y 2 m de envergadura.[3][4] De adulto pesa entre 2,1 y 3,4 kg.[5] Es de color castaño ahumado, con tonos más oscuros a los lados de la cabeza, y una mancha semicircular blanca por detrás y encima del ojo.[4] Tiene pico negro, y una amplia cola en forma de diamante. Los inmaduros son similares a los adultos, pero tienen plumas pálidas en la parte superior del lomo.[3]
Se alimenta de calamares, crustáceos, peces y carroña.[3][4]
Vive en colonias de entre 50 y 60 parejas. Construyen su nido en riscos y acantilados. Sólo se aparean una vez cada dos años.[3]
El albatros ahumado (Phoebetria fusca) es una especie de ave procelariforme de la familia Diomedeidae. Habita en el hemisferio Sur, en todos los océanos.
Phoebetria fusca Phoebetria generoko animalia da. Hegaztien barruko Diomedeidae familian sailkatua dago.
Phoebetria fusca Phoebetria generoko animalia da. Hegaztien barruko Diomedeidae familian sailkatua dago.
Nokialbatrossi (Phoebetria fusca) on keskikokoinen eteläisen pallonpuoliskon albatrossi. Lajin nimesi Carl Theodor Hilsenberg 1822. Suvun nimenä esiintyy myös Phoebastria.
Linnun pituus on noin 85 cm. Koko höyhenpuku on tumma, noenmusta tai erittäin tummanruskea. Silmän takana on kapea valkoinen juova. Muistuttaa suuresti etelännokialbatrossia. Sukupuolet ovat samannäköiset. Nuorten ja esiaikuisten lintujen höyhenpuku on samanvärinen kuin aikuisen.
Pesimäalueet sijaitsevat Eteä-Atlantilla Tristan da Cunhan saariryhmässä ja eteläisellä Intian valtamerellä Prinssi Edwardin saarella, Marionsaarella, Kerguelensaarilla ja Amsterdamsaarella. Maailman populaation koko on noin 12 500–19 000 paria, noin 42 000 yksilöä. Tristan da Cunhalla pesii noin 10 000 paria, loput Intian valtameren puolella.[1] Pesimäajan ulkopuolella nokialbatrossit vaeltelevat eteläisen pallonpuoliskon vesillä Etelä-Amerikasta Australiaan.
Pesii jyrkänteillä ja kallioisilla rannoilla. Pesimäajan ulkopuolella vaeltaa valtamerillä.
Pesii sekä yhdyskunnissa, joissa voi olla 50–60 paria, että vain muutaman parin ryhmissä. Pesä on kuoppa maassa. Naaras munii yhden munan, jota molemmat puolisot hautovat yhteensä noin 70 päivää. Haudontavuorot ovat noin viikon mittaisia. Poikasta lämmitetään kolmen viikon ajan ja lentokykyinen se on noin 160 päivän ikäisenä. Emot tuovat poikaselle ruokaa noin 3 päivän välein. Sukukypsä 8–10-vuotiaana. Pesii vain joka toinen vuosi.
Syö enemmän kalaa kuin albatrossit yleensä. Laji on hyvä sukeltaja ja se sukeltaa usein 5 metrin syvyyteen. Syö myös mustekaloja, äyriäisiä, haaskoja ja joskus pienempiä merilintuja.
Nokialbatrossi (Phoebetria fusca) on keskikokoinen eteläisen pallonpuoliskon albatrossi. Lajin nimesi Carl Theodor Hilsenberg 1822. Suvun nimenä esiintyy myös Phoebastria.
Phoebetria fusca
L'Albatros brun (Phoebetria fusca) ou Albatros fuligineux à dos sombre, est une espèce d'oiseau de mer de la famille des Diomedeidae.
Cet albatros pèse de 1,8 à 3 kg pour une envergure d'environ 203 cm.
Son plumage est plus foncé que celui de l'Albatros fuligineux à dos clair et ne présente pas de zone pâle sur le dos. Son bec sombre présente une bordure jaune crème sur la mandibule inférieure.
L'Albatros brun niche à travers l'archipel Tristan da Cunha, îles du Prince-Édouard, Crozet, Kerguelen, Saint-Paul-et-Amsterdam.
Cet oiseau fréquente plutôt la zone subtropicale.
Phoebetria fusca
L'Albatros brun (Phoebetria fusca) ou Albatros fuligineux à dos sombre, est une espèce d'oiseau de mer de la famille des Diomedeidae.
Albatros hitam (Phoebetria fusca) adalah spesies burung laut dari keluarga Albatros. Mereka berbiak di kepulauan sub-antarktik dan menyebar di lautan sepanjang laut selatan dari Amerika Selatan sampai ke Australia.[3]
Albatros hitam (Phoebetria fusca) adalah spesies burung laut dari keluarga Albatros. Mereka berbiak di kepulauan sub-antarktik dan menyebar di lautan sepanjang laut selatan dari Amerika Selatan sampai ke Australia.
L'albatro fuligginoso (Phoebetria fusca (Hilsenberg, 1822)) è un uccello della famiglia Diomedeidae.[2]
È un uccello acquatico che nidifica in diverse isole della parte meridionale dell'oceano Atlantico e dell'oceano Indiano. Le colonie più numerose si trovano sull'isola Gough, sulle isole dell'arcipelago Tristan da Cunha, sull'isola del Principe Edoardo e sull'isola Marion, sulle isole Crozet e sull'isola Amsterdam.[1]
Il suo areale marino è compreso tra 30°S e 60°S.
Con una popolazione globale di circa 14.000 coppie, Phoebetria fusca è classificata dalla IUCN Red List come specie in pericolo di estinzione (Endangered).[1]
L'albatro fuligginoso (Phoebetria fusca (Hilsenberg, 1822)) è un uccello della famiglia Diomedeidae.
De zwarte albatros (Phoebetria fusca) is een vogel uit de familie van de albatrossen (Diomedeidae).
Volwassen vogels hebben zwarte veren met een kop die donkerder gekleurd is dan de rest van het lichaam. De vleugels en staart zijn smal. Ze hebben ook een opvallende witte oogring. De poten zijn lichtroze tot blauwgrijs gekleurd. De onderkant van de bovensnavel heeft een witte rand. Vrouwtjes zijn slanker en hebben een smallere snavel. De vogels worden ongeveer 85 centimeter groot en met de vleugels gespreid tot 200 centimeter breed.
Ze komen voor in het zuiden van de Atlantische Oceaan en de Indische Oceaan waar ze op verschillende eilanden broeden. Dat doen ze om de twee jaar. Ze zijn dan te vinden in kleine groepjes op de steile rotsen van de eilanden.
Het nest wordt gemaakt van planten en gras. Daarin wordt één wit ei met roodbruine vlekken gelegd. Beide ouders helpen mee met broeden. Het jong vliegt na ongeveer 70 dagen uit. Het zijn rustige dieren die enkel tijdens het broeden lawaai kunnen maken.
De zwarte albatros heeft een beperkt verspreidingsgebied, er zijn 6 tot 10 broedloacaties bekend en in 2017 werd het aantal broedparen geschat tussen de 10,6 en 14,3 duizend. De grootste bedreiging vormt de langelijnvisserij en daarnaast vormen op bijvoorbeeld Amsterdameiland invasieve zoogdieren en ziektekiemen een bedreiging. en daardoor is de kans op uitsterven aanwezig. Om deze redenen staat deze soort als bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesDe zwarte albatros (Phoebetria fusca) is een vogel uit de familie van de albatrossen (Diomedeidae).
Sotalbatross, Phoebetria fusca, er ein stor sjøfugl i albatrossfamilien. Arten hekkar på sub-antarktiske øyar i Sør-Atlanteren og Indiahavet, og har elles utbreiing til havs i Sørishavet frå Sør-Amerika til Australia.[1] Saman med gråalbatross utgjer han den biologiske slekta Phoebetria.
Dette er ein mellomstor albatross med kroppslengd på 85 cm,[2] og vengespenn på to meter.[3] Vaksne har kroppsmasse som varierer frå 2,1 til 3,4 kg.[4] Han er sotbrun[3] med mørkare sjatteringar på sidene av hovudet. Han har ein kvit, tynn halvmåneforma ring over og bak auget. Nebbet er svart med ei gul linje langs underkjeven, nebblengda er 112 mm. Ungfuglane liknar på vaksne.[2] Vaksne sotalbatrossar skil seg frå vaksne gråalbatross ved at sotalbatross har mørkare fjørdrakt.
Dietten består av blekksprut,[3] krepsdyr, blekksprut, fisk og åtsel.[2]
Sotalbatrossen er ein kolonirugar, men ikkje i same grad som andre albatrossartar. Koloniane består vanlegvis av 50-60 par. Dei byggjer reira på fjellhyller og i bratte skrenter. Dei gjer freistnad på hekking annakvart år.[2]
Denne albatrossen hekkar på øyar i det sørlege Atlanterhavet, først og fremst Gough Island og Tristan da Cunha, dessutan i Indiahavet, bl.a. på Prince Edwardøyane og Crozetøyane.[2] Dei beitar til havs nord til ca. 30° S.[5]
Sotalbatross, Phoebetria fusca, er ein stor sjøfugl i albatrossfamilien. Arten hekkar på sub-antarktiske øyar i Sør-Atlanteren og Indiahavet, og har elles utbreiing til havs i Sørishavet frå Sør-Amerika til Australia. Saman med gråalbatross utgjer han den biologiske slekta Phoebetria.
Multimedia w Wikimedia Commons Albatros brunatny[2] (Phoebetria fusca) – gatunek ptaka z rodziny albatrosów. Występują na całym Oceanie Południowym od Ameryki Południowej do Australii[3].
Albatros brunatny należy do rodziny albatrosów z rzędu rurkonosych, do którego należą też oceanniki, nawałniki i burzykowate[1].
Albatros brunatny jest średniej wielkości albatrosem. Długość jego ciała to 85cm[4], a rozpiętość skrzydeł to około 2m. Waga ciała dorosłego osobnika waha się od 2,1 do 3,4 kg[5]. Jest brunatno brązowy, na bokach głowy ma ciemniejsze pasma. Jego dziób jest czarny z pomarańczową lub żółtą bruzdą. Ogon tego albatrosa jest szeroki w kształcie rombu. Młode albatrosy są bardzo podobne do dorosłych, mogą mieć jaśniejsze pióra na karku i górnej części pleców[4].
Odżywiają się kalmarami, skorupiakami, głowonogami, rybami i padliną[4].
Albatros brunatny jest ptakiem kolonijnym, jednak nie w takim stopniu jak inne albatrosy. Najczęściej kolonia składa się z około 50 par. Swoje gniazda budują na klifach i stromych zboczach.
Albatros brunatny gniazduje na wyspach leżących na południu Oceanu Atlantyckiego (Gough, Tristan da Cunha) i Oceanu Indyjskiego (Wyspa Księcia Edwarda, Wyspa Mariona, Wyspy Crozeta, Wyspa Amsterdam i Wyspy Kerguelena[4].
Albatros brunatny (Phoebetria fusca) – gatunek ptaka z rodziny albatrosów. Występują na całym Oceanie Południowym od Ameryki Południowej do Australii.
Sotalbatross[2] (Phoebetria fusca) är en starkt hotad fågel i familjen albatrosser inom ordningen stormfåglar.[3]
Sotalbatrossen är en medelstor, 85 centimeter lång sotbrun albatross med kilformat stjärt. Den adulta fågeln är något mörkare på sidan av huvudet med en vit halvmåne ovanför och bakom ögat. Näbben är huvudsakligen svart med oragen eller gula inslag. Den nära släktingen ljusryggig albatross har violett eller blått inslag på näbben och blekare mantel. Sotalbatross med sliten dräkt kan vara svår att skilja från denna.[1]
Fågelns utbredningsområde sträcker sig över södra Atlanten och Indiska oceanen norrut till cirka 30:nde breddgraden.[3] Den häckar öarna i ögruppen Tristan da Cunha i södra Atlanten samt på Prince Edward-ön, Marionön, Amsterdamön och Crozetön i södra Indiska oceanen.[1]
Fågeln häckar i lösa kolonier om 50-60 bo på klippor och branta sluttningar där den lätt kan landa och lyfta. Äggen läggs i oktober och november, kläcks i början och mitten av december och ungarna blir flygga i maj. Ett par som häckat framgångsrikt häckar sällan efterföljande sommar. Den lever huvudsakligen av bläckfisk, fisk, kräftdjur och as.[1]
Fågeln har en liten världspopulation på mellan 10.600 och 14.300 par. Den har dessutom minskat kraftigt i antal, framför allt på Goughön i Astalnten och öarna Crozet och Marion i Indiska oceanen. IUCN kategoriserar därför arten som starkt hotad.[1]
Fågeln har på svenska även kallats vanlig albatross.
Wikimedia Commons har media som rör sotalbatross.
Wikispecies har information om Phoebetria fusca.
Sotalbatross (Phoebetria fusca) är en starkt hotad fågel i familjen albatrosser inom ordningen stormfåglar.
Це незавершена стаття з орнітології.Phoebetria fusca là một loài chim trong họ Diomedeidae.[1]
Phoebetria fusca là một loài chim trong họ Diomedeidae.
Phoebetria fusca (Hilsenberg, 1822)
Синонимы
Темноспинный дымчатый альбатрос[1] (лат. Phoebetria fusca) — морская птица из семейства альбатросовых.
Темноспинный дымчатый альбатрос достигает длины от 84 до 89 см. Длина крыльев составляет от 49 до 54 см. Размах крыльев составляет 203 см. Птицы весят от 1,8 до 3,03 кг. Самки обычно немного легче чем самцы, у них меньший по размеру клюв, более стройные ноги, более короткий хвост и немного более короткие крылья[2].
Оперение половозрелых птиц имеет почти однотонную окраску от тёмно-шоколадного до сероватого цвета. Голова у многих особей значительно темнее чем затылок, брюхо и крылья. У птиц имеется выделяющееся белое окологлазное кольцо. Ноги и лапы от светло-розового до голубовато-серого цвета. Надклювье по краю клюва светлее, образуя белёсую полосу.
У молодых птиц глазное кольцо и рисунок клюва темнее.
Темноспинный дымчатый альбатрос живёт на юге Атлантического и Индийского океанов. Большинство птиц гнездятся островах Тристан-да-Кунья, Гоф и Принс-Эдуард. Незначительные колонии гнездятся также на островах Крозе, Кергелен, Амстердам и Сен-Поль.
Вне периода гнездования темноспинный дымчатый альбатрос держится к югу от 30° южной широты. Иногда птицы ошибочно залетают в Новую Зеландию восточнее обычного ареала, на юго-западе Индийского океана они обитают на юг до 64° южной широты[2].
Темноспинный дымчатый альбатрос гнездится только каждый второй год. Период гнездования начинается в октябре. Они гнездятся в маленьких, свободных колониях на заросших и защищённых утёсах. Гнездо строится на земле из растений и выстилается изнутри травой. В кладке только одно яйцо. Оно белого цвета с красно-коричневыми пятнами. Период инкубации составляет от 65 до 75 дней. Молодые птицы становятся самостоятельными через 145—178 дней. Обе родительских птицы участвуют как в строительстве гнёзд, так и в высиживании кладки и выкармливании выводка[3].
Темноспинный дымчатый альбатрос (лат. Phoebetria fusca) — морская птица из семейства альбатросовых.
