dcsimg

Status in Egypt ( İngilizce )

Bibliotheca Alexandrina LifeDesk tarafından sağlandı

Regular passage visitor and winter visitor.

lisans
cc-by-nc-sa-3.0
telif hakkı
Bibliotheca Alexandrina
yazar
BA Cultnat
sağlayıcı
Bibliotheca Alexandrina

Aderyn drycin Cory ( Galce )

wikipedia CY tarafından sağlandı

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Aderyn drycin Cory (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: adar drycin Cory) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Calonectris borealis; yr enw Saesneg arno yw Cory's shearwater. Mae'n perthyn i deulu'r Pedrynnod (Lladin: Procellariidae) sydd yn urdd y Procellariformes.[1] Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain ac mae i'w ganfod yng Nghymru.

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. diomedea, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ewrop ac Affrica.

Fe'i ceir yn aml ar lan y môr.

Teulu

Mae'r aderyn drycin Cory yn perthyn i deulu'r Pedrynnod (Lladin: Procellariidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

rhywogaeth enw tacson delwedd Pedryn Cynffon-fforchog Oceanodroma leucorhoa Pedryn drycin Hydrobates pelagicus
Hydrobates pelagicus.jpg
Pedryn drycin cynffonfforchog Oceanodroma furcata
Oceanodroma furcata 1.jpg
Pedryn drycin du Oceanodroma melania
BlackStormPetrels.JPG
Pedryn drycin gyddfwyn Nesofregetta fuliginosa Pedryn drycin Madeira Oceanodroma castro
Band rumped storm petrel Andre Raine KESRP (21789178016).jpg
Pedryn drycin Matsudaira Oceanodroma matsudairae
012016-IMG 5713 Matsudaira's Storm-Petrel (Oceanodroma matsudairae) (8005427860).jpg
Pedryn drycin torchog Oceanodroma hornbyi
Hornby storm petrel1a.jpg
Pedryn drycin Tristram Oceanodroma tristrami
Tristams storm petrel.JPG
Pedryn drycin tywyll Oceanodroma markhami
MarkhamSP.jpeg
Pedryn drycin wynebwyn Pelagodroma marina
Godmanstormlg.jpg
Pedryn drycin y Galapagos Oceanodroma tethys
Galapagos storm petrel.jpg
Diwedd y rhestr a gynhyrchwyd yn otomatig o Wicidata.

Gweler hefyd

Cyfeiriadau

  1. Gwefan Cymdeithas Edward Llwyd; adalwyd 30 Medi 2016.
  2. Gwefan Avibase; adalwyd 3 Hydref 2016.
lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Awduron a golygyddion Wikipedia
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia CY

Aderyn drycin Cory: Brief Summary ( Galce )

wikipedia CY tarafından sağlandı

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Aderyn drycin Cory (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: adar drycin Cory) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Calonectris borealis; yr enw Saesneg arno yw Cory's shearwater. Mae'n perthyn i deulu'r Pedrynnod (Lladin: Procellariidae) sydd yn urdd y Procellariformes. Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain ac mae i'w ganfod yng Nghymru.

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. diomedea, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ewrop ac Affrica.

Fe'i ceir yn aml ar lan y môr.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Awduron a golygyddion Wikipedia
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia CY

Makaronezienliidäi ( Livvi Karelce )

wikipedia emerging languages tarafından sağlandı

Makaronezienliidäi (Calonectris borealis) on valgeiliidäjien suguh kuului lindu.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedia authors and editors

Cory's shearwater ( İngilizce )

wikipedia EN tarafından sağlandı

Cory's shearwater (Calonectris borealis) is a large shearwater in the seabird family Procellariidae. It breeds colonially of rocky islands in the eastern Atlantic. Outside the breeding season it ranges widely in the Atlantic. It was formerly considered to be conspecific with Scopoli's shearwater.

Taxonomy

Cory's shearwater was formally described in 1881 by the American ornithologist Charles B. Cory from a specimen collected off Chatham Island, Massachusetts. He coined the binomial name Puffinus borealis.[2] Cory's shearwater is now placed in the genus Calonectris that was introduced in 1915 by the ornithologists Gregory Mathews and Tom Iredale.[3][4] The genus name combines the Ancient Greek kalos meaning "good" or "noble" with the genus name Nectris that was used for shearwaters by the German naturalist Heinrich Kuhl in 1820. The name Nectris comes from the Ancient Greek word nēktris meaning "swimmer". The specific epithet borealis is Latin and means "north".[5][6] The species is considered to be monotypic: no subspecies are recognised.[4]

The Cape Verde shearwater C. edwardsii (Oustalet, 1883) was once considered a subspecies of Cory's shearwater but has been split off as a separate species (Snow, Perrins & Gillmor 1998). It is endemic to the Cape Verde Islands and has an all dark, slim bill, and darker head and upperparts than Cory's. The flight has been described as rather more typically shearwater-like than the Cory's, with stiffer and more rapid wing beats.

Scopoli's shearwater and Cory's shearwater were previously considered as conspecific. They formed the Cory's shearwater complex (Calonectris diomedea). Based on the lack of hybridization and differences in mitochondrial DNA, morphology and vocalization, the complex was split into two separate species. The English name "Cory's shearwater" was transferred to Calonectris borealis while what was previously the nominate subspecies became Scopoli's shearwater (Calonectris diomedea).[4][7]

Description

This shearwater is identifiable by its size, at 45–56 cm (18–22 in) in length and with a 112–126 cm (44–50 in) wingspan. It has brownish-grey upperparts, white underparts and a yellowish bill. It lacks the brown belly patch, dark shoulder markings and black cap of the great shearwater.

Distribution and habitat

This species breeds on Madeira, the Azores and the Berlengas Archipelago in Portugal and the Canary Islands in Spain.

Behaviour and ecology

This bird flies with long glides, and always with wings bowed and angled slightly back, unlike the stiff, straight-winged flight of the similarly sized great shearwater.

Breeding

They nest on open ground or among rocks or less often in a burrow where one white egg is laid. The burrow is visited at night to minimise predation from large gulls. In late summer and autumn, most birds migrate into the Atlantic as far north as the south-western coasts of Great Britain and Ireland. They return to the Mediterranean in February. The biggest colony is located in Savage Islands, Madeira.

Food and feeding

Cory's shearwater feeds on fish, molluscs and offal, and can dive deep (15 m (49 ft) or more) in search of prey. It readily follows fishing boats, where it indulges in noisy squabbles. This is a gregarious species, which can be seen in large numbers from ships or appropriate headlands. The Bay of Biscay ferries are particularly good for this species. It is silent at sea, but at night the breeding colonies are alive with raucous cackling calls.

Gallery

Notes

  1. ^ BirdLife International (2018). "Calonectris borealis". IUCN Red List of Threatened Species. 2018: e.T22732244A132661794. doi:10.2305/IUCN.UK.2018-2.RLTS.T22732244A132661794.en. Retrieved 12 November 2021.
  2. ^ Cory, Charles B. (1881). "Description of a new species of the family Procellariidae". Bulletin of the Nuttall Ornithological Club. 6 (2): 84.
  3. ^ Mathews, Gregory M.; Iredale, Tom (1915). "On some petrels from the North-East Pacific Ocean". Ibis. 57 (3): 572–609 [590, 592]. doi:10.1111/j.1474-919X.1915.tb08206.x.
  4. ^ a b c Gill, Frank; Donsker, David; Rasmussen, Pamela, eds. (January 2022). "Petrels, albatrosses". IOC World Bird List Version 12.1. International Ornithologists' Union. Retrieved 13 February 2022.
  5. ^ Jobling, James A. (2010). The Helm Dictionary of Scientific Bird Names. London: Christopher Helm. pp. 86, 74, 136. ISBN 978-1-4081-2501-4.
  6. ^ Kuhl, Heinrich (1820). Beiträge zur Zoologie und vergleichenden Anatomie (in German and Latin). Frankfurt am Main: Verlag der Hermannschen Buchhandlung. p. 148.
  7. ^ Sangster, G.; Collinson, J.M.; Crochet, P.-A.; Knox, A.G.; Parkin, D.T.; Votier, S.C. (2012). "Taxonomic recommendations for Western Palearctic birds: eighth report". Ibis. 154 (4): 874–883. doi:10.1111/j.1474-919X.2012.01273.x.

References

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedia authors and editors
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia EN

Cory's shearwater: Brief Summary ( İngilizce )

wikipedia EN tarafından sağlandı

Cory's shearwater (Calonectris borealis) is a large shearwater in the seabird family Procellariidae. It breeds colonially of rocky islands in the eastern Atlantic. Outside the breeding season it ranges widely in the Atlantic. It was formerly considered to be conspecific with Scopoli's shearwater.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedia authors and editors
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia EN

Calonectris borealis ( İspanyolca; Kastilyaca )

wikipedia ES tarafından sağlandı

La pardela atlántica o pardela canaria (Calonectris borealis) es una especie de ave procelariforme de la familia Procellariidae propia del Atlántico y sus proximidades. Anteriormente se consideraba una subespecie de la pardela cenicienta (Calonectris diomedea). El nombre del género Calonectris deriva del Griego clásico kalos, "Buen" y nectris, "nadador", mientras que el nombre específico borealis es del Latín "norte".[3]

Es un ave marina que pasa la mayor parte del año mar adentro y cría en las islas del norte de la Macaronesia. Se alimenta principalmente de calamares y peces, que pesca mediante zambullidas de hasta 15 metros de profundidad. Es una pardela de gran tamaño, con las partes superiores de tonos pardos, como indica su nombre, mientras que sus partes inferiores son blancas, salvo los bordes de sus largas alas que son pardos.

Descripción

La pardela atlántica mide entre 48 y 56 cm de largo y tiene una envergadura alar de entre 113 - 124 cm. Sus partes superiores son de color pardo grisáceo oscuro, y sus partes inferiores son de color blanco, salvo los bordes de las alas que son oscuros. Su pico es amarillento con la punta parduzca.

Es más grande que la pardela cenicienta y tiene el pico más robusto. Carece de la mancha parda en el vientre, y las manchas oscuras a la altura de los hombros y píleo de la pardela capirotada.

Taxonomía

La pardela atlántica es una de las cuatro especie del género Calonectris, perteneciente a la familia de las pardelas y petreles, Procellariidae, dentro del orden Procellariiformes.[2]​ Anteriormente se consideraba una subespecie de la pardela cenicienta (Calonectris diomedea). Originalmente la pardela atlántica había sido descrita científicamente por el ornitólogo estadounidense Charles B. Cory en 1881,[4]​ como una especie con el nombre de Puffinus borealis.[5]​ Pero posteriormente fue trasladada como subespecie dentro de Calonectris diomedea. Tras la nueva separación a inicios del siglo XXI, no se reconocen subespecies.[2]

El nombre del género, Calonectris, es un término en el que se combina la palabra griega kalos (bueno) con el nombre del género Nectis (en griego: «nadador», y sinónimo de Puffinus),[6]​ mientras su nombre específico «borealis» es la palabra latina que significa «norteño». Por su parte, la palabra española «pardela» procede de la palabra portuguesa «pardela» que designa al mismo ave.[7]

Distribución

Esta especie cría en los archipiélagos de la Macaronesia : Madeira, Islas Salvajes, Azores (de Portugal) y las Canarias (de España); además de las Berlengas junto a la costa portuguesa. A finales del verano y el otoño la mayoría de la población migra adentrándose en el Atlántico, llegando por el norte a las costas occidentales de Irlanda y Gran Bretaña; y por el sur llega a la altura de Uruguay y Sudáfrica, penetrando en el Índico sudoccidental.

Comportamiento

 src=
Calonectris borealis

Se alimenta de calamares y peces, y puede zambullirse hasta los 15 metros para alcanzar sus presas. Suele seguir a los barcos pesqueros para comerse los desperdicios. Es una especie gregaria que puede verse en grandes bandadas.

Suelen anidar en el suelo o entre las rocas, y con menos frecuencia en madrigueras. La puesta suele constar de un solo huevo blanco. Los padres acuden a alimentar al polluelo de noche para minimizar los ataques de las gaviotas.

Véase también

Referencias

  1. BirdLife International (2015). «Calonectris borealis». Lista Roja de especies amenazadas de la UICN 2015.4 (en inglés). ISSN 2307-8235. Consultado el 14 de enero de 2015.
  2. a b c Frank Gill y David Donsker. Loons, penguins, petrels. IOC World Bird List versión 5.4.
  3. Jobling, James A (2010). The Helm Dictionary of Scientific Bird Names. Londres: Christopher Helm. pp. 74, 86, 267. ISBN 978-1-4081-2501-4.
  4. Peterson, A. P. Zoonomen. Zoological Nomenclature Resource - Procellariiformes
  5. Charles B. Cory. Description of a new species of the family Procellariidae. Bulletin of the Nuttall Ornithological Club (1881).
  6. Jobling, James A. (2010). The Helm Dictionary of Scientific Bird Names. Londres: Christopher Helm. p. 86, 267 y 136. ISBN 978-1-4081-2501-4.
  7. Definición RAE de pardela.

Bibliografía

Bibliografía adicional

 title=
lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Autores y editores de Wikipedia
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia ES

Calonectris borealis: Brief Summary ( İspanyolca; Kastilyaca )

wikipedia ES tarafından sağlandı

La pardela atlántica o pardela canaria (Calonectris borealis) es una especie de ave procelariforme de la familia Procellariidae propia del Atlántico y sus proximidades. Anteriormente se consideraba una subespecie de la pardela cenicienta (Calonectris diomedea). El nombre del género Calonectris deriva del Griego clásico kalos, "Buen" y nectris, "nadador", mientras que el nombre específico borealis es del Latín "norte".​

Es un ave marina que pasa la mayor parte del año mar adentro y cría en las islas del norte de la Macaronesia. Se alimenta principalmente de calamares y peces, que pesca mediante zambullidas de hasta 15 metros de profundidad. Es una pardela de gran tamaño, con las partes superiores de tonos pardos, como indica su nombre, mientras que sus partes inferiores son blancas, salvo los bordes de sus largas alas que son pardos.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Autores y editores de Wikipedia
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia ES

Calonectris borealis ( Baskça )

wikipedia EU tarafından sağlandı

Calonectris borealis Procellariidae familiako itsas-hegaztia da, Ozeano Atlantikoan bizi dena.[1].

Madeirako, Azoreetako eta Berlengetako kostaldetan jaioak, 45–56 cm-ko luzera dute. Lehen gabai arrearen azpiespezietzat zuten.[2]

Erreferentziak

  1. Harrison, Peter (1983) Seabirds: An Identification Guide Beckenham: Croon Helm ISBN 0-7099-1207-2.
  2. (Ingelesez) Frank Gill; David Donsker. Loons, penguins, petrels IOC World Bird List versión 5.4.


Animalia Artikulu hau animaliei buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz.
(RLQ=window.RLQ||[]).push(function(){mw.log.warn("Gadget "ErrefAurrebista" was not loaded. Please migrate it to use ResourceLoader. See u003Chttps://eu.wikipedia.org/wiki/Berezi:Gadgetaku003E.");});
lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipediako egileak eta editoreak
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia EU

Calonectris borealis: Brief Summary ( Baskça )

wikipedia EU tarafından sağlandı

Calonectris borealis Procellariidae familiako itsas-hegaztia da, Ozeano Atlantikoan bizi dena..

Madeirako, Azoreetako eta Berlengetako kostaldetan jaioak, 45–56 cm-ko luzera dute. Lehen gabai arrearen azpiespezietzat zuten.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipediako egileak eta editoreak
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia EU

Puffin cendré ( Fransızca )

wikipedia FR tarafından sağlandı

Calonectris borealis

Le Puffin cendré (Calonectris borealis) est une espèce d'oiseaux de la famille des Procellariidae.

Cette espèce et le Puffin du Cap-Vert (Calonectris edwardsii) étaient autrefois considérées comme des sous-espèces de Calonectris diomedea et l'espèce qu'elles formaient toutes les trois était aussi connue sous le nom normalisé de Puffin cendré.

D'après le Congrès ornithologique international, c'est une espèce monotypique.

Répartition

 src=
Carte de répartition

Présente avec trois sous-espèces dans divers îlots et îles de la Méditerranée et de l'Ouest de l'Atlantique, cette espèce est une grande migratrice. Les populations méditerranéennes vont hiverner le long des côtes atlantiques de l'Afrique en passant par le détroit de Gibraltar. La population nidificatrice méditerranéenne est estimée à environ 100 000 couples répartis en 50 à 60 colonies plus ou moins peuplées. Le puffin cendré se rencontre au large des côtes françaises en été, jusqu'au golfe de Gascogne.

Habitat

Cet oiseau pélagique s'approche des zones côtières rocheuses pour se reproduire. Les colonies se forment surtout au large, dans des îlots rocheux et le long des côtes escarpées riches en fissures, anfractuosités et grottes.

Reproduction

 src=
L'oeuf de Puffin cendré
(coll.MHNT)

Cet oiseau aux habitudes nocturnes fréquente les sites de reproduction spécialement les nuits sans lune. Monogame, il pond un œuf blanc unique dans une anfractuosité de rocher, parmi les pierres ou plus rarement dans une vaste grotte. Il forme en général des colonies très peuplées occupées, année après année, par les mêmes sujets. La ponte a lieu la deuxième quinzaine de mai et l'incubation dure environ 53 jours. Le petit reste dans le nid 3 mois environ, ses parents l'abandonnant peu de temps avant son envol de manière qu'il perde du poids et parvienne à quitter le nid.

Annexes

Références taxinomiques

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia FR

Puffin cendré: Brief Summary ( Fransızca )

wikipedia FR tarafından sağlandı

Calonectris borealis

Le Puffin cendré (Calonectris borealis) est une espèce d'oiseaux de la famille des Procellariidae.

Cette espèce et le Puffin du Cap-Vert (Calonectris edwardsii) étaient autrefois considérées comme des sous-espèces de Calonectris diomedea et l'espèce qu'elles formaient toutes les trois était aussi connue sous le nom normalisé de Puffin cendré.

D'après le Congrès ornithologique international, c'est une espèce monotypique.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia FR

Kuhls pijlstormvogel ( Felemenkçe; Flemish )

wikipedia NL tarafından sağlandı

Vogels

Kuhls pijlstormvogel (Calonectris borealis) is één van de zeldzaamste vogelsoorten in Nederland. Het is een zeevogel die soms langs de kust voorbijvliegt.

Taxonomie

Volgens de IOC World Bird List zijn er nu twee soorten, de Kuhls pijlstormvogel (C. borealis) en de Scopoli's pijlstormvogel (C. diomedea). Deze opsplitsing wordt door BirdLife International niet gevolgd, daarom hebben beide soorten dezelfde status als niet bedreigde soort.

Kenmerken

De vogel heeft een dikke kop, en lange, naar voren gebogen vleugels. De spanwijdte bedraagt 1 tot 1,5 meter. Zijn lijf is 45-56 cm lang.[2] Hij zweeft en vliegt langzaam, met een grote gele snavel en overwegend witte ondervleugels.

Leefwijze

Hij eet vis, garnalen, inktvis, kwallen en is ook te zien achter vissersboten om het afval van het wateroppervlak op te pikken.

Voortplanting

De vogel maakt in zijn broedgebied luide, klagelijke geluiden, maar is op zee stil. Kuhls pijlstormvogel nestelt tussen de stenen op puinhellingen, waar hij alleen 's nachts op het ene ei broedt. Hij legt slechts eenmaal per seizoen, dat loopt van maart tot juli.

Verspreiding en leefgebied

Er werden voorheen twee ondersoorten onderscheiden, een die voorkomt in het Middellandse Zeegebied (C. diomedea diomedea) en een die rond de Azoren, Madeira en de Canarische Eilanden verbleef (C. diomedea borealis). De eerste ondersoort wordt nu apart gezien als Scopoli's pijlstormvogel.

Voorkomen in Nederland

In Nederland zijn zeven gevallen waargenomen tot en met het jaar 1998. In de periode daarna ongeveer drie. De laatste waarneming in Nederland vond plaats op 8 oktober 2003. De vogel werd gezien op Texel, Westerslag, 's morgens.

Bronnen, noten en/of referenties
  1. (en) Kuhls pijlstormvogel op de IUCN Red List of Threatened Species.
  2. Charlotte Uhlenbroek (2008) - Animal Life, Tirion Uitgevers BV, Baarn. ISBN 978-90-5210-774-5

Externe links

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedia-auteurs en -editors
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia NL

Kuhls pijlstormvogel: Brief Summary ( Felemenkçe; Flemish )

wikipedia NL tarafından sağlandı

Kuhls pijlstormvogel (Calonectris borealis) is één van de zeldzaamste vogelsoorten in Nederland. Het is een zeevogel die soms langs de kust voorbijvliegt.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedia-auteurs en -editors
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia NL

Calonectris borealis ( Portekizce )

wikipedia PT tarafından sağlandı

O Calonectris borealis[1] (Cory, 1881), também referido como cagarra-grande, cagarro, cagarra-do-atlântico,[2] pardela-de-bico-amarelo,[3] é uma ave procelariiforme migratória da família dos procelariídeos encontrada em grande quantidade no Oceano Atlântico, na região do arquipélago dos Açores. É uma espécie que vem nidificar às ilhas do Atlântico Norte, apresenta características que a distinguem da espécie Calonectris diomedea, que utiliza o mar Mediterrâneo para esse fim, nomeadamente na região da Sicília, Grécia e ilha de Creta, e que recentemente permitiram a sua separação enquanto espécie. Existe outra espécie de cagarra atlântica, a Calonectris edwardsii (Oustalet, 1883), conhecida pelo nome comum de cagarra-de-cabo-verde, que alguns autores afirmam nidificar também na ilha da Madeira.

O cagarro é a ave marinha mais abundante nos Açores, totalizando atualmente (2010) cerca de 188 000 casais reprodutores.[4]

A população nidificante açoriana representa 75% da população mundial da espécie "Calonectris borealis".[4] Para além dos Açores, esta ave nidifica nos arquipélagos da Madeira, Canárias e nas Berlengas,[5] ao longo do litoral de todas as ilhas e em alguns ilhéus.

No Brasil, onde a ave é considerada visitante, o Comitê Brasileiro de Registros Ornitológicos (CBRO) atribuiu-lhe o nome vernáculo de "cagarra-grande".[6]

História

Sobre os cagarros na ilha de Santa Maria, encontram-se referidos por Gaspar Frutuoso em diversas passagens, a saber:

A propósito do Ilhéu da Vila:

"(...) no ilhéu, que está junto da Vila um tiro de espingarda da terra, defronte da Ribeira Seca, (...). Toma-se também muitas cagarras nas rochas, de que fazem graxa.
Em dois ilhéus que estavam ao longo da ilha, que por essa razão rendem seis tostões cada ano, havia ali, antigamente, muitos estapagados, com que muito se sustentava a gente, porque lhe comiam a carne e se alumiavam com a graxa, e dormiam na pena, de que há ainda na ilha muitas coçaras (sic) e cabeçais, que escusam os colchões; e, havendo tantos deles, os tinham por praga, pela perda que faziam nas terras de comedias de gado, lavrando-as por debaixo com covas em que se acolhiam, e, por isto e porque havendo muitos porcos, comiam os estapagados e a carne sabia muito a eles, indo o bispo D. Agostinho à ilha lhe pediram os maldiçoasse e botasse fora da terra, o que o bispo fez; donde nunca mais os viram, nem os há na terra, senão se vem algum de maravilha; e já agora lhe levantariam de boa vontade a maldição, pois suspiram por eles, que eram mantimento de muitos. Estas aves não as viam de dia fora das covas, senão de noite, em que faziam tão grande gasnada que, quando iam ali algumas pessoas de fora que não sabiam deles, cuidavam ser demónios; são estes pássaros da feição e grandura de pombas, e para os tomarem, no tempo que havia muitos, faziam nos campos fogueiras de noite, e, vindo eles como encandeados com o lume cair sobre elas, os tomavam com paus às trochadas, enchendo assim sacos deles, de que faziam muita graxa, e outros escalavam e punham a secar como pescado, para depois comerem; e já em anos de fome foram desta ilha de São Miguel fazer lá escala deles."[7]

E, a propósito do Ilhéu de São Lourenço, onde nidificam:

"O qual ilhéu do Romeiro é de pedra, da feição de um coruchéu, e com vento Sul e outros ventos do mar tormentosos se acolhem a ele muitos navios, o qual terá em cima dez alqueires de terra de erva e alguma rama curta e pouca, onde se criam e tomam muitas cagarras que dão graxa e pena para cabeçais. E porque é este ilhéu dos comendadores, não podem ir a ele, nem aos outros, a fazer esta caça, sem sua licença ou dos feitores."[8]

Posteriormente, inspirado naquela mesma fonte, Frei Agostinho de Monte Alverne refere:

"Há nesta ilha uns pássaros que chamam estapagados, que têm corpo de perus, que sustentam a gente com sua carne, alumiam com seu azeite e dormem em sua pena, de que fazem bons colchões; estas aves de dia estão metidas em covas e de noite aparecem e fazem tão grande estrondo, que as pessoas que vêm de fora e disto não tem notícia imaginam que são estrondos de demónios; para os tomarem, fazem fogueiras de noite, com as quais, encandeados, caem, e às trochadas os tomam e enchem sacos, de que fazem seu azeite, e escalam como se fosse pescado para a seu tempo comerem; e no tempo da fome algumas vezes vêm de S. Miguel fazer deles sua escolha. Sendo estas aves tão úteis aos moradores da terra, indo lá o Bispo D. Agostinho Ribeiro lhe pediram as amaldiçoasse e botasse fora da terra; obedeceram à censura e desapareceram, mas lembrando Deus da necessidade que faziam, hoje os há, como antes."[9]

O escritor Vitorino Nemésio na crónica Corsário das Ilhas (1956) dedica-lhes um capítulo, intitulado "Agarra: é ilhéu", e descreve Santa Maria, num outro capítulo, com o título "O primeiro Cagarro".

Características

Conforme descrição do "Centro de Jovens Naturalista de Santa Maria", a ave apresenta

Trata-se de uma ave adaptada à vida em alto-mar, vindo a terra, à sua colónia, na época da reprodução, durante a noite. A envergadura das suas asas varia entre 100 e 125 centímetros. O seu voo é caracterizado pelos poucos movimentos de asas e pela agilidade com que rasa as ondas. Em contrapartida, quando aterram e têm de se deslocar em terra são muito desajeitados.

As fêmeas pesam em média 780 gramas e os machos, maiores do que as fêmeas, aproximam-se das 900 gramas. Podem viver até 40 anos.

Os seus cantos são peculiares e inconfundíveis.

 src=
Ovo de Calonectris borealis.

O seu ciclo reprodutor tem uma duração de quase 9 meses, estendendo-se desde finais de fevereiro até finais de outubro, e apresenta grande sincronia entre as diferentes fases. Para fazer o ninho escolhe preferencialmente cavidades naturais e fendas na rocha, podendo também reutilizar luras de coelhos no solo ou escavar o seu próprio buraco, que pode atingir alguns metros de profundidade. Nidifica sempre no mesmo ninho, preferencialmente naquele em que nasceu, e forma casal para toda a vida.

A postura dos ovos (um por casal, de cor branca) ocorre de fins de maio a início de junho. O ovo é incubado durante 50 a 55 dias, alternadamente pelo macho e pela fêmea, em turnos com duração de 2 a 8 dias. A eclosão regista-se nos finais de julho e a emancipação dos juvenis entre finais de outubro e início de novembro. Neste momento, a cria é abandonada pelos pais, para se tornar independente. A mortalidade destes juvenis é alta, estimando-se que apenas um ovo em dez produzirá um adulto capaz de se reproduzir.

Os cagarros reúnem-se em grande bandos e efectuam migrações transequatoriais, nomeadamente, para a costa do Brasil e do Uruguai, e para o sul da África.

No mar, onde passam a maior parte do tempo em busca de alimento, é frequente observar bandos de cagarros ("jangadas") a alimentar-se em associação com outros predadores marinhos, tais como cetáceos e tunídeos, que dirigem as potenciais presas para a superfície. Na sua dieta incluem-se pequenos peixes pelágicos (como por exemplo, o chicharro ou cavala, pequenas lulas e crustáceos).

Conservação

O grande declínio que as suas populações mundiais registaram nas últimas décadas levam a considerar a espécie como vulnerável. Em Portugal encontra-se listada no Livro Vermelho dos Vertebrados de Portugal com o estatuto de "Vulnerável", e está inscrita no Anexo I da Directiva 79/408/CEE "Aves Selvagens". Globalmente, porém, está classificada como Preocupação Menor pela União Internacional para a Conservação da Natureza.

A subespécie "Calonectris diomedea borealis" encontra-se protegida legalmente pelos seguintes diplomas:

Na Região Autónoma dos Açores a espécie encontra-se classificada como protegida.

Campanha SOS Cagarro

Com apenas três meses de idade o cagarro juvenil sai do ninho pela primeira vez e enfrenta diversos perigos. Orientado essencialmente pelas estrelas, confunde-se com as luzes artificiais dos automóveis e das povoações, nas noites nubladas de outubro. Muitos acabam por colidir ou por serem atropelados.

A Campanha SOS Cagarro decorre anualmente na Região Autónoma dos Açores entre 1 de outubro e 15 de novembro, período que coincide com a saída dos cagarros juvenis dos seus ninhos para o primeiro voo transoceânico. Está organizada em duas vertentes: a de Educação Ambiental e a de Conservação da Natureza. Por estímulo do Doutor Luís Monteiro, investigador da Universidade dos Açores, depois de uma primeira actividade iniciada em 1991 com a Câmara Municipal de Vila do Corvo e, em 1993, com o Governo Regional dos Açores e a organização não governamental "Amigos dos Açores",[10] a Campanha, que decorre regularmente desde 1995, tem como principal objectivo envolver as entidades e o público em geral no salvamento dos cagarros juvenis encontrados junto às estradas e nas suas proximidades. Nesse período, muitos dos cagarros juvenis resgatados nas ilhas açoriana no âmbito da campanha já regressaram ao arquipélago para acasalar e ter as suas crias.

A conduta a seguir para o salvamento de um cagarro juvenil encontrado é:[4]

  1. Aproximar-se lentamente da ave por trás, para não a assustar;
  2. Com calma e segurança cobrir o corpo da ave com um casaco, toalha ou manta;
  3. Sem magoar a ave, segurá-la pelo pescoço e pela cauda, de modo a envolver integralmente o seu corpo;
  4. Com cuidado, colocá-la numa caixa de cartão com furos para permitir a ventilação;
  5. Entregá-la a um dos postos locais mantidos pelo Serviço de Ambiente nesta época para recebê-los.

Enquanto estiver na sua posse, a ave deverá ser mantida protegida na caixa, em local tranquilo e escuro, ao abrigo de animais domésticos como cães e gatos. Neste momento, a ave não necessita de alimento ou água.

Ver também

Referências

  1. «Cory's Shearwater (Calonectris borealis)». www.hbw.com (em inglês). Consultado em 28 de setembro de 2019
  2. COSTA, Hélder et al., Nomes Portugueses das Aves do Paleárctico Ocidental. Lisboa, 2000: Assírio & Alvim
  3. Killian Mullarney, Lars Svensson, Dan Zetterström e Peter J. Grant (2003). Guia de Aves - Guia de campo das aves de Portugal e Europa. [S.l.]: Assírio & Alvim !CS1 manut: Usa parâmetro autores (link)
  4. a b c Campanha SOS Cagarro 2010.
  5. Cagarro in UAC (Horta). Consultado em 1 Out 2010.
  6. Pacheco, J.F.; Silveira, L.F.; Aleixo, A.; Agne, C.E.; Bencke, G.A.; Bravo, G.A; Brito, G.R.R.; Cohn-Haft, M.; Maurício, G.N.; Naka, L.N.; Olmos, F.; Posso, S.; Lees, A.C.; Figueiredo, L.F.A.; Carrano, E.; Guedes, R.C.; Cesari, E.; Franz, I.; Schunck, F. & Piacentini, V.Q. (2021). «Annotated checklist of the birds of Brazil by the Brazilian Ornithological Records Committee» 2ª ed. Ornithology Reserach. doi:10.1007/s43388-021-00058-x |acessodata= requer |url= (ajuda) !CS1 manut: Nomes múltiplos: lista de autores (link)
  7. FRUTUOSO, Gaspar. Saudades da Terra, Livro III.
  8. Op. cit.
  9. MONTE ALVERNE, Agostinho de. Crónicas da Província de São João Evangelista.
  10. Amigos dos Açores.

 title=
lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Autores e editores de Wikipedia
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia PT

Calonectris borealis: Brief Summary ( Portekizce )

wikipedia PT tarafından sağlandı

O Calonectris borealis (Cory, 1881), também referido como cagarra-grande, cagarro, cagarra-do-atlântico, pardela-de-bico-amarelo, é uma ave procelariiforme migratória da família dos procelariídeos encontrada em grande quantidade no Oceano Atlântico, na região do arquipélago dos Açores. É uma espécie que vem nidificar às ilhas do Atlântico Norte, apresenta características que a distinguem da espécie Calonectris diomedea, que utiliza o mar Mediterrâneo para esse fim, nomeadamente na região da Sicília, Grécia e ilha de Creta, e que recentemente permitiram a sua separação enquanto espécie. Existe outra espécie de cagarra atlântica, a Calonectris edwardsii (Oustalet, 1883), conhecida pelo nome comum de cagarra-de-cabo-verde, que alguns autores afirmam nidificar também na ilha da Madeira.

O cagarro é a ave marinha mais abundante nos Açores, totalizando atualmente (2010) cerca de 188 000 casais reprodutores.

A população nidificante açoriana representa 75% da população mundial da espécie "Calonectris borealis". Para além dos Açores, esta ave nidifica nos arquipélagos da Madeira, Canárias e nas Berlengas, ao longo do litoral de todas as ilhas e em alguns ilhéus.

No Brasil, onde a ave é considerada visitante, o Comitê Brasileiro de Registros Ornitológicos (CBRO) atribuiu-lhe o nome vernáculo de "cagarra-grande".

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Autores e editores de Wikipedia
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia PT