Thalassarche chlororhynchos (Gmelin & JF 1789)

Die geelneusmalmok, of geelneusalbatros, is 'n algemene seevoël. Wetenskaplikes is dit tans nie eens of die voël eintlik twee spesies verteenwoordig, die Atlantiese geelneusmalmok (Thalassarche chlororhynchos) en die Indiese geelneusmalmok (Thalassarche carteri), of die tweede 'n subspesie van die eerste is, en of beide dieselfde spesie is nie. Hoe dit ook al sy, geelneusmalmokke kan op eilande en kusgebiede in die Atlantiese en Indiese Oseaan aangetref word.

Die geelneusmalmok is kleiner en fyner as die swartrugmalmok. Hy het wit vlerke met 'n smal, swart randstreep. Die vlerkrugkant, mantel en stertrugkant is swarterig-bruin. Die snawel kom pikswart voor, maar van naby kan 'n geel streep op die boonste rif waargeneem word. Die geel streep ontbreek by onvolwassenes, maar hulle het wel dieselfde ondervlerkvoorkoms as die volwassenes. Onvolwassenes kan ook van volwassenes onderskei word deurdat eersgenoemde se kop heeltemal wit is, sonder die grys skynsel wat by volwassenes voorkom. Diegene wat ten gunste van afsonderlike spesies is, merk op dat die volwasse voëls wat in die Indiese Oseaan voorkom se kop wit is, met 'n grys skynsel op hul wange, terwyl dié in die Atlantiese Oseaan se hele kop deur 'n grys skynsel gedek word.

Die voëls is meer volop langs die ooskus en in die winter volg hulle die sardynskole langs die KwaZulu-Natalse kus.

Sien ook

• Alfabetiese lys van Suid-Afrikaanse voëls
• Lys van Suid-Afrikaanse voëls (Groepeer)
• Lys van Suider-Afrikaanse voëls volgens wetenskaplike name

Bronnelys

• Suider-Afrikaanse Voëls, deur Ian Sinclair (1994). Struik uitgewers: Kaapstad. ISBN 1-86825-628-6
• Newman Se Voëls Van Suider-Afrika (2002), deur Kenneth Newman. Struik uitgewers. ISBN 1-86872-734-3, 9781868727346.

An albatroz beg melen a zo un evn-mor, Thalassarche chlororhynchos an anv skiantel anezhañ.

Doareoù pennañ

Boued

Annez

Bevañ a ra al labous e su ar Meurvor Atlantel^[1].

Rummatadur

Diouzh an evnoniourien e vez renket an albatroz beg melen en urzhiad Ciconiiformes pe Procellariiformes hag er c'herentiad Procellariidae pe Diomedeidae.

Dave

L'albatros becgroc atlàntic^[1] (Thalassarche chlororhynchos) és un gran ocell marí de la família dels diomedeids (Diomedeidae) que habita l'Atlàntic meridional.

Hàbitat i distribució

Ocell d'hàbits pelàgics, cria a l'illa Gough i l'arxipèlag de Tristan da Cunha dispersant-se per l'Atlàntic Meridional.

Referències

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Albatros ffroenfelyn (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: albatrosiaid ffroenfelyn) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Diomedea chlororhynchos; yr enw Saesneg arno yw Yellow-nosed albatross. Mae'n perthyn i deulu'r Albatrosiaid (Lladin: Diomedeidae) sydd yn urdd y Procellariformes.^[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn D. chlororhynchos, sef enw'r rhywogaeth.^[2]

Teulu

Mae'r albatros ffroenfelyn yn perthyn i deulu'r Albatrosiaid (Lladin: Diomedeidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

En gulnæbbet albatros (Thalassarche chlororhynchos eller Thalassarche carteri) er en stormfugl, som lever på den sydlige halvkugle (fra Atlanterhavet til New Zealand).

Eksterne henvisninger

• Netfugl.dk
• IOC World Bird List
• Avibase - the world bird database

Jungvogel

Der Gelbnasenalbatros (Thalassarche chlororhynchos) ist eine Vogelart aus der Familie der Albatrosse (Diomedeidae). Es wird vermutet, dass der Gelbnasenalbatros für die Samenverbreitung von Phylica arborea zwischen der Amsterdam-Insel und der Gough-Insel, die 7200 km voneinander entfernt sind, verantwortlich ist. Er wird auch Atlantischer Gelbnasenalbatros genannt.^[1]

Erscheinungsbild

Der Gelbnasenalbatros ist mit einer Körperlänge von 76 Zentimeter und einem Körpergewicht von 2,5 Kilogramm der kleinste Albatros, der in den südlichen Meeren lebt.

Gelbnasenalbatrosse haben ein schwarz-weißes Körpergefieder. Der schwarze Schnabel hat einen gelben Rand und eine gelbe Spitze. Die Vögel leben überwiegend von Tintenfischen und Fischen. Sie weisen keinen Geschlechtsdimorphismus auf und beide Elternvögel sind an der Versorgung ihres Kükens beteiligt, das nach etwa vier Monaten flügge ist.

Verbreitung und Gefährdung

Der Gelbnasealbatros kommt, wie die meisten Albatrosarten, im Südlichen Ozean vor. Obwohl es noch 58.000 Exemplare des Gelbnasenalbatrosses gibt, steht die Art als stark gefährdet auf der Roten Liste gefährdeter Arten (vgl. Wanderalbatros Diomedea exulans, 26.000 Exemplare).^[1]

Belege

Literatur

• Hadoram Shirihai: A Complete Guide to Antarctic Wildlife. The Birds and Marine Mammals of the Antarctic Continent and Southern Ocean. Alula Press, Degerby 2002, ISBN 951-98947-0-5.
• James McQuilken: Die Nebel der Zeit. Spitzbergen.de-Verlag, 2012.

Einzelnachweise

1. ↑ ^{a b} James McQuilken: Die Nebel der Zeit. Hrsg.: Rolf Stange. 1. Auflage. Spitzbergen.de, 2012, ISBN 978-3-937903-15-6, S. 137.

The Atlantic yellow-nosed albatross (Thalassarche chlororhynchos) is a large seabird in the albatross family Diomedeidae.

This small mollymawk was once considered conspecific with the Indian yellow-nosed albatross and known as the yellow-nosed albatross. Some authorities still consider these taxa to be conspecific, such as the Clements checklist^[2] and the SACC, which recognizes that a proposal is needed.^[3]

Taxonomy

The Atlantic yellow-nosed albatross was formally described in 1789 by the German naturalist Johann Friedrich Gmelin in his revised and expanded edition of Carl Linnaeus's Systema Naturae. He placed it with the albatrosses in the genus Diomedea and coined the binomial name Diomedea chlororhynchos.^[4] Gmelin based his description on the "yellow-nosed albatross" that had been described and illustrated in 1785 by the English ornithologist John Latham from a specimen that had been collected off the coast of the Cape of Good Hope.^[5] The Atlantic yellow-nosed albatross is now one of nine species placed in the genus Thalassarche that was introduced in 1853 by the German naturalist Ludwig Reichenbach.^[6][7] The genus name combines the Ancient Greek thalassa meaning "sea" and arkhē meaning "power" or "command" (from arkhō, to govern). The specific epithet chlororhynchos combines the Ancient Greek khlōros meaning "yellow" with rhunkhos meaning "bill".^[8] The species is monotypic: no subspecies are recognised.^[7]

Description

The Atlantic yellow-nosed albatross averages 81 cm (32 in) in length. It is a typical black and white mollymawk with a grey head and large eye patch, and its nape and hindneck are white. Its bill is black with a yellow culminicorn and a pink tip. It has a blackish grey saddle, tail and upperwing, and its underparts are predominantly white. Its underwing and primaries show a narrow black margin. The juvenile is similar to the adult but with a white head and black bill.^[9] It can be differentiated from the Indian yellow-nosed by its darker head. Relative to other mollymawks it can be distinguished by its smaller size (the wings being particularly narrow) and the thin black edging to the underwing, The grey-headed albatross has a similar grey head but more extensive and less well defined black markings around the edge of the underwing. Salvin's albatross also has a grey head but has much broader wings, a pale bill and even narrower black borders to the underwing.

Distribution

Atlantic yellow-nosed albatrosses nest on islands in the mid-Atlantic, including Tristan da Cunha (Inaccessible Island, Middle Island, Nightingale Island, Stoltenhoff Island) and Gough Island. At sea they range across the south Atlantic from South America to Africa between 15°S and 45°S.^[9]

Behaviour

Feeding

This mollymawk feeds on squid, fish, cuttlefish and crustacea. The yellow-nosed Albatross sometimes hunts at night instead of day.

Breeding

Juvenile on Nightingale Island

Like all albatrosses they are colonial, but unusually they will build their nests in scrubs, on top of cliffs amongst Blechnum tree ferns. Like all mollymawks they build pedestal nests of mud, peat, feathers, and vegetation to lay their one egg in. They do this in September or early October, and the chick fledges in late March to April. They breed annually.^[9]

Conservation

The IUCN list this species as endangered,^[1] with an occurrence range of 16,800,000 km² (6,500,000 sq mi) and a breeding range of 80 km² (31 sq mi). A 2001 population estimate breaks down the population and shows some trends. Gough Island has 5,300 breeding pairs,^[10] between 16,000 and 30,000 breeding pairs on Tristan da Cunha Island, 4,500 on Nightingale Island, between 100 and 200 pairs on Middle Island, and 500 pairs on Stoltenhoff Island,^[11] and 1,100 on Inaccessible Island.^[12] This adds up to between 27,500 and 41,600 pairs per year for the total between 55,000 and 83,200 total adult birds. This population estimate was done in 1983, however and is outdated. Trends suggest a 50% decrease over 72 years.^[9]

The largest threat is from longline fishing, as harvesting of chicks and adults has been outlawed.

Efforts to help conserve this bird are underway, with counting of the birds on Gough Island. Also, Gough Island and Inaccessible Island are nature preserves, and Gough Island is a World Heritage Site. The Tristan da Cunha population is being remotely tracked and counted, and the South East Atlantic Fisheries Commission has passed a resolution that all fishing vessels use a tori line and drop lines at night.^[9]

References

La Atlantika flavbeka albatroso aŭ pli simple Flavbeka albatroso (Thalassarche chlororhynchos) estas granda marbirdo de la familio de albatrosoj. Tiu malgranda membro de la genro de la Talasarkoj estis iam konsiderata samspecia kun la Hindoceana flavbeka albatroso kaj ambaŭ konataj kiel Flavbeka albatroso. Kelkaj fakuloj ankoraŭ konsideras ambaŭ kiel sama specio, kiaj Jeff Clements^[1] kaj la Komitato por Sudamerika Klasigo de la AOU, kiu agnoskas ke necesas tia propono.^[2]

Etimologio

La nomo Thalassarche derivas el la grekaj vortoj thalassa” kaj “arche aŭ arĥe, kiuj signifas respektive maro kaj ĉefo aŭ “plej grava”, do plej gravaj en la maro. La porspecia vorto chlororhynchos estas kunmetaĵo de du grekaj radikoj ĥloro kaj rinkos signife respektive "verda" aŭ "flavverda" kaj "nazo" por beko.

Taksonomio

Talasarkoj estas tipo de albatrosoj kiuj apartenas al la familio de Diomedeedoj kaj al la ordo de Procelarioformaj, kun pufinoj, fulmaroj, ŝtormopetreloj, kaj merĝopetreloj. Ili kunhavas iajn identigajn karakterojn. Unue, ili havas nazajn trapasejojn kiuj ligiĝas al la supra beko nome narikornoj^[3], kvankam la naztruoj ĉe albatrosoj estas en la flankoj de la beko. La bekoj de Procelarioformaj estas unikaj ankaŭ en tio ke ili disiĝas en inter 7 kaj 9 kornecaj platoj. Fine, ili produktas stomakoleon faritan el vaksoesteroj kaj trigliceridoj kiu estas stokita en la proventrikulo. Tio estas uzata kontraŭ predantoj sane kiel energiriĉa manĝofonto kaj por idoj kaj por plenkreskuloj dum ties longaj flugoj.^[4]

Ili havas ankaŭ salglandon situanta super la naza trapasejo kiu helpas sensaligi ties korpojn, pro la alta kvanto de oceana akvo kiun ili englutas. Ĝi elpelas altan salan solvaĵon el sia nazo.^[5]

Aspekto

Atlantika flavbeka albatroso

La Atlantika flavbeka albatroso averaĝe estas 81 cm longa. Ties averaĝa pezo estas de ĉirkaŭ 2,1 al 2,2 kg^[6][7]. Ties averaĝa enverguro estas de 1,8 al 2,10 m kaj ties longo ĝenerale estas de 71 al 86 cm. Ne estas seksa duformismo en tiu ĉi specio.

Ĝi estas tipa blankanigra talasarko kun griza kapo kaj granda okulomakulo, kaj ties nuko estas blanka. Ties beko estas nigra kun flava supra bordo kaj rozkolora pinto. Ĝi havas nigrecgrizajn dorson, voston kaj supraflugilojn, kaj ties subaj partoj estas hegemonie blankaj. Ties subflugiloj kaj unuarangaj montras mallarĝan nigran bordon. La irisoj estas nigraj kaj la kruroj helbluecgrizaj. La vosto estas mallonga kaj rondoforma.

La junulo estas simila al plenkreskulo sed kun blanka kapo kaj nigra beko.^[8] Ĝi povas esti diferencita el la Hindoceana pro ĝia pli malhela kapo. Relative al aliaj talasarkoj ĝi povas esti distingata pro ĝis plia malgrando (la flugiloj estas partikulare mallarĝaj) kaj la fajna nigra bordo de la subflugiloj. La Grizkapa albatroso havas similan grizan kapon sed pli etendajn kaj malpli difinitajn nigrajn markojn ĉirkaŭ la bordo de la subflugiloj. Ankaŭ la Salvina albatroso havas grizan kapon sed havas multe pli larĝajn flugilojn, palan bekon kaj eĉ pli mallarĝajn nigrajn bordojn en subflugiloj.

Kutimaro

Ili lerte fugas danke al siaj grandaj flugiloj. El surakve ili helpas sin per frapado de kruroj kontraŭakve por ekflugi se la vetero trankvilas. Ili vivas kutime an malferma maro. Ties vivodaŭro estas de ĝis 37 jaroj.

Manĝo

Tiu talasarko manĝas kalmarojn, fiŝojn kaj krustulojn. Temas pri oportunema specio, kiu foje sekvas fiŝkaptajn ŝipojn por profiti la forĵetaĵojn. Ili povas ankaŭ rabi la predojn de la Blankamentona petrelo (Procellaria aequinoctialis) aŭ sekvas fiŝarojn de tinusoj aŭ de cetacoj kiuj forpelas predojn al la surfaco^[7].

Reproduktado

Junulo en insulo Najtingalo

Kiel ĉiuj albatrosoj ankaŭ tiuj estas koloniaj kaj monogamaj, sed malkutime ili konstruas siajn nestojn en arbustaroj aŭ inter arbofilikoj de la genro Blechnum. Kiel ĉiuj aliaj talasarkoj ili konstruas altajn nestojn el koto, torfo, plumoj, kaj vegetaĵaro por demeti sian ununuran ovon, kiu estas blanka kun malgrandaj ruĝecaj punktoj. Ili faras tion en septembro aŭ komence de oktobro, kaj la elnestiĝo okazas fine de marto al aprilo. Ili reproduktiĝas ĉiujare.^[8] La kovado kaj idozorgado estas respondeco de ambaŭ gepatroj laŭvice. Elnestiĝo okazos aprile aŭ maje.

Ili ne komencas reproduktiĝi ĝis estas 8 al 10jaraĝaj^[9].

Teritorio

La Atlantika flavbeka albatroso nestumas en insuloj en meza Atlantiko, kiaj Tristan da Cunha (Insulo Inaccessible, Mezinsulo, Insulo Najtingalo, Insulo Stoltenhoff) kaj Insulo Gough. Mare ili teritorias tra la suda Atlantiko el Sudameriko al Afriko inter 15° S kaj 45° S.^[8] Sed oni vidis ilin en ĉiuj oceanoj de la Suda Hemisfero kaj foje eĉ norde de Ekvadoro.^[10].

Konservado

La IUCN listis tiun specion kiel Endanĝerita,^[11] kun loĝa teritorio de 16,800,000 km² kaj reprodukta teritorio de nur 80 km². Ĉirkaŭkalkulo de 2001 malpliigas la populacion kaj montras kelkajn tendencojn. Insulo Gough havas 5,300 reproduktajn parojn,^[12] intre 16,000 kaj 30,000 reproduktaj paroj estas en Insulo Tristan da Cunha, 4,500 en Insulo Najtingalo, inter 100 kaj 200 paroj en Mezinsulo, 500 paroj en Insulo Stoltenhoff,^[13] kaj 1,100 en Insulo Inaccessible.^[14] Tio aldonas ĝis inter 27,500 kaj 41,600 parojn jare por la totalaj inter 55,000 kaj 83,200 plenkreskuloj. Tiu ĉirkaŭkalkulo de populacio estis farita en 1983, kaj estas neĝisdatigita. Tendencoj sugestas malpliiĝon de 50% dum 72 jaroj.^[8]

Plej danĝera minaco estas el multhokada fiŝkaptado, ekde kiam la kolektado de idoj kaj de plenkreskuloj estas malpermesita.

Oni faras klopodojn por helpi al konservado de tiu birdospecio, kiaj kalkulado de birdoj en Insulo Gough. Samcele Insulo Gough kaj Insulo Inaccessible estas naturrezervejoj, kaj Insulo Gough estas Mondhereda Loko. La populacio de Tristan da Cunha estas demalproksime kontrolita (monitorado) kaj kalkulita, kaj la Komitato de Sudorientatlantikaj Fiŝkaptejoj aprobis decidon por ke ĉiuj fiŝkaptaj ŝipoj uzu kontraŭalbatrosajn ilojn kaj lanĉu ilin nokte por ne allogi albatrosojn.^[8]

Notoj

Referencoj

• Alström P., Colston P., Lewington I. (1992) Guide des oiseaux accidentels et rares en Europe. Delachaux et Niestlé, Lausanne, p. 30, ISBN 2-603-00896-X
• Barré N., Barau A. & Jouanin C. (1996) Oiseaux de la Réunion. Editions du Pacifique, Paris, 208 p.
• BirdLife International (2008(a)). "Atlantic Yellow-nosed Albatross Thalassarche chlororhynchos - BirdLife Species Factsheet". Data Zone. Konsultita la 18a Feb 2009.
• Brands, Sheila (Aug 14 2008). "Systema Naturae 2000 / Classification - Diomedea subg. Thalassogeron -". Project: The Taxonomicon. Konsultita la 18a Feb 2009.
• Brooke, M. (2004). "Procellariidae". Albatrosses And Petrels Across The World. Oxford, UK: Oxford University Press. ISBN 0-19-850125-0
• Clements, James (2007). The Clements Checklist of the Birds of the World (6 ed.). Ithaca, NY: Cornell University Press. ISBN 978-0-8014-4501-9.
• Cuthbert, R.; Sommer, E. S. (March 2004). "Population size and trends of four globally threatened seabirds at Gough Island, South Atlantic Ocean.". Ornithol: 97–103.
• Double, M. C. (2003). "Procellariiformes (Tubenosed Seabirds)". In Hutchins, Michael; Jackson, Jerome A.; Bock, Walter J. et al. Grzimek's Animal Life Encyclopedia. 8. Birds I Tinamous and Ratites to Hoatzins. Joseph E. Trumpey, Chief Scientific Illustrator (2 ed.). Farmington Hills, MI: Gale Group. pp. 107–111. ISBN 0-7876-5784-0.
• Remsen Jr., J. V.; et al. (07 Aug 2008). "A classification of the bird species of South America, South American Classification Committee, American Ornithologists' Union". South American Classification Committee. American Ornithologists' Union. Archived from the original on 2 March 2009. Konsultita la 18a Feb 2009.
• Fraser, M. W.; Ryan, P. G.; Watkins, B. P. (1988). "The seabirds of Inaccessible Island, South Atlantic Ocean.". Cormorant (16): 7–33.
• Remsen Jr., J. V.; et al. (07 Aug 2008). "A classification of the bird species of South America, South American Classification Committee, American Ornithologists' Union". South American Classification Committee. American Ornithologists' Union. Archived from the original on 2 March 2009. Konsultita la 18a Feb 2009.
• Richardson, M. E. (1984). "Aspects of the ornithology of the Tristan da Cunha group and Gough Island, 1972-1974.". Cormorant (12): 123–201.
• Todd F.S. & Genevois F. (2006) Oiseaux & Mammifères antarctiques et des îles de l'océan austral. Kameleo, Paris, 144 p.

El albatros chlororrinco o albatros pico fino (Thalassarche chlororhynchos) es una especie de albatros en grave peligro de extinción. Se distribuye por los mares del hemisferio sur, en especial en el Atlántico y sólo cría en las islas de Tristán da Cunha y de Gough.

Galería

albatros chlororrinco

Referencias

• BirdLife International (2008). «Thalassarche chlororhynchos». Lista Roja de especies amenazadas de la UICN 2008 (en inglés). ISSN 2307-8235. Consultado el 19 de enero de 2009.

Albatros sudur-hori (Thalassarche chlororhynchos) Thalassarche generoko animalia da. Hegaztien barruko Diomedeidae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Thalassarche
• Diomedeidae

Hoikka-albatrossi (Thalassarche chlororhynchos) on Etelä-Atlantilla pesivä pienehkö albatrossi. Lajin nimesi Johann Friedrich Gmelin 1789.

Koko ja ulkonäkö

Linnun pituus on 74–86 cm, paino noin 2,5 kg ja siipien kärkiväli noin 2 m. Selkäpuoli, pyrstön yläpuoli ja siipien yläpinta ovat mustanharmaat, alapuoli ja päälaki valkoiset ja pää muuten vaaleanharmaa. Siipien alapinta on valkoinen lukuun ottamatta kapeita tummia reunuksia. Tumman nokan yläharja on keltainen ja nokan kärki vaaleanpunainen. Sukupuolet ovat saman näköisiä. Nuori lintu muistuttaa aikuista mutta pyrstö on musta ja pää kokonaan valkoinen.

Laji on jaettu (splitattu) vuonna 2004 kahteen lajiin: T. chlororhynchos ja T. carteri.

Esiintyminen

Hoikka-albatrossi pesii eteläisellä Atlantilla Tristan da Cunhalla, Gough Islandilla ja Saint Helenalla. Pesivän kannan koko on noin 30 000–40 000 paria. Parimäärä on ollut laskemassa ja laji on uhanalainen. Kokonaispopulaatio on 50 000–100 000 yksilöä. Pesimäajan ulkopuolella se vaeltelee eteläisellä Atlantilla Etelä-Amerikkaa ja Afrikan lounaisrannikkoa myöten.

Suurin uhka lajille on kalastus. Vuosittain arvioidaan Brasilian edustalla kuolevan noin 900 hoikka-albatrossia pitkäsiimakalastuksessa.

Elinympäristö

Pesimäsaaret ovat kallioisia, osin saniaisten peittämiä. Pesimäajan ulkopuolella vaeltelee avomerellä.

Lisääntyminen

Pesii vuosittain. Pesä on rakennettu mudasta maahan, usein saniaisten suojaan. Munia on vain yksi.

Ravinto

Syö kalaa, mustekaloja ja äyriäisiä.

Lähteet

Thalassarche chlororhynchos

L'Albatros à nez jaune de l'océan Atlantique (Thalassarche chlororhynchos) est une espèce de grands oiseaux de mer appartenant à la famille des Diomedeidae.

Ce petit albatros était autrefois considéré comme conspécifique avec l'albatros à nez jaune de l'océan Indien et connu sous le nom d'albatros à nez jaune. Certaines autorités considèrent toujours ces taxons comme conspécifiques.

Morphologie

Mensurations

Son poids moyen est d'environ 2,1 ou 2,2 kg^[1],[2]. Son envergure moyenne est de 1,8 à 2,10 m et sa longueur de 71 à 86 cm.

Aspect général

C'est un très grand oiseau blanc et noir au long bec noir surmonté d'une ligne jaune. La couleur du bec permet de le différencier des autres espèces d'albatros. Il n'y a pas de dimorphisme sexuel chez cette espèce.

De manière détaillée, sa gorge, son ventre, le bas du dos et les sous-caudales sont blancs ainsi que la face inférieure des ailes finement bordées de noir. Le dos, le dessus des ailes et la queue sont brun-noir ou gris-noir très foncé. La tête est souvent teintée de gris, mais la calotte est toujours blanche. Son bec est noir mais présente sur la partie supérieure une bande longitudinale jaune virant à l'orange ou au rosé à son extrémité. Les yeux sont noirs et les pattes gris bleu pâle. La queue est courte et arrondie.

Les juvéniles ont la tête entièrement blanche et le bec entièrement noir.

Aspect des juvéniles

Les juvéniles ressemblent à l'adulte, mais ont la tête entièrement blanche et le bec entièrement noirâtre. On les confond de ce fait parfois avec des Albatros à sourcils noirs.

Les oisillons sont couverts de duvet gris très clair, mais présentent autour des yeux et sur les joues une zone blanche, au duvet ras, avec une ligne noire prolongeant les commissures du bec (voir les vidéos correspondantes sur les sites ARKive et IBC).

Comportement

Comportement social

Cet oiseau peut nicher en solitaire, mais les sites de nidification réunissent parfois des centaines de couples. Cet oiseau est généralement silencieux, mais il peut parfois pousser des sortes de croassements^[2].

Vol

Comme tous les albatros, c'est un voilier exceptionnel en raison de ses très longues ailes.

Posé sur l'eau par temps calme, il s'aide de puissants battements de pattes pour prendre son envol.

Alimentation

L'Albatros à nez jaune se nourrit principalement de céphalopodes mais aussi de poissons et de crustacés. Oiseau opportuniste, il suit assez souvent les bateaux de pêche pour profiter des déchets de poisson rejetés en mer. Il lui arrive aussi de voler les proies du Puffin à menton blanc (Procellaria aequinoctialis) ou de suivre des bancs de thons ou des cétacés qui rabattent les proies vers la surface^[2].

Reproduction

Les Albatros à nez jaune sont monogames. Ils ne commencent à se reproduire qu'à partir de l'âge de 8 à 10 ans^[3].

Les couples arrivent sur les sites de nidification vers la fin du mois d'août ou début septembre. La femelle pond un seul œuf blanc avec de petits points rougeâtres dans un nid construit sur un socle de boue séchée et garni d'herbe. Le mâle et la femelle prennent tous les deux part à la couvaison et à la nutrition de l'oisillon en se relayant régulièrement.

L'oisillon prendra son envol vers les mois d'avril ou mai. Il ne se reproduira pas avant l'âge de 10 ans^[4].

Longévité

Le record actuel de longévité est de 37 ans chez cette espèce^[3].

Répartition et habitat

Un Albatros à nez jaune sur l'Île Gough

Habitat

Cet oiseau pélagique vit en pleine mer, généralement loin des rivages, dans les océans aux eaux froides de l'hémisphère Sud. Il peut être rencontré depuis les eaux circumpolaires entourant l'Antarctique jusqu'au 20^e parallèle Sud. Il niche dans la végétation dense du sommet des falaises rocheuses ou des plateaux côtiers de certaines îles de l'hémisphère Sud (voir le paragraphe "Répartition") possédant une végétation suffisamment dense.

Répartition

Il fréquente essentiellement le sud de l'océan Atlantique, généralement entre 15° et 50°S, mais on peut aussi le trouver dans les océans Indien et Pacifique (il a été occasionnellement signalé au large de l'Australie), ainsi que dans l'océan Austral. Des individus erratiques ont été signalés dans l'hémisphère Nord, le long des côtes nord-américaines le plus souvent, mais aussi en Europe (Islande, Grande-Bretagne)^[5].

Il niche principalement sur l'archipel Tristan da Cunha, l'Île Gough, l'Île Inaccessible et sur l'archipel Crozet.

Population

BirdLife International estime la population mondiale d'Albatros à nez jaune à moins de 100 000 individus et à plus de 50 000 ; cette population est en décroissance. Il y aurait environ 5 000 couples nicheurs sur l'Île Gough, 21 500 à 35 000 sur l'Île Tristan da Cunha, 4 500 sur l'Île Nightingale et 1 100 sur l'Île Inaccessible, selon des études menées entre les années 1980 et 2000^[6].

L'Albatros à nez jaune et l'homme

Statut et préservation

L'Albatros à nez jaune souffre, comme d'autres espèces d'albatros, d'un fort déclin de population dû aux techniques de pêche actuelles. Il est une des victimes habituelles des palangres, longues lignes armées d'hameçons et garnies d'appâts qui attirent les albatros. Ces derniers sont pris sur les hameçons lorsqu'ils essaient d'attraper les appâts quand les lignes sont mises à l'eau. La ligne entraîne l'oiseau vers le fond et le noie.

Il peut aussi y avoir des collisions avec les câbles des chalutiers^[4].

Cette espèce est tout particulièrement étudiée sur l'Île Gough, qui est à la fois réserve naturelle et inscrite au Patrimoine mondial de l'UNESCO^[7]. Des recensements y ont été menés pour cette espèce entre 2000 et 2001, puis en 2004, montrant un déclin de la population d'environ 1,2 % par an. Des modèles de prédiction d'évolution des populations sont pessimistes et estiment que ce déclin pourrait atteindre 2,8 % sur l'Île Gough et 5,5 % sur l'Île Tristan da Cunha^[6].

L'UICN a classé l'espèce dans la catégorie « menacée » (endangered) depuis 2003, avec deux sujets de préoccupation majeurs : le nombre réduit de zones de nidification de l'Albatros à nez jaune et un déclin rapide, plus rapide que la régénération de l'espèce. L'Albatros à nez jaune est aussi un sujet de préoccupation pour le CMS (Appendice II) et l'ACAP (Accord sur la Conservation des Albatros et des Pétrels) (Annexe 1)^[8]. Il est aussi protégé par le Migratory Bird Treaty Act^[9].

Des méthodes pour réduire les pertes d'oiseaux à cause des palangriers ont été suggérées, comme lester les lignes pour qu'elles coulent plus vite (moins d'albatros auraient alors le temps de "mordre" à l'hameçon), teindre les appâts pour les rendre moins visibles, ou poser les lignes de nuit. Il reste encore à obtenir que les patrons de pêche les mettent en œuvre^[10]

Systématique

Taxonomie

L'Albatros à nez jaune a été décrit pour la première fois en 1789 par Johann Friedrich Gmelin, naturaliste et chimiste allemand. Il fut nommé Diomedea chlororhynchos et placé dans la famille des Diomedeidés. Mais à la suite de la récente modification de la classification des espèces, l'Albatros à nez jaune a été intégré à la famille des Procellariidés.

Appellation

Son nom de genre a été changé de Diomedea en Thalassarche en 1997 par l'American Ornithologists' Union^[11]. En Français, cette espèce est aussi appelée Albatros à nez jaune^[12].

Division de l'espèce

L'Albatros à nez jaune était représenté par deux sous-espèces :

• Albatros à nez jaune de l'océan atlantique T. c. chlororhynchos avec la tête et le cou assez sombre et la bordure jaune large à la base du bec, nichant sur Tristan da Cunha et Gough ;
• Albatros à nez jaune de l'océan indien T. c. carteri avec la zone grise de la tête limitée au niveau de la face et la ligne jaune de la mandibule supérieure très fine à la base du bec, nichant sur Saint-Paul et Amsterdam, Marion et Prince-Edouard, Crozet et Kerguelen.

Mais ces deux taxons ont été séparés et forment désormais des espèces distinctes^[12]:

• Thalassarche chlororhynchos
• Thalassarche carteri (Albatros à nez jaune de l'océan Indien)

Philatélie

Plusieurs états ont émis des timbres à l'effigie de cet oiseau : Saint-Vincent-et-les-Grenadines en 1998, la Tanzanie en 1998, le Ghana en 1958, les Terres australes et antarctiques françaises en 1990, 2000 et 2007 et l'Archipel Tristan da Cunha en 1954, 1972, 1977, 1987, 1988 et 2003.

Voir aussi

Notes et références

Albatros hidung-kuning-atlantik (Thalassarche chlororhynchos) adalah spesies burung laut berukuran besar dari keluarga Albatros. Pada awalnya spesies ini dianggap satu spesies dengan Albatros hidung-kuning-indian dan dikenal dengan Albatros hidung-kuning. Beberapa otoriti masih menganggap kedua spesies adalah sama, seperti Jeff Clements^[3] dan SACC.^[4]

Referensi

L'albatro beccogiallo dell'Atlantico (Thalassarche chlororhynchos (Gmelin, 1789)) è un grosso uccello marino appartenente alla famiglia dei Diomedeidi.

Descrizione

Presenta la classica colorazione bianca e nera dei mollymawk, con la testa grigia e grandi macchie intorno agli occhi. Si distingue dal suo parente dell'Oceano Indiano per avere la testa di colore più scuro, e dagli altri mollymawk per le dimensioni piuttosto piccole (soprattutto delle ali) e per la sottile striscia nera ai margini delle ali - l'albatro testagrigia presenta anch'esso la testa grigia, ma ha zone nere più estese e meno definite ai margini delle ali. Anche l'albatro di Salvin ha la testa grigia, ma ha le ali più larghe, il becco pallido e margini neri delle ali molto più stretti.

Biologia

Nidifica su isole sparse in mezzo all'Atlantico, comprese Tristan da Cunha, Gough e le isole circostanti. Come tutti gli albatri, forma estese colonie, ma diversamente dalla maggior parte di essi costruisce i nidi tra i cespugli o tra le felci arboree del genere Blechnum. Come tutti i mollymawk, edifica con fango e altri materiali disponibili nidi a forma di piedistallo in cui depone un solo uovo. Quando si trova in mare, sorvola l'Atlantico meridionale dal Sudamerica all'Africa, nutrendosi di calamari, pesci e crostacei.

Note

Bibliografia

• Brooke, M. (2004). Albatrosses And Petrels Across The World: Procellariidae. Oxford University Press, Oxford, UK ISBN 0-19-850125-0

De Atlantische geelneusalbatros (Thalassarche chlororhynchos) is een vogel uit de familie Diomedeidae. Het is een bedreigde vogelsoort. De vogel werd in 1789 door Johann Friedrich Gmelin geldig beschreven.

Kenmerken

De lichaamslengte bedraagt 71 tot 82 cm en het gewicht 1,78 tot 2,84 kg en de spanwijdte is 180 tot 215 cm. Deze vogel heeft een donkere snavel, die aan de bovenzijde geel is en aan de punt oranjerood. De ondervleugels zijn licht met zwarte banden zowel aan de voor- als achterrand. Kenmerkend is de grijze kop en de driehoekige donkere vlek tussen het oog en de snavel. Het verenkleed is bij beide geslachten gelijk.^[2]

Verspreiding, leefgebied en leefwijze

Deze albatrossen broeden op eilanden binnen de Tristan da Cunhaarchipel op de eilanden Gough, Tristan da Cunha, Nightingale, Middle, Stoltenhoff en Island en Inaccessible. Ze broeden in rotsig terrein met pollen gras en klein geboomte. Het enige jong, dat pas na 4 maanden kan vliegen, wordt door beide ouders verzorgd. Buiten de broedtijd verblijven ze in een brede strook tussen ongeveer de 25° en 50° zuiderbreedte in de Atlantische Oceaan. Het voedsel bestaat hoofdzakelijk uit vissen en pijlinktvissen, maar ook uit visafval, dat op schepen overboord geworpen wordt.^[1]

Status

De grootte van de populatie werd in 2017 door BirdLife International geschat op 35.000 tot 73.500 individuen en de populatie-aantallen nemen af. De grootste bedreiging vormt de langelijnvisserij langs de oostkust van Zuid-Amerika. Daarnaast vormen muizen en ratten op Gough een bedreiging voor de kuikens. Om deze redenen staat deze soort als bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.^[1]

Gulnasealbatross (Thalassarche chlororhynchos), tidlegare tristanalbatross, er ein fugl i albatrossfamilien.

Gulnasealbatross hekkar på øyar midt i Atlanterhavet, mellom anna Tristan da Cunha (Inaccessible Island, Middle Island, Nightingale Island, Stoltenhoff Island) og Gough Island. Ute på havet finst dei hovudsakleg mellom 15° S og 45° S i eit belte frå Sør-Amerika til Afrika. Fuglen er observert to gongar i Noreg, i 1994 og 2007.

Ein nærskyld, men fråskilt populasjon held til i Indiahavet. Ulike autoritetar reknar han anten som ein annan art, Thalassarche carteri, eller ein underart, Thalassarche chlororhynchos carteri. Også denne gruppa er sterkt truga.

Kjelder

• BirdLife Species Factsheet.
• A classification of the bird species of South America South American Classification Committee - American Ornithologists' Union
• Ny oppdatert liste over fugler påtruffet i Norge av Tor A. Olsen (11.08.2010)

Bakgrunnsstoff

Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Gulnasealbatross

Wikispecies har taksonomisk informasjon om Thalassarche chlororhynchos

• NOF Møre og Romsdal om tristanalbatross
• BirdLife Species Factsheet.
• ARKive - images and movies of the Atlantic yellow-nosed albatross (Thalassarche chlororhynchos)
  Denne biologiartikkelen er ei spire. Du kan hjelpe Nynorsk Wikipedia gjennom å utvide han.

Tristanalbatross (vitenskapelig navn Thalassarche chlororhynchos) er en stormfugl. Navnet henviser til øygruppa Tristan da Cunha i Sør-Atlanteren, der arten hekker på denne og omkringliggende øygrupper.

Det er kun to kjente observasjoner av tristanalbatross i Norge. Den ene var en voksenfugl vest av Frøya i Trøndelag 13. april 1994. Den andre var rundt ti kilometer vest for Grip utenfor Kristiansund 28. juni 2007.

Eksterne lenker

• (sv) tristanalbatross hos Dyntaxa
• (en) tristanalbatross – oversikt og omtale av artene i WORMS-databasen
• (en) tristanalbatross i Encyclopedia of Life
• (en) tristanalbatross i Global Biodiversity Information Facility
• (en) tristanalbatross hos NCBI
• (en) tristanalbatross hos ITIS
• (en) Kategori:Thalassarche chlororhynchos – bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• (en) Thalassarche chlororhynchos – galleri av bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• Thalassarche chlororhynchos – detaljert informasjon på Wikispecies
• NOF Møre og Romsdal om tristanalbatross

Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den.
Det finnes mer utfyllende artikkel/artikler på .

Albatros żółtodzioby (Thalassarche chlororhynchos) – gatunek dużego ptaka morskiego z rodziny albatrosów. Występuje w południowej części Oceanu Atlantyckiego, między Ameryką Południową a Afryką.

Długość ciała wynosi 80 cm. Jasno ubarwiony z ciemnymi skrzydłami. Górna krawędź dzioba, będąca cechą charakterystyczną gatunku, żółta. Gatunek wyglądem zbliżony do innych albatrosów z rodzaju Thalassarche.

Żywi się głównie głowonogami, rybami i skorupiakami, a także padliną zwierząt morskich i odpadkami z łodzi rybackich.

W okresie lęgowym składa jedno jajo w gnieździe naziemnym zbudowanym najczęściej z błota, torfu, piór i roślin. Oboje rodzice wysiadują na zmianę. Młode powracają do kolonii po 5 latach.

Gatunek jest zagrożony wyginięciem. Jego liczebność wykazuje znaczny trend spadkowy.

Taksonomia

Po raz pierwszy albatrosa żółtodziobego opisał Johann Friedrich Gmelin w 1789 roku w dziele Caroli a Linné. Systema naturae per regna tria naturae pod nazwą Diomedea chlororhynchos^[3]. Opis tego gatunku sporządził John Latham osiem lat przed Gmelinem w pracy A general synopsis of birds, jednak nie nadał mu nazwy naukowej, opisując go pod obecną nazwą angielską (Yellow-nosed Albatross). Ilustracja w tej książce została sporządzona na podstawie okazu pochodzącego z Przylądka Dobrej Nadziei^[4]. John Gould w 1844 roku użył nazwy Diomedea olivaceorhyncha^[5], która pojawiła się także w formie D. olivaceirostris w raporcie posiedzeń Akademii Nauk w 1856 r.^[6]

Obecna nazwa naukowa Thalassarche chlororhynchos pojawiła się po raz pierwszy w literaturze w 1870 roku. Enrico Hillyer Giglioli wydzielił rodzaj Thalassarche z adnotacją: „Dziób zwężony, ogon średniej długości”. Zaznaczył też, że albatros żółtodzioby i albatros szarogłowy (Thalassarche chrysostoma) to osobne gatunki (wcześniej oba gatunki traktowano jako jeden)^[7].

W 1913 roku Gregory Macalister Mathews nadał temu gatunkowi nazwę Nealbatrus chlororhynchos i wydzielił podgatunki – N.c. carteri i N.c. bassi^[8]. Odnosiły się one do jednego gatunku, albatrosa białoszyjego (T. carteri), który został wydzielony do rangi gatunku w 2004 roku^[9]. Obecnie nie wyróżnia się podgatunków^[10].

Nie wszyscy autorzy są jednak zgodni, co do słuszności wydzielenia albartosa białoszyjego w randze osobnego gatunku. Penhallurick i Wink po przeanalizowaniu sekwencji DNA wykazali, że albatros białoszyi różni się od albatrosa żółtodziobego jedynie w 0,35%, co ma zdecydowanie dowodzić, że T. carteri powinien pozostać podgatunkiem T. chlororhynchos^[11]. Na swoich listach taksonomicznych również w randze podgatunku umieścili albatrosa białyszyjego Jeff Clements^[12] oraz SACC^[13].

Morfologia

Wygląd zewnętrzny

Głowa i szyja mają barwę popielatą. Dziób czarny, z wyjątkiem jego górnej krawędzi, która ma barwę żółtą. U dojrzałych ptaków na końcu ciemnieje ona do barwy pomarańczowej, poszerzając swój zasięg do całej końcówki dzioba, nie tylko górnej krawędzi, natomiast koniuszek dzioba jest jasnożółty^[14]. Nogi i stopy niebieskawe^[15]. Skrzydła szare z brązowym odcieniem, sterówki ciemnoszare. Kuper, pokrywy nadogonowe i podogonowe, pierś, boki i brzuch białe. Osobniki młodociane podobne do dorosłych – mają jednak białą głowę i czarny dziób^[16]. Brak dymorfizmu płciowego.

Wymiary średnie

Długość ciała wynosi 74-86 cm, rozpiętość skrzydeł 178-206 cm^[15]. Waga ciała wynosi około 2,2 kg^[17]. Pojedyncze skrzydło ma długość 456-499 mm, ogon 177-199 mm, dziób 105-124 mm (jego szerokość u nasady 22-27,5 mm), stęp 74-84 mm^[18]. Długość zewnętrznego palca wynosi ok. 11,2 cm, w tym pazura ok. 1,5 cm. Tylny palec (łac. hallux) ma tę samą długość, jednak pazur jest dłuższy, mierzy ok. 1,9 cm^[19].

Zasięg występowania

Albatros żółtodzioby występuje w centralnej części Oceanu Atlantyckiego. Gniazduje na wyspach archipelagu Tristan da Cunha (Inaccessible, Middle Island, Nightingale, Stoltenhoff Island) oraz wyspie Gough. Poza sezonem lęgowym występuje głównie między równoleżnikami 25°S i 55°S, pomiędzy Ameryką Południową a Afryką^[20]. Nieregularnie pojawia się wzdłuż wschodniego wybrzeża Ameryki Północnej^[21]. Sporadycznie albatros żółtodzioby pojawia się u zachodnich wybrzeży Australii^[22]. W latach 70. XX wieku na wyspie Middle Sister Island (Wyspy Chatham) został odnotowany pojedynczy lęg tego gatunku^[23].

Pojedynczy albatros żółtodzioby obserwowany był w Norwegii 28 czerwca 2007 roku. Następnego dnia udokumentowano fotograficznie jego pojawienie się w hrabstwie Somerset w Wielkiej Brytanii. Ustalono, że był to osobnik trzyletni, posiadający jeszcze niewybarwioną na żółto, górną część dzioba. Został oznaczony i wypuszczony, jednak odnaleziono go potem w hrabstwie Lincolnshire (Wielka Brytania). 8 lipca 2007 zaobserwowano młodocianego albatrosa (z czarnym dziobem), przypuszczalnie tego samego gatunku, u wybrzeży Szwecji, a następnie, 9 lipca, na Wyspach Owczych, jednak nie potwierdzono oznaczenia gatunku^[24].

Pożywienie

Młodociany ptak w locie

Albatros żółtodzioby żywi się głównie głowonogami, rybami i skorupiakami. Jest pokarmowym oportunistą, zadowalając się często odpadkami z łodzi rybackich. Zdarza się także, że wykrada zdobycz burzykom białobrodym (Procellaria aequinoctialis) lub tropi ławice tuńczyków i wielorybów, łapiąc ich zdobycz tuż pod powierzchnią^[17].

U 27 zbadanych okazów tego gatunku, zebranych w latach 1994-2004, w układach pokarmowych stwierdzono obecność otolitów morskich bezkręgowców z rodzajów Sagitta i Asteriscus, soczewki oczu, ząb, kości ryb doskonałokostnych, mięso ryb, szczątki głowonogów i pióro. Znaleziono także worek foliowy i plastikową żyłkę do połowu ryb. U martwych okazów znalezionych u wybrzeży Brazylii oraz 21 ptaków złapanych w trakcie połowu ryb w układach pokarmowych stwierdzono obecność Micropogonias furnieri z rodziny kulbinowatych, umbryny argentyńskiej (Umbrina canosai), Porichthys porosissimus z rodziny batrachowatych, Malacocephalus occidentalis z rodziny buławnikowatych, kalmara argentyńskiego (Illex argentinus), nieokreślone gatunki z rodzajów: Ornithoteuthis z rodziny strzalikowatych, Gonatus z podrzędu Oegopsina oraz Histioteuthis, kałamarnice oraz nieokreślony gatunek należący do spodoustych^[25].

Tryb życia i zachowanie

Wysiadujący ptak na wyspie Nightingale

John Latham w swoim opisie zamieścił informację, że albatros żółtodzioby lata ok. 1,5 m nad powierzchnią wód^[4]. Zazwyczaj na morzu milczy^[26], poza sytuacjami, w których walczy o pożywienie. W koloniach lęgowych głośny, wydaje z siebie wysokie, gwałtowne, wibrujące, nosowe okrzyki hek-ek-ek-ek-ek-ekek-eg-eg-eeg-eeeg^[27].

Lęgi

Osobnik w szacie juwenilnej

Albatros żółtodzioby jest monogamiczny^[17]. Dojrzałość płciową osiągają między 8 a 10 rokiem życia^[28]. Ptaki zaczynają tworzyć kolonie lęgowe od lipca^[29] do końca sierpnia^[17]. Gniazdo usypane jest z błota, torfu, piór i roślin. Jaja składane są od września do początku października. W lęgu jedno białe jajo. Ma ono wymiary około 96,8x63,5 mm, waży 218 gramów^[30]. Inkubacja trwa od początku sierpnia do grudnia; wysiadują oba ptaki z pary. Opieka nad pisklętami trwa od listopada do końca kwietnia. Pisklęta pierzą się od końca marca do kwietnia. Młode osobniki powracają do kolonii po 5 latach. Sukces lęgowy wynosi 62-76%^[23][29]. Albatrosy żółtodziobe mogą żyć do 37 lat^[28].

Status, zagrożenie i ochrona

Populacja

Według IUCN gatunek jest klasyfikowany jako zagrożony wyginięciem (EN – endangered). Całkowita liczebność szacowana jest na 21-32 tys. ptaków. W 1974 roku liczebność na wyspie Tristan da Cunha szacowana była na 16-30 tys. par lęgowych, na wyspie Nightingale 4500 par, w 2010 roku na Middle Island na 40 par, a na Stoltenhoff 210^[23]. Na Inaccessible Island w 2004 roku populację oszacowano na 2000 osobników^[31]. W 2007 roku liczebność na wyspie Nightingale zmalała do 4000 par. Z tych informacji można wywnioskować, że całkowita liczebność powinna wynosić 27 500-41 600 par lęgowych, jednak dane z wyspy Tristan da Cunha są nieaktualne, gdyż pochodzą sprzed ponad 30 lat. W 2001 roku liczebność na tej wyspie wynosiła 3250 par lęgowych^[23]. Na wyspie Gough w trakcie sezonu lęgowego w latach 2000-2001 zliczono 538 wysiadujących osobników, 137 ptaków w gnieździe, lecz bez jaj oraz 113 albatrosów niezajętych lęgami. Biorąc pod uwagę badany obszar, stanowiący ok. 11% całkowitej powierzchni zasiedlanej przez te ptaki, oszacowano łączną populację wyspy na 5260 par^[32]. Na tej wyspie w latach 1982-1988 przeżywalność piskląt szacowana była na 23-39%^[29]. Globalny trend populacji wskazuje na 70% spadek jej liczebności w ciągu 72 lat^[23].

Zagrożenia

Sztucznie wprowadzone lub zawleczone zwierzęta zagrażające albatrosom (ich lęgom), ale i innym ptakom morskim to: królik europejski (Oryctolagus cuniculus), kot domowy (Felis catus), szczur wędrowny (Rattus norvegicus), szczur śniady (R. rattus), ostronos białonosy (Nasua narica), gronostaj (Mustela erminea), pies domowy (Canis lupus familiaris), mysz domowa (Mus musculus) oraz świnia domowa (Sus scrofa)^[33].

Zagrożenie dla tego gatunku stanowi także tzw. połów na takle (ang. longline fishing)^[23] oraz poprzez tzw. trałowanie^[34]. W obu tych przypadkach ptaki wpadają w sieci.

Ochrona

Gatunek został wpisany do Załącznika II Konwencji Bońskiej oraz do Aneksu 1 Porozumienia o Ochronie Albatrosów i Petreli (ang.: Agreement on the Conservation of Albatrosses and Petrels, ACAP). Populacja albatrosów żółtodziobych jest monitorowana na wyspie Gough, która od 1995 roku wpisana jest na listę światowego dziedzictwa przyrodniczego. W latach 2004-2005, celem ustalenia morskiego zasięgu, kontrolowano ptaki z wyspy Gough z nadajnikami, a w latach 2007-2008 z Tristan da Cunha. W 2006 roku South East Atlantic Fisheries Commission zarządziło, by takle do połowu ryb były umieszczane w wodzie w nocy^[23].

Jako działania ochronne w przyszłości proponuje się przeprowadzenie spisu populacji na wszystkich wyspach archipelagu Tristan da Cunha, prowadzenie regularnego monitorowania bardziej reprezentatywnej części populacji i kontynuowanie monitorowania na wyspie Gough^[23].

Znaczenie w kulturze człowieka

W 1954 i 1972 roku na wyspie Tristan da Cunha ukazały się dwa znaczki pocztowe przedstawiające wizerunek albatrosa żółtodziobego. Pierwszy, czarno-biały, przedstawiał dorosłego osobnika z dwoma młodymi, a na drugim, kolorowym, dwa dorosłe osobniki oraz roślinę Apium australe z rodzaju selerów. W 1977 w serii znaczków dotyczącej awifauny tej wyspy uwzględniony został także ten gatunek. W 1987 roku ukazał się znaczek upamiętniający norweską ekspedycję na Tristan da Cunha, mającą miejsce w latach 1937-1938 i będącą pierwszą ekspedycją badawczą na tej wyspie^[35]. Ukazana została scena obrączkowania ptaka. W 1988 roku na znaczku przedstawiono malunek autorstwa Augustusa Earle, londyńskiego artysty, na którym znalazł się także albatros żółtodzioby^[36]. BirdLife International w 2003 roku wydało 5 znaczków zachęcających do ochrony tego gatunku^[37]. Siedem lat później również na wyspie Tristan de Conha ukazał się znaczek ze zdjęciem obrączkowanego ptaka. Oprócz tego T. chlororhynchos ukazano także na znaczkach z Grenady, Mozambiku, Namibii i Tanzanii^[38] oraz z wyspy Amsterdam, znaczku z serii Inauguration of Ghana Airways obok samolotu Boeing 377 Stratocruiser^[39].

Przypisy

O albatroz-de-nariz-amarelo, albatroz-de-bico-amarelo-do-atlântico ou albatroz-de-bico-pintado^[1] (Thalassarche chlororhynchos) é uma ave da família Diomedeidae (albatrozes) que nidifica nas ilhas Tristão da Cunha e Gough.

O nome científico vem do grego antigo. Thalassarche é de thalassa, "mar" e arkhe, "comando", e chlororhynchos é de khloros, "amarelo" e rhunkhos, "bico".^[2]

A espécie tem como característica distintiva uma faixa amarela ao longo da maxila que termina numa forma arredondada. A sua envergadura varia entre 1,98 e 2,07 m, sendo os machos maiores que as fêmeas. A época de postura varia entre Setembro e Outubro, consoante a ilha.

Taxonomia

Esses pássaros pertencem à família Diomedeidae da ordem Procellariiformes, juntamente com cagarras, fulmars, petréis de tempestade e petréis de mergulho, além de outros albatrozes do gênero Thalassarche (em inglês, mollymawks). Eles compartilham certos recursos de identificação. Primeiro, eles têm passagens nasais que se ligam ao bico superior, chamadas naricórnios, embora as narinas do albatroz fiquem nas laterais do bico. Os bicos dos Procellariiformes também são únicos por serem divididos em sete a nove placas córneas. Finalmente, eles produzem um óleo estomacal composto de ésteres de cera e triglicerídeos que é armazenado no proventrículo. Isso é usado contra predadores, bem como uma fonte de alimento rica em energia para filhotes e adultos durante seus voos longos.^[3] Eles também possuem uma glândula de sal que fica acima da passagem nasal e ajuda a dessalinizar seus corpos, devido à grande quantidade de água do oceano que ingerem. Ele excreta uma solução altamente salina pelo seu nariz.^[4]

Descrição

Albatroz no solo, com coloração amarela do bico em destaque

O albatroz-de-bico-amarelo tem em média 81 centímetros de comprimento. É um mollymawk preto e branco típico com uma cabeça cinza e nuca branca. Seu bico é preto com um culminicórnio amarelo e uma ponta rosa. Tem cauda e asa superior cinza-escuros, e sua parte inferior é predominantemente branca. A parte debaixo da asa mostra uma estreita margem preta. O juvenil é semelhante ao adulto, mas com cabeça branca e bico preto.^[5] Pode ser diferenciado do albatroz-de-bico-amarelo indiano por sua cabeça mais escura. Em relação a outros mollymawks, ele pode ser distinguido por seu tamanho menor (as asas sendo particularmente estreitas) e a fina borda preta na parte inferior das asas. O albatroz de cabeça cinza tem uma cabeça cinza semelhante, mas as marcações pretas ao redor da borda do underwing são mais extensas e menos bem definidas. O albatroz de Salvin também tem uma cabeça cinza, mas tem asas muito mais largas, um bico pálido e bordas pretas ainda mais estreitas na parte de baixo.

Comportamento

Alimentação

Este mollymawk se alimenta de lulas, crustáceos e peixes, como, por exemplo, biqueirões (Engraulis encrasicolus) e sardinhas (Sardinops sagax).^[6]

Reprodução

Juvenil na Ilha Nightingale

Como todos os albatrozes, eles são coloniais, mas constroem seus ninhos em arbustos, no topo de penhascos entre as samambaias Blechnum. Como todos os mollymawks, eles constroem ninhos de pedestal de lama, turfa, penas e vegetação para depositar seu único ovo. Eles fazem isso em setembro ou no início de outubro, e os filhotes nascem no final de março a abril. Eles se reproduzem anualmente.^[5]

Distribuição

Os albatrozes-de-bico-amarelo nidificam em ilhas no meio do Atlântico, incluindo Tristão da Cunha (Ilha Inacessível, Ilha do Meio, Ilha Nightingale, Ilha Stoltenhoff ) e Ilha de Gonçalo Álvares. No mar, eles variam entre o Atlântico Sul, da América do Sul à África, entre 15°S e 45°S.^[5] A IUCN lista esta espécie como ameaçada de extinção,^[7] com uma faixa de ocorrência de 16,800,000 km2 e uma faixa de reprodução de 80 km2. Uma estimativa da população de 2001 divide a população e mostra algumas tendências. Há 5 300 pares reprodutores na Ilha de Gonçalo Álvares,^[8] entre 16 000 e 30 000 casais reprodutores na Ilha de Tristão da Cunha, 4 500 na Ilha Nightingale, entre 100 e 200 pares na Ilha do Meio, 500 pares na Ilha Stoltenhoff^[9] e 1 100 na Ilha Inacessível .^[10] Isso totaliza entre 27 500 e 41 600 pares por ano, para um total entre 55 000 e 83 200 aves adultas. Esta estimativa da população foi feita em 1983, no entanto, está desatualizada. As tendências sugerem uma redução de 50% em 72 anos.^[5]

A maior ameaça é a pesca com palangre, uma vez que a captura de pintos e adultos foi proibida.

Esforços para ajudar a conservar esta ave estão em andamento, com a contagem das aves na Ilha de Gonçalo Álvares. Além disso, a Ilha de Gonçalo Álvares e a Ilha Inacessível são reservas naturais, e a Ilha de Gonçalo Álvares é um Patrimônio Mundial. A população de Tristão da Cunha está sendo rastreada e contada remotamente, e a Comissão de Pescarias do Atlântico Sudeste aprovou uma resolução para que todas as embarcações de pesca usem uma linha de tori e lancem linhas à noite.^[5]

Notas

Referências

• BirdLife International (2008). «Atlantic Yellow-nosed Albatross Thalassarche chlororhynchos - BirdLife Species Factsheet». Data Zone. Consultado em 18 de fevereiro de 2009
• Brands, Sheila (14 de agosto de 2008). «Systema Naturae 2000 / Classification - Diomedea subg. Thalassogeron -». Project: The Taxonomicon. Consultado em 18 de fevereiro de 2009
• Brooke, M. (2004). «Procellariidae». Albatrosses And Petrels Across The World. Oxford, UK: Oxford University Press. ISBN 0-19-850125-0
• Clements, James (2007). The Clements Checklist of the Birds of the World 6th ed. Ithaca, NY: Cornell University Press. ISBN 978-0-8014-4501-9
• Cuthbert, R.; Sommer, E. S. (março de 2004). «Population size and trends of four globally threatened seabirds at Gough Island, South Atlantic Ocean.». Ornithol: 97–103
• Double, M. C. (2003). «Procellariiformes (Tubenosed Seabirds)». In: Hutchins. Grzimek's Animal Life Encyclopedia. 8. Birds I Tinamous and Ratites to Hoatzins. Joseph E. Trumpey, Chief Scientific Illustrator 2nd ed. Farmington Hills, MI: Gale Group. pp. 107–111. ISBN 0-7876-5784-0
• Remsen Jr., J. V.; et al. (7 de agosto de 2008). «A classification of the bird species of South America, South American Classification Committee, American Ornithologists' Union». South American Classification Committee. American Ornithologists' Union. Consultado em 18 de fevereiro de 2009. Cópia arquivada em 2 de março de 2009
• Fraser, M. W.; Ryan, P. G.; Watkins, B. P. (1988). «The seabirds of Inaccessible Island, South Atlantic Ocean.». Cormorant: 7–33
• Remsen Jr., J. V.; et al. (7 de agosto de 2008). «A classification of the bird species of South America, South American Classification Committee, American Ornithologists' Union». South American Classification Committee. American Ornithologists' Union. Consultado em 18 de fevereiro de 2009. Cópia arquivada em 2 de março de 2009
• Richardson, M. E. (1984). «Aspects of the ornithology of the Tristan da Cunha group and Gough Island, 1972-1974.». Cormorant: 123–201

Mindre albatross^[2] (Thalassarche chlororhynchos) är en havsfågel i familjen albatrosser inom ordningen stormfåglar.^[3]

Utbredning och taxonomi

Arten häckar i två separata populationer i Sydatlanten respektive Indiska oceanen:^[3]

• T. c. chlororhynchos – häckar på några av öarna i ögruppen Tristan da Cunha och på Gough Island.
• T. c. carteri (syn. T. c. bassi) – häckar på motsvarande breddgrader som chlororhynchos på Prins Edward Island i ögruppen Prins Edwardöarna, Crozetöarna, Kerguelen, Amsterdamön Saint-Paul ön.

Underarten carteri urskiljs ofta som den egna arten gulnäbbad albatross.^[4] Tidigare förde man mindre albatross till det större släktet Diomedea men detta släkte är nu uppdelat och mindre albatross förs till släktet Thalassarche (Brooke 2004).

Uppträdande utanför häckningstid

Utanför häckningstid återfinns de båda bestånden mest mellan 30°S och 40°S. På grund av att arten splittades upp ganska nyligen är det dock dåligt exakt känt hur dessa båda taxas utbredning under icke häckningstid ser ut. Man vet att under södra halvklotets vinter är carteri den talrikaste albatrossen vid Agulhas bank söder om Agulhas i Sydafrika och att mindre albatross är vanlig utanför Brasiliens kust året om. Den uppträder i högre grad i varma vatten än exempelvis svartbrynad albatross, och återfinns sällan i de kalla delarna av Benguelaströmmen som finns utanför Afrikas sydvästra kust. Taxonet chlororhynchos observeras i undantagsfall så långt norr ut som runt St. Helena på 16°S och detta taxon är den vanligast observerade albatrossen i Nordatlanten, där den dock är sällsynt. De flesta fynd i Nordatlanten, drygt 15 stycken, har gjorts i de västra delarna och främst utefter kuststräckan från Florida till Newfoundland.

Uppträdande i Västra palearktis

Det första fyndet i Västra palearktis gjordes den 13 april 1994 utanför Halten i Sør-Trøndelag i Norge. Sommaren 2007 observerades två till fyra individer i Nordvästeuropa, i Norge, Storbritannien och Sverige. Huruvida dessa observationer gäller chlororhynchos eller carteri är än så länge ej säkerställt.

Utseende

Porträtt. Notera den gula näbbryggen.

Flyktbild, juvenil.

Flyktbild, adult.

Mindre albatross är en liten albatross, drygt stor som en havstrut fast med längre, smalare vingar som är mörkt gråbruna på ovansidan och vita med mörk inramning på undersidan. Kroppen är vit men ryggpartiet mellan vingarna är mörkt liksom stjärten. Dess huvud, nacke, mantel och överdelen av bröstet är grått och generellt är taxonet bassi ljusare.^[5]

Den har en kraftig svart näbb med gul näbbrygg (vilket kan vara svårt att se i fält) som blir rödaktig vid den nedvinklade näbbspetsen. Den är också svart kring ögat vilket accentuerar ögat och ger den en bister uppsyn. Innan ungfåglarna blir könsmogna är de ljusare eller vita på huvudet men har ofta en grå mantel. Den gula näbbryggen framträder också tydligare när fågeln börjar närma sig könsmognad.

Häckning

Häckningen pågår under en lång tid, från september till februari, och det tar flera år för ungfåglar att bli könsmogna.

Status och hot

Atlantpopulationen uppgavs omfatta mellan 165 000 och 185 000 individer och den indiska mellan 160 000 och 180 000 individer, men dessa siffror härrör från slutet av 1980-talet och man tror därför att båda populationerna är mindre idag. Båda bestånden har klassificerats som starkt hotade (EN) på IUCN:s rödlista över hotade arter.

Referenser

Noter

1. ^ Birdlife International 2012 Thalassarche chlororhynchos Från: IUCN 2015. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2015.4 www.iucnredlist.org. Läst 2016-03-14.
2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2016) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter Arkiverad 18 oktober 2014 hämtat från the Wayback Machine., läst 2016-10-10
3. ^ [a b] Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2016) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2016 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2016-08-11
4. ^ Gill, F & D Donsker (Eds). 2015. IOC World Bird List (v 5.2). doi : 10.14344/IOC.ML.5.2.
5. ^ Engelska Wikipedias artikel Atlantic Yellow-nosed Albatross, läst 2007-09-09

Källor

• Lars Larsson (2001) Birds of the World, CD-rom
• The IUCN Red List of Threatened Species Thalassarche chlororhynchos (2005)
• The IUCN Red List of Threatened Species Thalassarche carteri (2005)
• Magnus Ullman (2007) Mindre Albatross, Vår Fågelvärld nr:5, 2007, sid:50

Externa länkar

• Mindre albatross som flyger förbi Helikopterplattan i Malmö, 2007 - www.youtube.com
• Wiktionary har ett uppslag om mindre albatross.

Hải âu vàng mỏ lớn Đại Tây Dương, tên khoa học Thalassarche chlororhynchos, là một loài chim trong họ Diomedeidae.^[3] Chúng được Gmelin phân loại vào năm 1789.

Chú thích

Tham khảo

• BirdLife International (20 tháng 4 năm 2019). “Atlantic Yellow-nosed Albatross Thalassarche chlororhynchos - BirdLife Species Factsheet”. Data Zone. Truy cập ngày 18 tháng 2 năm 2009.
• Brands, Sheila (ngày 14 tháng 8 năm 2008). “Systema Naturae 2000 / Classification - Diomedea subg. Thalassogeron -”. Project: The Taxonomicon. Truy cập ngày 18 tháng 2 năm 2009.
• Brooke, M. (2004). “Procellariidae”. Albatrosses And Petrels Across The World. Oxford, UK: Oxford University Press. ISBN 0-19-850125-0.
• Clements, James (2007). The Clements Checklist of the Birds of the World (ấn bản 6). Ithaca, NY: Cornell University Press. ISBN 978-0-8014-4501-9.
• Cuthbert, R.; Sommer, E. S. (tháng 3 năm 2004). “Population size and trends of four globally threatened seabirds at Gough Island, South Atlantic Ocean.”. Ornithol: 97–103. Chú thích sử dụng tham số |month= bị phản đối (trợ giúp)
• Double, M. C. (2003). “Procellariiformes (Tubenosed Seabirds)”. Trong Hutchins, Michael; Jackson, Jerome A.; Bock, Walter J. và đồng nghiệp. Grzimek's Animal Life Encyclopedia. 8. Birds I Tinamous and Ratites to Hoatzins. Joseph E. Trumpey, Chief Scientific Illustrator (ấn bản 2). Farmington Hills, MI: Gale Group. tr. 107–111. ISBN 0-7876-5784-0. Gợi ý |số biên tập viên= (trợ giúp)
• Remsen Jr., J. V.; et al. (7 tháng 8 năm 2008). “A classification of the bird species of South America, South American Classification Committee, American Ornithologists' Union”. South American Classification Committee. American Ornithologists' Union. Bản gốc lưu trữ ngày 2 tháng 3 năm 2009. Truy cập ngày 18 tháng 2 năm 2009. Chú thích sử dụng tham số |coauthors= bị phản đối (trợ giúp)
• Fraser, M. W.; Ryan, P. G.; Watkins, B. P. (1988). “The seabirds of Inaccessible Island, South Atlantic Ocean.”. Cormorant (16): 7–33.
• Remsen Jr., J. V.; et al. (7 tháng 8 năm 2008). “A classification of the bird species of South America, South American Classification Committee, American Ornithologists' Union”. South American Classification Committee. American Ornithologists' Union. Bản gốc lưu trữ ngày 2 tháng 3 năm 2009. Truy cập ngày 18 tháng 2 năm 2009. Chú thích sử dụng tham số |coauthors= bị phản đối (trợ giúp)
• Richardson, M. E. (1984). “Aspects of the ornithology of the Tristan da Cunha group and Gough Island, 1972-1974.”. Cormorant (12): 123–201.

Liên kết ngoài

• BirdLife Species Factsheet.
• ARKive - images and movies of the Atlantic yellow-nosed albatross (Thalassarche chlororhynchos)

Bài viết liên quan đến chim này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.

• x
• t
• s

• 1 Описание
• 2 Питание
• 3 Размножение
• 4 Ареал
• 5 Охрана вида
• 6 Примечания
• 7 Литература
  • 7.1 Ссылки