dcsimg

Amenazas ( İspanyolca; Kastilyaca )

Conabio tarafından sağlandı
La principal causa de la declinación de las poblaciones del búho cara oscura ha sido la pérdida de hábitat (Voous 1988). Sin embargo, en las islas del Caribe, además de la pérdida de hábitat, otros factores importantes han sido la introducción de animales exóticos en las islas y que este búho es considerado una bruja o diablo, el cual al tenerpoderes sobrenaturales es considerado un enemigo y se debe eliminar (Stockton 1983).

Situación actual del hábitat con respecto a las necesidades de la especie

La pérdida de áreas boscosas ha sido la principal amenaza para esta especie, al menos en las Islas del Caribe, donde es considerada vulnerable o amenazada (Wiley 1985). En Puerto Rico, esta especie es rara y amenazada por pérdida del hábitat e introducción de fauna exótica a la isla (Raffaele 1989).

Refugios

No se han identificado refugios en México para el búho cara obscura. Sin embargo, algunas áreas que se encuentran dentro de las Áreas de Importancia para la Conservación de las Aves de México (AICAS) pueden mantener poblaciones de esta especie, como El Volcán Tacaná, en Chiapas (Arizmendi y Márquez 2000).
lisans
cc-by-nc-sa-2.5
telif hakkı
CONABIO
bibliyografik atıf
Enríquez-Rocha, P. L. 2009. Ficha técnica de Asio stygius. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
yazar
Enríquez-Rocha, P. L.
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
Conabio

Biología ( İspanyolca; Kastilyaca )

Conabio tarafından sağlandı
Historia de vida

El búho cara oscura es residente y estrictamente nocturno, es considerado raro o poco común. La información ecológica y biológica que existe para esta especie es muy escasa y limitada, ya que ha sido poco estudiado. Durante el día, se puede encontrar posado en árboles con follaje denso (Burton 1984, König et al. 1999). Cuando está alarmado, se endereza y las plumas a manera de orejas se encuentran verticalmente erectas. Existen pocos reportes de reproducción, pero empieza a vocalizar en busca de pareja a partir de septiembre y el periodo de reproducción finaliza en mayo. Generalmente pone dos huevos. El macho defiende su territorio vocalizando desde el dosel del bosque. Se alimenta de pequeños vertebrados como roedores, murciélagos, aves y reptiles; también se ha reportado que consume crustáceos e insectos (Marks et al. 1999). El búho cara oscura puede vivir simpátricamente con otras especies de búhos, existen reportes en Argentina que coexiste con Tyto alba, Otus hoyi, Glaucidium bolivianum y Aegolius harrisii (De la Peña 1986, Narosky y Yzurieta 1988).

Antecedentes del estado de la especie o de las poblaciones principales

El búho cara oscura es considerado raro o poco común y con distribución discontinua. Han existido pocos registros de esta especie en México y los pocos registros recientes son muy escasos, por lo que es difícil evaluar las condiciones de las poblaciones principales. Se necesitan estudios biológicos específicos para esta especie. En general esta especie es considerara rara, aparentemente, porque es siempre difícil de detectar (Grossman y Hamlet 1964, Monroe 1968, Meyer de Schauensee 1970, Garrido y García 1975, Hilty y Brown 1986, Johnsgard 2002). Wiley (1985) realizó una búsqueda intensiva de esta especie en todos los tipos de hábitats en La Española (Rep. Dominicana y Haití) por dos años, donde solo lo registró en dos ocasiones.
lisans
cc-by-nc-sa-2.5
telif hakkı
CONABIO
bibliyografik atıf
Enríquez-Rocha, P. L. 2009. Ficha técnica de Asio stygius. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
yazar
Enríquez-Rocha, P. L.
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
Conabio

Comportamiento ( İspanyolca; Kastilyaca )

Conabio tarafından sağlandı
Residente y nocturno. Se conoce poco de sus movimientos, pero quizás es un visitante en la isla de Cozumel (parte noroeste de la Península de Yucatán) de febrero a abril.

Ámbito hogareño

Especie territorial.
lisans
cc-by-nc-sa-2.5
telif hakkı
CONABIO
bibliyografik atıf
Enríquez-Rocha, P. L. 2009. Ficha técnica de Asio stygius. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
yazar
Enríquez-Rocha, P. L.
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
Conabio

Conservación ( İspanyolca; Kastilyaca )

Conabio tarafından sağlandı
Las poblaciones del búho cara oscura han mostrado disminución en algunas de las islas del Caribe debido a la deforestación de su hábitat y a creencias de mala suerte (Wiley 1985). Esta especie de búho es una de las especies más raras y quizá una de las más amenazadas. Se conoce poco sobre el estado de conservación de esta especie en México.
lisans
cc-by-nc-sa-2.5
telif hakkı
CONABIO
bibliyografik atıf
Enríquez-Rocha, P. L. 2009. Ficha técnica de Asio stygius. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
yazar
Enríquez-Rocha, P. L.
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
Conabio

Descripción ( İspanyolca; Kastilyaca )

Conabio tarafından sağlandı
El búho cara oscura mide entre 38 y 46 cm de longitud y pesa 675 g. Las hembras son de mayor tamaño que los machos. Los individuos son café con pequeñas motas en corona y cuello, grandes plumas a manera de cuernos, disco facial oscuro, ojos anaranjados, pico negro, partes ventrales café negruzcas barradas o moteadas, plumas de la cola barradas de café oscuro, tarsos completamente emplumados y dedos con cerdas. Los juveniles tienen partes ventrales negras y moteadas de blanco.

La vocalización es un fuerte y único "Hu". La actividad vocal es más frecuente cuando inicia la temporada de reproducción, cuando el macho llama con bajos y fuertes "hoos" y la hembra le responde con fuertes gritos o emite un corto miah como gato (Stockton 1983). La vocalización del macho es más prolongada y elaborada que la de la hembra. Ambos sexos vocalizan un whag-whag-whag cuando están alterados (König et al. 1999).
lisans
cc-by-nc-sa-2.5
telif hakkı
CONABIO
bibliyografik atıf
Enríquez-Rocha, P. L. 2009. Ficha técnica de Asio stygius. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
yazar
Enríquez-Rocha, P. L.
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
Conabio

Distribución ( İspanyolca; Kastilyaca )

Conabio tarafından sağlandı
Actual

MEXICO / CHIAPAS

MEXICO / GUERRERO

MEXICO / MORELOS

MEXICO / QUINTANA ROO

Histórica

MEXICO / CHIHUAHUA

MEXICO / DURANGO

MEXICO / JALISCO

MEXICO / SINALOA

MEXICO / TAMAULIPAS

Histórica-actual

GUATEMALA

Cobán.

MEXICO

Distribución histórica: El búho cara oscura presenta una distribución discontinua, se encuentra desde el norte de México en la Sierra Madre Occidental en Chihuahua, Norte de Sinaloa, Durango hasta Jalisco, centro y sur de México.
Su distribución no ha sido documentada completamente, ya que está basada en unos cuantos registros y especímenes (Hume & Boyer, 1997; Voous, 1988). Cada área aislada de distribución representa una subespecie diferente, y aunque esta división en subespecies es débil (Hume & Boyer, 1997), se han descrito seis subespecies: Asio stygius lambi (Moore, 1937) con distribución en las tierras altas del oeste de México; A. s. robustus (Kelso, 1934), del sureste de México.

Distribución actual: La distribución del búho cara oscura en México es discontinua, y se encuentra desde el noroeste del país, hasta el centro y sur de México (Howell & Webb, 1995).
Las localidades más recientes de colecta de esta especie son en la Isla Cozumel, Quintana Roo en 1979 (CMNH) y Lagos de Zempoala, Morelos en 1989 (COIB). Voous, 1988 lo registró en el Volcán Tacaná, Chiapas.

ND

Con distribución discontinua hasta NW de Venezuela, Colombia y Ecuador; A. s. siguapa (d'Orbigny, 1839), en Cuba y las islas de Pines; A. s. noctipetens (Riley, 1916) en Isla la Hispaniola; A. s. stygius (Wagler, 1832) desde el norte de Brasil y Bolivia hasta NE de Argentina y SE de Brasil; A. s. barberoi Bertoni, 1930 en Paraguay y N de Argentina (Marks et al., 1999).
lisans
cc-by-nc-sa-2.5
telif hakkı
CONABIO
bibliyografik atıf
Enríquez-Rocha, P. L. 2009. Ficha técnica de Asio stygius. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
yazar
Enríquez-Rocha, P. L.
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
Conabio

Estado de conservación ( İspanyolca; Kastilyaca )

Conabio tarafından sağlandı
NOM-059-SEMARNAT-2001

Pr sujeta a protección especial




NOM-059-SEMARNAT-2010

A amenazada




CITES

Apéndice II




Otras clasificaciones de riesgo

Considerada amenazada en algunas islas del Caribe, como en República Dominicana.

lisans
cc-by-nc-sa-2.5
telif hakkı
CONABIO
bibliyografik atıf
Enríquez-Rocha, P. L. 2009. Ficha técnica de Asio stygius. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
yazar
Enríquez-Rocha, P. L.
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
Conabio

Estrategia trófica ( İspanyolca; Kastilyaca )

Conabio tarafından sağlandı
El búho cara oscura se alimenta de pequeños vertebrados como mamíferos (roedores y murciélagos), aves y reptiles, pero también consume insectos y crustáceos. En Brasil, se ha reportado que la principal presa de este búho son aves pequeñas, muchas de las cuales son gorriones como el semillero brincador (Volatina jacarina). Además, consume palomas (Zenaida auriculata, Columba gallina). Los murciélagos son el segundo recurso alimenticio más consumido y se han reportado once diferentes especies, entre ellas Eumops glaucinus, Nyctinomops laticaudatus, N. macrotes, Eptesicus furinalis Lasiurus ega, Glossophaga soricina, Chiroderma doriae (Motta y Taddei 1992). Los insectos (Scarabidae y Orthoptera) y anfibios son consumidos en menor proporción. Se han reportado resultados similares para Belice (Franz 1991) y Colombia (Borrero 1967). Se alimenta principalmente, en bordes de bosques, sabanas y campos abiertos, a veces cercano a bosques de pino.
lisans
cc-by-nc-sa-2.5
telif hakkı
CONABIO
bibliyografik atıf
Enríquez-Rocha, P. L. 2009. Ficha técnica de Asio stygius. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
yazar
Enríquez-Rocha, P. L.
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
Conabio

Hábitat ( İspanyolca; Kastilyaca )

Conabio tarafından sağlandı
El búho cara oscura habita en bosques de coníferas, bosques mesófilos, bosques deciduos, bosques tropicales, pantanos, desiertos, páramos, vegetación secundaria, zonas abiertas y plantaciones asociadas a áreas boscosas (Voous 1988, Enríquez et al. 1993, Howell y Webb 1995, Russell y Monson 1998).

Macroclima

Climas templados húmedos y semihúmedos. Esta especie es de áreas boscosas, generalmente de montañas. Se ha registrado en hábitats de bosques deciduos, bosques de pino o pino-encino, áreas abiertas con árboles y arbustos aislados, bosques pantanosos, manglares, desiertos, páramos, vegetación secundaria, tierras de cultivo asociadas a áreas boscosas, y en grandes parques en pueblos. Se distribuye en una gran variedad de altitudes, desde el nivel del mar hasta 4000 m y 4500 msnm en los Andes de Ecuador y Perú. En México se ecnuentra de los 1500 a 3000m, en Belice del nivel del mar a 800m, en Venezuela desde los 100m hasta los 2600m, en Colombia de 1700 a 3000m y en La Española hasta 1200m (Phelps y Meyer de Schauenesee 1979, Voous 1988, Howell y Webb 1995, Hume y Boyer 1997, Marks et al. 1999).

Tipo de ambiente

El búho cara oscura vive en una gran variedad de hábitats, algunos asociados a áreas abiertas o cultivos. Esta especie se ha reportado en bosques dominados por Araucaria. Algunas especies dentro de los bosques de pino-encino son Quercus crassifolia, Q. rugosa, Q. laurina, Q. candicas, Q. skutchii, Q. crispipilis, Oreopanax, xalapensis, Rapanea juergensenii, Pinus ayacahuite, P. oaxacana y P. ocarpa, entre otros. En los bosques de neblina las especies que se pueden encontrar son Q. laurina, Q. crassifolia, Cleyera theaeoides, Persea americana, Styrax argenteus, Drimys sp., Miconia sp., Oreopanax sp., Rhamnus sp. En los bosques deciduos podemos encontrar especies de plantas de las familias Leguminosae, Euphorbiaceae, Burseraceae, Cactaceae, Anacardiaceae (Rzedowski 1986).

Uso de hábitat

El búho cara oscura utiliza, principalmente, áreas boscosas en montañas como bosques de neblina a una altitud de 1500 m (Wiley 1985, König et al. 1999). Puede encontrarse en zonas bajas pero es muy local. Se ha registrado también en áreas abiertas con árboles o arbustos aislados, en bosques pantanosos, en vegetación secundaria, en tierras de cultivo asociadas a áreas boscosas, cercano a cuevas, pero lejos de habitaciones humanas (Stockton 1983).
lisans
cc-by-nc-sa-2.5
telif hakkı
CONABIO
bibliyografik atıf
Enríquez-Rocha, P. L. 2009. Ficha técnica de Asio stygius. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
yazar
Enríquez-Rocha, P. L.
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
Conabio

Relevancia de la especie ( İspanyolca; Kastilyaca )

Conabio tarafından sağlandı
Relevancia de la especie

Esta especie de búho es depredadora y puede ser considerada reguladora de poblaciones de pequeños vertebrados, como roedores, en comunidades ecológicas.
lisans
cc-by-nc-sa-2.5
telif hakkı
CONABIO
bibliyografik atıf
Enríquez-Rocha, P. L. 2009. Ficha técnica de Asio stygius. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
yazar
Enríquez-Rocha, P. L.
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
Conabio

Reproducción ( İspanyolca; Kastilyaca )

Conabio tarafından sağlandı
Especie monógama y territorial. Existe muy poca información sobre la reproducción de esta especie. Durante el cortejo, ambos miembros de la pareja vocalizan a dúo cercanos al sitio del nido. König et al. (1999) grabaron una pareja vocalizando a principios de septiembre al norte de Argentina. La puesta de huevos es, aparentemente, de noviembre a mayo. Los nidos han sido encontrados tanto en el piso como en nidos grandes abandonados por otras aves en los árboles. En Cuba se encontró un nido en un árbol y otro en el piso pero construido con hojas de palma (Marks et al. 1999). La hembra incuba los huevos, pero ambos padres alimentan a las crías.
lisans
cc-by-nc-sa-2.5
telif hakkı
CONABIO
bibliyografik atıf
Enríquez-Rocha, P. L. 2009. Ficha técnica de Asio stygius. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
yazar
Enríquez-Rocha, P. L.
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
Conabio

Asio stygius ( Asturyasça )

wikipedia AST tarafından sağlandı

El lechuzón coritu[3] (Asio stygius) ye una especie d'ave estrixiforme perteneciente al xéneru Asio qu'integra la familia Strigidae. Ye nativu del Neotrópicu.

Nomes comunes

Del llatín Asio ye «curuxa con cuernos», y stygius «aciagu». El nome común encamentáu pola SEO ye lechuzón coritu (Arxentina, Bolivia, Paraguái).[3] Otros nomes comunes inclúin: siguapa (Cuba), lechuzón siguapa, búho cara escura (Méxicu), búho oreyudu (Colombia), curuxa orejita (República Dominicana), búho estigio (Hondures), curuxa estigia (Venezuela), búho cornudu escuru (Méxicu), búho escuru (Nicaragua) o mocho-diabo (en portugués, Brasil). N'inglés ye llamada stygian owl (o devil owl); en creole mèt bwa (Haití).[4]

Descripción

Mide ente 38 y 46 cm pesando ente 632 y 675 g, la fema ye más pesada. Grande y discretu, tola so apariencia ye aveseda. Esibe na so cabeza dos llargos tufos de plumes negres que se confunden con “oreyes” o “cuernos”. Güeyos mariellu-anaranxaos. Cara negru-pardusca con ceyes ablancazaes y un llurdiu claru bien visible na frente ente les oreyes”. Partes dorsales negru-parduscas con pintes clares esvalixaes. Partes ventrales anteadas o blancu puercu col pechu tou enllordiáu d'escuru y grueses estríes negru-parduscas en formatu d'escayu de pexe nel restu; remeres esternes corites. Cola marrón escuru barrada de pardu. Los sos deos son desnudos pelo los tarsos emplumaos. El picu ye negru.[5][6][7]

Distribución y hábitat

Distribúyese fragmentadamente por Arxentina; Belice; Bolivia; Brasil; Colombia; Cuba; República Dominicana; Ecuador; Guatemala; Haití; Hondures; Méxicu; Nicaragua; Paraguái; Venezuela.[1]
En Cuba, ye pocu común. Presente en zones aisllaes, de montes semicaducifolios o de pinos de la Islla de la Mocedá, los montes de Pinar del Ríu, península de Zapata, Montes de Guamuhaya y na Sierra Maestra.
Foi dos veces dacuando rexistrada en Texas, Estaos Xuníos.[8]
Habita nuna variedá d'ambientes como selves montiegues húmedes, decidues, montes de tierres altes, d'araucaria, del Chaco húmedu, isletas montiegues na sabana, árees abiertes arbolíos, plantíos, parques.[5] Ente los 700 y los 3000 msnm.[6]

Estáu de caltenimientu

A pesar de globalmente tar considerada como “non amenazada” pol IUCN,[1] en Cuba considérase-y como amenazada con categoría de “vulnerable”. Nel sieglu XIX yera bien común nesti país, pero, por cuenta de desmontar, anguaño namái s'atopa los montes de los montes. Tamién contribuyó al so amenorgamientu la so persecución polos llabradores que por superstición -y atribúin mala suerte a la so acuruxar.

Comportamientu

Solitariu, de día posa n'árboles frondosos, dacuando en plantíos d'especies exótiques (como pinos), polo xeneral cerca del tueru, onde ye más malo de ser vistu. Dacuando ye activu enantes del escurecer. Puede frecuentar la proximidá de cases, cazando alredor de construcciones y hasta posando nelles.[7] Nun volar pel sol.

Alimentación

Pa cazar escueye como talaya una caña ensin fueyes onde se posa n'espera de columbrar aves hasta del tamañu d'un palombu urbanu, reptiles, pequeños mamíferos, inclusive esperteyos que lu sirven d'alimentu. La so estratexa consiste en movese de percha en percha, buscando alcontrar soníos emitíos involuntariamente poles sos preses al raspiar la xamasca.[6]

Reproducción

Mientres el periodu reproductivu, que coincide cola primavera nel hemisferiu sur, ye común el machu y la fema vocalizar xuntos próximos al llocal del nial. Nidifica en cuévanos d'árboles o raramente sobre'l mesmu suelu, pero tamién esisten observaciones d'ocupación de grandes niales d'otres aves, como gavilanes y garces. L'alimentación de les críes asocede mientres la nueche hasta l'amanecer.[6][9] La puesta ye de dos güevos blancos.

Vocalización

El llamáu más típicu ye un acuruxar curtiu, fuerte y grave, “huu”, repitíu a intervalos de 5-10 segundos.[7] Tamién da un pis-pis” como d'una persona que llama sigilosamente.

Sistemática

Descripción orixinal

La especie A. stygius describióse per primer vegada pol naturalista alemán Johann Georg Wagler en 1832 sol nome científicu Nyctalops stygius; llocalidá tipo «Minas Gerais, Brasil».[2]

Taxonomía

Foi propuestu qu'esta especie seya incluyida en Pseudoscops, pero estudio recién de ADN paecen confirmar el so allugamientu en Asio; pariente bien cercanu de Asio otus. Les poblaciones del noroeste d'América del Sur usualmente son asitiaes en robustus, delles vegaes na subespecie nominal; les subespecies lambi, noctipetens y barberoi estrémense ruinamente y posiblemente nun son válides.[2]

Subespecies

Según la clasificación del Congresu Ornitolóxicu Internacional (IOC) (Versión 4.4, 2014) [10] y Clements Checlist 6.9,[11] reconócense 6 subespecies, cola so correspondiente distribución xeográfica:[2]

Ver tamién

Referencies

  1. 1,0 1,1 1,2 BirdLife International. «Asio stygius» (inglés). Llista Roxa d'especies amenazaes de la UICN 2014.3.
  2. 2,0 2,1 2,2 2,3 Stygian Owl (Asio stygius) en IBC - The Internet Bird Collection. Consultada'l 27 de payares de 2014.
  3. 3,0 3,1 Bernis, F; De Juana, E; Del Hoyo, J; Fernández-Cruz, M; Ferrer, X; Sáez-Royuela, R; Sargatal, J (2000). «Nomes en castellán de les aves del mundu recomendaos pola Sociedá Española d'Ornitoloxía (Quinta parte: Strixiformes, Caprimulxiformes y Apodiformes)». Ardeola. Handbook of the Birds of the World (Madrid: SEO/BirdLife) 47 (1): pp. 123-130. ISSN 0570-7358. http://www.seo.org/wp-content/uploads/tmp/docs/vol_47_1_quinto.pdf. Consultáu'l .
  4. Búho Coritu (Asio stygius) (Wagler, 1832) en Avibase. Consultada'l 27 de payares de 2014.
  5. 5,0 5,1 Aves de Suramérica: guía de campu Collins/Jorge Rodríguez Mata; Francisco Erize; Maurice Rumboll - 1a. ed. - Buenos Aires: Letemendia Casa Editora: Harper Collins Publishers, 2006; Asio stygius, p. 246. ISBN 987-21732-9-X
  6. 6,0 6,1 6,2 6,3 Menq, W. (2012) Portal Aves de Rapina Brasil - Disponible en Asio Stygius Accesu en: 27 de payares de 2014.
  7. 7,0 7,1 7,2 Ridgely, Robert, Asio stygius, p. 130, en Gwyne, John, Ridgely, Robert, Tudor, Guy & Arxel, Martha, 2010. Aves do Brasil Vol.1 Pantanal y Zarráu. Editora Horizonte. ISBN 978-85-88031-29-6
  8. Stygian Owl photos en Texas Bird Records Commitee.
  9. Guia de Campu Avis Brasilis – Avifauna brasileira / Tomes Sigrist; ilustráu por Tomes Sigrist – São Paulo: Avis Brasilis, 2013. Asio stygius, p. 206. ISBN 978-85-60120-25-3
  10. Gill, F & D Donsker (Eds). 2014. IOC World Bird List (v 4.4). doi:10.14344/IOC.ML.4.4. Disponible en IOC – World Birds names - Owls. Consultada'l 27 de payares de 2014.
  11. Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, B.L. Sullivan, C. L. Wood, and D. Roberson. 2014. The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 6.9. Downloaded from Downloadable checklist|Clements Checklist 6.9
  • García, F. (1987). Les Aves de Cuba. Especies reinales. Subespecies reinales. Tomos I ya II. Editorial Xente Nuevo, L'Habana. 207 pp.
  • Garrido, O.H.; Kirkconnell, A. (2000). Birds of Cuba. Helm Field Guides, Londres. 253 pp.

Enllaces esternos

Protonotaria-citrea-002 edit.jpg Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies.
lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedia authors and editors
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia AST

Asio stygius: Brief Summary ( Asturyasça )

wikipedia AST tarafından sağlandı
Asio stygius

El lechuzón coritu (Asio stygius) ye una especie d'ave estrixiforme perteneciente al xéneru Asio qu'integra la familia Strigidae. Ye nativu del Neotrópicu.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedia authors and editors
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia AST

Toud ar Stiks ( Bretonca )

wikipedia BR tarafından sağlandı


Toud ar Stiks (Asio stygius) a zo un evn-preizh.

Doareoù pennañ

 src=
Toud ar Stix.

Annez

Kavout a reer ar c'hwech isspesad anezhañ[1] :

Liammoù diavaez

Notennoù ha daveennoù



Commons
Muioc'h a restroù diwar-benn

a vo kavet e Wikimedia Commons.

Wikispecies-logo.svg
War Wikispecies e vo kavet ditouroù ouzhpenn diwar-benn:
lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedia authors and editors
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia BR

Toud ar Stiks: Brief Summary ( Bretonca )

wikipedia BR tarafından sağlandı


Toud ar Stiks (Asio stygius) a zo un evn-preizh.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedia authors and editors
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia BR

Mussol negrós ( Katalanca; Valensiyaca )

wikipedia CA tarafından sağlandı

El mussol negrós (Asio stygius) és un ocell de la família dels estrígids (Strigidae) que habita boscos de moltes àrees de la zona Neotropical, a Mèxic, Guatemala, Belize, Nicaragua, Cuba, l'illa de la Juventud, l'Hispaniola, la Gonâve, Colòmbia, Equador, oest i sud-oest de Brasil, nord-est de Bolívia, Paraguai i nord de l'Argentina.

Referències

 src= A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Mussol negrós Modifica l'enllaç a Wikidata


lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Autors i editors de Wikipedia
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia CA

Mussol negrós: Brief Summary ( Katalanca; Valensiyaca )

wikipedia CA tarafından sağlandı

El mussol negrós (Asio stygius) és un ocell de la família dels estrígids (Strigidae) que habita boscos de moltes àrees de la zona Neotropical, a Mèxic, Guatemala, Belize, Nicaragua, Cuba, l'illa de la Juventud, l'Hispaniola, la Gonâve, Colòmbia, Equador, oest i sud-oest de Brasil, nord-est de Bolívia, Paraguai i nord de l'Argentina.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Autors i editors de Wikipedia
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia CA

Tylluan gorniog De America ( Galce )

wikipedia CY tarafından sağlandı

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Tylluan gorniog De America (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: tylluanod corniog De America) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Asio stygius; yr enw Saesneg arno yw Stygian owl. Mae'n perthyn i deulu'r Tylluanod (Lladin: Strigidae) sydd yn urdd y Strigiformes.[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn A. stygius, sef enw'r rhywogaeth.[2]

Teulu

Mae'r tylluan gorniog De America yn perthyn i deulu'r Tylluanod (Lladin: Strigidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

rhywogaeth enw tacson delwedd Cordylluan Glaucidium passerinum Cordylluan Bolifia Glaucidium bolivianum
YungasPygmyOwl.jpg
Cordylluan Brasil Glaucidium brasilianum
Cactus Ferruginous Pygmy-owl.jpg
Cordylluan Ciwba Glaucidium siju
Cuban Pygmy-owl (Glaucidium siju).jpg
Cordylluan dorchog Glaucidium brodiei
Collared Owlet.jpg
Cordylluan fannog Glaucidium perlatum
Glaucidium perlatum (Etosha).jpg
Cordylluan frongoch Glaucidium tephronotum
GlaucidiumKeulemans.jpg
Cordylluan Hardy Glaucidium hardyi
Amazonian Pygmy-owl (Glaucidium hardyi) in tree.jpg
Cordylluan resog Asia Glaucidium cuculoides
Glaucidium cuculoides - Mae Wong.jpg
Cordylluan y goedwig Glaucidium radiatum
BarredJungleOwlet-2.jpg
Cordylluan y Gogledd Glaucidium gnoma
Mountain Pygmy Owl Glaucidium gnoma Arizona.jpg
Cordylluan yr Andes Glaucidium jardinii
Andean Pygmy-owl (Glaucidium jardinii) in tree.jpg
Diwedd y rhestr a gynhyrchwyd yn otomatig o Wicidata.

Gweler hefyd

Cyfeiriadau

  1. Gwefan Cymdeithas Edward Llwyd; adalwyd 30 Medi 2016.
  2. Gwefan Avibase; adalwyd 3 Hydref 2016.
lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Awduron a golygyddion Wikipedia
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia CY

Tylluan gorniog De America: Brief Summary ( Galce )

wikipedia CY tarafından sağlandı

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Tylluan gorniog De America (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: tylluanod corniog De America) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Asio stygius; yr enw Saesneg arno yw Stygian owl. Mae'n perthyn i deulu'r Tylluanod (Lladin: Strigidae) sydd yn urdd y Strigiformes.

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn A. stygius, sef enw'r rhywogaeth.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Awduron a golygyddion Wikipedia
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia CY

Kalous americký ( Çekçe )

wikipedia CZ tarafından sağlandı

Kalous americký (Asio stygius) je druh sovy patřící do čeledi puštíkovití (Strigidae) a rodu kalous (Asio). Druh popsal Johann Georg Wagler v roce 1832 a je známo celkem 6 poddruhů. Mezinárodní svaz ochrany přírody mu přiřadil status málo dotčený.

Taxonomie

Kalous americký patří do čeledi puštíkovití (Strigidae) a rodu kalous (Asio). Existuje celkem šest poddruhů:[2]

Druh popsal Johann Georg Wagler v roce 1832, odborné druhové jméno pochází od názvu mytické řeky Styx, přičemž znamená něco jako „ponurý a temný”. V Brazílii se jí říká „ďáblova sova”.[3]

Výskyt

Kalous americký je ptákem neotropické oblasti,[4] vyskytuje se areálu o rozloze celkem 3 160 000 km2[5] od Mexika přes centrální část Brazílie až po sever Argentiny. Obývá celou Paraguay, lze jej najít také v Kolumbii, Ekvádoru, Dominikánské republice a v dalších zemích.[3][6]

Převážně dává přednost životu v oblastech s vyšší nadmořskou výškou okolo 3 900 m n. m., naopak nevyhledává nížiny. Nejčastěji se vyskytuje v různých typech lesů, v jihovýchodní části Brazílie a v Belize byl však pozorován i na savanách.

Popis

Kalous americký je středně velký druh sovy, je velký 38 až 46 cm a s hmotností 691 až 675 g, přičemž samice dosahují větší velikosti. Ocas je dlouhý 16,5 až 19,8 cm. Druh patří mezi sovy s „oušky”, která jsou u kalouse amerického výrazná. Vztyčí se především, když je zvíře neklidné. Zbarvení je tmavohnědé s bílými skvrnami na zadní straně těla, spodní část těla je světlejší, na prsou tmavá se žlutými znaky. Rovněž ocas je tmavohnědý, křídla dlouhá 29,1 až 38 cm jsou světlejší. Obličej má nahnědlé zbarvení, oči jsou žluté a roste okolo nich bíle zbarvené obočí. Mláďata jsou zbarvena světle, obličej a křídla jsou tmavá.[3][6]

Druh se podobá kalousovi ušatému (Asio otus), avšak dosahuje menší velikosti, dále kalousovi páskovanému (Pseudoscops clamator) a kalousovi pustovka (Asio flammeus).[6]

Chování

Kalous americký je noční zvíře, den tráví ukrytý ve vegetaci. Létá pomalu a klouzavě. Samci kalousů amerických se ozývají hlubokým zvukem „whuof” v intervalech okolo 3−5 sekund (ptáci z Kuby mají intervaly delší[6]), samice jim někdy odpovídají zvukem „miah”.[3] Druh se živí pravděpodobně převážně jinými ptáky, přestože část jídelníčku tvoří savci. Dovede zdolat ptáky malé i o velikosti holuba.[4] Žere rovněž netopýry, které lapá za křídla.[3]

O rozmnožování nebylo zjištěno dostatečné množství informací. Samec láká samici plácáním křídel, samec a samice pak spolu komunikují zvuky podobnými „wak, wak, wak”, když jsou vzrušení. Samice naklade dvě vejce do hnízda, které může být umístěno jak na zemi, tak ve větvích stromů. O mláďata se stará samec i samice; mláďata dožadující se potravy se ozývají zvuky „čít”.[3]

Ohrožení

I přes velký areál rozšíření je o tomto druhu známo málo a úroveň ohrožení je nejistá. Sova je zabíjena lidmi[3] a následkem ničení přirozeného prostředí populace klesá, přesný pokles je neznámý, avšak nezdá se být vysoký. Mezinárodní svaz ochrany přírody kalousovi americkému přiřadil status málo dotčený kvůli rozsáhlému areálu výskytu a velké populaci okolo 50 000−499 999 jedinců, z čehož obojí nesplňuje kritéria pro zařazení mezi zranitelné druhy.[5]

Odkazy

Reference

  1. Červený seznam IUCN 2018.1. 5. července 2018. Dostupné online. [cit. 2018-08-09]
  2. kalous americký [online]. Biolib.cz [cit. 2016-11-05]. Dostupné online.
  3. a b c d e f g LEWIS, Deane. Stygian Owl (Asio stygius) - Information, Pictures, Sounds - The Owl Pages. The Owl Pages [online]. [cit. 2016-11-05]. Dostupné online.
  4. a b Overview - Stygian Owl (Asio stygius) - Neotropical Birds. neotropical.birds.cornell.edu [online]. [cit. 2016-11-05]. Dostupné online.
  5. a b Asio stygius (Stygian Owl). www.iucnredlist.org [online]. [cit. 2016-11-05]. Dostupné online.
  6. a b c d MIKKOLA, H. Owls of the World - A Photographic Guide. 2. vyd. [s.l.]: A&C Black, 2014. 536 s. Dostupné online. ISBN 147290592X, ISBN 9781472905925. S. 502-503.

Externí odkazy

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedia autoři a editory
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia CZ

Kalous americký: Brief Summary ( Çekçe )

wikipedia CZ tarafından sağlandı

Kalous americký (Asio stygius) je druh sovy patřící do čeledi puštíkovití (Strigidae) a rodu kalous (Asio). Druh popsal Johann Georg Wagler v roce 1832 a je známo celkem 6 poddruhů. Mezinárodní svaz ochrany přírody mu přiřadil status málo dotčený.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedia autoři a editory
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia CZ

Styxeule ( Almanca )

wikipedia DE tarafından sağlandı

Die Styxeule (Asio stygius) ist eine Art aus der Familie der Eigentlichen Eulen. Sie kommt in vier Unterarten in Nord-, Zentral- und Südamerika vor.

Erscheinungsbild

Mit einer Körpergröße von 38 bis 46 Zentimetern ist sie eine mittelgroße bis verhältnismäßig große Vertreterin ihrer Gattung.[1] Wie alle Ohreulen hat sie auffallende Federohren. Sie ist auf der Körperoberseite rußbraun mit einzelnen blassen Flecken und kurzen weißlichen Augenbrauen. Diese kontrastieren stark mit dem eher gräulichen Gesicht. Auf der Vorderbrust ist sie dicht dunkelbraun gesprenkelt. Die übrige Körperunterseite weist dunkle Längsstreifen sowie einige Querstreifen auf. Die Flügel sind verhältnismäßig lang, der Schwanz ist kurz. Die Augen sind gelblich.

Verwechslungsmöglichkeiten bestehen mit dem Virginia-Uhu, der aber deutlich größer ist, stärker ausgebildete Krallen hat und auf der Körperunterseite auffällig quergestreift ist. Die Waldohreule ist kleiner und hat einen eher rötlichbraunen Gesichtsschleier, der von einem dunklen und auffälligen Rand umgeben ist. Die Schreieule ist kleiner und hat dunkle Augen.

Verbreitung und Lebensraum

Die Styxeule kommt vom Nordwesten Mexikos über Zentralamerika und die Karibik bis nach Südamerika vor. Dort tritt sie in Kolumbien und Ecuador sowie im Norden und Nordosten Argentiniens sowie im Südosten Brasiliens auf. Ihr Verbreitungsgebiet ist allerdings nicht zusammenhängend.

Die Styxeule ist ein Standvogel. Allerdings zeigen Jungeulen dieser Art eine deutliche Dispersionsbewegung. Ihr Lebensraum sind feuchte bis semiaride Wälder in Höhenlagen zwischen 600 und 3.000 Meter über NN.

Lebensweise

Die Styxeule ist eine dämmerungs- und nachtaktive Eulenart. Sie übertagt im dichten Blattwerk von Bäumen, häufig zwischen Epiphyten und Lianen versteckt. Sehr häufig sitzt sie in der Nähe des Stammes. Ähnlich wie bei der Waldohreule richtet sie sich bei Störung stark auf und richtet ihre Federohren dann auch senkrecht auf. Bei Styxeulen, die sich nicht beunruhigt fühlen, sind die Federohren angelegt und fast nicht sichtbar.

Das Nahrungsspektrum umfasst kleine Säuger, darunter auch Fledermäuse. Vögel schlägt sie bis Taubengröße. Sie frisst außerdem andere kleine Wirbeltiere und Eidechsen. Die Fortpflanzungsbiologie ist dagegen nicht sehr gut erforscht. Sicher belegt ist jedoch, dass das Gelege in der Regel zwei Eier umfasst und dass nur das Weibchen brütet.

Belege

Einzelbelege

  1. König et al., S. 477

Literatur

Weblinks

 src=
– Sammlung von Bildern, Videos und Audiodateien
 title=
lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia DE

Styxeule: Brief Summary ( Almanca )

wikipedia DE tarafından sağlandı

Die Styxeule (Asio stygius) ist eine Art aus der Familie der Eigentlichen Eulen. Sie kommt in vier Unterarten in Nord-, Zentral- und Südamerika vor.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia DE

Stygian owl ( İngilizce )

wikipedia EN tarafından sağlandı

The stygian owl (Asio stygius) is a medium-sized "typical owl" in subfamily Striginae. It is found in Mexico, parts of Central America, Cuba, Hispaniola, and 10 countries in South America.[3][4][5]

Taxonomy and systematics

The stygian owl has these six recognized subspecies:[3]

Description

The stygian owl is 38 to 46 cm (15 to 18 in) long and weighs about 400 to 675 g (14 to 24 oz). The sexes have similar very dark plumage. (The adjective "stygian" means "of, or relating to, the River Styx", but is more widely applied to anything that is dark or dismal.) The face is blackish with a pale border and a whitish forehead, and the head has long dark feathers that project upward as "ears". The dark upperparts have buff streaks and bars; the underparts are a dingy buff with dark brown or blackish barring and streaks. The eye is shades of yellow, the bill blue-black to blackish, and the feet dark grayish or brownish pink. The subspecies are substantially alike, differing mostly in the shade of the upperparts' streaks and somewhat in size.[6]

Distribution and habitat

The subspecies of stygian owl are found thus (but see the text below the list):[3][6]

  • A. s. lambi, northwestern Mexico from Sonora and Chihuahua south to Jalisco
  • A. s. robustus, discontinuously from Guerrero and Veracruz in Mexico south into northern Nicaragua
  • A. s. siguapa, mainland Cuba and Isla de la Juventud (Isle of Pines)
  • A. s. noctipetens, mainland Hispaniola and Gonâve Island
  • A. s. stygius, Colombia and Venezuela south to Bolivia and discontinuously in central and southern Brazil
  • A. s. barberoi, Paraguay and northern Argentina

In addition, the stygian owl has been documented as a vagrant in Texas, Florida, and Trinidad.[7][8][9][10]

Some authors merge A. s. lambi into A. s. robustus. Some extend the range of robustus to include the Colombian, Ecuadorian, and Venezuelan populations otherwise attributed to A. s. stygius. Some include A. s. noctipetens in A. s. siguapa. And some include the population in southeastern Brazil in A. s. barberoi instead of in A. s. stygius.[6]

The stygian owl inhabits a wide variety of landscapes from sea level to 3,000 m (9,800 ft) of elevation. Most are fairly open rather than densely forested or purely grasslands. They include montane pine, pine-oak, and cloud forests, thorn scrub, cerrado, pine plantations, and even urban parks.[6]

Behavior

Movement

As far as is known, the stygian owl is resident throughout its range.[6]

Feeding

The stygian owl is wholly nocturnal. The largest part of its diet is birds, from very small ones to some as large as the 150 g (5.3 oz) lesser nothura (Nothura minor); it is thought that most birds are caught on their nightime roosts. The diet also includes bats (which are seldom preyed on by other owls), some other mammals (like Hispaniolan solenodons[11]), frogs, and insects. Also in contrast to other owls, rodents do not appear to be part of its diet.[6]

Breeding

The stygian owl's breeding phenology is not well known. Its breeding seasons vary widely across its range. Males give a wing-clapping display in flight. It nests on the ground or in trees; in the latter it apparently reuses nests of other species. It lays two or three eggs.[6]

Vocalization

The stygian owl's song has been variously described as "a single deep, emphatic woof or wupf", "a very low and loud hu or hu-hu", and "a muffled hoot given singly: boo". Females also give "a short, screamed rre-ehhr or mehrr" when calling to the male and also "a short catlike miah".[6]

Status

The IUCN has assessed the stygian owl as being of Least Concern. It has a very large range, but its population size is not known and is believed to be decreasing. No specific threats have been identified.[1]

References

  1. ^ a b BirdLife International (2016). "Stygian Owl Asio stygius". IUCN Red List of Threatened Species. 2016: e.T22689504A95214500. doi:10.2305/IUCN.UK.2016-3.RLTS.T22689504A95214500.en. Retrieved 8 March 2022.
  2. ^ "Appendices | CITES". cites.org. Retrieved 2022-01-14.
  3. ^ a b c Gill, F.; Donsker, D.; Rasmussen, P., eds. (January 2022). "Owls". IOC World Bird List. v 12.1. Retrieved January 15, 2022.
  4. ^ HBW and BirdLife International (2020) Handbook of the Birds of the World and BirdLife International digital checklist of the birds of the world Version 5. Available at: http://datazone.birdlife.org/userfiles/file/Species/Taxonomy/HBW-BirdLife_Checklist_v5_Dec20.zip [.xls zipped 1 MB] retrieved 27 May 2021
  5. ^ Remsen, J. V., Jr., J. I. Areta, E. Bonaccorso, S. Claramunt, A. Jaramillo, D. F. Lane, J. F. Pacheco, M. B. Robbins, F. G. Stiles, and K. J. Zimmer. Version 31 January 2022. Species Lists of Birds for South American Countries and Territories. https://www.museum.lsu.edu/~Remsen/SACCCountryLists.htm retrieved February 1, 2022
  6. ^ a b c d e f g h Arizmendi, M. d. C., C. I. Rodríguez-Flores, C. A. Soberanes-González, and T. S. Schulenberg (2020). Stygian Owl (Asio stygius), version 1.0. In Birds of the World (T. S. Schulenberg, Editor). Cornell Lab of Ornithology, Ithaca, NY, USA. https://doi.org/10.2173/bow.styowl1.01 retrieved March 8, 2022
  7. ^ "Texas State List". Texas Bird Records Committee (TBRC) of the Texas Ornithological Society. December 9, 2021. Retrieved March 8, 2022.
  8. ^ "Stygian Owl". Archived from the original on 2007-08-14. Retrieved March 8, 2022.
  9. ^ "Official Florida State Bird List". Florida Ornithological Society Records Committee. 2022. Retrieved March 8, 2022.
  10. ^ Kenefick, Martyn (September 22, 2020). "Species lists of birds for South American countries and territories: Trinidad and Tobago". South American Classification Committee of the American Ornithological Society. Retrieved March 8, 2022.
  11. ^ Jonathan J. Derbridge et al., "Solenodon paradoxus (Soricomorpha: Solenodontidae)," Mammalian Species, Volume 47, Issue 927, 2015, Pages 100 - 106.
Wikimedia Commons has media related to Asio stygius.
Wikispecies has information related to Asio stygius.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedia authors and editors
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia EN

Stygian owl: Brief Summary ( İngilizce )

wikipedia EN tarafından sağlandı

The stygian owl (Asio stygius) is a medium-sized "typical owl" in subfamily Striginae. It is found in Mexico, parts of Central America, Cuba, Hispaniola, and 10 countries in South America.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedia authors and editors
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia EN

Stigia orelstrigo ( Esperanto )

wikipedia EO tarafından sağlandı

La Stigia orelstrigo, Asio stygius estas mezgranda malhela strigo, tio estas specio de birdo el la ordo de strigoformaj, familio de strigedoj, kun plumtufo super ĉiu okulo. Ĝi estas indiĝena de Centra kaj Suda Ameriko. Ĝi havas brilflavajn okulojn, nigran bekon, havas la karakteran malhelbrunan vizaĝan diskon, kie kontrastas la brilegaj okuloj kaj inter ili unue blankaj strioj kiuj venas el la oreltufoj kiel brovoj en formo de litero vo kiuj konvergas al la beko, krome estas malhelgriza angula spaco kiu venas el la frunto. La subaj partoj estas malhele sablokoloraj kun malhelbruna striado. La supraj partoj estas inverse, sablokolora striado sur pli malhela fono.

Tiu orelstrigo okupas varion de deciduaj kaj ĉiamverdaj arbaroj, kaj malfermajn areojn kun arbaraj makuloj. Ĝi loĝas ekde marnivelo ĝis 3 100 m supre.

Tiu ĉi neotropisa specio manĝas varion de predoj inkludante birdojn, etajn mamulojn, reptiliojn, amfibiojn, krustulojn kaj insektojn. Ĉiu tiu ĉasado estas farita dumnokte.

La Stigia orelstrigo demetas du ovojn en nesto el branĉetoj konstruita de aliaj birdoj, sed foje, ili nestumas surgrunde, kiel sia parenco, la marĉostrigo.

Tiu orelstrigo ne estas tutmonde minacata, kvankam ĝia statuso varias grande tra sia tuta teritorio. Ĝi vivas en Sudameriko, kaj en partoj de Centrameriko. Ĝi estis dokumentite vidata dufoje en Teksaso [1].

Vidu ankaŭ

Notoj

Referencoj

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia EO

Stigia orelstrigo: Brief Summary ( Esperanto )

wikipedia EO tarafından sağlandı

La Stigia orelstrigo, Asio stygius estas mezgranda malhela strigo, tio estas specio de birdo el la ordo de strigoformaj, familio de strigedoj, kun plumtufo super ĉiu okulo. Ĝi estas indiĝena de Centra kaj Suda Ameriko. Ĝi havas brilflavajn okulojn, nigran bekon, havas la karakteran malhelbrunan vizaĝan diskon, kie kontrastas la brilegaj okuloj kaj inter ili unue blankaj strioj kiuj venas el la oreltufoj kiel brovoj en formo de litero vo kiuj konvergas al la beko, krome estas malhelgriza angula spaco kiu venas el la frunto. La subaj partoj estas malhele sablokoloraj kun malhelbruna striado. La supraj partoj estas inverse, sablokolora striado sur pli malhela fono.

Tiu orelstrigo okupas varion de deciduaj kaj ĉiamverdaj arbaroj, kaj malfermajn areojn kun arbaraj makuloj. Ĝi loĝas ekde marnivelo ĝis 3 100 m supre.

Tiu ĉi neotropisa specio manĝas varion de predoj inkludante birdojn, etajn mamulojn, reptiliojn, amfibiojn, krustulojn kaj insektojn. Ĉiu tiu ĉasado estas farita dumnokte.

La Stigia orelstrigo demetas du ovojn en nesto el branĉetoj konstruita de aliaj birdoj, sed foje, ili nestumas surgrunde, kiel sia parenco, la marĉostrigo.

Tiu orelstrigo ne estas tutmonde minacata, kvankam ĝia statuso varias grande tra sia tuta teritorio. Ĝi vivas en Sudameriko, kaj en partoj de Centrameriko. Ĝi estis dokumentite vidata dufoje en Teksaso [1].

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia EO

Asio stygius ( İspanyolca; Kastilyaca )

wikipedia ES tarafından sağlandı

El lechuzón negruzco[3]​ (Asio stygius) es una especie de ave estrigiforme perteneciente al género Asio que integra la familia Strigidae. Es nativo del Neotrópico.

Nombres comunes

Del latín Asio es «lechuza con cuernos», y stygius «funesto». El nombre común recomendado por la SEO es lechuzón negruzco (Argentina, Bolivia, Paraguay).[3]​ Otros nombres comunes incluyen: siguapa (Cuba), lechuzón siguapa, búho cara oscura (México), búho orejudo (Colombia), lechuza orejita (República Dominicana), búho estigio (Honduras), lechuza estigia (Venezuela), búho cornudo oscuro (México), búho oscuro (Nicaragua) o mocho-diabo (en portugués, Brasil). En inglés es llamada stygian owl (o devil owl); en creole mèt bwa (Haití).[4]

Descripción

Mide entre 38 y 46 cm pesando entre 632 y 675 g, la hembra es más pesada. Grande y discreto, toda su apariencia es sombría. Exhibe en su cabeza dos largos tufos de plumas negras que se confunden con “orejas” o “cuernos”. Ojos amarillo-anaranjados. Cara negro-pardusca con cejas blanquecinas y una mancha clara bien visible en la frente entre las “orejas”. Partes dorsales negro-parduscas con pintas claras dispersas. Partes ventrales anteadas o blanco sucio con el pecho todo manchado de oscuro y gruesas estrías negro-parduscas en formato de espina de pez en el resto; remeras externas negruzcas. Cola marrón oscuro barrada de pardo. Sus dedos son desnudos pelo los tarsos emplumados. El pico es negro.[5][6][7]

Distribución y hábitat

Se distribuye fragmentadamente por Argentina; Belice; Bolivia; Brasil; Colombia; Cuba; República Dominicana; Ecuador; Guatemala; Haití; Honduras; México; Nicaragua; Paraguay; Venezuela.[1]
En Cuba, es poco común. Presente en zonas aisladas, de bosques semicaducifolios o de pinos de la Isla de la Juventud, las montañas de Pinar del Río, península de Zapata, Montañas de Guamuhaya y en la Sierra Maestra.
Ha sido dos veces ocasionalmente registrada en Texas, Estados Unidos.[8]
Habita en una variedad de ambientes como selvas montanas húmedas, deciduas, bosques de tierras altas, de araucaria, del Chaco húmedo, isletas boscosas en la sabana, áreas abiertas arboladas, plantaciones, parques.[5]​ Entre los 700 y los 3000 msnm.[6]

Estado de conservación

A pesar de globalmente estar considerada como “no amenazada” por el IUCN,[1]​ en Cuba se le considera como amenazada con categoría de “vulnerable”. En el siglo XIX era muy común en este país, pero, debido a los desmontes, actualmente sólo se encuentra los bosques de las montañas. También ha contribuido a su disminución su persecución por los campesinos que por superstición le atribuyen mala suerte a su ulular.

Comportamiento

Solitario, de día posa en árboles frondosos, a veces en plantaciones de especies exóticas (como pinos), en general cerca del tronco, donde es más difícil de ser visto. A veces es activo antes del oscurecer. Puede frecuentar la proximidad de casas, cazando alrededor de construcciones y hasta posando en ellas.[7]​ No vuela a la luz del día.

Alimentación

Para cazar escoge como atalaya una rama sin hojas donde se posa en espera de avistar aves hasta del tamaño de una paloma urbana, reptiles, pequeños mamíferos, inclusive murciélagos que le sirven de alimento. Su estrategia consiste en moverse de rama en rama, buscando localizar sonidos emitidos involuntariamente por sus presas al rozar el follaje.[6]

Reproducción

Durante el período reproductivo, que coincide con la primavera en el hemisferio sur, es común el macho y la hembra vocalizar juntos próximos al local del nido. Nidifica en cavidades de árboles o raramente sobre el propio suelo, pero también existen observaciones de ocupación de grandes nidos de otras aves, como gavilanes y garzas. La alimentación de las crías ocurre durante la noche hasta el amanecer.[6][9]​ La puesta es de dos huevos blancos.

Vocalización

El llamado más típico es un ulular corto, fuerte y grave, “huu”, repetido a intervalos de 5-10 segundos.[7]​ También da un “pis-pis” como de una persona que llama sigilosamente.

Sistemática

Descripción original

La especie A. stygius fue descrita por primera vez por el naturalista alemán Johann Georg Wagler en 1832 bajo el nombre científico Nyctalops stygius; localidad tipo «Minas Gerais, Brasil».[2]

Taxonomía

Ha sido propuesto que esta especie sea incluida en Pseudoscops, pero estudios recientes de ADN parecen confirmar su colocación en Asio; pariente muy cercano de Asio otus. Las poblaciones del noroeste de América del Sur usualmente son colocadas en robustus, algunas veces en la subespecie nominal; las subespecies lambi, noctipetens y barberoi se diferencian pobremente y posiblemente no son válidas.[2]

Subespecies

Según la clasificación del Congreso Ornitológico Internacional (IOC) (Versión 4.4, 2014) [10]​ y Clements Checklist 6.9,[11]​ se reconocen 6 subespecies, con su correspondiente distribución geográfica:[2]

Véase también

Referencias

  1. a b c BirdLife International (2012). «Asio stygius». Lista Roja de especies amenazadas de la UICN 2014.3 (en inglés). ISSN 2307-8235. Consultado el 27 de noviembre de 2014.
  2. a b c d Stygian Owl (Asio stygius) en IBC - The Internet Bird Collection. Consultada el 27 de noviembre de 2014.
  3. a b Bernis, F; De Juana, E; Del Hoyo, J; Fernández-Cruz, M; Ferrer, X; Sáez-Royuela, R; Sargatal, J (2000). «Nombres en castellano de las aves del mundo recomendados por la Sociedad Española de Ornitología (Quinta parte: Strigiformes, Caprimulgiformes y Apodiformes)». Ardeola. Handbook of the Birds of the World (Madrid: SEO/BirdLife) 47 (1): 123-130. ISSN 0570-7358. Consultado el 27 de noviembre de 2014. P. 125.
  4. Búho Negruzco (Asio stygius) (Wagler, 1832) en Avibase. Consultada el 27 de noviembre de 2014.
  5. a b Aves de Sudamérica: guía de campo Collins/Jorge Rodríguez Mata; Francisco Erize; Maurice Rumboll - 1a. ed. - Buenos Aires: Letemendia Casa Editora: Harper Collins Publishers, 2006; Asio stygius, p. 246. ISBN 987-21732-9-X
  6. a b c d Menq, W. (2012) Portal Aves de Rapina Brasil - Disponible en Asio Stygius Acceso en: 27 de noviembre de 2014.
  7. a b c Ridgely, Robert, Asio stygius, p. 130, en Gwyne, John, Ridgely, Robert, Tudor, Guy & Argel, Martha, 2010. Aves do Brasil Vol.1 Pantanal e Cerrado. Editora Horizonte. ISBN 978-85-88031-29-6
  8. Stygian Owl photos en Texas Bird Records Commitee.
  9. Guia de Campo Avis Brasilis – Avifauna brasileira / Tomas Sigrist; ilustrado por Tomas Sigrist – São Paulo: Avis Brasilis, 2013. Asio stygius, p. 206. ISBN 978-85-60120-25-3
  10. Gill, F & D Donsker (Eds). 2014. IOC World Bird List (v 4.4). doi:10.14344/IOC.ML.4.4. Disponible en IOC – World Birds names - Owls. Consultada el 27 de noviembre de 2014.
  11. Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, B.L. Sullivan, C. L. Wood, and D. Roberson. 2014. The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 6.9. Downloaded from Downloadable checklist|Clements Checklist 6.9
  • García, F. (1987). Las Aves de Cuba. Especies endémicas. Subespecies endémicas. Tomos I y II. Editorial Gente Nueva, La Habana. 207 pp.
  • Garrido, O.H.; Kirkconnell, A. (2000). Birds of Cuba. Helm Field Guides, Londres. 253 pp.

 title=
lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Autores y editores de Wikipedia
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia ES

Asio stygius: Brief Summary ( İspanyolca; Kastilyaca )

wikipedia ES tarafından sağlandı

El lechuzón negruzco​ (Asio stygius) es una especie de ave estrigiforme perteneciente al género Asio que integra la familia Strigidae. Es nativo del Neotrópico.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Autores y editores de Wikipedia
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia ES

Asio stygius ( Baskça )

wikipedia EU tarafından sağlandı

Asio stygius Asio generoko animalia da. Hegaztien barruko Strigidae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

  1. (Ingelesez)BirdLife International (2012) Species factsheet. www.birdlife.org webgunetitik jaitsia 2012/05/07an
  2. (Ingelesez) IOC Master List

Ikus, gainera

(RLQ=window.RLQ||[]).push(function(){mw.log.warn("Gadget "ErrefAurrebista" was not loaded. Please migrate it to use ResourceLoader. See u003Chttps://eu.wikipedia.org/wiki/Berezi:Gadgetaku003E.");});
lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipediako egileak eta editoreak
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia EU

Asio stygius: Brief Summary ( Baskça )

wikipedia EU tarafından sağlandı

Asio stygius Asio generoko animalia da. Hegaztien barruko Strigidae familian sailkatua dago.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipediako egileak eta editoreak
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia EU

Tummasarvipöllö ( Fince )

wikipedia FI tarafından sağlandı

Tummasarvipöllö (Asio stygius) on keskikokoinen tummasävyinen pöllö. Sillä on keltaiset silmät, musta nokka, tumma mustanpuhuva naama ja valkoiset kulmat. Alapuolelta se on likaisen nahanvärinen, ja siinä on ruskeita juovia ja viiruja. Yläpuoli on käänteinen, nahanvärisiä juovia ja viiruja, tummalla pohjalla.

Tämä pöllön elinaluetta ovat kuivat ja kosteat alavat ja vuoristometsät, laidunalueet ja maaseudun puutarhat.[1] Se elää lehti- ja ikivihreät metsät ja avoimet alueet, joissa on metsäläikkiä. Se elää merenpinnan tasolta 3 100 metrin korkeuteen.

Laji syö erilaisia saaliseläimiä, kuten lintuja, pikkunisäkkäitä, matelijoita, sammakkoeläimiä, äyriäisiä ja hyönteisiä. Se saalistaa öisin.

Tummasarvipöllö munii kaksi munaa risupesään, jonka muut linnut ovat tehneet, mutta joskus se voi pesiä maassa, kuten sen sukulainen suopöllö.

Tämä pöllö ei ole kaikkialla uhanalainen, joskin sen status vaihtelee suuresti sen levinneisyysalueella.. Se elää Etelä-Amerikassa ja osissa Keski-Amerikkaa. Se on dokumentoitu kahdesti Texasista[3]

Sen tieteellisen nimen osa stygius tarkoittaa "Styx-jokeen liittyvää", mutta yleisesti se tarkoittaa kaikkea tummaa ja synkkää.

Tummasarvipöllöllä on kuusi alalajia:[2]

  • Asio stygius barberoi W. Bertoni, 1930
  • Asio stygius lambi R. T. Moore, 1937
  • Asio stygius noctipetens Riley, 1916
  • Asio stygius robustus L. Kelso, 1934
  • Asio stygius siguapa (Orbigny, 1839)
  • Asio stygius stygius (Wagler, 1832)

Lähteet

Viitteet

  1. a b BirdLife International: Asio stygius IUCN Red List of Threatened Species. Version 2013.2. 2012. International Union for Conservation of Nature, IUCN, Iucnredlist.org. Viitattu 19.5.2014. (englanniksi)
  2. a b Integrated Taxonomic Information System (ITIS): Asio stygius (TSN 555497) itis.gov. Viitattu 14.5.2012. (englanniksi)
  3. Texasbirds.org.

Aiheesta muualla

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedian tekijät ja toimittajat
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia FI

Tummasarvipöllö: Brief Summary ( Fince )

wikipedia FI tarafından sağlandı

Tummasarvipöllö (Asio stygius) on keskikokoinen tummasävyinen pöllö. Sillä on keltaiset silmät, musta nokka, tumma mustanpuhuva naama ja valkoiset kulmat. Alapuolelta se on likaisen nahanvärinen, ja siinä on ruskeita juovia ja viiruja. Yläpuoli on käänteinen, nahanvärisiä juovia ja viiruja, tummalla pohjalla.

Tämä pöllön elinaluetta ovat kuivat ja kosteat alavat ja vuoristometsät, laidunalueet ja maaseudun puutarhat. Se elää lehti- ja ikivihreät metsät ja avoimet alueet, joissa on metsäläikkiä. Se elää merenpinnan tasolta 3 100 metrin korkeuteen.

Laji syö erilaisia saaliseläimiä, kuten lintuja, pikkunisäkkäitä, matelijoita, sammakkoeläimiä, äyriäisiä ja hyönteisiä. Se saalistaa öisin.

Tummasarvipöllö munii kaksi munaa risupesään, jonka muut linnut ovat tehneet, mutta joskus se voi pesiä maassa, kuten sen sukulainen suopöllö.

Tämä pöllö ei ole kaikkialla uhanalainen, joskin sen status vaihtelee suuresti sen levinneisyysalueella.. Se elää Etelä-Amerikassa ja osissa Keski-Amerikkaa. Se on dokumentoitu kahdesti Texasista

Sen tieteellisen nimen osa stygius tarkoittaa "Styx-jokeen liittyvää", mutta yleisesti se tarkoittaa kaikkea tummaa ja synkkää.

Tummasarvipöllöllä on kuusi alalajia:

Asio stygius barberoi W. Bertoni, 1930 Asio stygius lambi R. T. Moore, 1937 Asio stygius noctipetens Riley, 1916 Asio stygius robustus L. Kelso, 1934 Asio stygius siguapa (Orbigny, 1839) Asio stygius stygius (Wagler, 1832)
lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedian tekijät ja toimittajat
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia FI

Hibou maître-bois ( Fransızca )

wikipedia FR tarafından sağlandı

Asio stygius

Le Hibou maître-bois (Asio stygius Wagler, 1832) est une espèce d'oiseaux de la famille des Strigidae.

Son aire s'étend de manière dissoute à travers les zones humides ou montagneuses de la zone néotropicale.

Références externes

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia FR

Hibou maître-bois: Brief Summary ( Fransızca )

wikipedia FR tarafından sağlandı

Asio stygius

Le Hibou maître-bois (Asio stygius Wagler, 1832) est une espèce d'oiseaux de la famille des Strigidae.

Son aire s'étend de manière dissoute à travers les zones humides ou montagneuses de la zone néotropicale.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia FR

Grote ransuil ( Felemenkçe; Flemish )

wikipedia NL tarafından sağlandı

Vogels

De grote ransuil (Asio stygius) is een uil uit de familie van de (typische) uilen Strigidae. De uilen uit het geslacht Asio hebben veertjes op de kop die lijken op de oren bij zoogdieren.

Verspreiding en leefgebied

Externe link

Bronnen, noten en/of referenties
lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedia-auteurs en -editors
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia NL

Grote ransuil: Brief Summary ( Felemenkçe; Flemish )

wikipedia NL tarafından sağlandı

De grote ransuil (Asio stygius) is een uil uit de familie van de (typische) uilen Strigidae. De uilen uit het geslacht Asio hebben veertjes op de kop die lijken op de oren bij zoogdieren.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedia-auteurs en -editors
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia NL

Styxugle ( Norveççe )

wikipedia NO tarafından sağlandı

Styxugle (Asio stygius) er en ugle i gruppen Asio.

Referanser

  1. ^ BirdLife International 2004. Asio stygius. In: IUCN 2007. 2007 IUCN Red List of Threatened Species.] - Rødliste over truede arter. Hentet 5. mai 2008.

Eksterne lenker

ornitologistubbDenne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den.
Det finnes mer utfyllende artikkel/artikler på .
lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedia forfattere og redaktører
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia NO

Styxugle: Brief Summary ( Norveççe )

wikipedia NO tarafından sağlandı

Styxugle (Asio stygius) er en ugle i gruppen Asio.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedia forfattere og redaktører
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia NO

Coruja-diabo ( Portekizce )

wikipedia PT tarafından sağlandı

A coruja-diabo ou mocho-diabo (Asio stygius) é uma coruja da família dos estrigídeos, que ocorre localmente do México e Antilhas à região do Paraguai, Brasil e Argentina. Tais aves chegam a atingir 38 cm de comprimento, possuindo grandes penachos na cabeça, disco facial e partes superiores negras, partes inferiores estriadas e íris amarela.

Vive em áreas de cerrado e em florestas artificiais de pinheiros, na Amazônia, Centro-oeste, Sudeste e Sul.

O mocho-diabo recebe esse nome devido a sua coloração escura e pela cor vermelho brilhante dos olhos ao refletir a luz incidente, lembrando a figura de um "demônio". Os machos são normalmente menores e mais leves do que as fêmeas.

Subespécies

São reconhecidas seis subespécies:[1]

  • Asio stygius stygius (Wagler, 1832) - ocorre na região que vai do leste da Bolívia, norte, nordeste e sudeste do Brasil até o nordeste da Argentina;
  • Asio stygius lambi (Moore, 1937) - ocorre na região de planalto do Oeste do México, do sudoeste de Chihuahua até o estado de Jalisco;
  • Asio stygius robustus (L. Kelso, 1934) - ocorre do sul do México, nos estados de Guerrero e Veracruz até a Venezuela e o Equador;
  • Asio stygius siguapa (d'Orbigny, 1839) - ocorre em Cuba e na Ilha dos Pinus;
  • Asio stygius noctipetens (Riley, 1916) - ocorre na Ilha de São Domingos (Haiti e República Dominicana) e na Ilha de La Gonâve ao largo do Haiti;
  • Asio stygius barberoi (AW Bertoni, 1930) - ocorre no Paraguai e no norte da Argentina.

Referências

  1. «mocho-diabo (Asio stygius) | WikiAves - A Enciclopédia das Aves do Brasil». www.wikiaves.com.br. Consultado em 19 de setembro de 2021
 title=
lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Autores e editores de Wikipedia
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia PT

Coruja-diabo: Brief Summary ( Portekizce )

wikipedia PT tarafından sağlandı

A coruja-diabo ou mocho-diabo (Asio stygius) é uma coruja da família dos estrigídeos, que ocorre localmente do México e Antilhas à região do Paraguai, Brasil e Argentina. Tais aves chegam a atingir 38 cm de comprimento, possuindo grandes penachos na cabeça, disco facial e partes superiores negras, partes inferiores estriadas e íris amarela.

Vive em áreas de cerrado e em florestas artificiais de pinheiros, na Amazônia, Centro-oeste, Sudeste e Sul.

O mocho-diabo recebe esse nome devido a sua coloração escura e pela cor vermelho brilhante dos olhos ao refletir a luz incidente, lembrando a figura de um "demônio". Os machos são normalmente menores e mais leves do que as fêmeas.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Autores e editores de Wikipedia
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia PT

Mörk hornuggla ( İsveççe )

wikipedia SV tarafından sağlandı

Mörk hornuggla[2] (Asio stygius) är en fågel i familjen ugglor inom ordningen ugglefåglar.[3]

Utbredning och systematik

Mörk hornuggla delas in i sex underarter:[3]

Status

IUCN kategoriserar arten som livskraftig.[1]

Namn

Fågelns vetenskapliga artnamn stygius syftar på den mytiska underjordiska floden Styx.[4]

Noter

  1. ^ [a b] Birdlife International 2012 Asio stygius Från: IUCN 2015. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2015.4 www.iucnredlist.org. Läst 2016-02-01.
  2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2016) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter Arkiverad 18 oktober 2014 hämtat från the Wayback Machine., läst 2016-02-10
  3. ^ [a b] Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2016) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2016 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2016-08-11
  4. ^ Jobling, J. A. (2016). Key to Scientific Names in Ornithology. Ur del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.) (2016). Handbook of the Birds of the World Alive. Lynx Edicions, Barcelona. Hämtad från www.hbw.com.

Externa länkar

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedia författare och redaktörer
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia SV

Mörk hornuggla: Brief Summary ( İsveççe )

wikipedia SV tarafından sağlandı

Mörk hornuggla (Asio stygius) är en fågel i familjen ugglor inom ordningen ugglefåglar.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedia författare och redaktörer
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia SV

Asio stygius ( Vietnamca )

wikipedia VI tarafından sağlandı

Asio stygius là một loài chim trong họ Strigidae.[2]

Phân loài

Hình ảnh

Chú thích

  1. ^ BirdLife International (2012). Asio stygius. Sách Đỏ IUCN các loài bị đe dọa. Phiên bản 2013.2. Liên minh Bảo tồn Thiên nhiên Quốc tế. Truy cập ngày 26 tháng 11 năm 2013.
  2. ^ Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, B.L. Sullivan, C. L. Wood, and D. Roberson (2012). “The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 6.7.”. Truy cập ngày 19 tháng 12 năm 2012.

Tham khảo

  •  src= Dữ liệu liên quan tới Asio stygius tại Wikispecies
  • García, F. (1987). Las Aves de Cuba. Especies endémicas. Subespecies endémicas. Tomos I y II. Editorial Gente Nueva, La Habana. 207 pp.
  • Garrido, O.H.; Kirkconnell, A. (2000). Birds of Cuba. Helm Field Guides, Londres. 253 pp.


Hình tượng sơ khai Bài viết liên quan tới Bộ Cú này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedia tác giả và biên tập viên
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia VI

Asio stygius: Brief Summary ( Vietnamca )

wikipedia VI tarafından sağlandı

Asio stygius là một loài chim trong họ Strigidae.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedia tác giả và biên tập viên
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia VI

Центральноамериканская ушастая сова ( Rusça )

wikipedia русскую Википедию tarafından sağlandı
Царство: Животные
Подцарство: Эуметазои
Без ранга: Вторичноротые
Подтип: Позвоночные
Инфратип: Челюстноротые
Надкласс: Четвероногие
Класс: Птицы
Подкласс: Настоящие птицы
Инфракласс: Новонёбные
Семейство: Совиные
Подсемейство: Asioninae
Вид: Центральноамериканская ушастая сова
Международное научное название

Asio stygius (Wagler, 1832)

Охранный статус Wikispecies-logo.svg
Систематика
на Викивидах
Commons-logo.svg
Изображения
на Викискладе
ITIS 555497NCBI 1118512EOL 1178298FW 372226

Центральноамериканская ушастая сова[1] (лат. Asio stygius) — вид птиц из семейства совиных (Strigidae)[2]. Видовое название дано в честь реки Стикс (лат. Styx).

Описание

Взрослые птицы достигают роста в 38—46 см и массы до 675 грамм. Самки крупнее и тяжелее самцов. Имеет преимущественно тёмное оперение со светлыми вкраплениями. Лицевой диск обрамлен узкой светлой полоской. Имеет жёлтые глаза и характерные для ушастых сов «перьевые ушки», которые поднимаются при внимании или встревоженности, и могут быть почти незаметны в расслабленном состоянии.

Распространение

Обитают как правило в лесах на высоте от 700 до 3000 метров, однако, иногда встречаются в низменностях и саваннах. Охотится исключительно ночью на мелких млекопитающих и птиц, размером не крупнее голубя. Ареал простирается от северо-западной Мексики до юго-восточной Бразилии, однако зачастую ареалы не соприкасаются, что является причиной относительно большого количества подвидов:

Интересные факты

При искусственном освещении глаза этой совы светятся ярко-красным светом, что вкупе с тёмным оперением, ночным образом жизни и перьевыми «рожками», является причиной мрачной репутации этой птицы. В Бразилии её называют «Coruja-diabo», что с португальского означает «Сова-дьявол».

Примечания

  1. Бёме Р. Л., Флинт В. Е. Пятиязычный словарь названий животных. Птицы. Латинский, русский, английский, немецкий, французский / Под общ. ред. акад. В. Е. Соколова. — М.: Рус. яз., «РУССО», 1994. — С. 139. — 2030 экз.ISBN 5-200-00643-0.
  2. Owls : [англ.] / F. Gill & D. Donsker (Eds). // IOC World Bird List (v 8.2). — 2018. — DOI:10.14344/IOC.ML.8.2. (Проверено 2 сентября 2018).
lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Авторы и редакторы Википедии

Центральноамериканская ушастая сова: Brief Summary ( Rusça )

wikipedia русскую Википедию tarafından sağlandı

Центральноамериканская ушастая сова (лат. Asio stygius) — вид птиц из семейства совиных (Strigidae). Видовое название дано в честь реки Стикс (лат. Styx).

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Авторы и редакторы Википедии