Alectoris Kaup 1829

Alectoris a zo ur genad e rummatadur an evned, ennañ klujiri, krouet e 1829 gant an naturour alaman Johann Jakob Kaup (1803-1873).

Spesadoù hag an isspesadoù anezhe^[1]

Seizh spesad a ya d'ober ar genad :

• ar glujar gakelik (Alectoris barbara)
  • A. b. barbara, A. b. barbata, A. b. koenigi hag A. b. spatzi,
• ar glujar choukar (Alectoris chukar)
  • A. c. chukar, A. c. cypriotes, A. c. dzungarica, A. c. falki, A. c. kleini, A. c. koroviakovi, A. c. kurdestanica, A. c. pallescens, A. c. pallida, A. c. potanini, A. c. pubescens, A. c. sinaica, A. c. subpallida hag A. c. werae,
• ar glujar-roc'h (Alectoris graeca)
  • A. g. graeca, A. g. orlandoi, A. g. saxatilis hag A. g. whitakeri,
• Alectoris magna
  • A. m. lanzhouensis hag A. m. magna,
• ar glujar Arabia (Alectoris melanocephala)
  • A. m. guichardi hag A. m. melanocephala,
• ar glujar Philby (Alectoris philbyi),
• ar glujar ruz (Alectoris rufa)
  • A. r. hispanica, A. r. intercedens hag A. r. rufa.

Nav isspesad warn-ugent (29) en holl.

Notennoù ha daveennoù

Muioc'h a restroù diwar-benn

Alectoris

a vo kavet e Wikimedia Commons.

Alectoris és un gènere d'ocells de la família dels fasiànids (Phasianidae) i l'ordre dels gal·liformes (Galliformes). És un dels grups d'espècies conegudes genèricament com a perdius. Són aus molt apreciades pels caçadors, que en maten cada any grans quantitats.

Descripció

Són aus robustes, típicament de color marró clar o gris per sota. La cara és de color blanc o blanquinós, amb la gola fosca. Color vermellós pels flancs i potes roges.^[1]

Distribució geogràfica

Es reparteixen pel sud d'Europa, nord d'Àfrica i Aràbia, i en Àsia per Pakistan fins al Tibet i l'oest de la Xina. Algunes espècies del gènere, particularment la perdiu chukar i la perdiu roja s'han introduït en llocs llunyans, com ara Estats Units, Canadà, Nova Zelanda i Hawaii. En alguns països, com Gran Bretanya, són comuns els híbrids entre les dues espècies introduïdes.

Comportament

Són aus sedentàries que viuen en zones àrides, sovint pedregoses o escarpades. Fan un niu a terra, escassament folrat, on ponen fins a 20 ous. S'alimenten d'una gran varietat de llavors i escassos insectes.^[1]

Quan se les molesta, prefereixen córrer en lloc de volar, però, si cal, alçaran un ràpid i curt vol amb llurs ales arrodonides.

Llistat d'espècies

Se n'han descrit 7 espècies:

• Perdiu chukar (Alectoris chukar).
• Perdiu nord-africana (Alectoris barbara).
• Perdiu de corona negra (Alectoris melanocephala).
• Perdiu de Przewalski (Alectoris magna).
• Perdiu caranegra (Alectoris philbyi).
• Perdiu de roca (Alectoris graeca).
• Perdiu roja (Alectoris rufa).

Referències

Enllaços externs

• Ocells del Camp i la Conca de Barberà
• El Medi natural del Bages

Orebice jsou rodem hrabavých ptáků z čeledi bažantovitých.

Popis

Jedná se o zavalité ptáky střední velikosti, s krátkým, ale silným zobákem. Délka je kolem 35 cm, váha do 1 kg.^[1] Základní zbarvení na zádech, bříše a hlavě je šedé až šedohnědé. Hrdlo je bílé, obepnuté výrazným černým pruhem. Na bocích jsou černobílé letky.

Orebice jsou monogamní, vytvářejí hnízdní páry.^[1] Samice snáší 8–12 vajec, z nichž se po zhruba 23 dnech líhnou malá ptáčata.^[1] Po skončení hnízdění se orebice na zbytek roku seskupují do hejn o řádově desítkách jedinců.^[1]

Rozšíření

Orebice se vyskytují v jižní Evropě, severní Africe a v pásu Asie od Turecka a předního Východu přes stepi a horské oblasti centrální Asie až ke Žlutému moři. Výskyt ve Velké Británii není původní, orebice rudá (Alectoris rufa), sem byla introdukována. Dva poddruhy se také izolovaně vyskytují v jižní části Arabského poloostrova.

Druhy

Rozšíření jednotlivých druhů orebic

Je uznáváno celkem sedm recentních druhů orebic.^[1]

• orebice berberská (Alectoris barbara)
• orebice čukar (Alectoris chukar)
• orebice horská (Alectoris graeca)
• orebice čínská (Alectoris magna)
• orebice černohlavá (Alectoris melanocephala)
• orebice Philbyova (Alectoris philbyi)
• orebice rudá (Alectoris rufa)

Reference

1. ↑ ^{a b c d e} BioLib: orebice (Alectoris)

Externí odkazy

• Obrázky, zvuky či videa k tématu orebice ve Wikimedia Commons
• Taxon Alectoris ve Wikidruzích

Steinhühner (Alectoris) sind eine Vogelart aus der Familie der Fasanenartigen (Phasianidae), die zur Ordnung der Hühnervögel (Galliformes) gehört.

Physiognomie

Steinhühner sind kräftig gebaute Vögel mit kurzem Hals, großem Kopf, kurzem, auf der Firste gewölbtem Schnabel, mittelhohem Fuß mit stumpfem Sporn oder mit einer den Sporn andeutenden Hornwarze, mittellangem Flügel und ziemlich langem Schwanz. Systematisch stehen sie den Sandhühnern sehr nahe.

Verbreitung

Am weitesten verbreitet unter den Steinhühnern ist das Chukarhuhn, das über lange Zeit als eine Art gemeinsam mit dem Steinhuhn beschrieben wurde. Aufgrund des sehr unterschiedlichen Stimmrepertoires hat sich mittlerweile jedoch durchgesetzt, hier zwei Arten zu unterscheiden.

Das Rothuhn kam bis ins 16. Jahrhundert auch in Deutschland im Rhein-, Neckar- und Aartal vor. Es starb dort jedoch um 1560 aus, nachdem damals eine Klimaverschlechterung eintrat. Eingebürgert ist es dagegen in Großbritannien, wo es seit 1770 zum Jagdwild zählt.

Das Przewalskis Steinhuhn, das Klippenhuhn, das Arabische Steinhuhn und das Philbys Steinhuhn sind endemische Arten, die dem Chukarhuhn sehr gleichen, die jedoch nur in eng begrenzten Gebieten vorkommen.

Das Steinhuhn als Jagdwild, Nutz- und Haustier

Das Steinhuhn ist sehr leicht zähmbar und seinem Halter und Standort treu, weswegen es in Indien, China, Afghanistan, der Türkei und anderen südlichen Ländern zum Teil zum Haustier geworden ist. Die Tiere werden auch wegen der Eier und des Fleischs gezüchtet, auf die Weide getrieben, laufen frei in Haus und Garten umher und werden auch zu Kampfspielen benutzt. Man hält sie wegen ihres angenehmen Gesanges in sehr engen, kegelförmigen Käfigen. In Griechenland und der Türkei glaubt man, dass sie einen Schutz gegen Zauberei bieten. Das Steinhuhn wird auch als Jagdwild angesehen.^[1]

Arten

• Chukarhuhn (A. chukar)
• Steinhuhn (A. graeca) – das Alpensteinhuhn ist eine Unterart des Steinhuhns
• Przewalskis Steinhuhn (A. magna)
• Rothuhn (A. rufa)
• Schwarzkopfsteinhuhn (A. melanocephala)
• Philbys Steinhuhn (A. philbyi)
• Felsenhuhn (A. barbara)

Literatur

• Ilse Haseder, Gerhard Stinglwagner: Knaurs Großes Jagdlexikon, Augsburg: Weltbild, 2000. ISBN 3-8289-1579-5

Einzelnachweise

1. ↑ Haseder S. 233

Alectoris chukar.

Кекилик (лат. Alectoris) – кыргоолдор тукумундагы илбээсин куш. Дене узундугу 35 смге, салмагы 400–700 граммга чейин жетет. Жону боз, боор жагы саргыч боз, капталдарында туурасынан кеткен кара сызыктары бар. Тумшугу, буттары кызыл. Кекилик бөксө тоо, адырлардын сейрек бадалдуу таштак беттеринде жашайт. Евразия, Кавказ, Борбордук Азия, Түндүк Казакстан, Алтай жана башка жерде кездешет. Кыргызстанда 2 түрү бар. Көмүскө жерге уялап, 24кө чейин жумуртка тууйт. 23–25 күн басып, балапан чыгарат. Өсүмдүк уругу, жалбырагы, бүчүрү жана майда курт-кумурскалар менен азыктанат. комитетин эти даамдуу, ага аңчылык кылынат.

Колдонулган адабияттар

• “Кыргызстан” улуттук энциклопедиясы: 4-том. Башкы редактору Асанов Ү. А. К 97. Б.: Мамлекеттик тил жана энциклопедия борбору, 2012. 832 бет, илл. ISBN 978 9967-14-104 -9

Dag käkiligi (latynça – Alectoris kakelik, rusça – каменная куропатка, iňlisçe – chukar partridge) —Towuklar otrýadynyň sülgünler maşgalasyna degişli guş. Ýelekleri gögümtil-goňur (kelle we ganat ýelekleri gyzgylt). Böwründe kese gara zolaklar bolýar. Çüňki we aýaklary gyzyl.

Agramy 350-den 700 g-a ýetýär. Käkilik günbatarda Alp daglaryndan, Balkan hem-de Sinaý ýarym adasyna, gündogarda Hytaýa hem-de Gimalaý daglaryna çenli ýaýrandyr. Türkmenistanda käkilik Balkan daglarynda, Köpetdagda, Bathyzda, Garabilde, Köýtendagda duş gelýär. Käkilige ýakyn bolan görnüşler Günorta Ýewropada, Demirgazyk Afrikada, Arabystan ýarym adasynda duş gelýär.

Käkilik dagyň gyrymsy agaçly gaýalarynda mesgen tutýar. Ol galyň gar ýaganda, dag etegine düşýär. Ýylda bir gezek köpelýär. Ýerde höwürtgeläp, 9-12 (kähalatlarda 14-17) ýumurtga guzlaýar. Ýumurtgany 23-25 günläp basýar. Käkilik ösümlik tohumy, ýaprak we mör-möjekler bilen iýmitlenýär. Käkilik aw guşy hasaplanýar. Köp awlanýanlygy sebäpli, onuň sany ýyl-ýyldan azalýar. Käkilik döwlet tarapyndan goralýar. Ony ýylyň belli bir möhletlerinde awlamaklyga rugsat edilýär.

Çeşme

Türkmen Sowet Ensiklopediýasy, Tom 5, sah. 112

Alectoris is a genus of partridges in the family Phasianidae, closely related to Old World quail (Coturnix and relatives), snowcocks (Tetraogallus), partridge-francolins (Pternistis), bush quail (Perdicula), and sand and see-see partridges (Ammoperdix). Members of the genus are known collectively as rock partridges (a name that also refers to one species in particular, Alectoris graeca). The genus name is derived from the Ancient Greek: αλέκτωρ, romanized: alektoris, meaning "chicken" or "farmyard fowl".^[1]

Their fossils date back to the early Pleistocene, with extant representatives in southern Europe, North Africa and Arabia, and across Asia in Pakistan to Tibet and western China.

Description

These are non-migratory birds of dry, open and often hilly country. They nest in a scantily lined ground scrape laying up to 20 eggs. They feed on a wide variety of seeds and vegetation. Ants are a very important source of nutrition for the birds as are pine nuts, juniper berries and lichens.

As is typical of many galliform birds, Alectoris partridges are relatively round-bodied and small-headed. They typically have a light brown or grey back, grey breast, buff belly, and barred flanks. Several species have a whitish throat with a black border. Their specialized flank coverts give them the appearance of being more rotund than they actually are. Their legs are red, with well-developed, ball-peen hammer-like spurs. When disturbed they run very rapidly, often uphill, taking to the wing if pressed. Their wings are long and fairly sharp, shaped rather like those of ptarmigan and spruce grouse, suggesting that the birds sustain themselves in flight over substantial distances to find food. This probably occurs most often during winter.

Introduced species and hybridisation

Some members of the genus, notably the chukar and red-legged partridge, have been introduced to many locations outside their natural range; there are now established populations of chukar in western North America, Hawaii, and the South Island of New Zealand, and of red-legged partridge in the United Kingdom, the Azores, Madeira, and the Canary Islands.

The chukar readily interbreeds with the red-legged partridge and rock partridge. The practice of breeding and releasing captive-bred chukar and hybrids between chukar and red-legged partridge has been banned in the United Kingdom, as it is a threat to red-legged partridge populations.^[2][3]

Species

The genus contains seven species:^[4]

A prehistoric species, A. peii, is known from China. Another one, A. baryosefi, has been described from Early Pleistocene fossils found at El-`Ubeidiya (Jordan valley), Israel.

See also

• Ring species

References

Alectoris estas genro de birdoj de la subfamilio de perdrikenoj en la familio de Fazanedoj kun membroj en suda Eŭropo, norda Afriko kaj Arabio, kaj tra Azio en Pakistano al Tibeto kaj okcidenta Ĉinio. Membroj de la genro, ĉefe la Ĉukaro kaj la Ruĝa perdriko, estis enmetitaj en Usono, Kanado, Novzelando kaj Havajo. En kelkaj landoj, kiaj Britio, estas komunaj hibridoj inter la du disvastigataj Enmetitaj specioj.

Tiuj estas nemigrantaj birdoj de seka, malferma kaj ofte monteca kamparo. La nesto fariĝas en fuŝe kovrita grundoskrapaĵo, kie la ino demetas ĝis 20 ovojn. Ili manĝas ampleksan varion de semoj kaj iome da insektoj.

Ili estas diketaj birdoj, tipe kun helbruna aŭ griza dorso, griza brusto kaj sablokolora ventro. La vizaĝo estas blanka aŭ blankeca kun malhela gorĝo. Ili havas ruĝecstriecajn flankojn kaj ruĝajn krurojn. Kaze de ĝenado, ili preferas kuri pli ol elflugi, sed se necese ili flugas mallongajn distancojn per rondoformaj flugiloj.

Specioj laŭ taksonomia ordo

• Genro Alectoris
  • Araba perdriko, Alectoris melanocephala
  • Ruĝecstria perdriko, Alectoris magna
  • Rokperdriko, Alectoris graeca
  • Ĉukaro, Alectoris chukar
  • Filbia perdriko, Alectoris philbyi
  • Berbera perdriko, Alectoris barbara
  • Ruĝa perdriko, Alectoris rufa

Oni konas prahistorian specioj, A. peii, el Ĉinio. Alia, A. baryosefi, estis priskribita el komenca Plejstoceno per fosilioj troviĝintaj ĉe El-Ubejdijo (Jordana valo), Israelo.

Referencoj

• Madge, Steve; McGowan, Philip J. K. & Kirwan, Guy M. (2002): Pheasants, partridges and grouse : a guide to the pheasants, partridges, quails, grouse, guineafowl, buttonquails and sandgrouse of the world. Helm Identification Guides, London. ISBN 0-7136-3966-0

Portalo pri Birdoj

Alectoris es un género de aves galliformes de la familia Phasianidae que incluye diversas especies de perdices del sur de Europa, norte de África, Arabia, y a través de Asia al Tíbet y el oeste de China. Este género se ha introducido en Norteamérica, Canadá, Nueva Zelanda, Hawái. En algunos países, como Gran Bretaña, los híbridos interespecíficos son comunes.

Son aves no migratorias de áreas con colinas. El nido en escarpas tiene veinte huevos. Comen semillas de muchas especies distintas y algunos insectos.

Perdiz roja, Alemania.

Bajo el nombre de perdices rojas, se engloba a diferentes especies de perdiz que tienen en común el poseer patas y picos de color rojo, pertenecientes al género Alectoris. De entre éstas cabe destacar: A. rufa, A. chucar, A. greca, A. bárbara, A. mana y A. malanocífera.

De todas las especies citadas, la Alectoris rufa es la más codiciada en el mundo cinegético por protagonizar lances espectaculares gracias a su rapidez en el vuelo, potente arrancada y dificultad para ser abatida. Se considera una especie autóctona de la península ibérica (España y Portugal), aunque diferentes subespecies propician su distribución por otras partes del continente europeo e islas.

La A. rufa mide unos 34 cm de longitud. Posee un plumaje pardorrojizo con la garganta blanca y rayas oscuras en la parte superior del pecho. Las patas y el pico son rojos. Vive en lugares pedregosos, terrenos secos y monte bajo de la península ibérica, islas Baleares, Francia (incluyendo Córcega), sur de Gran Bretaña y en algunos lugares de Italia. Es una especie cinegética muy apreciada, conocida como "La reina de la caza menor", por lo que se ha introducido en otras zonas fuera de los territorios mencionados.

Su hábitat ideal se sitúa en altitudes entre 600 y 800 msnm (aunque se puede encontrar entre 100 y 1.700 msnm), en zonas con pluviosidad entre 400 y 750 mm.

La alteración de su hábitat (agricultura agresiva, construcción de infraestructuras y urbanizacíones, pastoreo de zonas de cría, uso de pesticidas), la presión cinegética excesiva e incontrolada y la alteración genética por mezcla de poblaciones silvestres con otras perdices procedentes de granjas de dudosa calidad genética (hibridación con otras especies más "mansas"), hacen de la otrora abundante "perdiz roja" una especie vulnerable.

Especies

Se conocen siete especies de Alectoris:^[1]​

• Alectoris melanocephala - perdiz árabe
• Alectoris magna - perdiz magna
• Alectoris graeca - perdiz griega
• Alectoris chukar - perdiz chucar
• Alectoris philbyi - perdiz gorginegra
• Alectoris barbara - perdiz moruna
• Alectoris rufa - perdiz roja

Una especie prehistórica, Alectoris baryosefi, ha sido descrita de fósiles del Pleistoceno Temprano de Ubeidiya (valle del Jordán), Israel.

Véase también

• Intergradación
• Especie en anillo

Referencias

• Madge, Steve; McGowan, Philip J. K. & Kirwan, Guy M. (2002): Faisanes, perdices y grullas: guía de faisanes, perdices, codornices, grullas, gallinas de Guinea, buttonquails and sandgrouse del mundo. Christopher Helm, London. ISBN 0-7136-3966-0

Alectoris Galliformes ordenako eta Phasianidae familiako generoa da, eper izen herrikoi duten espezie batzuk barnean dituena. Bere kideak hegoaldeko Europan, iparraldeko Afrikan, Arabian eta Asian zehar -Tibet eta mendebaldeko Txinaraino- bizi dira.

Espezieak

• Eper burubeltz (Alectoris melanocephala)
• Alectoris magna
• Greziar eper (Alectoris graeca)
• Turkiar eper (Alectoris chukar)
• Alectoris philbyi
• Afrikar eper (Alectoris barbara)
• Eper gorri (Alectoris rufa)

Txinan A. peii espezie prehistorikoaren aztarnak topatu zituzten. El-Ubeidiyan, Jordan ibaiaren haranean, A. baryosefi Pleistozeno goiztiarren espeziearen aztarnak topatu zituzten.

Punapyyt (Alectoris) on aitokanojen heimoon kuuluva lintusuku.

Lajit

• Jemeninpyy (Alectoris philbyi)
• Kalliopyy (Alectoris barbara)
• Kivikkopyy (Alectoris graeca)
• Mustalakkipyy (Alectoris melanocephala)
• Punapyy (Alectoris rufa)
• Tiibetinpunapyy (Alectoris magna)
• Vuoripyy (Alectoris chukar)

Lähteet

Aiheesta muualla

• BirdLife Suomi ry: Maailman lintujen suomenkieliset nimet 2., uudistettu painos (2006)

Le genre Alectoris regroupe certaines espèces de perdrix. Il appartient à la famille des Phasianidae et à la sous-famille des Perdicinae.

Classification

D'après la classification de référence (version 6.1, 2016) du Congrès ornithologique international (ordre phylogénique) :

• Alectoris graeca – Perdrix bartavelle
• Alectoris chukar – Perdrix choukar
• Alectoris magna – Perdrix de Przewalski
• Alectoris philbyi – Perdrix de Philby
• Alectoris barbara – Perdrix gambra
• Alectoris rufa – Perdrix rouge
• Alectoris melanocephala – Perdrix à tête noire

Perdiz chucar (Alectoris chukar).

Perdiz grega (Alectoris graeca).

Alectoris é un xénero aves da orde dos galiformes, familia dos fasiánidos e subfamilia dos perdicinos, que se distribúen polo sur de Europa, norte de África, Arabia e Asia ata o Tibet e o leste da China.

Especies deste xénero foron introducidas en Norteamérica, Nova Zelandia e Hawaii.

Características

Son aves non migratorias que habitan montes e lombeiros. Chocan ata 20 ovos nos seus niños e aliméntanse principalmente de sementes e dalgúns insectos.

Taxonomía

Descrición

O xénero foi descrito en 1829 polo naturalista alemán Johann Jakob Kaup.^[1]

Etimoloxía

O nome científico Alectoris deriva do grego antigo ἀλέκτωρ -ορος aléktōr, -oros, 'galo'.^[2]

Especies

Na actualidade, segundo o Sistema Integrado de Información Taxonómica, recoñécense, dentro do xenero as sete especies seguintes:^[1]

• Alectoris barbara (Bonnaterre, 1792)
• Alectoris chukar (J. E. Gray, 1830)
• Alectoris graeca (Meisner, 1804)
• Alectoris magna (Prjevalsky, 1876)
• Alectoris melanocephala (Ruppell, 1835)
• Alectoris philbyi Lowe, 1934
• Alectoris rufa (Linnaeus, 1758)

A perdiz común

Das especies mencionadas, a 'perdiz común',^[3] ou 'perdiz rubia',^[4] Alectoris rufa, é a máis codiciada no mundo cinexético pola súa rapidez de vo e dificultade para ser abatida. Considérase a raíña da caza menor polo que foi introducida noutros lugares fóra da súa área de distribución orixinal. Considérase unha especie autóctona da península Ibérica, aínda que outras subespecies distribúense por outros lugares e illas do continente europeo.

A perdiz común mide uns 34 cm de lonxitude. Posúe plumas pardovermellas coa gorxa branca e franxas escuras na parte superior do peito. As patas e o peteiro son vermellos. Viven en lugares rochosos, terreos secos e monte baixo de España, Portugal, Francia, sur do Reino Unido, Illas Baleares, Córsega e nalgúns lugares de Italia.

A alteración do seu hábitat pola construción de infraestruturas e actividades humanas, a presión cinexética excesiva e incontrolada e a alteración xenética pola mestura de especies entre as poboacións silvestres con perdices de granxa máis "mansas", convertérona nunha especie vulnerable.

Dentro esta especie recoñecense as seguintes subespecies:

• A. rufa hispánica (noroeste peninsular)
• A. r. intercedens (leste e sur peninsular)
• A. r. australis (Canarias)
• A. r. laubmani (Baleares)
• A. r. rufa (Francia)
• A. r. madereinsis (Madeira)
• A. r. corsa (Córsega)

Notas

Véxase tamén

Bibliografía

• Madge, Steve; McGowan, Philip J. K. & Kirwan, Guy M. (2002): Pheasants, partidges and grouse: a guide to the pheasants, partridges, quails, grouse, guineafowl, buttonquails and sandgrouse of the world. Londres: Christopher Helm. ISBN 0-7136-3966-0.

Outros artigos

• Fasiánidos
• Perdicinos

Alectoris è un genere di pernici con rappresentanti in Europa meridionale, Africa settentrionale, Arabia e, attraverso l'Asia, fino al Tibet e alla Cina occidentale. Alcuni membri del genere, specialmente il chukar e la pernice rossa, sono stati introdotti in Stati Uniti, Canada, Nuova Zelanda e Hawaii. In alcuni Paesi, come la Gran Bretagna, sono comuni anche gli ibridi tra queste due specie.

Sono uccelli non migratori e prediligono ambienti asciutti, con terreni secchi e ben drenati, tanto che nelle zone di campagna coltivata frequentano tipicamente i vigneti. Depongono fino a 20 uova in un nido posto in una depressione del terreno. Si nutrono di una grande varietà di semi e di alcuni insetti.

Le caratteristiche fisiche che le distinguono dagli altri generi di Perdicinae sono becco e tarsi color rosso corallo e un caratteristico pattern del piumaggio dei fianchi, che presenta barrature alternate bianche, nere e rosse, con combinazioni ed estensioni diverse a seconda della specie. Il resto del piumaggio varia da specie a specie, ma presenta sempre tinte molto mimetiche.

I maschi possiedono sulla parte posteriore del tarso uno sperone vestigiale, simile a una grossa e piatta verruca. Quando vengono disturbati, questi uccelli preferiscono correre piuttosto che involarsi, ma se necessario possono volare per una breve distanza, con le loro ali arrotondate.

Specie in ordine tassonomico

• Alectoris melanocephala (Rüppell, 1835) - pernice araba
• Alectoris magna (Przewalski, 1876) - pernice di Przevalski
• Alectoris graeca (Meisner, 1804) - coturnice
• Alectoris chukar (Gray, 1830) - chukar
• Alectoris philbyi Lowe, 1934 - pernice di Philby
• Alectoris barbara (Bonnaterre, 1791) - pernice sarda
• Alectoris rufa (Linnaeus, 1758) - pernice rossa

Questo genere comprende anche due specie fossili:

• †A. peli, specie preistorica ritrovata in Cina.
• †A. baryosefi, specie fossile risalente al Pleistocene inferiore, ritrovata a Ubeidiya (valle del Giordano), Israele.

Bibliografia

• Madge, Steve; McGowan, Philip J. K. & Kirwan, Guy M. (2002): Pheasants, partidges and grouse: a guide to the pheasants, partridges, quails, grouse, guineafowl, buttonquails and sandgrouse of the world. Christopher Helm, London. ISBN 0-7136-3966-0

Keklikai (lot. Alectoris, vok. Steinhühner) – fazaninių (Phasianidae) šeimos paukščių gentis.

Paplitę Pietų Europoje, Šiaurės Afrikoje, Arabijoje, taip pat Azijoje iki Tibeto ir Vakarų Kinijos.

Dėtyje 20 kiaušinių. Minta įvairiomis sėklomis ir kai kuriais vabzdžiais.

Rūšys

• Juodagalvis keklikas (Alectoris melanocephala)
• Didysis keklikas (Alectoris magna)
• Akmeninis keklikas (Alectoris graeca)
• Kalninis keklikas (Alectoris chukar)
• Filbio keklikas (Alectoris philbyi)
• Barzdotasis keklikas (Alectoris barbara)
• Raudonkojis keklikas (Alectoris rufa)

• Akmeninis keklikas (Alectoris graeca)

• Juodagalvis keklikas (Alectoris melanocephala)

• Raudonkojis keklikas (Alectoris rufa)

Alectoris is een geslacht van vogels uit de familie fazantachtigen (Phasianidae). De leden van deze familie worden steenpatrijzen genoemd, omdat de meeste van deze patrijzen op kale, rotsachtige grond voorkomen.

Soorten

Het geslacht kent de volgende soorten:^[1]

• Alectoris barbara (Barbarijse patrijs)
• Alectoris chukar (Aziatische steenpatrijs)
• Alectoris graeca (Europese steenpatrijs)
• Alectoris magna (Chinese steenpatrijs)
• Alectoris melanocephala (Arabische steenpatrijs)
• Alectoris philbyi (Philby's steenpatrijs)
• Alectoris rufa (Rode patrijs)

Alectoris – rodzaj ptaka z podrodziny bażantów (Phasianinae) w rodzinie kurowatych (Phasianidae).

Zasięg występowania

Rodzaj obejmuje gatunki występujące w Eurazji i północnej Afryce^[13].

Morfologia

Długość ciała 32–49 cm, rozpiętość skrzydeł 46–53 cm; masa ciała samców 445–850 g, samic 376–720 g^[14].

Systematyka

Etymologia

• Alectoris (Alectornis): gr. αλεκτορις alektoris, αλεκτοριδος alektoridos „kura”, od αλεκτωρ alektōr, αλεκτορος alektoros „kogucik”^[15].
• Caccabis: gr. κακκαβις kakkabis, κακκαβιδος kakkabidos „kuropatwa”^[16]. Gatunek typowy: Perdix saxatilis Bechstein, 1805^[a].
• Rufipes: łac. rufus „czerwony, rudy”; pes, pedis „stopa”, od gGr. πους pous, ποδος podos „stopa”^[17]. Gatunek typowy: Rufipes vulgaris S.D.W., 1835 (= Tetrao rufus Linneaus, 1758).
• Erythropus: gr. ερυθροπους eruthropous, ερυθροποδος euthropodos „czerwonostopy”, od ερυθρος eruthros „czerwony”; πους pous, ποδος podos „stopa”^[18]. Gatunek typowy: Tetrao rufus Linneaus, 1758.
• Chacura: nazwa Chukor oznaczająca w hindi góropatwę azjatycką^[19]. Gatunek typowy: Perdix chukar J.E. Gray, 1830.
• Pyctes: gr. πυκτης puktēs „bokser, wojownik”^[20]. Gatunek typowy: Gatunek typowy: Perdix chukar J.E. Gray, 1830.
• Palaeocryptonyx: gr. παλαιος palaios „stary, starożytny”; genus Cryptonyx Temminck, 1815 (bezszpon)^[21]. Gatunek typowy: †Palaeocryptonyx donnezani Depéret, 1892.
• Pliogallus: gr. πλειων pleiōn „większy, jeszcze”, forma wyższa od πολυς polus „dużo”; rodzaj Gallus Linaneus, 1758 (kur)^[22]. Gatunek typowy: †Ammoperdix coturnoides Tugarinov, 1940.
• Plioperdix: gr. πλειων pleiōn „większy, jeszcze”, forma wyższa od πολυς polus „dużo”; rodzaj Perdix Brisson, 1760 (kuropatwa)^[23]. Nowa nazwa dla Pliogallus Tugarinov, 1940.
• Proalector: gr. προ pro „blisko”; αλεκτωρ alektōr, αλεκτορος alektoros „kogucik”^[24]. Gatunek typowy: †Palaeortyx miocaena Gaillard, 1938 (= †Palaeortyx edwardsi Depéret, 1887).
• Lambrechtia: Kálmán Lambrecht (1889–1936), węgierski paleontolog, ornitolog i etnograf^[25]. Gatunek typowy: †Francolinus (Lambrechtia) minor Jánossy, 1974 (= †Palaeortyx edwardsi Depéret, 1887).
• Chauvireria: Cécile Mourer-Chauviré (ur. 1939), francuska paleontolożka^[26]. Gatunek typowy: †Chauvireria balcanica Boev, 19897.

Podział systematyczny

Do rodzaju należą następujące gatunki^[27]:

• Alectoris graeca – góropatwa skalna
• Alectoris chukar – góropatwa azjatycka
• Alectoris magna – góropatwa chińska
• Alectoris philbyi – góropatwa czarnogardła
• Alectoris barbara – góropatwa berberyjska
• Alectoris rufa – góropatwa czerwona
• Alectoris melanocephala – góropatwa arabska

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

1. J.J. Kaup: Skizzirte Entwickelungs-Geschichte und natürliches System der europäischen Thierwelt: Erster Theil welcher die Vogelsäugethiere und Vögel nebst Andeutung der Entstehung der letzteren aus Amphibien enthält. Darmstatd: In commission bei Carl Wilhelm Leske, 1829, s. 1–203. (niem.)
2. J.A. Jobling: Key to Scientific Names in Ornithology. W: J. del Hoyo, A. Elliott, J. Sargatal, D.A. Christie & E. de Juana (red.): Handbook of the Birds of the World Alive. Barcelona: Lynx Edicions, 2018. [dostęp 2018-09-07]. (ang.)

Alectoris é um género de aves da família Phasianidae.

Espécies

• Alectoris barbara, Perdiz-mourisca, Perdiz-moura
• Alectoris chukar, Perdiz-chucar
• Alectoris graeca, Perdiz-grega
• Alectoris magna, Perdiz-magna
• Alectoris melanocephala, Perdiz-árabe
• Alectoris philbyi, Perdiz-de-papo-preto
• Alectoris rufa, Perdiz-vermelha

Genul Alectoris este un gen de păsări din familia fazianidelor (Phasianidae), subfamilia perdicinelor (Perdicinae) care include 7 specii de potârnichi.

Specii

1. Alectoris barbara - Potârnichea berberă, Potârnichea Sarda, Potârnichea de stâncă mediteraneană
2. Alectoris chukar - Potârnichea Chukar, Potârnichea orientală
3. Alectoris graeca - Potârnichea de stâncă
4. Alectoris magna - Potârnichea lui Przevalski
5. Alectoris melanocephala - Potârnichea cu cap negru
6. Alectoris philbyi - Potârnichea lui Philby
7. Alectoris rufa - Potârnichea cu picioare roșii

În România se găsește numai o singură specie - Potârnichea de stâncă (Alectoris graeca)

Alectoris är ett släkte med fasanfåglar.^[1]

Utbredning och levnadssätt

Släktets utbredning och de olika arternas utbredningsområden.

Arterna i släkter förekommer i södra Europa, norra Afrika, Arabiska halvön, och i Asien från Pakistan till Tibet och västra Kina. Några arter, speciellt berghöna och rödhöna, har introducerats till USA, Kanada, Nya Zeeland och Hawaii. I vissa länder, exempelvis i Storbritannien, är det vanligt med hybrider mellan dessa båda introducerade arter.

Släktets arter är stannfåglar som lever i torra, öppna, ofta kuperade områden. Boet är en slarvig fodrad uppskrapad grop i marken och de kan lägga upp till 20 ägg per kull. De lever av en mängd olika frön och även insekter. När de blir störda tenderar de att springa i säkerhet istället för att flyga.

Utseende

Arterna inom släktet har en rund kroppsform och korta rundade vingar. De har ljusbrun eller grå rygg, grått bröst och ljust sandfärgad buk. Ansiktet är vitt eller vitaktigt, som nedtill inramas av en bred svart eller mörkbrun bård. Bården bildar upptill ett brett tygelstreck. Kroppssidorna är streckade i rödbruna toner och de har rödaktiga ben.

Arter i släktet

Alectoris består av sju nu levande arter:

• Stenhöna (Alectoris graeca)
• Berghöna (Alectoris chukar)
• Svartstrupig berghöna (Alectoris philbyi)
• Lössbergshöna (Alectoris magna)
• Rödhöna (Alectoris rufa)
• Arabisk rödhöna (Alectoris melanocephala)
• Klipphöna (Alectoris barbara)

En förhistorisk art, A. peii, är känd från Kina. En annan, A. baryosefi, har beskrivits utifrån fossil från tidig pleistocene funna vid El-`Ubeidiya, Jordandalen i Israel.^[2]

Referenser

Artikeln bygger på en översättning från engelskspråkiga wikipedias artikel Alectoris, läst 2012-09-19

Noter

1. ^ Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2016) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2016 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2016-08-11
2. ^ Ardeola (1991) vol.51

Källor

• Madge, Steve; McGowan, Philip J. K. & Kirwan, Guy M. (2002): Pheasants, partridges and grouse : a guide to the pheasants, partridges, quails, grouse, guineafowl, buttonquails and sandgrouse of the world. Helm Identification Guides, London. ISBN 0-7136-3966-0

Metne bakınız.

Alectoris, Güney Avrupa, Kuzey Afrika ve Arabistan Yarımadası'dan Asya boyunca Tibet ve Batı Çin'e kadar yayılan, sülüngiller (Phasianidae) familyasından keklik adı verilen grubun içinde bir kuş cinsidir. Bu cinsin bazı türleri ve özellikle kınalı keklik ile kırmızı ayaklı keklik Amerika Birleşik Devletleri, Kanada, Yeni Zelanda ve Hawaii'ye de getirilmiştir. Büyük Britanya gibi bazı ülkelerde de yaygın olarak bulunan iki türün melezleri de bulunur.

Göç etmeyen bu kuşlar kuru iklime sahip açıklık ve sıklıkla da tepelik alanlarda yaşar. Yere yapılan yuvalarda yirmiye yakın yumurta yumurtlarlar. Çeşitli tohumlarla ve bazı böceklerle beslenirler.

Bu tombul kuşların sırtları açık kahverengi ya da gri, göğüsleri gri ve karınları açık sarıdır. Boyunları beyaz ya da koyu boyunlu beyazımsı olur. Yanları pas renginde çizgili olur ve bacakları kırmızıdır. Rahatsız edildiklerinde uçmaktansa koşarak kaçmayı tercih ederler ancak gerekli olduğunda yuvarlak kanatlarıyla kısa mesafeleri uçarak alabilirler.

Türler

• Arap kekliği (Alectoris melanocephala)
• Kolyeli keklik (Alectoris magna)
• Kaya kekliği (Alectoris graeca)
  • Alectoris graeca whitakeri
  • Alectoris graeca saxatalis
  • Alectoris graeca graeca
• Kınalı keklik (Alectoris chukar)
  • Alectoris chukar chukar
  • Alectoris chukar cypriotes
  • Alectoris chukar sinaica
  • Alectoris chukar werae
  • Alectoris chukar koroviakovi
  • Alectoris chukar subpallida
  • Alectoris chukar falki
  • Alectoris chukar dzungarica
  • Alectoris chukar pallescens
  • Alectoris chukar pallida
  • Alectoris chukar fallax
  • Alectoris chukar pubescens
  • Alectoris chukar potanini
• Yemen kekliği (Alectoris philbyi)
• Berberi kekliği (Alectoris barbara)
• Kızıl ayaklı keklik (Alectoris rufa)
  • Alectoris rufa hispanica
  • Alectoris rufa intercedens

İsrail'de Ürdün Vadisi'nde Übediyye'de bulunan ve Erken Pleistosen döneme ait fosillere bakarak tarihöncesi Alectoris baryosefi türü de tanımlanmıştır.

Dış bağlantılar

Кеклик (Alectoris) — рід куріпок, поширений в Південній Європі, Північній Африці, на Аравійському півострові та в Азії від Пакистану до Тибету і Китаю.

Деякі прадставники роду, такі як азійський і червононогий кеклики, були інтродуковані в США, Канаді, Новій Зеландії і на Гаваях, у деяких районах поширені гібриди між цими видами. В 60-х роках XX ст. кеклик азійський (Alectoris chukar) був успішно інтрудукований в Криму для потреб мисливського господарства.

Це осілі птахи, що мещкають у сухій бугристій місцевості. Гніздо створюється на землі, у кладці до 20 яєць. Харчуються ці птахи насінням та комахами. За забарвленням прахи сірі або світло-коричневі. Обличчя біле або бежеве, з темним горлом. Боки смугасті, ногі зазвичай червоні. Зазчиай уникають хижаків бігом, а не польотом, хоча здатні й літати на короткі відстані.

Джерела

• Кеклик — гірська куріпка

Alectoris là một chi chim trong họ Phasianidae.^[1]

Các loài

Hình ảnh

Chú thích

Tham khảo

Bài viết Bộ Gà này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.

• x
• t
• s

石鸡属（Alectoris），是鸟纲鸡形目雉科的一个属。石鸡属鸟类分布于北非、欧洲中南部、中亚、中国北部。石鸡属鸟类以石鸡分部最为广泛，遍布欧亚大陆；其余几种则分布地区狭窄。大石鸡是中国特有鸟种。^[1]

下属种

石鸡属现有7个种。

• 黑脸石鸡或叫菲利比石鸡（Alectoris philbyi）
• 阿拉伯石鸡（Alectoris melanocephala）
• 石鸡（Alectoris chukar）
• 大石鸡（Alectoris magna）
• 欧石鸡（Alectoris graeca）
• 红腿石鸡（Alectoris rufa）
• 北非石鸡（Alectoris barbara）

参考文献