Anas Linnaeus 1758

Anas is 'n genus van die familie van eendvoëls (Anatidae). Die genus omvat 47 spesies.^[1]

Spesies

• Anas acuta - (Pylsterteend)
• Anas albogularis
• Anas americana
• Anas andium
• Anas aucklandica
• Anas bahamensis
• Anas bernieri
• Anas capensis - (Teeleend)
• Anas carolinensis
• Anas castanea
• Anas chlorotis
• Anas clypeata - (Europese slopeend)
• Anas crecca
• Anas cyanoptera
• Anas diazi
• Anas discors
• Anas eatoni - (Eaton se pylsterteend)
• Anas erythrorhyncha - (Rooibekeend)
• Anas falcata
• Anas flavirostris
• Anas formosa
• Anas fulvigula
• Anas georgica
• Anas gibberifrons
• Anas gracilis
• Anas hottentota - (Gevlekte eend)
• Anas laysanensis
• Anas luzonica
• † Anas marecula - sedert 1793 nie weer gesien nie.
• Anas melleri
• Anas nesiotis
• Anas penelope
• Anas platalea
• Anas platyrhynchos - (Groenkopeend)
• Anas poecilorhyncha
• Anas puna
• Anas querquedula - (Somereend)
• Anas rhynchotis
• Anas rubripes
• Anas sibilatrix
• Anas smithii - (Kaapse slopeend)
• Anas sparsa - (Swarteend)
• Anas strepera
• Anas superciliosa
• † Anas theodori - sedert 1696 nie weer gesien nie.
• Anas undulata (Geelbekeend)
• Anas versicolor
• Anas wyvilliana
• Anas zonorhyncha

Sien ook

Wikispecies het meer inligting oor: Anas

• Alfabetiese lys van Suid-Afrikaanse voëls
• Lys van Suid-Afrikaanse voëls (Groepeer)
• Lys van Suider-Afrikaanse voëls volgens wetenskaplike name

Verwysings

Hierdie artikel is ’n saadjie. Voel vry om Wikipedia te help deur dit uit te brei.

Çay ördəyi (lat. Anas) - ördəklər fəsiləsinə aid heyvan cinsi.

Növləri

Mənbə

Anas a zo ur genad e rummatadur an evned, krouet e 1758 gant an naturour svedat Carl von Linné (1707-1778).

Spesadoù hag an isspesadoù anezhe^[1]

Seizh spesad evned-dour ha tregont a ya d'ober ar genad hiziv an deiz :

• an houad lostek (Anas acuta),
• Anas albogularis,
• an houad Jansen (Anas americana),
• Anas andium
  • A. a. altipetens hag A. a. andium,
• Anas aucklandica,
• Anas bahamensis
  • A. b. bahamensis, A. b. galapagensis hag A. b. rubrirostris,
• Anas bernieri,
• kragell ar C'hab (Anas capensis),
• Anas carolinensis,
• Anas castanea,
• Anas chlorotis,
• ar c'hrag-goañv (Anas crecca)
  • A. c. crecca hag A. c. nimia,
• Anas diazi,
• Anas eatoni
  • A. e. drygalskii hag A. e. eatoni,
• Anas erythrorhyncha,
• Anas falcata,
• Anas flavirostris
  • A. f. flavirostris hag A. f. oxyptera,
• ar gragell-Azia (Anas formosa),
• Anas fulvigula
  • A. f. fulvigula hag A. f. maculosa,
• Anas georgica
  • A. g. georgica, A. g. niceforoi (†) hag A. g. spinicauda,
• Anas gibberifrons,
• Anas gracilis
  • A. g. gracilis hag A. g. remissa (†),
• Anas laysanensis,
• Anas luzonica,
• (††) Anas marecula (aet da get),
• an houad Meller (Anas melleri),
• Anas nesiotis,
• an houad penn ruz (Anas penelope),
• an houad-korz (Anas platyrhynchos)
  • A. p. conboschas hag A. p. platyrhynchos,
• Anas poecilorhyncha
  • A. p. haringtoni hag A. p. poecilorhyncha,
• Anas rubripes,
• Anas sibilatrix,
• Anas sparsa
  • A. s. leucostigma hag A. s. sparsa,
• an houad louet (Anas strepera)
  • A. s. couesi (†) hag A. s. strepera,
• Anas superciliosa
  • A. s. pelewensis hag A. s. superciliosa,
• (††) Anas theodori (aet da get),
• Anas undulata
  • A. u. ruppelli hag A. u. undulata,
• Anas wyvilliana,
• Anas zonorhyncha.

Notennoù ha daveennoù

Muioc'h a restroù diwar-benn

Anas

a vo kavet e Wikimedia Commons.

Anas és un gènere d'ànecs de superfície o anatins (Anatinae). De vegades s'han classificat en una sèrie de subgèneres que algunes autoritats consideren autèntics gèneres.

Sistemàtica

La filogènia d'aquest gènere és una de les més confuses de totes les aus. La investigació es veu dificultada pel fet que la separació dels dos principals grups d'Anas (el del collverd i el dels xarxets) va ocórrer en una època molt propera, cap al final del Plistocè mitjà. A més, la freqüent hibridació pot haver jugat un paper important en l'evolució d'Anas, ja que es produeixen híbrids amb capacitat reproductiva, no soles entre individus del mateix subgènere, sinó entre subgèneres diferents. Això fa difícil establir les relacions entre espècies mitjançant l'estudi de seqüències d'ADNmt.

Espècies

La següent classificació en subgèneres, està basada en dades morfològics,^[1] moleculars^[2] i del comportament.^[3]
Més recentment, aquest gènere ha estat separat en quatre: Sibirionetta (Boetticher, 1929) ), Spatula (Boie 1822), Mareca (Stephens), 1824 i Anas (sensu stricto); arran els treballs de Gonzalez et al. 2009^[4]

• Subgènere Sibirionetta (considerat avui un gènere).
  • Xarxet del Baikal (Anas formosa) o (Sibirionetta formosa).
• Subgènere Querquedula (avui inclòs en el gènere Spatula)
  • Xarrasclet (Anas querquedula) o (Spatula querquedula).
• Subgènere Punanetta (avui inclòs en el gènere Spatula)
  • Xarxet encaputxat (Anas versicolor) o (Spatula versicolor).
  • Xarxet de la puna (Anas puna) o (Spatula puna).
  • Xarxet hotentot (Anas hottentota) o (Spatula hottentota).
• Subgènere Spatula (considerat avui un gènere)
  • Xarxet alablau (Anas discors) o (Spatula discors).
  • Xarxet canyella (Anas cyanoptera) o (Spatula cyanoptera).
  • Ànec cullerot sud-americà (Anas platalea) o (Spatula platalea).
  • Ànec cullerot sud-africà (Anas smithii) o (Spatula smithii).
  • Ànec cullerot australià (Anas rhynchotis) o (Spatula rhynchotis).
  • Ànec cullerot comú (Anas clypeata) o (Spatula clypeata).

Xarxet del Baikal mascle (Anas formosa)

• Subgènere Mareca (considerat avui un gènere)
  • Ànec xiulador eurasiàtic (Anas penelope) o (Mareca penelope).
  • Ànec xiulador nord-americà (Anas americana) o (Mareca americana).
  • Ànec xiulador sud-americà (Anas sibilatrix) o (Mareca sibilatrix).
• Subgènere Chaulelasmus
  • Ànec griset (Anas strepera) o (Mareca strepera).
• Subgènere Eunetta
  • Xarxet falçat (Anas falcata) o (Mareca falcata)
• Subgènere Dafila
  • Ànec cuallarg (Anas acuta).
  • Ànec d'Eaton (Anas eatoni).
  • Ànec cuapunxegut (Anas georgica).
  • Ànec de les Bahames (Anas bahamensis).
  • Ànec becvermell (Anas erythrorhyncha).
  • Xarxet del Cap (Anas capensis).

Mascle d'ànec xiulador americà, Anas americana

• Subgènere Nettion
  • Xarxet de Madagascar (Anas bernieri).
  • Xarxet de les Andaman (Anas albogularis).
  • Xarxet de front boterut (Anas gibberifrons).
  • Xarxet gris (Anas gracilis).
  • Xarxet castany (Anas castanea).
  • Xarxet comú (Anas crecca).
  • Xarxet becgroc (Anas flavirostris).
  • Xarxet andí (Anas andium).
  • Xarxet de les Auckland (Anas aucklandica).
  • Xarxet de Nova Zelanda (Anas chlorotis).
  • Xarxet de l'illa de Campbell (Anas nesiotis).
• Subgènere Melananas
  • Ànec negre africà (Anas sparsa).

Ànec becpintat, (Anas poecilorhyncha)

• Subgènere Anas
  • Ànec de Meller (Anas melleri)
  • Ànec becgroc (Anas undulata).
  • Ànec bru (Anas fulvigula).
  • Ànec negrós (Anas rubripes).
  • Ànec de les Hawaii (Anas wyvilliana).
  • Ànec de les Filipines (Anas luzonica).
  • Ànec de Laysan (Anas laysanensis).
  • Ànec cellut (Anas superciliosa).
  • Ànec collverd (Anas platyrhynchos).
  • Ànec becpintat de l'Índia (Anas poecilorhyncha).
  • Ànec becpintat de la Xina (Anas zonorhyncha).

S'han descrit també dues espècies extintes en època històrica:

• ànec de l'illa d'Amsterdam (Anas marecula).
• ànec de l'illa de Maurici (Anas theodori).

Referències

Anas (kachna) je rod vrubozobých ptáků z čeledi kachnovitých. Obsahuje kolem 50 druhů, je proto rozdělován na podrody, z nichž některé mají i svůj český název používaný místo rodového názvu (např. lžičák, hvízdák apod.). Systém je však ještě složitější, např. Livezey^[1] rod rozdělil na mnoho podrodů a infrarodů, hvízdáky však řadí jako rod (Mareca) mimo ostatní kachny (Anas) jako jejich sesterskou skupinu společně tvořící nadrod Anas. Novější práce^[2] zařazuje hvízdáky hluboko do rodu Anas, ale zase v ní nevychází rod Anas jako monofyletický, podle jejích výsledků by do něj měla patřit i husice (kachyně) parníková a kachnička amazonská (Amazonetta brasiliensis), jediný zástupce rodu Amazonetta. Čírky tvoří několik relativně vzdálených skupin, jedna z nich zahrnuje i parafyletické lžičáky a jiná zase hvízdáky, kteří jsou ale pravděpodobně monofyletiční. Monofyletické by mohly být i ostralky.

Druhy

• podrod Anas – sesterská skupina kachny temné Anas sparsa
  • kachna divoká (Anas platyrhynchos) Linné, 1758
  • kachna filipínská (Anas luzonica) Fraser, 1839
  • kachna madagaskarská (Anas melleri) Sclater, 1864
  • kachna proužkovaná (Anas superciliosa) Gmelin, 1789
  • kachna skvrnozobá (Anas poecilorhyncha) Forster, 1781
  • kachna žlutozobá (Anas undulata) DuBois, 1837
  • kachny často řazené jako poddruh kachny divoké:
    • Anas diazi
    • Anas fulvigula
    • kachna havajská (Anas wyvilliana) Sclater, 1878
    • kachna laysanská (Anas laysanensis) Rothschild, 1892
    • kachna tmavá (Anas rubripes) Brewster, 1902
  • Anas zonorhyncha – často řazená jako poddruh někdy kachny proužkované Anas superciliosa, někdy kachny skvrnozobé Anas poecilorhyncha
• podrod Melananas – sesterský podrodu Anas, někdy řazený přímo do něj
  • kachna temná (Anas sparsa) Eyton, 1838
• podrod ostralka (Dafila) – sesterským druhem této skupiny by mohla být čírka popelavá Anas capensis někdy řazená přímo do ní
  • ostralka bělolící (Anas bahamensis) Linné, 1758
  • ostralka kerguelenská (Anas eatoni) (Sharpe, 1875)
  • ostralka rudozobá (Anas erythrorhyncha) Gmelin, 1789
  • ostralka štíhlá (Anas acuta) Linné, 1758
  • ostralka žlutozobá (Anas georgica) Gmelin, 1789
• podrod hvízdák (Mareca) – sesterskou skupinou je pravděpodobně dvojice kopřivka obecná (Anas strepera) a čírka srpoperá (Anas falcata)
  • hvízdák americký = šedohlavý (Anas americana) Gmelin, 1789
  • hvízdák eurasijský (Anas penelope) Linné, 1758
  • hvízdák stejnobarvý (Anas sibilatrix) Poeppig, 1829
• podrod kopřivka (Chaulelasmus) – sesterský čírky srpoperé Anas falcata
  • kopřivka obecná (Anas strepera) Linné, 1758
• podrod Eunetta – sesterský kopřivce Anas strepera
  • čírka srpoperá (Anas falcata) Georgi, 1775
• podrod čírka (Nettion) – pravděpodobně parafyletická skupina
  • čírka černoskvrnná (Anas bernieri) (Hartlaub, 1860)
  • čírka australasijská (Anas gibberifrons) S. Müller, 1842
  • Anas gracilis – často řazená jako poddruh čírky australoasijské Anas gibberifrons
  • čírka kaštanová (Anas castanea) (Eyton, 1838)
  • čírka obecná (Anas crecca) Linné, 1758
  • čírka karolinská (Anas carolinensis) Gmelin, 1789 – často jako poddruh čírky obecné Anas crecca
  • čírka kropenatá (Anas flavirostris) Vieillot, 1816
  • čírka hnědá (Anas aucklandica) (Gray, 1844)
  • čírka novozélandská (Anas chlorotis) Gray, 1845 – často jako poddruh čírky hnědé Anas aucklandica
  • čírka campbellská (Anas nesiotis) (Fleming, 1935) – často jako poddruh čírky hnědé Anas aucklandica

Do podrodu Nettion jsou také někdy řazené čírka popelavá Anas capensis a čírka sibiřská Anas formosa, i když je jasné, že patří jinam

• podrod Querquedula – sesterský k podrodu Punanetta, někdy řazen přímo do něho
  • čírka modrá (Anas querquedula) Linné, 1758
• podrod Punanetta – sesterský k Querquedula
  • čírka modrozobá (Anas versicolor) Vieillot, 1816
  • čírka hottentotská (Anas hottentota) (Eyton, 1838)
  • Anas puna – často řazena jako poddruh čírky modrozobé Anas versicolor
• podrod lžičák (Spatula) – sesterský ke skupině podrodů Querquedula a Punanetta
  • lžičák bělolící = australský (Anas rhynchotis) Latham, 1801
  • lžičák kapský (Anas smithi) (Hartert, 1891)
  • lžičák pestrý (Anas clypeata) Linné, 1758
  • lžičák tečkovaný (Anas platalea) Vieillot, 1816
  • čírka chilská = skořicová (Anas cyanoptera) Vieillot, 1816
  • čírka modrokřídlá (Anas discors) Linné, 1766
• podrod Speculanas – někdy jako samostatný rod
  • kachna bronzovokřídlá (Anas specularis) King, 1828
• podrod Salvadorina – někdy jako samostatný rod
  • kachna krahujková (Anas waigiuensis) (Rothschild et Hartert, 1894)
• podrod Lophonetta – někdy jako samostatný rod
  • kachna vlasatá (Anas specularioides) King, 1828

Druhy ostralka bělolící Anas bahamensis a ostralka rudozobá Anas erythrorhyncha z podrodu Dafila jsou někdy řazené zvlášť do podrodu Poecilonetta.
Druh Anas gracilis z podrodu Nettion je někdy řazen do zvláštního podrodu Virago.
Druhy čírka kaštanová Anas castanea a čírka hnědá Anas aucklandica z podrodu Nettion jsou někdy řazeny do zvláštního podrodu Neonetta.

Poznámky

• Obrázky, zvuky či videa k tématu Anas ve Wikimedia Commons

1. ↑ Livezey, B. C., 1991: A Phylogenetic Analysis and Classification of Recent Dabbling Ducks (Tribe Anatini) Based on Comparative Morphology, Auk 108 (3): 471-507
2. ↑ Johnson, K. P., Sorenson, M. D., 1999: Phylogeny and biogeography of dabbling ducks (genus: Anas): a comparison of molecular and morphological evidence, Auk 116 (3): 792-805

Anas er en slægt af fugle blandt de ægte ænder. Slægtens omkring 47 arter er tilsammen udbredt over hele Jorden og de udgør hovedparten af alle svømmeænder.

På baggrund af fylogenetiske undersøgelser er det foreslået, at en mindre del af arterne i slægten Anas henføres til andre slægter. Eksemplevis foreslås det at placere skeand sammen med fem andre arter i slægten Spatula og at placere atlingand i sin egen slægt, Querquedula.^[1]

Arter

Nogle af de cirka 47 arter i slægten Anas:

• Pibeand, Anas penelope
• Amerikansk pibeand, Anas americana
• Gråand, Anas platyrhynchos
• Kinesisk pletnæbbet and, Anas zonorhyncha
• Hawaiiand, Anas wyvilliana
• Sortbrun and, Anas rubripes
• Floridagråand, Anas fulvigula
• Knarand, Anas strepera
• Krikand, Anas crecca
• Spidsand, Anas acuta
• Atlingand, Anas querquedula
• Skeand, Anas clypeata
• Madagaskarand, Anas melleri
• Kapskeand, Anas smithii
• Andeskrikand, Anas andium
• Chilepibeand, Anas sibilatrix
• Sydamerikansk skeand, Anas platalea
• Australsk skeand, Anas rhynchotis

Noter

Kilder og eksterne henvisninger

• Danske navne på alverdens FUGLE Arkiveret version fra juli 2013.
• Gill, F & D Donsker (Eds). 2015. IOC World Bird List (v 5.1). doi:10.14344/IOC.ML.5.1. Arkiveret

Die Eigentlichen Enten (Anas) sind eine Gattung aus der Unterfamilie der Enten (Anatinae) und der Tribus Schwimmenten (Anatini). Zu den in Mitteleuropa bekanntesten Vertretern dieser Gattung zählt die Stockente. Die nur im Westteil Madagaskars vorkommende Bernierente, die Campbellente, die auf der nur 23 Hektar großen Dent Island überlebte, sowie die nur auf der 370 Hektar großen Laysaninsel lebende Laysanente gehören ebenfalls zu dieser Gattung und zählen zu den seltensten Wasservögeln der Welt.

Merkmale

Bei den meisten Arten dieser Gattung, insbesondere wenn sie im gemäßigten Norden verbreitet sind, sind die Erpel von Herbst bis zum Frühjahr deutlich unterschiedlich und ausgesprochen prächtig gefiedert. Bei den Weibchen dagegen ist das Gefieder eher unauffällig gefärbt. Erfahrungen aus der Haltung von Arten der Eigentlichen Enten zeigen, dass viele Arten untereinander fortpflanzungsfähig sind. Die Nachkommenschaft ist im Allgemeinen jedoch steril.

Im Gegensatz zu den Tauchenten der Gattungen Netta, Aythya und Bucephala liegen Schwimmenten so hoch im Wasser, dass sich der Bürzel deutlich abhebt. Schwimmenten tauchen nur bei Gefahr; sie gründeln zur Nahrungssuche den Gewässerbodenbereich ab, den sie mit dem Schnabel erreichen können, ohne sich ganz von der Oberfläche zu lösen. Beim Auffliegen steigen sie ohne Vorbereitung mit Flügelschlag steil von der Wasseroberfläche auf, wohingegen Tauchenten einen längeren Anlauf auf dem Wasser benötigen.

Balz

Viele Arten zeigen im Winterhalbjahr eine sehr auffällige Balz. Diese beginnt in einer Zeit, in der die Tiere noch nicht fortpflanzungsfähig sind. Die Balz dauert regelmäßig bis in die Frühjahrsmonate und beinhaltet Haltungen, Gesten und Bewegungen, die in ihrer Reihenfolge jeweils artspezifisch sind. Die langwährende Balz dient dazu, dass sich Partner der gleichen Art finden.

Arten

Die Bernierente zählt zu den seltensten Wasservögeln der Welt.

Krickente (Anas crecca)

Stockente (Anas platyrhynchos)

• Spießente (Anas acuta)
• Andamanen-Weißkehlente (Anas albogularis)
• Aucklandente (Anas aucklandica)
• Bahamaente (Anas bahamensis)
• Bernierente (Anas bernieri)
• Kapente (Anas capensis)
• Kastanienente (Anas castanea)
• Neuseelandente (Anas chlorotis)
• Krickente (Anas crecca)
• Mexikoente (Anas diazi)
• Eatonente (Anas eatoni)
• Rotschnabelente (Anas erythrorhyncha)
• Südamerikanische Krickente (Anas flavirostris)
• Floridaente (Anas fulvigula)
• Spitzschwanzente (Anas georgica)
• Indonesische Weißkehlente (Anas gibberifrons)
• Australische Weißkehlente (Anas gracilis)
• Laysanente (Anas laysanensis)
• Philippinenente (Anas luzonica)
• Madagaskarente (Anas melleri)
• Campbellente (Anas nesiotis)
• Stockente (Anas platyrhynchos)
• Fleckschnabelente (Anas poecilorhyncha)
• Dunkelente (Anas rubripes)
• Schwarzente (Anas sparsa)
• Schopfente (Anas specularioides)
• Augenbrauenente (Anas superciliosa)
• Mauritiusente (Anas theodori), ausgestorben
• Gelbschnabelente (Anas undulata)
• Hawaiiente (Anas wyvilliana)
• Carolinakrickente (Anas carolinensis)

Zahlreiche ursprünglich in die Gattung Anas gestellte Entenarten wurden im Jahr 2009 anderen Gattungen zugeordnet, da sich herausstellte, dass Anas in der alten Zusammensetzung nicht monophyletisch war.^[1] Diese sind:^[2][3]

• Gattung Mareca
  • Nordamerikanische Pfeifente (Mareca americana)
  • Sichelente (Mareca falcata)
  • Amsterdamente (Mareca marecula), ausgestorben
  • Pfeifente (Mareca penelope)
  • Chilepfeifente (Mareca sibilatrix)
  • Schnatterente (Mareca strepera)
• Gattung Sibirionetta
  • Baikalente (Sibirionetta formosa)
• Gattung Löffelenten (Spatula)
  • Zimtente (Spatula cyanoptera)
  • Löffelente (Spatula clypeata)
  • Blauflügelente (Spatula discors)
  • Hottentottenente (Spatula hottentotta)
  • Australische Löffelente (Spatula rhynchotis)
  • Kaplöffelente (Spatula smithii)
  • Fuchs-Löffelente (Spatula platalea)
  • Punaente (Spatula puna)
  • Knäkente (Spatula querquedula)
  • Versicolorente (Spatula versicolor)

In Deutschland ist neben der Stockente als Wintergast und dann zweithäufigste Ente in Mitteleuropa die Krickente vertreten, die ebenso wie die Spießente und die Pfeifente in Nordeuropa brütet; im Sommer brütet die in Afrika überwinternde Knäkente in Deutschland und weiten Teilen Europas und Asiens. Ganzjährig kann die – allerdings auch ziehende – Löffelente beobachtet werden. Als Durchzügler bekannt ist die Schnatterente.

Etymologie und Forschungsgeschichte

Die Erstbeschreibung der Gattung Anas erfolgte 1758 durch Carl von Linné, der dieser 39 Arten zuordnete.^[4] Anas, anatis ist das lateinische Wort für „Ente“.^[5]

Literatur

• James A. Jobling: Helm Dictionary of Scientific Bird Names. Christopher Helm, London 2010, ISBN 978-1-4081-2501-4.
• Hartmut Kolbe: Die Entenvögel der Welt, Ulmer Verlag 1999, ISBN 3-8001-7442-1
• Carl von Linné: Systema Naturae per Regna Tria Naturae, Secundum Classes, Ordines, Genera, Species, Cum Characteribus, Differentiis, Synonymis, Locis. 10. Auflage. Band 1. Imprensis Direct Laurentii Salvii, Stockholm 1758 (biodiversitylibrary.org).
• Heinz-Sigurd Raethel: Wasser- und Wasserziergeflügel. Oertel und Spörer-Verlags GmbH + Co, Reutlingen 2003, ISBN 3-88627-513-2.
• Erich Rutschke: Die Wildenten Europas. Deutscher Landwirtschaftsverlag, Berlin (Ost) 1989, ISBN 3-331-00320-4.

Einzelnachweise

1. ↑ Gonzalez, J.; Düttmann, H.; Wink, M. (2009). Phylogenetic relationships based on two mitochondrial genes and hybridization patterns in Anatidae. Journal of Zoology. 279: 310–318. doi:10.1111/j.1469-7998.2009.00622.x
2. ↑ Proposal (787) to South American Classification Committee: Revise the generic classification and linear sequence of Anas
3. ↑ Waterfowl in IOC World Bird List
4. ↑ Carl von Linné, S. 122–128.
5. ↑ James A. Jobling, S. 46

De Anten an sik (Anas) sünd en Geslecht ut de Unnerfamilie vun de Aantenvagels.

Kennteken

Bi de meisten Aarden vun düt Geslecht, sunnerlich in dat matige Klima up de Noordhalfkogel, dreegt de Waarten vun’n Harfst bit hen to’n Fröhjohr en staatsch Fedderkleed. Ganz anners seht se na dat Ruden ut. Bi de Seken verscheelt sik Farv un Feddern nich so duchtig.

Aarden

Graue Aanten

Bernier siene Aant tellt to de roorsten Watervagels up’e Eer

Noordamerikaanschen Smunt (Anas americana)

Snateraant (Anas strepera)

Krick (Anas crecca)

Mank de Aanten an sik gifft dat 48 Aarden. Een vun düsse Aarden is al utstorven. Dor hannelt sik dat um de Amsterdamaant bi. Se weer nich rund um de hollannsche Stadt Amsterdam tohuse, man up de Île Amsterdam in'n Indischen Ozean. All Aarden sünd hier uptellt:

• Pielsteert (Anas acuta)
• Andamanenaant (Anas albogularis)
• Noordamerikaanschen Smunt (Anas americana)
• Aucklandaant (Anas aucklandica)
• Bahamaaant (Anas bahamensis)
• Bernier siene Aant (Anas bernieri)
• Kapaant (Anas capensis)
• Kastanjenaant (Anas castanea)
• Neeseelandaant (Anas chlorotis)
• Slubbaant (Anas clypeata)
• Kricke (Anas crecca)
• Kaneelaant (Anas cyanoptera)
• Mexikoaant (Anas diazi)
• Blauflunkenaant (Anas discors)
• Kerguelen-Pielsteert (Anas eatoni)
• Roodsnavelpielsteert (Anas erythrorhyncha)
• Sichtaant (Anas falcata)
• Geelsnavelkricke (Anas flavirostris)
• Baikalaant (Anas formosa)
• Floridaaant (Anas fulvigula)
• Süüdamerikaanschen Pielsteert (Anas georgica)
• Indonees’sche Wittkehlaante (Anas gibberifrons)
• Austraalsche Wittkehlaant (Anas gracilis)
• Hottentottenaant (Anas hottentotta)
• Laysanaant (Anas laysanensis)
• Philippinenaant (Anas luzonica)
• Amsterdamaant (Anas marecula), † utstorven
• Meller siene Aante (Anas melleri)
• Campbellaante (Anas nesiotis)
• Smunt (Anas penelope)
• Rode Slubbaante (Anas platalea)
• Graue Aant (Anas platyrhynchos)
• Placksnavelaant (Anas poecilorhyncha)
• Punaaant (Anas puna)
• Blaue Kricke (Anas querquedula)
• Austraalsche Slubbaant (Anas rhynchotis)
• Amerikaansche Swatte Aant (Anas rubripes)
• Chileenschen Smunt (Anas sibilatrix)
• Kapslubbe (Anas smithii)
• Afrikaansche Swatte Aant (Anas sparsa)
• (Toppaant (Anas specularioides): Warrt meist nich unner de Aanten an sik rekent, man as egen Geslecht mank de Swemmaanten ankeken.
• Snateraant (Anas strepera)
• Ogenbroenaante (Anas superciliosa)
• Mauritiusaant (Anas theodori), † utstorven
• Geelsnavelaant (Anas undulata)
• Sülveraant (Anas versicolor)
• Hawaiiaant (Anas wyvilliana)
• Carolinakricke (Anas carolinensis), warrt vun de meisten Forschers nich as egen Aart ankeken, man as Unneraart vun de Kricke. Dor heet se denn Anas crecca carolinensis.

In Düütschland is sunnerlich de Graue Aant tohuse. In’n Winter is de Kricke to Gast. Se is de Aantenaard, de in Middeleuropa an’n tweetmeisten vörkummt. Just, as de Pielsteert un de Smunt brott se in Noordeuropa. De Blauen Kricken maakt dat just annersrum un brööt in’n Summer bi us un fleegt to’n Overwintern na Afrika. Dat ganze Johr kann een de Slubbaant bi us finnen, man dat gifft ok Aanten vun düsse Aart, de treckt weg. Dör Düütschland dörtrecken deit de Snateraant.

Literatur

• Hartmut Kolbe; Die Entenvögel der Welt, Ulmer Verlag 1999, ISBN 3-8001-7442-1
• Heinz-Sigurd Raethel; Wasser- und Wasserziergeflügel, Oertel und Spörer-Verlags GmbH + Co, Reutlingen 2003, ISBN 3-88627-513-2
• Erich Rutschke: Die Wildenten Europas. Deutscher Landwirtschaftsverlag 1989 Berlin (Oost). ISBN 3-331-00320-4

Weblenken

. Mehr Biller, Videos oder Audiodateien to’t Thema gifft dat bi Wikimedia Commons.

Kiek ok bi

• List vun Vagels

Anas is a genus o dabblin deuks. It includes mallards, wigeons, teals, pintails an shovelers in a nummer o subgenera. Some authorities prefer tae elevate the subgenera tae genus rank.^[1]

References

De Einen (Anas) binne in skaai út de famylje fan de Einfûgels. Ta dit skaai heart de tige algemiene Wylde Ein, mar ek bygelyks de Laysantsjilling dy't allinnich op it eilân Laysan foarkomt.

Skaaimerken

By de measte soarten fan dit skaai hat de jerke yn it winter-healjier in opfallend, ôfwikend dek. By it wyfke is it ferskil lykwols net sa grut. It docht bliken dat in protte soarten fan de Einen mingde neikomlingen krije kinne, mar dat dy dan net fruchtber binne.

Klassifikaasje

• Famylje: einfûgels (Anatidae)
  • Skaai: einen (Anas)
    • Soarte: Sibearyske tsjilling (Anas formosa)
    • Soarte: piiptsjilling (Anas crecca)
    • Soarte: Amerikaanske piiptsjilling (Anas carolinensis)
    • Soarte: wylde ein (Anas platyrhynchos)
    • Soarte: Marianenein (Anas oustaleti)
    • Soarte: Meksikaanse ein (Anas diazi)
    • Soarte: Hawaï-ein (Anas wyvilliana)
    • Soarte: Laysanein (Anas laysanensis)
    • Soarte: brune ein (Anas fulvigula)
    • Soarte: swarte ein (Anas rubripes)
    • Soarte: pylksturt (Anas acuta)
    • Soarte: súdlike pylksturt (Anas eatoni)
    • Soarte: brune pylksturt (Anas georgica)
    • Soarte: readsnaffelpylksturt (Anas erythrorhyncha)
    • Soarte: skiertsjilling (Anas querquedula)
    • Soarte: blauwjuktsjilling (Anas discors)
    • Soarte: slob (Anas clypeata)
    • Soarte: reade slob (Anas platalea)
    • Soarte: Afrikaanske slob (Anas smithii)
    • Soarte: Australyske slob (Anas rhynchotis)
    • Soarte: wytwangpylksturt (Anas bahamensis)
    • Soarte: Madagaskartsjilling (Anas bernieri)
    • Soarte: kanieltsjilling (Anas cyanoptera)
    • Soarte: Laysantsjilling (Anas. laysanensis)
    • Soarte: Filipynske ein (Anas luzonica)
    • Soarte: plaksnaffelein (Anas poecilorhyncha)
    • Soarte: Madagaskarein (Anas melleri)
    • Soarte: bûnte ein (Anas sparsa)
    • Soarte: brûnwjukein (Anas specularis)
    • Soarte: eachbrau-ein (Anas. superciliosa)
    • Soarte: gielsnaffelein (Anas undulata)
    • Soarte: sulvertsjilling (Anas versicolor)
    • Soarte: gielsnaffeltsjilling (Anas flavirostris)
    • Soarte: grize tsjilling (Anas gibberifrons)
    • Soarte: Australyske tsjilling (Anas castanea)
    • Soarte: Nij-Seelânske tsjilling (Anas aucklandica)
    • Soarte: Hottentottsjilling (Anas hottentota)

Sorzad (latin.: Anas) om Sorzanvuiččed-sugukundan linduden heim. Kaik om 31 eläbad erikod. Voib vastata mail'mas kaikuččel sijal avoinudenke vedenke da randanke.

Ižačud oma kirjavamb da suremb mi emäčud päiči Uden Zelandijan severziš-se erikoiš. Sorzoiden tobjan palan verend oleskeleb kahtišti vodes: kezal — täuz', sügüzel — palah'ne.

Kazvatadas kodisorzoid munihe da lihaze näht.

Erased erikod:

• Anas crecca — Tavi (vai čiruškaine, davič, redusorz)
• Anas platyrhynchos (tipine erik)

Sorzha sidotud vepsän muštatiž

• Sorz meres om, i muna völ perskes. (tehta ühthevendoid aigoiš)

Homaičendad

Anas penelope.

Сонолор (лат. Anas) — жапайы өрдөктөрдүн бир уруусу, булардын өкүлдөрү: боз өрдөк (лат. A. anas), боз соно, кара соно (A. poecilorhyncha).

Колдонулган адабияттар

• А. А. Алдашев. Биология терминдеринин жана айбанат аттарынын орусча-кыргызча сөздүгү. - Бишкек, 1998. ISBN 9967-11-027-9

Anas is a genus of dabbling ducks. It includes the pintails, most teals, and the mallard and its close relatives. It formerly included additional species but following the publication of a molecular phylogenetic study in 2009 the genus was split into four separate genera.^[1] The genus now contains 31 living species. The name Anas is the Latin for "duck".

Systematics

The genus Anas was introduced by the Swedish naturalist Carl Linnaeus in 1758 in the tenth edition of his Systema Naturae.^[2][3] Anas is the Latin word for a duck.^[4] The genus formerly included additional species. In 2009 a large molecular phylogentic study was published that compared mitochondrial DNA sequences from ducks, geese and swans in the family Anatidae. The results confirmed some of the conclusions of earlier smaller studies and indicated that the genus as then defined was non-monophyletic.^[1] Based on the results of this study, Anas was split into four proposed monophyletic genera with five species including the wigeons transferred to the resurrected genus Mareca, ten species including the shovelers and some teals transferred to the resurrected genus Spatula and the Baikal teal placed in the monotypic genus Sibirionetta.^[5]

Species

There are 31 extant species recognised in the genus:^[5]

Extinct Species

• †Mariana mallard, Anas oustaleti
• †Mascarene teal, Anas theodori
• †Chatham Island Duck, Anas chathamica

Formerly placed in Anas:

• Bronze-winged duck, Speculanas specularis
• Crested duck, Lophonetta specularioides
• Baikal teal Sibirionetta formosa
• Salvadori's teal, Salvadorina waigiuensis
• species in the genus Mareca, the wigeons (including the gadwall and the falcated duck)
• species in the genus Spatula, the shovelers and related teals

Phylogeny

Cladogram based on the analysis of Gonzalez and colleagues published in 2009.^[1]

Auckland teal (A. aucklandica)

Brown teal (A. chlorotis)

Bernier's teal (A. bernieri)

Chestnut teal (A. castanea)

Sunda teal (A. gibberifrons)

Yellow-billed teal (A. flavirostris)

Green-winged teal (A. carolinensis)

Eurasian teal (A. crecca)

Northern pintail (A. acuta)

Yellow-billed pintail (A. georgica)

Red-billed teal (A. erythrorhyncha)

White-cheeked pintail (A. bahamensis)

Cape teal (A. capensis)

Mexican duck (A. diazi)

American black duck (A. rubripes)

Mottled duck (A. fulvigula)

Mallard (A. platyrhynchos)

Indian spot-billed duck (A. poecilorhyncha)

Philippine duck (A. luzonica)

Laysan duck (A. laysanensis)

Pacific black duck (A. superciliosa)

Meller's duck (A. melleri)

Yellow-billed duck (A. undulata)

African black duck (A. sparsa)

Fossil record

Anas blanchardi fossil

A number of fossil species of Anas have been described. Their relationships are often undetermined:

• †Anas sp. (Late Miocene of China)
• †Anas sp. (mid-sized species from the Late Miocene of Rudabánya, Hungary)^[6]
• †Anas amotape (Campbell 1979) (Talara Tar Seeps Late Pleistocene of Peru)
• †Anas bunkeri (Wetmore 1944) (Early -? Middle Pliocene – Early Pleistocene of WC USA) – Nettion red-and-green head clade?^[7]
• †Anas cheuen Agnolín 2006 (Early-Middle Pleistocene of Argentina) – Dafila?
• †Anas elapsum (Chinchilla Late Pleistocene of Condamine River, Australia) ("Nettion")
• †Anas ganii (Late Pliocene/Early Pleistocene of Tchichmiknaia, Moldavia)
• †Anas gracilipes (Late Pleistocene of Australia) (likely junior synonym of Anas castanea)
• †Anas greeni (Brodkorb 1964) (Ash Hollow Late Miocene?/Early Pliocene of South Dakota, USA) – Nettion red-and-green head clade (doubtful)?
• †Anas itchtucknee McCoy 1963
• †Anas kisatibiensis [Anser kisatibiensis] (Early Pliocene of Kisatibi, Georgia)
• †Anas kurochkini Zelenkov & Panteleyev 2015
• †Anas lambrechti [Archaeoquerquedula lambrechti Stephens; Querquedula lambrechti; Archeoquerquedula Spillman 1942]
• †Anas ogallalae (Brodkorb 1962) (Ogallala Late Miocene?/Early Pliocene of Kansas, USA) – Nettion red-and-green head clade (doubtful)?^[8]
• Bermuda Islands flightless duck †Anas pachyscelus Wetmore 1960 (Shore Hills Late Pleistocene of Bermuda, W Atlantic)
• †Anas pullulans (Juntura Late Miocene?/Early Pliocene of Juntura, Malheur County, Oregon, USA) – Punanetta?
• †Anas schneideri Emslie 1985 (Late Pleistocene of Little Box Elder Cave, USA)^[9]
• †Anas sansaniensis Milne-Edwards 1868 [Dendrocygna sansaniensis (Milne-Edwards 1868) Mlíkovský 1988]
• †Anas strenuum (Late Pleistocene of Patteramordu, Australia) ("Nettion")

Several prehistoric waterfowl supposedly part of the Anas assemblage are nowadays not placed in this genus anymore, at least not with certainty:

• †"Anas" basaltica (Late Oligocene of "Warnsdorf", Czech Republic) is apparently an indeterminate heron.^[10]
• †"Anas" blanchardi, "A." consobrina, "A." natator are now in Mionetta
• †"Anas" creccoides (Early-mid Oligocene of Belgium), "A." risgoviensis (Late Miocene of Bavaria, Germany) and "A." skalicensis (Early Miocene of "Skalitz", Czech Republic), though possibly anseriform, cannot be placed with any certainty among modern birds at all.^[10][11]
• †"Anas" albae (Late Miocene of Polgárdi, Hungary), "A." eppelsheimensis (Early Pliocene of Eppelsheim, Germany),^[7] "A." isarensis (Late Miocene of Aumeister, Germany) and "A." luederitzensis (Kalahari Early Miocene of Lüderitzbucht, Namibia) are apparently Anatidae of unclear affiliations; the first might be a seaduck.^[10]
• †"Anas" integra and "A." oligocaena are now in Dendrochen.
• †"Anas" lignitifila from the Late Miocene of Tuscana has been moved to its own genus, Bambolinetta, being a highly unusual marine waterfowl.
• †"Anas" robusta is now tentatively placed in Anserobranta.
• †"Anas" velox (Middle – Late? Miocene of C Europe) and "A." meyerii (Middle Miocene of Öhningen, Germany; possibly the same species) do not seem to belong Anas, and they may be ancestral dabbling ducks.^[10]

Highly problematic, albeit in a theoretical sense, is the placement of the moa-nalos. These may be descended from a common ancestor of dabbling ducks such as the Pacific black duck, Laysan duck, and mallard. Phylogenetically, they may even form a clade within the traditional genus Anas.^[12] However, when compared to these species – which are representative of dabbling ducks in general – the moa-nalos are a radical departure from the Anseriforme bauplan. This illustrates that in a truly evolutionary sense, a strictly phylogenetic taxonomy may be difficult to apply.

See also

• List of recently extinct birds
• Late Quaternary prehistoric birds
• List of fossil bird genera

References

Iam klasita en Anas:

• Okulvitra anaso, Speculanas specularis
• Krestanaso, Lophonetta specularioides
• Salvadoria anaso, Salvadorina waigiuensis

Fosilioj

Pacifika brovanaso, Anas superciliosa (ne fosilia)

Oni priskribis nombrajn speciojn de Anas el fosilio. Ties rilataro estas ofte sendetermina:

• Specio Anas (fina Mioceno de Ĉinio)
• Specio Anas (fina Mioceno de Rudabánya, Hungario)^[7]
• Anas greeni (fina Mioceno?/komenca Plioceno de Ash Hollow, Suda Dakota, Usono) – Nettion klado de ruĝverdaj kapoj (dubinda)?
• Anas ogallalae (fina Mioceno?/ komenca Plioceno de Ogalalla, Kansaso, Usono) – Nettion klado de ruĝverdaj kapoj (dubinda)?
• Anas pullulans (fina Mioceno?/ komenca Plioceno de Juntura, Kantono Malheur, Oregono, Usono) – Punanetta?
• Anas cheuen (komenca-meza Pleistoceno de Argentino) – Dafila?
• Anas bunkeri ( komenca -? meza Plioceno – komenca Pleistoceno de OkC Usono) – Nettion klado de ruĝverdaj kapoj?
• Bermuda nefluga anaso, Anas pachyscelus (fina Pleistoceno de Shore Hills en Bermudo, Ok Atlantiko)
• Anas schneideri (fina Pleistoceno de Little Box Elder Cave, Usono)

Kelkaj prahistoriaj akvobirdoj supozate parto de la grupo Anas jam ne plu estas klasataj en tiun genron, almenaŭ ne certe:

• "Anas" basaltica (fina Oligoceno de "Warnsdorf", Ĉeĥio) estas ŝajne nedeterminata ardeo.
• "Anas" blanchardi, "A." consobrina, "A." natator estas nune en Mionetta
• "Anas" creccoides (komenca-meza Oligoceno de Belgio), "A." risgoviensis (fina Mioceno de Bavario, Germanio) kaj "A." skalicensis (komenca Mioceno de "Skalitz", Ĉeĥio), kvankam eble anseroforma, ne povas esti klasata certe inter modernaj birdoj entute.
• "Anas" albae (fina Mioceno de Polgárdi, Hungario), "A." eppelsheimensis (komenca Plioceno de Eppelsheim, Germanio), "A." isarensis (fina Miocenode Aumeister, Germanio) kaj "A." luederitzensis (komenca Mioceno de Lüderitzbucht, Kalahari, Namibio) estas ŝajne de Anasedoj de neklara aliĝo; la unua povus esti maranaso.
• "Anas" integra kaj "A." oligocaena estas nune en Dendrochen
• "Anas" robusta estas nune provizore klasata en Anserobranta
• "Anas" velox (meza – fina? Mioceno de C Eŭropo) kaj "A." meyerii (meza Mioceno de Öhningen, Germanio; eble la sama specio) ne ŝajnas aparteni al nuna genro; ili povus rezulti praulo de plaŭdanasoj.

Tre problemiga estas la klasado de la moa-nalok. Tiuj povus deveni el komuna praulo de la Pacifika brovanaso, de la Lajsana anaso, kaj de la Platbekanaso, kaj de nekonata kvanto de aliaj stirpoj. Filogenetike ili povus eĉ formi kladon ene de la tradicia genro Anas.^[8] Tamen, male al tiuj specioj – kiuj estas bonaj reprezentantoj de la plaŭdanasoj ĝenerale – la moa-naloj estas la plej radikala eliro el la anseroforma baŭplano konata al la scienco. Tio bildigas la fakton ke en vera evolua senco, strikta filogenetika taksonomio povus esti malfacile aplikebla.

Vidu ankaŭ

Anaso en komunuma lingvo.

Notoj

Referencoj

• Bernor, R.L.; Kordos, L. & Rook, L. (eds): Recent Advances on Multidisciplinary Research at Rudabánya, Late Miocene (MN9), Hungary: A compendium. Paleontographica Italiana 89: 3–36. PDF plena teksto

• Carboneras, Carles (1992): Family Anatidae (Ducks, Geese and Swans). In: del Hoyo, Josep; Elliott, Andrew & Sargatal, Jordi (editors): Handbook of Birds of the World, Volume 1: Ostrich to Ducks: 536–629. Lynx Edicions, Barcelona. ISBN 84-87334-10-5

• Johnson, Kevin P. & Sorenson, Michael D. (1999): Phylogeny and biogeography of dabbling ducks (genus Anas): a comparison of molecular and morphological evidence. Auk 116(3): 792–805. PDF plena teksto

• Johnson, Kevin P. McKinney, Frank; Wilson, Robert & Sorenson, Michael D. (2000): The evolution of postcopulatory displays in dabbling ducks (Anatini): a phylogenetic perspective. Animal Behaviour 59(5): 953–963 PDF plena teksto

• Kulikova, Irina V.; Drovetski, S. V.; Gibson, D. D.; Harrigan, R. J.; Rohwer, S.; Sorenson, Michael D.; Winker, K.; Zhuravlev, Yury N. & McCracken, Kevin G. (2005): Phylogeography of the Mallard (Anas platyrhynchos): Hybridization, dispersal, and lineage sorting contribute to complex geographic structure. Auk 122(3): 949–965. [angla kun rusia resumo] DOI: 10.1642/0004-8038(2005)122[0949:POTMAP]2.0.CO;2 PDF plena teksto Erratum: Auk 122(4): 1309. DOI: 10.1642/0004-8038(2005)122[0949:POTMAP]2.0.CO;2

• Livezey, B. C. (1991): A phylogenetic analysis and classification of recent dabbling ducks (Tribe Anatini) based on comparative morphology. Auk 108(3): 471–507. PDF plena teksto

• McCracken, Kevin G.; Johnson, William P. & Sheldon, Frederick H. (2001): Molecular population genetics, phylogeography, and conservation biology of the mottled duck (Anas fulvigula). Conservation Genetics 2(2): 87–102. COI:10.1023/A:1011858312115 PDF plena teksto

• Sorenson, et al. (1999): Relationships of the extinct moa-nalos, flightless Hawaiian waterfowl, based on ancient DNA. Proceedings of the Royal Society.

Anas es un género de aves anseriformes de la familia Anatidae, el más nutrido en especies de la familia. Incluye treinta y dos especies de ánades, cercetas y silbones, que habitan en agua dulce y, por lo general, solo sumergen la cabeza y el cuello en busca de alimento no se zambullen ni nadan por debajo de la superficie, por lo que también son llamados “patos de superficie”.

Especies

El género Anas incluye las siguientes especies:^[1]​

• Anas sparsa Eyton, 1838 – pato negro africano;
• Anas undulata Dubois, CF, 1838 – pato de pico amarillo;
• Anas melleri Sclater, PL, 1865 – pato de Meller;
• Anas superciliosa Gmelin, JF, 1789 – pato negro del Pacífico;
• Anas laysanensis Rothschild, 1892 – pato de Laysan;
• Anas wyvilliana Sclater, PL, 1878 – pato de Hawái;
• Anas luzonica Fraser, 1839 – pato filipino;
• Anas poecilorhyncha Forster, JR, 1781 – ánade picopinto indio;
• Anas zonorhyncha Swinhoe, 1866 – ánade picopinto chino;
• Anas platyrhynchos Linnaeus, 1758 – ánade real;
• Anas fulvigula Ridgway, 1874 – pato moteado;
• Anas rubripes Brewster, 1902 – ánade sombrío;
• Anas diazi Ridgway, 1886 – pato mexicano;
• Anas capensis Gmelin, JF, 1789 – cerceta de El Cabo;
• Anas bahamensis Linnaeus, 1758 – pato gargantilla;
• Anas erythrorhyncha Gmelin, JF, 1789 – pato de pico rojo;
• Anas georgica Gmelin, JF, 1789 – pato maicero;
• Anas eatoni (Sharpe, 1875) – pato de Eaton;
• Anas acuta Linnaeus, 1758 – pato rabudo;
• Anas crecca Linnaeus, 1758 – cerceta común;
• Anas carolinensis Gmelin, JF, 1789 – cerceta americana;
• Anas flavirostris Vieillot, 1816 – pato barcino;
• Anas andium (Sclater, PL & Salvin, 1873) – pato serrano;
• Anas gibberifrons Müller, S, 1842 – cerceta gris;
• Anas albogularis (Hume, 1873) – cerceta de Andamán;
• †Anas theodori Newton, E & Gadow, 1893 – pato de Mauricio;
• Anas gracilis Buller, 1869 – cerceta gris;
• Anas castanea (Eyton, 1838) – cerceta castaña;
• Anas bernieri (Hartlaub, 1860) – cerceta malgache;
• Anas chlorotis Gray, GR, 1845 – cerceta parda;
• Anas aucklandica (Gray, GR, 1844) – cerceta maorí;
• Anas nesiotis (Fleming, JH, 1935) – cerceta de Campbell.

Referencias

Part (Anas) on haneliste seltsi kuuluv perekond veelinde.

Perekonda kuulub umbes 40–50 liiki.

Kirjeldus

Partidel on jässakas keha ja lame nokk. Neil esineb soolist dimorfismi: emased on isastest väiksemad; isaslinnud on erksama värvusega, nende pea ja kaelapiirkond on rohekas-sinine, emaste sulestik on pruunikas.

Kodulind

Pikemalt artiklis Kodupart

Mõned pardiliigid on aegade jooksul kodustatud, neist ja nende ristandeist on aretatud kodulinnutõuge. Enamik tänapäevaseid parditõuge pärineb sinikael-pardist (Anas platyrhynchos), kodustatud on ka muskuspart (Cairina moschata). Eestis ei ole pardikasvatus kuigi levinud.

Eestis elavaid parte

• luitsnokk-part
• piilpart
• rägapart
• rääkspart
• sinikael-part
• soopart
• viupart

Anas hegazti anatidoen genero bat da. ITISek 42 espezie dituena dioen arren, IUCNek 46 onartzen ditu.

Espeziea

• Anas acuta
• Anas americana
• Anas aucklandica
• Anas bahamensis
• Anas bernieri
• Anas capensis
• Anas carolinensis
• Anas castanea
• Anas chlorotis
• Anas clypeata
• Anas crecca
• Anas cyanoptera
• Anas diazi
• Anas discors
• Anas eatoni
• Anas erythrorhyncha
• Anas falcata
• Anas flavirostris
• Anas formosa
• Anas fulvigula
• Anas georgica
• Anas gibberifrons
• Anas gracilis
• Anas hottentota
• Anas laysanensis
• Anas luzonica
• Anas melleri
• Anas nesiotis
• Anas penelope
• Anas platalea
• Anas platyrhynchos
• Anas poecilorhyncha
• Anas puna
• Anas querquedula
• Anas rhynchotis
• Anas rubripes
• Anas sibilatrix
• Anas smithii
• Anas sparsa
• Anas strepera
• Anas superciliosa
• Anas undulata
• Anas versicolor
• Anas wyvilliana

Sorsat (Anas) on sorsalintujen lahkoon kuuluva suku.

Sorsat syövät vesikasveja, joita ne yleensä nyhtävät matalista vesistä, harvoin sukeltamalla kokonaan veden alle. Ne syövät myös hyönteisiä ja siemeniä lähellä rantaa. Sorsien nokka on leveä ja litteä. Uidessaan ne kelluvat korkealla vedessä. Ne lentävät usein tiiviissä parvissa.^[2]

Sorsien keskinäiset sukulaisuussuhteet ovat hankalia selvittää molekyylibiologisin keinoin. Sorsat risteytyvät helposti lähisukulaistensa kanssa ja tuottavat lisääntymiskykyisiä jälkeläisiä, mikä sekoittaa sukulaisuussuhteita entisestään.^[3]

Suvun lajit

Sorsien sukuun kuuluu 26 lajia:^[4]

• afrikannokisorsa (Anas sparsa)
• amerikantavi (Anas carolinensis)
• australiansuomutavi (Anas gracilis)
• australiantavi (Anas castanea)
• filippiiniensorsa (Anas luzonica)
• havaijinsorsa (Anas wyvilliana)
• hymysorsa (Anas zonorhyncha)
• jouhisorsa (Anas acuta)
• juovanaamasorsa (Anas superciliosa)
• keltanokkasorsa (Anas undulata)
• kergueleninjouhisorsa (Anas eatoni)
• laysaninsorsa (Anas laysanensis)
• madagaskarinsorsa (Anas melleri)
• madagaskarintavi (Anas bernieri)
• nokisorsa (Anas rubripes)
• pohjoisandientavi (Anas andium)
• punanokkasorsa (Anas erythrorhyncha)
• punanokkatavi (Anas capensis)
• sinisorsa (Anas platyrhynchos)
• suippopyrstösorsa (Anas georgica)
• suolakkosorsa (Anas fulvigula)
• suomutavi (Anas gibberifrons)
• tavi (Anas crecca)
• täplänokkasorsa (Anas poecilorhyncha)
• uudenseelannintavi (Anas aucklandica)
• valkoposkisorsa (Anas bahamensis)

Lähteet

Le genre Anas compte une soixantaine d'espèces d'oiseaux aquatiques appelés canards et sarcelles. Ce genre est probablement paraphylétique. Ces espèces disposent d'une barre de couleur iridescente sur la partie extérieure de leur ailes, cette barre, appelée miroir, est un bon moyen d'identification.

Situation des populations

Plusieurs espèces de ce genre sont éteintes comme Anas theodori, Anas marecula et Anas oustaleti. En 2008, deux espèces sont considérées par l'UICN comme en danger critique : Anas laysanensis et Anas nesiotis ; plusieurs comme en danger : Anas bernieri, Anas chlorotis, Anas wyvilliana et Anas melleri ou vulnérables : Anas aucklandica, Anas eatoni, Anas formosa et Anas luzonica^[1]

Systématique

La phylogénie de ce genre est l'une des plus confuse parmi les oiseaux. La compréhension de la phylogénie du groupe est rendue difficile du fait de la radiation évolutive au pléistocène tardif, ce qui est récent, et la dissémination importante de ce groupe. En outre l'hybridation joue encore probablement un rôle majeur pour ces espèces dans leur évolution, les hybrides fertiles n'étant pas rare^[2] comme c'est le cas pour Anas oustaleti, probablement une forme hybride aujourd'hui disparue.

Les relations entre ces espèces sont difficiles à déterminer et les données basées sur les séquences ADN mitochondrial sont sujettes à caution^[3] par ailleurs les séquences d'ADN nucléaire évoluent trop lentement pour permettre de résoudre la phylogénie.

Les études phylogénétiques suggèrent que ce groupe devrait être éclaté en plusieurs genres Mareca, Spatula, Punanetta et Querquedula.

On remarque cependant que les espèces de l'hémisphère sud ont des dimorphismes sexuels moins marqués que celles de l'hémisphère nord.

Tableau des espèces acceptées

Espèces fossiles

Plusieurs fossiles d'Anas ont été décrits, leurs relations dans le genre étant souvent incertaines :

• Anas velox - Nettion
• Anas isarensis
• Anas sp.
• Anas greeni - Nettion
• Anas ogallalae - Nettion
• Anas pullulans - Punanetta ?
• Anas eppelsheimensis - Nettion
• Anas cheuen - Dafila ?
• Anas bunkeri - Nettion
• Anas pachyscelus
• Anas schneideri

Une espèce nommée Moa-nalo semble être proche de ces espèces

Phylogénie

Cladogramme basé sur l'analyse de Gonzalez et ses collègues publiée en 2009^[5].

Sarcelle des Auckland (A. aucklandica)

Sarcelle de Nouvelle-Zélande (A. chlorotis)

Sarcelle de Bernier (A. bernieri)

Sarcelle rousse (A. castanea)

Sarcelle grise (A. gibberifrons)

Sarcelle tachetée (A. flavirostris)

Sarcelle à ailes vertes (A. carolinensis)

Sarcelle d'hiver (A. crecca)

Canard pilet (A. acuta)

Canard à queue pointue (A. georgica)

Canard à bec rouge (A. erythrorhyncha)

Canard des Bahamas (A. bahamensis)

Canard du Cap (A. capensis)

Canard du Mexique (A. diazi)

Canard noir (A. rubripes)

Canard brun (A. fulvigula)

Canard colvert (A. platyrhynchos)

Canard à bec tacheté (A. poecilorhyncha)

Canard des Philippines (A. luzonica)

Canard de Laysan (A. laysanensis)

Canard à sourcils (A. superciliosa)

Canard de Meller (A. melleri)

Canard à bec jaune (A. undulata)

Canard noirâtre (A. sparsa)

Répartition géographique

• Anas acuta (dans le monde)

• Anas acuta (en Europe)

• Anas clypeata

• Anas oustaleti

Notes et références

Annexes

Anas é un xénero de aves anseriformes da familia Anatidae, o máis nutrido en especies da familia. Inclúe 39 especies de patos, cercetas, silbóns e serretas, que habitan a auga doce e, polo xeral, só mergullan a cabeza e o pescozo en busca de alimento. Non se zambullen nin nadan por abaixo da superficie, polo que tamén se lles chaman os patos de superficie.

Especies

• Anas acuta
• Anas americana
• Anas aucklandica
• Anas bahamensis
• Anas bernieri
• Anas capensis
• Anas carolinensis
• Anas castanea
• Anas chlorotis
• Anas clypeata
• Anas crecca
• Anas cyanoptera
• Anas diazi
• Anas discors
• Anas eatoni
  • Anas eatoni drygalskii
  • Anas eatoni eatoni
• Anas erythrorhyncha
• Anas falcata
• Anas flavirostris
  • Anas flavirostris andinum
• Anas formosa
• Anas fulvigula
• Anas georgica
• Anas gibberifrons
• Anas gracilis
• Anas hottentota
• Anas laysanensis
• Anas luzonica
• Anas marecula †
• Anas melleri
• Anas nesiotis
• Anas penelope
• Anas platalea
• Anas platyrhynchos
  • Anas platyrhynchos domesticus
  • Anas platyrhynchos oustaleti
• Anas poecilorhyncha
  • Anas poecilorhyncha zonorhyncha
• Anas puna
• Anas querquedula
• Anas rhynchotis
• Anas rubripes
• Anas sibilatrix
• Anas smithii
• Anas sparsa
• Anas specularis
• Anas specularoides
• Anas strepera
• Anas superciliosa
• Anas theodori †
• Anas undulata
• Anas versicolor
• Anas wyvilliana

Anas Linnaeus, 1758 è un genere di uccelli della famiglia Anatidae, comprendente una trentina di specie di anatre diffuse in tutto il mondo.^[1]

Tassonomia

La filogenesi di questo genere è complessa e vi sono evidenze che si tratti in realtà di un gruppo polifiletico. L'esatta definizione dei rapporti filogenetici è ostacolata dal fatto che la radiazione dei due maggiori gruppi – quello delle alzavole e quello del germano reale – ebbe luogo in un periodo di tempo relativamente breve nel corso del Pleistocene medio-superiore. Oltretutto, nell'evoluzione di Anas ha giocato probabilmente un ruolo importantissimo l'ibridizzazione. Le relazioni tra le specie sono molto oscurate da questo fatto, e i dati delle sequenze del DNA mitocondriale hanno un dubbio valore nel risolvere le loro relazioni.

Il genere comprende le seguenti specie:^[1]

Maschio di germano reale (Anas platyrhynchos)

Maschio di fischione americano (Anas americana)

Mestolone rosso (Anas platalea)

• Anas capensis J.F.Gmelin, 1789 - alzavola del Capo
• Anas sparsa Eyton, 1838 - germano nero africano
• Anas rubripes Brewster, 1902 - germano nero americano
• Anas platyrhynchos Linnaeus, 1758 - germano reale
• Anas fulvigula Ridgway, 1874 - germano maculato
• Anas diazi Ridgway, 1886 - germano messicano
• Anas wyvilliana P.L.Sclater, 1878 - germano delle Hawaii
• Anas laysanensis Rothschild, 1892 - germano di Laysan
• Anas luzonica Fraser, 1839 - germano delle Filippine
• Anas superciliosa J.F.Gmelin, 1789 - germano del Pacifico
• Anas poecilorhyncha Forster, JR, 1781 - germano beccomacchiato
• Anas zonorhyncha Swinhoe, 1866 - germano beccomacchiato orientale
• Anas undulata C.F.Dubois, 1839 - germano beccogiallo
• Anas melleri P.L.Sclater, 1865 - germano di Meller
• Anas bernieri (Hartlaub, 1860) - alzavola di Bernier
• Anas theodori † A.Newton & Gadow, 1893 - anatra di Mauritius
• Anas gibberifrons S.Müller, 1842 - alzavola d'Indonesia
• Anas albogularis (Hume, 1873) - alzavola delle Andamane
• Anas gracilis Buller, 1869 - alzavola grigia
• Anas castanea (Eyton, 1838) - alzavola castana
• Anas aucklandica (G.R.Gray, 1844) - alzavola attera
• Anas nesiotis (J.H.Fleming, 1935) - alzavola delle Isole Campbell
• Anas chlorotis G.R.Gray, 1845 - alzavola bruna
• Anas bahamensis Linnaeus, 1758 - codone guancebianche
• Anas erythrorhyncha J.F.Gmelin, 1789 - anatra becco rosso
• Anas flavirostris Vieillot, 1816 - alzavola marezzata
• Anas andium (P.L.Sclater & Salvin, 1873) - anatra delle Ande
• Anas georgica J.F.Gmelin, 1789 - codone beccogiallo
• Anas acuta Linnaeus, 1758 - codone comune
• Anas eatoni (Sharpe, 1875) - codone di Eaton
• Anas crecca Linnaeus, 1758 - alzavola comune
• Anas carolinensis J.F.Gmelin, 1789 - alzavola americana

Le seguenti specie, assegnate in passato al genere Anas sono state segregate, sulla base delle risultanze di studi filogenetici, nei generi Sibirionetta, Spatula e Mareca.^[2]

• Anas formosa Georgi, 1775 = Sibirionetta formosa (Georgi, 1775)
• Anas querquedula Linnaeus, 1758 = Spatula querquedula (Linnaeus, 1758)
• Anas hottentota Eyton, 1838 = Spatula hottentota (Eyton, 1838)
• Anas puna Tschudi, 1844 = Spatula puna (Tschudi, 1844)
• Anas versicolor Vieillot, 1816 = Spatula versicolor (Vieillot, 1816)
• Anas platalea Vieillot, 1816 = Spatula platalea (Vieillot, 1816)
• Anas cyanoptera Vieillot, 1816 = Spatula cyanoptera (Vieillot, 1816)
• Anas discors Linnaeus, 1766 = Spatula discors(Linnaeus, 1766)
• Anas smithii (Hartert, 1891) = Spatula smithiiHartert, 1891
• Anas rhynchotis Latham, 1802 = Spatula rhynchotis (Latham, 1801)
• Anas clypeata Linnaeus, 1758 = Spatula clypeata (Linnaeus, 1758)
• Anas strepera Linnaeus, 1758 = Mareca strepera (Linnaeus, 1758)
• Anas falcata Georgi, 1775 = Mareca falcata (Georgi, 1775)
• Anas penelope Linnaeus, 1758 = Mareca penelope(Linnaeus, 1758)
• Anas sibilatrix Poeppig, 1829 = Mareca sibilatrix (Poeppig, 1829)
• Anas americana J.F.Gmelin, 1789 = Mareca americana (J.F.Gmelin, 1789)
• Anas marecula Olson & Jouventin, 1996 = Mareca marecula (Olson & Jouventin, 1996) †

Note

Bibliografia

• Carboneras C. Family Anatidae (Ducks, Geese and Swans). In: del Hoyo, Josep; Elliott, Andrew & Sargatal, Jordi (editors): Handbook of Birds of the World, Volume 1: Ostrich to Ducks: 536-629. Lynx Edicions, Barcelona, 1992. ISBN 84-87334-10-5
• Johnson K. P. & Sorenson M. D. Phylogeny and biogeography of dabbling ducks (genus Anas): a comparison of molecular and morphological evidence. Auk 1999; 116(3): 792–805. PDF fulltext
• Kulikova I. V. et al. Phylogeography of the Mallard (Anas platyrhynchos): Hybridization, dispersal, and lineage sorting contribute to complex geographic structure. Auk 2005; 122(3): 949-965. DOI: 10.1642/0004-8038(2005) 122[0949:POTMAP]2.0.CO;2 PDF fulltext
• Livezey B. C. A phylogenetic analysis and classification of recent dabbling ducks (Tribe Anatini) based on comparative morphology. Auk 1991; 108(3): 471–507. PDF fulltext

Anas est genus avium aquaticarum familiae Anatidarum, quod inter quadraginta et quinquaginta species comprehendit, quarum notissima est Anas platyrhynchos. In decem fere subgenera dividitur, quae a nonnullis eruditis genera distincta habentur.

Species

Hae sunt species ab ITIS acceptae:

• Anas acuta Linnaeus, 1758
• Anas americana Gmelin, 1789
• Anas aucklandica (G. R. Gray, 1844)
• Anas bahamensis Linnaeus, 1758
• Anas bernieri (Hartlaub, 1860)
• Anas capensis Gmelin, 1789
• Anas castanea (Eyton, 1838)
• Anas chlorotis G. R. Gray, 1845
• Anas clypeata Linnaeus, 1758
• Anas crecca Linnaeus, 1758
• Anas cyanoptera Vieillot, 1816
• Anas discors Linnaeus, 1766
• Anas eatoni (Sharpe, 1875)
• Anas erythrorhyncha Gmelin, 1789
• Anas falcata Georgi, 1775
• Anas flavirostris Vieillot, 1816
• Anas formosa Georgi, 1775
• Anas fulvigula Ridgway, 1874
• Anas georgica Gmelin, 1789
• Anas gibberifrons S. Muller, 1842
• Anas gracilis Buller, 1869
• Anas hottentota (Eyton, 1838)
• Anas laysanensis Rothschild, 1892
• Anas luzonica Fraser, 1839
• Anas melleri P. L. Sclater, 1865
• Anas nesiotis (J. H. Fleming, 1935)
• Anas penelope Linnaeus, 1758
• Anas platalea Vieillot, 1816
• Anas platyrhynchos Linnaeus, 1758
• Anas poecilorhyncha J. R. Forster, 1781
• Anas puna Tschudi, 1844
• Anas querquedula Linnaeus, 1758
• Anas rhynchotis Latham, 1802
• Anas rubripes Brewster, 1902
• Anas sibilatrix Poeppig, 1829
• Anas smithii (Hartert, 1891)
• Anas sparsa Eyton, 1838
• Anas strepera Linnaeus, 1758
• Anas superciliosa Gmelin, 1789
• Anas undulata C. F. Dubois, 1839
• Anas versicolor Vieillot, 1816
• Anas wyvilliana P. L. Sclater, 1878

Nexus interni

• Anas (avis)

Nexus externi

Vicimedia Communia plura habent quae ad Anatem spectant.

Plaukiojančios antys (lot. Anas) – antinių (Anatidae) šeimos paukščiai.

Lietuvoje aptinkamos šios rūšys:

• Smailiauodegė antis (Anas acuta). Rūšis įrašyta į Lietuvos raudonąją knygą.
• Amerikinė cyplė (Anas americana)
• Šaukštasnapė antis (Anas clypeata). Rūšis įrašyta į Lietuvos raudonąją knygą.
• Rudagalvė kryklė (Anas crecca)
• Cyplė (Anas penelope)
• Didžioji antis (Anas platyrhynchos)
• Dryžagalvė kryklė (Anas querquedula)
• Pilkoji antis (Anas strepera). Įrašyta į Lietuvos raudonąją knygą.

Kitos rūšys

• Baikalinė kryklė (Anas formosa)
• (Anas sparsa)
• Čilinė cyplė (Anas sibilatrix)
• Kuoduotoji kryklė (Anas falcata)
• (Anas (crecca) carolinensis)
• (Anas flavirostris)
• Kapo kryklė (Anas capensis)
• (Anas bernieri)
• (Anas gibberifrons)
• (Anas gracilis)
• (Anas castanea)
• (Anas chlorotis)
• (Anas aucklandica)
• (Anas nesiotis)
• (Anas laysanensis)
• (Anas wyvilliana)
• (Anas fulvigula)
• Tamsioji antis (Anas rubripes)
• (Anas melleri)
• Geltonsnapė antis (Anas undulata)
• (Anas poecilorhyncha)
• (Anas superciliosa)
• (Anas luzonica)
• (Anas specularis)
• (Anas specularioides)
• (Anas eatoni)
• (Anas georgica)
• (Anas bahamensis)
• Raudonsnapė antis (Anas erythrorhyncha)
• (Anas versicolor)
• (Anas puna)
• (Anas hottentota)
• Mėlynsparnė kryklė (Anas discors)
• Rusvoji antis (Anas cyanoptera)
• (Anas platalea)
• Afrikinė šaukštasnapė (Anas smithii)
• Australinė šaukštasnapė (Anas rhynchotis)

Vikiteka

Meža pīles, meža pīļu ģints, arī pīļu ģints (Anas) ir viena no peldpīļu (Anatinae) ģintīm, kas pieder pīļu dzimtai (Anatidae). Pīļu ģints apvieno meža pīles, baltvēderus, platknābjus, krīkļus, garkakļus, prīkšķes un citas pīļu sugas.

Meža pīles Latvijā

Meža pīles (Anas platyrhynchos) tēviņš

Latvijā ir sastopamas 8 meža pīļu ģints sugas: baltvaigu garkaklis (Anas bahamensis), baltvēderis (Anas penelope), pelēkā pīle (Anas strepera), krīklis (Anas crecca), meža pīle (Anas platyrhynchos), garkaklis (Anas acuta), prīkšķe (Anas querquedula) un platknābis (Anas clypeata).^[1]

Evolūcija

Ģenētiskie pētījumi liecina, ka pīļu ģints divas lielākās grupas - meža pīles un krīkļi ir nodalījušies viens no otra vēsturiski ļoti nesen (pleistocēnā) un atšķirības, kas radās, veidojās īsā laika posmā. Vēlākajā laikā liela loma pīļu ģints (Anas) attīstībā bija abu grupu savstarpējai hibridizācijai.^[2] Vienīgais veids, kā zinātniski pareizi sakārtot pīļu sistemātiku, ir DNS pētījumi, kas diemžēl notiek lēni un paiet ilgs laiks līdz rezultāti tiek apkopoti. Iespējams, ka dažas grupas ir jāizdala jaunās ģintīs, kā, piemēram, baltvēderi, platknābji, prīkšķes un citi.^[3]

Kādreiz pīļu ģintī tika sistematizēta arī bronzspārnu pīle (Speculanas specularis) un Dienvidamerikas cekulpīle (Lophonetta specularioides), kas mūsdienās ir izdalītas atbilstoši bronzspārnu pīļu ģintī (Speculanas) un Dienvidamerikas cekulpīļu ģintī (Lophonetta), kā arī Salvadora pīle (Salvadorina waigiuensis), kas šobrīd tiek sistematizēta dižpīļu apakšdzimtā (Tadorninae).

Sistemātika

• Meža pīļu ģints (Anas)
  • Amerikas baltvēderis (Anas americana)
  • †Amsterdamas baltvēderis (Anas marecula)
  • Austrālijas platknābis (Anas rhynchotis)
  • Āfrikas melnā pīle (Anas sparsa)
  • Baltvaigu garkaklis (Anas bahamensis)
  • Baikāla krīklis (Anas formosa)
  • Baltvēderis (Anas penelope)
  • Brūnais krīklis (Anas aucklandica)
  • Čīles baltvēderis (Anas sibilatrix)
  • Dzeltenknābja garkaklis (Anas georgica)
  • Dzeltenknābja pīle (Anas undulata)
  • Filipīnu pīle (Anas luzonica)
  • Floridas pīle (Anas fulvigula)
  • Garkaklis (Anas acuta)
  • Havaju pīle (Anas wyvilliana)
  • Hotentotu krīklis (Anas hottentota)
  • Indonēzijas krīklis (Anas gibberifrons)
  • Jaunzēlandes brūnais krīklis (Anas chlorotis)
  • Kalnu krīklis (Anas flavirostris)
  • Bērais krīklis (Anas cyanoptera)
  • Kāpzemes krīklis (Anas capensis)
  • Kāpzemes platknābis (Anas smithii)
  • Kastaņbrūnais krīklis (Anas castanea)
  • Kempbela krīklis (Anas nesiotis)
  • Kergelēna garkaklis (Anas eatoni)
  • Klusā okeāna melnā pīle (Anas superciliosa)
  • Krīklis (Anas crecca)
  • Leisanas pīle (Anas laysanensis)
  • Lielgalvas krīklis (Anas falcata)
  • Madagaskaras krīklis (Anas bernieri)
  • Marianas meža pīle (Anas oustaleti)
  • †Maurīcijas pīle (Anas theodori)
  • Meksikas pīle (Anas diazi)
  • Mellera peldpīle (Anas melleri)
  • Meža pīle (Anas platyrhynchos)
  • Pelēkais krīklis (Anas gracilis)
  • Pelēkā pīle (Anas strepera)
  • Peru krīklis (Anas puna)
  • Platknābis (Anas clypeata)
  • Prīkšķe (Anas querquedula)
  • Raibknābja pīle (Anas poecilorhyncha)
  • Sarkanais platknābis (Anas platalea)
  • Sarkankāju pīle (Anas rubripes)
  • Sarkanknābja pīle (Anas erythrorhyncha)
  • Sudraba krīklis (Anas versicolor)
  • Zaļspārnu krīklis (Anas carolinensis)
  • Zilspārnu krīklis (Anas discors)

Atsauces

Anas is een geslacht van vogels uit de familie eenden, ganzen en zwanen (Anatidae). Het geslacht telt 32 soorten. Bijna 20 soorten die vroeger ook tot dit geslacht behoorden zoals de slobeend en de smient, zijn na moleculair genetisch onderzoek dat in 2009 werd gepubliceerd, afgesplitst in aparte geslachten zoals Spatula (slobeend) en Mareca (smient).^[1]

Soorten

• Anas acuta - (Pijlstaart)
• Anas albogularis - (Andamanentaling)
• Anas andium - (Andestaling)
• Anas aucklandica - (Aucklandtaling)
• Anas bahamensis - (Bahamapijlstaart)
• Anas bernieri - (Madagaskartaling)
• Anas capensis - (Kaapse taling)
• Anas carolinensis - (Amerikaanse wintertaling)
• Anas castanea - (kastanjetaling)
• Anas chlorotis - (bruine taling)
• Anas crecca - (wintertaling)
• Anas diazi - (Mexicaanse eend)
• Anas eatoni - (kerguelenpijlstaart)
• Anas erythrorhyncha - (roodsnavelpijlstaart)
• Anas flavirostris - (Chileense taling)
• Anas fulvigula - (gevlekte eend)
• Anas georgica - (Zuid-Amerikaanse pijlstaart)
• Anas gibberifrons - (Indische taling)
• Anas gracilis - (Australische taling)
• Anas laysanensis - (laysaneend)
• Anas luzonica - (Filipijnse eend)
• Anas melleri - (Mellers eend)
• Anas nesiotis - (campbelltaling)
• Anas platyrhynchos - (wilde eend)
• Anas poecilorhyncha - (Indische vlekbekeend)
• Anas rubripes - (Amerikaanse zwarte eend)
• Anas sparsa - (Afrikaanse zwarte eend)
• Anas superciliosa - (wenkbrauweend)
• Anas theodori - (mauritiuseend)
• Anas undulata - (geelsnaveleend)
• Anas wyvilliana - (Hawaii-eend)
• Anas zonorhyncha - (Chinese vlekbekeend)

Fylogenetische stamboom

Hieronder de fylogenetische stamboom van het geslacht Anas gebaseerd op het onderzoek van Gonzalez et al (2009).^[2]

aucklandtaling (A. aucklandica)

bruine taling (A. chlorotis)

madagaskartaling (A. bernieri)

kastanjetaling (A. castanea)

Indische taling (A. gibberifrons)

geelsnaveltaling (A. flavirostris)

Amerikaanse wintertaling (A. carolinensis)

(gewone) wintertaling (A. crecca)

pijlstaart (A. acuta)

Zuid-Amerikaanse pijlstaart (A. georgica)

roodsnavelpijlstaart (A. erythrorhyncha)

bahamapijlstaart (A. bahamensis)

Kaapse taling (A. capensis)

Mexicaanse eend (A. diazi)

Amerikaanse zwarte eend (A. rubripes)

gevlekte eend (A. fulvigula)

wilde eend (A. platyrhynchos)

Indische vlekbekeend (A. poecilorhyncha)

Filipijnse eend (A. luzonica)

laysaneend (A. laysanensis)

wenkbrauweend (A. superciliosa)

Mellers eend (A. melleri)

geelsnaveleend (A. undulata)

Afrikaanse zwarte eend (A. sparsa)

Status i verda: Livskraftig

Anas er ei biologisk slekt med grasender i andefamilien.

Slekta samlar ender av varierande storleik, frå krikkand på 34 centimeter i kroppslengd til raudfotand og golfand som kan bli over 60 cm. Dei hekkar ved ferskvatn. Anas-grasender beitar typisk på akvatiske plantar og virvellause dyr på grunt vatn. I motsetnad til dukkender i slektene Netta, Aythya og Bucephala dukkar Anas-endar i vatnet ved å vippe framkroppen ned i vatnet og bakkroppen opp i lufta. Dei er i stand til å flyge rett opp frå vassoverflata.

I vinterhalvåret har mange artar særs iaugefallande oppvisingar ved kurtise. Dette byrjar på ei tid der fuglane ikkje er i stand til formering. Kurtisen blir tatt opp att jamleg i vårmånadane og inkluderer artsspesifikke positurar, gestar og rørsler. Den langvarige kurtisen bidreg til å sikre at det finst partnarar av same art.

Dei fleste artane i denne slekta, spesielt viss dei er utbreidde i temperert klima i nord, syner stor kjønnsdimorfisme i fjørdrakt. Fjørdrakta åt andriken endrar seg vesentleg mellom vår og haust, praktdrakta blir utvikla allereie tidleg på hausten, etter andre myting. Hos hofuglar derimot, er fjørdrakta ikkje så veldig annleis gjennom året.

Blant dei mest kjende og mest utbreidde representantar for denne slekta er stokkand, Anas platyrhynchos. Stokkanda har ein populasjon på meir enn 19 millionar individ spreidd over store delar av den nordlege halvkula.^[1] Slekta inneheld òg nokon av dei mest avgrensa og isolerte øyartar som dessutan er truga eller sterkt truga. Til dømes lever ein estimert populasjon på maksimum 2500 individ (2002) av gassarkrikkand, Anas bernieri på vestsida av Madagaskar.^[2] Campbelland, Anas nesiotis med berre maksimalt 200 kjønnsmodne individ, overlever på berre 23 dekar på Dent Island, Campbell-øyane.^[3] Laysanand, Anas laysanensis, som er blant dei mest sjeldne vassfuglar i verda, lever på den 370 hektar store øya Laysan, Hawaii. Populasjonen er på om lag 500 - 680 hekkande individ (2010).^[4]

Det har vist seg at mange artar innanfor denne slekta er i stand til å reprodusere med kvarandre. Avkommet, derimot, er vanlegvis sterilt.

Artslista

Anas i rekkjefølgje etter EBird/Clements Checklist v2017^[5] med norske namn etter Norske navn på verdens fugler:^[6]

I år 2017 blei 16 Anas-ender splitta ut og plassert i tre nye slekter Sibirionetta, Spatula og Mareca.^[5] Artane er:

Gulkinnand, Sibirionetta formosa, knekkand, Spatula querquedula, sumpand, Spatula hottentota, sølvand, Spatula versicolor, punaand, Spatula puna, blåvengand, Spatula discors, Kaneland, Spatula cyanoptera, prikkskeiand, Spatula platalea, kappskeiand, Spatula smithii, sigdskeiand, Spatula rhynchotis, skeiand, Spatula clypeata, snadderand, Mareca strepera, sibirand, Mareca falcata, brunnakke, Mareca penelope, amerikablesand, Mareca americana, sørblesand, Mareca sibilatrix.

Kjelder

Referansar

Bakgrunnsstoff

Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Anas

Anas – rodzaj ptaka z podrodziny kaczek (Anatinae) w rodzinie kaczkowatych (Anatidae).

Zasięg występowania

Rodzaj obejmuje gatunki występujące na wszystkich kontynentach oprócz Antarktydy^[28].

Morfologia

Długość ciała 35–70 cm, rozpiętość skrzydeł 50–100 cm; masa ciała samców 290–1800 g, samic 270–1400 g^[29].

Systematyka

Etymologia

• Anas: łac. anas, anatis „kaczka”. Krzyżówka jest dzikim przodkiem udomowionych kaczek^[30].
• Anassus: gr. intensywny przedrostek α- a-; νασσα nassa „kaczka” (por. łac. anas, anatis „kaczka”). Rafinesque ukuł tę nazwę dla grupy dzikich ptaków (Serrirostria, podrodzina Anserinia), ale później w ornitologii anassa (od gr. ανασσα anassa „królowa”) jest zawsze używana w odniesieniu do „czapli”^[31]. Nowa nazwa dla Anas.
• Dafila (Daphila): autor opisu taksonu nie wyjaśnił pochodzenia nazwy. Sądzono że jest to brazylijska nazwa jakiejś kaczki, ale zostało to odrzucone przez Elliotta Cousa w 1882 roku^[32]. Gatunek typowy: Anas acuta Linnaeus, 1758.
• Crecca: epitet gatunkowy Anas crecca Linnaeus, 1758^[33]; szw. Kricka i Kräcka „cyraneczka zwyczajna”^[34]. Gatunek typowy: Anas crecca Linnaeus, 1758.
• Nettion (Nettium): gr. νηττιον nēttion „kaczuszka”, od zdrobnienia νηττα nētta „kaczka”^[35]. Gatunek typowy: Anas crecca Linnaeus, 1758.
• Trachelonetta: gr. τραχηλος trakhēlos „kark, szyja”; νηττα nētta „kaczka”^[36]. Gatunek typowy: Anas acuta Linnaeus, 1758.
• Boschas: łac. boscas, boscadis lub boscis, boscidis „kaczka”, od gr. βοσκας boskas, βασκας baskas lub φασκας phaskas „dzika kaczka”^[37]. Gatunek typowy: Anas platyrhynchos Linnaeus, 1758.
• Phasianurus: gr. φασιανος phasianos „bażant”; ουρα oura „ogon”^[38]. Gatunek typowy: Phasianurus vigorsii Wagler, 1832 (= Anas Bahamensis Linnaeus, 1758).
• Paecilonitta (Poecilonitta, Poecilonetta, Paecilonetta): gr. ποικιλος poikilos „cętkowany”; νηττα nētta „kaczka”^[39]. Gatunek typowy: Anas Bahamensis Linnaeus, 1758.
• Virago: łac. virago, viraginis „bohaterka, wojowniczka”, od virgo, virginis „panna”^[40]. Gatunek typowy: Mareca castanea Eyton, 1838.
• Elasmonetta: gr. ελασμος elasmos „płyta”; νηττα nētta „kaczka”^[41]. Gatunek typowy: Anas chlorotis G.R. Gray, 1845^[a].
• Polionetta: gr. πολιος polios „szary”; νηττα nētta „kaczka”^[42]. Gatunek typowy: Anas poecilorhyncha J.R. Forster, 1781.
• Dafilula: zdrobnienie nazwy rodzaju Dafila Stephens, 1824^[43]. Gatunek typowy: Querquedula eatoni Sharpe, 1875.
• Horizonetta: gr. ὁριζω horizō „ograniczać”; νηττα nētta „kaczka”^[44]. Gatunek typowy: Anas laysanensis Rothschild, 1892.
• Afranas: łac. Afer, Afra „afrykański”, od Africa „Afryka”; anas, anatis „kaczka”^[45]. Gatunek typowy: Anas undulata C.F. Dubois, 1839.
• Melananas: łac. melas, melanos „czarny” , od gr. μελας melas, μελανος melanos „czarny”; anas, anatis „kaczka”^[46]. Gatunek typowy: Anas sparsa Eyton, 1838.
• Notonetta: gr. νοτος notos „południe”; νηττα nētta „kaczka”^[47]. Gatunek typowy: Anas capensis J.F. Gmelin, 1789.
• Xenonetta: gr. ξενος xenos „obcy”; νηττα nētta „kaczka”^[48]. Gatunek typowy: Xenonetta nesiotis J.H. Fleming, 1935^[a]
• Dafilonettion: rodzaj Dafila Stephens, 1824; rodzaj Nettion Kaup, 1829^[49]. Gatunek typowy: Anas flavirostris Vieillot, 1816.
• Philippinetta: Filipiny ang. Philippine Islands; greckie νηττα nētta „kaczka”^[50]. Gatunek typowy: Anas luzonica Fraser, 1839.
• Aethiopinetta: grc. Αιθιοπια Aithiopia „etiopski”, od αιθω aithō „palić się”; ωψ ōps, ωπος ōpos „twarz”; νηττα nētta „kaczka”^[51]. Gatunek typowy: Anas erythrorhyncha J.F. Gmelin, 1789.
• Pachyanas: gr. παχυς pakhus „duży, tęgi”; łac. anas, anatis „kaczka”^[52]. Gatunek typowy: Pachyanas chathamica Oliver, 1955.

Podział systematyczny

Przeprowadzone niedawno badania filogenetyczne sugerują że rodzaj Anas nie jest monofiletyczny w stosunku do rodzajów Tachyeres, Amazonetta, Speculanas i Lophonetta i dlatego zachodzi potrzeba podziału Anas na kilka mniejszych taksonów: Spatula (A. querquedula, A. hottentota, A. puna, A. versicolor, A. platalea, A. smithii, A. rhynchotis, A. clypeata, A. cyanoptera, A. discors), Sibirionetta (A. formosa), Mareca (A. falcata, A. strepera, A. penelope, A. americana, A. sibilatrix) i Anas^[53][54]. Do rodzaju należą następujące gatunki^[55]:

• Anas sparsa – moręgówka
• Anas undulata – kaczka żółtodzioba
• Anas melleri – kaczka madagaskarska
• Anas superciliosa – kaczka pacyficzna
• Anas luzonica – kaczka filipińska
• Anas laysanensis – krzyżówka białooka
• Anas zonorhyncha – kaczka chińska – takson wyodrębniony z A. poecilorhyncha^[56][57][58]
• Anas poecilorhyncha – kaczka pstrodzioba
• Anas platyrhynchos – krzyżówka
• Anas rubripes – brązówka
• Anas fulvigula – krzyżówka florydzka
• Anas wyvilliana – krzyżówka hawajska
• Anas theodori – kaczka maskareńska – takson wymarły pod koniec XVII wieku^[59]
• Anas gibberifrons – cyraneczka szara
• Anas castanea – cyraneczka kasztanowata
• Anas aucklandica – cyraneczka auklandzka
• Anas bernieri – cyraneczka madagaskarska
• Anas capensis – cyraneczka płowa
• Anas bahamensis – rożeniec białolicy
• Anas erythrorhyncha – rożeniec czerwonodzioby
• Anas acuta – rożeniec zwyczajny
• Anas georgica – rożeniec żółtodzioby
• Anas eatoni – rożeniec krótkosterny
• Anas marecula – rożeniec krótkodzioby – takson wymarły^[60]
• Anas crecca – cyraneczka zwyczajna
• Anas andium – cyraneczka andyjska – takson wyodrębniony z A. flavirostris^[61][62][63]
• Anas flavirostris – cyraneczka żółtodzioba

Uwagi

Przypisy