Sarı şeker Kuşu

Cukrzyk^[4] (Coereba flaveola) – gatunek małego ptaka z rodziny tanagrowatych (Thraupidae). Występuje w tropikach Ameryki Południowej, na południe od Meksyku i Karaibów. Jest osiadły. Przez niektóre ujęcia systematyczne zaliczony do monotypowej rodziny Coerebidae^[5].

Systematyka

Wyróżniono ponad czterdzieści podgatunków C. flaveola^[5][4]. Jeden z nich występujący na wyspie Saint Vincent jest całkowicie czarny. Pod względem ubarwienia pojawiły się teorie, by podzielić go na 9 gatunków.

• cukrzyk bahamski (C. flaveola bahamensis) – Bahamy.
• cukrzyk wyspowy (C. flaveola caboti) – wschodni Jukatan i pobliskie wyspy.
• cukrzyk zwyczajny (C. flaveola flaveola) – Jamajka.
• C. flaveola sharpei – Kajmany.
• C. flaveola bananivora – Haiti i pobliskie wyspy.
• C. flaveola nectarea – Tortuga.
• C. flaveola portoricensis – Portoryko.
• C. flaveola sanctithomae – północne Wyspy Dziewicze.
• C. flaveola newtoni – Saint Croix.
• cukrzyk tropikalny (C. flaveola bartholemica) – północne i środkowe Małe Antyle.
• C. flaveola martinicana –Martynika i Saint Lucia.
• C. flaveola barbadensis –Barbados.
• C. flaveola atrata – Saint Vincent.
• C. flaveola aterrima – Grenada i Grenadyny.
• C. flaveola uropygialis –Aruba i Curaçao.
• C. flaveola tricolor – Wyspa Providencia.
• C. flaveola oblita – Wyspa San Andrés.
• cukrzyk szarogardły (C. flaveola mexicana) – południowo-wschodni Meksyk do zachodniej Panamy.
• C. flaveola cerinoclunis – Wyspy Perłowe.
• C. flaveola columbiana – wschodnia Panama do południowo-zachodniej0 Kolumbii i południowej Wenezueli.
• C. flaveola bonairensis –Bonaire.
• C. flaveola melanornis – wyspa Cayo Sal (na północ od Wenezueli).
• C. flaveola lowii – wyspa Los Roques (na północ od Wenezueli).
• C. flaveola ferryi – Tortuga.
• C. flaveola frailensis – wyspy Los Frailes i Los Hermanos (na północ od Wenezueli).
• C. flaveola laurae – Los Testigos.
• C. flaveola luteola – wybrzeża północnej Kolumbii i północnej Wenezueli, Trynidad i Tobago.
• C. flaveola obscura – północno-wschodnia Kolumbia i zachodnia Wenezuela.
• C. flaveola minima – wschodnia Kolumbia i południowa Wenezuela do Gujany Francuskiej i północno-środkowej Brazylii.
• C. flaveola montana – Andy w północno-zachodniej Wenezueli.
• C. flaveola caucae – zachodnia Kolumbia.
• C. flaveola gorgonae – Wyspa Gorgona (na zachód od Kolumbii).
• C. flaveola intermedia – południowo-zachodnia Kolumbia, zachodni Ekwador i północne Peru oraz na wschód do południowej Wenezueli i zachodniej Brazylii.
• C. flaveola bolivari – wschodnia Wenezuela.
• C. flaveola guianensis – południowo-wschodnia Wenezuela do Gujany.
• C. flaveola roraimae – południowo-wschodnia Wenezuela, południowo-zachodnia Gujana i północna Brazylia.
• C. flaveola pacifica – wschodnie Peru.
• C. flaveola magnirostris – północne Peru.
• C. flaveola dispar – północno-środkowe Peru do zachodniej Boliwii.
• C. flaveola chloropyga – wschodnio-środkowe Peru do centralnej Boliwii i na wschód do wschodniej Brazylii, północny Urugwaj, północno-wschodnia Argentyna i Paragwaj.
• C. flaveola alleni – wschodnia Boliwia do środkowej Brazylii.

Morfologia i ekologia

Długość ciała 11 cm, waga 811. Ma zakrzywiony dziób, przystosowany do pobierania nektaru z kwiatów. W odróżnieniu od kolibrów nie potrafi zawisać w powietrzu; odwiedzając kwiat, zawsze przysiada. Poza nektarem odżywia się czasami owocami i owadami. Chętnie korzysta z wywieszonych dla kolibrów pojemniczków ze słodką wodą. Głęboko rowkowany język służy mu do wysysania nektaru. Przekłuwa dziobem kwiaty, czasami również owoce, wypijając ich sok. Zasiedla wszelkie środowiska z bujną roślinnością, także ogrody. Nieczęsto spotykany w wysokich lasach.

Na obszarze swojego występowania często odwiedza ludzkie siedziby i daje się łatwo oswoić. Obie płci są podobnie ubarwione. Zazwyczaj żyje pojedynczo lub parami, a pary utrzymują tylko luźny kontakt. Buduje w krzewie zamknięte gniazdo, często wykorzystuje je jako miejsce na nocleg. Samica sama wysiaduje 3-6 jaj. Pary śpią w osobnych gniazdach, ale grupy mogą czasami spać w jednym.

Coereba flaveola

Przypisy

Bibliografia

• Paweł Mielczarek, Włodzimierz Cichocki. Polskie nazewnictwo ptaków świata. „Notatki Ornitologiczne”. Tom 40. Zeszyt specjalny, 1999. ISSN 0550-0842.
• David Burni, Ben Hoare, Joseph DiCostanzo, BirdLife International (mapy wyst.), Phil Benstead i inni: Encyklopedia Ptaki. Wydawnictwo Naukowe PWN Warszawa, 2009 ​ISBN 978-83-01-15733-3​.

Linki zewnętrzne

• (ang.) Krótkie filmy przedstawiające cukrzyka