dcsimg

Lifespan, longevity, and ageing

AnAge articles tarafından sağlandı
Maximum longevity: 11.5 years (captivity)
lisans
cc-by-3.0
telif hakkı
Joao Pedro de Magalhaes
düzenleyici
de Magalhaes, J. P.
ortak site
AnAge articles

Habitat ( İspanyolca; Kastilyaca )

INBio tarafından sağlandı
Es una especie terrestre que habita el bosque primario, secundario, los bordes de bosque y ocasionalmente las áreas abiertas de muchos tipos de zonas de vida desde el tropical seco hasta el tropical muy húmedo.
lisans
cc-by-nc-sa-3.0
telif hakkı
INBio, Costa Rica
yazar
Federico Munoz Chacon
ortak site
INBio

Behavior ( İspanyolca; Kastilyaca )

INBio tarafından sağlandı
Es una serpiente de temperamento tranquilo, difícilmente tiende a morder cuando se colecta.
lisans
cc-by-nc-sa-3.0
telif hakkı
INBio, Costa Rica
yazar
Federico Munoz Chacon
ortak site
INBio

Distribution ( İspanyolca; Kastilyaca )

INBio tarafından sağlandı
Distribucion en Costa Rica: Se encuentra en ambas vertientes, desde el nivel del mar hasta aproximadamente 800 metros de altura.
Distribucion General: Desde Yucatán, México, hasta el norte de Argentina.
lisans
cc-by-nc-sa-3.0
telif hakkı
INBio, Costa Rica
yazar
Federico Munoz Chacon
ortak site
INBio

Trophic Strategy ( İspanyolca; Kastilyaca )

INBio tarafından sağlandı
Es una especie que se alimenta principalmente de otras serpientes, aunque en su dieta también se incluyen lagartijas y pequeños mamíferos. Su dieta ofiófaga incluye la serpiente venenosa llamada terciopeloBothrops asper. Es una especie opistoglifa que combina la constricción con el envenenamiento para dominar a sus presas.
lisans
cc-by-nc-sa-3.0
telif hakkı
INBio, Costa Rica
yazar
Federico Munoz Chacon
ortak site
INBio

Reproduction ( İspanyolca; Kastilyaca )

INBio tarafından sağlandı
Es una especie ovípara. Las hembras producen de 10 a 22 huevos, aproximadamente a los 50 días de la copulación. El tiempo de incubación es de cerca de 120 días.
lisans
cc-by-nc-sa-3.0
telif hakkı
INBio, Costa Rica
yazar
Federico Munoz Chacon
ortak site
INBio

Diagnostic Description ( İspanyolca; Kastilyaca )

INBio tarafından sağlandı
Esta es una serpiente grande que alcanza una longitud de hasta 2.471 mm. Presenta 12 a 15 dientes maxilares, desiguales, los últimos dos acanalados y separados del resto por una diastema, y situados en la línea vertical del borde posterior del ojo. Los dientes mandibulares son aproximadamente del mismo tamaño; los anteriores no son más grandes que los posteriores.

El hemipene es normal y ligeramente bifurcado, con varias espinas basales que gradualmente pasan a una zona distal con cálices, sin la formación de estructura capitada. El sulcus spermaticus es bifurcado.

La cabeza se distingue algo del cuello; el ojo es moderado con Ia pupila verticalmente elíptica. El cuerpo es cilíndrico con la cola medianamente larga. La escamación cefálica comprende una rostral, dos internasales, dos prefrontales, una frontal, dos parietales, una loreal, una nasal, una preocular y dos postoculares; presenta 2-2 6 2-3 temporales; 8 ó 9 supralabiales y 8 infralabiales; presenta dos pares de geneiales. Tiene 19 hileras de escamas dorsales (la diferencia más importante con su congénere C. scytalina), con reducción, lisas y con fosetas apicales; las ventrales son redondeadas; Ia placa anal se presenta entera y las subcaudales están divididas. La coloración es uniforme con o sin banda transversal cefálica (nucal). Los juveniles tienen una coloración completamente diferente, que consiste en un color de fondo rojo en todo el cuerpo, una banda nucal amarilla o clara y la cabeza negra.

lisans
cc-by-nc-sa-3.0
telif hakkı
INBio, Costa Rica
yazar
Federico Munoz Chacon
ortak site
INBio

Benefits ( İspanyolca; Kastilyaca )

INBio tarafından sağlandı
Su sistema inmunológico es capaz de soportar varios cc de veneno de Bothrops lo que la hace de potencial interés médico. Es una especie que sirve como controlador de serpientes venenosas vipéridas.
lisans
cc-by-nc-sa-3.0
telif hakkı
INBio, Costa Rica
yazar
Federico Munoz Chacon
ortak site
INBio

Diagnostic Description ( İspanyolca; Kastilyaca )

INBio tarafından sağlandı
Localidad del tipo: Surinam
Depositario del tipo:
Recolector del tipo:
lisans
cc-by-nc-sa-3.0
telif hakkı
INBio, Costa Rica
yazar
Federico Munoz Chacon
ortak site
INBio

Conservation Status ( İspanyolca; Kastilyaca )

INBio tarafından sağlandı
Está comprendida en el Apéndice 2 de CITES
lisans
cc-by-nc-sa-3.0
telif hakkı
INBio, Costa Rica
yazar
Federico Munoz Chacon
ortak site
INBio

Distribution ( İngilizce )

ReptileDB tarafından sağlandı
Continent: Middle-America Caribbean South-America
Distribution: Mexico (Yucatan), Belize, Guatemala, El Salvador, Nicaragua ?, Honduras, Costa Rica, Panama, Colombia, French Guiana, Venezuela (Amazonas, Merida, Apure, [HR 32: 58]), NW Ecuador, Bolivia, Uruguay, Paraguay, N Argentina (Mendoza, La Pampa, Entre Rios, Jujuy, Misiones), Brazil (Pará, Amazonas, Rio Grande do Sul ?), Peru (Pasco etc.), Lesser Antilles: Dominica, St. Lucia, Barbuda (fossil only), Grenada, Trinidad; elevation (Honduras): 120 m Clelia clelia clelia: Dominica and St. Lucia; on the mainland from Central America south throughout much of tropical South America; Trinidad. Clelia clelia groomei (HOLOTYPE MCZ 79767): Grenada.
Type locality: Suriname.
lisans
cc-by-nc-sa-3.0
telif hakkı
Peter Uetz
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
ReptileDB

Musurana černá ( Çekçe )

wikipedia CZ tarafından sağlandı

Musurana černá (Clelia clelia nebo Pseudoboa clelia) je statný užovkovitý had, obývající Jižní Ameriku a některé ostrovy Karibiku. Je to pozemní had se zadními jedovými zuby, živící se hlavně ostatními hady včetně jedovatých druhů. Je největší a nejznámější ze sedmi druhů musuran rodu Clelia. Slovo musurana pochází z indiánského jazyka Tupí a znamená oprátka nebo smyčka.

Popis

Musurana černá je statný, ale poměrně štíhlý, elegantní had s oválnou hlavou, dobře odlišenou od těla. Dorůstá délky až 250 cm. V dospělosti má šedomodré až téměř černé zbarvení s výrazným leskem, zvláště na bocích. Mláďata v prvních dvou letech života mají červené až oranžové zbarvení s černými a žlutými proužky na hlavě a krku.

Způsob života a rozšíření

Musurana je převážně pozemní had, dovede ale také šplhat, především mláďata na stromech někdy i loví. Vyskyytuje se v savanách, druhotných lesích, ale i v kulturní krajině, např. na kávových plantážích. Má převážně noční aktivitu. Brazilci ji nepronásledují a někdy ji chovají v domech ši zahradách jako ochránce před jedovatými hady. Z téhož důbodu se musurana dostala i na brazilské mince a poštovní známky. Kromě Brazílie i další země Jižní a Střední Ameriky od Paraguaye a Bolívie po jih Mexika, a na některé Karibské ostrovy (Sv. Lucie, Trinidad a Tobago).

Potrava

Musurana je potravní specialista, živí se především jinými hady a ještěry, nevyhýbá se ani jedovatým hadům, s oblibou požírá různé křovináře (zvláště velmi nebezpečného k. sametového) a chřestýše brazilské, naproti tomu korálovce žere jen výjimečně. Kořist vyhledává v noci, zpravidla na zemi, vyhledává ji čichem a přepadá ze zálohy. Svou oběť nejprve omámí uštknutím zadních (opistoglyfních) jedových zubů, poté uškrtí a spolkne. Hady i ještěry polyká hlavou napřed, velké hady polyká a tráví po částech, takže je schopná pohltit hada delšího než dvě třetiny jejího těla. Jed musurany není člověku nebezpečný. Musurana je značně odolná proti jedu chřestýšů a křovinářů, ale proti jedu korálovců imunní není.

Rozmnožování

Musurana je vejcorodá, klade až 40 vajec, z nichž se líhnou pestře zbarvená mláďata.

Literatura

  • Čihař, Jiří: Teraristika, Praha, Práce, 1989.
  • Moravec, Jiří: Procházka amazonským pralesem. Praha, Academia, 2009.
  • Moravec, Jiří: Svět zvířat VII - Obojživelníci, plazi. Praha, Albatros, 1999.
lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedia autoři a editory
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia CZ

Musurana černá: Brief Summary ( Çekçe )

wikipedia CZ tarafından sağlandı

Musurana černá (Clelia clelia nebo Pseudoboa clelia) je statný užovkovitý had, obývající Jižní Ameriku a některé ostrovy Karibiku. Je to pozemní had se zadními jedovými zuby, živící se hlavně ostatními hady včetně jedovatých druhů. Je největší a nejznámější ze sedmi druhů musuran rodu Clelia. Slovo musurana pochází z indiánského jazyka Tupí a znamená oprátka nebo smyčka.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedia autoři a editory
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia CZ

Mussurana ( Almanca )

wikipedia DE tarafından sağlandı

Die Mussurana (Clelia clelia) ist eine in Mittel- und Südamerika beheimatete Schlangenart. Sie zählt innerhalb der Familie der Nattern (Colubridae) zur Gattung der Mussuranas (Clelia). Im Spanischen wird die Mussurana culebra minadora oder lisa genannt.

Merkmale

 src=
Jungtier in Französisch-Guayana

Die Mussurana erreicht eine Körperlänge von etwa 1,50 bis 1,60 Meter, sie kann aber bis zu 2,40 Meter lang werden.

Bei dem Weibchen sind 194–218 ventrale Schuppen vorhanden, bei den Männchen 193–213. Nach dem Analschild folgen bei den Weibchen 62–74 und bei den Männchen 75–88 Subcaudalia. Clelia clelia hat meist sieben Oberlippenschilde, von denen die zweite und dritte von vorne gezählt an die relativ große Loreale angrenzen.[1]

Bei den Jungschlangen ist der Rücken rosafarben oder rötlich gefärbt. Diese Färbung geht dann mit zunehmendem Alter in eine blaue Färbung über; im Erwachsenenalter weist der Rücken dann eine bleifarbene Tönung auf. Ein schwarzer Fleck zeigt sich im vorderen Rückenbereich. Des Weiteren erkennt man ein weißes und ein schwarzes Nackenband. Der Kopf ist bei den Jungschlangen in der Regel schwarz getönt. Der Bauch ist meist mit einigen schwarzen Pigmentierungen besetzt. Der Kinnbereich sowie der untere Schwanzbereich sind weiß gefärbt. Bei den Erwachsenen weist der Bauch eine gelbliche Tönung auf. Im Gegensatz zur sehr ähnlich aussehenden Boiruna maculata ist der Bauch nie vollständig dunkel gefärbt. Bei Clelia plumbea, einer ähnlich gefärbten und ebenso groß werdenden Art der Gattung Clelia, ist die Trennlinie zwischen hellem Bauch und dunkler Rückenfärbung gerade, während sie bei Clelia clelia gezahnt ist.[1]

Die Mussurana besitzt 10 bis 15 kräftige Zähne im hinteren Bereich des Oberkiefers (proteroglyph), die sie verwendet, um den Kopf der angegriffenen Beute zu erfassen. Anschließend wird das Opfer mit dem Körper und dem Schwanz umschlungen.

Unterarten

Folgende drei Unterarten werden unterschieden:[2]

  • Clelia clelia clelia (Daudin, 1803)
  • Clelia clelia groomei Greer, 1965
  • Clelia clelia immaculata Smith, 1942

Insbesondere der Unterartstatus von Clelia clelia immaculata ist allerdings umstritten.

Verbreitung

 src=
Clelia clelia

Die Mussurana kommt in fast allen mittel- und südamerikanischen Ländern vor.[2]

Lebensweise

Die Mussurana bevorzugt Lebensräume mit dichter Vegetation. Sie ist eine tagaktive, am Boden lebende Schlange, die manchmal auch in der Nacht aktiv ist. Obwohl sie Giftzähne hat, besteht für den Menschen keine Gefahr, da das Gift schwach ist. Von nur sehr wenigen Vergiftungsfällen wurde berichtet; diese waren zudem auch nicht tödlich.

Ernährung

Die Mussurana ist immun gegen das Gift anderer Schlangen, von denen sie sich ernährt, insbesondere Amerikanische Lanzenottern (Bothrops), der Unterfamilie der Grubenottern (Crotalinae). Allerdings ist die Mussurana nicht immun gegen das Gift der Korallenottern (Micrurus). Des Weiteren verspeist die Mussurana auch Schleichen sowie Echsen, Ameiven und Tejus. Wenn nicht ausreichend andere Schlangen vorhanden sind, kann sie sich auch von kleinen Säugetieren sowie von Regenwürmern, Schnecken und Landschnecken ernähren. Die Mussurana besitzt 10 bis 15 kräftige Zähne im hinteren Bereich des Oberkiefers (proteroglyph), die sie verwendet, um den Kopf der angegriffenen Schlange zu erfassen. Dann windet sich die Mussurana mit dem Schwanz und Körper um das Opfer. Dies ist der Grund, warum die Art auch Pseudoboa genannt wird.

Fortpflanzung

Die Mussurana zählt zu den eierlegenden Arten. Die Paarungszeit beginnt in der Regel kurz nach der Winterruhe. In einer Saison kommt es lediglich zu einer Eiablage. Das Weibchen legt kurz nach erfolgreicher Paarung an geschützter Stelle in eine flache Erdmulde die Eier ab. Je nach Umgebungstemperatur schlüpfen die Jungschlangen nach 50 bis 80 Tagen. Sie weisen bereits jetzt eine Länge von 30 bis 35 Zentimetern auf und sind gleich sofort auf sich alleine gestellt. Eine Brutpflege seitens des Weibchens wird nicht betrieben. Die Jungschlangen ernähren sich anfangs hauptsächlich von Insekten, kleinen Echsen und anderem Kleingetier.

Gefährdung und Schutz

In den meisten Verbreitungsgebieten kommt die Mussurana noch recht häufig vor. Die noch gesunden Populationen können aber nicht darüber hinwegtäuschen, dass weite Teile der natürlichen Lebensräume durch Urbanisierung und Trockenlegung bedroht sind. Die Mussurana steuert in den Lebensräumen die Populationen hauptsächlich von Regenwürmern und Schnecken. Einige Farmer halten sich Mussuranas sogar als Haustiere, um ihr Vieh besser vor Grubenottern zu schützen.

Literatur

  • Roland Bauchot: Schlangen. Weltbild Verlag, 1999, ISBN 3-8289-1501-9.
  • Dieter Schmidt: Nattern faszinierend & exotisch. 1. Auflage. Gräfe & Unzer, Februar 2005, ISBN 3774269475.

Einzelnachweise

  1. a b Norman J. Scott Jr, Alejandro R. Giraudo, Gustavo Scrocchi, Aida Luz Aquino, Pier Cacciali, Martha Motte: The Genera Boiruna and Clelia (Serpentes: Pseudoboini) in Paraguay and Argentina. Band 46, Nr. 9, 2006, S. 77–105.
  2. a b Clelia clelia In: The Reptile Database
 title=
lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia DE

Mussurana: Brief Summary ( Almanca )

wikipedia DE tarafından sağlandı

Die Mussurana (Clelia clelia) ist eine in Mittel- und Südamerika beheimatete Schlangenart. Sie zählt innerhalb der Familie der Nattern (Colubridae) zur Gattung der Mussuranas (Clelia). Im Spanischen wird die Mussurana culebra minadora oder lisa genannt.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia DE

Clelia clelia ( İngilizce )

wikipedia EN tarafından sağlandı

Clelia clelia, commonly known as the black mussurana or windward cribo, is a species of snake in the family Colubridae. The species is native to the New World.

Etymology

The subspecific name, groomei, is in honor of Grenadian zoologist John R. Groome.[3]

Names

It is called doi or duma in the Kwaza language of Rondônia, Brazil.[4]

Geographic range

Clelia clelia is found in Central America, South America, and the Lesser Antilles (including the island of Trinidad).[2]

Description

Clelia clelia is a large snake. Adults may attain a snout-to-vent length (SVL) of 2.1 m (6.9 ft). Dorsally, adults are uniform black, gray, or olive-gray. Ventrally, adults are yellowish white. Juveniles are pale brown or red, with a black head and a yellow collar.[5]

Diet

Clelia clelia preys almost exclusively on snakes, especially venomous snakes of the genera Bothriechis, Bothrops, Crotalus, Lachesis, Micrurus, and Porthidium.[6][7] Despite being primarily ophiophagous, Clelia clelia also include in their diet: lizards, snake eggs, opossums, rodents, birds, small mammals, and snails.[8]

Reproduction

Clelia clelia is oviparous.[6]

Subspecies

Clelia clelia has two subspecies, including the nominotypical subspecies, which are recognized as being valid.[2]

  • Clelia clelia clelia (Daudin, 1803)
  • Clelia clelia groomei Greer, 1965

Nota bene: A binomial authority or trinomial authority in parentheses indicates that the species or subspecies was originally described in a genus other than Clelia.

References

  1. ^ "Appendices | CITES". cites.org. Retrieved 2022-01-14.
  2. ^ a b c Species Clelia clelia at The Reptile Database
  3. ^ Greer AE (1965). "A new subspecies of Clelia clelia (Serpentes: Colubridae) from the island of Grenada". Breviora (223): 1-6. (Clelia clelia groomei, new subspecies).
  4. ^ Manso, Laura Vicuña Pereira. 2013. Dicionário da língua Kwazá. M.A. dissertation. Guajará-Mirim: Federal University of Rondônia.
  5. ^ Boulenger GA (1896). Catalogue of the Snakes in the British Museum (Natural History). Volume III., Containing the Colubridæ (Opisthoglyphæ and Proteroglyphæ) ... London: Trustees of the British Museum (Natural History). (Taylor and Francis, printers). xiv + 727 pp. + Plates I-XXV. (Oxyrhopus clœlia, pp. 108-110).
  6. ^ a b Freiberg M (1982). Snakes of South America. Hong Kong: T.F.H. Publications. 189 pp. ISBN 0-87666-912-7. (Clelia clelia, pp. 30, 92-93, 128-129).
  7. ^ "Common Mussurana (Clelia clelia)".
  8. ^ "Common Mussurana (Clelia clelia)".
lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedia authors and editors
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia EN

Clelia clelia: Brief Summary ( İngilizce )

wikipedia EN tarafından sağlandı

Clelia clelia, commonly known as the black mussurana or windward cribo, is a species of snake in the family Colubridae. The species is native to the New World.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedia authors and editors
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia EN

Clelia clelia ( İspanyolca; Kastilyaca )

wikipedia ES tarafından sağlandı

La zopilota común o víbora de sangre (Clelia clelia), es una especie de serpiente de la familia Dipsadidae[3][2]​ que se distribuye desde el sur de México hasta el norte de Argentina.

Es de tamaño grande, alcanzando una longitud de 2,5 metros. Los adultos son completamente de color negro, pero los juveniles son rojos con la cabeza negra y con una banda nucal blanca, apariencia de la que proviene su nombre común "víbora de sangre".

Tienen una dieta basada principalmente en otras serpientes, incluyendo especies venenosas, pero también en lagartijas y mamíferos. Es una especie constrictora, pero tiene una dentición opistoglifa (dientes inyectores de veneno en la parte de atrás de la mandíbula) con lo que también usa el veneno para matar a sus presas.

Referencias

  1. Gutiérrez-Cárdenas, P., Rivas, G., Nogueira, C., Gagliardi, G., Catenazzi, A., Gonzales, L. & Murphy, J. 2019. Clelia clelia. The IUCN Red List of Threatened Species 2019: e.T197468A2487325. https://dx.doi.org/10.2305/IUCN.UK.2019-3.RLTS.T197468A2487325.en. Downloaded on 21 September 2021.
  2. a b Rodríguez J., Luis A. «Familia Dipsadidae». http://www.serpientesdevenezuela.net. Archivado desde el original el 31 de enero de 2016. Consultado el 28 de enero de 2016. «Recientemente diversos trabajos sobre filogenía molecular de serpientes han resultado en el reconocimiento de la familia Dipsadidae, anteriormente considerado una subfamilia de Colubridae [...].»
  3. «Clelia Clelia Daudin, 1803». Global Biodiversity Information Facility (en inglés). 2011. Consultado el 31 de enero de 2016.
  • Muñoz, F. (2000). «Clelia clelia». En Instituto Nacional de Biodiversidad, ed. Especies de Costa Rica. Archivado desde el original el 3 de octubre de 2013. Consultado el 1 de octubre de 2013.

 title=
lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Autores y editores de Wikipedia
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia ES

Clelia clelia: Brief Summary ( İspanyolca; Kastilyaca )

wikipedia ES tarafından sağlandı

La zopilota común o víbora de sangre (Clelia clelia), es una especie de serpiente de la familia Dipsadidae​​ que se distribuye desde el sur de México hasta el norte de Argentina.

Es de tamaño grande, alcanzando una longitud de 2,5 metros. Los adultos son completamente de color negro, pero los juveniles son rojos con la cabeza negra y con una banda nucal blanca, apariencia de la que proviene su nombre común "víbora de sangre".

Tienen una dieta basada principalmente en otras serpientes, incluyendo especies venenosas, pero también en lagartijas y mamíferos. Es una especie constrictora, pero tiene una dentición opistoglifa (dientes inyectores de veneno en la parte de atrás de la mandíbula) con lo que también usa el veneno para matar a sus presas.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Autores y editores de Wikipedia
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia ES

Clelia clelia ( Baskça )

wikipedia EU tarafından sağlandı
(RLQ=window.RLQ||[]).push(function(){mw.log.warn("Gadget "ErrefAurrebista" was not loaded. Please migrate it to use ResourceLoader. See u003Chttps://eu.wikipedia.org/wiki/Berezi:Gadgetaku003E.");});
lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipediako egileak eta editoreak
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia EU

Clelia clelia: Brief Summary ( Baskça )

wikipedia EU tarafından sağlandı

Clelia clelia Clelia generoko animalia da. Narrastien barruko Dipsadidae familian sailkatuta dago.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipediako egileak eta editoreak
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia EU

Clelia clelia ( Fransızca )

wikipedia FR tarafından sağlandı

Clelia clelia, la Clelia obscure, est une espèce de serpents de la famille des Dipsadidae[1].

Répartition

Cette espèce se rencontre au Mexique, au Belize, au Guatemala, au Salvador, au Honduras, au Costa Rica, au Panama, à Sainte-Lucie, à la Dominique, à la Grenade, à la Trinité, en Colombie, au Venezuela, au Suriname, en Guyane, au Brésil, en Équateur, au Pérou, en Bolivie, au Paraguay, en Uruguay et en Argentine[1].

Sa présence est incertaine au Nicaragua.

Elle est connue à l'état fossile à Barbuda.

Description

La Clelia obscure (Clelia clelia) possède une coloration qui aura tendance à être différente en fonction de l’âge et des individus. Les juvéniles possèdent une coloration rosâtre avec le cou ou la tête noire, alors que les adultes abordent une coloration noire brillante à grisâtre.

Ce sont des serpents mesurant, en moyenne, 1,40 mètre. Ce serpent, de longueur moyenne, peut atteindre près de 2,60 mètres, sa tête est légèrement distincte du cou. Son museau, vu du dessus, est arrondi et ses yeux sont de taille moyenne avec des pupilles verticalement elliptiques.

Il évolue principalement dans les terres basses tropicales et s’étend dans les régions boisées de montagne. Ce serpent est terrestre, nocturne et se nourrit principalement de rongeurs, lézards et d’autres serpents[2].

Liste des sous-espèces

Selon Reptarium Reptile Database (28 août 2013)[3] :

Publications originales

  • Daudin, 1803 : Histoire Naturelle Generale et Particuliere des Reptiles. vol. 6. Paris, F. Dufart.
  • Smith, 1942 : Mexican herpetological miscellany. Proceedings of the United States National Museum, vol. 92, p. 349-395 (texte intégral).
  • Greer, 1965 : A new subspecies of Clelia clelia (Serpentes: Colubridae) from the island of Grenada. Breviora, n. 223, p. 1-6 (texte intégral).

Notes et références

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia FR

Clelia clelia: Brief Summary ( Fransızca )

wikipedia FR tarafından sağlandı

Clelia clelia, la Clelia obscure, est une espèce de serpents de la famille des Dipsadidae.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia FR

Clelia clelia ( İtalyanca )

wikipedia IT tarafından sağlandı

Il mussurana (Clelia clelia (Daudin, 1803)) è un grande serpente velenoso della famiglia Dipsadidae, diffuso dal Messico al Sud America[1]. Non è pericoloso per l'uomo.

Descrizione

Questo serpente opistoglifo vive nelle zone ricche di vegetazione, ed è lungo anche due metri e mezzo, anche se di solito gli esemplari adulti non superano il metro e sessanta. Da giovani, i mussurana hanno un colore leggermente rosato sul dorso, mentre da adulti questa colorazione diviene blu intenso. Il colore del ventre, invece, è generalmente bianco - giallastra. Il mussurana ha 10-15 forti denti nella parte posteriore delle sue fauci (è quindi un serpente opistoglifo), che usa per afferrare la testa delle sue prede e spingerla all'interno della sua gola.

Comportamento

Il terrore dei crotali

Il mussurana è ben conosciuto per la sua preferenza alimentare a base di serpenti velenosi, in particolare quelli del genere Bothrops. Nonostante ciò, il mussurana non disdegna la caccia a piccoli mammiferi, che uccide tra le spire e avvelena mordendoli con le grandi zanne. In ogni caso, le vittime più frequenti di questo animale sono i serpenti crotalini (Crotalinae); quando ne vede uno, il mussurana si avvicina velocemente tenendo la testa ritta verso l'alto, sollevata dal suolo. Arrivato a poca distanza dalla vittima, il mussurana colpisce scattando in avanti, attorcigliandosi poi intorno al serpente e formando quattro o cinque spire.

Spire mortali

I crotali, in qualche modo, cercano di difendersi mordendo il mussurana; questo serpente, però, è assolutamente immune al veleno dei crotali, altrimenti mortale. Anche il mussurana, di solito, cerca di mordere il crotalo, ma anche il suo veleno è assolutamente innocuo. In ogni caso, è sempre il mussurana ad avere la meglio: dopo qualche decina di minuti di tentativi, il colubride riesce a uccidere il crotalo per soffocamento tra le spire e inizia a ingoiarlo. A volte le prede del mussurana sono più grandi dello stesso, ma sembra che questo serpente possa ingoiarle senza alcuno sforzo. Il lungo corpo del serpente ingerito viene compresso in un modo che possa entrare comodamente nel sistema gastrointestinale del mussurana.

Il mussurana e l'uomo

Nonostante le zanne del mussurana contengano del veleno, questi serpenti non sono pericolosi per l'uomo. Anche se maneggiati, di solito non mordono, e sono davvero pochi i casi di avvelenamento, comunque non fatali. Per la sua particolare dieta, il mussurana viene spesso lasciato tranquillo nelle fattorie, dato che serve da guardia contro i ben più pericolosi crotali, e addirittura viene trattato come animale domestico.

Negli anni '30 vi fu un piano attuato in Brasile per rilasciare in libertà un ingente numero di mussurana, così da tenere sotto controllo i crotali, ma non funzionò. L'istituto Butantan di San Paolo, specializzato nella produzione di antiveleno, ha eretto una statua al mussurana come simbolo e tributo alla sua utilità nel combattere i serpenti velenosi. L'immunità al veleno dei crotali di questo serpente è stata studiata dallo scienziato brasiliano Vital Brazil negli anni '20. Attualmente i mussurana si stanno riducendo di numero a causa della scomparsa delle loro prede e sono scomparsi da molti habitat.

Note

  1. ^ Clelia clelia, in The Reptile Database. URL consultato il 22 luglio 2014.

Bibliografia

  • Ditmars, R.L. 1936. The Reptiles of North America. Doubleday and Co., New York, NY, 476 pp., 135 plates.

 title=
lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Autori e redattori di Wikipedia
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia IT

Clelia clelia: Brief Summary ( İtalyanca )

wikipedia IT tarafından sağlandı

Il mussurana (Clelia clelia (Daudin, 1803)) è un grande serpente velenoso della famiglia Dipsadidae, diffuso dal Messico al Sud America. Non è pericoloso per l'uomo.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Autori e redattori di Wikipedia
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia IT

Muçurana ( Portekizce )

wikipedia PT tarafından sağlandı

A muçurana ou mussurana, também conhecida como cobra-preta[1] (nome científico: Clelia clelia), é uma das seis espécies do gênero Clelia, sendo uma Pseudoboini[2].

Etimologia

"Muçurana" origina-se do termo tupi muçu-rana, que significa "semelhante ao muçu".[3]

Nomes vernáculos

Descrição

Seus hábitos foram descobertos pelo médico e cientista brasileiro Vital Brasil (1865-1950). Pesquisador do ofidismo,[5] Vital Brazil apresentou, em uma conferência em 1915, um filme, de 1911, mostrando a luta de uma muçurana contra uma jararaca.[6]

Pertence a família Dipsadidae. Seu porte vai de pequeno a médio,podendo chegar a medir 2,40 metros de comprimento quando alcançar a vida adulta. A sua coloração varia de acordo com a idade, possuindo uma coloração rosada com cabeça escura, quando jovem, e quando adultos são preto azuladas com uma faixa branca na parte ventral.

Apresenta veneno na sua peçonha mas não apresenta risco ao ser humano.

Distribuição Geográfica e Habitat

Possui hábitos diurnos, além de seu habitat preferido ser em lugares com vegetação densa, ao nível do solo. Em algumas regiões, é comum os agricultores criarem muçuranas como animais de estimação, na finalidade de diminuir o número de acidentes com cobras peçonhentas que atacam tanto os animais domésticos como o gado.

Em meados de 1930, houve um plano brasileiro para produzir e liberar uma grande quantidade de cobras muçuranas para controlar a quantidade de jararacas, mas não foi satisfatório. É encontrada nas áreas do centro,sudeste e sul do Brasil, Paraguai e nordeste da Argentina, porém também há registros dessa mesma espécie no Rio Grande do Sul.

Alimentação

Conhecida entre os estudiosos como a "cobra do bem" ou "limpa-campo" devido a sua alimentação ser baseada em lagartos e pequenos roedores como ratos. Porém, ao se sentir ameaçada reagirá com agressividade, mesmo apesar de não representar ameaça para os seres humanos, poderá atacar mordendo com seus 10 a 15 dentes fortes na parte de trás da boca ou sufocando. Outras cobras como cascavéis e jararacas fazem parte da sua dieta alimentar, matando-as por constrição. Sendo imune ao veneno da sua principal presa (Bothrops jararaca) e outras espécies do gênero, porém não é imune ao veneno da cobra-coral. Sendo então considerada uma cobra ofiófaga, devido ao fato de alimentar-se de outras cobras, mas no caso de ausência de suas presas habituais, a muçurana não despreza pequenos mamíferos.

Estado de Conservação

A muçurana por ser endêmica na região da caatinga[7], está associada aos solos arenosos das dunas, na margem direita do Rio São Francisco, no estado da Bahia. E encontra-se na categoria de ameaça classificada como 'em perigo'[8] ,devido a desestabilização das dunas em razão da extração de areia e madeira, além da expansão agrícola.

Na região atlântica paranaense, a muçurana ainda pode ser encontrada com facilidade se compararmos às regiões noroeste e sudoeste do Estado ou do sul e sudeste do Brasil. Porém, é uma espécie que é encontrada em pequenas populações, devido a sua alta especificidade ambiental e dieta alimentar.

Ver também

  • Pseudoboa nigra, também popularmente conhecida como cobra-preta ou muçurana

Referências

  1. Britannica Escola
  2. Alencar, Laura Rodrigues Vieira de (27 de agosto de 2010). «Ecomorfologia em serpentes neotropicais: um estudo de caso com a tribo Pseudoboini»
  3. FERREIRA, A. B. H. Novo Dicionário da Língua Portuguesa. Segunda edição. Rio de Janeiro: Nova Fronteira, 1986. p.1 167
  4. Manso, Laura Vicuña Pereira. 2013. Dicionário da língua Kwazá. Dissertação de mestrado. Guajará-Mirim: Universidade Federal de Rondônia. (PDF).
  5. Livro "À sombra do pântano", citado em http://usuarios.cultura.com.br/jmrezende/vitalbrazil.html Arquivado em 13 de dezembro de 2009, no Wayback Machine., Providencial coincidência na história do ofidismo
  6. Filmes do Cinema Mudo Paulistano - 1910 a 1915 Arquivado em 29 de novembro de 2014, no Wayback Machine., site www.almanack.paulistano.nom.br
  7. «Caatinga». Toda Matéria. Consultado em 25 de julho de 2019
  8. «Conservação de serpentes nos biomas brasileiros». webcache.googleusercontent.com. Consultado em 25 de julho de 2019
 title=
lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Autores e editores de Wikipedia
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia PT

Muçurana: Brief Summary ( Portekizce )

wikipedia PT tarafından sağlandı

A muçurana ou mussurana, também conhecida como cobra-preta (nome científico: Clelia clelia), é uma das seis espécies do gênero Clelia, sendo uma Pseudoboini.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Autores e editores de Wikipedia
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia PT

Clelia clelia ( Vietnamca )

wikipedia VI tarafından sağlandı

Clelia clelia là một loài rắn trong họ Rắn nước. Loài này được Daudin mô tả khoa học đầu tiên năm 1803.[1]

Hình ảnh

Chú thích

  1. ^ Clelia clelia. The Reptile Database. Truy cập ngày 29 tháng 5 năm 2013.

Tham khảo


Hình tượng sơ khai Bài viết liên quan phân họ rắn Xenodontinae này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedia tác giả và biên tập viên
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia VI

Clelia clelia: Brief Summary ( Vietnamca )

wikipedia VI tarafından sağlandı

Clelia clelia là một loài rắn trong họ Rắn nước. Loài này được Daudin mô tả khoa học đầu tiên năm 1803.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedia tác giả và biên tập viên
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia VI