Freesia és un gènere de plantes bulboses de la família de les iridiàcies. Comprèn aproximadament 15 espècies natives d'Àfrica (12 d'elles natives de la província del Cap, Sud-àfrica), totes elles amb corms d'1 a 2,5 cm de diàmetre. Típicament aquestes espècies vegeten durant l'hivern, floreixen en la primavera i romanen en repòs duant l'estació càlida.
Són plantes herbàcies, de fulles ensiformes, aplanades i flors vistoses, fragants, disposades en espigues unilaterals. Les flors són hermafrodites i lleugerament irregulars. El perigoni està compost de 6 tèpals subiguals entre si, units, amb el tub perigonial una mica corbat i els lòbuls aovats, obtusos. Els estams són lliures. L'ovari és ínfer, trilocular, l'estil és filiforme, dividit en tres branques bífides. El fruit és una càpsula dehiscent per tres valves.
La popular freesia dels jardins i de flor tallada és Freesia × hybrida, un híbrid complex basat en hibridacions interespecífiques entre Freesia refracta, Freesia leictlinii, Freesia corymbosa y otras especies del gènere, de la qual s'han obtingut centenes de cultivars comercials. Les cultivars moderns són tetraploides i exhibeixen flors simples o dobles, de colors brillants (blanc pur, groc, rosa, taronja, vermell i blau), tot i que la fragància en ells és menys intensa que en les espècies originals.
El gènere va ser descrit per Eckl. ex-Klatt i publicat a Journal of Botany, British and Foreign 66: 141. 1928.[1]
Freesia nom genèric que va ser dedicat en honor del metge alemany Friedrich Heinrich Theodor Freese (1795-1876).
Els gèneres Anomatheca i Lapeirousia, tradicionalment considerats independents de Freesia, han estat inclosos a dins d'aquest gènere perquè es va considerar que no existien suficients diferències morfològiques com per mantenir-los com a gèneres separats.[2] Per aquesta raó, l'espècie coneguda com "falsa freesia" (Lapeirousia laxa, Anomatheca laxa) actualment rep el nom Freesia laxa.
Freesia és un gènere de plantes bulboses de la família de les iridiàcies. Comprèn aproximadament 15 espècies natives d'Àfrica (12 d'elles natives de la província del Cap, Sud-àfrica), totes elles amb corms d'1 a 2,5 cm de diàmetre. Típicament aquestes espècies vegeten durant l'hivern, floreixen en la primavera i romanen en repòs duant l'estació càlida.
Frézie (latinsky Freesia) je trvalá hlíznatá rostlina pocházející z jižní Afriky. Patří mezi vonící květiny vhodné k řezu.
Barevné spektrum květin zahrnuje tóny od bílé přes žlutou, oranžovou, červenou až po fialovou. Mezi plnokvětými fréziemi se objevují barvy žluté, bílé, červené, růžové a nachové. Listy jsou zelené, ploché a špičaté.
Frézie je vhodná k řezu i do květináčů. Velmi často jsou frézie používanými květinami ve svatebních kyticích. Aby frézie dlouho vydržely, je třeba jim odříznout 3 cm stonku a ponechat je chvíli zabalené ve váze. Frézie se dají kombinovat např. s tulipány (lat. Tulipa)
Frézie vyžadují světlé stanoviště. V létě je vhodné za slunného počasí rostliny přistínit. Pěstují se ve sklenících, ale je možné vysadit je na záhony nebo je pěstovat v bytě. V době vegetačního klidu vyžadují chlad. Hlízy se sázejí tak, aby nad nimi byly asi 3 cm zeminy. Dorůstají až do výšky 50 cm. Výsadba frézií se provádí na jaře. Hlízy je nutné na podzim ze země vyrýt. Je potřebná pravidelná zálivka, nejlépe odstátou dešťovou vodou, přímo ke kořínkům. Silnější zálivka je vhodná v době růstu. Frézie nesnášejí přemokření, mají rády vyšší vzdušnou vlhkost – přibližně kolem 70 %.
Frézie do květináče se vysazují v lednu nebo únoru, aby časně vykvetly. Je vhodné frézie umístit do zimní zahrady nebo skleníku, jakmile nasadí poupata, pak je teprve přenést domů, do teplého bytu.
Pro kvetení frézií je vhodné v době skladování udržovat teplotu okolo 25°C, alespoň 3 měsíce.
Frézie se přihnojují jedenkrát za 2 týdny tekutými hnojivy. Vhodné je hnojivo na pokojové rostliny.
Frézie se dělí množením hlíz, nebo oddenky. Hlízy se vysazují na předem upravené místo s nižším obsahem solí v půdě, na niž jsou frézie citlivé.
Obrázky, zvuky či videa k tématu frézie ve Wikimedia Commons
Frézie (latinsky Freesia) je trvalá hlíznatá rostlina pocházející z jižní Afriky. Patří mezi vonící květiny vhodné k řezu.
Die Freesien (Freesia) sind eine Pflanzengattung innerhalb der Familie der Schwertliliengewächse (Iridaceae). Von den etwa 15 Arten sind etwa zwölf Florenelemente der Capensis. Die meisten Arten kommen in Regionen mit Winterregenfällen vor. Viele Sorten von Hybriden (Freesia ×hybrida) werden als Zierpflanzen, hauptsächlich als Schnittblumen, verwendet.
Freesia-Arten wachsen als meist laubabwerfende oder selten immergrüne, ausdauernde, krautige Pflanzen. Sie bilden Knollen, die einen Durchmesser von etwa 10 Millimetern aufweisen, als Überdauerungsorgane aus. Die Knollen sind mit feinen, hellen Fasern netzartig bedeckt. Die Stängel sind einfach oder verzweigt.[1]
Die Laubblätter sind grundständig oder zweizeilig angeordnet am Stängel verteilt. Die einfachen Blattspreiten sind flach, meist lanzettlich und parallelnervig.[1] Der Blattrand ist glatt.
Die ährigen Blütenstände enthalten wenige bis viele Blüten und laubblattähnliche, oft nur grüne oder selten strohfarbene Tragblätter.[1]
Die oft stark duftenden Blüten sind zwittrig, zygomorph und dreizählig. Die sechs fast gleichgeformten Blütenhüllblätter sind röhrig bis trichterförmig verwachsen. Die Blütenröhre ist meist gebogen. Die Farben der Blütenhüllblätter reichen von meist weiß über gelb bis seltener rosafarben bis rot. Die Blütenhüllblätter des äußeren Kreises sind etwas größer als die inneren. Es ist nur ein Kreis mit drei freien, fertilen Staubblättern vorhanden. Drei Fruchtblätter sind zu einem unterständigen Fruchtknoten verwachsen. Der Griffel ist in drei dünne Äste geteilt.[1]
Die dreifächerigen Kapselfrüchte sind unregelmäßig kugelig und enthalten einige Samen je Fruchtfach. Die ungeflügelten Samen sind kugelig. Die harte Samenschale ist glänzend und hell- bis dunkelbraun.[1]
Die Chromosomengrundzahl beträgt n = 11.[1]
Die Gattung Freesia gehört zur Tribus Croceae in der Unterfamilie der Crocoideae (Syn.: Ixioideae) innerhalb der Familie der Iridaceae.
Die Gattung Freesia wurde 1866 durch den Botaniker Christian Friedrich Ecklon in Friedrich Wilhelm Klatt: Linnaea 34, S. 672 aufgestellt.[2] Ecklon ehrte mit dem Gattungsnamen Freesia seinen Freund und Schüler, den Mediziner Friedrich Heinrich Theodor Freese (1795–1868). Synonyme für Freesia Eckl. ex Klatt nom. cons. sind: Anomatheca Ker Gawl., Nymanina Kuntze,[3] Lapeirousia subgen. Anomatheca (Ker Gawl.) Baker.[4]
Die Freesie stammt aus Afrika. Die meisten der etwa 15 Arten gedeihen in Regionen mit Winterregenfällen. Alle Arten treten als Florenelement südlich der Sahara auf, etwa zwölf Arten sind der Kapflora zugeordnet.[5]
Es gibt etwa 15 Freesia-Arten:[3]
Die Freesia-Hybriden entstanden aus Kreuzung von Freesia refracta mit Freesia leichtlinii, Freesia corymbosa oder anderen Arten. Sie sind meist tetraploid. Die vielen Freesien-Sorten mit ihren pokalförmigen, leuchtenden und zart duftenden Blüten sind hervorragende Schnittblumen.
Die Freesien (Freesia) sind eine Pflanzengattung innerhalb der Familie der Schwertliliengewächse (Iridaceae). Von den etwa 15 Arten sind etwa zwölf Florenelemente der Capensis. Die meisten Arten kommen in Regionen mit Winterregenfällen vor. Viele Sorten von Hybriden (Freesia ×hybrida) werden als Zierpflanzen, hauptsächlich als Schnittblumen, verwendet.
Frezija (lat. Freesia refracta) je zeljasta biljka sa lukovicom, porijeklom iz Južne Afrike. Nadzemno stablo je visoko 30-40 cm. Listovi su uski, šiljasti, zeleni. Cvjetovi su žuti, žućkastoljubičasti, raspoređeni u cvasti s jedne strane stabljike. Prijatnog su mirisa i razvijaju se u toku godine. Za cvjetove je često neophodno postaviti potporu, da se ne bi povijali.
Frezija se razmnožava lukovicama. Sadnja lukovica se obavlja u zavisnosti kada želimo biljku imati u cvijetu. Lukovice treba saditi u septembru i oktobru za cvjetanje u februaru i martu, u novembru i decembru za cvjetanje u martu i aprilu, u aprilu za cvjetanje u augustu, i junu za cvjetanje u decembru. Sade se u baštensko zemljište koje je pomiješano sa pijeskom na dubini od oko 5 cm i rastojanju od 10 cm. U bašti frezija voli sunčana do umjereno sjenovita mjesta. Zalivati je umjereno, i to samo ujutro.[1]
Kada biljka precvjeta i kada se lišće osuši, tj. kad počnu prvi mrazevi, lukovice treba izvaditi iz zemlje, očistiti ih i čuvati na suhom, prohladnom mjestu do naredne sadnje.
Frezija je pogodna kao rezano cvijeće, jer se njeni cvjetovi dugo održavaju u vodi i postepeno se rascvjetavaju.
Frezija (lat. Freesia refracta) je zeljasta biljka sa lukovicom, porijeklom iz Južne Afrike. Nadzemno stablo je visoko 30-40 cm. Listovi su uski, šiljasti, zeleni. Cvjetovi su žuti, žućkastoljubičasti, raspoređeni u cvasti s jedne strane stabljike. Prijatnog su mirisa i razvijaju se u toku godine. Za cvjetove je često neophodno postaviti potporu, da se ne bi povijali.
Freesia is a genus of herbaceous perennial flowering plants in the family Iridaceae, first described as a genus in 1866 by Christian Friedrich Ecklon (1886) and named after the German botanist and medical practitioner, Friedrich Freese (1795-1876). It is native to the eastern side of southern Africa, from Kenya south to South Africa, most species being found in Cape Provinces.[1] Species of the former genus Anomatheca are now included in Freesia.[1] The plants commonly known as "freesias", with fragrant funnel-shaped flowers, are cultivated hybrids of a number of Freesia species. Some other species are also grown as ornamental plants.
They are herbaceous plants which grow from a conical corm 1–2.5 cm (1⁄2–1 in) diameter, which sends up a tuft of narrow leaves 10–30 cm (4–12 in) long, and a sparsely branched stem 10–40 cm (4–16 in) tall bearing a few leaves and a loose one-sided spike of flowers with six petals. Many species have fragrant narrowly funnel-shaped flowers, although those formerly placed in the genus Anomatheca, such as F. laxa, have flat flowers.
Freesias are used as food plants by the larvae of some Lepidoptera species including the large yellow underwing.
The genus was named in honor of Friedrich Heinrich Theodor Freese (1795–1876), a German physician.[2]
Species of the former genus Anomatheca are now included in Freesia:[1]
The plants usually called "freesias" in horticulture and floristry are derived from crosses made in the 19th century between Freesia refracta and Freesia leichtlinii. Numerous cultivars have been bred from these species and the pink- and yellow-flowered forms of Freesia corymbosa. Modern tetraploid cultivars have flowers ranging from white to yellow, pink, red and blue-mauve. They are mostly cultivated professionally in the Netherlands by about 80 growers.[3] Freesias can be readily increased from seed. Due to their specific and pleasing scent, they are often used in hand creams, shampoos, candles, etc.; however, the flowers themselves are mainly used in wedding bouquets.
Freesia laxa (formerly called Lapeirousia laxa or Anomatheca cruenta) is one of the other species of the genus which is commonly cultivated. Smaller than the scented freesia cultivars, it has flat rather than cup-shaped flowers.[4][5]
Freesia alba
Freesia corymbosa
Freesia grandiflora
Freesia laxa
Freesia refracta
Freesia viridis in Curtis's Botanical Magazine, Volume 31: t. 1275, as Tritonia viridis
Freesia is a genus of herbaceous perennial flowering plants in the family Iridaceae, first described as a genus in 1866 by Christian Friedrich Ecklon (1886) and named after the German botanist and medical practitioner, Friedrich Freese (1795-1876). It is native to the eastern side of southern Africa, from Kenya south to South Africa, most species being found in Cape Provinces. Species of the former genus Anomatheca are now included in Freesia. The plants commonly known as "freesias", with fragrant funnel-shaped flowers, are cultivated hybrids of a number of Freesia species. Some other species are also grown as ornamental plants.
Freesia es un género de plantas bulbosas de la familia Iridaceae. Comprende aproximadamente 15 especies nativas de África (12 de ellas nativas de la provincia del Cabo, Sudáfrica), todas ellas con cormos de 1 a 2,5 cm de diámetro. Típicamente estas especies vegetan durante el invierno, florecen en la primavera y permanecen en reposo durante la estación cálida.
Son plantas herbáceas, de hojas ensiformes, aplanadas y flores vistosas, fragantes, dispuestas en espigas unilaterales. Las flores son hermafroditas y ligeramente irregulares. El perigonio está compuesto de 6 tépalos subiguales entre sí, unidos, con el tubo perigonial algo curvado y los lóbulos aovados, obtusos. Los estambres son libres. El ovario es ínfero, trilocular, el estilo es filiforme, dividido en tres ramas bífidas. El fruto es una cápsula dehiscente por tres valvas. Se le conoce en algunos sito como la flor de San José o pan con manteca.
La popular "fresia" de los jardines y de flor cortada es Freesia × hybrida, un híbrido complejo basado en hibridaciones interespecificas entre Freesia refracta, Freesia leictlinii, Freesia corymbosa y otras especies del género, de la cual se han obtenido centenas de cultivares comerciales. Los cultivares modernos son tetraploides y exhiben flores simples o dobles, de colores brillantes (blanco puro, amarillo, rosa, anaranjado, rojo y azul), a pesar de que la fragancia en ellos es menos intensa que en las especies originales.
El género fue descrito por Eckl. ex Klatt y publicado en Journal of Botany, British and Foreign 66: 141. 1928.[2]
Freesia nombre genérico que fue dedicado en honor del médico alemán Friedrich Heinrich Theodor Freese (1795-1876).
Los géneros Anomatheca y Lapeirousia, tradicionalmente considerados independientes de Freesia, han sido incluidos dentro de éste por considerarse que no existían suficientes diferencias morfológicas como para mantenerlos como géneros separados.[3] Por esta razón, la especie conocida como "falsa fresia" (Lapeirousia laxa, Anomatheca laxa) actualmente recibe el nombre Freesia laxa.
Freesia es un género de plantas bulbosas de la familia Iridaceae. Comprende aproximadamente 15 especies nativas de África (12 de ellas nativas de la provincia del Cabo, Sudáfrica), todas ellas con cormos de 1 a 2,5 cm de diámetro. Típicamente estas especies vegetan durante el invierno, florecen en la primavera y permanecen en reposo durante la estación cálida.
Freesiat (Freesia)[1] on 15–16-lajinen yksisirkkaisten kasvien suku, joka kuuluu kurjenmiekkakasvien heimoon. Suvun lajit ovat monivuotisia ruohovartisia kasveja, jotka talvehtivat tyvimukulana. Ne kasvavat kotoperäisinä keskisessä ja eteläisessä Afrikassa.[2]
Suku on nimetty saksalaisen lääkärin Friedrich Heinrich Theodor Freesen mukaan. Pitkään lajeja oli vain yksi. Sillä oli kolme nimeä: Freesia corymbosa, Freesia refracta sekä Freesia odorata. Myöhemmin freesioiden sukuun on luokiteltu enemmänkin lajeja, kuten Freesia laxa, joka aiemmin luettiin kuuluvaksi joko sukuun Anomatheca tai sukuun Lapeirousia.
Freesioita viljellään voimakastuoksuisten kukkiensa vuoksi. Ne viihtyvät parhaiten välimerenilmastossa. Talven alkaessa ne kasvattavat kimpuittain lehtiä ja kukkia, jotka kehittyvät ryppäinä pitkin melko hentoa vartta, odottaen kevään alkua puhjetakseen. Niiden vahva tuoksu muistuttaa hieman jasmiinia. Freesioiden kukkia käytetään hajuvesituotannossa ydintuoksuna, kuten esimerkiksi Cacharelin tuoksussa Noa (1998).
Freesiat (Freesia) on 15–16-lajinen yksisirkkaisten kasvien suku, joka kuuluu kurjenmiekkakasvien heimoon. Suvun lajit ovat monivuotisia ruohovartisia kasveja, jotka talvehtivat tyvimukulana. Ne kasvavat kotoperäisinä keskisessä ja eteläisessä Afrikassa.
Suku on nimetty saksalaisen lääkärin Friedrich Heinrich Theodor Freesen mukaan. Pitkään lajeja oli vain yksi. Sillä oli kolme nimeä: Freesia corymbosa, Freesia refracta sekä Freesia odorata. Myöhemmin freesioiden sukuun on luokiteltu enemmänkin lajeja, kuten Freesia laxa, joka aiemmin luettiin kuuluvaksi joko sukuun Anomatheca tai sukuun Lapeirousia.
Freesioita viljellään voimakastuoksuisten kukkiensa vuoksi. Ne viihtyvät parhaiten välimerenilmastossa. Talven alkaessa ne kasvattavat kimpuittain lehtiä ja kukkia, jotka kehittyvät ryppäinä pitkin melko hentoa vartta, odottaen kevään alkua puhjetakseen. Niiden vahva tuoksu muistuttaa hieman jasmiinia. Freesioiden kukkia käytetään hajuvesituotannossa ydintuoksuna, kuten esimerkiksi Cacharelin tuoksussa Noa (1998).
Freesia est un genre de plante monocotylédone à bulbe originaire d'Afrique du Sud (province du Cap), cultivé pour ses fleurs très odorantes, aux couleurs variées. Il appartient à la famille des Iridacées.
Son nom date de 1866, et lui a été donné par le botaniste Ecklon en l'honneur d'un médecin allemand appelé Freese.
Les Freesia sont des plantes herbacées à bulbe d'un diamètre de 1 à 2,5 cm, qui envoie dès le début de l'hiver une touffe d'étroites de feuilles de 10 à 30 cm de long. Les fleurs attendant le début du printemps pour éclore, se développant en grappes le long d'une hampe assez frêle de 10 à 40 cm portant quelques feuilles et un épi de fleurs à six tépales. Elles peuvent être notamment blanches, jaunes ou pourpres. Leur parfum, très capiteux, ressemble un peu à celui du jasmin.
S'accommodant très bien de la sécheresse, le freesia semble apprécier particulièrement le climat méditerranéen.
Les Freesia sont utilisées comme plante d'ornement notamment des hybrides résultant du croisement de Freesia refracta, Freesia leichtlinii, Freesia corymbosa ou d'autres espèces. Ils sont généralement tétraploïdes. Les Freesia avec leurs couleurs lumineuses et leurs fleurs délicatement parfumées jouent un grand rôle dans le commerce des fleurs coupées. Des centaines d'hybrides ont été créés pour offrir aux détaillants le plus grand nombre possible de couleurs vives.
Elles sont également de plus en plus fréquemment utilisées en parfumerie comme note de cœur, par exemple dans Noa, parfum de Cacharel (1998) ou dans Hugo Just Different, parfum Hugo Boss (2011).
Il n'y a eu longtemps qu'une espèce, connue à la fois sous les noms de Freesia corymbosa et Freesia refracta, ou encore Freesia odorata. Mais on a rajouté à ce genre des espèces autrefois classées soit dans le genre Anomatheca, soit dans le genre Lapeirousia[1].
Freesia est un genre de plante monocotylédone à bulbe originaire d'Afrique du Sud (province du Cap), cultivé pour ses fleurs très odorantes, aux couleurs variées. Il appartient à la famille des Iridacées.
Son nom date de 1866, et lui a été donné par le botaniste Ecklon en l'honneur d'un médecin allemand appelé Freese.
Frezija (Freesia) je ród ze swójby škleńčicowych rostlinow (Iridaceae). Wobsahuje sćěhowace družiny:
Freesia Eckl. ex Klatt è un genere di piante della famiglia delle Iridaceae, originario del Sudafrica.[1]
Comprende specie erbacee perenni, bulbose, di cui la più nota è Freesia refracta e i suoi numerosi ibridi e cultivar.
Fornita di cormo, con grappoli di corolle profumatissime, campanulate, in vari colori quasi sempre maculati di giallo. Ha un piccolo bulbo ovale, foglie a forma di spada lunghe 20–30 cm e larghe circa 2 cm, scapo floreale più lungo delle foglie, spesso curvato e ramificato, terminato da una spiga con 6-12 fiori rivolti verso l'alto, tubulosi, di circa 3 cm di diametro, di colore variabile dal bianco puro, crema, giallo a tinte più vivaci dall'arancio, al rosso, al blu, al viola. I semi sono grossi e tondeggianti.
Il genere comprende le seguenti specie:[1]
È utilizzata come pianta ornamentale nei giardini delle regioni a clima invernale mite, per la coltivazione in vaso nelle zone a clima invernale rigido.
L'utilizzo prevalente è nella coltivazione industriale, localizzata prevalentemente in Liguria, per la produzione del fiore reciso, commercializzato d'inverno e all'inizio della primavera, con fioritura in pieno campo da fine febbraio, anticipata con l'ausilio di cassoni vetrati.
Facile da coltivare, teme il gelo, è sufficiente una brinata per compromettere un'intera stagione, richiede pertanto località a clima temperato mite, in posizione ben esposta al sole, riparata dai venti freddi, con eventuale copertura invernale, nel Nord Italia viene coltivata in vaso per poterla riparare d'inverno in serra o in lettorini caldi, vuole terreno sciolto e regolari concimazioni liquide[2].
I bulbi (cormi) si piantano fittamente in agosto-settembre, sia in piena terra che in vaso per la forzatura in serra. La vegetazione inizia alla fine dell'estate e continua fino a no le infiorescenze, durante tutto il periodo vegetativo le piante vanno concimate frequentemente con fertilizzanti liquidi. Dopo la fioritura, con il riposo vegetativo, i bulbi vengono tolti dal terreno e conservati in luogo idoneo, fino al momento della piantagione.
La moltiplicazione con la semina, che permette di evitare le frequenti virosi che colpiscono i bulbi, si effettua in aprile inizio maggio, in piena terra o in vaso, in luogo ombreggiato, l'accrescimento delle piantine è molto rapido in autunno, tanto da essere pronte a fine inverno ad un'abbondante fioritura, anche per la raccolta del fiore reciso; la moltiplicazione da seme ha lo svantaggio di prolungare il periodo di cure colturali.
Freesia Eckl. ex Klatt è un genere di piante della famiglia delle Iridaceae, originario del Sudafrica.
Comprende specie erbacee perenni, bulbose, di cui la più nota è Freesia refracta e i suoi numerosi ibridi e cultivar.
Frezija (lot. Freesia) – vilkdalginių (Iridaceae) šeimos daugiamečių svogūninių augalų gentis.
Kilusi iš Kapo regiono pievų (Pietų Afrikos Respublika), dabar auginamos visame pasaulyje kaip dekoratyvinės gėlės.
Gentį sudaro 14-16 rūšių. Lietuvoje kartais auginama kvapioji frezija (Freesia refracta)[1].
Frezija (lot. Freesia) – vilkdalginių (Iridaceae) šeimos daugiamečių svogūninių augalų gentis.
Kilusi iš Kapo regiono pievų (Pietų Afrikos Respublika), dabar auginamos visame pasaulyje kaip dekoratyvinės gėlės.
Gentį sudaro 14-16 rūšių. Lietuvoje kartais auginama kvapioji frezija (Freesia refracta).
Freesia is een geslacht uit de lissenfamilie. Het is vernoemd naar de botanicus Friedrich Freese (1794-1878). In niet-specialistische Nederlandstalige teksten wordt doorgaans de vorm fresia gebruikt om de bloem aan te duiden.
De Freesia is gevonden in Zuid-Afrika. De plant is vernoemd naar de Duitse arts Fr. Freese, een studiegenoot van de ontdekker van de plant, Chr. Fr. Echlon (1795-1868). Echlon verzamelde veel planten in de Kaapkolonie.
'Kaaps lelietje der dalen' werd ook wel als naam voor de Freesia gebruikt. Deze naam is echter niet in zwang geraakt, maar geeft wel aan waar de oorspronkelijke soorten zijn gevonden.
Er bestaan verschillende soorten Freesia. Er wordt onderscheid gemaakt tussen enkelbloemig, semi-dubbelbloemig en dubbelbloemig. De meest bekende zijn:
In Nederland worden door ongeveer 80 kwekers rond de 300 miljoen stelen per jaar gekweekt. Nederlandse kwekers leveren 97% van de wereldhandel. De productie van bloemen is constant verdeeld over het jaar. Freesia is bij de consument in West-Europa vooral een bloem die veel gebruikt wordt in bruidsboeketten.[1]
Freesia is een geslacht uit de lissenfamilie. Het is vernoemd naar de botanicus Friedrich Freese (1794-1878). In niet-specialistische Nederlandstalige teksten wordt doorgaans de vorm fresia gebruikt om de bloem aan te duiden.
De Freesia is gevonden in Zuid-Afrika. De plant is vernoemd naar de Duitse arts Fr. Freese, een studiegenoot van de ontdekker van de plant, Chr. Fr. Echlon (1795-1868). Echlon verzamelde veel planten in de Kaapkolonie.
'Kaaps lelietje der dalen' werd ook wel als naam voor de Freesia gebruikt. Deze naam is echter niet in zwang geraakt, maar geeft wel aan waar de oorspronkelijke soorten zijn gevonden.
Er bestaan verschillende soorten Freesia. Er wordt onderscheid gemaakt tussen enkelbloemig, semi-dubbelbloemig en dubbelbloemig. De meest bekende zijn:
Freesia alba Freesia laxa Freesia refractaIn Nederland worden door ongeveer 80 kwekers rond de 300 miljoen stelen per jaar gekweekt. Nederlandse kwekers leveren 97% van de wereldhandel. De productie van bloemen is constant verdeeld over het jaar. Freesia is bij de consument in West-Europa vooral een bloem die veel gebruikt wordt in bruidsboeketten.
Frezja (Freesia Eckl. ex Klatt) – rodzaj bylin należący do rodziny kosaćcowatych. Należy do niego ok. 6 gatunków roślin pochodzących z południowej Afryki, z Przylądka Dobrej Nadziei[2]. Nazwa naukowa nadana przez Friedricha Klatta i wywodząca się z niej nazwa zwyczajowa w języku polskim utworzona została od nazwiska Friedricha Freese – lekarza z zawodu i botanika z zamiłowania[3], choć bywa też błędnie uznawane za uhonorowanie Eliasa Magnusa Friesa[4].
Są uprawiane w wielu krajach świata jako rośliny ozdobne, w Polsce ze względu na klimat, głównie w szklarniach na kwiat cięty. Rzadziej uprawiane są w ogródkach, w gruncie, jako rośliny rabatowe. Sposób uprawy: rozmnażanie poprzez nasiona lub bulwy.
Jeden z rodzajów podrodziny Crocoideae G. T. Burnett z rodziny kosaćcowatych (Iridaceae) należącej do rzędu szparagowców (Asparagales) w obrębie jednoliściennych[1].
Gromada okrytonasienne (Magnoliophyta Cronquist), podgromada Magnoliophytina Frohne & U. Jensen ex Reveal, klasa jednoliścienne (Liliopsida Brongn.), podklasa liliowe (Liliidae J.H. Schaffn.), nadrząd Lilianae Takht., rząd kosaćcowce (Iridales Raf.), podrząd Iridineae Engl., rodzina kosaćcowate (Iridaceae Juss.), rodzaj frezja (Freesia Eckl. ex Klatt)[5].
Frezja (Freesia Eckl. ex Klatt) – rodzaj bylin należący do rodziny kosaćcowatych. Należy do niego ok. 6 gatunków roślin pochodzących z południowej Afryki, z Przylądka Dobrej Nadziei. Nazwa naukowa nadana przez Friedricha Klatta i wywodząca się z niej nazwa zwyczajowa w języku polskim utworzona została od nazwiska Friedricha Freese – lekarza z zawodu i botanika z zamiłowania, choć bywa też błędnie uznawane za uhonorowanie Eliasa Magnusa Friesa.
A freesia, frésia ou junquilho é um gênero da família das Iridáceas, constituído de várias espécies de plantas bulbosas floríferas, originárias da África do Sul, cujos cachos de flores exalam perfume agradável, e que são largamente cultivadas nos jardins do mundo inteiro. Nos jardins, seu plantio é recomendado em bordadura de canteiros, mas o resultado só será compensador se houver boa incidência de luz no local.
As espécies apresentam muitas cores, geralmente fortes, que vão desde um azul puro, passam pelo púrpura e chegam ao branco. Reproduz-se por meio de bulbos perenes. Floresce nas regiões de clima frio a temperado, normalmente no final do inverno e prossegue na primavera.
Recomenda-se em locais ensolarados e com clima ameno, pois os cormos precisam de temperatura baixa para iniciarem o processo de germinação. No plantio, o ideal é manter uma distância mínima de 5 a 10 cm entre um cormo e outro, que devem ser cobertos com terra solta.
O ideal é o solo solto, leve, rico em adubação orgânica e não saturado de água. Regar levemente uma vez por semana durante o primeiro mês.
Com boa incidência de luz e regas corretas, as folhas e pendões florais brotarão da metade para o final do inverno, independente da época do ano em que o bulbo foi plantado. O florescimento se prolonga horizontalmente, em todo o pendão floral.
Os cormos, quando dormentes, devem ser armazenados em local fresco e ventilado, para que sejam plantados de março a maio. Em cultivos do ano anterior, não é necessário extrair os cormos do solo, pois a dormência é interrompida naturalmente, voltando a florir na mesma época do ano, ou seja, no final do inverno.
A freesia, frésia ou junquilho é um gênero da família das Iridáceas, constituído de várias espécies de plantas bulbosas floríferas, originárias da África do Sul, cujos cachos de flores exalam perfume agradável, e que são largamente cultivadas nos jardins do mundo inteiro. Nos jardins, seu plantio é recomendado em bordadura de canteiros, mas o resultado só será compensador se houver boa incidência de luz no local.
As espécies apresentam muitas cores, geralmente fortes, que vão desde um azul puro, passam pelo púrpura e chegam ao branco. Reproduz-se por meio de bulbos perenes. Floresce nas regiões de clima frio a temperado, normalmente no final do inverno e prossegue na primavera.
Freesia (Ecklon ex Klatt) este un gen de plante erbacee, perene din familia Iridaceae.
Speciile acestui gen sunt originare din sudul Africii și importate pentru prima dată în Europa la sfârșitul secolului 19. 12 specii provin din Capul Bunei Speranțe, Africa de Sud și alte două provin din Africa tropicală, una dintre ele având o arie de răspândire la nord de Ecuator, până în Sudan.
Denumirea plantei datează din 1886 și a fost atribuită în onoarea medicului german, Heinrich Theodor Freese (1795-1876) de către botanistul Christian Friedrich Ecklon (1795-1868). Denumirea populară românească a plantelor din genul Freesia este Frezie sau uneori Fresie.
Freziile sunt plante erbacee, perene, care cresc din tuberobulbi mici (1 – 2,5 cm diametru), piriformi, alungiți sau sferici, cu înveliș pergamentos. Au rădăcini subțiri care pătrund adânc în sol. Tulpina lungă de 10 – 40 cm poartă câteva frunze dispuse pe două rânduri, liniar-lanceolate, cu nervuri paralele, lipsite de pețiol, lungi de 10 – 30 cm și subțiri ca niște săbii. Tija florală este subțire și uneori curbată. Florile sunt alogame, hermafrodite, protogine, fiind grupate în inflorescențe decorative în formă de spic unilateral. Sunt simple sau involte, au formă de trompetă, sunt foarte delicate, colorate în diverse nuanțe pale (alb, galben, crem, portocaliu, roz, roșu, mov, violet), fiind plăcut mirositoare, iar parfumul lor este asemănător iasomiei. Fructul este o capsulă cu trei valve conținând circa 15 semințe colțuroase sau rotunde, de culoare brun-roșiatică.
Genul Freesia cuprinde un număr de 14-16 specii de flori:
Freziile sunt plante de grădină, cultivate adesea pentru parfumul lor plăcut și aspectul delicat. În codițiile climatului temperat caracteristic țării noastre, freziile se cultivă în seră. Cea mai cultivată specie este F. refracta, care a fost încrucișată cu F. leichtlinii în secolul 19.
Înmulțirea freziilor se realizează prin bulbi sau semințe și pot fi plantate în grădină sau ca plante de apartament. Plantarea bulbilor se va face la sfârșitul verii, într-un sol foarte hrănitor, afânat și bine drenat.
Cultura se realizează într-un loc luminos și aerisit. Cultura la ghiveci, în apartament, este greoaie. Temperatura va fi de 15 °C în primele 60 zile, apoi în funcție de iluminat, iar udatul se face cu moderație. Florile ofilite se vor îndepărta pentru a încuraja deschiderea altora noi. Plantele nu se vor păstra în vecinătatea legumelor și fructelor deoarece sunt sensibile la etilena emanată de acestea. De asemenea, se va evita un mediu călduros în exces. Ca plante tăiate se vor alege cele care au cel puțin o floare deschisă și au nevoie de apă în permanență.
Vara, la sfârșitul perioadei de vegetație, bulbii se scot din sol și se usucă la 25 °C în spații aerisite și se păstrează în camere uscate.
Plante delicate și parfumate, freziile sunt folosite în diverse aranjamente florale, singure, în asociere cu frunze proprii, în asociere cu Asparagus sau combinate cu alte specii de flori sau ramuri înflorite. Se pot utiliza și în lucrări de legătorie sau în grădini, pe marginea aleilor, astfel încât mirosul lor să fie perceput cu ușurință, dar mai puțin ca plante la ghivece. De asemenea, datorită parfumului specific foarte plăcut sunt folosite în industria cosmetică la prepararea parfumurilor, cremelor etc.
Frezie alba
Freezii multicolore
Frezie violet
Frezie portocalie
Frezii portocalii si violet
Frezie roz
Freesia (Ecklon ex Klatt) este un gen de plante erbacee, perene din familia Iridaceae.
Speciile acestui gen sunt originare din sudul Africii și importate pentru prima dată în Europa la sfârșitul secolului 19. 12 specii provin din Capul Bunei Speranțe, Africa de Sud și alte două provin din Africa tropicală, una dintre ele având o arie de răspândire la nord de Ecuator, până în Sudan.
Denumirea plantei datează din 1886 și a fost atribuită în onoarea medicului german, Heinrich Theodor Freese (1795-1876) de către botanistul Christian Friedrich Ecklon (1795-1868). Denumirea populară românească a plantelor din genul Freesia este Frezie sau uneori Fresie.
Freesiasläktet (Freesia) är ett släkte i familjen irisväxter med 20 arter från södra Afrika.[1]
Freesiasläktet (Freesia) är ett släkte i familjen irisväxter med 20 arter från södra Afrika.
Дикорослі види рослини зустрічаються виключно в Південній Африці, більшість видів розповсюджені в Капській провінції, яка входить до складу Південно-Африканської Республіки (ПАР). Налічують близько десяти видів дикорослих фрезій. Через своє місце розповсюдження фрезію ще часто називають «капською конвалією».
![[icon]](https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/1/1c/Wiki_letter_w_cropped.svg/20px-Wiki_letter_w_cropped.svg.png){kind=small}
Цей розділ потребує доповнення. (липень 2013) Рід нараховує близько 16 видів.
Висота рослини становить від 20 до 70 см, та деякі види досягають в довжину до 1 м. Стовбур рослини голий та сильно розгалужений. Листя фрезії лінійні з яскраво виділеною центральною жилкою. Довжина листка становить від 15 до 20 см, а ширина — близько 1 см.
Квіток на стеблі може бути від однієї до п'яти, зібраних в слабо розгалужене суцвіття. Квіти дуже ароматні довжиною від 3 до 5 см з широким горлечком, ширина якого може досягати 6 см. В квітці знаходять 3 тичинки, які прикріплені всередині трубки. Зав'язь багатогніздна, насіннєві коробочки маленькі, а насіння подовгувато-округле. Забарвлення квітів зустрічається найрізноманітніше: білий, жовтий, помаранчевий, кремовий, червоний, блакитний, фіолетовий — ці та інші кольори знайшли своє яскраве відображення в квітах неповторної фрезії.
Фрезія набула широкого застосування як декоративна рослина з початку 19 століття. В садівництві найбільш популярним видом є фрезія гібридна (Freesia hybrida), яка налічує близько 150 сортів. Як і багато інших тропічних декоративних рослин, фрезія потребує особливо дбайливого догляду при вирощування і посадці. Та завдяки своєму різноманітному забарвленню, а також витонченому аромату, який нагадує запах конвалії, фрезія є неповторною окрасою саду, який набуває приємного аромату і яскравих кольорів. Тому фрезія є улюбленцем багатьох любителів садових і кімнатних квітів.
Розмножується фрезія насінням і цибулинами, які висаджують навесні в субстрат (суміш природних компонентів і органічного добрива), товщина шару якого повинна становити приблизно 15-20 см. Субстрат повинен бути рихлим і добре пропускати воду, так як фрезія потребує регулярного поливу.
Садову фрезію можна садити тільки в ґрунт, який прогрівся до 10°С. Глибина посадки повинна становити близько 4-6 см. Починає цвісти рослина приблизно через 100–120 днів після здійснення посадки. Теплолюбиві фрезії не витримують морозів, тому восени цибулини необхідно викопати, промити і добре просушити. Зберігають цибулини до наступної висадки в теплих (до 20°С) та сухих приміщеннях.
В качестве декоративного растения фрезия разводится с начала XIX века.
В культуре распространена Фрезия гибридная (Freesia × hybrida) с сильным, напоминающим ландышевый, ароматом (около 150 сортов), произошедшая от фрезии надломленной (Freesia refracta) с палево-жёлтыми цветками, фрезии Лейхтлина (Freesia leichtlinii) с белыми цветками и фрезии Армстронга (Freesia armstrongii) с розовыми цветками.
Ведущей страной по выращиванию фрезий считаются Нидерланды.
Фрезия размножается семенами и луковицами. Луковицы высаживают весной (в мае) в субстрат (толщина слоя не менее 15—20 см). Глубина посадки на лёгкой почве — 12 см от донца, на средней — 8—10 и на тяжёлой — 6 см. Растение требует регулярного полива. Питательный субстрат должен быть рыхлым и водопроницаемым.
Фактически фрезию можно выращивать круглый год, время цветения зависит от срока посадки клубнелуковиц.
В регионах с холодным климатом садовые формы фрезии выращивают в открытом грунте с выкопкой луковиц на зиму; гибридная фрезия — горшочная культура.
Фрезия предпочитает защищенные светлые места, лёгкую и хорошо дренируемую почву, обилие свежего воздуха.
По информации базы данных The Plant List род включает 16 видов[3]:
小蒼蘭屬（学名：Freesia），又名香雪蘭屬，是鳶尾科的一个属[2][3][1]，是一类多年生球茎草本植物。
小苍兰叶子线形，质硬；有球茎，叶禾草状，穗状花序坚韧，花钟状，具柠檬香味，花序高达60厘米，通常与茎垂直，花水平展开。早春开花，有黄、白、紫、红、粉红等色，花偏生一侧，筒中部以下狭细，裂片不等大。
原產於南非及热带非洲，也有一种原產於北非的苏丹。 現時全世界共有14种小蒼蘭。 小蒼蘭作为观赏花之用因其丰富色彩和开花的浓香而深受园艺爱好者的欢迎，栽培种类众多，不過一般園藝所使用的小蒼蘭，大多數都是從香雪蘭與其他同屬物種雜交而成的混合種，用以產生不同的花色。 小蒼蘭香精油也常常用作沐浴乳、身體保養乳液之类的用品的原料之一。
小蒼蘭屬（学名：Freesia），又名香雪蘭屬，是鳶尾科的一个属，是一类多年生球茎草本植物。
小苍兰叶子线形，质硬；有球茎，叶禾草状，穗状花序坚韧，花钟状，具柠檬香味，花序高达60厘米，通常与茎垂直，花水平展开。早春开花，有黄、白、紫、红、粉红等色，花偏生一侧，筒中部以下狭细，裂片不等大。
原產於南非及热带非洲，也有一种原產於北非的苏丹。 現時全世界共有14种小蒼蘭。 小蒼蘭作为观赏花之用因其丰富色彩和开花的浓香而深受园艺爱好者的欢迎，栽培种类众多，不過一般園藝所使用的小蒼蘭，大多數都是從香雪蘭與其他同屬物種雜交而成的混合種，用以產生不同的花色。 小蒼蘭香精油也常常用作沐浴乳、身體保養乳液之类的用品的原料之一。
この項目では、植物のフリージアについて説明しています。"フリージア"のその他の用法については「フリージア (曖昧さ回避)」をご覧ください。 
フリージア (Freesia refracta) はアヤメ科フリージア属・半耐寒性球根植物の種の一つ。または、フリージア属の総称。日本では別名として菖蒲と水仙双方に似ていることから「菖蒲水仙（アヤメスイセン、ショウブスイセン）」、花の色から「浅黄水仙（アサギスイセン）」、甘い香りから「香雪蘭（コウセツラン）」[2]、その他「コアヤメズイセン」[1]などと呼ばれている。
南アフリカで植物採集をしていたデンマークの植物学者エクロン (Christian Friedrich Ecklon) が発見した植物を親友のドイツ人の医師フレーゼ (F・H・T・Freese) に献名している。
南アフリカのケープ地方に10種余りが分布しているが、オランダでの品種改良により現在では150以上の園芸品種が存在する。
休眠期は夏でラッキョウによく似た球茎になる。葉は劒形で数枚垂直に立ち、露地植えでは春に草丈が50 - 100cmくらいになり、穂状花序をなし、白・黄色・紅・ピンク・赤紫・藤色・オレンジ色などの6弁花を6 - 12輪くらい咲かせる。白・黄色は切り花に多く用いられる。他の色は、病気に弱く切り花生産が難しいため、生花市場ではあまり流通しない[3]。
千葉県南部や静岡県沿岸部など強い霜の降りない地方では露地植えで栽培できるが、東京辺りでは霜よけが必要である。鉢植えの場合は6寸鉢に7球植えにし、冬の間十分に日に当てるようにすれば球根が十分な養分を持っているので、特に肥料を与えなくてもよい。
アフリカ原種である黄色、白色のフリージアはキンモクセイのような甘い強い香り。紅・紫系は黄花種ほど強くはないが甘酸っぱい果物の香りがある。
花言葉はフリージアの色によって異なる。白はあどけなさ、黄は無邪気、赤は純潔、紫はあこがれ、淡紫は感受性を表す。
東京都八丈島では毎年3月の春分の日から4月上旬まで「フリージアまつり」が開催されている。八丈島を訪れた観光客に対して、花の摘み取りや八丈島の郷土料理のサービスを行っている。
この項目は、植物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（プロジェクト:植物／Portal:植物）。 フリージア (Freesia refracta) はアヤメ科フリージア属・半耐寒性球根植物の種の一つ。または、フリージア属の総称。日本では別名として菖蒲と水仙双方に似ていることから「菖蒲水仙（アヤメスイセン、ショウブスイセン）」、花の色から「浅黄水仙（アサギスイセン）」、甘い香りから「香雪蘭（コウセツラン）」、その他「コアヤメズイセン」などと呼ばれている。
南アフリカで植物採集をしていたデンマークの植物学者エクロン (Christian Friedrich Ecklon) が発見した植物を親友のドイツ人の医師フレーゼ (F・H・T・Freese) に献名している。
