Samia cynthia, denominada comúnmente como Canesba de seda del ricino, de la familia Saturniidae, ye una especie de Lepidoptera (un heteróceru) gracies al cual produzse un tipu de seda. Esta especie alimentase de fueyes d'árboles del xéneru Ailanthus a diferencia de la gata de seda común, Bombyx mori, que lo fai de les moreres (del xéneru Morus). Samia cynthia tien unes nales de gran tamañu, de 113–125 mm con un llurdiu en forma de lluna creciente nes nales cimeres ya inferiores.
La subespecie S. cynthia ricini, que s'atopa na India, aliméntase de fueyes del ricino y tamién produz un tipu de seda (n'inglés: eri silk). Ye esta subespecie la que ta adomada.
La so seda ye bien duradera pero non puede estrayese entera del brotu y polo tanto fórmase una especie de llana o algodón.[1]
Peigler & Naumann (2003), revisaron el xéneru Samia: Poblaciones indíxenes [2]
Asia: China (Zhejiang, Shanghái, Jiangxi, Jiangsu, Shandong, Beixín, Shanxi, Liaoning y Heilongjiang); Corea (Norte de Pyongan, Sur de Pyongan, Pyongyang, Kangwon y Sur de Kyongsan)
Poblacions introducíes (escapaes del cultivu o introducíes y naturalizaes) Asia: Xapón; Índia AustralAsia: Austràlia América: Canadá; Estaos Xuníos; Venezuela; Uruguái; Brasil. África: Tunicia Europa: Francia; Austria; Suiza; Alemaña; España; Bulgaria.
Los güevos ablancazaos, marcaos de marrón, ponense en fileres de 10 a 20 en fueyes. La eclosión de los güevos tarda ente 7-10 díes.
Les gates son gregaries y primeramente de color mariellu. El so llargor máximu ye de 70–75 mm.
El brotu ye de color blancu a gris.
Les femes empiecen el apareamiento al atapecer o pela nueche, dempués d'abandonar el brotu pela mañana. Los adultos entamen el vuelu mientres los meses de mayu y xunu (nel norte d'Europa, como una xeneración). Nel sur d'Europa puede dase parcialmente una segunda xeneración en septiembre.
Los canesbes pueden alimentase d'otres plantes pero colos ailantes (Ailanthus altissima) los resultaos son meyores y nel casu de la subespecie S. cynthia ricini col Ricinus communis.
Cabesba.
Fema adulta.
Machu adultu.
Exemplares nun mariposario.
Samia cynthia, denominada comúnmente como Canesba de seda del ricino, de la familia Saturniidae, ye una especie de Lepidoptera (un heteróceru) gracies al cual produzse un tipu de seda. Esta especie alimentase de fueyes d'árboles del xéneru Ailanthus a diferencia de la gata de seda común, Bombyx mori, que lo fai de les moreres (del xéneru Morus). Samia cynthia tien unes nales de gran tamañu, de 113–125 mm con un llurdiu en forma de lluna creciente nes nales cimeres ya inferiores.
Samia cynthia (en anglès:Ailanthus silkmoth) és una espècie de lepidòpter (una arna) que s'utilitza per produir un tipus de seda i que s'alimenta de fulles d'arbres del gènere Ailanthus a diferència del cuc de la seda comú, Bombyx mori, que ho fa de les moreres (del gènere Morus). Samia cynthia té les ales molt grosses, de 113–125 mm i amb una taca en forma de creixent de lluna en les ales superiors i inferiors.
La subespècie S. cynthia ricini, que es troba a l'Índia s'alimenta de les fulles del ricí i també produeix un tipus de seda (en anglès: eri silk). Aquesta subespècie és la que està completament domesticada.
Aquesta seda és molt duradora però no es pot extreure sencera del capoll i per tant es forma una mena de llana o cotó.[1]
Peigler & Naumann (2003),[2] van revisar el gènere Samia:
Poblacions indígenes
Àsia: Xina (Zhejiang, Shanghai, Jiangxi, Jiangsu, Shandong, Beijing, Shanxi, Liaoning, Heilongjiang); Corea (Nord de Pyongan, Sud de Pyongan, Pyongyang, Kangwon, Sud de Kyongsan)
Poblacions introduïdes (escapades del cultiu o introduïdes i naturalitzades)
Àsia: Japó; Índia
Australàsia: Austràlia
Amèrica: Canadà; Estats Units; Venezuela; Uruguay; Brasil
Àfrica: Tunisia
Europa: França; Àustria; Suïssa; Alemanya; Espanya; Bulgària.
Els ous blanquinosos, marcats de marró, els pon en fileres de 10 a 20 ous en fulles. L'eclosió dels ous triga 7–10 dies.
Les larves són grgàries i de primer són de color groc. La màxima llargada és de 70–75 mm.
El capoll és d'un color blanc a gris.
Les femelles s'aparellen al vespre o la nit després d'emergir al matí. Els vols dels adults es produeixen durant maig i juny (al nord d'Europa i té una sola generació). Al sud d'Europa una segona generacó parcialment pot ocórrer al setembre
Les larves es poden alimentar d'altres plantes però en els ailants (Ailanthus altissima) els resultats són millors i en el cas de la subespecie S. cynthia ricini sobre el Ricinus communis.
Tuskes, PM, JP Tuttle and MM Collins. 1996. The wild silk moths of North America. Cornell University Press. ISBN 0-8014-3130-1 Saturnids of Western Palearctic
Femella adulta
Mascle adult
Diversitat de l'arna d'Ailanthus
Samia cynthia (en anglès:Ailanthus silkmoth) és una espècie de lepidòpter (una arna) que s'utilitza per produir un tipus de seda i que s'alimenta de fulles d'arbres del gènere Ailanthus a diferència del cuc de la seda comú, Bombyx mori, que ho fa de les moreres (del gènere Morus). Samia cynthia té les ales molt grosses, de 113–125 mm i amb una taca en forma de creixent de lluna en les ales superiors i inferiors.
Skyrækker-silkesommerfuglen (Samia cynthia) er en sommerfugl, der spinder en silketråd, der grovere end silkeormens. Dens vinger måler 113-125 mm og har på over- og undersiden en prik formet som en halvmåne. Den er brunlig med hvidlige og gule striber.
Den udbredt i det østlige Asien – dvs. østlige Rusland, nordøstlige Kina og Japan. Den er siden af unaturlige årsager også set på Nordamerikas østkyst, Frankrig, Italien, Schweiz, Ungarn, Østrig, Kroatien og så langt væk som Uruguay.
Æggene er hvidlige eller brunlige og lægges i rækker a 10-20 på planten skyrækker – heraf sommerfuglens navn. Udklækningen tager 7-10 dage. I begyndelsen lever larverne i flokke og er gullige. Senere skiller de sig fra hinanden og skifter farve til hvid- og grønlig. De vokser til 70-75 mm. De forpupper sig i hvide silkekokoner på bladene af den plante, de begyndte deres tilværelse.
Der Götterbaum-Spinner (Samia cynthia), auch Ailanthus-Spinner genannt, ist ein Schmetterling aus der Familie der Pfauenspinner (Saturniidae). Neben der Nominatunterart werden die Unterarten Samia c. ricini und Samia c. pryeri unterschieden.[1] Die ursprünglich in Asien beheimatete Art wurde zur Seidenraupenzucht in weiten Teilen der Erde eingeführt. Man findet sie deswegen beispielsweise im klimatisch günstigen südlichen Europa überall dort, wo die ebenso aus Asien stammende Hauptnahrungspflanze der Raupen, der Götterbaum (Ailanthus altissima), als Zierbaum gepflanzt wurde oder verwildert ist; meistens in Städten. In Indien werden die Puppen gegessen und in Nepal als Hühnerfutter verwendet.[2]
Die Falter haben eine Flügelspannweite von 100 bis 120 Millimetern (Männchen) bzw. 120 bis 130 Millimetern (Weibchen). Die Flügel der Weibchen sind weniger stark gestreckt als die der Männchen und auch weniger stark am Vorderflügelaußenrand gekrümmt. Die Fühler der Männchen sind fahl rotbraun und vierfach kurz gefiedert. Bei den Weibchen sind sie verhältnismäßig lang und doppelt gefiedert.[3]
In Europa ist die Art unverwechselbar. Sie hat Ähnlichkeit mit Faltern der Gattungen Callosamia aus Nordamerika, Epiphora aus Afrika und Attacus aus Südostasien. Der Körper ist mit einer Länge von unter 25 Millimetern verhältnismäßig klein.[1] Der Körper der Weibchen ist plumper als der der Männchen. Er hat eine lehmgelbe Farbe, wobei der Halskragen, die Bauchbinde und die Wollbüschel und Streifen am Hinterleib weißlichgrau sind. Die Vorderflügel sind lehmgelb bis olivbraun. Sie tragen an der Vorderflügelbasis ein stark zum Körper hin gewinkeltes weißes Band, das außen schwarz gerandet ist. Das Band reicht bis zum Diskalbereich und hat dort zwei Medianzähne, von denen der obere in den unteren Bereich des langgestreckten Mondflecks mündet. Dieser ist auf seinem zum Flügelvorderrand hin gerichteten Rand durchsichtig und dünn weiß begrenzt. Dahinter ist der Fleck breit lehmgelb ausgefüllt. Der Mondfleck trennt ein außen an ihn angrenzendes, weißes Diskalband in zwei leicht zum Körper hin gekrümmte Teile, die nach innen schwarz und nach außen rotviolett begrenzt sind. Der äußere Teil der Flügel ist mit schwarzen Schuppen besprenkelt. Ein feines Submarginalband ist ausgebildet, das oben schwarz und im unteren Teil des Vorderflügels graubraun ist. Es reicht nicht bis zur Flügelspitze. Knapp an der Flügelspitze (postapikal) sitzt ein großer grauer Fleck, der außen weiß gezackt ist. Dieser Fleck verliert sich diffus nach innen zum Postapikalbereich. Ein großer, ovaler, schwarzer Augenfleck befindet sich im Subapikalbereich nahe diesem Fleck.[3]
Die Hinterflügel sind ebenso gefärbt wie die Vorderflügel, haben jedoch weniger nach innen gekrümmte Diskalbandteile und einen doppeltes, graugrünes, feines Submarginalband, von denen das innere mehrmals unterbrochen ist. Auf den Unterseiten sehen beide Flügelpaare sehr ähnlich der Oberseite aus, ihnen fehlt jedoch die Linie auf der Basalhälfte.[3] Die Geschlechter unterscheiden sich nicht in ihrer Färbung, sind aber variabel. So hat die forma advena einen zurückgebildeten grauen Postapikalbereich und die forma parisiensis hat eine gelblich-braune Grundfarbe.[1]
Die langgestreckten Eier messen 1,5 mal 1 Millimeter. Sie haben eine gräulich-weiße Farbe und werden vom Weibchen mit einem braunen Sekret an den Nahrungspflanzen befestigt. Die halbmondförmigigen Gelege bestehen aus bis zu 400 Eiern.[1]
Die Raupen werden 65 bis 80 Millimeter lang. Sie sind beim Schlupf etwa vier Millimeter lang und fressen zunächst die Eischale. Sie haben eine überwiegend gelbe Farbe und kegelförmige Tuberkel mit schwarzer Spitze. Die Beine und der Kopf sind schwarz. Am Körper verlaufen Längsreihen schwarzer Punkte. Im zweiten Stadium wird die Grundfarbe blasser. Die Kopfkapsel trägt schwarze Streifen. Im dritten Stadium können die Raupen ihren Vorderkörper in die dahinterliegenden Körpersegmente einziehen. Der Körper ist blassgelb, die Tuberkel am Rücken und an dessen Seiten sind weiß. Schwarze Bereiche am Nachschieber treten hervor. Ab dem vierten Stadium wird der Kopf hellbraun, der gelblichgrüne Körper ist weiß, puderartig überzogen und die Beine sind glänzend gelb. Im letzten Stadium ist der Kopf grünlich und der bepuderte Körper ist darunter blass blaugrün gefärbt. Teilweise sind die Tuberkel bläulich.[1]
Die blassbraune Puppe ist 27 bis 30 Millimeter lang und zylindrisch geformt, wird jedoch nach vorne und hinten schmaler.[1]
Das ursprüngliche Verbreitungsgebiet umfasst die kühl gemäßigten bis tropischen Zonen großer Teile Ost- und Südostasiens und reicht vom Russischen Fernen Osten, Nordostchina und Japan im Norden bis Indien, Malaysia, auf die Indochinesische Halbinsel, Java, die Andamanen und die Philippinen im Süden.[3][1]
Die Art wurde zur Gewinnung von Seide weit verbreitet und ist daher heute auch in Teilen Europas, Nordafrikas, im Nahen Osten und im Osten Nordamerikas anzutreffen. Im südlichen Europa findet man die Art vereinzelt an klimatisch günstigen Orten, wo Götterbäume (Ailanthus) als Zierpflanzen angepflanzt wurden oder verwildert sind, wie beispielsweise in Paris, den Départements Oise und Gironde, sowie im Elsass, im Süden der Schweiz, an den norditalienischen Seen, wie etwa dem Gardasee, dem Nordosten Österreichs bis nach Wien, Ungarn, Istrien und Zentralslowenien. Eine Population im Nordosten Spaniens bei Barcelona ist ausgestorben. Eine weitere isolierte Population ist im Westen von Georgien etabliert.[3][1]
Die Art besiedelt in ihrem ursprünglichen Verbreitungsgebiet offene Wälder des Flachlandes. In ihren neuen Verbreitungsgebieten tritt die Art hauptsächlich in Städten und Stadtrandbereichen auf. Nur selten findet man die Art hier oberhalb von 400 Metern Seehöhe.[1]
Die Falter sind nacht- oder gelegentlich auch dämmerungsaktiv. Die meisten Tiere schlüpfen am späten Morgen. Die Weibchen locken die Männchen am Abend desselben Tages oder bereits am späten Nachmittag mittels Pheromonen an. Die Paarung erfolgt kurz nach Sonnenuntergang und dauert bis zu 12 Stunden. Tagsüber ruhen die Tiere zwischen Blattwerk.[1]
Die Falter fliegen im Norden ihres natürlichen Verbreitungsgebietes in einer, im Süden in bis zu drei Generationen.[4][1] Im Norden des europäischen Verbreitungsgebietes fliegen die Tiere in einer Generation im Mai und Juni, im Süden Europas tritt gelegentlich auch eine zweite, partielle Generation von September bis Oktober auf.[1][3] In der Zucht können bis zu sechs Generationen pro Jahr erzielt werden.[4]
In weiten Teilen des natürlichen Verbreitungsgebietes und auch in Europa ist der Götterbaum (Ailanthus altissima) die wichtigste Nahrungspflanze der Raupen. Sie sind ansonsten jedoch polyphag und fressen gelegentlich auch Holunder (Sambucus), Walnüsse (Juglans), Prunus-Arten, Liguster (Ligustrum), Forsythien (Forsythia), Wunderbaum (Ricinus communis), Goldregen (Laburnum), Mehlbeeren (Sorbus), Flieder (Syringa), Magnolien (Magnolia), Lorbeeren (Laurus) und weitere Laubgehölze.[3] In Indien ist die Hauptnahrungspflanze der dort vorkommenden Unterart S. cynthia ricini der Wunderbaum. Auch dort werden jedoch auch zahlreiche weitere Pflanzenarten, wie beispielsweise Heteropanax fragrans, Manihot utilissima, Evodia flaxinifolia und auch Götterbaum gefressen.[4] Die Raupen der Unterart S. cynthia pryeri wurden in Südkorea an Götterbaum, aber auch an Japanischer Aralie (Aralia elata) und Szechuanpfeffer (Zanthoxylum piperitum) nachgewiesen.[5]
Die Weibchen legen die Eier auf den Unterseiten der Blätter der Nahrungspflanzen ab. Die Raupen schlüpfen nach 10 bis 20 Tagen. Sie gruppieren sich rasch unterhalb der Blätter, wo sie Kanäle in diese hineinfressen. Erst ab dem dritten oder vierten Stadium leben sie einzeln. Die Verpuppung findet in einem langgestreckten, birnenförmigen, schmutzigbraunen, unverschlossenen Kokon aus grober Seide statt, eingewickelt in ein Blatt, das mit Seide am nächsten Ast befestigt ist. Der Kokon verbleibt dort, während die Raupe überwintert.[1] Der Kokon besteht aus loser Seide, innen mit einem festen Gespinst.[3]
Bei der Art sind die Raupenfliegen Exorista larvarum, Exorista sorbillans, Pales pavida und Pales pumicata sowie die Erzwespe Anastatus bifasciatus als Parasitoide nachgewiesen.[1]
Im Nordosten Indiens gelten die freilebenden Bestände durch Übernutzung und Entwaldung heute als gefährdet.[4] In Europa tritt die Art zwar nur lokal auf, ist jedoch nicht selten. Da der Götterbaum-Spinner in Europa durch den Menschen eingeschleppt wurde, wird eine Aufnahme in die Rote Liste gefährdeter Arten, wie es in Spanien der Fall ist, von de Freina et al. nicht als sinnvoll erachtet.[3]
Der Götterbaum-Spinner wurde in Europa erstmals 1856 nach Turin eingeführt, um ihn für die Seidenproduktion zu züchten. Bis 1861 erreichte die Zucht mit etwa 40 Zuchtfarmen allein in Frankreich und weiteren Standorten in Oberitalien ihren Höhepunkt. In Österreich wurde die Zucht in Atzgersdorf nahe Wien versucht.[6] Die aus den Kokons gewonnene Seide ist sehr zäh. Obwohl die Fäden zerkämmt werden, ist der daraus gewonnene Seidenstoff sehr grob.[3] Der wirtschaftliche Erfolg stellte sich aufgrund der mangelhaften Qualität der Seide nicht ein und die Zucht wurde rasch wieder eingestellt. Die heute in Europa anzutreffenden Tiere stammen von entflogenen oder ausgesetzten Exemplaren ab.[6] Gleich verhält es sich mit dem Götterbaum-Spinner in den Vereinigten Staaten. Dort wurde die Zucht ab den frühen 1860ern um Philadelphia versucht, war jedoch wirtschaftlich ebenso unrentabel und wurde eingestellt.[7]
In Indien werden die Puppen gegessen und in Nepal als Hühnerfutter verwendet.[2]
Der Götterbaum-Spinner (Samia cynthia), auch Ailanthus-Spinner genannt, ist ein Schmetterling aus der Familie der Pfauenspinner (Saturniidae). Neben der Nominatunterart werden die Unterarten Samia c. ricini und Samia c. pryeri unterschieden. Die ursprünglich in Asien beheimatete Art wurde zur Seidenraupenzucht in weiten Teilen der Erde eingeführt. Man findet sie deswegen beispielsweise im klimatisch günstigen südlichen Europa überall dort, wo die ebenso aus Asien stammende Hauptnahrungspflanze der Raupen, der Götterbaum (Ailanthus altissima), als Zierbaum gepflanzt wurde oder verwildert ist; meistens in Städten. In Indien werden die Puppen gegessen und in Nepal als Hühnerfutter verwendet.
சாமியா சிந்தியா (Samia cynthia) என்பது ஒரு சாட்டர்னிட் அந்துப்பூச்சியாகும். ஏலன்தசு அந்துப்பூச்சி (ailanthus silkmoth) என்ற பெயராலும் இது அழைக்கப்படுகிறது. பட்டுத்துணி உற்பத்தியில் பயன்படுத்தப்பட்டாலும் பாம்பிக்சு மோரி பட்டுப்புழுவைப் போல் வளர்க்கப்படுவதில்லை. இப்பட்டுப்பூச்சிக்கு 113-125 மி.மீ அளவிலான பெரிய இறக்கைகள் உள்ளன. இதன் மேல் மற்றும் கீழ் இறக்கைகளில், பழுப்பு நிற பின்னணியில் வெண்மை மற்றும் மஞ்சள் கோடுகளுடன் நிலாவின் கால் பகுதி போன்ற தோற்றமுடைய புள்ளிகள் காணப்படுகின்றன, இந்த அந்துப்பூச்சியின் வெளிப்புற முன்னிறக்கைகள் மீது "கண் போன்ற புள்ளிகள்" உள்ளன.
பொதுவான பெயர் 'ஏலந்தசு பட்டுப்பூச்சி' என்பது விருந்தோம்பி தாவரம் ஏலந்தசைக் குறிக்கிறது. இந்தியா மற்றும் தாய்லாந்தில் துணை சிற்றினமான எசு சிந்தியா ரிசினி உள்ளது, அது ஆமணக்கு பீன் இலைகளை உணவாக உட்கொள்கிறது. எனவே இது பொதுவாக எரி பட்டு பூச்சி என குறிப்பிடப்படுகிறது, பாம்பைக்சு மோரியை தவிர முழுமையாக வளர்க்கப்படும் பட்டுப்புழு எரி பட்டுப்புழு மட்டுமே ஆகும். எரி பட்டு மிகவும் நீடித்த நிலைத்த தன்மை உடையது, ஆனால் கூட்டிலிருந்து எளிதில் பிரிக்க முடியாது, எனவே இது பருத்தி அல்லது கம்பளி போன்றது[1].
பீகிலர் & நியுமன் (2003)[2], பேரினம் சாமியாவின் மறுபதிப்பில், உண்மை சாமியா சைந்தியாவின் பட்டியலிடப்பட்ட விவரம் பின்வருமாறு:
ஆசியா: சீனா (ஜீஜியாங், சாங்காய், கியாங்சி, கியாங்சு, சாண்டோங், பெய்கிங் லியோனிங், எயிலோங்யாகிங்); கொரியா (வட பியோகோன், தென் பியோங்கான், பியோங்யாங், கங்வொன், தென் கியோம்கன்)
இது வளர்ப்பிலிருந்து தப்பி அல்லது அறிமுகப்படுத்தப்பட்ட மற்றும் இயற்கையாகவே உள்ள அந்துப்பூச்சிகளுள் அடங்கும்:ஆசியா: ஜப்பான்; இந்தியா; தாய்லாந்து ஆத்திரேலியா: ஆத்திரேலிய அமெரிக்கா: கனடா; ஐக்கிய மாநிலங்கள்; வெனிசுலா; உருகுவே; பிரேசில் ஆப்பிரிக்கா: துனிசியா ஐரோப்பா: பிரான்ஸ்; ஆத்திரியா; சுவிச்சர்லாந்து; ஜெர்மனி; எசுபானியா; பல்கேரியா; இத்தாலி
பழுப்பு நிறத்தில் குறிக்கப்பட்ட வெண்மை முட்டை, 10 முதல் 20 வரை வரிசையாக செடியின் இலைகளில் இடப்படுகிறது. முட்டை பொரித்து இளம் உயிரி வெளிவர 7-10 நாட்கள் ஆகும்.
லார்வாக்கள் அதிக அளவில் பளபளப்பாகவும் மஞ்சள் நிறமாகவும் இருக்கும். பின் இவை தனித்தனியாக வெள்ளை மற்றும் பச்சை நிறத்தில் பின்புறம் வெள்ளை மொக்குகளுடன் காணப்படும். கருப்பு புள்ளிகள் வெள்ளை பச்சை உள்ளன. இவற்றின் அதிகபட்ச நீளம் 70-75 மிமீ.
கூட்டுப்புழு மூலத்தை சாம்பல் நிற பாதி வெண்மையான கூடு கூட்டுப்புழுவால் விருந்தோம்பியின் இலைகளில் உருவாக்கப்படுகிறது. இதில் ஒரு தெளிவான வெளி வரும் துளை உள்ளது.
பெண் பூச்சிகள் பின் காலையில் எழுந்த பிறகு, மாலை அல்லது இரவுகளில் கலவிக்கு தயாராக உள்ளன, வட ஐரோப்பாவில் மே மற்றும் ஜூன் மாதங்களில் ஒரு முதிர் உயிரிகளைன் ஒரு தலைமுறை இனப்பெருக்கத்திற்காக பறக்கின்றன . இதே போன்று தெற்கு ஐரோப்பாவின் ஒரு பகுதியில் இரண்டாம் தலைமுறை செப்டம்பரில் நிகழலாம். முதிர் உயிரிக்கு வாய் பகுதிகள் இல்லை மற்றும் இவற்றால் சாப்பிட அல்லது பருக முடியாது.
லார்வாக்கள் மற்ற மரங்களிலும், புதர்களிலும் உணவினை எடுத்துக்கொள்கின்றன, ஆனால் "தேவலோக மரத்தில்" (ஏலந்தசு அலிசிமாமா) அனைத்து முட்டைகளும் இடப்படுவதோடு, அவற்றின் வளர்ச்சியும் சிறப்பாக உள்ளது. இந்த மரம் பொதுவாக நகரங்களில் அலங்காரமாக வளர்க்கப்படுகிறது. இவ்வகை துணை சிற்றினம் எசு. சின்தியா ரிசினி ஆமணக்கை உணவாக கொள்கிறது.
சாமியா சிந்தியா (Samia cynthia) என்பது ஒரு சாட்டர்னிட் அந்துப்பூச்சியாகும். ஏலன்தசு அந்துப்பூச்சி (ailanthus silkmoth) என்ற பெயராலும் இது அழைக்கப்படுகிறது. பட்டுத்துணி உற்பத்தியில் பயன்படுத்தப்பட்டாலும் பாம்பிக்சு மோரி பட்டுப்புழுவைப் போல் வளர்க்கப்படுவதில்லை. இப்பட்டுப்பூச்சிக்கு 113-125 மி.மீ அளவிலான பெரிய இறக்கைகள் உள்ளன. இதன் மேல் மற்றும் கீழ் இறக்கைகளில், பழுப்பு நிற பின்னணியில் வெண்மை மற்றும் மஞ்சள் கோடுகளுடன் நிலாவின் கால் பகுதி போன்ற தோற்றமுடைய புள்ளிகள் காணப்படுகின்றன, இந்த அந்துப்பூச்சியின் வெளிப்புற முன்னிறக்கைகள் மீது "கண் போன்ற புள்ளிகள்" உள்ளன.
Samia cynthia, the ailanthus silkmoth, is a saturniid moth, used to produce silk fabric but not as domesticated as the silkworm, Bombyx mori. The moth has very large wings of 113–125 mm (4.4–4.9 in), with a quarter-moon shaped spot on both the upper and lower wings, whitish and yellow stripes and brown background. There are eyespots on the outer forewings. The species was first described by Dru Drury in 1773.
The common name, ailanthus silkmoth, refers to the host plant Ailanthus. There is a subspecies, S. cynthia ricini in India and Thailand that feeds upon the leaves of castor bean, and is known for the production of eri silk, and is often referred to by the common name eri silkmoth.
The eri silk worm is the only completely domesticated silkworm other than Bombyx mori. The silk is extremely durable, but cannot be easily reeled off the cocoon and is thus spun like cotton or wool.[1]
Peigler & Naumann (2003),[2] in their revision of the genus Samia, listed material of true Samia cynthia examined as follows:
These include moths that have escaped from cultivation or were introduced and naturalized:
Whitish eggs, marked with brown, are laid in rows of 10 to 20 on leaves in crescents. Hatching takes 7 to 10 days.
Larvae are gregarious and yellow at first. Later instars are solitary, and whitish green with white tubercules along the back, and small black dots. There are five instars, and they reach a maximum length 70–75 mm (2.8–3.0 in).
A silken off-white to grey cocoon is spun on the leaves of the host. It has an obvious escape hatch.
Females prepare to mate in the evening or night after emerging in late morning. Adult flight is during May and June in northern Europe, as one generation. In southern Europe a partial second generation may occur in September. Adults lack mouth parts and can neither eat nor drink.
Larvae will feed on other trees and shrubs, but all eggs are laid on the "tree of heaven" (Ailanthus altissima) and growth is best on it. This tree is commonly grown as an ornamental in cities, but is considered a noxious weed and vigorous invasive species and is one of the worst invasive plant species in Europe and North America.[4] The subspecies S. cynthia ricini feeds upon castor bean.
Samia cynthia, the ailanthus silkmoth, is a saturniid moth, used to produce silk fabric but not as domesticated as the silkworm, Bombyx mori. The moth has very large wings of 113–125 mm (4.4–4.9 in), with a quarter-moon shaped spot on both the upper and lower wings, whitish and yellow stripes and brown background. There are eyespots on the outer forewings. The species was first described by Dru Drury in 1773.
La mariposa de seda del Ailanto (Samia cynthia) es una especie de Lepidoptera (un heterócero) que produce un tipo de seda. Esta especie se alimenta de hojas de árboles del género Ailanthus, Ricinus o Ligustrum.
Produce seda, pero a diferencia del gusano de seda común Bombyx mori, la seda no se comercializa en gran medida. Samia cynthia tiene alas de gran tamaño, de 113–125 mm con una mancha en forma de luna creciente en las alas anteriores e posteriores. Presentan un elevado nivel proteico, buena relación Ca/P y muy pocas grasas, por lo que es una especie muy demandada para su uso como alimento vivo de reptiles y otras mascotas. Cuando se destina a este fin, es importante que se alimenten de aligustre: Ligustrum ya que con el resto de plantas pueden adquirir toxicidad.
La subespecie S. cynthia ricini, que se encuentra en la India, se alimenta de hojas del ricino y también produce un tipo de seda (en inglés: eri silk). Es esta subespecie (o especie, Samia ricini) la que está domesticada.
Su seda es muy duradera pero no se puede extraer entera del capullo y por lo tanto se forma una especie de lana o algodón.[1]
El nombre común, mariposa de seda del Ailanthus, se refiere a la planta huésped Ailanthus. Hay una subespecie, S. cynthia ricini en India y Tailandia que se alimenta de las hojas de ricino, y es conocida por la producción de seda eri, y a menudo se la conoce con el nombre común mariposa de seda eri.
El gusano de seda eri es el único gusano de seda completamente domesticado que no es "Bombyx mori". La seda es extremadamente duradera, pero no se puede desenrollar fácilmente del capullo y, por lo tanto, se hila como algodón o lana.[2]
Peigler & Naumann (2003),[3] revisaron el género Samia:
Estos incluyen polillas escapadas del cultivo o introducidas y naturalizadas:
Los huevos blanquecinos, marcados de marrón, los pone en hileras de 10 a 20 en hojas. La eclosión de los huevos tarda entre 7-10 días.
Las larvas son gregarias y amarillas al principio. Los instar posteriores son solitarios y de color verde blanquecino con tubérculos blancos a lo largo del dorso y pequeños puntos negros. Hay cinco estadios y alcanzan una longitud máxima de 70–75 mm.
Un capullo sedoso de color blanquecino a gris se hila sobre las hojas del huésped. Tiene una trampilla de escape obvia.
Las hembras comienzan el apareamiento al atardecer o por la noche, después de abandonar el capullo por la mañana. Los adultos emprenden el vuelo durante los meses de mayo y junio (en el norte de Europa, como una generación). En el sur de Europa se puede dar parcialmente una segunda generación en septiembre.
Las larvas se pueden alimentar de otras plantas pero con los ailantos (Ailanthus altissima) los resultados son mejores y en el caso de la subespecie S. cynthia ricini con el Ricinus communis. Para su uso como alimento vivo, es necesario alimentarlos con aligustres (Ligustrum) para evitar que adquieran toxicidad.
Larva.
Capullos
Hembra adulta.
Macho adulto.
Ejemplares en un mariposario.
La mariposa de seda del Ailanto (Samia cynthia) es una especie de Lepidoptera (un heterócero) que produce un tipo de seda. Esta especie se alimenta de hojas de árboles del género Ailanthus, Ricinus o Ligustrum.
Produce seda, pero a diferencia del gusano de seda común Bombyx mori, la seda no se comercializa en gran medida. Samia cynthia tiene alas de gran tamaño, de 113–125 mm con una mancha en forma de luna creciente en las alas anteriores e posteriores. Presentan un elevado nivel proteico, buena relación Ca/P y muy pocas grasas, por lo que es una especie muy demandada para su uso como alimento vivo de reptiles y otras mascotas. Cuando se destina a este fin, es importante que se alimenten de aligustre: Ligustrum ya que con el resto de plantas pueden adquirir toxicidad.
Ailanthuskehrääjä (Samia cynthia) on riikinkukkokehrääjiin kuuluva, kookas perhoslaji.
Ailanthuskehrääjä on yleisväritykseltään ruskea, mutta värin sävy ja siiven kontrastisuus vaihtelee suuresti. Siivet ovat leveät ja etusiiven sirppimäisesti kaartuvassa kärjessä on silmätäplä. Molempien siipiparien poikki kulkee punertavanvalkea viiru. Sekä etu- että takasiiven keskellä on lisäksi puolikuun muotoinen silmätäplä. Siipiväli 113–125 mm. Perhosen ruumis on karvainen ja tukeva, noin 25 mm pitkä.[1][2][3]
Lajin luontainen elinalue on Itä-Aasia Korean niemimaalta Kiinan keskiosiin. Ihmisen mukana laji on levinnyt luontoon ja muodostanut pysyviä populaatioita ympäri maailmaa. Tällaisia villiintyneitä populaatioita elää mm. Japanissa, Australiassa, Tunisiassa, Ranskassa, Sveitsin ja Saksan eteläosissa, Itävallassa, Unkarissa, Yhdysvaltojen itäosissa, Kanadassa, Brasiliassa sekä Uruguayssa. Aikuiset perhoset lentävät toukokuusta kesäkuuhun ja riittävän lämpimillä alueilla toisena sukupolvena syyskuussa.
Ailantuskehrääjä suosii avoimia ympäristöjä. Alueilla joille se on levinnyt karkulaisena sen tapaa tavallisimmin puiistoista ja puutarhoista, joihin on istutettu toukan ravintokasvia. Aikuinen perhonen on aktiivinen yöllä ja lepää päivät kasvillisuuden kätköissä. Niiden suuosat ovat surkastuneet, eivätkä perhoset nauti ravintoa. Naaras tuottaa jopa 400 munaa.
Ailanthuskehrääjän toukan tuottamaa, kaupallisesti arvokasta silkkiä kutsutaan eri-silkiksi.
Toukka elää jumaltenpuulla (Ailanthus altissima), alalaji S. c. ricina risiinillä (Ricinus communis).
Ailanthuskehrääjä (Samia cynthia) on riikinkukkokehrääjiin kuuluva, kookas perhoslaji.
Samia cynthia
Le Bombyx de l'ailante ou Croissant, Samia cynthia, est une espèce de lépidoptères appartenant à la famille des Saturniidae, à la sous-famille des Saturniinae. Originaire d’Asie, il a été introduit dans de nombreuses régions du monde pour l’élevage de sa chenille, produisant un fil de soie.
L'imago mâle a une envergure de 12 à 13 cm[1]. La longueur de l'aile antérieure varie de 56 à 67 mm. Les quatre ailes sont brunes, avec sur chacune une large raie postdiscale blanc rosâtre et une tache discale blanchâtre en forme de croissant. Les ailes antérieures ont un petit ocelle apical.
Ce papillon se rencontre en Inde et en Asie du Sud-Est. Il a été introduit au Proche-Orient, Afrique du Nord, Europe et Amérique du Nord.
Selon NCBI (3 septembre 2013)[2] :
Chéron d'Incarville découvrit l'espèce en Chine, mais elle fut introduite en France par Félix Édouard Guérin-Méneville en 1855, comme la Saturnie du chêne du Japon (Antheraea yamamai) et le Ver à soie tussah (A. pernyi), afin de trouver une espèce capable de remplacer le ver à soie atteint alors de pébrine et ainsi produire une soie de moins bonne qualité « un linge grossier de couleur grise supportant parfaitement le lavage », comme le présente François-Xavier Dentrecolles, missionnaire en Chine à la fin du XVIIIe siècle. Ce tissu est appelé ailantine. Des milliers d'ailantes sont plantés dans la vallée du Rhône et le nord de l'Italie. La prédation par les fourmis et les mésanges, la reprise du commerce du coton après la guerre de Sécession et l'invention de la viscose sont les facteurs concomitants qui signent l'arrêt de la production de l'ailantine[3].
Adulte femelle
Adulte mâle
Chenille
Cocons
Samia cynthia
Le Bombyx de l'ailante ou Croissant, Samia cynthia, est une espèce de lépidoptères appartenant à la famille des Saturniidae, à la sous-famille des Saturniinae. Originaire d’Asie, il a été introduit dans de nombreuses régions du monde pour l’élevage de sa chenille, produisant un fil de soie.
Il bombice dell'ailanto o filosamia (Samia cynthia (Drury, 1773)) è un lepidottero appartenente alla famiglia Saturniidae, originario dell'estremo Oriente (regioni asiatiche della Russia, Cina, Giappone), ma introdotto anche in Europa, Nordafrica, Medio Oriente e America settentrionale.[1]
L'adulto ha un'apertura alare che può raggiungere anche i 16,5 cm[2], ha una livrea di colore bruno-verdastra o giallo-brunastra; entrambe le ali portano una macchia a forma di semiluna, di colore digradante dal bianco al giallastro e bordata di nero sul lato costale; le anteriori presentano inoltre una piccola macchia ocellare nera associata ad una sfumatura cinerea o violacea all'apice della regione submarginale. La livrea è ornata da strisce di colori variabili fra cui spicca una vistosa fascia trasversale di colore violaceo o cinereo o biancastro, bordata di nero sul lato prossimale.
L'uovo è di forma semisferica e di colore bianco. La larva mostra un polimorfismo in funzione dell'età: inizialmente è di colore giallo-verdastra, con capo e protorace bruni e con addome recante tubercoli bruni; a maturità è di colore bluastro, con capo giallastro e tegumento disseminato di punteggiature nere e tubercoli azzurri. La lunghezza arriva ai 15 cm.
La specie svolge un ciclo con una o due generazioni l'anno, con svernamento allo stadio di crisalide. Gli adulti compaiono in primavera inoltrata, si accoppiano e le femmine depongono poche centinaia di uova, in gruppi di una decina di unità, sulle foglie della pianta ospite. L'incrisalidamento ha luogo con la costruzione di un bozzolo di seta di colore bruno, aderente ad una foglia e fissato ai rami con un cordone di seta robusta lungo anche fino a 20 cm.
Le larve sono allevate per la produzione di una seta più robusta di quella del bombice del gelso, detta "seta eri" e utilizzata per produrre un tessuto detto kien cen[3]. Importata nelle regioni occidentali del pianeta per la produzione della seta, la specie si è naturalizzata anche sulla costa orientale nordamericana, in Francia, Italia, Svizzera, Ungheria, Austria, Croazia e Uruguay.
In Italia fu introdotta nel 1854 usando come pianta ospite l'Ailanthus altissima, Le uova sono deposte sulle foglie, e le larve si alimentano primariamente con le foglie di questa pianta, ma la specie è secondariamente associata anche ad altre specie botaniche appartenenti a vari generi (Ricinus, Sambucus, Ligustrum, Pyrus, ecc.). Sotto l'aspetto agrario, la specie non rappresenta alcun rischio per la limitata entità dei danni prodotti dai bruchi defogliatori.
La cessazione della produzione di tale seta in Italia (soprattutto nella regione subalpina) ha lasciato residue presenze in natura della falena, che sfuggita dagli allevamenti continua a riprodursi in natura sull'ailanto ormai anche lui naturalizzato, dato che questo ultimo è stato usato per il consolidamento delle scarpate ferroviarie.
Il bombice dell'ailanto o filosamia (Samia cynthia (Drury, 1773)) è un lepidottero appartenente alla famiglia Saturniidae, originario dell'estremo Oriente (regioni asiatiche della Russia, Cina, Giappone), ma introdotto anche in Europa, Nordafrica, Medio Oriente e America settentrionale.
De hemelboomvlinder (Samia cynthia), is een nachtvlinder die gebruikt wordt als bron van zijde. Het is echter een wilde soort en niet gedomesticeerd zoals de zijderups, Bombyx mori. Een verouderde naam van de hemelboomvlinder is Philosamia cynthia.
De vlinder heeft opmerkelijk grote vleugels van 113 tot 125 mm, met een halvemaanvormige vlek op zowel de onder- als bovenvleugels. De vleugels hebben verder witte en gelige strepen op een bruine achtergrond.
De soort komt oorspronkelijk voor in Aziatische bosgebieden, van het Russische Verre Oosten tot Zhejiang (China) en in Japan. Elders in de wereld heeft de soort zich gevestigd als exoot na ontsnapping of introductie, voornamelijk in stedelijke gebieden in zuidelijk Europa (van Spanje tot Oostenrijk en Kroatië) en langs de oostkust van de Verenigde Staten (van New York tot Virginia).
Eieren worden alleen gelegd op de hemelboom (Ailanthus altissima). Deze is oorspronkelijk uit China maar wordt veel aangeplant elders in de wereld en komt voor als exoot in Zuid- en Midden-Europa, tot in Nederland.
Adult vrouwtje
Ondersoort Samia cynthia pryeri
De diversiteit binnen Samia cynthia
Er worden drie ondersoorten onderscheiden:
Van de eerstgenoemde ondersoort worden ook een aantal forma onderscheiden, zoals:
De hemelboomvlinder (Samia cynthia), is een nachtvlinder die gebruikt wordt als bron van zijde. Het is echter een wilde soort en niet gedomesticeerd zoals de zijderups, Bombyx mori. Een verouderde naam van de hemelboomvlinder is Philosamia cynthia.
Gudetrepåfuglspinner (Samia cynthia ) er en sommerfugl som tilhører familien påfuglspinnere (Saturniidae). Denne store, brune arten har blitt brukt i silkeproduksjon og har unnsluppet og etablert seg i det fri både i Mellom-Europa, på østkysten av USA og i Uruguay.
En stor (vingespenn 90 – 140 mm), brun spinner med forholdsvis liten kropp. Hunnene er større og tyngre enn hannene. Vingene er brune, med en bred, lys tverrlinje midt i både for- og bakvingene. På innsiden av denne sitter det på hver vinge en halvmåneformet, halvgjennomsiktig flekk. I spissen av forvingen er det en liten, svart flekk. Larven er blekgrønn med små, hvite vorter langs ryggen og svarte flekker.
Larven lever på gudetre (Ailanthus altissima). Dette treet stammer fra spinnerens hjemområde i Øst-Asia, men det har blitt plantet over store deler av verden, og gudetrepåfuglspinneren bruker det også der den har etablert seg i nyere tid.
Gudetrepåfuglspinneren har blitt brukt i produksjon av silke i liten skala. Silken blir ikke så fin som den fra den ekte silkespinneren (Bombyx mori), men godt brukbar til tekstiler. Som mange andre påfuglspinnere er den forholdsvis lett å få til å formere seg i fangenskap.
Gudetrepåfuglspinner (Samia cynthia ) er en sommerfugl som tilhører familien påfuglspinnere (Saturniidae). Denne store, brune arten har blitt brukt i silkeproduksjon og har unnsluppet og etablert seg i det fri både i Mellom-Europa, på østkysten av USA og i Uruguay.
La ruva a viv an sl'Ailanthus e an sël Rìcino. La farfala a vòla an luj-aost.
DistribussionOriginaria dl'Orient, a l'é stàita amportà an Italia.
Samia cynthia – owad z rzędu motyli, z rodziny pawicowatych (Saturnidae).
Rozpiętość skrzydeł 113-125 mm. Skrzydła oliwkowo-brązowe z żółto-białymi plamami. Na przednich skrzydłach sierpowate wycięcia. Odwłok biały. Czułki pierzaste. Rodzaj uplamienia zależy od odmiany.
Biało-błękitna do seledynowej. Na całym ciele wypustki. Żeruje na ligustrze, bożodrzewie, magnolii, forsycji, bzie, czy orzechu, w hodowli czasem karmiona sałatą. Gąsienice robią białe oprzędy między gałązkami, gdzie też następuje przepoczwarczenie.
Pierwotnie zamieszkiwała tylko Chiny i Koreę. Introdukowana m.in. w południowo-zachodniej Europie, Japonii i USA.
W naturze maj i czerwiec, w hodowlach cały rok. Motyle są aktywne nocą. Nie pobierają pokarmu.
Rodzaj Samia sp. obejmuje wiele gatunków i podgatunków. Najczęściej hodowaną odmianą w Polsce jest Samia cynthia sp. ricini. Jest najbardziej rozpowszechnionym motylem w polskiej terrarystyce. Podczas hodowli tego gatunku należy pamiętać o dostarczaniu co pewien czas świeżego materiału genetycznego, inaczej może to spowodować efekt hodowli wsobnej – różnego rodzaju mutacje genetyczne, niezdolność motyli do rozprostowywania skrzydeł itp.
Samia cynthia – owad z rzędu motyli, z rodziny pawicowatych (Saturnidae).
Samia cynthia este o specie de molie din familia Saturniidae, folosit pentru producerea de mătase naturală, dar nu la fel de mult ca Bombyx mori. Specia are o anvergură mare, de 113–125 mm, și se folosește de mimetism pentru apărare (are ochi marcați pe aripi).
Femelă
Mascul
Colecţie
Casa de fluture
Materiale media legate de Samia cynthia la Wikimedia Commons
Acest articol despre o specie din familia Saturniidae este un ciot. Puteți ajuta Wikipedia prin completarea lui.
Samia cynthia este o specie de molie din familia Saturniidae, folosit pentru producerea de mătase naturală, dar nu la fel de mult ca Bombyx mori. Specia are o anvergură mare, de 113–125 mm, și se folosește de mimetism pentru apărare (are ochi marcați pe aripi).
Айла́нтовый шелкопря́д[1] (лат. Samia cynthia) — вид павлиноглазок из подсемейства Arsenurinae. Гусеницы используются человеком для получения шёлка, но не является одомашненным видом, как тутовый шелкопряд (Bombyx mori).
В литературе конца XIX — начала XX века данный вид называли айлантовый шелкопряд, хотя к семейству шелкопрядовых данный вид отношения не имеет, несмотря на то, что даёт грубый шёлк[2].
Распространён в Китае, Индии, Малайзии, Индокитае, на о. Ява, в Японии, на Филиппинских островах и в Европе.[3]
В Европу был изначально завезён для производства шелка, которое оказалось слишком дорогим, но несколько бабочек улетели из неволи и образовали популяции в отдельных европейских городах, таких как Вена, Париж, Страсбург, где айлант выращивался как декоративное растение[4].
Размах крыльев от 90 до 140 мм. Крылья имеет оливково-коричневый окрас, со светлыми полулунными пятнами в центре и широкой четырехцветной полосой (чёрной, белой, розовой и розовато-белой). Верхняя сторона брюшка желтовато-серая.
Самка откладывает яйца кучками (по 10—20 штук) на листья кормовых растений. Инкубация длится 7—10 дней. Гусеницы в начальной стадии живут стайками, имеют жёлтый цвет. Гусеница длиной 7—8 см. Затем гусеницы становятся одиночками и приобретают зеленоватый цвет. Перед окукливанием плетёт серо-золотистый кокон, который при разматывании даёт 600 м нити, годной для изготовления ткани. Зимует куколка.[2]
Кормовые растения гусениц: айлант (Ailanthus) (чаще ясень китайский (Ailanthus glandulosa) и айлант высочайший (Ailanthus altissima)), бузина (Sambucus), Орех (Juglans), слива (Prunus), бирючина (Ligustrum), форсайтия (Forsythia), клещевина (Ricinus), лабурнум (Laburnum), рябина (Sorbus), сирень (Syringa), магнолия (Magnolia) и лавр (Laurus).[3]
Бабочка разводится в полуодомашненном состоянии в Юго-Восточной Азии для получения шёлка, однако широкого промышленного значения не имеет[2]. Попытка её разведения в Европе в XIX веке не увенчалась успехом[4].
Самка
Самец
,_Mariposario_de_Icod_de_los_Vinos,_Tenerife,_Espa%C3%B1a,_2012-12-13,_DD_01.jpg)
Айла́нтовый шелкопря́д (лат. Samia cynthia) — вид павлиноглазок из подсемейства Arsenurinae. Гусеницы используются человеком для получения шёлка, но не является одомашненным видом, как тутовый шелкопряд (Bombyx mori).
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 節足動物門 Arthropoda 綱 : 昆虫綱 Insecta 目 : チョウ目（鱗翅目） Lepidoptera 科 : ヤママユガ科 Saturniidae 属 : シンジュサン属 Samia 種 : シンジュサン S. cynthia pryeri 学名 Samia cynthia pryeri (Butler, 1878) 和名 シンジュサン シンジュサン（樗蚕、神樹蚕 学名：Samia cynthia pryeri）はチョウ目・ヤママユガ科のガの一種である。
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。 
,_Mariposario_de_Icod_de_los_Vinos,_Tenerife,_Espa%C3%B1a,_2012-12-13,_DD_01.jpg)
,_Mariposario_de_Icod_de_los_Vinos,_Tenerife,_Espa%C3%B1a,_2012-12-13,_DD_03.jpg)
,_Mariposario_de_Icod_de_los_Vinos,_Tenerife,_Espa%C3%B1a,_2012-12-13,_DD_01.jpg)
.jpg)
,_Mariposario_de_Icod_de_los_Vinos,_Tenerife,_Espa%C3%B1a,_2012-12-13,_DD_01.jpg)
,_Mariposario_de_Icod_de_los_Vinos,_Tenerife,_Espa%C3%B1a,_2012-12-13,_DD_01.jpg)
,_Mariposario_de_Icod_de_los_Vinos,_Tenerife,_Espa%C3%B1a,_2012-12-13,_DD_01.jpg)
,_Mariposario_de_Icod_de_los_Vinos,_Tenerife,_Espa%C3%B1a,_2012-12-13,_DD_03.jpg)
,_Mariposario_de_Icod_de_los_Vinos,_Tenerife,_Espa%C3%B1a,_2012-12-13,_DD_02.jpg)
,_Mariposario_de_Icod_de_los_Vinos,_Tenerife,_Espa%C3%B1a,_2012-12-13,_DD_01.jpg)
,_Mariposario_de_Icod_de_los_Vinos,_Tenerife,_Espa%C3%B1a,_2012-12-13,_DD_10.jpg)
