Almindelig tørvemos (Sphagnum palustre) eller butbladet tørvemos er en art i slægten tørvemos. Den er udbredt i Europa og Asien, dele af Amerika, Australien og New Zealand. Den kan som andre arter i samme slægt optage det 30-dobbelte af sin egen tørvægt i vand ved hjælp af elastiske spiralfibre. Den forholdsvis hyppigt forekommende og vidt udbredte art vokser først og fremmest i fugtige skove, især nåleskove, men den er – i modsætning til andre i slægten – sjælden i højmoser.
Almindelig tørvemos danner kraftige, op til 25 cm lange og lysegrønne til lysebrune planter. De centrale stængler er runde i tværsnit og måler 0,6-1,2 mm i diameter. Deres overhud (hyalodermis) er trelaget og rig på spiralformede fibre. De bredt afrundede til kantede stængelblade har en smal rand. På den centrale stængel sidder hoveder, bestående af 3-6 grene. Deres spidser er tydeligt farvede og knopagtige. De bærer ofte nogle mere eller mindre blege sidegrene, sådan at hovederne tilsammen kan minde om blomsterstanden hos edelweiss. De ægformede, hule blade er 1-2 mm brede og består af et netværk af trekantede, grønne celler, der er kendetegnet ved porer og spiraler. Sporekapslerne er næsten helt kuglerunde.
Almindelig tørvemos er udbredt i hele Europa og Asien, dele af Amerika, Australien og New Zealand, og alle steder er arten ret hyppigt forekommende. Den er knyttet til fugtige eller våde voksesteder, hvor den danner tæpper eller ophøjede tuer. Derfor ses den oftest i våde nåleskove og enge, men derimod kun sjældent i højmoser. På voksestederne finder man også frynset tørvemos (Sphagnum fimbriatum), fedtet tørvemos (Sphagnum subnitens) og udspærret tørvemos (Sphagnum squarrosum).
Den nordligste del af Apenninerne består af lave bjerge på under 2.000 m højde. Her er klimaet mildt med årlige temperaturudsving mellem 1 og 18 grader C. I 1.000 m højde falder der årligt mellem 1.400 og 2.300 mm regn. Her imellem 1.000 og 1.500 m højde har man skove, domineret af Almindelig Bøg, og her findes arten på våd bund sammen med bl.a. leverurt, alm. star, alpekogleaks, bredbladet kæruld, bukkeblad, engviol, ensidig tørvemos, næbstar, plydstørvemos, smalbladet kæruld, sodsiv og Star-arterne Carex stellulata, Carex tumidicarpa og Carex irrigua[1]
Almindelig tørvemos (Sphagnum palustre) eller butbladet tørvemos er en art i slægten tørvemos. Den er udbredt i Europa og Asien, dele af Amerika, Australien og New Zealand. Den kan som andre arter i samme slægt optage det 30-dobbelte af sin egen tørvægt i vand ved hjælp af elastiske spiralfibre. Den forholdsvis hyppigt forekommende og vidt udbredte art vokser først og fremmest i fugtige skove, især nåleskove, men den er – i modsætning til andre i slægten – sjælden i højmoser.
Das Sumpf-Torfmoos (Sphagnum palustre, Syn.: Sphagnum cymbifolium (Ehrhart) R. Hedwig) ist ein Vertreter der Torf- oder Bleichmoose (Sphagnum). Man findet auch die Bezeichnungen „Gewöhnliches Torfmoos“[1], „Breitblättriges Torfmoos“[2] oder „Kahnblättriges Torfmoos“[3]. Es kann wie andere Arten der Gattung mit Hilfe elastischer Spiralfasern das 30-fache seines Trockengewichts an Wasser aufnehmen. Das vergleichsweise häufige und fast weltweit verbreitete Torfmoos wächst vor allem in nassen Wäldern, meist Nadelforsten und ist im Gegensatz zu den übrigen Vertretern dieser Moosgattung seltener in Mooren zu finden.
Das Sumpf-Torfmoos bildet kräftige bis zu 25 Zentimeter lange meist hellgrüne bis hellbraune Pflanzen mit Stängeldurchmessern zwischen 0,6 und 1,2 Millimetern. Die Epidermis (Hyalodermis) des Stammes ist dreischichtig, die Zellen weisen meist 1 bis 3, selten mehr Poren auf und sind reich an Spiralfasern. Die breit abgerundeten bis rechteckigen Stammblätter sind schmal hyalin gesäumt und messen etwa 1,2 bis 2 mal 0,9 bis 1,4 Millimeter.
Die Äste stehen in Büscheln zu drei bis sechs abspreizend am Stämmchen. Die Köpfchen sind meist deutlicher pigmentiert und knospenförmig. Sie tragen am Rand häufig längere mehr oder weniger bleiche und bis zu 2 Zentimeter lange Äste, so dass die Köpfchen und in ihrer Form etwas an die Blütenstände des Edelweiß erinnern. Die eiförmigen, hohlen Blätter sind zwischen 1 und 2 Millimeter breit. Sie bestehen aus einem Netzwerk aus im Querschnitt dreieckigen Grünzellen, welche durch Poren und Spiralen gekennzeichnet sind. Die Kapseln sind fast kugelig geformt.
Das Sumpf-Torfmoos ist über ganz Europa bis Asien, in Teilen Amerikas, Australiens und Neuseelands verbreitet. Das Torfmoos ist vergleichsweise häufig. Es wächst an feuchten bis nassen Standorten. Die Art bildet große Teppiche oder aufgewölbte Bulte am Boden vernässter Wälder, meist Nadelwäldern, auf versumpften Wiesen und nur selten in Mooren. An ihren Wuchsorten kommen oft auch das Gefranste Torfmoos (Sphagnum fimbriatum), das Glanz-Torfmoos (Sphagnum subnitens) oder Sphagnum squarrosum vor.
Das Sumpf-Torfmoos wird von der Weltnaturschutzunion IUCN nicht in der Roten Liste gefährdeter Arten geführt und daher global betrachtet als ungefährdet angesehen. Die Bundesrepublik Deutschland stellt diese Torfmoosart mit derzeit ungefährdet in die nationale Rote Liste; ihr Land Saarland sieht sie in der Landesliste als ungefährdet an[4]. Auch die Schweiz stellt das Sumpf-Torfmoos in ihre nationale Rote Liste[5] und bewertet es ebenfalls als nicht gefährdet („LC“).
Wie alle Arten der Torfmoose wird auch das Sumpf-Torfmoos mit der Fauna-Flora-Habitat-Richtlinie Nr. 92/43/EWG[6] in der aktualisierten Fassung vom 1. Januar 2007 erfasst und durch die Listung in Anhang V mit der Möglichkeit des Schutzes durch Regelung von Entnahme- und Nutzungseinschränkungen versehen. Darüber hinaus wird ihr Lebensraum durch Aufnahme der „Sauren Moore mit Sphagnum“ in Anhang I unter Schutz gestellt, wodurch für diese Lebensräume besondere Schutzgebiete ausgewiesen werden müssen.
Die Gesetzgebung der Bundesrepublik Deutschland definiert Sphagnum palustre mit allen Arten der Gattung in der Bundesartenschutzverordnung als besonders geschützte Art[7].
Die Schweiz schützt das Sumpf-Torfmoos im Bundesgesetz über den Natur- und Heimatschutz[8] die Moore als Lebensräume der Torfmoose und fördert die Renaturierung von Mooren und Moorlandschaften.
Im Projekt des 7. Forschungsrahmenprogramms der EU Mossclone wird das Sumpf-Torfmoos Sphagnum palustre in Moosbioreaktoren vermehrt, um daraus ein Messinstrument für die Luftreinhaltung zu entwickeln.[9][10]
Das Sumpf-Torfmoos (Sphagnum palustre, Syn.: Sphagnum cymbifolium (Ehrhart) R. Hedwig) ist ein Vertreter der Torf- oder Bleichmoose (Sphagnum). Man findet auch die Bezeichnungen „Gewöhnliches Torfmoos“, „Breitblättriges Torfmoos“ oder „Kahnblättriges Torfmoos“. Es kann wie andere Arten der Gattung mit Hilfe elastischer Spiralfasern das 30-fache seines Trockengewichts an Wasser aufnehmen. Das vergleichsweise häufige und fast weltweit verbreitete Torfmoos wächst vor allem in nassen Wäldern, meist Nadelforsten und ist im Gegensatz zu den übrigen Vertretern dieser Moosgattung seltener in Mooren zu finden.
Sphagnum palustre (Syn. Sphagnum cymbifolium), the prairie sphagnum[1] or blunt-leaved bogmoss,[2] is a species of peat moss from the genus Sphagnum, in the family Sphagnaceae. Like other mosses of this type it can soak up water up to the 30-fold amount of its own dry weight thanks to its elastic spiral fibers. S. palustre is rather frequent and is spread almost all over the world. It mainly grows in wet forests and—compared to other specimens of this genus—rarely grows in moors.
Sphagnum palustre forms firm plants up to 25 centimeter height. The plants are often light green to light brown with stem diameters of 0.6 to 1.2 millimeters. The epidermis (Hyalodermis) of the stem is built in three layers and their cells form 1 to 3 seldom more pores and contain much spiral fibers. The branches are tufted forming clusters of three to six on the little stems. The heads are a little more pigmented and egg-shaped.
Sphagnum palustre plants are spread across the whole of Europe and also can be found in parts of America, Australia and New Zealand. It is comparatively frequent and grows on moist and wet habitats like wet forests, often coniferous forests, on marshy meadows, but rarely in moors. The species often forms large carpets, sometimes bulge-shaped. It is often accompanied by Sphagnum fimbriatum, Sphagnum subnitens, and Sphagnum squarrosum.
Sphagnum palustre is invading the native habitat at Ka'ala, O'ahu, Hawai'i. It became established after a sample was brought to the island by a botanist in 1960. Although the environment does not allow the plant to reproduce sexually via spores, it is capable of spreading through vegetative reproduction. It currently occupies an area estimated at 17.3 acres. Coordinated eradication efforts have proved difficult.[3]
Sphagnum palustre is found all over the British Isles. It is less frequent just north of London and west through to Bristol and patches in the Republic of Ireland. It is widespread in Scotland, Wales, Orkney, Shetland and the Isle of Man. It can be found on Scilly.[4]
Sphagnum palustre is not on the IUCN red list of threatened species and therefore isn't considered to be threatened or endangered.
In a project called Mossclone which is part of the 7th framework program of the European Union the peat moss Sphagnum palustre will be multiplied in moss bioreactors to create a measuring tool to track air quality in Europe.[5][6]
Sphagnum palustre (Syn. Sphagnum cymbifolium), the prairie sphagnum or blunt-leaved bogmoss, is a species of peat moss from the genus Sphagnum, in the family Sphagnaceae. Like other mosses of this type it can soak up water up to the 30-fold amount of its own dry weight thanks to its elastic spiral fibers. S. palustre is rather frequent and is spread almost all over the world. It mainly grows in wet forests and—compared to other specimens of this genus—rarely grows in moors.
Etelänrahkasammal (Sphagnum palustre) on Sphagnaceae-heimoon ja rahkasammalten sukuun kuuluva sammal. Se kuluu rahkasammalten suvun sektioon papillosa yhdessä kalvakkarahkasammalen, punarahkasammalen ja vaalearahkasammalen kanssa.
Etelänrahkasammal on keskikokoinen tai kookas. Se on vihreä tai ruskehtava ja siinä on usein häivähdys punaista, se ei kuitenkaan ole yhtä punainen kuin punarahkasammal. Sillä on kaksi ulospäistä ja kaksi alaspäistä haaraa.[2] Etelänrahkasammalella on tavallisesti itiöpesäkkeitä.[1]
Etelänrahkasammal kasvaa pohjoisella pallonpuoliskolla paikoittain lauhkean ja havumetsävyöhykkeen mereisillä alueilla. Suomessa se on lounainen ja harvinainen.
Etelänrahkasammal kasvaa keskiravinteisissa korvissa mätäs- ja välipinnoilla.
Etelänrahkasammal (Sphagnum palustre) on Sphagnaceae-heimoon ja rahkasammalten sukuun kuuluva sammal. Se kuluu rahkasammalten suvun sektioon papillosa yhdessä kalvakkarahkasammalen, punarahkasammalen ja vaalearahkasammalen kanssa.
Sphagnum palustre
La sphaigne palustre ou Sphagnum palustre est une espèce de mousse faisant partie du genre des sphaignes (famille des Sphagnaceae). Elle recouvre les tourbières et retient beaucoup d'eau.
Sphagnum palustre L. è una specie di muschio della famiglia Sphagnaceae; si trova in ambienti palustri, con acque oligotrofiche, aventi un pH acido, causato dalla presenza di materiale organico decomposto. Su di esso possono insediarsi piante adattate a trarre nutrienti dall'esoscheletro degli insetti, come le Drosere (Drosera intermedia, Drosera rotundifolia). In ambienti molto favorevoli tende a formare piccole collinette alimentate solo da acqua piovana o umidità.
Contribuisce alla formazione della torba, dando origine a torbiere.
Viene considerata una specie relitta se presente nella zona mediterranea, dove a causa delle bonifiche, inquinamento e incuria (se non distruzione) del suo habitat è specie sempre più rara. Un luogo dove le sfagnete riescono a sopravvivere grazie al lavoro del volontari della Lipu, sono le torbiere del Lago di Massaciuccoli, dove si trovano più di due specie di Sphagnum, tra cui Sphagnum palustre, in testimonianza delle ere glaciali quaternarie.
Het gewoon veenmos[1] (Sphagnum palustre) is een soort mos van het geslacht Sphagnum (veenmos).
Het is een algemene, bijna kosmopolitische soort, die vooral in vochtige naaldbossen voorkomt.
De botanische naam Sphagnum is afkomstig uit het Latijnse sphagnos, (letterlijk: doordringend),[bron?] een naam die in het begin van onze jaartelling werd gebruikt voor een medicijn.
De soortaanduiding palustre komt eveneens van het Latijnse palustris (moeras).
Gewoon veenmos vormt stevige, lichtgroene tot lichtbruine, tot 25 cm lange planten met een stamdoormeter tussen 0,6 en 1,2 mm. De epidermis is drielagig, de cellen bezitten gewoonlijk 1 tot 3 huidmondjes en zijn rijk aan spiraalvormige vezels. De stengelblaadjes zijn tot 2 mm lang en 1,4 mm breed, afgerond tot bijna rechthoekig, met een smalle zoom van doorschijnende hyaliene cellen.
De takken staan in bundels van drie tot zes op de stam. De top is knopvormig, meestal duidelijker gepigmenteerd en draagt aan de rand tot 2 cm lange, gebleekte takken. De takblaadjes zijn hol en eirond, 1 tot 2 mm breed. Ze bestaan uit een netwerk van in doorsnede driehoekige groene cellen. De sporogonen zijn bijna bolvormig.
Het gewoon veenmos groeit voornamelijk op vochtige tot natte plaatsen in naaldbossen en natte graslanden, waar het uitgestrekte, bultige tapijten vormt. Het komt relatief minder in hoogveengebieden voor. Het wordt meestal aangetroffen samen met Sphagnum fimbriatum, Sphagnum subnitens en Sphagnum squarrosum.
Het gewoon veenmos is algemeen en verspreid over Europa, Azië, beide Amerika's, Australië en Nieuw-Zeeland.
Het gewoon veenmos is een kensoort voor de plantenassociatie moerasheide (Sphagno palustris-Ericetum).
Bronnen, noten en/of referentiesHet gewoon veenmos (Sphagnum palustre) is een soort mos van het geslacht Sphagnum (veenmos).
Het is een algemene, bijna kosmopolitische soort, die vooral in vochtige naaldbossen voorkomt.
Skogtorvmose (Sphagnum palustre) er en av de vanligste moseartene i Norge. Man finner den i så å si hele landet, i myrkanter og fuktig skogmark. I tillegg til at voksestedet skal være fuktig, foretrekker vanlig torvmose at det også skal være god tilgang på lys. Arten kjennetegnes av at den blir 10-40 cm lang og har en enkel stengel med smale blader og grener som varierer alt fra blågrønn til svakt rosa i farge. Sporekapslene er eggeformede og forekommer i toppen av stengelen.
Som andre torvmoser har skogtorvmose den egenskapen at den kan lagre vann. En fuktig torvmose kan inneholde 20 ganger mer vann enn en som er tørr. Mosen kan også presses for å få ut rike mineralstoffer. Før ble skogtorvmose presset og tørket og brukt til fyring eller som isolasjon i tømmerhus.
Skogtorvmose (Sphagnum palustre) er en av de vanligste moseartene i Norge. Man finner den i så å si hele landet, i myrkanter og fuktig skogmark. I tillegg til at voksestedet skal være fuktig, foretrekker vanlig torvmose at det også skal være god tilgang på lys. Arten kjennetegnes av at den blir 10-40 cm lang og har en enkel stengel med smale blader og grener som varierer alt fra blågrønn til svakt rosa i farge. Sporekapslene er eggeformede og forekommer i toppen av stengelen.
Som andre torvmoser har skogtorvmose den egenskapen at den kan lagre vann. En fuktig torvmose kan inneholde 20 ganger mer vann enn en som er tørr. Mosen kan også presses for å få ut rike mineralstoffer. Før ble skogtorvmose presset og tørket og brukt til fyring eller som isolasjon i tømmerhus.
Multimedia w Wikimedia Commons Torfowiec błotny (Sphagnum palustre L.) – gatunek mchu z rodziny torfowcowatych. Występuje dość pospolicie na terenie Polski.
Mech o łodyżce dorastającej do 20 cm, w stanie wilgotnym zielononiebieski do żółtobrązowego, po przesuszeniu białawy. Górne gałązki skupione w główki średnicy 15–20 mm. Liście łodyżkowe języczkowate, prawie płaskie, długości do 2 mm i szerokości 0,5–1 mm. Liście gałązkowe ułożone dachówkowato, okrągławe, długości do 2 mm i szerokości 0,5–1 mm, wklęsłe, na szczycie zwężone i zwinięte. Puszki kuliste, ciemnobrązowe, długości ok. 2 mm, przykryte wieczkiem, osadzone na zielonej nibynóżce.
Gatunek w latach 2001–2004 objęty był w Polsce ochroną częściową, następnie w latach 2004–2014 ścisłą ochroną gatunkową. Od roku 2014 ponownie wpisany na listę gatunków roślin objętych ochroną częściową w Polsce (na podstawie Rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 9 października 2014 r. w sprawie ochrony gatunkowej roślin)[3][4][5].
Torfowiec błotny (Sphagnum palustre L.) – gatunek mchu z rodziny torfowcowatych. Występuje dość pospolicie na terenie Polski.
Rašelinník močiarny (Sphagnum palustre) je mach, hojne rastúci na rašeliniskách aj na Slovensku.
Rastie vo veľkých kobercoch na rašeliniskách vo všetkých nadmorských výškach. Je to kozmopolitný druh, najmohutnejší zo všetkých rašelinníkov. Má dva typy fyloidov, pričom ako všetky rašelinníky obsahujú okrem asimilačných buniek (chlorocýst) aj prázdne priestory (hyalocysty), vyplnené vodou. Okrem toho majú na povrchu pabyliek krčiažkovité útvary (ampulae) a vďaka týmto vlastnostiam dokážu držať obrovské množstvo vody.
Rozmnožuje sa prevažne vegetatívne, niekedy je aj plodný.
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Rašelinník močiarny
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Rašelinník močiarny
Wikislovník ponúka heslo Rašelinník močiarny
Tento článok týkajúci sa botaniky je zatiaľ „výhonok“. Pomôž Wikipédii tým, že ho doplníš a rozšíriš. Rašelinník močiarny (Sphagnum palustre) je mach, hojne rastúci na rašeliniskách aj na Slovensku.
Сфагнум болотний (Sphagnum palustre) — вид мохів родини Сфагнові (Sphagnaceae).
Росте у заболочених лісах, на болотах у Європі, Азії, Північній Америці, Австралії та Новій Зеландії. В Україні зустрічається повсюдно.
Рослина має кволе галузисте стебло, висотою до 20 см, яке весь час наростає верхівкою і відмирає у нижній частині. Такі стебла не мають ризоїдів і утворюють подушкоподібні дернини різного розміру. На стеблі пучками зібрані бічні галузки, щільно вкриті листками, розташованими густою спіраллю. У верхній частині стебла розміщені короткі пагони, які утворюють щільну верхівкову голівку (у діаметрі 15-20 мм). Частина верхівкових голівок спрямована у різні боки, інша частина звисає донизу вздовж стебла.
Листки двох типів — стеблові та галузкові, різноманітні за формою (довжиною до 2 мм і шириною 0,5-1 мм), але спільними для них є одношарова листкова пластинка та відсутні жилки. Сфагнум болотний — надзвичайно гігросопічна рослина. Внаслідок вбирання води маса його може збільшитись у 15-20 разів.
Як і всі мохи він розмножується спорами, що утворюються внаслідок мейозу у спорогонах. Статеві органи розташовані поблизу верхівки стебла на окремих галузках. Антеридіальні галузки відрізняються від звичайних більшою товщиною та більш яскравим забарвленням. У пазухах листочків на довгих ніжках розташовані овальні антеридії. Після запліднення утворюється кулеподібна коробочка, яка сидить на псевдоніжці. Спорогон, у якому дозріли спори, відкривається круглою кришечкою. Внаслідок проростання спори утворюється протонема з ризоїдами, на якій з бруньок виростають нові рослини.
Sphagnum palustre là một loài rêu trong họ Sphagnaceae. Loài này được L. mô tả khoa học đầu tiên năm 1753.[1]
Bài viết liên quan đến bộ rêu Sphagnales này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
Sphagnum palustre là một loài rêu trong họ Sphagnaceae. Loài này được L. mô tả khoa học đầu tiên năm 1753.
Sphagnum palustre L., 1753
Сфагнум болотный (лат. Sphagnum palustre) — типовой вид рода Сфагнум семейства Сфагновые (Sphagnaceae).
Произрастает в заболоченных лесах, на болотах.
В России встречается повсеместно. За рубежом произрастает в Европе, Азии, Северной Америке, Австралии.
Сфагнум болотный (лат. Sphagnum palustre) — типовой вид рода Сфагнум семейства Сфагновые (Sphagnaceae).
泥炭蘚（学名：Sphagnum palustre）为泥炭蘚科泥炭蘚屬下的一个种。像这种类型的其他苔藓它可以吸收的水可达自身干重量的30倍，这归功于其弹性螺旋纤维。
_8145.JPG)
_8143.JPG)
_8731.JPG)
_8135.JPG)
|access-date=中的日期值 (帮助) 
这是一篇與植物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 
分類 界 : 植物界 Plantae 門 : マゴケ植物門 Bryophyta 綱 : ミズゴケ綱 Sphagnopsida 亜綱 : ミズゴケ亜綱 Sphagnidae 目 : ミズゴケ目 Sphagnales 科 : ミズゴケ科 Sphagnaceae 属 : ミズゴケ属 Sphagnum 種 : オオミズゴケ S. palustre 学名 Sphagnum palustre L. 和名 オオミズゴケ 英名 Blunt-leaved Bog-moss[1] オオミズゴケ (Sphagnum palustre) は、ミズゴケ目ミズゴケ科に分類される蘚類。
世界中に分布する[2][3]。日本でも北海道から九州にかけて分布する[3]。
白緑色の大きな群落を形成し[3]、湿地や湿原の蘚苔類の主要な構成種となっている[2]。葉の色は時に黄褐色になることもあり、特に秋や冬になると中心部が赤褐色に色づく[1]。類似種の中では日陰耐性が強い種とされている[1]。
茎は長さ10cm以上で、主に先端に葉がつく[3]。茎葉は舌形で、先端にはささくれがある[3]。枝葉は1.5-2mmで、鱗状に茎につく。枝葉は透明細胞と葉縁細胞の2種で構成されており、透明細胞にはいくつかの孔がある[3]。この透明細胞は貯水細胞とも言われ、その名のとおり貯水性がある[2]。雌雄異株で朔はめったに形成しない[3]。
同属のイボミズゴケなどと形態が酷似し、野外では区別が困難なため、確実な同定には顕微鏡的観察が必要になる[1]。また同所的に生育するハリミズゴケなどに類似するが、本種は葉が細長く、先端も細く尖ることから区別できる[2]。
オオミズゴケは、他のミズゴケ属の種と同様に葉の貯水性が高いため、園芸用としての利用価値が高い種である[2]。そのために乱獲されることも多く、また土地開発や水質汚濁などもあって個体数は急速に減少している[2]。そのため、オオミズゴケを含めた湿地全体の保護に留意することが求められている[2]。
オオミズゴケ (Sphagnum palustre) は、ミズゴケ目ミズゴケ科に分類される蘚類。
물이끼(Sphagnum palustre)는 물이끼과에 속하는 이끼이다.
산지의 습윤한 토양이나 바위 위에서 큰 군락을 이룬다. 식물체(배우체)는 길이 10-30cm의 암수한그루로 많은 가지를 낸다. 가지는 4-5개가 한 곳에서 나오는데, 그 중 2-3개의 굵은 가지는 옆으로 퍼지고 2개의 가는 가지는 밑으로 처져 줄기를 덮는다. 잎은 주맥이 없고 투명한 세포와 녹색 세포의 두 종류 세포로 구성되어 있다. 투명한 세포는 물을 저장하므로 크기가 크고 막에는 선상의 비후 부분이 있으며 커다란 구멍이 존재한다. 한편, 녹색의 세포는 길쭉한 모양이며 투명한 세포를 둘러싸고 있어서 그물코처럼 보이기도 한다.
포자체는 배우체 끝부분의 가지에 붙어 있는데, 다리 및 꼬투리로 이루어지며 꼬투리자루는 없다. 꼬투리자루처럼 보이는 부분은 배우체 조직이 뻗어나온 것으로 헛자루라고 불린다. 선모는 투명하고 꼬투리에 밀착되어 있어서 잘 알아볼 수 없다. 꼬투리는 공모양으로서 선개는 있으나 연치는 없다. 여름에 포자가 성숙하면 꼬투리는 심하게 수축되어 원통형이 되며, 내부 압력에 의해 터져서 선개와 함께 포자가 튀어나가게 된다. 한편, 포자가 발아하면 1층의 세포로 이루어진 잎 모양의 원사체가 되고, 거기에 하나의 눈이 생긴다.
