Perception Channels: tactile ; chemical
Hystrix cristata is listed as endangered (Amori and Angelici 1992) and has, at least in Italy, been protected since 1974 (Bruno and Riccardi 1995). They are poached for food and killed because they are considered an agricultural pest (Nowak 1991; Amori and Angelici 1992). In addition to humans, enemies include lions, leopards, large birds of prey, and hyenas (Grzimek 1990).
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
The average head and body length of the crested porcupine is 600-930 mm, with a tail length of 80-170 mm (Nowak 1991). The head, neck, shoulders, limbs and underside of body are covered with coarse, dark brown or black bristles (Nowak 1991). The animal is characterized by quills along the head, nape, and back that can be raised into a crest, in addition to sturdier quills about 350 mm long along the sides and back half of body generally used for defensive purposes (Nowak 1991). These stronger quills are generally marked with alternating light and dark bands.
Hystrix is distinct among Old World porcupines due to its shorter tail and the presence of rattle quills at the end of the tail (Nowak 1991). These quills broaden at the terminal end and this section is hollow and thin walled, so a hisslike rattle is produced by their vibration (Nowak 1991).
The forefoot of Hystrix has four well-developed, clawed digits (the thumb is regressed), and the hind foot has five (Nowak 1991; Grzimek 1990). The soles of paws are naked and have pads (Grzimek 1990), and their gait is plantigrade (Nowak 1991). Eyes and external ears are very small, with long vibrissae on the head (Nowak 1991; Grzimek 1990).
The animal's skull morphology is characteristic in several ways: (1) the infraorbital foramen is greatly enlarged so that portions of the masseter extend through it and arise from the frontal side surface of the snout (hystricomorphous condition); (2) the angular process is inflected on the lower jaw; (3) the nasal cavity is enlarged; (4) prominent pockets-like inflations are prominent in the skull, upper jaw and lacrimal and turbinate bones (reasons for such pockets are unknown, however they do create enlarged areas of attachment for chewing muscles and could possibly allow animals to smell undergrond bulbs during dry periods or wet dry inhaled air); (4) shin and calf bones are fused; (5) the collar bone is greatly reduced; and (6) five teeth in each jaw -- one incisor, one premolar and three molars (Grzimek 1990).
Range mass: 10 to 30 kg.
Average mass: 0.02 kg.
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Range lifespan
Status: captivity: 28 (high) years.
Hystrix are highly adaptable, found in forests, rocky areas, mountains, croplands, and sandhill deserts (Nowak 1991; Grzimek 1990). They shelter in caves, rock crevices, aardvark holes, or burrows they dig themselves (Grzimek 1990). Burrows are often extensive and used for many years (Nowak 1991).
Terrestrial Biomes: savanna or grassland ; forest ; mountains
Hystrix cristata is found in Italy, Sicily, and along the Mediterranean coast of Africa to northern Zaire and Tanzania (Nowak 1991; Amori and Angelici 1992). Some scientists say H. cristata was introduced into Italy by the Romans as a game animal, however fossil records indicate their presence back to the Upper Pleistocene (Amori and Angelici 1992). They are believed to have recently gone extinct in the Balkans (Amori and Angelici 1992).
Biogeographic Regions: palearctic (Native )
Hystrix cristata is an herbivore that eats bark, roots, tubers, rhizomes, bulbs, fallen fruits and cultivated crops (Nowak 1991; Bruno and Riccardi 1995; Grzimek 1990). They occasionally consume insects, small vertebrates and carrion (Nowak 1991; Grzimek 1990). In addition, they commonly gnaw on bones for calcium and to sharpen incisors (Nowak 1991; Grzimek 1990). Hystrix cristata can travel significant distances in search of food (Nowak 1991; Pigozzi and Patterson 1990).
Crested porcupines have high crowned teeth with plane chewing surfaces for grinding plant cells that are then digested in the stomach (Grzimek 1990). Undigested fibers are retained in the enlarged appendix and anterior large intestine and broken up by microorganisms (Grzimek 1990).
Plant Foods: roots and tubers
Primary Diet: herbivore (Lignivore, Eats sap or other plant foods)
Porcupine quills are often used as ornaments and talismans (Nowak 1991). The meat of these animals is considered a delicacy, and thus they are illegally hunted (Amori and Angelici 1992).
Positive Impacts: food
Porcupines are considered agricultural pests because they gnaw the bark of plantation rubber trees and eat corn, pumpkin, sweet potatoes, cassava, and young cotton plants (Nowak 1991).
Much of our knowledge of breeding behavior in H. cristata comes from captive individuals. Nowak (1991) reported that breeding occurs throughout the year at the London Zoo, from July to December in Central Africa, and from March to December in Indian zoos. He also indicated that captive females in South Africa produced litters throughout the year, mainly from August to March with a peak in January. Usually, females have only one litter per year (Nowak 1991). After a 35 day estrous cycle and 112 day gestation period, one to two well developed offspring are born in a grasslined chamber within the burrow system (Nowak 1991; Grzimek 1990). At birth or shortly afterward, the young's eyes are open and incisors are completely broken through (Grzimek 1990). The body is covered with short hair, and back spines are still soft with individual sensing bristles projecting far beyond the spines (Grzimek 1990). Newborn weigh only 3% of the mother's body weight. Yet they leave the den for first time after only one week, at which time the spines begin to harden (Grzimek 1990). The young begin to feed on solid food between two and three weeks, and the five white stripes found on their side start to disappear at four weeks (Grzimek 1990). Hystrix cristata individuals usually reach adult weight at one to two years and are usually sexually mature just before then (Grzimek 1990).
Hystrix cristata females do not show aggression to familiar males, but are aggressive to unknowns (Grzimek 1990). Given their spiny anatomy, mating would be impossible without such an adaptation. To mate, the female raises her tail and the male stands on his hind legs, supporting himself with his forefeet on the female's back (Grzimek 1990). According to Felicioli et al. (1997), no male weight is transferred to the female, no penile lock occurs, and there are multiple intromissions and multiple thrustings. Mating occurs only at night, both in and out of the burrow (Felicioli et al. 1997). The females have two to three pair of lateral thoracic mammae (Nowak 1991) and males have no scrotum and the penis points backward in the resting position (Grzimek 1990).
Key Reproductive Features: gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual
Average birth mass: 1000 g.
Average gestation period: 66 days.
Average number of offspring: 2.3.
Localized (Salloum).
Accidental ?
El puercuspín crestado (Hystrix cristata), tamién conocíu como puercuspín européu, puercuspín africanu o puercuspín norafricano ye una especie de royedor histricomorfo de la familia Hystricidae. Habita rexones templaes d'África y, n'Europa, el centru-sur d'Italia.
Munchos zoólogos nun creen na espontaneidá d'estes poblaciones europees, sinón que cunten que fueron enllantaes polos romanos, anque hai restos fósiles que paecen demostrar lo contrario.
Reconózse-y poles sos llargues escayos blanques y negres, que-y anubre dafechu l'envés, los lladrales y la cola. Cuando ta en peligru, eriza los escayos y solmenar faciendo sonar la so cola coles mesmes. Los escayos nun se topen sólidamente enllantaes na piel, polo qu'en casu d'agresión, el depredador les desprendera causándose mayores mancaes y una distracción a favor del puercuspín.
Mide unos 60 cm de llongura por 25 cm d'altu y puede llegar a pesar unos 15 kg. De cabeza grande y robusta, tueru curtiu y pates provistes de fuertes garres. L'envés y les partes llaterales del cuerpu tán provistos de llargos escayos blancos y negres, apuntiaes y fuertes, que pueden llegar hasta 35 cm de llargu y anúbren-y dafechu l'envés, los lladrales y la cola.
En cautividá esisten exemplares de Hystrix cristata albín dafechu blancos
El puercuspín vive en solitariu o en pequeños grupos familiares, en terrén secu y con maleza, sobremanera nes faldes de les llombes y de cutiu nes proximidaes de les viviendes del home. Despintar nos resquiebros de les roques o nunes llurigues qu'escava él mesmu. Ye un animal nocherniegu, posesor d'un olfatu escepcionalmente sensible, ente que l'oyíu y la vista tán pocu desenvueltos.
Nutrir de les partes verdes de los vexetales, de raigaños, tubérculos, distintes plantes agrícoles y, dacuando, d'alimentos cárnicos. Puede percorrer hasta dellos kilómetros llueñe de la so lluriga en busca d'alimentu.
El puercu espín nun suel importunar a nengún animal, pero cuando ta en peligru, eriza los escayos y solmenar faciendo sonar la so cola coles mesmes. Los escayos nun se topen sólidamente enllantaes na piel lo que dexa que s'afloxen al ser afrellaos. Al contrariu de la creencia popular, los puercu espines son incapaces de llanzar los sos escayos de manera defensiva. Los mozos nacen con vista y con unos escayos blandos.
.El puercuspín crestado (Hystrix cristata), tamién conocíu como puercuspín européu, puercuspín africanu o puercuspín norafricano ye una especie de royedor histricomorfo de la familia Hystricidae. Habita rexones templaes d'África y, n'Europa, el centru-sur d'Italia.
Munchos zoólogos nun creen na espontaneidá d'estes poblaciones europees, sinón que cunten que fueron enllantaes polos romanos, anque hai restos fósiles que paecen demostrar lo contrario.
Tirəndazlar (lat. Hystricidae) — Gəmiricilər dəstəsinə aid fəsilə.
Tirəndazlar məməlilər arasında ən üzün tikanlara malik heyvandır. Bu tikanlardan bəzilərinin uzunluğu 40 sm, diametri 7 mm-ə çatır.
Tirəndazlar əsasən Asiya və Afrikanın tropik və subtropik hissələrində yayılmışlar. Onun Avropanın cənubuna insan tərəfindən gətirilməsi, yaxud təbii şəkildə gəlməsi hələ də aydınlaşdırılmayıb.
Əsas növləri cənub-şərqi Asiyadadır. Onlar həmçinin Avropa, Afrika, Hindistan, Cənubi Amerika, həmçinin ABŞ, Kanada, Orta Asiya və Qazaxstanda da yaşayırlar. Onların təbii yaşadıqları yer səhralar, savannalar və tropik meşələr də ola bilər.
Yerdə yaşayırlar. Bəzi növləri yeraltı lağımlar düzəldir, bəziləri qayaların yarıqlarında və başqa heyvanların yuvalarında gizlənirlərlər. Bitkilərlə qidalanırlar və yemək axtarmağa adətən gecələr çıxırlar.
Tirəndazlar fəsiləsinə 4 cins daxildir:
Tirəndazlar (lat. Hystricidae) — Gəmiricilər dəstəsinə aid fəsilə.
An hoc'h-dreinek kuch (Hystrix cristata) a zo ur bronneg krigner hag a vev en Afrika hag en Italia.
Hystrix cristata és un gènere de rosegadors amb una capa protectora de punxes punxegudes. Viuen tant al Vell Món. Després del capibara i el castor, els porcs espins són els tercers rosegadors més grans de tots.
Dikobraz obecný (Hystrix cristata) je největší druh dikobraza. Na zadní polovině těla má ostny a na hlavě typické dlouhé štětiny. Vyskytuje se v rovníkové a severní Africe. Je to jediný druh žijící také v Evropě.
Vyskytuje se v rovníkové Africe v Tanzanii, v Etiopii a v pruhu od Kamerunu po Senegal. V severní Africe obývá pobřeží Středozemního moře od Maroka po Libyi. V Evropě žije v Itálii na Sicílii a na Apeninském poloostrově, kde na sever zasahuje až k Bologni.[2]
Žije v sušších polopouštních a stepních křovinatých oblastech a řídkých lesích. Pod skálami a stromy si vyhrabává úkryty; často však používá nory jiných zvířat.
Jejich výskyt v Evropě má nejasnou historii. Převažuje názor,[3] že na území dnešní Itálie byli dovezeni v dobách Říše Římské, avšak v Řecku a v Albánii, kde dříve také žili, byli původní.
V pevninském území Itálie, kde jsou chráněni od roku 1976, jejich populace vzrůstá a rozšiřuje se více na sever.[3] Na Sicílii jsou hojní a jejich populace je zde stabilní.[2]
Dikobraz obecný je velký hlodavec, který dorůstá 780–850 mm délky,[4] podle jiných údajů až 900 mm.[3] Ocas je krátký: měří 50–120 mm. Na zadní polovině hřbetu má až 350 mm dlouhé ostny.[3] Podobné, ale výrazně kratší má i na ocase. Váží až 27 kg.[4]
Na předních širokých nohách má čtyři prsty (palec je zakrnělý), na zadních pět. Oči a ušní boltce jsou velmi malé.
Dikobrazi jsou aktivní především v noci.[4] V Antiatlasu (části afrického pohoří Atlas) byli zaznamenáni i v nadmořské výšce 2250 m.[2]
Konzumují především různé byliny, ovoce, listí i kůru. Někdy ohlodávají velké kosti uhynulých zvířat. Dožívají se věku přes 20 let, což z nich spolu s dalšími druhy rodu Hystrix dělá nejdéle žijící hlodavce.
Dikobraz obecný je považován jako málo ohrožené zvíře – je tedy zařazen do kategorie málo dotčený druh.[2] V některých oblastech, především v subsaharské Africe, bývá loven pro maso: např. v Maroku bývá často nabízen na trzích. Zde bývá také používán v tradičním lékařství.
Na většině území je jeho populace stabilní nebo i vzrůstá, ale v rovníkových oblastech někde klesá: jak z důvodu lovu, tak i proto, že je zde považován za polního škůdce.[2] Zřejmě z těchto důvodů byl vyhuben v Ugandě.[3] Pravděpodobně zmizel také z Singapuru.
Obrázky, zvuky či videa k tématu dikobraz obecný ve Wikimedia Commons
Galerie dikobraz obecný ve Wikimedia Commons
Dikobraz obecný (Hystrix cristata) je největší druh dikobraza. Na zadní polovině těla má ostny a na hlavě typické dlouhé štětiny. Vyskytuje se v rovníkové a severní Africe. Je to jediný druh žijící také v Evropě.
Das Gewöhnliche Stachelschwein (Hystrix cristata), auch Westafrikanisches oder Nordafrikanisches Stachelschwein oder Kamm-Stachelschwein, gehört zur Familie der Stachelschweine und damit zu den Nagetieren.
Das Gewöhnliche Stachelschwein hat eine Kopf-Rumpf-Länge von 57 bis 68 cm, manchmal jedoch auch über 90 cm. Es wiegt 17 bis 18 kg, in Ausnahmefällen auch 24 kg.
Das typische Stachelkleid auf der Oberseite, das der Selbstverteidigung dient, besteht aus umgewandelten Haaren und weist die verschiedensten Haartypen auf: weiche Wollhaare, steifere Haare, flache Borsten, dicke, sehr elastische, lange Borsten und starre, lange runde Spieße. Einzelne Spieße können bis zu 40 cm lang werden und einen Durchmesser von 7 mm haben. An der Schwanzspitze befinden sich eine Anzahl hohler, kapselartiger Stacheln, die „Rasselbecher“ genannt werden und bei Erregung geschüttelt werden, so dass ein rasselndes Geräusch entsteht.
Trotz des zweiten Namens, Westafrikanisches Stachelschwein, kommt es nicht nur im nördlichen und südlichen Westafrika, sondern auch in Ostafrika und in Mittel- und Süditalien, auf Sizilien und in der nördlichen Cyrenaika vor.
Das Gewöhnliche Stachelschwein ist nachtaktiv und verhält sich wenig unauffällig, sondern schnaubt und grunzt geräuschvoll. Es verbringt den Tag in seinem unterirdischen Bau.
Das Gewöhnliche Stachelschwein frisst vor allem Pflanzen, besonders Wurzeln, Knollen und Zwiebeln, die Früchte von Sträuchern und auf dem Boden liegende Baumfrüchte. Selbst Kräuter und Baumrinden verschmäht es nicht. Maiskolben erbeutet es, indem es die Stängel durchbeißt, um so an die Kolben zu gelangen. Darüber hinaus frisst es auch Insekten, Frösche und andere Kleintiere sowie die Knochen von frischem Aas.
Das Gewöhnliche Stachelschwein lebt in fester Paarbindung und betreut lange und intensiv seine Jungen. Oft findet man Familiengruppen aus Eltern und den Jungen der letzten beiden Würfe. Nach einer Tragzeit von etwa neun Wochen bringt das Gewöhnliche Stachelschwein ein bis vier Junge zur Welt, die noch weiche Stacheln haben. Nach zwei Monaten werden die Jungen entwöhnt und sind nach einem Jahr geschlechtsreif.
Das Gewöhnliche Stachelschwein (Hystrix cristata), auch Westafrikanisches oder Nordafrikanisches Stachelschwein oder Kamm-Stachelschwein, gehört zur Familie der Stachelschweine und damit zu den Nagetieren.
De gewoane kjifstikelbaarch (Latynske namme: Hystrix cristata of Hystrix galeata), ek wol Afrikaanske kjifstikelbaarch of toefkjifstikelbaarch neamd, is in sûchdier út it skift fan 'e kjifdieren (Rodentia), de famylje fan 'e kjifstikelbargen fan de Alde Wrâld (Hystricidae) en it skaai fan 'e echte kjifstikelbargen (Hystrix), dat foarkomt yn grutte dielen fan Afrika, en dêrnjonken ek lânseigen is yn dielen fan Súd-Jeropa. It is ien fan 'e grutste kjifdieren fan 'e wrâld, en waard yn 1758 foar it earst wittenskiplik beskreaun troch de grutte Sweedske biolooch Carolus Linnaeus.
De gewoane kjifstikelbaarch komt benammen foar yn in grut diel fan West-, Sintraal- en East-Afrika en de Hoarn fan Afrika. De súdgrins fan syn ferspriedingsgebiet rint mei in grutte slingerbocht oer it kontinint, begjinnend yn súdlik Mozambyk, oan 'e kust fan 'e Yndyske Oseaan, en dan fia súdlik Simbabwe, westlik Sambia, it suden en súdwesten fan 'e Demokratyske Republyk Kongo en it suden fan 'e Republyk Kongo nei de kust fan 'e Atlantyske Oseaan. Yn it noarden wurdt it areaal beknotte troch de Sahara, wêrby't de grins fan 'e Reade See troch súdeastlik Egypte, noardwestlik Sûdaan, de sintrale dielen fan Tsjaad, Niger en Maly en it suden fan Mauretaanje nei de Atlantyske kust rint.
Oan 'e noardkant fan 'e Sahara komme gewoane kjifstikelbargen ek foar yn it noarden fan Marokko, Algerije en Tuneezje, en fierders yn Syrenaika (eastlik Lybje) en it uterste noardwesten fan Egypte. Dêrnjonken is it it iennichste kjifstikelbaarchdier dat lânseigen is yn Jeropa, en dêr op Sisylje en yn hast de hiele Lears fan Itaalje foarkomt. Soms wurdt beweard dat de gewoane kjifstikelbaarch yn dy gebieten yntrodusearre wurden is troch de Romeinen, mar fossile en subfossile fynsten sprekke dat tsjin en befêstigje dat de gewoane kjifstikelbaarch der lânseigen is. Yn oare dielen fan Jeropa, te witten: op it Ibearysk Skiereilân, yn súdlik Frankryk en op 'e Balkan (Kroaasje, Bosnje, Albaanje, Grikelân en Bulgarije) is dit bist wol deeglik troch de minske yntrodusearre, en dêr moat er dus as in eksoat beskôge wurde.
De gewoane kjifstikelbaarch hat trochinoar in kop-romplingte fan 60-83 sm, mei in sturtlingte fan 5-17 sm en in gewicht fan 13-27 kg, wêrmei't it ien fan 'e grutste kjifdieren fan 'e wrâld is. Hast it hiele lichem is oerdutsen mei boarstelich hier, dat dûnkerbrún is, tsjin it swarte oan. Op 'e efterkant fan 'e kop, yn 'e nekke, op 'e rêch en de sturt groeie lange stikels dy't yn 'e breedterjochting swart-wyt streke binne, en dy't de gewoane kjifstikelbaarch yn gefal fan gefaar rjochtop sette kin. Oan 'e foarpoaten sitte fjouwer teannen, mar oan 'e efterpoaten fiif. De earen en eagen binne tige lyts yn ferhâlding ta de lichemsgrutte.
Gewoane kjifstikelbargen libje op savannes en steppen, yn iepen wâldlân en heechlân, mar ek by boskrânen lâns en yn gebiet dat oerwoekere is troch strewelleguod en yn healwoastinen. Yn Itaalje komme se ek foar op ikkers en yn greiden. Yn woastinen en tropysk reinwâld ûntbrekke se lykwols. Yn 'e Anty-Atlas fan Marokko binne se waarnommen oant op in hichte fan 2.550 m.
De gewoane kjifstikelbaarch is in nachtdier, dat syn libben yn prinsipe op 'e grûn libbet; hy klimt mar komselden yn beammen. Wol is er in goede swimmer. Fakentiden doarmet er oer lange ôfstannen om op 'e sneup nei fretten. By fersteuring of gefaar set er syn stikels op yn in soarte fan waaierfoarm, om himsels grutter lykje te litten. As in rôfdier (of in nijsgjirrige minske) him dêr net troch ôfskrikke lit, jouwe gewoane kjifstikelbargen noch twa warskôgings. Yn it foarste plak stampe se mei de foarpoaten, en fierders meitsje se in siizjend ratteljen troch de koartere, bredere stikels op 'e sturt, dy't hol binne, tsjininoaroan te slaan. As se dan noch net gewurde litten wurde, draaie se de fersteurder de rêch ta en dogge se ien of mear beklingse útfallen, wêrby't se de fersteurder besykje te stekken mei har stikels. Om't dy samar loslitte, makket in rôfdier dus grutte kâns om nei in útfal mei in stikmannich stikels yn 'e hûd efter te bliuwen, nammenste mear om't der oan 'e úteinen fan kjifstikelbargestikels lytse wjerheakjes sitte. Slagget it dochs om 'e stikels te ferwiderjen, dan kinne de wûnen noch aaklike ûntstutsen reitsje, mei't kjifstikelbargen geregeldwei yn har eigen kjitte omrôlje. Soks wurdt net selden grutte jagers as liuwen, loaihoarsen en hyena's fataal en inkeld sels minsken.
By har nachtlike sneuptochten hawwe gewoane kjifstikelbargen it foar de moade en garje alle âlde bonken dy't se tsjinkomme. Se nimme dy't mei nei har ûndergrûnske hoale, dêr't se der op omgnauje, mooglik om kalk ta har te nimmen of om har kjiftosken te skerpjen. Soms wurde sokke bonkesamlings opgroeven troch minsken, en om't der gauris ek bonken fan prehistoaryske bisten by sitte, kin soks in wier feest foar paleöntologen en archeologen wêze.
It measte fan wat der oer de fuortplanting fan 'e gewoane kjifstikelbaarch bekend is, komt fan eksimplaren dy't yn finzenskip holden waarden. Gewoane kjifstikelbargen binne monogaam en foarmje pearkes dy't mooglik foar it libben byinoar bliuwe. Der is gjin fêste peartiid, dat de jongen kinne it hiele jier troch te wrâld komme. Nei in draachtiid fan 66 dagen bringe wyfkes yn 'e regel ien nêst jiers te wrâld, fan 1-2 jongen, dy't by de berte al frij fier ûntwikkele binne, mei koarte en sêfte stikeltsjes en in gewicht fan trochinoar 1 kg (oftewol 5% fan it lichemsgewicht fan 'e mem). Se bringe mar ien wike troch yn 'e mei gers beklaaide bertehoale, foar't se har bûtendoar weagje. Om dyselde tiid begjinne har stikels hurd en stiif te wurden. Mei 2 jier binne de jongen folgroeid, en justjes foartiid berikke se ornaris geslachtsripens. De jongen bliuwe lykwols noch lange tiid by de âlden, en gewoane kjifstikelbargen libje yn groepkes fan in mantsje en in wyfke mei jongen fan ferskillende jiergongen. Yn finzenskip kinne gewoane kjifstikelbargen wol 20 jier wurde.
Gewoane kjifstikelbargen binne fierhinne herbivoaren, mei in menu dat foar it grutste part út plantewoartels en -bollen en griene plantedielen bestiet. Tydlingswei frette se ek wolris ynsekten, oar lyts wrimelt of sels lytse wringedieren, lykas hagedissen, en ies.
De gewoane kjifstikelbaarch hat de IUCN-status fan "net bedrige", mei't er yn syn ferspriedingsgebiet, sawol yn Afrika as Itaalje, noch rûnom foarkomt en om't de populaasje stabyl liket te wêzen. Dat is nettsjinsteande it feit dat gewoane kjifstikelbargen yn in grut part fan har ferspriedingsgebiet as delikatesse beskôge wurde en dêrom faak swier bejage wurde.
Der binne tolve erkende ûndersoarten fan 'e gewoane kjifstikelbaarch:
De gewoane kjifstikelbaarch (Latynske namme: Hystrix cristata of Hystrix galeata), ek wol Afrikaanske kjifstikelbaarch of toefkjifstikelbaarch neamd, is in sûchdier út it skift fan 'e kjifdieren (Rodentia), de famylje fan 'e kjifstikelbargen fan de Alde Wrâld (Hystricidae) en it skaai fan 'e echte kjifstikelbargen (Hystrix), dat foarkomt yn grutte dielen fan Afrika, en dêrnjonken ek lânseigen is yn dielen fan Súd-Jeropa. It is ien fan 'e grutste kjifdieren fan 'e wrâld, en waard yn 1758 foar it earst wittenskiplik beskreaun troch de grutte Sweedske biolooch Carolus Linnaeus.
The crested porcupine (Hystrix cristata), also known as the African crested porcupine, is a species of rodent in the family Hystricidae native to Italy, North Africa and sub-Saharan Africa.[1][2]
_Hystrix_cristata.jpg)
The adult crested porcupine has an average head and body length around 60 to 83 cm (24 to 33 in) long, discounting the tail, and weighs from 13 to 27 kg (29 to 60 lb). It is one of the largest rodents in the world.[3]
Almost the entire body is covered with bristles which are either dark brown or black and rather coarse. This mammal is recognizable by the quills that run along the head, nape, and back that can be raised into a crest, hence the name crested porcupine. Also, some sturdier quills which are about 35 cm (14 in) in length run along the sides and back half of the body. These sturdier quills are used, for the most part, for defense and are usually marked with light and dark bands which alternate; these are not firmly attached. This porcupine has a short tail which has rattle quills at the end. The rattle quills broaden at the terminal end and the broad portion is hollow with thin walls. When these quills are vibrated, they produce a hiss-like rattle.
The front feet of the crested porcupine have four developed and clawed digits with a regressed thumb, the rear feet have five. The paws have naked and padded soles and have a plantigrade gait. The ears are external and both the eyes and ears are very small with long vibrissae on its head. The skull is distinctive in many ways: first, the infraorbital foramen is greatly enlarged so portions of the masseter extend through it and attach from the frontal side surface of the snout; second, the angular process is inflected on the lower jaw, and third, the nasal cavity is enlarged. Prominent pockets create enlarged areas of attachment for chewing muscles. Collar bones are very much reduced, and one incisor, one premolar and three molars are present in each quadrant.[4] The male's penis is directed caudally (towards the rear end) when not erect.[5]
The crested porcupine is found in Italy, North Africa, and sub-Saharan Africa. In the Mediterranean, it is known from mainland Italy and the island of Sicily, Morocco, Algeria, and Tunisia; they are also recorded in Ghana, Libya and along the Egyptian coast. It has been recorded from sea level to 2,550 m (8,370 ft) in Moroccan Anti-Atlas. The crested porcupine is thought to have been introduced to Italy in the Late Antique/early medieval period.[6]
The crested porcupine is native to Algeria, Benin, Burkina Faso, Burundi, Cameroon, Central African Republic, Chad, Côte d'Ivoire, Democratic Republic of the Congo, Eritrea, Ethiopia,[7] Gambia, Ghana, Djibouti, Guinea, Guinea-Bissau, Kenya, Liberia, Libya, Mali, Mauritania, Morocco, Nigeria, Rwanda, Senegal, Sierra Leone, Somalia, Sudan, South Sudan, Tanzania, Togo, Tunisia and Uganda.[6] It may be locally extinct in Egypt.
The crested porcupine is a terrestrial mammal; it very seldom climbs trees, but can swim. It is nocturnal and monogamous. The crested porcupine takes care of the young for an extended period, and small family groups consist of the adult pair and young of various ages. In defense, when disturbed, they raise and fan their quills to make themselves look bigger. If continually bothered, the crested porcupine will stamp its feet, whirr the quills, and charge the disturber back end first trying to stab the enemy with the thicker, shorter quills. These attacks are known to have killed lions, leopards, hyenas, and even humans.[4]
Crested porcupines have been known to collect thousands of bones that they find at night. They are mostly nocturnal, and they may come upon the skeletons of animals. They collect these bones and store them in an underground chamber or cave.[8]
The crested porcupine is for the most part herbivorous, eating roots, bulbs, and leaves, but occasionally they do consume insects, small vertebrates, and carrion. To ingest calcium and sharpen incisors, they often gnaw on bones. These animals often travel long distances looking for food. They have high crowned teeth that grind plant tissues which are digested in the stomach, and the undigested fibers are retained in an enlarged appendix and anterior large intestine, where they are broken down by microorganisms.
Most of what is known about reproduction in the crested porcupine comes from individuals in captivity. Usually, female crested porcupines have one litter every year. One or two well developed young are born in a chamber within the burrow that is usually lined with grass, after on average a 66-day gestation period. The young weigh about 1,000 g (2.2 lb) at birth, which is about 5% of the mother's weight. They leave the den after one week. At this time, the spines begin to harden. Crested porcupines reach adult weight at one to two years and are often sexually mature just before then.[4] Breeding occurs throughout the year.[9]
Skeleton, Museum of Osteology The crested porcupine (Hystrix cristata), also known as the African crested porcupine, is a species of rodent in the family Hystricidae native to Italy, North Africa and sub-Saharan Africa.
El puercoespín crestado (Hystrix cristata), también conocido como puercoespín europeo, puercoespín africano o puercoespín norafricano es una especie de roedor histricomorfo de la familia Hystricidae. Habita regiones cálidas de África y, en Europa, desde el sur hasta los Alpes en Italia Se reconocen varias subspecies.
Muchos zoólogos no creen en la espontaneidad de estas poblaciones europeas, sino que opinan que fueron implantadas por los romanos, aunque hay restos fósiles que parecen demostrar lo contrario.
Se le reconoce por sus largas púas blancas y negras, que le recubre enteramente el dorso, los flancos y la cola. Cuando está en peligro, eriza las púas y las sacude haciendo sonar su cola al mismo tiempo. Las púas no se hallan sólidamente implantadas en la piel, por lo que en caso de agresión, el depredador las desprendera causándose mayores heridas y una distracción a favor del puercoespín.
Mide unos 60 cm de largo por 25 cm de alto y puede llegar a pesar unos 15 kg. De cabeza grande y robusta, tronco corto y patas provistas de fuertes garras. El dorso y las partes laterales del cuerpo están provistos de largas púas blancas y negras, puntiagudas y fuertes, que pueden llegar hasta 35 cm de largo y le recubren enteramente el dorso, los flancos y la cola.
En cautividad existen ejemplares de Hystrix cristata albino completamente blancos
El puercoespín vive en solitario o en pequeños grupos familiares, en terreno seco y con maleza, sobre todo en las faldas de las colinas y a menudo en las proximidades de las viviendas del hombre. Se oculta en las grietas de las rocas o en unas madrigueras que excava él mismo. Es un animal nocturno, poseedor de un olfato excepcionalmente sensible, mientras que el oído y la vista están poco desarrollados.
Se nutre de las partes verdes de los vegetales, de raíces, tubérculos, distintas plantas agrícolas y, ocasionalmente, de alimentos cárnicos. Puede recorrer hasta varios kilómetros lejos de su madriguera en busca de alimento, Los bebes toman leche de la mama
El puerco espín no suele importunar a ningún animal, pero cuando está en peligro, eriza las púas y las sacude haciendo sonar su cola al mismo tiempo. Las púas no se hallan sólidamente implantadas en la piel lo que permite que se aflojen al ser agredidos. Al contrario de la creencia popular, los puerco espines son incapaces de lanzar sus púas de manera defensiva. Los jóvenes nacen con vista y con unas púas blandas.
El puercoespín crestado (Hystrix cristata), también conocido como puercoespín europeo, puercoespín africano o puercoespín norafricano es una especie de roedor histricomorfo de la familia Hystricidae. Habita regiones cálidas de África y, en Europa, desde el sur hasta los Alpes en Italia Se reconocen varias subspecies.
Muchos zoólogos no creen en la espontaneidad de estas poblaciones europeas, sino que opinan que fueron implantadas por los romanos, aunque hay restos fósiles que parecen demostrar lo contrario.
Hystrix cristata Hystrix generoko animalia da. Karraskarien barruko Hystricidae familian sailkatuta dago.
Arantzurde hau 60 cm-ko luzera izaten du, horietatik 10 isatsari dagozkionak. Bizkarrean arantza gisako ile sendo luzeak izaten ditu, etsaietatik babesteko. Arantza horiek, beltzak eta zuriak, 40 cm-rainokoak izan daitezke. Europa hegoaldean (Balkanetan, Italia hegoaldean, Sizilian) eta, batez ere, Afrika iparraldean bizi da. Egunez lurpeko habietan ezkutaturik egoten da, eta gauez irteten du janari bila. Sustraiak, zuhaitz azala eta fruituak janez elikatzen da.[3]
Hystrix cristata Hystrix generoko animalia da. Karraskarien barruko Hystricidae familian sailkatuta dago.
Arantzurde hau 60 cm-ko luzera izaten du, horietatik 10 isatsari dagozkionak. Bizkarrean arantza gisako ile sendo luzeak izaten ditu, etsaietatik babesteko. Arantza horiek, beltzak eta zuriak, 40 cm-rainokoak izan daitezke. Europa hegoaldean (Balkanetan, Italia hegoaldean, Sizilian) eta, batez ere, Afrika iparraldean bizi da. Egunez lurpeko habietan ezkutaturik egoten da, eta gauez irteten du janari bila. Sustraiak, zuhaitz azala eta fruituak janez elikatzen da.
Piikkisika (Hystrix cristata) on piikkisikojen heimoon kuuluva jyrsijälaji. Lajia tavataan Italiassa sekä Pohjois- ja Keski-Afrikassa.
Täysikasvuinen piikkisika painaa 15–30 kg. Se on pituudeltaan noin 70 cm ja korkeudeltaan noin 25 cm.[2] Piikit ovat pitkiä; niitä kasvaa päässä, niskassa ja selässä. Piikkien pituus vaihtelee välillä 15–40 cm. Väriltään piikkisika on valkoruskea. Sillä on kaksi etuhammasta yläleuassa ja kaksi alaleuassa sekä näiden lisäksi takahampaat ylä- ja alaleuassa pureskelua varten.
Piikkisika pelottaa vihollisia pois ravistamalla häntäänsä saaden aikaan ratinaa. Puolustautuessaan se kääntää takapäänsä vihollista kohti ja heiluttaa piikikästä häntäänsä. Piikeissä on satoja pieniä väkäsiä, jotka vaikeuttavat pistäneen piikin irroittamista.
Piikkisikoja pyydystetään ruoaksi sen elinalueilla. Laji myös tuhoaa ihmisten viljelyksiä syömällä kasvustoja, niin juuria kuin varsiakin.
Pisimpään elänyt piikkisika kuoli vankeudessa 28-vuotiaana.[3]
Nimestään huolimatta piikkisika ei ole sukua sioille. Nimi lienee käännöslaina jostakin eurooppalaisesta kielestä, joihin sen uskotaan siirtyneen latinan ilmauksesta porcus spinus, joka tarkoittaa piikikästä sikaa[4].
Nisäkäsnimistötoimikunta ehdotti, että piikkisian suomenkieliseksi nimeksi vaihdettaisiin "piikikäs".[5]
Piikkisika (Hystrix cristata) on piikkisikojen heimoon kuuluva jyrsijälaji. Lajia tavataan Italiassa sekä Pohjois- ja Keski-Afrikassa.
Porc-épic à crête, Porc-épic commun, Porc-épic d'Europe, Porc-épic du Nord de l'Afrique
Le Porc-épic à crête (Hystrix cristata), est une espèce de mammifères rongeurs de la famille des Hystricidae, qui regroupe les porcs-épics de l'Ancien Monde. C'est un animal terrestre nocturne qui se rencontre au sud de l'Europe et surtout en Afrique où il est chassé pour sa chair.
Le porc-épic à crête mesure 60 à 83 cm en longueur avec une queue de 8 à 17 cm de long et pèse 13 à 27 kg. Il est couvert de piquants.
Squelette
Crâne d’Hystrix cristata – Muséum de Toulouse
Spécimen naturalisé
Spécimen hérissé
Détail d'un piquant
Individu albinos dans un zoo
Le porc-épic utilise sa queue pour se défendre. Les petites épines peuvent dissuader les prédateurs. Les piquants de la queue forment une crécelle. Lorsqu'il secoue la queue, les piquants s'entrechoquent et cliquettent.
Le Porc-épic à crête est un animal terrestre nocturne, qui se réfugie durant la journée dans de profonds terriers ou des creux de rochers où il élève sa progéniture[6].
Il recherche sa nourriture en solitaire et peut couvrir dans ce but de grandes distances, se servant à l'occasion dans les cultures. Son régime alimentaire est en effet herbivore, à base de racines et de tubercules, complété d'écorces et de fruits tombés à terre[6].
Il peut vivre plus de 21 ans en captivité.
On rencontre cette espèce en Italie jusqu'en Sicile et surtout en périphérie du désert saharien, sur la côte nord-africaine et en Afrique subsaharienne, jusqu'au sud de la Tanzanie et au nord du Congo. Ce porc-épic tolère un grand nombre de milieux comme la montagne, les déserts et les forêts et il est largement représenté bien qu'il constitue une nourriture humaine appréciée localement. L'espèce n'est pas menacée dans son ensemble, bien qu'elle soit largement chassée jusqu'à être mise en danger de disparition au Maroc et avoir probablement disparu de pays comme l'Égypte, tandis qu'à l'inverse elle s’accroît en Italie[6]. Bien que protégé officiellement en Europe, cela n'empêche pas que les captures continuent, tant en Europe qu'en Afrique[6]. Il peut aussi proliférer dans certaines régions où il est alors illégalement empoisonné en tant que nuisible aux récoltes. Enfin, il est utilisé en Afrique pour certaines pratiques de médecine traditionnelle ou rituelles[6].
Le Porc-épic à crête est strictement protégé en Europe par la Convention de Berne où il figure à l'annexe II et en annexe IV de la Directive habitats[6].
On suppose que le porc-épic à crête hystrix cristata a été introduit par l'homme en Italie à l'époque des Romains[7].
Porc-épic à crête, Porc-épic commun, Porc-épic d'Europe, Porc-épic du Nord de l'Afrique
Le Porc-épic à crête (Hystrix cristata), est une espèce de mammifères rongeurs de la famille des Hystricidae, qui regroupe les porcs-épics de l'Ancien Monde. C'est un animal terrestre nocturne qui se rencontre au sud de l'Europe et surtout en Afrique où il est chassé pour sa chair.
Ainmhí beag Iodálach agus Afracach is ea an torcán cíorach. Mamach atá ann, agus is ball d'fhine na Hystricidae é. Is é Hystrix cristata an t-ainm eolaíoch.
Hystrix cristata é unha especie de roedor porco espiño da familia Hystricidae.
Hystrix cristata é unha especie de roedor porco espiño da familia Hystricidae.
Obični dikobraz (lat. Hystrix cristata) je sisavac iz reda glodavaca iz porodice Hystricidae. Ova vrsta nije ugrožena, i navedena je kao posljednja briga jer ima široko rasprostranjenje. Staništa vrste su šume, savane i grmolika vegetacija do 2,550 metara nadmorske visine. Stanište ove vrste je većinom u Africi. Prisustvo je nepotvrđeno u DR Kongu i Srednjoafričkoj Republici. Vrsta je možda izumrla u Egiptu.[1]
Ova vrsta je pretežito aktivna noću. Kao dnevna skloništa koristi razne kamene pukotine, špilje, napuštene jazbine i sl. Hrani se voćem, korijenjem, gomoljima, lukovicom i sličnom hranom. Glavni predatori običnog dikobraza su lav, leopard, hijena i ptice grabljivice. Kada su napadnuti skupe se i zgrče.[2]
Obični dikobraz (lat. Hystrix cristata) je sisavac iz reda glodavaca iz porodice Hystricidae. Ova vrsta nije ugrožena, i navedena je kao posljednja briga jer ima široko rasprostranjenje. Staništa vrste su šume, savane i grmolika vegetacija do 2,550 metara nadmorske visine. Stanište ove vrste je većinom u Africi. Prisustvo je nepotvrđeno u DR Kongu i Srednjoafričkoj Republici. Vrsta je možda izumrla u Egiptu.
L'istrice crestato (Hystrix cristata Linnaeus, 1758), noto anche come porcospino o semplicemente istrice, è un roditore della famiglia degli Istricidi diffuso in Europa meridionale ed in Africa.
Roditore di grandi dimensioni, con la lunghezza della testa e del corpo tra 650 e 850 mm, la lunghezza della coda tra 120 e 170 mm, la lunghezza del piede fino a 95 mm, la lunghezza delle orecchie fino a 40 mm e un peso fino a 20 kg. È il più grande roditore africano ed europeo[2].
Le parti dorsali sono ricoperte da lunghe setole nere o bianche anteriormente e con lunghi aculei nella parte centrale e sulla groppa. Gli aculei presentano anelli bianchi e neri alternati, solitamente 4 o 5, e terminano con una lunga punta bianca. La loro lunghezza è variabile e possono raggiungere i 30 cm sulla groppa. La cresta nucale è formata da lunghi peli sottili fino a 45 cm, principalmente neri. Sia la cresta che gli aculei si drizzano quando l'animale è impaurito o minacciato. La testa, il collo e gli arti sono ricoperti con setole scure lunghe fino a 50 mm. La parte centrale della groppa è nera o chiazzata. La testa è alquanto larga con un muso corto, la regione nasale rigonfia e ricoperta da lunghe vibrisse scure. Gli occhi sono piccoli e scuri. Le orecchie sono corte, e scure. Gli arti sono brevi, le zampe sono corte e larghe, ognuna provvista di cinque dita munita di artiglio, il primo dito delle zampe anteriori è notevolmente ridotto. La coda è corta, di solito nascosta dagli aculei della groppa, ed è ricoperta da aculei più corti e fragili, alcuni modificati in maniera tale da ottenere un crepitio quando la coda è scossa. Il cranio è grande e di forma arrotondata, gli incisivi sono lisci, mentre la superficie occlusale dei molari è formata da pieghe complesse di smalto e dentina, le ossa nasali sono molto lunghe, larghe e si estendono posteriormente quasi fino al margine posteriore delle orbite. Le femmine hanno due o tre paia di mammelle pettorali. Il cariotipo è 2n=66 FN=114.
È una specie terricola e notturna, sebbene in cattività risulti essere attiva anche di giorno. Durante le ore diurne si rifugia nelle grotte, nelle buche sotto gli alberi o in tane abbandonate di altri animali e nei crepacci rocciosi. Non scava le proprie tane. La locomozione è una camminata o un lento trotterellare e, a causa delle sue grandi dimensioni, non è in grado di arrampicarsi. Quando impaurito o minacciato la cresta e gli aculei si drizzano, facendo sembrare l'animale più grande di quanto non sia, e gli aculei della coda sono agitati provocando un tintinnio. Se in pericolo l'animale si muove lateralmente o all'indietro con le punte degli aculei erette verso l'aggressore. Se realmente provocato da un potenziale predatore l'individuo carica all'indietro con gli aculei della groppa, lasciandone qualcuno infilzato nella pelle dell'aggressore, provocando talvolta gravi ferite. Questo comportamento e l'affilatezza dei suoi aculei fornisce all'istrice un meccanismo difensivo veramente efficace anche contro potenziali predatori come il leone.
Ci sono diverse segnalazioni di istrici che raccolgono e masticano ossa, con le loro tane talvolta riempite di esse. Questa abitudine si pensa essere associata al rivestimento e all'affilamento degli incisivi, forse con il beneficio di fornire una risorsa aggiuntiva di calcio e minerali.
Sono animali sociali e gregari. Le secrezioni prodotte dalle ghiandole anali sono utilizzate per marcare il territorio e per indicare la presenza dell'individuo, i suoni vocali sono utilizzati per l'interazione maschio-femmina e per avvisare i conspecifici di eventuali pericoli o durante incontri aggressivi. Durante la corte il maschio avvicina la femmina utilizzando un'andatura bipede e poi la monta. La femmina sollecita la copulazione attraverso l'esibizione della coda sulla groppa. Diversi individui possono rifugiarsi insieme nella stessa tana.
È una specie erbivora. La principale fonte sono la frutta, le radici, i bulbi e le cortecce. La cassava, la patata dolce e le arachidi vengono spesso mangiate nelle aziende agricole. Si nutre anche di ossa per carenza di calcio. Occasionalmente può comportarsi da spazzino.
Dà alla luce da uno a quattro piccoli alla volta dopo una gestazione di 112 giorni. Il peso alla nascita è di circa un chilogrammo. Il rapporto peso nascituro/madre è del 10%, una percentuale bassa rispetto alla maggior parte degli istricomorfi. I piccoli nascono con gli occhi aperti e soffici peli spinosi. L'allattamento avviene con la madre seduta poiché le mammelle sono situate ai lati del torace. I maschi assistono recuperando e pulendo i piccoli e riposano con loro nelle tane. Vengono svezzati dopo 16 settimane di vita.
A causa del suo comportamento difensivo, l'istrice ha pochi predatori. L'uomo può cacciarlo per cibarsene ma non in grosse quantità come altri roditori simili, anche se in passato veniva cacciato in molti paesi, soprattutto in Italia, per la sua carne considerata una prelibatezza.
Diffuso ampiamente nella bio-zona costiera mediterranea, nella savana sudanese e guineana e nelle regioni afro-montane dell'Etiopia. Una distribuzione disgiunta in parte del Sahel e del Sahara. Presente nelle regioni montane del Marocco, Algeria e Tunisia, nelle coste libiche e probabilmente estinto in Egitto. Popolazioni isolate nel Niger. Diffusa in tutta l'Africa occidentale dal Senegal al Camerun e nella Repubblica Democratica del Congo, Ruanda, Etiopia, Uganda, Kenya, Tanzania settentrionale e Zanzibar. Presente probabilmente nel Ciad meridionale e nella Repubblica Centrafricana.
In Italia è diffuso in tutta la penisola, in Sicilia e sull'Isola d'Elba. Recentemente ha conosciuto una notevole espansione verso nord, giungendo in Liguria occidentale fino alla parte sud-orientale del Piemonte, della Lombardia, dell'Emilia Romagna e fino alla zona pedemontana del Veneto (Prealpi vicentine, Colli Asolani, Bassano e Marostica) ma di recente anche sul settore montano (massiccio del Grappa e altopiano dei Sette Comuni). Una recente osservazione presso le province di Savona e di Genova, indicherebbe un'ulteriore estensione verso nord-ovest del suo areale sebbene necessiti di ulteriori conferme. L'istrice era sicuramente presente sul nostro territorio fin dal tardo Pleistocene, confermata dai ritrovamenti di fossili datati a questo periodo. Non è noto tuttavia se l'animale si sia in seguito estinto e reintrodotto in epoca più recente dai Romani, oppure se sia sopravvissuto senza soluzione di continuità sul nostro territorio, inclusa la Sicilia.
Vive fino a 3.550 metri di altitudine sugli altopiani etiopici nelle regioni semi-desertiche, savane boscose e praterie, specialmente dove sono presenti rocce e grotte. In Algeria e Marocco vive nelle colline ricoperte di foreste e nelle steppe ma non nel deserto. Appare essere molto tollerante ad un'ampia gamma di ambienti e climi, incluse le boscaglie costiere calde, i deserti secchi e le praterie montane fredde. In Etiopia può essere attratta dalle fattorie dove può divenire una piaga per le coltivazioni.
La IUCN Red List, considerato l'ampia diffusione, sebbene utilizzata come fonte di cibo in diverse popolazioni, classifica H.cristata come specie a rischio minimo (LC).[1]
L'istrice crestato (Hystrix cristata Linnaeus, 1758), noto anche come porcospino o semplicemente istrice, è un roditore della famiglia degli Istricidi diffuso in Europa meridionale ed in Africa.
Het gewone stekelvarken (Hystrix cristata) is een knaagdier uit de familie der stekelvarkens (Hystricidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd in 1758 gepubliceerd door Carl Linnaeus.[2] Het dier wordt ook wel Afrikaans stekelvarken of Noord-Afrikaans stekelvarken of kuifstekelvarken genoemd. Het is één van de grootste knaagdieren.
Het stekelvarken is een groot knaagdier met een dikke nek, grote kop en een zwarte of zwartbruine vacht. Het meest opvallende kenmerk van het stekelvarken zijn de 30 tot 40 centimeter lange, scherpe zwart-witte stekels. Deze bedekken, samen met kortere dikke stekels, de bovenzijde van het lichaam, voornamelijk aan de achterzijde en over de staart. Van zijn voorhoofd tot zijn schouders loopt een maan, de "kuif", die bestaat uit lange witte stekelige haren. Bij andere stekelvarkens ontbreekt deze kuif. Ook heeft deze soort, anders dan het Zuid-Afrikaans stekelvarken een zwarte romp en kleine stekels op de staart, waarmee het dier een ratelend geluid kan maken. De korte voorpoten hebben vijf lange, sterke klauwen om mee te graven.
Stekelvarkens hebben een lichaamsgewicht van 10 tot 27 kilogram, een schouderhoogte van 21 tot 26 centimeter, een kop-romplengte van 60 tot 100 centimeter, en een staartlengte van 5 tot 17 centimeter. Vrouwtjes worden groter dan mannetjes.
Het gewoon stekelvarken heeft een slecht ontwikkeld zichtsvermogen, maar de reukzin en het gehoor zijn goed ontwikkeld.
Het stekelvarken komt algemeen voor in noordelijk Afrika, voornamelijk ten noorden van de evenaar. De zuidgrens van zijn leefgebied loopt door Kameroen, de Centraal-Afrikaanse Republiek, Noordoost-Congo, Oeganda en Tanzania. In Tanzania is enige overlap met het verwante Zuid-Afrikaans stekelvarken. In Europa komt het stekelvarken voor in Toscane en Zuid-Italië en op Sicilië, waar hij waarschijnlijk door de Romeinen is losgelaten. De soort spreidt zich langzaam over de rest van het schiereiland uit.
Hij komt voor in savannes, steppen, open boslanden en hooglanden, maar ook in galerijbossen en bosranden, tot in struikgebieden en halfwoestijnen, en in Italië ook op akkergrond, tot op een hoogte van 3500 meter. De soort ontbreekt in woestijnen en regenwouden.
Het stekelvarken is een nachtdier. Soms kan het ook overdag gezien worden, als het ligt te zonnebaden in de buurt van zijn hol. Bij slecht weer blijft het in zijn hol. Bij volle maan mijdt het het open veld. Zijn hol is een zelfgegraven hol, een natuurlijke holte tussen de stenen, een grot of het hol van andere dieren als aardvarkens en in Europa dassen en vossen. Vaak graaft hij zelf een hol, in zandgrond tussen hoge vegetatie. Holen kunnen jaren in gebruik zijn. Stekelvarkens leven solitair, in paarverband of in kleine familiegroepjes.
Ze zoeken in hun eentje naar voedsel, waarbij ze afstanden van 15 kilometer in een nacht kunnen afleggen. Dit voedsel bestaat uit plantaardig materiaal als plantenwortels, knollen, bast, gevallen vruchten, maar ook landbouwgewassen als maïs en komkommers. Ook is waargenomen dat stekelvarkens op botten knagen, waarschijnlijk voor het calcium of om hun tanden te slijpen, en aas eten.
Bij gevaar ratelt hij met de stekels op zijn staart. Daarbij maakt hij ook grommende geluiden en stampt hij met zijn achterpoten, terwijl hij achteruit loopt met zijn stekels naar voren gericht. Het verhaal gaat dat het stekelvarken zijn stekels gericht kan afschieten naar vijanden, maar dit is een fabeltje. In landbouwgebieden wordt het stekelvarken door mensen bejaagd omdat het gezien wordt als een plaag, die schade aan kan richten aan gewassen.
Het stekelvarken kent geen voortplantingsseizoen, en de jongen kunnen het hele jaar door geboren worden. Een vrouwtje heeft tot twee worpen per jaar. Na een draagtijd van 110 tot 120 dagen worden één tot twee, soms tot vier jongen geboren. De jongen worden volledig ontwikkeld geboren; ze kunnen al lopen en de ogen zijn open. Ook hebben ze al korte en zachte stekeltjes, die na twee weken verhard zijn. Beide ouders zorgen voor de jongen. Na 40 tot 50 dagen worden de jongen gespeend en eten ze hun eerste vaste voedsel. Bij gevaar ratelen de ouders hun stekels. Jongen slapen in het midden, tussen de ouders in om warm te blijven. De jongen trekken een jaar met hun ouders op. Na een jaar zijn de stekelvarkens geslachtsrijp. Stekelvarkens kunnen een jaar of twintig worden in gevangenschap.
Bronnen, noten en/of referentiesHet gewone stekelvarken (Hystrix cristata) is een knaagdier uit de familie der stekelvarkens (Hystricidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd in 1758 gepubliceerd door Carl Linnaeus. Het dier wordt ook wel Afrikaans stekelvarken of Noord-Afrikaans stekelvarken of kuifstekelvarken genoemd. Het is één van de grootste knaagdieren.
Vanlig hulepiggsvin (Hystrix cristata) er en gnager som finnes ved Middelhavet (Midt- og Syd-Italia og Nord-Afrika. Den har opptil 40 cm lange svart-hvit-stripete pigger på rygg og hale. Piggene på halen sitter forholdsvis løst og kan mistes hvis den blir angrepet.
Vanlig hulepiggsvin (Hystrix cristata) er en gnager som finnes ved Middelhavet (Midt- og Syd-Italia og Nord-Afrika. Den har opptil 40 cm lange svart-hvit-stripete pigger på rygg og hale. Piggene på halen sitter forholdsvis løst og kan mistes hvis den blir angrepet.
Multimedia w Wikimedia Commons Jeżozwierz afrykański (Hystrix cristata) – gatunek gryzonia z rodziny jeżozwierzowatych. Jego zasięg obejmuje obszar od Sycylii, Albanii i północnej Grecji przez Afrykę Północną do Tanzanii i północnego Konga[2][3]. Duży gryzoń o długości ciała 60-93 cm, ogona 8-17 cm[4]. Osiąga masę ciała 10-15 kg[5][6]. Jest największym gryzoniem żyjącym współcześnie w Afryce[7].
Futro pasiaste w kolorze brunatnym i żółtawym. Na grzbiecie i ogonie występują kolce do 40 cm długości[6]. Prowadzi nocny tryb życia. Żyje samotniczo lub w parach, zmieszkując suche i skaliste tereny[6]. Jest roślinożerny. Żywi się korą, korzeniami, bulwami, kłączami, cebulkami, opadłymi owocami i roślinami uprawnymi.
Jeżozwierz afrykański (Hystrix cristata) – gatunek gryzonia z rodziny jeżozwierzowatych. Jego zasięg obejmuje obszar od Sycylii, Albanii i północnej Grecji przez Afrykę Północną do Tanzanii i północnego Konga. Duży gryzoń o długości ciała 60-93 cm, ogona 8-17 cm. Osiąga masę ciała 10-15 kg. Jest największym gryzoniem żyjącym współcześnie w Afryce.
Futro pasiaste w kolorze brunatnym i żółtawym. Na grzbiecie i ogonie występują kolce do 40 cm długości. Prowadzi nocny tryb życia. Żyje samotniczo lub w parach, zmieszkując suche i skaliste tereny. Jest roślinożerny. Żywi się korą, korzeniami, bulwami, kłączami, cebulkami, opadłymi owocami i roślinami uprawnymi.
O porco-espinho-de-crista-africano, (Hystrix cristata), é uma espécie de roedor da família Hystricidae. Pode ser encontrado no norte da África, África subsariana, e na península itálica. Considera-se como nativo da África, porém sua presença no sul da Europa precisa ser investigada para determinar se é nativa ou exótica.[1]
O porco-espinho-de-crista-africano é um animal robusto, de pernas curtas, que se movimenta de forma lenta. É um mamífero e vertebrado, mede de 60 a 80 cm e chega a pesar de 18 a 20 quilos. Tem o corpo todo revestido de espinhos, que medem 10 cm, e sua cor varia de marrom-acinzentado a marrom-escuro ou enegrecido. Os espinhos geralmente são brancos com pontas pretas, e não possuem farpas como os do porco-espinho da América do Norte. Usa seus espinhos para se defender de predadores como leões e leopardos. Quando se sente ameaçado o porco-espinho pode grunhir ou bater as patas traseiras como um alerta. Também arrepia e agita os espinhos, que se desprendem facilmente e podem atingir a pele do predador, ferindo-o gravemente ou até matando-o.
A fêmea após uma gestação de cerca de dois meses, dá à luz de um a quatro filhotes que nascem com os espinhos ainda moles, cerca de sete meses depois. Pode ter um ou dois filhotes por gestação.
Alimenta-se de frutas, raízes e cascas de árvores.
O porco-espinho-de-crista-africano é solitário e vive em tocas no solo feitas por aardvarks. Algumas espécies de porco-espinho vivem em árvores ou em troncos ocos.E vive no Continente Africano.
/
O porco-espinho-de-crista-africano, (Hystrix cristata), é uma espécie de roedor da família Hystricidae. Pode ser encontrado no norte da África, África subsariana, e na península itálica. Considera-se como nativo da África, porém sua presença no sul da Europa precisa ser investigada para determinar se é nativa ou exótica.
Vanligt piggsvin (Hystrix cristata) är ett däggdjur i familjen jordpiggsvin (Hystricidae).
Artens utbredningsområde är uppdelat i flera populationer. Den största populationen sträcker sig i en strimma söder om Sahara från Senegal till Kenya. Andra afrikanska populationer finns i Etiopien, norr om Atlasbergen vid Medelhavet och i Libyen vid staden Benghazi. Arten förekommer även i centrala och södra Italien samt på Sicilien.[1]
Vanligt piggsvin lever i olika habitat som skogar, klippiga områden, sandiga halvöknar och bergstrakter.[2]
Vanligt piggsvin och sydafrikanskt piggsvin är de största afrikanska gnagare.[3]
Individerna når vanligen en längd mellan 63 och 69 centimeter, sällan upp till 93 centimeter. Svansen blir 8 till 17 centimeter lång. Vikten ligger vid 10 kilogram, ibland upp till 30 kilogram.[4] De minsta exemplaren lever i norra Afrika och i Italien och de största individerna hittas i östra Afrika. Varje population har däremot påfallande storleksvariationer.[3]
Taggarna är egentligen omvandlade hår. Jordpiggsvinens päls består av många olika sorters hår. Det finns mjuka ullhår, elastiska och stela borstar samt runda långa taggar. De största av dessa når en längd av 35 centimeter och en diameter av 7 millimeter. Taggarna på bålen har svarta och vita avsnitt samt en lång vit spets. Vid axlarna förekommer en man av främst mjuka hår som är upp till 45cm långa och mörka till svarta. Det breda huvudet kännetecknas av små ögon och små mörka öron.[3] Vid svansen finns taggar som orsakar ett typiskt ljud när de skakas, det sker vanligen när djuret är upprörd. Dessa skallrande taggar är upp till 5 cm långa och 2 till 5 mm tjocka.[3]
Händer och fötter har fem fingrar respektive tår som är utrustade med klor.[3]
Vanligt piggsvin är aktiv på natten och utstöter ofta markanta läten. Under dagen och vintern vilar individerna i underjordiska bon, de håller ingen vinterdvala.[2]
I bon vistas vanligen en hona, en hanne och upp till 2 årskullar. Vanligen har honor bara en kull per år. Dräktigheten varar i ungefär nio veckor (66 dagar) och sedan föder honan oftast ett eller två ungdjur med mjuka taggar, sällan fyra. Ungarna har vid födelsen en genomsnittlig vikt av 1000 gram och börjar efter två till tre veckor med fast föda. Efter cirka två år är de könsmogna.[2]
Artens naturliga fiender är leoparder, större rovfåglar och hyenor.[2]
Vanligt piggsvin livnär sig framförallt av växtdelar, bland annat rötter, rotfrukter, örter, frukter som ligger på marken och trädens bark. Dessutom äter den insekter, groddjur och andra smådjur samt färsk as. När piggsvinet gnager på kadavrets ben blir framtänderna vassare och gnagaren upptar kalcium. Arten kan vandra upp till 15km per natt för att hitta föda.[4]
Arten jagas för köttets skull och betraktas i vissa regioner som skadedjur när den äter odlade växter. I Marocko används djuret i den traditionella medicinen. På grund av det stora utbredningsområde och den jämförelsevis stabila populationen listas arten av IUCN som livskraftig (least concern).[1]
Wikimedia Commons har media som rör Vanligt piggsvin.
Vanligt piggsvin (Hystrix cristata) är ett däggdjur i familjen jordpiggsvin (Hystricidae).
Існує кілька українських назв Hystrix cristata. За словником зоологічної номенклатури (Шарлемань, Татарко, 1927)[1]: "Hystrix cristata L. — Їжатець чубатий". Те саме подає Полянський (цит. за: Шарлемань, Татарко, 1927). У поточній версії вікіпедії вид позначено як "їжатець гребінчастий".
Мешкає в південній Європі, північній, центральній та західній Африці. Висота проживання: від рівня моря до 2550 м у марокканських Антиатласах. Може жити серед лісів, саванних лісів, кинутих полів, сухих чагарників Середземномор'я, степів, сухих скелястих районів. Симпатричний (займає або перекриває той же географічний район без схрещування) із Їжатцем південноафриканським у центральній Африці.
Рухливість гемоглобіну H. cristata значно більша, ніж у здорової людини. Каріотип: 2n=60-66, FN=112-116.
Довжина 77-102 см, хвоста 12-17 см, вага 15-27 кг. Має міцні кігті для риття, округлу велику голову з маленькими очима і вухами й тупий ніс. Кремезний, з грубим чорно-коричневим хутром з густою щетиною на шиї, плечах і ногах. На голові вона менша. Голова жовто-сірого кольору. Вздовж центру голови, уздовж шиї до спини знаходиться грива довгого, коричнево-білого волосся, що блідне до країв, і може бути зведена у формі гребеня. З середини спини, по боках і на верхній частині хвоста, розміщений гребінь чорних і білих голок, які можуть досягати до 40 см у довжину. Голки на краю хвоста білі, короткі та порожнисті. Ноги товсті з великими ступнями. Відмінною особливістю даного виду є те, що довжина порожнистою частини голок на брязкальних голках менше 60 мм, а зазвичай менше 50 мм і середня лінія вздовж крупа чорна або строката. Також звук, який виробляють брязкальця H. cristata відрізняються тріскотіння H. africaeaustralis.
Його лігво знаходиться в глибокій норі або печері. Харчується коренями та бульбами. Голос обмежується бурчанням. Він загалом самітницький і, як відомо, може долати великі відстані в пошуках їжі. Їжатець гребінчастий головним чином нічна тварина, що живе і розмножується в норах чи кублах. Вагітність триває 7-8 тижнів, після якої народжується 1-4 малюка у вистеленому травою лігві. Тривалість життя до 20 років.
Щоб відлякувати хижаків або захистити себе, H. cristata піднімає голки і раптом виглядає набагато більшим і запеклішим. Інше попередження це гучний стукіт дещо коротшими голками на короткому хвості тварини. Якщо вигляд голок гребінчастого їжатця не справляє враження на потенційного хижака, він тупотить ногами і гримить голками. Якщо і це марно, атакує самозванця, біжучи задом наперед, так що зловмисник отримує в обличчя кілька гострих голок. Голки можуть бути фатальними, навіть для таких великих хижаків, як лев.
(Hystrix Cristata L., 1758) Haemoglobins - G.U. Journal of Science, 21(4): 113-115 (2008)
Hystrix cristata là một loài động vật có vú trong họ Nhím lông Cựu Thế giới, bộ Gặm nhấm. Loài này được Linnaeus mô tả năm 1758.[3]
.JPG)
Bài viết về một loài thuộc bộ Gặm nhấm này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Hystrix cristata là một loài động vật có vú trong họ Nhím lông Cựu Thế giới, bộ Gặm nhấm. Loài này được Linnaeus mô tả năm 1758.
Детёныши рождаются зрячими и с развитыми зубами. Их иглы вначале совсем мягкие, но очень быстро твердеют и уже через неделю способны сильно уколоть. Молочное кормление продолжается весьма недолго — возможно, не больше двух недель.
Что касается естественных врагов дикобраза, то их немного — иглы дают дикобразу прекрасную защиту даже от тигра и леопарда. При нападении врага дикобраз сначала предупреждает — быстро топая задними ногами, встряхивает иглами, издавая характерный громкий треск. Если враг не отступает, дикобраз быстрым коротким броском задом вперёд колет преследователя.
Множественные раны от игл дикобраза — одна из основных причин появления в Африке и Индии людоедов среди тигров и леопардов. Зверь, напоровшийся на дикобраза и получивший в морду и лапы несколько десятков игл, не может их вытащить и становится инвалидом, неспособным охотиться на свою обычную добычу — копытных. Чтобы не погибнуть от голода, хищникам остаётся нападать на людей, которые не могут, подобно копытным, быстро убежать от потерявшего былую подвижность зверя.
Из-за такой защиты дикобраз не проявляет страха перед крупными животными. Он не уступает дорогу даже автомобилю, пытаясь также угрожать ему иглами — много дикобразов гибнет таким образом под колёсами.
Поверье о том, что дикобраз мечет во врагов свои иглы, подобно стрелам, очень старое — это было расхожим суеверием ещё в древнеримскую эпоху. Даже в наши дни можно часто услышать такое мнение. Оно, между тем, совершенно не соответствует истине. Иглы дикобраза, действительно, очень непрочно сидят в шкуре, но метать их зверь не способен — это совершенно невозможно в силу отсутствия соответствующих анатомических приспособлений. Да и трудно представить, каким образом игла должна быть стабилизирована в полёте, чтобы попасть в цель хотя бы на расстоянии нескольких шагов (тем более, что иглы дикобраза не обладают хорошими аэродинамическими качествами — например, они никогда не бывают идеально прямыми, а всегда имеют некоторый изгиб). Вероятно, подобное поверье возникло в связи со способностью дикобраза очень быстро, почти незаметным движением, втыкать иглы в преследователя, а затем снова отскакивать вперёд, создавая впечатление, что он всадил иглу с некоторого расстояния. Кроме того, вероятно, что при резких движениях бегущего дикобраза иглы могут сами собой выпадать из шкуры, но речь не идёт о целенаправленном их метании.
Так же не подтверждена и другая распространённая легенда — о якобы ядовитости дикобразьих игл. Действительно, раны от его игл очень болезненны, часто воспаляются и заживают с трудом. Но вызывается это не ядом, а обычным заражением — на иглах обычно много грязи, пыли и песка. Более того, иглы дикобраза довольно ломки, и в ране часто остаются их кусочки, вызывающие дополнительную боль и нагноение.
В местах своего обитания дикобраз часто сталкивается с человеком. Дикобраз — частый гость садов, бахчей и плантаций, где порой наносит немалый вред. Он может не только сгрызть арбузы и дыни, но и сильно испортить землю, раскапывая её. Заграждения не всегда спасают урожай от набегов дикобраза — мощные и острые резцы этого грызуна позволяют ему перегрызать даже проволочную сетку. Дикобразы часто перекусывают шланги оросительной системы, чтобы напиться воды. Истребление дикобразов как вредителей — одна из причин преследования его человеком в прошлом. В наши дни, когда дикобразов стало много меньше, вред от них едва ли можно считать значительным.
Мясо дикобраза превосходно, оно белое, нежное и сочное — похоже на крольчатину, но превосходит её по вкусу[3]. Охота ради мяса — вторая причина, по которой дикобраза преследовали (хотя далеко не все народы, знакомые с дикобразом, употребляют его в пищу). Сейчас охота на дикобраза носит в основном чисто спортивный характер. Специальная охота на него проводится редко — обычно дикобразов добывают попутно, охотясь на другую дичь. Наиболее эффективна охота с ружьём. Дикобраз может представлять большую опасность для охотничьих собак, особенно впервые сталкивающихся с ним.
Дикобразы хорошо живут в неволе. Они быстро осваиваются, хорошо размножаются и доживают до 20 лет.
Есть мнение[4], что дикобразы, живущие в Италии и представляющие одну морфологическую форму с североафриканскими дикобразами, не всегда жили на Апеннинах, а были специально завезены туда римлянами, чрезвычайно любившими мясо дикобраза.
Детёныши рождаются зрячими и с развитыми зубами. Их иглы вначале совсем мягкие, но очень быстро твердеют и уже через неделю способны сильно уколоть. Молочное кормление продолжается весьма недолго — возможно, не больше двух недель.
Что касается естественных врагов дикобраза, то их немного — иглы дают дикобразу прекрасную защиту даже от тигра и леопарда. При нападении врага дикобраз сначала предупреждает — быстро топая задними ногами, встряхивает иглами, издавая характерный громкий треск. Если враг не отступает, дикобраз быстрым коротким броском задом вперёд колет преследователя.
Множественные раны от игл дикобраза — одна из основных причин появления в Африке и Индии людоедов среди тигров и леопардов. Зверь, напоровшийся на дикобраза и получивший в морду и лапы несколько десятков игл, не может их вытащить и становится инвалидом, неспособным охотиться на свою обычную добычу — копытных. Чтобы не погибнуть от голода, хищникам остаётся нападать на людей, которые не могут, подобно копытным, быстро убежать от потерявшего былую подвижность зверя.
Из-за такой защиты дикобраз не проявляет страха перед крупными животными. Он не уступает дорогу даже автомобилю, пытаясь также угрожать ему иглами — много дикобразов гибнет таким образом под колёсами.
非洲冕豪豬（Hystrix cristata）是一種豪豬。[2] 牠們主要分佈在義大利、西西里島、北非及撒哈拉以南非洲。
非洲冕豪豬約長60-90厘米。差不多整個身體都由鬃毛所覆蓋，顏色呈深褐色或黑色。牠們頭部、頸部及背部的翎毛可以豎起像冠冕一樣。兩側及身體的後背有一些約長35厘米堅硬的翎毛，呈深淺色間，是用來保護自己的。牠們的尾巴較短，末端的毛可以發聲。這些毛的末端較闊，且是空心的，震動時可以發出嘶嘶聲。
非洲冕豪豬的前腳有四趾，趾上有爪，拇趾退化，後腳則有五趾。腳掌沒有毛及有墊，呈蹲行的姿勢。牠們的耳朵及眼睛都很細小，頭上有長的感覺毛。其頭顱骨的眶下孔很大，可以讓咀嚼肌伸延至吻的正面。另外，下顎的角突是折曲的，鼻腔很大，有很大地方與咀嚼肌連接。鎖骨很少，只有1隻門齒、1隻前臼齒及3隻臼齒。
非洲冕豪豬主要是草食性的，吃樹根、芽、農作物等。牠們有時也會吃昆蟲、細小的脊椎動物及腐屍。為了吸收鈣及磨利牙齒，牠們經常會咬骨頭。牠們為了覓食會行走一段很長的距離。牠們的齒冠很高，可以磨爛植物，並由胃部消化，纖維則在較大的闌尾及大腸被分解。
有關非洲冕豪豬繁殖的資料都是從圈養的得來。雌豬每年會產一胎，每胎約有1或2隻幼豬。妊娠期為66日。幼豬出生時重約1公斤，約母豬的3%。出生後一星期幼豬就可以離開巢穴，其刺於此時開始變硬。大約1-2年的時間，幼豬就達至性成熟。
非洲冕豪豬是有領域的。牠們很少攀樹，但能夠游泳。牠們是夜間活動的，且是一夫一妻制的。牠們會長時間照顧幼豬，一群通常只有一對父母及幼豬。若受到騷擾，牠們會豎起刺來，讓敵人覺得牠們很大。若繼續受到騷擾，牠們踩到對方的腳上，用刺刺牠。這種攻擊曾殺死獅子、豹、鬣狗及人類。
非洲冕豪豬分佈在義大利、北非及撒哈拉以南非洲。在地中海，牠們主要分佈在義大利大陸、西西里島、摩洛哥、阿爾及利亞、突尼西亞、利比里亞及沿埃及海岸。牠們曾在海拔2550米的安蒂阿特拉斯山出沒。一直以來就相信牠們是由羅馬帝國引入義大利的，但根據化石及亞化石紀錄，牠們可能於更新世末就已經存在於歐洲。
호저(豪猪)는 호저과에 속하며 학명은 Hystrix cristata이다. 산미치광이 또는 아프리카포큐파인(Africa Porcupine)이라고 표현한다. 몸과 꼬리의 윗면은 가시처럼 변화된 가시털로 덮여 있으며 야행성이다. 주로 열대 지방에 분포하고 크기가 최대인 것은 몸길이 70-90cm, 꼬리길이 7.5-10cm이고, 가장 작은 것은 몸길이 38-46cm이다. 몸빛깔은 흑갈색으로 목둘레에 흰 띠가 있다. 길고 부드러운 털이 있으며, 등·옆구리·꼬리에 강하고 뻣뻣한 가시가 있는데 이 가시는 길고 날카로운 강모가 합쳐진 것이다. 가시가 있는 꼬리로 공격자를 쳐서 자신을 방어한다. 가시는 쉽게 뽑혀 공격자의 살에 박힌다. 빠지고 나면 다시 새 가시가 난다. 호저 중에는 가시 끝에 갈고리처럼 생긴 작은 돌기가 있는 종류도 있다. 이 돌기가 근육에 박힌 가시를 뽑아내기 어렵게 한다. 가시가 박힌 동물은 가시에 있는 균에 감염되거나 중요한 기관이 손상되어 죽을 수도 있다. 가시가 공격자의 턱에 박히면 입을 열 수가 없어서 굶주리게 된다. 호저의 대부분은 꼬리가 짧고 나무에 오르지 않으며 땅에서 생활한다. 그러나 어떤 종은 꼬리가 길고 꼬리의 중앙부가 드러나 있으며 끝에만 털가시가 술모양으로 있어 나무에 오르기도 한다. 발바닥은 드러나 있고 꼬리로 물건을 감아 잡지 못한다. 관목림이나 숲에 살며, 야행성이어서 낮에는 구멍 속에 숨는다. 먹이는 나무열매·나무껍질·풀뿌리 등이다. 임신기간은 약 112일이고, 연 2회 한배에 1-4마리의 새끼를 낳는다. 한방에서는 호저의 살코기를 호저육(豪猪肉), 위(胃)를 호저두라 하며, 호저육은 대장병(大腸病)의 치료약으로, 호저두는 황달·수종 및 하복부의 심한 통증 등에 대하여 치료 약으로 사용한다.
호저(豪猪)는 호저과에 속하며 학명은 Hystrix cristata이다. 산미치광이 또는 아프리카포큐파인(Africa Porcupine)이라고 표현한다. 몸과 꼬리의 윗면은 가시처럼 변화된 가시털로 덮여 있으며 야행성이다. 주로 열대 지방에 분포하고 크기가 최대인 것은 몸길이 70-90cm, 꼬리길이 7.5-10cm이고, 가장 작은 것은 몸길이 38-46cm이다. 몸빛깔은 흑갈색으로 목둘레에 흰 띠가 있다. 길고 부드러운 털이 있으며, 등·옆구리·꼬리에 강하고 뻣뻣한 가시가 있는데 이 가시는 길고 날카로운 강모가 합쳐진 것이다. 가시가 있는 꼬리로 공격자를 쳐서 자신을 방어한다. 가시는 쉽게 뽑혀 공격자의 살에 박힌다. 빠지고 나면 다시 새 가시가 난다. 호저 중에는 가시 끝에 갈고리처럼 생긴 작은 돌기가 있는 종류도 있다. 이 돌기가 근육에 박힌 가시를 뽑아내기 어렵게 한다. 가시가 박힌 동물은 가시에 있는 균에 감염되거나 중요한 기관이 손상되어 죽을 수도 있다. 가시가 공격자의 턱에 박히면 입을 열 수가 없어서 굶주리게 된다. 호저의 대부분은 꼬리가 짧고 나무에 오르지 않으며 땅에서 생활한다. 그러나 어떤 종은 꼬리가 길고 꼬리의 중앙부가 드러나 있으며 끝에만 털가시가 술모양으로 있어 나무에 오르기도 한다. 발바닥은 드러나 있고 꼬리로 물건을 감아 잡지 못한다. 관목림이나 숲에 살며, 야행성이어서 낮에는 구멍 속에 숨는다. 먹이는 나무열매·나무껍질·풀뿌리 등이다. 임신기간은 약 112일이고, 연 2회 한배에 1-4마리의 새끼를 낳는다. 한방에서는 호저의 살코기를 호저육(豪猪肉), 위(胃)를 호저두라 하며, 호저육은 대장병(大腸病)의 치료약으로, 호저두는 황달·수종 및 하복부의 심한 통증 등에 대하여 치료 약으로 사용한다.
.PNG)
_Hystrix_cristata.jpg)
.jpg)
