In Michigan, there are three distinct subspecies of deer mice. Peromyscus maniculatus maniculatus is found only on Isle Royale. Peromyscus maniculatus gracilis is found in forests of the northern Lower Peninsula and the Upper Peninsula, and Peromyscus maniculatus bairdii is found in open areas (preferably plowed or cultivated fields, early stages of grasslands, or along lake shores) of the Lower Peninsula and the southwestern Upper Peninsula. Peromyscus maniculatus gracilis and P. m. bairdii differ quite noticeably. Peromyscus maniculatus gracilis has a longer tail, ears, skull, and hind foot than P. m. bairdii. It is interesting that despite having sympatric ranges these subspecies do not interbreed. One possible explanation for this is the difference in habitat preference of the two species, limiting their contact (Baker 1983).
Deer mice perceive their environment through keen senses of hearing, touch, smell, and vision. They communicate using tactile, visual, chemical, and auditory signals. They groom one another, posture, emit pheromones, mark their territories with scent, and make a variety of squeaky vocalizations. Sometimes when disturbed they drum their front paws rapidly up and down against a hard surface; this may serve as a warning signal to other deer mice.
Communication Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Other Communication Modes: pheromones ; scent marks
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Peromyscus maniculatus is an abundant species, often among the most abundant mouse species of certain areas (LTER 1998). Densities can reach 11 mice per acre (Baker 1983). Quantity and quality of foods, availability of water, number and distribution of nest sites, architecture of living and dead vegetation, and depth and density of litter are some ecological factors proposed to affect the density of P. maniculatus. However, only the availability of food has been studied in enough detail to show it has an effect on population density (Kirkland and Layne 1989).
US Federal List: no special status
CITES: no special status
State of Michigan List: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Deer mice consume seeds of valued forest trees, sometimes preventing regrowth. In addition, P. maniculatus can be destructive by raiding stored grains and other food supplies, gathering litter, and gnawing (Baker 1983). Finally, P. maniculatus is a host for strain of hantavirus called Sin Nombre virus (also called Four Corners or Muerto Canyon virus). This virus, which can be contracted by humans from deer mice, causes an often fatal disease termed hantavirus pulmonary syndrome (Rowe et al. 1995).
Negative Impacts: injures humans (carries human disease); crop pest; household pest
Peromyscus maniculatus provides food for a number of carnivores, some of which are economically valuable fur-bearing mammals. Also, deer mice consume some insects that are considered pests (Baker 1983).
Positive Impacts: controls pest population
Peromyscus maniculatus helps disperse the seeds of a number of species of plants, and also the spores of mycorrhizal fungi. In addition, deer mice are a food source for a wide variety of animals at higher trophic levels.
Ecosystem Impact: disperses seeds
Peromyscus maniculatus is omnivorous. It eats a wide variety of plant and animal matter depending on what is available, including insects and other invertebrates, seeds, fruits, flowers, nuts, and other plant products. Deer mice sometimes eat their own feces (coprophagy). In cooler climates, deer mice cache food in secret granaries during the autumn months (Baker 1983).
Animal Foods: insects; terrestrial non-insect arthropods
Plant Foods: seeds, grains, and nuts; fruit; flowers
Foraging Behavior: stores or caches food
Primary Diet: omnivore
Peromyscus maniculatus is a North American species. It is distributed from the northern tree line in Alaska and Canada southward to central Mexico. It is absent from the southeastern United States and some coastal areas of Mexico within this range (Baker 1983).
Biogeographic Regions: nearctic (Native ); neotropical (Native )
Peromyscus maniculatus occupies many different ecological zones throughout its range. Deer mice can be found in alpine habitats, northern boreal forest, desert, grassland, brushland, agricultural fields, southern montane woodland, and arid upper tropical habitats. Also, P. maniculatus is found on boreal, temperate, and tropical islands. However, its most common habitats are prairies, bushy areas, and woodlands (King 1968).
Habitat Regions: temperate ; tropical ; terrestrial
Terrestrial Biomes: desert or dune ; savanna or grassland ; forest ; scrub forest ; mountains
Other Habitat Features: suburban ; agricultural
In captivity, P. maniculatus can live as long as eight years. However, in the wild, life expectancy is much shorter, usually less than a year (Baker 1983).
Range lifespan
Status: captivity: 8 (high) years.
Typical lifespan
Status: wild: 1 (high) years.
Average lifespan
Status: wild: <1 years.
Average lifespan
Status: captivity: 8.3 years.
Peromyscus maniculatus has a small body size, no longer than that of a house mouse. It is typically 119 to 222 mm long and weighs between 10 and 24 grams. Tail length is variable in different populations and ranges from 45 mm to 105 mm (Baker 1983). Woodland forms are typically larger and have larger tails and feet than prairie forms (LTER 1995). Peromyscus maniculatus has a round and slender body. The head has a pointed nose with large, black, beady eyes. The ears are large and have little fur covering them. The vibrissae are long and prominent. Peromyscus maniculatus has shorter forelimbs than hind limbs (Baker 1983).
Peromyscus maniculatus is grayish to reddish brown with white underparts. The fur is short, soft, and dense. The finely-haired tail is bicolored, the darker top half and the lighter bottom sharply differentiated. This differs from the other species of Peromyscus (Peromyscus leucopus), in which the separation of the two colors is less distinct. There are other characteristics that help distinguish P. maniculatus from the similar P. leucopus. Peromyscus maniculatus generally has hind feet that are 22 mm or less, while P. leucopus usually has hind feet 22 mm or more. Also, Peromyscus maniculatus is more richly colored with a brownish or tawny pelage, whereas P. leucopus tends to be more pinkish-buff or grayish, with scattered dark hairs (LTER 1995). These characteristics vary geographically, however, and in some areas the two species are extremely difficult to distinguish based on external morphology.
Like most murids, Peromyscus maniculatus has a dental formula of 1/1 0/0 0/0 3/3. Its molars are low-crowned and cuspidate. The third upper molar is less wide than the first two, while that of Peromyscus leucopus is approximately as wide as the first two (Baker 1983).
Range mass: 10 to 24 g.
Range length: 119 to 222 mm.
Other Physical Features: endothermic ; heterothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: sexes alike
Average basal metabolic rate: 0.219 W.
Deer mice are a staple in the diet of a wide variety of animals. Night-hunting predators, including snakes, owls, and various carnivorous mammals, are their biggest threat.
Known Predators:
Anti-predator Adaptations: cryptic
Peromyscus maniculatus is polygynous (Kirkland and Layne 1989).
Mating System: polygynous ; polygynandrous (promiscuous)
Female Peromyscus maniculatus are seasonally polyestrous with an estrous cycle of about five days. In the wild, reproduction may not occur during winter or other unfavorable seasons (LTER 1998). Females exhibit post-partum estrus and are able to become pregnant shortly after giving birth (Baker 1983). The gestation period of a nonlactating female deer mouse lasts from 22.4 to 25.5 days and 24.1 to 30.6 days in a lactating female (Kirkland and Layne 1989). Litter size is highly variable between populations. Peromyscus maniculatus may have litters containing from one to eleven young with typical litters containing four, five, or six individuals (Baker 1983). Litter size increases with each birth until the fifth or sixth litter and decreases thereafter (LTER 1998).
Peromyscus maniculatus is very altricial at birth but develops quickly. At birth, the deer mouse has a mass of about 1.5 g. The young are born hairless with wrinkled, pink skin, closed eyes, and folded over ear pinnae. Juvenile hair begins to develop on the second day after birth. On the third day, the pinnae unfold with the ear canal opening on the tenth day. Eyes open on the fifteenth day, and the young are weaned between day 25 and 35.
Conception can occur as early as 35 days, but the first estrus typically occurs around 49 days (King 1968).
Breeding interval: Deer mice breed every three to four weeks during the warmer months and less frequently during the winter.
Breeding season: Deer mice breed year round, but most breeding occurs during the warmer months.
Range number of offspring: 1 to 11.
Average number of offspring: 4 to 6.
Range gestation period: 22.4 to 30.6 days.
Range weaning age: 25 to 35 days.
Average time to independence: 35 days.
Range age at sexual or reproductive maturity (female): 35 (low) days.
Average age at sexual or reproductive maturity (female): 49 days.
Key Reproductive Features: iteroparous ; year-round breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; fertilization ; viviparous ; post-partum estrous
Average birth mass: 2 g.
Average number of offspring: 5.
While nursing, the mother carries her young clinging to her nipples or one at a time in her mouth (Baker 1983). Once weaned, the young usually leave the nest and become independent of their mother, although sometimes the mother will tolerate their presence for longer periods. Often when the mother has a second litter, she forces the first litter out of the nest (King 1968).
Parental Investment: altricial ; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-independence (Provisioning: Female, Protecting: Female)
El mure venáu (Peromyscus maniculatus) ye una especie de rucador de la familia Cricetidae orixinariu de Norteamérica.[2] Estendese por toa Norteamérica a esceición del sudeste d'Estaos Xuníos y l'estremu norte del continente. Ye un conocíu portador de hantavirus, que pueden ser tresmitíu a los seres humanos. Ta estrechamente emparentáu col Peromyscus leucopus, el mure de pates blanques.
.El mure venáu (Peromyscus maniculatus) ye una especie de rucador de la familia Cricetidae orixinariu de Norteamérica. Estendese por toa Norteamérica a esceición del sudeste d'Estaos Xuníos y l'estremu norte del continente. Ye un conocíu portador de hantavirus, que pueden ser tresmitíu a los seres humanos. Ta estrechamente emparentáu col Peromyscus leucopus, el mure de pates blanques.
Peromyscus maniculatus és una espècie de rosegador de la família dels cricètids originari de Nord-amèrica. S'estén per tot Nord-amèrica a excepció del sud-est dels Estats Units i l'extrem nord del continent. És un conegut portador de l'hantavirus, que pot ser transmès als éssers humans.
Křeček dlouhoocasý, též myš bělonohá nebo křečík dlouhoocasý (Peromyscus maniculatus), je malý hlodavec, obývající severní a střední Ameriku. Tělo dosahuje délky 7–10 cm (bez ocasu). Oblastí nejhojnějšího výskytu je jihovýchod USA, ale lze jej najít od severu Jižní Ameriky až po Aljašku.
Populace vytváří řadu poddruhů, některé geograficky vzdálenější z nich už nejsou schopny plodného křížení.[2]
Obrázky, zvuky či videa k tématu křeček dlouhoocasý ve Wikimedia Commons
Křeček dlouhoocasý, též myš bělonohá nebo křečík dlouhoocasý (Peromyscus maniculatus), je malý hlodavec, obývající severní a střední Ameriku. Tělo dosahuje délky 7–10 cm (bez ocasu). Oblastí nejhojnějšího výskytu je jihovýchod USA, ale lze jej najít od severu Jižní Ameriky až po Aljašku.
Populace vytváří řadu poddruhů, některé geograficky vzdálenější z nich už nejsou schopny plodného křížení.
Die (Eigentliche) Hirschmaus (Peromyscus maniculatus) ist eine in Nord- und Mittelamerika lebende Art der Neuweltmäuse. Die Bezeichnung Hirschmäuse wird auch auf andere Arten der Gattung der Weißfußmäuse (Peromyscus) angewandt.
Hirschmäuse sind eher kleine Neuweltmäuse, sie erreichen eine Kopfrumpflänge von 7 bis 11 Zentimeter, die Schwanzlänge ist nach Population und Lebensraum variabel und kann 5 bis 11 Zentimeter betragen. Das Gewicht der Tiere beträgt 10 bis 25 Gramm. Tiere, die im Waldland leben, sind etwas größer und haben längere Füße und Schwänze als Tiere, die im Grasland leben. Die Schnauze ist zugespitzt, die Augen sind groß und dunkel, die Ohren ebenfalls groß und nur spärlich behaart. Ihr Fell ist an der Oberseite grau bis rotbraun gefärbt, der Bauch und die Füße sind weiß. Auch der Schwanz ist zweifarbig – an der Oberseite dunkler als an der Unterseite – und die Farben sind scharf getrennt.
Hirschmäuse sind von Alaska und dem nördlichen Kanada über weite Teile der USA bis in das südliche Mexiko (Oaxaca) verbreitet. Sie sind äußerst variabel in Bezug auf ihren Lebensraum und bewohnen sowohl verschiedene Wälder als auch buschbestandene Gebiete, Grasländer, Gebirgsregionen und Wüsten. Am häufigsten sind sie in Prärien, Buschländern und lichten Wäldern.
Hirschmäuse halten sich vorwiegend am Boden auf, können aber auch gut klettern. Sie sind nachtaktiv und verbringen den Tag in selbst errichteten Nestern. Diese Nester sind in Grasländern oft in Bauen unter der Erde, in Wäldern in Baumhöhlen, verlassenen Vogelnestern oder im Geäst. Sie leben in Gruppen zusammen, die in der Regel aus einem Männchen, einigen Weibchen und den dazugehörigen Jungtieren bestehen. Im Winter bilden sie Gruppen von zehn oder mehr Tieren, sie drängen sich in den Nestern zusammen, um sich gegenseitig zu wärmen.
Sie sind opportunistische Allesfresser, die verschiedene Pflanzen und Tiere verzehren. Auf ihrem Speiseplan stehen Samen, Früchte, Blüten, Nüsse, Insekten und andere wirbellose Tiere. In den kühleren Monaten sammeln sie Nahrung in Vorratslagern, sie halten keinen Winterschlaf.
Hirschmäuse sind sehr fruchtbar, im Labor kann ein Weibchen 14 Würfe jährlich austragen. Bei wärmeren Wetter pflanzen sie sich etwa alle drei bis vier Wochen fort, die Tragzeit beträgt 22 bis 30 Tage. Die Wurfgröße hängt unter anderem vom Lebensraum ab und kann eins bis elf betragen, meist sind es vier bis sechs Jungtiere. Diese öffnen die Augen mit 2 Wochen und werden mit 25 bis 35 Tagen entwöhnt. Die Geschlechtsreife tritt mit 35 bis 49 Tagen ein.
Hirschmäuse sind weit verbreitet und zählen in manchen Regionen zu den häufigsten Säugetieren. Mancherorts sind sie als Träger von Hantaviren, insbesondere des Sin-Nombre-Virus, gefürchtet.
Die (Eigentliche) Hirschmaus (Peromyscus maniculatus) ist eine in Nord- und Mittelamerika lebende Art der Neuweltmäuse. Die Bezeichnung Hirschmäuse wird auch auf andere Arten der Gattung der Weißfußmäuse (Peromyscus) angewandt.
De hartmûs (Latynske namme: Peromyscus maniculatus) is in sûchdier út it skift fan 'e kjifdieren (Rodentia), de famylje fan 'e wrotmûseftigen (Cricetidae), de ûnderfamylje fan 'e Noardamerikaanske mûzen en rotten (Neotominae), de tûke fan 'e hartmûzen (Reithrodontomyini) en it skaai fan 'e wytpoatmûzen (Peromyscus). Dizze soarte komt yn Noard-Amearika rûnom foar en hat feitlik de meast algemiene fersprieding fan alle Neotominae. Fan 'e hartmûs binne 66 ûndersoarten bekend. Dit bist wurdt ek faak brûkt as proefdier yn laboratoaria, mei't er tige skjin op himsels is en maklik te fersoargjen is.
De hartmûs komt foar yn it grutste part fan 'e kontinintale Feriene Steaten, útsein oan 'e eastkust, yn Floarida en it Djippe Suden, en yn sintraal en súdlik Teksas. Yn Alaska libbet er inkeld yn it uterste súdeasten. Dêrnjonken komt er foar yn hiel súdlik en sintraal Kanada (ynkl. Vancouvereilân), mar net yn it Arktyske noarden of op Prins Edwardeilân, Kaap Bretoneilân of Nijfûnlân. Yn Meksiko libbet er yn 'e midden fan it lân, yn dielen fan it suden en op it Kalifornysk Skiereilân.
De hartmûs hat trochinoar in kop-romplingte fan 8-10 sm, mei in sturtlingte fan sa'n 11½ sm en in gewicht fan 10-30 g. Hy hat kraaleftige eachjes dy't yn ferhâlding ta syn postuer frij grut binne, en grutte earen. De pels is sêft en fariëarret op 'e rêch frijwat yn kleur, fan krêmkleurich oant swart, al is er oer it algemien brunich of readbrunich. De bealch en de poatsjes binne altyd wyt en dy kleur is fan 'e dûnkerder rêchkleur skaat troch in skerpe demarkaasjeline oer de fangen, de wangen en de snút. De hartmûs liket sterk op in oare rûnom yn Noard-Amearika foarkommende soarte, de wytpoatmûs (Peromyscus leucomus), mar hat in langere sturt, dêr't it twakleurige patroan fan it lichem him op fuortset. De beide soarten binne fierders lykwols sa gelikens, dat der faak in bloedûndersyk oan te pas komt om se te skiftsjen.
Hartmûzen jouwe oer it algemien de foarkar oan beboske gebieten, mar litte har troch it kapjen fan 'e beammen net út in krite ferdriuwe. Se meitsje gjin ûnderskie tusken leaf- en nullewâld. Yn 'e noardlike nullewâlden fan Kanada binne se de iennichste wytpoatmûzesoarte. Dêrnjonken libje se ek yn berchtmen, greidlân en gebieten dy't begroeid binne mei strewelleguod.
Hartmûzen binne nachtdieren, dy't de dei trochbringen yn har nêst. Sokke nêsten lizze almeast heech yn holle beammen en binne makke fan alderhanne plantaardich materiaal. Oer it algemien binne it solitêre bisten, mar soms diele se har nêst mei in soartgenoat fan it oare geslacht. De territoaria fan hartmûzen oerlaapje inoar gauris, al giet it dêrby yn 'e regel ek wer om eksimplaren fan it tsjinstelde geslacht. De bisten lykje inoar werom te kennen en geane in protte mei-inoar om.
Hartmûzen kinne har yn prinsipe it hiele jier troch fuortplantsje, mar yn it grutste part fan har areaal wurdt de peartiid troch itenskrapte yn it winterseizoen beheind ta de perioade fan maart oant oktober. Nei in draachtiid fan 22-26 dagen bringt it wyfke in nêst fan 1-9 (mar ornaris 3-5) jongen te wrâld. Hartmûzen plantsje har fluch fuort en sille yn trochsneed 3-4 nêsten jongen jiers produsearje. Yn finzenskip hat ien wyfke ris yn ien jier 14 nêsten jongen smiten. De wyfkes steane de mantsjes ta om te helpen by it fersoargjen fan 'e jongen. Dy wurde blyn en keal berne, mar ûntwikkelje har fluch. Mei 14 dagen hawwe se in folsleine pels; mei 13-19 dagen binne de eagen iepen en mei 18-24 dagen wurde se ôfwûn. Nei 6 wiken binne de jongen folwoeksen, al komme se dêrnei noch wat oan. Wyfkes binne trochinoar mei 48 dagen geslachtsryp.
Mei't se har oer it algemien net fier fan it âlderlik nêst bejouwe, bestiet der frijwat yntylt ûnder hartmûzen, en is de genetyske útwikseling binnen de soarte beheind. De trochsneed libbensferwachting is foar hartmûzen krapoan 4 jier, al sil in grutte groep net iens 1 jier helje. Yn finzenskip kinne se 8 jier wurde. De wichtichste natuerlike fijannen fan 'e hartmûs binne ferskate soarten slangen, ûlen en foksen, de Amerikaanske nerts, de Amerikaanske marter, de harmeling, de wezeling en oare martereftigen, it streekte stjonkdier, de reade lynks, de hûskat en de prêrjewolf.
Hartmûzen binne omnivoaren en ite sawol plantaardich guod, lykas sieden, fruchten en blêden, as dierlik wrimelt, lykas ynsekten, rûpen, spinnen en oare lidpoatigen. Dêrnjonken frette se ek beskate skimmels. Winterdeis, as plantaardich foer krap is, meitsje krûpende dieren wol in fyfde fan it dieet fan hartmûzen út.
De hartmûs hat de IUCN-status fan "net bedrige", om't er yn syn natuerlike ferspriedingsgebiet noch rûnom foarkomt. Hy wurdt soms sels as skealik ûngedierte beskôge, mei't er in drager wêze kin fan foar de minske gefaarlike sykten as it hantafirus en de sykte fan Lyme.
De hartmûs (Latynske namme: Peromyscus maniculatus) is in sûchdier út it skift fan 'e kjifdieren (Rodentia), de famylje fan 'e wrotmûseftigen (Cricetidae), de ûnderfamylje fan 'e Noardamerikaanske mûzen en rotten (Neotominae), de tûke fan 'e hartmûzen (Reithrodontomyini) en it skaai fan 'e wytpoatmûzen (Peromyscus). Dizze soarte komt yn Noard-Amearika rûnom foar en hat feitlik de meast algemiene fersprieding fan alle Neotominae. Fan 'e hartmûs binne 66 ûndersoarten bekend. Dit bist wurdt ek faak brûkt as proefdier yn laboratoaria, mei't er tige skjin op himsels is en maklik te fersoargjen is.
The southern deermouse or southern deer mouse (Peromyscus labecula) is a species of rodent in the family Cricetidae. It is found in the United States and Mexico.
The species was originally thought to be conspecific with the North American deermouse (now eastern deermouse), P. maniculatus, as P. m. labecula, P. m. blandus, and P. m. fulvus. However, later studies found these subspecies to together comprise a distinct species from P. maniculatus, and they were split from maniculatus in a study published in 2019 as P. labecula, which was followed by the American Society of Mammalogists.[1][2]
This species is distributed from the Southwestern United States (southern New Mexico and western Texas) south to southern Mexico, in the state of Oaxaca. In the southern portion of its range, it is sympatric with the similar black-eared mouse (P. melanotis).[1][2]
{{cite journal}}: CS1 maint: uses authors parameter (link) The southern deermouse or southern deer mouse (Peromyscus labecula) is a species of rodent in the family Cricetidae. It is found in the United States and Mexico.
El ratón ciervo (Peromyscus maniculatus) es una especie de roedor de la familia Cricetidae originario de Norteamérica.[2] Se extiende por toda Norteamérica a excepción del sudeste de Estados Unidos y el extremo norte del continente. Es un conocido portador de hantavirus, que pueden ser trasmitido a los seres humanos. Está estrechamente emparentado con el Peromyscus leucopus, el ratón de patas blancas.
El ratón ciervo (Peromyscus maniculatus) es una especie de roedor de la familia Cricetidae originario de Norteamérica. Se extiende por toda Norteamérica a excepción del sudeste de Estados Unidos y el extremo norte del continente. Es un conocido portador de hantavirus, que pueden ser trasmitido a los seres humanos. Está estrechamente emparentado con el Peromyscus leucopus, el ratón de patas blancas.
Peromyscus maniculatus Peromyscus generoko animalia da. Karraskarien barruko Neotominae azpifamilia eta Cricetidae familian sailkatuta dago.
Peromyscus maniculatus Peromyscus generoko animalia da. Karraskarien barruko Neotominae azpifamilia eta Cricetidae familian sailkatuta dago.
Peurahiiri (Peromyscus maniculatus) on Pohjois-Amerikassa elävä jyrsijä ja yksi heimonsa pienimmistä lajeista.[1][4] Lajille on ehdotettu myös uutta suomenkielistä nimeä peurahiiru.[5]
Peurahiiri elää Pohjois-Amerikassa, jossa sen levinneisyysalue ulottuu Tyyneltä valtamereltä Atlantille ja Kanadasta eteläiseen Meksikoon.[3] Se on Pohjois-Amerikan laajimmalle levinnyt jyrsijälaji.[1] Lajista tunnetaan kymmeniä maantieteellisiä populaatioita, jotka joskus luokitellaan alalajeiksi.[1][2] San Roquen saarella elänyt populaatio (P. m. cineritius) on todennäköisesti kuollut sukupuuttoon.[2]
Peurahiiren ruumiin pituus on 7-10 cm ja paino 10-35 g.[4] Sen turkki on pitkähkö ja pehmeä, väritys vaihtelee yksilöittäin. Ruumiin takaosan ja kylkien väritys voi olla harmahtavasta punertavan ruskeaan, mutta keskiselkä saattaa olla tummempi. Pään ja ruumiin alaosa on valkoinen tai harmahtava. [6]
Lajille on tyypillistä suuret mustat silmät, isot korvat ja pitkät tuntokarvat.[6]
Lisääntymisaika peurahiirillä riippuu alueesta, se kuitenkin tapahtuu helmi- ja marraskuussa. Naaraan raskaus kestää 23-27 päivää ja poikaset aikuistuvat 2-6 kuukauden iässä riippuen vuodenajasta ja elinalueesta.[4]
Peurahiiret eivät nuku talviunta, mutta saattavat talven tullessa muuttaa ihmisten rakennuksiin.[4]
Peurahiiri käyttää ravinnokseen kasveja, hedelmiä ja siemeniä. Peltojen lähistöllä elävät yksilöt syövät myös viljaa ja maissia. Laji syö hiukan myös eläinperäistä ravintoa, kuten hyönteisiä ja muita selkärangattomia eliöitä. Lajilla on tapana kerätä ravintoa talvivarastoon pesäänsä kuljettaen sen poskipusseissaan.[4]
Peurahiiri (Peromyscus maniculatus) on Pohjois-Amerikassa elävä jyrsijä ja yksi heimonsa pienimmistä lajeista. Lajille on ehdotettu myös uutta suomenkielistä nimeä peurahiiru.
Souris sylvestre, Souris du soir
La Souris sylvestre[1],[2],[3],[4] (Peromyscus maniculatus), aussi appelée la Souris du soir[1],[5], est une espèce de rongeurs de la famille des Cricetidae. Cette souris nocturne est commune en Amérique du Nord.
Elle est appelée deer mouse (souris cerf) par les anglophones.
La souris sylvestre a la taille d'une souris commune : en moyenne 11,9 à 22,2 cm de long pour 10 à 24 g. Les souris des bois sont plus grosses que celles des prairies et la longueur de la queue varie selon les populations de 45 à 105 mm de longueur. Elles pèsent de 13 à 23 g[6]. Leur fourrure est bicolore, de gris pâle à brun-rouge sur le dessus, et blanc en dessous, même au niveau de la queue qui présente des poils très courts. On la différencie des Peromyscus leucopus par la couleur bicolore bien délimitée sur la queue, le dessus plus foncé et le dessous plus clair, les pattes arrière un peu plus courtes (moins de 22 mm) et un pelage plus coloré tirant sur le fauve. Mais ces caractéristiques varient d'une région à l'autre et il est parfois très difficile de distinguer ces deux espèces l'une de l'autre[7].
Peromyscus maniculatus est divisé en deux écotypes : l'un possède une longue queue, de larges oreilles et vit dans la forêt; le second possède une queue courte, des petites oreilles et vit dans des habitats ouverts[8].
Cette espèce est principalement nocturne. Elle passe la plupart de son temps sur le sol et grimpe parfois aux arbres. L'écotype des régions ouvertes fait son nid dans un terrier qu'il a construit lui-même ou abandonné par un autre animal. L'écotype des forêts installe son nid près du sol, dans les broussailles, un arbre creux ou un nid d'oiseaux[7].
Le groupe est constitué d'un mâle, de quelques femelles et de leurs petits. En hiver, les individus du groupe se rassemblent par dizaines pour se tenir chaud dans les nids. Les souris sylvestres peuvent parfois entrer en léthargie s'il fait très froid pour économiser leurs réserves d'énergie[7].
Les individus communiquent entre eux par tous leurs sens très développés. Ils émettent en plus des phéromones et tapent de la patte arrière comme les lapins pour se prévenir d'un danger en faisant vibrer le sol[7].
La reproduction a lieu à n'importe quelle période de l'année, sauf en hiver ou dans les périodes défavorables. Les femelles sont à nouveau fécondables peu après la mise bas. La gestation dure de 22,4 à 25,5 jours si la femelle n'allaite pas la portée précédente et 24,1 à 30,6 jours si elle l'allaite. Les portées sont très variables, de un à 11 petits, avec une moyenne de 4 à 6 petits. Le nombre de petits augmente jusqu'à la sixième portée puis diminue. Les petits naissent dans un nid fait de débris végétaux, nus et aveugles. Ils ne pèsent que 1,5 g à la naissance mais se développent très vite. Les poils poussent à partir du second jour, les yeux s'ouvrent au bout de 15 jours. La femelle transporte ses rejetons accrochés à ses mamelles ou bien un par un dans sa bouche et les défend avec agressivité. Les petits quittent le nid lorsqu'ils sont sevrés, vers 25 à 35 jours. S'ils ne partent pas d'eux-mêmes, la mère les chassera quand elle donnera naissance à la portée suivante[7].
La souris sylvestre est omnivore, s'adaptant à ce qu'elle trouve : fruits, graines, bourgeons, fleurs, mais aussi invertébrés et insectes. La souris sylvestre est coprophage, elle remange certaines de ses crottes. À l'automne elle stocke des aliments dans des réserves pour l'hiver et contribue ainsi à répandre les graines des espèces végétales[7].
En captivité la souris sylvestre peut survivre jusqu'à huit ans mais dans la nature, son espérance de vie est beaucoup plus courte, généralement une seule année; en effet elles constituent une proie pour de nombreux prédateurs (serpents, oiseaux de proie, mammifères carnivores) pour lesquels elles constituent un apport de nourriture important[7].
L'aire de répartition de la souris sylvestre comprend presque tout le Canada, les États-Unis et une grande partie du Mexique[9].
Très répandue, on trouve la souris sylvestre dans des habitats très variés et sous tous types de climats en Amérique du Nord. Cependant elle est plus commune dans les prairies ou les zones boisées. C'est une souris plus volontiers terrestre mais qui sait aussi très bien grimper[7].
Si la souris sylvestre contribue à éliminer de nombreux insectes et à nourrir les animaux à fourrure dans la nature, elle cause aussi des dégâts importants en s'attaquant aux greniers et aux réserves ou en rongeant[7].
Elle peut transmettre la fièvre hémorragique à hantavirus, dont l'issue peut être fatale pour l'homme[7].
Souris sylvestre, Souris du soir
La Souris sylvestre,,, (Peromyscus maniculatus), aussi appelée la Souris du soir,, est une espèce de rongeurs de la famille des Cricetidae. Cette souris nocturne est commune en Amérique du Nord.
Elle est appelée deer mouse (souris cerf) par les anglophones.
De hertmuis (Peromyscus maniculatus) is een knaagdier uit de Neotominae dat voorkomt in grote delen van Noord-Amerika.
Ze worden 110 tot 225 mm lang en wegen 10 tot 30 gram.
Hertmuizen zijn 's nachts actief. Ze eten zaden, noten, fruit, insecten, en al het lekkers dat ze in huizen vinden. Ze zijn de meest voorkomende knaagdieren van Noord-Amerika en komen bijna overal voor. Ze klimmen en graven door de sneeuw en slapen waar het maar kan: van matrassen tot holen in de grond. Populatiecycli duren 3 tot 5 jaar.
Hertmuizen zijn belangrijke laboratoriumdieren. Ze kunnen onder andere hantavirussen, de pest en de lymeziekte overbrengen.
Bronnen, noten en/of referentiesDe hertmuis (Peromyscus maniculatus) is een knaagdier uit de Neotominae dat voorkomt in grote delen van Noord-Amerika.
Multimedia w Wikimedia Commons Myszak leśny (Peromyscus maniculatus) – ssak z rodziny chomikowatych występujący w Ameryce Północnej od Alaski po Meksyk.
Występuje w bardzo różnorodnym środowisku – od stoków górskich, przez łąki i pola uprawne, po pustynie. Najliczniej żyje na preriach, w lasach i na terenach porośniętych krzewami.
Długość ciała 12-22 cm, masa 10-24 g. Osobniki żyjące w lasach są większe od występujących na prerii. Miękkie, krótkie futro jest szarobrązowe na grzbiecie i białe na brzuchu. Ciało smukłe, owalne. Duże oczy i uszy. Długie wibrysy. Przednie nogi krótsze od tylnych. Ogon mierzy 4,5-10,5 cm, jest dwukolorowy, ciemniejszy u góry i jasny na dole. Kolory są wyraźnie rozgraniczone, co odróżnia zwierzę od innych przedstawicieli rodzaju Peromyscus (myszak).
Nocny tryb życia. Osobniki żyjące na prerii mieszkają w norach wykopanych przez siebie, lub opuszczonych przez poprzedniego właściciela. Myszaki występujące w lasach budują gniazda w zaroślach, we wnętrzu pni, lub pod korą. Czasami zajmują stare ptasie gniazda, lub zamieszkują ludzkie budynki. Żyją w stadach złożonych z samca, kilku samic i ich młodych. W zimie w jednej norze można znaleźć grupki złożone z 10 osobników, zebranych razem dla ochrony przed chłodem. W mroźne dni zwierzęta zapadają w torpor. Są terytorialne – ich teren mierzy od 242 do 3000 metrów kwadratowych. Terytorium samców jest większe od terenu samic.
Wszystkożercy. Zjadają bezkręgowce, nasiona, owoce, kwiaty, orzechy. Są koprofagami (zjadają własne odchody). W zimniejszym klimacie gromadzą jedzenie na zimę.
Myszak leśny jest poligamiczny. Okres rozrodczy trwa cały rok, choć najczęściej zwierzę rozmnaża się podczas ciepłych miesięcy. Samica po trwającej 22-30 dni ciąży rodzi od 1 do 11 nagich, głuchych i ślepych młodych, które karmi mlekiem przez 25-35 dni. Po 2 dniach życia młode pokrywają się futrem, po 10 ich słuch jest w pełni sprawny, po 15 otwierają oczy, po 35 są już całkowicie samodzielne. Niektóre mogą się rozmnażać natychmiast po opuszczeniu matki, jednak przeciętny wiek osiągnięcia dojrzałości płciowej wynosi 49 dni. Samica tuż po wychowaniu młodych znów jest płodna. Myszaki mogą żyć 8 lat, ale na wolności zwykle nie dożywają roku.
Myszak leśny jest nosicielem wirusa Sin Nombre, bardzo niebezpiecznego dla człowieka.
Myszak leśny (Peromyscus maniculatus) – ssak z rodziny chomikowatych występujący w Ameryce Północnej od Alaski po Meksyk.
O rato-veadeiro (Peromyscus maniculatus) é uma pequena espécie de roedor de pelagem clara que vive em dunas do estado de Nebraska, nos Estados Unidos.[1]
O rato-veadeiro (Peromyscus maniculatus) é uma pequena espécie de roedor de pelagem clara que vive em dunas do estado de Nebraska, nos Estados Unidos.
Vanlig hjortråtta (Peromyscus maniculatus) liknar råttor eller möss men den räknas till familjen hamsterartade gnagare. P. maniculatus och några andra arter i samma släkte är de allra mest förekommande däggdjuren i Nordamerika.
I vissa regioner kan de överföra en sorts hantaanvirus, särskild sorten Sin nombrevirus är fruktade.
Med en kroppslängd mellan 7 och 11 centimeter är djuret jämförelsevis litet. Svanslängden varierar beroende på utbredningsområde mellan 5 och 11 centimeter. Vikten ligger mellan 10 och 25 gram. Individer som lever i skogar är större och har längre extremiteter och svans än individer på gräsmark. Denna hjortråtta har stora mörka ögon och stora öron som är glest täckt med hår. Pälsen är på ovansidan grå- till rödbrun, buken och extremiteter är vita. Även svansen är delad i en mörk ovansida och en vit undersida. Färgarna är tydlig avgränsade från varandra.
Vanlig hjortråtta förekommer från Alaska och norra Kanada över stora delar av USA till södra Mexiko (delstat Oaxaca). Angående habitat är den mycket variabel, den lever i skogar, på gräsmark, i bergstrakter och i öknar. Den största populationen finns i prärien, i buskland och i öppna skogar.
Arten vistas främst på marken men har bra förmåga att klättra. Den är aktiv på natten och vilar på dagen i självbyggda bon. I prärien ligger bon ofta underjordisk, i skogar ofta på träd. Hjortråttan använder även fågelbon som lämnads av fåglarna. Individerna lever i grupper som vanligen består av en hanne, flera honor och deras ungar. Under vintern finns ofta tio eller mer individer i samma bo som värmer sig ömsesidig.
Arten är allätare och livnär sig av olika växter och djur. Födan utgörs till exempel av frön, frukter, blommor och nötter samt av insekter och ryggradslösa djur. Den vanliga hjortråttan samlar föda för den kalla årstiden men håller ingen vinterdvala.
Djuret förökar sig särskilt bra, i laboratorium fick de upp till 14 kullar per år. Vid varmt väder parar sig hjortråttor med tre till fyra veckors mellanrum. Dräktigheten varar i 20 till 30 dagar och sedan föds en till elva (oftast 4 till 6) ungar. Ungarna öppnar ögonen efter 2 veckor och dias 25 till 35 dagar. Efter 35 till 49 dagar är de könsmogna.
Vanlig hjortråtta (Peromyscus maniculatus) liknar råttor eller möss men den räknas till familjen hamsterartade gnagare. P. maniculatus och några andra arter i samma släkte är de allra mest förekommande däggdjuren i Nordamerika.
I vissa regioner kan de överföra en sorts hantaanvirus, särskild sorten Sin nombrevirus är fruktade.
Це один з найпоширеніших в Північній Америці гризунів. Вид зустрічається по всій Канаді (крім арктичних регіонів), США, у північній і центральній частині Мексики.
Довжина тіла становить 10-30 см, хвоста — 5-15 см. Забарвлення спини варіює від темно-коричневого до жовтуватого, черевце — біле. У нього довгий хвіст, великі очі і вуха. Сліди мають вигляд 4 пальців на передній лапі, 5-ти на задній.
Харчується горіхами, ягодами, насінням, комахами. Ночами, коли цей гризун активний, він робить запаси, приділяючи головну увагу заготівлі корму на зиму. Гнізда влаштовує в норах, дуплах або старих пташиних гніздах.
Період розмноження у цього виду дуже розтягнутий — з березня по грудень. Вагітність триває 23-25 днів, середня кількість ембріонів становить 5,9, а середнє число дитинчат у виводку — 4,7. У молодих самиць перший еструс відзначається у віці 18 днів, але частіше пізніше — у віці 36-48 днів. У зимовий період, з листопада по лютий, приблизно 28 % самиць продовжують приносити потомство. У самиць, народжених навесні і влітку, може бути до трьох виводків. У самиць, що перезимували, два виводки з'являються навесні і ще два — восени, тобто в сукупності кожна самиця приносить чотири виводки. Смертність у зимовий сезон дуже висока — лише близько 25 % особин, які становлять популяцію в осінній період, доживає до початку весняного розмноження.
Peromyscus maniculatus là một loài động vật có vú trong họ Cricetidae, bộ Gặm nhấm. Loài này được Wagner mô tả năm 1845.[2]
Bài viết liên quan đến họ gặm nhấm Cricetidae này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Peromyscus maniculatus là một loài động vật có vú trong họ Cricetidae, bộ Gặm nhấm. Loài này được Wagner mô tả năm 1845.
Peromyscus maniculatus (Wagner, 1845)
Охранный статус
Оле́ний хомячо́к[1] (лат. Peromyscus maniculatus) — вид грызунов семейства хомяковых, распространённый в Северной и Центральной Америке.
Длина тела оленьих хомячков составляет от 7 до 11 см, длина хвоста варьирует в зависимости от популяции и ареала и может составлять от 5 до 11 см. Вес животных составляет от 10 до 25 граммов. Животные, живущие в лесной зоне, несколько больше и имеют более длинные ноги и хвосты чем животные, которые живут на лугах. Морда заострена, глаза большие и тёмные, уши также большие, покрыт редкими волосами. Окраска меха на спине от серого до красно-коричневого цвета, брюхо и лапы белые. Хвост также двухцветный — на верхней стороне более тёмный, чем на нижней стороне — при этом цвета резко разделены.
Оленьи хомячки распространены от Аляски и северной Канады вплоть до южной Мексики (Oaxaкa). Они имеют внешние отличия в зависимости от природного ареала, и населяют как различные леса, так и кустарниковые участки, луга, горные районы и пустыни. Чаще всего обитают в прериях, чащах и светлых лесах.
Оленьи хомячки водятся преимущественно на земле, однако могут хорошо лазать. Они активны ночью, а день проводят в самостоятельно сооружённых гнёздах. Эти гнёзда на лугах часто в норах под землёй, в лесах в дуплах деревьев, в покинутых птичьих гнёздах или в ветвях. Они живут в группах, которые состоят, как правило, из самца, нескольких самок и их детёнышей. Зимой они образуют группы от 10 и более животных, которые собираются в гнёздах, тесно прижимаясь друг к другу чтобы согреться.
Всеядные, питаются различными растениями и животными. В их рационе присутствуют семена, плоды, цветки, орехи, насекомые и другие беспозвоночные животные. В прохладные месяцы они собирают корм в кладовые, в зимнюю спячку не впадают.
Оленьи хомячки очень плодовиты, в лаборатории самка может приносить 14 выводков за год. При более тёплой погоде они размножаются, например, всего от 3 до 4 недель, период беременности составляет от 22 до 30 дней. Размер выводка зависит в том числе от природного ареала и может составлять от 1 до 11, в большинстве случаев это от 4 до 6 детёнышей. Они открывают глаза на второй неделе и становятся самостоятельными в возрасте от 25 до 35 дней. Половая зрелость наступает в возрасте от 35 до 49 дней.
Оленьи хомячки в некоторых регионах считаются самыми распространёнными млекопитающими. Являются носителями многих видов вирусов хантавирусов (Hantavirus), наиболее известны в Северной Америке, как распространители смертельно опасного вируса Sin Nombre.
Оле́ний хомячо́к (лат. Peromyscus maniculatus) — вид грызунов семейства хомяковых, распространённый в Северной и Центральной Америке.
사슴쥐(Peromyscus maniculatus)는 비단털쥐과에 속하는 설치류의 일종이다.
사슴쥐는 몸집이 작고, 꼬리의 길이는 8~10cm이다. 사슴쥐의 부드러운 모피 색깔은 흰색에서 검은색까지 다양할 수 있지만, 모든 사슴쥐는 흰색 밑바닥과 흰색 발이 있다.
