Much of the communication among drills is visual, with displays of brightly colored posteriors and markings bordering their nasal passages. Drills are noisy creatures, regularly emitting grunts and screams, but the purpose of these sounds is not yet known.
In addition to these forms of communication, it is likely that tactile communication is important, both between mothers and their offspring, and between mates. Most primates spend significant amounts of time grooming their allys, and grooming can be used to maintain social bonding.
Both drills and mandrills possess scent glands on the chest which are used for marking branches. This scent marking is a form of chemical communication.
Communication Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Other Communication Modes: scent marks
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Destruction of the mature forest in Cameroon is the primary factor in the decline of drills over the last twenty years. Unfortunately, the reforestation in these areas has concentrated on the planting of exotic, non-palatable species. Drills are also hunted extensively for their meat, which is considered sweet. Unfortunately, since drills form huge aggregations, hunters easily slaughter up to twenty individuals in one expedition.
It is essential that hunting and logging restrictions be placed in the areas where the drill lives or the species wil surely not survive. Cites Appendix I, Endangered
US Federal List: endangered
CITES: appendix i
IUCN Red List of Threatened Species: endangered
Drills are viewed as crop pests and are often shot and killed by farmers.
Negative Impacts: crop pest
These primates are hunted for meat.
Positive Impacts: food
To the extent that these animals serve as prey for carnivores, they may impact carnivore populations. It is likley that through their frugivory they play some role in seed dispersal.
Ecosystem Impact: disperses seeds
Drills are omnivorous creatures that rely on fruit, leaves and invertebrates (mainly termites) as food sources. They have been known to raid the manioc and palm oil plantations in search of food.
Animal Foods: insects
Plant Foods: leaves; fruit
Primary Diet: omnivore
Drills are found only in Cameroon, north of the Sanaga river and on the coastal island of Fernando Poo. The largest protected population is found in the Korup National Park in the northern part of Cameroon.
Biogeographic Regions: ethiopian (Native )
The maximum reported lifespan for this genus is 46 years of age.
Average lifespan
Sex: female
Status: captivity: 33.4 years.
Average lifespan
Status: captivity: 28.6 years.
Average lifespan
Status: captivity: 28.4 years.
Members of the genus Mandrillus meaure 610 to 764 mm in length, with the tail adding an additional 52 to 76 mm. Males are nearly twice the size of females, weighing in at an average 25 kg, compared to the diminuative females, which weigh only 11.5 kg on average.
Drills have distinct ridges on the side of their nasal bones, which are caused by outgrowth of the ridged and grooved bone. Male drills are easily distinguished from male mandrills by the absence of brightly colored facial skin, and the absence of prominent grooves in the facial ridges. The facial coloration of drills is jet black, except for the lower lip, which is bright red.
This genus is characterized by beards, crests, and manes. The pelage of drills is brown with a yellow tinge.
The skin on the rump of these animals is bright red, due to increased density of blood vessels in the region. The genitals of males may also be blue or violet. The rump coloration in females and juveniles is less pronounced.
Average mass: females, 11.5 kg; males 25 kg.
Range length: 610 to 764 mm.
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: male larger; sexes colored or patterned differently; male more colorful; ornamentation
Average mass: 18250 g.
Predation on these animals probably occurs. Likely predators include leopards as well as other large carnivores.
Drills are found in the lowland forests, coastal, and riverine forests of western Africa. They prefer the habitat of mature forests, but have been seen on occasion in young secondary forests. Drills avoid open country away from the shelter of the forests. Males are mostly terrestrial, with smaller females and young ascending into the lower canopy to obtain both food and shelter.
Habitat Regions: tropical ; terrestrial
Terrestrial Biomes: rainforest
The mating system of M. leucophaeus has not been described in detail. However, given the sexual dimorphism present in this species, it is likely that these monkeys mate polygynously. The other member of the genus Mandrillus, M. sphinx is known to form single male harems with 5 to 10 adult females and their dependent offspring. It is likely that M. leucophaeus is similar in this regard.
Breeding status of drills is conveyed through coloration differences exhibited in the genital region, which ranges in color from deep scarlet to pink and blue. The ovulatory cycle of female drills typically lasts about 33 days. The birth season of these primates is thought to be between December and April. Gestation length has not been reported for this species, but is known to be 168 to 176 days in M. sphinx, and is probably similar for M. leucophaeus.
Mandrillus sphinx reaches sexual maturity around the age of 3.5 years. This species also has an interbirth interval for multiparous females if 13 to 14 months, indicating that these primates give birth approximately annually. It is likley that M. leucophaeus is similar in these features.
Breeding interval: Females of this species probably breed annually.
Breeding season: Breeding is seasonal, although breeding season is not reported. Births peak between December and April.
Average number of offspring: 1.
Range gestation period: 168 to 179 days.
Average age at sexual or reproductive maturity (female): 3.5 years.
Average age at sexual or reproductive maturity (male): 3.5 years.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; fertilization ; viviparous
Average birth mass: 772 g.
Average number of offspring: 1.
Average age at sexual or reproductive maturity (female)
Sex: female: 1277 days.
Parental investment in these animals has not been fully described, although it is likely to be similar to that seen in other polygynous primate species.
Mothers provide the bulk of the care and protection for their offspring. Maternal kin, brothers and sisters, may also help in carrying, grooming, and playing with young. Males in some species care for the young on occasion, and may do so in M. leucophaeus.
Parental Investment: altricial ; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-independence (Provisioning: Female, Protecting: Female); extended period of juvenile learning
Drills (Mandrillus leucophaeusdrill) are endemic to Cameroon, north of the Sanaga River, the south-eastern part of Nigeria, and the coastal island of Bioko, and are among Africa’s most endangered primates. They are closely related to mandrills, and less so to baboons.
These semi-terrestrial species can be found in lowland forests, coastal, and riverine forests.
Ranging between 60 and 76 cm in length, male drills can weigh up to 25 kg, while females weigh less than half at only 11.5 kg. They have olive brown fur, short tails, jet black faces with bright red lower lips, and have prominent ridges on the side of their nasal bones. This genus is distinguished by beards, manes and crests. They have bright red rumps which are less prominent in females and juveniles, and the genitals of males are lilac or violet.
Drills are omnivorous and feed mainly on fruit, leaves and invertebrates.
Communication occurs predominantly through visual displays of the brightly coloured posteriors, although tactile communication is also important. Drills are very noisy, regularly screaming and grunting, but the reason for this is still unknown.
M. leucophaeusdrill is listed as Endangered on the IUCN Red List of Threatened Species, and is greatly threatened by habitat loss and excessive hunting – drills form huge aggregations, often resulting in mass slaughtering of up to 20 individuals in one shooting.
For more information on MammalMAP, visit our Facebook pageorblog.
An dril (Mandrillus leucophaeus) a zo ur marmouz hag a vev en Afrika. Tennañ a ra d'ar mandril nemet n'eo ket liesliv e zremm.
a vo kavet e Wikimedia Commons.
El dril (Mandrillus leucophaeus) és un primat africà.
Pertany a l'ordre dels Primats; subordre: Antropoidea; superfamília: Cercopithecoidea; família: Cercopithecidae; subfamília: Cercopithecinae; i Gènere: Mandrillus. (Napier & Napier, 1967; Groves, 1993). Groves, deixa clar que Mandrillus en cap cas no es pot considerar com un sinònim de Papio i el considera un gènere de ple. Són animals robustos, d'un pelatge gris-oliva i amb una petita cua. Tenen un alt grau de dimorfisme sexual: els mascles doblen les femelles en massa corporal i mida dels ullals. Els mascles poden arribar a pesar uns 35 kg i fan uns 70 cm de llargada. Tenen 42 cromosomes. El període de gestació és d'uns 185 dies.
S'han descrit dues subespècies de drils: Mandrillus leucophaeus leucophaeus i Mandrillus leucophaeus poensis. Els drils de continent (Nigèria i Camerun) pertanyen a la subespècie de Mandrillus leucophaeus leucophaeus, mentre que, als drils de l'illa de Bioko, se'ls considera una subespècie endèmica: Mandrillus leucophaeus poensis. Es diferencien dels del continent perquè són una mica més petits, tenen una coloració groguenca al pelatge, en comptes de gris i, ostenten una barba prima al voltant de la mandíbula, cosa que els dóna una forma més arrodonida del cap (Boer, 1987). Aquestes diferències, però, es basen en descripcions comparatives amb una mostra de subjectes reduïda. Caldria fer-ne un estudi comparatiu de més qualitat, amb una mostra més gran i incloent-hi proves genètiques.
Se sap que el dril (Mandrillus leucophaeus) és l'espècie d'extensió geogràfica més limitada dels primats africans. Només se'ls troba entre el riu Sanaga -al sud-est de Camerun (Sabater Pi, 1972) i el riu Cross -al sud-est de Nigèria i a l'illa de Bioko, en una àrea natural de 50.000 Km2 (Gadsby & Jenkins, 1998). Tant a Nigèria com a Bioko estan propers a l'extinció, ja que la població ha davallat dramàticament en els últims anys, a causa de l'abús en la caça i a la destrucció del seu hàbitat, cosa que el fa figurar com a CITES 1. S'estima que queden uns 3.000 individus entre continent i l'illa (Gadsby et al., 1994).
Els drils habiten a la pluvisilva tropical, tant litoral com de muntanya, en boscos secundaris madurs, infreqüentment en boscos secundaris joves i mai en camp obert lluny del bosc. El dril freqüenta espessos boscos en terreny escabrós. A Bioko, es troben a les zones més inaccessibles de l'illa. Tots els contactes que s'han establert es donen en àrees d'entre 0 a 1.000 m d'altitud, tot i que els caçadors informen que se'ls pot trobar fins a 1.500m a Río Osa (Butynski & Koster, 1989; González-Kirchner,1990).
Els mascles són considerablement més grans i pesats (mascles 25–35 kg, femelles 12–15 kg) que les femelles. Ambdós sexes tenen uns morros amb protuberàncies prominents, longitudinals, fusiformes i rugoses; els ulls enfonsats i les orelles negres. Tenen una petita cua d'uns 8 cm. El pelatge és d'un color verd oliva i la màscara negre atzabeja. La barba i la cresta de les galtes és blanca. La regió perineal en els mascles mostra una coloració viva i intensa (més acolorida que la dels mandrils), a base de colors lilacis, rosa i blau. La protuberància sexual (sexual swelling) en les femelles s'assembla a la del Cercocebus i és relativament despigmentada. Tenen les callositats isquials roses (Napier & Napier, 1967; Cox, 1997). Els mascles presenten al morro unes protuberàncies òssies molt marcades, amb uns ullals especialment espectaculars. Tenen el pèl del coll, la barba i la pitrera molt més llarg que no pas les femelles amb glàndules per efectuar marcatges. Segons Jouventin (1975), aquests marcatges en Mandrillus no estarien lligats a un marcatge territorial, sinó que tindrien quatre funcions bàsiques:
Són animals quadrúpedes amb planta digitígrada en ambdós membres anteriors. Les mans són prènsils amb el polze oposable, cosa que els permet una bona diferenciació entre la prensió de precisió i l'aferratge. Recents investigacions genètiques mostren que el gènere Mandrillus és més proper al gènere Cercocebus que no al Papio (Inagaki and Yamashita, 1994). Els drils presenten el grup sanguini A com els humans. La substància de Lewis és absent a la saliva. El rècord de longevitat és de 34 anys, en un zoològic.
Són considerats omnívors (Struhsaker, 1972), ja que consumeixen una gran varietat de material vegetal i animal. Mengen fruits, com els dels Ficus sp. o "banga" (Elaeis guineensis) que és el fruit oval d'aquesta palmera oleaginosa d'uns 3 a 5 cm de llarg i agrupats en denses infructescències esfèriques; llavors, plantes terrestres, arrels herbàcies del terra del bosc i tèrmits. S'han trobat excavacions de diversos cm del terra del bosc, arrencant-ne la vegetació, en una àrea amb la zona central amb fragments de niu de [tèrmits] (Schaaf et al., 1990).
Busquen i mengen els crustacis dels rierols de Bioko, cargols gegants de terra (coincidint amb Gartlan, 1970) i poden espellofar i trencar cocos (Schaaf et al., 1990). Butynski & Koster (1989) expliquen que els caçadors han vist drils desenterrant i menjant-se ous de tortuga marina que busquen a les platges. També se sap que mengen carn de [vertebrats], ja que responen als crits llançats pels caçadors locals que imiten els crits agònics d'un [antílop] del bosc (Cephalophus sp.) (Schaaf et al., 1990), els Cercopithecus pogonias i els crits agònics d'antílops (Cephalophus ogilbyi), que són els vertebrats terrestres salvatges més grans de l'illa, als quals se suposa que poden arribar a caçar i menjar (Butynski & Koster, 1989). Se suposa, però, que els drils maten només els antílops que estan desemparats o incapacitats (els que han caigut a les trampes dels caçadors), ja que se'ls ha vist menjar junts ambdues espècies sense cap mena de tensió. Aquesta depredació és considerada oportunista i possiblement infreqüent (Schaaf et al., 1990). Kudo & Mitani (1985), exposen un cas de depredació d'una parella de mandrils sobre un Cephalophus dorsalis.
Els mascles són fèrtils a partir del sis anys i les femelles, a partir dels tres. El cicle menstrual en les femelles és de 33 dies, durant els quals va apareixent una inflamació de la zona perianal progressiva fins que són receptives. L'embaràs dura aproximadament sis mesos, 179–183 dies, segons Böer, 1985. El període internaixements és d'entre 17–19 mesos. La fase reproductora de les femelles dura fins als 20 anys, durant els quals poden arribar a criar 12 cries (en les condicions d'un ambient controlat d'un zoològic). Les cries mamen fins als 15 mesos; als vuit mesos, la màscara de la cara canvia del blanc al negre; i, als 18 mesos s'integren de ple a la jerarquia social adulta.
Tenen un ritme d'activitat diürn. Són animals semiterrestres que, principalment, viuen arran de terra, però que mengen i dormen als arbres.
Al cas dels mandrils, s'ha observat que l'àrea vital és d'uns 50 km². No són territorials i diferents àrees vitals de diferents grups es poden solapar. Recorren una distància d'uns 2.5 km al dia, en funció de l'estació, buscant menjar (Hoshino et al., citat a Terdal, 1996); segons Jouventin, aproximadament uns 8 km. Sembla que, en situacions d'alarma o difícil visibilitat, el grup es manté més cohesionat (Gartlan, 1970). Segons Jouventin (1975), a la nit acostumen a dormir junts al mateix arbre. El mascle deu triar el lloc per dormir; cap a les 6–7 h deu baixar de l'arbre i deu dedicar-se a menjar per la zona; a les 9 h deu començar el desplaçament; entre 12-12.30 h deuen reposar i els juvenils i cries deuen jugar i investigar per la zona (és molt important el paper del mascle subadult en aquesta fase del dia, segons Gartlan); es desplacen fins a les 15–16 h en què alenteixen la marxa fins a les 17–18 h que deuen triar un lloc per dormir.
En progressar, els mascles subadults o adults joves obren el camí, mentre el mascle dominant es queda a la rereguarda emetent el típic crit de cohesió 2-phase grunt. El mascle adult dominant, amb la seva coloració posterior viva, actua com un far, que lluu entre les ombres del bosc dens i l'identifica com a líder del seu grup. Les femelles, juntament amb les cries, empren la major part del temps pujant i baixant dels arbres a la recerca d'aliment. Mentrestant, els mascles, pel fet de ser molt més pesats i, per tant, no tan àgils, passen la major part dels temps arran de terra ocupats en la vigilància i menjant-se els fruits que deixen caure la resta del grup des dels arbres (Gartlan, 1970; Jouventin, 1975). Així mateix, són els encarregats d'efectuar els marcatges, en refregar les glàndules que tenen al pit i a la barbeta. Schaaf et al. (1990) creuen que els drils de l'illa, en no tenir tants depredadors terrestres com en el continent, podrien ser més terrestres que no els de continent. En tot cas és una teoria que caldria contrastar.
de Vries et al., (1993)
Hearn, G.W., Weikel, E.C., and Schaaf, C.D. 1988. A preliminary ethogram and study of social behavior in captive drills, Mandrillus leucophaeus. Primate Report. Vol. 19, 11–17.
El dril (Mandrillus leucophaeus) és un primat africà.
Dril černolící (Mandrillus leucophaeus) je úzkonosý primát z čeledi kočkodanovití. Má dva poddruhy. Žije v Kamerunu, v části Nigérie, v pevninské části Rovníkové Guineje a na jejím ostrově Bioko v hustých pralesních porostech, v nížinách a říčních nebo pobřežních oblastech do nadmořské výšky 1200 m nad mořem. Otevřeným bezlesým prostorám se vyhýbá.
Dospělí samci měří na délku od 60 do 75 cm a váží asi 25 kg. Samice jsou zhruba poloviční velikostí i váhy. Ocas mají krátký, od 5 do 7 cm. Na hřbetě je olivově zelená srst s odstínem hnědé nebo šedé barvy, středně dlouhá. Břišní strana a vnitřní strana stehen jsou našedlé barvy. Obličej je sytě černý, za obličejovou části hlavy se nachází světlejší srst tvořící okruží, přerušené pouze na hlavě korunkou v tmavé barvě. Dospělí samci mají na bradě růžovou skvrnu. Oblast genitálií je červená, sedací hrboly jsou růžové, na spodní straně modré. Samice jsou převážně celé černé. Ve tvářích mají drilové lícní vaky, do kterých si během pastvy ukládají potravu. Čenich je poměrně krátký, černě zbarvený a holý, spodní pysk je ohraničen červeně. Mají 32 zubů, jejich zubní vzorec je 2:1:2:3.
Jsou všežravci, ve stravě však převažuje rostlinná složka, ovoce, listy, kořeny a houby. Jen doplňkově si jídelníček zpestřují o bezobratlé živočichy: termity, pavouky, korýše, žáby, housenky nebo vejce. Živí se také na plantážích s maniokem nebo palmou kokosovou či olejovou, za což na ně místní obyvatelé pořádají hony.
Vytvářejí malé skupiny 20 až 25 jedinců vedených jediným samcem, nebo sestavují větší tlupy s více samci, ale ti bývají podřízeni. Vedoucí samec dává najevo své postavení zvýšenou agresivitou, jež je zpravidla směřována k ostatním samcům. Neúspěšní samci žijí samotářsky na hranici teritoria tlupy, ze které pocházejí. Samci se zdržují více na zemi, kdežto samice a mláďata zase v nižších patrech lesního porostu. Po zemi chodí po čtyřech končetinách. Aktivní jsou pouze přes den, na ochranu proti dravcům nocují na hustých stromech ve výškách okolo 10 metrů.
Komunikace mezi nimi je zvuková, vizuální a chemická, když zanechávají značkovací sekret z prsních žláz na větvích stromů. Z hlediska sociální hierarchie je důležitá doteková komunikace, například vzájemná péče o srst.
V období páření se oblasti okolo pohlavích orgánů více prokrvují a zbarvuji se fialově až rudě. Samice po 170 až 180 dnech březosti rodí jedno mládě o hmotností kolem 750 g se světle šedým zbarvením, barva na tmavou se změní okolo osmého měsíce. Mládě je kojeno do 15 až 16 měsíců, pečuje o ně převážně matka a pomáhají jí mladší členové tlupy. Samci mají pouze funkci ochrannou, někdy cizí mláďata zabíjejí. Samice se může pářit opět po 17 až 19 měsících. Pohlavní dospělost u samic nastává třetím, u samců až šestým rokem.
Průměrná délka života v přírodě je asi 30 a v zajetí 35 let. Bývají loveni levharty, výjimečně šimpanzi, ale často je loví lidé pro maso. Při lovu jsou vybiti všichni členové tlupy. Ohrožuje je nejvíce kácení původní vegetace a odlesňování velkých ploch. Druhy nově vysazovaných stromů, (plantáže) jim neposkytují vhodnou potravou.
Oba poddruhy žijí od sebe odděleně a na pohled se nepatrně liší barvou i způsobem života.
V ČR tyto vzácné primáty chová jako jediná ZOO Dvůr Králové, kde se je podařilo už několikrát rozmnožit.
Obrázky, zvuky či videa k tématu dril černolící ve Wikimedia Commons
Dril černolící (Mandrillus leucophaeus) je úzkonosý primát z čeledi kočkodanovití. Má dva poddruhy. Žije v Kamerunu, v části Nigérie, v pevninské části Rovníkové Guineje a na jejím ostrově Bioko v hustých pralesních porostech, v nížinách a říčních nebo pobřežních oblastech do nadmořské výšky 1200 m nad mořem. Otevřeným bezlesým prostorám se vyhýbá.
Drillen (Mandrillus leucophaeus) er en bavian i slægten skovbavianer. Den er nært beslægtet med mandrillen. Drillens udseende er lig mandrillens, men mangler de skarpe farver i ansigtet. Den findes udelukkende i Cameroun nord for Sanaga floden og på kystøerne Bioko, tilhørende Ækvatorialguinea.
Drillen er Afrikas mest truede primat.
Der Drill (Mandrillus leucophaeus) ist eine Primatenart aus der Familie der Meerkatzenverwandten. Zusammen mit dem Mandrill bildet er die Gattung der Mandrillartigen (Mandrillus).
Der Drill ähnelt dem Mandrill, hat aber nicht dessen leuchtende Gesichtsfärbung. Sein haarloses Gesicht ist schwarz, hat eine langgezogene Schnauze und Knochenfurchen, die entlang der Nase verlaufen. Außerdem ist es von einem weißen Haarkranz umgeben. Der übrige Körper ist dunkelbraun bis schwarz behaart, mit Ausnahme der nackten Gesäßregion, die rot oder blau gefärbt ist. Drills werden etwas weniger groß als Mandrills (rund 70 Zentimeter Körperlänge und maximal 20 Kilogramm Körpergewicht), wobei die Männchen fast doppelt so schwer werden wie die Weibchen. Der Schwanz ist nur ein 5 bis 7 Zentimeter langer Stummel.
Drille leben in der Region des Cross Rivers in Nigeria und rund um die Bakossi-Berge bis zum Fluss Sanaga in Kamerun sowie auf der zu Äquatorialguinea gehörenden Insel Bioko, wo sie eine eigene Unterart, Mandrillus leucophaeus poensis, bilden.[1] Ihr Lebensraum sind ausschließlich Wälder.
Drille sind tagaktive Regenwaldbewohner, die kaum außerhalb des Schutzes der dichten Vegetation anzutreffen sind. Sie leben in erster Linie am Boden, wo sie sich auf allen vieren fortbewegen; lediglich Weibchen mit Jungtieren suchen manchmal Schutz in den unteren Ästen der Bäume. Drills leben in Gruppen von rund 25 Tieren, die aus einem Männchen, mehreren Weibchen sowie deren Jungtieren bestehen. Mehrere Gruppen schließen sich öfters zu Verbänden zusammen, die 200 und mehr Tiere umfassen können. Zur Kommunikation verwenden sie Körperhaltungen (zum Beispiel das Präsentieren des leuchtenden Hinterteils) sowie eine Reihe von Schreien, die der Kontaktaufnahme zu anderen Gruppenmitgliedern, dem Warnen vor Fressfeinden oder dem Sammeln der Gruppe durch das Männchen dienen können.
Drille sind Allesfresser, die ihre Nahrung fast ausschließlich am Boden suchen. Dazu gehören Früchte, Nüsse, Pilze, Insekten sowie gelegentlich kleine Wirbeltiere.
Über die Fortpflanzung der Drille ist wenig bekannt. Die Fruchtbarkeit des Weibchens wird durch Verfärbungen der Afterregion angezeigt, welche leuchtend rot oder blau werden kann. Die Tragzeit beträgt 6 Monate. Wie bei den meisten Meerkatzenverwandten kommt ein einzelnes Jungtier zur Welt.
Die Hauptgründe für die Bedrohung des Drills liegen in der Jagd nach dem begehrten Bushmeat sowie in der Rodung der Regenwälder zur Gewinnung von Tropenholz und Ackerland. Da Drille reine Regenwaldbewohner sind und sich Menschen gegenüber scheu verhalten, sind sie besonders bedroht. Der Drill gilt als einer der seltensten afrikanischen Primaten und man schätzt, dass in freier Wildbahn nur noch rund 3000 dieser Tiere leben. Schutzgebiete, in denen der Drill heimisch ist, sind der Cross-River-Nationalpark, das Afi Mountain Wildlife Sanctuary, das Mbe Mountains Community Wildlife Sanctuary in Nigeria und der Korup- und Takamanda-Nationalpark in Kamerun, dennoch ist ihr Überleben weiterhin fraglich. Die IUCN listet die Art als stark gefährdet (endangered); sie wird im CITES Anhang I geführt.
Der Zoo-Datenbank ISIS wurden 2007 insgesamt 272 Drille gemeldet. Im Rahmen des Weltzooverbands WAZA wird seit 1982 ein Internationales Zuchtbuch geführt. Auch der europäische Zooverband EAZA betreut die Art in seinem Europäischen Erhaltungszuchtprogramm (EEP). Zurzeit führt das Zuchtbuch 77 Zooexemplare weltweit. Im Drill Rehabilitation Center in den Afi Mountains, Nigeria, leben circa 150 Exemplare. 1996 erhielt Liza Gadsby, die Mitbegründerin der Organisation Pandrillus, den Whitley Award für ihre Arbeit zum Schutz und Erhalt der Spezies.[2] Eine deutsche Organisation, die speziell für den Schutz des Drills gegründet wurde, ist der in Nordhorn ansässige Verein Rettet den Drill e. V.[3][4]
Der Drill (Mandrillus leucophaeus) ist eine Primatenart aus der Familie der Meerkatzenverwandten. Zusammen mit dem Mandrill bildet er die Gattung der Mandrillartigen (Mandrillus).
Ο δρίλλος (επιστημονική ονομασία: Mandrillus leucophaeus - Μανδρίλλος ο λευκόφαιος) είναι είδος πιθήκου[2] που ζει στα τροπικά δάση της κεντροδυτικής Αφρικής.[3] Είναι ένα από τα πιο απειλούμενα με εξαφάνιση πρωτεύοντα ολόκληρης της ηπείρου.[4] Σύμφωνα με τη Διεθνή Ένωση για τη Διατήρηση της Φύσης (IUCN), η διατήρηση και η προστασία του αποτελεί ύψιστη προτεραιότητα,[5] κάτι που έχει αποδειχθεί και έμπρακτα, με την ίδρυση του Σχεδίου Δράσης για τη Διατήρηση των Αφρικανικών Πρωτευόντων (African Primate Conservation Action Plan), από το 1996[6] και με την ένταξή του στην Κόκκινη Λίστα της.[7] Ζει 28 με 30 χρόνια.[8]
Οι δρίλλοι έχουν κοντή ουρά και αρκετά μεγάλο ρύγχος. Τα θηλαστικά αυτά παρουσιάζουν έντονο σεξουαλικό διμορφισμό,[2] καθώς οι αρσενικοί έχουν μέγεθος έως και διπλάσιο από τους θηλυκούς.[4] Από πλευράς μάζας, το χαμηλότερο όριο είναι στα 20 κιλά για τους αρσενικούς και στα 12 για τους θηλυκούς,[9] ενώ το υψηλότερο είναι στα 45 και στα 15 κιλά αντίστοιχα.[5]
Το τρίχωμά τους έχει σκούρο γκρίζο, μαύρο χρώμα,[10] ή καφέ, ενώ το πρόσωπό τους, μόνο μαύρο. Γύρω από το κεφάλι τους υπάρχει ένα λευκό "περιλαίμιο", το οποίο είναι έντονο, ιδιαίτερα, στους μεγαλύτερης ηλικίας αρσενικούς. Οι όρχεις των δρίλλων είναι ροζ ή λιλά, ενώ η περιοχή γύρω από τον πρωκτό είναι κόκκινη.[2] Οι αρσενικοί δρίλλοι αποκτούν ποικίλα χρώματα στις τρίχες τους, όσο μεγαλώνουν.
Τα ζώα αυτά είναι περισσότερο δραστήρια, κατά τη διάρκεια της ημέρας.[8] Ζουν σε αγέλες των είκοσι[9] με είκοσι πέντε οι οποίες πολλές φορές συγχωνεύονται και αριθμούν μέχρι και διακόσιους δρίλλους.[7] Το μοτίβο της ιεράρχησης του κάθε δρίλλου στις αγέλες αυτές είναι αρκετά περίπλοκο:[9] αν και πολλοί δρίλλοι φαίνεται να έχουν ιδιαίτερη θέση, τον ηγετικό ρόλο έχει, πάντοτε, ένας ενήλικος αρσενικός.[8] Επίσης, όσο περισσότερα χρώματα έχει το τρίχωμα του κάθε δρίλλου, τόσο υψηλότερη θέση φαίνεται να έχει στην αγέλη.[9]
Οριοθετούν την περιοχή τους, τρίβοντας τους θώρακές τους, στους κορμούς των δέντρων. Για να επικοινωνούν μεταξύ τους, χρησιμοποιούν διάφορους μορφασμούς, ευρεία φωνητικά φάσματα, όσφρηση, αφή και όραση. Όταν είναι ενθουσιασμένοι, τα χρώματα, γύρω από το σαγόνι,[8] τους όρχεις και τον πρωκτού και του σαγονιού τους γίνονται πιο έντονα. Τα θηλυκά που βρίσκονται σε οίστρο παρουσιάζουν πρήξιμο στην περιοχή των γεννητικών οργάνων.[2]
Τα μικρά τους ζουν τους πρώτους 15 με 16 μήνες με τη μητέρα τους και, έπειτα, ανεξαρτητοποιούνται, για να δημιουργήσουν νέες αγέλες.
Οι θηλυκοί δρίλλοι φθάνουν στο σημείο σεξουαλικής ωριμότητας στα 3 τους χρόνια, ενώ οι αρσενικοί στα 6 τους. Η περίοδος της κύησης διαρκεί περίπου 6 μήνες.[8] Τα γεννητικά όργανα των θηλυκών που κυοφορούν έχουν ένα βαθύ κόκκινο χρώμα.[2] Ένας θηλυκός δρίλλος γεννά, σχεδόν πάντα, ένα μικρό και πολύ σπάνια δύο.[9]
Οι δρίλλοι τρέφονται με φρούτα (μπανάνες), φυτά, κακάο, ταπιόκα[7] και έντομα.[8]
Οι δρίλλοι απαντώνται στο Κρος Ρίβερ Στέιτ της Νιγηρίας, στο νοτιοδυτικό Καμερούν, στις όχθες του ποταμού Σανάγκα, στο Εθνικό Πάρκο Κόρουπ[7] και στη νήσο Μπιόκο της Ισημερινής Γουινέας.[11] Συνολικά, η έκταση της περιοχής αυτής είναι μικρότερη των 40,000 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Ο σημερινός αριθμός των δρίλλων βρίσκεται γύρω στους 8 χιλιάδες, με τους 3 χιλιάδες από αυτούς να ζουν ελεύθεροι στη φύση.[5] Στη νήσο Μπιόκο ζουν 5.000 δρίλλοι. Μεταξύ 1986 και 2006, ο πληθυσμός τους εκεί έχει μειωθεί κατά 30%, ενώ στις υπόλοιπες περιοχές η μείωση είναι πολύ μεγαλύτερη.[7]
Οι δρίλλοι χωρίζονται σε δύο υποείδη:
Ο κοντινότερος συγγενής αυτών των δύο υποειδών είναι ο Mandrillus sphinx, ο οποίος ζει στο νότιο Καμερούν, στο Ρίο Μούνι της Ισημερινής Γουινέας, στη Γκαμπόν και στο Κονγκό.[5]
Η συντριπτική πλειοψηεία των δρίλλων, μαζί με 24 χιμπαντζήδες ζουν σε ράντσο του όρους Άφι, βόρεια του Κάλαμπαρ, το οποίο αναφέρεται ως φυσικό καταφύγιο. Μια ομάδα δρίλλων και τέσσερις χιμπαντζήδες φυλάσσονται σε ράντσο του Κάλαμπαρ, το οποίο είναι γνωστό ως The Monkey Place (Μέρος των μαϊμούδων), με σκοπό την ευαισθητοποίηση των ανθρώπων και, κυρίως, των μαθητών που το επισκέπτονται πάνω στα θέματα διατήρησης του είδους.[4] Τα κράτη της Νιγηρίας και του Καμερούν προστατεύουν τα ζώα αυτά, δημιουργώντας εθνικά πάρκα και ψηφίζοντας νόμους, οι οποίοι, ωστόσο, εφαρμόζονται ελάχιστες φορές, καθώς οι κυνηγοί μπορούν να δρουν ανενόχλητοι, ακόμα και στις λεγόμενες προστατευόμενες περιοχές.[8]
Τα ζώα αυτά κινδυνεύουν από τους κυνηγούς θηραμάτων (το κρέας τους πωλείται έναντι 2,000 νάιρα το κιλό, δηλαδή, 13 ευρώ, τη στιγμή που το κρέας ελαφιού πωλείται έναντι 1,800 νάιρα το κιλό, δηλαδή, 9 ευρώ) και τους υλοτόμους.[4] Σκοτώνονται πολλές φορές και από γεωργούς, οι οποίοι προστατεύουν τις σοδειές τους.[7]
Το Φεβρουάριο του 2012, παρατηρήθηκε ξήρανση στα τροπικά δάση της περιοχής, η οποία επέφερε μείωση της βλάστησης.[6] Αυτό ανησύχησε πολύ τους ειδικούς, οι οποίοι εξέφρασαν φόβους και για την απλούστευση της διαδικασίας του κυνηγιού, λόγω της απουσίας των φυτών και των δέντρων.[12]
Ο δρίλλος (επιστημονική ονομασία: Mandrillus leucophaeus - Μανδρίλλος ο λευκόφαιος) είναι είδος πιθήκου που ζει στα τροπικά δάση της κεντροδυτικής Αφρικής. Είναι ένα από τα πιο απειλούμενα με εξαφάνιση πρωτεύοντα ολόκληρης της ηπείρου. Σύμφωνα με τη Διεθνή Ένωση για τη Διατήρηση της Φύσης (IUCN), η διατήρηση και η προστασία του αποτελεί ύψιστη προτεραιότητα, κάτι που έχει αποδειχθεί και έμπρακτα, με την ίδρυση του Σχεδίου Δράσης για τη Διατήρηση των Αφρικανικών Πρωτευόντων (African Primate Conservation Action Plan), από το 1996 και με την ένταξή του στην Κόκκινη Λίστα της. Ζει 28 με 30 χρόνια.
Дрил (лат: Mandrillus leucophaeus) приматий вид я мартышкий (Cercopithecidae) дезала чура. Мандрилаца цхьана цар лоаттаду мандрилий тайпа (Mandrillus)[1].
Дрил (лат. Mandrillus leucophaeus) — павиан маймылдарынын бир түрү.
The drill (Mandrillus leucophaeus) is a primate of the family Cercopithecidae (Old World monkeys), related to baboons and even more closely to mandrills.
The drill is a short-tailed monkey up to 70 cm (28 in) long, similar in appearance to the mandrill, but lacks the bright blue and red on the face of that species. It has high sexual dimorphism in weight, with males weighing up to 20 kg (44 lb) and females up to 12.5 kg (28 lb).[4]
The body is overall a dark grey-brown. Mature males have a pink lower lip and white chin on a dark grey to black face with raised grooves on the nose. The rump is pink, mauve and blue. Female drills lack the pink chin.
Two subspecies of drill are accepted by some authorities,[4] but are not considered distinct by others:[5]
Their closest relative is the mandrill (Mandrillus sphinx), found from southern Cameroon through mainland Equatorial Guinea (Rio Muni), Gabon and into the Congo. The two species are allopatric across the Sanaga River.
A dominant male leads a multi-male multi-female group of 20-30 individuals, and is father to most of the young. This group may join others, forming super groups of over 100 individuals. They are seasonally semi-nomadic, and will often rub their chests onto trees to mark their territory. They are semi-terrestrial, foraging mainly on the ground, but climbing trees to sleep at night. The females give birth to a single baby; twins have been recorded once at the Drill Rehab & Breeding Center in Nigeria.[4] The average longevity in captivity is 28 years. The diet is primarily frugivorous, taking a wide range of fruit, but they also eat herbs, roots, eggs, insects, and small mammals on occasion.[4][6]
Drills are found only in Cross River State in Nigeria, southwestern Cameroon (south to the Sanaga River), and on Bioko Island, part of Equatorial Guinea, in rainforest habitats. Their entire global range is less than 40,000 km2.
Drills are among Africa’s most endangered mammals, and are listed by the IUCN as the highest conservation priority of all African primates.[2] Drill numbers have been declining in all known habitat areas for decades as a result of illegal commercial hunting, habitat destruction, and human development; as few as 3,000 drills may remain in the wild, with the highest population estimate only 8,000. A total of 174 drills recovered from illegal capture are in semicaptivity at the Drill Rehabilitation and Breeding Centre in Nigeria, with high success rates in breeding recorded there,[7] and about 40 in other zoos internationally.[4]
The drill (Mandrillus leucophaeus) is a primate of the family Cercopithecidae (Old World monkeys), related to baboons and even more closely to mandrills.
El dril o drill (Mandrillus leucophaeus) es una especie de primate catarrino de la familia Cercopithecidae similar en apariencia al mandril, pero sin la cara vivamente coloreada de este. Se encuentra en los bosques de Camerún, Nigeria y en la isla de Bioko, en Guinea Ecuatorial. Es una de las especies de primate más amenazadas del mundo.
Se han descrito las siguientes subespecies:[2]
El dril o drill (Mandrillus leucophaeus) es una especie de primate catarrino de la familia Cercopithecidae similar en apariencia al mandril, pero sin la cara vivamente coloreada de este. Se encuentra en los bosques de Camerún, Nigeria y en la isla de Bioko, en Guinea Ecuatorial. Es una de las especies de primate más amenazadas del mundo.
Mandrillus leucophaeus Mandrillus generoko animalia da. Primateen barruko Cercopithecinae azpifamilia eta Cercopithecidae familian sailkatuta dago
Mandrillus leucophaeus Mandrillus generoko animalia da. Primateen barruko Cercopithecinae azpifamilia eta Cercopithecidae familian sailkatuta dago
Drilli (Mandrillus leucophaeus) on paviaanien ja mandrillin sukuinen sademetsissä elävä apina. Se on Afrikan uhanalaisin apinalaji.
Drilli muistuttaa mandrillia, mutta sen naama ei ole yhtä värikäs. Nenä on pitkä ja kasvot ihmismäiset, lyhytkarvaiset. Uroksella on kaulan ympärillä komea harja. Vartalo on koiramainen, hartiat selvästi korkeammalla kuin lantio. Pituus on 60–70 senttimetriä ja paino alle 20 kilogrammaa. Häntä on vain 5–7 senttiä pitkä.
Drillit elävät Kamerunissa, Sanaga-riven pohjoispuolella ja Päiväntasaajan Guineassa Biokon saarella.
Drillit elävät sademetsissä noin 25 eläimen laumoissa.
Drillien ravinto ovat erilaiset kasvinosat ja hyönteiset.
Drilli (Mandrillus leucophaeus) on paviaanien ja mandrillin sukuinen sademetsissä elävä apina. Se on Afrikan uhanalaisin apinalaji.
Drill
Mandrillus leucophaeus, le Drill[1], est un primate de la famille des Cercopithecidae, relativement proche du babouin et encore plus du Mandrill.
Cette espèce se rencontre au Cameroun au nord de la rivière Sanaga, dans le sud-est du Nigeria et sur l’île de Bioko en Guinée équatoriale.
Mandrillus leucophaeus ressemble beaucoup à Mandrillus sphinx, mais n'en a pas la face colorée.
Le drill est l'un des primates africains les plus menacés.
Drill
Mandrillus leucophaeus, le Drill, est un primate de la famille des Cercopithecidae, relativement proche du babouin et encore plus du Mandrill.
Is ainmhí í an drill (Mandrillus leucophaeus). Is príomhach í, agus mar sin mamach atá inti. Is ball den fhine úd Cercopithecidae (moncaithe an tSeandomhain). Tá gaol acu leis na babúin agus gaol níos congaraí go fóill leis na maindrilleanna. Sa dúlra tá siad teorannta do chuid de chósta thiar láir na hAfraice. B'fhéidir nach bhfuill ach 3,000 díobh sa dúlra.
O dril (Mandrillus leucophaeus) é un primate da familia Cercopithecidae, relacionado cos babuínos e máis estreitamente cos mandrís.
O dril é un mono de cola curta de 70 cm de lonxitude, semellante en aparencia ó mendril, mais sen o ton azul e vermello da faciana característico da outra especie. Ten un gran dimorfismo sexual en canto ó tamaño, xa que os machos adultos pesan arredor de 50 kg e as femias 12,5 kg.[2]
O dril (Mandrillus leucophaeus) é un primate da familia Cercopithecidae, relacionado cos babuínos e máis estreitamente cos mandrís.
Monyet drill adalah sebuah spesies primata dari keluarga Cercopithecidae (monyet Dunia Lama), yang berkaitan dengan babon dan sangat dekat dengan mandrill.
Hewan tersebut hanya ditemukan di Negara Bagian Sungai Palang di Nigeria, barat daya Kamerun (selatan Sungai Sanaga) dan di Pulau Bioko, bagian dari Guinea Khatulistiwa, di habitat hutan hujan.
Monyet drill adalah sebuah spesies primata dari keluarga Cercopithecidae (monyet Dunia Lama), yang berkaitan dengan babon dan sangat dekat dengan mandrill.
Il drillo (Mandrillus leucophaeus F. Cuvier, 1807) è un primate della famiglia Cercopithecidae.[2]
Il drillo è un po' più piccolo del mandrillo e molto meno variopinto. La lunghezza del corpo è in media 70 cm, quella della coda solo 5–7 cm, il peso massimo circa 20 kg. Le femmine sono molto più piccole del maschio, circa la metà in peso. Nella parte dorsale il pelo è di color bruno oliva, in quella ventrale biancastro. La faccia e i rigonfiamenti mascellari sono di un nero lucente; la barba, che ricopre il mento e le guance, è di un bianco smorto, le mani e i piedi sono di color rame, le callosità alle natiche e lo scroto rosso vivo.
Vive nella Nigeria sudorientale, in Camerun e nell'isola di Bioko della Guinea equatoriale (dove è presente la sottospecie M. l. poensis). L'habitat è la foresta pluviale tropicale.[1]
L'attività è diurna e si svolge quasi esclusivamente al suolo. Vive in gruppi costituiti da un solo maschio adulto, diverse femmine e giovani per un totale di circa 25 individui. Diversi gruppi formano comunità più vaste che possono riunire 200 individui. La comunicazione è sia vocale sia gestuale.
La dieta è varia: comprende frutta, funghi, insetti e piccoli vertebrati.
Si sa poco sulla riproduzione. Si pensa che la gestazione duri tra 6 e 7 mesi e si concluda, come per il mandrillo, con la nascita di un solo cucciolo.
La specie è minacciata sia dalla distruzione dell'habitat che dalla caccia. Attualmente è uno dei primati più rari e si stima che non ne esistano più di 3000 individui. La IUCN considera la specie in pericolo di estinzione (Endangered).[1]
Il drillo (Mandrillus leucophaeus F. Cuvier, 1807) è un primate della famiglia Cercopithecidae.
Drilas (lot. Mandrillus leucophaeus, angl. Dril, vok. Drill) – šunbeždžionių (Cercopithecidae) šeimos primatas, priklausantis markatų pošeimiui. Panašus į mandrilą, bet veidas nespalvotas.
Paplitęs tik Kamerūne. Labai sparčiai nykstanti rūšis.
Drils (Mandrillus leucophaeus) ir mērkaķu dzimtas (Cercopithecidae) primāts, kas pieder pie paviānu cilts (Papionini). Drils mājo salīdzinoši nelielā lietus mežu teritorijā Āfrikas rietumos: Krosriverā, Nigērijas pašos dienvidaustrumos, Kamerūnā līdz Sanagas upei, areāla dienvidu robežai, un Bioko salā, neliela populācija mājo arī Ekvatoriālajā Gvinejā. Kopējais izplatības areāls ir nedaudz mazāks par 40 000 km².
Drils ir viens no apdraudētākajiem Āfrikas zīdītājiem. To skaits turpina samazināties dēļ malumedniecības, mežu izciršanas un cilvēku saimnieciskās darbības. Mūsdienās savvaļā mājo apmēram 3000—8000 drili.[1] Tā tuvākais radinieks ir mandrils (Mandrillus sphinx), kurš mājo uz dienvidiem no Sanagas upes.
Drils ir masīvas miesasbūves mērkaķis ar īsu asti un spēcīgām ekstremitātēm. Tēviņi ir izteikti lielāki nekā mātītes. Ķermeņa garums abiem dzimumiem ir salīdzinoši līdzīgs, 56—70 cm, bet tēviņa masa ir divas līdz trīs reizes lielāka, tēviņa svars ir apmēram 20—32 kg, mātītes 11,7—12,5 kg.[2][3] Driliem un mandriliem ir vislielākās dzimumu auguma atšķirības no visām primātu sugām pasaulē.[3]
Abiem dzimumiem matojums ir tumši pelēkbrūns ar gaišākiem sāniem, seja melna. Pieaugušiem tēviņiem ir gaiši sārta apakšlūpa un balts zods, kas koši izceļas uz tumšās sejas. Drila purnam ir izstiepta forma un degunkaula katrā pusē tam ir melna, augstu izcelta sejas tulzna. Ap melno seju veidojas gaišs matojuma gredzens, tā kā mati pie pamatnes ir gandrīz balti. Āda ap dzimumorgāniem ir violeti sārta, bet sēžas tulzna ir gaiši sarkana. Ja drils satraucas, āda kļūst košāka un sarkanāka. Mātītēm meklēšanās laikā sēžas tulzna kļūst uguns sarkana, bet grūsnības periodā tā ir tumši sarkana.[2]
Drilu bara struktūru ir grūti izprotama, jo kopumā trūkst novērojumu savvaļā. Visticamākais, ka bara struktūra atkarībā no sezonas ir mainīga.[3] Bara kodols ir vecākā, dominantā mātīte, viņas meitas un mazuļi,[3] apmēram 20 savstarpēji radniecīgu mātīšu un to pēcnācēji.[2] Tēviņi ģimenei pievienojas tikai vairošanās sezonas laikā, apmēram 3 mēnešus gadā (no jūlija līdz septembrim).[3] Ir novērotas grupas ar vienu dominanto tēviņu un ar vairākiem tēviņiem, bet nekad nav novērotas tēviņu grupas.[3]
Gados, kad barības ir daudz, ģimeņu grupas apvienojas lielā barā, kurā ir vairāk nekā 100 indivīdu. Lielākajā novērotajā barā esot bijuši apmēram 400 drili.[3] Visi bara locekļi savstarpēji sazinās gan ar žestiem, gan balsi. Dominantais tēviņš nepārtraukti rūpējas par bara drošību un uzmana savas mātītes no citiem tēviņiem. Bioko salas driliem nav raksturīga baru apvienošanās un dalīšanās, tie visu gadu uzturas nelielās ģimenes grupās, kurās ir mazāk nekā 20 indivīdu.[3]
Ārpus vairošanās sezonas tēviņi ir vientuļnieki, lai gan bieži var novērot arī mātīšu barus, kuros visu gadu uzturas kāds tēviņš, vienlaicīgi dzīvojot nosacītu vientuļnieka dzīves veidu, atrodoties bara tuvumā.[3] Atšķirībā no savvaļas, nebrīves apstākļos drili veido stingras hierarhijas ģimeņu barus, kurus vada dominantais tēviņš.[3]
Drilus var uzskatīt par daļēji klejojošiem dzīvniekiem, kas visu laiku pārvietojas barības meklējumos. Barība pamatā tiek meklēta uz zemes, koku apakšējos zaros, bet nakts tiek pavadīta kokā. Bara teritorija tiek iezīmēta, kasoties ar krūtīm pret koka mizu. Drili ir aktīvi gaišajā diennakts laikā, naktis pavadot kokā, katru reizi citā vietā.
Lai arī drils ir visēdājs, tas pamatā barojas ar veģetāru barību. Drils barojas ar sēklām, augļiem, koku lapām, ziediem, sēnēm, gliemežiem, zirnekļiem, skorpioniem, kukaiņiem, putniem un to olām. Retākos gadījumos barībai tiek izmantoti bruņrupuči, vardes, žurkas un ciršļi. Ir novērots, ka reizēm mandrili nomedī antilopju mazuļus.[3]
Drili dzimumbriedumu sasniedz apmēram 4 gadu vecumā, tomēr tēviņi pāroties sāk apmēram 10—12 gados, sasniedzot fiziskā spēka briedumu.[3] Sākoties vairošanās sezonai, pirmās sapārojas augstākā hierarhijas ranga mātītes.
Grūsnības periods ilgst 175 dienas un mazuļu dzimšana notiek laikā no janvāra līdz martam. Parasti piedzimst viens mazulis, lai gan reizēm piedzimst dvīņi.[2] Mazuļiem seja ir sārta, bet sasniedzot 8 mēnešu vecumu, tā kļūst melna. Māte mazuli zīda apmēram 15—16 mēnešus, bet papildus barību tas sāk ēst jau 35 dienu vecumā.[3] Jaunās mātītes vienmēr paliek mātes tuvumā, bet tēviņi pieaugot atstāj baru. Visvecākais zināmais drils ir nodzīvojis līdz 46 gadiem.[4]
Drilam daļa sistemātiķu izšķir 2 pasugas,[2] tomēr šo iedalījumu neatzīst visi sistemātiķi.[3]
Drils (Mandrillus leucophaeus) ir mērkaķu dzimtas (Cercopithecidae) primāts, kas pieder pie paviānu cilts (Papionini). Drils mājo salīdzinoši nelielā lietus mežu teritorijā Āfrikas rietumos: Krosriverā, Nigērijas pašos dienvidaustrumos, Kamerūnā līdz Sanagas upei, areāla dienvidu robežai, un Bioko salā, neliela populācija mājo arī Ekvatoriālajā Gvinejā. Kopējais izplatības areāls ir nedaudz mazāks par 40 000 km².
Drils ir viens no apdraudētākajiem Āfrikas zīdītājiem. To skaits turpina samazināties dēļ malumedniecības, mežu izciršanas un cilvēku saimnieciskās darbības. Mūsdienās savvaļā mājo apmēram 3000—8000 drili. Tā tuvākais radinieks ir mandrils (Mandrillus sphinx), kurš mājo uz dienvidiem no Sanagas upes.
De dril (Mandrillus leucophaeus, voorheen Papio leucophaeus) is een van de meest bedreigde apensoorten van Afrika. De dril is nauw verwant aan de mandril en heeft ook een vergelijkbaar uiterlijk, maar niet het kleurrijke gezicht dat zo kenmerkend voor mandrilmannetjes is.
De dril heeft een donkerbruine vacht met een zwart gezicht en een lange snuit. Een ander kenmerk is het onbehaarde, paarsrode achterwerk. De dril eet voornamelijk fruit, maar ook insecten, bladeren, plantenwortelen, zaden, noten en kleine dieren. Mannetjes wegen gemiddeld 20 kilo en worden ongeveer twee keer zo groot als vrouwtjes, die gemiddeld 12 kilo wegen. Drils kunnen 30 jaar oud worden. Ze leven in groepen van 14 tot 200 individuen.
De soort komt voor in de bossen van West-Afrika: in Kameroen, Nigeria (ten noorden van de Sanaga-rivier) en op het eiland Bioko (voorheen Fernando Pó), dat bij Equatoriaal-Guinea hoort. De grootste groep drils in gevangenschap bevindt zich in de dierentuin van Hannover in Duitsland.
De dril wordt door de IUCN sinds 1986 aangemerkt als een bedreigde soort. Beide ondersoorten worden aangemerkt als bedreigd. De soort is ook sinds 1981 opgenomen in bijlage I van het CITES-verdrag, een lijst met soorten die met uitsterven bedreigd zijn.
De populatie op het Afrikaanse continent wordt geschat op maximaal 3.000 individuen. De grootste beschermde populatie bevindt zich in Nationaal Park Korup in Noord-Kameroen.
De belangrijkste bedreiging voor de soort is habitatverlies door ontbossing (voor houtwinning en landbouw) en wegen- en huizenbouw. Er wordt ook op de soort gejaagd als bron van bushmeat.
Er worden twee ondersoorten erkend:
Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Mandrillus leucophaeus op Wikimedia Commons. De dril (Mandrillus leucophaeus, voorheen Papio leucophaeus) is een van de meest bedreigde apensoorten van Afrika. De dril is nauw verwant aan de mandril en heeft ook een vergelijkbaar uiterlijk, maar niet het kleurrijke gezicht dat zo kenmerkend voor mandrilmannetjes is.
Drill (Mandrillus leucophaeus) er ein utryddingstruga dyreape som lever i mellom anna Kamerun og Nigeria. Han utgjer slekta mandrillar (Mandrillus) saman med mandrillen, og er også i slekt med bavianar.
Drillen kan ha ei lengd på opptil 70 cm og ein hale på rundt 12 cm. Hannane er større enn hoene, dei kan vera opptil dobbelt så tunge. Gjennomsnittsvekt for hannar er 32,3 kg medan ho er 11,7 kg for hoer.[2]
Dyret er dekt av mørekbrun eller svartleg pels med ein kvit hårkrans rundt andletet. Andlet og bakdel er hårlause. Andletet er svart. Det har lang snute med tydelege langsgåande kantar. Baken kan vera blå til purpurraud.[3]
Drill lever i regnskogområde søraust i Nigeria, vest i Kamerun[3] og på øya Bioko, som høyrer til Ekvatorialguinea. Bestanden på denne øya utgjer ein eigen underart, Mandrillus leucophaeus poensis.
Apen lever i grupper på rundt 25 individ. Kvar gruppe er sett saman av ein hann og fleire hoer og ungane deira. Ulike grupper kan gå saman til ei storgruppe på opptil 200 individ. Drilla kommuniserer med kroppsspråk og ulike skrik.
Han er dagsaktiv og går hovudsakleg på alle fire på bakken. Hoer kan av og til klatra opp i låge greiner med ungane sine.
Drill er ein altetar som finn føda på bakken. Han har eit variert kosthald av plantar som frukt og nøter, sopp, insekt og tidvis små pattedyr.[3]
Lite er kjend om forplantinga til arten. Hoene syner at dei er paringsklare gjennom ein meir intens farge i baken. Dei er drektige i 6-7 månader. Som regel føder dei berre ein unge om gongen.
Drill er truga av jakt og tap av leveområde ettersom skogen blir gjort om til jordbruksjord. Arten er svært sjeldan og har truleg berre 3000 nolevande individ. Korup nasjonalpark i Kamerun blei danna for å verna drillen. Framtida til arten er likevel uviss, og han er framleis rekna som «sterkt truga» av IUCN.
_(7609819342).jpg)
_(7609819342).jpg)
.jpg)
_(7692054594).jpg)
_(7609817756).jpg)
_(7609819342).jpg)
_male_(18440927556).jpg)
|accessed= vart ignorert (hjelp) 
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Apen drill Drill (Mandrillus leucophaeus) er ein utryddingstruga dyreape som lever i mellom anna Kamerun og Nigeria. Han utgjer slekta mandrillar (Mandrillus) saman med mandrillen, og er også i slekt med bavianar.
Drill (Mandrillus leucophaeus) er en art i slekten mandriller (Mandrillus) og består i kraft av to underarter. Den ligner mandrill, men ansiktet er mindre fargerikt. Drillen finnes i Cross River i Nigeria, det sørvestre Kamerun (sør til Sanagaelven), på øya Bioko i Guineabukta og i deler av Ekvatorial-Guinea. Arten foretrekker regnskog. Den regnes som en av Afrikas mest truede primater.
Inndelingen under følger i hovedsak Mammal Species of the World og er i henhold til Groves (2005).[2] Norske navn og beskrivelser i parentes er nødvendigvis ikke offisielle navn og beskriveler.
.jpg){kind=small}
Denne zoologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Drill (Mandrillus leucophaeus) er en art i slekten mandriller (Mandrillus) og består i kraft av to underarter. Den ligner mandrill, men ansiktet er mindre fargerikt. Drillen finnes i Cross River i Nigeria, det sørvestre Kamerun (sør til Sanagaelven), på øya Bioko i Guineabukta og i deler av Ekvatorial-Guinea. Arten foretrekker regnskog. Den regnes som en av Afrikas mest truede primater.
Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku Mandryl równikowy[2], dryl[3] (Mandrillus leucophaeus) – gatunek ssaka z rodziny koczkodanowatych (Cercopithecidae), blisko spokrewniony z mandrylem barwnolicym (M. sphinx), od którego różni się głównie jednolitym ubarwieniem twarzy.
Gatunek po raz pierwszy opisany naukowo przez F. Cuviera w 1807 roku pod nazwą Simia leucophaea na łamach czasopisma Annales du Muséum National d'Histoire Naturelle[4]. Jako miejsce typowe autor wskazał Afrykę[4].
Wyróżniono dwa podgatunki M. leucophaeus[5][2]:
Zalesione tereny w Nigerii i Kamerunie. Wyspa Bioko[6]. Dokładniej są to tereny między rzeką Cross a rzeką Sanaga w Nigerii, północno-zachodniego Kamerunu wraz z Parkiem Narodowym Korupt oraz południowo-zachodnie obszary wysp Boiko. Są to głównie niskie lasy deszczowe, do n.p.m.[1].
Długość głowy i tułowia 61 do 75 cm, wysokość w ramionach 55 do 60 cm, ogon o długości 5–8 cm. Pysk jest kościsty, ma niepokryty futrem front, jest to bardzo wyraźnie zaznaczona kość tworząca nos oraz kości policzkowe. Twarz ma kolor czarny, który silnie kontrastuje w z szarobiałą sierścią w około twarzy i brody, które występuje u samców. Od Mandrillus sphinx odróżnia go właśnie jednolite ubarwienie twarzy. Ubarwienie ciała jest niejednolite, od czerni i szarości, do brązu, miejscami białe lub oliwkowe. Modzele pośladkowe koloru liliowego, czerwono obrzeżone. Średnia masa ciała samców wynosi 25 kg, samic 11,5 kg. Samce są nawet do 35 kg cięższe niż samice. Występuje wyraźny dymorfizm płciowy[7].
Mandryl równikowy prowadzi pół naziemny tryb życia, zamieszkuje tereny leśne, odżywia się zarówno owocami, ziołami, korzeniami, jajami, owadami jak i okazjonalnie małymi ssakami.
Mandrillus leucophaeus jest gatunkiem pół naziemnym. Żyją one w grupach około dwudziestu osobników, które okresowo mogą się ze sobą łączyć w zespoły do dwustu osobników. Stadom przewodzą starsze samce Sezon urodzeń trwa od grudnia do kwietnia. Długość ciąży nie była badana, ale jest uznawana za podobną do długość Mandrillus sphinx, czyli między 176 dni. Matki opiekują się potomstwem i zapewniają mu ochronę. Czasem pomagają w tym samce. Okresowo występuje obrzmienie okolicy sromu, krocza, czasem odbytu. Jest ono największe w okresie owulacji. Samice zachęcają w ten sposób samców i dają znak gotowości seksualnej[8].
Mandryl równikowy, dryl (Mandrillus leucophaeus) – gatunek ssaka z rodziny koczkodanowatych (Cercopithecidae), blisko spokrewniony z mandrylem barwnolicym (M. sphinx), od którego różni się głównie jednolitym ubarwieniem twarzy.
O dril (Mandrillus leucophaeus) é uma primata da família Cercopithecidae, mais relacionado aos babuínos e ao mandril.
O dril é um macaco de cauda curta, comcerca de 70 cm de comprimento, similar, ao mandril, mas não possui a coloração azul e vermelha da face. Possui grande dimorfismo sexual no peso, com os machos pesando mais de 20 kg, e as fêmeas, mais de 12,5 kg.
O corpo é inteiro de cor verde-amarronzado. Indivíduos mais velhos possuem o lábio inferior de cor rosa e a testa branca com uma face de cor verde escura a preta, com sulcos no nariz. O quadril é rosa, cor de malva e azul. As fêmeas não possuem cor rosa na testa.
O grupo constitui-se de um macho dominante e outros machos subalternos e fêmeas, tendo entre 20 a 30 indivíduos. O grupo pode se unir a outros, formando grandes grupos de mais de 100 indivíduos. São seminômades sazonalmente e marcam território esfregando os peitorais em troncos de árvores. Forrageiam principalmente no chão, subindo em árvores apenas para dormir. As fêmeas dão à luz a um filhote por vez, e gêmeos são muito raros. Podem viver até 28 anos.
A dieta é predominantemente frugívora, mas também se alimentam de folhas, raízes, ovos, insetos e pequenos mamíferos ocasionalmente.
São encontrados principalmente em Cross River na Nigéria, sudoeste de Camarões (ao sul do rio Sanaga), e na ilha Bioko, parte da Guiné Equatorialem ambientes de floresta chuvosa. Sua distribuição geográfica está ao redor de 40000 km².
São um dos primatas mais ameaçados da África, e já foram listados entre os 25 primatas mais ameaçados do mundo.[2] As populações vem declinando em todas as áreas conhecidas por conta de caça, destruição do habitat e invasão humana; cerca de 3000 vivem em liberdade com as maiores estimativas ao redor de 8000.
Duas subespécies são aceitas:[3]
O dril (Mandrillus leucophaeus) é uma primata da família Cercopithecidae, mais relacionado aos babuínos e ao mandril.
Drill (Mandrillus leucophaeus) är en markattartad utrotningshotad apa som lever bland annat i Kamerun och Nigeria. Tillsammans med arten mandrill bildar den släktet mandriller (Mandrillus).[2]
Djuret liknar arten mandrill men saknar den brokiga färgen i ansiktet. Själva ansiktet saknar hår och är svartaktigt. Nosen är långdragen med tydliga kanter vid varje sidan av näsan. Kring ansiktet finns en krans av vita hår. Den övriga kroppen har mörk olivbruna eller svartaktiga hår med undantag av den nakna stjärten som är rödaktig eller blå. På undersidan är pälsen ljusare.[3] Drill är med en kroppslängd av ungefär 70 centimeter lite mindre än arten mandrill. Hanar är nästan två gånger tyngre än honor. De når en vikt av omkring 20 kg och honor är cirka 12,5 kg tung. Hanar kännetecknas även av påfallande lila till rosa färgade testiklar.[3] Svansen är bara 5,2 till 7,5 centimeter lång.[4]
Arten förekommer i sydöstra Nigeria, i Kamerun och på ön Bioko som tillhör Ekvatorialguinea. Beståndet på ön utgör en egen underart, Mandrillus leucophaeus poensis. Deras habitat är endast skogar, främst regnskogar. I bergstrakter når arten 1000 meter över havet.[1]
Arten lever i regnskogen med många gömställen bland växtligheten. Den är aktiv på dagen och vistas huvudsakligen på marken där den går på fyra fötter. Individerna klättrar inte högt upp i trädet utan hämtar sin föda från grenar som ligger nära marken.[3] Drill lever i grupper av ungefär 20 till 25 individer. Gruppen består av en dominant hane och flera honor med deras ungar. Ofta förenar sig olika grupper till en enhet med upp till 200 individer.[4] För kommunikationen använder de kroppsspråk (till exempel genom att visa den röda stjärten) eller olika skrik. Liksom mandrill markerar djuret olika platser i levnadsområdet med körtelvätska från körtlarna vid buken.[4]
Drill är allätare och hittar födan nära marken. Djuret äter bland annat frukter, nötter, frön, svampar, insekter och andra ryggradslösa djur.[3][4]
Det är inte mycket känt om artens sätt att fortplanta sig. Honans parningsberedskap visas med en intensivare färg på stjärten. Enligt Nowak (1999) kan honor para sig hela året[5] och enligt andra källor föds de flesta ungar mellan december och april. Dräktigheten varar antagligen i 6 till 7 månader, alltså lika länge som hos mandrill. Som hos de flesta markattartade apor föds bara ett ungdjur åt gången.[4]
Med människans vård lever drill cirka 28 år och den äldsta kända individen i fångenskap blev 46 år gammal.[4][5]
Hotet består i jakten samt i förstöringen av djurets levnadsområde genom skogsröjning för att skapa odlingsmark. Arten är mycket sällsynt. Individer dödas av bönder som betraktar primaten som skadedjur och den skjutas även för köttets skull. För ön Bioko antas att beståndet är mindre än 5000 exemplar. Hela populationen minskade uppskattningsvis med 50 procent under de senaste 30 åren. För att skydda arten skapades Korup nationalparken i Kamerun. Trots allt är artens framtid oviss och IUCN listar djuret som starkt hotat (endangered).[1]
Wikimedia Commons har media som rör Drill (djur).
Drill (Mandrillus leucophaeus) är en markattartad utrotningshotad apa som lever bland annat i Kamerun och Nigeria. Tillsammans med arten mandrill bildar den släktet mandriller (Mandrillus).
Дріл зовні дуже нагадує мандрила, але у нього менш яскраве забарвлення обличчя. Безволосе обличчя дріла чорного кольору з подовженою передньою частиною і кістковими борознами, розташованими вздовж носа. Крім того, воно облямоване білим волоссям. Інша шерсть забарвлена в темно-коричневий або чорний колір, за винятком голої ділянки сідниць, у яких червоний або блакитний колір. Дріли трохи менші мандрилів, досягають в довжину 60-75 см і максимально 20 кг ваги. Самці майже в два рази більше й важче самок. Хвіст дуже короткий — від 5 до 7 см.
Дріли активні в денний час. Мешкають у тропічних лісах, не зустрічаються поза прикриттям густої рослинності. Живуть головним чином на землі, пересуваючись на чотирьох лапах. Лише іноді самки з потомством вилазять на гілки дерев, щоб врятуватися від ворогів. Дріли живуть в групах розміром у 25 особин, що складаються з самця-ватажка, декількох самок і їх потомства. Іноді такі групи об'єднуються і утворюють великі групи до 200 або більше тварин. Для спілкування дріли використовують різні пози (як, наприклад, демонстрацію своїх яскравих сідниць), а також ряд різних криків, які слугують встановленню контакту з іншими членами групи, попередження про наближення ворога або збору групи самцем.
На ніч забираються на дерева і там ночують.
Середня тривалість життя в неволі становить 28 років.
Дріли мешкають на південному сході Нігерії, в Камеруні і на острові Біоко, що належить Екваторіальній Гвінеї.
Дріли всеїдні і шукають їжу майже виключно на землі. До неї відносяться фрукти, горіхи, гриби, комахи та час від часу невеликі хребетні.
Про розмноження дрілів відомо небагато. Готовність до запліднення у самки демонструється за допомогою зміни забарвлення ділянки навколо ануса, який стає яскраво-червоним або синім. Тривалість вагітності становить від 6 до 7 місяців. Як у більшості мавпячих, за один раз народжується по одному дитинчаті.
Головними загрозами для дрилів є полювання і знищення тропічних лісів для отримання сільськогосподарських земель. Останній фактор посилюється тим фактом, що дріли живуть виключно в густих тропічних лісах і по відношенню до людини ведуть себе вкрай лякливо. Дріли вважаються найрідкіснішим африканським приматом, і їх популяція в дикій природі оцінюється всього в 3000 особин. У національному парку Коруп в Камеруні для дрилів було створено безпечний притулок, проте їх подальше виживання як виду залишається під питанням.
Khỉ mặt chó Tây Phi (danh pháp khoa học:Mandrillus leucophaeus)[3] là một loài động vật có vú trong họ Cercopithecidae, bộ Linh trưởng. Loài này được F. Cuvier mô tả năm 1807.[2]
_1.jpg)
_3.jpg)
_4.jpg)
Bài viết liên quan đến Bộ Linh trưởng này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Khỉ mặt chó Tây Phi (danh pháp khoa học:Mandrillus leucophaeus) là một loài động vật có vú trong họ Cercopithecidae, bộ Linh trưởng. Loài này được F. Cuvier mô tả năm 1807.
Mandrillus leucophaeus F. Cuvier, 1807
Синонимы
Дрил[3] (лат. Mandrillus leucophaeus) — вид приматов из семейства мартышковых (Cercopithecidae). Вместе с мандрилом составляет род мандрилов (Mandrillus).
Дрил внешне очень напоминает мандрила, но у него менее яркая окраска лица. Безволосое лицо дрила чёрного цвета с удлинённой передней частью и костными бороздами, расположенными вдоль носа. Кроме того, оно окаймлено белыми волосами. Остальная шерсть окрашена в тёмно-коричневый или чёрный цвет, за исключением голого участка ягодиц, у которых красный или голубой цвет. Дрилы немного меньше мандрилов, достигая 60—75 см в длину и 20 кг веса. Самцы почти в два раза крупнее и тяжелее самок. Хвост очень короток — от 5 до 7 см.
Дрилы активны в дневное время и обитают в тропических лесах, не встречаясь вне прикрытия густой растительности. Живут главным образом на земле, передвигаясь на четырёх лапах. Лишь иногда самки с потомством взбираются на ветви деревьев, чтобы спастись от врагов. Дрилы живут в группах размером в 25 особей, состоящих из самца-предводителя, нескольких самок и их потомства. Иногда такие группы объединяются и образуют крупные группы до 200 или более животных. Для общения дрилы используют различные позы (как, например, демонстрацию своих ярких ягодиц), а также ряд различных криков, служащих установлению контакта с другими членами группы, предупреждению у приближении врага или собиранию группы самцом.
Дрилы обитают на юго-востоке Нигерии, в Камеруне и на принадлежащем Экваториальной Гвинее острове Биоко.
Дрилы всеядны и ищут пищу почти исключительно на земле. К ней относятся фрукты, орехи, грибы, насекомые и время от времени небольшие позвоночные.
О размножении дрилов известно немного. Готовность к оплодотворению у самки демонстрируется с помощью изменения окраски участка вокруг ануса, который становится ярко-красным или синим. Длительность беременности составляет от 6 до 7 месяцев. Как у большинства мартышковых, за один раз рождается по одному детёнышу.
Главными угрозами для дрилов являются охота и уничтожение тропических лесов для получения сельскохозяйственных земель. Последний фактор усугубляется тем фактом, что дрилы живут исключительно в густых тропических лесах и по отношению к человеку ведут себя крайне пугливо. Дрилы считаются самым редким африканским приматом, и их популяция в дикой природе оценивается всего в 3000 особей. В национальном парке Коруп в Камеруне для дрилов было создано безопасное убежище, однако их дальнейшее выживание как вида остаётся под вопросом.
Дрил (лат. Mandrillus leucophaeus) — вид приматов из семейства мартышковых (Cercopithecidae). Вместе с мандрилом составляет род мандрилов (Mandrillus).
黑面山魈（學名Mandrillus leucophaeus），又名鬼狒狒、灰狒狒，是猴科山魈属的一种。该属另外一种动物是山魈，过去这两种动物曾被归入狒狒属。
黑面山魈在外表上與山魈相似，只是面部沒有後者那麽顔色豐富，故得名黑面山魈。主要生活在非洲的喀麥隆、尼日利亞等少部分地區，屬於非洲最為瀕危的靈長目動物之一。
黑面山魈是一种尾巴较短的猴，身长达70厘米，外观类似山魈但是脸没有鲜艳的蓝色与红色，而是黑色。它的两性差异很大，尤其体现在了重量，成年雄性黑面山魈重达50公斤，雌性只有12公斤。身体整体呈暗灰褐色。成年雄性有粉红色的下唇和白色的下巴。臀部则是粉色，紫色或是蓝色。雌性则没有粉红色的下巴。[2]
黑面山魈的兩個亞種：
黑面山魈（學名Mandrillus leucophaeus），又名鬼狒狒、灰狒狒，是猴科山魈属的一种。该属另外一种动物是山魈，过去这两种动物曾被归入狒狒属。
黑面山魈在外表上與山魈相似，只是面部沒有後者那麽顔色豐富，故得名黑面山魈。主要生活在非洲的喀麥隆、尼日利亞等少部分地區，屬於非洲最為瀕危的靈長目動物之一。
ワシントン条約附属書I 分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 哺乳綱 Mammalia 目 : サル目 Primates 科 : オナガザル科 Cercopithecidae 亜科 : オナガザル亜科
ドリル（Mandrillus leucophaeus）は、哺乳綱サル目（霊長目）オナガザル科マンドリル属に分類されるサル。
体長オス70センチメートル、メス66センチメートル[2]。尾長オス12センチメートル、メス8.1センチメートル[2]。体重オス17キログラム、メス10キログラム[2]。全身の毛衣は暗褐色[2]。顔には体毛が無く黒い皮膚が露出し、周囲は白い体毛で縁取られる[2]。耳介は黒い[1]。臀部にも体毛が無く、青や紫色の皮膚が裸出する[2]。
低地の熱帯雨林や山地の森林、河辺林に生息する[2]。半樹上棲で地表でも樹上でも活動するが、オスはメスよりも地表性傾向が強い[2]。昼行性[2]。1頭のオスと複数頭のメスからなる20-30頭の群れを形成して生活するが、複数の群れが集まった数百頭の大規模な群れを形成する事もある[2]。群れは母系集団でオスは産まれた群れを離脱して単独で生活したり、他の群れに合流する[2]。
繁殖形態は胎生。34日周期で交尾を行い、妊娠期間は174日[2]。1回に1頭の幼獣を産む。メスは生後42か月で性成熟するが、生後5年で初産を迎える事が多い[2]。寿命は29年[2]。
森林伐採による生息地の破壊、猟犬や銃による狩猟などにより生息数は減少している[2]。
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。
드릴 또는 드릴원숭이(Mandrillus leucophaeus)는 긴꼬리원숭이과에 속하는 영장류이다.[2] 개코원숭이와 근연 관계가 있으며, 특히 맨드릴과 매우 가까운 종이다. 맨드릴과 겉모습이 비슷하지만 얼굴색은 화려하지 않다. 카메룬과 나이지리아, 사나가강 북부 지역, 비오코섬 해안, 적도기니 일부 지역에서만 발견된다. 멸종 위험에 처해 있는 아프리카 영장류의 하나이다.
드릴은 2종의 아종이 있다:
