Harding et al. (2009) reported significant mortality of Rapana venosa during a bloom of the dinoflagellate Alexandrium monilatum in the lower York River, Virginia (USA) in September 2007. The whelks stopped feeding as dissolved oxygen and chlorophyll concentrations increased with the development of the bloom. Harding et al. noted that whelk mortality was preceded by external signs of stress including reduced ventilation, inability to attach to hard substrates, periodic pumping of the opercular plate, and increased mucus production over a period of 24-48 hours prior to death. High concentrations of goniodimum A (a toxin produced by A. monilatum) were observed in bivalves attached to the shells of R. venosa. Mortality of R. venosa was 100%. Mortality of oysters (Crassostrea virginica) and northern quahog clams (Mercenaria mercenaria) in the same flow-through system was 0%. The symptoms displayed by the R. venosas in the 24-48 hours prior to death were indicative of paralysis and followed a timecourse similar to that documented for some other molluscs exposed to toxic A. monilatum.
Savini et al. (2002) suggested that the introduction of Rapana venosa to Chesapeake Bay (U.S.A.) offers cause for both ecological and economic concern. Adult Rapana venosa are large predatory gastropods that consume bivalves including commercially valuable species such as hard clams (Mercenaria mercenaria). Laboratory feeding experiments were used to estimate daily consumption rates of two sizes of whelks feeding on two size classes of hard clams. Large R. venosa (shell length, SL > 101 mm) are capable of consuming up to 2.7 g wet weight of clam tissue daily, equivalent to 0.8% of their body weight. Small whelks (60-100 mm SL) ingest an average of 3.6% of their body weight per day.
Very large striped hermit crabs (Clibinarius vittatus) have begun to use shells of the exotic Rapana venosa as shelters (Harding and Mann 1999).
Rapana venosa is a large predatory marine snail that is native to marine and estuarine waters of the western Pacific, from the Sea of Japan, Yellow Sea, East China Sea and Bohai Sea (Richerson 2006). It is now also established in many other parts of the world, where it is generally viewed as an invasive species with the potential to have a seriously negative impact.
In the Black Sea, Rapana venosa occurs down to 30 m in depth in areas with sandy bottoms, as well as in rocky and muddy habitats (Culha et al. 2009). Harding and Mann (1999) report that in the lower Chesapeake Bay (USA), Rapana venosa inhabits subtidal hard bottom habitats, where it can feed, mate, and move while completely burrowed. Rapana venosa is ecologically flexible, able to tolerate low salinity, low oxygen, and significantly polluted water (Gilberto et al. 2006; Culha et al. 2009). It feeds at night and is often found in locations that are hard to sample, making early detection of newly established populations difficult (Harding et al. 2007).
Working with animals from the Chesapeake Bay region (Virginia, USA), Harding et al. (2007) found significant differences in predation strategies and prey species consumed between the introduced veined Rapana venosa and the smaller, native Atlantic oyster drills (Urosalpinx cinerea). As Rapana venosa becomes more prevalent, these differences could result in considerable disruption of the trophic structure (feeding relationships among species) of Chesapeake Bay.
Culha et al. 2009: Moves between warmer deep waters in winter and coastal regions in summer.
Rapana venosa is native to marine and estuarine waters of the western Pacific, from the Sea of Japan, Yellow Sea, East China Sea and Bohai Sea (Richerson 2006). It is now also established in many other parts of the world, where it is generally viewed as an invasive species with the potential to have a seriously negative impact.
According to Culha et al. (2009) and references therein: Rapana venosa became established in the Black Sea in the 1930s and 1940s and spread over the coasts of the Caucasus, the Crimea, and the Azov Sea over a period of 10 years. It expanded its distribution toward the Turkish and Bulgarian coasts of the Black Sea and the coasts of Romania during 1959-1972. It has also been reported from the southeastern coast of South America and from the Red Sea and many localities in the Adriatic Sea since the 1980s. It was presumably introduced into these areas accidentally by ships.
The first specimen in North America was collected by members of the Virginia Institute of Marine Science Trawl Survey Group in August 1998 in Hampton Roads, Virginia (Harding and Mann 1999). Harding and Mann (2005) documented three range extensions of Rapana venosa in Chesapeake Bay, Virginia. These extensions into Tangier Sound, the mid James River estuary, and to Cape Henry at the Bay mouth extended respectively, the northern, western, and southeastern boundaries of the known occupied range in Virginia waters. Salinity and tidal circulation mediate the distribution of adults and larvae of this animal. During dry years (e.g., 2001 and 2002) adult R. venosa may move up-estuary in western tributaries like the James River, given increased salinity and available habitat and food resources. Declines in salinities (or return to normal salinities) will either kill the whelks in the upriver habitats or force a return to downstream habitats (Harding and Mann 2005). The species is now widely distributed in Chesapeake Bay, which harbors what is still the only known breeding population in North America (Harding et al. 2008).
Gilberto et al. (2006) studied a recently established population of Rapana venosa in the Rio de la Plata estuary along the southeastern coast of South America (Uruguay/Argentina).
Rapana venosa is ecologically flexible, able to tolerate low salinity, low oxygen, and significantly polluted water (Gilberto et al. 2006; Culha et al. 2009). It feeds at night and is often found in locations that are difficult to sample, making early detection of newly established populations difficult (Harding et al. 2007).
Harding et al. (2007) studied predation signatures of Rapana venosa, such as distinctive bore holes in prey shell remains (only R. venosa individuals too small to grasp and manipulate prey leave visible predation signatures). These signs could provide a powerful surveillance tool, allowing early detection of smaller, pre-reproductive animals than is possible by simply waiting for their appearance as fishing bycatch (R. venosa are likely to be caught by fishermen only once a population is well established and significant numbers of larger animals are present).
In the Black Sea, Rapana venosa occurs down to 30 m in depth in areas with sandy bottoms, as well as in rocky and muddy habitats (Culha et al. 2009).
Harding and Mann (1999) report that in the lower Chesapeake Bay (USA), Rapana venosa inhabits subtidal hard bottom habitats, where it can feed, mate, and move while completely burrowed.
12-18 years (Harding et al. 2007)
10-15 years (Harding et al. 2008)
The shell of Rapana venosa is globose (rounded) with a very short-spired shell and a large body whorl. The epidermal color varies from gray to reddish-brown, with dark brown dashes on the spiral ribs. Most specimens have distinctive black veins throughout the shell. A diagnostic feature for this species is the deep orange color found in the aperture and on the columella (Richerson 2006).
The reproductive biology of Korean Rapana venosa was investigated by Chung et al. (2002). They found that the total number of egg capsules per individual each year (based on 25 whelks in aquaria) ranged between 184 and 410. The mean number of eggs per egg caspsule was 976. Annual fecundity ranged from about 179,000 to 400,000 eggs per individual, with two to four broods during the spawning season. Eggs in egg capsules, which may be attached to various hard substrates (Culha et al. 2009), took 15 to 17 days at about 20 C to develop and hatch out veliger larvae. No significant deviation was detected from a 1:1 sex ratio.
Harding et al. (2008) investigated the reproductive biology of Rapana venosa from the Chesapeake Bay region (USA) and found even higher productivity, with the number of egg capsules per whelk per year ranging from 133-2759 divided among 3 to 29 broods. They found that egg capsule production is influenced by seasonal and absolute water temperatures as well as by seasonal daylength cycles. Egg capsule deposition by Chesapeake Bay R. venosa begins at water temperatures of approximately 18 degrees C and continues for 11-15 weeks. Forty to 70% of female whelks deposited egg capsules in most weeks during this season, producing 150-200 egg capsules per female per week. Water temperatures above 28 degrees C caused reduced egg capsule production relative to temperatures of 20-25 degrees C. Egg capsule production was positively related to seasonal changes in daylength, and two peaks of egg capsule deposition were observed in the 2001 and 2002 deposition seasons. The combination of declining daylength and higher water temperatures in late summer was associated with the cessation of egg capsule deposition. The authors predict a latitudinal range of 30-41 degrees (north and south) as the realized reproductive range for Rapana venosa populations based on the environmental requirements for native whelks and reproductively active invasive Rapana venosa populations (Harding et al. 2008).
Working with animals from the Chesapeake Bay region (Virginia, USA), Harding et al. (2007) found significant differences in predation strategies and prey species consumed between the introduced veined Rapana venosa and the smaller, native Atlantic oyster drills (Urosalpinx cinerea). As Rapana venosa becomes more prevalent, these differences could result in considerable disruption of the trophic structure (feeding relationships among species) of Chesapeake Bay.
To date, there has been no successful eradication of any nonindigenous marine invertebrate in the United States. The potential for Rapana venosa to cause significant harm to the Chesapeake region's native shellfish and seafood industry is a serious concern (Richerson 2006).
May exceed 160 mm in length (Harding et al. 2007).
Can reach 180 mm (Richerson 2006).
Rapana venosa is a large predatory marine snail that has recently become established in a number of areas outside its native range, raising concerns about potentially serious ecological and economic impacts as it expands into new regions.
Rapana venosa is of significant economic value on the coasts of the Black Sea and is regularly collected during certain periods (Culha et al. 2009). However, this species has a negative impact on commercial shellfish species in both its native and introduced ranges (Harding et al. 2008).
Rapana dravá (Rapana venosa), známá též pod starším českým označením jako rapana škodlivá je dravý mořský plž.
Původní areál rozšíření zahrnoval pobřeží v Japonsku a u východočínského pobřeží. V polovině 20. století byl tento druh zavlečen do Černého, Jaderského, Egejského a Rudého moře, také k pobřeží Bretaně. V současnosti se objevuje i u východoamerického pobřeží.
Ulita šedohnědé barvy dosahuje velikosti až 18 cm.
Její zahnívající těla, která při rozkladu vytvářejí purpurové barvivo bývala v minulosti používána k barvení oděvů.
Obrázky, zvuky či videa k tématu rapana dravá ve Wikimedia Commons
Rapana dravá (Rapana venosa), známá též pod starším českým označením jako rapana škodlivá je dravý mořský plž.
Rapana venosa (Gattungsname vom lat. rapa = Rübe) ist eine räuberische, meeresbewohnende Art aus der Familie der Stachelschnecken und gilt als eine der problematischsten invasiven Arten weltweit.[1][2] Exemplare dieser Art wachsen sehr schnell, werden innerhalb von 2 Jahren geschlechtsreif und können bis zu 10 Jahre alt werden.[3] Charakteristisch ist die orange Färbung an der Innenseite der Schale.[1] Die ursprüngliche Heimat der Art liegt in Asien. Aufgrund ihrer hohen Toleranz gegenüber Schwankungen der Temperatur und des Salzgehaltes des Wassers konnte sich Rapana venosa leicht ausbreiten.[4]
Die Erstbeschreibung erfolgte 1846 durch Achille Valenciennes.[5] Wegen ihrer weiten Verbreitung wurde Rapana venosa mehrfach beschrieben. Sie ist auch unter der Urbeschreibungskombination Purpura venosa (Valenciennes, 1846) sowie unter den Synonymen Rapana marginata (Valenciennes, 1846), Rapana pechiliensis (Grabau & King, 1928), Rapana pontica (Nordsieck, 1969) und Rapana thomasiana (Crosse, 1861) bekannt.[5]
Rapana venosa besitzt ein großes, schweres, kurz-zugespitztes Gehäuse, welches eine Größe von 180 Millimetern erreichen kann.[1][4]
Die Schnecke besitzt eine aufgeblähte Körperwindung und einen tiefsitzenden Nabel. Die Mundöffnung des Schneckenhauses ist weit und oval geformt. Ihre Columella (die Spindel, um die sich das Schneckengehäuse windet)[6] ist breit und glatt. Das Gehäuse wird nach außen hin von glatten, spiralförmigen, axial angeordneten Rippen gegliedert. Nach innen umrahmen kleine, in die Länge gezogene Zähne den Rand der äußeren Lippe. Eines der Hauptmerkmale dieser Schnecke ist die dunkelorange-Färbung des Hypostracums auf der Innenseite der Schale. Bei manchen Exemplaren kann der innere Hohlraum des Gehäuses auch eine schwarz- bis dunkelblaue Färbung aufweisen, die bis zum Rand der äußeren Lippe reicht. Das Periostracum hingegen kann trübgrau bis rotbraun gefärbt sein. Hierbei können mehr oder weniger auffallende, dunkelbraune Striche die spiralförmigen Rippen des Gehäuses wie ein unterbrochenes Adergeflecht durchziehen.[1]
Ursprünglich war Rapana venosa in Teilen des Japanischen Meeres bis nach Wladiwostok im Norden, im Gelben Meer, im Bohai-Meer und im Ostchinesischen Meer bis nach Taiwan im Osten heimisch. Die Schnecke wies in ihrer koreanischen Heimat eine hohe Temperaturtoleranz, die von 4 °C bis 27 °C reichte, sowie eine hohe Sauerstoff- und Salinitätstoleranz auf und konnte sich deswegen in vielen verschiedenen Meeren ausbreiten und vermehren. Rapana venosa lebt in eher geringen Tiefen um die 40 Meter und hält sich deshalb in küstennahen oder seichten Regionen auf, wie zum Beispiel im Gelben Meer, das eine maximale Tiefe von 105 Metern hat.[4][7]
Man kennt mittlerweile mindestens 5 geographische Regionen, in denen sich reproduktive Rapana-venosa-Populationen befinden.[4] Wie sich diese marine Schnecke so schnell verbreiten konnte, ist ungewiss. Forscher vermuten jedoch, dass sie im Larvenstadium über das Ballastwasser von Schiffen weite Wege schnell zurücklegte oder dass sie über den Handel mit Muschelbeständen, in denen sie lebte, verschleppt wurde.[7][8]
Die Einführung von Rapana venosa in das Schwarze Meer fand vermutlich in den 1940er Jahren statt. Erste Aufzeichnungen von Beobachtungen der Art gab es 1963 in der Noworossijsk-Bucht durch Drapkin, welcher sie fälschlicherweise als Rapana bezoar identifizierte. Der Einschleppungsweg ist nicht hundertprozentig gesichert. Die Möglichkeit, dass die Schnecke im Larvenstadium mittels Ballastwasser ins Schwarze Meer gelangen konnte, ist aufgrund der großen Distanz zu ihrer Heimat, der Schiffsgeschwindigkeit der damaligen Zeit, sowie des begrenzten Schiffsverkehrs während des Zweiten Weltkrieges ziemlich unwahrscheinlich.
Die zweite Möglichkeit wäre der Transport als ein Teil einer schiffsrumpfbewohnenden Gemeinschaft von Organismen. Außerdem könnte die Einschleppung mittels Austersaat stattgefunden haben, was bei heutigem Wissensstand jedoch reine Spekulation ist. Innerhalb kurzer Zeit hat sich der Mollusk über den Kaukasus und die Krimküste ausgebreitet und gelangte ins Asowsche Meer. Bis 1972 erweiterte Rapana venosa ihr Verbreitungsgebiet in den Nordwesten des Schwarzen Meeres und bis zur Küste von Rumänien, Bulgarien und der Türkei. Darüber hinaus bürgerte sie sich erfolgreich im Ägäischen und im Tyrrhenischen Meer ein. Die Population im Schwarzen Meer scheint stabil, wenn auch nicht allzu individuenreich zu sein.[4][8]
Erste Funde in der Adria gab es in den 1970ern, als Fischer der Stadt Ravenna von einer für sie unbekannten Schnecke berichteten. Von diesem Zeitpunkt an breitete sich Rapana venosa in der nördlichen Adria aus. Die derzeit bekannte Ausbreitung innerhalb der Adria reicht von Fano im Süden bis nach Marano im Norden.[9]
Funde in der Chesapeake Bay zeugen von einer transozeanischen Verbreitung der Schnecke, die am wahrscheinlichsten mittels Ballastwasser von Schiffen stattgefunden hat.[7] Das bekannte Verbreitungsgebiet innerhalb der Chesapeake Bay reicht von der Mündung des Rappahannock River im Norden bis zu den Lafayette-Flüssen im Süden, sowie vom Elizabeth River im Südwesten bis auf die Höhe des Chesapeake-Bay-Bridge-Tunnels im Südosten.[8]
Zum ersten Mal wurde Rapana venosa 1998 im südlichen Atlantik im Meeresarm von Río de la Plata entdeckt, wo sie meistens in den mittleren bis äußeren Regionen des Meeresarmes von Fischern gefangen wurde. Ihr Lebensraum scheint in dieser Region nur auf den Meeresarm begrenzt zu sein. Der Grund, warum sich Rapana venosa nicht weiter im Atlantik aufhält und ausbreitet, ist womöglich auf die Präsenz der dort heimischen Art Stramonita haemastoma zurückzuführen.[10]
Einige lebende Exemplare wurden auch an der nordatlantischen Küste Frankreichs, an den Küsten Neuseelands und in der Willapa Bay im US-Bundesstaat Washington gefunden.[4][7]
Rapana venosa ist eine carnivore und räuberische, möglicherweise auch aasfressende Schnecke.[11] Sie frisst hauptsächlich andere Mollusken, wie am Meeresgrund lebende Bivalvia, dazu gehören Austern (Amerikanische Auster), Miesmuscheln (Adriatische Miesmuschel (Mytilus galloprovincialis), die Gattungen Modiolus und Geukensia) und Venusmuscheln (Anadara inaequivalvis, Chamelea gallina, Venerupis philippinarum, Raue Venusmuschel (Venus verrucosa,Mercenaria mercenaria)).[7]
Ihre Beute wählt diese Schnecke nach Art und Größe aus,[7][3][12] zieht aber Muscheln vor, die eine harte Schale besitzen.[3] Wie die meisten Stachelschnecken kann Rapana venosa ein Loch in die Schale der Muscheln bohren. Sie bevorzugt dennoch, ihre Beute zu zerdrücken, indem sie die Zone um das Ligament umwickelt und die Schale mit ihrer Radula öffnet.[1][11]
Um ihre Beute zu fressen, dringt sie mit ihrem Rüssel zwischen die geöffneten Schalen der Muschel ein und sondert einen zähen Schleim, der Biotoxine enthalten kann, auf das geschwächte Beutetier ab.[3] Noch nicht vollends ausgewachsene Exemplare ernähren sich von Muscheln, die bis zu 30 Prozent größer als sie selbst sein können, während größere Exemplare maximal gleich große Beutetiere fangen. Eine ausgewachsene Rapana venosa von 14 cm kann eine Muschel von 8 cm Größe innerhalb einer Stunde fressen.[11]
Die getrenntgeschlechtliche Rapana venosa[7] paart sich in der Natur während eines längeren Zeitraums zwischen Winter und Frühling.[4] Nach der inneren Befruchtung[13] legt das Weibchen mehrere Cluster von Eiern, die aus je 50 bis 500 Eikapseln bestehen. Die Eikapseln werden an einem harten Substrat befestigt.[4] Jede Eikapsel beinhaltet 200 bis 1.000 Eier. Ein Weibchen kann ohne zweite Befruchtung mehrmals im Sommer Eicluster ablegen.[4]
Nach der Eiablage ist die Eikapsel weiß, wird dann aber immer dunkler (über zitronengelb zu gelb)[13]. Nach 14 bis 21 Tagen (der genaue Zeitpunkt hängt von Temperatur und Salinität ab) schlüpfen die pelagischen Larven.[3] Dabei öffnet sich die dorsale Spitze der Eikapsel und die schwimmende Larve ist frei.[13] Diese Veligerlarven haben eine sehr lange planktonische Phase, die bis zu 80 Tage dauern kann. Dabei werden sie durch die Meeresströmungen weiterverbreitet. Die Larven bewegen sich anfangs mit einem zweilappigen Velum fort und ernähren sich von kleinerem Plankton.[4] Nach 4 Tagen entwickelt sich das Velum zu einem vierlappigen Velum. Nach 14 bis 17 Tagen ist das Velum etwa doppelt so lang und es bilden sich Füße und Augenstiele. Durch die Aufnahme von Algen wachsen die Larven sehr schnell und erreichen in 21 Tagen eine Schalenlänge von 1,5 mm.[13] Nach der planktonischen Phase wandern die Larven schließlich zum Ozeanboden und wachsen zu hartschaligen Schnecken heran.[13] Im ersten Lebensjahr wachsen die Tiere sehr rasch, im 2. Lebensjahr werden sie geschlechtsreif. Rapana venosa kann 10 Jahre alt werden.[3][14]
Mehrere Faktoren tragen dazu bei, dass sich Rapana venosa außerhalb ihres natürlichen Lebensraumes als invasive Art behaupten kann. Der wohl größte Vorteil gegenüber den einheimischen (natürlich vorkommenden) Gastropoda ist ihre dicke Schale. Durch diese körperliche Überlegenheit ist Rapana venosa imstande, lokale Schneckenarten zu erbeuten und sich vor anderen räuberischen Tierarten (Schildkröten oder Schnecken mit einer dünneren Schale) zu schützen. Für Rapana venosa gibt es im fremden Ökosystem folglich einen Überschuss an Beutetieren, da die anderen Schneckenarten eher Nahrungsquelle als Konkurrenz bei der Nahrungsfindung darstellen. Zudem fehlen weitgehend natürliche Fressfeinde. Aufgrund der letzten beiden Beobachtungen kann man davon ausgehen, dass eine ausgewachsene Schnecke dieser Art ohne große Bedrohung Futter beschaffen und sich ungestört vermehren kann.[4] Zudem ernähren sich bereits die Jungtiere von einer großen Anzahl von Muscheln und Austern, was ebenfalls zu einer schnellen Etablierung von Rapana venosa beiträgt.[14]
Imposex ist ein Phänomen, das unter anderem auch bei Rapana venosa als Folge der Schadstoffansammlung in Meeren auftritt. Charakteristisch ist die Entwicklung von äußeren männlichen Geschlechtsorganen bei weiblichen Individuen.[15] Als Verursacher für diese Fehlentwicklung wurden Zinnorganische Verbindungen wie Tributylzinn (TBT) nachgewiesen. Solche Verbindungen sind in Biozid- und Antifouling-Mitteln enthalten, die über Jahrzehnte als Zusatz in Schiffanstrichen verwendet wurden. Die giftige Substanz verhinderte die marine Verkrustung an Booten und Schiffen.[16] Seit 2008 verbietet die Internationale Seeschifffahrts-Organisation TBT als Zusatz in Schiffsfarben.[17] Bis jetzt wurde jedoch kein Verlust der reproduktiven Funktionen der weiblichen Rapana venosa als Folge des Imposex beobachtet, jedoch steigt das Gewebegewicht der von Imposex betroffenen Weibchen.[15]
Rapana venosa (Gattungsname vom lat. rapa = Rübe) ist eine räuberische, meeresbewohnende Art aus der Familie der Stachelschnecken und gilt als eine der problematischsten invasiven Arten weltweit. Exemplare dieser Art wachsen sehr schnell, werden innerhalb von 2 Jahren geschlechtsreif und können bis zu 10 Jahre alt werden. Charakteristisch ist die orange Färbung an der Innenseite der Schale. Die ursprüngliche Heimat der Art liegt in Asien. Aufgrund ihrer hohen Toleranz gegenüber Schwankungen der Temperatur und des Salzgehaltes des Wassers konnte sich Rapana venosa leicht ausbreiten.
Die Erstbeschreibung erfolgte 1846 durch Achille Valenciennes. Wegen ihrer weiten Verbreitung wurde Rapana venosa mehrfach beschrieben. Sie ist auch unter der Urbeschreibungskombination Purpura venosa (Valenciennes, 1846) sowie unter den Synonymen Rapana marginata (Valenciennes, 1846), Rapana pechiliensis (Grabau & King, 1928), Rapana pontica (Nordsieck, 1969) und Rapana thomasiana (Crosse, 1861) bekannt.
Rapana venosa, common name the veined rapa whelk or Asian rapa whelk, is a species of large predatory sea snail, a marine gastropod mollusc or whelk, in the family Muricidae, the rock shells.
This large sea snail has become an invasive species in many different localities around the world.
The shell of Rapana venosa is globose (rounded) and heavy, possessing a very short spire, a large body whorl, a strong columella and a deep umbilicus. The aperture is large and roughly ovate. Ornamentation is present externally as axial ribs, smooth spiral ribs ending in blunt knobs at both the shoulder and body whorl, and internally as small elongated teeth disposed along the outer lip margin. The external color varies from gray to reddish-brown, with dark brown dashes on the spiral ribs. Some specimens may have distinctive black/dark blue vein-like coloration patterns throughout the inner portions of the shell, usually originating from each individual tooth at the outer lip. A diagnostic feature for this species is the deep orange color found in the aperture and on the columella. The height of the shell can reach up to 180 mm (about 7 in).[2][3]
This species is native to the marine and estuarine waters of the western Pacific, from the Sea of Japan, Yellow Sea, East China Sea and the Bohai Sea.[2]
Rapana venosa is included in Russia's Red Book as threatened with extinction. The original known habitat for this species was the Far East, but since 1947 it has been found in the Black Sea, and its shell became a popular souvenir in Crimea. Recently this species has been found as an exotic in the Chesapeake Bay, on the eastern coast of the United States.
According to some authors, it appears to be the case that the spreading of this species outside its natural range has been made possible by the planktonic larval stage being transported along with ballast water in the hulls of ships, or that egg masses may have been transported with products of marine farming.[4]
Rapa whelks were first found in the Black Sea in the 1940s. Within a decade this mollusk had spread along the Caucasian and Crimean coasts and moved into the Sea of Azov. From 1959 to 1972, its range extended into the northwest Black Sea, to the coastlines of Romania, Bulgaria and Turkey. These whelks have become established in the Adriatic and Aegean seas, and have also been found in the Tyrrhenian sea,[5] on the Northern Atlantic coast of France, and the southeast coast of South America, in Uruguay and the Rio de La Plata estuary (including Samborombon Bay), and in Argentina.[6][7] In the United States the first specimen discovered was in August 1998 by members of the Virginia Institute of Marine Science (VIMS) Trawl Survey Group in Hampton Roads, Virginia. The species is now widely distributed and established in Chesapeake Bay.[2]
Rapana venosa is considered among the 100 worst alien species in Europe in the DAISIE European Invasive Alien Species Gateway,[8] one of two marine gastropods on the list.[8] It is considered as about the 52nd the worst alien species in Europe.[9]
Veined rapa whelks favor compact sandy bottoms, in which they can burrow almost completely. The native habitat of this species is a region of wide annual temperature ranges, comparable to other localities. Fleeing cold waters in the winter, this species may migrate to warmer, deeper waters, thereby evading cool surface waters. This fertile sea snail is extremely versatile, tolerating low salinities, water pollution and oxygen deficient waters.[2]
Veined rapa whelks are carnivorous selective predatory gastropods whose main diet consists of a variety of other mollusk species, mainly epifaunal bivalves such as oysters (Crassostrea virginica) and mussels (Mytilus galloprovincialis, Modiolus and Geukensia), but also clams (Anadara inaequivalvis, Chamelea gallina, Tapes philippinarum, Venus verrucosa, and the northern quahog Mercenaria mercenaria). Prey are chosen by the whelk according to their species and size.[10][11][12] Most snails feed by drilling a hole into their bivalve prey, but rapa whelks usually smother their prey by wrapping around the hinged region of the shell and feed by introducing their proboscis between the opened valves. The whelk can also secrete a thick mucus that may or may not contain biotoxins to weaken the prey.[12] Shell drilling, however, is also not unknown in this species.[13]
Rapana venosa is dioecious, which means each individual organism belonging to this species is distinctly male or female.[11] In this species' native range, mating occurs for extended periods of time, mainly during the winter and spring.[3] It reproduces by internal fertilization,[14] after which it lays clusters of egg cases that resemble small mats of white to yellow shag carpet,[2][3] mainly during spring and summer.[11] One adult female can lay multiple egg cases throughout the season.[8] Each cluster contains 50-500 egg cases, and each egg case may contain 200-1000 eggs.[3] The pelagic veliger larvae (a larval form common to various marine and fresh-water gastropod and bivalve mollusks)[15] then hatch, persisting in the water column for 14 to 80 days[11] and feeding primarily on plankton.[8] They eventually settle on the ocean floor where they develop into hard-shelled snails. Growth is rapid over the first year of life, and reproduction occurs from the second year onwards. Large specimens may be over ten years old.[2]
It is known that the abundance of prey, the lack of competition from other gastropod species, as well as the absence of direct predators of R. venosa may be some of the factors that contributed to the successful establishment of new populations of this sea snail outside its native range.[3] The thick strong shell of the rapa whelk is arguably its strongest advantage over native whelks, because rapas can easily prey on local whelks, whereas local whelks are unable to successfully attack rapas. The thick shell also means that predators such as sea turtles are unable to feed on the invasive species, and can only feed on local whelk populations. It is suggested that once the rapa whelk reaches adulthood, it exists unchecked in the local population, and can consume and reproduce freely.[3] The Veined rapa whelk is also highly tolerant to wide variations in salinity and oxygen concentration,[11] a fact that may also help to explain its success as an invader of marine coastal and brackish ecosystems. In its native range Rapana venosa shows high temperature tolerance, being able to withstand temperatures varying from 4 to 27 °C (39.2 - 80.6 °F).[3]
Veined rapa whelks have caused significant changes in the ecology of bottom-dwelling organisms, and have become marine pests in the Black Sea. Although scientists are not completely aware of the impacts of the whelk, they are very concerned about its potential impact on native Bay species. Studies are currently under way to help determine the whelk's spread in Chesapeake Bay, so that scientists can develop a model that will define potential impacts to the Bay's ecosystem.[2]
The imposex phenomenon has been observed in the veined rapa whelk in Chesapeake Bay.[16] Imposex is characterized by the development of masculine sexual organs in female individuals as a consequence of exposure to organic tin compounds, such as tributyltin (TBT). Such compounds are biocide and antifouling agents, commonly mixed in paints to prevent marine encrustations on boats and ships. For this reason, it is not uncommon for high concentrations of such compounds to be present in the sea water near shipyards and docking areas, consequently exposing the nearby marine life to its possibly harmful effects.[17] This unnatural development of male reproductive organs, however, has shown no negative effects on populations of this species, and no loss of reproductive capabilities of female R. venosa as a consequence of Imposex has been observed so far.[16]
This article incorporates public domain text (a public domain work of the United States Government) from reference [2]
Rapana venosa, common name the veined rapa whelk or Asian rapa whelk, is a species of large predatory sea snail, a marine gastropod mollusc or whelk, in the family Muricidae, the rock shells.
This large sea snail has become an invasive species in many different localities around the world.
Rapana venosa es un gasterópodo de la familia Muricidae de origen asiático y exitoso organismo invasor, integrante del género Rapana. La elevada capacidad de invasión de este caracol, sumada a sus hábitos tróficos (preda sobre cualquier bivalvo) lo tornan una grave amenaza potencial de los recursos malacológicos de las aguas marinas de gran parte del mundo, causando además de serios daños ecológicos, el colapso de las pesquerías de ostras, mejillones y almejas, con las consecuencias socio-económicas que esto conlleva.
Esta especie fue descrita originalmente en el año 1846 por el zoólogo francés Achille Valenciennes, con el nombre científico de Purpura venosa.
Es una especie problemática dado sus hábitos alimenticios, al ser un depredador de bivalvos, muchos de los cuales de interés socioeconómico y/o pesquero. En zonas invadidas, tanto los ejemplares adultos como los juveniles de esta especie consumen alguna especie de bivalvos. De cada ejemplar atacado apenas restarán las valvas articuladas; en los casos de conchas no muy gruesas se observan roturas en sus márgenes o bordes o marcas muy características en sus bordes. Adicionalmente, en el Río de la Plata (Uruguay) se ha registrado su presencia sobre juveniles de tortuga verde (Chelonia mydas),[1] pero también su presencia como item alimentico en contenidos estomacales de la tortuga cabezona (Caretta caretta)[2] y el elasmobranquio Mustelus schmitti.[3]
Sustenta la potencialidad de su invasión mediante la migración directa de adultos y juveniles, además de mantener una elevada presión de dispersión hacia zonas adyacentes empleando a sus propágulos. Este caracol se caracteriza por presentar una elevada fertilidad y un rápido crecimiento y desarrollo larval, de solo 14 a 80 días.[4]
Para que se produzcan eventos reproductivos, el rango de temperaturas del agua de fondo debe situarse entre los 13 y 26 °C.[5] Mientras la temperatura se mantiene entre esos límites, las hembras constantemente depositarán cápsulas de huevos, las que se agrupan en masas adheridas a superficies duras, como plásticos rocas, basura, valvas de gasterópodos etc.[6]
La región biogeográfica de la cual es originaria es el oriente de Asia, desde el mar del Japón, el mar Amarillo, el mar de Bohai y el mar de China hasta Taiwán. Desde allí logró invadir numerosos sistemas marinos alrededor del mundo. En el año 1947 fue reportada del mar Negro, en 1971 del mar Adriático, en 1986 del mar Egeo, en 1990 del mar de Azov. Hasta allí sus poblaciones alóctonas estaban confinadas al mar Mediterráneo y mares relacionados. En 1998 se la señaló por primera vez en la margen occidental del océano Atlántico, en la bahía de Chesapeake (Estados Unidos) (1998);[7] en el mismo año alcanzó el Hemisferio sur en Sudamérica, al ser citada del estuario del Río de la Plata.[8][9]
También en esas fechas logró conquistar costas europeas fueras del Mediterráneo, al ser reportada de la bahía de Quiberon, en la región de Bretaña (Francia). Finalmente en el año 2005 se la encontró en el mar del Norte.[10]
El foco original se detectó en la bahía de Samborombón zona sur del área estuarial del Río de la Plata.[11]
Desde allí, y gracias a su notable capacidad adaptativa para prosperar en zonas con amplias variaciones ambientales, logró establecerse en todos los fondos fangosos de las franjas mixohalinas submareales. En la región encontró condiciones ideales para su veloz desenvolvimiento: abundancia de presas sin una adaptación especial para evitar sus ataques, la ausencia de algún depredador directo que lo limitase (aunque ver arriba) o de competidores en su nicho ecológico, y el poseer naturalmente una estrategia reproductiva muy activa en primavera y verano que facilita su agresiva dispersión afectando a los bivalvos nativos de otras comunidades bentónicas.
Una vez que este caracol logra asentarse en una nueva zona es virtualmente imposible eliminar el foco.[12]
Se han propuesto diferentes métodos de control para paliar sus daños, disminuyendo su población. Una posibilidad es su aprovechamiento comercial por pescadores artesanales locales los que podrían colectarlos utilizando trampas para gasterópodos, empleando como carnada a bivalvos vivos. En Uruguay, se ha sugerido la posibilidad de su extracción artesanal mediante buceo autónomo, proporcionando un incentivo para la explotación de este gasterópodo, generando al mismo tiempo efectos socioeconómicos, tecnológicos y ecológicos positivos. Esta actividad podría generar nuevos productos de alto valor y tecnologías de procesamiento asociadas, contribuyendo a conservar las poblaciones de mejillón local a través de la disminución de la presión extractiva sobre este importante recurso.[13] Otra técnica posible es la captura mediante redes de arrastre de fondo en las zonas fangosas, pero este arte de captura tiene la desventaja de perturbar el ecosistema del fondo acuático.[14]
Rapana venosa es un gasterópodo de la familia Muricidae de origen asiático y exitoso organismo invasor, integrante del género Rapana. La elevada capacidad de invasión de este caracol, sumada a sus hábitos tróficos (preda sobre cualquier bivalvo) lo tornan una grave amenaza potencial de los recursos malacológicos de las aguas marinas de gran parte del mundo, causando además de serios daños ecológicos, el colapso de las pesquerías de ostras, mejillones y almejas, con las consecuencias socio-económicas que esto conlleva.
Rapana venosa, le rapane veiné ou murex de la mer Noire est une espèce de mollusques gastéropodes de la famille des Muricidae, sous-famille des Rapaninae et du genre Rapana. Espèce benthique et néritique, il vit sur des substrats de sable et de rochers de la côte, à 30 mètres de profondeur.
La coquille de Rapana venosa est trapue et épaisse, à enroulement dextre avec un épaulement des spires et une suture très marqués. La taille est importante (18 cm maximum) et l’ouverture, de forme ovale, large. L’ombilic, écailleux, est large et le canal siphonal court, non fermé. La couleur de la coquille varie du brun-rouge au gris, en passant par le beige orangé. On peut parfois observer des lignes ou des taches brunâtres ou noirâtres parallèles aux spires d’enroulement, d’où son appellation de Rapana « veiné ». La taille de sa coquille peut attendre jusqu’à 18 cm, il est important de ne pas confondre Rapana venosa avec une espèce morphologiquement proche mais avec de taille largement inférieure (9 cm maximum), il s'agit de Stramonita haemastoma qui peut être trouvée principalement en Méditerranée mais également en Atlantique.
L'espèce Rapana venosa a été décrite par le zoologiste français Achille Valenciennes en 1846, sous le nom initial de Purpura venosa[1].
Il existe une variété reconnue :
L'espèce Rapana venosa est originaire de la mer Jaune, des mers de Chine et de la mer du Japon. Sa présence en Europe est signalée, vers l’année 1948 dans la mer Noire, où il fut introduit accidentellement, probablement à l'état larvaire, dans les eaux de ballast des navires provenant des mers de Chine.
Depuis 1948 et en une décennie, ce mollusque s'est répandu le long des côtes du Caucase et de Crimée. De 1959 à 1972, il s’installe dans le nord-ouest de la mer Noire, sur les côtes de la Roumanie, de la Bulgarie et de la Turquie (Thrace orientale, Bithynie, Paphlagonie, Pont).
L'impact environnemental en mer Noire de ce gastéropode prédateur des moules et des huîtres, a d'abord été très négatif en raison de sa multiplication rapide et son régime alimentaire qui se compose de bivalves extrêmement importants pour le filtrage de l'eau. Le Rapana veiné est très tolérant à de fortes variations de salinité et de concentration d'oxygène, ce qui peut expliquer son succès comme envahisseur des écosystèmes marins côtiers et saumâtres. Dans son aire de répartition naturelle Rapana venosa montre la tolérance à haute température, étant capable de résister à des températures variant de 4 à 27 °C.
Toutefois, à plus long terme, les prédateurs et parasites des gastéropodes marins ont commencé à s'attaquer aux populations de Rapana[9] et parmi les prédateurs, l’Homo sapiens n'est pas le dernier car ce Murex est un fruit de mer apprécié : pêcheurs et restaurateurs ont su répandre l'idée qu'il aurait des vertus aphrodisiaques, d'où une réduction des effectifs de Rapana en mer Noire depuis les années 2000 (800 tonnes de Rapana sont exportées annuellement vers les marchés du Japon)[10].
Le Rapana est bien connu pour ses qualités nutritionnelles : 100 grammes de ce gastéropode fournissent 440.3 kJ, diverses vitamines et minéraux de type B[7]. Un exemplaire contient :
L'escargot de mer est également une riche source d’oméga 3, de zinc, calcium, fer et d'iode[11].
Rapana venosa, le rapane veiné ou murex de la mer Noire est une espèce de mollusques gastéropodes de la famille des Muricidae, sous-famille des Rapaninae et du genre Rapana. Espèce benthique et néritique, il vit sur des substrats de sable et de rochers de la côte, à 30 mètres de profondeur.
Geaderde stekelhoren (Rapana venosa) is de (voorlopige) Nederlandse naam[1] van een in juli 2005 ontdekte exoot in de Noordzee, voor de kust van Scheveningen. Het is de zeeslak Rapana venosa (uit de familie van de Muricidae).
De soort komt oorspronkelijk voor in de Gele Zee en de Japanse Zee. In de jaren 40 werd de soort ontdekt in de Zwarte Zee en in de daarop volgende jaren verspreidde hij zich langs de kusten bij de Kaukasus en de Zee van Azov. Vanaf de jaren 70 waren de Adriatische Zee en de Egeïsche Zee aan de beurt. Eind jaren 90 werd de soort in Chesapeake Bay (bij Virginia) in de Verenigde Staten aangetroffen, mogelijk doordat larven meekwamen in ballastwater van schepen vanaf de Zwarte Zee. In dezelfde tijd dook de soort ook op voor de kust van Bretagne en in de Rio del Plata (tussen Uruguay en Argentinië).
De geaderde stekelhoren heeft een hoge tolerantie voor verschillen in temperatuur, zoutgehalten en vervuiling.
De verspreiding van de geaderde stekelhoren is problematisch voor de oester- en mosselvisserij. De soort is carnivoor en voedt zich met schelpdieren. In de Zwarte Zee brengt deze slak grote schade aan aan de schelpdierenvisserij. In de meer recent gekoloniseerde gebieden vreest men voor vergelijkbare gevolgen. Na de ontdekking van de slak in Chesapeake Bay, werd daar een onderzoeksprogramma gestart waarbij onder meer een vergoeding (aanvankelijk $5, later $2) werd uitgeloofd voor elke slak van deze soort die werd ingeleverd.
Geaderde stekelhoren (Rapana venosa) is de (voorlopige) Nederlandse naam van een in juli 2005 ontdekte exoot in de Noordzee, voor de kust van Scheveningen. Het is de zeeslak Rapana venosa (uit de familie van de Muricidae).
Multimedia w Wikimedia Commons Rapana venosa (rapana Thomasa) – gatunek dużego, drapieżnego ślimaka z rodziny rozkolcowatych, występującego pierwotnie w Pacyfiku, u wybrzeży wschodniej i południowo-wschodniej Azji. Gatunek inwazyjny, rozwlekany z wodami balastowymi, ma negatywny wpływ na kolonizowane ekosystemy. Szkodnik, powodujący duże straty gospodarcze w hodowlach jadalnych mięczaków[2][3].
Muszla duża, ciężka, grubościenna (wysokość: 70-180 mm), z niewysoką, stopniowaną skrętką[4][5]. Ostatni skręt duży, mocno rozdęty, owalny. Ujście odsłania wnętrze muszli o charakterystycznym jaskrawopomarańczowym kolorze i takąż, szeroką i gładką kolumellę. Na powierzchni zewnętrznej muszli do trzech guzkowanych, spiralnych wstęg i delikatne żyłkowanie. Dołek osiowy odkryty, głęboki. Wokół dołka osiowego odkłada się łuskowata krawędź wyznaczająca położenie rynien syfonalnych ze wcześniejszych stadiów rozwoju ontogenetycznego (fasciola). Wieczko konchiolinowe. Barwa muszli zróżnicowana, dominują kolory beżowe, szare i brązowe z ciemnobrązowymi plamkami na żebrach. Niektóre osobniki maja muszle białe, bez guzów i ornamentacji[2][6].
Pierwotny areał występowania obejmuje litoral Morza Japońskiego, Morza Wschodniochińskiego i Morza Żółtego[4].
Ślimak w rozwoju przechodzi przez stadium swobodnie pływającej, pelagicznej larwy, która może łatwo zostać zassana do zbiorników balastowych statków i z wodą balastową zostać zawleczona do innych akwenów. Młode osobniki rapan były też zawlekane z transportami jadalnych mięczaków (ostryg, omułków), w koloniach których żerowały.
Pierwsze znalezisko rapany Thomasa w Morzu Czarnym odnotowano w 1947 w Zatoce Noworosyjskiej[5]. W ciągu dekady rozprzestrzeniła się wzdłuż wybrzeży: w 1952 dotarła do Krymu, w 1959 do brzegów Rumunii, Bułgarii i Turcji. W następnych latach dotarła przez Morze Marmara do Morza Egejskiego, a w 1976 zasiedliła Morze Adriatyckie, i dalej Morze Tyrreńskie[7]. Występowanie tego gatunku stwierdzono też na atlantyckim wybrzeżu Francji, niedawno dostała się również do Morza Północnego[8].
Rapana Thomasa została także zawleczona do akwenów przybrzeżnych obu Ameryk. Stwierdzono ją u południowo-wschodnich wybrzeży Ameryki Południowej i w ujściu La Platy[9][10]. W roku 1998 stwierdzono jej występowanie u brzegów stanu Wirginia w USA. Obecnie występuje w całej Zatoce Chesapeake, tworzy tam stabilną populację[11][12].
Zasiedla strefę litoralną mórz i estuaria rzek uchodzących do mórz[2]. Jest organizmem eurytopowym, może występować w wodach o zasoleniu od 17 do 38 promili, znosi wahania temperatury wody w zakresie 4 °C to 27 °C oraz okresowe deficyty tlenowe[5].
Drapieżnik, polujący na bezkręgowce, głównie na małże, w tym na gatunki ważne gospodarczo: ostrygi, omułki, sercówki i urąbki. Wraz ze wzrostem wielkości ślimaka poszerza się spektrum wielkości ofiar[13]. Ślimak dostaje się do ciała ofiar rozwierając połówki muszli małży przy pomocy silnej nogi lub wiercąc tarką dziury w muszlach[14].
Ślimak rozdzielnopłciowy, zapłodnienie wewnętrzne, jaja składane w kokonach jajowych wiosną i latem[15]. Pojedyncze złoże jajowe może zawierać 50-500 jaj[16]. Rozwój złożony, z larwą swobodnie pływającą w pelagialu. Rozwój larwalny trwa ok. 14-80 dni, w trakcie którego larwa odżywia się planktonem[17]. Rapany zasiedlające Morze Czarne dojrzewają znacznie wcześniej (w wieku 2 lat, przy wielkości muszli 35-70 mm) niż osobniki z populacji dalekowschodnich (w wieku 5 lat, przy wielkości muszli około 125 mm). Osobniki w populacji czarnomorskiej są też bardziej płodne – jednorazowo samica formuje ponad 450 kokonów, a w każdym jest 200-1000 jajeczek, podczas gdy macierzyste populacje dalekowschodnie mają 100-350 kokonów (przeciętnie 150) zawierających po 85 do 800 jajeczek. Osobniki czarnomorskie tworzą kokony na głębokości 10-20 m, a dalekowschodnie na głębokościach 1-3 m. U form dalekowschodnich z jaj po maksymalnie 3 tygodniach wykluwają się małe (poniżej 2 mm) larwy, które po zaledwie kilku dobach (czasem brak stadium larwalnego) osiadają na podłożu i przekształcają się w osobniki młodociane, choć z miękką muszlą embrionalną. U form czarnomorskich larwa występuje zawsze w rozwoju ontogenetycznym, wykluwa się po około 30 dniach od złożenia jaj, jest mniejsza (poniżej 1 mm) i rozwija się od 1 do 2 miesięcy[17][18]. Długość życia osobnika: do 10 lat[4].
Rapana venosa (rapana Thomasa) – gatunek dużego, drapieżnego ślimaka z rodziny rozkolcowatych, występującego pierwotnie w Pacyfiku, u wybrzeży wschodniej i południowo-wschodniej Azji. Gatunek inwazyjny, rozwlekany z wodami balastowymi, ma negatywny wpływ na kolonizowane ekosystemy. Szkodnik, powodujący duże straty gospodarcze w hodowlach jadalnych mięczaków.
Rapana venosa (nomeada, em inglêsː Thomas's rapa whelk[2][3], veined rapa whelk[4][5] ou Asian rapa whelk[6]; em francêsː Rapana veiné; em espanholː busano veteado; em italianoː cocozza ou bobolone[7][8]; em neerlandêsː geaderde stekelhoren[9]; com sua denominação de gênero, Rapana, vinda de rapa; cujo significado, em língua latina, é "beterraba")[10] é uma espécie de molusco gastrópode marinho pertencente à família Muricidae e subfamília Rapaninae, na subclasse Caenogastropoda e ordem Neogastropoda[1]; de habitat costeiro e estuarino, sendo predadora de mexilhões, ostras e amêijoas.[11] Foi classificada por Achille Valenciennes, em 1846, como Purpura venosa, no texto "A. du Petit-Thouars, Voyage autour du monde sur la frégate la Venus pendant les années 1836–1839"; publicado no Atlas de Zoologie. Mollusques.[1] Sua distribuição geográfica original incluía o mar do Japão, mar Amarelo, mar de Bohai e mar da China Oriental, no Extremo Oriente, pertencente ao oceano Pacífico; tornando-se uma espécie invasora na Europa (incluindo o mar Mediterrâneo, no mar Adriático e mar Egeu; mar Negro, mar de Azov e mar do Norte) e América (Estados Unidos, Argentina, Uruguai e Brasil), golfo Pérsico e mar Vermelho[3][11][12]; pois ela é prolífica e extremamente versátil, tolerando baixas salinidades, poluição da água e águas deficientes em oxigênio ou com variação de temperatura. Alguns países conseguiram se adaptar a essa proliferação aproveitando a demanda dos mercados do Extremo Oriente, onde a carne desta Rapana é consumida para alimentação; representando a base de uma atividade pesqueira significativa em alguns países ao redor do mar Negro, da Geórgia à Turquia. A economia e globalização modernas são os vetores para o transporte, através dos oceanos, deste animal para novas regiões receptoras.[7][8][13]
Rapana venosa possui concha de 8 a 20 centímetros, de espiral moderadamente baixa e com voltas angulosas e volta terminal inflada, dotada de umbílico e curto canal sifonal; com o canto das espirais podendo ter nódulos pontiagudos e também esculpida com anéis espirais debilmente nodulosos sobre a sua superfície. A sua abertura é grande e ovalada, com columela larga e lisa, ambas geralmente de forte coloração alaranjada, amarela ou esbranquiçada; com a borda do lábio externo dotada de pequenos dentes, pequenos e alongados. Espécimes mais antigos têm seu lábio externo queimado. Por fora ela é de um tom marrom acinzentado ou avermelhado, com traços castanho escuros nos seus anéis espirais. Apresentam um amplo Opérculo castanho escuro, que lhe recobre a abertura em períodos de estiagem.[3][4][8][14][15]
Quatro vistas da concha de R. venosa, de espécime coletado na península da Crimeia, mar Negro.
Esta espécie ocorre em áreas arenosas e substratos de fundo rochoso, e também em quebra-mares, a até 40 metros de profundidade. Populações em substrato rochoso têm conchas predominantemente de cor escura, sendo as populações de costas arenosas com uma maior frequência de conchas de coloração esbranquiçada ou marrom pálida.[8] Todos os seus estágios larvais exibem tolerância de 48 horas a salinidades tão baixas quanto 15 ppt, com mortalidade mínima. Abaixo dessa salinidade, a sobrevida atinge valores mais baixos. Em sua região nativa coreana, ela demonstra grandes tolerâncias anuais de temperatura (de 4 °C a até 27 °C) e pode migrar para águas mais quentes e profundas no inverno, evitando assim as águas frias da superfície.[13]
Está citado que o espalhamento dessa espécie invasora, fora de sua distribuição original asiática, fora possível devido ao transporte de seu estágio larval, planctônico, juntamente com água de lastro dos cascos dos navios, ou que massas de ovos podem ter sido transportadas com produtos da agricultura marinha.[6]
Rapana venosa foi relatada como uma espécie epibionte, associada à tartaruga-verde Chelonia mydas, facilitando o seu potencial de dispersão.[12] Por outro lado, quase todas as amostras de Rapana venosa, coletadas na região do Rio da Prata, também apresentaram epibiontes sobre a superfície de suas conchas, o que sugere um estilo de vida exposto. Porém, outros estudos, em campo e no laboratório, constataram que tais caramujos são noturnos e permanecem enterrados a maior parte do dia, evitando a colonização pelo biota epifaunal.[19]
|coautor= (ajuda) |coautores= (ajuda) |coautores= (ajuda) |coautores= (ajuda) |coautores= (ajuda) |coautores= (ajuda) |coautores= (ajuda) |coautores= (ajuda) |coautores= (ajuda) Rapana venosa (nomeada, em inglêsː Thomas's rapa whelk, veined rapa whelk ou Asian rapa whelk; em francêsː Rapana veiné; em espanholː busano veteado; em italianoː cocozza ou bobolone; em neerlandêsː geaderde stekelhoren; com sua denominação de gênero, Rapana, vinda de rapa; cujo significado, em língua latina, é "beterraba") é uma espécie de molusco gastrópode marinho pertencente à família Muricidae e subfamília Rapaninae, na subclasse Caenogastropoda e ordem Neogastropoda; de habitat costeiro e estuarino, sendo predadora de mexilhões, ostras e amêijoas. Foi classificada por Achille Valenciennes, em 1846, como Purpura venosa, no texto "A. du Petit-Thouars, Voyage autour du monde sur la frégate la Venus pendant les années 1836–1839"; publicado no Atlas de Zoologie. Mollusques. Sua distribuição geográfica original incluía o mar do Japão, mar Amarelo, mar de Bohai e mar da China Oriental, no Extremo Oriente, pertencente ao oceano Pacífico; tornando-se uma espécie invasora na Europa (incluindo o mar Mediterrâneo, no mar Adriático e mar Egeu; mar Negro, mar de Azov e mar do Norte) e América (Estados Unidos, Argentina, Uruguai e Brasil), golfo Pérsico e mar Vermelho; pois ela é prolífica e extremamente versátil, tolerando baixas salinidades, poluição da água e águas deficientes em oxigênio ou com variação de temperatura. Alguns países conseguiram se adaptar a essa proliferação aproveitando a demanda dos mercados do Extremo Oriente, onde a carne desta Rapana é consumida para alimentação; representando a base de uma atividade pesqueira significativa em alguns países ao redor do mar Negro, da Geórgia à Turquia. A economia e globalização modernas são os vetores para o transporte, através dos oceanos, deste animal para novas regiões receptoras.
Rapana (Rapana thomasiana, Rapana pontica, Rapana bezoar, Rapana Venosa), este un melc marin aparținând familiei Muricidae, clasa Gastropoda, încrengătura Mollusca. Trăiește pe substraturile nisipoase și stâncoase de la linia țărmului până la 30 metri adâncime.
Semnalat pentru prima dată în Marea Neagră în anul 1948 în zona portului Novorossiisk, Rusia, în 1963 începe să apară și în dreptul litoralului românesc. Rapana își are originea în Marea Japoniei, Marea Chinei și Marea Galbenă de unde a fost adus accidental pe carena navelor.
Rapana este un gastropod de talie mare, cu cochilia globuloasă și groasă, spiralată, compusă din 7-8 spire separate de suturi adânci. Marginea de sus a fiecărei spire este acoperită cu tuberculi cornoși. Atinge grosimea de 190/160mm. Canalul sifonal este relativ scurt și larg, cu o crestatură adâncă. Suprafața este diferit ornamentată și prezintă un șir de mameloane dispuse în spirală. De asemenea pe suprafața cochiliei se observă și ușoare coaste longitudinale. Apertura este foarte largă, de formă ovală, strălucitoare în interior, de culoare portocalie-roșcată. Culoarea cochiliei este de la galben pal la roșiatic-maroniu adesea cu benzi brune sau striuri colorate mai intens. Interiorul aperturii este portocaliu aprins, galben sau brun.
Rapana se înmulțește prin ouă. Durata incubării este de aproximativ 17 zile, în condițiile unei temperaturi a mediului de 18...20o C. Durata de viață a speciei este de peste 10 ani, iar în doi ani un exemplar tânăr ajunge la dimensiunile unui adult.
Impactul ecologic al acestui gastropod în Marea Neagră este unul negativ. Rapana este considerat un prădător (specie invazivă) din cauza înmulțirii rapide, cât și a regimului alimentar compus din midii și stridii, ambele specii de moluște fiind extrem de importante în filtrarea apei mării dar și cu valoare economică.
În ultimul timp reducerea efectivelor de Rapana s-a accentuat în țările riverane Mării Negre, deoarece acestea au început exploatarea speciei în scopuri comerciale (culinare - este cunoscut pentru proprietățile sale afrodiziace) și să exporte cantități însemnate inițial în țările din Extremul Orient (800 de tone exportate anual de Turcia pe piețele din Japonia).
În prezent și România exploatează această resursă biologică, din care o anumită cantitate este destinată pieței interne.
Rapana (Rapana thomasiana, Rapana pontica, Rapana bezoar, Rapana Venosa), este un melc marin aparținând familiei Muricidae, clasa Gastropoda, încrengătura Mollusca. Trăiește pe substraturile nisipoase și stâncoase de la linia țărmului până la 30 metri adâncime.
Semnalat pentru prima dată în Marea Neagră în anul 1948 în zona portului Novorossiisk, Rusia, în 1963 începe să apară și în dreptul litoralului românesc. Rapana își are originea în Marea Japoniei, Marea Chinei și Marea Galbenă de unde a fost adus accidental pe carena navelor.
Природний ареал охоплює моря Далекого Сходу. У 1947 році молюск вперше був знайдений у Чорному морі у Новоросійській бухті, куди потрапив скоріш за все з баластними водами кораблів. Після цього масово розселився по всій акваторії Чорного моря. Зустрічається також у Азовському морі. Також рапана заселила Середземне море, її окремі екземпляри знаходили у Егейському, Адріатичному морях, біля берегів Уругваю та США (Чесапікська затока)[1].
На батьківщині молюска (Далекий Схід) черепашки молюсків досягають у довжину 190 мм, у висоту 160 мм, у Чорному морі вони дрібніші, зазвичай довжина до 120 мм (іноді до 150 мм), висота до 100 мм. Діаметр завитка 28—37 мм. Вага дорослих молюсків до 350 г, вага черепашки до 170 г. Черепашка яйцеподібно-конічна, з 7 — 8 обертами. Отвір черепашки прикритий кришечкою. Забарвлення зовнішньої поверхні від біло-жовтуватого до червоно-коричневого, іноді з темними смугами та плямами. Внутрішня поверхня червоно-помаранчева або коричнева, рідко біла, іноді з темними смугами[2].
Тривалість життя до 15 років. Зустрічається на будь-якому ґрунті на глибинах від 0 до 50 м. Ненажерливий хижак, живиться двостулковими молюсками, на батьківщині переважно устрицями, у Чорному морі — устрицями (популяцію яких майже повністю знищив), гребінцями та мідіями. Молоді рапани просвердлюють черепашки мідій твердим язиком — радулою, дорослі особини відкривають стулки м'язовим зусиллям. Через те що молюск має дуже тверду черепашку, природних ворогів у дорослих особин у Чорному морі немає. На батьківщині ворогами рапани є морські зірки, але оскільки солоність Чорного моря невелика, в ньому вони відсутні. Планктонних личинок рапани, які не мають твердих покривів, споживають деякі риби. У холодну пору року рапани занурюються глибоко в ґрунт та впадають в анабіоз.
Рапани роздільностатеві, статевої зрілості у Чорному морі досягають на 2 рік, при довжині раковини 35—75 мм. Самці зовнішнім виглядом не відрізняються від самиць. Нерест протягом всього літа на глибинах 10—20 м. На початку літа можна спостерігати «весілля рапанів» — кілька десятків самців та самиць збираються у щільні групи для парування. Після запліднення самиці відкладають яйця у кокони з міцною оболонкою, довжиною 12—18 мм, які мають вигляд щіток. У кожному коконі 200–1000 яєць. Розвиток зародків у коконах триває близько місяця. Личинки планктонні, розміри при виході з кокону від 0,4 до 0,8 мм, вони деякий час вони плавають (30—60 діб), потім осідають на дно та набувають вигляду дорослих особин[3].
Рапана завдала дуже великої шкоди екосистемі Чорного моря. Відсутність природних ворогів сприяла неконтрольованому росту чисельності рапани, а наявність стадії планктонної личинки — широкому її розселенню. Вона майже повністю знищила популяцію устриць (Ostrea edulis), також суттєво підірвала чисельність мідій, зруйнувала так званий пояс мідій (Mytilus galloprovincialis), який тягнувся уздовж всього узбережжя моря та виконував роль біофільтра, очищаючи воду від органіки. Внаслідок великої чисельності популяції молюск набув промислового значення, його м'ясо використовується у їжу, зокрема експортується в азійські країни (особливо цінується у Японії). З черепашок молюсків виготовляють сувеніри, черепашка рапани стала своєрідною візитною карткою чорноморських курортів.
Раковина Rapana venosa сферическая, короткая и с большим завитком. Цвет варьирует от серого до красно-коричневого c темно-коричневыми полосами на спиральных ребрах. Многие образцы имеют черные прожилки на раковине. Изнутри раковина ярко-оранжевая.
Диаметр раковины дальневосточной рапаны может достигать 180 мм. Черноморской — 120 мм.
Достигает половозрелости в возрасте 2 (Черноморские рапаны) — 5 лет (Дальневосточные рапаны). Нерест моллюсков длится с начала июля по середину августа и обычно продолжается 15 — 20 суток. В кладке содержится 100—500 коконов, имеющих форму стручка, белого или светло-сиреневого цвета, в каждом коконе от 200 до 1000 яиц. Длина одного кокона от 15 до 42 мм.
Развитие зародышей рапаны внутри кокона продолжается от 2 до 3 недель, после чего личинка оседает. Размер личинки 1,7 мм. Зародышевая раковина — мягкая и гладкая.
Быстро растет первый год, затем рост замедляется. Возраст можно определить по годовым кольцам на оперкулуме. Отдельные особи достигают возраста 12 лет.
Питается мелкими двустворчатыми моллюсками, раковины которых она просверливает с помощью радулы или открывает с помощью мускульной силы ноги.
В предыдущие годы основное использование рапаны заключалось в изготовлении сувениров из её раковины. В настоящее время мясо моллюска активно используется в качестве продукта питания, в связи с чем осуществляется его промышленная добыча[4].
Раковина Rapana venosa сферическая, короткая и с большим завитком. Цвет варьирует от серого до красно-коричневого c темно-коричневыми полосами на спиральных ребрах. Многие образцы имеют черные прожилки на раковине. Изнутри раковина ярко-оранжевая.
Диаметр раковины дальневосточной рапаны может достигать 180 мм. Черноморской — 120 мм.
红皱岩螺（学名：Rapana venosa），是新腹足目骨螺科皱岩螺属的一种。主要分布于韩国、中国大陆、台湾，常栖息潮间带至潮下带。[1]
这是一篇與软体动物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 
アカニシ（赤螺、学名:Rapana venosa） は、内湾を中心に比較的浅い海に生息する中型の巻貝。北海道南部から、台湾、中国にかけて生息する。
アクキガイ科に属し、ホネガイなどと同じ仲間。最大で15cmを超える物もあり、殻口が赤く染まる事で赤螺（あかにし）の名前がある。漁師などは略して「にし」と呼ぶ。柳川市など有明海では「けっぷ」、「こーげ」、「まるげ」などと呼ぶ。
肉食性で養殖のアサリやカキを食い荒らす貝として関係者を悩ませることもしばしばある。
愛知県の三河地方や瀬戸内海、有明海などでは食材として流通しており、比較的人気も高い。食べ方は生のまま刺身が一番旨く、その調理法は殻ごと割って取り出すのがよく、そのためにまな板の上に叩き付ける。寿司ねたや煮物にもできる。軽く茹でて身を取り出し、串刺しして醤油をまぶし焼いた物もまた格別である。
産地以外に流通する事は一般的に多くはないが、缶詰やパックで販売されている「サザエのつぼ焼き」の中身はアカニシであることがしばしばある。 なお、この仲間は安価で味が良いため代用品にされることがあり、「ロコガイ」がアワビの代用品であることが有名である。
アカニシの貝殻は固く、しっかりと蓋が閉じた状態ではなかなか開かないさまを、しっかり物を握った拳などに例えてけちな人をあざけって「赤螺」ということがある[1]。
「わたしへ割がたった一両、旦那(だんな)も随分―だねえ」歌舞伎『天衣紛 上野初花』
ぼうずコンニャクの食べる魚貝類図鑑
