dcsimg

Syngonium ( İngilizce )

wikipedia EN tarafından sağlandı

Syngonium /sɪŋˈɡniəm/[3] is a genus of flowering plants in the family Araceae, native to tropical rainforests in southern Mexico, the West Indies, Central and South America.[2] They are woody vines growing to heights of 10–20 m or more in trees. They have leaves that change shape according to the plant's stage of growth, and adult leaf forms are often much more lobed than the juvenile forms usually seen on small house plants. The scientific name of the genus comes from the Greek words σύν ( syn - plus, z) and γονή ( gone - gonada) and refers to the fused ovaries of female flowers.

Cultivation

Syngonium species are often grown as house plants, usually only in the juvenile foliage stages. Syngonium podophyllum is the most commonly cultivated species, and is often referred to simply as Syngonium. For successful growth, a winter minimum temperature 16 °C to 18 °C (60 to 65°F) must be maintained, rising to 20 °C to 30 °C (68 to 86 °F) during the growing season. They require high humidity, including misting the leaves regularly, and good light, but not direct sunlight; they will tolerate low light levels. Water freely from spring to autumn, sparingly in winter. Feed regularly in spring and summer. If juvenile foliage is preferred, cut off all the climbing stems that develop — the plant will remain bushy, rather than climb, and the leaves will be more arrow-shaped. Repot every second spring. Propagation is by cuttings or air layering.

Distribution

Syngonium species generally inhabit tropical rainforests, subtropical forests, ruderal areas, thickets, urban areas, and wetlands. Invasive species are also troublesome weeds, e.g. banana crops.

Syngonium species are native to tropical America, where they are found from Mexico to Brazil. The center of diversity of genus is in Costa Rica and Panama, where there are a total of 16 species (13 in Costa Rica and 11 in Panama). The second place for the diversity of species is Mexico, where 8 species are present. The most widespread species is S. podophyllum, which ranges from Mexico to Brazil. It is believed that the Mexican and Costa Rican populations of Syngonium have long been separated, which translates into morphological differences in the representatives of the same species (eg S. podophyllum and S. macrophyllum).

S. stopowowa was introduced as an ornamental groundcover in American Samoa, Australia, Micronesia, French Polynesia, New Caledonia, Niue, Puerto Rico, Singapore, South Africa, Florida, Hawaii, the Bahamas, Easter Island, Rota, Solomon Islands, and on Christmas Island. In each of these locations, it is widespread, invasive and displaces native vegetation. Similarly, S. angustatum is an invasive species on many Pacific islands and the Chagos Archipelago in the Indian Ocean.

Morphology and anatomy

Syngonium plant with fruits creeping over the tree at Chiapas, Mexico

It is an elongated, climbing or creeping herbaceous evergreen plant that reaches a height of 10–20 m with a sympodial growth type, lacking branches (branches off only after damage to the apical meristem), cylindrical to oval in cross-section. After the inflorescences have risen from the top of the stem, it stops growing, and from the side bud, placed two nodes below the top of the stem, a new main shoot is formed.

The stem reaches several millimeters in diameter in juvenile plants and up to 6 cm in diameter (average of 1–2 cm) in mature plants. In juvenile plants, the stem is green and performs photosynthesis, but with age the plant cells stem lose chlorophyll. The climbing stalks have elongated internodes and are elastic to some extent, however, after bending the stem's skin often breaks and peels off, turning brown or yellowish. The stem in section shows a distinct layer of the plant directly under the skin of the stem. The border between the collenchyma and stem stem is poorly scratched. In the parenchyma, starch grains are randomly distributed. The tissue of the stem also contains idioblasts with calcium oxalate crystals and drusen. The stem also contains secretory cells, containing tannins and milk juice, which solidifies in the air.

Just below each node there are two types of adventitious roots: a bundle of sticky roots and a single root, whose function is to supply the plant with nutrients. Twisting foliage with divergence 2/25, sometimes disturbed by slight twisting of the stem. Leaf petioles always form a distinct, wide vagina, with a length reaching from the middle to almost the top of the tail. The top of the vagina often ends slowly, it is pointed to the rounded. The petiole of species belonging to the informal oblongatum section is widened and extends beyond the base of the plaque. There are many intercellular air chambers in the tissues of the petioles, which makes them soft and brittle. In cross-section, the petioles are rounded on the axial side and individually ribbed on the axial side. The tails of juvenile leaves are often grooved. The leaf blades of the twigs are diverse on juveniles, transient and mature, differing in the shape of the plaque. Plants often begin flowering before the emergence of mature leaves, which led to misleading description of new types of twigs.

Primitive pinnate pincers, converging to from 3 to 5 separate conductive beams. The marginal line located furthest from the edge of the plaque is the largest, formed by the lowest side veins. Further, smaller marginal lines are formed by higher, smaller primary veins or secondary veins. Often, the fourth and fifth marginal bundles are not visible to the naked eye. The use of the distal order creates retinal nerve.

Leaves

The shape of leaf blades is a feature dividing the genus into informal groups:

  • Cordatum - juvenile leaves whole, ovate or elliptical; matured leaves, ovoid-elliptical, oblong-ovate or ovate, less often arrow-shaped and slightly narrowed,
  • Oblongatum - juvenile and mature oblong leaves for longitudinal-elliptical or ovoid-elliptic,
  • Pinnatilobum - youthful egg-shaped leaves, often with a heart-shaped root, mature split leaves, narrowly lobed,
  • Syngonium - juvenile leaves, whole ovate or elliptical; mature bisector leaves up to 11-secant and fan-shaped; the degree of necrosis of mature leaves depends on the age of the leaf and its position on the stem, older leaves and higher on the stem are more complicated than juveniles and lower ones. Not fully mature leaves of plants that start climbing are arrow or spear.

Flowers

Mono-flowering plants, forming from 1 to 11 inflorescences, the type of flask. Inflorescences are always formed at the top of the main shoot. They accompany peduncles that are almost always raised and triangular or almost cylindrical in cross-section, with an open rib on one side. Peduncles are relatively short, but they prolong after fertilization of flowers and bend to the ground under the weight of ripening fruit.

During flowering the inflorescence stretches out, creating a more or less spherical "cup" on the back of the vagina. The inside of the vagina is generally white or creamy-white in the upper part, at the chamber level often with a red or violet color. For some species (e.g. S. neglectum) the vagina deflects backwards, revealing the butt completely. After fading, the sheath closes and the upper part dries up. The inflorescence flask, which is much shorter than the vagina, is divided into three sections: the lowest one, covered with greenish or light orange female flowers, reaching a length of 7 to 48 mm, a central aperture, sometimes broad, covered with staminaria and a peak fragment, widened, covered with white male flowers.

Each female flower consists of two (rarely three) fused carpel. Staphylococci are usually the size of fertile male flowers, but more irregular in shape. Male flowers consist of 4, almost sitting heads of rods, joined to a greater or lesser extent in the synandrium, with a truncated apex and rhomboid, pentagonal or hexagonal edges, rarely serrated. Anthers are connected with a thick connector, they open by a short gap below the connector.

Fruits

The fruit is an ovoid, multigire fruit compound, surrounded by a vaginal inflorescence chamber, which sometimes breaks and curls up, revealing fruit that is usually brownish and very aromatic (seeds shed by mammals) or white (in S. mauroanum, S. triphyllum and S. wendlandii, seeds spread by birds). Each fruit contains from 50 to 100 seeds, which are usually ovate or cylindrical, with dimensions 5-10 × 3–6 mm, with rounded ends. The seed husks are black or brown, thin, shiny. Seeds lose their ability to germinate after drying.

Related genera

Representatives of the genus philodendron, from which the twins differ mainly in the conjugated, 1-3-chamber ovaries (in the case of the genus philodendron, ovaries are free and multi-chambered) and seeds without endosperms. In the non-blossoming state, Syngonium can be distinguished from philodendrons on non- cattalyllable leaves and clearly visible submarginal monofilament located 3–10 mm from the edge of the leaf.

Propagation

Syngonium is easy to propagate and its propagation can be easily done in water or soil through cutting.Simply get a perfect or suitable cutting and plant it in water or soil and provide best care conditions.

Biology and ecology

Perennial, evergreen climbers and hemieiphytes. Sometimes plants, e.g. after breaking the stem, become epiphytes. After germination of the seeds, which always takes place in the ground, the plant remains for some time at the stage of the rosette, with a slender stalk with very short internodes. Leaves, first ovate, after some time become cordate at the base. Then the stem rapidly grows to length, creeping in places with the highest shading. After reaching the trunk of the tree, the stem begins to climb rapidly towards the light, and the plant begins to form larger leaf blades. After reaching the appropriate height, the plants form mature leaf blades and bloom. After the growth cone is damaged, the usually unbranched plant begins to form lateral shoots. In the event of loss of contact with the support by the top part of the stem, the plant begins to produce narrower and longer internodes and smaller leaves. The flowers of the twins are protogous.

In the process of flowering plants use the mechanism of thermogenesis. Plants bloom for 3 days. Around noon on the first day of the cycle the scabbard inflorescence opens up to ½ to ⅔ of its length, allowing the insects to access the female flowers. The markings of the bars become moist and the temperature of the flask slightly rises above the ambient level. On the morning of the second day of the cycle, the temperature of the flask rapidly increases (to about 12 °C above the environment), and the flowers begin to give off a sharp aroma, attracting insects. This condition lasts for about 12 hours, after which the inflorescence temperature drops, but remains at about 2 °C above the external conditions. On the third day the temperature of the flask again increases slightly, and the sheath curls up on the stretch of staminodes and female flowers, which stop taking pollen at the same time. Then the male flowers open, letting out long threads of pollen, which falls into the chamber formed by the lower part of the vagina. At the same time, the temperature of the flask drops to the ambient level. Beetles are the primary insects that pollinate the flowers, especially those in the subfamilies Rutelinae and Dynastiniae. Syngonium podophyllum predominantly reproduces vegetatively, contributing to its invasiveness.

Toxicity

The twig tissues contain sharp crystals of calcium oxalate. Contact with the plant, especially its accidental damage, can cause inflammation of the skin, manifested by itching, burning, and the appearance of efflorescence and blisters. Getting the juice of the plant into the eye causes burning and tearing. Contact plants from the mucous membranes of the mouth causes them severe irritation, seen as a sharp, searing pain and swelling. Ingestion of the plant causes inflammation of the gastrointestinal mucosa.

Species

  1. Syngonium angustatum Schott - Mexico, Central America, Colombia; naturalized in Bahamas, Netherlands Antilles, Bismarck Archipelago
  2. Syngonium armigerum (Standl. & L.O.Williams) Croat - Costa Rica
  3. Syngonium atrovirens G.S.Bunting - Venezuela, Ecuador, Bolivia
  4. Syngonium auritum (L.) Schott - Greater Antilles
  5. Syngonium castroi Grayum - Costa Rica
  6. Syngonium chiapense Matuda - Chiapas, Oaxaca, Veracruz, Guatemala
  7. Syngonium chocoanum Croat - Colombia
  8. Syngonium crassifolium (Engl.) Croat - Venezuela, Ecuador, Colombia
  9. Syngonium dodsonianum Croat - Ecuador
  10. Syngonium erythrophyllum Birdsey ex G.S.Bunting - Panama
  11. Syngonium foreroanum Croat - Colombia
  12. Syngonium gentryanum Croat - Peru
  13. Syngonium harlingianum Croat - Ecuador
  14. Syngonium hastiferum (Standl. & L.O.Williams) Croat - Costa Rica, Honduras
  15. Syngonium hastifolium Engl. - Peru, northwestern Brazil
  16. Syngonium hoffmannii Schott - Costa Rica, Honduras, Nicaragua, Panama
  17. Syngonium laterinervium Croat - Costa Rica, Panama
  18. Syngonium llanoense Croat - Panama
  19. Syngonium macrophyllum Engl. - Chiapas, Oaxaca, Tabasco, Central America, Colombia, Ecuador
  20. Syngonium mauroanum Birdsey ex G.S.Bunting - Costa Rica, Panama
  21. Syngonium meridense G.S.Bunting - Mérida State in Venezuela
  22. Syngonium neglectum Schott - widespread across much of Mexico
  23. Syngonium oduberi T.Ray - Costa Rica
  24. Syngonium podophyllumSchott - Trinidad & Tobago, Latin America from Mexico to Brazil and Bolivia; naturalized in Bahamas, West Indies, Florida, Hawaii, Seychelles, Borneo, Malaysia
  25. Syngonium rayi Grayum - Costa Rica, Panama
  26. Syngonium sagittatum G.S.Bunting - Oaxaca
  27. Syngonium salvadorense Schott - Chiapas, Guatemala, El Salvador
  28. Syngonium schottianum H.Wendl. ex Schott - Costa Rica, Honduras, Nicaragua, Panama
  29. Syngonium sparreorum Croat - Ecuador
  30. Syngonium standleyanum G.S.Bunting - Costa Rica, Honduras, Nicaragua
  31. Syngonium steyermarkii Croat - Chiapas, Guatemala
  32. Syngonium triphyllum Birdsey ex Croat - Belize, Costa Rica, Honduras, Nicaragua, Panama, Ecuador
  33. Syngonium wendlandii Schott - Costa Rica
  34. Syngonium yurimaguense Engl. - Bolivia, Peru, Ecuador, northwestern Brazil

References

  1. ^ Adolf Engler - Das Pflanzenreich vol. 71 (1920)
  2. ^ a b Kew World Checklist of Selected Plant Families
  3. ^ Sunset Western Garden Book, 1995:606–607

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedia authors and editors
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia EN

Syngonium: Brief Summary ( İngilizce )

wikipedia EN tarafından sağlandı

Syngonium /sɪŋˈɡoʊniəm/ is a genus of flowering plants in the family Araceae, native to tropical rainforests in southern Mexico, the West Indies, Central and South America. They are woody vines growing to heights of 10–20 m or more in trees. They have leaves that change shape according to the plant's stage of growth, and adult leaf forms are often much more lobed than the juvenile forms usually seen on small house plants. The scientific name of the genus comes from the Greek words σύν ( syn - plus, z) and γονή ( gone - gonada) and refers to the fused ovaries of female flowers.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedia authors and editors
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia EN

Syngonium ( İspanyolca; Kastilyaca )

wikipedia ES tarafından sağlandı

Syngonium es un género con 60 especies de plantas con flores de la familia Araceae. es originario de México y América tropical.[1]

Descripción

Son cepas leñosas de crecimiento que alcanza alturas de 10-20 metros o más en los árboles. Tienen hojas que cambian de forma según la fase de crecimiento de la planta, las formas de las hojas en los adultos son a menudo mucho más lobuladas que las formas juveniles. Plantas usadas como remedio antiinflamatorio presentan propiedades anticancerígenas. ... Tanto Schlechtendalii Aracea Anthurium como Syngonium podophyllum son especies utilizadas como remedios tradicionales para el tratamiento de enfermedades inflamatorias graves y crónicas.3 nov. 2009

Taxonomía

El género fue descrito por Heinrich Wilhelm Schott y publicado en Wiener Zeitschrift für Kunst, Litteratur, Theater und Mode 1829(3): 780. 1829.[2]​ La especie tipo es: Syngonium auritum

 src=
Sygonium

Especies

 src=
Sygonium

Referencias

  1. a b «Syngonium». Royal Botanic Gardens, Kew: World Checklist of Selected Plant Families. Consultado el 17 de diciembre de 2009.
  2. «Syngonium». Tropicos.org. Missouri Botanical Garden. Consultado el 13 de agosto de 2013.
 title=
lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Autores y editores de Wikipedia
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia ES

Syngonium: Brief Summary ( İspanyolca; Kastilyaca )

wikipedia ES tarafından sağlandı

Syngonium es un género con 60 especies de plantas con flores de la familia Araceae. es originario de México y América tropical.​

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Autores y editores de Wikipedia
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia ES

Singonis ( Litvanca )

wikipedia LT tarafından sağlandı
lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Vikipedijos autoriai ir redaktoriai
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia LT

Singonis: Brief Summary ( Litvanca )

wikipedia LT tarafından sağlandı

Singonis (Syngonium) – aroninių (Araceae) šeimos Aroideae pošeimio augalų gentis.

Paplitusios Pietų ir Centrinės Amerikos, drėgnuose tropiniuose miškuose.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Vikipedijos autoriai ir redaktoriai
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia LT

Zroślicha ( Lehçe )

wikipedia POL tarafından sağlandı
 src=
Morfologia zroślichy stopowcowej
 src=
Liście przejściowe zroślichy stopowcowej
 src=
Liście dojrzałe zroślichy stopowcowej
 src=
Kwiatostan zroślichy stopowcowej

Zroślicha (Syngonium Schott) – rodzaj wiecznie zielonych, hemiepifitycznych pnączy z rodziny obrazkowatych, obejmujący 34 gatunki występujące głównie w lasach deszczowych tropikalnych regionów Ameryki. Jeden z gatunków zroślichy został introdukowany na wszystkich kontynentach z wyjątkiem Europy. Charakterystyczną cechą morfologiczną roślin z tego rodzaju jest występowanie w kolejnych stadiach rozwojowych różnych form liści właściwych. Wiele gatunków zroślich, a szczególnie zroślicha stopowcowa, stało się popularnymi roślinami ozdobnymi.

Rozmieszczenie geograficzne

Zroślichy pochodzą z tropikalnej Ameryki, gdzie występują od Meksyku do Brazylii[3]. Centrum różnorodności rodzaju jest w Kostaryce i Panamie, gdzie występuje w sumie 16 gatunków (13 w Kostaryce i 11 w Panamie). Drugim miejscem różnorodności zroślich jest Meksyk, gdzie obecnych jest 8 gatunków. Najszerzej rozpowszechnionym gatunkiem jest zroślicha stopowcowa, której zasięg występowania obejmuje obszar od Meksyku do Brazylii. Gatunki S. glaucopetiolatum, S. gentryanum, S. hastifolium, S. laterinervium, S. llanoense, S. occidentale, S. sagittatum, S. sparreorum i S. steyermarkiiendemitami, izolowanymi geograficznie. 11 gatunków jest endemicznych dla Ameryki Południowej. Uważa się, że meksykańskie i kostarykańsko-panamskie populacje Syngonium są od dawna odseparowane, co przekłada się na powstanie różnic morfologicznych u przedstawicieli tych samych gatunków (np. S. podophyllum i S. macrophyllum)[4].

Zroślicha stopowcowa została introdukowana jako ozdobna roślina okrywowa[5] w Samoa Amerykańskim, Australii, Mikronezji, Polinezji Francuskiej, Nowej Kaledonii, Niue, Portoryko, Singapurze, południowej Afryce, na Florydzie, Hawajach, Bahamach, Wyspie Wielkanocnej, Rocie, Wyspach Salomona, Wyspach Dziewiczych[6] oraz na Wyspie Bożego Narodzenia[5]. Wszędzie tam łatwo dziczeje, jest inwazyjna i wypiera roślinność rodzimą[6]. Podobnie gatunkiem inwazyjnym na wielu wyspach Pacyfiku oraz archipelagu Czagos na Oceanie Indyjskim jest Syngonium angustatum[7].

Morfologia i anatomia

Pokrój
Wiecznie zielone pnącza, osiągające wysokość 10–20 m[8].
Łodyga
Wydłużona, pnąca lub płożąca łodyga zielna o sympodialnym typie wzrostu, bez odgałęzień (rozgałęzia się jedynie po uszkodzeniu merystemu wierzchołkowego), cylindryczna do owalnej w przekroju. Po wyrośnięciu kwiatostanów ze szczytu łodygi, kończy ona wzrost, a z pąku bocznego, umieszczonego dwa węzły poniżej wierzchołka łodygi, tworzy się nowy pęd główny. Łodyga osiąga kilka milimetrów średnicy u roślin młodocianych i do 6 cm (przeciętnie 1–2 cm) u roślin dojrzałych. U roślin młodocianych łodyga jest zielona i przeprowadza fotosyntezę, jednak wraz z wiekiem rośliny komórki łodygi tracą chlorofil. Łodygi pnące mają wydłużone międzywęźla i są do pewnego stopnia elastyczne, jednakże po wygięciu skórka łodygi często pęka i złuszcza się, zmieniając kolor na brązowy lub żółtawy. Łodyga w przekroju ukazuje wyraźną warstwę kolenchymy bezpośrednio pod skórką łodygi. Granica między kolenchymą a rdzeniem łodygi jest słabo zarysowana. W miękiszu losowo rozmieszczone są ziarenka skrobi. Tkanki łodygi zawierają też idioblasty z kryształkami szczawianu wapnia oraz druzy. W łodydze obecne są również komórki wydzielnicze, zawierające taniny i sok mleczny[4], krzepnący na powietrzu[9].
Korzenie
Tuż poniżej każdego węzła łodygi powstają dwa typy korzeni przybyszowych: wiązka korzeni czepnych i pojedynczy korzeń, którego funkcją jest dostarczanie roślinie wody wraz z substancjami odżywczymi[4].
Liście
Ulistnienie skrętoległe o dywergencji 2 2/5, niekiedy zaburzone przez lekkie skręcanie się łodygi. Ogonki liściowe tworzą zawsze wyraźną, szeroką pochwę, o długości sięgającej od połowy do niemal wierzchołka ogonka. Wierzchołek pochwy często kończy się wolno, jest spiczasty do zaokrąglonego. Ogonek liściowy gatunków zaliczanych do nieformalnej sekcji Oblongatum jest poszerzony i przedłuża się poza nasadę blaszki. W tkankach ogonków liściowych istnieje wiele międzykomórkowych komór powietrznych, co czyni je miękkimi i łamliwymi. W przekroju ogonki liściowe są zaokrąglone po stronie odosiowej i pojedynczo żeberkowane po stronie doosiowej. Żeberko to jest niemal niewidoczne u gatunków S. chiapense, S. neglectum i S. auritum. W przypadku gatunków S. hoffmannii, S. wendlandii i S. triphyllum żeberko obecne jest również po stronie odosiowej. Ogonki liści młodocianych są często żłobkowane. Blaszki liściowe zroślich są zróżnicowane na liście młodociane, przejściowe i dojrzałe, różniące się kształtem blaszki. Rośliny często rozpoczynają kwitnienie przed wykształceniem liści dojrzałych, co prowadziło do mylnego opisywania nowych gatunków zroślich. Kształt blaszek liściowych jest cechą dzielącą rodzaj na nieformalne grupy:
  • Cordatum – liście młodociane całobrzegie, jajowate lub eliptyczne; liście dojrzałe całobrzegie, jajowato-eliptyczne, podłużno-jajowate lub jajowate, rzadziej strzałkowate i słabo zwężone,
  • Oblongatum – liście młodociane i dojrzałe podłużne do podłużno-eliptycznych lub jajowato-eliptycznych,
  • Pinnatilobum – liście młodociane jajowate, często o sercowatej nasadzie, liście dojrzałe podzielone, wąsko klapowane,
  • Syngonium – liście młodociane całobrzegie, jajowate lub eliptyczne; liście dojrzałe trójsieczne do 11-siecznych i wachlarzowatopalczastych; stopień sieczności blaszek liści dojrzałych zależy od wieku liścia oraz jego położenia na łodydze, liście starsze i położone wyżej na łodydze są bardziej skomplikowane od młodocianych i położonych niżej. Nie w pełni dojrzałe liście roślin rozpoczynających wspinanie są strzałkowate lub oszczepowate.
Żyłki pierwszorzędowe pierzaste, zbiegające się do od 3 do 5 osobnych wiązek przewodzących. Żyłka marginalna położona najdalej od brzegu blaszki jest największa, tworzą ją najniżej położone żyłki boczne. Dalsze, mniejsze żyłki marginalne są tworzone przez wyżej położone, mniejsze żyłki pierwszorzędowe lub żyłki drugorzędowe. Często czwarta i piąta wiązka marginalna nie jest widoczna gołym okiem. Użyłkowanie dalszego rzędu tworzy nerwację siatkowatą[4].
Kwiaty
Rośliny jednopienne, tworzące od 1 do 11 kwiatostanów, typu kolbiastego pseudancjum. Kwiatostany powstają zawsze na wierzchołku głównego pędu. Profile towarzyszą szypułkom, które są niemal zawsze wzniesione i trójkątne lub niemal cylindryczne w przekroju, z rozwartym żeberkiem po jednej stronie. Szypułki są relatywnie krótkie, lecz wydłużają się po zapłodnieniu kwiatów i zginają do ziemi pod ciężarem dojrzewających owoców. Pochwa kwiatostanu przed okresem kwitnienia jest zamknięta, zwinięta i bardzo ciasno otacza kolbę, często dzieli się na dwie części oddzielone zwężeniem: dolną komorę, jajowatą do eliptycznej i część górną. W czasie kwitnienia pochwa kwiatostanu rozpościera się, tworząc mniej więcej kulistą „filiżankę” z tyłu pochwy. Wnętrze pochwy jest generalnie białe lub kremowo-białe w górnej części, na poziomie komory często z czerwonym lub fioletowym zabarwieniem. W przypadku niektórych gatunków (np. S. neglectum) pochwa odchyla się do tyłu, w całości odsłaniając kolbę. Po przekwitnięciu pochwa zamyka się, a górna jej część wysycha. Dużo krótsza od pochwy kolba kwiatostanu dzieli się na trzy odcinki: położony najniżej, pokryty zielonkawymi lub jasnopomarańczowymi kwiatami żeńskimi, osiągający długość od 7 do 48 mm, środkową szczelinę, niekiedy szeroką, pokrytą prątniczkami oraz fragment szczytowy, poszerzony, pokryty białymi kwiatami męskimi. Każdy kwiat żeński składa się z dwóch (rzadko trzech) zrośniętych owocolistków. Zalążnie 2- (rzadziej 1- lub 3-komorowe), odwrotnie jajowate, zawierające w każdej komorze pojedynczy (rzadko 2), anatropowy zalążek, powstający z bazalnego łożyska. Znamiona słupków są dyskowate (np. S. angustatum), zrośnięte w pierścień (np. S. hoffmannii), kuliste (tylko u S. wendlandii) lub miseczkowate. Prątniczki są zwykle rozmiaru płodnych kwiatów męskich, ale bardziej nieregularne w kształcie. Kwiaty męskie składają się z 4 (rzadziej 2, 3 lub 5), niemal siedzących główek pręcików, zrośniętych w większym lub mniejszym stopniu w synandrium, o ściętym wierzchołku i rombowatych, pięciokątnych lub sześciokątnych krawędziach, rzadko ząbkowanych. Pylniki połączone są grubym łącznikiem, otwierają się przez krótką szczeliną położoną poniżej łącznika[4].
Owoce
Owocem jest jajowaty, wielojagodowy owoc złożony, otoczony komorą pochwy kwiatostanu, która niekiedy pęka i zwija się, odsłaniając owoc, który jest zwykle brązowawy i bardzo aromatyczny (nasiona rozsiewane przez ssaki) lub biały (u S. mauroanum, S. triphyllum i S. wendlandii; nasiona rozsiewane przez ptaki). Każdy owoc zawiera od 50 do 100 nasion, które są zazwyczaj jajowate lub cylindryczne, o wymiarach 5–10×3–6 mm, z zaokrąglonymi końcami. Łupina nasion jest czarna lub brunatna, cienka, błyszcząca. Nasiona tracą zdolność kiełkowania po wyschnięciu[4].
Podobne rodzaje
Przedstawiciele rodzaju filodendron, od których zroślichy różnią się przede wszystkim zrośniętymi, 1-3-komorowymi zalążniami (w przypadku rodzaju filodendron zalążnie są wolne i wielokomorowe) oraz nasionami bez bielma[10]. W stanie niekwitnącym Syngonium można odróżnić od filodendronów po liściach niewyrastających z katafylli oraz wyraźnie widocznej submarginalnej żyłce zbiorczej znajdującej się w odległości 3-10 mm od brzegu liścia.

Biologia i ekologia

Rozwój
Wieloletnie, wiecznie zielone pnącza i hemiepifity. Niekiedy rośliny, np. po przerwaniu łodygi, stają się epifitami. Po wykiełkowaniu nasiona, co ma miejsce zawsze w gruncie, roślina pozostaje przez pewien czas w stadium rozety, ze smukłą łodyżką z bardzo krótkimi międzywęźlami. Liście, wpierw jajowate, po pewnym czasie stają się u nasady sercowate. Następnie łodyga gwałtownie przyrasta na długość, płożąc się w miejscach o najwyższym zacienieniu. Po osiągnięciu pnia drzewa łodyga zaczyna się gwałtownie wspinać w kierunku światła, a roślina zaczyna tworzyć większe blaszki liściowe. Po osiągnięciu odpowiedniej wysokości rośliny tworzą dojrzałe blaszki liściowe i kwitną. Po uszkodzeniu stożka wzrostu zwykle nierozgałęziona roślina zaczyna tworzyć pędy boczne. W przypadku utraty przez szczytowy fragment łodygi kontaktu z podporą, roślina zaczyna wytwarzać węższe i dłuższe międzywęźla i mniejsze liście. Kwiaty zroślich są protogyniczne[4]. W procesie kwitnienia rośliny wykorzystują mechanizm termogenezy. Rośliny kwitną przez 3 dni. Około południa pierwszego dnia cyklu pochwa kwiatostanu otwiera się na ½ do ⅔ swojej długości, umożliwiając owadom dostęp do kwiatów żeńskich. Znamiona słupków stają się wilgotne, a temperatura kolby lekko podnosi się ponad poziom otoczenia. Rankiem drugiego dnia cyklu temperatura kolby gwałtownie wzrasta (do około 12 °C powyżej otoczenia), a kwiaty zaczynają wydzielać ostry aromat, zwabiający owady. Stan ten utrzymuje się około 12 godzin, po czym temperatura kwiatostanu spada, utrzymując się jednak na poziomie około 2 °C ponad warunki zewnętrzne. Trzeciego dnia temperatura kolby ponownie lekko wzrasta, a pochwa zwija się na odcinku prątniczek i kwiatów żeńskich, które w tym samym czasie przestają przyjmować pyłek. Następnie kwiaty męskie otwierają się, wypuszczając długie nitki pyłku, który opada do komory utworzonej przez dolną część pochwy. Jednocześnie temperatura kolby spada do poziomu otoczenia[11]. Owadami zapylającymi kwiaty zroślich są chrząszcze z rodziny żukowatych[12], przede wszystkim z podrodzin Rutelinae i Dynastiniae[4]. Głównie wegetatywnie rozmnaża się inwazyjna zroślicha stopowcowa – jej fragmenty pędów łatwo się ukorzeniają[5].
Siedlisko
Wilgotne lasy równikowe[8], lasy wtórne, tereny ruderalne, zarośla, obszary miejskie, tereny podmokłe[13]. Gatunki inwazyjne są także uciążliwymi chwastami, np. upraw bananów[14].
Cechy fitochemiczne
Tkanki zroślichy zawierają ostre kryształki szczawianu wapnia. Kontakt z rośliną, a szczególnie jej przypadkowe uszkodzenie, może wywołać stan zapalny skóry, objawiający się swędzeniem, pieczeniem, wystąpieniem wykwitów i pęcherzy. Dostanie się soku rośliny do oka powoduje pieczenie i łzawienie. Kontakt rośliny z błonami śluzowymi jamy ustnej powoduje ich silne podrażnienie, objawiające się ostrym, piekącym bólem i obrzękiem. Spożycie rośliny powoduje stan zapalny śluzówki przewodu pokarmowego[15].
Interakcje z innymi gatunkami
Młode liście i ogonki liściowe Syngonium chiapensis i zroślichy stopowcowej są składnikiem diety małp z gatunku wyjców płaszczowych[16].
Genetyka
Liczba chromosomów 2n = 22[17], 24, 26, 28 i 30[4].

Systematyka

Historia badań systematycznych
Pierwszy gatunek zroślichy opisał w roku 1763 (jako Arum auritum) Karol Linneusz w drugim wydaniu Species Plantarum. Pierwszy raz nazwę Syngonium użył w 1829 Heinrich Wilhelm Schott. 27 lat później opisał on w Synopsis Aroidearum 11 gatunków z tego rodzaju, a już 4 lata później, w Prodromus Systematis Aroidearum, kolejne 9 gatunków. W 1879 Adolf Engler wyodrębnił z Syngonium rodzaj Porphyrospatha, mając na uwadze zaobserwowane przez niego różnice w budowie owocostanów przedstawicieli obu rodzajów. W 1920 Adolf Engler i Kurt Krause opublikowali w Das Pflanzenreich pierwszą kompletną rewizję rodzaju zroślicha, opisując dodatkowo 2 nowe gatunki. W 1955 Monroe Birdsey opublikował w swojej pracy doktorskiej wyniki szczegółowego przeglądu morfologicznego przedstawicieli rodzaju Sygnognium zasiedlających Amerykę Środkową i Antyle. W pracy tej Birdsey wspomniał o nowych gatunkach, z których dwa, wraz z 4 innymi, zostały opisane 11 lat później przez George’a Buntinga. Ostatnią kompletną pracą dotyczącą rewizji rodzaju Syngonium była publikacja Thomasa B. Croata z roku 1981, w której opisał on dodatkowo 13 zupełnie nowych gatunków i ponownie przyłączył do rodzaju Syngonium gatunki wyodrębione wcześniej przez Englera do rodzaju Porpyrospatha. Najpóźniej poznane 2 gatunki zroślich opisał Michael H. Grayum w roku 1997[4].
Pozycja systematyczna rodzaju
Takson należy do plemienia Caladieae[18], podrodziny Aroideae z rodziny obrazkowatych (Araceae)[1].
Gatunki zgodnie z podziałem rodzaju według Croata[4]

Nazewnictwo

Toponimia nazwy naukowej
Nazwa naukowa rodzaju pochodzi od greckich słów σύν (syn – plus, z) i γονή (gonegonada) i odnosi się do zrośniętych zalążni kwiatów żeńskich[20].
Nazwy zwyczajowe
Polska nazwa zroślicha jest wolnym tłumaczeniem łacińskiej nazwy naukowej[21]. W języku angielskim najczęściej uprawiany gatunek, zroślichę stopowcową, określa się zwyczajowo jako nephthytis (jest to nazwa innego rodzaju roślin z rodziny obrazkowatych, do którego gatunek ten był zaliczany do 1879 r.), goose foot (gęsia stopa), trileaf wonder (trójlistkowe cudo), African evergreen (afrykańska wieczniezielona) lub arrowhead vine (grotowe pnącze)[22].

Zagrożenie i ochrona

Trzy gatunki zroślich znajdują się w Czerwonej księdze gatunków zagrożonych:

Syngonium dodsonianum[23]

Kategoria: CR (krytycznie zagrożony) A2c, B1ab(iii) wersja 3.1
Rok oceny: 2003
Główne zagrożenie: Niszczenie siedlisk (endemiczny gatunek Ekwadoru, znana jest 1 populacja, w prowincji Pichincha).

Syngonium harlingianum[24]

Kategoria: VU (narażony) D2, wersja 3.1
Rok oceny: 2003
Główne zagrożenie: Niszczenie siedlisk (endemiczny gatunek Ekwadoru, znana jest 1 populacja, w prowincji Pastaza).

Syngonium sparreorum[25]

Kategoria: VU (narażony) D2, wersja 3.1
Rok oceny: 2003
Główne zagrożenie: Niszczenie siedlisk (endemiczny gatunek Ekwadoru, znana jest 1 populacja, w prowincji Cotopaxi).

Zastosowanie

 src=
Kultywar 'Emerald Green'
 src=
Kultywar 'White Butterfly' (?)
 src=
Kultywar 'Imperial White' (?)
 src=
Kultywar 'Albovirens'
Rośliny ozdobne
Zroślichy są popularnymi roślinami doniczkowymi, a w krajach o klimacie tropikalnym, ogrodowymi. W uprawie znajduje się przede wszystkim gatunek zroślicha stopowcowa oraz jej kultywary 'White Butterfly', 'Emerald Gem', 'Emerald Gem Variegated', 'Green Gold' i 'Imperial White'[26]. Innymi uprawianymi gatunkami są zroślicha uszkowata[9][26], S. angustatum, S. hoffmanii, S. macrophyllum[26] i i S. neglectum[27]. Zroślichy bywają także sprzedawane jako rośliny akwariowe jednak nie są trwałe rosnąc w zanurzeniu i nadają się co najwyżej do uprawy w paludariach[28].
Rośliny lecznicze
Sok mleczny zroślich używany jest do uśmierzenia bólu po ukąszeniu przez mrówkę z gatunku Paraponera clavata[29]. W Surinamie sok zroślichy stopowcowej aplikowany jest bezpośrednio na bolące zęby w celu uśmierzenia bólu, a wywar z liści stosowany jest w razie dolegliwości żołądkowych[30], natomiast w Peru, w okolicach Pucallpa, części naziemne tej rośliny aplikowane są miejscowo w celu uśmierzenia świądu po ukąszeniach owadów[31]. Sokowi wyciskanemu z tej rośliny przypisuje się też działanie antyastmatyczne[32].
Rośliny jadalne
Liście Syngonium angustatum są zjadane jako warzywo, wyróżniają się wysoką zawartością luteiny[33].
Inne zastosowania
Indianie Ameryki Południowej używają soku Syngonium yurimaguense do zatruwania strzałek dmuchawek[34]. W Trynidadzie, w celu zwiększenia skuteczności polowania na pekari, psy gończe kąpane są w soku z liści zroślichy stopowcowej i Dendropanax arboreus[35].

Uprawa

Wymagania
Zroślichy najlepiej prezentują się pokrywając podporę, np. tworząc ściankę działową. Młode rośliny sadzi się zwykle w doniczki z palikiem[9]. Dla rośliny należy przeznaczyć dużo miejsca, ponieważ rozrasta się stosunkowo szybko i osiąga znaczne rozmiary[36]. Optymalnym stanowiskiem jest miejsce widne, ale nie bezpośrednio nasłonecznione, o wysokim poziomie wilgotności[37]. Podłoże powinna stanowić mieszanka torfu i kompostu z dodatkiem składników zwiększających przepuszczalność (perlitu, styropianu, kory, węgla drzewnego)[36]. Rośliny nie są mrozoodporne (strefy mrozoodporności 10–12[38]), wymagają wysokiej temperatury, około 22 °C[9]–27 °C[36], nie spadającej poniżej 18 °C. Na stanowiskach zbyt ciemnych i zimnych zroślichy tworzą bardzo długie międzywęźla[36].
Pielęgnacja
Rośliny należy podlewać miękką wodą, umiarkowanie od wiosny do jesieni i rzadziej zimą[36]. Powierzchnia podłoża powinna lekko przeschnąć między kolejnym podlewaniem[38]. Nawożenie umiarkowane nawozem z przewagą azotu i potasu[36] stosuje się w okresie wzrostu tj. od połowy marca do połowy sierpnia[9]. Badania wykazały, że oprysk roślin roztworem 100 ppm Witaminy C, 50 ppm Witaminy B1 i 40 ppm kinetyny istotnie zwiększa wszystkie parametry wzrostu zroślichy stopowcowej[39]. Rośliny należy przesadzać tylko w razie zbytniego przerośnięcia bryły korzeniowej w doniczce[36]. Brak korzeni przybyszowych na łodydze oznacza, że powietrze jest zbyt suche. Obcięcie wierzchołka pędu powoduje krzewienie się rośliny. Rośliny doniczkowe na ogół nie tworzą liści dojrzałych, stąd popularna zroślicha stopowcowa tworzy w mieszkaniach na ogół liście oszczepowate, a nie sieczne[27].
Rozmnażanie
Przez sadzonki wierzchołkowe lub łodygowe, które ukorzeniają się w wodzie[38] lub w stale wilgotnej mieszance żyznej ziemi liściowej, torfu i piasku[9].
Choroby i szkodniki
Zroślichy zapadają na bakteryjną i grzybiczą plamistość liści. Patogenami są przede wszystkim grzyby Cephalosporium cinnamomeum i bakterie Xanthomonas campestris subsp. syngonii i Pseudomonas spp. Choroba objawia się pojawieniem nieregularnych, chlorotycznych plam na liściach, które z czasem powiększają się i stają czerwonawo-brązowe z jasnożółtą obwódką. W wyniku zarażenia liście usychają i odpadają. Choroba pojawia się w wysokiej temperaturze, w przypadku nadmiernego podlewania i zmaczania liści. Inną chorobą zroślich jest zgnilizna łodyg, liści i korzeni wywoływana przez bakterie Pectobacterium carotovorum subsp. carotovorum i P. chrysanthemi oraz zgnilizna łodyg, wywoływana przez grzyby z rodzaju Ceratocystis. Po zarażeniu pędy czernieją i gniją, wydzielając brzydki zapach. W razie zarażenia grzybiczego roślinę należy na 3 minuty zanurzyć w wodzie o temperaturze 50 °C, a następnie przesadzić[40]. Rośliny z rodzaju Syngonium są często zasiedlane przez wciornastki. Jeden z gatunków tych owadów (wciornastek amerykański) został introdukowany do Europy w 1993 r., a do Polski w 2000 r., na liściach roślin zroślichy importowanej ze Stanów Zjednoczonych do Holandii[41]. Owady pojawiają się w przypadku zbyt suchego powietrza i atakują liście. W razie ich zauważenia należy wykonać oprysk malationem[42]. Zroślichy są również atakowane przez mszyce plamiste, które występują na liściach roślin importowanych do Polski[43], a także wełnowce cytrusowce[44].


Przypisy

  1. a b Peter F. Stevens: Angiosperm Phylogeny Website (ang.). 2001–. [dostęp 2016-11-02].
  2. Index Nominum Genericorum (ang.). [dostęp 2010-08-05].
  3. a b Rafael Govaerts, David G. Frodin: World Checklist and Bibliography of Araceae (and Acoraceae) (ang.). The Board of Trustees of the Royal Botanic Gardens, Kew, 2002. s. 1-560. [dostęp 2010-07-28].
  4. a b c d e f g h i j k Thomas B. Croat. A Revision of Syngonium (Araceae). „Annals of the Missouri Botanical Garden”. 68 (4), s. 565-651, 1981. Missouri Botanical Garden Press (ang.).
  5. a b c Janet Marinelli (red.): Wielka Encyklopedia Roślin. Warszawa: Świat Książki, 2006, s. 469. ISBN 83-7391-888-4. (pol.)
  6. a b National Biological Information Infrastructure (NBII) & IUCN/SSC Invasive Species Specialist Group (ISSG): Distribiuton of Syngonium podophyllum (ang.). 2010. [dostęp 2010-08-07].
  7. Syngonium angustatum (ang.). W: Pacific Island Ecosystems at Risk (PIER) [on-line]. [dostęp 2010-08-06].
  8. a b Syngonium (genus) (ang.). BayScience Foundation, 2010. [dostęp 2010-08-07].
  9. a b c d e f Jan Tykač: Rośliny pnące. Warszawa: Polska Oficyna Wydawnicza BGW, 1992, s. 188-191. ISBN 83-7066-152-1.
  10. Paul C. Standley. Trees and shrubs of Mexico. „Contributions from the United States National Herbarium”. 23, s. 85, 1920 (ang.).
  11. Mathieu Chouteau et al.. Thermogenesis in Syngonium (Araceae). „Can. J. Bot.”. 85, s. 184-190, 2007. NRC Canada. DOI: 10.1139/B07-004 (ang.).
  12. Marc Gibernau. Pollinators and Visitors of Aroid Inflorescences. „Aroideana”. 26, s. 66-83, 2003. Allen Press (ang.).
  13. Ecology of Syngonium podophyllum. ISSG, 2010. [dostęp 2010-08-07].
  14. Renán Agüero-Alvarado, Steven Brenes-Prendas, Ana María Rodríguez-Ruíz. Alternativas para el control químico de conde (Syngonium podophyllum Schott) en banano (Musa AAA). „Agronomía Mesoamericana”. 19 (2), s. 285-289, 2008. ISSN 1021-7444 (hiszp.).
  15. Dietrich Frohne: Poisonous plants: a handbook for doctors, pharmacists, toxicologists, biologists and veterinarians. London: Manson Publishing, 2005, s. 62-63. ISBN 1-874545-94-4. (ang.)
  16. Norberto Asensio et al.. Foraging Habits of Alouatta palliata mexicana in Three Forest Fragments. „Folia Primatol”. 78, s. 141–153, 2007. DOI: 10.1159/000099136 (ang.).
  17. Thoria R. Mohamed et al.. Leaf Protein Electrophoretic Profiles and Chromosome Numbers of Some Araceae. „International Journal of Agriculture & Biology”. 8 (2), s. 231–234, 2006. ISSN 1560–8530 (ang.).
  18. Lidia I. Cabrera et al. Phylogenetics relationships of aroids and duckweeds (Araceae) inferred from coding and noncoding plastid DNA. „American Journal of Botany”. 95 (9), s. 1153-1165, 2008 (ang.).
  19. a b Michael H. Grayum. Nomenclatural and Taxonomic Notes on Costa Rican Araceae. „Phytologia”. 82 (l), s. 30-57, 1997. Missouri Botanical Garden (ang.).
  20. Adolf Engler, Kurt Krause. Araceae-Colocasioideae. „Das Pflanzenreich”. 71, 1920. Leipzig: Wilhelm Engelmann Verlag (łac.).
  21. Włodzimierz Masłowski: Wielki leksykon szaradzisty. Wyd. 1. Videograf, 1995. (pol.)
  22. Neil G. Odenwald, James Turner: Identification, Selection, and Use of Southern Plants: For Landscape Design. Claitor's Law Books and Publishing Division. ISBN 1-59804-317-X. (ang.)
  23. G. Benavides i N. Pitman: Syngonium dodsonianum. IUCN 2010. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2010.2, 2003. [dostęp 2010-08-07].
  24. G. Benavides i N. Pitman: Syngonium harlingianum. IUCN 2010. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2010.2, 2003. [dostęp 2010-08-07].
  25. G. Benavides i N. Pitman: Syngonium sparreorum. IUCN 2010. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2010.2, 2003. [dostęp 2010-08-07].
  26. a b c Thomas H. Everett: Encyclopedia of Horticulture. Routledge, s. 3277-3278. ISBN 0-8240-7240-5.
  27. a b Kirsten A. Llamas: Tropical flowering plants: a guide to identification and cultivation. Timber Press, 2003, s. 87. ISBN 0-88192-585-3. (ang.)
  28. Peter Beck: Rośliny akwariowe. Warszawa: Multico Oficyna Wydawnicza, 2002, s. 9. ISBN 83-7073-335-2.
  29. David J. Mabberley: The plant-book: a portable dictionary of the vascular plants. Cambridge, United Kingdom: Cambridge University Press, 1997. ISBN 0-521-41421-0. (ang.)
  30. Robert A. DeFilipps et al.: Medicinal Plants of the Guianas (Guyana, Surinam, French Guiana). Department of Botany, Smithsonian Institution, s. 82. (ang.)
  31. James Duke, Rodolfo Vásquez Martínez: Amazonian ethnobotanical dictionary. Boca Raton, FL: CRC Press, 1994, s. 162.
  32. Robert Hegnauer: Chemotaxonomie der Pflanzen. T. 2: Monocotyledoneae. Basel: Birkhauser Verlag, 1963, s. 95. (niem.)
  33. Chandrika UG, Basnayake BM, Athukorala I, Colombagama PW, Goonetilleke A. Carotenoid content and in vitro bioaccessibility of lutein in some leafy vegetables popular in Sri Lanka. „J Nutr Sci Vitaminol”. 56 (3), s. 203-207, 2010. DOI: 10.3177/jnsv.56.203. PMID: 20651462.
  34. Walter H. Lewis: Medical botany : plants affecting human health. Hoboken: John Wiley & Sons, 2003. ISBN 0-471-62882-4. (ang.)
  35. Cheryl Lans et al.. Medicinal and ethnoveterinary remedies of hunters in Trinidad. „BMC Complementary and Alternative Medicine”. 1, 2001. DOI: 10.1186/1472-6882-1-10 (ang.).
  36. a b c d e f g Syngonium. Miejski Ogród Botaniczny w Zabrzu. [dostęp 2010-08-07].
  37. Jiří Haager: Mieszkanie w kwiatach: moje hobby. Warszawa: Polska Oficyna Wydawnicza „BGW”, 1992, s. 211. ISBN 83-7066-343-5. (pol.)
  38. a b c Praca zbiorowa: Botanica. Könemann, 2005, s. 867. ISBN 3-8331-1916-0. (pol.)
  39. Nahed G. Abd El-Aziz et al.. Response of Vegetative Growth and Some Chemical Constituents of Syngonium podophyllum L. To Foliar Application of Thiamine, Ascorbic Acid and Kinetin at Nubaria. „World Journal of Agricultural Sciences”. 3 (3), s. 301-305, 2007. IDOSI Publications. ISSN 1817-3047 (ang.).
  40. Pascal Pompey Pirone: Diseases and pests of ornamental plants. New York: Wiley, 1978. ISBN 0-471-07249-4. (ang.)
  41. Gabriel Łabanowski. Wciornastek amerykański (Echinothrips americanus Morgan) – jego występowanie w Polsce i możliwości zwalczania. „Postępy w Ochronie Roślin”. 47 (1), 2007 (pol.).
  42. Bacterial diseases of Anthurium, Dieffenbachia, Philodendron and Syngonium (ang.). University of Illinois. Department of Crop Sciences. [dostęp 2010-08-06].
  43. Gabriel Łabanowski. Szkodniki roślin ozdobnych zawlekane do polskich szklarni. „Postępy w Ochronie Roślin”. 49 (4), 2009 (pol.).
  44. F. Polat et al.. Developmental Biology of citrus mealybug, Planococcus citri (Risso) (Hemiptera: Pseudococcidae), on ornamental plants. „Proceedings of the XI International Symposium on Scale Insect Studies”, s. 177-184, 2008. Ankara (ang.).

Linki zewnętrzne

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia POL

Zroślicha: Brief Summary ( Lehçe )

wikipedia POL tarafından sağlandı
 src= Morfologia zroślichy stopowcowej  src= Liście przejściowe zroślichy stopowcowej  src= Liście dojrzałe zroślichy stopowcowej  src= Kwiatostan zroślichy stopowcowej

Zroślicha (Syngonium Schott) – rodzaj wiecznie zielonych, hemiepifitycznych pnączy z rodziny obrazkowatych, obejmujący 34 gatunki występujące głównie w lasach deszczowych tropikalnych regionów Ameryki. Jeden z gatunków zroślichy został introdukowany na wszystkich kontynentach z wyjątkiem Europy. Charakterystyczną cechą morfologiczną roślin z tego rodzaju jest występowanie w kolejnych stadiach rozwojowych różnych form liści właściwych. Wiele gatunków zroślich, a szczególnie zroślicha stopowcowa, stało się popularnymi roślinami ozdobnymi.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia POL

Syngonium ( Portekizce )

wikipedia PT tarafından sağlandı

Syngonium é um género botânico pertencente à família Araceae[1].

Espécies

  • Syngonium angustatum
  • Syngonium auritum
  • Syngonium podophyllum

Referências

  1. «Syngonium — World Flora Online». www.worldfloraonline.org. Consultado em 19 de agosto de 2020

 title=
lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Autores e editores de Wikipedia
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia PT

Syngonium: Brief Summary ( Portekizce )

wikipedia PT tarafından sağlandı

Syngonium é um género botânico pertencente à família Araceae.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Autores e editores de Wikipedia
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia PT

Pilspetsrankesläktet ( İsveççe )

wikipedia SV tarafından sağlandı

Pilspetsrankesläktet (Syngonium) är ett växtsläkte ur familjen kallaväxter (Araceae) som består av cirka 30 arter från tropiska Amerika. Några arter odlas som krukväxter i Sverige.

Externa länkar

Rödklöver.png Denna växtartikel saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att tillföra sådan.
lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedia författare och redaktörer
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia SV

Pilspetsrankesläktet: Brief Summary ( İsveççe )

wikipedia SV tarafından sağlandı

Pilspetsrankesläktet (Syngonium) är ett växtsläkte ur familjen kallaväxter (Araceae) som består av cirka 30 arter från tropiska Amerika. Några arter odlas som krukväxter i Sverige.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedia författare och redaktörer
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia SV

Syngonium ( Vietnamca )

wikipedia VI tarafından sağlandı

Syngonium là một chi thực vật có hoa trong họ Ráy[2]

Loài

Chi này gồm các loài sau:

Hình ảnh

Chú thích

  1. ^ Kew World Checklist of Selected Plant Families
  2. ^ The Plant List (2010). Syngonium. Truy cập ngày 7 tháng 6 năm 2013.

Liên kết ngoài


Hình tượng sơ khai Bài viết liên quan đến phân họ Ráy này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedia tác giả và biên tập viên
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia VI

Syngonium: Brief Summary ( Vietnamca )

wikipedia VI tarafından sağlandı

Syngonium là một chi thực vật có hoa trong họ Ráy

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedia tác giả và biên tập viên
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia VI

Сингониум ( Rusça )

wikipedia русскую Википедию tarafından sağlandı
 src=
Взрослые листья сингониума ножколистного

Листья сингониумов всегда снабжены влагалищами (они служат для защиты молодых листьев и соцветий). Влагалища очень широкие, особенно в основании, черешки всегда заметно вложены во влагалища примерно от середины до верхушки влагалищ или, по крайней мере, от середины до верхней 45 черешка. Верхушка влагалищ часто свободная, от острой до закруглённой. Верхушка влагалищ секции Oblongatum отличается тем, что она пропорционально более широкая и выходит за пределы листовой пластинки. У черешков сингониумов эпидерма имеет многочисленные межклетные пространства, а сосудистые связки беспорядочно рассеяны по всем фундаментальным тканям, поэтому черешки сингониумов мягкие и чаще повреждаются по сравнению с другими ароидными, например, антуриумами.

Хотя большинство сингониумов характеризуются ровной нижней поверхностью листовой пластинки, у большинства есть единственная более-менее заметная жилка на верхней поверхности, она изменяется от почти отсутствующей, как у Syngonium chiapense, Syngonium neglectum, Syngonium auritum до весьма заметной, как у Syngonium podophyllum var. peliocladum, Syngonium macrophyllum, Syngonium salvadorense и заметно острой, как у Syngonium angustatum, Syngonium triphyllum, Syngonium wendlandii и Syngonium hoffmannii. У некоторых видов боковые жилки на краях черешков также ребристые. Они заметны у Syngonium hoffmannii, Syngonium wendlandii и особенно у Syngonium triphyllum. Черешки молодых листьев отличаются наличием продольных бороздок, в то время как у взрослых листьев они ребристые.

Как и у других ароидных, форма и размер листовых пластинок сингониумовочень разнообразны. Растения часто начинают цвести раньше, чем у них появятся взрослые листья. Молодые листья могут быть меньше листочков взрослых листьев. По этой причине виды описывались как новые, потому что взрослые листья не были похожи на листья, описанных раньше растений. Листья легко делятся на четыре основных типа, и по этому признаку род подразделяется на секции. У рассады листовые пластинки в основном овальные или эллиптические и слабо-перистые. Листья междоузлий взбирающихся на опору молодых растений в большей степени перистые. Но именно на этом этапе очень трудно различить, например, некоторые виды секции Syngonium, так как они в это время очень похожи. У некоторых видов можно обнаружить все промежуточные стадии в развитии листа, в то время как у других растение переходит от ювенальных листьев к трёхперистым или трёхлопастным очень быстро, минуя промежуточные стадии.

Жилкование листа брохидодромное. Боковые жилки, не достигнув края листовой пластинки, соединяются в общую жилку, которая тянется к вершине листа примерно параллельно краю. У сингониумов есть всегда 4—5 частей общей жилки. Первая, внешняя и наибольшая часть начинается от самой нижней первичной боковой жилки. Следующие, меньшие части, располагаются на меньших расстояниях от края листовой пластинки и соединяют выше расположенные первичные боковые жилки или даже слабые вторичные боковые жилки, ответвляющиеся от центральной. Часто четвёртая и особенно пятая части общей жилки располагаются так близко к краю, что не могут быть замечены невооружённым глазом. Первичные жилки начинаются по острым углом у основания листовой пластинки и под более тупым ближе к вершине по отношению к центральной жилке, редко эти углы правильные. Характерная особенность сингониумов — наличие сетчатого узора, создаваемого жилками более высокого порядка.

На листовых пластинках хорошо можно различить по два ряда клеток, содержащих млечный сок, расположенных параллельно каждой жилке, иногда до пятого порядка.

Соцветие и цветки

 src=
Соцветие сингониума ножколистного

Соцветия у сингониумов всегда терминальные и по-видимому, пазушные. Соцветия могут быть одиночными и в числе нескольких, снабжены прицветниками, называемыми брактеолами или профиллами. У многих видов может появиться одновременно от шести до одиннадцати соцветий, у многих два соцветия, а у некоторых только одно соцветие. Соцветия всегда вертикальные.

Цветоножки тупо-трёхгранные или полуцилиндрические с тупым ребром на одной стороне. Цветоножка в период цветения обычно короткая, но существенно удлиняется при созревании плодов и становится загнутой из-за большого их веса.

Нераскрытое покрывало свёрнуто и очень сильно закрывает початок, превышая его по длине на 1613. Покрывало часто имеет перетяжку, отделяющую трубку от остальной части. Во время цветения покрывало разворачивается и образует более-менее полусферическую чашу позади початка. К тому времени, как покрывало полностью раскрыто, оно белое или кремово-белое, по крайней мере внутри пластинки, хотя пластинка и чаще внутрення поверхность трубки могут быть красными или фиолетовыми. У некоторых видов, например у Syngonium neglectum, покрывало может быть отогнуто назад, что служит большему открытию початка. Хотя трубка покрывала очень редко полностью открывается, она открывается достаточно широко, чтобы дать доступ к женским цветкам опылителям растений. Покрывало остаётся открытым в течение 2—3 дней, а затем закрывается снова. Свободная часть покрывала увядает и часто опадает. В других случаях завявшее, высохшее покрывало остаётся до более поздней стадии созревания плодов.

Тычиночные цветки занимают большую часть верхушечной части (45) и большую часть початка. Самую нижнюю часть початка занимают пестичные цветки. Основания часть тычиночных цветков бесплодная, они могут формировать отдельный сегмент, а могут располагаться вперемешку с репродуктивными цветками. Цветки располагаются в сериях спиралей. Пестичная часть початка немного более узкая, чем тычиночная, зеленоватая, иногда светло-оранжевая, длиной 7—48 мм. Каждый цветок состоит из двух (редко трёх) плодолистиков. Цветки в свою очередь собраны в одну отдельную единицу, из которой потом образуется плод. Каждая завязь состоит из одной семяпочки, иногда из двух. Стерильные тычиночные цветки почти такие же по размеру, что и репродуктивные, но не одинаковые по форме и занимают больше места, иногда неодинаковость по форме является результатом соединения двух цветков. Репродуктивные тычиночные цветки состоят из 4 (редко из 2, 3 или 5) сидячих пыльников. Пыльники соединены в различной степени в синандрий. Синандрий усечённый на вершине и сжат в середине, края синандрия ромбические, пятиугольные, шестиугольные или с различным числом сторон, края иногда зубчатые. Birdsey (1955) разделил пыльцевые зёрна сингониумов на три различных типа: иголчатые, характерные для Syngonium angustatum, Syngonium auritum, Syngonium chiapense и Syngonium podophyllum; гладкие, характерные для Syngonium hoffmannii, Syngonium neglectum, Syngonium salvadorense и Syngonium wendlandii; узловатые, характерный только для Syngonium triphyllum.

Опыление

Цветки сингониумов явно протогиничны, становясь восприимчивыми к опылению за 1—2 дня до вскрытия пыльников. К этому же времени открывается покрывало, облегчая тем самым доступ к женским цветкам опылителям. Обычно к концу второго дня начинает появляться пыльца, а женские цветки становятся невосприимчивыми. К этому времени трубка покрывала резко сжимается и почти закрывается, вынуждая насекомых-опылителей выползать из неё по покрытомому пыльцой початку. Об опылителях сингониумов из литературных источников ничего не известно.

Плоды

Плод содержит 50—100 семян. Семена от несколько яйцевидных до цилиндрических, обычно 5—10 мм длиной, 3—6 мм в диаметре, с округлёнными концами. Перикарпий обычно коричневый или чёрный.

В основном плоды сигнониумов не окрашиваются в яркий цвет и поэтому приспособлены больше для распространения животными, например, обезьянами, чем птицами. Животных же привлекает в плодах аромат.

Распространение

Встречаются в Центральной Америке (Белиз, Коста-Рика, Сальвадор, Панама, Гватемала, Гондурас, Никарагуа, Мексика) и Южной Америке (Французская Гвиана, Гайана, Суринам, Венесуэла, Боливия, Колумбия, Эквадор, Перу, Бразилия), а также в Вест-Индии (Куба, Ямайка, Гаити, Тринидад и Тобаго)[2].

Наибольшего видового разнообразия сингониумы достигли в Коста-Рике и Панаме, где встречаются 16 видов сингониумов: в Коста-Рике — 13, в Панаме — 11. В Мексике встречается 8 видов, в Центральной Америке — 8 видов и в Вест-Индии — единственный вид.

Практическое использование

Плоды сингониума ножколистного местными жителями употребляются в пищу.

Классификация

Секции

Род делится на секции по типу листовых пластинок:

  • Syngonium — Взрослые листья делятся на три или больше равных листочков.
  • Cordatum — Взрослые листья с весьма заметно развитыми последующими листочками. Очертание пластинки может быть овальной или продолговато-овальной, изредка стреловидной, предшествующая лопасть слегка сжата у основания.
  • Oblongatum — Взрослые листья от продолговатых до продолговато-эллиптических и овально-эллиптических в очертании. Черешки с широкими влагалищами со свободной верхней частью, продолжающийся за пределы листовой пластинки. Молодые листья почти такие же, как и взрослые, отличаются только меньшими размерами. Промежуточные стадии очень похожи на взрослые листья.
  • Pinnatilobum — Эта секция представлена единственным видоv Syngonium steyermarkii. Листья только у этого вида перистосложные. Молодые листья овальные, вскоре становятся полусердцевидными в основании и волнистыми по краям. При взрослении листьев они становятся всё более и более глубоко-раздельными и более заметно перистыми, пока не примут свою взрослую форму.

Некоторые виды

Литература

  • Грудзинская И. А. Семейство аронниковые (Araceae) // Жизнь растений. В 6-ти т. Т. 6. Цветковые растения / Под. ред. Тахтаджяна А. Л.. — М.: Просвещение, 1982. — С. 485.

Примечания

  1. Об условности указания класса однодольных в качестве вышестоящего таксона для описываемой в данной статье группы растений см. раздел «Системы APG» статьи «Однодольные».
  2. По информации Королевских ботанических садов Кью. См. раздел «Ссылки»
lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Авторы и редакторы Википедии

Сингониум: Brief Summary ( Rusça )

wikipedia русскую Википедию tarafından sağlandı
 src= Взрослые листья сингониума ножколистного

Листья сингониумов всегда снабжены влагалищами (они служат для защиты молодых листьев и соцветий). Влагалища очень широкие, особенно в основании, черешки всегда заметно вложены во влагалища примерно от середины до верхушки влагалищ или, по крайней мере, от середины до верхней 4⁄5 черешка. Верхушка влагалищ часто свободная, от острой до закруглённой. Верхушка влагалищ секции Oblongatum отличается тем, что она пропорционально более широкая и выходит за пределы листовой пластинки. У черешков сингониумов эпидерма имеет многочисленные межклетные пространства, а сосудистые связки беспорядочно рассеяны по всем фундаментальным тканям, поэтому черешки сингониумов мягкие и чаще повреждаются по сравнению с другими ароидными, например, антуриумами.

Хотя большинство сингониумов характеризуются ровной нижней поверхностью листовой пластинки, у большинства есть единственная более-менее заметная жилка на верхней поверхности, она изменяется от почти отсутствующей, как у Syngonium chiapense, Syngonium neglectum, Syngonium auritum до весьма заметной, как у Syngonium podophyllum var. peliocladum, Syngonium macrophyllum, Syngonium salvadorense и заметно острой, как у Syngonium angustatum, Syngonium triphyllum, Syngonium wendlandii и Syngonium hoffmannii. У некоторых видов боковые жилки на краях черешков также ребристые. Они заметны у Syngonium hoffmannii, Syngonium wendlandii и особенно у Syngonium triphyllum. Черешки молодых листьев отличаются наличием продольных бороздок, в то время как у взрослых листьев они ребристые.

Как и у других ароидных, форма и размер листовых пластинок сингониумовочень разнообразны. Растения часто начинают цвести раньше, чем у них появятся взрослые листья. Молодые листья могут быть меньше листочков взрослых листьев. По этой причине виды описывались как новые, потому что взрослые листья не были похожи на листья, описанных раньше растений. Листья легко делятся на четыре основных типа, и по этому признаку род подразделяется на секции. У рассады листовые пластинки в основном овальные или эллиптические и слабо-перистые. Листья междоузлий взбирающихся на опору молодых растений в большей степени перистые. Но именно на этом этапе очень трудно различить, например, некоторые виды секции Syngonium, так как они в это время очень похожи. У некоторых видов можно обнаружить все промежуточные стадии в развитии листа, в то время как у других растение переходит от ювенальных листьев к трёхперистым или трёхлопастным очень быстро, минуя промежуточные стадии.

Жилкование листа брохидодромное. Боковые жилки, не достигнув края листовой пластинки, соединяются в общую жилку, которая тянется к вершине листа примерно параллельно краю. У сингониумов есть всегда 4—5 частей общей жилки. Первая, внешняя и наибольшая часть начинается от самой нижней первичной боковой жилки. Следующие, меньшие части, располагаются на меньших расстояниях от края листовой пластинки и соединяют выше расположенные первичные боковые жилки или даже слабые вторичные боковые жилки, ответвляющиеся от центральной. Часто четвёртая и особенно пятая части общей жилки располагаются так близко к краю, что не могут быть замечены невооружённым глазом. Первичные жилки начинаются по острым углом у основания листовой пластинки и под более тупым ближе к вершине по отношению к центральной жилке, редко эти углы правильные. Характерная особенность сингониумов — наличие сетчатого узора, создаваемого жилками более высокого порядка.

На листовых пластинках хорошо можно различить по два ряда клеток, содержащих млечный сок, расположенных параллельно каждой жилке, иногда до пятого порядка.

Соцветие и цветки  src= Соцветие сингониума ножколистного

Соцветия у сингониумов всегда терминальные и по-видимому, пазушные. Соцветия могут быть одиночными и в числе нескольких, снабжены прицветниками, называемыми брактеолами или профиллами. У многих видов может появиться одновременно от шести до одиннадцати соцветий, у многих два соцветия, а у некоторых только одно соцветие. Соцветия всегда вертикальные.

Цветоножки тупо-трёхгранные или полуцилиндрические с тупым ребром на одной стороне. Цветоножка в период цветения обычно короткая, но существенно удлиняется при созревании плодов и становится загнутой из-за большого их веса.

Нераскрытое покрывало свёрнуто и очень сильно закрывает початок, превышая его по длине на 1⁄6—1⁄3. Покрывало часто имеет перетяжку, отделяющую трубку от остальной части. Во время цветения покрывало разворачивается и образует более-менее полусферическую чашу позади початка. К тому времени, как покрывало полностью раскрыто, оно белое или кремово-белое, по крайней мере внутри пластинки, хотя пластинка и чаще внутрення поверхность трубки могут быть красными или фиолетовыми. У некоторых видов, например у Syngonium neglectum, покрывало может быть отогнуто назад, что служит большему открытию початка. Хотя трубка покрывала очень редко полностью открывается, она открывается достаточно широко, чтобы дать доступ к женским цветкам опылителям растений. Покрывало остаётся открытым в течение 2—3 дней, а затем закрывается снова. Свободная часть покрывала увядает и часто опадает. В других случаях завявшее, высохшее покрывало остаётся до более поздней стадии созревания плодов.

Тычиночные цветки занимают большую часть верхушечной части (4⁄5) и большую часть початка. Самую нижнюю часть початка занимают пестичные цветки. Основания часть тычиночных цветков бесплодная, они могут формировать отдельный сегмент, а могут располагаться вперемешку с репродуктивными цветками. Цветки располагаются в сериях спиралей. Пестичная часть початка немного более узкая, чем тычиночная, зеленоватая, иногда светло-оранжевая, длиной 7—48 мм. Каждый цветок состоит из двух (редко трёх) плодолистиков. Цветки в свою очередь собраны в одну отдельную единицу, из которой потом образуется плод. Каждая завязь состоит из одной семяпочки, иногда из двух. Стерильные тычиночные цветки почти такие же по размеру, что и репродуктивные, но не одинаковые по форме и занимают больше места, иногда неодинаковость по форме является результатом соединения двух цветков. Репродуктивные тычиночные цветки состоят из 4 (редко из 2, 3 или 5) сидячих пыльников. Пыльники соединены в различной степени в синандрий. Синандрий усечённый на вершине и сжат в середине, края синандрия ромбические, пятиугольные, шестиугольные или с различным числом сторон, края иногда зубчатые. Birdsey (1955) разделил пыльцевые зёрна сингониумов на три различных типа: иголчатые, характерные для Syngonium angustatum, Syngonium auritum, Syngonium chiapense и Syngonium podophyllum; гладкие, характерные для Syngonium hoffmannii, Syngonium neglectum, Syngonium salvadorense и Syngonium wendlandii; узловатые, характерный только для Syngonium triphyllum.

Опыление

Цветки сингониумов явно протогиничны, становясь восприимчивыми к опылению за 1—2 дня до вскрытия пыльников. К этому же времени открывается покрывало, облегчая тем самым доступ к женским цветкам опылителям. Обычно к концу второго дня начинает появляться пыльца, а женские цветки становятся невосприимчивыми. К этому времени трубка покрывала резко сжимается и почти закрывается, вынуждая насекомых-опылителей выползать из неё по покрытомому пыльцой початку. Об опылителях сингониумов из литературных источников ничего не известно.

Плоды

Плод содержит 50—100 семян. Семена от несколько яйцевидных до цилиндрических, обычно 5—10 мм длиной, 3—6 мм в диаметре, с округлёнными концами. Перикарпий обычно коричневый или чёрный.

В основном плоды сигнониумов не окрашиваются в яркий цвет и поэтому приспособлены больше для распространения животными, например, обезьянами, чем птицами. Животных же привлекает в плодах аромат.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Авторы и редакторы Википедии