Melolontha és un gènere de coleòpters polífags de la família dels escarabeids o segons alguns taxonomistes dins la seva pròpia família, Melolonthidae. Algunes espècies són plagues de l'agricultura.
Linnaeus va donar el nom a l'espècie europea com Scarabaeus melolontha. Étienne Louis Geoffroy va usar Melolontha com a nom del gènere (1762).[1]
Melolontha és un gènere de coleòpters polífags de la família dels escarabeids o segons alguns taxonomistes dins la seva pròpia família, Melolonthidae. Algunes espècies són plagues de l'agricultura.
Melolontha je rod chroustů, tedy brouků z čeledi vrubounovitých. Chroust obecný náleží k tomuto rodu.
Linné nazýval Chrousta obecného Scarabaeus melolontha. Étienne Louis Geoffroy užíval Melolontha jako rodové jméno (1762), ale jeho kniha byla nahrazena Mezinárodní komisí pro zoologickou nomenklaturu, a autoritou pro pojmenování je pozdější (1775) publikace Fabriciusem.[1]
Následuje seznam druhů rodu Chrousti:[2] [zdroj?]
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Melolontha na anglické Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu Melolontha ve Wikimedia Commons
Melolontha je rod chroustů, tedy brouků z čeledi vrubounovitých. Chroust obecný náleží k tomuto rodu.
Die Maikäfer (Melolontha) sind eine Gattung von Käfern in der Familie der Blatthornkäfer (Scarabaeidae). Der am weitesten verbreitete Maikäfer Mitteleuropas ist der Feldmaikäfer (Melolontha melolontha). Im nördlichen und östlichen Europa sowie in einigen Regionen Deutschlands kommt der Waldmaikäfer (Melolontha hippocastani) auf sandigen Böden vor. Eine dritte, dem Feldmaikäfer sehr ähnliche Art ist Melolontha pectoralis, die jedoch in Mitteleuropa sehr selten geworden ist.
Die Maikäfer gehören zur Familie der Blatthornkäfer, deren Name sich von den typischen fächerartigen Fühlern ableitet. Die Fühler sind bei den Weibchen viel schwächer ausgeprägt als bei den männlichen Tieren. So finden sich bei den Männchen sieben Fühlerplättchen, die etwa 50.000 Geruchsnerven haben; bei den Weibchen hingegen weist der sechslappige Fühlerfächer ungefähr 9000 dieser Nerven auf. Imagines des Feldmaikäfers erreichen je nach Ernährungsbedingungen eine Körperlänge von 25 bis 30 mm; der Waldmaikäfer ist etwas kleiner (20–25 mm).
Die drei in Mitteleuropa vorkommenden Arten lassen sich am besten an ihrer Hinterleibsspitze (Pygidium) unterscheiden: Diese ist bei Melolontha hippocastani in beiden Geschlechtern schmal und in einen knotigen Fortsatz endend, der beim Weibchen manchmal fehlt. Bei Melolontha melolontha ist die Hinterleibsspitze in beiden Geschlechtern in einen lanzettartigen Fortsatz ohne Knoten verlängert und nur fein behaart, während sie bei Melolontha pectoralis in beiden Geschlechtern doppelt behaart ist und beim Männchen wenig und schmal verlängert, beim Weibchen dagegen abgestutzt bleibt.
Nach Beendigung der Metamorphose gräbt sich der Maikäfer –, seinem Namen entsprechend –, in den Monaten April und Mai aus dem Erdboden, fliegt hauptsächlich im Mai und Juni und ernährt sich überwiegend von den Blättern von Laubbäumen. Die Käfer leben als Imago noch etwa vier bis sieben Wochen. Das Männchen stirbt nach der Begattung, das Weibchen nach der Eiablage, wobei bei günstigen Bedingungen zwei bis drei Gelege pro Weibchen möglich sind. Bei der Eiablage werden 10 bis 100 Eier in eher feuchte Humusböden 15 bis 20 cm unter der bewachsenen Oberfläche eingebracht. Nach vier bis sechs Wochen schlüpfen die Engerlinge.[1]
Maikäfer haben eine Zykluszeit von drei bis fünf, meist vier Jahren. Das heißt, die frischgeschlüpften Engerlinge benötigen vier Jahre, bis sie eine vollständige Metamorphose zum geschlechtsreifen Tier durchgemacht haben. Diese Zyklen sind regional synchronisiert. Bei einem vierjährlichen Zyklus etwa folgt auf drei Jahre mit niedrigem Aufkommen ein Jahr mit deutlich mehr Käfern (Maikäferjahr). Diesem Zyklus ist ein über 30- bis 45-jährlicher Rhythmus überlagert. Die Gründe dafür sind nicht im Detail bekannt.
Es wird jedoch vermutet, dass sich Krankheiten und Parasiten, die speziell Maikäfer befallen, in zusammenhängenden Beständen ungehindert epidemisch ausbreiten können. Erst wenn der Befall die Käfer stark dezimiert hat, haben die verbleibenden Käfer eine größere Chance, gesund zu bleiben. Auf diese Weise entstehen die längeren Zyklen, an deren Ende eine der berüchtigten Maikäferplagen steht.
Gerdt von Bassewitz’ Märchen Peterchens Mondfahrt erzählt von einem Maikäfer, der mit zwei Menschenkindern eine abenteuerliche Reise besteht. In Wilhelm Buschs Geschichte von Max und Moritz spielen die Maikäfer im fünften Kapitel eine wesentliche Rolle.
Die beiden Bataillone des Garde-Füsilier-Regiments vereinigten sich alljährlich im Mai in Potsdam zum Exerzieren. Das einrückende II. Bataillon wurde aufgrund der bunten Regimentsuniform (rote schwedische Ärmelaufschläge mit weißen Litzen, gelbe Schulterstücke, braune Paspelierung) von den Maikäfer suchenden Jungen mit dem Zuruf „Maikäfer“ begrüßt. Der Name übertrug sich schnell auf das ganze Regiment und wurde, nachdem Friedrich Wilhelm IV. als Kronprinz das Regiment einmal mit „Maikäfer“ angesprochen hatte, quasi offiziell. Daher wurde auch ihre Kaserne Maikäferkaserne genannt.
Bis in die 1960er Jahre wurden diese Käfer (sortiert nach Schornsteinfeger, Bäcker/Müller oder Kaiser) von Kindern gesammelt. Wegen ihrer Erscheinung und der Fluggeräusche ist eine Begegnung mit einem Maikäfer, besonders für Kinder, ein beeindruckendes Erlebnis. Maikäfer flieg ist ein bekanntes deutschsprachiges Volks- und Kinderlied.
Besonders ihre Larven (Engerlinge) gelten als Schädlinge. Während die Käfer bei Massenaufkommen ganze Laubwälder kahlfressen, wovon sich die Bäume jedoch erholen, fressen die Larven die Wurzeln ab, wodurch nachwachsende Laubbäume u. U. flächendeckend absterben. Ob man die Maikäfer bekämpfen muss, wird daher immer wieder kontrovers diskutiert.[2][3] Seit Anfang der 1950er Jahre wurde zur Bekämpfung das inzwischen verbotene Insektizid DDT eingesetzt. Allerdings ist auch in Gebieten, in denen der Maikäfer nicht aktiv bekämpft wurde, seine Population stark zurückgegangen. 1974 betrieben Frankreich und anschließend die Schweiz eine künstliche Verpilzung des Maikäfers.[4] In dem im selben Jahr erschienenen Lied Es gibt keine Maikäfer mehr besingt Reinhard Mey das Verschwinden des Käfers.
Aus Teilen Mitteleuropas werden wieder größere Bestände gemeldet. Zur Bekämpfung von Maikäfern wurden im Mai 2010 in der südhessischen Kommune Pfungstadt erstmals seit 55 Jahren in Hessen wieder mehrere Hundert Hektar Wald mit einem Insektizid gegen Maikäfer behandelt,[5] was zu massiven Protesten seitens der Naturschutzverbände führte.[6] Zur Bekämpfung in der Schweiz wird das Grünland gebietsweise mit dem Beauveria-Pilz geimpft, um eine künstliche Verpilzung herbeizuführen.[7]
Der Maikäferbund war ein literarischer Zirkel in den 1840er Jahren. Die Vereinszeitschrift Der Maikäfer: eine Zeitschrift für Nicht-Philister bot den Mitgliedern ein Forum für eigene Veröffentlichungen. Am Feiertag Peter und Paul wurde jährlich mit einem Treffen aller Mitglieder ein Stiftungsfest gefeiert. Im Vorfeld der Revolution 1848 wurde der Maikäferbund verboten.
Noch bis Mitte des 20. Jahrhunderts wurden Maikäfer nicht nur als Hühnerfutter genutzt, sondern fanden auch in der Küche Verwendung. In Frankreich und Teilen Deutschlands wurden sie geröstet und zu Maikäfersuppe verarbeitet. In Konditoreien waren sie verzuckert oder kandiert als Nachtisch zu haben.[8][9]
Die Maikäfer (Melolontha) sind eine Gattung von Käfern in der Familie der Blatthornkäfer (Scarabaeidae). Der am weitesten verbreitete Maikäfer Mitteleuropas ist der Feldmaikäfer (Melolontha melolontha). Im nördlichen und östlichen Europa sowie in einigen Regionen Deutschlands kommt der Waldmaikäfer (Melolontha hippocastani) auf sandigen Böden vor. Eine dritte, dem Feldmaikäfer sehr ähnliche Art ist Melolontha pectoralis, die jedoch in Mitteleuropa sehr selten geworden ist.
Böbörijad (latin.: Melolontha) oma gavediden heim, muludas Lapačhabinoižed-sugukundha, Bumbakod-alasugukundha (Melolonthinae). Kaik 24 erikod mülüdas heimho.
Se om järed bumbak 23..32 mm pitte. Hibj om pitkač, must vai ruskedbur mujul, punktiranke, om kattud henoil ištujil hibusuzil. Gaved'madod elädas mahuses i kulutadas kazmusiden jurid, imagod södas lehtesid.
Päivlaskmaine erik (Melolontha melolontha) vasttase Evropan tobjas palas, suvipäivlaskmha «Estinma — Moskvan agjan pohjoine»-jonospäi. Päivnouzmaine erik (Melolontha hippocastani) vasttase Evropan pohjoižes da Sibirin suves, pilitišen letkesižiš sijiš.
Erased erikod oma maižanduzkul'turoiden travijoin. 1980-nziš vozišpäi kel'dihe erasiden pesticidoiden kävutandad, i böbörijiden lugu ližadub.
Böbörijad (latin.: Melolontha) oma gavediden heim, muludas Lapačhabinoižed-sugukundha, Bumbakod-alasugukundha (Melolonthinae). Kaik 24 erikod mülüdas heimho.
Se om järed bumbak 23..32 mm pitte. Hibj om pitkač, must vai ruskedbur mujul, punktiranke, om kattud henoil ištujil hibusuzil. Gaved'madod elädas mahuses i kulutadas kazmusiden jurid, imagod södas lehtesid.
Päivlaskmaine erik (Melolontha melolontha) vasttase Evropan tobjas palas, suvipäivlaskmha «Estinma — Moskvan agjan pohjoine»-jonospäi. Päivnouzmaine erik (Melolontha hippocastani) vasttase Evropan pohjoižes da Sibirin suves, pilitišen letkesižiš sijiš.
Erased erikod oma maižanduzkul'turoiden travijoin. 1980-nziš vozišpäi kel'dihe erasiden pesticidoiden kävutandad, i böbörijiden lugu ližadub.
De Maikävers (Melolontha) sünd en Geslecht ut de Familie vun de Scarabäuskävers (Scarabaeidae). In Middeleuropa kummt sunnerlich de Feldmaikäver (Melolontha melolontha) vör. Wieter na Norden un Osten hen gifft dat, ok in Düütschland, noch den Wooldmaikäver (Melolontha hippocastani) up sannigen Grund. En drüdde Aart is Melolontha pectoralis. Se sleiht na den Feldmaikäver un is bannig roor wurrn in Middeleuropa. Bloß hen un wenn mol warrt ut Süüdwestdüütschland mellt, datt dor een sehn wurrn is.
Wenn de Metamorphose toenne is, buddelt sik de Maikäver in'n April oder Maimaand ut'e Eer ut. Flegen deit he meist in'n Mai- un Junimaand un fritt meist Blöer vun Loofböme. Dat Seken leggt 10 bit 100 Eier in'e Eer, de wat fochtig ween schall. As Imago leevt de Kävers noch bi 4 bit 7 Weken. Dat Heken geiht doot, wenn sik dat paart hett, dat Seken starvt na dat Afleggen vun de Eier. Denn duert dat noch veer bit sess Weken, un de Maibudden kruupt ut. De Maibudden bruukt dree bit fiev, meist veer Johre, bit se de ganze Metamorphose dörmaakt hefft un en adulten Käver sünd. Wenn de Zyklus bi veer Johren liggt, denn gifft dat dree Johre lang bloß wenig Kävers, man dat veerte Johr is denn en Maikäverjohr, un dat gifft düütlich mehr Maikävers, as sunst. Bi en Maikäverplaag in dat Johr 1911 sünd mol up 1.800 Hektar bi 22 Mio. Maikävers insammelt wurrn.
. Mehr Biller, Videos oder Audiodateien to’t Thema gifft dat bi Wikimedia Commons. De Maikävers (Melolontha) sünd en Geslecht ut de Familie vun de Scarabäuskävers (Scarabaeidae). In Middeleuropa kummt sunnerlich de Feldmaikäver (Melolontha melolontha) vör. Wieter na Norden un Osten hen gifft dat, ok in Düütschland, noch den Wooldmaikäver (Melolontha hippocastani) up sannigen Grund. En drüdde Aart is Melolontha pectoralis. Se sleiht na den Feldmaikäver un is bannig roor wurrn in Middeleuropa. Bloß hen un wenn mol warrt ut Süüdwestdüütschland mellt, datt dor een sehn wurrn is.
Η Μηλολόνθη (Melolontha) είναι γένος κολεοπτέρων από την πρώην οικογένεια Scarabaeidae. Η οικογένεια αυτή σήμερα θεωρείται υπεροικογένεια και ονομάζεται Scarabaeoidea και η μηλολόνθη κατατάσσεται στην οικογένεια Melolonthidae.
Παγκοσμίως διακρίνονται περίπου 62 είδη του γένους Μηλολόνθη.[1] Στην Ευρώπη το γένος εκπροσωπείται με έξι είδη,[2] από τα οποία στην Ελλάδα συναντούμε τέσσερα, την Melolontha albida,[3] την Melolontha melolontha,[4] την Melolontha pectoralis[5] και την Melolontha taygetana [6] ενδημική στην Ελλάδα. Το είδος Melolontha hippocastani δεν αναφέρεται για την Ελλάδα.[7]
Εφόσον το όνομα Μηλολόνθη είναι πολύ παλαιό χρησιμοποιείται και για άλλα έντομα όπως τη χρυσόμυγα και γενικότερα για τα έντομα με προνύμφες παρόμοιες με τις προνύμφες της μηλολόνθης.
Τα είδη μοιάζουν αρκετά μεταξύ τους. Η απόληξη της κοιλιάς (Pygidium, εικόνα του ταξινομοπλαισίου) είναι επιμήκης και κυρτή προς τα κάτω. Μοιάζει λίγο με κεντρί.
Το κεφάλι δείχνει προς τα μπροστά. Οι άνω γνάθοι και το άνω χείλος δεν είναι ορατά από πάνω, καλύπτονται από την μπροστινή πλάκα της κεφαλικής κάψας. Οι κεραίες είναι ελασματοειδείς και συνίστανται από δέκα άρθρα. Το πρώτο μέρος, το μαστίγιο, αποτελείται από το γερό σκάπο, το μικρό δεύτερο άρθρο (ποδίσκος) και το σχετικά επίμηκες τρίτο άρθρο. Στο αρσενικό τα ακόλουθα επτά άρθρα είναι αρκετά επεκταμένα προς τα μπροστά και μπορούν να κινούνται μεταξύ τους. Στο σύνολο αποτελούν μια βεντάλια με επτά ελάσματα (Εικ. 10). Στο θηλυκό το τέταρτο άρθρο των κεραιών είναι μόνο λίγο επεκταμένο και η βεντάλια αποτελείται από έξι ελάσματα.
Στην κοιλία από κάτω διακρίνονται μόνο έξι στερνίτες (Εικ. 10). Η τελευταία πλάκα χιτίνης είναι πια μέρος του Pygidium. Η οπίσθια άκρη του κάθε κοιλιακού στέρνου συντήκεται στη μέση με την μπροστινή άκρη του ακόλουθου στερνίτη. Στην πλευρά του κάθε κοιλιακού δακτυλίου φαίνεται ένα άσπρο τρίγωνο, το οποίο είναι αποτέλεσμα πυκνού άσπρου τριχώματος. Στο σύνολο τα τρίγωνα αυτά σχηματίζουν τεθλασμένη γραμμή (Εικ. 4, 8, 12).
Τα μπροστινά πόδια είναι σκαπτικού τύπου. Η μπροστινή κνήμη είναι διευρυμένη και έχει δυο φαρδιά δόντια στην άκρη της έξω πλευράς (Εικ. 9). Οι οπίσθιες κνήμες έχουν αυλάκωση για τους ταρσούς. Δίπλα στο στόμα αυτής της αυλάκωσης στην οπίσθια άκρη της κνήμης υπάρχουν δυο γερά αγκάθια, το ένα πολύ κοντά στο άλλο ( βλέπονται το καλύτερο στην εικόνα του ταξινομοπλαισίου αριστερά). Οι ταρσοί όλων των ποδιών είναι πενταμερείς (Εικ. 10).
Η προνύμφη (Εικ. 1, 2, 3) κατά μεγάλο μέρος είναι άσπρη και με μαλακό σώμα. Λέγεται και ασπροσκούληκο. Οι προνύμφες αποκτούν μήκος έως 65 χιλιοστών. Οι τελευταίοι κοιλιακοί δακτύλιοι είναι παχείς και κυρτοί προς τα κάτω, σχεδόν κουλουριασμένοι, έτσι ώστε το σκουλήκι σε επίπεδο έδαφυς να πέφτει στην πλευρά. Οι τελευταίοι κοιλιακοί δακτύλιοι είναι διογκωμένοι και φαίνονται λίγο μαυρισμένοι από τα περιττώματα στο εσωτερικό.
Προνύμφες της Melolontha melolontha
.jpg)
.jpg)
Εικ.1: δεύτερο στάδιο Εικ.2: τελευταίο στάδιο Εικ.3: στο κουκούλι Το σώμα είναι μαλακό, μόνο τα έξι πόδια, η κεφαλική κάψα με τα στοματικά μόρια και τις κοντές κεραίες, όπως και τα στίγματα του τραχειακού συστήματος είναι σκληρά από την πρωτεΐνη χιτίνη, που δίνει και χρώμα σαν το κεχριμπάρι στα όργανα αυτά.
Τα ενήλικα έντομα γίνονται ορατά κατά την άνοιξη, όταν τα φύλλα των φυλλοφόρων δέντρων είναι ακόμα μαλακά. Επιζούν το πολύ μερικές εβδομάδες. Για να ωριμάσουν τα γεννητικά όργανα, η Μηλολόνθη πρέπει να καταναλώνει φύλλα. Βγαίνοντας από το χώμα το βράδυ, πετάει στις κορυφές κοντινών θάμνων ή δέντρων, όπου με την βοήθεια των οσφρητικών δεξιοτήτων τα έντομα συγκεντρώνονται μαζικά σε επιλεγμένα δέντρα. Αυτό σε χρόνια πληθυσμιακής έκρηξης τα κάνει αρκετά επιζήμια. Μπορούν να καταστρέψουν ολόκληρα το φύλλωμα ενός δέντρου ή και περιοχής δάσους.
πλαγγόνα της Melolontha melolontha.jpg)
.jpg)
.jpg)
Εικ.5: Από την πλευρά Εικ.6: Από κάτω Εικ.7: Από πάνω Κατά τη σύζευξη παίρνουν μια εξαιρετική στάση, με τα οπίσθια άκρη της κοιλίας κολλημένα το ένα στο άλλο, τα κεφάλια σε αντίθετη κατεύθυνση και τον άξονας των σωμάτων περιστραμμένο κατά 180 μοίρες (Εικ. 4). Η σύζευξη μπορεί να κρατάει μερικές ώρες. Μετά τη σύζευξή τα αρσενικά γρήγορα φτάνουν το τέλος της ζωής τους.
Μετά την γονιμοποίηση των αυγών, το θηλυκό ψάχνει σχετικά με την υγρασία την θερμοκρασία και την πυκνότητα το κατάλληλο χώμα και σκάβοντας εξαφανίζει από τους περισσότερους της. Σε βάθος 14 μέχρι 40 χιλιοστόμετρων αποθέτει τα περίπου 70 αυγά της σε δέματα από 10 έως 30 αυγά. Μετά από περίπου ενάμισι μήνα εκκολάπτει το πρώτο νυμφικό στάδιο. Για την ανάπτυξη η προνύμφη χρειάζεται τρία έως πέντε χρόνια ανάλογα με τις κλιματικές και καιρικές συνθήκες. Κάθε χρόνο υφίσταται από μια έκδυση. Για τις εκδύσεις και για τη διαχείμαση η προνύμφη μπορεί να κατεβαίνει μέχρι ενάμισι μέτρο στο έδαφος. Η νύμφωση πραγματοποιείται μετά από τρία ή τέσσερα χρόνια το φθινόπωρο. Η πλαγγόνα είναι ελεύθερου τύπου (Puppa libera, Εικ. 5, 6, 7). Τέσσερις έως οκτώ εβδομάδες αργότερα βγαίνει το ακμαίο, αλλά παραμένει στο έδαφος μέχρι την επόμενη άνοιξη.
Εξ αιτίας της διάρκειας του βιολογικού κύκλου δεν είναι έκπληξη, που σε βόρειες και νότιες περιοχές τέσσερα χρόνια μετά από μια πληθυσμιακή έκρηξη σε καμιά περιοχή δεν παρατηρείται καμία άλλη πληθυσμιακή έκρηξη. Εφόσον οι προνύμφες καταβροχθίζουν σχεδόν κάθε είδος ριζών, που βρίσκεται μπροστά τους, οι προνύμφες μπορούν να προκαλούν τεράστιες ζημίες σε καλλιέργειες κάθε τύπου, ιδιαίτερα στο τελευταίο νυμφικό στάδιο, δηλαδή την χρονιά πριν από μια πληθυσμιακή έκρηξη.
Κατά την προβιομηχανική περίοδο τα κολεόπτερα μαζεύονταν με τα χέρια και χρησιμοποιούνταν για ζωοτροφές. Σε ορισμένα μέρη, οι άνθρωποι κατανάλωναν και οι ίδιοι τα έντομα αυτά. Αργότερα χρησιμοποιήθηκαν εντομοκτόνα χημικά προϊόντα. Σήμερα είναι γνωστά και τα μειονεκτήματα των εντομοκτόνων στην γεωργία και δασοκομία και η χρήση τους περιορίζεται όσο είναι δυνατόν. Για τα ακμαία γίνεται ψεκασμός των δέντρων, καμιά φορά από αεροπλάνα ή ελικόπτερα. Για τις προνύμφες γίνεται ψεκασμός των χωραφιών. Πάντοτε θα έπρεπε να γίνει μια προσεκτική ζύγιση των πλεονεκτημάτων και μειονεκτημάτων. Για τα σπάνια ή ενδημικά είδη μπορεί να προκύπτει το ζήτημα της προστασίας.
_w_3.jpg)
Εικ.8: Θηλυκό Εικ.9: Θηλυκό Εικ.10: αρσενικό από κάτω Η πρώτη περιγραφή της Melolontha melolontha δόθηκε από τον Λινναίος το 1758. Γι αυτό το πλήρες όνομά της είναι Melolontha melolontha (Linneus, 1758) (Εικ. 8, 9, 10). Είναι το πιο κοινό είδος του γένους γι αυτό ένα από τα πολλά συνώνυμα είναι Melolontha vulgaris (Fabricius 1775). Τα βόρεια σύνορα του χώρου διαμονής συμπίπτουν περίπου με το βόρειο πλάτος των 58° . Προς τα νότια οι καλοκαιρινές ξηράνσεις περιορίζουν τη γεωγραφική εξάπλωση του είδους. Πληθυσμιακές εκρήξεις παρατηρούνται όμως μόνο βόρεια από τα 39° βόρειου γεωγραφικού πλάτους.[8]
Το είδος αναγνωρίζεται από το μακρύ Pygidium, στα αρσενικά λίγο μακρύτερο, παρά στα Θηλυκά (Εικ. 1, 8, 10 και εικόνα του ταξινομοπλαισίου).
Στο παρελθόν το όνομα Melolontha albida δόθηκε από διάφορους εντομολόγους σε διάφορες ομάδες του γένους Melolontha. Ο Ούγγρος Frivaldszky το 1835, ο Γάλλος Laporte de Castelnau το 1840 ο Γάλλος Mulsant το 1842 και ο Αυστριακός Redtenbacher το 1949 έκαναν περιγραφές από το δικό τους Melolontha albida. Αυτό δεν επιτρέπεται σύμφωνα με τους νόμους της συστηματικής ταξινόμησης στη Βιολογία. Γινόταν όμως, γιατί στην αρχή των σύγχρονων ταξινομήσεων τα μέσα επικοινωνίας δεν ήταν επαρκή για να ξέρει ο κάθε εντομολόγος τι κάνει άλλος εντομολόγος στην άλλη άκρη της Ευρώπης. Εξάλλου οι λατινικές περιγραφές ήταν τόσο περιορισμένες και απλές που έδωσαν περιθώριο για παρεξηγήσεις. Σήμερα μόνο η Melolontha albida (Frivaldszky, 1835) θεωρείται γνήσιο είδος ως βιολογική έννοια. Στην άλλη πλευρά η Melolontha albida (Frivaldszky, 1835) είναι συνώνυμο με τη Melolontha candicans (Burmeister, 1855) και με τη Melolontha naxiana (Reitter, 1887). Το είδος αυτό το συναντούμε κυρίως στην Τουρκία, όπου αναφέρονται και ζημιές στις φυτείες φουντουκόδεντρων προκαλούμενες από την Melolontha albida.[8] Στην Ελλάδα μπορούμε να τη συναντήσουμε στις Κυκλάδες και στα νησιά του Βορείου Αιγαίου.
Melolontha pectoralis
Εικ.11: Θηλυκό Εικ.12: Θηλυκό Εικ.13:Θηλυκό, Pygidium Το πλήρες όνομά του είδους αυτού είναι Melolontha melolontha (Megerle, 1812) (Εικ. 11, 12, 13). Είναι σπάνιο είδος και σε μερικά μέρη απειλείται με εξαφάνιση. Η προνύμφη για την ανάπτυξη θέλει σχετικά υγρό έδαφος. Τα θηλυκά αναγνωρίζονται εύκολα, γιατί το Pygidium είναι χωρίς προέκταση (Εικ.12, 13). Στα αρσενικά η προέκταση του Pygidium μοιάζει πολύ με αυτήν της Melolontha melolontha, είναι όμως πιο ασθενής. Οι πιο δυτικές αναφορές είναι από τη Γαλλία, οι πιο ανατολικές προέρχονται από τη Νότια Ρωσία. Δεν υπάρχουν αναφορές από την Ουκρανία, τη Βουλγαρία, τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, την Τσεχία, τη Σλοβακία, την Ελβετία.[5]
Η Μηλολόνθη (Melolontha) είναι γένος κολεοπτέρων από την πρώην οικογένεια Scarabaeidae. Η οικογένεια αυτή σήμερα θεωρείται υπεροικογένεια και ονομάζεται Scarabaeoidea και η μηλολόνθη κατατάσσεται στην οικογένεια Melolonthidae.
Παγκοσμίως διακρίνονται περίπου 62 είδη του γένους Μηλολόνθη. Στην Ευρώπη το γένος εκπροσωπείται με έξι είδη, από τα οποία στην Ελλάδα συναντούμε τέσσερα, την Melolontha albida, την Melolontha melolontha, την Melolontha pectoralis και την Melolontha taygetana ενδημική στην Ελλάδα. Το είδος Melolontha hippocastani δεν αναφέρεται για την Ελλάδα.
Εφόσον το όνομα Μηλολόνθη είναι πολύ παλαιό χρησιμοποιείται και για άλλα έντομα όπως τη χρυσόμυγα και γενικότερα για τα έντομα με προνύμφες παρόμοιες με τις προνύμφες της μηλολόνθης.
Гамбуски саврӣ (лот. Melolontha) — як ҷинси ҳашароти зараррасон.
Дарозиаш 19,5-31,5 мм. Танаш дарозрӯяи сиёҳ ё сурхи бӯртоб, болҳояш бӯрранг. Тухмаш (қутраш 1,5-2 мм) сафеди курашакл. Кирминааш зарди сафедтоб, бо мӯякчаҳо пӯшида шудааст. Се ҷуфт пой дорад, пойҳои қафояш дарозтар. Сараш зарди бӯрранг. Ғумбакаш зард.
Гамбускҳо охири апрел — аввали май ба парвоз шурӯъ мекунанд. Маъмулан, пас аз ғуруби офтоб мепаранд. Рӯзона дар шохаи рустаниҳо паноҳ мебаранд. Гамбуски саврӣи модина дар хок (дар умқи 10-15 см) 25-30-тоӣ тухм мемонад (то 70 тухм монданаш мумкин), ки баъди 35-40 рӯз аз онҳо кирминаҳо мебароянд. Баробари болиғ шуданашон кирминаҳо зарари бештар мерасонанд. Соли дуввум, алалхусус соли севвуми ҳаёт, кирминаҳо нафақат ба реша, балки ба шохаву навдаҳои дарахтон низ зарар меоваранд. Ҳангоми дар 1 м2 ёфт шудани 3-5 кирмина ниҳолхона ва боғу токзори навбунёд сахт осеб мебинанд, зеро кирминаҳо решаҳоро хӯрда, ниҳолҳоро мехушконанд. Махсусан току дарахтони себ бештар осеб меёбанд. Кирминаҳо дар хок, дар умқи 10-15 см ба зоча табдил меёбанд. Охири тобистон гамбусакҳо пайдо шуда, зимистонро зери хок мегузаронанд.
Дар Тоҷикистон ду намуди гамбуски саврӣ (тоҷикӣ ва кӯҳӣ) паҳн гардидааст. Гамбуски саврӣи тоҷикӣ (M. clypeata) аз миёнаҳои март то нимаи дуюми июн парвоз мекунад. Он махсусан моҳи апрел фаъол мешавад. Маъмулан, пас аз ғуруби офтоб ҳамагӣ ним соат парвоз мекунаду бас. Баъди 2-8 ҳафта ҷуфт мешавад. Гамбусаки модина дар қабати хок (дар умқи 22-27 см) то 30 тухм мемонад. Баъди 1,5 моҳ аз тухм кирминаҳо мебароянд, ки 3 зимистонро паси сар карда, миёнаҳои тобистон дар умқи то 50 см ба зоча табдил меёбанд. Гамбускҳои болиғ моҳи август пайдо шуда, зимистонро дар хок мегузаронанд ва фақат баҳори соли оянда берун меоянд. Гамбуски саврии кӯҳӣ (M. gyssakovskiy) дар доманаи қ-кӯҳҳои Ҳисор (дар баландии то 2000 м аз с. б.) дучор меояд. Рангаш сурхи сиёҳча ё бӯртоб, баданаш бо пулакчаҳои зичи сафеди зардтоб ва мӯякчаҳо пӯшида шудааст. Аз миёнаҳои апрел то охири июл парвоз мекунад. Аввали тобистон ҷуфт мешавад. Инкишофи кирминаҳояш се сол тӯл мекашад. Баҳор ба қабатҳои болоии хок баромада, охири тобистон ба зоча табдил меёбад. Кирминаи гамбуски саврии кӯҳӣ решаи рустанӣ, аз ҷумла дарахтони мева, барги бодом, нок, биҳӣ, себ, шафтолу, ток ва гули гелосу нокро мехӯрад. Кирминаҳоро соч ва дурроҷ, гамбускҳоро кӯршабпарак, ҷиркабк, бум, шӯрнӯл маҳв мекунанд.
Барои нест кардани гамбуски саврӣ ҳангоми ниҳолшинонӣ ба хок ГХСГ (аз рӯйи меъёри 50 кг/га) ё хокаи 25-фоизии онро (6-8 кг/га) мерезанд.
Гамбуски саврӣ (лот. Melolontha) — як ҷинси ҳашароти зараррасон.
Саратандар (лат. Melolontha) — коңуздардын бир уруусу.
Melolontha is a genus of beetles in the family Scarabaeidae. The European cockchafers belong to this genus.
Linnaeus called the European cockchafer Scarabaeus melolontha. Étienne Louis Geoffroy used Melolontha as a genus name (1762), but his book has been suppressed by the International Commission of Zoological Nomenclature, and the authority for the name is the later (1775) publication by Johan Christian Fabricius.[1]
The following is a list of species within the genus Melolontha:
Melolontha is a genus of beetles in the family Scarabaeidae. The European cockchafers belong to this genus.
Melolontha es un género de coleópteros escarabeidos.[1] Se los encuentra en Europa, donde pueden ser plagas.
Melolontha es un género de coleópteros escarabeidos. Se los encuentra en Europa, donde pueden ser plagas.
Melolontha on kovakuoriaisiin (Coleoptera) kuuluva suku.
Melolontha on kovakuoriaisiin (Coleoptera) kuuluva suku.
Melolontha est le genre type des hannetons (Insectes coléoptères). Il fait partie de la famille des Scarabaeidae (anciennement des Melolonthidae) et de la sous-famille des Melolonthinae.
Selon Fauna Europaea (19 octobre 2021)[1] :
Selon Catalogue of Life (1 septembre 2014)[2] :
Melolontha est le genre type des hannetons (Insectes coléoptères). Il fait partie de la famille des Scarabaeidae (anciennement des Melolonthidae) et de la sous-famille des Melolonthinae.
Melolontha (Fabricius, 1775) è un genere di coleotteri appartenenti alla famiglia degli scarabeidi ed alla sottofamiglia dei Melolonthinae.[1]
Gli adulti presentano un corpo robusto e cilindrico. La parte inferiore del corpo presenta una pubescenza molto accentuata in prossimità del torace. Questo genere di coleotteri è caratterizzato dalla presenza di un pigidio più o meno evidente all'estremità dell'addome. Le elitre sono di un colore nocciola chiaro mentre il pronoto è di una colorazione che varia a seconda della specie. Le zampe sono relativamente lunghe e sottili ma non consentono all'insetto di correre velocemente. Questi scarabei presentano un discreto dimorfismo sessuale: per distinguere i maschi dalle femmine è necessario osservare le antenne, che nei maschi sono a forma di ciuffo, mentre nelle femmine no.
Le larve sono della classica forma a "C" e presentano la testa e le zampe sclerificate per consentire all'insetto di muoversi più facilmente nel terreno. Le larve sono di un colore biancastro, mentre la testa e le zampe sono di un colore rossiccio-arancione. La testa presenta un paio di mandibole poderose atte a frantumare il cibo. Lungo i fianchi esse presentano una fila di forellini chitinosi e neri che consentono all'insetto di respirare nel terreno in cui vive.
Le specie appartenenti al genere melolontha sono di abitudini prettamente serali o notturne. Gli adulti sfarfallano a primavera (anche se il periodo di apparizione varia a seconda della latitudine e ritarda più ci si dirige verso nord) per cercare un partner con cui accoppiarsi. Durante il periodo di vita adulta essi si nutrono delle foglie degli alberi la cui tipologia varia a seconda della specie. Alcune specie sono dei veri pericoli per le colture di alberi da frutto, come il Melolontha melolontha ed il Melolontha hippocastani.
Le larve si nutrono di radici di piante erbacee ed il loro sviluppo dura circa 2 anni. Esso può essere suddiviso in 3 fasi denominate L1, L2 ed L3 in ordine di dimensioni e cronologico. In genere sono le larve che causano i danni più gravi alle coltivazioni, non gli adulti.[2]
Il genere melolontha è diffuso in tutta Europa, comprese alcune aree del vicino Oriente. Prediligono ambienti poco boscosi, ma è difficile delineare con precisione l'habitat di questi coleotteri in quanto esso varia a seconda della latitudine.
Qui sono riportate le specie appartenenti al genere melolontha di cui 4 (Melolontha melolontha, Melolontha hippocastani, Melolontha pectoralis e Melolontha sardiniensis) presenti anche in Italia:[1]
Melolontha (Fabricius, 1775) è un genere di coleotteri appartenenti alla famiglia degli scarabeidi ed alla sottofamiglia dei Melolonthinae.
Melolontha (lot.) – grambuolių (Melolonthidae) vabalų gentis. Lietuvoje žinomos dvi rūšys:
Melolontha (lot.) – grambuolių (Melolonthidae) vabalų gentis. Lietuvoje žinomos dvi rūšys:
Paprastasis grambuolys (Melolontha melolontha) Miškinis grambuolys (Melolontha hippocastani)Maijvaboles (Melolontha) ir Eiropā un Āzijā dzīvojošo plākšņtaustekleņu jeb skarabeju dzimtas kukaiņu ģints. Līdz piecdesmito gadu vidum tie bija ļoti izplatīti un, būdami augu kaitēkļi, dažos gados radīja ievērojamu kaitējumu lauksaimniecībai. Pesticīdu masveida izmantošanas dēļ to populācija ir krasi samazinājusies, un dažos reģionos tie ir pilnībā izzuduši. 80. gadu sākumā pēc tam, kad bija aizliegts izmantot vairākus pesticīdus, to skaits sāka atjaunoties.
Ģints pārstāvjiem ir raksturīgi diezgan lieli izmēri līdz 31,5 mm. Tiem ir izliekts, iegarens vai iegareni ovāls ķermenis ar melnu vai sarkanbrūnu krāsojumu, galvenokārt ar sarkanbrūniem vai dzelteni brūniem segspārniem. Galva un pronotums dažreiz ar vāji zaļganu nokrāsu, sānos 1—5 vēdera sternīti ar baltiem trīsstūrveida plankumiem[1], ko veido mazi biezi matiņi, galvenokārt lieli un asi, retāk mazi un ne tik asi. Ķermenis ir nosēts ar sīkiem vai smalkiem punktiņiem un nelieliem blakus esošiem matiņiem vai bālganām, dzeltenīgām vai pelēcīgām matveidīgām zvīņām, vienmēr vairāk vai mazāk blīvi nosētām (nesen no kūniņām iznākušiem), reizēm ļoti biezi saaugušām, aizklājot galveno fonu. Galvu un pronotumu parasti klāj garāki, izvirzīti matiņi, kas pārsvarā koncentrējas garenvirzienā orientētās joslās. Pakaļspārni arī bieži klāti ar retiem, gariem matiņiem. Pēdējais žokļu taustekļa segments ir iegarens, virsotnē noasināts, nedaudz izliekts, ar iespiedumu augšdaļā. Antenām ir 10 segmenti ar pagarinātu 3. segmentu, tēviņam ar lielu, stipri izliektu vālīti, kas sastāv no 7 vienādām plāksnēm.
Vairodziņš ir liels, ovālveidīgs, gluds, spīdīgs, dažreiz ar vairāk vai mazāk blīvu punktējumu un maziem matiņiem vai zvīņām. Segspārni iegareni ovāli, ar 5 šaurām, diezgan spēcīgām vai vājām ribām, starpās ar biezām smalkām punktētām līnijām un grumbām. Pigidijs ir liels, slīps, trīsstūrveida vai arī noapaļots un pāriet izstieptā izaugumā. Tēviņiem tas vienmēr ir garš, labi attīstīts, mātītēm vienmēr ir īsāks.
Krūtis klātas ar gariem dzeltenīgiem matiņiem. Vēders bez parastajiem mazajiem blakus esošajiem matiņiem un zvīņām, ir pārklāts ar daudziem vai retiem gariem, izvirzītiem matiņiem, vai dažreiz bez tiem. Kājas ir klātas ar matiņiem, kas augšdaļā ir garāki. Kāju pēdas noslēdzas ar 2, retāk ar 3 nadziņiem.
Maijvaboļu kāpuri pieder pie hipogēnā tipa kāpuriem, ar resnu, apakšējā daļā izliektu ķermeni un trīs kāju pāriem. Galva ir bāli dzeltena, rūsgani dzeltena vai sarkanbrūna, noapaļota liela. Pieaugšana notiek 3—5 gadu laikā. Kāpuri dzīvo augsnē un barojas ar dažādu zālaugu un koku augu saknēm, bez šauras pārtikas specializācijas.
Kūniņa vienmēr atrodas no augsnes veidotā kokonā, kas atrodas augsnē 30—50 cm dziļumā, un pieder brīvo kūniņu veidam. Pēc formas ir līdzīga pieaugušajai vabolei, bet ar īsiem spārniem, galva ir saliekta zem krūtīm. Krāsa ir dzeltenīga. Kūniņas fāze ilgst no 2 nedēļām līdz mēnesim. Vabole, kas izšķiļas no kūniņas rudenī vai vasaras beigās, paliek augsnes kokonā līdz nākamajam pavasarim.
Pieaugušie īpatņi barojas ar koku un krūmu lapām.
No zināmajām Melolontha sugām lielākā daļa ir tipiska paleearktiskajam reģionam, un tikai sešas sugas ir Indo-Malaizijas reģionā. Sugas ir izplatītas gandrīz visā Eiropā, Mazāzijā, Kaukāzā, Sibīrijas taigas lielākajā daļā un Vidusāzijā, Sīrijā un Ziemeļirānā, Indijā, Japānā, Ķīnā, tostarp arī Tibetā, Indoķīnā un Filipīnu salās.
Maijvaboļu ģints sugas:
Daudzu sugu kāpuri un vaboles ir mežu, augļkoku un lauksaimniecības kultūru kaitēkļi.
Maijvaboles (Melolontha) ir Eiropā un Āzijā dzīvojošo plākšņtaustekleņu jeb skarabeju dzimtas kukaiņu ģints. Līdz piecdesmito gadu vidum tie bija ļoti izplatīti un, būdami augu kaitēkļi, dažos gados radīja ievērojamu kaitējumu lauksaimniecībai. Pesticīdu masveida izmantošanas dēļ to populācija ir krasi samazinājusies, un dažos reģionos tie ir pilnībā izzuduši. 80. gadu sākumā pēc tam, kad bija aizliegts izmantot vairākus pesticīdus, to skaits sāka atjaunoties.
Melolontha is een geslacht van kevers uit de familie bladsprietkevers (Scarabaeidae). De verschillende soorten worden wel meikevers genoemd, de bekendste soort is de 'gewone' meikever (Melolontha melolontha).
Melolontha is een geslacht van kevers uit de familie bladsprietkevers (Scarabaeidae). De verschillende soorten worden wel meikevers genoemd, de bekendste soort is de 'gewone' meikever (Melolontha melolontha).
Melolontha er en slekt av biller som har larver som eter planterøtter. De hører til undergruppen oldenborrer (Melolonthinae) i den store gruppen skarabider (Scarabaeoidea).
Middelsstore til ganske store (de fleste mellom 20-30 millimeter), avlange, gulbrune eller rødbrune biller med avlang kroppsform. Hodet er mer eller mindre firkantet med fint randet forkant, antennene ender i noen lange blader (lameller), disse er særlig påfallende hos hannene. Pronotum er forholdsvis flatt, uten påfallende utvekster. Dekkvingene er forholdsvis tynne, har et par lave lengdelister, og dekker ikke de bakerste bakkroppsleddene. Undersiden er kledt med lange hår, på sidene er det tette duker av korte, hvite hår. Beina er nokså kraftige, leggene (tibiae) med noen tenner på yttersiden. Hos hunnene finnes det er uttrukket eggleggingsrør på bakkroppen. Larvene er C-formede (scarabaeiforme), vanligvis med tynn og delvis gjennomsiktig hud. De har kraftige kjever og korte bein.
Larvene lever i ofte to år, og lever av røttene på mange ulike planter. Eggene legges i flere omganger i jorden. For de artene som lever i kaldt klima overvintrer larvene ved å trekke seg ned i jorden under frostlaget. Neste vår kommer de opp og eter videre eller klekker til voksne biller. De voksne billene er oftest skumrings- eller nattaktive og kommer gjerne til lys. De er planteetere, mange eter blader men det er også en del som lever av pollen.
Flere av oldenborre-artene har vært regnet som alvorlige skadedyr i jord- og hagebruk, både fordi larvene gnager på røttene av mange ulike planter og, i mindre gard, fordi de voksne billene også eter på blader. Med bruk av moderne insektmidler er bestandene sterkt redusert, slik at oldenborrene i dag er blitt sjeldne i noen områder der de tidligere var at et stort problem.
Slekten er utbredt i Palearktis.
Melolontha er en slekt av biller som har larver som eter planterøtter. De hører til undergruppen oldenborrer (Melolonthinae) i den store gruppen skarabider (Scarabaeoidea).
Multimedia w Wikimedia Commons Melolontha – rodzaj chrząszczy z podrodziny chrabąszczowatych (Melolonthinae). Gatunkiem typowym rodzaju jest Scarabaeus melolontha[2].
Melolontha – rodzaj chrząszczy z podrodziny chrabąszczowatych (Melolonthinae). Gatunkiem typowym rodzaju jest Scarabaeus melolontha.
Melolonta é um género de besouros da família Scarabaeidae. A melololonta europeia pertence a esse gênero. As larvas vivem geralmente em terrenos arenosos, onde se alimentam das raízes da vegetação herbácea e lenhosa.
Linnaeus chamou a melolonta europeia de Scarabaeus melolontha. Étienne Louis Geoffroy usou Melolontha como um gênero (1762), mas seu livro foi suprimido pelo Código Internacional de Nomenclatura Zoológica, e a determinação do nome é feita depois (1775) publicada por Johan Christian Fabricius.[1]
A seguir uma lista de espécies dentro do gênero Melolontha:[carece de fontes?]
Melolonta é um género de besouros da família Scarabaeidae. A melololonta europeia pertence a esse gênero. As larvas vivem geralmente em terrenos arenosos, onde se alimentam das raízes da vegetação herbácea e lenhosa.
Довжина тіла досягає від 5 до 60 мм, ширина до 30 мм, розмах крил не перевищує 4 см.
Окремі види часто завдають шкоди сільському господарству, бо поїдають багато листя молодих дерев, личинки хрущів (хробаки) поїдають бульби картоплі.
Використовується низка методів біологічної та хімічної боротьби з личинками хрущів.[1]
Деякі види перебувають під охороною.
Представители рода характеризуются довольно крупными размерами до 31,5 мм, выпуклым продолговато-овальным или более широким овальным телом, черной или красно-бурой окраски, большей частью с красно-бурыми или жёлто-бурыми надкрыльями, иногда со слабым зеленоватым отливом на голове и переднеспинке, на боках 1—5 брюшных стернитов с белыми треугольными пятнами[2] из мелких густых волосков, большей частью большими и резкими, реже — маленькими и не резкими. Тело в густой небольшой или мелкой пунктировке и мелких прилегающих волосках или волосовидных чешуйках беловатой, желтоватой или сероватой окраски, всегда более или менее густых (у недавно вышедших из куколки экземпляров), иногда очень густых и скрывающих основной фон; голова и переднеспинка обычно покрыты более длинными торчащими волосками, большей частью сгущенными в продольные полосы; подкрылья также нередко несут рассеянные более длинные торчащие волоски. Последний членик челюстных щупиков удлиненный, к вершине заостренный, слегка изогнутый, сверху с вдавлением. Усики 10-члениковые с удлиненным 3-м члеником, у самца с крупной сильно изогнутой булавой, состоящей из 7 одинаковых пластинок.
Щиток большой, полуовальный, гладкий, блестящий, иногда в более или менее густой пунктировке и мелких волосках или чешуйках. Надкрылья удлиненно-овальные, с 5 узкими довольно сильными или слабыми ребрами, в промежутках в густом мелком пунктире и морщинках. Пигидий большой, наклонный, треугольный или притуплённый, вытянутый в отросток. У самцов последний всегда лучше развит, длинный, у самки всегда короче.
Грудь в густых и длинных жёлтых волосках. Брюшко, кроме обычных мелких прилегающих волосков и чешуек, покрыто многочисленными или редкими длинными торчащими волосками, иногда без них. Ноги покрыты волосками, на бедрах более длинными. Передние голени снаружи с 2, реже с 3 зубцами.
Личинки майских жуков (известные также под названием бороздняки[3]) относятся к личинкам гипогнатного типа, с толстым, перегнутым на нижнюю сторону телом и тремя парами ног. Голова бледно-жёлтого, буро-жёлтого или буро-красного цвета, округлая большая. Генерация 3—5 годичная. Личинки живут в почве и питаются корнями различных травянистых и древесных растений, без узкой пищевой специализации.
Куколка всегда в колыбельке, размещённой в почве на глубине 30—50 см. Принадлежит к типу свободных куколок. По форме похожа на взрослого жука, но имеет короткие крылья, голова подогнута под грудь. Окраска желтоватая. Фаза куколки от 2 недель до месяца. Вышедший из куколки осенью или в конце лета жук остаётся в колыбельке до следующей весны.
Имаго питаются листьями древесной и кустарниковой растительности.
Из известных видов Melolontha большая часть свойственна Палеарктической области, и только шесть — для Индомалайской. Виды распространены почти во всей Европе, Малой Азии, на Кавказе, на большей части сибирской тайги и в Средней Азии, Сирии, и северном Иране, Индии, Японии, Китае, в том числе и в Тибете, Индокитае и на Филиппинских островах.
Личинки и жуки ряда видов являются вредителями лесных, плодовых и сельскохозяйственных культур.
_w_3.jpg)
_057.png)
_male_(14057750961).png)
.png)
_male_(14057750961).png)
.png)
