İnnab (lat. Ziziphus)[1] — murdarçakimilər fəsiləsinə aid bitki cinsi.[2]
İnnab Azərbaycanın subtropik rayonlarında – Samur-Dəvəçi ovalığında, Abşeronda, Kür-Araz çayları ətrafındakı rayonlarda qədimdən becərilir. Hazırda innabın Abşeronda "Azərbaycan", "Abşeron", "Şirvan" və "Tacikistan" sortları vardır. Bundan başqa respublikamızın bir neçə rayonlarında innaba həyətyanı sahələrdə tək-tək olsa da rast gəlinir.
İnnab çox faydalı, uzun ömürlü və bəhrəli bitkidir. Onun gövdəsinin aşağıya doğru meyl etmiş budaqları üzərində sıx sürətdə yerləşmiş yarpaqları vardır ki, bu yarpaqlar ağaca xüsusi gözəllik verir. İnnabın yaşıltəhər sarı rəngli gözəl çiçəkləri də vardır. Bunlar ulduzvarı şəkildə yerləşmişdir. İnnabın nəzəri cəlb edən sarı-qırmızı rəngli, şirin dadlı, xoş ətirli meyvələri olur. Meyvələrinin çox mühüm müalicəvi əhəmiyyəti vardır. İnnab iyun ayının əvvəlində çiçək açır, meyvələri oktyabırda yetişir.
İnnabda aşağıda qeyd olunan bir sıra müalicəvi əhəmiyyətli maddələr vardır: karotin, C vitamini (400 mq %), şəkər (60 %-ə qədər), üzvi turşular (1,6 %) və pektin maddələri və s. Bundan başqa meyvələrdə yod birləşmələri də müəyyən edilmişdir. Buna görə də meyvələrini təbabətdə uremiya və ur xəstəliklərinin müalicəsi üçün işlədirlər. İnnabın yarpaqları da faydalıdır. Tədqiqatlar nəticəsində müəyyən edilmişdir ki, yarpaqlarında 1,7 keyidici (anesteziedici) maddələr vardır. Ona görə də yarpaqlarını qurudub çay kimi dəmləyərək ağciyər xəstəliyinə tutulanlara sakitləşdirici və iltihabı aradan qaldırıcı dərman kimi işlədirlər. Köklərindən spirtli cövhər (ekstrakt) şəklində fiziki və zehni yorğunluqlarda, eləcə də ağır xəstəlik keçirən zəifləmiş adamlara qüvvətverici kimi istifadə edilir.
İnnab çox faydalı bitkidir, onun respublikamızda geniş miqyasda becərilməsi zəruridir.
Xalq təbabətində innab mürəbbəsi quru öskürəyə qarşı sinəyumşaldıcı vasitə kimi işlədilir. Qurudulmuş innabın yarpaqlarindan çay dəmlənib, sidik kisəsinin iltihabında sidikqovucu dərman kimi qəbul edilir. İnnabın meyvələri qan təzyiqini aşağı salmaq üçün istifadə edilir.[3]
Onu nəzərə almaq lazımdır ki, innab gеc və çətin həzm olunur. Roma həkimi Qalеn (130-200 illər) onun bеlə haqqında yazır: "Mən innabda sağlamlığı qorunmaq və ya xəstəliyin qabığını almaq gücünün hеç izini də görmədir, lakin onun pis həzm olunması və insana az qida vеrməsi haqqında məlumatım vardır".
Əslində, innabın bir sıra xеyirli cəhətləri də vardır. Qalеndən fərqli olaraq Məhəmməd Mömin (vəfatı – 1697) innabın mahiyyətini daha obyеktiv qiymətləndirirdi: "Innab mеyvəsi boğaz və ağ ciyərə xеyirlidir, qanı təmizləyir və onun əmələ gəlməsinə səbəb olur. Sidikqovucu vasitə alaraq böyrəklərə xеyirlidir. Bu qida böyrək xəstəliklərində xеyirlidir. Ancaq innab tеz həzm olunmur. Əgər o çox yеyilsə – köp vеrər. Yaxşı həzm olunması üçün, onu yеməkdən əvvəl gülabda islatmaq lazımdır. Mütəmadi olaraq həddindən çox yеyilərsə, bu zaman kişilərdə cinsi qabiliyyəti zəiflədər. Əgər innabı iskəncəbində (sirkə ilə balın qaynanmış qarışığı) və ya kasnı cövhərində qaynadılıb içsələr, o, ödü qovur və qan təzyiqini aşağı salır..
Еlmi təbabətin qətirdiyi dəlillərə əsasən, innabın şirin, yеməli mеyvəsinin tərkibində 30%-ə yaxın şəkərlər, orqanik turşular, aşılayıcı maddələr, çoxlu C vitamini (400-800 mq %), karotin (A provitamini), rutin, kumarin törəmələri və sair maddələr vardır. Müasir tədqiqatlar müəyyən еdiblər ki, innab yarpaqları mikrobları öldürür. Mеyvənin isti həlimini öskürək zamanı içirlər. O həmçinin yüksək qan təzyiqində məsləhət görülür. Innabın içində olan lifli maddələr zəhərləri, tullantıları, artıq xolеstеrini və ağır mеtalları orqanizmdən çıxarır. Hal-hazırda innab mеyvəsi böyrək və sidik kisəsi iltihabı xəstəliklərində sidikqovucu vasitə kimi də istifadə еdilir. O, ödün ifrazı və çıxması prosеsinə də təsir еdir. Innabı qara ciyər, hipеrtoniya (qan təzyiqini aşağı salan və sidikqovucu vasitə kimi), nəfəs orqanları (qеyd olunur ki, onlar, bronxit, traxеit və boğaz xəstəliklərində boğazı və sinəni yumşaldır) xəstəliklərində pəhrizə daxil еdirlər. Innabın yarpaq və qabığının həlimini ağ ciyər xəstəliklərinə qarşı içirlər, dəri xəstəliklərində isə bədənin üzərinə qoyurlar.
İkiləpəlilər ilə əlaqədar bu məqalə qaralama halındadır. Məqaləni redaktə edərək Vikipediyanı zənginləşdirin. İnnab (lat. Ziziphus) — murdarçakimilər fəsiləsinə aid bitki cinsi.
İnnab Azərbaycanın subtropik rayonlarında – Samur-Dəvəçi ovalığında, Abşeronda, Kür-Araz çayları ətrafındakı rayonlarda qədimdən becərilir. Hazırda innabın Abşeronda "Azərbaycan", "Abşeron", "Şirvan" və "Tacikistan" sortları vardır. Bundan başqa respublikamızın bir neçə rayonlarında innaba həyətyanı sahələrdə tək-tək olsa da rast gəlinir.
İnnab çox faydalı, uzun ömürlü və bəhrəli bitkidir. Onun gövdəsinin aşağıya doğru meyl etmiş budaqları üzərində sıx sürətdə yerləşmiş yarpaqları vardır ki, bu yarpaqlar ağaca xüsusi gözəllik verir. İnnabın yaşıltəhər sarı rəngli gözəl çiçəkləri də vardır. Bunlar ulduzvarı şəkildə yerləşmişdir. İnnabın nəzəri cəlb edən sarı-qırmızı rəngli, şirin dadlı, xoş ətirli meyvələri olur. Meyvələrinin çox mühüm müalicəvi əhəmiyyəti vardır. İnnab iyun ayının əvvəlində çiçək açır, meyvələri oktyabırda yetişir.
İnnabda aşağıda qeyd olunan bir sıra müalicəvi əhəmiyyətli maddələr vardır: karotin, C vitamini (400 mq %), şəkər (60 %-ə qədər), üzvi turşular (1,6 %) və pektin maddələri və s. Bundan başqa meyvələrdə yod birləşmələri də müəyyən edilmişdir. Buna görə də meyvələrini təbabətdə uremiya və ur xəstəliklərinin müalicəsi üçün işlədirlər. İnnabın yarpaqları da faydalıdır. Tədqiqatlar nəticəsində müəyyən edilmişdir ki, yarpaqlarında 1,7 keyidici (anesteziedici) maddələr vardır. Ona görə də yarpaqlarını qurudub çay kimi dəmləyərək ağciyər xəstəliyinə tutulanlara sakitləşdirici və iltihabı aradan qaldırıcı dərman kimi işlədirlər. Köklərindən spirtli cövhər (ekstrakt) şəklində fiziki və zehni yorğunluqlarda, eləcə də ağır xəstəlik keçirən zəifləmiş adamlara qüvvətverici kimi istifadə edilir.
İnnab çox faydalı bitkidir, onun respublikamızda geniş miqyasda becərilməsi zəruridir.
Ziziphus és un gènere amb unes 40 espècies d'arbusts espinosos i arbrets dins la família Rhamnaceae. Està distribuït en zones temperades càlides i subtropicals d'arreu del món. Les flors són petites i poc vistoses. El fruit és una drupa comestible amb un gust i textura que recorda els dàtils.
El nom del gènere deriva de zizfum o zizafun, que és la paraula en persa per l'espècie Z. lotus.[3]
Les espècies més conegudes inclouen Z. zizyphus, Z. spina-christi d'Àsia, Z. lotus de la regió mediterrània i el Ber (Ziziphus mauritiana), de l'oest d'Àfrica a l'Índia. Ziziphus joazeiro creix a la Caatinga del Brasil. Ziziphus celata és una espècie amenaçada als Estats Units.
Ziziphus és un gènere amb unes 40 espècies d'arbusts espinosos i arbrets dins la família Rhamnaceae. Està distribuït en zones temperades càlides i subtropicals d'arreu del món. Les flors són petites i poc vistoses. El fruit és una drupa comestible amb un gust i textura que recorda els dàtils.
El nom del gènere deriva de zizfum o zizafun, que és la paraula en persa per l'espècie Z. lotus.
Les espècies més conegudes inclouen Z. zizyphus, Z. spina-christi d'Àsia, Z. lotus de la regió mediterrània i el Ber (Ziziphus mauritiana), de l'oest d'Àfrica a l'Índia. Ziziphus joazeiro creix a la Caatinga del Brasil. Ziziphus celata és una espècie amenaçada als Estats Units.
Cicimek (Ziziphus, alternativně Zizyphus) je rod rostlin z čeledi řešetlákovité. Zahrnuje asi 79 druhů a je rozšířen zejména v tropické a subtropické Asii a Americe. V jižní Evropě je domácí jediný druh, cicimek dvojtrnný. Cicimky jsou stromy nebo keře s jednoduchými střídavými listy s charakteristickou žilnatinou. Květy mají nenápadné. Dužnaté plody některých druhů jsou využívány jako ovoce. Ve Středomoří se pěstuje cicimek čínský, v teplejších zemích cicimek mauricijský. Ovoce je známé pod názvem jujuba. Na některých cicimcích je pěstován červec lakový poskytující kvalitní šelak k výrobě laků, jiné druhy mají význam v medicíně nebo jsou těženy pro dřevo.
Část vesměs amerických druhů byla v roce 2016 oddělena z rodu Ziziphus do rodů Sarcomphalus a Condalia.
Cicimky jsou opadavé nebo stálezelené keře až středně vysoké stromy. Některé druhy jsou popínavé. Rostliny jsou často trnité nebo ostnité. Listy jsou střídavé, jednoduché, řapíkaté. Žilnatina je nejčastěji od báze trojžilná (triplinervní) či pětižilná, pouze výjimečně zpeřená. Palisty jsou obvykle přeměněny v 1 nebo 2 rovné či zahnuté ostny. Květy jsou drobné, oboupohlavné, žlutozelené, zelenavé nebo krémové, uspořádané v chudých vrcholových nebo úžlabních thyrsech či vrcholících připomínajících chocholík. Kalich a koruna jsou pětičetné nebo čtyřčetné. Kališní lístky jsou ve spodní části srostlé v mělkou miskovitou až polokulovitou kališní trubku, kališní cípy jsou trojúhelníkovité, na vnější straně zřetelně kýlnaté. Korunní lístky jsou opakvejčité až lžicovité, na bázi nehetnaté, zřídka koruna chybí. V květu je dužnatý, laločnatý květní terč. Tyčinek je 5 nebo 4 a jsou kratší nebo delší než koruna. Semeník se zakládá jako spodní nebo polospodní, za plodu je však svrchní. Je kulovitý a obsahuje nejčastěji 2 nebo 3 komůrky. Čnělky jsou volné nebo částečně srostlé. Plodem je kulovitá nebo podlouhlá peckovice s jedinou peckou, na bázi s vytrvalým kalichem. Dužnina (mesokarp) je dužnatá až měkce korkovitá, pecka je tenká až dřevnatá a obsahuje nejčastěji 2 až 3 jednosemenné komůrky. Semena jsou elipsoidní, zploštělá, hladká.[1][2]
Detail květů Ziziphus mucronata
Detail ostnů cicimku mauricijského
List cicimku mauricijského s triplinervní žilnatinou
Rod cicimek zahrnuje (v současném taxonomickém pojetí) asi 79 druhů.[3] Je rozšířen v Americe a tropické a subtropické Asii. Několik druhů se vyskytuje též v Africe. V Evropě je domácí jediný druh, cicimek dvojtrnný (Ziziphus lotus), který je rozšířen ve Středomoří. Mimo to je v teplých oblastech Evropy pěstován jako ovocná dřevina cicimek čínský (Z. jujuba).[1][4] V Americe zahrnuje areál rozšíření rodu Mexiko, Kolumbii, Venezuelu, Brazílii a Paraguay. Tři druhy vyskytující se v USA a řada druhů z tropické Ameriky byly přeřazeny do jiných rodů. Jihoamerické druhy jsou zpravidla trnité dřeviny rostoucí v suchých lesích, druh Ziziphus cinnamonum (syn. Sarcomphalus cinnamomum) je však vysoký strom dosahující korunního patra deštného lesa.[5] Z Austrálie je udáván druh Z. quadrilocularis.[6]
V roce 2016 bylo na základě výsledků molekulárních studií přeřazeno celkem 32 amerických druhů do samostatného rodu Sarcomphalus a 2 druhy do nového rodu Pseudoziziphus. Tento nový rod však nebyl všeobecně akceptován a oba druhy byly vřazeny do sesterského rodu Condalia.[7][3]
Trnitý druh Sarcomphalus obtusifolius (syn. Ziziphus obtusifolia)
Květoucí větévky Condalia celata (syn. Ziziphus celata)
Druh Ziziphus mauritiana byl popsán Lamarckem v roce 1789 jako Ziziphus jujuba Lam. Stalo se tak 21 let poté, co Philip Miller popsal pod stejným názvem jiný druh. Lamarck později svou chybu napravil a pro svůj druh Z. jujuba publikoval nové jméno Z. mauritiana. Ziziphus jujuba Mill. tedy není to samé co Z. jujuba Lam. a platné názvy Z. mauritiana a Z. jujuba nejsou synonyma.[8] Z této skutečnosti plyne i zmatek v českých názvech, např. názvem cicimek datlový je označován jak druh Z. jujuba tak i Z. mauritiana.
Cicimky obsahují celou řadu různých alkaloidů, dále saponiny, glykosidy, flavonoidy, triterpenoidy, třísloviny aj.[9][10]
Cicimek mauricijský (Ziziphus mauritiana) je stará kulturní dřevina, poskytující ovoce známé jako jujuba. Je hojně pěstována v tropických i subtropických oblastech Asie, Afriky i Ameriky. Pochází z Indie nebo Blízkého východu. V subtropech a teplých oblastech mírného pásu včetně Středomoří je pěstován cicimek čínský, pocházející z Číny. Jeho plody jsou známy jako čínské nebo červené datle. Pěstuje se i v Americe a Austrálii. Jedlé jsou i plody středomořského cicimku dvojtrnného, mají však fádní chuť. Z dalších asijských druhů má jedlé plody také Z. nummularia. Jihoamerické druhy s jedlými plody (např. Z. mistol, Z. angolito, Z. joazeiro) byly přeřazeny do rodu Sarcomphalus. Z plodů Z. mistol se v Andách připravuje alkoholický nápoj.[11][12][13][14]
Dřevo cicimku mauricijského je poměrně tvrdé a je využíváno v truhlářství. Dřevo druhu Ziziphus chloroxylon (syn. Sarcomphalus chloroxylon) je těženo na Jamajce a obchodováno pod názvem Jamaica cogwood. Je tvrdé a trvanlivé pod vodou. Některé druhy cicimku (např. Z. mauritiana, Z. rugosa) jsou hostitelské rostliny červce lakového, který je zdrojem šelaku. Cicimek čínský je v některých oblastech Číny důležitá medonosná rostlina.[1][13][14] Listy, plody nebo kůra některých druhů jsou využívány v medicíně. Mají vzhledem k pestré paletě obsahových látek poměrně širokou škálu různých účinků. V čínské medicíně se používají zejména druhy Ziziphus jujuba a Z. spinosa, v indické medicíně Ziziphus mauritiana, Z. jujuba, Z. nummularia, Z. oenoplia, Z. rugosa, Z. trinervia a Z. xylopyra.[10][15][16]
Jihoamerický druh Ziziphus joazeiro (syn. Sarcomphalus joazeiro) má fungicidní účinky a slouží k léčbě kandidózy a jiných plísňových onemocnění.[17]
Plody cicimku čínského
Plody cicimku mauricijského
Sušené plody cicimku čínského, tzv. čínské datle
Obrázky, zvuky či videa k tématu cicimek ve Wikimedia Commons
Cicimek (Ziziphus, alternativně Zizyphus) je rod rostlin z čeledi řešetlákovité. Zahrnuje asi 79 druhů a je rozšířen zejména v tropické a subtropické Asii a Americe. V jižní Evropě je domácí jediný druh, cicimek dvojtrnný. Cicimky jsou stromy nebo keře s jednoduchými střídavými listy s charakteristickou žilnatinou. Květy mají nenápadné. Dužnaté plody některých druhů jsou využívány jako ovoce. Ve Středomoří se pěstuje cicimek čínský, v teplejších zemích cicimek mauricijský. Ovoce je známé pod názvem jujuba. Na některých cicimcích je pěstován červec lakový poskytující kvalitní šelak k výrobě laků, jiné druhy mají význam v medicíně nebo jsou těženy pro dřevo.
Část vesměs amerických druhů byla v roce 2016 oddělena z rodu Ziziphus do rodů Sarcomphalus a Condalia.
Jujube (Ziziphus) er en slægt med flere end 100 arter, der er udbredt over hele kloden i de subtroperne og troperne. Det er stedsegrønne eller løvfældende, oprette eller krybende-klatrende buske eller små til mellemstore træer. Bladene har tre ribber, og de sidder modsat. Akselbladene er ofte omdannet til torne. Blomsterne er samlet i små, kompakte stande, som sidder i bladhjørnerne. Bægeret er sammenvokset til en halvkugle, og kronbladene er små og oftest gule. Frugterne er stenfrugter.
Navnet på slægten Jujube må ikke forveksles med det næsten enslydende slægtsnavn, Jojoba.
Beskrevne arter
Ziziphus ist eine Pflanzengattung innerhalb der Familie der Kreuzdorngewächse (Rhamnaceae). Die seit 2016 nur noch etwa 78 Arten[1] gedeihen in den Subtropen bis Tropen in der Neuen und Alten Welt.[2] Diversitätszentren sind die Neotropis sowie Südostasien.
Die Ziziphus-Arten sind immer- oder sommergrüne, aufrecht oder kriechend, oft kletternd wachsende Sträucher oder kleine bis mittelgroße Bäume.
Die wechselständig angeordneten Laubblätter sind deutlich dreinervig, selten fiedernervig und. Ihre Nebenblätter sind oft stachlig.[2]
Die Blüten stehen in seitenständigen, schirmtraubigen, zymösen oder in end- bzw. seitenständigen in Form von Thyrsen zusammengesetzten Blütenständen zusammen.
Die zwittrigen Blüten sind radiärsymmetrisch und fünfzählig. Der Blütenbecher ist flach halbkugel- bis schüsselförmig. Der fleischige, ebene Diskus ist fünf- bis zehnlappig. Anders als bei vielen Gattungen der Familie Rhamnaceae sind Kronblätter meist vorhanden. Der zwei- bis drei-, selten vierfächrige Fruchtknoten ist oberständig.[2]
Die Steinfrüchte sind zwei- bis drei-, selten einfächrig mit einem Steinkern.[2]
Die Gattung Ziziphus wurde 1754 durch Philip Miller in The Gardeners Dictionary, 4. Auflage aufgestellt. Synonyme für Ziziphus Mill. sind: Chloroxylum P.Browne, Condaliopsis (Weberb.) Suess., Jububa Bubani, Mansana J.F.Gmel., Zizyphon St.-Lag.
Die Gattung Ziziphus gehört zur Tribus Paliureae innerhalb der Familie Rhamnaceae.[2]
Die Gattung Ziziphus hatte etwa 100 Arten enthalten[2] und enthält seit 2016 nur mehr etwa 78 Arten:[1]
Durch Hauenschild et al. 2016 wurden in die reaktivierte Gattung Sarcomphalus P.Browne, die etwa 32 Arten in der Neotropis enthält, ausgegliedert:[1]
In die bei Hauenschild et al. 2016 neu aufgestellte Gattung Pseudoziziphus Hauenschild, die nur von Kalifornien bis ins nordwestliche Mexiko und in Florida vorkommt, wurden zwei Arten ausgegliedert:[1]
Ziziphus ist eine Pflanzengattung innerhalb der Familie der Kreuzdorngewächse (Rhamnaceae). Die seit 2016 nur noch etwa 78 Arten gedeihen in den Subtropen bis Tropen in der Neuen und Alten Welt. Diversitätszentren sind die Neotropis sowie Südostasien.
Chilonjiyda, unabi, xitoy xurmosi (Ziziphus Mill.) — jumrutdoshlar oilasi, zizifus turkumiga mansub daraxt yoki buta; ekiladigan meva daraxti. Osiyo, Afrika, Shim. Amerika, Avstraliyaning tropik va subtropik mintaqalarida oʻsadigan 50 dan ortiq turi maʼlum. Jumladan, Oʻrta Osiyoning togʻli hududlarida mayda mevali yovvoyi turi oʻsadi. Xitoy Ch.si (unabi; Z.jujuba Mill.) madaniylashtirilgan. Yaponiya, Xitoy, Pokiston, Afgʻoniston, Oʻzbekiston, Tojikiston, Turkmanistonda ekiladi. Daraxti balandligi 8– 12 m ga boradi, tanasining yoʻgʻonligi 40—60 sm (baʼzan 4 m li buta holida oʻsadi). 100 yildan ortiq yashaydi.
Bargi tuxumsimon, yaltiroq, chetlari mayda arra tishli. May oxiri — iyul boshlarida gullaydi, gullashi 30—35 kun davom etadi. Guli xushboʻy, ikki jinsli, mayda, sargʻimtirkoʻkish. Oʻzidan va chetdan changlanadi. Mevasi 26— 32 g , uz. 3—3,5 sm, noksimon, tuxumsimon, qizgʻishjigarrang , yaltiroq, poʻsti qattiq. Sentabr oxirida pishadi. Eti och yashil, oq, shirin. Tarkibida 19—20% qand, 0,3—0,5% kislota, 2,8—2,9% oqsil, 1,73% kul moddasi, 500–523 mg% S va R, A vitaminlari; ildiz, barg va poʻstlogʻida 4—9,5% oshlovchi modda bor; shifobaxsh.
CH. namsevar, qurgʻoqchilik va sovuqqa chidamli, bahorgi qorasovuqsan zararlanmaydi. Koʻchati oʻtqazilgach 2—4yili hosilga kiradi. 18—20 yoshida bir tup daraxti 40–45 kg meva beradi. Hosildorligi 150—200 s/ga. Qalamcha, payvandlash yoʻli bilan hamda urugʻidan koʻpaytiriladi. Mevasi yangiligida yeyiladi, quritiladi, sukatlar, murabbo, kompotlar, konserva qilinadi.
Oʻzbekistonning barcha viloyatlarida 1967 yildan Xitoy va 1934 yilda Kaliforniya (AQSH)dan keltirilgan Tan Yanszao, U Sinxun navlari ekiladi.
Zararkunanda va kasalliklari. Ch. kasallik va zararkunandalarga chidamli. Mevasiga Ch. pashshasi katta zarar yetkazadi. Kurash choralari qoʻllanilmaganda chilonjiyda pashshasi qurtlari mevaning 90—95% ini zararlaydi.
Ad..Toshmatov L., Chilonjiyda, T., 1962; Pomologiya Uzbekistana, T., 1983; Ahm ye do v Oʻ.A., Xol matov H.H., Chilonjiyda dorivor oʻsimlik, T., 1993.
Chilonjiyda, unabi, xitoy xurmosi (Ziziphus Mill.) — jumrutdoshlar oilasi, zizifus turkumiga mansub daraxt yoki buta; ekiladigan meva daraxti. Osiyo, Afrika, Shim. Amerika, Avstraliyaning tropik va subtropik mintaqalarida oʻsadigan 50 dan ortiq turi maʼlum. Jumladan, Oʻrta Osiyoning togʻli hududlarida mayda mevali yovvoyi turi oʻsadi. Xitoy Ch.si (unabi; Z.jujuba Mill.) madaniylashtirilgan. Yaponiya, Xitoy, Pokiston, Afgʻoniston, Oʻzbekiston, Tojikiston, Turkmanistonda ekiladi. Daraxti balandligi 8– 12 m ga boradi, tanasining yoʻgʻonligi 40—60 sm (baʼzan 4 m li buta holida oʻsadi). 100 yildan ortiq yashaydi.
Bargi tuxumsimon, yaltiroq, chetlari mayda arra tishli. May oxiri — iyul boshlarida gullaydi, gullashi 30—35 kun davom etadi. Guli xushboʻy, ikki jinsli, mayda, sargʻimtirkoʻkish. Oʻzidan va chetdan changlanadi. Mevasi 26— 32 g , uz. 3—3,5 sm, noksimon, tuxumsimon, qizgʻishjigarrang , yaltiroq, poʻsti qattiq. Sentabr oxirida pishadi. Eti och yashil, oq, shirin. Tarkibida 19—20% qand, 0,3—0,5% kislota, 2,8—2,9% oqsil, 1,73% kul moddasi, 500–523 mg% S va R, A vitaminlari; ildiz, barg va poʻstlogʻida 4—9,5% oshlovchi modda bor; shifobaxsh.
CH. namsevar, qurgʻoqchilik va sovuqqa chidamli, bahorgi qorasovuqsan zararlanmaydi. Koʻchati oʻtqazilgach 2—4yili hosilga kiradi. 18—20 yoshida bir tup daraxti 40–45 kg meva beradi. Hosildorligi 150—200 s/ga. Qalamcha, payvandlash yoʻli bilan hamda urugʻidan koʻpaytiriladi. Mevasi yangiligida yeyiladi, quritiladi, sukatlar, murabbo, kompotlar, konserva qilinadi.
Oʻzbekistonning barcha viloyatlarida 1967 yildan Xitoy va 1934 yilda Kaliforniya (AQSH)dan keltirilgan Tan Yanszao, U Sinxun navlari ekiladi.
Zararkunanda va kasalliklari. Ch. kasallik va zararkunandalarga chidamli. Mevasiga Ch. pashshasi katta zarar yetkazadi. Kurash choralari qoʻllanilmaganda chilonjiyda pashshasi qurtlari mevaning 90—95% ini zararlaydi.
Ad..Toshmatov L., Chilonjiyda, T., 1962; Pomologiya Uzbekistana, T., 1983; Ahm ye do v Oʻ.A., Xol matov H.H., Chilonjiyda dorivor oʻsimlik, T., 1993.
Tazeggart (Isem usnan: Ziziphus) d tawsit n yemɣi seg twacult n rhamnaceae 
. Philip Miller d amdan amezwaru i yuran fell-as deg useggas n 1754.
Tazeggart (Isem usnan: Ziziphus) d tawsit n yemɣi seg twacult n rhamnaceae . Philip Miller d amdan amezwaru i yuran fell-as deg useggas n 1754.
రేగు ఒక పండ్ల చెట్టు.[1] ఇది జిజిఫస్ ప్రజాతికి చెందినది. ఇందులో 40 జాతుల పొదలు, చిన్న చెట్లు రామ్నేసి (Rhamnaceae) కుటుంబంలో వర్గీకరించబడ్డాయి. ఇవి ఉష్ణ మండలం అంతటా విస్తరించాయి.
వీని ఆకులు ఆల్టర్నేట్ పద్ధతిలో ఏర్పడి 2–7 cm (0.79–2.76 in) పొడవు ఉంటాయి. వీని పుష్పాలు చిన్నవిగా పసుపు-ఆకుపచ్చ రంగులో ఉంటాయి. రేగు పండు 1–5 cm (0.39–1.97 in) పొడవుగా ఉండి, డ్రూప్ జాతికి చెందినది. ఇవి పసుపు-కాఫీ రంగు, ఎరుపు లేదా నలుపు రంగులో గుండ్రంగా ఉంటాయి. ఇవి తినడానికి తియ్యగా చిన్న పులుపు రుచితో ఉంటాయి. రేగు పండ్లు వాటి పరిమాణము, రంగు, రుచిని బట్టి సుమారు తొంబై రకాలున్నాయి. సాధారణంగా మనకు కనుపించేవి రెండు రకాలు. ఒకరకం కొంచెం ఎరుపు రంగు కలిగి గుండ్రంగా వుంటాయి. వీటిలో గుజ్జు తక్కువగా వుండి గింజ పెద్దవిగా వుంటాయి. తినడానికి ఇవి కొంత పులుపు దనం తియ్యదనం కలిసి బా వుంటాయి. రెండో రకం కోలగా వుండి పెద్దవిగా వుంటాయి. వీటి రంగు కూడా చిన్న వాటి లాగే వుంటుంది. కండ ఎక్కువగా వుండి కొరికి తినడానికి బాగా వుంటాయి. ఇవి కొంత తీపిదనం కలిగి కమ్మగా చాల బాగా వుంటాయి. వీటినే పెద్ద రేగు లేదా గంగ రేగు అంటారు.
రేగు పండ్లు పుల్లపుల్లగా, తియ్యతియ్యగా వుంటుంది. వీటిని భానుడికి చిహ్నంగా భావిస్తారు. సంక్రాంతి సమయంలో భోగి రోజున పిల్లలు భోగభాగ్యాలతో తులతూగాలని ఈ పండ్లను పోస్తారు. భోగినాడు పోస్తారు కాబట్టి వీటిని భోగిపండ్లు అంటారు. రేగు పళ్లకు రకరకాల పేర్లున్నాయి. వీటిని జిజిఫుస్ మారిటియానా, నార్కెలి కల్, బెర్, బోరీ, బోర్, బెరి అని వివిధ రకాలుగా వివిధ ప్రాంతాలలో పిలుస్తారు. ఈ చెట్లు త్వరగా పెరుగుతాయి. మూడు సంవత్సరాల్లోనే పండ్లనిస్తాయి.
ఎండిన పండ్లను స్నాక్స్లాగా, టీ తాగేప్పుడు తీసుకుంటారు. రేగిపళ్ల గుజ్జుతో టీ కూడా చేస్తారు. రేగు పళ్లతో జ్యూస్, వెనిగార్లను కూడా తయారుచేస్తారు. పశ్చిమ బెంగాల్లో, బంగ్లాదేశ్లో వీటితో పచ్చడి చేసుకుంటారు. చైనీయులు వీటితో వైన్ను కూడా తయారుచేస్తారు. వారు బెరుజు అనే ద్రవంలో వాటిని నిలవ చేస్తారు. అలా అవి మూడు నాలుగు నెలల వరకు తాజాగా ఉంటాయి. రేగు పళ్లను ఎండబెట్టి వాటిలోని విత్తనాలు తీసి చింతకాయలు, ఎర్రని పచ్చిమిరపకాయలు, ఉప్పు, బెల్లం వేసి దంచుతారు. దీన్ని భోజనంతో కలిపి తింటారు. వీటితో వడియాలు కూడా చేస్తారు. రేగుపళ్లలో మంచి పోషకాలే కాక 'సి' విటమిన్ సమృద్ధిగా ఉంటుంది. జామకాయ తరువాత ఎక్కువగా ఇందులోనే ఉంటుంది. మనదేశంలో ఎక్కువగా వీటిని నేరుగా తింటారు. వీటితో రేగు తాండ్ర కూడా చేసుకుంటారు. ఒంటెలు, మేకలు, ఇతర పశువులకు వీటి ఆకులు మంచి పోషకాహారం. ఇండోనేషియన్లు ఆకులతో కూర చేసుకుని తింటారట.
ఈ పండ్ల తియ్యటి వాసనకు టీనేజ్ వాళ్లు ప్రేమలో పడతారట. అందుకే హిమాలయ, కారకోరమ్ ప్రాంతాలలోని పురుషులు స్త్రీలను ఆకర్షిండానికి పూత ఉన్న రేగు కొమ్మను టోపీల మీద పెట్టుకుంటారు. అంతేకాదు గర్భధారణ శక్తిని పెంచుతుందని చైనీయులు తమ పడకగదిలో రేగు పండ్లను, ఆక్రోటు కాయలను పెట్టుకుంటారు. భూటాన్లో సువాసన కోసం ఇళ్లలో సాహిత్య సంకలనం లాగా ఉపయోగిస్తారు. వాటిని ఇంట్లో పెట్టుకోవడం వల్ల కీటకాలు రావట.
భారతదేశంలో 90 రకాలకు పైగా రేగుపళ్లను సాగుచేస్తున్నారు. ఒక చోట మొలిచిన రేగు పళ్ల చెట్టును ఇంకో చోట నాటితే అవి బతకవు. అందుకే ముందుగా ఎక్కడ వెయ్యదలచుకుంటే అక్కడ విత్తనాలను పెట్టాలి. మనదేశంలో ఈ పండ్లు అక్టోబరు ప్రారంభంలో, ఇతర ప్రాంతాలలో ఫిబ్రవరి, మార్చి నెలల్లో వస్తాయి. మనదేశంలో సంవత్సరానికి ఒక్కో చెట్టు 5,000 నుండి 10,000 పండ్లను ఇస్తుంది. అంటు కట్టిన చెట్లైతే 30,000 వరకూ ఇస్తాయి. ప్రత్యేకంగా సాగు చేస్తే అధిక ఉత్పత్తిని సాధించవచ్చు. పాకిస్తాన్, బంగ్లాదేశ్, ఆస్ట్రేలియాలోని కొన్ని ప్రాంతాలలో వీటి సాగు చేస్తారు.
ఈ పత్రి రేగు వృక్షానికి చెందినది.దీనిని ‘రేగు’పత్రి అని కూడా పిలుస్తారు. ఇది చిన్న పిల్లలకు సంబంధించిన వ్యాధుల నివారణకు దివ్యౌషధంగా పనిచేస్తుంది. ఒకటి లేదా రెండు ఆకులను ప్రతిరోజూ ఒకటి లేదా రెండు పూటలు తినిపిస్తే వ్యాధులు పూర్తిగా నయమవుతాయి. (ఎక్కువగా తింటే కఫం వచ్చే ప్రమాదముంది).వినాయక చవితి రోజు చేసుకునే వరసిద్ధివినాయక ఏకవింశతి పత్రి పూజా క్రమములో ఈ ఆకు ఐదవది. ఈ ఆకు ముదురు పచ్చ రంగులో ఉంటుంది. ఆకారం గుండ్రంగా ఉంటుంది. పరిమాణం చిన్నది. ఈ చెట్టు గుబురుచెట్టుగా పెరుగుతుంది.
రేగు పండు చూడ్డానికి చిన్నగా వుంటుంది.పచ్చిగా వున్నప్పుడు ఆకుపచ్చ రంగులో వున్నా, పక్వానికొచ్చాక రంగు మారుతుంది. పసుపు, ఆ పై ఎరుపు రంగుకు వస్తుంది. మన దేశంలో 90 రకాల రేగుపండ్లను పండిస్తున్నారు. ఇది మంచి ఔషధకారి. రేగు పండులో ఔషధ గుణాలు చాల ఉన్నాయి. వీటిని తింటే కడుపులో మంట తగ్గుతుంది. అజీర్తికి చాల మంచిది. గొంతు నొప్పిని, ఆస్తమాని కండరాల నెప్పిని తగ్గించే గుణం దీనిలో ఉంది. రేగు పందు గింజ చాల గట్టిగా వుంటుంది. వీటిని పొడి చేసి నూనెతో కలిపి రాసు కుంటే కీళ్ల నొప్పులు తగ్గుతాయి. రేగు చెట్టు బెరడును నీళ్లలో మరిగించి డికాక్షన్ గా తాగితే నీళ్ల విరేచనాలకు బలేబాగ పనిచేస్తుంది. కొన్ని ప్రాంతాలలో రేగు పండ్ల గుజ్జుతో వడియాలు పెట్టుకుంటారు.
ఈ పత్రి ఉల్లేఖన ఆయుర్వేదంలో ఉంది. ఇది రక్తహీనత, నీరసం, గొంతునొప్పి, శ్వాసనాళాల వాపు, విసుగు, హిస్టీరియా రోగాల నివారణకు ఉపయోగపడుతుంది.
100 గ్రాముల తాజా రేగు పండ్లలో
Ziziphus jujuba (Ziziphus zizyphus), bush with leaves.
Ziziphus spina-christi.
Ziziphus ziziphus foliage
Dried fruits (azufaifas) in southern Spain of Ziziphus jujuba.
Azufaifas from Almería
ურნაბი (ლათ. Zizyphus) — ჩანარეფიშ გვარი ლეკუხაშობურეფი ფანიაშე. გვარს დოხოლაფირო 40 გვარობა რე. გოფაჩილი რე აზიაშ, აფრიკაშ დო ავსტრალიაშ ტროპიკულ დო სუბტროპიკულ რაიონეფს. არძაშე უმოსო ჩინებული რე ურნაბიშ ართ-ართი გვარობა, ნამუშათ „იუბა“ (ლათ. Zizyphus jujuba) უჯოხონა. დიდი ჯალეფი რე, სიმაღალათ 15 მ-შახ, ხარენა 300 წანაშახ. უღუ მარქვალიაშობური, ოვალური ვარდა ლანცეტა ფურცელი, ჟირსქესიანი, ჯვარედინმატვერია პიოლი. პირანს მესის, ნამუთ 1,5—2 თუთას იგჷნძორებუ.
გჷმირინუანა ლადირო, კომპოტიშ, პასტილიშ დო მურაბაშ ოკეთებელო, ჟღირაფილი, ხომაფილი დო კონსერვირაფილი სახეთ, გჷმირინუანა საკონდიტრე ნაწარმეფშო დო ოშუმალეფშო. უჯვეშაში ბორჯიშე გჷმირინუაფუ ოკათე მედიცინას მუჭოთ ლექინი ოსაქმებელი, ეშახვალაფარი, მატონიზირაფალი დო ბჟღერგიმალინე საშუალება. ფურცელეფს უღჷ მაანესთეზირაფალი მუშობურობეფი (თინეფიშ კანკუათ დინუ სიგემუანეშ, სიმწარეშ დო თ.უ. გინაფა). თაშნეშე გჷმირინუაფუ ვიტამინური ჩაიშ ოზადალო.
აკმოდირთუ 40 გვარობაშე:
ურნაბი (ლათ. Zizyphus) — ჩანარეფიშ გვარი ლეკუხაშობურეფი ფანიაშე. გვარს დოხოლაფირო 40 გვარობა რე. გოფაჩილი რე აზიაშ, აფრიკაშ დო ავსტრალიაშ ტროპიკულ დო სუბტროპიკულ რაიონეფს. არძაშე უმოსო ჩინებული რე ურნაბიშ ართ-ართი გვარობა, ნამუშათ „იუბა“ (ლათ. Zizyphus jujuba) უჯოხონა. დიდი ჯალეფი რე, სიმაღალათ 15 მ-შახ, ხარენა 300 წანაშახ. უღუ მარქვალიაშობური, ოვალური ვარდა ლანცეტა ფურცელი, ჟირსქესიანი, ჯვარედინმატვერია პიოლი. პირანს მესის, ნამუთ 1,5—2 თუთას იგჷნძორებუ.
Ziziphus /ˈzɪzɪfəs/[3] is a genus of about 40 species of spiny shrubs and small trees in the buckthorn family, Rhamnaceae, distributed in the warm-temperate, subtropical and tropical regions of the world. The leaves are alternate, entire, with three prominent basal veins, and 2–7 cm (0.79–2.76 in) long; some species are deciduous, others evergreen. The flowers are small, inconspicuous yellow-green. The fruit is an edible drupe, yellow-brown, red, or black, globose or oblong, 1–5 cm (0.39–1.97 in) long, often very sweet and sugary, reminiscent of a date in texture and flavour.
The generic name is derived via classical Latin from Hellenistic Greek, where it is presumed to have been borrowed from another language, perhaps from zizfum or zizafun, the Persian word for Z. lotus.[4]
Ziziphus species are used as food plants by the larvae of some Lepidoptera species including Bucculatrix zizyphella, which feeds exclusively on the genus, and Endoclita malabaricus.
Well known species includes Ziziphus jujuba (jujube), Ziziphus spina-christi from southwestern Asia, Ziziphus lotus from the Mediterranean region, and ber (Ziziphus mauritiana), which is found from western Africa to India. Ziziphus joazeiro grows in the Caatinga of Brazil. Ziziphus celata is listed as an endangered species in the United States.
The fruits are an important source for birds, which eat the whole fruit and regurgitate the seeds intact, expanding the seeds in the best conditions for germination (ornithochory). Secondly, seed dispersal is carried out by mammals or fishes. The fruit is energy-rich because of the large amount of sugar it contains. It is cultivated and eaten fresh, dry, and in jam. It is also added as a base in meals and in the manufacture of candy. The leaves can be either deciduous or evergreen depending on species, and are aromatic.
They are temperate or tropical plants, having a great range. They are most abundant where monthly average temperatures are between 12 °C (54 °F) and 35 °C (95 °F) and minimum winter temperatures are not lower than −2 °C (28 °F). They prefer locations with a high temperature coupled with humidity. They require a deep soil, fresh, soft, siliceous-calcareous nature or limestone-clay-silica-clay and subsurface permeable, with pH between 5.5 and 7.8. In excessively sandy or clay soils which may be affected by standing water, the plants do not grow well. Many species are very sensitive to drought, and if the land is excessively dry and of calcareous nature, they may resent the lack of moisture. At the slightest drought, premature fruit drop is frequent. Ziziphus has several relict species living in temperate areas. These species cannot endure the harsh winters of temperate continental climates.
The ecological requirements of the genus are mostly those of vigorous species with a great ability to propagate in conducive habitats. This genus is adapted mostly to high rainfall and humidity, but some species are deciduous, living in Mediterranean humid climate. The deciduous Ziziphus species lose all of their leaves for part of the year depending on variations in rainfall. In deciduous species in tropical, subtropical, and arid regions, leaf loss coincides with the dry season. They grow mostly in tropical forests but have also been found in stubbles, pastures, coastal ranges, tropical mountain areas, and wet to dry interior regions. The family is distributed throughout tropical and subtropical areas and in cloud forest.
The differences are ecological adaptations to different environments over a relatively dry-wet climate. Species in less humid environment are smaller or less robust, with less abundant and thinner foliage and have oleifera cells that produce trees with a more fragrant aroma.
In traditional Chinese medicine (TCM), suan zao ren (Ziziphus spinosa) is considered to be sweet and sour in taste, and neutral in action. It is believed to nourish the heart yin, augment the liver blood, and calm the spirit (TCM medical terms). It is used to treat irritability, insomnia and heart palpitations.
The mythological lotus tree which occurs in Homer's Odyssey is often equated with Z. lotus, though the date palm is also a possible candidate.
Ziziphus jujuba foliage
Dried fruits (azufaifas) in southern Spain of Ziziphus jujuba
Azufaifas from Almería
Ziziphus oenoplia in Shamirpet, Rangareddy district, Andhra Pradesh, India.
_in_Vanasthalipuram,_Hyderabad,_AP_W_IMG_9256.jpg)
Ziziphus xylopyrus in Hyderabad, India.
_in_Vanasthalipuram,_Hyderabad,_AP_W_IMG_9255.jpg)
Ziziphus xylopyrus in Hyderabad, India.
Persian Zizyphus in Iran
_(11525836386).jpg)
_(6436321357).jpg)
.jpg)
_in_Vanasthalipuram,_Hyderabad,_AP_W_IMG_9256.jpg)
.jpg)
_in_Vanasthalipuram,_Hyderabad,_AP_W_IMG_9259.jpg)
{{cite web}}: |author= has generic name (help) 
Ziziphus /ˈzɪzɪfəs/ is a genus of about 40 species of spiny shrubs and small trees in the buckthorn family, Rhamnaceae, distributed in the warm-temperate, subtropical and tropical regions of the world. The leaves are alternate, entire, with three prominent basal veins, and 2–7 cm (0.79–2.76 in) long; some species are deciduous, others evergreen. The flowers are small, inconspicuous yellow-green. The fruit is an edible drupe, yellow-brown, red, or black, globose or oblong, 1–5 cm (0.39–1.97 in) long, often very sweet and sugary, reminiscent of a date in texture and flavour.
La zizifo (Ziziphus) estas genro de fal- aŭ daŭra-foliaj arboj kaj arbedoj el ramnacoj kun karnaj drupoj; precipe tropika kaj subtropika genro de ĉirkaŭ 40 specioj, pluraj kultivataj por sukerhava, manĝebla kaj medicine uzata drupo.
Jujubzizifo (Ziziphus zizyphus) estas jujubarbo, de kiu oni rikoltas jujubojn.
Lotusozizifo (Ziziphus lotus) estas dorna trunkarbusto, al kiu oni atribuas la lotusofrukton kiu laŭ greka legendo forgesigas la patrolandon al homoj, kiuj ĝin manĝas.
La zizifo (Ziziphus) estas genro de fal- aŭ daŭra-foliaj arboj kaj arbedoj el ramnacoj kun karnaj drupoj; precipe tropika kaj subtropika genro de ĉirkaŭ 40 specioj, pluraj kultivataj por sukerhava, manĝebla kaj medicine uzata drupo.
Jujubzizifo (Ziziphus zizyphus) estas jujubarbo, de kiu oni rikoltas jujubojn.
Lotusozizifo (Ziziphus lotus) estas dorna trunkarbusto, al kiu oni atribuas la lotusofrukton kiu laŭ greka legendo forgesigas la patrolandon al homoj, kiuj ĝin manĝas.
Ziziphus es un género de cerca de 40 especies de arbustos espinosos y de pequeños árboles en la familia de las Rhamnaceae,[1] distribuidas por el mundo en regiones que van de templadas a subtropicales.
Entre ellas destacan:
Las hojas son alternas, enteras, con tres vainas prominentes basales, de 2-7 cm de longitud; algunas especies son caducifolios, otras siempreverdes. Las flores son pequeñas, inconspicuas amarillas-verdosas. El fruto es drupa comestible, amarillo-pardo, rojo, o negra, oblonga o globosa, de 1-5 cm de longitud frecuentemente muy dulce y azucarado, con reminiscencia de dátiles en textura y sabor.
Las spp. de Ziziphus son comidas por la larva de algunas spp. de Lepidoptera incluyendo a Bucculatrix zizyphella (alimentada exclusivamente del género) y Endoclita malabaricus.
El jujube (Z. zizyphus) es la sp. más conocida. Otras son Z. spinachristi del sudoeste de Asia, Z. lotus del Mediterráneo, y Ziziphus mauritiana, en el oeste de África a India. Ziziphus joazeiro crece en las Caatingas de Brasil. El mistol (Z. mistol) es un árbol característico del chaco seco del NOA, de Paraguay y Bolivia.
En la medicina china tradicional (TCM), suan zao ren (Ziziphus spinosa) es considerada como dulce y ácido en gusto, y neutral en acción. Se creía mejorar el corazón yin, aumentando la irrigación del hígado, y calmando el espíritu (TCM términos médicos). Se utiliza para tratar irritabilidad, insomnio y palpitaciones cardíacas.
El mitológico árbol de lotus se iguala con Z. lotus, y la palma datilera es también posible candidata. El nombre hindú de Z. zizyphus es ber (o bor).
Ziziphus fue descrito por Joseph Pitton de Tournefort ex Carolus Linnaeus y publicado en The Gardeners Dictionary...Abridged...fourth edition vol. 3, en el año 1754.[2] La especie tipo es: Ziziphus jujuba Mill.
Ziziphus: nombre genérico que deriva, según una fuente, del nombre persa zizfum o zizafun , aunque la razón de su aplicación es desconocida, y otra fuente dice que viene de zizouf, el nombre árabe de Ziziphus lotus, un árbol caducifolio arbustiva del Mediterráneo. Plinio el Viejo aparentemente utiliza el nombre en latín de Zizyphus para el azufaifo.[3]
Cerca de 40 especies, incluyendo:
Ziziphus angolito
Ziziphus apetala
Ziziphus attopensis
Ziziphus budhensis
Ziziphus celata
Ziziphus cinnamomum
Ziziphus fungi
Ziziphus funiculosa
Ziziphus glabarrima
Ziziphus horrida
Ziziphus incurva
Ziziphus joazeiro
Ziziphus jujuba
Ziziphus laui
Ziziphus lotus
Ziziphus mairei
Ziziphus mauritiana
Ziziphus melastomoides
Ziziphus mexicana
Ziziphus mistol
Ziziphus montana
Ziziphus mucronata
Ziziphus nummularia
Ziziphus obtusifolia
Ziziphus oenoplia
Ziziphus oxyphylla
Ziziphus parryi
Ziziphus piurensis
Ziziphus pubinervis
Ziziphus reticulata
Ziziphus rignonii
Ziziphus rugosa
Ziziphus saeri
Ziziphus spinachristi
Ziziphus spinosa
Ziziphus talanai
Ziziphus taylorii
Ziziphus trinervia
Ziziphus xiangchengensis
Ziziphus xylopyrus
Ziziphus zizyphus
Ziziphus es un género de cerca de 40 especies de arbustos espinosos y de pequeños árboles en la familia de las Rhamnaceae, distribuidas por el mundo en regiones que van de templadas a subtropicales.
Entre ellas destacan:
Ziziphus mauritiana (Ber, Indian Jujube, Chinese Apple o Cottony Jujube). Es un arbusto o arbolito frutal caducifolio de la familia de las Rhamnaceae. El Azufaifo o Jinjolero, en catalán "Ginjoler". Ziziphus mistol Mistol, árbol mediano nativo del gran Chaco. Ziziphus joazeiro Juá, o "juá do norte" (pt.: juá del norte, por ser característico del norte brasilero, bioma de catinga) Ziziphus jujuba o Ziziphus zizyphus (Azufaifo común). Azufaifera, Jujube, Red Date, o Chinese Date (en chino tradicional, 棗; en chino simplificado, 枣; pinyin, zǎo; también hóng zǎo 红枣, dà zǎo, hēi zǎo, zǎozi; Wade-Giles: tsao; Coreano: daechu 대추; Japonés: 棗 natsume) Originario de China. Ziziphus lotus.Las hojas son alternas, enteras, con tres vainas prominentes basales, de 2-7 cm de longitud; algunas especies son caducifolios, otras siempreverdes. Las flores son pequeñas, inconspicuas amarillas-verdosas. El fruto es drupa comestible, amarillo-pardo, rojo, o negra, oblonga o globosa, de 1-5 cm de longitud frecuentemente muy dulce y azucarado, con reminiscencia de dátiles en textura y sabor.
Las spp. de Ziziphus son comidas por la larva de algunas spp. de Lepidoptera incluyendo a Bucculatrix zizyphella (alimentada exclusivamente del género) y Endoclita malabaricus.
El jujube (Z. zizyphus) es la sp. más conocida. Otras son Z. spinachristi del sudoeste de Asia, Z. lotus del Mediterráneo, y Ziziphus mauritiana, en el oeste de África a India. Ziziphus joazeiro crece en las Caatingas de Brasil. El mistol (Z. mistol) es un árbol característico del chaco seco del NOA, de Paraguay y Bolivia.
Kreektürn (Ziziphus) on taimeperekond türnpuulised sugukonnast.
Enamik liike on madalakasvulised puud või põõsad, söödavate viljadega. Eestis selle perekonna liike pärismaisena ei kasva.
Kreektürn (Ziziphus) on taimeperekond türnpuulised sugukonnast.
Enamik liike on madalakasvulised puud või põõsad, söödavate viljadega. Eestis selle perekonna liike pärismaisena ei kasva.
Ziziphus
Les jujubiers sont des arbres du genre Ziziphus, de la famille des Rhamnacées, originaires des pays tropicaux et subtropicaux de l'ancien et du nouveau monde. Il en existe une centaine d'espèces, souvent des épineux, certaines produisent des fruits, les jujubes.
La variété « dadier chinois » est, comme son nom l'indique, originaire de l'est de la Chine. Très résistant à la sécheresse et aux maladies, il est largement répandu sur les zones arides du Moyen-Orient, autour du bassin méditerranéen et même dans le sud-ouest des États-Unis.
Le jujubier est un arbre de la grandeur de l'olivier, à écorce raboteuse, rude et crevassée, à branches amples, inégales, munies d'épines. Ses feuilles sont alternes, souvent à trois ou cinq nervures, dures, luisantes, dentelées sur les bords ; leurs stipules souvent épineuses.
Les fleurs sortent des aisselles des feuilles trois à trois, ou quatre à quatre. Le fruit est une baie comestible de la taille d'une olive, d'abord verdâtre, ensuite jaunâtre , enfin couleur rouille rougeâtre à pulpe blanchâtre, molle, fongueuse, d'une saveur douce et vineuse. Le noyau est oblong, graveleux, très dur, et contient deux amandes lenticulaires, dont l'une avorte le plus souvent.
Riche en vitamines A, C, en fer et en calcium, le jujube entre dans la composition de tisanes pectorales et la confection de pâtes pour calmer la toux[1].
Le noyau sert à fabriquer une huile utilisée en cosmétique pour ses vertus hydratantes.
Les larves de certaines mouches du genre Carpomya, notamment Carpomya vesuviana (famille des Tephritidae), ont pour hôte obligatoire les fruits de jujubier, et peuvent devenir des ravageuses agricoles aux graves conséquences[2].
Le bois de jujubier est traditionnellement utilisé dans les pays catalans pour la facture de plusieurs instruments utilisés dans la cobla, dont le flabiol, le tible et la tenora[3]. On l'utilisait aussi pour faire des chevilles de violon ou des castagnettes[1].
« Ils seront parmi des jujubiers sans épines » Sourate 56, Al-Wâqi`a (L'évènement), verset 28
On parle également du jujubier lors du récit du voyage nocturne de l'ascension de Mahomet accompagné par l'ange Gabriel jusqu'au jujubier de la limite supérieure.
« Puis il m'emmena vers Sidrat al-Muntaha (le jujubier de la limite supérieure) dont les feuilles ressemblaient aux oreilles d'éléphants et les fruits étaient [grands] comme les cruches. Au moment où -par l'ordre de Dieu- le jujubier fut couvert de ce qui le couvrit, il se transforma et aucune des créatures de Dieu ne pourrait décrire sa splendeur. »
Plusieurs hadiths[Lesquels ?] rapportent que Mahomet demandait aux personnes chargées de laver un mort, de le laver avec de l'eau mêlée de jujubier.
Ziziphus
Les jujubiers sont des arbres du genre Ziziphus, de la famille des Rhamnacées, originaires des pays tropicaux et subtropicaux de l'ancien et du nouveau monde. Il en existe une centaine d'espèces, souvent des épineux, certaines produisent des fruits, les jujubes.
Ziziphus Mill., 1754 è un genere di piante appartenente alla famiglia delle Rhamnaceae.[1] Cresce sotto forma di cespugli o di piccoli alberi dotati di spine nelle regioni caldo-temperate e subtropicali in tutto il mondo. Conta al suo interno circa 50 specie.[2]
Il nome generico proviene da zizfum or zizafun, termine della lingua persiana indicante lo Z. lotus.[3]
Le foglie sono alterne, intere, con tre venature principali, lunghe dai 2 ai 7 cm; alcune specie sono decidue, altre sempreverdi. I fiori sono piccoli, di un poco evidente giallo-grigio. I frutti sono drupe eduli, giallo-marroni, rosse o nere, globulari e oblunghe, lunghi da 1 a 5 cm, spesso molto dolci e zuccherine, ricordando i datteri nella consistenza e nell'aroma.
Diverse specie di Ziziphus sono piante nutrici dai bruchi di alcune specie di lepidotteri, tra i quali i bucculatricidi, che si cibano solo di questo genere, e gli endoclita.
Sono piante per climi temperati o tropicali, dotati di un'ampia gamma di adattamento. Sono più diffuse dove la temperatura media annua va da 12 a 35 °C e quella minima invernale non scende al di sotto dei -2 °C. Preferiscono gli ambienti caldo-umidi, Crescono bene su terreni profondi, freschi, soffici, di natura siliceo-calcarea o calcareo-argillosa o siliceo-argillosa, con superficie permeabile e pH tra 5,5 e 7,8. In terreni eccessivamente sabbiosi o argillosi, che possono creare acqua stagnante, queste piante non crescono bene. Molte specie sono sensibili alla siccità e se il terreno è troppo secco o di natura calcarea, essi possono soffrire di mancanza di umidità. Alla minima siccità è frequente la caduta di frutti immaturi. Lo Ziziphus ha numerose specie residue che crescono in zone temperate. Queste specie non possono sopportare le basse temperature dei climi continentali.
I requisiti ecologici di questo genere di piante sono in gran parte quelli di specie vigorose con grande capacità di diffondersi in habitat favorevoli. Il genere si adatta principalmente ad alti livelli di precipitazioni piovose e umidità. Alcune specie di Ziziphus, che vivono nella zona mediterranea, sono caducifoglie. Esse perdono tutte le loro foglie in periodi dell'anno in funzione delle variazioni di umidità. Nelle specie decidue delle zone tropicali, subtropicali e aride, la perdita delle foglie coincide con la stagione secca.
Le specie di Ziziphus crescono in gran parte nelle foreste tropicali ma sono state trovate anche nelle stoppie, pascoli, zone costiere, zone montane tropicali e nell'interno di regioni da umide a secche.
La famiglia è distribuita in tutte le aree tropicali e subtropicali e nelle foreste nebulose.
Le differenze sono adattamenti ecologici a differenti ambienti su una gamma di climi relativamente secchi-umidi. Le specie in ambienti meno umidi sono più piccole o meno robuste, con fogliame meno rigoglioso e foglie più sottili e hanno celle olearie che producono alberi con un aroma più fragrante.
Il genere comprende le seguenti specie:[2]
Specie molto note sono il giuggiolo (Ziziphus jujuba), Ziziphus spina-christi (così denominato poiché la leggenda vuole che delle sue spine fosse formata la corona posta sul capo a Cristo nella sua passione), dall'Asia del sud-ovest, Ziziphus lotus, dalle regioni mediterranee. Ziziphus joazeiro cresce nella caatinga brasiliana. Ziziphus celata è considerata negli Stati Uniti d'America una specie a rischio di estinzione.
I frutti sono drupe ed un'importante fonte di cibo per gli uccelli, che lo mangiano l'intero e ne rigurgitano i semi intatti, distribuendoli sul territorio con Disseminazione ornitocoria nelle migliori condizioni di germinazione. In alcuni casi la disseminazione è causata da mammiferi o pesci.
Essi sono alimenti altamente energetici a causa del loro elevato contenuto in zuccheri. Vengono coltivati e mangiati freschi, secchi o in marmellate. Vengono anche aggiunti come supporto di base nella produzione di caramelle.
Nella medicina tradizionale cinese lo suan zao ren (Ziziphus spinosa) è considerato agrodolce al gusto e neutro negli effetti. Si crede che nutra lo Yin del cuore, aumenti il sangue al fegato e calmi lo spirito. È utilizzato per trattare l'irritabilità, l'insonnia e le palpitazioni cardiache.
Il mitico "albero del loto" citato nell'Odissea di Omero viene spesso identificato con la specie di Z. lotus, anche se anche la palma da dattero è un possibile candidato.
Fogliame di Ziziphus jujuba
Frutti secchi (azufaifas) di Ziziphus jujuba nel sud della Spagna
Ziziphus oenoplia in Shamirpet, distretto di Rangareddy, Andhra Pradesh, India.
Ziziphus xylopyrus in Hyderabad (India).
Ziziphus xylopyrus in Hyderabad, India.
Ziziphus xylopyrus in Hyderabad, India.
Persian Zizyphus in Iran
(in lingua inglese salvo diverso avviso)
Ziziphus Mill., 1754 è un genere di piante appartenente alla famiglia delle Rhamnaceae. Cresce sotto forma di cespugli o di piccoli alberi dotati di spine nelle regioni caldo-temperate e subtropicali in tutto il mondo. Conta al suo interno circa 50 specie.
Zizifas (Ziziphus) – šunobelinių (Rhamnaceae) šeimos augalų gentis. Sudaro medžiai ir krūmai, paplitę šilto klimato kraštuose, subtropikuose. Žiedai maži, gelsvai žali. Vaisius – valgomas kaulavaisis.
Pasaulyje auga ~40 zizifo rūšių.
Zizifas (Ziziphus) – šunobelinių (Rhamnaceae) šeimos augalų gentis. Sudaro medžiai ir krūmai, paplitę šilto klimato kraštuose, subtropikuose. Žiedai maži, gelsvai žali. Vaisius – valgomas kaulavaisis.
Ziziphus is een geslacht uit de wegedoornfamilie (Rhamnaceae). De soorten zijn doornige struiken en kleine bomen die voorkomen in warm-gematigde en subtropische gebieden in de gehele wereld.
Ziziphus is een geslacht uit de wegedoornfamilie (Rhamnaceae). De soorten zijn doornige struiken en kleine bomen die voorkomen in warm-gematigde en subtropische gebieden in de gehele wereld.
Jujube (Ziziphus) er ei planteslekt i trollheggfamilien. Fruktene blir kalla jujube, brystbær eller kinesiske dadlar. Jujube er ein gammal kulturplante i middelhavslanda og Aust-Asia. Fruktene kan etast rå, tørka eller sylta. Nokre stader er dei blitt brukt som medisin, mellom anna mot katarr. Kinajujube (Z. vulgaris) er eit av dei viktigaste fruktslaga i Kina. Indiajujube (Z. mauritiana) er noko mindre på storleik.
Jujube (Ziziphus) er ei planteslekt i trollheggfamilien. Fruktene blir kalla jujube, brystbær eller kinesiske dadlar. Jujube er ein gammal kulturplante i middelhavslanda og Aust-Asia. Fruktene kan etast rå, tørka eller sylta. Nokre stader er dei blitt brukt som medisin, mellom anna mot katarr. Kinajujube (Z. vulgaris) er eit av dei viktigaste fruktslaga i Kina. Indiajujube (Z. mauritiana) er noko mindre på storleik.
Ziziphus er en slekt i trollheggfamilien.
De er løvfellende eller eviggrønne busker, klatreplanter og trær. Bladene er spredte, enkle og har tre tydelige hovednerver. Akselbladene er som regel omdannet til en eller to torner. Blomstene er små og gulgrønne og sitter i en kvast. Frukten er en steinfrukt. De fleste artene er utbredt i tropiske og subtropiske deler av Asia og Amerika. Noen få vokser i Afrika og i tempererte strøk. Flere av artene dyrkes for de spiselige fruktene, som kalles jujuber eller kinesiske dadler.
Ziziphus er en slekt i trollheggfamilien.
De er løvfellende eller eviggrønne busker, klatreplanter og trær. Bladene er spredte, enkle og har tre tydelige hovednerver. Akselbladene er som regel omdannet til en eller to torner. Blomstene er små og gulgrønne og sitter i en kvast. Frukten er en steinfrukt. De fleste artene er utbredt i tropiske og subtropiske deler av Asia og Amerika. Noen få vokser i Afrika og i tempererte strøk. Flere av artene dyrkes for de spiselige fruktene, som kalles jujuber eller kinesiske dadler.
Multimedia w Wikimedia Commons Głożyna (Ziziphus Mill.) – rodzaj roślin należący do rodziny szakłakowatych. Obejmuje około 100 gatunków występujących głównie w tropikalnej i subtropikalnej Azji oraz na kontynentach amerykańskich. Nieliczne gatunki rosną także w Afryce i w strefie klimatu umiarkowanego[3].
Rodzaj należący do plemienia Paliureae, rodziny szakłakowatych (Rhamnaceae L.), rzędu różowców, kladu różowych w obrębie okrytonasiennych[1][5].
Głożyna (Ziziphus Mill.) – rodzaj roślin należący do rodziny szakłakowatych. Obejmuje około 100 gatunków występujących głównie w tropikalnej i subtropikalnej Azji oraz na kontynentach amerykańskich. Nieliczne gatunki rosną także w Afryce i w strefie klimatu umiarkowanego.
Ziziphus é um género botânico pertencente à família Rhamnaceae.[1]
Ziziphus é um género botânico pertencente à família Rhamnaceae.
Chi Táo ta (danh pháp khoa học: Ziziphus) là một chi của khoảng 40 loài cây bụi và cân thân gỗ nhỏ có gai trong họ Táo (Rhamnaceae), phân bổ trong các khu vực ôn đới nóng và cận nhiệt đới của Cựu thế giới. Lá của chúng lmọc so le, với ba gân lá cơ bản dễ thấy và dài 2–7 cm; một số loài là cây sớm rụng, các loài khác là cây thường xanh. Hoa nhỏ, có màu vàng-lục không dễ thấy. Quả thuộc loại quả hạch ăn được, có màu nâu-vàng, đỏ, đen, hình cầu hay thuôn dài, dài từ 1–5 cm, thông thường có vị đường và ngọt, tương tự như quả chà là về cấu trúc và hương vị.
Các loài trong chi Ziziphus bị ấu trùng của một số loài côn trùng trong bộ Cánh vẩy (Lepidoptera) phá hoại, bao gồm Bucculatrix zizyphella (loài này chỉ phá hoại chi Táo ta) và Endoclita malabaricus.
Táo tàu Z. zizyphus có lẽ là loài được biết đến nhiều nhất. Các loài khác như Z. spinachristi ở tây nam châu Á, Z. lotus ở khu vực Địa Trung Hải và táo ta Z. mauritiana ở miền tây châu Phi kéo dài về phía đông tới Ấn Độ, Vân Nam, miền bắc Việt Nam. Ziziphus joazeiro (Mart.) phát triển ở khu vực Caatinga của Brasil.
Tại đây nêu một số danh pháp khoa học mà trên thực tế một số loài vẫn chưa có sự thống nhất trong tên gọi.
Trong y học cổ truyền Trung Quốc, hột quả táo chua (Ziziphus jujuba spinosa) được coi là có vị chua (toan) và ngọt (cam) cũng như trung hòa trong phản ứng (tính bình, không độc). Nó có tác dụng đối với tim, gan, mật, lá lách. Sử dụng trong điều trị các chứng cáu kỉnh, mất ngủ và hạ huyết áp.
Cây cho quả ăn được mà trong thần thoại Hy Lạp gọi là quả hưởng lạc thông thường được coi là Z. lotus, mặc dù chà là cũng có khả năng là một ứng cử viên. Tên gọi trong ngôn ngữ của người Ấn Độ cho Ziziphus là Ber.
Chi Táo ta (danh pháp khoa học: Ziziphus) là một chi của khoảng 40 loài cây bụi và cân thân gỗ nhỏ có gai trong họ Táo (Rhamnaceae), phân bổ trong các khu vực ôn đới nóng và cận nhiệt đới của Cựu thế giới. Lá của chúng lmọc so le, với ba gân lá cơ bản dễ thấy và dài 2–7 cm; một số loài là cây sớm rụng, các loài khác là cây thường xanh. Hoa nhỏ, có màu vàng-lục không dễ thấy. Quả thuộc loại quả hạch ăn được, có màu nâu-vàng, đỏ, đen, hình cầu hay thuôn dài, dài từ 1–5 cm, thông thường có vị đường và ngọt, tương tự như quả chà là về cấu trúc và hương vị.
Các loài trong chi Ziziphus bị ấu trùng của một số loài côn trùng trong bộ Cánh vẩy (Lepidoptera) phá hoại, bao gồm Bucculatrix zizyphella (loài này chỉ phá hoại chi Táo ta) và Endoclita malabaricus.
Táo tàu Z. zizyphus có lẽ là loài được biết đến nhiều nhất. Các loài khác như Z. spinachristi ở tây nam châu Á, Z. lotus ở khu vực Địa Trung Hải và táo ta Z. mauritiana ở miền tây châu Phi kéo dài về phía đông tới Ấn Độ, Vân Nam, miền bắc Việt Nam. Ziziphus joazeiro (Mart.) phát triển ở khu vực Caatinga của Brasil.
Ziziphus Mill., 1754
Синонимы Типовой вид Виды
Зизи́фус[3], или Унаби[4][5], или Ююба[6] (англ. Zíziphus) — род цветковых растений из семейства Крушиновые (Rhamnaceae).
Кустарники или деревья от мелких до среднего размера с прямыми или ветвящимися стволами. Некоторые виды вечнозелёные, другие листопадные, теряющие листву в неблагоприятные сезоны.
Произрастают в тропических и субтропических районах Азии и Америки, несколько видов встречается в Африке.
Основное использование плодов зизифуса — приготовление компотов, варенья, повидла, пюре, маринадов, сухофруктов, цукатов, паст, мармелада, конфет. Плоды также используются в качестве добавок в хлеб, каши и т. п.
Ziziphus Mill., 1754, The Gardeners Dictionary vol. 3.
По информации базы данных The Plant List, род включает 53 вида[7]:
По информации базы данных The Plant List, вид Зизифус мавританский (Ziziphus mauritiana Lam.) является синонимом вида Зизифус настоящий (Ziziphus jujuba Mill.)[8].
Зизи́фус, или Унаби, или Ююба (англ. Zíziphus) — род цветковых растений из семейства Крушиновые (Rhamnaceae).
枣属（学名：Ziziphus）是鼠李科下的一个属，为落叶或常绿灌木或乔木植物。该属共有约100种，分布于热带和亚热带地区。[1]
这是一篇與植物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 
_in_Vanasthalipuram,_Hyderabad,_AP_W_IMG_9259.jpg)
_in_Vanasthalipuram,_Hyderabad,_AP_W_IMG_9256.jpg)
_in_Vanasthalipuram,_Hyderabad,_AP_W_IMG_9255.jpg)
