Guidance for identification
Palohelokka (Pholiota highlandensis) on kupera tai laakealakkinen helokkalaji. Lakki on keltainen tai punaruskea. Sienen heltat ovat aluksi vaaleankeltaiset ja myöhemmin ruskeat. Sienen jalka on kellanvalkea ja rengasvyöhykkeen alapuolelta pienten suomujen peittämä. Palohelokka kasvaa palaneilla paikoilla yleisenä.[2]
Palohelokka (Pholiota highlandensis) on kupera tai laakealakkinen helokkalaji. Lakki on keltainen tai punaruskea. Sienen heltat ovat aluksi vaaleankeltaiset ja myöhemmin ruskeat. Sienen jalka on kellanvalkea ja rengasvyöhykkeen alapuolelta pienten suomujen peittämä. Palohelokka kasvaa palaneilla paikoilla yleisenä.
Capel fin a 7 cm, sliss, seuli o pòch fiocos, brun groson. Bòrd pì ciàir. Lamele motobin s-ciasse, da biancastre a bes rusnent. Gamba àuta fin a 8 cm e larga fin-a a 0,8 cm, fibrilosa-peilosa sota la cortin-a, da biancastra a òcra giaunastra peui brunastra an bass. Carn da giaunastra a brun-a.
A chërs a la prima, ant ij pòst brusà.
A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
As peul nen mangesse.
Capel fin a 7 cm, sliss, seuli o pòch fiocos, brun groson. Bòrd pì ciàir. Lamele motobin s-ciasse, da biancastre a bes rusnent. Gamba àuta fin a 8 cm e larga fin-a a 0,8 cm, fibrilosa-peilosa sota la cortin-a, da biancastra a òcra giaunastra peui brunastra an bass. Carn da giaunastra a brun-a.
AmbientA chërs a la prima, ant ij pòst brusà.
Comestibilità A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
As peul nen mangesse.
Łuskwiak wypaleniskowy (Pholiota highlandensis (Peck) Quadr. & Lunghini) – gatunek grzybów należący do rodziny pierścieniakowatych (Strophariaceae)[1].
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Pholiota, Strophariaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1872 r. Charles Horton Peck nadając mu nazwę Agaricus highlandensis. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadali mu w 1990 r. Quadr. & Lunghini[1].
Synonimów naukowych ma ponad 20[2].
W 1888 r. Franciszek Błoński opisywał ten gatunek pod nazwą bedłka zgliszczowa. Obecną nazwę polską nadali w 1983 r. Barbara Gumińska i Władysław Wojewoda[3].
Średnica 1,5-5 cm. U młodych osobników jest półkulisty, później łukowaty, u starszych płaski z płytko wklęsłym środkiem lub z niewielkim garbem. Powierzchnia naga, o barwie żółtooliwkowej, pomarańczowej do mięsnobrązowej lub czerwonawej. Podczas suchej pogody jest sucha i jedwabista, podczas wilgotnej gładka, błyszcząca i śliska[4].
Szerokie i zbiegające ząbkiem na trzon. Ostrza ząbkowane. Barwa początkowo kremowa, później brudnożółtawa, w końcu szarocynamonowa[4].
Wysokość 2-5 cm, grubość do 1,5- 4 mm. Jest walcowaty, twardy i sprężysty, początkowo pełny, później pusty w środku. Powierzchnia jasnożółtawa z żółtymi lub żółtoobrązowymi łuskami i włókienkami. U młodych okazów występuje strefa pierścieniowa, powyżej której trzon jest białawo oprószony[4].
Białawy, cienki. Zapach grzybowy, smak lekko gorzkawy[4].
Wysyp zarodników brązowy. Zarodniki o rozmiarach 6–8 × 4–4,5 μm, mniej więcej eliptyczne, gładkie, o barwie bladobrązowej. Pleurocystydy wrzecionowate i wybrzuszone, cienkościenne, o rozmiarach 70 × 15 μm, pod działaniem KOH brązowe. Kaulocystydy również wrzecionowate i wybrzuszone lub tylko cylindryczne, o rozmiarach 90 × 15 μm. Na strzępkach występują sprzążki[5].
Opisano występowanie tego gatunku w Ameryce Północnej, Europie, Australii i niektórych regionach Azji (Korea i Japonia)[6]. W Polsce jest dość pospolity[3].
Saprotrof występujący głównie w lasach iglastych[4]. Rozwija się na ziemi, na drewnie wypaleniskowym. Jest najbardziej pospolitym gatunkiem wśród grzybów rozwijających się na wypaleniskach. Owocniki pojawiają się od kwietnia do listopada[3]. Czasami rośnie w gęstych skupiskach. Masowo pojawia się po pożarach lasów[5].
Jest wiele podobnych gatunków grzybów, jednak charakterystyczne miejsce występowania łuskwiaka wypaleniskowego (na wypaleniskach) pozwala go łatwo odróżnić[4].
Łuskwiak wypaleniskowy (Pholiota highlandensis (Peck) Quadr. & Lunghini) – gatunek grzybów należący do rodziny pierścieniakowatych (Strophariaceae).
Чешу́йчатка (или фолио́та) углелюби́вая (лат. Pholiota highlandensis) — гриб семейства строфариевых. Обычно считается несъедобным из-за практического отсутствия какой-либо кулинарной ценности, но может употребляться как условно-съедобный (после отваривания) во вторых блюдах и для маринования.
Научные синонимы:
Русские синонимы:
Шляпка диаметром 2—6 (до 10) см, выпуклая, затем выпукло-распростёртая с широким усечённым бугорком. Кожица оранжево-коричневая или охряно-коричневая со светлым желтоватым ободком по краю, слегка клейкая, блестящая, с мелкими радиальными волокнистыми чешуйками.
Мякоть тонкая, желтовато-коричневая, запах не выражен или слабый, неприятный.
Пластинки узкоприросшие, относительно частые, молодые — светлые, желтовато-зелёные, позже оливково-коричневые, глинистого цвета.
Ножка высотой 3—6 см, диаметром 0,4—0,8 см, цилиндрическая, с небольшим утолщением в основании. Сверху она светлая желтоватая, в нижней части до тёмно-бурой, покрыта мелкими красно-коричневыми чешуйками.
Остатки покрывал: на ножке волокнистая буроватая кольцевая зона, быстро исчезает; волокнистые хлопья заметны у молодых грибов на краю шляпки.
Споровый порошок коричневый, споры 7×4,5 мкм, эллипсоидные, с порой.
Карбофильный гриб, растёт группами на заброшенных кострищах на открытых освещённых местах. Встречается относительно часто в северной умеренной зоне. Плодоносит группами.
Сезон: июнь — начало зимы, может встречаться почти весь год. Основные слои плодоношения наблюдаются в конце июня — начале июля, в середине августа и в начале сентября.
Чешу́йчатка (или фолио́та) углелюби́вая (лат. Pholiota highlandensis) — гриб семейства строфариевых. Обычно считается несъедобным из-за практического отсутствия какой-либо кулинарной ценности, но может употребляться как условно-съедобный (после отваривания) во вторых блюдах и для маринования.
Научные синонимы:
Русские синонимы:
Чешуйчатка (фолиота) высокого́рная Чешуйчатка га́ревая Огнёвка углелюбивая