Cantharellus és un gènere de bolets comstibles que en català es coneixen com rossinyols. Són fongs mycorrhizals que estan en relació de simbiosi amb arbres. S'ha de tenir la precaució de no confondre'ls amb els bolets similars del gènere Omphalotus (Omphalotus olearius i d'altres), els quals són tòxics.
Moltes espècies de rossiyols contenen carotenoides antioxidants com és el beta carotè en C. cibarius i C. minor, i canthaxantina en C. cinnabarinus i C. friesii. També tenen quantitats significatives de vitamina D.[1]
El nom del gènere prové del grec kantharos que significa "gerra" o "tassa".[1][2]
El gènere Cantharellus és gran i amb història complexa. Index Fungorum dóna uns 500 noms científics aplicats a aquest gènere, però els noms vàlids són uns 100.[1] A més de sinònims, moltes espècies del gènere s'han traslladat a altres gèneres com Arrhenia, Craterellus, Gomphus, Hygrophoropsis i Pseudocraterellus. Això que segueix és només algunes espècies dins el gènere Chantarellus:
Cantharellus té una distribució cosmopolita
Estan associats amb coníferes o arbres de fusta dura. A Escòcia es troben amb Betula pendula i Pinus sylvestris, a Fife són comuns sota els faigs. Sovint (però no sempre) es troben en els mateixos llocs amb els nabiusd (Vaccinium). A lapenínsula Ibèrica estan associats amb castanyers (Castanea sativa). S'acostumen a trobar, segons els llocs, des de juliol fins a la tardor.
Els rossinyols soint es mengen junt a ous, curry, pollastre, porc, peix i vedella. També s'incorporen dalt de la pizza i fins i tot en crêpes entre d'altres.
Són característics de la gastronomia de Viena.[17]
Kantarel (Cantharellus) er en slægt af svampe med nedløbende lameller og kort stok. Der er ca. 15 arter, som er udbredt i tempererede egne over hele kloden. Her omtales kun de to arter, som anses for at være meget fine spisesvampe, og som er almindeligt forekommende i danske skove.
ArterDie Pfifferlinge (Cantharellus) sind eine Pilzgattung aus der Familie der Stoppelpilzverwandten (Hydnaceae).[1] Die Typusart ist der Echte Pfifferling (Cantharellus cibarius).[2]
Bei den Pfifferlingen handelt es sich im Allgemeinen um mittelgroße Pilze, deren Fruchtkörper mehr oder weniger deutlich in Hut und Stiel gegliedert sind. Der Hut ist mit einem Durchmesser von etwa 2 bis 9 cm meist etwas trichterförmig,[3] während der Hutrand hingegen sehr lange eingerollt ist. Das Hymenophor bildet Leisten, die zum Teil weit am Stiel herablaufen und teils miteinander vernetzt sind. Der Stiel ist bei den meisten Arten vollfleischig und steht zentral. Mikroskopische Kennzeichen sind die hyalinen, keuligen und meist viersporigen Basidien, und dünnwandigen, glatten, ebenfalls hyalinen Sporen.
Die Pfifferlinge sind Mykorrhizapartner von Laub- und Nadelbäumen.
Viele Arten der Gattung Pfifferlinge sind essbar und beliebte Speisepilze, der Echte Pfifferling wird auch gehandelt. Alle heimischen Arten der Gattung stehen allerdings auf der Liste der nach Bundesartenschutzverordnung besonders geschützten Flechten und Pilze.[4]
Der deutsche Name der Gattung stammt aus dem Mittelhochdeutschen und bezieht sich auf den leicht pfefferartigen Geschmack des Fleischs.[5][6] Der lateinische Name ist vom lateinischen cantharula (Verkleinerungsform zu cantharus ‚Becher‘ oder ‚Humpen‘) abgeleitet und nimmt auf die Form der Fruchtkörper Bezug.
Im früheren Ostpreußen, besonders in Masuren, hatten sie den Namen „Gelböhrchen“.[7] Weitere gängige Bezeichnungen sind Eierschwamm und Rehling.
In Europa kommen 8 Arten vor.[8]
Die Pfifferlinge wurden früher zusammen mit den Kraterellen (Craterellus) in die Familie der Pfifferlingsverwandten gestellt. Diese unterscheiden sich durch einen hohlen Stiel und/oder ein grauendes bis schwärzendes Fleisch, außerdem durch das Fehlen bizyklischer Carotinoide.[8] Auf Grundlage phylogenetischer Untersuchungen wurde die Familie der Pfifferlingsverwandten aufgelöst und die enthaltenen Gattungen in die Familie der Stoppelpilzverwandten gestellt.[1]
Die Schwärzende (C. melanoxeros) und die Violettgelbe Kraterelle (C. ianthinoxanthus) wurden früher zu den Pfifferlingen gezählt, stellten sich aber aufgrund phylogenetischer Untersuchungen als Kraterellen heraus.
Es werden folgende Untergattungen unterschieden:[1][9]
Die Pfifferlinge (Cantharellus) sind eine Pilzgattung aus der Familie der Stoppelpilzverwandten (Hydnaceae). Die Typusart ist der Echte Pfifferling (Cantharellus cibarius).
Һары бәшмәк йәки селтәр бәшмәк(рус. Лиси́чка') (лат. Cantharellus) — бәшмәктәр ырыуы - базидиомицеттар. Ғаиләлеге Һары бәшмәк һымаҡтар (Cantharellaceae)[1]. Ырыуҙың ғилми исеме лат. «cantharus» һүҙенән килеп сыҡҡан, тамыры бор. грек. «κάνθαρος» — «канфар»[2],бәшмәк, ҡайһы бер төрҙәре буранка(воронка) һымаҡ булғанға күрә, шулай аталған.[3].
Был бәшмәктең эшләпәһенең ситтәре ҡабарыңҡырап тора, уртаһы эскә баҫылған кеүек. Пластинкалары ҡалын, аяҡсаһы йыуан. Ул тулыһынса сағыу һары төҫтә була, оҙонлоғо 12 сантиметрға етә. Ылыҫлы һәм япраҡлы ағастар үҫкән урмандарҙа июндән сентябргә тиклем үҫә. Һары бәшмәк әкрен өлгөрә. Уны ҡыҙҙырып ашарға, маринадларға мөмкин.
Һары бәшмәк йәки селтәр бәшмәк(рус. Лиси́чка') (лат. Cantharellus) — бәшмәктәр ырыуы - базидиомицеттар. Ғаиләлеге Һары бәшмәк һымаҡтар (Cantharellaceae). Ырыуҙың ғилми исеме лат. «cantharus» һүҙенән килеп сыҡҡан, тамыры бор. грек. «κάνθαρος» — «канфар»,бәшмәк, ҡайһы бер төрҙәре буранка(воронка) һымаҡ булғанға күрә, шулай аталған..
Был бәшмәктең эшләпәһенең ситтәре ҡабарыңҡырап тора, уртаһы эскә баҫылған кеүек. Пластинкалары ҡалын, аяҡсаһы йыуан. Ул тулыһынса сағыу һары төҫтә була, оҙонлоғо 12 сантиметрға етә. Ылыҫлы һәм япраҡлы ағастар үҫкән урмандарҙа июндән сентябргә тиклем үҫә. Һары бәшмәк әкрен өлгөрә. Уны ҡыҙҙырып ашарға, маринадларға мөмкин.
Әтә́ч гөмбәләре́ (Cantһаrellus) - әтәч гөмбәләре гаиләлегеннән эшләпәле гөмбәләр ыругы. 70 ләп төре билгеле, Төньяк ярымшарда таралганнар. Татарстан Республикасында бер төре - сары, яки гади әтәч гөмбәләре (C. cibarius) очрый. Ылыслы һәм яфраклы урманнарда төркем-төркем булып, сирәк кенә ялгыз үсә, июльдән октябрьгә кадәр очрый. Каен, чыршы, нарат белән микориза хасил итәләр.
Эшләпәсе йомырка сарысы төсендә, диаметры 4-10 см, яшь вакытта кабарынкы, соңрак батынкы, бүрәнкәсыман, төбенә бик нык береккән. Эшләпәсенең аскы ягында юан, дихотомик тармакланган җыерчыклары, төбенә таба кими бара. Йомшагы аксыл, резинкасыман сыгылмалы. Сабы цилиндрсыман, күп очракта төбенә таба тарайган, тоташ, шома, эшләпәсе белән бер төсле, озынлыгы 3-5 см, калынлыгы 0,5-1,5 см. Споралары төссез. Хуш исе һәм «кортламавы» белән аерылып тора.
Бик күп күләмдә В, һәм РР1 витаминнары, микроэлементлар бар. Ашарга яраклы.
Әтә́ч гөмбәләре́ (Cantһаrellus) - әтәч гөмбәләре гаиләлегеннән эшләпәле гөмбәләр ыругы. 70 ләп төре билгеле, Төньяк ярымшарда таралганнар. Татарстан Республикасында бер төре - сары, яки гади әтәч гөмбәләре (C. cibarius) очрый. Ылыслы һәм яфраклы урманнарда төркем-төркем булып, сирәк кенә ялгыз үсә, июльдән октябрьгә кадәр очрый. Каен, чыршы, нарат белән микориза хасил итәләр.
Эшләпәсе йомырка сарысы төсендә, диаметры 4-10 см, яшь вакытта кабарынкы, соңрак батынкы, бүрәнкәсыман, төбенә бик нык береккән. Эшләпәсенең аскы ягында юан, дихотомик тармакланган җыерчыклары, төбенә таба кими бара. Йомшагы аксыл, резинкасыман сыгылмалы. Сабы цилиндрсыман, күп очракта төбенә таба тарайган, тоташ, шома, эшләпәсе белән бер төсле, озынлыгы 3-5 см, калынлыгы 0,5-1,5 см. Споралары төссез. Хуш исе һәм «кортламавы» белән аерылып тора.
Бик күп күләмдә В, һәм РР1 витаминнары, микроэлементлар бар. Ашарга яраклы.
Cantharellus is a genus of popular edible mushrooms, commonly known as chanterelles/ˌʃæntəˈrɛl/, a name which can also refer to the type species, Cantharellus cibarius. They are mycorrhizal fungi, meaning they form symbiotic associations with plants, making them very difficult to cultivate. Caution must be used when identifying chanterelles for consumption due to lookalikes, such as the jack-o'-lantern mushroom (Omphalotus olearius and others), which can make a person very ill. Despite this, chanterelles are one of the most recognized and harvested groups of edible mushrooms.
Many species of chanterelles contain antioxidant carotenoids, such as beta-carotene in C. cibarius and C. minor, and canthaxanthin in C. cinnabarinus and C. friesii. They also contain significant amounts of vitamin D.[1]
The name comes from Greek κάνθαρος, kantharos 'tankard, cup'.[1][2]
Phylogenetic relationships of some Cantharellus species based on ribosomal RNA sequences.[3]The genus Cantharellus is large and has a complex taxonomic history. Index Fungorum lists over 500 scientific names that have been applied to the genus, although the number of currently valid names is less than 100.[1] In addition to synonymy, many species have been moved into other genera such as Afrocantharellus,[4] Arrhenia, Craterellus, Gomphus, Hygrophoropsis, and Pseudocraterellus. Molecular phylogenetic analyses are providing new information about relationships between chanterelle populations. The following are just a few examples of chanterelle species:
Cantharellus species are found throughout the world in association with mycorrhizal host plants, including Africa, Europe, Asia, North America, South America, and Australia.
Chanterelles are associated with either conifers or hardwood trees, depending on species. They are often found with oaks in California,[18] Texas.[19] and Mexico.[15] In Scotland, chanterelles grow in mixed forests of silver birch and Scots pine, especially when the forest has plenty of moist, mossy undergrowth. In Fife they are common under beech. They are usually (but not always) found in the same places as wild blueberries. In Spain they associate with sweet chestnut. A walk in the woods after rain should prove fruitful from late July through the Autumn. In the coastal forests of Washington and British Columbia, they are often found in damp, mossy riparian zones in the vicinity of Western hemlock trees.
Chanterelles in general go well with eggs, curry, chicken, pork, fish, beef and veal, can be used as toppings on pizzas, be stewed, marinated, sauteed, or used as filling for stuffed crêpes. Of course these are just examples; chanterelles are versatile and can be added as an ingredient to most dishes.
In European cuisine, chanterelles are often served with venison. A traditional method of preparing these mushrooms is sauteed and then used to make scrambled eggs.
In Polish tradition, chanterelles are used for making creamy sauces that top chicken.
Many mushroom enthusiasts just like chanterelles sauteed in butter, with a pinch of salt, a clove of fresh crushed garlic, and some whipping cream. This recipe is said to bring out the subtle flavor of the chanterelle without masking it with other aromas. This recipe has the added benefit of retaining flavor even after being stored frozen.
It is a feature of Viennese cuisine.[20]
Since the mushrooms hold a lot of water, they are often prepared using a "dry sauté" method: after cleaning, the mushrooms are sliced and put in a covered pan over high heat with no oil or butter. The mushrooms then release much of their water, which can be allowed to boil off or be poured off and used as a stock. Many people often cook the mushrooms with butter because it "sweetens" them.
Chanterelles can also be pickled in brine. Salted water is brought to a boil and pickling spices such as peppercorns, mustard seeds, and thyme are added. The mushrooms are then cooked in this solution for 5–10 minutes before being transferred to sterilized bottles along with some of the liquid. Sliced garlic and dill can be added to the bottles for extra flavor. The remaining liquid forms an excellent stock for making soup. When pickled in this way, chanterelles can last from six to twelve months.
Another storage technique is drying. Mushrooms can be dried with gentle heat in an oven at temperatures of 65 °C (150 °F) or less. A vacuum process is also practical on large orders. A few hours before final preparation, put dry mushrooms in water which they absorb for returning to nearly original size. Mushrooms can then be used as fresh and will last indefinitely as dry.
Fresh chanterelles can generally be stored up to ten days in a refrigerator.
The False Chanterelle (Hygrophoropsis aurantiaca) has finer, more orange gills and a darker cap. It is edible, but typically a culinary disappointment. The very similar Jack O'Lantern mushroom (Omphalotus olearius) and its sister species (Omphalotus olivascens) are very poisonous, though not lethal. They have true gills (unlike chanterelles) which are thinner, have distinct crowns, and generally do not reach up to the edge. Additionally, the Jack-O-Lantern mushroom is bioluminescent and grows on wood – possibly buried – whereas Cantharellus species grow on the ground. Species in the genera Craterellus, Gomphus, and Polyozellus may also have a somewhat chanterelle-like appearance.
Cantharellus es un género de hongos Agaricomycetes de la familia Cantharellaceae. Es un género de populares hongos comestibles, comúnmente conocidos como cantarelus. Son hongos con micorrízicos lo que significa que forman asociaciones simbióticas con plantas, por lo que son muy difíciles de cultivar. Se debe tener precaución al identificar los cantarelus para el consumo debido su semejanza con otras especies como Omphalotus olearius y otros, lo que puede hacer que una persona caiga muy enferma. A pesar de esto, los cantarelus son uno de los grupos más reconocidos y cosechados de hongos comestibles.
Muchas especies de cantarelus contienen carotenoides, tales como el betacaroteno en C. cibarius y C. minor. También contienen cantidades significativas de vitamina D.[1]
El nombre proviene del griego kantharos que significa "taza".[1]
El género incluye las siguientes especies:
Cantharellus es un género de hongos Agaricomycetes de la familia Cantharellaceae. Es un género de populares hongos comestibles, comúnmente conocidos como cantarelus. Son hongos con micorrízicos lo que significa que forman asociaciones simbióticas con plantas, por lo que son muy difíciles de cultivar. Se debe tener precaución al identificar los cantarelus para el consumo debido su semejanza con otras especies como Omphalotus olearius y otros, lo que puede hacer que una persona caiga muy enferma. A pesar de esto, los cantarelus son uno de los grupos más reconocidos y cosechados de hongos comestibles.
Muchas especies de cantarelus contienen carotenoides, tales como el betacaroteno en C. cibarius y C. minor. También contienen cantidades significativas de vitamina D.
El nombre proviene del griego kantharos que significa "taza".
Kukeseen (Cantharellus) on perekond seeni kukeseeneliste sugukonnast.
Kukeseen valiti Eesti Mükoloogiaühingu poolt 2017. aastal Aasta seeneks.
Kukeseen (Cantharellus) on perekond seeni kukeseeneliste sugukonnast.
Kukeseen valiti Eesti Mükoloogiaühingu poolt 2017. aastal Aasta seeneks.
Oharra: ez fidatu soilik orri honetan ematen diren datuez perretxiko bat identifikatzeko orduan. Inolako zalantzarik izanez gero, kontsultatu aditu batekin.
Cantharellus garapen gimnokarpikoa duen onddo basidiomikotoen genero bat da, eta Agaricomycetes klaseko Cantharellaceae[1] familiaren barnean sailkatzen da. Azken urtetan egin diren analisi molekularrei esker Cantharellus cibarius espeziea, genero honetako ordezkari ezagunena dena, hainbat espezietan banatua izan da, kantareloide deituriko klado berria sortuz.
Onddo ektomikorrizikoak dira, beraz elkarte sinbiotikoak eratzen dituzte landareen sustraiekin, maiz gure basoetako fagazeoekin aurki ditzazkegularik. Askotan Omphalotus olearius edota Gymnopilus sapineus espeziearekin nahastu daitezke, zeinak gaixotasun larria eragin dezaketen kontsumitu duenarengan.
Genero honetako espezie askotan, C.cibarius eta C.minor espezieetan esaterako, beta-karoteno antioxidatzaileak eta C.cinnabarisun eta C.friesii espezietan kantaxantina deituriko pigmentu kantitate esanguratsuak aurkitzen dira. Kasu batzuetan, bestalde, D bitamina kontzentrazio altuak behatu dira.
Cantharellus terminoa kantharos hitz grekotik (antzinako grekoz κάνθαρος / kàntharos, latinez cantharus) dator, eta Antzinako Grezian ardoa edateko tipikoa zen edalontziari (canthare) egiten dio erreferentzia.
Cantharellus generoa oso zabala da eta historia konplexu samarra du. Nahiz eta Index Fungorum datu baseak 500 izen zientifiko baino gehiago bildu, azterketa molekularrek informazio berria baimendu dute ; eta gaur egun 30 espezie daude erregistraturik[2]. Honen arrazoia, sinonimiaz gain, espezie asko, Arrhenia, Craterellus, Gomphus, Higrophoropsis eta Pseudocraterellus generoen barruan sailkatuak izan direla da.
Europako Cantharellus generoko espezieak morfologikoki bereizteko erabiltzen diren ezaugarriak pileoaren estaldura arrosaren presentzia, pileoa bera, onddo gazteen himenoforoaren kolorea, esporen batazbesteko luzera eta ekologia dira[2].
Pileipelisa osatzen duten hifek horma fina dute normalean (<1μm).
2 1. Pileoak 130mm ditu gehienez. Burdin-gatzen aurrean erreakzionatzean kolore gorria-grisa edo grisa hartzen du. Pileipeliseko hifabatzuek gutxienez horma lodi samarra dute (>0,8μm).
3 2. Pileoa naranja-arrosetik naranja-gorri kolore bitartekoa. Gehienetan Fagus pagoaren azpian (pileipeliseko hifek horma lodiabadute begiratu C.roseofagetorum.
C.friesii 2. Pileoa kolore naranja-horitik okre-horira bitartekoa, batzuetan txuria. Angiospermo edo koniferoen azpian. C.romagnesianus 3. Himenoforo zuria edo zurixka gaztea denean. Angiospermoen (Fagaceae edo Betulaceae) azpian hazten da. Burdin-gatzen aurreanerreakzionatzean kolore gorria-grisa edo grisa hartzen du pileo mamitsuak.
4 3. Himenoforoa hori-okretik naranja-horira bitarteko koloreduna gaztea denean. Angiospermo edo koniferoen azpian hazten da.Burdin-gatzen aurrean erreakzionatzean pileo mamitsuak kolore grisa hartzen du.
6 4. Lur karkareoetako artadietan hazten da. Pileoak tamaina ertaina edo handia du, eta inoiz ez du hori-limoi, berde edo iarrasto marroirik. C.alborufescens 4. Ez dago artadietakin erlazionatua. Pileoa tamaina txikitik-ertain bitartekoa, eta batzuetan hori-limoi, berde edo itzal marroiduna. 5 5. Pileoa kolore zuriko estalkirik gabe, eta normalean kolore horiduna espezie gazteetan. C. ferruginascens 5. Pileoa kolore zuriko estalkiarekin gaztea denean, eta hau desagertzen denean pileoa okre-hori koloreduna. C.roseofagetorum 6. Normalean pileoak arrosetik more kolore bitarte koloreko estalkia, eta ia beti erdian kokatzen da. Esporek Lm = 10,1–10,7 µm, Wm = 5,2–6 µm.Ugaria da Europa iparraldean.
C.cibarius 7. Pileoa beti partzialki edo guztiz zuriz estalia gaztea denean. Gero pixkanaka desagertu egiten da. Pileoaren ertzaren inguruan himenoforoakkolore argiagoa hartzen du. Ohikoagoa da Europa hegoaldean.
C.pallensAskotariko koloreak aurkezten dituzte; marroitik hasita, belzkarak, laranja biziak, horiak, eta gorriak izanik. Genero honen barnean sailkatzen diren onddo gehienen basidiokarpoek himenoforo tolestua dute, zimur itxura duena. Bestalde, pileoa laua, infundibuliformea eta mamitsu edota fina izan dezakete. Pileoaren estaldura lisoa izaten da normalean; hortaz gain, batzuetan ezkataduna ere izan daiteke, baina inoiz ez lingirdatsua. Himenioa dekurrentea dute. Horrez gain, estipea laburra eta biluzia dute. Esporei dagokienez, lisoak eta pigmetu oso gutxi dituztenez hialinoak dira, baina tamainaren eta formaren aldetik aldakortasun handia aurkezten dute. Bestalde, ez dira amiloideak, ezta zianofiloak ere. Oro har, basidioak luzeak dira eta normalean 5 esterigma luze eta kurbatu izaten dituzte; nahiz eta espezie tropikal batzuetan 4tik 7ra bitartean ere ikusi diren[3]. Ez dute zistidiorik aurketzen eta hifak fibulatuak dira.
Cantharellus generoko onddoak sexualki nahiz asexualki ugaldu daitezke, basidiokarpoaren ekoizpena ugalketa sexualaren ondoren izanik.
Basidiomaren garapena, hau da, kimu denetik heldu izatera heltzen den arteko prozesua gimnokarpikoa da, hau da, basidiokarpoaren garapenean zati emankorra denbora osoan zehar agerian dago, eta himenoforoa beraz libre edo aske, mintzik gabe. Antzina, ezaugarri hau betetzen zuten onddo guztiak Afiloforales taldean sartzen ziren.
Bestalde, mizelioaren fragmentazio bidez edota espora asexualen (mitospora) ekoizpenaren bidez ugaltzen da asexualki.
Cantharellus espezieak Afrikan, Europan, Asian, Ipar-Amerikan, Hego-Amerikan nahiz Australian aurki ditzazkegu, landare mikorriziko ostalariekin, espeziearen arabera konifero edota zuhaitz hostozabalekin, elkarteak osatuz. Euskal Herrian ugaria da, batik bat pagadi eta hariztietan, eta inoizka konifero, hala nola, pinu edo izeien azpian agertuz. Uda hasieratik hasita udazkena bitartean hazten dira.
Asko dira Cantharellus generokoekin nahasten diren onddoak. Horietako bat Hygrophoropsis aurantiaca dugu[4], zeinak tolesdura finagoak eta pileo ilunagoa dituen, eta normalean sukaldaritza munduan ez den C.cibarius bezain gustagarria. Beste alde batetik, oso pozoitsuak diren Omphalotus olearius eta Omphalotus olivascens ditugu, baina hauek ez dira letalak. Cantharellus generoak ez bezala, benetako orriak dituzte, eta hauek finagoak dira eta ez dira ertzeraino heltzen. Hortaz gain, biolumineszenteak dira, eta zuran edota lur azpian hazten dira; Cantharellus espezieak lurrean hazten diren bitartean. Bukatzeko, Gomphus eta Polyzellus generoek edota Gymnopilus sapineus espezieak ere kantareloekin nahasteko errazak diren ezaugarriak izan ditzazkete.
Cantharellus garapen gimnokarpikoa duen onddo basidiomikotoen genero bat da, eta Agaricomycetes klaseko Cantharellaceae familiaren barnean sailkatzen da. Azken urtetan egin diren analisi molekularrei esker Cantharellus cibarius espeziea, genero honetako ordezkari ezagunena dena, hainbat espezietan banatua izan da, kantareloide deituriko klado berria sortuz.
Onddo ektomikorrizikoak dira, beraz elkarte sinbiotikoak eratzen dituzte landareen sustraiekin, maiz gure basoetako fagazeoekin aurki ditzazkegularik. Askotan Omphalotus olearius edota Gymnopilus sapineus espeziearekin nahastu daitezke, zeinak gaixotasun larria eragin dezaketen kontsumitu duenarengan.
Genero honetako espezie askotan, C.cibarius eta C.minor espezieetan esaterako, beta-karoteno antioxidatzaileak eta C.cinnabarisun eta C.friesii espezietan kantaxantina deituriko pigmentu kantitate esanguratsuak aurkitzen dira. Kasu batzuetan, bestalde, D bitamina kontzentrazio altuak behatu dira.
Vahverot (Cantharellus) kantarellien heimoon kuuluva sienisuku, jonka lajeista monet ovat hyviä ruokasieniä. Keltavahvero eli kantarelli ja suppilovahvero sekä kosteikkovahvero ovat myös kauppasieniä.
Valevahvero (Hygrophoropsis aurantiaca) ei kuulu lainkaan vahveroihin vaan Boletales-lahkoon. Se on saanut nimensä siitä, että se muistuttaa keltavahveroa.
Vahverot (Cantharellus) kantarellien heimoon kuuluva sienisuku, jonka lajeista monet ovat hyviä ruokasieniä. Keltavahvero eli kantarelli ja suppilovahvero sekä kosteikkovahvero ovat myös kauppasieniä.
Girolles, Giroles, Chanterelles
Cantharellus est le nom scientifique d'un genre de champignons basidiomycètes de la famille des Cantharellaceae, comprenant les Chanterelles, au sens large, synonymes de Girolles[1],[2].
La Chanterelle commune est l'un des champignons les plus répandus et les plus populaires en raison de sa valeur culinaire, la compacité de sa chair acidule étant très appréciée après cuisson[3]. Avec plus de 1 000 tonnes[4] vendues en France chaque année, le genre Cantharellus est néanmoins l'un des plus mal connus des systématiciens[5]. Sa position taxinomique est également des plus confuses, en raison de la difficulté de définir ce qu'est une espèce, aggravé par la grande homogénéité microscopique[5]. Index Fungorum liste près de 500 binômes combinés au genre, quoique le nombre de taxons valides soit inférieur à une centaine[5],[6],[7].
Difficiles à cultiver, les récoltes forestières vendues fraiches en saison sur les marchés de France sous le nom de Girolles ou de Chanterelles communes, sont très prisées pour leur arôme fruité-acidulé, rappelant l'abricot. Malgré la facilité apparente de reconnaissance de la Chanterelle/Girolle, il faut se méfier de la ressemblance avec le Clitocybe de l'olivier (Omphalotus olearius) ou la Flammule du sapin qui sont toxiques[8]. Enfin, les études moléculaires suggèrent de diviser l'espèce type, Cantharellus cibarius, en plusieurs espèces distinctes, réunies dans le nouveau clade des cantharelloïdes[9]
Les espèces du genre Cantharellus sont des Homobasidiomycètes gymnocarpes, entièrement jaune d'œuf (espèce type), muni d'un pied sans anneau, à chair compacte, à hyménophore lisse ou formé de plis lamellaires incomplets, souvent réduits à des rides, décurrentes[10]. Ce sont des champignons mycorhiziens, formant des associations symbiotiques avec certaines végétaux, ce qui les rend très difficiles à cultiver.
Chapeau plan convexe à infundibuliforme, ne « débouchant pas sur le stipe » (jamais perforé au centre), non visqueux. Hyménophore lisse, accrescent, formés de plis souvent ramifiés, ou évoquant des lames bifurquées de Cuphophylus. Stipe plutôt court et trapu, lisse ou squamuleux[5].
Spores variables, lisses, hyalines[11] ou faiblement colorées, non amyloïdes, non cyanophiles. Basides élancées, rarement trapues chez les espèces tropicales, 4 à 7 stérigmates, longs et courbes. Sporée blanche, crème pâle ou rosâtre pâle[5]. Pas de cystides. Trame emmêlée. Suprapellis en cutis formé d'hyphes de taille variable, colorées de pigments plutôt intracellulaires[5],[12].
Considéré au sens strict, le genre Cantharellus regroupe désormais les seules espèces apparentées à Cantharellus cibarius et exclut celles qui s'apparentent à Cantharellus tubaeformis Fr. (recombiné qu genre Craterellus, l'analyse moléculaire ayant validé la grande cohérence phylogénétique des espèces peu charnues, à stipe creux débouchant au centre du chapeau, comme Cantharellus melanoxeros[13],[14], Craterellus cornucopioides et le genre Pseudocraterellus, qui doivent être regroupés dans le genre Craterellus[5].
Par rapport à Craterellus, Cantharellus se caractérise par des caroténoïdes bicycliques et des basidiomes à stipe solide (Buyck et al. 2014). Hydnum L. : Fr. et Sistotrema confluens Pers. : Pr. sont sœurs des Cantharellaceae dans les phylogénies disponibles (Moncalvo et al. 2006[15]) ;
De nombreuses espèces de chanterelles contiennent des antioxydants caroténoïdes bicycliques, comme le β-carotène et ses dérivés cétoniques, dans Cantharellus cibarius et Cantharellus minor, ainsi que de la canthaxanthine dans Cantharellus cinnabarinus et Cantharellus friesii. Les Cantharellus contiennent également des quantités significatives de vitamine D[16].
En 1753, Linné la nomme Agaricus chantarellus L.[17], qu'il rectifie en « A. cantharellus » dans la réédition de 1763. La même année, Adanson reconnait dans ce champignon un genre qu'il décrit sous le nom de Chanterel Adans.[18], sanctionné par Fries en 1821 sous la graphie Cantharellus Adans. : Fr.. Tel que circonscrit par les anciens auteurs (Fries 1821[19] ; Fries 1874[20] ; Fuckel 1870[21] ; Quélet 1888[22]), il comprenait un assemblage artificiel d'espèces à hyménophore veiné ou plissé, progressivement réduit (Buyck et al. 2014[23]) aux espèces du clade des Canthareloïdes (Moncalvo et al. 2006[15]), avec Cantharellus cibarius Fr. : Fr. choisi comme espèce type par Earle (1909)[24]. La frontière entre les genres Cantharellus et Craterellus Pers. : Fr. (Corner 1966[25] ; Petersen 1971[26]), tous deux classés dans les Cantharellaceae, a été précisée par les données moléculaires (Dahlman et al. 2000[27]).
Les premiers auteurs à citer le nom français de « chanterelle » sont deux botanistes suisses prélinnéens: Jean Bauhin, et Johan-Heinrich Cherler (es), J.H. 1651[28], comme étant en usage très fréquent dans la région de Montbéliard. D'après G. Becker[29], Il pourrait s'agir d'une allusion à la marge lobée-sinueuse du chapeau, parfois déchiquetée comme une crête de coq[30]. Le nom vernaculaire a été latinisé par Fries, soit une démarche inverse du processus habituel. Singer R. désigne un genre Cantharellula comme « petite chanterelle »
Le nom grec kantharos (en grec ancien κάνθαρος / kàntharos, en latin cantharus), pour la ressemblance du chapeau creusé en entonnoir de ce champignon avec[29] un canthare, sorte de coupe profonde pour servir le vin, utilisée dans la Grèce antique,et souvent associée aux rituels initiatiques du culte de Dionysos[31].
Le genre Cantharellus comporte plus de 120 taxons décrits dans le monde (espèces, sous-espèces, variétés et formes) dont 25 pour l'Europe. Depuis, l'existence de certains taxons reste douteuse; tandis que de nombreux taxons méditerranéens et tropicaux restent inédits.[32]
Depuis 1821, toutes les chanterelles jaunes ou dorées de l'ouest de l'Amérique du Nord avaient été rapportées à Cantarellus cibarius selon la description de Fries[33]. Cependant, les analyses de la phylogénétiques[34]ont depuis démontré qu'il s'agit d'un groupe d'espèces apparentées. En 1997, la chanterelle dorée du Pacifique Cantarellus formosus et Cantarellus cibarius var. roseocanus ont été identifiées[35], suivi par Cantarellus cascadensis en 2003[36] et Cantarellus californicus en 2008[37]. En 2004, une nouvelle chanterelle est découverte dans les maquis miniers nickélifères de Nouvelle-Calédonie Cantharellus garnierii[38]. En 2011, trois nouvelles espèces sont ajoutées: Cantarellus lewisii, Cantarellus altipes et Cantarellus tenuithrix[39]. Et si en Amérique du Nord, près d'une vingtaine d'espèces ont été créées, en Europe, les études moléculaires ont aussi divisé l'espèce Cantharellus cibarius en 25 espèces distinctes, créant ainsi le nouveau clade cantharelloïdes, représentant une ancienne lignée d'hyménomycètes composée de champignons diversifiés tant par leur morphologie que leur écologie[40].
Sur les 30 noms faisant référence à Cantharellus sensu stricto décrites en Europe (19 spécifiques, 11 infraspécifiques ; synonymes homotypiques ignorés) dont certains ont été appliqués à des Cantharellus extra-européens), seules 8 ont été reconnues sur la base des analyses combinées de ITS2, LSU, RPB2 et TEF-1, en appliquant les critères de concordance généalogique, dont l'une, C. roseofagetorum, est décrite comme nouvelle[9].
La couleur de l'hyménophore chez les jeunes spécimens est un caractère morphologique assez constant.
Les espèces européennes se distinguent morphologiquement par des combinaisons uniques de caractères, telles que la présence d'un revêtement pileal rose, la couleur du chapeau et de l'hyménophore lorsqu'elle est jeune et, dans certains cas, la longueur moyenne des spores et l'écologie.
Dix-huit spécimens types d'Europe sont séquencés. Sur la base de concepts d'espèces révisés, seize nouveaux synonymes taxonomiques sont proposés pour les girolles européennes[9] :
Liste ci-dessous des anciennes données à éplucher avant suppression :
Seiichi Kawamura a signalé Cantharellus cibarius en 1908 pour la première fois au Japon, mais jusqu'à présent, une étude taxinomique précise n'avait pas été effectuée. Wakana Ogawa et al.[48] de l'Université Shinshū ont étudié la morphologie nucléaire et l'ADN ribosomique des chanterelles qui poussent naturellement dans diverses régions du Japon, elles se sont avérées relevant de quatre clades . Parmi ceux - ci, clades contenant chanterelles au sens étroit ont été trouvés dans les échantillons prélevés à Hokkaido, et les échantillons qui correspondent aux caractéristiques des « chanterelles » rapportées par Kawamura sont étroitement liés à C. applanatus de l' Inde et des États-Unis. De C. formosus et C. altipes sont des clades étroitement apparentés. Pour cette raison, les trois espèces autres que les girolles au sens étroit sont considérées comme des espèces non décrites.
Cantharellus: Genre Andzutaké = Champignon abricot
Les Cantharellus d'Afrique centrale et plus particulièrement du Katanga ont été étudiés par le Jardin botanique de Meise en Belgique [62]
En 1998 est publiée une liste annotée et une clé d'analyse des 13 espèces connues du genre Cantharellus en Tanzanie, recueillies pendant avril-mai 1998. Elle propose deux nouvelles espèces: Cantharellus isabellinus var. parvisporus et Cantharellus tomentosus. Cantharellus est l'un des plus importants genres de champignons comestibles pour les populations locales[68].
Girolles, Giroles, Chanterelles
Cantharellus est le nom scientifique d'un genre de champignons basidiomycètes de la famille des Cantharellaceae, comprenant les Chanterelles, au sens large, synonymes de Girolles,.
La Chanterelle commune est l'un des champignons les plus répandus et les plus populaires en raison de sa valeur culinaire, la compacité de sa chair acidule étant très appréciée après cuisson. Avec plus de 1 000 tonnes vendues en France chaque année, le genre Cantharellus est néanmoins l'un des plus mal connus des systématiciens. Sa position taxinomique est également des plus confuses, en raison de la difficulté de définir ce qu'est une espèce, aggravé par la grande homogénéité microscopique. Index Fungorum liste près de 500 binômes combinés au genre, quoique le nombre de taxons valides soit inférieur à une centaine,,.
Difficiles à cultiver, les récoltes forestières vendues fraiches en saison sur les marchés de France sous le nom de Girolles ou de Chanterelles communes, sont très prisées pour leur arôme fruité-acidulé, rappelant l'abricot. Malgré la facilité apparente de reconnaissance de la Chanterelle/Girolle, il faut se méfier de la ressemblance avec le Clitocybe de l'olivier (Omphalotus olearius) ou la Flammule du sapin qui sont toxiques. Enfin, les études moléculaires suggèrent de diviser l'espèce type, Cantharellus cibarius, en plusieurs espèces distinctes, réunies dans le nouveau clade des cantharelloïdes
Cantharellus cibarius = hyménium fausses lamellesCantharellus Fr., Systema mycologicum, Index alphab. 1: 316 (1821), è un genere di funghi appartenente alla famiglia delle Cantharellaceae.
È costituito da specie leucosporee, terricole, simbionti con altre piante, caratterizzate da un imenio costituito da ampie rugosità anastomizzate, da ife secondarie provviste di giunti a fibbia, gambo pieno e cappello di solito a forma di tronco di cono, dai colori che vanno dal giallo-biancastro al giallo-arancio.
La specie tipo è Cantharellus cibarius Fr. (1821), altre specie incluse sono:
Diminutivo latino della parola greca kántharos = coppa, per la forma a calice del fungo.
Cantharellus Fr., Systema mycologicum, Index alphab. 1: 316 (1821), è un genere di funghi appartenente alla famiglia delle Cantharellaceae.
È costituito da specie leucosporee, terricole, simbionti con altre piante, caratterizzate da un imenio costituito da ampie rugosità anastomizzate, da ife secondarie provviste di giunti a fibbia, gambo pieno e cappello di solito a forma di tronco di cono, dai colori che vanno dal giallo-biancastro al giallo-arancio.
Voveraitės (Cantharellus) – voveraitinių (cantharellaceae) šeimos grybų gentis.
Auga pušynuose, eglynuose nuo birželio iki spalio, kartais ir iki lapkričio mėnesio, beveik nekirmija.
Voveraičių biologija ir ekologija, kaip ir baravykų, menkai ištyrinėta.[reikalingas šaltinis]
Lietuvos Šiaurės Rytuose, Kapčiamiesčio apylinkėse, randama ir baltos spalvos voveraičių. Tai valgomosios voveraitės atmaina. Jos yra stambesnės, mėsingesnės.
Voveraitės kepurėlė 3–7 arba 10–15 cm skersmens, piltuvėlio formos, rusva–geltona. Lakšteliai siauri ir aukšti, nuaugtiniai. Kotas suaugęs su kepurėle, link pagrindo smailėjantis. Trama gelsva, tampri, malonaus kvapo ir skonio.
Voveraitės (Cantharellus) – voveraitinių (cantharellaceae) šeimos grybų gentis.
Auga pušynuose, eglynuose nuo birželio iki spalio, kartais ir iki lapkričio mėnesio, beveik nekirmija.
Voveraičių biologija ir ekologija, kaip ir baravykų, menkai ištyrinėta.[reikalingas šaltinis]
Lietuvos Šiaurės Rytuose, Kapčiamiesčio apylinkėse, randama ir baltos spalvos voveraičių. Tai valgomosios voveraitės atmaina. Jos yra stambesnės, mėsingesnės.
Cantharellus is een geslacht van schimmels uit de familie van de Cantharellaceae. De wetenschappelijke naam is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1821 door Michel Adanson en Elias Magnus Fries.[1]
Het geslacht telt meerdere soorten waaronder:
Cantharellus is een geslacht van schimmels uit de familie van de Cantharellaceae. De wetenschappelijke naam is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1821 door Michel Adanson en Elias Magnus Fries.
Kantareller (genus Cantharellus) er en slekt i kantarellfamilien. De regnes ikke blant skivesoppene selv om undersiden av hatten har et sporedannende lag som kan ligne skiver. Disse strukturene kalles gjerne ribber, men hos noen kantareller er dette ribbelaget utydelig, og undersiden virker mer eller mindre glatt.
Mange arter er spiselige. Den mest kjente er ekte kantarell. Kantarellene er en mykorrhiza-dannende sopp, noe som gjør dem vanskelig å dyrke.
I Norge regnes falsk kantarell (Hygrophoropsis aurantiaca) som den eneste forvekslingsmuligheten for kantarell. Falsk kantarell er ingen matsopp, men den er heller ikke giftig (selv om noen reagerer allergisk). Slimmorkel (Leotia lubrica) er arten som lettest forveksles med traktkantarell og gul trompetkantarell
Kantareller (genus Cantharellus) er en slekt i kantarellfamilien. De regnes ikke blant skivesoppene selv om undersiden av hatten har et sporedannende lag som kan ligne skiver. Disse strukturene kalles gjerne ribber, men hos noen kantareller er dette ribbelaget utydelig, og undersiden virker mer eller mindre glatt.
Mange arter er spiselige. Den mest kjente er ekte kantarell. Kantarellene er en mykorrhiza-dannende sopp, noe som gjør dem vanskelig å dyrke.
Lista dij bolé Cantharellus:
Cantharellus cibarius, dit Garìtola - Pròpi bon !
Cantharellus cinereus - A massa nen !
Cantharellus friesii - - Pròpi bon !
Cantharellus lutescens - Bon !
Cantharellus melanoxeros - As peul mangesse !
Cantharellus tubaeformis - As peul mangesse !
Ambelessì a-i son tute cole pàgine che a-j giuto a la gent a gavessla quand che a-i son vàire artìcoj che a fan arferiment a n'istess nòm.
Lista dij bolé Cantharellus:
Cantharellus cibarius, dit Garìtola - Pròpi bon !
Cantharellus cinereus - A massa nen !
Cantharellus friesii - - Pròpi bon !
Cantharellus lutescens - Bon !
Cantharellus melanoxeros - As peul mangesse !
Cantharellus tubaeformis - As peul mangesse !
Ambelessì a-i son tute cole pàgine che a-j giuto a la gent a gavessla quand che a-i son vàire artìcoj che a fan arferiment a n'istess nòm.
Cantharellus Adans. ex Fr. (pieprznik) – rodzaj grzybów z rodziny pieprznikowatych (Cantharellaceae)[1].
Pozycja w klasyfikacji: Cantharellaceae, Cantharellales, Incertae sedis, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi (według Index Fungorum)[1].
Synonimy naukowe: Alectorolophoides Battarra ex Earle, Chanterel Adans., Hyponevris Paulet, Merulius Haller ex Boehm., Merulius Haller[2]:
Nazwę polską podał Franciszek Błoński w 1888 r. (za Krzysztofem Klukiem). W polskim piśmiennictwie mykologicznym należące do tego rodzaju gatunki opisywane były także jako lisica, stroczek, kurka, pieprzyk, kurek, lisiczka, stągiewka[3].
Grzyby mikoryzowe. Pod względem budowy owocnika zaliczany jest do grupy grzybów kantarelloidalnych. Cechą charakterystyczną owocników jest łagodne połączenie kapelusza i trzonu – nie ma ostrej granicy między nimi. Hymenofor u grzybów z rodzaju Cantharellus składa się (jak u wszystkich pieprznikowatych) z listew połączonych anastomozami. Żaden z kilku występujących w Polsce gatunków nie jest trujący[4].
Wykaz gatunków (nazwy naukowe) na podstawie Index Fungorum[6]. Nazwy polskie według checklist Władysława Wojewody[3] oraz atlasów grzybów.
Dawniej do rodzaju Cantharellus zaliczano także pieprznika żyłkowanego, obecnie według Index Fungorum należącego do rodzaju Craterellus[7].
Cantharellus Adans. ex Fr. (pieprznik) – rodzaj grzybów z rodziny pieprznikowatych (Cantharellaceae).
Cantharellus é um gênero de fungo pertencente à família Cantharellaceae.[1][2]
Cantharellus é um gênero de fungo pertencente à família Cantharellaceae.
Cantharellus (Michel Adanson, 1763 ex Elias Magnus Fries, 1821)[1] este un gen de ciuperci comestibile din diviziunea Basidiomycota și familia Cantharellaceae cărui specii coabitează, fiind simbionți micoriza (formează micorize pe rădăcinile arborilor). Buretele galben este probabil cea mai cunoscută ciupercă a acestui gen. Cantharellus crește pe toate continentele (în afară de Antarctică). Tipul de specie este Cantharellus cibarius.
Multe specii conțin antioxidanți de tip β-caroten ca aici descrisul Cantharellus cibarius sau Cantharellus minor, altele keto-carotenoida canthaxanthină ca de exemplu Cantharellus cinnabarinus și Cantharellus friesii. Toate posedă în mod signifiant vitamina D.[7]
Aceste ciuperci cresc în grupuri sau în cercuri mari, se dezvoltă, depinde de soi, în păduri foioase (sub fagi, stejari) și de conifere, deseori pe mușchi și printre afine, dar de asemenea sub Castani comestibili sau prin tufișuri de zmeură și mure, la timp potrivit, din mai până în noiembrie.[8]
Cantharellus este un simbiont mykorrhiza (Limba greacă veche μύκης mýkēs ‚ciuperca‘ și ῥίζα rhiza ‚rădăcina‘;[9][10], ce înseamnă, că sporele buretelui se leagă cu rădăcinile fine ale unui copac, dându-i apă și minerale, căpătând hrană în formă de asimilate, produse la fotosinteză cu ajutorul de bacterii. De aceea acest tip de ciuperci nu poate fi cultivat până astăzi.[11][12]
Genul Cantharellus este mare și are o istorie taxonomică complexă. Index Fungorum enumeră peste 500 de denumiri științifice, care au fost aplicate acestui gen, deși numărul de nume în prezent valabile este mai mic de 100. În plus, față de sinonimie, multe specii au fost mutate în alte genuri cum sunt Arrhenia, Craterellus, Gomphus, Hygrophoropsis și Pseudocraterellus. Analizele filogenetice moleculare furnizează noi informații cu privire la relațiile dintre populațiile Cantharellus.[13] Următoarele sunt doar câteva exemple ale speciei:
Cantharellus (Michel Adanson, 1763 ex Elias Magnus Fries, 1821) este un gen de ciuperci comestibile din diviziunea Basidiomycota și familia Cantharellaceae cărui specii coabitează, fiind simbionți micoriza (formează micorize pe rădăcinile arborilor). Buretele galben este probabil cea mai cunoscută ciupercă a acestui gen. Cantharellus crește pe toate continentele (în afară de Antarctică). Tipul de specie este Cantharellus cibarius.
C. amethysteus
C. appalachiensis
C. cibarius
C. cinereus
C. cinnabarinus
C. formosus
C. lateritius
C. minor
C. pallens
C. persicinus
C. subalbidus
C. tabernensis
C. xanthopus
アンズタケ属(杏子茸属、学名:Cantharellus)は、多くの味の良い食用菌を含むヒダナシタケ目アンズタケ科の担子菌の分類名である。植物と共生する菌根菌であるため、栽培が非常に難しい。良く似た外観を持つツキヨタケ属のOmphalotus olearius(ツキヨタケの近縁種)には毒があるため、採集して食用に供する際には注意が必要である。鮮やかな黄色をしたアンズタケは最も有名な食用菌の一つで、アジア、ヨーロッパ、北アメリカ、オーストラリアなど世界の広い範囲で見ることができる。初夏から秋のはじめにかけて、針葉樹のモミ、マツ、ツガまたは広葉樹との混合樹林に発生する。放射性物質のセシウム137等を特異的に蓄積する事が知られている[1]。
かつてアンズタケ属だと思われていたいくつかのキノコが、詳しい調査の結果、現在ではクロラッパタケ属(Craterellus)に分類し直されている。
アンズタケ属には、良く知られた多くの種が含まれるが、そのうち最も有名なものはアンズタケである。
アンズタケは卵、カレー、鶏肉、豚肉、仔牛肉などと良く合い、ピザのトッピングやシチュー、マリネ、フライ、クレープの具などに用いられる。もちろんこれらは一例であり、アンズタケは様々な料理の素材となる。
また特にウィーン料理によく用いられる。
キノコは水分を多く含むため、じっくり火を通して水分を飛ばすことが多い。洗浄した後スライスし、ふたをして強火にかける。キノコから水分が出てきたら、さらに加熱して水分を蒸発させてしまうか、汁気を切ってソースに使うこともできる。
アンズタケはピクルスにされることもある。塩水を沸騰させ、コショウ、マスタードシード、タイムなどの香辛料を加える。キノコを5-10分ほど軽く浸し、煮汁と一緒に滅菌した瓶に詰める。香り付けにニンニクやイノンドを加えても良い。漬け汁はスープの出汁になる。この方法でアンズタケは6ヶ月間から12ヶ月間保存できる。
その他に、単に乾燥させることも行われる。摂氏65度以下の低温のオーブンでじっくり乾燥させる。量が多い場合はフリーズドライも有効な保存方法である。乾燥したキノコを調理する前に水につけると、元の大きさに戻る。乾燥キノコは新鮮なものと同様に料理でき、ほぼ永久に保存できる。
新鮮なアンズタケは冷蔵庫で10日間ほど保存できる。
極微量のノルカペラチン酸や、毒キノコのタマゴテングタケなども含有するアマトキシン類を含有している。
ヒロハアンズタケ属のヒロハアンズタケ(Hygrophoropsis aurantiaca)は、アンズタケよりも小さくて鮮やかな橙色の傘を持つ。これは食べられるが多くは捨てられる。また前述のOmphalotus oleariusには毒があるため食べられない。傘は薄く、暗いところで発光する。
アンズタケ属(杏子茸属、学名:Cantharellus)は、多くの味の良い食用菌を含むヒダナシタケ目アンズタケ科の担子菌の分類名である。植物と共生する菌根菌であるため、栽培が非常に難しい。良く似た外観を持つツキヨタケ属のOmphalotus olearius(ツキヨタケの近縁種)には毒があるため、採集して食用に供する際には注意が必要である。鮮やかな黄色をしたアンズタケは最も有名な食用菌の一つで、アジア、ヨーロッパ、北アメリカ、オーストラリアなど世界の広い範囲で見ることができる。初夏から秋のはじめにかけて、針葉樹のモミ、マツ、ツガまたは広葉樹との混合樹林に発生する。放射性物質のセシウム137等を特異的に蓄積する事が知られている。
かつてアンズタケ属だと思われていたいくつかのキノコが、詳しい調査の結果、現在ではクロラッパタケ属(Craterellus)に分類し直されている。