Guidance for identification (German text)
Inonotus dryophilus is a plant pathogen.
Inonotus dryophilus is a plant pathogen.
Inocutis dryophila es una especie de hongo de la familia Hymenochaetaceae.[1]
Es una especie que presenta una gran variación en la forma de los basidiomas, lo cual depende en qué parte del hospedero esté creciendo; es decir, si crece en sitios donde se desprenden ramas secas, adquiere una forma plana y extendida con la porción granular angosta, pero si crece directamente del tronco, el píleo es entonces de forma ungulada con la porción granular corpulenta, llegando a ocupar la mayor parte del contexto.[1]
Basidioma de 80-250 x 60-150 x 30-80 mm, anual, pileado-sésil, triangular, con la base contraída, de consistencia corchosa. Píleo semicircular, de color marrón, cubierto por una costra marrón rojiza oscura, tomentoso a glabro y en algunas partes escruposo, azonado y agrietado. Himenóforo poroide, de marrón pálido a marrón oscuro, iridiscente; poros angulares, de 1-3 por mm. Contexto hasta 70 mm de grosor, de color marrón pálido con tintes marrón oscuro. Sistema hifal monomítico con hifas generativas con septos simples, de color marrón amarillento a marrón rojizo, con pared delgada a gruesa sobre todo en el contexto, de 3.2-6.4 μm de diámetro. Himenóforo y de 4.8-11 μm de diámetro en el contexto. Hifas de la capa granular del contexto de 2 tipos: hialinas, sinuosas, con pared delgadas, de 2.4-7 μm de diámetro, marrón amarillento pálido a marrón rojizo oscuro, con pared gruesa, de 4.8-12.0 μm de diámetro. Setas himeniales y setas hifales ausentes. Basidiosporas de 6.4-8.8 x 4-5.6 μm, elípticas, lisas, de pared gruesa, de marrón amarillento a marrón rojizo, inamiloides muy abundantes.[1]
Se desarrolla en México, en los estados de Durango, Nuevo León, Sonora y Veracruz.[1]
Es una especie solitaria, crece generalmente en madera muerta de álamo (Populus) spp. y encinos (Quercus) spp.[1]
Se conoce muy poco de la biología y hábitos de los hongos, por eso la mayoría de ellos no se han evaluado para conocer su estatus de riesgo (Norma Oficial Mexicana 059).
Ocasiona una pudrición blanca.[1]
Inocutis dryophila es una especie de hongo de la familia Hymenochaetaceae.
Tammepässik (Inonotus dryophilus) on pässiku perekonda kuuluv seeneliik.
Ta on Eestis arvatud II kaitsekategooriasse (seisuga 2012).
Eestis võib teda leida naadi kasvukohatüübist[1].
(vaadatud 24.08.2012)
.jpg)
Tammepässik (Inonotus dryophilus) on pässiku perekonda kuuluv seeneliik.
Ta on Eestis arvatud II kaitsekategooriasse (seisuga 2012).
Eestis võib teda leida naadi kasvukohatüübist.
Binomas Inonotus dryophilusĄžuolinis skylenis (lot. Inonotus dryophilus) – šiurkšteninių (Hymenochaetaceae) šeimos skylenių genties grybas. Auga šiaurinėse vidutinių platumų zonose nuo Azijos iki Šiaurės Amerikos. Europoje dažnesnis pietinėje ir centrinėje dalyje.
Parazituojantis grybas, sukeliantis baltąjį šerdinį gyvų medžių kamienų medienos puvinį.[2] Vaisiakūniai vienmečiai, stambūs, išauga vasarą ar ankstyvą rudenį.
Auga ant vidutinių ir stambių ąžuolų, pavienių ar miškuose. Dažniausiai pasitaiko 2 m ir didesniame aukštyje ant kamienų ar apatinių stambių šakų. Panašūs kamštinio skylenio (Inonotus dryadeus) vaisiakūniai vystosi žemiau, apatinėje ąžuolo kamieno dalyje.
1992 m. ąžuolinis skylenis įrašytas į Lietuvos raudonąją knygą.[3]
Lietuvoje auga daugiausiai pietrytinėje ir centrinėje dalyje. Aptikta 19 radaviečių su gausiomis populiacijomis Punios šile (Alytaus rajone), Kauno ąžuolyne, Gustonių miške (Panevėžio rajone), Gojaus miške (Prienų rajone), Dūkštų,Verkių ir Žaliųjų ežerų apylinkėse (Vilniaus rajone).[4]
Ąžuolinis skylenis (lot. Inonotus dryophilus) – šiurkšteninių (Hymenochaetaceae) šeimos skylenių genties grybas. Auga šiaurinėse vidutinių platumų zonose nuo Azijos iki Šiaurės Amerikos. Europoje dažnesnis pietinėje ir centrinėje dalyje.
Cost capìtol a l'é mach në sbòss. Da finì.
A chërs an sël bion an an dzora a gròss branch ëd rol.
A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
As peul nen mangesse.
Inonotus dryophilus (Berk.) Murril
Cost capìtol a l'é mach në sbòss. Da finì.
AmbientA chërs an sël bion an an dzora a gròss branch ëd rol.
Comestibilità A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
As peul nen mangesse.
Błyskoporek dębowy, włóknouszek dębowy (Inocutis dryophila (Berk.) Fiasson & Niemelä) – gatunek grzybów z rodziny szczeciniakowatych (Hymenochaetaceae)[1].
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Inocutis, Hymenochaetaceae, Hymenochaetales, Incertae sedis, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1847 r. M.J. Berkeley, nadając mu nazwę Polyporus dryophilus. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadali mu w 1984 r. Fiasson & Niemelä przenosząc go do rodzaju Inocutis[1].
Nazwę polską zaproponował Władysław Wojewoda w 1999 r. S. Domański w 1965 r. opisywał go pod nazwą włóknouszek dębowy[3]. Wszystkie te nazwy są niespójne z aktualną nazwą naukową.
Jednoroczna huba, wyrastająca pojedynczo, lub dachówkowato w grupach po kilka sztuk. Ma półkulisty, konsolowaty lub półeczkowaty kształt i wymiary 11-19 × 9 cm. Brzeg przeważnie równy. Do podłoża przyrasta bokiem. Górna powierzchnia owłosiona lub naga, o barwie od płowożółtej do czerwonawobrązowej, często strefowana[4].
Hymenofor na dolnej powierzchni, rurkowaty, początkowo płowożółty, potem ciemnoczerwonobrązowy. Pory kanciaste, z czasem poszarpane, w liczbie 1-3 na 1 mm, z rzadkimi szczecinkami. Kontekst złożony głównie z twardego, granulkowatego rdzenia zbudowanego z brązowej i białawej grzybni z cienką, włóknistą żółtobrązową warstewką na granicy między rdzeniem a rurkami. Rdzeń ma grubość do 8 cm, część włóknista do 3 cm, warstwa rurek do 3 cm[4].
System strzępkowy monomityczny. Strzępki w części włóknistej przeważnie cienkościenne, bladożółte, z prostymi septami, rzadko rozgałęziające się, o średnicy 5-10 μm. Strzępki w ziarnistej części rdzenia dwóch typów. Niektóre grubościenne, o średnicy 4-15 μm, pogięte i rozgałęzione na kształt cząsteczki skrobi, inne hialinowe (tzn. bezbarwne i przeźroczyste), bezprzegrodowe, cienkościenne, zazwyczaj o średnicy 4-5 μm, ale czasami nabrzmiałe do 15 μm. Strzępki tramy o średnicy 4-6 μm z maczugowatymi końcówkami o średnicy 4-8 μm. Podstawki maczugowate z nabrzmiałą podstawą, 4-sterygmowe, o wymiarach 17-20 × 6-8 μm. W hymenium brak elementów sterylnych. Zarodniki elipsoidalne lub jajowate, grubościenne, brązowawe, o wymiarach 16-8 × 4,5-6 μm[4].
Występuje w Ameryce Północnej, Środkowej, Europie i Azji[5]. W Polsce jest rzadki. Do 2003 r. w literaturze naukowej podano 4 stanowiska na terenie kraju. Znajduje się na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski. Ma status V – gatunek narażony na wymarcie[6]. Znajduje się na listach gatunków zagrożonych także w Estonii, Czechach, Niemczech, Szwecji i Litwie[3].
Występuje w lasach i parkach na pniach żywych dębów. Notowany także na pniach eukaliptusów i jesionów[4]. W Polsce występuje na dębach[3].
Pasożyt wywołujący białą zgniliznę drewna[4]. Zapobiega się porażeniu drzew przez wygładzanie ran i zabezpieczanie ich fungicydami[7].
Podobny jest błyskoporek płaczący (Pseudoinonotus dryadeus), również rosnący na dębach i również rzadki. Odróżnia się mniejszymi owocnikami, powstającymi głównie na korzeniach i u podstawy pnia. Jego charakterystyczną cechą jest także wydzielanie kropel czerwonawej cieczy[8].
.jpg)
Błyskoporek dębowy, włóknouszek dębowy (Inocutis dryophila (Berk.) Fiasson & Niemelä) – gatunek grzybów z rodziny szczeciniakowatych (Hymenochaetaceae).
