Tips for identifying warblers through observing morphological characteristics, habits and habitats as well as learning to use field sketching as a means of cementing their identifications in your mind. Most useful for beginning to intermediate bird enthusiasts.
Los parúlidos (Parulidae), conocíes popularmente como reinitas, chipes o bijiritas, son una familia de aves paseriformes de pequeñu tamañu y de cutiu coloridas, acutaes al Nuevu Mundu. La mayoría son arborícoles, pero dalgunes, como les del xéneru Seiurus, son más apegaes al suelu. La mayoría de los miembros d'esta familia son insectívoros.
Ye probable qu'esti grupu aniciar nel norte d'América Central, que ye onde esiste la mayor diversidá d'especies. Dende ellí tuvieron d'esvalixase escontra'l norte mientres los periodos interglaciales, principalmente como migrantes, volviendo pa pasar l'iviernu na rexón ancestral. Dos xéneros, Myioborus y Basileuterus, paecen colonizar América del Sur tempranamente, quiciabes primero que los dos continentes conectárense, y son la mayoría de los parúlidos residentes nesa rexón.
Munches especies migratories, particularmente aquelles que se reproducen bien al norte, tienen un plumaxe distintivu nel machu a lo menos na dómina reproductiva, por cuenta de que los machos precisen reclamar territoriu y esibise pa llograr pareya cada añu. Esti enclín ye especialmente marcada nel numberosu xéneru Setophaga. En contraste, les especies típiques residentes del trópicu, que s'aparien pa tola vida, amuesen bien pocu o nengún dimorfismu sexual. Esisten de xacíu esceiciones. Los trés especies del xéneru Seiurus, que siempres migren, dambos sexos tienen plumaxes idénticos, mientres les del xéneru Geothlypis son dimórficas. Nel xéneru Granatellus tamién hai dimorfismu sexual, pero por cuenta d'investigaciones filoxenétiques recién nun se consideren más como miembros d'esta familia y tendrán de ser movíos a la familia Cardinalidae.
Plantía:Aldericáu Toles reinitas son bastante pequeñes. La especie más pequeña ye Vermivora luciae, d'unos 6,5 gramos y 10,6 cm. Y, por enforma, la especie más grande ye Icteria virens, d'unos 27 gramos y 19 cm.
Les especies migratories tienden a tener niaraes más grandes, típicamente hasta 6, por cuenta de que los peligros de los sos viaxes signifiquen que munchos individuos van tener namái una oportunidá de reproducise. En contraste, lo típico pa munches especies residentes nel trópicu ye dos güevos por puesta, cuidao que los pitucos pueden recibir meyor cuidáu, y los adultos van tener nueves oportunidaes de reproducise.
El nome científicu de la familia, Parulidae, aniciar de que Linneo en 1758 nomó a la especie Parus americanus, col mesmu nome xenéricu de los paros (Parus), y como la taxonomía desenvolvióse, el xéneru de la especie camudóse primero a Parulus y depués al actual Parula. El nome de la familia deriva d'esti últimu xéneru.
Hai un númberu de nueves resultancies de les investigaciones taxonómiques en Parulidae.
Familia: Parulidae
.
Los parúlidos (Parulidae), conocíes popularmente como reinitas, chipes o bijiritas, son una familia de aves paseriformes de pequeñu tamañu y de cutiu coloridas, acutaes al Nuevu Mundu. La mayoría son arborícoles, pero dalgunes, como les del xéneru Seiurus, son más apegaes al suelu. La mayoría de los miembros d'esta familia son insectívoros.
Parulidae a zo ur c'herentiad e rummatadur an evned, termenet e 1947 gant ar skiantour stadunanat Alexander Wetmore[1] (1886-1978)[2].
Diouzh Doare 12.1 an IOC World Bird List[3] ez a triwec'h genad golvaneged d'ober ar c'herentiad :
Parulidae a zo ur c'herentiad e rummatadur an evned, termenet e 1947 gant ar skiantour stadunanat Alexander Wetmore (1886-1978).
Diouzh Doare 12.1 an IOC World Bird List ez a triwec'h genad golvaneged d'ober ar c'herentiad :
Els parúlids (Parulidae) són una família d'ocells de l'ordre dels passeriformes, pròpia d'ambdues Amèriques. L'aspecte semblant a les espècies de la família del sílvids (Sylviidae) ha ocasionat que en anglès se'ls denomini genèricament amb el nom de "New World warbler" (boscarles del Nou Món).
Tots els parúlids són ocells petits. L'espècie més petita és Vermivora luciae, que fa al voltant de 6,5 grams i 10,6 cm de llargària. L'espècie més gran és Leucopeza semperi, que pot superar els 15 cm de llargària i els 21 grams de pes. Els mascles de moltes de les espècies migratòries, especialment les que es reprodueixen més al nord, tenen un plomatge distintiu, almenys en l'època de la reproducció, que fan servir en les seves conductes d'ostentació per reclamar territori i obtenir parella. En contra, les espècies tropicals sedentàries, que fan parelles per a tota la vida, mostren molt poc o cap dimorfisme sexual. Entre tantes espècies, però, hi ha excepcions, i també es presenten espècies tropicals sedentàries dimòrfiques i migradors amb els dos sexes gairebé idèntics.
La major part són arborícoles, però també hi ha espècies més terrestres. El grup es va originar probablement al nord d'Amèrica Central, on hi ha la major diversitat en espècies. D'allà es van estendre cap al nord durant els períodes interglacials, principalment com a migrants, tornant a la regió ancestral a l'hivern. Sembla que algunes espècies van colonitzar també Amèrica del Sud abans de la unió dels dos continents. La majoria dels membres d'aquesta família són insectívors. Les espècies migratòries tendeixen a postes més grans, ponent fins a sis ous, ja que els riscos dels seus viatges ocasionen que generalment no tinguin més que una oportunitat de reproduir-se. En canvi, el més típic de les aus tropicals residents és una posta de dos ous, ja que als pollets poder ser millor atesos, i els adults tenen més oportunitats per a la reproducció.
Hi ha alguns problemes en la classificació dels parúlids.
Els parúlids estan molt relacionats amb els tràupids (Thraupidae) i alguns gèneres com Conirostrum i Coereba s'han situat alternativament en una o altra família depenent dels autors. Actualment Conirostrum és col·locat entre els tràupids (Thraupidae) i Coereba en la seva pròpia família.
Amb els gèneres Microligea, Icteria i Xenoligea també s'ha discutit sobre si deuen ser considerats parúlids o traupids. El gènere Nephelornis també té afinitats poc clares.
Els membres del gènere Granatellus, que s'incloïen en aquesta família i que presenten dimorfisme sexual, degut a recents treballs de genètica, han estat traslladats a la família dels cardinàlids (Cardinalidae).
Segons la classificació del Congrés Ornitològic Internacional (versió 3.3, 2013), aquesta família està formada per 18 gèneres amb 115 espècies:
Els parúlids (Parulidae) són una família d'ocells de l'ordre dels passeriformes, pròpia d'ambdues Amèriques. L'aspecte semblant a les espècies de la família del sílvids (Sylviidae) ha ocasionat que en anglès se'ls denomini genèricament amb el nom de "New World warbler" (boscarles del Nou Món).
Lesňáčkovití (Parulidae) jsou čeleď malých amerických pěvců z podřádu zpěvní. V současné době je rozlišováno 131 druhů ve 32 rodech.[1]
Lesňáčkovití ptáci výjimečně zaletují také do Evropy, kde byly dosud zjištěny čtyři druhy:[2]
Taxonomie čeledi není stále dořešená. Dnes již existují kvalitní podklady týkající se podčeledi Parulinae, u některých druhů však stále ani není jasné, zda k čeledi patří. Nejméně dva rody byly na základě studií zařazeny do jiných čeledí (Peucedramus mezi pěvuškovité a Granatellus mezi kardinálovité).[1]
Seiurini
Helmitherini
Vermivorini
Geothlypini
Parulini
Basileuterini
Obrázky, zvuky či videa k tématu lesňáčkovití ve Wikimedia Commons
Lesňáčkovití (Parulidae) jsou čeleď malých amerických pěvců z podřádu zpěvní. V současné době je rozlišováno 131 druhů ve 32 rodech.
Amerikanske sangere (latin: Parulidae) er en familie af små, ofte farverige spurvefugle, der udelukkende findes i Amerika. De fleste af arterne holder til i træer, men nogle, så som vanddroslerne lever på jorden. De fleste arter er insektædende.
Det er sandsynligt, at denne fuglefamilie oprindeligt kom fra Centralamerika, hvor man fortsat finder den største mængde af både individer og arter. Herfra er de udbredt mod nord under mellemistiderne, især som trækfugle, hvor de returnerede til det oprindelige område om vinteren. To slægter, hvidstjerterne og tangarsangerne, har tilsyneladende koloniseret Sydamerika på et ret tidligt tidspunkt, måske ovenikøbet inden de to kontinenter voksede sammen; fra disse to slægter findes den overvejende del af de amerikanske sangere i dette område.
Alle amerikanske sangere er relativt små. Den mindste er rødgumpet sanger (Oreothlypis luciae), som er omkring 10,6 cm lang og vejer omkring 6,5 gram. Hvilke, der er de største, afhænger af den endelige klassifikation for familien. Traditionelt har man regnet gulbrystet kratsmutte (Icteria virens) til de amerikanske sangere, og i så fald er den den største med en længde på 18,2 cm. Men da det nu er uklart, om denne art hører til familien, regnes som de største de tre vanddrosler (henholdsvis Parkesia og Seiurus), rustkronet tangarsanger og Sankt Lucia-sanger, der alle kan blive over 15 cm i længden og veje over 21 gram.
De arter af familien, der er trækfugle, lægger de største antal æg, typisk op til seks ad gangen, idet farerne ved de lange flyvninger til overvintringsstederne betyder, at mange individer kun har en enkelt chance for at yngle. I modsætning hertil får mange af de tropiske arter to æg ad gangen, idet ungerne kan passes bedre, og de voksne har chancen for at reproducere sig flere gange.
For mange af de arter, der trækker, især de af dem, der yngler længst mod nord, har hannerne ret farvestrålende fjerdragter, især i parringsperioden, idet hannerne har behov for at gøre opmærksomme på deres territorier og vise sig frem for hunnerne, som skifter fra år til år. Tendensen er særligt fremtrædende for den store Dendroica-slægt. I modsætning hertil udviser de fleste af de bofaste, tropiske arter, der oftest har faste partnere, kun beskedne forskelle mellem kønnene. Der er naturligvis undtagelser fra denne regel. For vanddroslerne, der definitivt er trækfugle, er forskellene mellem kønne meget små, mens de tropiske gulstruber har markante forskelle mellem kønnene. Skjoldsangerne har også klare forskelle mellem kønnene, men ifølge den nyeste forskning er det uklart, om de hører til familien; de hører nok nærmere til kardinalerne.
Der er en række særlige forhold, der gør sig gældende for de amerikanske sangere, hvad angår taksonomi og systematikken.
Familie: Amerikanske sangere (Parulidae)
Amerikanske sangere (latin: Parulidae) er en familie af små, ofte farverige spurvefugle, der udelukkende findes i Amerika. De fleste af arterne holder til i træer, men nogle, så som vanddroslerne lever på jorden. De fleste arter er insektædende.
Det er sandsynligt, at denne fuglefamilie oprindeligt kom fra Centralamerika, hvor man fortsat finder den største mængde af både individer og arter. Herfra er de udbredt mod nord under mellemistiderne, især som trækfugle, hvor de returnerede til det oprindelige område om vinteren. To slægter, hvidstjerterne og tangarsangerne, har tilsyneladende koloniseret Sydamerika på et ret tidligt tidspunkt, måske ovenikøbet inden de to kontinenter voksede sammen; fra disse to slægter findes den overvejende del af de amerikanske sangere i dette område.
Die Waldsänger (Parulidae) sind eine artenreiche Familie in der Ordnung der Sperlingsvögel (Passeriformes). Die Familie umfasst 18 Gattungen.
Waldsänger kommen ausschließlich in der Neuen Welt vor. Sie leben in unterschiedlichen Lebensräumen, wie Buschland, Sümpfe, Laubwälder, Nadelwälder und Mangrovenwälder, von Kanada bis nach Südamerika und bewohnen meist die oberen Regionen der Bäume. Nur wenige Arten leben am Boden oder in Bodennähe. Die meisten Arten, die in den tropischen Gebieten leben und brüten, sind Standvögel. Die Arten, die im Norden verbreitet sind und dort ihre Brutgebiete haben, gehören zu den Zugvögeln.
Die Körperlänge der Waldsänger reicht von 10 Zentimetern bis zu 15 Zentimeter, das Gewicht liegt zwischen 6 g und 25 g. In früherer Systematik machte der Gelbbrustwaldsänger (Icteria virens) mit 19 Zentimeter und einem Gewicht von bis zu 33 g eine Ausnahme; die Art wird allerdings heute nicht mehr zu den Waldsängern gezählt. Die größte Art der Familie ist dadurch nun der Pieperwaldsänger.
Charakteristisch bei den kleinen, schlanken Waldsängern ist der schmale, spitze Schnabel. Das Gefieder hat ein umfangreiches Spektrum an Farben. Von Hell- bis Dunkelbraun, Hellgrau bis Dunkelgrau, Olivbraun bis zu einem satten, leuchtenden Rot, Gelb oder Blau. Vor allem das Brutkleid zeigt sich farbenprächtig. Die Geschlechter der Arten in den tropischen Gebieten sind gleich gefärbt und tragen oft das ganze Jahr über ein farbenreiches Gefieder. Bei den nördlichen Waldsängern ist das Männchen im Ruhekleid ähnlich gefärbt wie das Weibchen. Wenn sie im Herbst ihre Überwinterungsgebiete im Süden erreichen, wechselt das Männchen das Brutkleid gegen das Ruhekleid. Bevor sie ihre Überwinterungsgebiete im Süden verlassen und nach Norden fliegen, legen sie ihr Brutkleid wieder an.
Ihre Sangeskünste sind nicht besonders ausgeprägt und eindrucksvoll. Wenn sie singen, wird dies jedoch sehr ausdauernd vorgebracht. Ihre Stimme hat einen hohen und zarten Klang.
Die Waldsänger ernähren sich von vielen unterschiedlichen Insekten wie Käfern, Raupen, Schmetterlingen oder Fliegen. Auch Spinnen und Schnecken. Des Weiteren von Früchten und Pflanzenteilen. Die Insekten werden von den Blättern oder Bäumen gepickt oder sie werden im Flug erbeutet. Der Baumläufer findet seine Beute auch in den Rindenspalten der Bäume.
Bei den Waldsängern im Norden wird das Nest vorwiegend von dem Weibchen gebaut. Die Männchen beteiligen sich nur gelegentlich daran. Die Nester haben unterschiedliche Formen und variieren wie die Nestlage von Art zu Art. An den Bäumen sind meist napfförmige Nester zu sehen, die entweder nach oben offen sind oder geschlossen sind und einen seitlichen Eingang besitzen. Einige Arten beziehen auch verlassene Spechtlöcher oder Nistkästen. Das Gelege besteht aus vier bis fünf Eiern, die allein das Weibchen ausbrütet.
Bei den tropischen Arten der Waldsänger befinden sich die Nester häufig dicht an der Bodenvegetation. Das Gelege besteht aus zwei bis drei Eiern. Die Männchen beteiligen sich stärker am Nestbau und bei der Brutpflege.
Nach heutigem Stand (2018) enthält die Familie der IOU folgend 119 Arten in 18 Gattungen:
Die Waldsänger (Parulidae) sind eine artenreiche Familie in der Ordnung der Sperlingsvögel (Passeriformes). Die Familie umfasst 18 Gattungen.
Дарак чымчыктары (лат. Parulidae) — Америка континентинде жашоочу майда чымчыктардын бир тукуму, булардын кыйла түрү бар: сары дарак чымчыгы (лат. Dendroica petechia), таажылуу дарак чымчыгы (D. coronata).
Дарак чымчыктары (лат. Parulidae) — Америка континентинде жашоочу майда чымчыктардын бир тукуму, булардын кыйла түрү бар: сары дарак чымчыгы (лат. Dendroica petechia), таажылуу дарак чымчыгы (D. coronata).
De Amerikaonse zangers (Parulidae) zien een femielje uut de zangveugels (Passeriformes). De Amerikaonse zangers zien nie verwant an de Zangers van de Ouwe Waereld en de Australische zangers.
De miste Amerikaonse zangers leven in de boômen, mè de veugels uut 't heslacht Seiurus zien hrondveugels. Bieni aolle Amerikaonse zangers eetn insect'n en bie vee soôrten, vurral de trokkende noôrdelijke soôrten, zien 't ventje en 't wuufje in broedtoôi verschill'nd. Ok ierop zien de veugels van de Seiurus een uutzonderienge, wibie an 't wuufje en 't ventje in broedtoôi helieke zien.
De Amerikaonse zangers zien vrie kleine veugels, onheveêr de hroôtte van een mosse. De kleinste soôrt is de Lucy's zanger (Vermivora luciae) bie 10,6 cm en 6,5 hram en de hrossen is de heêlbostzanger (Icteria virens) bie 19 cm en 27 hram.
De femielje van de Amerikaonse zangers besti uut de volhende soôrten:
De Amerikaonse zangers (Parulidae) zien een femielje uut de zangveugels (Passeriformes). De Amerikaonse zangers zien nie verwant an de Zangers van de Ouwe Waereld en de Australische zangers.
The New World warblers or wood-warblers are a group of small, often colorful, passerine birds that make up the family Parulidae and are restricted to the New World. They are not closely related to Old World warblers or Australian warblers. Most are arboreal, but some, like the ovenbird and the two waterthrushes, are primarily terrestrial. Most members of this family are insectivores.
This group likely originated in northern Central America, where the greatest number of species and diversity between them is found. From there, they spread north during the interglacial periods, mainly as migrants, returning to the ancestral region in winter. Two genera, Myioborus and Basileuterus, seem to have colonized South America early, perhaps before the two continents were linked, and together constitute most warbler species of that region.
The scientific name for the family, Parulidae, originates from the fact that Linnaeus in 1758 named the northern parula as a tit, Parus americanus, and as taxonomy developed, the genus name was modified first to Parulus and then to Parula. The family name derives from the name for the genus.
Seiurus – ovenbird
Helmitheros – worm-eating warbler
Parkesia – 2 species – waterthrushes
Vermivora – 3 species
Mniotilta – black-and-white warbler
Protonotaria – prothonotary warbler
Limnothlypis – Swainson's warbler
Oreothlypis – 2 species
Leiothlypis – 6 species
Leucopeza – Semper's warbler
Oporornis – Connecticut warbler
Geothlypis – 15 species – yellowthroats
Catharopeza – whistling warbler
Setophaga – 36 species
Myiothlypis – 18 species
Basileuterus – 12 species
Cardellina – 5 species
Myioborus – 12 species – whitestarts
Cladogram showing the relationships between the genera[1][2]The family Parulidae was introduced for the New World warblers in 1947 by American ornithologist Alexander Wetmore and colleagues with Parula as the type genus.[3]
The family was formerly thought to be sister to a clade containing the yellow-breasted chat in its own family Icteriidae, the wrenthrush in its own family Zeledoniidae, the two Cuban warblers in the family Teretistridae and the 109 species in the family Icteridae.[4][1] However, more recent studies recover them as sister to a clade containing just the yellow-breasted chat and the Icteridae, with the clade containing all three families being sister to a clade containing the chat-tanagers in Calyptophilidae, the wrenthrush, and the Phaenicophilidae.[5]
A molecular phylogenetic study of the Parulidae published in 2010 found that the species formed several major clades that did not align with the traditional genera.[2] This led to a major reorganization of the species within the family to create monotypic genera. The changes have generally followed the recommendations of the authors of the study except in a few cases where the proposed genera were split to separate basal species from their proposed conspecifics.[1][2]
A large clade that included the 29 species then placed in the genus Dendroica, also included four species of Parula, one of the three species of Wilsonia and the monotypic genera Catharopeza and Setophaga. All members of the clade apart from the basal Catharopeza were placed in the expanded genus Setophaga Swainson, 1827, which under the rules of the International Code of Zoological Nomenclature, had priority over Dendroica Gray, 1842, Wilsonia Bonaparte, 1838, and Parula Bonaparte, 1838.[1][2]
The species that had traditionally been placed in Basileuterus formed two clades. One group retains the genus name as it includes the golden-crowned warbler, the type species for the genus. The other larger group, now with 18 species, is placed in the resurrected genus Myiothlypis Cabanis, 1850, as it contains the type species, the black-crested warbler.[1][2]
The genus Myioborus containing the whitestarts remained unchanged after the reorganization but six genera were no longer used: Dendroica, Ergaticus, Euthlypis, Parula, Wilsonia and Phaeothlypis.[1][2]
The family Parulidae now contains 117 species divided into 18 genera.[1]
Some species that were previously placed in the Parulidae have been moved to other families:[1][2][4]
All the warblers are fairly small. The smallest species is Lucy's warbler (Oreothlypis luciae), with a weight of around 6.5 g (0.23 oz) and an average length of 10.6 cm (4.2 in). The Parkesia waterthrushes, the ovenbird, the russet-crowned warbler, and Semper's warbler, all of which can exceed 15 cm (5.9 in) and 21 g (0.74 oz), may be considered the largest.
The migratory species tend to lay larger clutches of eggs, typically up to six, since the hazards of their journeys mean that many individuals will have only one chance to breed. In contrast, the laying of two eggs is typical for many tropical species, since the chicks can be provided with better care, and the adults are likely to have further opportunities for reproduction.
Many migratory species, particularly those which breed further north, have distinctive male plumage at least in the breeding season, since males need to reclaim territory and advertise for mates each year. This tendency is particularly marked in the large genus Setophaga (formerly Dendroica). In contrast, resident tropical species, which pair for life, show little if any sexual dimorphism, but exceptions occur. The Parkesia waterthrushes and ovenbird are strongly migratory, but have identical male and female plumage, whereas the mainly tropical and sedentary yellowthroats are dimorphic. The Granatellus chats also show sexual dimorphism, but due to recent genetic work, have been moved into the family Cardinalidae (New World buntings and cardinals).
The New World warblers or wood-warblers are a group of small, often colorful, passerine birds that make up the family Parulidae and are restricted to the New World. They are not closely related to Old World warblers or Australian warblers. Most are arboreal, but some, like the ovenbird and the two waterthrushes, are primarily terrestrial. Most members of this family are insectivores.
This group likely originated in northern Central America, where the greatest number of species and diversity between them is found. From there, they spread north during the interglacial periods, mainly as migrants, returning to the ancestral region in winter. Two genera, Myioborus and Basileuterus, seem to have colonized South America early, perhaps before the two continents were linked, and together constitute most warbler species of that region.
The scientific name for the family, Parulidae, originates from the fact that Linnaeus in 1758 named the northern parula as a tit, Parus americanus, and as taxonomy developed, the genus name was modified first to Parulus and then to Parula. The family name derives from the name for the genus.
La Paruliedoj (Parulidae), estas specioriĉa familio el la ordo de la Paseroformaj birdoj. La familio ampleksas 25 genrojn. Temas pri grupo de malgrandaj ofte koloregaj paserinaj birdoj. Plej parto estas arboremaj, kvankam kelkaj, kiel la Orverta parulio kaj la aliaj specioj de la genro Seiurus, estas surgrundemaj. Plej parto estas insektomanĝantaj.
La scienca nomo de tiu familio, Parulidae aŭ Paruliedoj, originiĝis el la fakto ke Linnaeus en 1758 nomis la Nordan parulion kiel paruo, Parus americanus, kaj, kiam taksonomio disvolviĝis, la genronomo estis modifita unue al Parulus kaj poste al nuna Parula. La familinomo kompreneble devenas el tiu genro.
Paruliedoj ekskluzive troviĝas en Ameriko. Ili vivas en malsamaj vivejoj, kiel arbustaroj, marĉoj, foliarbaroj, koniferarbaroj kaj manglejoj, de Kanado ĝis al Sudameriko kaj loĝas prefere en la superaj regionoj de la arboj. Nur malmultaj specioj vivas sur la grundo aŭ grundoproksime. La plej multaj specioj, kiuj vivas kaj kovas en la sudo, estas nemigrantaj birdoj. La specioj, kiuj disvastiĝis en la nordo kaj tie havas siajn kovregionojn, apartenas al la migrantaj birdoj.
Ŝajne tiu grupo originiĝis en norda Centrameriko, kie pluestas plej granda diverseco kaj nombraj specioj. El tie ili disvastiĝis norden dum interglaĉera periodo, ĉefe kiel migrantoj, revene al la praregiono vintre. Du genroj, Myioborus kaj Basileuterus ŝajne frue koloniigis Sudamerikon, eble antaŭ kiam ambaŭ kontinentoj estis ligataj, kaj havigis plej partoj de la specioj de tiu regiono.
La korpo de la Paruliedoj estas de 10 ĝis 19 centimetrojn longa. La plej malgranda specio estas la Lucia vermivoro (Vermivora luciae), de ĉirkaŭ 6.5 g kaj 10.6 cm. La plej granda specio dependas el la vera taksonomio de la familio. Tradicie ĝi estis listata kiel Flavabrusta ikterio, de 18.2 cm. Sed tiu povus ne esti paruliedo, kiel ĉiuj specioj de Seiurus kaj la Sempera parulio, ĉiuj el kiuj povas superi 15 cm kaj 21 g, kaj ili povus estis konsiderataj la plej grandaj.
Karaktera ĉe tiu malgranda, svelta birdo estas la mallarĝa, pinta beko. La plumaro havas ampleksan spektron da koloroj, de hel- ĝis malhelbruna, de hel- ĝis malhelgriza, de oliva bruno ĝis sufiĉa, brila ruĝo, flavo aŭ bluo. Antaŭ ĉio la kovovestaĵo aspektas pompkolora.
La seksoj de la specioj en la tropikaj regionoj estas samkoloraj kaj portas ofte dum la tuta jaro kolororiĉan plumaron. Ĉe la nordaj migrantaj Paruliedoj la masklo ekster la kova tempo portas la saman koloron kiel la ino. Kiam en aŭtuno ili atingas la travintrajn regionojn en la sudo, la masklo ŝanĝas la kovovestaĵon kontraŭ la ripozvestaĵo. Antaŭ ol ili forlasas sian travintroregionon en la sudo kaj flugas al la nordo, ili denove surmetas sian kovovestaĵon, ĉar ili bezonos reklami teritoriojn kaj allogi inojn: tio okazas ĉefe en la granda genro Dendroica. Temas pri seksa duformismo, sed ĉiukaze estas esceptoj al tiu distribuado inter migrantaj kaj nemigrantaj specioj. La specioj de Seiurus kaj ĉefe la Orverta parulio estas tre migrantaj, sed havas identajn masklajn kaj inajn plumarojn, dum la ĉefe tropikaj kaj loĝantaj flavgorĝuloj estas duformaj. Ankaŭ la Granatellus montras seksan dimorfismon, sed pro ĵusaj genetikaj analizoj ili moviĝis al la familio de la Kardinaledoj.
Ilia kantartoj ne estas speciale evoluintaj. Sed se ili kantas, ili tre persiste koncertas. Ilia voĉo havas altatonan kaj teneran tonon. Escepto estas la plej granda paruliedo nome la Flavabrusta ikterio (Icteria virens). Ĝia voĉo estas bastona kaj laŭta.
La paruliedoj nutras sin per multaj diversaj insektoj, kiel skaraboj, raŭpoj, papilioj aŭ muŝoj, samkiel per araneoj kaj limakoj. Krome per fruktoj kaj plantopartoj. La insektojn ili bekpikas de la folioj kaj arboj aŭ predas flugante.
Ĉe la Paruliedoj en la nordo precipe la inoj konstruas la neston. La maskloj nur fojfoje partoprenas en ĝi. La nestoj havas diversajn formojn kaj varias, samkiel la nestosituo, de specio al specio. Je la arboj oni vidas plej ofte pelvetoformajn nestojn, kiuj aŭ estas supre malfermaj, aŭ, se fermitaj, havas flankan enirejon. Iuj specioj ekloĝas en forlasitaj pego-truoj aŭ en nestoskatoloj. La ovaro konsistas el kvar ĝis kvin ovoj, kiujn la ino sola elkovas.
Ĉe la tropikaj specioj de la Paruliedoj la nestoj ofte situas dense ĉe la grunda vegetaĵaro. La ovaro konsistas el nur du ĝis tri ovoj, ĉar la idoj ĝuas pli da atento kaj la patro plie certas ke li estas patro. La maskloj partoprenas plie en la nestokonstruado kaj idarzorgado.
Estas ankoraŭ kelkaj diferencoj inter la taksonomioj uzataj de diversaj fakuloj. Ĉefe estas duboj rilate al kelkaj specioj ekzemple ĉe la Verdavosta parulio, Flavabrusta ikterio kaj la Hispaniola parulio.
La Paruliedoj (Parulidae), estas specioriĉa familio el la ordo de la Paseroformaj birdoj. La familio ampleksas 25 genrojn. Temas pri grupo de malgrandaj ofte koloregaj paserinaj birdoj. Plej parto estas arboremaj, kvankam kelkaj, kiel la Orverta parulio kaj la aliaj specioj de la genro Seiurus, estas surgrundemaj. Plej parto estas insektomanĝantaj.
La scienca nomo de tiu familio, Parulidae aŭ Paruliedoj, originiĝis el la fakto ke Linnaeus en 1758 nomis la Nordan parulion kiel paruo, Parus americanus, kaj, kiam taksonomio disvolviĝis, la genronomo estis modifita unue al Parulus kaj poste al nuna Parula. La familinomo kompreneble devenas el tiu genro.
Los parúlidos (Parulidae), conocidos popularmente como reinitas, chipes o bijiritas, son una familia de aves paseriformes de pequeño tamaño y a menudo coloridas, y solo existen en el Nuevo Mundo. La mayoría son arborícolas, pero algunas, como las del género Seiurus, son más apegadas al suelo. La mayoría de los miembros de esta familia son insectívoros.
Es probable que este grupo se originara en el norte de América Central, que es donde existe la mayor diversidad de especies. Desde allí debieron dispersarse hacia el norte durante los periodos interglaciales, principalmente como migrantes, volviendo para pasar el invierno en la región ancestral. Dos géneros, Myioborus y Basileuterus, parecen haber colonizado América del Sur tempranamente, quizás antes de que los dos continentes se conectaran, y son la mayoría de los parúlidos residentes en esa región.
Muchas especies migratorias, particularmente aquellas que se reproducen muy al norte, tienen un plumaje distintivo en el macho por lo menos en la época reproductiva, debido a que los machos necesitan reclamar territorio y exhibirse para obtener pareja cada año. Esta tendencia es especialmente marcada en el numeroso género Setophaga. En contraste, las especies típicas residentes del trópico, que se aparean de por vida, muestran muy poco o ningún dimorfismo sexual. Existen por supuesto excepciones. Las tres especies del género Seiurus, que siempre migran, ambos sexos tienen plumajes idénticos, mientras las del género Geothlypis son dimórficas. En el género Granatellus también hay dimorfismo sexual, pero debido a investigaciones filogenéticas recientes no se consideran más como miembros de esta familia y deberán ser movidos a la familia Cardinalidae.
Todas las reinitas son bastante pequeñas. La especie más pequeña es Vermivora luciae, de unos 6,5 gramos y 10,6 cm.
Las especies migratorias tienden a tener nidadas más grandes, típicamente hasta 6, debido a que los peligros de sus viajes significan que muchos individuos tendrán sólo una oportunidad de reproducirse. En contraste, lo típico para muchas especies residentes en el trópico es dos huevos por puesta, dado que los polluelos pueden recibir mejor cuidado, y los adultos tendrán nuevas oportunidades de reproducirse.
El nombre científico de la familia, Parulidae, se originó de que Linneo en 1758 nombró a la especie Parus americanus, con el mismo nombre genérico de los paros (Parus), y como la taxonomía se desarrolló, el género de la especie se cambió primero a Parulus y luego al actual Parula. El nombre de la familia deriva de este último género.
Hay un número de nuevos resultados de las investigaciones taxonómicas en Parulidae.
Familia: Parulidae
_-Santa_Cruz_-Puerto_Ayorto_c.jpg)
|formato= requiere |url= (ayuda)) (en inglés). Año:2018 Los parúlidos (Parulidae), conocidos popularmente como reinitas, chipes o bijiritas, son una familia de aves paseriformes de pequeño tamaño y a menudo coloridas, y solo existen en el Nuevo Mundo. La mayoría son arborícolas, pero algunas, como las del género Seiurus, son más apegadas al suelo. La mayoría de los miembros de esta familia son insectívoros.
Sääliklased (Parulidae), varasema nimetusega metslauljalased [1], on Ameerikas levinud värvuliste sugukond.
Sääliklased on enamasti värvika sulestikuga linnud. Nad on üsna väikesed ja kehakujult sarnanevad Vana Maailma põõsalindlastega. Parasvöötme liikidel on suguline dimorfism võrreldes palavvöötme liikidega enamasti märksa selgemini väljendunud. Väikseim on kõrbesäälik (Oreothlypis luciae) kaaluga umbes 6,5 grammi ja pikkusega 10,6 cm. Suurim liik on suursäälik (Icteria virens) kaaluga 20–33 grammi ja pikkusega 17–19 cm. Kui see liik osutub aga kuuluvaks mõnda teise sugukonda, on suurimad perekondade Parkesia ja Seiurus liigid, kõik kolm pikkusega kuni 15 cm.
Sääliklased on levinud Alaskast ja Põhja-Kanadast kuni Argentinani. Neid leidub Kariibi mere saartel ja üht liiki (koldsäälik (Setophaga petechia)) ka Kookossaarel ja Galápagose saartel. Enamik liike on kohastunud liikumiseks puudel-põõsastel, mõned kulgemiseks maapinnal. Nad elavad eri tüüpi metsades (leht-, okas-, troopika- ja vihmametsades), põõsastikes, soodes, rabades ja mangroovides. Põhjapoolsed liigid teevad pesa maapinnale, põõsaste ja puude otsa, troopikaliigid maapinnale. Õõnesäälik ja kõrbesäälik teevad pesa puuõõnde. Rändavatel liikidel on suurem, tavaliselt kuni kuue munaga kurn, seevastu paljudel troopilistel liikidel on kurnas tavaliselt kaks muna.
Enamik sääliklasi on putuktoidulised, kuid mõned liigid söövad ka marju ja teisi taimeosi.
Sääliklaste päritolu seostub tõenäoliselt Kesk-Ameerika põhjaosaga, kus on nende suurim liigiline mitmekesisus. Sealt võisid nad levida peamiselt rändlindudena jääaegadevahelistel perioodidel põhja poole ja naasta talveks oma põlispiirkonda. Perekonnad Myioborus ja Basileuterus koloniseerisid Lõuna-Ameerika tõenäoliselt siis, kui kaks Ameerika mandrit polnud veel ühenduses.
Kümmekond liiki on ohustatud, üks liik (bambusesäälik) on tõenäoliselt välja surnud. [1]
Sääliklaste sugukonna teaduslik nimetus tuleneb asjaolust, et Carl von Linné kirjeldas 1758. aastal samblikusäälikut tihaseliigina Parus americanus ning süstemaatika edenedes võeti selle liigi perekonna nimetusena kasutusele Parulus ja hiljem Parula (nüüd Setophaga). Sääliklased on lähedased tangaralastega (Thraupidae).
Sääliklasi on umbes 120 liiki.
Incertae sedis
Sääliklased (Parulidae), varasema nimetusega metslauljalased , on Ameerikas levinud värvuliste sugukond.
Parulidae hegazti paseriformeen familia bat da. Familia honetako kide gehienak txori txiki intsektujaleak dira, Mundu Berrian bizi direnak.
Parulidae hegazti paseriformeen familia bat da. Familia honetako kide gehienak txori txiki intsektujaleak dira, Mundu Berrian bizi direnak.
Kerttulit (Parulidae) on suurehko heimo pienenkokoisissa varpuslinnuissa. Niitä löytyy luonnonvaraisina Keski-, Pohjois- ja Etelä-Amerikasta. Kerttulit elävät pääosin puissa, vaikkakin muutama laji viettää aikaansa myös maassa. Suurin osa kerttuleista on hyönteissyöjiä. Monilla koirailla on höyhenpeitteessä paritteluaikana kirkkaita värejä, sillä koiraiden pitää joka vuosi valloittaa naaraat puolelleen. Kaikilla lajeilla ei kuitenkaan ole eroja naaraiden ja koiraiden välillä edes paritteluaikana. Kerttulit ovat pieniä lintuja, pienin lintu, rusoperäkerttuli, on 10,6 cm pitkä ja pisin lintu, laulukerttuli, on 19 cm pitkä. Kerttuleiden munien lukumäärä vaihtelee pohjoisten muuttolintujen yli kuudesta munasta, trooppisten paikkalintujen kahteen munaan.
Kerttuleihin on sijoitettu ennen banaanikerttuli ja vuorikerttuli, mutta nykyään ne kuuluvat omiin heimoihinsa. Kerttuleihin kuuluu 18 sukua ja 108 lajia[1].
Kerttulit (Parulidae) on suurehko heimo pienenkokoisissa varpuslinnuissa. Niitä löytyy luonnonvaraisina Keski-, Pohjois- ja Etelä-Amerikasta. Kerttulit elävät pääosin puissa, vaikkakin muutama laji viettää aikaansa myös maassa. Suurin osa kerttuleista on hyönteissyöjiä. Monilla koirailla on höyhenpeitteessä paritteluaikana kirkkaita värejä, sillä koiraiden pitää joka vuosi valloittaa naaraat puolelleen. Kaikilla lajeilla ei kuitenkaan ole eroja naaraiden ja koiraiden välillä edes paritteluaikana. Kerttulit ovat pieniä lintuja, pienin lintu, rusoperäkerttuli, on 10,6 cm pitkä ja pisin lintu, laulukerttuli, on 19 cm pitkä. Kerttuleiden munien lukumäärä vaihtelee pohjoisten muuttolintujen yli kuudesta munasta, trooppisten paikkalintujen kahteen munaan.
Kerttuleihin on sijoitettu ennen banaanikerttuli ja vuorikerttuli, mutta nykyään ne kuuluvat omiin heimoihinsa. Kerttuleihin kuuluu 18 sukua ja 108 lajia.
Les Parulidae ou Parulidés (en français) sont une famille de passereaux constituée de 18 genres et 119 espèces.
Ce sont de petits passereaux très fréquents, du continent américain (zone néarctique et zone néotropicale), à l'allure de fauvettes (bien que phylogénétiquement éloignés des sylviidés), d'où leur autre nom de «fauvettes du nouveau monde».
La taxinomie de la famille est fortement remaniée à la suite des travaux de Lovette et al. (2010). Ces changements sont répercutés dans la version 2.11 (2012) de la classification de référence du Congrès ornithologique international.
D'après la classification de référence (version 5.2, 2015) du Congrès ornithologique international (ordre alphabétique) :
D'après la classification de référence (version 5.2, 2015) du Congrès ornithologique international (ordre phylogénique) :
Les Parulidae ou Parulidés (en français) sont une famille de passereaux constituée de 18 genres et 119 espèces.
I Parulidi (Parulidae Wetmore et al., 1947) sono una famiglia di uccelli dell'ordine dei Passeriformi, diffusi nel Nuovo Mondo.[1]
Sino al recente passato questi uccelli venivano inquadrati all'interno della famiglia Fringillidae, con il rango di tribù (Parulini) della sottofamiglia Emberizinae.[2]
Una rivalutazione filogenetica del 2008[3] ha evidenziato il carattere largamente polifiletico degli Emberizini, portando ad un loro significativo ridimensionamento: le tribù Cardinalini, Icterini, Parulini e Thraupini sono state elevate al rango di famiglie a sé stanti (rispettivamente Cardinalidae, Icteridae, Parulidae e Thraupidae).
La famiglia Parulidae comprende i seguenti generi e specie:[1]
I Parulidi (Parulidae Wetmore et al., 1947) sono una famiglia di uccelli dell'ordine dei Passeriformi, diffusi nel Nuovo Mondo.
Amerikinės devynbalsės, Amerikos devynbalsės (Parulidae) – žvirblinių (Passeriformes) būrio paukščių šeima, kuriai priklauso ryškiaspalviai, dažnai su oranžinės ar geltonos spalvos dėmėmis ant plunksnų paukščiai. Aptinkami miškingose vietose ir krūmuose. Dauguma vabzdžialesiai, tačiau lesa ir vaisius.
Šeimoje yra 25 gentys, apie 117 rūšių, paplitusių Šiaurės ir Centrinėje Amerikoje.
Dauguma rūšių gyvena medžiuose, išskyrus kelias ant žemės gyvenančias rūšis. Taip pat dauguma rūšių yra vabzdžiaėdžiai. Amerikinės devynbalsės kilusios greičiausiai iš šiaurinės Centrinės Amerikos dalies, kur jų yra didžiausia įvairovė. Iš ten jos plito į šiaurę kaip migruojantys paukščiai, kurie žiemą grįžta į Centrinę Ameriką.
Migruojančios rūšys deda daugiau kiaušinių, paprastai šešis, o tropinės rūšis deda mažiau – dažniausiai po du kiaušinius. Tai susiję su tuo, kad migruojančios rūšys turi didesnę tikimybę nukentėti migracijos metu.
Basileuterus culicivorus
Cardellina rubrifrons
Dendroica caerulescens
Wilsonia canadensis
Juodmargė vikšralesė (Mniotilta varia)
Helmitheros vermivorus
Dendroica townsendi
Seiurus aurocapillus
Amerikinės devynbalsės, Amerikos devynbalsės (Parulidae) – žvirblinių (Passeriformes) būrio paukščių šeima, kuriai priklauso ryškiaspalviai, dažnai su oranžinės ar geltonos spalvos dėmėmis ant plunksnų paukščiai. Aptinkami miškingose vietose ir krūmuose. Dauguma vabzdžialesiai, tačiau lesa ir vaisius.
Šeimoje yra 25 gentys, apie 117 rūšių, paplitusių Šiaurės ir Centrinėje Amerikoje.
Dauguma rūšių gyvena medžiuose, išskyrus kelias ant žemės gyvenančias rūšis. Taip pat dauguma rūšių yra vabzdžiaėdžiai. Amerikinės devynbalsės kilusios greičiausiai iš šiaurinės Centrinės Amerikos dalies, kur jų yra didžiausia įvairovė. Iš ten jos plito į šiaurę kaip migruojantys paukščiai, kurie žiemą grįžta į Centrinę Ameriką.
Migruojančios rūšys deda daugiau kiaušinių, paprastai šešis, o tropinės rūšis deda mažiau – dažniausiai po du kiaušinius. Tai susiję su tuo, kad migruojančios rūšys turi didesnę tikimybę nukentėti migracijos metu.
Amerikaanse zangers (Parulidae) zijn een familie van vogels uit de orde zangvogels. De familie telt 120 soorten.[1]
Deze familie bevat heel wat felgekleurde soorten, vaak met oranje of geel in het verenkleed. De felle kleuren komen zowel bij mannetjes als vrouwtjes voor, maar over het algemeen zijn vrouwtjes van soorten die langer trekken minder opvallend gekleurd dan de mannelijke soortgenoten.[2]
De lichaamslengte varieert van 10 tot 16 cm. Ze hebben een goed ontwikkelde, maar eenvormige zang.
Hun voedsel bestaat voornamelijk uit insecten, maar tijdens de trek worden ook wel vruchten gegeten.
Zoals de naam al zegt, komen deze vogels voor in Noord-Amerika. Hun broedgebied omvat diverse bos- of struweelachtige habitats. Tal van soorten overwinteren in Midden- en Zuid-Amerika.
De toenemende bevolkingsdruk en uitbreiding van de landbouw zijn er de oorzaak van, dat het broedareaal alsook de aantallen broedvogels aanzienlijk zijn afgenomen.
De vogels lijken erg op de in Europa en Azië voorkomende boszangers, maar ze zijn daar niet aan verwant. Ze behoren tot de grote clade (superfamilie) Passeroidea, en daarbinnen zijn ze - voor wat betreft Europese vogels - het meest verwant aan de gorzen en de vinken.[3]
De volgende geslachten zijn bij de familie ingedeeld:[4]
Amerikaanse zangers (Parulidae) zijn een familie van vogels uit de orde zangvogels. De familie telt 120 soorten.
Parulaer er ein familie Parulidae av små, ofte fargerike sporvefuglar, ordenen passeriformes, med distribusjon avgrensa til Amerika.
Det vitskapelege namnet for familien, Parulidae, stammar frå det faktum at Linné i 1758 namnsette stryparula som ei meis, Parus americanus. Slektsnamnet vart først endra til Parulus og seinare til Parula, som har gjeve namn til heile familien. Tidlegare var 'skogsongarar' nytta som norsk namn på familien,[1] truleg etter ei omsetting av «wood-warblers» som har vore ei nemning på engelsk.[2] På engelsk nyttast i dag «New World warblers» som offisielt namn, truleg opphavet til uoffisielt 'amerikanske "warblers"/songarar' på norsk.[3] Det offisielle norske namnet er i dag parulafamilien.[4]
Dei fleste av dei ca. 110 artane i familien lever i tre, men omnparula, vassparula og straumparula, har eit levevis knytt til bakken og til vatn. Nesten alle er insektetarar.
Alle parulaer er relativt små fuglar. Den minste arten er mesquiteparula, Vermivora luciae, på om lag 6,5 gram og 10,6 cm.
Artane i familien som er trekkfuglar har tendens til å legge største kull av egg, vanlegvis opptil seks egg. Store kull kan vere eit middel til å kompensere for farar som individa utsett seg for under trekka. I kontrast er to egg i kullet typisk for mange tropiske artar, ettersom ungane hos desse artane kan få betre omsorg, og dei vaksne har større sjansar for fleire kull og større reproduksjon.
Det er sannsynleg at parulaer har opphavet i det nordlege Sentral-Amerika, der ein framleis finn størst mangfald av arter og største populasjonar. Derifrå har dei spreidd seg nordover i løpet av interglasialperiodane, hovudsakleg som migrantar som returnerte til forfedrane sitt område om vinteren. To slekter, Myioborus, kvitstjertar, og Basileuterus synast å ha kolonisert Sør-Amerika tidleg, kanskje før dei to kontinenta blei kopla saman, og gav veg til dei fleste artar av songfuglar til regionen. Om lag tredve artar av parulaer har vore observert som sporadiske streiffuglar i Europa,[5] av desse to artar i Noreg, myrteparula (Setophaga coronata) på Utsira i 1996[6] og omnparula, Seiurus aurocapilla, på Karmøya i oktober 2003.[7]
Hos mange trekkfuglartar i familien, spesielt dei som hekkar lengst nord, utviklar hannane ein karakteristisk hekkedrakt i hekkesesongen, ettersom hannar markerer seg for å gjenvinne territoriet og å vise seg fram for moglege makar kvart år. Denne tendensen er spesielt markant i den store slekta Setophaga. Derimot syner standfuglane, som dannar par for livet, liten eller ingen kjønnsdimorfisme.
Eit unnatak er omnparula og dei to artane i Parkesia. Dei er trekkfuglar, men samstundes har dei identisk fjørdrakt for begge kjønn. Eit anna unnatak er dei tropiske gulstrupane, Geothlypis, som er standfuglar, men òg kjønnsdimorfe.
Parulaer i rekkjefølgje etter eBird/Clements Checklist v2017[8] med norske namn etter Norske navn på verdens fugler:[4]
Slekt Seiurus
Slekt Helmitheros
Slekt Parkesia
Slekt Vermivora
Slekt Mniotilta
Slekt Protonotaria
Slekt Limnothlypis
Slekt Oreothlypis
Slekt Leucopeza
Slekt Oporornis
Slekt Geothlypis
Slekt Catharopeza
Slekt Setophaga
Slekt Basileuterus
Slekt Myiothlypis
Slekt Cardellina
Slekt Myioborus
Parulaer er ein familie Parulidae av små, ofte fargerike sporvefuglar, ordenen passeriformes, med distribusjon avgrensa til Amerika.
Det vitskapelege namnet for familien, Parulidae, stammar frå det faktum at Linné i 1758 namnsette stryparula som ei meis, Parus americanus. Slektsnamnet vart først endra til Parulus og seinare til Parula, som har gjeve namn til heile familien. Tidlegare var 'skogsongarar' nytta som norsk namn på familien, truleg etter ei omsetting av «wood-warblers» som har vore ei nemning på engelsk. På engelsk nyttast i dag «New World warblers» som offisielt namn, truleg opphavet til uoffisielt 'amerikanske "warblers"/songarar' på norsk. Det offisielle norske namnet er i dag parulafamilien.
Parulafamilien eller parulaer (Parulidae), også kalt skogsangere og (helst i vitenskapelig sammenheng) parulider, er en familie av spurvefugler som er utbredt i Amerika. Familien består av 122 arter med tilsammen cirka 300 taxa fordelt i 18 slekter. Åtte av slektene er monotypiske.
I henhold til BirdLife International har to arter status som kritisk truet, hvorav én med benevnelsen mulig utdødd (sumpparula, Vermivora bachmanii, ble sist observert i 1962); seks arter har status som sterkt truet; seks arter har status som sårbare; ti arter har status som nær truet; og 98 arter har status som livskraftige.[2]
Parulaer er små sangfugler (Passeri) som normalt måler omkring 11–19 cm, og mange av artene kan ha forholdsvis fargerike fjærdrakter.[2]
De fleste artene holder til i tropisk og subtropisk klima, men flere trives også i den tempererte sonen.[2] Noen arter hekker i Canada og det nordlige USA, men tilbringer vinteren i Mellom-Amerika. Det hender at noen disse, i forbindelse med høsttrekket, kommer ut av kurs og havner i Europa, spesielt Storbritannia.[2] Noen er funnet i Norge, men ingen av dem hekker her; dette gjelder myrteparula (Setophaga coronata), svarthetteparula (S. striata) og ovnparula (Seiurus aurocapilla).[3]
Parulafamilien er nylig revidert. Tidligere ble arter som nå er flyttet til Peucedramidae (kløfthaleparula), Zeledoniidae (smettparula) og Teretistridae (kubaparulaer), såvel som to slekter som nå er flyttet til Phaenicophilidae (hispaniolatanagarfamilien), inkludert i Parulidae. Den mest omfattende molekylære studien av denne familien til dags dato[4] avdekket at familien består av ni prinsipielle klader, der nesten alle slekter har god støtte, selv om to vestindiske slekter ble beholdt med basis i andre karaktertrekk.[2]
Flere tradisjonelle slekter viste seg å være enten parafyletiske eller på andre måter ikke å passe inn i familien. Dendroica ble forlatt fordi Setophaga var inkludert og har prioritet; Ergaticus viste seg å være en del av Cardellina; Euthlypis har blitt slått sammen med Basileuterus (noen velger å opprettholde Ergaticus, blant annet IOC); Oporornis har blitt begrenset til kun én art, mens de tidligere inkluderte artene har blitt flyttet til Geothlypis; Parula viste seg å være ei parafyletisk gruppe (to arter ble flyttet til Setophaga, de andre til den nylig oppståtte Oreothlypis); Phaeothlypis viste seg umulig å skille fra Myiothlypis og ble flyttet dit; og de tre artene i Wilsonia ble flyttet til henholdsvis Cardellina (to arter) og Setophaga (én art).[2]
Inndelingen følger HBW Alive og er i henhold til Curson & Bonan (2018).[2] Norske navn på artene følger Norsk navnekomité for fugl og er i henhold til Syvertsen et al. (2008, 2017).[1][5] Alle navn og beskrivelser i parentes er uoffisielle og midlertidige, i påvente av offisielle norske navn på arter eller grupper.
Parulafamilien eller parulaer (Parulidae), også kalt skogsangere og (helst i vitenskapelig sammenheng) parulider, er en familie av spurvefugler som er utbredt i Amerika. Familien består av 122 arter med tilsammen cirka 300 taxa fordelt i 18 slekter. Åtte av slektene er monotypiske.
I henhold til BirdLife International har to arter status som kritisk truet, hvorav én med benevnelsen mulig utdødd (sumpparula, Vermivora bachmanii, ble sist observert i 1962); seks arter har status som sterkt truet; seks arter har status som sårbare; ti arter har status som nær truet; og 98 arter har status som livskraftige.
Multimedia w Wikimedia Commons Lasówki[2] (Parulidae) – rodzina ptaków z rzędu wróblowych (Passeriformes), obejmująca ponad sto gatunków.
Rodzina obejmuje gatunki występujące wyłącznie w Ameryce[3].
Są to małe ptaki, przeważnie owadożerne, zamieszkujące środowiska leśne. Na zachodniej półkuli zajmują podobną niszę ekologiczną, co euroazjatyckie pokrzewki, które przypominają również budową i pokrojem ciała, ale z którymi nie są bliżej spokrewnione. Stąd też ich angielska nazwa new world warblers, czyli "pokrzewki Nowego Świata".
Lasówki obejmują gatunki żyjące w tropikach jak i w klimacie umiarkowanym. Gatunki północne są wędrowne, składają również więcej jaj niż gatunki tropikalne (do 6), podczas gdy lasówki z południa składają zwykle dwa jaja.
Do lasówek zaliczane są następujące rodzaje[2]:
Lasówki (Parulidae) – rodzina ptaków z rzędu wróblowych (Passeriformes), obejmująca ponad sto gatunków.
Parulídeos[1] (Parulidae) é uma família de aves da ordem Passeriformes.
Os parulídeos são aves exclusivas do Novo Mundo, ocupando o nicho ecológico dos silvídeos nas Américas. São aves pequenas e frequentemente muito coloridas. Os detalhes e cor da plumagem variam de espécie para espécie. As aves parulíneas alimentam-se essencialmente de insectos e suas lagartas, complementando a dieta com bagas e frutos. Este modo de alimentação dá-lhes uma enorme importância ecológica, no controlo das populações de insectos do seu meio ambiente.
Os hábitos de reprodução e nidificação variam de acordo com a espécie e respectiva distribuição geográfica. De forma geral, a fêmea constrói o ninho e incuba os ovos, e ambos os progenitores encarregam-se da alimentação dos juvenis.
Há cerca de 110 espécies de aves no grupo dos parulíneos.
Parulídeos (Parulidae) é uma família de aves da ordem Passeriformes.
Os parulídeos são aves exclusivas do Novo Mundo, ocupando o nicho ecológico dos silvídeos nas Américas. São aves pequenas e frequentemente muito coloridas. Os detalhes e cor da plumagem variam de espécie para espécie. As aves parulíneas alimentam-se essencialmente de insectos e suas lagartas, complementando a dieta com bagas e frutos. Este modo de alimentação dá-lhes uma enorme importância ecológica, no controlo das populações de insectos do seu meio ambiente.
Os hábitos de reprodução e nidificação variam de acordo com a espécie e respectiva distribuição geográfica. De forma geral, a fêmea constrói o ninho e incuba os ovos, e ambos os progenitores encarregam-se da alimentação dos juvenis.
Há cerca de 110 espécies de aves no grupo dos parulíneos.
Skogssångare[1] (Parulidae) är en familj tättingar som uteslutande häckar i Amerika. Familjen består av 19 släkten och 110-talet arter varav drygt 30 häckar eller flyttar igenom nordöstra USA. Många av arterna är mycket individrika och i vissa områden i USA överstiger antalet häckande skogsångare alla andra arter tillsammans.
Skogssångarna påminner om Europas sångare både till utseende och val av biotop men är närmare släkt med fältsparvar. De är små fåglar med liten spetsig näbb. De flesta arter har en karakteristisk sång men det är framför allt deras fjäderdräkt som är mest spektakulär. Många av familjens arter har i häckningsdräkt klara, kraftiga färger i gult, blått, rött och orange med skarpa kontrasterande partier i vitt och svart. Olika släkten inom familjen har utvecklats olika. Exempelvis släktet Parkesia som är marklevande och vars brunvita fjäderdräkter med streckade bröst påminner om piplärkor. Svartvit skogssångare (Mniotilta varia) påminner om en nötväcka när den kryper upp och ned för trädstammar och rödstjärtad skogssångare (Setophaga ruticilla) har ett beteende likt en flugsnappare.
Familjen häckar uteslutande i Amerika och alla arter som häckar i Nordamerika är flyttfåglar. En del flyttar bara till södra USA men de flesta har sina vinterkvarter i neotropikerna. Man tror att de nordligast häckande skogssångarna flyger från nordöstra USA över Atlanten till Karibien och Sydamerika eftersom denna sträcka är en tredjedel av landvägen.
Man finner dem i skogiga miljöer som trädgårdar, parker, blandskog, barrskog och i dungar som gränsar till tundran i norra Kanada.
I Europa har man observerat 28 arter av skogssångare fram till och med december 2017. De tre vanligast sedda skogssångarna i Europa är vitkindad skogssångare (Setophaga striata), myrtenskogssångare (S. coronata) och messångare (S. americana). Det har aldrig observerat någon skogssångare i Sverige.[2]
Merparten är insektsätare året runt men några arter ställer om till en bär- och fruktdiet på vintern.
Skogssångarna ingår i en klad med fältsparvar, amerikanska sparvar och trupialer, men också utvecklingslinjer i framför allt Västindien bestående av arter som tidigare behandlades som tangaror eller just skogssångare. Dessa före detta skogssångare placeras numera i följande familjer:
DNA-studier har också kastat nytt ljus på de återstående skogssångarnas inre systematik. Följande indelning i släkten följer IOC 2018:
Orangekronad skogssångare
(Leiothlypis celata)
Gulkindad skogssångare
(Setophaga chrysoparia)
Orangestrupig skogssångare
(Setophaga fusca)
Prärieskogssångare
(Setophaga discolor)
Elfinskogssångare
(Setophaga angelae)
Brunkindad skogssångare
(Setophaga tigrina)
Rödkronad piplärksångare
(Seiurus aurocapillus)
Kentuckyskogssångare
(Geothlypis formosus)
Svartkronad skogssångare
(Cardellina pusilla)
Wikimedia Commons har media som rör skogssångare.
Skogssångare (Parulidae) är en familj tättingar som uteslutande häckar i Amerika. Familjen består av 19 släkten och 110-talet arter varav drygt 30 häckar eller flyttar igenom nordöstra USA. Många av arterna är mycket individrika och i vissa områden i USA överstiger antalet häckande skogsångare alla andra arter tillsammans.
Orman ötleğenigiller (Parulidae), küçük, çoğunlukla parlak, rengarenk ötücü kuşlara ait bir kuş familyasıdır. Ötleğengiller (Sylviidae) veya Pardalotidae ile akraba değildirler.
Çoğu ağaçlarla ilgilidir, ama bazıları, Seiurus aurocapillus ve iki Seiurus türü daha karasaldır. Bu familyanın üyelerinin çoğu, böcekçil hayvanlardır. Göçmendirler.
Bütün orman ötleğenleri, oldukça küçüktür. En küçük tür Vermivora luciae türüdür, 6.5 gram ve 10.6 cm civarındadır. Uzak ara en büyük tür Icteria virens türüdür, 27 gram ve 19 cmdir.
Ötücü kuşlar ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Orman ötleğenigiller (Parulidae), küçük, çoğunlukla parlak, rengarenk ötücü kuşlara ait bir kuş familyasıdır. Ötleğengiller (Sylviidae) veya Pardalotidae ile akraba değildirler.
Çoğu ağaçlarla ilgilidir, ama bazıları, Seiurus aurocapillus ve iki Seiurus türü daha karasaldır. Bu familyanın üyelerinin çoğu, böcekçil hayvanlardır. Göçmendirler.
Bütün orman ötleğenleri, oldukça küçüktür. En küçük tür Vermivora luciae türüdür, 6.5 gram ve 10.6 cm civarındadır. Uzak ara en büyük tür Icteria virens türüdür, 27 gram ve 19 cmdir.
Це незавершена стаття з орнітології.Parulidae là một họ chim trong bộ Passeriformes.[1] Có khả năng nhóm này có nguồn gốc ở miền bắc Trung Mỹ, nơi tìm thấy số lượng loài và sự đa dạng lớn nhất giữa chúng. Từ đó chúng lan ra phía bắc trong các thời kỳ liên vùng, chủ yếu là người di cư, trở về khu vực tổ tiên vào mùa đông. Hai chi, Myioborus và Basileuterus, dường như đã xâm chiếm Nam Mỹ từ rất sớm, có lẽ trước khi hai lục địa được liên kết, và cùng nhau tạo thành hầu hết các loài chiến binh của khu vực đó. Tên khoa học của họ, Parulidae, bắt nguồn từ thực tế là Linnaeus vào năm 1758 đã đặt tên cho parula phía bắc là một tên gọi, Parus americanus, và, khi phân loại học phát triển, tên chi đã được sửa đổi đầu tiên thành Parulus. Tên họ bắt nguồn từ tên của chi.
Parulidae là một họ chim trong bộ Passeriformes. Có khả năng nhóm này có nguồn gốc ở miền bắc Trung Mỹ, nơi tìm thấy số lượng loài và sự đa dạng lớn nhất giữa chúng. Từ đó chúng lan ra phía bắc trong các thời kỳ liên vùng, chủ yếu là người di cư, trở về khu vực tổ tiên vào mùa đông. Hai chi, Myioborus và Basileuterus, dường như đã xâm chiếm Nam Mỹ từ rất sớm, có lẽ trước khi hai lục địa được liên kết, và cùng nhau tạo thành hầu hết các loài chiến binh của khu vực đó. Tên khoa học của họ, Parulidae, bắt nguồn từ thực tế là Linnaeus vào năm 1758 đã đặt tên cho parula phía bắc là một tên gọi, Parus americanus, và, khi phân loại học phát triển, tên chi đã được sửa đổi đầu tiên thành Parulus. Tên họ bắt nguồn từ tên của chi.
Древесницевые, лесные певуны, американские славковые (лат. Parulidae) — семейство воробьиных птиц, насчитывающее 26 родов. Представители семейства обитают исключительно в Новом Свете. Они населяют различные биотопы: буш, болота, лиственные, хвойные и мангровые леса от Канады до Южной Америки. Большинство видов, живущих и гнездящихся в тропической зоне, оседлые. Виды, распространённые и гнездящиеся на севере, перелётные птицы. Длина тела составляет от 10 до 19 см. Характерным признаком является тонкий, острый клюв. Питаются различными насекомыми, а также пауками и моллюсками. Питание дополняют плоды и растительный корм. У северных популяций гнездо строит преимущественно самка. она откладывает 4—5 яиц и высиживает их в одиночку. Тропические виды откладывают 2—3 яйца. Самцы участвуют в строительстве гнезда и высиживании кладки.
Древесницевые, лесные певуны, американские славковые (лат. Parulidae) — семейство воробьиных птиц, насчитывающее 26 родов. Представители семейства обитают исключительно в Новом Свете. Они населяют различные биотопы: буш, болота, лиственные, хвойные и мангровые леса от Канады до Южной Америки. Большинство видов, живущих и гнездящихся в тропической зоне, оседлые. Виды, распространённые и гнездящиеся на севере, перелётные птицы. Длина тела составляет от 10 до 19 см. Характерным признаком является тонкий, острый клюв. Питаются различными насекомыми, а также пауками и моллюсками. Питание дополняют плоды и растительный корм. У северных популяций гнездо строит преимущественно самка. она откладывает 4—5 яиц и высиживает их в одиночку. Тропические виды откладывают 2—3 яйца. Самцы участвуют в строительстве гнезда и высиживании кладки.
见内文
森莺科（学名：Parulidae），亦称为林莺科，是雀形目的一科，由生活于新大陆的小型鸣禽构成，又称为新大陆莺。它们与旧大陆莺与澳洲莺并没有直接的亲缘关系。
森莺科鸟类常拥有艳丽的体羽。它们大多在树林间觅食昆虫，但橙顶灶莺（Seiurus aurocapilla）、黄眉灶莺（Parkesia noveboracensis）、白眉灶莺（Parkesia motacilla）等少数种类则在地面觅食。
森莺科很可能起源于中美洲北部，那里的物种数量更多、多样性也更丰富。它们在间冰期从那向北迁徒，而在冬季则回到故土。而该科的鸲莺属（Myioborus）与王森莺属（Basileuterus）或许在两大洲相连之间便已到达了南美洲。
森莺科（学名：Parulidae），亦称为林莺科，是雀形目的一科，由生活于新大陆的小型鸣禽构成，又称为新大陆莺。它们与旧大陆莺与澳洲莺并没有直接的亲缘关系。
森莺科鸟类常拥有艳丽的体羽。它们大多在树林间觅食昆虫，但橙顶灶莺（Seiurus aurocapilla）、黄眉灶莺（Parkesia noveboracensis）、白眉灶莺（Parkesia motacilla）等少数种类则在地面觅食。
森莺科很可能起源于中美洲北部，那里的物种数量更多、多样性也更丰富。它们在间冰期从那向北迁徒，而在冬季则回到故土。而该科的鸲莺属（Myioborus）与王森莺属（Basileuterus）或许在两大洲相连之间便已到达了南美洲。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : スズメ目 Passeriformes 亜目 : スズメ亜目 Passeri 小目 : スズメ小目 Passerida 上科 : スズメ上科 Passeroidea 階級なし : “nine-primaried oscines” 科 : アメリカムシクイ科 Parulidae 学名 Parulidae Wetmore, 1947 シノニム Compsothlypidae
和名 アメリカムシクイ18属
アメリカムシクイ科（アメリカムシクイか、学名 Parulidae）は、鳥類スズメ目の科である。
アメリカムシクイと総称される[5]。ムシクイ類の米州における収斂とみなされるが、ウグイス上科に属すムシクイ類とは疎遠である。
南北アメリカにのみ生息する。
生態・形態は旧大陸のムシクイ類に似るが、明確な相違点として、初列風切が10枚に対し9枚である。
全長11–18cm[7]。黄色・橙・緑や、白黒などの、鮮やかな羽色の種が多い。
森林・草原などさまさまな環境に暮らす。ほとんどが昆虫食で、枝葉や草に止まった昆虫を捕食するが、種子や果実を食べる種もいる。
アメリカムシクイ科 Parulidae は nine-primaried oscines の1科である。分類によっては、いくつかの科を統合しその中のアメリカムシクイ亜科 Parulinae、あるいはアメリカムシクイ族 Parulini とする説もあるが、以下ではアメリカムシクイ科で統一する。
アメリカムシクイ科内は Lovette et al. (2010)[2]などより。科間の系統関係（広義のアメリカムシクイ科内を含む）は Klicka et al. (2007)[8]; Weir et al. (2009)[9]より。未サンプリングだが形態からズグロヤシフウキンチョウ属と近縁だと考えられているジフウキンチョウ属 Calyptophilus[10]を追加した。
広義アメリカムシクイ科のうち伝統的にはフウキンチョウ科だった属には★（他は伝統的にアメリカムシクイ科）、伝統的なアメリカムシクイ科だった属を含む科には ☆ を付けた。オリーブアメリカムシクイ科にも ☆ を付けるべきだが、この図の範囲にない。
nine-primariedズグロヤシフウキンチョウ属 Phaenicophilus ★
ズアカアメリカムシクイ属 Leiothlypis
クロイタダキアメリカムシクイ属 Myiothlypis
アメリカムシクイ科は、9枚の初列風切をもつ nine-primaried oscines の1科である。その中ではムクドリモドキ科、ホオジロ科と近縁である[8][9]。
伝統的にはオリーブアメリカムシクイ Peucedramus が含まれたが、George (1962)[11]によりアメリカムシクイ科はもちろん nine-primaried oscines からも除外され、現在は単型のオリーブアメリカムシクイ科となっている。
アメリカムシクイ科+ムクドリモドキ科+ホオジロ科からなる単系統内には、アメリカムシクイ科に近縁ないくつかの属が見つかっている。これらは伝統的にはアメリカムシクイ科またはフウキンチョウ科に属していたが、新しい扱いは確立していない。
これらをアメリカムシクイ科に含める（広義アメリカムシクイ科とする）説もある[8][9]が、国際鳥類学会議 (IOC) はアメリカムシクイ科に含めず、フウキンチョウ科に残すか、アメリカムシクイ科だった属は科不明に移している[1]。
広義アメリカムシクイ科の単系統性は高くない。一方、（狭義）アメリカムシクイ科の単系統性は強く支持されている[4][2][8][9]。アメリカムシクイ科を広義に（あるいは伝統的に）とる場合、狭義アメリカムシクイ科は typical Parulidae や core Parulidae（あるいはこれらの Patulidae の代わりに patulids, wood warblers, American warblers など）と呼ばれる。
Weir et al. (2009)[9]は伝統的なアメリカムシクイ科のうち、typical Parulidae + ズアカサザイ Zeledonia + オオアメリカムシクイ Icteria の単系統性を強く支持している。
分子系統から、nine-primaried oscines 内でいくつかの属が移動させられた。Weir et al. (2009)[9]による移動は次のとおり（ジフウキンチョウ属 Calyptophilus[10]を追加）。国際鳥類学会議 (IOC)[1]・アメリカ鳥学会 (AOU)[12]・AOU南アメリカ分類委員会 (SACC)[3]の対応を示す（×: 伝統的な科に留める; ○: 系統的な科に移す; △: どちらでもない科; ?: 未定 incertae sedis; Coe: マミジロミツドリ科）。
彼らは広義アメリカムシクイ科を採用しており、これらはいずれも広義アメリカムシクイ科の基底群への移動である。伝統的なアメリカムシクイ科から基底群への移動も併せて記す。
広義のアメリカムシクイ科へ 属 学名 伝統的な科 IOC AOU SACC アカアメリカムシクイ属 Microligea アメリカムシクイ科 ? ○ - キューバムシクイ属 Teretistris ? ○ - ズアカサザイ属 Zeledonia ? ○ - ハジロアメリカムシクイ属 Xenoligea ? ○ - プエルトリコフウキンチョウ属 Nesospingus フウキンチョウ科 × × - シトドフウキンチョウ属 Spindalis × × - ズグロヤシフウキンチョウ属 Phaenicophilus × × - ジフウキンチョウ属 Calyptophilus × × - アメリカムシクイ科から 属 学名 分子系統による科 IOC AOU SACC オリーブアメリカムシクイ属 Peucedramus オリーブアメリカムシクイ科 ○ ○ - ムネアカアメリカムシクイ属 Granatellus ショウジョウコウカンチョウ科 ○ ○ ○ マミジロミツドリ属 Coereba フウキンチョウ科 Coe ? ○ パルドスコ属 Nephelornis ○ - ○ マルハシミツドリ属 Conirostrum ○ ○ ○詳細は移動先の科を参照。
過去の主な分類での扱いを述べる。
広義アメリカムシクイ科の基底群の属と種も記す。これらはIOCの分類では科未定 (incertae sedis) かフウキンチョウ科かだが、この2つの区別は伝統的な分類の名残であり系統的ではない。
아메리카솔새과 또는 신대륙개개비과(Parulidae)는 참새목에 속하는 조류 과이다. 신대륙에 제한적으로 분포한다. 구대륙개개비류(Old World warblers) 또는 오스트레일리아솔새류와 밀접한 관련은 없다. 대부분이 나무 위에서 생활하는 수상성이지만, 가마새와 2종의 물지빠귀류처럼 일부 종들은 기본적으로 육상 조류이다. 이 과의 대부분의 종은 식충성 조류이다.
다음은 2019년 올리버로스(Oliveros) 등의 연구에 의한 멧새상과의 계통 분류이다.[1]
멧새상과Calyptophilidae
