Guidance for identification
Lepiota clypeolaria, o lepiota n'escudu,[1] ye fungu basidiomiceto de la familia Agaricaceae,[2][3] qu'habita tantu en montes de frondosas como de coníferes. El so cuerpu granible apruz en mientres el branu y la seronda. L'epítetu específicu clypeus ye la denominación en llatín del clípeo, que yera un escudu redondu utilizáu polos griegos y romanos. La cogorda d'esti fungu, al igual que la de la mayoría de les especies del xéneru Lepiota, nun ye comestible.[1]
Cuando se desenvuelve, el cuerpu granible d'esti fungu presenta un sombreru d'ente 4 y 8 centímetros, ovoide de primeres, campanulado más tarde y esplanáu con un mamelón central cuando la cogorda madura. Ye de color ablancazáu pardusco, y ta cubiertu d'escames bien pequeñes de color pardu o ocre, presentando, n'etapes nueves, restos del velo colgando de los cantos. El centru del sombreru presenta una apariencia más pardusca y con menos escrecencies. Les llámines son llibres, pocu separaes y ventrudes, de color blancu. El pie tien un altor d'unos 8 centímetros un diámetru d'ente 0,4 y 1 centímetros, que-y confier un aspeutu fráxil. Presenta aniellu, per debaxo del cual el pie tien un aspeutu llanudu. La esporada ye blanca, y la so carne ye d'esi mesmu color, con golor poco patente, daqué afrutado, y sabor dulzuxo.[1]
Ye posible confundir la so cogorda cola d'otres especies pocu frecuentes del xéneru Lepiota, como L. ventriospora, cola parte llanuda del pie de color mariellu, y L. ignivolvata, que toma un color anaranxáu na parte inferior del pie.[1]
Lepiota clypeolaria, o lepiota n'escudu, ye fungu basidiomiceto de la familia Agaricaceae, qu'habita tantu en montes de frondosas como de coníferes. El so cuerpu granible apruz en mientres el branu y la seronda. L'epítetu específicu clypeus ye la denominación en llatín del clípeo, que yera un escudu redondu utilizáu polos griegos y romanos. La cogorda d'esti fungu, al igual que la de la mayoría de les especies del xéneru Lepiota, nun ye comestible.
Bedla vlnatá, nazývaná též bedla hávnatá (Lepiota clypeolaria (Bull.) Quél, 1871), je houba z čeledi pečárkovitých. V některé, zejména starší literatuře je uváděna jako jedlá[1][2], v literatuře novější[3] je uváděna jako jedovatá či nejedlá. Z tohoto důvodu ji ke sběru a konzumaci nelze doporučit.
Klobouk má v průměru 3-10 cm. V mládí zpočátku vejcovitý, později zvoncovitý až plochý, uprostřed s tupým hrbolem. Klobouk je bělavý, někdy až okrově či červeně hnědý, hustě pokrytý nahnědlými vlnatými šupinkami. Pavučinovitý závoj zanechává okraj klobouku třepenitý.
Lupeny jsou bílé někdy až krémové barvy, husté a různě vysoké, volné. Otlačením hnědnou.
Třeň je 4-12 cm vysoký a 0,3-1 cm tlustý, dole mírně rozšířený až kyjovitý, v celé své délce poměrně křehký a lámavý, rourkovitě dutý. V mládí je bělavý, později bývá okrově žlutý až světle hnědý, nad pavučinovitým prstenem hladký (prsten však často chybí), pod ním hnědě šupinkatý nebo vlnatý. Třeň je od klobouku dobře vylomitelný.
Dužnina je bílá, ne řezu barvu nemění. Chuť je příjemná, nasládlá. Vůně je značně proměnlivá, většinou výrazně houbová, ale i pestřecová až štiplavá, někdy však lehce ovocná.
Výtrusy jsou hladké, dlouze a úzce elipsovité 12-16 x 5-5,5 μm velké. Výtrusný prach je bílý.
Roste v červenci až říjnu v lesích všeho druhu, zejména na okrajích a lesních cestách. Obvykle však v živnějších půdách, v opadu listnatých a jehličnatých stromů, někdy i v zahradách a v parcích.
Podobná je nejedlá bedla nažloutlá (Lepiota magnispora) s vesele oranžovými zbytky plachetky a žlutookrovým třeněm. Dále pak taktéž nejedlá bedla ohňopochvová (Lepiota ignivolvata), která má oranžově hnědou oblast kolem prstene a při otlačení ve spodní části třeně červená.
Bedla vlnatá, nazývaná též bedla hávnatá (Lepiota clypeolaria (Bull.) Quél, 1871), je houba z čeledi pečárkovitých. V některé, zejména starší literatuře je uváděna jako jedlá, v literatuře novější je uváděna jako jedovatá či nejedlá. Z tohoto důvodu ji ke sběru a konzumaci nelze doporučit.
Lepiota clypeolaria er en almindelig giftig svamp i slægten Parasolhatte. Den findes hyppigt i løvfældende skove.
Lepiota clypeolaria er en almindelig giftig svamp i slægten Parasolhatte. Den findes hyppigt i løvfældende skove.
Der Wolliggestiefelte Schirmling oder Wollstiel-Schirmling (Lepiota clypeolaria) ist eine Pilzart aus der Familie der Champignonverwandten (Agaricaceae). Die Fruchtkörper erscheinen zwischen August und Oktober meist in Laubwäldern. Der Wolliggestiefelte Schirmling ist kein Speisepilz.
Der dünnfleischige Hut ist 4–8 cm breit, jung halbkugelig, später glockig bis flach ausgebreitet und stumpf gebuckelt. Die Oberfläche ist weißlich-cremefarben und mit kleinen, blass bräunlichen bis ockerfarbenen, wolligen Schüppchen bedeckt. Die klar abgegrenzte Mitte ist blass bräunlich und samtig-glatt. Der Rand ist bei jungen Fruchtkörpern mit weißen Velumresten behangen.
Die gedrängt stehenden, weißen Lamellen sind frei, die Schneiden flockig und das Sporenpulver weißlich bis cremegelb.
Der brüchige, hohle Stiel ist 5–10 cm lang und 0,3–1 cm breit. Er ist anfangs weißlich, im Alter mehr gelblich oder blass bräunlich und unter der undeutlichen, flockigen Ringzone wollig-filzig bis wollig-schuppig. Die Stielbasis ist dunkler bräunlich gefärbt und manchmal etwas knollig verdickt. Das dünne, weiche Fleisch ist weiß und riecht schwach fruchtig-würzig bis leicht leuchtgasartig. Es schmeckt mild bis kratzend und widerlich.[1][2][3]
Die Sporen sind 12–17 µm lang und 4–6,5 µm breit. In der Huthaut findet man lange, haarartige Hyphen.[1][2]
Der Schirmling ist nicht ganz leicht zu bestimmen und wird wohl oft mit nahestehenden Arten verwechselt. Zu den ähnlichen Arten zählen unter anderen der Rettich-Schirmling (Lepiota erminea), der Falsche Wollstiel-Schirmling (Lepiota clypeolarioides) und der Gelbwollige Schirmling (Lepiota magnispora).[1]
Die Fruchtkörper erscheinen in der Regel zwischen August und Oktober in Laub-, seltener in Mischwäldern. Besonders gern wächst der Pilz in basenreichen Buchenwäldern. Man findet den überall ziemlich häufigen und weit verbreiteten Schirmling oft an Wegrändern.
Der Wollstielige Schirmling ist ein Kosmopolit und wurde auf allen Kontinenten nachgewiesen. Er wurde in Australien, auf Neuseeland und in Asien (Indien, Nepal, vom Kaukasus bis Sibirien, Mongolei, Nord- und Südkorea und Japan) gefunden, ebenso in Nord- (USA, Kanada und Mexiko) und Südamerika (Chile). Nachweise gibt es auch aus Nordafrika (Algerien und Marokko). In Europa ist der Schirmling weit verbreitet und fehlt wohl nur in den nördlichsten Teilen Europas.[6][8] In Norwegen kann man den Schirmling bis zum 70. Breitengrad und in Schweden bis zum 69. Breitengrad finden.[6] In den Beneluxländern ist der Schirmling selten,[11][12] in England kommt er zerstreut vor und wird nach Norden hin sehr selten. Aus Nordirland gibt es nur wenige Nachweise und in Irland (Republik) konnte er bisher noch nicht nachgewiesen werden.[9] In Deutschland ist der Wollstiel-Schirmling in den deutschen Mittelgebirgsgegenden ziemlich häufig, im Tiefland findet man ihn nur entlang der Stromtäler, in der Norddeutschen Tiefebene fehlt er weithin.[8] In den Alpenländern Liechtenstein, Österreich und der Schweiz ist der Pilz durchgehend häufig.[13][14][15]
Der Wolliggestiefelte Schirmling ist kein Speisepilz.
Der Wolliggestiefelte Schirmling oder Wollstiel-Schirmling (Lepiota clypeolaria) ist eine Pilzart aus der Familie der Champignonverwandten (Agaricaceae). Die Fruchtkörper erscheinen zwischen August und Oktober meist in Laubwäldern. Der Wolliggestiefelte Schirmling ist kein Speisepilz.
Lepiota clypeolaria, commonly known as the shield dapperling or the shaggy-stalked Lepiota, is a common, eat mushroom in the genus Lepiota. It is widely distributed in northern temperate zones, where it grows in deciduous and coniferous forest. Fruit bodies have a brownish cap, a shaggy stipe with a collapsed, sheathing ring or ring zone, and spindle-shaped spores.
The species was first described in 1789 as Agaricus clypeolarius by French mycologist Jean Baptiste Francois Bulliard. Paul Kummer transferred it to Lepiota in 1871.[1] It is commonly known as the "shaggy-stalked Lepiota".[2]
The cap is egg-shaped when young, soon broadly bell-shaped and has pale straw- or orange-brown scales on a pale background. The central umbo is covered with a well-delimited uniform disk of the same colour as the scales. It grows to a diameter of 4–7 cm (1.6–2.8 in). The gills are white, crowded, free from attachment to the stipe.[3]
The white stem has an indistinct ring, below which it is coarsely woolly, giving an appearance which is sometimes described as "booted". The stipe, which measures 5–12 cm (2.0–4.7 in) long by 0.3–1 cm (0.12–0.39 in) thick, is hollow and slender, expanding slightly at the base into a club shape. The flesh is white and has an unpleasant smell.[3]
The spore print is white. Spores are fuse-shaped (fusiform), meaning that they are tapered at both ends. They have dimensions of 12–16 by 5–6 μm. Cystidia on the gill edge (cheilocystidia) are club-shaped to cylindrical, and measure 20–40 by 5–15 μm.[3]
The species Lepiota ochraceosulfurescens may be distinguished as having a less defined dark area in the cap centre, a smell of rubber or melted butter, and yellow flesh in the stipe base,[4] but in Species Fungorum and Funga Nordica this name is regarded as a synonym.[1][5]
Lepiota magnispora is similar in appearance and often confused with L. clypeolaria. The former species has brighter colours with a more intensely coloured cap center, and longer spores.[6]
L. clypeolaria is probably the best known of the section Fusisporae within genus Lepiota, whose members are characterized by long spindle-shaped spores and a fluffy stem beneath the ring.[7]
L. clypeolaria is considered to be poisonous,[8] but more importantly, it resembles some of the more deadly species of its genus.[9]
The fruit bodies of Lepiota clypeolaria grow singly or in small groups on the ground in deciduous and coniferous forests. A common species, it is widespread in temperate regions of the Northern Hemisphere, and has been reported from Asia, Europe, North America, and South America.[10] Fruiting occurs in autumn.[2] In China, it is known from the provinces of Heilongjiang, Jilin, Liaoning, Jiangsu, Guangdong, and Yunnan.[10]
Lepiota clypeolaria, commonly known as the shield dapperling or the shaggy-stalked Lepiota, is a common, eat mushroom in the genus Lepiota. It is widely distributed in northern temperate zones, where it grows in deciduous and coniferous forest. Fruit bodies have a brownish cap, a shaggy stipe with a collapsed, sheathing ring or ring zone, and spindle-shaped spores.
Lepiota clypeolaria, o lepiota en escudo,[1] es hongo basidiomiceto de la familia Agaricaceae,[2][3] que habita tanto en bosques de frondosas como de coníferas. Su cuerpo fructífero aflora en durante el verano y el otoño. El epíteto específico clypeus es la denominación en latín del clípeo, que era un escudo redondo utilizado por los griegos y romanos. La seta de este hongo, al igual que la de la mayoría de las especies del género Lepiota, no es comestible.[1]
Cuando se desarrolla, el cuerpo fructífero de este hongo presenta un sombrero de entre 4 y 8 centímetros, ovoide al principio, campanulado más tarde y aplanado con un mamelón central cuando la seta madura. Es de color blanquecino pardusco, y está cubierto de escamas muy pequeñas de color pardo u ocre, presentando, en etapas jóvenes, restos del velo colgando de los bordes. El centro del sombrero presenta una apariencia más pardusca y con menos excrecencias. Las láminas son libres, poco separadas y ventrudas, de color blanco. El pie tiene una altura de unos 8 centímetros un diámetro de entre 0,4 y 1 centímetros, que le confiere un aspecto frágil. Presenta anillo, por debajo del cual el pie tiene un aspecto lanoso. La esporada es blanca, y su carne es de ese mismo color, con olor poco patente, algo afrutado, y sabor dulzón.[1]
Es posible confundir su seta con la de otras especies poco frecuentes del género Lepiota, como L. ventriospora, con la parte lanosa del pie de color amarillo, y L. ignivolvata, que toma un color anaranjado en la parte inferior del pie.[1]
Lepiota clypeolaria, o lepiota en escudo, es hongo basidiomiceto de la familia Agaricaceae, que habita tanto en bosques de frondosas como de coníferas. Su cuerpo fructífero aflora en durante el verano y el otoño. El epíteto específico clypeus es la denominación en latín del clípeo, que era un escudo redondo utilizado por los griegos y romanos. La seta de este hongo, al igual que la de la mayoría de las especies del género Lepiota, no es comestible.
Lepiota clypeolaria
La Lépiote en bouclier (Lepiota clypeolaria) est un champignon agaricomycète du genre Lepiota et de la famille des Agaricaceae.
Commun en été et en automne dans les bois de feuillus.
Toxique.
Lepiota clypeolaria
La Lépiote en bouclier (Lepiota clypeolaria) est un champignon agaricomycète du genre Lepiota et de la famille des Agaricaceae.
Skydinė žvynabudėlė (lot. Lepiota clypeolaria) – pievagrybinių (Agaricaceae) šeimos, žvynabudėlių (Lepiota) genties grybų rūšis.
Spygliuočių, mišrieji miškai, parkai.
Vasara, ruduo.
Sporos plačiai verpstiškos, didelės, kepurėlės kraštai ir kotas plaušuoti.
Vaisiakūniai vidutiniai, nedideli. Kepurėlė 3–5 (8) cm skersmens, varpeliška, su rudu lygiu gūbreliu, o visa gelsvame fone smulkiai gelsvai rusvai žvynuota. Lakšteliai balti. Kotas 6–12×0,5–1 cm, kepurėlės spalvos, su puriu, draiskalotu, greitai nukrentančiu žiedeliu, žemiau kurio apšepęs baltais, gelsvais plaušeliais er žvyneliais. Sporos 10–16×5–6,5 μm.
Būdingi požymiai: vaisiakūniai plaušuoti, žvynuoti, kotas su žiedu. Trama balta, minkšta, malonaus kvapo ir skonio.
Auga pavieniui, retai grupelėmis. Valgoma, bet menkavertė. Dažna. Rinkti nesiūloma.
Lietuvos grybų atlasas, Vincentas Urbonas, Kaunas, Lututė, 2007, ISBN 978-9955-692-59-1, 202 psl.
Skydinė žvynabudėlė (lot. Lepiota clypeolaria) – pievagrybinių (Agaricaceae) šeimos, žvynabudėlių (Lepiota) genties grybų rūšis.
Augimo vietaSpygliuočių, mišrieji miškai, parkai.
Augimo laikasVasara, ruduo.
Pagrindiniai požymiaiSporos plačiai verpstiškos, didelės, kepurėlės kraštai ir kotas plaušuoti.
Vaisiakūniai vidutiniai, nedideli. Kepurėlė 3–5 (8) cm skersmens, varpeliška, su rudu lygiu gūbreliu, o visa gelsvame fone smulkiai gelsvai rusvai žvynuota. Lakšteliai balti. Kotas 6–12×0,5–1 cm, kepurėlės spalvos, su puriu, draiskalotu, greitai nukrentančiu žiedeliu, žemiau kurio apšepęs baltais, gelsvais plaušeliais er žvyneliais. Sporos 10–16×5–6,5 μm.
Būdingi požymiai: vaisiakūniai plaušuoti, žvynuoti, kotas su žiedu. Trama balta, minkšta, malonaus kvapo ir skonio.
Auga pavieniui, retai grupelėmis. Valgoma, bet menkavertė. Dažna. Rinkti nesiūloma.
Capel fin a 6 cm, con ël disch brun delimità, scajos fin ëd brunastr ëdzora a un fond ciàir. Bòrd apendicolà. Gamba àuta fin a 10 cm e larga fin a 0,6 cm, feltrà lanosa con un vel biancastr sota a un lìmit. Odor débol.
A chërs dzortut ant ij bòsch ëd latifeuje.
A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
Velenos.
Lepiota clypeolaria (Bull. : Fr.) Kummer
Capel fin a 6 cm, con ël disch brun delimità, scajos fin ëd brunastr ëdzora a un fond ciàir. Bòrd apendicolà. Gamba àuta fin a 10 cm e larga fin a 0,6 cm, feltrà lanosa con un vel biancastr sota a un lìmit. Odor débol.
AmbientA chërs dzortut ant ij bòsch ëd latifeuje.
Comestibilità A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
Velenos.
Czubajeczka tarczowata (Lepiota clypeolaria (Bull.) P. Kumm.) – gatunek grzybów z rodziny pieczarkowatych (Agaricaceae)[1].
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Lepiota, Agaricaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1789 r. Bulliard nadając mu nazwę Agaricus clypeolarius. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1871 r. P. Kumm., przenosząc go do rodzaju Lepiota[1]. Posiada ok. 40 synonimów nazwy naukowej[2]:
Nazwę polską zaproponował Władysław Wojewoda w 2003 r. W polskim piśmiennictwie mykologicznym gatunek ten opisywany był też jako bedłka tarczowata lub czubajka tarczowata[3]. W niektórych atlasach grzybów opisywany jest także jako czubajeczka wełniana[4] lub wełnista[5].
Średnica 4-7 cm. Młody – jajowaty, później dzwonkowaty, w końcu płaski, z tępym gładkim rdzawobrązowym garbkiem pośrodku. Powierzchnia biaława, białokremowa lub żółtawa z ochrowożółtymi do brązowawych kosmkowatymi łuskami rozmieszczonymi koncentryczne. Na brzegu kapelusza zwisają pozostałości osłony[6].
Przy trzonie wolne, gęste, białe lub jasnożółtawe[6].
Wysokość od 4 do 10 cm, średnica od 0,5 do 1 cm. Kształt walcowaty, u dołu zgrubiały, daje się wyłamać, rurkowaty. Posiada pierścień, ale szybko zanikający. Powyżej pierścienia powierzchnia jest gładka, poniżej na białym tle pokryta wełnistymi, żółtawymi lub brązowawymi łuskami. Starsze okazy tracą łuski[6].
Biały do jasnoochrowego. Zapach nieprzyjemny, smak łagodny[6].
Biały. Zarodniki wrzecionowate lub migdałowate, gładkie, o rozmiarach 11-18,5 × 4-6,5 μm. Cheilocystydy niepozorne, pleurocystyd brak[7].
Jest szeroko rozprzestrzeniony w Ameryce Północnej i w Europie. Poza tymi kontynentami występowanie tego gatunku jest słabo zbadane, wiadomo jeszcze, że występuje również w Japonii i Korei[8]. W Europie Środkowej jest dość pospolity[4].
Rośnie na ziemi w lasach iglastych i liściastych, w parkach. Owocniki wytwarza od lipca do października[3]. Preferuje miejsca świetliste[6].
Grzyb niejadalny, niespożywany ze względu na nieprzyjemny zapach[6]. Prawdopodobnie jest trujący[9]
Charakterystyczną cechą pozwalającą odróżnić ten gatunek o kilku podobnych czubajeczek jest silnie wełnista osłona trzonu. Podobna (szczególnie z góry) jest czubajeczka czerwonopochwowa (Lepiota ignivolvata), ale na trzonie nie ma wełnistych kosmków, lecz pomarańczowobrązową strefę pierścieniową[4]. Podobna jest także czubajeczka brzuchatozarodnikowa (Lepiota magnispora), która ma na kapeluszu, na ochrowym tle żywo żółte do brązowawych łuski i żółtawoochrowy trzon[6].
Czubajeczka tarczowata (Lepiota clypeolaria (Bull.) P. Kumm.) – gatunek grzybów z rodziny pieczarkowatych (Agaricaceae).
Lepiota clypeolaria (Pierre Bulliard, 1789 ex Paul Kummer, 1871),[1] denumită în popor ghebe de brad, [2] în singular ghebă de brad sau opitinc,[3] este o specie de ciuperci otrăvitoare saprofite din încrengătura Basidiomycota în familia Agaricaceae și de genul Lepiota. Ea poate fi găsită în România, Basarabia și Bucovina de Nord, crescând pe sol în grupuri sau cercuri de vrăjitoare, în păduri de conifere be lângă brazi și molizi, foarte rar sub fagi în cele foioase, de la câmpie până la munte. Timpul apariției este din iulie până în octombrie (noiembrie).[4][5]
Ordinul Agaricales este de diversificare foarte veche (între 178 și 139 milioane de ani), începând din timpul perioadei geologice în Jurasic în diferență de exemplu cu genul Boletus (între 44 și 34 milioane de ani).[6]
L. clypeolaria, lamele și picior
L. clypeolaria, pălărie
L. clypeolaria mai tânăr
L. clypeolaria bătrân
Lepiota clypeolaria poate fi confundată în primul rând cu alte specii Lepiota, în majoritate otrăvitoare sau necomestibile, ca de exemplu: Lepiota aspera sin. acutesquamosa (otrăvitor),[8] Lepiota castanea (otrăvitor),[9] Lepiota cristata (otrăvitor),[4] Lepiota felina (otrăvitor),[10] Lepiota helveola(otrăvitor),[11] Lepiota ignivolvata (comestibil),[12] Lepiota haematosperma sin. Leucocoprinus Badhamii (comestibil),[13] Lepiota magnispora (otrăvitor),[14] Lepiota ochraceodisca (necomestibil)[15] sau Lepiota subincarnata (otrăvitor).[10] Ea poate fi confundată mai departe cu Leucoagaricus leucothites sin. Lepiota naucina (comestibil)[16] precum cu forme mai mici respectiv tinere ale, între altele, Macrolepiota affinis (comestibil),[17] Macrolepiota clelandii (comestibil)[18] și Macrolepiota gracilenta (comestibil).[19]
!! Lepiota aspera !!
!! Lepiota castanea!!
!! Lepiota cristata !!
!! Lepiota felina !!
Lepiota ignivolvata
!!Lepiota magnispora!!
Lepiota naucina
!!Lepiota ochraceodisca!!
!!Lepiota subincarnata!!
Macrolepiota clelandii
În genul Lepiota există numai puține ciuperci comestibile, mai mult, unele dintre ele conțin amanitină și pot fi mortal otrăvitoare. Toxicitatea ghebelor de brad este interpretată în mod diferit în literatura micologică. Ele nu conțin amanitină, [20] dar au provocat deja probleme gastrointestinale.[21] Chiar dacă acest soi pare să fie consumat în Japonia și China, ingerarea speciei este neapărat de evitat.
Materiale media legate de Ghebe de brad la Wikimedia Commons
Lepiota clypeolaria (Pierre Bulliard, 1789 ex Paul Kummer, 1871), denumită în popor ghebe de brad, în singular ghebă de brad sau opitinc, este o specie de ciuperci otrăvitoare saprofite din încrengătura Basidiomycota în familia Agaricaceae și de genul Lepiota. Ea poate fi găsită în România, Basarabia și Bucovina de Nord, crescând pe sol în grupuri sau cercuri de vrăjitoare, în păduri de conifere be lângă brazi și molizi, foarte rar sub fagi în cele foioase, de la câmpie până la munte. Timpul apariției este din iulie până în octombrie (noiembrie).
Lepiota clypeolaria (Bull.:Fr.) P. Kumm. 1871
Лепиота шерстистообутая (лат. Lepiota clypeolaria) — вид грибов семейства Шампиньоновые (Agaricaceae).
Cystoderma отличается приросшими пластинками.
Лепиота шерстистообутая (лат. Lepiota clypeolaria) — вид грибов семейства Шампиньоновые (Agaricaceae).
Agaricus calceolarius Pers. 1801, nom. illeg. Agaricus clypeolarius Bull.:Fr. 1789 Agaricus colubrinus Pers. 1801, nom. illeg. Lepiota clypeolaria J.E. Lange 1940 Lepiota colubrina (Pers.) Gray 1821, nom. illeg. Lepiota clypeolaria var. ochraceosulfurescens (Locq. ex Bon) P. Roux & Guy Garcia 2006 Lepiota ochraceosulfurescens Locq. 1945, nom. inval. Lepiota ochraceosulfurescens Locq. ex Bon 1985
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
