Die Zierliche Moosjungfer (Leucorrhinia caudalis) ist eine Libelle aus der Familie der Segellibellen (Libellulidae) und wird in die Gattung der Moosjungfern (Leucorrhinia) eingeordnet.
Die Zierliche Moosjungfer erreicht eine Flügelspannweite von 6 bis 6,5 Zentimetern und eine Körperlänge von 30 Millimetern. An der Hinterflügelbasis befindet sich ein schwarzer Fleck. Das Flügelmal (Pterostigma) ist bei den Männchen von oben weiß und von unten dunkel, bei den Weibchen beidseitig dunkelbraun bis schwarz gefärbt. Sowohl das Männchen als auch das Weibchen der Imagines haben die für Moosjungfern typische weiße Stirn, auch die oberen Hinterleibsanhänge sind weiß. Der Hinterleib (Abdomen) beider Geschlechter ist zum Ende hin keulenförmig verdickt. Sexualdimorphismen zeigt die Zierliche Moosjungfer in der Färbung des Hinterleibs: Der des Männchens ist schwarz und bekommt im Alter auf den Segmenten 3 bis 5 eine hellblaue Bereifung. Das Abdomen des Weibchens hat auf der Oberseite der Abdominalsegmente 2 bis 6 jeweils einen gelben Fleck, die blaue Bereifung fehlt.
Früher wurde Leucorrhinia caudalis als typische Libellenart von Torfmooren, Torfstichen und Moränenseen beschrieben. Jedoch zeigten neuere Untersuchungen, dass es sich nicht um eine reine Moorlibelle handelt. Man findet diese Art auch an stehenden, vegetationsreichen Gewässern wie größeren Teichen, Weihern, Kiesgruben, Altarmen, Seebuchten und sonstigen Gewässern in den Auen großer Flüsse. Die Art und Dichte der Vegetation – sowohl im Wasser, als auch in der Umgebung – spielen dabei eine große Rolle. Besiedelt werden Gewässer mit üppiger Unterwasservegetation, meist in Verbindung mit Schwimmblattvegetation und Sträuchern (Weiden) und/oder Bäumen in der Nähe der Ufer. Der Gewässergrund darf nicht zu verschlammt sein, die Ufer müssen eine Verlandungszone mit Röhrichten, Seggen, Binsen, Schachtelhalmen oder Ähnlichem aufweisen.
Die Zierliche Moosjungfer ist ebenso wie die Östliche Moosjungfer ein europäisch-westsibirisches Faunenelement. Der Verbreitungsschwerpunkt liegt in Osteuropa sowie in Nordeuropa im südlichen Finnland, im Süden von Schweden und Norwegen nur an lokalen Fundorten. In Großbritannien und Dänemark fehlt diese Art vollständig. Östlich reicht ihre Verbreitung mit einigen Lücken bis nach Westsibirien. In Deutschland liegt der Schwerpunkt im nordöstlichen Tiefland (Mecklenburg-Vorpommern, Brandenburg). Ansonsten gibt es dort nur zerstreute Vorkommen in Seenlandschaften und Flusstälern, nur sehr lokal in Bayern auch in höher gelegenen Regionen.
Die Männchen sitzen gerne auf den Blättern von See- und Teichrosen. Sie haben dabei ihre Flügel leicht angehoben und strecken ihr Abdomen in die Höhe. Vermutlich präsentieren die Männchen damit ihre weißen Hinterleibsanhänge, um den Weibchen zu imponieren. Die Zierliche Moosjungfer fliegt von Mai bis in den Juli.
Insgesamt weiß man bis heute recht wenig über diese scheue Art. Die Paarung findet am Ufer statt. Anschließend werfen die Weibchen ihre Eier im Flug ins Wasser. Die Männchen bewachen diesen Vorgang vermutlich nicht. Je nach Temperatur schlüpft nach circa 2 bis 6 Wochen aus dem Ei die Prolarve. Während der anschließenden etwa zweijährigen Entwicklungsphase vermutet man 11 Larvalstadien. Die Larven haben einen leicht durchsichtigen, gefleckten Körper, wodurch sie wahrscheinlich für ihre Fressfeinde unter Wasser fast unsichtbar werden. Sie leben die meiste Zeit zwischen Wasserpflanzen. Die Larven der Zierlichen Moosjungfer verfügen gegenüber allen anderen Arten der Gattung Leucorrhinia über relativ kräftige Seiten- und Rückendornen, wodurch sie sich offensichtlich gut gegen Fische behaupten können.
Gemäß Anhang IV der europäischen FFH-Richtlinie ist die Zierliche Moosjungfer eine „streng zu schützende Art“, entsprechend wird sie etwa nach dem deutschen Bundesnaturschutzgesetz streng geschützt. Sie gilt in ganz Europa als bedrohte Art; in der Roten Liste Deutschlands wird sie derzeit als „gefährdet“ eingestuft,[1] in Österreich[2] und der Schweiz[3] als „CR – vom Aussterben bedroht“. Das Gefährdungsausmaß steht mit den spezifischen ökologischen Ansprüchen an ihren Lebensraum in Zusammenhang.
Diese Art reagiert empfindlich auf Umwelteinflüsse. In den 1980er-Jahren führten gut gemeinte Eingriffe, um die Wasserqualität zu verbessern (Kalkung), dazu, sie an manchen Orten völlig verschwinden zu lassen. Nach neuen Untersuchungen scheint sich der Bestand jedoch wieder zu stabilisieren. So besiedelte die Zierliche Moosjungfer 2008 und 2009 verschiedene Biotope in unterschiedlichen Regionen, wo sie sogar erstmals nachgewiesen werden konnte. Rückschlüsse darauf, ob der fortschreitende Klimawandel oder zahlreiche Renaturierungsmaßnahmen für eine positive Bestandsentwicklung verantwortlich sind, konnten noch nicht nachgewiesen werden.[4][5]
Die Zierliche Moosjungfer (Leucorrhinia caudalis) ist eine Libelle aus der Familie der Segellibellen (Libellulidae) und wird in die Gattung der Moosjungfern (Leucorrhinia) eingeordnet.
Leucorrhinia caudalis, the lilypad whiteface, is a species of dragonfly in the family Libellulidae. It is found in Austria, Belarus, Belgium, Croatia, the Czech Republic, Denmark, Estonia, Finland, France, Germany, Hungary, Latvia, Lithuania, Luxembourg, the Netherlands, Norway, Poland, Russia, Serbia and Montenegro, Slovenia, Sweden, and Ukraine. Its natural habitats are swamps and freshwater lakes. It is threatened by habitat loss.
Leucorrhinia caudalis, the lilypad whiteface, is a species of dragonfly in the family Libellulidae. It is found in Austria, Belarus, Belgium, Croatia, the Czech Republic, Denmark, Estonia, Finland, France, Germany, Hungary, Latvia, Lithuania, Luxembourg, the Netherlands, Norway, Poland, Russia, Serbia and Montenegro, Slovenia, Sweden, and Ukraine. Its natural habitats are swamps and freshwater lakes. It is threatened by habitat loss.
Hännak-rabakiil (Leucorrhinia caudalis) on vesikiillaste sugukonda kuuluv kiililine.
Tema iseloomulikuks tunnuseks on isaste valged tiivatäpid.
Eestis asustavad tema valmikud paiguti taimerohkeid järvi (ka kalgiveelisi)[1].
Ta on Eestis arvatud III kaitsekategooriasse (2012) ja loodusdirektiivi IV kategooriasse.
Hännak-rabakiil (Leucorrhinia caudalis) on vesikiillaste sugukonda kuuluv kiililine.
Tema iseloomulikuks tunnuseks on isaste valged tiivatäpid.
Eestis asustavad tema valmikud paiguti taimerohkeid järvi (ka kalgiveelisi).
Ta on Eestis arvatud III kaitsekategooriasse (2012) ja loodusdirektiivi IV kategooriasse.
Lummelampikorento (Leucorrhinia caudalis) on Suomessa rauhoitettu sudenkorentolaji. Sen lentokausi ajoittuu pääosin kesäkuun puolivälistä heinäkuun loppupuolelle.[2]
Lummelampikorento on 33–37 mm pitkä. Sen takaruumis on noin 25 mm pitkä ja muodoltaan nuijamainen, mikä erottaa sen muista lampikorennoista.[2] Aikuisena sekä koiras että naaras ovat yleisväriltään mustia. Koiraan takaruumis on sinihärmäinen ja sen siivissä on yläpuolelta valkeat siipitäplät.[2] Naaraassa ja nuorissa koiraissa on hentoja oranssinsävyisiä pilkkuja mustalla pohjalla.
Lummelampikorentoja elää soilla, lammilla ja pienillä, rehevillä järvillä. Koiraat istuvat kelluslehtisten kasvien kuten lumpeiden ja ulpukan lehdillä.[3]
Lummelampikorento (Leucorrhinia caudalis) on Suomessa rauhoitettu sudenkorentolaji. Sen lentokausi ajoittuu pääosin kesäkuun puolivälistä heinäkuun loppupuolelle.
Leucorrhinia caudalis ou la Leucorrhine à large queue est une espèce de libellule de la famille des Libellulidae.
Abdomen noir et bleu chez les mâles matures, noir et jaune chez les femelles, contrastant avec la face blanche ; l'abdomen est élargi au niveau des segments 6 à 9. Les cercoïdes sont blancs chez les 2 sexes. Les pterostigmas sont blancs en dessus chez le mâle, bruns chez la femelle.
Leucorrhinia caudalis fréquente les mares, étangs et lacs eutrophes, mésotrophes et oligotrophes, tourbeux ou non, en paysage souvent forestier et riches en végétation aquatique immergée et flottante, telles que les nénuphars et les potamots. Elle est également présente dans les annexes hydrauliques aux eaux claires et bien oxygénées des grands cours d’eau, ainsi que dans les anciennes fosses de détourbage des tourbières mésotrophes. C’est une espèce de plaine que l’on retrouve jusque vers 600 mètres d’altitude.
Leucorrhinia caudalis est présente sur un large territoire allant du sud de la Scandinavie à l'Europe Centrale et jusqu'à la Sibérie occidentale[1].
En France, elle est présente dans le nord-est, dans le Poitou et au nord des Alpes[2].
En Belgique, cette espèce rare a été redécouverte en 2011[3].
L'espèce est inscrite sur la liste rouge de l'IUCN où elle est classée en préoccupation mineure. Elle est également inscrite sur la liste de la FHH et est protégée dans plusieurs pays européens, dont la France[1]. Elle est classée en annexe IV de la directive européenne Habitats-Faune-Flore où elle est une espèce d'intérêt communautaire.
Leucorrhinia caudalis ou la Leucorrhine à large queue est une espèce de libellule de la famille des Libellulidae.
Grakščioji skėtė (lot. Leucorrhinia caudalis) – raštuotųjų skėčių (Libellulidae) šeimos vabzdys. Paplitęs Rytų, Vidurio ir Vakarų Europoje, pietų Fenoskandijoje, Vakarų Sibire.
Kūno ilgis 36 mm, išskleistų sparnų ilgis 65 mm. Nugarėlė juoda su gelsvais arba melsvais ruožais. Skraido nuo gegužės vidurio iki liepos pradžios.
Grakščioji skėtė gyvena prie pelkėjančių, rūgštingų vandens telkinių, aukštapelkių, žuvininkystės tvenkinių. Vabzdžio gyvenamojoje aplinkoje turi būti plūduriuojančių vandens augalų (lūgnių, vandens lelijų, plūdžių). Labiau mėgsta miškingesnes vietoves.
Lietuvoje rūšis reta, įtraukta į Raudonąją knygą (nuo 2005 m.). Kiek dažniau aptinkama rytinėje ir pietrytinėje šalies dalyje.
Patelė
Kopuliacija
Grakščioji skėtė (lot. Leucorrhinia caudalis) – raštuotųjų skėčių (Libellulidae) šeimos vabzdys. Paplitęs Rytų, Vidurio ir Vakarų Europoje, pietų Fenoskandijoje, Vakarų Sibire.
Kūno ilgis 36 mm, išskleistų sparnų ilgis 65 mm. Nugarėlė juoda su gelsvais arba melsvais ruožais. Skraido nuo gegužės vidurio iki liepos pradžios.
Grakščioji skėtė gyvena prie pelkėjančių, rūgštingų vandens telkinių, aukštapelkių, žuvininkystės tvenkinių. Vabzdžio gyvenamojoje aplinkoje turi būti plūduriuojančių vandens augalų (lūgnių, vandens lelijų, plūdžių). Labiau mėgsta miškingesnes vietoves.
Lietuvoje rūšis reta, įtraukta į Raudonąją knygą (nuo 2005 m.). Kiek dažniau aptinkama rytinėje ir pietrytinėje šalies dalyje.
Patelė
Kopuliacija
De sierlijke witsnuitlibel (Leucorrhinia caudalis) is een libellensoort uit de familie van de korenbouten (Libellulidae), onderorde echte libellen (Anisoptera). Het is een in Nederland en Vlaanderen zeer zeldzame witsnuitlibel, die graag op waterleliebladeren zit.
Leucorrhinia caudalis is in 1840 wetenschappelijk voor het eerst beschreven door Charpentier.
Kenmerkend voor de sierlijke witsnuitlibel zijn de duidelijke knotsvormige verbreding van het achterlijf en de witte achterlijfsaanhangsels. Mannetjes hebben een insnoering aan de basis van het achterlijf ter hoogte van de segmenten 3 en 4. Het achterlijf heeft sterke kleurcontrasten: segmenten 3, 4 en 5 zijn lichtgrijs berijpt, segmenten 6 tot en met 10 zijn zwart. De witte achterlijfsaanhangsels steken hier sterk bij af. Bij uitgekleurde mannetjes zijn de pterostigmata aan de bovenkant wit. Bij jonge mannetjes en vrouwtjes zijn de pterostigmata aan de bovenkant zwart en is het achterlijf nauwelijks ingesnoerd aan de basis, maar wel met de kenmerkende verbreding aan het uiteinde en met gele vlekjes op de segmenten 2 tot en met 6.
De lichaamslengte van volwassen dieren ligt tussen 33 en 37 millimeter; de larve is 17–21 mm lang.
De vliegtijd van de sierlijke witsnuitlibel is kort: van half mei tot en met eind juli, met een piek in juni. De meeste waarnemingen betreffen mannetjes die territoriaal gedrag bij het water vertonen.
Een zeer kenmerkend beeld is een mannetje sierlijke witsnuitlibel dat op een waterlelieblad zit en zijn knotsvormige achterlijf regelmatig kaarsrecht omhoog houdt. Opvallend zijn dan de lichte basis van het achterlijf en alle witte ‘lichaamsuiteinden’: snuit, achterlijfsaanhangsels en pterostigmata. Drijvende bladeren van waterlelie en gele plomp worden vaak als zitplaats gebruikt, vooral bladeren die enkele meters uit de kant liggen. Maar ook andere zitplaatsen in de oevervegetatie worden soms benut. Vanaf hun zitplaatsen maken mannetjes patrouillevluchten boven het water, vaak ver uit de kant. Andere libellen van gelijke grootte worden verjaagd, vrouwtjes van de eigen soort worden direct gegrepen voor de paring. De eitjes worden meestal solitair door het vrouwtje afgezet, los in het water boven ondergedoken waterplanten. Ze tipt met de punt van het achterlijf ritmisch in het water om de eieren te laten zinken. De eieren zijn klein (0,5 x 0,4 mm), ovaalrond, bruin en zonder gel-mantel. De larven leven tussen ondergedoken waterplanten en overwinteren twee keer. Uitsluipen gebeurt van half mei tot begin juli, met een piek in de eerste helft van juni. Jonge imago’s die nog niet aan voortplanting toe zijn, houden zich verder van het water op in bomen en langs bosranden. [2]
De habitat van de sierlijke witsnuitlibel bestaat uit stilstaande, ongestoorde wateren met een rijke submerse watervegetatie, zoals veenplassen, vijvers en dode rivierarmen. De wateren zijn (matig) voedselrijk en doorgaans omgeven door bos. Door het kleine aantal Nederlandse waarnemingen van de soort zijn biotoopomschrijvingen vooral uit andere Europese landen bekend. Anders dan bij de andere witsnuitlibellen is het water waarin de soort zich voortplant veelal visrijk.[3]
Het verspreidingsgebied van de sierlijke witsnuitlibel loopt oostelijk tot aan de Oeral en Centraal-Azië. De soort komt niet voor in Afrika. In Europa komt de soort vooral voor in Noordoost-Europa. In Centraal-Europa is hij grotendeels verdwenen of sterk bedreigd, maar lokaal nog aanwezig. De soort ontbreekt in Zuidoost-Europa, ten zuiden van de Pyreneeën en op de Britse Eilanden.
In Nederland dook de sierlijke witsnuitlibel in 2006 op in de ENCI-groeve bij Maastricht. In 2010 werd in De Weerribben voor het eerst sinds de jaren 1960 voortplanting vastgesteld. Sindsdien is de soort sterk in aantal toegenomen en heeft nu ook elders populaties.
In Vlaanderen stierf de soort begin 20ste eeuw uit. Sinds 2013 wordt hij er opnieuw waargenomen in de Kempen. In Wallonië stierf de soort in de 19de eeuw uit, waar hij sinds 2011 in de Gaumestreek opnieuw voorkomt.[4]
Intussen komt de soort ook weer meer voor in Duitsland, Luxemburg en Noord-Frankrijk.[4]
Verwarring is mogelijk met andere witsnuitlibellen, vooral de oostelijke witsnuitlibel. Deze hebben echter geen duidelijk knotsvormig verbreed achterlijf en de pterostigmata van de mannetjes zijn aan de bovenzijde zwart in plaats van wit. Venwitsnuitlibel, noordse witsnuitlibel en gevlekte witsnuitlibel hebben bovendien zwarte achterlijfsaanhangsels in plaats van witte.
In het larvestadium is er door de zijdoornen op segment 7 geen verwarring mogelijk met de andere witsnuitlibellen.
De sierlijke witsnuitlibel staat op de Rode Lijst van de IUCN als niet bedreigd, beoordelingsjaar 2006; de trend van de populatie is volgens de IUCN stabiel.[1] Op de Nederlandse Rode Lijst (2004) en op de Belgische Rode Lijst (1998) geldt de soort echter als verdwenen respectievelijk uitgestorven.
De sierlijke witsnuitlibel (Leucorrhinia caudalis) is een libellensoort uit de familie van de korenbouten (Libellulidae), onderorde echte libellen (Anisoptera). Het is een in Nederland en Vlaanderen zeer zeldzame witsnuitlibel, die graag op waterleliebladeren zit.
Leucorrhinia caudalis is in 1840 wetenschappelijk voor het eerst beschreven door Charpentier.
Vasslilje-torvlibella (Leucorrhinia caudalis) er ein augestikkar som er lista opp på norsk raudliste 2006.
Vasslilje-torvlibella (Leucorrhinia caudalis) er ein augestikkar som er lista opp på norsk raudliste 2006.
Vannliljetorvlibelle eller nøkkerosetorvlibelle, er en libelle som tilhører familiegruppen libeller (Libellulidae). Vannliljetorvlibelle er fredet i Norge.
Vannliljetorvlibelle er utbredt i det sentrale og østlige Europa. Finnes i og det sørøstlige Danmark, Sverige og Finland. I sørøstlige Norge langs kysten til Telemark.
Kjønnene er noe ulike. Hunnens bakkropp er mørk brun-svart med gule flekker. Hannen har gule render mellom hver av bakkroppens segmenter (ledd). Eldre hanner får gjerne en blåpudring på bakkroppen. Analvedhenget, bakerst på bakkroppen er hvitt, og labialpalpene ved munnen, er mørk. Foran på hodet (frons) har hvit farge.
Vingene holdes i en rett vinkel ut fra kroppen i hvile. Vingemerket (pterostigma) er hvit. Vingespennet er mellom 60 og 70 millimeter.
Nymfen lever på bunnen i åpne innsjøer og vannhull med steder der det er rik undervannsvegetasjon kombinert med flytende vannplanter som vannliljer.
Eggene legges i vann. Utviklingen tar 3 år. Nymfen overvintrer i vegetasjonen, blant planter og mose. De voksne (imago) øyenstikkerne finnes vanligvis ikke langt fra stedet der de levde som nymfe.
Flygetiden er fra midten av juni til august.
Vannliljetorvlibelle har ufullstendig forvandling, overgang fra nymfe til det voksne kjønnsmodne insektet går gradvis gjennom flere hudskift (nymfestadier). Nymfene lever i vann og ligner derfor lite på de voksne (imago), bortsett fra størrelsen. Når nymfen kommer til det siste hudskiftet finner den et strå eller noe, der den kan klatre opp over vannflaten. Her blir den hengende, mens huden revner på ryggsiden. Den nyklekte øyenstikkeren blir hengende på den gamle huden, eller like ved siden av, helt til den nye huden er noe herdet, og vingene har fått sin endelige form.
Vannliljetorvlibelle er en av tre norske arter av libeller som er fredet.[3] Dette fordi de har hatt stor tilbakegang, grunnet at leveområdene (habitatene) har forsvunnet. Noen arter krever helt spesielle livsbetingelser.
Vannliljetorvlibelle eller nøkkerosetorvlibelle, er en libelle som tilhører familiegruppen libeller (Libellulidae). Vannliljetorvlibelle er fredet i Norge.
Multimedia w Wikimedia Commons Zalotka spłaszczona (Leucorrhinia caudalis) – gatunek ważki z rodziny ważkowatych (Libellulidae). Występuje w Rosji (centrum, północ, północny zachód i wschód kraju, obwód kaliningradzki[2]) oraz w Europie środkowej i północnej (Albania, Belgia, Białoruś, Chorwacja, Czarnogóra, Czechy, Dania, Estonia, Finlandia, kontynentalna Francja, Holandia, Litwa, Luksemburg, Łotwa, Niemcy, kontynentalna Norwegia, Polska, Serbia i Kosowo, Słowenia, Szwajcaria, Szwecja, Ukraina, Węgry[2]).
IUCN określa globalną populację zalotki spłaszczonej jako bardzo dużą i stabilną[1]. W większości państw Unii Europejskiej jest jednak gatunkiem rzadkim i silnie zagrożonym[3]. Na terenie Polski jest objęty ścisłą ochroną gatunkową[4]. Jego siedlisko stanowią zbiorniki wodne o obfitej roślinności wodnej położone w lasach, w tym również zbiorniki antropogeniczne. Zagrożenie dla gatunku stanowią eutrofizacja i zakwaszanie zbiorników[1].
Długość ciała 36 mm, rozpiętość skrzydeł 65 mm. Imagines latają od maja do lipca[5].
Zalotka spłaszczona (Leucorrhinia caudalis) – gatunek ważki z rodziny ważkowatych (Libellulidae). Występuje w Rosji (centrum, północ, północny zachód i wschód kraju, obwód kaliningradzki) oraz w Europie środkowej i północnej (Albania, Belgia, Białoruś, Chorwacja, Czarnogóra, Czechy, Dania, Estonia, Finlandia, kontynentalna Francja, Holandia, Litwa, Luksemburg, Łotwa, Niemcy, kontynentalna Norwegia, Polska, Serbia i Kosowo, Słowenia, Szwajcaria, Szwecja, Ukraina, Węgry).
IUCN określa globalną populację zalotki spłaszczonej jako bardzo dużą i stabilną. W większości państw Unii Europejskiej jest jednak gatunkiem rzadkim i silnie zagrożonym. Na terenie Polski jest objęty ścisłą ochroną gatunkową. Jego siedlisko stanowią zbiorniki wodne o obfitej roślinności wodnej położone w lasach, w tym również zbiorniki antropogeniczne. Zagrożenie dla gatunku stanowią eutrofizacja i zakwaszanie zbiorników.
Długość ciała 36 mm, rozpiętość skrzydeł 65 mm. Imagines latają od maja do lipca.
Leucorrhinia caudalis é uma espécie de libelinha da família Libellulidae.
Pode ser encontrada nos seguintes países: Áustria, Bélgica, Bielorrússia, Croácia, Dinamarca, Eslovénia, Estónia, Finlândia, França, Alemanha, Hungria, Letónia, Lituânia, Luxemburgo, Montenegro, Países Baixos, Noruega, Polónia, República Checa, Rússia, Sérvia, Suécia e Ucrânia.
Os seus habitats naturais são: pântanos e lagos de água doce.
Está ameaçada por perda de habitat.
Leucorrhinia caudalis é uma espécie de libelinha da família Libellulidae.
Pode ser encontrada nos seguintes países: Áustria, Bélgica, Bielorrússia, Croácia, Dinamarca, Eslovénia, Estónia, Finlândia, França, Alemanha, Hungria, Letónia, Lituânia, Luxemburgo, Montenegro, Países Baixos, Noruega, Polónia, República Checa, Rússia, Sérvia, Suécia e Ucrânia.
Os seus habitats naturais são: pântanos e lagos de água doce.
Está ameaçada por perda de habitat.
Mrtvični spreletavec (znanstveno ime Leucorrhinia caudalis) je vrsta raznokrilih kačjih pastirjev iz družine ploščcev, razširjena po Zahodni in Severni Evropi ter jugozahodu Sibirije.[2]
Je lahko prepoznaven s širokim telesom in močno kijasto zadebeljenim zadkom, kar mu daje zavaljen videz. Odrasli dosežejo 33 do 37 mm v dolžino. Samci imajo sinjemodro obarvan »pas« (ožji del zadka) in belo zgornjo ploskev pterostigem, svetel je tudi »obraz«. Zadek med počivanjem pogosto molijo kvišku. Samice in pravkar izlegli samci imajo namesto tega rumene lise na črni podlagi, ki so dovolj velike, da se na hrbtni strani zadka stikajo, a so ločene od manjših bočnih.[3]
Ličinke imajo po telesu dolge in močne trne, ki plenilcem otežujejo napad, zato so sposobne preživeti v vodah, bogatih z ribami.[3]
Razmnožuje se v jezerih in močvirjih, vsaj en meter globokih in bogatih s hranili ter bujno podvodno zarastjo, ustreza pa mu tudi plavajoče rastje, kot je beli lokvanj, na kateremu počivajo odrasli. Večina nahajališč je v nižinah. Najmočnejše evropske populacije živijo na severu Francije in v pasu od severovzhodne Nemčije do Baltskih držav in južne Skandinavije ter Finske. Južneje je prisotna le lokalno na obronkih Alp in v Panonski nižini do porečij Donave, Tise in Drave. Iz azijskega dela območja razširjenosti je znanih le nekaj deset najdb.[3]
V drugi polovici 20. stoletja je populacija močno upadla in mrtvični spreletavec je lokalno izumrl v več evropskih državah zaradi evtrofikacije in intenzivnega upravljanja z vodami. Zdaj se kakovost vod izboljšuje, zato vrsta od začetka 21. stoletja doživlja ponoven razmah in širjenje areala proti zahodu. Zaradi ranljivosti je uvrščena v Dodatek 4 evropske Direktive o habitatih.[3]
V Sloveniji, ki leži na jugozahodnem robu areala, uspeva samo v nekaj mrtvicah in opuščenih gramoznicah v Pomurju.[4] Na Rdeči seznam kačjih pastirjev iz Pravilnika o uvrstitvi ogroženih rastlinskih in živalskih vrst v rdeči seznam je mrtvični spreletavec uvrščen kot prizadeta vrsta.[5]
Mrtvični spreletavec (znanstveno ime Leucorrhinia caudalis) je vrsta raznokrilih kačjih pastirjev iz družine ploščcev, razširjena po Zahodni in Severni Evropi ter jugozahodu Sibirije.
Bred kärrtrollslända (Leucorrhinia caudalis) är en art i insektsordningen trollsländor som tillhör familjen segeltrollsländor.
Både hanen och honan har mörk grundfärg på kroppen och en bakkropp vars sist fyra till fem segment är tydligt utvidgad åt sidorna, vilket har gett arten dess trivialnamn. Könsmogna hanar är blåpudrade på bakkroppens första hälf och honornas har svaga gula fläckar. Pannan är vit. Vingarna är genomskinliga och vingmärket är ljust på ovansidan och mörkt på undersidan. Vingbredden är 60 till 65 millimeter och bakkroppens längd är 23 till 24 millimeter.
Den breda kärrtrollsländan finns i mellersta, östra och delar av norra Europa. Den finns också i vissa områden i Frankrike och Nederländerna. I Sverige är den fridlyst men inte rödlistad som hotad. Den förekommer sällsynt i de sydöstra delarna av landet, från Skåne till Gästrikland. Som helhet är arten inte hotad, även om den har drabbats av habitatförlust i delar av sitt utbredningsområde.
Den breda kärrtrollsländans habitat är framför allt mindre, lugna vatten som små sjöar, tjärnar och gölar, särskilt sådana med en rik vegetation av både undervattensväxter och flytande vattenväxtlighet. Parningen kan ske i luften, men hanen och honan kan också flyga iväg och sätta sig i vegetationen. Efter parningen lägger honan äggen ensam, fritt i vattnet. Utvecklingstiden från ägg till imago är tre år och flygtiden juni till juli.
Wikimedia Commons har media som rör bred kärrtrollslända.
Bred kärrtrollslända (Leucorrhinia caudalis) är en art i insektsordningen trollsländor som tillhör familjen segeltrollsländor.
Leucorrhinia caudalis là một loài chuồn chuồn ngô thuộc họ Libellulidae. Loài này có ở Áo, Belarus, Bỉ, Croatia, Cộng hòa Séc, Đan Mạch, Estonia, Phần Lan, Pháp, Đức, Hungary, Latvia, Litva, Luxembourg, Hà Lan]], Na Uy, Ba Lan, Nga, Serbia và Montenegro, Slovenia, Thụy Điển, và Ukraina. Các môi trường sống tự nhiên của chúng là đầm lầy và hồ nước ngọt. Nó bị đe dọa do mất môi trường sống.
Bài viết về họ chuồn chuồn ngô Libellulidae này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
Leucorrhinia caudalis là một loài chuồn chuồn ngô thuộc họ Libellulidae. Loài này có ở Áo, Belarus, Bỉ, Croatia, Cộng hòa Séc, Đan Mạch, Estonia, Phần Lan, Pháp, Đức, Hungary, Latvia, Litva, Luxembourg, Hà Lan]], Na Uy, Ba Lan, Nga, Serbia và Montenegro, Slovenia, Thụy Điển, và Ukraina. Các môi trường sống tự nhiên của chúng là đầm lầy và hồ nước ngọt. Nó bị đe dọa do mất môi trường sống.
Leucorrhinia caudalis
Charpentier, 1840
Стрекоза хвостатая[1], или белоноска толстохвостая[2], или стрекоза длиннохвостая[3][4], или белонос обыкновенный[5], или тонкохвост обыкновенный[5], или леукорриния длиннохвостая[6], или леукорриния толстобрюхая[6] (лат. Leucorrhinia caudalis) — вид разнокрылых стрекоз из семейства настоящих стрекоз (Libellulidae).
Длина 33-37 мм, брюшко 23-24 мм, заднее крыло 29-32 мм[5]. Тело короткое и широкое, вздутое. VI и VIII сегменты брюшка сильно расширены. Нижняя губа чёрного цвета. Анальные придатки частично белого цвета. Основание задних крыльев имеет темное непрозрачное пятно. Передние крылья без темного базального пятна. Жилкование крыльев чёрное. У взрослых самцов птеростигма белого цвета, окружена толстыми чёрными жилками. Все тело самцов покрыт сизым налетом. У самок птеростигма буровато-чёрная. Сверху на тергитах брюшка имеются крупные ярко-жёлтые пятна.
Умеренная зона Европы до Восточного Приуралья включительно, верхнее Приобье, Прибайкалье[1]. Редкий, локально распространённый вид.
На Украине это очень редкий вид. Зарегистрирован в Полесье, Западной Лесостепи, в Киевской, Полтавской и Харьковской областях. Вариация var. ornata на западе Украины встречается наряду с типичной формой[7].
Время лёта: середина мая — середина июля[5]. Предпочитает тёплые, хорошо освещаемые солнцем, густо заросшие озёра, пруды и старицы, обычно в лесных ландшафтах. Стрекозы любятсадиться и отдыхать на плавающих листьях водных растений. Самка во время откладывания летает кругами над поверхностью воды и время от времени опускает кончик брюшка в воду, выбрасывая яйца. Тело личинки широкое, короткое, с пестрым рисунком. Длина тела к концу своего развития достигает 18—20 мм. Обитают в водоёмах у берегов заросших водными растениями. Развитие длится 2 года[1].
Стрекоза хвостатая, или белоноска толстохвостая, или стрекоза длиннохвостая, или белонос обыкновенный, или тонкохвост обыкновенный, или леукорриния длиннохвостая, или леукорриния толстобрюхая (лат. Leucorrhinia caudalis) — вид разнокрылых стрекоз из семейства настоящих стрекоз (Libellulidae).
